Programma van 26 okt. tot 1 nov. 1934



Brochure

Bron: FelixArchief nr. 1968#994

Deze tekst werd automatisch gegenereerd op basis van gescande pagina’s met OCR-software. Door de diverse historische lettertypes gebeurde dat niet altijd foutloos.

Toon alleen de facsimile’s van dit programma


Oset. FrDES­MET. rue des WaP­Pons I4--16. An­vers TeP: 209.05


Een SP VOOR: I On­der­ne­ming On­der­houd Her­stel­ling V er­nieu­wing 1 ECI­A­LIST wm sinds 1907 1 VAN DAKEN TO­RENS, 1N SCHA­LIËN

lR­H­Dol­fe> rn ANT­WERP­SCHE TEL.993.27 nTTnr „ 1 1 STEEN­WEG, 274 mm O U DL ~ COD

ATE­LIERS DE CON­STRUC­TI­ONS ME­TAL­LI­QUES

Pier­re MEEUWS

Tel. 555.38

AN­VERS 15-17, Rue de la Con­sti­tu­ti­on

CHAS­SIS ME­TAL­LI­QUES

FER­RON­NE­RIES D’ART

CHAR­PEN­TES

«NMM­dil­N­nt­tAi

Ven­d­re­di gjf: Sa­me­di Di­man­che oo Maan­dag rtQ oc­to­b­re Don­der­dag *| no­vem­bre *| Q»T J

Vrij­dag Za­ter­dag Zon­dag Lundi Oc­to­ber Jeudi No­vem­ber j

1. Eclair-Jour­nal 1. Eclair-Nieuws­be­rich­ten

2. QUA­TRE A TROY­ES 2. Met VIE­REN te TROY­ES

comédie gaie in­ter­prétée par tooneel­spel ver­tolkt door

DORIN et COLIN 3 MIC­KEY MOUSE 3. MIC­KEY MOUSE

des­sin animé klankteeken­film

4 Mon Cœur t’ap­pel­le 4. Mijn Hart roept U

Jean KIE­PU­RA . DRA­MA­TIS PER­SONÆ Mario Del­mon­ti Nono Le Corre . Cas­se­ro­le

Lu­cien BA­ROUX. . Di­rec­teur Rosé Char­les De­champs . Di­rec­teur Ar­vel­le

Rola Fran­ce . . Vera Va­let­ti Da­niel­le Dar­ri­eux Ni­co­le Nadin

André Ga­briel­lo . Fa­vrol­les Je­an­ne Chei­rel . . La di­rec­tri­ce d'un salon de modes

Co­let­te Dar­feuil . Mar­got Ju­lien CA­RET­TE . Coq

MU­SI­QUE DE MU­ZIEK VAN

ROB, STOLZ

S. A. An­ciens Eta­blis­se­ments D. SCHAM­ROTH

- PEL­LE­TE­RIE -FOUR­RU­RES D'ORI­GI­NE - RE­PA­RA­TI­ONS — TRANS­FOR­MA­TI­ONS

Rue Si­mons, 10, An­vers. Téléphone : 394.46.


MON CŒUR TA­PEL­LE

Pau­vre d’ar­gent, mais très riche d’es­poirs, le di­rec­teur Rosé se démène de­vant la dou­a­ne, sur le quai de Mon­te­vi­deo, en­touré de ses chan­teurs et comédiens. Le trans­at­lan­ti­que est prêt à lar­gu­er les amar­res, mais les for­ma­lités dou­a­nières n’avan­cent pas.

La trou­pe doit ce­pen­dant em­bar­quer coûte que coûte; il s’agit de sai­sir la for­tu­ne aux che­veux et de ne pas man­quer un en­ga­ge­ment à 1 Opéra de Mon­te-Car­lo. Il est extrême­ment fier de sa trou­pe, et par­ti­cu­lièrement du jeune ténor Mario D'el­mon­ti, qu’il a récem­ment décou­vert.

L’im­pa­ti­en­ce de Rosé croît d’in­stant en in­stant; il faut ab­so­lu­ment qu’il em­bar­que... Mais com­ment ex­pli­quer à ce mau­dit dou­a­nier ce qu’est une trou­pe théâtrale!... Une idée lu­mi­neu­se lui vient tout à coup: il faut que Mario chan­te!... Le brave garçon est tou­jours prêt à ren­d­re ser­vi­ce. La voix splen­di­de, puis­san­te et fraîche du jeune ténor re­ten­tit soud­ain. Tout s’ar­ran­ge et la trou­pe est au­to­risée à mon­ter à bord. f§ Rosé, su­per­sti­ti­eux, s’aperçoit qu’on lui a as­signé la ca­bi­ne n" 13. Pour rien au monde, il n’y met­tra les pieds; Mario se dévoue à nou­veau et échan­ge avec lui la ca­bi­ne n° 13.

