• VLAAM5CHE UIT­GA­VE»

1924

en uan de Mum­mie

Be­heer en Re­dak­tie Korte Gast­huis­straat, 16, Ant­wer­pen

FILM-RE­VUE

Onze Bi­o­grap­hien

DOU­G­LAS MAC LEAN

1JN open ge­laat ge­tuigt van een on­ver­gan­ke­lijk goed hu­meur, wat eene der hoofd­re­de­nen is van Dou­g­las Mac Lean’s suc­ces op het witte doek. Men schep­te er spoe­dig ge­noe­gen in zijne han­den op het pro­gram­ma ter­rein, en waar­in hij steeds de le­vens­lust van een Dou­g­las Fair­banks eve­naar­de, zooals de schep­per van « Het Teek­en van Zorro » en « Robin Hood », is Dou­g­las Mac Lean een par­tij­gan­ger der « glim­lach-phi­lo­so-phie », en waar­door hij zich in zijne fil­men zeer spoe­dig sym­pa­thiek wist te maken. Flij ver­per­soon­lijkt in één woord de jonge, open­har­ti­ge Ame­ri­kaan­sche jonge sport­man, met de uit­mun­ten­de in­borst, die ge­la­ten en wel­wil­lend de wis­sel­val­lig­he­den zij­ner « flir­ten » in ont­vangst neemt, maar on­o­ver­win­baar is te­gen­over zijne te­gen­stre­vers en al hunne laag­har­ti­ge be­re­ke­nin­gen ineen weet te doen stor­ten.

Dou­g­las Mac Lean is te Phi­l­a­delp­hia ge­bo­ren en liep col­le­ge aan de Nord­wes­tern Uni­ver­si­ty en aan het Tech­nisch In­sti­tuut Lewis. Na zijne exa­mens af­ge­legd te heb­ben deed de jonge man zijne in­tre­de in de Ame­ri­kaan­sche Aka­de­mie voor Tra­ge­die te New-York, aka­de­mie die men best kan ver­ge­lij­ken aan onze Mu­ziek­school.

Door de be­roem­de Ame­ri­kaan­sche too-neel­speel­ster Maude Adams op­ge­merkt, werd Dou­g­las Mac Lean in haar tooneel-ge­zel­schap op­ge­no­men en hij deed zijn de­buut vóór t voet­licht in « Rosal­mi­de » waar­in, hij, aan. de zijde van Maude Adams, in een moei­lij­ke rol, een wel­ver­diend suc­ces ver­wierf.

Deze bij­val be­zorg­de hem eene ver­bin­te­nis van één jaar aan de ste­de­lij­ke schouw­burg van Pitts­field, ge­volgd met een kont­rakt met het Mo­res­co The­a­tre te Los An­ge­les al­waar de jeune pre­mier de voor­naams­te rol­len van het re­per­to­ri­um op’ zich nam.

Al spoe­dig zag men in, dat Dou­g­las Mac Lean op het witte doek doch nog glans­rij­ker suc­ces­sen zou be­ha­len dan op de plan­ken. Tho­mas H. Ince, aan wien Wil­li­am S. Hart en Char­les Ray reeds hunne be­roemd­heid te dankerf had­den, wist

Dou­g­las Mac Lean te over­tui­gen het too-neel voor­goed vaar­wel te zeg­gen en aan stu­dio-ar­beid te gaan doen.

Onder de lei­ding van den ver­we­zen-lij­ker van « Be­scha­ving » en van a Be­straJ-jing », ver­scheen de jonge kun­ste­naar dus vóór het ap­pa­raat en ver­o­ver­de wel­dra de( star-ti­tel.

Reeds vroe­ger had Dou­g­las Mac Lean een rol­le­tje ver­tolkt in « As Ye Show » aan de zijde van Alice Brady. Deze film werd door de Old World Film Com­pa­ny uit­ge­ge­ven. D. W. Grif­fith had hem daar­na in be­slag ge­no­men voor eene voort-brengst waar­in hij de hoofd­rol van een oor­logs­dra­ma moest ver­tol­ken: « The

Hum Within ». Daar­na was hij de par­te­nai­re van Mary Pick­ford in « Jo­han­na En­lists » en « Cap­tain Kid Ju­ni­or » onder de regie van den be­treur­den Wil­li­am D. T aylor.

DOU­G­LAS Ma­cLEAN

,n THO­MAS H. INCE PA­RA­MOUNT PIC­TU­RES

FILM-RE­VUE

Dou­g­las Mac Learn werd dus door Tho­mas H. Ince « ge­lan­ceerd » en wijd­de hem star in u Twen­ty Tree and One Half Hours ». De kun­ste­naar be­haal­de er een over­wel­di­gend suc­ces in. Na deze kre­a­tie was zijne ki­ne­ma-faam voor­goed ge­ves­tigd. Zijn nieu­we genre, half klucht half ern­stig, maak­te hem spoe­dig po­pu­lair. Met een waar ta­lent deed hij de goed­ge-loo­vi­ge per­so­na­ges her­le­ven, op zeer ver­schil­len­de wijze van Char­les Ray.

Immer onder de lei­ding van Tho­mas FI. Ince ver­we­zen­lijk­te hij nog: « Mary’s

Ankle », « What’s Y our Hus­band doing », « Let’s be Jas­hi­o­nabb », « The Iail­brid », « The Rookie's Re­turn », « The Home Stretch », <( One a Mi­nu­te » en tal­rij­ke tooneel­spe­len.

De mees­ten dezer fil­men zijn ons reeds ver­toond ge­wor­den. Men her­in­nert zich nog: « Teddy ge­nees­heer », « Teddy in de We­reld », « Teddy’s üerloj », « Teddy doet aan Joi­ner ij », « A Is de Vrou­wen ja-loersch zijn », met Doris May; « De ge­le-gen­heids-De­te­ci­ief », « Dief on­danks zich-zelüe », met Madge Bel­la­my, « Het Rad der For­tuin », « De Won­der­pil­len », « Ted in Kooi » met Doris May .

Daar­na on­der­nam Dou­g­las Mac Lean, nog steeds onder de lei­ding van Tho­mas Fl. Ince, voor re­ke­ning der First Na­ti­o­nal, een nieuw sport­tooneel­spel, van een gansch nieuw genre: « The Hot­ten­tot ». Deze film welke on­te­gen­zeg­ge­lijk de beste is uit de gan­sche kunst­loop­baan van Dou­g­las Mac Lean werd ten on­zent ver­toond onder den titel van « Olym­pic 13 Gag­nant ».

Tal­rijk zijn de fil­men waar­in eene paar-den­koers de « clou » vormt. Zoo heb­ben we o. a. reeds gehad: « Lady Loue », « De Man die zijne ziel aan den Dui­vel Ver­kocht » van Pier­re Caron, « De Mis­daad van den BouiJ » met Tra­mei, « De Hin­der­laag .» met Fran­ci­ne Mus­sey en de on­langs over­le­den Henry Col­len. « Gar­ri­son’s Weer­wraak » enz. De ont­voe­rin­gen van Joc­keys zijn door­gaans de ge­woon­lij­ke in­tri­gues van die lan­den.

Maar met « Olym­pic 13 Gag­nant » wonen wij eene koers van gansch bij­zon­der ge­hal­te bij.

Na « The Hot­ten­tot » heeft Dou­g­las Mac Lean nog twee ban­den voor de First Na­ti­o­nal ge­draaid. De eer­ste, « Bells Boy 13 » toont onze held in even­wicht op het dak van een New-Yor­ker wol­ken­krab­ber. Door de angst­wek­ken­de kracht­toe­ren her­in­nert deze band eenigs­zins aan Ha­rold Lloyd’s band « Sa­fe­ty Last ».

Ein­de­lijk heb­ben we « The Suns­hi­ne

Trail », wat de laat­ste voort­brengst van deze kun­ste­naar voor First Na­ti­o­nal was.

Deze laat­ste dagen heeft Dou­g­las Mac Lean zijn eigen ge­zel­schap ge­vormd. Hij komt eene der kluch­tig­ste ban­den uGo­ing Up » te draai­en, eene ki­ne­ma­to­gra­fi­sche aan­pas­sing van het te New-York be­roem­de stuk van Cohan en Har­ris- De rol van « Olym­pic 13 » werd op de Ame­ri­kaan­sche plan­ken ver­tolkt door de groote Yan-kee-tooneel­spe­lers Frank Gra­ven en Wal­la­ce Ed­din­ger.

Om vol­le­dig te zijn die­nen wij er nog bij te voe­gen dat Dou­g­las Mac Lean zwart haar heeft, brui­ne oogen en eene brui­ne ge­laats­kleur. Te­vens dat hij ge­huwd is en dat zijne echt­ge­noote, vroe­ger Miss Faith Cole, de doch­ter is van wij­len Pion.' Fre­mont Cole, een der be­roemd­ste ad­vo­ka­ten welke de Nieu­we We­reld ooit ge­kend heeft. De ver­ma­ke­lij­ke jeune pre­mier doet aan zoowat alle spor­ten, maar heeft voor het golf­spel eene uit­ge­spro­ken voor­keur.

En om te ein­di­gen kun­nen wij nog zeg­gen dat Dou­g­las Mac Lean eene der meest sym­pa­thie­ke en meest ge­waar­deer­de film­hel­den is van het Ame­ri­kaan­sche witte doek.

NEMO.

Ki­ne­ma­nieuwj es

NA VELE MAAN­DEN van moei­lijk­he­den is toch ein­de­lijk, te Pa­rijs, door het huis Ge­or­ges Petit, de laat­ste film van Sarah Bern­hardt « La Voy­an­te» voor­ge­steld. Sarah Bern­hardt stierf vóór de film vol­tooid was, daar­aan lag de oor­zaak der ver­tra­ging voor de ver­schij­ning. De hoofd­rol­len zijn in han­den van Marie Mar­quet, van de Comédie Française, Harry Baur en Ge­or­ges Mel­chi­or. De film is van groot be­lang voor de vele be­won­de­raats der groote treur­speel­ster; een me­nig­te toonee­len zijn ge­no­men in haar eigen wo­ning te Pa­rijs.

DE WEDi’lVE van den be­treur­den Wal­la­ce Reid heeft haar nie i wc film «Bro­ken Laws» vol­tooid.

REGAL PRO­DUC­TI­ONS begon aan het draai­en van « The Fol­lies Girl », waar­in Mar­ga­ret Li­vings­ton haar de­buut maakt als film-«star».

EEN HUNT STROM­BERG pro­duc­tie is reeds ver ge­vor­derd, na­me­lijk « A Café in Caïro », met Pris­cil­la Dean in de hoofd­rol.

SID­NEY FRANKLIN be­stuurt « Heart Trou­ble» een fijne co­me­die, ver­werkt voor het witte doek. In de hoofd­rol­len staan Ro­nald Col­man, Al­bert Gran en Jeaf Hers­holt.

OOK MARY PICK­FORD en Dou­g­las Fair­banks spre­ken be­slist tegen, dat zij de Uni­ted Aar­tists zou­den ver­la­ten. Zij be­grij­pen niet wie er be­lang in stelt zulke nieuw­jes de we­reld in te zen­den.

CO­RIN­NE GRIF­FITH is aan het werk te Sa­cra­men­to (Ca­li­for­nië), voor haar vol­gen­de filn « Wil­der­ness ».

Vrije Tri­buun

Ik las met ver­won­de­ring in het num­mer van 12 Sep­tem­ber, uw aan­val tegen «Had-ja-me-maar». Zoo, zoo, beste heer, u vindt dat ver­dacht ’n meis­je dat al­leen naar de « ki­ne­ma » gaat. Dan kri­oelt het van « ver­dach­te juf­frou­wen » in dien aard.

Als u nu nog niet ge­huwd bent, en u hebt on­ge­luk­kig­lijk « ou­ders » die zoo een beet­je van alles, be­hal­ve van «ki­ne­ma» hou­den, dan moet ge -u uw ge­lief­koos­de ont­span­ning maar ont­zeg­gen, omdat ze­ke­re dub­bel­zin­ni­ge per­so­nen dat sterk ver­dacht vin­den. Is u ge­huwd, dan is uw plaats naast uw echt­ge­noote. t’Ak­koord, maar... *t is dan wel eens te be­zien of de echt­ge­noote dat ook zoo ver­staat.

Een ge­huw­de vrouw moet zich dus, vol­gens uw oor­deel, maar op­slui­ten, cm zich met het huis­hou­den en haar « teer­ge­lief­de ben­gels » (lijk u het noemt) bezig te hou­den.

Neen, waar­de heer X.X., u slaat den bal hee­le-maal mis.

Mis­schien wel tot later,... zoo’n grim­mi­ge knie-zers kun­nen an­ders best ge­mist wor­den.

Nog een van die «sterk, ver­dach­te juf­frou­wen».

So­lan­ge.

