1 axes com­pri­ses

c01647

Tic­kets Meu­ri­ee, Brux.

Een SPE­CI­A­LIST

sinds 1907

VOOR: On­der­ne­ming On­der­koud Her­stel­ling "V" er­nieu­wing

VAN

DAKEN en

TO­RENS, N SCHA­LIËN

I Fr. Dol­feyn

ANT­WERP­SCHE TEL.993.27 „ „ „ TN

STEEN­WEG, 274 OUDE - GOD

ATE­jyy­ERS DE CON­STRUC­TI­ONS

ME­TAL­LI­QUES

LE, CHAS­SIS ME­TAL­LI­QUE

AUXUWS

-An­vers

Quec/e/a Çon

PI­OI­UM­ME 23 SPEEL­WIJ­ZER

A PAR­TIR DU VEN­D­RE­DI 15 M A I VANAF VRIJ­DAG 15 MEI

1930

I 1. Eclair Jour­nal.

! Ac­tu­a­lités so­no­res.

I 2. La Veuve Amou­reu­se.

1. Eclair Nieuws­be­rich­ten.

Ak­tu­a­li­tei­ten op klank­film.

2. Lieve domme Mama.

3 ES­CA­LE - In de Haven

SCE­NA­RIO DE SCE­NA­RIO VAN

Louis & Anne VAL­RAY

MU­SI­QUE DE

MU­ZIEK VAN

Jac­que­li­ne BATEL

EVE

JEAN

DARIO

Dra­ma­tis per­so­nae:

Co­let­te DAR­FEUIL Pier­re NAY Sam­son FAIN­SIL­BER

Max BOL­SI­US

Les plus bel­les VOI­TU­RES d’En­fants

Cour­te RUE PORTE AUX VA­CHES 11

STYLE - ELE6AN­CE - CON­FORT - SOU­PLES­SE

ES­CA­LE

Rien ne sem­ble­rait de­voir séparer Jean et Eva, mais le congé du jeune marin se ter­mi­ne et, après avoir ramené Eva au port, il re­part sur son ba­teau, lais­sant auprès d'elle son fidèle ser­vi­teur noir Zama.

L’épreu­ve de l'ab­sen­ce com­men­ce pour les deux amants. Jean l’ac­cep­te cou­ra­geu­se­ment, en homme fort et entièrement épris. M|ais la na­tu­re fai­ble et in­flu­ençable d’Eva sup­por­te mal la dépri­man­te so­li­tu­de... Tan­dis que l'image d’Eva idéalisée oc­cu­pe seule le coeur de Jean, le sou­ve­nir de Jean s'es­tom­pe len­te­ment dans l’es­prit d’Eva. Et lorsque cel­le-ci se trou­ve, in­o­p­inément, un soir en présence de Dario sorti de pri­son, rien ne vient à son se­cours pour échap­per à l’em­pri­se de l’an­cien amant dont elle re­de­vient la proie do­ci­le. Et c’est pour elle, de degré en degré, la chute dont Dario, de plus en plus dévoyé, est l’in­stru­ment.

Jean re­vient plein de joie et d’es­poir. Il re­trou­ve une Eva réchue, dégradée, per­due. Choc. Rup­tu­re. Jean re­part désespéré.

Zama, le ser­vi­teur noir qui a as­sisté im­puis­sant à la déchéance d’Eva et qui hait Dario comme la cause du mal­heur de Jean, tue Dario d’un coup de poig­nard et se sauve...

Jean a re­pris la mer, et sa na­tu­re vi­gou­reu­se tri­omp­he peu à peu de la crise mo­ra­le qui l’avait abattu. 11 est amené à ren­trer en con­tact avec une pas­sagère, Mar­cel­le, jeune fille ri­eu­se, gra­ci­eu­se et pure. Une tendres­se naît entre ces deux êtres faits l'un pour l’autre.

A une es­ca­le, le paque­bot em­bar­que une trou­pe d’émi­grants. Parmi eux est Eva, épave fa­ti­guée et misérable. Un soir Eva, attirée par un air de danse qu elle a jadis en­ten­du avec jean du­rant leur court bon­heur, se glis­se jusqu’au pont des premières. Dis­si­mulée dans l’ombre, elle aperçoit Jean; mais, au mo­ment, où plei­ne d’es­poir, elle va l’ap­pe­ler, elle voit ar­ri­ver Mar­cel­le et as­sis­te à l’en­tre­tien amou. reux des deux jeu­nes gens.

Eva com­prend alors que Jean a trouvé sa vraie voie et qu’el­le-même a perdu sa dernière rai­son d’espérer et de vivre. Elle s’en­fuit loin des fiancés...

...​Et quel­ques jours après les ma­rins du bord im­mer­gent un corps voilé ano­ny­me, celui d’une pau­vre émi­gran­te qui est morte. Jean n’aura pas su que c’était là Eva.

Et tan­dis que le sil­la­ge re­cou­vre le point de chute de son écume, Jean et Màrcel­le, sur l’avant du na­vi­re en mar­che, par­tent vers un ave­n­ir nou­veau.

HUIS - 1899 - MAI­SON

A. BA­RON­HEID

fcoopT mm ywe ACHE­TEZ ICâ VOS

UUR­WER­KEN MON­TRES

JU WIE­LEN BI­JOUX

ZIL­VER­WERK AR­GEN­TE­RIE

Over­groote keus voor ge­schen­ken aller aard Grand choix pour ca­deaux en tous gen­res

Prij­zen voor ie­ders beurs Prix à la portée de chaque bour­se

ALLE HER­STEL­LIN­GEN TOU­TES RE­PA­RA­TI­ONS

Of­fe­ran­de­straat, O R rue de l’Of­fran­de

te­gen­over « Magic Pala­ce » en face du « Magic Pala­ce »

GLOBE

Le Globe est une bois­son rafraîchis­san­te d’une pureté et d’une fi­nes­se in­com­pa­ra­bles.

