Programma van 28 okt. tot 3 nov. 1932



Brochure

Bron: FelixArchief nr. 1968#769

Deze tekst werd automatisch gegenereerd op basis van gescande pagina’s met OCR-software. Door de diverse historische lettertypes gebeurde dat niet altijd foutloos.

Toon alleen de facsimile’s van dit programma



A. VAN OSTA & C

39 - 41 rue Car­not straat — rue Dam­brug­ge straat, 1

Gran­de spéci­a­lité

VE­TE­MENTS sur ME­SURE

et de

la belle CON­FEC­TI­ON à des

PRIX

défiant

toute

con­cur­ren­ce

Best ge­kend huis der stad

voor GE­MAAK­TE en op MAAT TE MAKEN klee­de­ren voor

HEE­REN. JON­GE­LIE­DEN en KIN­DE­REN

AU BON COIN

' Pro­gram­me 8 Speel wij­zer - —

Ven­d­re­di QQ Sa­me­di QQ Di­man­che on Lundi 01 oc­to­b­re Mardi 1 Mer­cre­di O Jeudi O no­vem­bre 4 QOO

Vrij­dag Za­ter­dag “ Zon­dag uil Maan­dag * Oc­to­ber Dins­dag Woens­dag Don­der­dag u No­vem­ter 1 «Vt

L Teddy, fer­mier

Des­sin animé so­no­re

2. Eclair­Jour­nal

Ac­tu­a­lités so­no­res

3. Ma­noirs de la Forêt Vier­ge

Do­cu­men­tai­re du ser­vi­ce sci­en­ti­fi­que de l’U, F. A.

1. Teddy, pach­ter

Klankteeken­film

2. Eclair­Nieuws­be­rich­ten

Ak­tu­a­li­tei­ten op den klank­film

3. Kas­tee­len in het Oer­Woud

Do­ku­men­ta­ri­sche film van de kul­tuur­af­deel­ing der U.F A.

ENTR'ACTE

POOS

Pen­dant l’entr’acte • Au­di­ti­on de dis­ques Tij­dens de poos - Uit­voe­ring van gram­mo­foon­pl.

PA­Fi­L­OP­HO­NE

22918

dans CLOWNS DARIO in

"L'EN­CLU­ME". - LA CHAN­SON IN­TER­ROM­PUE. ’HET AAM­BEELD". - HET ON­DER­BRO­KEN LIED

B 29523

Pro­lo­gue de "PAIL­LAS­SE" chanté par Pro­loog van "PAL­JAS" ge­zon­gen door

Pier­re NOU­GA­RO (Opera Co­mi­que)

QUICK

Gran­de comédie mu­si­ca­le Groot mu­ziek blij­spel

d’après la pièce d’ naar het ge­lijk­na­mig tooneel­spel van

FELIX GAN­DE­RA

Scénario: Ge­ge­ven :

Hans MUL­LER

Mu­si­que: Mu­ziek :

Wer­ner R. HEY­MANN

Pri­ses de sons: Klan­k­op­na­men :

Fritz THIERY

Dia­lo­gues: Dia­lo­gen

Ber­nard ZIM­MER

Pri­ses de vues: Zicht­op­na­men ;

Günther RITT AU

Décors: Scher­men :

Erich KET­TEL­HUT

DRA­MA­TIS PER­SONÆ

Chris­ti­ne Daw­son ... LI­LI­AN HAR­VEY

Quick . . La­de­mann . JULES BERRY Ar­mand Ber­nard L’amou­reu­se de yjaxi­rae De ge­lief­de van Je­an­ne Fu­sier-Gir

Maxi­me Char­lot­te Paul­let­te Du­ver­net

Clock . . Hen­kel Pier­re Fi­nalv

Ma­ri­on . Le maître d’Hôtel Fer­nand Frey

Le Doc­teur - De Dok­ter. . Mar­cel André De Ober­kell­ner ' '


QUICK

Un Sa­na­to­ri­um ul­tra-mo­der­ne, où les gens ri­ches soig­nent des ma­la­dies pour la plu­part ima­gi­nai­res. Ma­da­me Daw­son vit dans ce con­for­ta­ble er­mi­ta­ge. Loin du monde? Cer­tes non, car, trom­pant la sur­veil­lan­ce de Maxi­me, son amou­reux tran­si, la jolie M"le Daw­son s’échap­pe chaque soir pour aller ap­plau­dir à T Apol­lo le célèbre clown Quick. Quick fait salle com­ble. Quel pres­ti­ge ce pail­las­se mu­si­cal et acro­ba­ti­que exer­ce-t-il donc pour que chaque soir telle loge du mu­sic-hall soit ainsi occupée par la même et frémis­san­te jeune femme blon­de?