Ce­pen­dant un in­ci­dent a mis le ba­teau en émoi: un pas­sa­ger clan­des­tin se se­rait in­troduit à bord; on le re­cher­che. Mario, ou­vrant la porte de sa ca­bi­ne, aperçoit une jeune fille qui le fixe avec épou­van­te: Ni­co­le Nadin lui avoue quel­le est bien la pas­sagère clan­des­ti­ne. To­ta­le­ment dénuée de res­sour­ces, elle cher­che à re­tour­ner dans son pays. Mario est immédia­te­ment touché par la détres­se de la jeune fille et ar­ri­ve à la ca­cher pen­dant

l’in­spec­ti­on de la ca­bi­ne par le Com­mis­sai­re.

Le trans­at­lan­ti­que prend le large. Qu ad­vien­dra-t-il de Ni­co­le!... Afin de régu­la­ri­ser sa si­tu­a­ti­on sur le na­vi­re, il lui faud­rait payer sa place, mais, pour pren­d­re un bil­let, il faut de l’ar­gent. Du haut du mât, éclate un chant mer­veil­leux dans la nuit tro­pi­ca­le; les pas­sa­gers écou­tent, sub­ju­gués, et lorsque Mario ex­pli­que pour­quoi il a chanté, les bil­lets de ban­que et les pièces s’en­tas­sent dans le seau à cham­pag­ne déposé au pied du mât. Ni­co­le est sauvée, paie son bil­let, et donne le reste au pau­vre Rosé qui est at­terré par la récep­ti­on d’un sans-til, l'in­for­mant de l’in­succès des pour­par­lers avec l’Opéra de Mon­te-Car­lo. Rosé de­man­de à Ni­co­le de ne pas di­vul­gu­er immédia­te­ment la ma­len­con­treu­se nou­vel­le aux mem­bres de la trou­pe, afin de ne pas trop les déce­voir.

Ar­vel­le, le di­rec­teur de l’Opéra de Mon­te-Car­lo, est un mon­si­eur pas­sa­ble­ment dis­trait, qui a un fai­ble pour les jo­lies fem­mes. Rosé pénètre dans son bu­reau avec Mario qui y chan­te de telle sorte que la per­son­ne as­si­se au bu­reau di­rec­to­ri­al en est émer­veillée. Mal­heu­reu­se­ment, ce n’est pas Ar­vel­le lui-même, mais son secrétaire. Ils jou­ent de mal­chan­ce et Rosé com­men­ce à désespérer. Seule, Ni­co­le con­ti­nue à avoir con­fi­an­ce.

Ni­co­le ar­ri­ve à faire la con­nais­san­ce d Ar­vel­le; Mario, de son côté, ne lâche pas prise: il chan­te­ra de­vant l’iras­ci­ble di­rec­teur, coûte que coûte.

L in­croy­a­ble se produit; un chant mag­ni­fi­que s’élève au mi­li­eu du bruit général et des ap­pels mo­no­to­nes des crou­piers. Tout le monde écoute, ainsi qu’Ar­vel­le qui est dans la salle avec Ni­co­le.

Paon Royal

RE­NOMMÉE POUR SES

BIÈRES

AN­GLAI­SES

SPÉCI­A­LITÉ DE

VIEUX PA­LE-ALE


UN VRAI BIJOU!

QUI RE­JOUI­RA LES GENS DE GOUT

C’est aussi un récep­teur de qua­lité par­fai­te

POUR LE GROS:

ROT­HER­MEL COR­PO­RA­TI­ON s a

41, rue du Midi, 41. BRUXEL­LES

Fu­ri­eux, les em­ployés du Ca­si­no se préci­pi­tent sur Mario qui, bran­dis­sant deux re­vol­vers, ter­mi­ne son air.

« 11 faut que je l’en­ga­ge!... » dit Ar­vel-le. Ni­co­le est heu­reu­se, mais Mario, qui la voit avec Ar­vel­le, la croit infidèle: bou­le­versé, il est emmené au poste en même temps que Rosé.

Ni­co­le gifle un ser­gent de ville afin d’être éga­le­ment emmenée au Com­mis­sa­ri­at, mais quand elle y ar­ri­ve, Rosé et Mario vi­en­nent d’être relâches. Fièrement Mario re­fu­se l’en­ga­ge­ment qu’Ar­vel­le veut lui faire sig­ner séparément: il ne chan­te­ra pas sans ses ca­ma­ra­des.