Son goût ex­quis, son par­fum suave et sa déli­ci­eu­se fraîcheur, lui ont valu

son

surn­om —

L'AME DU CI­TRON

IN DE HAVEN

In een ha­ve­ri der tro­pisch« lan­den, ont­moet Jan, jonge of­fi­cier van een koop­vaar­dij­schip, Eva, een schoo­ne en ge­heim­zin­ni­ge vrouw. Lief­de ont­staat op het eer­ste zicht. Eva sleept ach­ter haar het ge­wicht van een zwaar ver­le­den. Gre­tig haar leven te ver­an­de­ren, volgt zij Jan in een tro­pisch ei­land waar hij een kort ver­lof door­brengt en zij be­le­ven te samen, ge­luk­ki­ge dagen.

D'ario, Eva’s oude min­naar wil haar weer ver­o­ve­ren ge­du­ren­de een smok­kel-tocht die hij op zee leidt. Zij wil ech­ter niet meer van hem weten. Dario wordt door dou­a­niers ge­van­gen ge­no­men.

Niets scheen het geluk van Jan en Eva te moe­ten be­der­ven.

D'aar het ver­lof van de jonge ma­troos aan zijn einde trok bracht Ijij haar terug naar de haven, haar aan de hoede van een ver­kleef­de zwar­te be­dien­de, Zama, toe­ver­trou­wend ver­trekt hij met zijn schip. De proef van de af­we­zig­heid be­gint voor de twee ge­lief­den. Jan neemt ze moe­dig

aan. Maar de zwak­ke na­tuur van Eva Jean het niet uit­hou­den. Dé lief­de van E,va neemt Jan’s ge­dach­ten gansch in be­slag ter­wijl zijn ge­dach­te­nis stil­aan uit Eva’s hart ver­dwijnt. En wan­neer zij op een avond Dario ont­moet wordt zij we­der­om zijn mi­na­res en ge­raakt stil­aan weer aan lager wal.

Jan komt terug vol lief­de en vol hoop. Hij vindt ech­ter eene Eva terug die hij niet meer kan be­min­nen. Hij ver­trekt ter­neer­ge­sla­gen. Zama, die on­mach­tig den val van Eva bij­woont en Dario haat we­gens het on­ge­luk dat deze Jan heeft aan­ge­daan, doodt hem en neemt de vlucht.

Jan gaat weer op zee, zijne ster­ke na­tuur over­wint de smart die hem te­neer-sloeg. Hij maakt ken­nis met eene jonge pas­sa­gier­ster, Mar­cel­le, en lief­de ont­staat tus­schen die twee jonge lie­den die bij el­kaar pas­sen. In een haven wor­den uit­wij­ke­lin­gen in­ge­scheept, tus­schen Ken be­vindt zich Eva, dié een arm­za­li­ge af­ge­leef­de vrouw ge­wor­den is. Een avond hoort zij dans­mu­ziek die zij vroe­ger met Jan ge­hoord heeft. Zij gaat kij­ken en ont­waart Jan. Zij wil naar hem snel­len, maar op het­zelf­de oog­en­blik komt Mar­cel­le aan en Eva hoort, on­op­ge­merkt het Jief­de­ge-sprek van de twee jonge men­schen. Be­grij­pen­de dat zij niets meer te ver­wach­ten heeft gaat zij heen...

Eeni­ge dagen later stor­ten ma­tro­zen het lijk van eene on­be­ken­de in zee. Jan zal nooit ver­moe­den dat het Eva was.

En ter­wijl de zee het graf wordt van Eva kij­ken Mar­cel­le en Jan aan de voor­ste­ven van het schip een ge­luk­ki­ge toe­komst te ge­moet.

LA VEUVE AMOU­REU­SE

L’Hôtel Ma­jestic est fort mal régi. La comp­ta­bi­lité est mal tenue; les re­cet­tes di­mi­nu­ent sans cesse. Les clients se plaig­nent et quit­tent, l’un après l’autre, une mai­son aussi mal tenue. Mais la prop­riétaire de l’hôtel ne s’en fait pas. Hélène Burk­hardt est une femme jolie, élégante, fri­sant la qua­ran­tai­ne, ai­mant le flirt et la danse. Son ado­ra­teur le plus em­pressé est Léo Hei­de­rich. L’amu­se­ment, chez elle, passe avant le tra­vail. Le per­son­nel, bien en­ten­du, s’ac­com­mo­de de ces dis­po­si­ti­ons à la fri­vo­lité de la pa­tron­ne. Hélène voud­rait ven­d­re l’hôtel, mais le EX' Wer­ner, son avo­cat, lui démon­tre qu’en réalité, il ap­par­tient à sa fille Edie. Sans son con­sen­te­ment, rien à faire. 0*r, Edie est en­co­re en pen­si­on! C’est une jeune fille séri­eu­se et décidée qui, au con­trai­re de sa chère maman, « tête de li­not­te », se réjouit de pou­voir un jour di­ri­ger un grand hôtel. Aussi, la let­tre par la­quel­le Hélène sol­li­ci­te l’au­to­ri­sa­ti­on de sa fille, la met en fu­reur. Elle prend la réso­lu­ti­on d’aller voir ce qui se passe. Au pre­mier coup d’oeil, elle juge com­bien est la­men­ta­ble la si­tu­a­ti­on. Aussi, n’hési­te-t-el­le pas à met­tre de l’ordre dans cette ga­be­gie. Son arrivée imprévue met l’hôtel sens des­sus des­sous. Edie croit que le plus sage se­rait de trou­ver un mari pour sa maman. Hei­de­rich ne sau­rait tou­te­fois, à son avis, faire l’af­fai­re. Il s’est, en effet, en­detté en jou­ant au Ca­si­no et ne peut payer sa note. Edie lui ac­cor­de trois jours de crédit. Elle le met­tra à l’épreu­ve du­rant ce laps de temps. Il fau­d­ra qu’il reste dans sa cham­bre, sous prétexte de ma­lai­se et fasse des ad­di­ti­ons. Hei­de­rich se sou­met d’au­tant plus vo­lon­tiers aux ca­pri­ces d’Edie, qu’il ad­mi­re son éner­gi­que in­ter­ven­ti­on. Et Edie, peu à peu, se sent prise de sym­pa­thie pour lui. Hélène les sur­prend se pro­me­nant en­sem­ble et elle croit à une idyl­le entre son flirt et sa fille. Elle en est pro­fondément af­fectée et décide de dételer. Elle veut tra­vail­ler à son tour en mener une vie moins déréglée. Elle ne révèle pas à Edie, ce­pen­dant, la cause de ce re­vi­re­ment, qui est dû sur­tout au fait qu elle s’est enfin rendu comp­te qu’il faut que l’âge mûr cède la place aux jeu­nes. Edie elle, est bien décidée main­te­nant à ma­rier sa mère à Léo.