Un soir, Mf“e Daw­son s’en­har­dit jusqu’à pénétrer dans les cou­lis­ses pour joind­re Quick. Le prétexte? Or­ga­ni­ser une soirée pour dis­trai­re les hôtes de la mai­son de santé, soirée à la­quel­le le fa­meux clown ap­por­te­rait son con­cours. De­vant la loge de Quick, la jeune femme tombe sur un élégant gent­le­man, en qui elle ne re­con­naît pas son idole déma­quillée. Quick amusé déplore sa prop­re ab­sen­ce, se fait pas­ser pour M. Hen­kel, di­rec­teur de f Apol­lo, et emmène sou­per la pe­ti­te Me Daw­son.

Presque chaque jour, le faux Ml. Hen­kel vient ren­d­re vi­si­te à M™1' Daw­son, dont il est tombé amou­reux et qu il com­ble de prévenan­ces, ex­ci­tant ainsi la ja­lou­sie de Maxi­me, qu’il apai­se en lui ap­por­tant les vic­tu­ail­les dont un sévère régime le prive. Ce­pen­dant, c’est le clown qu’aime Mmfi Dàwson en Quick, et ce M. Hen­kel ne réussit qu’à l im­por­tu­ner. Dte son côté. Quick s’agace de voir celle qu’il aime s’amoura­cher d’un ombre faite de pail­let­tes et de blanc gras: il voud­rait que l’amour de Mlad­a­me Daw­son se porte sur l’homme et non sur le clown. Pour­tant, à

tous les es­sais de séduc­ti­on du faux Hen­kel, Mme Daw­son op­po­se cette réponse: « Vous n’êtes pas Quick! ». Ainsi Quick est-il ja­l­oux de ce fantôme étin­ce­lant qu’il a créé. Le soir de la fête, dans la mai­son de santé, Mœ< Daw­son s ar­ran­ge pour sou­per en tête-à-tête avec le clown. A la fin du sou­per, la jeune femme tombe dans les bras de son idole, mais, hélas! pour Quick c’est le clown qui a rem­porté la vic­toi­re! Aussi le pseu­do Hen­kel veut-il à ja­mais dégoûter son amie de Quick, le clown. Aidé de son ma­na­ger La­de­mann, il or­ga­ni­se un petit com­plot et fait venir un com­par­se. Clock, pau­vre être sim­ple et ivrog­ne, qu’il fait pas­ser pour Quick. Clock se mon­tre odi­eux: n Vous m avez donné de bien jolis bou­t­ons de man­chet­tes », dit-il à Mme Daw­son en mon­trant à cel­le-ci des bi­joux qu’elle avait donnés au clown. « Mais vous avez oublié le fric. Pour moi, il n’y a que le fric qui comp­te. » De­vant l’émo­ti­on de la jolie blon­de, Quick lui avoue la su­per­che­rie. « Ce n’était pas Quick », dit-el­le. « Non, Quick, c’est moi. » Hélas! elle ne le croit pas et éclate de rire...

Mme D'awson, éper­due et tri­ste, re­tour­ne à 1’Apol­lo. Le ri­de­au se lève.​Quick 1 aperçoit, saute dans la loge, sai­sit la jeune femme et de­vant un pu­blic ravi, croy­ant à une nou­vel­le trou­vail­le clow­nesque, il l’em­por­te toute frémis­san­te vers les pro­fon­deurs des cou­lis­ses. Derrière le ri­de­au re­tombé, on peut en­ten­d­re ce dia­lo­gue: «Veux-tu par­tir avec Quick? — Non. — Avec Hen­kel? — Non! — Avec moi? », de­man­de enfin le clown, se déma­quil­lant et mon­trant son vrai vi­s­a­ge. Le réponse est un bai­ser, sur le­quel se relève le somp­tu­eux ri­de­au parmi les ap­plau­dis­se­ments d'une foule en délire.

TA­VER­NE DU

Paon Royal

RE­NOMMÉE POUR SES

BIÈRES

AN­GLAI­SES

SPÉCI­A­LITÉ DE

VIEUX PA­LE-ALE


Les Récep­teurs

Strom­berg-Carl­son

seront pour vous une révéla­ti­on de tout ce que la radio peut

don­ner comme pureté de récep­ti­on et de qua­lité mu­si­ca­le.