Afin de nar­gu­er Ar­vel­le qui fait chan­ter «La Tosca» à l'Opéra, Rosé fera chan­ter la même oeu­vre par sa trou­pe, en même temps, en plein air. Sous le ciel étoilé de la Ri­viera, Mario chan­te sur la place, de­vant l’Opéra. Le pu­blic est en­thou­si­asmé et l’Opéra se vide rapi­de­ment; tout le monde veut en­ten­d­re le nou­veau ténor.

Le succès est énorme. Rosé est heu­reux, mais Mario, tout en chan­tant, cher­che Ni­co­le dans l’as­sis­tan­ce. Elle ap­pa­raît enfin parmi les spec­ta­teurs, ayant été éga­le­ment relâchée. La représen­ta­ti­on se ter­mi­ne sous les ova­ti­ons du pu­blic. Ar­vel­le est enfin con­ver­ti et en­ga­ge la trou­pe de Rosé. Ni­co­le se préci­pi­te dans les bras de Mbrio; le mal­en­ten­du avec Ar­vel­le s’éclair­cit, et dans le re­mous de la foule en fête, le chant du jeune ténor à sa bien-aimée re­ten­tit:

M!on cœur t’ap­pel­le avec fer­veur, Ma­nu­e­la!

Et je mur­mu­re avec ar­deur Ma­nu­e­la!

Ce nom qui fait tout mon bon­heur Ma­nu­e­la!

J’at­tends le jour où tu viendras Te réfu­gier dans mes bras.

Mon cœur sou­pi­re après ton cœur, Ma­nu­e­la!

Emer­veillé par ta dou­ceur Ma­nu­e­la!

Rêvant nuit et jour de tes yeux,

De ta bou­che et de tes che­veux,

Mbn cœur t’ap­pel­le avec fer­veur, Ma­nu­e­la!...

MIJN HART ROEPT U

Arm in geld, maar schat­rijk iti hoop­vol­le ge­dach­ten is Rosé, om­ringd van zijn zan­gers en tooneel­spe­lers, op de kade te Mon­te­vi­deo in on­derhan-de­ling met de dou­a­nen.

De stoom­boot is ver­trek­kens­vaar­dig maar de tol­for­ma­li­tei­ten wil­len niet vlot­ten. Het ge­zel­schap moet noch­tans kost wat kost ver­trek­ken, men mag de ver­bin­te­nis met de Obéra van Mbnte Carlo niet laten ont­snap­pen. Rosé is fier over zijn ge­zel­schap en bo­ven­al over zijn jon­gen tenor Mario D'el­mon­ti.

Rosé s on­ge­duld stijgt ten top, hij moet vol­strekt in­sche­pen... Mbar hoe dien ver­vloek­ten dou­a­nier doen ver­staan dat het tooneel­spe­lers zijn? Flij heeft een präch­ti­gen inval: Mario moet zin­gen. Db brave jon­gen is al­tijd be­reid dienst te be­wij­zen. De prach­ti­ge, mach­ti­ge stem van den jon­gen tenor weer­klinkt en alles komt in orde: het ge­zel­schap mag in­sche­pen.


D'e bij­ge­loo­vi­ge Rosé be­merkt dat men hem ka­bien N. 13 voor­be­hou­den heeft. Voor geen geld ter we­reld zal hij er bin­nen gaan en Mario, eens te meer, zal zijne ka­bien met N. 63 ver­wis­se­len.

Het schip is in rep en roer: een ge­heim pas­sa­gier is aan boord ge­raakt en wordt op­ge­zocht. Mario vind in zijne ka­bien een jong meis­je dat hem vol angst aan­schouwt: Ni­co­le be­kent dat zij de be­wus­te pas­sa­gier­ster is. Zon­der be­staan­mid­de­len zijn­de, wil zij naar haar land te­rug­keeren. Mario heeft da­de­lijk me­de­lij­den en ge­lukt erin haar aan het on­der­zoek van dçn com­mis­sa­ris te ont­trek­ken.

De stoom­boot ver­trekt. Wat zal er met Ni­co­le ge­beu­ren? Om haar toe­stand te re­ge­len zou men voor haar een reis­bil­jet moe­ten kun­nen koop­en. Van boven uit de s mast weer­klinkt eens­klaps een prach­tig • lied in den tro­pi­schen nacht; de pas­sa­giers ( luis­te­ren op­ge­to­gen en wan­neer Mla­rio ) zijn doel uit­legt re­gent het bank­bil­jet­ten, ÿ Ni­co­le is gered, be­taalt haar over­tocht en

geeft het over­schot aan den armen Rosé,

? gansch te­neer­ge­sla­gen bij het ont­van­gen? van een ra­dio­be­richt dat de be­spre­kin­gen ( met de Ol­pe­ra te Monte Carlo af­ge­spron­gen zijn. Rosé smeekt Ni­co­le nog niets I aan de an­de­re leden van het ge­zel­schap te I zeg­gen om ze niet te ont­moe­di­gen, j Ar­vel­le, be­stuur­der van de Opera te i Monte Carlo, een ta­me­lijk ver­strooid heer-s schap, heeft een zwak voor schoo­ne! vrou­wen. Rosé komt op het bu­reel met ( Mario welke prach­tig mooi zingt tot groote be­gees­te­ring van den per­soon welke j aan de be­stuurs­ta­fel zit. Spij­tig ge­noeg is j het Ar­vel­le zelf niet maar zijn se­cre­ta­ris.