Ik wou u wel graag mijn oor­deel te ken­nen geven over de voor­stel­lin­gen voor « Moe­ders met Zui­ge­lin­gen ». Wat be­doeld u ei­gen­lijk met ge­noem­de voor­stel­lin­gen?

Eerst en voor­al zou­den deze geen aan­trek­king heb­ben:

1 ) Omdat de moe­der ver­plicht zijn met hun «baby’s», al­leen den avond door te bren­gen, en het voor hun niet zou zijn om uit te hou­den.

2) Omdat zulke ver­ma­ke­lijk­he­den'(??) niet lang zou­den duren, en de ki­ne­ma­be­stuur­ders, rap hunne deu­ren zou­den moe­ten slui­ten, ten­ge­vol­ge der scha­me­le ont­vang­sten, der lut­te­le toe­schou­wers. En dan nog, wan­neer u het witte doek wilt on­ge­stoord be­won­de­ren, waar­om waagt u dan geen paar frank meer, óm in een de­ge­lij­ke ki­ne­ma een ver­toon­ing bij te wonen, waar niet ge­schreid of ge­jankt wordt.

Mij is het ook wel eens voor­ge­val­len in Ant­wer­pen, dat ik mij in een ki­ne­ma be­vond, waar het alles be­hal­ve aan­ge­naam was; bij elke nieu­we scène be­gon­nen de jon­gens met de voe­ten te stam­pen of op de vin­ge­ren te flui­ten, om aan hun in­ner­lij­ke ge­voe­lens lucht te geven.

Na dit, ben ik zoo vrij u aan te raden, el­ders te gaan, zooals ik, zoo­doen­de zult u in de toe­komst op uw gemak en zon­der stoor­nis een ge­zel­li­gen avond kun­nen door­bren­gen.

Ik denk. So­lan­ge, dat u het mij niet kwa­lijk zult nemen, en vraag het oor­deel der an­de­re tri­bu­nis­ten.

Nana Stréa.

GE­BREK AAN FIL­MEN?

Reeds dik­wijls heb ik hoo­ren kla­gen over ki­ne-ma’s, waar­van de be­zoe­kers zoo dik­wijls de­zelf­de fil­men te zien kre­gen. Ge­woon­lijk en op­per­vlak­kig ge­zien, denkt men dan, het te­kort van fil­men is de schuld. Welnu, ik kan u ver­ze­ke­ren dat er ge­noeg fil­men op de markt zijn, v/el te ver­staan voor die­ge­nen die zich het geld ge­troos­ten ze af te huren. Maar, ban­den het eerst af huren, is kos­te­lijk en daar ligt de harde noot die moet ge­kraakt wor­den.

Een volks­ki­ne­ma zal daar niet het eerst (naar een nieu­we film) de hand naar uit­ste­ken. De bij­zon­der­ste ki­ne­ma van de stad (o. a. An­vers-Pala­ce) be­gint daar b. v. het eerst mede. Dan vol­gen de an­de­re zalen en dan de volks­ki­ner­na’s. Zooals ti­ou­wens ie­der­een v eet, zijn er al­tijd zalen die voor ht af­hu­ren van ban­den te samen gaan, Daar­om is

het be­la­che­lijk van ach­ter een nieu­we film te loo-pen, als gij met ze­ker­heid weet dat gij hem toch zult te zien krij­gen in uw ge­wo­ne ki­ne­ma. De eene ziet het suk­ses van den an­de­ren en allen wil­len hem af huren. U be­grijpt wel dat de prijs tel­kens min­der is.

£n, nu dat de noot wat van zijn harde schaal ont­daan is, nu wil­len wii er ook van smul­len (voor den film hem af­hu­ren). Meer­maals gaat dan een en de­zelf­de film gansch de stad rond. Ver­ma­ke­lijk voor die­genn die vijf­maal in de week eénen ki­ne­ma be­zoe­ken? z

Het­geen ik daar kom te zeg­gen, wil ik laten gel­den voor alle soor­ten fil­men, ins­ge­lijks voor de kluch­ten. Wie is er geen lief­heb­ber van een sma­ke­lij­ke klucht? in den ki­ne­ma zou men an­ders zeg­gen, dat daar geen ama­teurs voor zijn. Want, om twee­maal ach­ter­een geen klucht op uw pro­gram­ma (of beter, op het doek te krij­gen ...) is geen aar­dig­heid. Ik ge­loof dat men de vreug­de uit de we­reld / wil hel­pen, en waar­om?... Wat ik ver­kies op mijn * pro­gram­ma is: een klucht, een drama en een lui­mig tooneel­spel. Maar, hoor ik zeg­gen: gij hebt niet te kie­zen!... Neen! het is waar, ik heb niet te kie­zen; maar het zijn de ki­ne­ma­be­stuur­ders die te kie­zen heb­ben, en o wee, hun­nen goe­den smaak is dik­wijls ver te­zoe­ken.

Ik wil hen wel eens her­in­ne­ren, dat een film aan een goud­mijn ge­lijk is. Men koopt een mijn na ze heb­ben laten schat­ten. De prijs was veel, maar met ze te ont­gin­nen, komt gij te bestätigen, dat gij u over den koop­prijs niet te be­kla­gen hebt... En dan zult gij vreug­de, vol­doe­ning van uw on­der­ne­ming be­le­ven.

Van harte... Alice Pavor

FIAT LUX!

Ik heb gis­te­ren wat in mijn oude do­ku­men­ten ge­snuf­feld en vond er de vol­gen­de brief, op­ge­steld door een groot pro­feet, ten jare 1538.

« Bin­nen hon­der­den jaere sal er een dinek ont-deckt worde, dat men sal noeme: stil­le cunste. Dat sal seer sgoo­ne syn, want daar­mee sal men spele laete sien op een doeck. Met die spele can men huyle, lache en siet men sci­e­te. Die men­sen die daar­voor spele, zul­len goet be­taald wier­de, seer vele selfs.

» Dan sul­len er men­sen ver­schey­ne, die ooc sul­len wille sulke spe­len doen; maar die sul­len dit > vals ofte son­der werc­tuy­ge doen. Sy sulle dan aan \ hun leer­lin­gen veel goet en vee vrae­ge. Maar na een tyt sulle sy sien, dat sy niets leere en dan gaen die be­tro­gen luyte by den schout klae­ge. Dan sal het te­laet syn, want de val­sche men­sen kunne sy dan niet meer packe. Op een schip syn die fo­gels dan ge­vlo­ge.

» Maar dan sal dat niet meer ge­beu­re, ende zal dan alles suuver syn. Men sal dan segge: Fiat Lux! Het worde licht. »

MIJNE MEE­NING

Ik heb reeds lang ge­wacht, doch, nu wil ik het er maar in­eens door­bij­ten, en ook mijn ge­dacht be­proe­ven uit te druk­ken in de Vrije Tri­buun; im­mers, naar ik meen, is deze ru­briek daar­voor toch in­ge­steld.

Ik wil u hier spre­ken over de

Film­ar­tis­ten

Deze kun­nen ver­deeld wor­den in drie voor­na­me soor­ten. Tus­schen die drie zijn er al­tijd die u aan­be­lan­gen en dn den smaak val­len: de eer­sten door hun kod­dig, de twee­den door hun lui­mig en de der­den door hun aandoénlijk en dra­ma­tisch spel. Niet­te­gen­staan­de ik denk dat alle film­ver-tol­kers goed spel kun­nen le­ve­ren, in­dj­en de rol, welke zij in han­den krij­gen, ge­schikt is voor het ta­lent hun­ner spe­ci­a­li­teit (want mij dunkt, moet

FILM-RE­VUE

ieder hun­ner een spe­ci­a­li­teit be­zit­ten in het ver­tol­ken van ze­ke­re fil­men; zoo is de eene dik­wijls bui­ten­ge­woon in rol­len van zulke soort, ter­wijl de an­de­re uit­munt in rol­len van een gansch ver­schil­len­den aard. *t Beste be­wijs daar­van le­ve­ren de fil­men zelf) belet zulks niet dat men toch zijn lie­ve­lings­ar­tis­ten heeft. Ik ga dan ook een woord­je zeg­gen over mijn « fa­vo­ries » der drie ka­tego-ri€n.

/. Klucht­spe­lers

Ik heb me reeds dik­wijls af­ge­vraagd wie er wel de ko­miek van den dag is? Vroe­ger was het Char­lie Chap­lin. Maar er wc­j­r­den te­gen­woor­dig hier zoo wei­nig fil­men (wel te ver­staan nieu­we ban­den) van hem af ge­rold, dat men al da­de­lijk zou be­gin­nen te twij­fe­len of hij zijn rang in de film­we­reld nog steeds heeft blij­ven be­hou­den. In alle geval, of hij het nu is of niet, ei zijn klucht­spe­lers ge­noeg, die, al­hoe­wel ze elk een ander genre na­stre­ven, Cha­ri­ot in zijn spel toch eve­na­ren. Men heeft o. a. de waag­hal­ze­ri­ge Zi­go­to, den on­nooze­len Harry Sweet, den immer scheeï-zien­den Ben Tur­pin, den nooit la­chen­den Bus­ter Ke­a­ton, de klei­ne Baby Peggy, enz. Ook de hond Brow­nie mag niet pp het ach­ter­plan ge­scho­ven wor­den, even­als de fijne Fran­sche ko­mie­ken Ge­or­ges Bis­cot en Max Lin­der.

Doch de­ge­nen, welke, ten hui­di­gen dage, het meest be­kend is, is wel den­ke­lijk Ha­rold Lloyd. Im­mers: Wie kent er «Lui », de man met het on­af­schei­de­lijk mon­tuur op den neus, niet? Wie heeft hem nog niet zien spe­len? Hij is het te­gen­over­ge­stel­de fi­guur van Char­lie Chap­lin. Ter­wijl deze laat­ste zich bij het pu­bliek wist te' lan-ceeren, door een arm­za­lig plun­je aan te trek­ken, heeft « Lui » door zijn def­tig hee­ren­pak­je cn voor­na­me­lijk door het hoor­nen mon­tuur, zijn in­tre­de bij het ki­ne­ma­pu­bliek ge­daan. Ik ben er van over­tuigd dat « Lui » te­gen­woor­dig zoo be­kend is. dan vroe­ger Cha­ri­ot be­kend was. Ook be­twij­fel ik het sterk, of Lloyd soms de ko­miek van den dag niet is?

2. De Toonee1 spe­lers

Al­hoe­wel de treur­spe­lers zeer dik­wijls tooneel-spe­len ver­tol­ken, wil ik hier toch even en­ke­le ac­teurs en ac­tri­cen aan­ha­len, die ik be­won­der en die zich bij­zon­der­lijk in het spe­len van ko­me­dies on­der­schei­den. Eerst en voor­al wil ik de lieve Shir­ley Mason noe­men, wier spel zeer aan­ge­naam is. Zij weet door haar lui­mi­ge stre­ken en gees­ti­ge zet­ten ge­zon­de humor in den film te bren­gen, deze te ver­le­ven­di­gen en zich op d»e wijze in de gra­tie van het pu­bliek te stel­len! Ook hare zus­ter. Viola Dana, mag niet ver­ge­ten wor­den, want die bezit ook een spe­ci­a­li­teit in het ver­tol­ken van tno­neel­spe­len. Ver­der heb­ben we nog de gui­ti­ge Con­stan­ce Tal­mag­de, de op­ge­ruim­de Gla­dys Wal­ton, Bil­lie Burke, Mary Miles Min­ter, Wanda Haw­ley, Mary Prévost en Bebe Da­niels. Ook Dou­g­las Fair­banks, den ge­hen­den athleet, en zijn vrouw Mary Pick­ford die­nen op­ge­noemd.

Even­eens tus­schen de dooden van het witte scherm, zijn er ver­schil­len­de ac­teurs, welke in het tooneel­spel er­va­ren waren, o. a.: Ha­rold Lock-wood, de vrien­de­lij­ke en schooné held uit « De ge­vraag­de au­to­men­ner », Wal­la­ce Reid, de vroo-lij­ke hoofd­rol van « 100 km. in het uur », « De weg tot den roem », enz., die spii­tig ge­noeg, te vroeg stierf, en de be­val­li­ge Olive Tho­mas, de te Pa­rijs aan ver­gif­ti­ging over­le­den ar­tis­te.

3. Dé Treur­spe­lers

Deze zijn zeer tal­rijk! Zóó tal­rijk zelfs, dat ik ze allen niet zou kun­nen noe­men! Toch wil ik er de voor­naam­sten van op­som­men: Ses­sue Haya­kawa, Tho­mas Meighan, Frank Mayo, Lon Cha­ney, Bert Ly­tell, Her­bert Rawl­in­son, Con­way Tear­le, Char­les Ray, Ri­chard Bart­hel­mess, Ge­or­ges Lar­kin, House Pe­ters, John Gil­bert, Jack Pick­ford, Wil­li­am Rus­sel, enz. voor de man­ne­lij­ke. De vrou­we­lij­ke Maë Mur­ray, Clai­re Winds­or, Bes­sie Love, Flo­ren­ce Dixon, Ma­ri­on Da­vies, Clara Kim­ball Young, Carol Demp­ster, Ethel Clay­ton, Enid Ben­nett, Eva Novak, Elai­ne Ham­mer­stein, Li­li­an Rich, Lila Lee, Miss Du­pont, Mary Mac Laren, Mary Carr, Norma Tal­m­ad­ge, Mary Phil­bin, enz. Zie­daar slechts eeni­gen van de velen, die ik be­won­der! En ni­te­mand zal mij be­twis­ten, dat zij prach­tig werk le­ve­ren!

