• VLAAM­SCHE -UIT­GA­VE

»VER­SCHIJNT WE­KE­LIJKS

MAE MUR­RAY

ROYAL - ZOOL­OGIE CI­NE­MA

Le Lion des Mo­gols

Sur les hauts pla­teaux du Thi­bet, dans la ville sain­te, une foule tur­bu­len­te at­ten­dait. Ex­cep­ti­on­nel­le­ment, le grand Khan, l’usur­pa­teur hi­deux et détesté, de­vait paraître au cours de la fête po­pu­lai­re. Adoré du peu­ple, le prin­ce Round­gi­to-Sing est aussi aimé de la prin­ces­se es­cla­ve Zem­ga­li.

Khan a vu Zem­ga­li et jetant sur elle des re­gards de con­voi­ti­ses, or­don­ne à ses eu­nu­ques de la lui ame­ner à la tombée du jour. Zem­ga­li sup­plie Round­gi­to de la sau­ver. Im­pas­si­ble, il lais­se en­le­ver la jeune femme, fait préparer des che­vaux, pénètre fi la Tour d Amour, fait pas­ser Khan par la fenêtre et se sauve avec sa bien-aimée. Rejoints par les émis­sai­res de Khan qui lui re­pren­nent Zem­ga­li, il s’en va, suivi de son fidèle Ka­val­as, vers l'exil.

Sur un ba­teau où il s'est em­bar­qué, il ren­con­tre une trou­pe d’ar­tis­tes cinéma­to­grap­hi­ques. Parmi eux, Anna, une jeune ve­det­te. Une in­stinc­ti­ve sym­pa­thie naît entre le prin­ce et Anna, à la gran­de fu­reur du ban­qui­er Morel, qui pour se ven­ger et par ruse, amène le prin­ce à lui sig­ner un faux chèque de oo.​oQo fr. Morel fait une scène à Anna qui lui fait ser­ment de ne pas aimer le prin­ce d'amour.

Round­gi­to a en­ten­du et le cœur meur­t­ri, il échoue dans un ca­ba­ret à Mont­par­nas­se. Jusqu’au malin, il s’eni­vre et après une cour­se folle en torpédo,' il re­vien­dra chez Anna juste pour jeter Morel à la porte. Décidé à par­tir en em­me­nant Anna, il se rend à l’hôtel Olym­pic faire ses prépa­ra­tifs. Morel iéléphone à la po­li­ce et le dénonce comme es­croc. On fait cerner l’hôtel, tou­tes les is­sues sont gardées. Au mo­ment de sor­tir, Morel ap­pa­raît, l'orage éclate et ti­rant un 'coup de re­vol­ver, il bles­se le prin­ce. Sur­gis­sant par la fenêtre, Ka­val­as tue Morel. Af­fu­blés d’un loup, le prin­ce et Anna se mêlent à la mas­ca­ra­de et quand on sera sur le point de l’arrêter, Ka­val­as el un grou­pe d’orien­taux en­tour­eront le prin­ce d’une garde d’hon­neur. Anna re-Irou­ve­ra en Round­gi­to son frère bien-aimé qu’elle avait cru as­sas­siné par ordre de l’usur­pa­teur. Le grand Khan est mort et, avec la cour­on­ne et une sœur chérie, Round­gi­to-Sing. re­trou­ve­ra Zem­ga­li, qui fidèle­ment l’aura at­ten­du.

PRO­GRAM­ME du 21 au 25 DE­CEM­BRE

Mar­che des Prin­ces­ses

J. Mas­senet

Char­ley l’En­dia­blé

Co­mi­que

C. S Saëns

PRO­GRAM­MA van 21 tot 25 DE­CEM­BER

Le Déluge

(Prélude)

Vi­o­lon solo

Mar­sch der Prin­ses­sen

Reis

J. Mas­senet

De Dui­vei­sche Char­ley

Klucht

C. 5. Saëns

M. V. Van Hemel

De Zond­vloed

(Voor­spel)

Viool Solo

Mr. V. Van Hemel

De Leeuw der Mo­go­len

Le Lion des Mo­gols

Drame

Pen­dant la Pause

Récital pour Orgue

De Leeuw der Mo­go­len

Drama

Tij­dens de Poos

Récita al voor Orgel

Se­mai­ne pro­chai­ne le grand film d’art

O ni ge­tracht te heb­ben zijn be­min­de, de mooie Zem­ga­li, ge­van­gen prin­ses van vreem­den bloe­de, te red­den uil de han­den van den sa­di­schen grij­zen Khan, vorst uit liet verre Rijk der Mo­go­len, ziet de jonge prins Round­gi­to-Sing, na ver­woe­den strijd zich ver­plicht in bal­ling­schap te vluch­ten uil zijn land, er zijn trou­wen Ka­val­as ach­ter­la­tend.

Het toe­val brengt hem in aan­ra­king met een film­ge­zel­schap, waar­van de ban­kier More] de geld­schie­ter is; hij maakt een die­pen in­druk op de « ster » van het ge­zel­schap, Lady Anna, de mi­na­res van Morel, en trots de ja­loer­sch­heid van haar vriend zal zij de prins er toe over­ha­len, met haar, een eer­ste plan­rol te ver­tol­ken. Om zijn plots op-ge­daag­den me­de­din­ger Ie tref­fen, laat Vto­rel den prins een chek teek­e­nen van fr. So.​ooo zon­der pro­vi­sie; zoo heeft hij hem in zijn macht.

Wan­neer de prins eclit­pr uit een ge­sprek tus-schen Anna en Morel ver­neemt dat zij slechts voor hem ge­ne­gen­heid koes­tert en haar min­naar hem weg­ja­gen mag zoo hij het wil, dan voelt hij zich in het diep­st van zijn wezen ge­trof­fen en wan­ho­pig tracht hij in de kroe­gen van Mont­par­nas­se, in een be­roe­zing, te ver­ge­ten. Hij ge­lukt er niet in en den vol­gen­den mor­gen, ont­daan en wil­loos doolt hij rond, tot hij plots te­rug­keert naar Anna’s huis.

Anna en Morel staan drei­gend tegen over el­kaar en de prins, ver­ont­waar­digd, w erpt den ban­kier aan de deur om ech­ter zelf ook heen te gaan, Anna aan haar ge­dach­ten over­la­tend. De ja­loer­sch­heid ver­blindt Morel die den prins als af­trug­ge­laar aan­klaagt. Den­zelf­den avond be­slui­ten Anna en de prins samen te vluch­ten en reeds maken zij alles in ge­leed­heid in het hotel Olym­pic waar juisL dien avond een groot ge­mas­kerd bal ge­ge­ven word. Ter­wijl de po­li­tie het hotel om­sin­gelt komt Morel bij Anna. De storm breekt los tus­schen de twee op­ge-zweep­te man­nen. VI o rel vuurt zijn re­vol­ver af op den prins. -Maar plots stort hij neer met een dolk in den rug. Ka­la­vas die over­al zijn mees­ter zocht heeft hem gered. Zich men­gend, ge­mas­kerd tus­schen de mas­kers, trach­ten Anna en de prins te ont­ko­men. Dan ver­o­pen­baart zij hem te­vens waar­om zij hem zoo ge­ne­gen was... Doch daar daagt de po­li­tie op en beide gaan aan­ge­hou­den wor­den, als plots Ka­la­vas en eeni­ge Oos­ter­lin­gen ver­schij­nen en allen rond doen dat Khan, de dwin­ge­land, dood is en Round­g­hi­to de troon­op­vol­ger is. Ka­la­vas ver­telt de toe­dracht van Morel’s dood. Men draagt d,e prins be­vvus­te­loos weg; dan op zijn ge­kwet­ste borst be­merkt Anna de Leeuw der Mo­go­len en her­kent alzoo in den prins haar broe­der, eens gered uit de han­den Vier heu­len. De te­rug­keer naar zijn land wordt een apol­lieóze. En daar ver­ee­nigt Anna zelf den echt van den prins met zijn be­min­de Zem­ga­li die trouw had ge­wacht den te­rug­keer van •;< den prins harer wra­schen.

Im­pri­me­rie du Cen­tre, 26. Rem­part Kip­dorp, An­vers

d’après la tragédie de

W. Sha­ke­spe­a­re

Grand succès

Il

POUR AVOIR UNE BIÈRE BONNE ET SAINE

Adres­sez-vous à la Bras­se­rie

VAN ROM BEECK

BER­CHEM - Tél. 5210

ISI­I­I­HKS en BOU­TEIL­LES - en FUTS

HA­BIL­LEZ

VOS

EN­FANTS

BRI­TAN­NIA

17, Lon­gue rue d’Ar­gi­le

Mai­son BER­T­HY

106, rue de l’Eg­li­se, 106

rww

Grand choix en tou­tes sor­tes de

FO UFIFl U FIE S

Man­teaux et casaquins à par­tir de îr. 375

La Fo­ni­i­i­li­i­i­rii

"i Ge­ne­ral«

12, rue Van Ertborn

Tél. 2 921 AN­VERS Téi. 292 1

Agen­ce pour la Pro­vin­ce d’An­vers du Vrai “FERO­DO”

Agen­ce pour An­vers des Rou­le­ments à bil­les S. K-. F.

Agen­ce générale pour la Bel­gi­que du Dia­mond et Noble’s Po­lish

La seule mai­son de la place four­nis­san aux ga­ra­ges aux prix de gros

PHO­TO­GRA­VEURS

DES­SI­NA­TEURS

EXE­CU­TI­ON RAPI­DE ET SOIGNÉE

Champ Vle­mi­nek*.. Ö AN­VERS

Telépm* 9209

OU­VRA­GES DE DA­MESJ

« 1 VISA G K S DES­SIN ÉS

LAI­NES, SOIES, CO­TONS. COU­VRE-LITS. NAP­PES, ß] STO­RES, BON­NET­TE­RIE A LA MAIN, Ifl

DEN­TEL­LES, JUM­PERS ßj

MAI­SON EMMA |

IIA.VÜWKHKO fi

3 ‘wol, ZIJDE, KA­TOEN, BED­SPREI­EN, TA­FEL- ßj

jjj KLEE­DE­REN, STO­RES, KAN­TEN, HAND­BREI­GOED, [}j [3 JUM­PERS nJ

An­vers, Rue Von­dal­straat, 15, Ant­wer­pen ßj

Autos poui Cérémo­nies. Ma­ria­ges. Baptêmes et Fêtes

Ga­ra­ge J & H. DEHU

Téléphone 3107

42, Canal des Bri­seurs - AN­VERS VOY­A­GES A L’ÉTRAN­GER - EX­CUR­SI­ONS PRIX A FOR­FAIT

ALLE ELE­GAN­TE DAMEN KOOP­EN HUNNE

PEL­SEN

Pels­man­tels, Boas en Ma­ra­bous

in het

Huis ANNA

Diepsstraat, 140 - ANT­WER­PEN .

ni­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­ir,,',',,Mi­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­ii:ii­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­iim

MEU­BLES J

I Les plus grands Ma­gasins en Bel­gi­que I

9 Lon­gue rue des Clai­res 9

I (près Meir)

jrand choix de gar­ni­tu­res. 200 sal­les à man­ger, |! cham­bres à cou­cher, sa­lons, cui­si­nes, ve­ran­dah’s,! I bu­reaux, li­te­ries, chai­ses-lon­gues, etc. etc.