\ Zij heb­ben te­gen­slag en Rosé be­gint j reeds te wan­ho­pen. Al­leen Ni­co­le heeft j ver­trou­wen.

Ni­co­le ge­lukt erin met Ar­vel­le ken­nis te } maken. Mario, van zijn kant, laat niet los:

kost wat kost zal hij voor den prik­kel­ba­ren be­stuur­der zin­gen al ware het zelfs in de speel­zaal van het ca­si­no. Het on­ge­loofe-ge­beurt: een prach­tig ge­zang ver­heft zich te­mid­den van het al­ge­meen ge­rucht en het een­to­nig roe­pen der crou­piers. Ie­dreen luis­tert, ook Ar­vel­le welke in de zaal is met Ni­co­le. Woe­dend wil­len de be­dien­den zich op Mario wer­pen welke, onder het ver­too­nen van twee re­vol­vers, zijn lied ten einde zingt.

« Die moet ik en­ga­geeren », zegt Ar­vel­le. Ni­co­le is ge­luk­kig maar Mario, welke haar samen met Ar­vel­le ziet, denkt dat zij hem on­trouw is: Mario en Rosé wor­den in den bak ge­sto­ken. Ni­co­le geeft een po­li­tie­man eene oor­veeg om ook naar het com­mis­sa­ri­aat ge­bracht te wor­den maar, bij hare aan­komst al­daar, wer­den Rosé en Mario reeds los­ge­la­ten. Gansch fier wei­gert Mario het hem door Ar­vel­le aan­ge­bo­den kont­rakt: hij zal niet zon­der zijne ka­me­ra­den zin­gen.

Om Ar­vel­le te trot­see­ren welke La Losca op­voert, zal Rosé door zijn tooneel-groep het­zelf­de stuk in open lucht laten zin­gen. Gtn­der den ster­ren­he­mel der Ri­viera zingt Mario op het plein voor de Opera. Het pu­bliek is ver­rukt en de opera loopt snel ledig: ie­der­een wil den jon­gen tenor hoo­ren.

De bij­val is reus­ach­tig. Rosé is ge­luk­kig maar, al zin­gen­de zoekt Mario tus­schen de toe­hoor­ders naar Ni­co­le. Ein­de­lijk in vrij­heid ge­steld is zij ook tus­schen het pu­bliek ge­ko­men. De ver­toon­ing loopt ten einde onder de storm­ach­ti­ge toe­jui­chin­gen van het pu­bliek. Ar­vel­le is ein­de­lijk ge­won­nen en en­ga­geert het gan­sche ge­zel­schap van Rosé. Ni­co­le werpt zich in de armen van Mario, het mis­ver­stand met Ar­vel­le wordt op­ge­lost en te­mid­den van het ge­woel der feest­vie­ren­de me­nig­te werk­linkt het lied van den jon­gen tenor aan zijne wel­be­min­de.

ÉCO­NO­MIE,

Hygiène, Con­fort,

avec les

RA­DI­A­TEURS“IHÜ/U” CHAU­DIÈRES 1ULHL

pour

CHAUF­FA­GE CEN­TRAL

par Eau chau­de ou par Va­peur.

De­man­dez la Bro­chu­re

spéciale envoyée «ft

fran­co sur de­man­de.

Chauf­fa­ge cen­tral i i

Dis­tri­bu­ti­on

d’eau chau­de a?, i j Sri 1

In­stal­la­ti­ons '

sa­ni­tai­res Chau­dière

“ Idéal Clas­sic ”

Louis VER­AN­NE­MAN

43, Rue du Pa­vil­lon

BE­SPA­RING, GE­ZOND­HEID en BE­HAAG­LIJK­HEID

zijn U ver­ze­kert

door de

Cen­tra­le Ver­war­ming

mei

Ra­di­a­to­ren en Ketel

“IDEAL CLAS­SIC „

SCT

Vraagt het uit­leg­boek­je, dat U kos­te­loos zal toe­ge­zon­den wor­den, aan

Louis VER­AN­NE­MAN

43, Vlag­straat, Ant­wer­pen

TE­LE­FOON 557.45

AN­VERS

Té' 557-45


Guin­ness

vous fera du bien

1 SUC­CES

LIRE

E.​ORGETTE

VEC

JBOST - F ÉLIX OUD­ART!