Beste le­zers en le­ze­res­sen, ik heb U hier in *t kort mijne opi­nie ge­zegd over elk der drie klas­sen. Doch, gij zult mis­schien wel op­ge­merkt heb­ben, dat ik over één soort geen woord heb ge­rept. Al­hoe­wel deze tot elk der drie be­han­del­de af­dee-Iin­gen be­hoo­ren en zij dus geen af­zon­der­lij­ke klas vor­men, wil ik er toch nog een be­lang­rijk ar­ti­kel­tje aan wij­den. Ik heb het na­me­lijk over de

CoW-boys

Men ziet te­gen­woor­dig hier zoo wei­nig cow-boy-fi­h­nen, dat men zich af­vraagt of hunne ster ver­bleekt of ver­dwijnt van het ci­ne­ma-fir­ma­ment. Dit zou ech­ter spij­tig ge­noeg zijn, daar zij een aan­ge­na­me af­wis­se­ling bren­gen tus­schen de an­ders dik­wijls zoo ver­ve­len­de lief­de­dra­mas, on­danks dit laat­ste toch ook reeds in die soort fil­men be­gint door te drin­gen. Ook wil ik er nog op wij­zen dat men dik­wijls hoort zeg­gen: «Maar denkt gij, dat zij al die toe­ren en hals­bre­ke­rij­en uit­voe­ren, dat het zulke hel­den zijn, lijk ze op het doek schij­nen? Gij zijt er wel mee! Ze ge­brui­ken niets dan truk­ken! » Om die ge­zeg­den te keer te gaan en te lo­gen­straf­fen (ik be­doel na­tuur­lijk niet dat ALLES in wer­ke­lijk­heid ge­beurt) wil ik hier slechts *t vol­gen­de nieuws­je aan­ha­len, het­welk ik, over een paar weken, ge­le­zen heb in een plaat­se­lijk blad, en dat reeds aan­toont, dat cow-boys hunne hel­den­dad­ei\ dik­wijls met bles­su­ren moe­ten be­koop­en:

« De sym­pa­thie­ke Harry Carey komt zich twee rib­ben te bre­ken en den schou­der te ont­wrich­ten door van zijn paard te val­len, tij­dens de ver­we­zen­lij­king van een zij­ner Far-West fil­men. »

En dit is nog maar één van de vele on­ge­luk­ken, die er gin­der ge­beu­ren bij het draai­en van fil­men. Zeg­gen dat er dan nog men­schen twij­fe­len aan het re­a­lis­me, dat de re­gis­seurs zoo­veel mo­ge­lijk in de ban­den trach­ten weer te geven. Nu, welke ac­teurs ik zooal be­won­der? Eerst en voor­al de be­roem­de Harry Carey. Deze aan­zie ik als een groot ar­tist, die, al telt hij 44 jaren, zijn rol nog al­tijd even flink en ge­mak­ke­liik ver­tolkt, zoowel in ui­terst dra­ma­ti­sche rol­len, als in vrool­ij­ke too-neel­spe­len, ver­vult hij de hem in han­den ge­ge­ven taak op prach­ti­ge wijze. Ook de vrool­ij­ke rui­ter Hoot Gib­son is een knap ver­tol­ker. Zijn vrien-de­lij­ken glim­lach en zijn schoon spel, doen hem spoe­dig uwe gra­tie win­nen. Ver­ders nog de sym­pa­thie­ke Wil­li­am 5. Hart, Roy Ste­wart, Franklin en Dus­tin Far­num, Tom Mix en Neal Hart be­val­len mij.

Zie­daar mijne mee­ning! Doch, mag ik u even­wel doen aan­mer­ken, beste le­zers en le­ze­res­sen, dat ie­der­een zijn smaak heeft. Bij­ge­volg, den eenen mensch zul­len die ar­tis­ten be­val­len, ter­wijl den an­de­re er een gansch van den eer­ste ver­schil­len­de serie op na­houdt.

Ik heb u bo­ven­staand MIJN ge­dacht me­de­ge­deeld, maar.... alle ge­dach­ten aijn niet het­zelf­de.

T ata­fye

WAT DE Kl N EM A ONS DOET ZIEN EN BE­GRIJ­PEN!

Het is wel on­ge­luk­kig, dat er nog al­tijd men-schen zijn, die de ki­ne­ma ver­af­schu­wen als de pest! En in­dien men aan die lie­den de oor­zaak daar­van vroeg, zou­den zij u zeker het vol­gen­de ant­woor­den:

« De ki­ne­ma is een groot on­heil voor de rnen­sch­heid, voor­al voor de jeugd, zij leert hen ste­len, moor­den, en al het slecht wat men maar be­den­ken kan! Men ver­toont op het witte doek de vuig­ste drif­ten, waar­door de jon­ge­lui zich geest­drif­tig laten me­de­sleepen en alzoo blin­de­lings in hun on­ge­luk loop­en! Dat er te­gen­woor­dig zoo­veel wree­de moor­den en dief­stal­len ge­beu­ren, is veel aan de ki­ne­ma te wij­ten, want zij leidt de jon­ge­ren tot ver­stok­te mis­da­di­gers op!

Het eenig­ste mid­del om dit te keer te gaan, is de ki­ne­mas af­schaf­fen! »

Dit zou na­tuur­lijk het laat­ste woord van die men­schen ge­weest zijn!

De ki­ne­mas af­schaf­fen!

Wat een on­zin­ni­ge ge­dach­te! Waar­lijk, ik moet er echt om la­chen! Het eenig­ste en het beste ver­maak doen ver­dwij­nen, waar­aan ie­der­een, jong en oud, kan deel­ne­men, en het­welk u maar een paar franks kost om u een hee­len avond te amu-see­ren? Ónmo­ge­lijk! De stil­le kunst is reeds te ver ge­vor­derd en uit­ge­breid om haar nog ten gron­de te rich­ten! Dat er aan de ki­ne­ma eeni­ge na­dee­len ver­bon­den zijn, daar schuilt wel wat waar­heid in, maar noem mij eens een uit­vin­ding de­wel­ke die niet bezit! Doch, dat die­zelf­de lie­den mee­nen, dat de stil­le kunst een groot ge­vaar is voor de jeugd, daar zijn zij wel eens ver mis in Zij zou­den wel­dra van het te­gen­deel over­tuigd zijn, in­dien zij eens een mid­dag­ver­toon­ing gin­gen bij­wo­nen. Jawel, geest­drif­tig leven die ben­gels met den film mee. Zij be­won­de­ren den held van het stuk om zijn moed en groot­sche daden.

Zou dit soms een na­dee­li­gen in­vloed op het jonge ge­slacht uit­oe­fe­nen? On­ge­luk­kig­lijk, wan­neer mén iets haat. ziet men er al­leen het slech­te van in! Noch­tans hoe nut­tig is de film­nij­ver­heid niet! Het ver­schaft aan dui­zen­den men­schen ar­beid en le­vens­on­der­houd.

Doch wat leert ons nu ei­gen­lijk de ki­ne­ma

Zij doet ons iets zeer kost­baars waar­deeren: de lief­de eener moe­der!

Zij leert ons het brute ka­rak­ter van den man ver­ach­ten, doch doet ons zijn op­of­fe­ren­de goed­heid en gren­ze­loozen moed be­won­de­ren.

Zij laat ons het ge­heim­zin­nig­ste schep­sel der we­reld, de vrouw, meer ken­nen. Het licht­zin­ni­ge van haar ka­rak­ter, haar nei­ging om te be­ha­gen, hare goed­heid en tee­der­heid; dit alles toovert het witte doek ons voor de oogen!

De groot­ste ge­bre­ken van het men­sch­dom wor­den ons ver­toond. De gie­rig­heid. De zucht na>r geld. Het doel om al­tijd meer en meer te ve\ garen. De dron­ken­schap, welke van den mensch een wild beest maakt! Het drin­ken, het­welk hen een twee­de na­tuur ge­wor­den is, ver­stompt hun geest, en maakt van hen een men­sche­lijk wrak!

De on­uit­staan­ba­re be­geer­te om te ste­len, welke dik­wijls tot een moord leidt. Daar­na komt de ver­schrik­ke­lij­ke straf! Het ge­we­ten ont­waakt. Te­ver­geefs tracht hij het van zich af te schud­den. Het vree­se­lij­ke ge­zicht van den ver­moor­de ver­volgt hem ge­du­rig! Voor­al des nachts is de kna-ge­rij on­ver­dra­ge­lijk! De moor­de­naar wordt nu een op­ge­jaagd wild beest. Hij wan­trouwt ie­der­een en wordt men­schen­schuw! Daar­na be­gint hij te drin­ken om te ver­ge­ten. Hij wordt stil­aan een ont­aar­de dronk­aard. Doch de geest van den ver­moor­de ver­laat hem geen oog­en­blik! Zoo leidt die man

dit af­schu­we­lijk leven voort, tot­dat hij ge­van­gen, of door den dood ver­lost wordt!

Deze men­sche­lij­ke fou­ten, op het witte doek ge­bracht, stelt de jeugd op hun hoede voor de ge­va­ren van het la­te­re leven!

Ju­pi­ter

« JAMES KIRK­WOOD »

Al­hoe­wel ik sinds ge­rui­men tijd «Vrije Tri­buun» volg, toch moet ik nog de eer­ste maal over «James Kirk­wood » hoo­ren ge­wa­gen, ’t Is juist daar­om dat ik de stout­heid heb ge­no­men, ook eens het mijne in « Vrije Tri­buun » bij te bren­gen. Ver­wacht geen kun­stig ar­ti­kel­tje van mij, ge­ach­te le­zers en le­ze­res­sen, maar ik houd steeds voor leuze: «Ie­de­re vogel zingt zooals hij ge­bekt is», en moest mijn zang u soms niet be­val­len, dan moet u het mij laten weten, zooniet... de ooren slui­ten. Maar komen wij terug naar ons on­der­werp « James Kirk­wood ». Is hij dan niet ge­kend, of zijn er zoo wei­nig be­won­de­raars en be­won­de­raar­sters van zijn ta­lent? Houdt er dan nie­mand van die grij­ze oogen, die u toch zoo hard en streng, en toch weer ge­voe­lig en sym­pa­thiek kun­nen te­gen­stra­len? Heeft dan ie­mand zijn ver­tol­king in « Dia­mant­waan­zin », «Onder twee Vlag­gen» en « Vox Fe­mi­na », als een kunst­stuk aan­zien? Houdt men dan niet van zijn spel, of wordt het te wei­nig op prijs ge­steld? Ik houd dol veel van zijn ban­den en ben steeds nieuws­gie­rig een an­de­re film van hem te zien, al­hoe­wel ik op voor­hand weet steeds een mees­ter­stuk te zien te krij­gen.

Ik vraag ne­de­rig ver­schoon­ing in­dien er soms per­so­nen moesten zijn, die het met mij niet eens zijn. Ieder heeft zijn smaak en ik weet heel goed, dat er nog een me­nig­te puike ar­tis­ten bui­ten James Kirk­wood be­staan. Ik houd b.v. ook veel van House Pe­ters, Jack Mul­hall en Eugène O'Brien en ei­gen­lijk weet ik zelf niet waar­om, maar ik vind steeds een ge­lij­ke­nis tus­schen die vier hee­ren. Ik lees soms de­zelf­de uit­druk­king in hun oogen, als zij lief­descène weer­ge­ven, of ook wel als zij ie­mand streng be­kij­ken, alsof zij door en door uw ziel zou­den wil­len drin­gen, om te zien wat er in uw b:nnen­ste om­gaat. Dat vind ik me ware ar­tis­ten. Hun spel heet ik kunst en ik hoop dat er meer be­won­de­raars en be­won­de­raar­sters zul­len op­tre­den, om .hun spel te roe­men, of, als er per­so­nen zijn die iets tegen te wer­pen heb­ben, aan hun het woord.

Steeds zien wij James Kirk­wood en House Pe­ters in dra­ma­ti­sche stuk­ken op­tre­den. Jack Mul­hall doet hier ech­ter uit­zon­de­ring. Hij speelt zoowel een « co­me­dy » als een drama. Ik heb zijn ta­lent nog, be­won­derd in « Rêve de seize ans », waar hij bui­ten­ge­woon ge­voe­lig spel in le­ver­de. Het stuk was dan ook eenig en had veel suk­ses.