AlaU­on Améri­cai­ne |

Meil­leur marché qu’ail­leus

I Ou­vert tous les jours jusqu’à 8 h. e. g Ma­gas­in fermé

BRO­DE­RIES-PER­LA­GES

an­ci­en­ne

Mm RY­CKAERT

A. Cau­che­leux, suc­ces­seur

Rue Ru­bens, 17 - Téléphone 12217 Rue Porte St. Ge­or­ges, 27 - Tél. 12218

AN­VERS

MAI­SON I»E CON­FI­AN­CE

Ate­liers de „Plis­sa­ge et Points-clairs

.. ENG ELSCH HOED EN MA GA ZIJN.. V0N­DELSTR., 19 CAUS (nabij St. Jans­plaat­si

He laat­ste nieu­wig­he­den in Vil­ten Hoe­den

Ziet Zia­lae

FILM-RE­VUE

EEN ON­HER­STEL­BAAR VER­LIES

THO­MAS H. INCE

Door het over­lij­den van Tho­mas H.

Incc, op den nog jeug­di­gen ou­der­dom van 42 jaar, ont­staat er in de ki­ne­ma pro­duk­tie­ve kracht der Ver­ee­nig­de Sta­ten een leem­te die niet zoo spoe­dig, wel­licht nim­mer, zal kun­nen aan­ge­vuld wor­den.

Ver van te over­drij­ven, kan men zeg­gen dat er geen enkel ster­ve­ling, per­soon­lijk zoo­veel heeft bij­ge­dra­gen, door zijn wils­kracht en drang naar voor­uit­gang, als de man wiens le­vens­sce­na­rio nu ten einde is. Een sle­pen­de ziek­te was de oor­zaak van zijn heen­gaan, en hij laat een echt­ge­noote en twee kin­de­ren ach­ter.

Tho­mas Har­per Ince was te Ne­w­port, nabij New York, op 6 No­vem­ber 1882 ge­bo­ren, als twee­de zoon — de jong­ste broe­der van John en de oud­ste van Ralph — uit een huis­ge­zin van wei­nig ge­ken­de tooneel­spe­lers. Op zijn beurt be­treedt Tho­mas de plan­ken in het Standard The­a­ter te New York. Op­vol­gent­lijk dan­ser, zan­ger, kwam hij er toe stil­aan een ze­ke­re be­kend­heid te ver­wer­ven, toen hij, in ze­ke­ren zomer, tij­dens het stil­le tooneel­sei­zoen, plot­se­ling be­sloot zich aan ki­ne­ma te wagen. Het was in de New Yor­ker stu­dio Bi­o­graph, dat hij in 1909 klei­ne rol­len begon te draai­en in een- en twee­dee­li­ge tooneel­spe­len. Hier maak­te hij ken­nis met D. W. Grif­fith, die een der insce­neer­ders dier firma was.

In 1910, biedt Carl Lae­mm­le, voor­zit­ter der Uni­ver­sal, hem een plaats als hulp-re­gis­seur aan; het was zijn de­buut in die nieu­we loop­baan; al zeer spoe­dig wordt hij be­last met het ver­we­zen­lij­ken der fil­men der Imp.-reeks, voor de­wel­ke Mary Pick­ford werd aan­ge­wor­ven.

Plet jaar daar­op ver­trou­wen Kes­sel en Bau­mann, die de fil­men der New York

Mo­ti­on Pic­tu­re Cy voort­bren­gen, hem, de ver­we­zen­lij­king eener reeks in Ca­li­for­nie te draai­en fil­men toe. Het was rond het tijd­stip dat de Ame­ri­kaan­sche pro­du­cers naar de West­kust be­gon­nen uit te wij­ken.

Tho­mas H. ince bouw­de in de Can­y­on van Santa Inez een « ranch » en ver­schei­de­ne an­de­re ge­bou­wen, be­stemd om als kader te die­nen voor de Kay-Bee Do­mi­no en Kay-Bee Bron­cho-fil­men, die hij ging draai­en.

Stil­aan wer­den de lo­ka­len ver­groot, het per­so­neel nam in aan­tal toe en de voort­brengst van Ince verg­de de in­rich­ting van bij­ko­men­de hulp-een­he­den, en het re­sul­taat was dat de mees­ter alles su­per­vi­si­on­neer­de, en slechts zelf de voor­na­me groote voort­breng­sels uit­voer­de.

Gard­ner Sul­li­van en an­de­re sce­na­ris­ten, Re­gi­nald Bar­ker en an­de­re insce­neer­ders, Ses­sue Haya­kawa, Char­les Ray, Wil­li­am S. Hart, Loui­se Glaum, Doro­thy Dal­ton en menig ander ver­tol­ker, vorm­den reeds de kern van een ge­zel­schap ster­ren, dat aan Tho­mas Ince veel ver­schul­digd is.

« De Slag van Get­tysburg », « De

Typhoon », « De Woede der Goden »,

« De Wed­ding­schap », « De Gond­olier van Ve­ne­tië », « Schil­de­rij der Zie­len », van 1912 tot 1915 door Tho­mas H. Ince ver­we­zen­lijkt, tel­len tus­schen de mooi­ste voort­breng­sels van den Ame­ri-kaan­schen ki­ne­ma, en zou­den nu, on­ge­twij­feld nog aan een her­uit­ga­ve weer­staan.

In 1915 stich­ten Kes­sel en Bau­mann de Tri­an­g­le Cy, met Ince, Grif­fith en Mac Sen­nett als pro­du­cers. Bui­ten de be­won­de­rens­waar­di­ge fil­men van ge­wo­ne leng­te, die zij met de hulp hun­ner

FILM-RE­VUE

me­de­wer­kers ver­we­zen­lijk­ten, brach­ten Ince en Grif­fith ieder een groote film voort: « Be­scha­ving » is het ge­wrocht van den eer­ste, « On­ver­draag­zaam­heid » dat van den twee­de.

De Tri­an­g­le in 1917 ont­bon­den zijn­de, ar­beid­den Ince en Grif­fith voor de Pa­ra­mount. Grif­fith to­taal van de su­per­vi­sie af­zien­de, ter­wijl daar­en­te­gen Ince per­soon­lijk geen en­ke­le band be­stuur­de, maar het ver­we­zen­lij­ken van ie­de­re film zij­ner me­de­wer­kers, van het begin tot het einde nauw­keu­rig volg­de. Alzoo ging het voort tot in 1921, toen Tho­mas H. Ince’s ver­bin­te­nis met Pa­ra­mount ten einde liep, en eene ver­ee­ni­ging van insce-n,eer­ders sticht­te, wier voort­breng­sels door de First Na­ti­o­nal wer­den uit­ge­ge­ven. Tus­schen Ince’s beste voort­bren­sels uit die vier jaren, die­nen we aan te stip­pen: « De Man met de Blau­we Oogen », met Wil­li­am S. Hart; « In de Scha­duw van het Geluk », met Enid Ben­nett; ver­schei­de­ne ban­den van Char­les Ray, Dou­g­las Mc Lean en Doris May, en de bij­zon­de­re pro­duk­ties, zooals: « Hel

Ge­heim der Af­gron­de* », met Ho­bart Bos­worth, «Schrik­ke­lij­ke Wraak», «Lie­gen­de Lip­pen », « Mooie Ont­wa­king », « De Recht­doen­ster », enz...

Tho­mas H. Ince was een groot vriend der kun­sten en we­ten­schap­pen.

De schrij­vers wis­ten dat hij zich aan alle sce­na­rio’s in­te­res­seer­de en het was dus niet te ver­won­de­ren dat hij ie­de­ren dag, uit alle dee­len der we­reld, een on­tel­baar getal hand­schrif­ten ont­ving. Hij werd ook zeer over­last door al­ler­lei be­zoe­ken van per­so­nen die dach­ten dat zij in de « wieg » ge­legd waren om star te wor­den. In hem stel­den zij al hun hoop om even­eens ver­maard te wor­den. Tho­mas H. Ince had spoe­dig ie­mand be­oor­deeld. Met één oog­op­slag wist hij met wie hij te doen had en... wee den eer­zuch­ti­ge...

Tho­mas H. Ince had den voor­ge­vel van zijn stu­dio te Cul­ver City laten maken naar het model van Ge­or­ges Was­hing­ton’s wo­ning, zelfs iets of wat bree­der. Hij droom­de om over de gron­den die zich ten Noor­den zij­ner stu­dios uit­strek­ten, de han­gen­de pracht­ho­vin­gen van Ba­by­lo­nië na te boot­sen, als­me­de de tem­pel van Sa­lo­mon.

Het On­ver­bid­de­lij­ke heeft ech­ter zijn plan­nen komen dwars­boo­men.

Wat wij hier bij­zon­der­lijk wil­len be­pa­len is de rol van Ince pro­du­cer, het uit­voe­rings­werk zij­ner fil­men van A tot Z vol­gen­de.

Met Ince begon de su­per­vi­sie met de keuze van het sce­na­rio; elke anek­doot las en keur­de hij goed al­vo­rens er de in­deel­ing ta­fe­reel per ta­fe­reel,, aan den schrij­ver toe te ver­trou­wen. Na­dien on­der­zoekt hij zeer aan­dach­tig de in­dee-ling, de dra­ma­ti­sche waar­de der toe­stan­den wik­ken­de, het ge­sta­dig op peil hou­den van het be­lang, ze som­wij­len lich­te­lijk ver­be­te­ren­de. Dit alles ging na­tuur­lijk niet zon­der tal­rij­ke ver­an­de­rin­gen.

Tho­mas H. Ince’s opi­nies over de sce­na­ri­os zijn ge­kend door het ar­ti­kel, dat hij on­langs den be­gin­ne­lin­gen-sce­na­ris­ten toe­stuur­de en waar­uit wij vol­gen­de zin­sne­de trek­ken: « Meer dan welk uit­druk­kings­mid­del ook, is de ki­ne­ma er toe in staat de meest ver­schil­len­de toe­stan­den waar­de­vol te maken. Zorg er­voor hun per­son­na­ges zóó scherp af te lij­nen dat de men­schen in de zaal zeg­gen: « Ik ken die per­so­nen daar! » Be­stu­deert en schetst ge­trouw de men­sche­lij­ke na­tuur, wees waar­schijn­lijk. Kies per­son­na­ges wier leven ze­ke­re toe­stan­den doet ont­staan en ein­de­lijk, neem geen uit­zon­de­rings­ge­val­len. »

Eens de hand­schrif­ten vol­ko­men af­ge­werkt en in orde ge­bracht, wer­dep zij den ver­we­zen­lij­ker be­zorgd, ter­wijl Ince de ver­tol­kers ge­last er de ver­schil­len­de rol­len van uit te beel­den, aan­duid­de.