eor­ges et Ge­or­get­te

f \ est une réali­sa­ti­on Rein­hold Schun­zel, qui écri­vit lui-même son scéna-

) no. C est assez dire que ce film, au

? titre char­mant: « Ge­or­ges et Ge­or­get­te » ( fut doté, à son ber­ceau, de tous les dons

• que la Fée de l’Ecran puis­se dis­pen­ser à

• ses élus. La tech­ni­que — est-il néces­sai­re j de le con­sta­ter, lorsqu'il s agit d'une pro-3 duc­ti­on A. C. E.? — est supéri­eu­re, et les j pho­tos comme les décou­pa­ges sont de vé-

• ri­ta­bles modèles du genre. 11 y a, en outre, [ des décors sug­ge­s­tifs et re­mar­qua­bles de? Arent et Gun­ther, et les pri­ses de vues, ( comme les pri­ses de son, ne lais­sent rien t à désirer.

J Four la col­la­bo­ra­ti­on française, R. Le j Bon prêta son con­cours, et la su­per­vi­si­on j a été assurée par Raoul Plo­quin. j Enfin, une dis­tri­bu­ti­on de tout pre­mier; ordre, as­su­re à la présen­ta­ti­on une vie j ar­den­te, une vérité et un souci du moin-s dre détail, qui con­tri­bu­eront, sans nul ( doute, pour une gros­se part de sa réus­si­te, j Meg Le­mon­nier, la belle et spi­ri­tu­el­le co-$ médi­en­ne, fi­gu­re au pre­mier rang d’un j lot de ve­det­tes choyées. A ses cêtés Jenny Bur­noy, Pau­let­te Du­bost rem­plis­sent avec en­train et con­scien­ce leurs rôles res­pec­tifs, tan­dis que Félix Oud­art, Char­les Redge et l’amu­sant Ca­ret­te, outre Wohl-bruck, as­su­rent à la par­tie mas­cu­li­ne de l’in­ter­préta­ti­on, une tenue supéri­eu­re, et de la plus par­fai­te homogénité. :

Les chan­sons du film sont, à coup sûr, des « schla­gers » de la meil­leu­re veine. Sig­na­lons une valse ra­di­eu­se: « Sans me com­pren­d­re », « Ah ! Par­tons tous les

deux pour Ma­drid », une fan­tai­sie aussi colorée qu en­dia­blée, dans un ryth­me évo­ca­teur, tan­dis que « Un jour, à votre porte... » est d’un joli sen­ti­ment.

Ge­or­ges donc se croit un des meil­leurs; ac­teurs de l’époque. 11 est, mal­heu­reu­se­ment, seul de son avis. Et ne par­vient pas à décro­cher le moind­re en­ga­ge­ment. Il en va de même pour Su­zan­ne, jolie, blon­de, que le désir de mon­ter sur les plan­ches tour­men­te, mais qui voit se fer­mer à son nez tou­tes les por­tes d’agen­ces ar­tis­ti­ques. C’est de­vant une de cel­les-ci que les deux « as » mécon­nus se ren­con­trent. Ils as­so­cieront leur mal­chan­ce.

L’écran vous dire la suite.

Tout est donc bien, qui finit bien.

ROLAND.

Ate­liers ” N il! ü R EC”

Bre­vet N° 403.809 -- Société ano­ny­me — Tél. N 270.59

RUE VEKE, 29-31, AN­VERS

MO­TIFS LU­MI­NEUX AU NÉON

Fa­bri­ca­ti­on — Lo­ca­ti­on — Répa­ra­ti­ons — En­tre­tien.

—SEULS FA­BRI­CANTS A AN­VERS

Cho­co­lat

Jïïar­tou­gi» le meil­leur

Comp­toir Belge des Com­bus­ti­bles

Société Ano­ny­me

Lon­gue rue des Ima­ges, 264 AN­VERS

TE­LEP­HO­NE: 570.40

Tous com­bus­ti­bles de qua­lité des poids ga­ran­tis

Four­nis­seurs au Jar­din Zool­ogi­que des Bri­quet­tes « FER­MOUL H.P. » des Char­bon­na­ges d’Hen­sies-Pom­merœul.