Une dernière for­ma­lité reste à rem­plir. Elle veut s’as­su­rer que le fiancé possède bien un do­mai­ne dont il fait état. Edie y va voir — ne se fiant qu à ses pro­p­res renseig­ne­ments — et y trou­ve un char­mant vieil­lard: le père de Leo. Tout est donc pour le mieux et, après une con­ver­sa­ti­on déso­pi­lan­te avec le père, elle re­tour­ne présider aux ac­cor­dail­les. Au cours d’une ex­cur­si­on en ba­teau, Léo lui avoue qu’il ne l’a ja­mais con­sidérée comme une femme., mais plutôt comme une bonne ca­ma­ra­de, en gamin déluré. Cela vexe et cha­gri­ne Edie. à qui le père de Leo con­seil­le, pour ne plus en­cou­rir d’af­front, un peu de co­quet­te­rie. Edie suit ce con­seil... et fait la conquête de Leo. C’est, en fin comp­te, elle qui épou­se­ra Hei­de­rich, après un nou­veau quipro­quo, pro­vo­qué par un mystérieux télégram­me. Hélène trou­ve­ra un digne et ai­ma­ble com­pag­non dans le père Hei­de­rich, au grand dam du di­rec­teur de l’hôtel, le ri­di­cu­le Fi­scher, amou­reux de sa pa­tron­ne et qui croy­ait enfin avoir une chan­ce de réali­ser son vœu le plus cher

TA­VER­NE DU

Paon Royal

RE­NOM­MEEf*POUR LES

BIÈRES

AN­GLAI­SES

SPÉCI­A­LITÉ DE

VIEUX PA­LE-ALE

IB

L’IN­STAL­LA­TI­ON SO­NO­RE DU

I mm ra Ij ssss» WA ji«»nmj lil f »""H § fl « 1 f? aas ï S'Jllli! \3

lil sa: Lil­li­iJSl i II ' aU II­BI­II |B: Itüiij­fiS li­sais li­fe­li­i­Brat La 1 luim 1

été équipée au moyen des ap­pareils de pro­jec­ti­on

Con­ces­si­on­nai­re pour la BEL­GI­QUE:

S. A. ANC. ROT­HER­MEL COR­PO­RA­TI­ON

39-41, rue du Midi, BRUXEL­LES

LIEVE DOMME MAMA

Het Hotel Ma­jestic wordt slecht be­heerd. De klan­ten ver­la­ten de een na de an­de­re de in­stel­ling. De ei­ge­naar­ster, He­le­na Burk­hard be­kom­mert zich geens­zins om den gang der zaken; zij is een hup-sche y.​rouw van bij de veer­tig, die meer aan flir­ten en dan­sen denkt. Haar meest ie­ve­ri­ge aan­bid­der is Leo Hei­de­rick.

He­le­na zou het hotel wil­len ver­koop­en, maar de ge­raad­pleeg­de ad­vo­kaat be­wijst haar dat de in­stel­ling fei­te­lijk niet haar, maar hare doch­ter Edie toe­be­hoort, zon­der wier toe­stem­ming de ver­koop niet mo­ge­lijk is. Edie ver­toeft nog in de kost­school. In­ge­licht over het plan van hare moe­der, be­sluit zij zich ter plaat­se van den toe­stand te over­tui­gen. Zij be­seft on­mid­del­lijk dat het nood­za­ke­lijk is orde in de zaken te bren­gen en een echt­ge­noot voor hare moe­der wen­sche­lijk is.

Hei­de­rick die zich op­dringt, schijnt haar niet de ge­schik­te per­soon. Hij heeft schul­den in de speel­zaal en kan zijn ho­tel­re­ke­ning niet be­ta­len. Edie geeft hem nog drie dagen kre­diet, maar hij mag zijn kamer niet ver­la­ten. Hei­de­rick on­der­werpt zich met ge­noe­gen aan deze be­slis­sing; hij heeft groote be­won­de­ring voor het kra­nig meis­je, dat op hare beurt lang­za­mer­hand

vriend­schap ge­voelt voor den jon­gen los­bol.