Voor wat de ver­tol­king be­treft, Ince hield hier ook eigen ge­dach­ten op die de moei­te waard zijn be­stu­deerd te wor­den. Naar zijn mee­ning had een ver­tol­ker maar een echte waar­de, in­dien hij was:

I ) Ver­stan­dig.

2) Ont­wik­keld.

3) Na­tuur­lijk.

4) Pho­to­ge­nisch.

5) Uit­druk­kings­vol.

Na­dien komt de keus der ka­ders, zoowel die in open lucht als bin­nen in het stu­dio; deze wer­den hem voor­ge­legd door een per­son­na­ge, die de Ame­ri­ka­nen « art-di­rec­tor » noe­men en wiens funk­tie be­staat de mooie land­schap­pen

FILM-RE­VUE

en de­kors uit te kie­zen of samen te stel­len. Tij­dens de op­na­me komt hij het spel der ver­tol­kers en de stand van het op-na­me­toe­stel na­kij­ken.

En als men na­gaat dat er ge­woon­lijk drie fil­men te­ge­lij­ker­tijd « in fa­bri­ka­tie » waren, kan men goed be­grij­pen, dat In-ce, hoe kun­dig su­per­vi­sor hij ook was, toch nog het reu­zen­ge­deel­te der on­der­ne­ming te dra­gen kreeg.

Ein­de­lijk kwam het uur, dat de me-tra­ge-film, den vo­ri­gen dag be­prent, in de pro­duk­tie­zaal werd af­ge­rold; het na­zicht ging te­ge­lij­ker­tijd over de pho­to­graphi­sche hoe­da­nig­heid, over de waar­de van het spel der ver­tol­kers, als­me­de over an­de­re bij­ko­men­de pun­ten der ver­we­zen­lij­king. In geval er gebre' ken be­speurd wer­den, moesten die too-nee­len den­zelf­den dag nog her­draaid wor­den, in het­zelf­de kader, wier scher­men nog niet uit­een­ge­no­men zijn.

Als de film ge­heel en al klaar was, werd hij nog eens voor Tho­mas Ince, gansch al­leen, dik­wijls tot tien­maal toe ach­ter­een, af­ge­rold, steeds ver­be­te­ren­de en wij­zi­gen­de, tot­dat hij er vol­ko­men over te­vre­den was, en dan kon men er nog moei­lijk een ge­brek, hoe klein ook, in vin­den.

Ie­der­een die met Tho­mas H. Ince in aan­ra­king kwam, droeg hem de groot­ste toe­wij­ding toe.

Hij was de vader van het mo­der­ne

stu­dio. Zijn per­soon­lijk mag­ne­tis­me en men­schen­ken­nis wer­den al­leen­lijk ge­be­zigd om zijn on­der­hoor­i­gen toe te lich­ten. Hij ver­te­gen­woor­dig­de een type van mensch dat in de ki­ne­ma-mid­dens nog on­be­kend was — de on­der­vin­ding­rij­ke stu­dio-chef, wiens raad en hulp steeds wer­den ge­waar­deerd, daar zij ge­grond­vest waren op een won­der­vol­le ken­nis van sce­na­ri­os, ver­tol­king, rol­ver­deel­ing, regie, tot zelfs het op­ne­men toe. Zijne goed­ge­luimd­heid was in Ame­ri­ka spreek­woor­de­lijk, hij werd ver­af­good door heel het stu­dio-per­so­neel, van groot tot klein, en ie­der­een, tot zelfs de ne­de­rig­ste schrijn­wer­ker toe, werd bij zijn voor­naam ge­noemd.

Allen aan­za­gen het als een voor­recht voor Ince te mogen ar­bei­den. Zijn le­vens­lust en lief­de tot het werk oe­fen­den als 't ware een soort aan­trek­kings­kracht uit. Er werd geen duim film ge­draaid, zon­der dat hij hem al vol­gen­de on­der­zocht, hij re­gis­seer­de, knip­te, her­zag en her­vorm­de en nooit werd hem iets kwa­lijk ge­no­men of zijn daden be­knib­beld. Als sce­na­rio-ex­pert komt hem de eer toe, de baan­bre­ker te zijn der kun­stig geïllu­streer­de op­schrif­ten.

Ie­der­een, stu­dio­per­so­neel en ver­tol­kers, zoowel als de toe­schou­wers, zul­len het hard vin­den, te moe­ten ge­looven dat Tho­mas H. Ince is heen­ge­gaan.

NEMO.

Vrije Tri­buun

NIET ROO­KEN!

En kalm stak een heer ne­vens me zijn lek­ke­re Ha­va­na op, keek heel be­daard naar het doek en blaas­de ver­ge­noegd de rook als een uit­da­ging naar de rich­ting van het ver­bod, in een heer­lijk rie­kend wolk­je.

Waar gaan we naar­toe? Magen we dat dan al niet meer doen dn het vrije België?

Komt men in een ki­ne­ma: daar waar men rookt, heer­scht er een ge­zel­li­ge at­mos­p­heer en er bangt als een stuk­je in­tiem leven in de zaal.

Daar waar het ver­bod streng in eere ge­hou­den wordt, blijft er tij­dens de ver­toonimg een ge­dwon­gen stram­heid en de kil­lig­heid wordt er niet ver­dre­ven en bli.'ft steeds als een kou­den adem over de zaal han­gen.

En dan, is het niet een eeu­wen­oud ge­bruik en vers­mei1 het zich niet met de vroe­ge­re sa­men­le­ving. Kunt ge u een oude schil­de­rij ver­beel­den van Breug­hel of Te­niers, waar onze voor­va­de­ren zon­der hun tra­di­ti­o­neele pijp op ’t doek ge­bracht zijn. in een dekor van een echt Vlaam­sche af­span­ning?

Maar ver­schoon­ing, ik dwaal af van mijn thema.

Som­mi­gen be­we­ren: ’t Is scha­de­lik voor de ge­zond­heid. Bah, ja na­tuur­lijk, ie­ders dood heeft zijn oor­zaak; en dan nog, een ka­pi­taal punt: als de ki­ne­ma­be­stuur­ders hun in­stel­lin­gen vol­doen­de ver­luch­ten zal nie­mand las' heb­ben van die be­nauwd­he­den, die z;ch som­mi­gen in­beel­den.

Daar­om vind ik. vol­gens mijn opi­nie, over­bo­dig dat nu nog te ver­bie­den, te­meer daar vele acht­ba­re le­zers er­over zul­len den­ken zooals ik.

Neem wel no­ti­tie, dat ik zelf geen har­stoch­te­lijk roo­ker ben. Kai Jans.

EEN VER­VE­LEN­DE TOE­STAND

Het is toch wel eens waard een woord­je te rep­pen over het roo­ken in de ki­ne­ma-za­j­en.

« Ver­bo­den te roo­ken », dat haingt er zooal in elke in­rch­ting der stad. Maar, he­laas, zon­der ver­be­te­ring in die ver­wen­sch­te toe­stand te bren­gen. Zoodat ten slot­te zul'kè aan­plak­br’even ‘ot de al-ge­mee­ne meu­bil­leering eener zaal zijn be­gin­nen te die­nen.

Een po­li­tie­re­gle­ment was ook niet Van kracht. De hee­ren zou­den wel eens pro­beeren het roo­ken. te laten; mar wan­neer er ge­du­ren­de de voor­stel-

FILM-RE­VUE

ling één per­soon zijn ci­gaar aan­stak, ja-maar, dan waren zij er om het eerst al­le­maal bij... en het dam­pen begon, zoo hevig, als dien­den zij een re-kord e slaan.

Wan­neer gij zulk een door rook­te fa­brieks­schouw ne­vens u als buur­man hebt, zult ge om te be­gin­nen een he­vi­ge hoest­bui’ krij­gen (en zeker met dee8 weer­tje) die u al het genot van dien avond zal be­ne­men. Me­de­lij­den ge­voe­len ze niet. Ze zul­len de armen, heel on­ver­schill g over­een leg­gen; u ter­luiks eens be­zien en voor de rest hult de ci­gaar hen in een igan­sche rook­wolk... Heb maar ge­duld1, Lieve dame!

Velen zijn er diie roo­ken uit ge­woon­te. Ge­woon­te is im­mers een twee­de na-uur. Ik moet het ge­looven. Of... uit ver­ve­ling, want zich ver­ve­len doen er vele man­nen, vast en zeker. Hun ci garet df.​ent dan voor tijd­dood­er, en dat klei­ne ding maakt het hun dik­wijls zeer las­tig Zij ver­bran­den van ze­nuw­ach­tig­heid hun vin­ge­ren, wer­pen van het ver­schrik­ken de ci­gaar in de lucht, en... het uit­werk­sel: ver­bran­de klee­de­ren van hem of van zijn ge­bu­ren. ik ge­loof wel niet dat d!it'; heel aan­ge­naam is... en. het mid­del tegen ai die on­aan­ge­naam­he­den (voor erger) is, een­vou­dig het roo­ken ge­du­ren­de de voor­stel;ng te laten. In de the­a­ters mag men niet roo­ken, dat heeft een, reden, maar, de ki­ne­ma heeft ook reden en het is daar­bij zeer ge­vaar­lijk. Ook, de hee­ren maken het him eigen en het pu­bliek zeer las­tig. Zij krij­gen een droge keel, moe­ten drin­ken, ofwel spookt er een op de slech­te ver­luch­ting der zaal, zon­der te den­ken dat hij de vol­doen­de lucht voor het pu­bliek dn de zaal be­derft door den rook.

De hee­ren ki­ne­ma­be­zoe­kers zou­den wel doen van in de toe­komst zich wat te be­te­ren. In­dien zij in ge­zel­schap zijn is het 1 un al­tijd niet toe­ge­la­ten te doen wat ze wil­len, zij zijn ver­plich' nf.​et voor hun per­soon­lijk, maar voor het wel­zijn van ie­der­een. te zor­gen. Waar is de man­nen hun wil? Dat zij hem too­nen. Het leven zul­len zij er toch im­mers niet bij in­schie­ten! Alice Favor.

RU­DOLF VA­LEN­TI­NO

De k.​inemadi­rek­teur: Ta­lent en tchoon­heio'!

Schoon­heid zon­der ta­lent of ta­lent zen­der schoon­heid! Onzin, larie!... Va­len­ti­no's naam op mijn pro­gram­ma beteek­ent in ki­ne­ma­taal: een blij­de in­tre­de dn mijn win­ke­ti­a­de!