Ar­ri­va­ges régu­liers par eau

Stocks per­ma­nents de Bri­quet­tes « FER­MOUL H.P. »


L eau qui

Cor­ri­ge les écarts de régime

JO­CE­LYN

•P R OCH AJ­NE­MEN T-

L’ŒUVRE IM­MOR­TEL­LE DE LA­M­AR­TI­NE


Een ge­luids­film-com­po­nist aan Let werk

Wie zich Franz Doel­le als een com­po­nist van het tra­di­ti­o­neele ui­ter­lijk voor­stelt, wordt te­leur­ge­steld. Krach­tig en groot, met for­schen li­chaams­bouw, ziet men op het eer­ste ge­zicht geen mu­si­cus in hem, doch de pein­zen­de uit­druk­king zij­ner oogen, de ge­welf­de sla­pen en de fijne hand wij­zen op een mu­zi­ka­le be­gaafd­heid.

Zoojuist heb ik met de UFA een con­tract af­ge­slo­ten», ver­telt hij mij. «Ik heb veel moei­lijk­he­den moe­ten over­win­nen, eer ik zoover was. » Ik fe­li­ci­teer hem en vraag of hij mij iets uit zijn leven wil ver­tel­len.

« Ik ben een ge­bo­ren Rijn­lan­der, uit München-Glad­bach, en had mij reeds jong voor­ge­no­men, mu­ziek te stu­deeren. Pro­fes­sor Nies­zen was mijn eer­ste lee­r­aar, wien ik veel te dan­ken heb. In Rostock stu­deer­de ik bij pro­fes­sor Thier­fel­der. In het « Städti­sche Symp­ho­nie­or­kest » en in de opera werk­te ik mede als wald­hoorn-bla­zer. Ge­du­ren­de den oor­log werd ik hulp­com­po­nist in het Me­tro­pol­the­a­ter te Ber­lijn. »

Daar hebt u ook Mas­sa­ry leeren ken­nen? « Na­tuur­lijk, en me­ni­gen schla­ger voor haar ge­com­po­neerd.

cc Hebt u het als ge­luids­film­com­po­nist beter? »

Doel­le lach­te: « Zooals men 't opvat. Wie zich den mu­zi­ka­len ar­beid voor de ge­luids­film als een ge­moe­de­lijk com­po-neeren ach­ter zijn bu­reau bij zich thuis voor­stelt, die heeft het mis.

Juist bij mijn laat­ste films « Ge­or­ges en Ge­or­get­te » en « Un jour vien­dra » kan ik u de­mon­stree­ren hoe zich het werk van den com­po­nist in de prac­tijk vol­trekt. U weet, dat deze beide films mu­zi­kaal vol­ko­men « door­werkt » zijn, dus niet al­leen spre­ken­de film met eeni­ge schla­gers.

Daar­door wordt den com­po­nist om zoo te zeg­gen een min of meer be­lang­rij­ke in­vloed toe­ge­kend bij de keuze van de film­ma­te­rie en het maken van den tekst.

Er zijn bij de film even­veel dich­ters als zand aan de zee. En mee­st­al is het de­fi­ni­tie­ve ma­nu­script een pro­duct, waar­aan een ge­hee­le reeks van per­so­nen heeft ge­werkt. Dat bren­gen ech­ter de ei­schen van de ver­schil­len­de bij de film geïnte­res­seer­de groe­pen zoo met zich mede.

« Nu, me­neer Doel­le, het bui­ten­ge­wo­ne suc­ces van « Ge­or­ge en Ge­or­get­te » be­wijst toch het beste dat u hier mu­zi­kaal een groot suc­ces hebt gehad! »

« Ver­geet u niet, dat in deze film een in­ten­sie­ve mu­zi­ka­le ar­beid van zes maan­den steekt, en niet veel snel­ler ging het met de nieu­we UFA-co­me­die « Un jour vien­dra ». Bij de nieu­we Na­gy-film komt het ly­ri­sche op de eer­ste plaats, wel­is­waar ont­bre­ken ook hier tal­rij­ke hu­mo­ris­ti­sche de­tails niet. Niet­te­gen­staan­de de com­po­si­tie en in­stru­men­ta­tie reeds van te­vo­ren door mij waren ge­maakt, moest toch bij het draai­en van de film op het al­ler­laat­ste oog­en­blik nog me­ni­ge ver­an­de­ring wor­den aan­ge­bracht. Het in­stru­men­tee­ren van de ge­luids­film heeft zijn eigen wet­ten, die men al­leen door er­va­ring kan leeren. Ge­luk­kig staat mij het heer­lij­ke, zes­tig man ster­ke UFA-or­kest ter be­schik­king en daar­me­de een prach­ti­ge mo­ge­lijk­heid tot elke ge­wensch­te nu­an­ceering. »

« Brengt « Ein­mal eine gros­se D'ame sein» ook nog nieu­we schla­gers?»