But­ter­fly.

DE FIL­MEN OP DEN BUI­TEN

Ie­de­re maal dat het pro­gram­ma van onzen dorps-ki­ne­ma ver­an­dert, ga ik er heen.

Het is wel maar op den bui­ten, doch daar­om is hij niet min­der be­lang­rijk als die­ge­ne van Ant­wer­pen.

Wan­neer ge noch­tans zult ver­ne­men, dat er fil­men zijn — en ge­woon­lijk de schoon­ste — ge­lijk « Paar­den­mo­len », «Kei­zer­lij­ke Vi­ool­tjes» en nog an­de­re, waar dee­len uit­ge­la­ten zijn, en zelfs de meest be­lang­wek­ken­de, zal onzen ki­ne­ma in ie­ders ge­dacht veel van zijn waar­de ver­lie­zen.

Het ware te wen­schen, dat daar een einde aan kwam, en wij de fil­men « on­ge­schon­den » kre­gen, ge­lijk dit te Ant­wer­pen is. Want ieder zal het on­aan­ge­naam vin­den, wan­neer ge met per­so­nen over een film spreekt en ge moet dan bestätigen, dat er dee­len zijn die ge niet te zien krijgt.

FILM-RE­VUE

WAAR­DE TRI­BU­NIS­TEN

Sinds lang volg ik de Vr. Tr. en tel­kens is het me aan moed en durf ont­bro­ken om ook eens mijn ge­dacht te zeg­gen. Het gaat over het fransch in de fil­men, hier in de ci­ne­ma — en zulke zul­len er nog velen zijn — zijn er van de tien men­schen die er komen, acht die geen fransch ver­staan, en noch­tans wor­den er hier alle weken stuk­ken ge­speeld zon­der een enkel woord­je Vlaamsch, ik be­doel den Pathé-Jour­nal en de kluch­ten van Frido­lin en Zi­go­to. Zou het on­mo­ge­lijk zijn daar ver­an­de­ring aan te bren­gen? Ik denk wel dat we be­ta­len om te zien en te ver­staan, maar niet om daar als een uils­kui­ken te zit­ten.

Met de hoop er spoe­dig ver­an­de­ring in te zien komen, wensch ik u allen het beste.

Piete\o en OJe­tiep

BE­SMET­TE­LIJ­KE ZIEK­TE

Ver­le­den jaar, toen ik op kost­school was, had ik reeds de ki­ne­ma­ziekté. Op een nacht riep ik zoo luid­de ik maar kon (en dat kan ik best, hoor!)

« J’adore Dou­g­las!». Waar­om Dou­g­las? Daar hebt u dat gekke! ik kende er maar één! Een oog­en­blik na­dien schrok ik me bijna een on­ge­luk; ik meen­de een leger spo­ken rond mij te zien, maar God­dank, ’t was een re­gi­ment «zus­ters» in nacht­ge­waad! (Ta­bleau). Heel ma­jes­ta-tig ver­klaar­de de plech­ti­ge groep, dat ik een « pri­va­ti­on de carte » had. (Een « pri­va­ti­on de carte » op ons kost­school, is net een moord op *t ge­recht.) ’s An­der­daags werd mama ver­wit­tigd en ik, arm schep­sel, met vin­ge­ren ge­we­zen! «In geen zes maand naar den ki­ne­ma gaan, hoor je Yona!?» klonk de stem van papa.

« Jj­ja-a » zucht­te ik.

Na een maand was na­tuur­lijk alles ver­ge­ten. Een heel tijd­je werd er over ci­ne­ma niet meer ge­spro­ken, tot ik ein­de­lijk aan « Ki­ne­ma- en • Tooneel­we­reld » kwam. Oh, he­mel­tje lief! dan zag ik wat af. Alle dagen kreeg ik een ge­pe­perd ser­moen: «Maar Yona, hoe wil je zulke dwaze din­gen koop­en! Ik weet niet hoe je er aan komt, zulke gek­he­den te lezen... enz,... enz... ». Enfin op een dag toen de bui weer op kwam en dat ik hoor­de dat ze erger dan ooit zou ge­wor­den zijn, nam ik een re­gen­scherm, deed hem open en * ette mij stil met een be­teu­tert ge­zicht naar mijn mama kij­kend. Als zij dit be­merk­te vroeg ze: «Nou, maar Yona, je wordt toch niet gansch gek zeker? Waar­om dien pa­ra­p­luie?». «O, ma, ik wacht even tot het on­we­der over is!». Toen barst­te mama in een groo­ten lach los, en van dit maal heeft ze nooit meer over « Ki­ne­ma- en Tooneel­we­reld » dur­ven op­spe­len, en stil­le­tjes aan begon ze die «gekke din­gen »(?) te door­bla­de­ren en nu vraagt mama alle dagen of « Film­re­vue » daar NOG niet is, tot zoover, dat ze ’s mid­dags aan tafel (waar er nooit boek noch dag­blad mag te voor­schijn komen) heel nieuws­gie­rig « Film-Re­vue » zit te lezen. Yona.

Ons Pho­to­hoek­je

TA RZA ont­ving gra­tis de* photo van Max Lin­der, for­maat 18x13, na 6 daien.

TAR­ZAN ont­ving gra­tis dé photo van Pris­cil­la Dean, for­maat 12.5x18, na 4)1 dagen.

KRIE­KEN­BERG ont­ving gra­tis de pho­tos van Mae Mar­sch, 2 maan­den en 5 dagen, Alice Terry 3 maan­den en 17 dagen, Marie Prévost, 3 maan­den, Bebe Da­niels, 1 maand en 25 dagen, allen groot for­maat; Ru­dolph Va­len­ti­no, een met brief, waar­in hij me schreef een mooi­er op te stu­ren zoo­d­ra hij an­de­ren had, een maand na­dien kreeg

ik een bui­ten­ge­woon prach­ti­ge en schoo­ne photo, even­zoo van Beity Comp­son, op 2 maan­den.

TRIP­TEN­TRAP ont­ving gra­tis de vol­gen­de pho­tos: Wil­li­am Far­nu­r­ri na 45 dagen; Norma Tal­m­ad­ge na 2 maan­den; Tho­mas Meighan, na 2 maan­den, Andrée Bra­bant na 7 dagen, Dou­g­las en Mary Pick­ford na 4 maan­den (zeer prach­tig); Rudi Va­len­ti­no, na 2 maan­den en 14 dagen met vrien­de­lijk schrij­ven, Betty Bal­four 2 maan­den en half, zeer prach­tig post­kaart­for­maat; Frank Mayo 1 maand en half; Mary Pick­ford na 3 maan­den in Doro­thy Ver­non; Agnes Ayres na 75 dagen; Edna Pur­vi­an­ce, zeer prach­tig, na 4 maan­den; Pola Negri, heel lief, en groot for­maat, na 4 maan­den, ’k Laat u nog weten dat ik er nog 15 ver­wacht, in­dien ze mij toe­ko­men.

EVA ont­ving gra­tis vol­gen­de photo’s: Betty

Comp­son, 2 pho­tos; Ge­or­ges Bis­cot, 14 dagen; Ivan Mosjou­ki­ne, 30 dagen; Hu­guet­te Du­flos, 4 dagen; San­dra Mi­lo­wan­off, 3 dagen. Allen post­kaart­for­maat. Tho­mas Meighan (2) form. 18x13, na 65 dagen; Alice Terry, form. 18x13, na 58 dagen; Lois Wil­son, form. 18x13, na 42 dagen; Mil-ton Sills, form. 18x13, na 44 dagen; Ramon Na­var­ro 18x13, na 42 dagen; Nor­man Kerry, form. 18x13, na 45 dagen; Viola Dana (2), 11x16, na 55 dagen; Ha­rold Lloyd (2), 17x22, na 55 dagen; Dou­g­las Fair­banks en Mary Pick­ford (2) médal­jon, na 25 dagën; Norma Tal­m­ad­ge, 19x24, na 8 weken; Con­stan­ce Tal­m­ad­ge form. 19x24, na 8 weken; Agnes Ayres 2e photo, form. 18x13, na 1 maand en half; Elsie Fer­gu­son, form, +1x16, na 1 maand; Betty Comp­son, 2 ver­schil­len­de photo’s, form. 18x13, na 97 dagen; Ma­ri­on Da­vies, form. 25x30, na 35 dagen; Lila Lee, 2 ver­schil­len­de photo’s, form. 18x13, na 112 dagen, met één door haar zelf ge­schre­ven brief­je; John Gil­bert, form. 18x13, na 47 dagen; Bebe Da­niels, form. 18x13, na 2 maan­den; Doro­thy Gish, form. 18x13, na 6 weken; Doro­thy Phi­lips (2), form. 19x24, na 36 dagen; Pola Negri, form. 19x24, na 44 dagen. In­ge­vol­ge een be­dan­kings­brief­je, een derde photo van Lila Lee, form. 18x24 en van James .Kirk­wood, on­ge­vraagd, in­ge­slo­ten, form 19x24, na 10 weken.

SUN­RAY ont­ving gra­tis d photo van:

Ses­sue Haya­kawa, na 1 maand; groot for­maat. Mary Pick­ford, een twee­de photo, na 1 maand; groot for­maat.

Bébé Da­niels, for­maat 13x17, na 5 weken.

Betty Comp­son, for­maat 13x17, na 7 weken. Con­stan­ce Tal­m­ad­ge, for­maat 22x17, na zeven weken.

Pri­cil­la Dean, fo­maat 13x17, na 2' maan­den. STIK­STER­KENS ont­vin­gen gra­tis de photo van R. Va­len­ti­no, for­maat 15x20, na 56 dagen.

JULIA EN PIER­RE ont­vin­gen gra­tis de photo van Jack Pick­ford 17x22, na 2 1/2 maand. Es­tel­le Tay­lor 13x17. na 2 1/2 maand. An­to­nio Mo­reno 13x17, na 1 1/2 maand.

KOP­PE­KE ont­ving gra­tis de vol­gen­de pho­tos: Van Dou­g­las Fair­banks In Mary Pick­ford, for­maat 23,5x18, na 23 dagen; Wil­li­am Far­num 17.5x12.5, na 40 dagen; Glo­ria Swan­son 17.5x13.5, na 45 dagen; Mil­ton Sills 18x12, na 47 dagen; James Kirk­wood 21.5x16.5, na 48 dagen; Viola Dana 16.5x10.5. na 61 dagen; Agnes Ayres 18x12.5, na 90 dagen; May Mac Avoy 17.5x12.5, na 160 da­cren.

PAL­LIE­TER­KEN ont­ving gra­tis de photo van Mary Pick­ford en Dou­g­las Fair­bank 18x24, in me­dail­lon, na 24 dagen; Norma Tal­m­ad­ge 19x24, na 48 dagen; Ru­dolf Va­len­ti­no 16 1/2x21 1/2, na 45 dagen, met brief; Wil­li­am Far­num 12 1/2x 17 1/2, na 38 dagen; Re­gi­nald Denny (post­kaart­for­maat). na 2 maan­den; Ri­chard Tal­m­ad­ge 16 1/2x21 1/2, na 4 maan­den en 7 dagen (’t was een prach­ti­ge photo.

mill

het on­ster­fe­lijk werk van

VIC­TOR HUGO

The Gre­a­test Screen At­trac­ti­on of the A<3

Lhtff

Pre­sen­ted h

CARL

LAE­MM­LE

Mees­ter­lijk be­werkt voor het witte doek

in

FILM-RE­VUE

Kan een­vou­di­ge mei­sies

Er zijn een me­nig­te ci­ne­ma-ac­tri­cen, welke in het ge­heel geen tooneel­on­der-vin­ding op­ge­daan heb­ben, of an­de­ren die niet het ge­ring­ste ver­lan­gen had­den aan den film te gaan. Daar zul­len wij het deze week eens over heb­ben.

Enid Ben­nett, al­vo­rens de school te ver­la­ten, liep reeds met de ge­dach­te rond dat zij, wilde zij be­hoor­lijk door de we­reld komen, een brood­win­ning moest heb­ben; wan­neer zij dus de jaren be­reikt had, be­sloot zij bu­reel­juf­fer te wor­den en ging les­sen nemen voor het ma­chien­schrij­ven, ste­no­graaf en han­dels-kor­res­pon­den­tie. Ze­ke­ren dag maak­te 'zij ken­nis met Ka­ther­i­ne Grey, de ac­tri­ce, door wien zij in het tooneel werd in­ge­wijd. Na lang en hard wer­ken ver­vul­de zij ein­de­lijk groote rol­len en werd zij op­ge­merkt door Tho­mas Ince welke Enid Be­nett alzoo aan den film bracht.