Het snoe­zi­ge bo.Jçüis­ch­je; Een ide­a­le, mooie jon­gen! Zijn oogen zijn me­lan­ko­liek en on­ein­dig als de pam­pas van Zu id-Ame­ri­ka. De za­li­ge glim­lach om zijn lip­pen is als een he­mel­sche be­ko­ring, zon­nig en dar­tel als een vo­gel­tje bij Len­te­weer. Zijn naam klinkt wellu.​dend en innig als de zoet ko­zen­de taal der bloe­men. Rua’y!— De film­kun­ste­naar van mijn hart!....

De moe­der met huw­ba­re doch­ters: Schoon­heid en rijk­dom! Dit maakt samen prak­tisch ta­lent.

Schoon­zoon naar mijn hand!

De bri­tis­her: Pu­bliek houdt van Va­len­ti­no. De domme meer­der­heid heeft door­gaans on­ge­lijk. Om dien drom­mel, schoon­heid heeft met ta­lent geen ver­want­schap in de mees­te ge­val­len.

De fa­bri­kant: Wat maal ik oin schoon­heid of aan­leg! Ik ben za­ken­man en prak­tisch. Va­len­ti­no iis be­roe­ma’. Mijn tand­pas­ta en pom­ma­de wordt het ins­ge­lijks.

De kint'ma­be­zoe­her: Ie­der­een zingt de lof van Va­len­ti­no. De dag­bla­den be­we­ren dat hij mooi is en aan­leg heeft. Va­len­ti­no is tot den rang van « star ver­he­ven.

Ru­dolf Va­len­ti­no is be­slist een ras­kunsle­naar!

Ha­ve­laar

EEN WENSCH

Is er iets hin­der­lij­ker in een ki­ne­ma dan een kof­fie­praa je van je voor of ach­ter­buur­vrouw, een Hol­land­sche dame dde er maar niet over uit kan dat ze nog zoo vroeg was en dat ze die en die was te­gen­ge­ko­men, enz., of een ver­loof­de die voor z’n me’sje (pap­kind) woord vc.​or woord zit te spel­len. Och ja, haar ge­zicht moest er ook eens moe van wor­den, hé. Bah! wat et n flau­we kul. Waar­om moest die mad... zoo te werk gaan met haar mond, der­ge­lij­ke din­gen van d e man of fam... zijn toch an­der­mans zaken niet of was het om be­kijks te heb­ben, ja, dat kan ook. Dan 'och voor­al, als vreem­de­ling, wees niet zoo aan­stel­lig, t zal u veel def­ti­ger staan. Houd hoog je taal, waar je ook mag zijn en voor­al daar waar het je recht en je pil ich t is, doch spreekt in een ki­ne­ma a. u. b. wat zach­ter en wees niet tot last van an­de­ren door uw harde spraak en voor­al, in een goed half­vol­le zaal klinkt he nog har­der. Erg jam­mer was het, dat het pu­bliek niet zoo tal­rijk was als naar ge­woon­te. M’sschien omdat het Vrij­dag was, dat kon. Doch Ik hoop, voor den heer be­stuur­der die deze week geen moei­te heeft ge­spaard om schoo-ne fil­men te doen af­rol­len, dat de an­de­re dagen alles naar wensch is ge­gaan (over­vol­le zalen).

Maar niet­te­min en on­danks alle on­ge­zel­lig­heid, dans­te de Spaan­sche dan­se­res er lus­tig op los.

De Spaan­sche Dan­se­res is een pracht­film en ver­dient allen lof. En Poia Negri, wat is zij? Velen die haar niet goed ken­nen ant­woor­den hum, nou ja, een op­ge­he­meïde ar­tis­te; doch uan zeg ik, dui­zend­maal neen. W'el­is­waar was ze be­roemd eer men haar kende, doch men heeft haar naar waar­de ge­schat, .'üij heeft zich hier in Ant­wer­pen in de laat­ste weken doen ken­nen en ze heeft laten zien wat> ze was. en ik roem haar als een groote ar­tis­te. Pola Negri is een kun­ste­na­res en voor­al in haar dra­ma­tisch spel is zij prach­tig.

Ik breng een woord van hulde can haar en ik Koop dat ik nog vele van haar schoo­ne fil­men moge zien af rol­len.

Ki­ne­ma­brie­ven­bus

Aan de vrien­de­lij­ke on­be­ken­de lezei of le­ze­res, die ons met St. Ni­k­laas op die lek­ke­re Spe­kuloos*vent ver­gast­ten, onzen bes­ten dank; hij heeft on­der­ge­tee» kende en de leden der re­dak­tie op­per­best ge­smaakt, en het spe* • ons de bron dier aan­ge­na­me ver­ras­sing niet te ken­nen.

SNUG. — I) Vieil et Mer­se­reau, adres: Hotel

Man­te­reau, New-York City (U.S.A.).

2) Bert Ly­tell, adres: Hol­ly­wood Hotel, Hol­ly­wood (Cal.) U. 5. A

3) Loui­se Glaum, adres: Thos. H. Ince Stu­dios Cul­ver City (Cal.) U. S. A.

KOU­RIMS­KY. — 1) Ma­ci­se (Er­nest Pa­ga­ni) adres: U. C. il. Via Ma­ce­ra­ta, Rome.

2) Rai­ce­witch, adres: c/o 3, rue de Ro­croy. Paris.

ALI-BEN-BA­RAK. — ’») Virgïin’a Valli, voor­naams­te fil­men: ’ The Storm », « The Black Cir­cle», « The Plun­ger »; adres: c/o Suite 323, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

FILM-RE­VUE

2) Ho­bart Bos war tb, voor­naams­te fil­men: « The

Sea-Wolf », « Way of the World », « Joan the

Woman ». Adres: Be­ver­ley Hills Hotel, Be­ver­ley Hills (Cal.) U.S.A.

3) Percy Mar­mont, voor­naams­te fil­men: « The Clam­bers », « Pride », « The Brand­ed Woman ». Adres: Lambs Club, New-York City (U.S.A.).

N. B. Zen­den alle drie sgi­a­tis hun photo.

AM­BI­O­RIX. — 1) Wan­neer de artis en dag­rei­zen ver in het bin­nen­land voor een tijd­lang aan

draai­en zijn, geven zij door­gaans een nieuw adres op, waar­aan hun brief­wis­se­ling kan ge­stuurd wor­den. Zijn zij ech­ter reeds ver­trok­ken, dan wor­den dfe brie­ven hen toch ach­ter­na ge­zon­den.

2) Dit is zeer wis­sel­val­lig; mis­schien is uw schrij­ven zoek ge­raakt; het best doet u, het hem nog eens te her­in­ne­ren.

3) On­bruik­ba­re fil­men wor­den door­gaans terug ge­smol­ten.

JIM. — An­net­te Kel­ler­man, adres: c/o Suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cab). U.S.A.

JOSÉ DAL­MA­REZ. — 1) De part­ner van Wanda Haw­ley in « Het Treur­spel van den Ko­ros­ko » was Pedro de Cordo­ba; zendt gra­ris zijn photo; adres: c/o Suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.), U.S.A.

2) Mild­red Harr's 's de ge­schei­de­ne echt­ge­noo-te van Char­lie Chap­lin en Mild­red Davis is de halve trouw­boek van Ha­rold Lloyd (Lui).

3) Edith Ster­ling zendt gra­ris haar photo, adres: 5638, Carl­ton Way, Hol­ly­wood.

ALICE P A VOR. — We vra­gen u dui­zend­maal om ver­schoon­ing diat onze zet­ters uw naam zoo ver­minkt heb­ben, en als straf heb­ben wij ze hem dui­zend­maal la en zet­ten. Voor wat de beteek­e­nis van uw dek­naam be­treft, we zul­len hier­op ant­woor­den in de taal van Ci­ce­ro: «Pavor non ti­me-re, .cons'Iium est nemim ». Ge­snapt?

SMA­RAGD. — 1) Maë Mur­ray is een Ameri kaan­sche; ge­bo­ren te Ports­mouth in Vir­gi­nia

2) Ha­rold Lloyd is rond de 30 jaar oud.

3) André Ro­an­ne is de ware naam van die ar­tist.

MARIA. — 1) M'idied Har­ris, adres: First Na­ti­o­nal 6 West, 48th. street.

2) Ken­neth Har­lan, adres: 3800, Mis­si­on Road, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

3) Félix Ford is on­ge­huwd, kan in de Fran­sche en En­gel­sche taal ge­schre­ven wor­den; adres: Stu­dio du Film d’Art, 14, rue Cha­veau, Neuüly-sur-Sei­ne.

OT­HEL­LO. — 1) Nils Chrisan­der, adres: Fasa­nen­stras­se 30, Ber­lin W. 15.

2) René Poyen (ex-Bout-de-Zan) is te Pa­rijs op 5 Ok­to­ber 1908 ge­bo­ren; adres: 151, rue de Bel­le­vil­le, Paris.

3) Af ge­spro­ken, we ver­wach­ten dus de me­de-cfee­ling.

MONTE CHRIS­TO. — 1) De rol der prin­ses Mirit in cc Mes­sa­li­ne » werd ver­tolkt docy Mme Ter­ribli; adres: c/o 3, rue de Ro­croy, Paris.

2) Beau­ci­tron (Harry Pol­lard), adres: 406,

Court street, Los An­ge­les (Cal.), U.S.A.

3) Ginet e Ma­d­die, adres: 7, rue Mont­calm, Paris.

LA­BRA­DOR. — 1) Die sce­na­rio’s moe­ten in de taai van het land, waar­in de maat­scha­pij haar zetel heeft ge­schre­ven wor­den.

2) Günnar Tol­nas. adres: Nor­disk Film, 45, Vim­mel­kaf­tet, Ko­pen­ha­gen (De­n­e­mar­ken).

3) Die hoofd­rol­len in « De Sp'egel der Ziel » wer­den ver­tolkt door Günnar Tol­nas en Ldy Ja­cob­sonn .

AU­RO­RA. — 1) Wat slech­te ver­moe­dens U over Lila Lee en Tho­mas Meighan heeft. « Honni soit qui mail y pense! »

2) Pina Me­ni­chel­li is geen bloed­ver­wan­te van Fran­ce­s­ca Ber­ti­ni adres: R na­scu­men­co Film, Vi-co­lo Pa­ri­o­li, Vill­nio Fran­chet­ti, Rome.

3) De rol van Egléa In « Mes­sa­li­ne » werd ver­tolkt door Mme Gar­gag­ne, rond de 25 jaar oud; het was slechts een pruik.

N. B. Men heeft U lek­ker in t ootje ge­hou­den, hoor, met dit te­le­fo­nisch ge­sprek, want tel­ken­ma­le U dit doet, hebt U een kon.​fra er aan het an­de­re eind van den draad... Toen men het ons ver­tel­de, heb­ben wij er cens sma­ke­lijk om ge­la­chen!

ZI­GOMAR. — I) Ha­rold Lloyd en Lloyd Hug­hes zijn twee ver­schil­len­de film­ar­tis­ten.

2) Ha­rold Lloyd is ge­huwd met Mild­red Davis.