« Mhar na­tuur­lijk, ik was mu­zi­kaal zoo goed ge­stemd als maar mo­ge­lijk is.>r D'oelle fluit mij ver­ge­noegd de mo­tie­ven van de schla­gers voor, en ik voel mij di­rect geëlec­tri­seerd door het ka­rak­te­ris­tie­ke rhyth­me: « Mir gehts immer fa­bel­haft. »

O. Sch.

MAI­SON — HUIS ;

Jules Pee­ters

14, rue Hou­blon­nière - Hop­land, 14, AN­VERS — ANT­WER­PEN

Fondée en Ge­sticht in T870

Tis­sus

apis

en tous gen­res

-L apij­ten

in allen aard

Stof­fen

LI­NO­LE­UM

APO­THEEK - -DRO­GE­RIJ

«DE AREND

10, DE CO­NIN­CK­PLEIN, 10

(hoek Van Art­e­vel­de­straat) TE­LE­FOON: 350.88 Vraagt het

«CA­CHET SPE­CI­AL»

on­feil­baar tegen hoofd­pijn, ze­nuw­pijn, enz.

PHAR­MA­CIE - DRO­GU­E­RIE

* L'AIGLE9

10, PLACE DE CON1N­CK, 10

(coin Rue Van Art­e­vel­de) TE­LEP­HO­NE: 350.88 De­man­dez le

«CA­CHET SPE­CI­AL» in­fail­li­ble con­tre maux de tête, névral­gies, etc.

Ma­ga­zijn van alle soor­ten ge­maak­te en on­ge­maak­te GOE­DE­REN. Groote keus van alle soor­ten Werk­kie­len, Broe­ken, Over­als, lange grij­ze- en Kak­hi-frak­ken.

Groote keus in KINDS­KOR­VEN­GOEI) en BON­NE­TE­RIE.

Wed. A Nie­mans-Van Riel

Lange Beel­de­kens­straat, 144

(ne­vens de Wetstraat) — Te­le­foon 564.22

Dit huis heeft geen bij­hui­zen


GLOBE

Le Globe est une bois­son rafraîchis­san­te d’une pureté et d’une fi­nes­se in­com­pa­ra­bles.

Son goût ex­quis, son par­fum suave et sa déli­ci­eu­se fraîcheur, lui ont valu son surn­om —

L'AME DU CI­TRON

WEPPÉS = LON­DON

PRO­CHAI­NE­MENT

KATE DE NAGY

Pier­re Blan­char Char­les Vanel

DANS

AU BOUTF­DU MONDE


"Au bout du Monde” VLUCH­TE­LIN­GEN

• T1 est des ti­tres si puis­sam­ment évo­ca-s I teurs par eux-mêmes, que l’œuvre qu’ils ( désig­nent ne souf­f­re pas la médi­o­crité. I « Au Bout du Mlon­de » est de ceux-là et j les fer­vents de vrai cinéma, qui at­ten­dent I avec im­pa­ti­en­ce la sor­tie de cette gran-j diose pro­duc­ti­on, ne seront cer­tes pas dé-s çus. Nous pou­vons déjà dire à quel tra­vail j gi­gan­tesque de re­con­sti­tu­ti­on ont donné I lieu les scènes du film censées se pas­ser à i Khar­bi­ne et qui ont été entièrement tour-jj nées dans les stu­dios de Neu­ba­bels­berg. j La ville ci­noi­se aux rues barrées, hérissées j de bar­ri­ca­des et de fils bar­belés, a été s con­strui­te d après des do­cu­ments rap­portés de Chine par une expédi­ti­on envoyée { tout exprès sur place. L’at­mos­phère de j gu­er­re ci­vi­le, de désor­d­re et de révo­lu­ti­on qui sévit ac­tu­el­le­ment dans l'Em­pi­re du Mi­li­eu est ren­due avec une vérité qui donne au film la va­leur d’un do­cu­men­tai­re.

Kate de Nagy et Pier­re Blan­char in­ter­prètent avec un réalis­me par­fait les rôles de deux Européens, obligés de tra­ver­ser au péril de leurs exis­ten­ces ces contrées en plein bou­le­ver­se­ment.

« Au Bout du Monde », sur­pro­duc­ti­on G. Sta­pen­horst de la Ufa, mise en scène par G. Ucic­ky, avec la col­la­bo­ra­ti­on française d’Henri Cho­me­t­te, su­per­vi­si­on de Raoul Plo­quin, grou­pe les noms de Kate de Nagy, Pier­re Blan­char, Char­les Vanel. j avec Piérade, Ber­ge­ron, Pier­re Louis, s Aimos, Line Noro, Ray­mond Cordy et ( Mady Berry.