Wan­neer op ze­ke­ren dag He­le­na hare doch­ter met Hei­de­rick op wan­del ont­moet, krijgt zij de over­tui­ging dat Edie haar van den be­won­de­raar heeft be­roofd en be­sluit zij het leven ern­sti­ger op te nemen om Hei­de­rick an­der­maal voor zich te win­nen. Als­dan be­sluit Edie hare moe­der met Hei­de­rick te doen trou­wen, maar zij zal zich eerst over­tui­gen of Hei­de­rick wer­ke­lijk het land­goed bezit waar­over hij voort­du­rend spreekt.

Edie gaat op in­lich­tin­gen en vindt ter plaat­se een vriend­schap­pe­lijk ou­der­ling: de vader van Leo. Alles is dus om ter best en na eene breed­voe­ri­ge be­spre­king met den vader, keert zij terug om het hu­we­lijk te schik­ken.

Ten slot­te trouwt zij met Hei­de­rick na een be­twis­ting over een ge­heim­zin­nig te­le­gram. He­le­na vindt een waar­di­ge en be­min­ne­lij­ke gezel in den vader van Leo, tot groote er­ger­nis van den ho­tel­be­stuur-der, de be­spot­te­lij­ke Fi­scher, die ver­liefd was op zijne mees­te­res en die dacht dat zijne vu­ri­ge be­trach­tin­gen ein­de­lijk zou­den vol­bracht wor­den.

SE­MAI­NE PRO­CHAI­NE

Lu­ci­en­ne LEMA 11 CHAUD

Al exan­d­re MI­CHA­LE­S­CO

MAURI­CE LAG­RENÊE «S ANDRÉ BUR­GE­RE

dans

LE MAS­QUE QUI TOMBE - HET MAS­KER VALT

d'après la pièce de naar het Tooneel­stuk van

GALAR & ARTU

SE­MAI­NE PRO­CHAI­NE

LE MAS­QUE

Un bon, un ex­cel­lent film po­li­cier français. Réalisé avec une gran­de honnêteté; en­ten­dons par là, à la fois, avec des in­ter­prètes qui sont tous fort bons, avec une mise en scène sans ba­vu­re et sur un scénario qui, tout en étant com­plexe, — obli­ga­ti­on du genre — reste très clair et ne re­court ja­mais à ce moyen la­ci­le des vai­nes faus­ses pis­tes. Différent des films améri­cains du même ca­ractère ce­lui-ci porte bien la mar­que des ro­mans de Leb­lanc, par exem­ple, qui n’est au fond qu’une gran­de et belle sim­pli­cité. Ce que l’on appréciera. De même que cha­cun s’ac­cor­de­ra à re­con­naître le ta­lent de la dis­tri­bu­ti­on toute entière, ce qui est bien aussi une des néces­sités impéri­eu­ses pour le succès d’un film po­li­cier.

Ar­gu­ment: L'ami­ral Mors­tan vient de sig­ner à Mbn­te-Carîo un traité naval dont les clau­ses sont secrètes. 11 en remet la copie au com­man­dant Rayth­mann son futur gen­d­re; celui en­fer­me soig­neu­se­ment le do­cu­ment pour la nuit dans un cof­f­re-fort, à la villa de l’ami­ral. Au cours de la puit, le do­cu­ment dis­pa­raît. Quel est le ra­vis­seur Voilà le nerf du film tout en­tier. Se-rai­trait-ce la faus­se com­tes­se de Rous­sel, invitée de l’ami­ral arrivée de la veil­le et accusée par le com­man­dant de n’être qu’une ave­n­tu­rière de mau­vais aloi? Se­rait-ce Ma­de­moi­sel­le Bar­ke­vil­le, jeune gou­ver­nan­te que l’on sur­prend pen­dant la nuit télépho­nant mystéri­eu­se­ment, re­ce­vant un étran­ger sus­pect? Se­rait-ce le jeune Char­les, fils de l’ami­ral, criblé de det­tes de jeu et à qui l’on a of­fert un de­mi-mil­li­on pour « ache­ter » le traité? Ob bien en­co­re le com­man­dant lui-même On va même jusqu’à sus­pec­ter le détec­ti­ve appe-

QUI TOMBE

lé par Mlor­s­tan. En­tretemps, la com­tes­se de Rous­se, puis Ma­de­moi­sel­le Bas­ker­vil­le sont trouvées à demi as­sommées dans leur cham­bre. Le cou­pa­ble?... on le décou­vre enfin. C est celui sur qui, évi­dem­ment, per­son­ne n avait porté soupçon: un do­mes­ti­que, c’est-à-dire un es­pi­on déguisé en do­mes­ti­que pour la cir­con­stan­ce. Et à l’heure con­ve­nue le do­cu­ment pour­ra s'ache­mi­ner vers le Mi­nistère de la Ma­ri­ne. L’hon­neur des oc­cu­pants de la villa reste in­tact.

In­ter­préta­ti­on: ML Mario Bon­nard a traité l’ex­cel­len­te pièce po­li­cière qui lui était confiée avait tout le ta­lent néces­sai­re. Aussi « Le Mas­que qui tombe » est-il un film qui tient son pu­blic ha­le­tant sans arrêt. L'on re­mar­que­ra avec plai­sir que c’est avec une stric­te honnêteté qu'il ar­ri­ve à ce résul­tat: en effet, ja­mais il ne lance l’ac­ti­on dans de faus­ses pis­tes, procédé trop fa­ci­le pour désarçonner le spec­ta­teur. Une éguipe d’ac­teurs de ta­lent donne la vie à cette in­tri­gue... in­tri­gan­te. Ce sont Jean Worms, l’ami­ral intègre, René Ferté, le jeune com­man­dant dévoué et à l’âme droi­te, André Burgère, fils sans grand ca­ractère, Lu­ci­en­ne Le­mar­chand, inquiétante gou­ver­nan­te — no­tons en pas­sant que notre com­pa­tri­ote af­fir­me mieux, à chaque coup, sa va­leur -—* Lam­bert Pi­cas­so, qui com­po­se un intéres­sant per­son­na­ge de baron al­le­mand et Mi­ha­le­s­co qui reste jusqu’au bout le plus mystérieux des do­mes­ti­ques.