3) Ivor No­vel­lo adres: 11, Ald­wych, Lon­don

MAURI­CE en SI­BY­L­LE. — 1) De ge­lief­koos­de spij­zen van Con­stan­ce Tal­r­nad­ge zijn nob­be­le-wit­jes.

2) ls een strikt in­tiem ge­heim en niet ge­schikt voor publ katie.

3) Ri­chard Bart­hel­m­ass heef1 brui­ne oogen en zwart haar, meet on­ge­veer 1 m. 70; wat hij het liefst snoept zijn « kis­ses » en voor het ove­ri­ge zie het ant­woord dat we in ons vorig num­mer gaven aan A mo­ro­sa.

TOTO. — Fran­ce Dhélia, adies: G. P. C., 14bis, ave­nue Ra­chel, Paris (19e).

2) De ti­tel­rol in « Mes­sa­li­ne » werd vertoükt door Gra­vin Li­gu­o­ri; zendt gra­tis haar photo; adres: c/o 3, rue de Ro­croy, Paris.

3) Vroe­ger zond Annie Bos gra­ris haar photo, maar kun­nen het U niet ver­ze­ke­ren of zij het nu nog doet.

ÙIANA. — 1) Law­son Butt en james Neill; adïes: c/o 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.), U.S.A.

2) Rod la Roc­que, adres: c/o Pa­ra­mount Pic­tu­res, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (CaJ.), U.S.A.

STU­DAX. — 1) Dou­g­las Fair­banks, adres: Hol­ly­wood (Cal. ), U.S. A.

2) Mar­gu­e­ri­te de la Motte, adres: 1401, Fair­fax Ave­nue, Los An­ge­les (Cal.), U.S.A.

3) Bei­den zen­den gra­tis huin photo.

MA­RIEL­LA. — 1) De rol van Bel­le-Mi­ret­te in

die Ju­dexf­trim werd ver­tolkt door Mu­si­do­ra, ge­bo­ren dn 1894; zij heef een u’tste­kend haar­kap­per; adres: 1 Ibis. rue Gou­nod, Paris.

2) De rol van Prim­ero­se in, die­zelf­de film werd ver­tolkt door Yvet­te Adre­yor, rond de 30 jaar oud; adres: 31, rue Vic­tor Massé, Paris.

3) De rol van Dr. Har­vey in die­zelf­de film werd ver­tolkt door Leu bas rond de 50 jaar; adres: 128­ter bou­le­vard de Cli­chy, Paris.

N. B. Het lijkt ons toe dat U zoo’n in­ni­ge vrien­den zijt van Au­ro­ra, dat bei­den er het­zelf­de ge­schrift op na­hou­den...

PEDRO NEGRO. — 1) Mabel Nor­mand dient in de En­gel­sche taal ge­schre­ven ‘e wor­den; adres: c/o Suite 523, Taft Buil­ding. Hol­ly­wood (Cal.). U.S.A.

2) An­to­nio Mo­reno kan in de En­gel­sche en Fran­sche taal ge­schre­ven wer­den: adres: Athle­tic Club, Los An­ge­les (Col.). U.S.A.

3) Joë Ham­man, ver­tolk­te, o.a. een rol in « Rou­le­ta­bil­le chez les Bohémiens » en in « Tao ».

BLOND KOPJE. — 1) Mia May kan in de

Vlaam­sche taal ge­schre­ven wor­den; zendt hare photo tegen ver­goe­ding van 1/2 goud­mark; ad.​res: 70 Kurfürsten­damm, Ber­lin. Char­lot­ten­burg (Du it sch land).

FILM-RE­VUE

2) Edna Pur­vi­an­ce, in de Fran­sche en En­gel­sche faal te schrij­ven; zendt grat's hare photo; adres: 402, A. West­la­ke Ter­ra­ce, Los An­ge­les (cal.) U.S.A.

3) Ma­ri­on Da­vies, voor­naams­te fil­men: « When Knight­hood was in Flo­wer », « Ja­ni­ce Me­red­rith », « The Dark Star », in de En­gel­sche taal te schrij­ven; adirés: Cos­mo­po­li­tan Pro­duc­ti­ons, 137th. Street, 2nd. Ave­nue, New-York City.

JOHN WOR­DEN. — 1) en 2) Zie ant­woord aan Clem in ons vorig num­mer.

3) Die film is ge­maakt uit knip­sels van ver­schei­de­ne an­de­re fil­men.

NA­NAT­JE. — 1) Bar­ba­ra La Marr, adirés :

Metro Sud.​ios, 1025, Li­li­an Way, Los An­ge­les (Cal.), U.S.A.

2) Ivan Mosjou­ki­ne, adres: Stu­dio Al­ba­tros, rue du Ser­ge­ant Bc­bil­lot, 53, Mon­treuil-sous-Bois (Fran­ce).

3) Fran­ce Dhélia; zie adres, ant­woord aan Toto.

WARD­JE. — 1) Bij ge­le­gen­heid schen­ken wij

U vol­doe­ning.

2) Baby Peggy doet de haar ge­vraag­de photo zen­den.

3) Eddie Polo draait voor­loo­p­ig niet meer; adres: c/o Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Ccd.) U.S.A.

CRIC-CRAC. — 1) Char­les Ogle, adres: c/ Pa­ra­mount Stu­dios, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.). U.S.A.

2) Cla­ren­ce Bur­ton, adres: c/o Suite 523, Taf-: Buil­ding. Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) Ed,:th Chap­man: zelf­de adres als voor­gaan­de.

KOPJE BLOND. — 1) Char­les de Ro­chefort,

adres: 17, rue Vic­tor Massé, Paris.

2) Tho­mas Meighan, voor­naams­te fil­men: « The City of Si­lent Men », « Manslaugh­ter >5, in de fran­sche en en­gel­sche «aal te schrij­ven; adres: Athle­tic Club, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

3) Gi­net­te Ma­d­die, voor­naams­te fil­men: « Le

Dia­mant Noir » « Sa­ra­ti Ie Ter­ri­ble ». in de fran­sche ‘aal te schrij­ven .adres: 7, rue Mont­calm, Paris.

MA­RI­NO. — 1) Tho­mas Meighan is in 1888 ge­bo­ren; ge­huwd met lFo­ren­ce Ring; zendt gra ris zijn photo; zie adres aan voor­gaan­de.

2) Is een voor­beel­dig echt­ge­noot.

ELZA. — 1) Betty Comp­son, adres: c/o Pa-ra­mounr Stu­dios, 6284, Sblma Ave­nue Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2) Mary Miles Mi­ri­ter, adres: c/o Suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood' (Cal.) U. S. A.

3) U kunt het er op wagen ze in de Fran­sche taal te schrij­ven.

PIE­TRO. — 1) Léon Ma­thot is van Bel­gi­sche oor­sprong; ge­huwd met een zan­ge­res, Marg. Wiard.

2) Heeft' nog broe­ders doch aie doen niet aan ki­ne­ma; in de fran­sche taal te schrij­ven; zendt hoe­ge­naamd geen pho­tos.

LEK­KER­BEK. — 1) Wil­li­am Duncan, adres: Athlet e Club, Los An­ge­les Cal.) U. S. A.

2) Viola Dana, ad es: 7070, Franklin Ave­nue. Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

3) ln de En­gel­sche taal te schrij­ven; zen­den gra­tis hun photo.

CHU CHIN-CHOW — 1 ) Char­les Ray, voor­naams­te film: «A Tai­lor made Man», adres 1425 Fle­ming street. Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

2) Jack War­ren Ker­ri­gan, adres; *743 Cal­men-ga Ave­nue, Hol­l­vwood (Cal.) U. S. A.

3) Char­les de Ro­chefort is een star; voor­naams­te f’lmen «For­fai­tu­re», «De Tien Ge­bo­den».

N. B. — Allen zen­den gra­tis hun photo; mogen we u ver­zoe­ken in het ver­volg uw brief­kaart zoo vree­se­lijk vol niet meer te schrij­ven?

SO­LAN­GE. — 1) In een zeker ge­deel­te o‘er fil­men zij­ner vrouw, Alla Na­zi­mo­va, ver­tolkt Char­les Bry­ant een rol.

2) Kijk u eens wat het ant­woord, op een zelf­de vraag is, ons ge­steld door nicht­je Au­ro­ra.

3) Rol­ver­deeK­ng niet ge­ge­ven.

N. B. — Beste groe­ten terug maar we heb­ben ons reeds half suf ge­zocht waar­om die post­ze­gel, die u « ver­ge­ten » waart moest die­nen?

HAD-JE-ME-MAAR. — 1) Daar hebt u ge­lijk in, maar we kun­nen ei de brie­ven­bus moei­lijk toe ver­plich­ten; in ieder geval we dan­ken 11 om uw edel­moe­dig idee.

2) Ru­dolph Va­len­ti­no’s eer­ste echt­ge­noote was een film-ac­tri­ce.

3) Die ge­schie­de­nis van Char­lie’s hu­we­lijk schijnt weer­al een soort van pu­bi­ci­teit te zijn.

N. B. — Wat een druk­te met al ne keer! Weet u wa‘ die vree­se­lij­ke « be­dreig ng » nou ei­gen­lijk in­hield? « Dat we u eens zou­den komen wak­ker schud­den». Maar ge­luk­kig be­mer­ken v* e dat het niet noodig is. Da-ag, nu had­den wij je. niet?

NEMO

N. B. — Op vra­gen ons na Zon­dag bin­nen­ge­ko­men wor­den;n het vol­gend num­mer be­ant­woord.

OGOO­COOOOOOO C

Ons Pho­to­hoek­je

LEK­KER­BEK ont­ving gra­ris de pheto van Bebe Da­niels, post­ku­ar­t­for­maat, na 69 dagen; Pola Negfi, for­maat 22x27, na 1 maand en 5 dagen; Ru­dolph Va­len­ti­no, for­maat 17x22 na 34 dagen.

WARD­JE ont­ving gra­tis de photo van Ru­dolph Va­len­ti­no, for­maat 17x22, na 7 weken, 4 dagen, ver­ge­zeld vn een lief schrij­ven.

NA­MAT­JE ont­ving gra­tis de photo van Rud. Va­len­ti­no, na 5 v eken; Norma Tal­r­nad­ge, na 8 weken; Wil­li­am S. Hart, na 7 weken; Dou­g­las Fair­banks na 9 weken; Mario Au­sonia, na 5 weken; Blan­che Mon­tel, post­kaart­for­maat, na 2 weken.

00000G00 000 C0O0O0O0

Ki­ne­ma­nieui­us­jes

DE DAGEN dat de hon­ger zich deed ge­voe­len, waren tal­rijk voor Pola Negri en Lu­bitsch. die haar be­stuur­der was bij Pa­ra­mount in den film « Fo bid­den Pa­ra­di­se », wan­neer zij bei­den hun weg naar den roem be­gon­nen.