Alice Joyce was een te­le­foon­juf­fer; zij werd op­ge­merkt door een ca­me­ra­man welke haar aan­be­vool aan een der be­stuur­ders van de maat­schap­pij Kalem, welke haar een kans gaf tus­schen de fi­gu­ra­tie. Het zon­der­lin­ge in haar ge­schie­de­nis is dat de­ge­ne welke haar het eerst zag een per­soon was zooals zij: een wer­ker en zij door nie­mand ge­steund werd. Zij ver­telt zelf dat zij lang aar­zel­de al­vo­rens naar Kalem te gaan. Haar werk aan de te­le­foon werd goed be­taald en zij was daar gaar­ne, doch zij zag dat er aan de film geld te ver­die­nen was, in­dien men hard wilde wer­ken. Zij deed bei­den en ging stap voor stap op de lad­der der for­tuin.

Het is ka­rak­te­ris­tiek hoe Alice Joyce ge­kend was om haar vrien­din­nen te hel­pen en deze, even­als zij, ge­luk­kig te maken. Een der eer­ste welke zij aan den film bracht was Mabel Nor­mand. Mabel ver­dien­de haar brood met te po­see­ren voor ar­tis­ten; zij dien­de als model voor Char­les Dana Gib­son, Mont­go­mery Flagg en Henry Hutt. Alice raad­de haar aan naar de Bi­o­graph Co te gaan, waar te dien tijde D. W. Grif­fith aan het werk was. Mabel, welke niets te kort had, zag nie}: goed in waar­om haar vrien­din zulks ver­lang­de, doch om deze ple­zier te doen deed zij wat haar ge­vr­hagd werd. Zij ging dus naar het stu­dio en... bleef er.

Anna Q. Nils­son dank­te haar in­tre­de in het fo­to­spel ins­ge­lijks aan Alice Joyce. Haar vader wilde van zijn doch­ter een school­mees­te­res maken en zond haar met dat doel van Chris­ti­a­nia naar New-York om te stu­deeren. Ge­du­ren­de haar va­kan­tie, om wat meer zak­geld te heb­ben, po­seer­de zij als model voor den schil­der Pen­hryn Stam­mo­re en ont­moet­te al­daar Alice Joyce. Maan­den later, wan­neer Alice voor de film werk­te, hoor­de zij haar be­stuur­der zeg­gen dat hij gaar­ne een lief blond meis­je wilde heb­ben voor een nieu­wen band. Alice duid­de Anna Q. Nils­son aan, en werd om haar ge­zon­den en de be­stuur­der was met haar zoo in­ge­no­men, dat hij haar da­de­lijk een kont­rakt aan­bood, het­welk zij aan­vaard­de.

Bes­sie Love, op haar 1 6e jaar, droom­de van on­der­wij­ze­res te wor­den. Haar ou­ders woon­den te Los An­ge­les en ge­du­ren­de de va­kan­tie ging Bes­sie naar het stu­dio van D. W. Grif­fith, om als «extra» wat zak­geld te ver­die­nen. Op het oog­en­blik werd al­daar de film «In­ti-lérance» in el­kaar gezet; Grif­fith werd door haar ge­laat zoo ge­trof­fen dat hij haar een af­zon­der­lij­ke les gaf; vol­daan over dezen uit­slag bood hij haar een kont­rakt aan; Bes­sie Love is nu, zooals men weet, een film­ster. P. D. G.

Fil­men zijn de schoon­ste!

Film­spe­len

Er zijn ver­schil­len­de be­roe­pen in het leven welke een ze­ke­re aan­trek­kings­kracht heb­ben en waar­voor dan ook vele lief­heb­bers te vin­den zijn; maar onder deze be­roe­pen krijgt het ci­ne­mas­pe­jen zeker de eer­ste plaats. Waar­om? De rede is na­tuur­lijk heel een­vou­dig: De enor­me sa­la­ris­sen welke aan som­mi­ge ar­tis­ten uit­be­taald wor­den, de be­roemd­heid welke men over gansch de we­reld ver­krijgt en de, in schijn, ge­mak­ke­lij­ke brood­win­ning.

FILM-RE­VUE

Ge­mak­ke­lijk, ja, zoo gëmak­ke­lijk zelfs dat de toe­schou­wer in de zaal, ten min­ste die­ge­nen welke hun hoofd op hol zijn om het ci­ne­mas­pe­len ook aan te leeren, met wan­trou­wen luis­te­ren naar de meer verständi­gen, welke hun ver­tel­len welke ge­va­ren de film me­de­brengt.

Al­bert en Julia, ge­ze­ten in een ci­ne­ma­zaal, heb­ben op iets an­ders te den­ken dan op de film welke er ver­toond wordt; zij ook zijn aan­ge­tast door de ci­ne­ma-koorts.

Zie maar hoe een­vou­dig die ge­schie­de­nis op het doek wordt af­ge­rold, de aer­so­nen wan­de­len de ka­mers in en uit, zij maken ze­ke­re ge­ba­ren, het is juist zooals men in het ge­wo­ne leven doet. De ruzie tus­schen de held en de val­schaard ver­gen geene bui­ten­ge­wo­ne in­span­ning in het fo­to­spel, noch de lief­descène tus­schen het min­nend paar.

Geen won­der dan ook dat Al­bert en Julia bij het naar huis gaan el­kaar op­hit­sen om alle mo­ge­lij­ke stap­pen te doen om kost wat kost een mid­del te vin­den om toch maar die ver­lei­de­lij­ke brood­win­ning aan te leeren.

Is het nog noodig te her­ha­len, dat het ci­ne­mas­pel eene ui­ter­ste in­span­ning vergt? Dat er velen, die toch ge­luk­ken, ont­moe­digd te­rug­keeren? De film op het doek al­leen is ge­mak­ke­lijk en het spreek­woord « schijn be­driegt» is nog maals een harde waar­heid.

Nog meer: Van deze ziek­te wordt door be­hen­di­ge schur­ken mis­bruik ge­maakt om die on­nooze­laars in de val te lok­ken; hun geld af te trug­ge­len en vele jonge meis­jes zelfs naar ge­vaar­lij­ke plaat­sen te bren­gen, waar zij voor hun ver­der leven 'on­ge­luk­kig wor­den ge­maakt. Voor ons lig­gen eene me­nig­te dag­bla­den met ar­ti­kels over pro­ces­sen van zulke ban­die­ten.

Daar­om, ci­ne­ma­zie­ken, op­ge­past en oogen open. P. D. G.

Ki­ne­ma­nieu wsj es

DE AR­RI­VIS­TE — De voor­stel­lin­gen van « De Ar­ri­vis­te » te Pa­rijs, in het Au­bert-Pala­ce, be­le­ven een waar suk­ses. De ci­ne­ma­to­gra­fi­sche be­wer­king van de roman van Féli­cien Champ­saur is op alle

pun­ten won­der­baar. Het is een film, de Fran­sche ki­ne­ma­nijver­heid waar­dig, met een weel­de­ri­ge tooneel­schik­king, prach­ti­ge fo'o-zich­ten en met een mees­ter­lij­ke ver­tol­king. Het is in één woord een over­heer­lij­ke pro­duk­tie, de­wel­ke voor alle ki­ne­mai­ogra­fis­ten een goede zaak zal wor­den.

DE GROOTE ROMAN « Miram Ro­zel­la », van de schrij­ver B. L. Far­je­on, en welke twee­maal in de Lon­den­sche « Daily Ma:l » als men­gel­werk ver­sche­nen is, be­haalt op dit oog­en­blik i,n het bui­ten­land een over­wel­di­gend suk­ses op het witte doek. De ver­tol­king is in han­den van de best ge­roem­de ar­tis­ten, zooals: Owen Nares, Ben Web­ster, Hen­riet­ta Wat­son, Nina Bou­ci­cault, Ger­tru­de Mac Coy, Gor­don Craig, de klei­ne Marie Vin­ten en de lief­tal­li­ge Moyna Mac Gill (welke de rol speelt van Mi­ri­am Ro­zel­la).

Het is een over­heer­lij­ke pro­duk­tie welke zeer kor­te­lings in België op de markt ge­bracht wordt, door het Huis C. Du­bois, 40-42, rue des Plan­tes, Bruxel­les.

HET GE­RUCHT, als zou Ha­rold Lloyd over­gaan raar de Fa­mous Play­ers-Las­ky, wordt steeds ver­spreidt. De groote ko­miek zelf spreekt dit nu tegen, doch, men blijft er aan hou­den dat hij wel de­ge­lijk Pathé gaat ver­la­ten.

NA « THE LOST WORLD » be­gint Lloyd Hug­hes aan «In every Woman’s Life», onder lei­ding van Earl Hud­son.

ANNA Q. NILS­SON heeft kont­rakt geteek­end met Sam Rork, om de voor­naams­te rol te ver­tol­ken in «Inez from Hol­ly­wood». Lewis Stone heeft daar­in ins­ge­lijks een be­lang­rij­ke rol.

IN ME­MO­RI­AM

EVA MAY IS NIET MEER!

Eva May, de doch­ter van Joë en van Mia May, was op 29 Mei 1902, te Wee­nen ge­bo­ren. Haar jeugd bracht zij .te Triest en in Italië door en nog zeer jong zijn­de, ve­tolk­te zij reeds haar eer­ste film­rol bij May-Gilm Ges. Zij huwde Man­fred Lie­be­nau (Erik Lund), welke de Ring Film Ge­sell­schaft sticht­te, naar de­wel­ke zij over­ging. Van Lie­be­nau ges­hei­den, ging zij terug naar de film­maat­schap­pij harer ou­ders en draai­de er « Der Hen­ker von St. Ma­rien ». Zij huwde voor de twee­de maal met den tooneel­spe­ler Lot­har Men­des. De'laat­ste tij­den ver­bleef zij te Wee­nen, om er het ver­loop van haar nieuw echt­schei­ding­pro-ces af te wach­ten. De te­gen­wer­king die zij hier­in van de zijde harer schoon­ou­ders on­der­vond, maak­te haar zoo droef­gees­tig, dat zij op 20 Sep­tem­ber 1.1., zich in ver­twij­fe­ling een kogel door het hoofd joeg.

Haar voor­naams­te fil­men zijn: « Ir­r­licht » ;

« Schwar­ze Per­len »; « Das töriche Herz »; « Die Braut des Entmüdig­ten »; « Schlosz Einöd »; «Die Fee von St. Me­nard »; « Eine Frauen­beich­te »; « Im Wir­bel des Leb­ens »; « Zwi­schen La­chen

und Wei­nen »; « Die Ama­zo­ne »; « Die junge

Mama »; « Sadja »; « Erträumtes »; « Staats­an­walt Jor­dan »; « Stürme » ; « Die vei­wun­che­ne

Prin­zes­sin »; « Sei ge­treu bis in den Tod ».

FILM-RE­VUE

Ki­ne­ma­brie­venbtts

S A LOMÉ. — U is in het vo­ri­ge ge­ant­woord ge­wor­den; uw ander schrij­ven is aan de A. S. C. over­han­digd ge­wor­den.

WAN­NES. — Mild­red Har­ris is de ge­schei­den vrouw van Char­lie Chap­lin.

ZWART­JE. — 1) Nog steeds in be­spre­king.

2) Wel­ken prijs­kamp be­doelt u?

3) Ge­lie­ve u hier­voor te wen­den tot de bu­ree-len der Red Star Line, Kam­men­straat, al­hier.

AL­BERT M. — De rol­ver­deel­ing van die film is niet ge­ge­ven ge­wor­den.

PAL­LIE­TER­KEN. — 1) Jack War­ren Ker­ri­gan is op 23-7-1889 ge­bo­ren; adres: 1743, Cah­nen­ga Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) John Bo­wers, adres: c/o 6015 Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) Gau­mont zal tij­dens dit win­ter­sei­zoen eenigc nieu­we fil­men van Ri­chard Tal­m­ad­ge aan de markt bren­gen.

SO­LAN­GE. — 1) Glo­ria Swan­son heeft blau­we oogen; U vindt die zóó mooi? maar hebt u de gui­ti­ge kij­kers van Viola Dana al eens goed be­zien?

2) We zul­len na­tuur­lijk onze le­zers op de hoog­te hou­den van dit aan­ge­kon­digd be­zoek van Glo­ria Swan­son; dit ge­brom van die fa­mi­lie­le­den, zou dit niet een wei­nig.. ja­loer­sch­heid zijn?

3) Wal­ter Hiers weegt 123 kgr.

N. B. — Dit ge­wicht van Mary Pick­ford is juist, kent u ook geen ster­ve­lin­gen van wien men zegt dat « schijn be­driegt »? Groe­ten terug.

WEET GRAAG ALLES. — 1) Maar m’n beste, in welke atlas hebt u nu toch het ei­land Pa­ra­mount op­ge­vischt? Pa­ra­mount is de naam der groote Ame­ri­kaan­sche film­maat­schap­pij en wil, ver­taald zeg­gen, « tot over de ber­gen ».

2) Stu­dio is de plaats waar bin­nen­toonee­len voor de fil­men wor­den op­ge­no­men.