Fac­teurs com­mer­ci­aux: L’at­trait des films po­li­ciers en général et en par­ti­cu­lier le fait qu'il est ques­ti­on d’un traité naval se­cret. La réali­sa­ti­on par­fai­te­ment impé-

Des­ti­na­ti­on: Le grand pu­blic, nétra­ble du film.

MAI­SON - HUIS

Jules P

ee­t­ers

Rue Hou­blon­nière - 14 - Hop­land

TEL. 326.21 AN­VERS ~ ANT­WER­PEN

Fondée en •— Ge­sticht in 1870

TAPIS

en tous gen­res TIS­SUS

TA­PIJ­TEN

in allen aard STOF­FEN

LI­NO­LE­UM etc. enz.

Ma­ga­zijn van alle soor­ten ge­maak­te en on­ge­maak­te GOE­DE­REN. Groote keus van alle soor­ten Werk­kie­len, Broe­ken Over­als, lange grij­ze- en Kak­hi-frak­ken

Groote keus in KINDS­KOR­VEN­GOEI) en BON­NE­TE­RIE.

Wed. A. Nie­mans-Van Riel

Lange Beel­de­kens­straat, 144

(ne­vens de Wetstraat) — Te­le­foon 564.22 Dit huis heeft geen bij­hui­zen

81

IL’EÂU VIVE des Sour­ces de Gen­val, jail­lit d’une façon na­tu­rel­le des pro­fon­deurs de la terre, sans aucun pom­pa­ge ni autre moyen ar­ti­fi­ciel.

[ L’éta­blis­se­ment est ou­vert à la vi­si­te du pu­blic du­rant tout

l’été, et l’accès à la Sour­ce per­met ainsi, à cha­cun, de se ren­d­re f comp­te de la qua­lité na­tu­rel­le des eaux minérales de Gen­val.

I Les ana­ly­ses ef­fec­tuées par Mon­si­eur Joly, Pro­fes­seur de Chi­mie

ana­ly­ti­que à l’Uni­ver­sité de Bruxel­les, démon­trent que l’eau de Gen­val I est d’une pureté in­com­pa­ra­ble et que, par sa com­po­si­ti­on chi­mi­que,

" elle peut ri­va­li­ser avan­ta­geu­se­ment avec les meil­leures eaux étrangères.

GEN­VAL

Sour­ce Bonne Fon­tai­ne: non ga­zeu­se j Fr. 1,45

Sour­ce Ar­gen­ti­ne : ga­zeu­se | la bou­teil­le 1 litre

Ser­vi­ce spécial pour Dépôt : 105, rue Eve­raerts, An­vers

-- -- par­ti­cu­liers — Téléphone : 574.60

AAN­STAAN­DE WEEK

DOOD

De groote af­sluit­dijk, waar­door de Zui­der­zee in het Ijs­sel­meer i§ ver­an­derd, is ge­reed ge­ko­men. Onder ge­ju­bel is het ge-denkteek­en aan den Vhe­ter, dat de her­in­ne­ring aan deze ge­schied­kun­di­ge ge­beur­te­nis le­vend rri­oet hou­den ont­hult.

Doch Vo­len­dam stemt met dezen jubel niet in. Daar komt het laat­ste vis­schers-vaar­tuig bin­nen, dat in storm­ach­tig herfts-weer nog een­maal naar bui­ten was ge­gaan slechts met zulk een klei­ne vangst, dat het de bot­ter van Wil­lem de Oeus, maar nau­we­lijks de moei­te van het af­slaan loont.

Dezen avond is het, dat Wil­lem’s knecht, Jaap de lV;eeuw, tegen Maartje Brak, het nicht­je van Wil­lem, dat hij stil­le­tjes ont­moet, zegt: « Ik heb ge­noeg van de vis­schenj, die heeft geen toe­komst meer; ik ga mor­gen naar de werk­ver­schaf­fing om te pro­beeren een beter be­staan te vin­den. Als ik dat een­maal heb, kan ik met je vader spie­ken. » De Vo­len­dam­mer vis­schers den­ken er ech­ter an­ders over dan jaap, zij willn niets nieuws, zij ver­de­di­gen het oude, en pro­tes­tee­ren bij de re­geering.

Ads Jaap hen er op wijst, dat al dat eeu­wi­ge ge­la­men­teer toch niet helpt en voor­al niet op dit oog­en­blik waar­op Vo­len­dam zich voor­be­reid om de jaar­lijk­sche ker­mis te vie­ren, komt het da­de­lijk tot een scherp con­flict. « Ge­lo­ven jul­lie, dat ze ock naar jul­lie luis­te­ren als heel Vo­len­dam zijn laat­ste spaar­cen­ten uit de bank haait om feest te vie­ren? » Die vraag maakt, dat ook nog de jonge vis­schers zich tegen Jaap keeren.