De eer­ste film die zij samen maak­ten was « Eyes of the Mommy », een suc­ces; daar­na,

« Car­men », die door het pu­bliek nog met meer gees drift ont­van­gen werd. « In het. begin werk­ten wij hard », zegt Miss Negri. « Nie­mand kende ons, de een noch de ander. Wij had­den dagen dat we niet aan eten kon­den den­ken. De be­voor­ra­ding in Duit­sch­land was moei­lijk, en zoo mijn moe­der mij niets had op­ge­zon­den, vraag ik mij af, wat er van mij zou ge­wor­den zijn. Zeer dik­wijls deel­de ik met Lu­bitsch. Wij ver­maak­ten ons daar­mee, maar het was een echte el­len­de.

TIJ­DENS HEF OP­NE­MEN var de film « The Gol­den Bed», wer­den Cecil B. de Mille, Irène Rich, Théodore Kos­loff en de an­de­re leden door een sneeuw­storm over­val­len. Er waren geen per­soon­lij­ke on­ge­val­len. Maar een ge­deel­te van het ma­te­ri­aal werd ver­lo­ren. Zij zijn te Hol­ly­wood te­rug­ge­keerd na een kort ver­blijf te Ta­co­ma.

FILM-RE­VUE

ONZE BI­O­GRAP­HIES

RAMON NO­VAR­RO

ET «-Sca­ra­mou­che » heeft Ramon Noy­ar­ro in eeni­ge weken tijds de al­ge­mee­ne sym­pa­thie "van ons pu­bliek weten te ver­wer­ven. Ie­der­een is het er over eens zijn voor­naam­heid, op­ge­wekt­heid en zeer na­tuur­lijk spel te loven.

Ro­man­tisch, zien wij in hem niet de ver­lei­der, maar de rid­der­lij­ke ver­lief­de, die niet zal aar­ze­len al de ge­va­ren te trot­see­ren om zijn ver­loof­de te red­den. Vol­maakt gent­le­men, en sport­man uit een stuk, leek hij bij­zon­der ge­schikt om de le­gen­den der Mid­del­eeu­wen en der Oud­heid te ver­tol­ken. Ook moet het ons dus niet ver­won­de­ren dat hij ge­ko­zen werd om « Ben Hur » te ver­tol­ken.

RAMON NO­VAR­RO

He Is to port­ray, "Sca­ra­mou­che,” one of most pro­mi­s­ing charac­ters upon the screen ho­ri­zon.

Ramon No­var­ro’s leven is een echte roman, roman die be­wijst dat het leven de on­ver­wacht­ste avon­tuur­ver­ha­len dik­wijls over­treft.

Vóór het uit­bre­ken der Mexi­kaan­sche om­wen­te­ling, leef­de er te Mexi­co een

oude Spaan­sche ari­s­to­kra­tie, die zich aan alle kun­sten, let­ter­kun­di­ge en we­ten­schap­pe­lij­ke be­we­ging in­te­res­seer­de; en zich wei­nig met de po­li­tiek in­liet.

RAMON NO­VAR­RO

Here’s “Sca­ra­mou­che” himself.

The chair is hard­ly pe­ri­od fur­ni­tu­re, but Ramon gets en­ough of that be­fo­re the ca­me­ra in this great screen story of the French Re­vo­lu­ti­on.

Dit zeer ge­slo­ten ge­zel­schap, telde onder an­de­re de fa­mi­lie Sa­ma­niegos, van zeer ouden Spaan­schen stam. De ken­spreuk der voor­ou­ders: « Bij ons ar­beidt het eer­ste ge­slacht, het twee­de slaat fi­guur in de we­reld en het derde be­delt zijn brood », had hun de te­gen­sla­gen die hen gin­gen over­ko­men, moe­ten doen voor­zien. Als een blik­sem-

FILM-RE­VUE

schicht brak de Mexi­kaan­sche om­wen­te­ling los, en de Sa­ma­niegos moesten naar het bui­ten­land vluch­ten om niet door de op­stan­de­lin­gen ge­fu­sil­leerd te wor­den.

RAMON NO­VAR­RO

If being a great lover has its dis­ad­van­ta­ges, Ramon’s graat role in "Sca­ra­mou­che” makes up for it.

Ramon, een der zonen, be­vond zich dus zon­der mid­de­len van be­staan in de Ver­ee­nig­de Sta­ten. Op zijn fa­mi­lie kon hij niet meer re­ke­nen daar deze zelf arm ge­wor­den was, en in het on­der­houd zij­ner der­tien an­de­re broe­ders en zus­ters had te voor­zien.

En zie­hier het jong­mensch op zoek naar een be­trek­king. He­laas, hij was veraf, de tijd, dat hij in de scha­duw der boo­men van het ou­der­lij­ke park in een dolce far­nien­te, over mu­ziek en let­ter­kun­de aan ’t droo­men was.

Van « ca­bal­le­ros » waren de Sa­ma­niegos nu bijna be­de­laars ge­wor­den, al zoo hun voor­zeg­ging­rij­ke ken­spreuk vei recht­vaar­di­gen­de. Tij­dens zijn ge­luk­kig ver­blijf te Mexi­co had Ramon er een film van Pearl White toe­ge­juicht. De we­der­waar­dig­he­den van het treur­spel had­den hem be­lang in­ge­boe­zemd. Vanaf dien dag had hij de mo­ge­lijk­heid over­dacht om ook zelf ki­ne­ma­ver­tol­ker te wor­den. En tij­dens de dagen die nu volg­den, langs berg en dal slen­te­ren­de, dik­wijls niet half ge­noeg ge­ge­ten heb­ben­de, land­de hij op ze­ke­ren dag te Los An­ge­les aan...

Het is niet vo­doen­de om de hoofd­stad van de ki­ne­ma be­reikt te heb­ben om een harer ster­ren te wor­den. Al spoe­dig deed Ramon hier­van de on­der­vin­ding op en hij slen­ter­de van stu­dio naar stu­dio, steeds op zoek naar een nie­ti­ge be­trek­king van fi­gu­rant. Ont­moe­digd, be­sloot de jonge vluch­te­ling de ki­ne­ma vaar­wel te zeg­gen en sloot zich bij een ge­zel­schap dan­sers en tooneel-spe­lers aan, een rond­rei­zend ge­zel­schap, zooals men er in de Ver­ee­nig­de Sta­ten veel vindt, en... juist zooals de held die hij later zou uit­beel­den: «Sca­ra­mou­che».

Maan­den­lang oe­fen­de Ramon zijn spie­ren en geest, tot op den dag dat zijn ge­zel­schap, door een ge­luk­kig toe­val, door den Metro werd aan­ge­wor­ven om voor haar een dans­num­mer te ver­tol­ken.

RAMON NO­VAR­RO

He has the gre­a­test role of hls screen ca­reer In Rex In­gram’s pro­duc­ti­on of “Sca­ra­mou­che.”

Rex In­gram, de re­gis­seur die met « De Vier rui­ters van den Apo­ca­lyp­sus » een le­ven­dig suc­ces had ge­kend, be­reid­de zich toen om zijn « Priso­ner of Zenda » (De Roman van een Ko­ning), naar het

12

FILM-RE­VUE

ver­haal van An­to­ny Hope, te draai­en. In­gram, die Va­len­ti­no had ont­dekt, maar op zijn oud-ver­tol­ker niet meer kon re­ke­nen, zocht nu een an­de­re om de rol van Ru­pert von Hant­zau uit te beel­den. Zijn keus viel op den jon­gen Mexi­kaan, Ramon Sa­ma­niegos.

Rex In­gram’s be­sluit was niet zon­der ge­va­ren. Wat ging de be­gin­ne­ling te mid­den eener uit­ge­ko­ze­ne keur­ben­de als Lewis Stone, Alice Terry, Stu­art Hol­mes, enz., ver­rich­ten? Een zwak­te van zij­nent­we­ge was vol­doen­de om het suc­ces van «De Roman van een Ko­ning» ge­vaar te doen loop­en.

« Het is eene kwes­tie van geluk, zegde Rex In­gram, laat ons het geluk be­proe­ven... Ik heb be­trou­wen in mijne nieu­we « ont­dek­king »...

RAMON NA­VAR­RO

Li­ving through days of high ad­ven­tu­re in the mas­si­ve 10-reel pic­tu­re, “Sca­ra­mou­che.”

Ramon kweet zich zóó goed van zijn moei­lij­ke rol van Ru­pert von Hant­zau, dat hij door de voor­naams­te kri­ti­ci bi­zon­der­lijk tij­dens de voor­stel­ling in de Ver­ee­nig­de Sta­ten werd op­ge­merkt... Men was het er al­ge­meen eens over om zijne le­ven­dig­heid, zijn ta­lent en zijne scherm­kunst te loven. (Men zal zich her­in­ne­ren dat zijn twee­ge­vecht met Lewis Stone, eene der « clous » was uit « De Roman van een Ko­ning ».

De proe­ve was af­doend; Ramon Sa­ma­niegos kon voort­aan de meest in­ge­wik­kel­de rol­len aan­vat­ten. Rex In­gram hecht­te hem voor­goed aan zijn ge­zel­schap. De jonge kun­ste­naar, deed af­stand van zijn fa­mi­lie­naam en draai­de voort­aan onder den naam van Ramon No­var­ro.

Op « De Roman van een Ko­ning » volg­de « Tri­f­ling Woman », immer met Rex In­gram. In de eer­ste film was No­var­ro de af­ge­we­zen ver­lief­de van Bar­ba­ra La Mar, in de twee­de was hij haar min­naar.

« Tri­f­ling Woman » is ten on­zent nog niet ver­toond ge­wor­den; de film werd ech­ter in Ame­ri­ka zeer goed ont­haald. Door dit nieu­we suc­ces aan­ge­spoord, scheep­te de ver­we­zen­lij­ker zich met zijn gansch ge­zel­schap voor de Eila, nden van den Stil­len Oce­aan in om er « Wher the Pa­ve­ments Ends » te gaan draai­en. In deze nieu­we voort­brengst, die hier ook nog niet is ver­toond, ver­tolkt No­var­ro de rol van een jonge wilde van een die* ei­lan­den: Mon­tau­ri... Ro­man­tisch zoo­veel men lust, zag de jonge held zijne po­pu­la­ri­teit na die film nog groei­en.

Daar­na waren het « Sca­ra­mou­che » en « Gu­er­ri­ta ».