3) Om een « goede » film­ster te wor­den moet men pho­to­ge­niek zijn, ta­lent heb­ben, over veel

duim­kruid be­schik­ken, en_ in de gra­tie der ïegis­seurs staan of veel, veel geluk heb­ben.

SUN­RAY. — 1) Fran­ce­s­ca Ber­ti­ni is een Ita-li­aan­sche, adres: villa Elena, via a. Gu­at­ta­ri, Rome.

2) Henny Por­ten, adres: 76, Parkstras­se, Ber­lin-Dah­lem.

3) Pau­li­ne Fre­de­rick is een Ame­ri­kaan­sche.

N. B. — U kuqt u b. v. eens wen­den tot den boek­han­del « De Stan­daard », Kat­he­ly­ne­vest, al­hier.

LIZA EN NIC. — 1) Doro­thy Davon­port, de we­du­we van Wal­la­ce Reid, zendt geen pho­tos meer van haar over­le­den echt­ge­noot.

2) Clara Kim­ball Young, in de fran­sche of En-ge­sche taal te schrij­ven; adres: c/o Gar­son Stu­dios, 1845, Glen­da­le Boul­vard, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

3) Ge­ne­viève Félix, zendt hare photo tegen ver­goe­ding van 2 fr., adres, 35, rue du Sim­p­lon, Paris.

LOUI­SET­TE. — Zeer kor­te­lings wij­den wij een ar­ti­kel aan dit on­der­werp, dus nog maar wat ge­duld heb­ben.

AU­RO­RA. — 1) De rol van Anna Damby in « Kean » werd ver­tolkt door: Mary Odet­te, ge­bo­ren in 1902; brui­ne oogen en brui­ne haren; zendt gra­tis hare photo; adres:11a. South Hill Park N. W. 3.

2) Asta Niel­sen zendt gra­tis de haar ge­vraag­de photo.

3) Fer­nand Her­mann is in 1887 ge­bo­ren; heeft brui­ne oogen en bruin haar; we­duw­naar eener zan­ge­res, Angèle Grill; heeft een doch­ter­tje; zendt zijne photo tegep 2 fr.; adres: 110, Boul­vard St. Ger­main, Paris.

N. B. — Al uwe vo­ri­ge vra­gen zijn in het vo­ri­ge num­mer be­ant­woord ge­wor­den.

LEK­KER­BEK. — 1) Wal­ter Hiers, adres: c/o Pa­ra­mount Stu­dios, 6284 Selma Ave­nue, Hol­ly­wood, (Cal.) U. S. A.

2) Dou­g­las Fair­banks, adres: Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) De eer­ste moet in de En­gel­sche taal, de twee­de kan in de En­gel­sche of Fran­sche taal ge­schre­ven wor­den; bei­den zen­den gra­tis de hun ge­vraag­de photo.

P. PEE­TERS. — Zie de ge­vraag­de in­lich­tin­gen over de Ant­werp Stu­dio­Club in onze num­mers van 18 Juli en 15 Au­gus­tus.

MI­NET­TE. — Het best doet u die haar zelf tel vra­gen; kan in en­gel­sche of fran­sche taal ge­schre­ven wor­den; zij zendt hare photo gra­tis; Mary Carr, adres: c/o 6015 Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

MARIO. — 1) en 2) Zie de ge­vraag­de in­lich­tin­gen in onze num­mers van 18 Juli en 15 Au­gus­tus.

3) Is ui­terst moei­lijk dit in een paar woor­den te zeg­gen; zeer kor­te­lings zul­len we een ar­ti­kel aan schmink­sel der ki­ne­ma-ar­tis­ten wij­den.

TEDDY. — Alice Terry zendt gra­tis dé haar ge­vraag­de photo; adres: c/o Metro Stu­dios, 1025 Li­li­an Way, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

KLEIN­GELD. — Zie de ge­vraag­de in­lich­tin­gen in onze num­mers van 18 Juli en 15 Au­gus­tus.

BINKO. — 1) Pola Negri is in de Duit­sche of En­gel­sche taal te schrij­ven; adres: c/o Pa­ra­mount Stu­dios, 6284 Selma Ave­nue, Hol­ly­wood, (Cal.). U. S. A.

2) Zij zendt gra­tis de haar ge­vraag­de photo.

3) Voor­loo­p­ig is daar nog niets over ge­we­ten.

CON­STANT. — 1) Een stu­dio is een ruim ge­bouw, waar­in de bin­nen­toonee­len voor fil­men wor­den op­ge­no­men.

2) Dit scher­men op de film is echt, maar de doodelij­ke ge­kwet­sten is na­tuur­lijk maar ge­veinsd.

3) Het was een troep lief­heb­bers welke dit maar al­leen­lijk deden om .zooals men hier ten on­zent zoo sap­pig zegt « om wat jan­nen­stre­ken uit te halen »; was niets ern­stigs.

AM­BI­O­RIX. — I) Gla­dys Wal­ton, adres: 456 South Wes­tern Ave­nue, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

2) Dit is maar één vraag.

3) Door over­last van werk kun­nen al die vra­gen niet in eens be­ant­woord wor­den; volg re­gel­ma­tig de brie­ven­bus, en om beur­ten ver­schij­nen de ant­woor­den.

PROOST. — Op per­soon­lij­ke brief­wis­se­ling kun­nen wij niet in­gaan.

JOHN WOR­DEN. — 1) De nieu­we fil­men die in « Ki­ne­ma- en Tooneel­we­reld » ver­schij­nen, komen allen kor­te­lings aan de markt.

2) James Kirk­wood doet zeker nog aan ki­ne­ma; ge­bo­ren in 1883; in de En­gel­sche taal te schrij­ven • adres: Athle­tic Club, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

3) Re­gi­nald Denny doet zeker nog aan ki­ne­ma; en tot hier­toe heeft nie­mand hem dit nog niet ver­bo­den; hij draait nu voor de Uni­ver­sal.

TER­RI­BLE FOX. — Die ar­tis­te was Edith Je-han­ne, on­ge­huwd, geen star.

FILM-RE­VUE

HAD-JE-ME-MAAR met ge­noe­gen ver­ne­men we dat u van uwe reis terug zijt en be­dan­ken u vriénde­lijk voor uwe kaar­ten, voor wan­neer de be­loof­de bij­dra­gen?

STIK­STER­KENS. — 1) Wil­li­am Des­mond en Tho­mas Meighan zen­den gra­tis de hun ge­vraag­de photo.

2) Ri­chard Tal­m­ad­ge, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

KLEI­NE ZOT­TIN. — Zie die in­lich­tin­gen in onze num­mers van 18 Juli en 15 Au­gus­tus.

2) Maar in he­mels naam, waar hebt u toch ge­le­zen dat al de ki­ne­ma-ar­tis­ten cocaïno­ma­nen zijn?

3) Te­vens zou­den wij u vrien­de­lijk ver­zoe­ken in 't ver­volg een meer ern­sti­ger dek­naam te kie­zen.

BETTY. — 1 ) Li­li­an Gish dient in de En­gel­sche taal ge­schre­ven te wor­den, een brief hoeft

2) Het zou zeer on­be­leefd zijn de photo van Mary Pick­ford en van Dou­g­las Fair­banks in één en de­zelf­de brief te vra­gen.

3) Rol­ver­deel­ing niet ge­ge­ven.

PERCY. — Char­les Buck Jones is in 1889 ge­bo­ren; zendt gra­tis zijne photo; adres: Cra­se­na

Drive, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

KOP­PE­KE. — 1) Ja, dit is de­zelf­de no­vel­le.

2) Die namen zijn jam­mer­lijk ge­noeg niet me­de­ge­deeld ge­wor­den.

3) Char­les Ray, adres: 1425, Fle­ming street. Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

N. B. — We had­den dit cc ge­zel­lig » avond­je wel eens wil­len bij­wo­nen, hoor!

EVA. — 1) Agnes Ayres is ge­schei­den van Frank Schwiker.

2) Madge Bel­la­my, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) Jack Mower is geen star; voor­naams­te film

« Manslaugh­ter », adres: Elk’s Club, Glen­da­le

N. B. — U moet over die te­gen­slag in onze prijs­kam­pen geen ver­driet maken, u kent im­mers het al­ou­de spreek­woord cc On­ge­luk in ’t spel, geluk dn de.. »

OT­HEL­LO. — 1) Ri­chard Tal­m­ad­ge is al­leen maar de dek­naam van Met­zet­ti, heeft met de zus­ters Tal­m­ad­ge hoe­ge­naamd geen uit­staans.

2) Franklin Far­num’s ware naam is Wil­li­am Smith; Wil­li­am en Dus­tin Far­num zijn broe­ders.

3) Alla Na­zi­mo­va is op 22-5-1876 ge­bo­ren; haar echt­ge­noot is Char­les Bry­ant.

O’KKEL TYP. — Van welke maat­schap­pij die film?

2) Zelf­de vraag.

3) Stu­art Hol­mes is geen broe­der van Her­ber' Holrr\es.

WIL­LEN IS KUN­NEN. — 1) In cc Vi­docq »

werd de ti­tel­rol ver­tolkt door René Na­var­re; de rol van cc FA­ris­to » was in han­den van Gen­ni­ca Mis­si­rio; adres: 3, Squa­re In­dien, Paris.

2) Door­gaans à 600 meter.

3) Neen, daar men er reeds En­gel­sche ar­tis­ten geënga­geerd heeft.

4) Is on­mo­ge­lijk te zeg­gen, zoo­d­ra er plaats is, wor­den de bij­dra­gen voor de Vrije Tri­buun op­ge­no­men.

5) Frido­lin is de dek­naam van James Au­brey; is een Ame­ri­kaan.

6) Het is net zooals u zegt, die bij­dra­ge was wat al te.... scherp.

N. B. — Beste groe­ten terug.

IR­ROC-OMEN. — 1 ) Ein­de­lijk weer ver­re­zen, we zou­den u moe­ten be­knor­ren!

2) Door om­stan­dig­he­den, gansch on­af­han­ke­lijk

van onzen wil, is aan die wed­strijd nog geen ge­volg kun­nen ge­ge­ven wor­den.

3) Voor wat die naam be­treft, we meen­den het goed, doch typ­ten het slecht.

Het doet ons ge­noe­gen te, ver­ne­men dat u ver­loofd zijt; voor wan­neer de brui­loft? Gulle groe­ten terug.

YONA. — 1) Ga­rett Hug­hes, adres: Lau­rel Can­y­on, LoS An­ge­los (Cal.) U. S. A.

2) Die naam is niet me­de­ge­deeld ge­wor­den.

3) Shir­ley Mas­son ziet hoe­ge­naamd niet scheel, maar zijn het de kij­kers van.... Yona niet, die door de late ki­ne­ma­ver­toon­in­gen dik­wijls wat pim­pe­len, want u weet dat kin­der­tjes niet al te laat naar bed mogen gaan.

N. B. — We heb­ben uwe groe­ten aan gansch ons bu­reel me­de­ge­deeld en allen waren zeer in hun nop­jes; beste groe­ten terug.

JU­PI­TER. — 1) Glo­ria Swan­son, adres: Lasky Stu­dio, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Maë Mur­ray, adres: c/o Metro Stu­dios, 1025, Li­li­an Way, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

3) Bei­den zen­den gra­tis de hen ge­vraag­de photo; in de En­gel­sche taal te schrij­ven.

DUXE­FOUX. — 1 ) De vrou­we­lij­ke hoofd­rol in cc Het Mi­ra­kel », werd ver­tolkt door Betty Comp­son.

2)o.a. Henny Por­ten, Asta Niel­sen, Aan­nie Bos.

EEN PAS­TEI­BAK­KER. — 1) Het beste is dat

U die ar­tis­ten aan hun Ame­ri­kaansch adres schrijft, daar zij in Eu­ro­pa toch rond­rei­zen.

2) Ru­dolph Va­len­ti­no, adres: c/o Ritz-Car­le­ton Pro­duc­ti­ons 6 West, 48th. Street, New-York-Ci­ty (U. S. A.)

3) Jac­kie Coo­g­an, adres: c/o Metro Stu­dios, 1025, Li­li­an Way L.​os An­ge­les (Cal.) U. S. A.

JULIA EN PIER­RE. — Ij Dou­g­las Mac Lean, adres: 406, South Al­va­ra­da Street, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

2) Mary Thur­man, adres: 133, Ed­ge­liff Drive, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

3) Ni­co­las Ko­li­ne zendt zijn photo tegen ver­goe­ding van 2 fr.

LEVE RA­QUEL MEL­LER. — Mèn heeft U wat wil­len wijs­ma­ken; Ra­quel Mel­ler woont: 14, rue Ar­men­gand, Saint-Cloud (Seine) Fran­ce.

2) Lya de Putti kan in de Vlaam­sche taal, maar dan heel dui­de­lijk schrift, ge­schre­ven wor­den.

3) Henry Rous­sel heeft nog geen nieu­we plan­nen, ten min­ste hij heeft ze nog niet ken­baar ge­maakt.