Onder aan­voe­ring van Jan Brak, den zij hem zool­ang, tot dat Jaap zijn zelf­be-broe­der van Maartje, pla­gen en prik­ke­len heer­sching ver­liest en jan tegen den grond slaat, omdat deze, zon­der het zelf te we-

WATER

ten, zijn eigen zus­ter be­leedig­de, toen hij riep: « Zijn lief­je is ook zon­der ker­mis meer als vriénde­lijk tegen hem. »

Maartje, die tams na­tuur­lijk een zeer een­zij­di­ge voor­stel­ling van zaken te hoo-ren krijgt, wil Jaap niet meer te­rug­zien, en deze trekt ont­nuch­terd, al­leen, naar het nieu­we werk in de Wi­en­n­ger­meer­pol­der,

(het eer­ste stuk droog­ge­leg­de zee). Wil­lem de Geus, die nu zon­der knecht is. geeft het ook maar op. Waar­om zou hij een nieu­wen knecht nemen, als de visch-vangst toch niet meer loo­nend is? Waar­om nog uit­va­ren i Zijn woede en ver­driet por­beert Wil­lem in al­co­hol te ver­drin­ken.

Zijn zwa­ger, de rus­ti­ge en ver­stan­di­ge Dirk Brak, komt ge­lei­de­lijk tot het in­zicht, dat het zoo met ver­der kan gaan. Als elke nieu­we vangst weer klei­ner is dan de vo­ri­ge, dan, raadt hij zijn zoon Jan, moet je maar een ander be­staan zoe­ken; zelf is hij j daar­voor te oud.

Maar Jan denkt daar niet aan. Het vrije vis­schers­le­ven wil hij niet rui­len met een wel­is­waar ri­si­co­loos, maar on­vrij be­staan als sluis­wach­ter of boe­ren­knecht. Vader Brak her­in­nert hem eraan, dat hij op zijn 21" ver­jaar­dig de klei­ne er­fe­nis van zijn moe­der krijgt uit­be­taald, en daar­door kan hij als boer zijn eigen baas blij­ven. Maar dat wil Jan ook niet.

Dte ge­boor­te­dag zet goed in, maar met een he­vi­gen woor­den­twist tot be­sluit, waar­door een breuk tus­schen vader en zoon ont­staat.

Den vol­gen­den dag haalt Jan zijn erf­deel van de bank en den­zelf­den na­mid­dag koopt hij de bot­ter van een ouden vis-scher. Hij trilt van ver­lan­gen om als vrij man in zijn eigen boot uit te varen. Zoo hevig ver­langt hij daar­na, dat geen waar­schu­wing, het al­ler­minst van de zijde van

zijn vader, voor den drei­gen­den storm, hem kan tegen hou­den. Jan wil als zelf­stan­di­ge vis­scher zijn de­buut maken, en trots, met een in der haast ge­mon­ster­de knecht, vaart hij uit.

1 oen vader Brak dien avond thuis komt, treft hij Maartje met rood be­huil­de oogen, bij haar brei­werk aan. Zij ver­telt hem, dat haar oom Wil­lem, voor wiens huis­hou­ding zij eiken dag zorgt, dron­ken is thuis ge­ko­men en haar woe­dend heeft weg­ge­jaagd, omdat ze onder een kast eeni­ge bus­sen met een ge­heim­zin­ni­ge in­houd heeft ge­von­den. Wat de in­houd was, kon ze niet zeg­gen, maar oom was ra­zend ge­wor­den, toen hij merk­te, dat zij de bus­sen ont­dekt hed. Het wordt voor vader Brak de ver­schrik­ke­lijk­ste nacht in zijn leven.

Een woe­den­de storm loeit over Vo­len­dam en Brak kan niets doen om zijn zoon te hel­pen, die op een vreem­de bot­ter, wier gril­len en nuk­ken hij nog niet kent, op de ko­ken­de zee rond­zwerft.

Tel­kens en tel­kens weer wor­stelt hij zich door het nood­weer naar de haven, waar men zich te nau­wer­nood op de been kan hou­den, om naar de bot­ter van Jan uit te kij­ken, maar te­ver­geefs door­bo­ren zijn oogen de pik­zwar­te duis­ter­nis. Thuis

spreekt Dirk Brak voor de eer­ste maal in zijn leven met Maartje over zijn angst en zorg voor de toe­komst en Maartje ver­telt hem thans, wat Jaap haar bij hun laat­ste ont­moe­ting heeft ge­zegd over de droog­leg­ging en de mo­ge­lijk­he­den, die daar­uit voor een nieuw be­staan kun­nen voort­ko­men. Ten­si­Ot­te zendt Dirk Brak zijn doch­ter naar bed, maar ais zij ’s mor­gens op­staat, vindt zij haar vader nog aan de tafel zit­ten. In dezen nacht is zijn haar grijs ge­wor­den; hij zelf is ech­ter tot het in­zicht ge­ko­men dat Jaap gei­ijk heeft en er iets ge­daan moet wor­den om de vis­schers uit hun ido­len­tie wak­ker te schud­den. Kort daar­op komt er ie­mand Dirk Brak roe­pen. Aan den dijk heeft men het wrak van Jan’s bot­ter ge­von­den.

Ker­mis in Vo­len­dam.

Alle zor­gen zijn weg­ge­tooverd. Nie­mand denkt aan de toe­komst. Het laat­ste rest­je geld wordt op­ge­maakt. Het ge­hee­le dorp leeft in een roes van ge­noe­gens en vrool­ijk­heid. Slechts één is er, die deze vrool­ijk­heid en dan­sen op een vul­caan niet kan aan­zien en deze uit­ge­la­ten­heid den rug toe­keert. Dat is Dirk Brak, die zich in alle een­zaam­heid op weg be­geeft naar den Wie­rin­per­meer­pol­der om met

Ate­liers "NEOR U C ”

Bre­vet N° 403.809 -- Société ano­ny­me — Tél. N° 704.81

RUE SOL­VY­NS, 25, AN­VERS

MO­TIFS LU­MI­NEUX AU N BON

Fa­bri­ca­ti­on — Lo­ca­ti­on — R épu­ra­ti­ons — En­tre­tien.