« In « Gu­er­ri­ta » (The Name is Woman), ver­tolkt Ramon de rol van een spaansch sol­daat. Dap­per, zich op­of­fe­ren­de voor de lief­de eener vrouw, toont ons de held van het treur­spel, net als een nieuw Don José uit « Car­men », a! wat de spaan­sche ziel aan goede en edel­moe­dig kan in­hou­den. »

« Sca­ra­mou­che », plaatste Ramon gansch op den voor­grond tus­schen de over­zee­sche ster­ren. Door eene la­wi­ne van la­tijn­sche jeune pre­miers over­stelpt ver­me­nig­vul­dig­den de Ame­ri­ka­nen, in hunne dag­bla­den, de lof­zan­gen ter eere van Ramon No­var­ro, Ru­dolph Va­len­ti­no, An­to­nio Mo­reno... De faam van den jon­gen Mexi­kaan was voor­goed ge­ves­tigd ge­wor­den. Na onder de lei­ding van Rex In­grarp in het Noor­den van Afri­ka « The Ara­bi­an » ge­draaid te heb­ben, werd hem ge­vraagd de hoofd­rol in han­den te nemen van eene der ont­zag­ge-lijk­ste voort­breng­sels die de Ame­ri­kaan-

FILM-RE­VUE

sehe ki­ne­ma­to­grap­hie zal gaan ver­we­zen­lij­ken, « Ben Hur ». Dit werk dat in Ame­ri­ka, als tooneel­stuk een steeds groei­end suc­ces kent, verg­de een jonge hoofd­rol van al­ler­eer­ste ge­hal­te. Lan­gen tijd schre­ven de « ma­ga­zi­nes » wed­strij­den uit, waar­bij het pu­bliek zelf die hoofd­rol moest aan­dui­den. Eerst werd Ge­or­ge Walsh aan­ge­duid, maar ten­ge­vol­gen van in­mid­dels op­ge­re­zen moei­lijk­he­den, werd ein­de­lijk Ramon No­var­ro be­paald aan­ge­no­men. Voor ’t oog­en­blik draait hij in Italië en het zou niet on­mo­ge­lijk zijn dat Rex In­gram en Alice Terry, die in Nice « Mare No­s­trum » van Vin­cen­te Blas­co Iba­nez » aan ’t ver­we­zen­lij­ken zijn, al­daar komt ver­voe­gen.

Zeer ont­wik­keld, vier talen spre­ken de, houdt de schep­per van « Sca­ra­mou­che » dol van mu­ziek. Van na­tu­re uit een wei­nig ruw, het ge­zel­schap mij­den­de, zich van geen enkel om­rin­gen­de, mengt hij zich niet in het we­reld­sche gedoe, tot groot spijt der tal­rij­ke ster­ren die zeer ge­luk­kig zou­den zijn met hem te kun­nen dan­sen of kou­ten.

Maar Ramon heeft eene meer ern­sti­ge be­zig­heid: hij be­oe­fent zijn stem. Een be­roemd New Yor­ker zang­pro­fes-sor heeft hem ver­ze­kerd dat hij zon­der moei­te, in­dien hij wilde, zich aan het Me­tro­po­li­tan Opera kon laten ver­bin­den. Naar het schijnt zingt hij de rol van At­ha­niël uit « Thaïs », zijn lie­ve­lings-ope­ra op on­be­ris­pe­lij­ke wijze.

Hoe­veel con­cer­ten heeft de Mexi­kaan-sche kun­ste­naar ten zij­nent reeds niet ge­ge­ven! Hij houdt er eene voor­lief­de-voor de mu­ziek zij­ner land­ge­noo­t­en op na, en hij zou ze meer wil­len ge­kend zien. Zijne mu­ziek­bi­bli­o­theek, eene der rijk­sten van Hol­ly­wood, be­staat uit de vol­le­di­ge wer­ken der groote En­gel­sche, Fran­sche en Ita­li­aan­sche mees­ters.

On­langs ont­moet­te hij te Rome de twee be­won­de­rens­waar­di­ge kun­ste­naars die Lu­bien Mu­ra­to­re en Lina Ca­va­lie­ri zijn, en voor hen, zong hij eeni­ge der oude lied­jes die hij zoo graag ten ge­hoo-re brengt.

Mu­ra­to­re liep er zoozeer mede op dat hij Ramon voor­stel­de een pu­bliek con­cert te geven, en zoo is het best mo­ge­lijk dat men hem kor­te­lings te Pa­rijs in het

open­baar zal zien op­tre­den.

Iets uit Ramon’s pri­vaat leven te weten komen is niet zeer ge­mak­ke­lijk, daar hij een zeer ge­slo­ten ka­rak­ter heeft Noch­tans wor­den zijne open­har­tig­heid, wils­kracht, door al zijne ka­me­ra­den, en re­gis­seurs er­kend, en zij dra­gen hem groote ach­ting toe.

Hij blijft voort­du­rend in ver­bin­ding met zijne fa­mi­lie, die nu wat min­der on­ge­luk­kig is, iets waar­aan Ramon niet vreemd is. Ge­bruik­te hij zijn eer­ste sa­la­ris dat hij bij Rex In­gram ver­dien­de niet om de zij­nen te hel­pen en de op­voe­ding van een zij­ner broe­ders te ver­ze­ke­ren die hij naar de Hoog­e­school van Ca­li­for­nië zond?

RAMON NO­VAR­RO

He will be the Sca­ra­mou­che In Ra­fael Sa­bat­l­ni’s great his­to­ri­cal ro­man­ce, soon to be plc­turl­zed by Rex In­gram.

Ramon is op 6 Fe­bru­a­ri 1899 te Buen­go (Mexi­ko) ge­bo­ren, en is nog vrij­ge­zel.

Een groot hart en een groot ta­lent werd ons dus met « Sca­ra­mou­che » ge­toond, en we zijn nu in af­wach­ting van het­ge­ne hij in « Gu­er­ri­ta » pres­teer­de, daar deze film hier kor­te­lings aan de markt zal komen.

NEMO.

FILM-RE­VUE

gl CI­NE-RO­MAN gH

(L’Opi­ni­on pu­bli­que)

(A Woman of Paris)

Naar het Sce­na­rio van Char­lie Chap­lin. Vlaam­sche be­wer­king van Ed. Neorg. Film van de Ar­tis­tes As­so­ciés. Rol­ver­deel­ing

De vader van Marie .... .... Cla­ren­ce Gil­bert

Marie Sin­clair .... Edna Pur­vi­an­ce

Vader Mil­let .... Char­les French

Moe­der Mil­let .... Lydia Knott

Jean Mil­let .... Carl Mil­ler

Pier­re Revel ....*.... . . Adolp­he Men­jou

Fifi ) vrien­din­nen van .... Betty Mo­ris­sey

Pau­let­te ) Marie „ Mal­vi­na Polo

3e Ver­volg

« Is me dat een ge­schie­de­nis! it riep hij uit. Wie zou er aan ge­dacht heb­ben uw be­zoek te ont­van­gen! Het is reeds se­dert jaren dat ik u uit het z cht ver­loor! » En hij riep:

« Moe­der! Moe­der!

' Daar­na her­nam hij .

« Sinds den dood van mijn vader woon ik met mijn moe­der... »

Marie zag op.

« Is uw vader dood? »

« Her­in­nert gij u dit niet?... ja. het is waar. gij hebt dit niet kun­nen weten. »

De her­in­ne­ring van dien droe­ven avond kwam hem voor den geest, en, een sy­ei­nig stil, met smart, ver­tel­de hij:

« Ge weet nog dien avond dat wij samen zou­den ver­trek­ken. Op het oog­en­bl.k, dat ik terug thuis kwam, om eenig geld te gaan halen, vond ik mijn vader dood... uit­ge­strekt in zijn zetel, ge­trof­fen door een be­roer­te... Gij wacht­tet op mij,

in de sta­tie, Marie... de uren gin­gen voor­bij....

Oh!, ik her­in­ner mij, gij hebt mij aan de te­le­foon ge­roe­pen... maar ons ge­sprek werd on­der­bro­ken door de komst van den dok­ter... en wan­neer ik terug aan het toe­stel kwam.... waart ge ver­trok­ken... Oh! hoe heb ik naar u ge­zocht. Ik ben naar Pa­rijs ge­ko­men, liet op­zoe­kin­gen doen in den om­trek en in al de ho­tels rond de sta­tie

Mont­par­nas­se.... Nie­mand kon mij aan­gaan­de u

de min­ste in­lich­ting geven— Ah, daar is moe­der!... »

De moe­der kwam bin­nen en Marie, de keel loe-ge­ne­pen, kon geen woord zeg­gen, zij stond op en groet­te.

« Zet u toch neder, me­juf­fer » zegde Mme Mil­let vrien­de­lijk, a wij gaan juist de thee nemen. Alle avon­den ver­langt Jean thee. ik ben zeker dat het daar­door komt dat hij zoo slecht kan sla­pen... Zet u, me­juf­fer. »

Marie dank­te als in een droom— de laat­ste woor­den van Jean speel­den haar in het hoofd.

Het ge­heim van dien avond was op­ge­lost, maar te laat... Een vi­ee­se­lij­ke ver­ach­ting had bei­den voor el­kaar aan­ge­gre­pen Het toe­val al­leen

had daar schuld aan.... Vreug­de en ver­driet ver­deel­den het hart van Jean, maar op het co­gen­blik

kende hij niets dan geluk Marie wist niet hoe

zich te hou­den en op de her­haal­de uit­noodi­ging van Mme Mil­let om te gaan zit­ten, ant­woord­de 7»i werk­tui­ge­lijk:

Jean haast­te zich naar de keu­ken om een ser­viet­te voor haar te gaan halen. Hij vond er geen enkel die toon­baar was, allen waren dood ver­sle­ten. Hij wilde Made een groot­sche ont­vangst be­rei­den, hij was zoo ge­luk­kig. Hij nam nu de beste ser­viet­te, vouw­de haar zorg­vul­dig op en legde ze voor Marie. Als­dan be­kwam zij een wei­nig en vroeg:

« Gij zijt dus kunst­schil­der ge­wor­den? »

« Zooals u ziet, ik heb mijn weg ge­von­den. »

« En, me­juf­fer » kwam moe­der Mil­let tus­schen. « geen klein beet­je. )ean heeft een 2e prijs te Rome be­haald.... Se­dert gij hem niet meer ge­zien hebt, iis hij goed' voor­uit­ge­gaan »

« Het is waar » ant­woord­de Made, a het schijnt mij dat ik alles ver­ge­ten heb; wan­neer ik u de laat­ste maal ge­zien heb, waart gij reeds een goed' schil­der. Ik her­in­ner nu uw fijne land­schap­pen, het ka­naal, ik dien­de wel eens als model.... »

Hij ver­wacht­te van haar nog meer her­in­ne­rin­gen maar plots over­kwam hem een groo­ten angst. Marie had de ser­viet­te open­ge­sla­gen en men zag daar­in een groot gat, en dit deed Jean meer pijn dan al wat hem reeds over­ko­men was. De pel­sen man­tel, het schit­te­rend' toi­let' van Marie, dit alles zag hij nu dui­del.jker. Hij kon niet ge­looven dat het dit­zelf­de meis­je was, van 15 jaar ge­le­den, ge­huld in een arm­za­lig kleed­je, en de­wel­ke hij op een re­gen­ach­ti­gen avond be­ge­leid­de naar zijn cu­ders.

Hij vond het ge­raad­zaam niet meer over het ver­le­den te spre­ken.