N.-B. — Wel­kom, en we hopen U nog dik­wijls van dienst te kun­nen zijn.

LIZI EN MIMI. — Pho­tos zijn niet on­gus­tig, maar we zou­den ze moe­ten kun­nen rang­schik­ken.

VRIJE TRI­BUUN. — Vol­gen­de in­zen­din­gen kun­nen niet op­ge­no­men wor­den: Char­les V.,

Ai­gret­te, Roos­jes uit ter Heide (allen te per­soon­lijk); Kis­met niets nieuws; Ter­ri­ble Fox (te per­soon­lijk). NEMO.

N.-B. — Vra­gen ons na Zon­dag toe­ge­ko­men, wor­den in het vol­gend num­mer be­ant­woord.

Ki­ne­ma­nieuwsj es

THO­MAS H. INCE heeft nu be­slo­ten aan de film, naar de no­vel­le van Jo­seph C. Lin­coln cc Doc­tor Nye », de titel te geven van cc Idle Ton­gues ». In de rol­ver­deel­ing zien wij: Percy Mar-mont, Doris Ken­yon, Clau­de Gil­ling­wa­ter, Lu­cil­le Rick­sen, Mal­colm Mac Gre­gor en an­de­ren.

14

CI­NE-RO­MAN

(To Have and to Hold) (Le Fa­vo­ri du Roi)

Su­per­pro­duk­tie Pa­ra­mount Voor­ge­steld door Adolp­he Zukor.

Sce­na­rio van Ouida Bergère.

No­vel­le van Mary Jo­hns­ton Vlaam­sche be­wer­king van Ed. Neorg.

Lady Jo­ce­ly­ne .... Betty Comp­son

Ralph Perry....​Bert Ly­tell

De Her­tog van Som­mer­set .... The­o­do­re Kos­loff James I, Ko­ning van En­ge­land .... Raym. Hat­ton * (7e Ver­volg)

«Hallo, Spar­row!» rie hij. «Welke wind voert u in dit hon­den­weer naar hier? »

«Voor een dood­een­vou­di­ge zaak, Ma­thews. Mijn mees­ter zit hier ge­van­gen, niet­waar? En ik vrees dat hij hier lang blij­ven zal. »

« Men heeft hem in­der­daad hier ge­bracht. Maar, ik moet u be­ken­nen dat ik mij niet ver­wacht­te de be­wa­ker te moe­ten wor­den van de ka­pi­tein. Die brave jon­gen kan geen en­ke­le mis­daad be­gaan heb­ben. »

« He­laas, mijn vriend, hij moet het slacht­of­jer

«Nie­mand zal het weten... dit zult gij een oude ka­me­raad toch niet weigéren, niet­waar? »

« Dit is ge­mak­ke­lijk ge­zegd... enfin, ik heb het hart niet dit te wei­ge­ren... Maar,, be­loon mij nu nie: met te gaan vluch­ten, he? »

Zoo­d­ra was Spar­row niet met de be­wa­ker in de cel ge­ko­men, of hij wierp zich op hem en bond hem een zak­doek voor den mond. Daar­na, met de hulp van Perry, werd hij goed ge­bon­den en op het bed ge­legd.

« Het spijt mij wel, oude vriend, zoo te moe­ten han­de­len, maar ge zult mij later wel ver­ge­ven, wan­neer ge ver­ne­men zult, dat mijn ka­pi­tein zijn vrouw­tje moest gaan ver­los­sen. Gij hebt ech­ter/ niets te vi­ee­zen, zeg maar dat uw ge­van­ge­ne u\ over­val­len heeft... Tot wier­ziens, Ma­thews, en zon­der wrok, hé... Voor­uit, mees­ter.»

Een­maal bui­ten, raap­te hij de degen op, welke hij daar neer­ge­legd had, gaf hem aan Perry over, en ver­tel­de hem haas­tig wat er na zijn ver­trek was voor­ge­val­len.

« Zij is zeker aan boord » fluis­ter­de hij, «want zie, daar is de Gou­ver­neur welke haar ver­ge­zeld heeft ».

Ver­bor­gen ach­ter een muur, kon­den beide man­nen Lord Wol­sey zich zien ver­wij­de­ren, ter­wijl de ma­tro­zen, die hem aan wal ge­bracht had­den, hunne ka­me­ra­den in de kroeg gin­gen ver­voe­gen.

« Het ver­wij­de­ren van deze lie­den zegt mij dat ea wei­nig volk aan boord moet zijn. Ik ge­loof dat de kans schoon staan. Op weg! »

na­der­de

zijn van de een of an­de­re po­li­tie­ke drijf­veer. Ik zal u dat eens ve­tel­len. »

« Daar stel ik waar­lijk be­lang in... Geef mij in elk geval uw pak, ik zal hem dit be­stel­len, ik kan dan zien of er niets ver­dachts in steekt. »

« Oh, on­der­zoekt dit ge­rust, er ste­ken geen vij­len in... Maar luis­ter, laat mij een oog­vn­blik bij u bin­nen­tre­den. Men heeft de arme jon­gen, welke ik als een zoon lief­heb, zoo plot­se­ling me­de­ge­voerd dat ik den tijd niet gehad heb om af­scheid van hem te nemen. Het zou mij toch zoo’n ge­noe­gen doen, vriend Ma­thews, hem een oog­en­blik te zien.»

« Hm, het­geen ge mij daar vraagt is tegen het re­gle­ment. »

drei­gend

Deze woor­den wer­den ge­spro­ken door Perry. Zij spron­gen in een sloep, be­se­hen het zeil en kwa­men, eeni­ge mi­nu­ten daar­na, op de « Roy­al-Ja­mes ». Aan dek, nie­mand. Het was een duis­te­ren nacht. Men zag enkel twee ven­sters ver­licht, waar­naar dan ook Ralph Perry en Spar­row zich richt­ten. Het was wel de­ge­lijk de ka­juit waar Jo­ce­ly­ne zich wan­ho­pig ver­de­dig­de tegen Som­mer­set.

Haar wan­hoops­kreet werd da­de­lijk ge­volgd door een vreug­de­kreet. Ver­baasd draai­de de gun­ste­ling des Ko­nings zich om; voor hem stond de man, den degen in de hand, welke hij ge­van­gen waan­de.

hem

FILM-RE­VUE

« Gij Ver­wacht­tet u er niet aan mij zoo spoe­dig terug te zien, niet waar? » prak de jonge man.

« En, naar het mij voor­komt, ver­bleekt gij van angst!.... Vrees ech­ter niet voor uw leven, daar ik zie dat ge on­ge­wa­pend zijt.... op voor­waar­de, dat ge geen en­ke­le be­we­ging maakt, dat ge geen en­ke­le kreet slaakt, want in dit geval zou ’k ver­plicht zijn mijn degen door uw li­chaam te drij-van.... Jo­ce­ly­ne, mijn schat, spoe­dig, neemt uw

man­tel en ga aan dek, een sloep wacht ons....

Wat u be­treft, mijn­heer, u moet ik me­de­ne­men, le­vend in­dien ge braaf zijt, dood in­dien ge den mond opent. »

Som­mer­set be­greep dat de be­drei­ging onmid-del­lijk zou uit­ge­voerd wor­den. Ko­kend van woede liet hij zich lei­den door de zware hand welke op zijn schou­der ruste.

« Tiens » lacht­te Spar­row, « wij heb­ben een vracht te laden, wil­len wij ze lie­ver over boord wer­pen, ka­pi­tein? »

« Laat maar, jon­gen, maar in­dien, de Her­tog van Som­mer­set iets slechts mocht uit­ha­len, doe dan maar zooals ge goed vindt. »

« Waar zei­len we heen, ka­pi­tein? »

« Waar de wind ons voe­ren zal!... Dit zal nu naar het Zui­den zijn. Bij het aan­bre­ken van den dag zul­len wij wel er­gens kun­nen lan­den. »

Gansch den nacht had het lich­te vaar­tuig te kam­pen met het storm­weer. Wan­neer de da­ge­raad op­kwam werd het op een ver­la­ten strand ge­wor­pen.

Jo­ce­ly­ne had zich tij­dens deze vaart met een be­won­de­rens­waar­di­gen moed ge­dra­gen. Ge­leund tegen den schou­der van haar echt­ge­noot, welke haar zoo goed mo­ge­lijk tracht­te te be­scher­men tegen den ge­wel­di­gen regen, was zij ge­luk­kig ont­snapt te zijn uit de klau­wen van Som­mer­set, en zich vrij te kun­nen over­ge­ven aan haar lief­de.

Wel­dra be­daar­de het on­weer en kwam de zon te voor­schijn uit een wol­ken­looze hemel. Op het zicht van Jo­ce­ly­ne, welke Perry dacht in al­ler­lei ge­vaar­lij­ke avon­tu­ren te zul­len mee­sleepen, voel­de de ka­pi­tein droef­heid in het hart.

« Ver­geef mij, lief­ste, zegde hij, u aan vele ge­va­ren te moe­ten doen deel­ne­men. »

« U ver­ge­ven! » riep zij. « Maar ik voel voor u niets dan be­won­de­ring en dank­baar­heid, omdat ge mij gered hebt. Wan­neer ik nu maar al­tijd aan uw zijde zal kun­nen blij­ven, dan zal ik mij de ge­luk­kig­ste ach­ten aller vrou­wen! »

« Goed zoo, Jo­ce­ly­ne; maar wij zijn hier nu op een vreem­de be­stem­ming en het zal zaak zijn een on­der­ko­men te vin­den. Het water en de be­schui­ten, welke wij per mi­ra­kel in de sloep ge­von­den heb­ben, zal spoe­dig be­nut­tigd zijn, daar­om zal ik eens op ver­ken­ning uit­gaan, ter­wijl gij hier blijft onder de hoede van Spar­row. Van het droe­vig per­soon­tje daar hebt gij niets te vree­zen daar hij, naar het schijnt, reeds veel van zijn over­moed ver­lo­ren heeft. »

Met een blik wees hij Som­mer­set aan die, de klee­de­ren in wan­or­de, ge­bro­ken door dien be­wo­gen nacht en ge­krenkt in zijn hoog­moed, Perry bezag met een die­pen haat in de oogen. Se­dert zijn op­lich­ting had hij geen woord ge­spro­ken. Zien­de dat Perry zich ging ver­wij­de­ren, richt­te hij nu het woord tot hem:

« Zeg eens, mijn­heer, nadat gij u ver­oor­loofd hebt mij in deze woes­te­nij te bren­gen, hoe lang gaat ge nog met deze fan­ta­siën voort­gaan? Sinds gis­te­ren­avond hebt gij uw zaak nog ver­zwaard. Ik ver­wit­tig u, dat ik aan den Ko­ning vol­le­dig ver­slag zal uit­bren­gen over uw han­del­wij­ze en dat gij alzoo uw straf niet zult ont­loop­en. »

« Maar, mijn­heer, hebt gij u over mij te be­kla­gen? Heb ik u één slecht woord toe­ge­voegd en zijt gij het niet welke zich met mijn geluk hebt komen be­moei­en? In­dien ge wilt, kunt ge zelfs ver­trek­ken... Ik zal er mij niet tegen ver­zet­ten.... Bin­nen en­ke­le dagen mis­schien hebt ge Ja­mestow be­reikt en kunt ge alles aan den Ko­ning mel­den

wat ge wilt Goede reis, dus.... ».

Onder dit ge­zeg­de, waar­in veel iro­nie lag, en de­wel­ke Som­mer­set voel­de, trok deze mach­te­loos de vuis­ten samen. Zon­der nog naar hem om te zien ver­wij­der­de Perry zich. Zoo­d­ra deze uit het oog ver­dwe­nen was, kwam de her­tog naar Jo­ce­ly­ne toe, met het in­zicht haar tot bond­ge­noote te maken, maar Spar­row wierp hem ten gron­de, drei­gend met een zwaar stuk hout.

Som­mer­set was wan­ho­pig, niet al­leen omdat hij een ge­van­ge­ne was, maar ook; omdat hij vrees­de . dat ge­du­ren­de zijn af­we­zig­heid, een Buc­king­ham bij den Ko­ning zijn plaats zou kun­nen in­ne­men..

In­tus­schen had Perry het uit­ein­de van het strand be­reikt en be­klom de rot­sen. Een groote baai vorm­de zich voor zijn blik. Hij stond ver­baasd daar een ge­wa­pen­de brik ten anker te zien

__ 24 vuur­mon­den gaap­ten uit de wan­den....

Wel­dra me.​rkte hij dezes pa­vil­joen op, waar­op een

doods­hoofd op een zwart veld' de vlag der zee­roovers. Op het strand, niet ver van daar, een gan­sche be­man­ning.