_SI'TI.S FA­BRI­CANTS A AN­VERS

ÉCO­NO­MIE,

Hygiène, Con­fort,

avec les

«PATF.​URS“

CHAU­DIÈRES

pour

CHAUF­FA­GE CEN­TRAL

par Eau chau­de ou par Va­peur.

De­man­de?, la BrocüUE’3 spéciale envoyée fran­co sur de­man­de.

Chauf­fa­ge cen­trai

Dis­tri­bu­ti­on d’eau chau­de

In­stal­la­ti­ons sa­ni­tai­res

“ Idéal Clas­sic

Louis VER­AN­NE­MAN

43. Rue du Pa­vil­lon

AN­VERS

Chau­dière

BE­SPA­RING, GE­ZOND­HEID en BE­HAAG­LIJK­HEID

zijn U ver­ze­kert

door de

Cen­tra­le Ver­war­ming

J mei

Ra­di­a­to­ren en Ketel

I “ IDEAL I CLAS­SIC,,

Vraagt het uit­leg­boek­je,

5 dat U kos­te­loos zal toe-a ge­zon­den wor­den, aan

] Louis VER­AN­NE­MAN

43, Vlag­straat, Ant­wer­pen

I TE­LE­FOON 557.45

Guin­ness

vous fera du bien

Jaap te spre­ken. Dirk haalt Jaap over om di­rect met hem naar Vo­len­dam te gaan. Jaap en Dirk als ver­te­gen­woor­di­gers van de jonge en de oude ge­ne­ra­tie, wil­len samen een be­roep doen op het ver­stand van de be­vol­king en pro­beeren de men­schen tot het in­zicht te bren­gen, dat een nieu­we tijd ook nieu­we e.​schen stelt, en dat een jeugd, die zich hard­nek­kig aan oude tra­di­ties en een ge­stor­ven ver­le­den vast-kiampt, den on­der­gang ten prooi wordt. De ver­stan­di­ge vis­schers, die het gedoe op de ker­mis slechts van uit de verte heb­ben ga­de­ge­sla­gen, wor­den door Dirk Brak bij­een­ge­roe­pen.

U'mdat in alle ge­le­gen­he­den en kof­fie­hui­zen van Vo­len­dam ge­danst en pret ge­maakt wordt, moet men zich met een net­ten- en man­den­pak­huis als ver­ga­der­plaats te­vre­den stel­len. Bij­ge­staan door den door alle aan­we­zi­gen zoo ge­ach­ten Dirk Brak, ge­lukt het Jaap dit­maal te vis­schers bijna j te over­tui­gen, als op het kri­tie­ke oogen-1 blik Wil­lem, ge­heel dron­ken, bin­nen­wag-’ geit; hij duwt Jaap op zij en kla­gend ver-Î wen­scht en ver­vloekt hij de droog­leg­ging, ( de af­sluit­dijk, en alies, wat daar­me­de in j ver­band staat. Als Jaap hem te­gen­spreekt, i schreuwt hij, dat hij de dijk in de lucht zal • laten sprin­gen en loopt weg...

Kort daar­op komt M'aartje bui­ten adem het pak­huis bin­nen ge­rend en ver­telt in af­ge­bro­ken zin­nen, dat Wil­lem is uit­ge­va­ren met de be­doe­ling een aan­slag op de af­sluit­dijk uit te voe­ren. De ge­heim­zin­ni­ge bus­sen, die hij had ver­bor­gen, be­vat­ten ge­sto­len dy­na­miet. Alle vis­schers loop­en haas­tig naar de haven. Als een loop­end vuur­tje gaat het be­richt door het­dorp en na eeni­ge oog­en­blik­ken is het ker­mis­plein een­zaam en ver­la­ten. D'e ge­hee­le be­vol­king staat op den ha­ven­dijk en tuurt naar Wil­lem s bot­ter, die op den Wes­ten­wind voort­zeilt Op dit oog­en­blik weet Jaap wat

hem te doen staat. Met alles over­tui­gen­de j harts­toch­te­lijk­heid roept hij den Vo­len- ( dam­mers toe: « Wij moe­ten hem na, wij j moe­ten nu niet aan ons zelf den­ken. Dte j af­sluit­dijk is het ei­gen­dom van het ge­hee­le j vlok en van mil­li­oe­nen men­schen, die na ons komen ».

En ziet, door Jaap’s op­win­ding, door zijn op­zwee­pen­de woor­den, ge­beurt het on­ge­loof­lij­ke, het won­der, de ge­hee­le Vo-len­dam­mer v.​sschers­vloot steekt in zee om Wil­lem in te halen en den af­sluit­dijk, den zoo dik­wijls ver­wen­sch­ten en zoo harts­toch­te­lijk ge­ha­ten af­sluit­dijk, met hun leven als inzet, te be­scher­men en te ver­de­di­gen.

Op het Ijs­sel­meer heeft een den adem be­klem­men­de ver­vol­ging plaats. Wil­lem ziet zijn ach­ter­vol­gers steeds dich­ter bij komen en in een aan­val van woede en ra­zer­nij trapt hij tegen het ij­ze­ren ka­chel­tje, waar­door hij zich zelf en zijn bot­ter aan de vlam­men prijs geeft.