De groote A. C. E.-film Vluch­te­lin­gen is in Frank­rijk met groot suc­ces ont­van­gen. Zoowel bij de pers als in vak­krin­gen en bij het pu­bliek is de in­druk, wel­ken deze film heeft ach­ter­ge­la­ten, ge­wel­dig. Wel een be­wijs, dat deze film ge­heel in­ge­steld is op den in­ter­na­ti­o­na­len smaak. D'at ook in België groote waar­dee-ring is voor de film « Vluch­te­lin­gen » zal mogen blij­ken uit het­geen de « La Ciné-grap­hie Beige » schrijft: « Zel­den », zoo zegt dit blad, « werd een film van zulk een macht en zulk een kracht in de uit­beel­ding ge­scha­pen...

Mtet een prach­ti­ge ge­durfd­heid en wer­ke­lijk le­vens­wa­re weer­ga­ve.... dat alles

wordt met een­voud, moed en een ta­lent­vol han­tee­ren van de ca­me­ra ge­bo­den, die bijna do­cu­men­tair wer­ken. Dé uit­beel­ding ver­hoogt deze in­druk nog... dia­lec­ten, typen, alles is met een eer­lijk­heid be­ke­ken, die het ca­ri­ca­tu­ra­le wist te ver­mij­den. De

ver­tol­kers zijn uit­ste­kend. regie be­mer­kens­waard en de beste A.C.E.-pro­duc­ties waar­dig. De fo­to­gra­fie is niet min­der

mooi... Dte film « Vluch­te­lin­gen » zal niet

al­leen den toe­schou­wer boei­en wien het er om te doen is een mooie film te zien, doch ook hem die wil pro­beeren er het le­ven­de ele­ment in te vin­den, dat de film haar groote waar­de ver­leent. »

Dé eer­ste ver­toon­in­gen in Ne­der­land, welke in Am­ster­dam, Rot­ter­dam en Den Haag ver­moe­de­lijk te­ge­lijk zul­len plaats vin­den, kan men bin­nen en­ke­le weken hier ver­wach­ten.

AUX FOR­GES DE VUL­CAIN

Flo­rent Ver­stre­pen

Huis ge­sticht in 1793

St.​Jacobs­markt, 97, Ant­wer­pen

Te­le­foon: 214.73 - Han­dels­reg. 424

Al­ge­meen ver­deeler voor Ant­wer­pen der ver­maar­de vul­haar­den « RE­CORD » der Fa­brie­ken «Les Fon­de­ries Bruxel­loi­ses»

KA­CHELS

CUI­SI­NIE­REN

GAS­VU­REN

GE­REED­SCHAP­PEN voor alle stie­len en voor lief­heb­bers. Ij­zer­wa­ren en Ko­per­werk voor bou­wen. Huis­houd­ar­ti­ke­len. — Hof­meu­be­len.

Li.s ft IM-FIB

Société Ano­ny­me Belge BRUXEL­LES

Cou­leurs. -- Emaux. — Ver­nis.

Seuls fa­bri­cants de la véri­ta­ble

” FER­RI­LI­NE ”


COIN

La mais on qui in­spi­re con­fi­an­ce

ne au mm

Kate de Nagy et Pier­re Blan­char in­ter­prètent avec un réalis­me par­fait les rôles de deux Européens, obligés de tra­ver­ser au péril de leurs exis­ten­ces ces contrées en plein bou­le­ver­se­ment.

«Au Bout du Monde», sur­pro­duc­ti­on G. Sta­pen­horst de la Ufa, mise en scène par G. Ucic­ky, avec la col­la­bo­ra­ti­on française d’Henri Cho­me­t­te, su­per­vi­si­on de Raoul Plo­quin, grou­pe les noms de Kate de Nagy, Pier­re Blan­char, Char­les Vanel, avec Piérade, Ber­ge­ron, Pier­re Louis, Aimos, Line Noro, Ray­mond Cordy et Mady Berry.

pen, alles is met een eer­lijk­heid be­ke­ken, die het ca­ri­ca­tu­ra­le wist te ver­mij­den. De

ver­tol­kers zijn uit­ste­kend.. regie be­mer­kens­waard en de beste A.C.E.-pro­duc­ties waar­dig. De fo­to­gra­fie is niet min­der

mooi... Dfe film « Vluch­te­lin­gen » zal niet

al­leen den toe­schou­wer boei­en wien het er om te doen is een mooie film te zien, doch ook hem die wil pro­beeren er het le­ven­de ele­ment in te vin­den, dat de film haar groote waar­de ver­leent. »

De eer­ste ver­toon­in­gen in Ne­der­land, welke in Am­ster­dam, Rot­ter­dam en D'en Haag ver­moe­de­lijk te­ge­lijk zul­len plaats vin­den, kan men bin­nen en­ke­le weken hier ver­wach­ten.