Zich van rots tot rots laten glij­den­de, na­der­de Perry de ge­vaar­lij­ke plaats. Drie man­nen had­den vol­gens hij hoor­de, ont­zag over de an­de­ren. Wel­dra zag hij ook dat men een kuil ge­gra­ven had en daar zeker ie­mand van hen had be­gra­ven. Eén van hen nam het woord:

« Dap­pe­re ka­me­ra­den van de « Schor­pi­oen », zegde hij met krach­ti­ge stem, wij allen zijn hier om een laat­ste hulde te bren­gen aan ons geëer­bie­digd op­per­hoofd en om hem, vol­gens zijn eigen wen­schen, een kalme rust­plaats te geven. Aan u nu, tus­schen ons, zijn drie lui­te­nan­ten: Do­nalds, Freich­wantz en mij, Barry, bij­ge­naamd de « Haai », zijn op­vol­ger te kie­zen. Wij heb­ben op onze vlag ge­zwo­ren, zon­der haat of ja­loe­zie, trouw die­ge­ne te die­nen welke als ka­pi­te­len mocht aan­ge­duid wor­den. »

Ter­wijl luid hoe­ra­ge­roep weer­klonk kreeg Perry een stóute ge­dach­te... zeer roe­ke­loos in­der­daad, maar er was geen kans uit dezen toe­stand te ge­ra­ken, waar­in hij zijn wel­be­min­de Jo­ce­ly­ne ge­bracht had. Zon­der zich tijd te geven van na te den­ken, na­der­de hij de grop en riep uit:

« Goed heil, ka­me­ra­den! Vrij­bui­ter zooals u, ben ik ge­luk­kig op tijd te komen, om mij neer te bui­gen op het graf van een mij­ner broe­ders. » Ie­der­een aan­zag hem met ver­won­de­ring en niet zon­der wan­trou­wen. Een der drie lui­te­nan­ten, de­wel­ke luis­ter­de naar de naam van Bar­ry-de-Haai, ant­woord­de on­mid­del­lijk:

« Zon­der­lin­ge ge­schie­de­nis... Hoe is uw naam?» « Eh! » lacht­te Perry. « Het is waar ook, ik had me eerst moe­ten voor­stel­len... Ik ben Kirby, de meest ge­vrees­de zee­roover welke ooit de zeeën door­kruist heeft! »

Hij had deze naam zon­der na­den­ken uit­ge­spro­ken, maar het toe­val wilde dat het een naam was van een echte zee­schui­mer. Een man van de groep na­der­de hem drei­gend met de vuist:

« Gij liegt en ik ga u de tong uit­trek­ken. Ik ken Korby, ik heb twee jaren met hem ge­va­ren; hij heeft trou­wens ook een an­de­re ge­stal­te en ik vind het nog al stout­moe­dig u voor hem uit te geven, mijn jon­gen... Weet gij wel dat hij den bes­ten degen van de we­reld heeft en dat nie­mand hem ver­slaan kan? » (Wordt voort­ge­zet)

Vlaam­sche en Fran­sche uit­ga­ve, is het meest aan­ge­we­zen fa­mi­lie­blad van België en is met haar dui­zen­den en dui­zen­den op­laag, en door haar aan­ge­na­men in­houd over alles wat de Ki­ne­ma be­treft, en met bij­voe­ging van het we­ke-lijksch pro­gram­ma, uit­slui­te­lijk de FILM-RE­VUE voor een groot aan­tal Bel­gi­sche Ki­ne­ma’s. In die Ki­ne­ma’s, waar FILM-RE­VUE even­tu­eel nog mocht ont­bre­ken of niet aan­we­zig is, zult U goed doen, den Be­stuur­der er­over te raad­ple­gen.

Van onze zijde zul­len wij alles doen om U te­vre­den te stel­len; van Uwen kant vra­gen wij dan ook daar­voor be­leefd Uwe me­de­wer­king.

BBS SE

De Re­dac­tie.

Ce­heer en Re­dak­tie:

Kurie Gast­huis­straat, 16, Ant­wer­pen.

Druk­ke­rij «Ex­cel­si­or, na-, Ant­wer­pen

ROYAL - ZOOL­OGIE CI­NE­MA

La Vérité en Tenue

Film sa­ti­ri­que en 5 par­ties.

Jimmy est af­fligé d’une ima­gi­na­ti­on si abon­dan­te que les mens­on­ges qu’elle lui fait dire font le dése­spoir du vil­la­ge de Barns­field.

Un jour, il tra­ver­se, la rue prin­ci­pa­le de la lo­ca­lité en. cri­ant: « Sauve qui peut! Le bar­ra­ge! » Tout le monde croit que le bar­ra­ge derrière le­quel se trou­ve le vil­la­ge est rompu et la po­pu­la­ti­on s’en­fuit vers les hau­teurs où se trou­ve la mai­son du maire. Jimmy a em­poigné une jeune fülle, l’a « sauvée » et menée cà la mai­son du maire. En­tretemps ce der­nier a déjà téléphoné an gar­dien du bar­ra­ge et ap­pris que ce­lui-ci n’a pas bougé.

Outré de la pa­ni­que causée par ce mens­on­ge, le con­seil com­mu­nal décide d’en­voy­er Jimmy dans une mai­son de cor­rec­ti­on. Les fem­mes par­vi­en­nent • ce­pen­dant à aTu­a­dou­er le bourg­me­stre qui con­sent à en­voy­er Jimmy chez un spéci­a­lis­te qui pro­met de le guérir.

En effet, après quin­ze jours Jimmy re­vient, in­ca­pa­ble de dire un mens­on­ge. C’est alors que tout le monde dans le vil­la­ge ap­prend que la vérité est bien plus désastreu­se que le mens­on­ge!,

En rue, chez l’épi­cier, dans les réuni­ons pu­bli­ques, il de­vient, avec son in­ca­pa­cité de men­tir, le fléau du vil­la­ge, au point que les au­to­rités le ramènent; chez le spéci­a­lis­te pour lui ren­d­re «l’usage du mens­on­ge», mais le sa­vant doc­teur avoue qu’il ne possède pas cette sci­en­ce de faire « ma­chi­ne en arrière ». Seul une gran­de émo­ti­on tissu de jolis mens­on­ges, et nous voy­ons Jimmy peut faire ce mi­ra­cle.

Or, Jimmy re­voit la jeune fille qu’il a sauvée et dont il est fol­le­ment amou­reux. L’amour... est un en faire un abon­dant usage.

Cette his­toi­re phi­lo­so­p­hi­que est adroi­te­ment mise eu scène et jouée à la per­fec­ti­on.

PRO­GRAM­ME du 5 au 9 OC­TO­B­RE

1. Le Cortège....A Flégier

2. L Autre Aile

grand drame in­ter­prété par (

jYJei­ie ]V[. f£ï£ et JAr J jMQR)\C

3. Les Fes­tes d'Hébé ... J. Ra­meau

4 La Vérité en Tenue

Film sa­ti­ri­que in­ter­prété par

CA­RETH HUG­HES

Pen­dant la Pause

Récita î pour Orgue

PRO­GRAM­MA van 5 tot 9 OC­TO­BER

1. De Op­tocht .

. . A. Flégier

!. De An­de­re Vleu­gel

( groot drama ver­tolkt door jMej jM. Sit jYîr 3.​jYiÜÏ\Z:

3 De Fees­ten van Hébé

J. Ra­meau

De Mlee­de Waar­heid

Tooneel­spel ver­tolkt door

CA­RETH HUG­HES

Tij­dens de Poos

Réci­taal voor O roei

Semai( pd haine

CON­STAN­CE BÏNNEY et MARY CARR

dans

Trois heures du matin

grand drame mo­der­ne

byic­ti­orç Di­rect

De Ge­klee­de Waar­heid

Jimmy is zoo n ge­wel­di­ge leu­ge­naar dat hij de wan­hoop wordt van het dorp Barns­field. Wan­neer hij het zoover bracht een pa­niek in het dorp te zaai­en, met te schreeu­wen dat de dam door­ge­bro­ken is waar­na. ie­der­een naar de hoog­vlak­ten vlucht, wordt hij in een ver­be­te­rings­huis op­ge­slo­ten maar de teer­ge­voe­li­ge vrou­wen weten van den bur­ge­mees­ter te ver­krij­gen dat hij naar een spe­ci­a­list-ge­nees­heer zal ge­zon­den wor­den.

Veer­tien dagen later keert Jimmy terug; het is hem on­mo­ge­lijk nog maar één leu­gen uit te bren­gen. En snel zul­len de dor­pe­lin­gen be­sef­fen dat de waar­heid nog vree­se­lij­ker is dan de leu­gen.

Op straat in den win­kel, in open­ba­re ver­ga­de­rin­gen wordt hij een echte plaag, door zijn on­mo­ge­lijk­heid « te lie­gen » en rnen zendt hem terug naar den dok­ter om hem het « ge­bruik der leu­gen» terug te geven.

Doch wat ge­daan is, blijft ge­daan: slechts een groote ont­roe­ring kan hem ver­an­de­ren...

Hij ont­moet een meis­je waar­op hij smoor­lijk ver­liefd is... doet haar de won­der­baar­ste lief­de-ver­kla­rin­gen en daar de lief­de... een web van gul­den leu­gens is, zal hij snel «ge­ne­zen» zijn...

gran­de comédie d’ave­n­tu­res

Im­pri­me­rie du Cen­tre 26. Rem­part Kip­dorp, An­vers

POUR AVOIR UNE BIERE BONNE ET SAINE

Adres­sez-vous à la Bras­se­rie

VAN HOM BEECK

BER­CHEM - Tél. 5210

la Min Général« MMuMlt

Tél. 292

12, rue Van Ertborn AN­VERS

Tél. 292

Agen­ce pour la Pro­vin­ce d'An­vers du Vrai "FERO­DO”

Agen­ce pour An­vers des Rou­le­ments à bil­les S. K. F.

Agen­ce générale pour la Bel­gi­que du Dia­mond et Noble’s Po­lish

La seule mai­son de la place four­nis­sant aux ga­ra­ges aux prix de gros

PHO­TO­GRA­VEURS

DES­SI­NA­TEURS

Champ Vle­mi­nekx.. Ö AN­VERS

(«bww.​uiu Telépm - 9209

EXE­CU­TI­ON RAPI­DE ET SOIGNÉE

«K HA­BIL­LEZ VOS Mai­son BERTH Y

EN­FANTS 106, rue de l’Eg­li­se, 106

AU TVV ▼V (

BRI­TAN­NIA Grand choix en tou­tes sor­tes de FO U FF U FFS

77, Lon­gue rue d’Ar­gi­le Man­teaux et casaquins à par­tir de îr. 3.7 5

OU­VRA­GES DE DAMES

OU­VRA­GES DES­SINÉS

LAI­NES, SOIES, CO­TONS, COU­VRE-LITS, NAP­PES, STO­RES, BON­NET­TE­RIE A LA MAIN, DEN­TEL­LES, JUM­PERS

IVîAISON EMMA

HAND­WER­KE!

iS WOL, ZIJDE, KA­TOEN, BED­SPREI­EN, TA­FEL-KLEE­DE­REN, STO­RES, KAN­TEN, HAND­BREI­GOED, JUM­PERS

An­vers, Rue Von­del­straat, 15, Ant­wer­pen

GAR­NI­TU­RES

POUR

Fu­moirs, Sa­lons, Bou­doirs Cham­bres à cou­cher Ve­ran­dah Fau­teuils - Club

11, Lon­gue rue du Van­neau

(près du parc)

Si- I 71 II—.I ..I. rn — nm m

MEU­BLES

I Les plus grands Ma­gasins en Bel­gi­que |

9 Lon­gue rue des Clai­res 9 g

(près Meir) |

1 Grand choix de gar­ni­tu­res. 200 sal­les à man­ger, | I cham­bres à cou­cher, sa­lons, cui­si­nes, ve­ran­dah's, | I bu­reaux, li­te­ries, chai­ses-lon­gues, etc. etc. |

Mai­son Améri­cai­ne

Meil­leur marché qu’ail­leurs I Ou­vert tous les jours jusqu'à 8 h. t. | Ma­gas­in fermé g

jfi­i­i­ii­ui­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­in­Ti

Autos poui Cérémo­nies. Ma­ria­ges. Baptêmes et Fêtes

Ga­ra­ge J & H. DEHU

Téléphone 3107

42, Canal des Bri­seurs - AN­VERS VOY­A­GES A L’ÉTRAN­GER - EX­CUR­SI­ONS PRIX A FOR­FAIT

de- wm

££üre STR aat2û

BRO­DE­RIES-PEIR­LA­GES

an­ci­en­ne

M— RY­CKAERT

A. Cau­che­teux suc­ces­seur

Rue Ru­bens, 17 - Téléphone 12217 Rue Porte St. Ge­or­ges, 27 - Tél. 1221S

AN­VERS

Ate­liers de „Plis­sa­ge el Points-clairs

.. EN­GELSCH HO ED EN MA GA ZIJN..

VON­DELSTR.j 19

CAUS

nabij St. Jans­plaats)

l)e laat­ste nieu­wig­he­den in Vil­ten Hoe­den

üiirje eus

Ziet Zta­lae