Toen eeni­ge dagen later Wil­lem’s lijk door de gol­ven niet ver van Vo­len­dam aan land ge­spoeld, be­gra­ven werd, zocht Maartje in haar ver­la­ten­heid en ver­driet troost bij Jaap; hij grijpt haar hand en zegt troos­tend: « Zie je 't is ei­gen­lijk niet Wil­lem, die daar aan de aarde wordt toe­ver­trouwd, maar het is, alsof ons heele dorp met hem den geest van ver­zet tegen den nieu­wen tijd be­graaft. »

Nadat vader Brak er in heeft toe­ge­stemd, dat Jaap de Meeuw als schoon­zoon de leege plaats in­neemt, die zijn zoon Jan open liet, keert Jaap naar het werk in den Wie­rin­ger­pol­der terug. Thans ech­ter gaan er vele jonge Vo­len­dam­mers met hem mede, die alle tot het in­zicht waren ge­ko­men, dat... !

« Een volk, dot leeft, aan zijn toe­komst \ moet bou­wen. » 1

Quel­ques Echos de la Pres­se

Sous ce titre pro­me­t­teur de mystère nous sera bientôt présenté un film de Mla-rio Bon­nard, in­spiré de la célèbre pièce de Galar et Artu. Des événe­ments assez récents nous ont prouvé que le rôle des es­pi­ons se pour­sui­vai­ent ac­tu­el­le­ment d’une façon plus sour­noi­se, mais aussi fu­nes­te que pen­dant la gu­er­re et ce film, qui met en scène les agis­se­ments des agents se­crets, trou­ve­ra sans nul doute par ce sens d ac­tu­a­lité un sur­croît d’intérêt.

T Si vous vou­lez connaître les des­sous des af­fai­res d’es­pi­on­na­ge et la lutte sans merci que se li­vrent dans l ombre les agents se­crets des puis­san­ces européennes, allez voir « Le Mas­que qui Tombe », poig­nant récit d'un con­flit d’es­pi­on­na­ge dans le cadre d’une Ri­viera cos­mo­po­li­te.

I.​ontiue rue des Ima­ges, 264 AN­VERS TE­LEP­HO­NE: 570 10

Tous CHAR­BONS pour foy­ers do­mes­ti­ques et l’in­du­strie.

Qua­lités et Poids ga­ran­tis.

Mo­no­po­le de Vente des Char­bon­na­ges dTIen­sies-Pom­mer­ceul pour les:

Bri­quet­tes « FER­MOUL H. P. », 10 K08 Bri­quet­tes « FER­MOUL SAR­TIS », 3 K»« Bou­lets « RO­MU­LUS », 20 gr.

Bou­lets « SPE­CI­AL », 45 gr.

Four­nis­seurs de la Société Roy­a­le de Zool­ogie d’An­vers.

On a dit main­tes fois que l’intérêt d’un film po­li­cier rési­dait tout en­tier dans la façon de mener les événe­ments et le se­cret de gar­der un dénou­e­ment in­at­ten­du. A cet égard, «Le Mas­que qui Tombe», pas­si­on­nan­te his­toi­re d’es­pi­on­na­ge, mérite donc tous les éloges, car il est im­pos­si­ble de connaître avant la dernière image à tra­vers les rébon­dis­se­ments d’une ac­ti­on tou­jours pathétique, ce que l’on nomme à juste titre: « la clé de l’énigme ».

Une in­ter­préta­ti­on de tout pre­mier ordre a été réunie pour ani­mer l'in­tri­gue pas­si­on­nan­te du « Mas­que qui Tombe », le der­nier film de Mario Bon­nard. Qu’il nous suf­fi­se de citer Jean Worms, René Ferté, André Burgère, Mfauri­ce Lag­renée, Mi­ha­le­s­co, Tania Fédor, Jac­que­li­ne Dïùx et enfin Lu­ci­en­ne Le­mar­chand, une révéla­ti­on!

Ziet naar onze

LUCH­TERS

LAM­PEN

WAN­DUCH­TEN

THEO COR­LUY

23, OM­ME­GAN­CK­STRAAT, 23 Te­le­foon: 307,11 - ANT­WER­PEN

] huk­ko­rij De Voa-van Kleef, Rood eet raat, 44, Ant­wer­pen

AUX FOR­GES DE VUL­CAIN Voor vlug, goed­koop

Flo­rent Ver­stre­pen

St.​Jacobs­markt, 97, Ant­wer­pen en ver­zorgd

Te­le­foon: 214.73 -- Han­dels­reg. 424

DRUK- EN BIND­WERK ééne firma:

De Vos-van Kleef

Over­groote keus in Mo­der­ne Rood­estraat, 44 — Ant­wer­pen

H of- en Ter­ras-Meu­be­len

KA­CHELS - CUI­SI­NIE­REN - GAS­VU­REN Te­le­foon: 337.08

BLEEK­E­RIJ BLAN­CHIS­SE­RIE

“WIL­RIJ­CK”

H. DE DEC­KER~ GOORE­MANS

318, HEI­STRAAT — RUE DE LA BRUY­E­RE, 318 Te­le­foon Nr. 787.92 -- WIL­RIJ­CK

Spe­ci­a­li­teit van Cols, Man­chet­ten en Mans­hem­den

KI­LO­WASCH aan 2,25-3,50

Ik ge­last mij met alle Nieuw­was­sche­rij en Ver­we­rij

Spoe­di­ge be­die­ning. Ver­zorgd werk.

Prijs­op­ga­ve op aan­vraag

Spéci­a­lité de Cols, Man­chet­tes et Che­mi­ses d’Hom­mes

LA­VA­GE au kilo fr.2,25 3,50

Je me char­ge de tout La­va­ge à Neuf et Tein­tu­re­rie

Ser­vi­ce rapi­de. Tra­vail soigné.

Prix sur de­man­de

BON

COIN

La mai­son qui in­spi­re con­fi­an­ce

ETE­MENTS

HOM­MES -JEU­NES GENS - EN­FANTS

Off­set FrDES­MET rue des Waf­Pons 14-16 An­vers. TeP: 269.05