Pour nous per­met­tre de four­nir aux dil­let­tan­ti, ces mer­veil­leux in­stru­ments de vraie mu­si­que, à des prix aussi modérés, nous avons décidé de four­nir di­rec­te­ment du pro­duc­teur, dont nous som­mes les délégués, aux ama­teurs.

De­man­dez le ca­ta­lo­gue il­lu­stré N° 21 ou venez en­ten­d­re les

Strom­berg-Carl­son

dans notre au­di­to­ri­um.

ROT­HER­MEL COR­PO­RA­TI­ON S. A.

27, Quai du Com­mer­ce, 27 BRUXEL­LES

QUICK

Een ul­tra-mo­dern sa­na­to­ri­um, waar rijke lui in be­han­de­ling zijn, mee­st­al voor in­ge­beel­de ziek­ten...

Mrs baw­son leeft in dit nieu­wer­wetsch toe­vluchts­oord. Maar zeker met van de we­reld af­ge­zon­derd. Want ie­de­ren avond, ver­schal­kend de waak­zaam­heid van Maxi­me, die wan­ho­pig dol op ze ver­liefd is, vlucht zij weg om in « Apol­lo » den be­roem­den clown « Quick » te gaan toe­jui­chen.

Op ze­ke­ren avond drijft zij een plan door, het­welk sinds en­ke­le dagen in haar hoofd­je rijp­te en met het doel Quick te na­de­ren: zij dringt tot in de koe­lis­sen door. Onder welk voor­wend­sel? Zij wil een ont­span­nings­avond in­rich­ten in het sa­na­to­ri­um en komt daar­voor de me­de­wer­king van Quick in­roe­pen. Vóór de loge van Quick ont­moet zij een ele­gan­te gent­le­man, in wien zij al­vast haar ont­schminkt-en afgod niet her­kent. Quick vindt het ver­ma­ke­lijk en be­treurt zijn eigen af­we­zig­heid. Hij laat zich nu door­gaan voor Heer Hen­kel. Haast ie­de­ren dag komt nu de val­sche Heer Hen­kel, M"1'- Daw­son — op wie hij ver­liefd werd — be­zoe­ken, ze over­stel­pend met vrien­de­lijk­he­den, tot er­ger­nis van Maxi­me, wiens woede hij ech­ter te stil­len weet: hij brengt hem de lek­ker­nij­en waar­van hij sinds zoo lang ge­speend bleef, van­we­ge het stren­ge re­giem!...

Maar het is slechts de clown welke Mïs Daw­son in Quick be­mint en Heer Hen­kel kan haar slechts er­ge­ren.

Van zijn kant is Quick ont­goo­cheld wan­neer hij maar te goed be­seft dat de­ge­ne, die hij be­mint, ver­liefd is op een

schijn­beeld van ge­flik­ker en schmink: hoe zou hij wil­len dat zij den mensch en niet den clown zou waar­deeren! Noch­tans ie­de­re po­ging van den val­schen Hen­kel-, om ze tot an­de­re ge­voe­lens te bren­gen, stuit op haar ant­woord: u Gij zijt Quick niet! ». Zoo wordt Quick waar­lijk ja­loersch op zijn eigen « ik ».

Tij­dens t feest in het sa­na­to­ri­um schikt Mrs Daw­son het der­wij­ze dat zij in tête-à-tête met Quick zal sou­peeren. Doch, als slot van het fes­tijn, valt zij haar afgod in de armen. Maar voor Quick is het al­leen de tri­omf van den clown en hij wil het schat­ti­ge vrouw­tje van haar waan ge­ne­zen.

Ge­hol­pen door zijn ma­na­ger La­de­mann, zet hij een klein kom­plot meen; hij laat Clock, een soort men­schen­wrak, door­gaan voor Quick. Deze stelt zich zóó on­heb­be­lijk en laag aan, dat Mrs Daw­son door ont­roe­ring wordt over­mand. Dan be­kent Quick het be­drog. « Het was Quick niet? » vraagt zij.— « Neen, ik ben Quick! » Maar zij ge­looft hem niet en lacht hem uit...

Mrs Daw­son, ont­red­derd en treu­rig, gaat nog een­maal naar de Apol­lo. Quick ont­waart ze. Met één sprong is hij in haar loge en voert ze mede ach­ter het tooneel, ter­wijl het pu­bliek, den­kend dat het een nieu­we clown­streek is, hem toe­juicht...

Wilt ge met Quick heen­gaan? », vraagt hij haar. — Neen. — Met Hen­kel? — Neen. — Met mij? En, het mas­ker weg­ne­mend, toont hij haar zijn waar ge­laat.