Wat Marie be­treft, zij was haar ont­roe­ring ge­heel mees­ter. Jean zag nu op welke ma­nier zij haar thee dronk, hoe zij haar een been over het an­de­re legde.... Was het mo­ge­lijk?... Was dit nu wer­ke­lijk Marie?.... Al­ler­lei vra­gen kwa­men hem op de lip­pen d'e hij niet stel­len durf­de.

Ein­de­lijk stond zij op.

« Ik ga u ver­ge­zel­len » zegde Jean, « het is niet ge­mak­ke­lijk hier een taxi te vin­den. »

« Dit geeft niet » ant­woord­de zij een­vou­dig « mijn rij­tuig staat be­ne­den te wach­ten.

Hij stond meer en meer ver­baasd.

« Voor het ove­ri­ge » ging zij ver­der, « wij zul­len el­kaar te­rug­zien Ik reken er op dat ge

mijn por­tret schil­dert— Wan­neer kunt ge naar mij komen? »

« Mor­gen vroeg, zoo ge wilt. »

« Ja, mor­gen vroeg. »

Zij gaf haar kaartje, na er eeni­ge woor­den op ge­schre­ven te heb­ben. Jean kon nu lezen

Me­juf­fer Marie Saint-C]mr

« Zij is niet ge­huwd » dacht hij.

Hij ver­ge­zel­de haar tot aan haar auto, maar op het oog­en­blik dat zij wilde in­stap­pen zegde hij: a Maar, ik denk er aan, ge zijt niet voor mij in dit huis ge­ko­men, ik heb u uw be­zoek doen mis­sen! »

Zij lach­te:

Dit is van geen be­lang, daar ik u ge­zien heb. Jean, van avond wil ik geen ander per­soon ont­moe­ten! »

FILM-RE­VUE

Zij reik­te hem haar hand welke hij harts­toch­te­lijk druk­te.

Wan­neer den vol­gen­den mor­gen Jean in de slaap­ka­mer van Marie werd ge­leid, vond hij haar bezig een kleed uit te zoe­ken hetwe'k uit­ge­spreid lag op haar bed.

« Ge ziet » lacht­te zij, « ik denk aan het por­tret en ik zoek naar het kleed het­welk mij het best zou gaan. »

Hij ant­woord­de ern­stig:

« In orde, neem uv’ tijd. »

Een on­der­zoek woel­de in zijn geest; den hee­len nacht' reeds waren zijn her­sens aan het werk ge­weest. Op welke ma­nier was Marie de rijke vrouw ge­wor­den welke hij nu te­rug­vond? Hij wist zeer

goed dat zij geen er­fe­nis wach­ten­de was.... en

dan, van­waar die ver­an­de­ring van naam?... Saint-

Clair__ zij heet­te toch Sin­clair?....

De aan­komst aan haar wo­ning had zijn geest niet ge­rust ge­steld, in­te­gen­deel. Zijn ont­haal door de ka­mer­juf­fer, met dien ver­dach­ten glim­lach, had hem ang­stig ge­maakt. Hij zag met pijn in het harte naar al die rijk­dom­men welke hem om­ring­den.

En op dit oog­en­blik kwam er een in­ci­dent zijn ziel nog meer in de war stu­ren.

De ka­mer­juf­fer, een lade ope­nen­de om een hoofd­tooi­sel te boe­ken, liet een voor­werp op den grond val­len, het was een man­nen­col, maar een col van bij­zon­de­re waar­de.

Niet op zijn gemak zijn­de zag hij naar Marie of zij zijn ver­le­gen­heid niet op­merk­te. Maar zij dacht niet eens aan hem, zij was ver­diept in de keus harer to' let­ten..

Het ka­mer­mes­je was ver­trok­ken, doch. zij kwam wel­dra terug, sloot zorg­vul­dig de deur ach­ter haar en fluis­ter­de Maiie iets in het oor.

« Welnu, ’t is goed, ik kom! »

Jean meen­de in de oogen van het ka­mer­meis­je een iro­ni­schen blik te zien wan­neer deze ver­trok.

« Ge moet mij vooi een oog­en­blix ver­schoo­nen » zegde Marie, « ik ben verpl cht u al­leen te laten.

er is be­zoek Neen, neen, blijf! ik ben da­de­lijk

Hij boog zon­der een woord te spre­ken en Marie ver­liet de kamer.

Pier­re Revel was in het salon, ge­ze­ten op de leu­ning van een fau­teuil.

« Ik stoor u zeker toch niet? « vroeg hij, Marie de hand kus­sen­de.

Zij glim­lach­te:

« Welke vraag, ge zijt toch ten uwent.

Hij maak­te een on­ver­schil­li­ge be­we­ging, een van die beweg'ngen waar de vrou­wen niet gaar­ne Van hou­den. Ge­luk­kig stel­de Marie zich spoe­dig te­vre­den.

« Ik was be­vreesd dat ge ziek waart » sprak Pier­re haar nu toe. <' Ge scheent mij gis­te­ren zoo ze­nuw­ach­tig en daar­om heb »k mij nu ge­haast om nieuws van u te ver­ne­men. »

« Ik dank u wel; ik ge­voel mij zeer goed en ik maak mij ge­reed om mijn por­tiet te laten schil­de­ren door een groot ar­tist. »

« Tiens! » riep Perre vrool­ijk, « een ge­luk­kig ge­dacht en een goede ver­ras­sing!... En wie heeft de eer uw trek­ken op het doek te zet­ten?.... Mijn­heer.... »

Zij viel hem haas­tig in de rede:

« Oh, het is een be­kwaam man! Een prijs van Rome heeft hij. Zijn naam zal u niets zeg­gen! » Hij maak­te een be­we­ging van pro­test.

« Maar ik vraag hem u niet, iieve vrien­din. » En ter­wijl het ka­mer­meis­je hem voor­bij ging, zegde hij tot deze:

« Gi­net­te, wees zoo vrien­de­lijk mij de ge­droog­de vruch­ten te bren­gen? »

Hij zag haar naar de slaap­ka­mer gaan, de deur niet ver open doen, opdat hij niets zien zou, en daar­op hem de ge­vraag­de vruch­ten bren­gen.

« Dank u, Gi­net­te, dank u. ge zijt een braaf meis­je, zeer ver­kleefd aan uw mees­te­res... Neen. neen, ga niet weg, neem de doos en vraag aan mijn­heer daar­ne­vens of hij geen vrucht wilt... » Geë gerd dit­maal, liet Mar e zich ont­val­len:

« Maar in waar­heid... x

P erre schoot in een scha­ter­lach:

« Lieve vrien­din, maak u met boos, ik wil u geen op­mer­king maken; ik heb toch ver­trou­wen in u, en daar­bij, zij*: ge geen mees­te­res over uw daden? Ik heb maar eens wil­len la­chen, meer niet. ik zweer het u; men zou zeg­gen dat ge mij niet kent! »

Hij nam zijn hoed.

« Al­lons » voeg­de hij er bij, « beken maar dat ik de trouw­ste uwer vrien­den ben. Ik heb ver­trou-v/en in uw open­hart gheid, Made; gij zijt de eer-lijk­ste vrouw welke ik ken, waar­lijk, en ik weet dat ge ook de eer­ste zijl. in­dien er ets bij­zon­ders is, om het mij te zeg­gen... Vrien­den hé? »

Zij legde haar hand in de zijne en riep « Vrien­den! »

« A la bonne heure!... Ik kom u dezen avond

halen om te di­neeren lot weer­ziens. beste

vrien­din! »

En hij ver­trok, op­ge­wekt, wel we­ten­de dat men aan de vrou­wen niet meer moet vra­gen dan ze kun­nen geven.

Mar e ging terug naar Jean. Hij stond in be­won­de­ring voor de schoo­ne schil­de­rij­en.

« Ver­schoon­ing >.- zegde zijn, « u al­leen ge­la­ten te heb­ben, een be­zoek... »

Hij deed teek­en, zon­der z ch om te diaai­en. dat dit wei­nig te beteek­e­nen had.

Zij ging ech­ter ver­der:

« Heft was__ een vriend welke om nieuws

Als­dan keer­de hij zich om en zag haar in de oogen:

« Ik weet het— ik heb het ge­hoord. »

Er was een oog­en­blik stil­te. Een we nig ver­le­gen, telde zij haar klee­de­ren op het bed, om de oogen niet te moe­ten op­slaan.

« Wan­neer be­gin­nen wij? » vroeg Jean.

Zij ant­woord­de:

« Zoo spoe­dig mo­ge­lijk. Zult gij u hier in­stal-leeren of moet ik naar u komen? »

« Het ware goed dat ge naar mijn ate­lier kwaamt, het licht is daar beter. «

« Ja, het licht moet. goed' zijn, daar­bij, ik kom lie­ver naar u. »

Het por­tret was bijna vol­tooid, maar Marie had het nog geen en­ke­le maal gez en. Zoc­dra de zit­ting geëind gd was had hij het tel­kens met een doek over­dekt.

Meer­maals had zij ge­vraagd om het eens te mogen aan­schou­wen* maai steeds had Jean gewei -gerd.

« Wan­neer het af is. « ant­woord­de hij tel­kens.

« Wan­neer gij het zoudt zien zon mijn in­spi­ra­tie ver­dwe­nen zijn. »

Zij ge­hoor­zaam­de dan wij­se­lijk en ging dan ieder maal, na het werk, ne­vens hem plaats nemen. Zij spra­ken over het ver­le­den en daar­door kwam de in­ti­mi­teit van vroe­ger terug. Nooit had* Jean Mar e iets ge­vraagd over haar be­staan. Doch. wan­neer hij al­leen was had hij ver­di­iet; een twij­fel aan­gaan­de haar leven brand­de hem op het hart.

{Wordt voort­ge­zetj

Ver­wacht: « Mon­si­eur Beau­cai­re ».

1 V '4- FILM-RE­VUE

Vlaam­sche en Fran­sche uit­ga­ve, is het meest aan­ge­we­zen fa­mi­lie­blad van België en is met haar dui­zen­den en dui­zen­den op­laag, en door haar aan­ge­na­men in­houd over alles wat de Ki­ne­ma be­treft, en met bij­voe­ging van het we­ke­lijks ch pro­gram­ma, uit­slui­te­lijk de FILM-RE­VUE voor een groot aan­tal Bel­gi­sche Ki­ne­ma’s. In die Ki­ne­ma’s, waar FILM-RE­VUE even­tu­eel nog mocht ont­bre­ken of niet aan­we­zig is, zult U goed doen, den Be­stuur­der er­over te raad­ple­gen. Van onze zijde zul­len wij alles doen om U te­vre­den te stel­len; van Uwen kant vra­gen wij dan ook daar­voor be­leefd Uwe me­de­wer­king. De Re­dac­tie.

0 El"

8eht»r en Rt­da­ki­i9: Druk­ke­rij « Ex­cel­si­or »# a. a., Ant­werp—

imrt* Oat­thuif­traat, It, A»tw*rp*m.