Het ant­woord is een kus, die on­der­lijnd wordt door de geest­drif­ti­ge toe­jui­chin­gen van het op­ge­wekt pu­bliek.


Les prin­ci­paux in­ter­prètes de «QUICK

JU­LES- BERRY.

Un ar­tis­te dont le nom comp­te parmi les plus répan­dus, les plus aimés, de Lans. On a pu l'ap­plau­dir dans Banco, dans La huitième femme de Bar­be-Bleue, dans Mon­si­eur de St. übin, dans Lui ou dans Bluff, il a déjà créé le rôle de « Quick » au théâtre de Paris. Il ne joue pas, il vit ce rôle, où il a à déve­lop­per trois ca­ractères différents.

Jules Berry a com­mencé ses études ar­tis­ti­ques comme élève de l’Ecole des Beaux-Arts, où il étudia l’ar­chi­tec­tu­re, qu il aban­don­na pour le théâtre, son idéal de tou­jours. Aussi long­temps que le film est resté muet, Jules bier­ry fut un grand ad­ver­sai­re du cinéma, qu’il ne con­sidérait pas comme autre chose qu’un défilé de pho­tos. Mais le par­lant l’a entièrement con­vain­cu des pos­si­bi­lités d ex­pres­si­on du film. Aussi Jules Berry est-il heu­reux que la U. F. A. lui ait donné avec Quick, l’oc­ca­si­on d’être le prophète de cet art nou­veau.

AR­MAND BER­NARD.

11 in­car­ne le ma­na­ger et ami in­ti­me de l’ar­tis­te « Quick ». Avec Lu­cien Ba­roux, qu'on vient de voir dans Vous serez ma femme, Ar­mand Ber­nard comp­te parmi les Français qu’on peut ap­plau­dir le plus sou­vent dans les films U. F. A. De­puis I 1 mois il est chez lui à Neu­ba­bels­berg. Nous l’avons vu avec Li­li­an Har­vey et Lil Dà-gover dans Le Congrès s’amuse; nous l’avons vu aussi dans Ca­lais-Dou­vres et Tu­mul­tes. Comme d’ha­bi­tu­de, Arm. Ber­nard est dans Quick, un des maîtres de la com­po­si­ti­on. Son pro­fil, sa sil­hou­et­te, son lan­ga­ge sont cri­ants de vérité. Son rire et sa ten­d­re sol­li­ci­tu­de pour le clown Quic­kest

con­tri­bu­eront gran­de­ment au succès du film.

I UrvUc Jl-tcùQ

PIER­RE PIE­RA­DE.

Un vrai pa­ri­sien dont le nom fi­gu­re sou­vent sur les af­fi­ches. De­puis vingt ans, Piérade joue au théâtre des rôles co­mi­ques. Piérade a tourné déjà pour mount dans Un homme en habit, char­mant, Oc­ta­ve et Toute sa vie. engagé avec Jean Mhrat par la U. F. A. pour tour­ner Le Vain­queur. Piérade paraît éga­le­ment dans La femme en homme. Ici, dans Quick, il joue le rôle du clown « Clock », qui doit filer une in­tri­gue amou­reu­se à la suite de Quick.

Pa­ra-II est 11 fut

ATE­LIERS DE CON­STRUC­TI­ONS WERK­TUIG- EN

MÉCA­NI­QUES & HY­DRAU­LI­QUES WA­TER­KUN­DI­GE

LOUIS DON­KERS

AVE­NUE DE LA VIEIL­LE BARRIÈRE 34/36, OUDE BAR­REEL­LEI Téléph. 587.36 MER­XEM Te­le­foon 587.36

Puits artésiens — Puits tubés — Puits cap­tant plu­si­eurs sour­ces pour grand débit — Son­da­ges — Fil­tres de défer­ra­ge — Col­lec­teurs de sable — Com­pres­seurs — Pom­pes — Éléva­ti­on et dis­tri­bu­ti­on d'eau

par l'air com­primé

Hy­drop’tore au­to­ma­ti­que avec fil­tre Au­to­ma­ti­sche wa­ter­hou­cler tuet

de défer­ra­ge sous pres­si­on. ont­ijz­crings­fil­ter' onder druk

Ar­te­si­sche wa­ter­puttsn — Buis­put­ten — Zand­hou­wers — Bo­rin­gen — Wa­ter-in­stal­la­tiën met lucht­druk, voor alle af­stan­den en hoog­ten, voor kaste­den, villa's.


Coupe*pain

MAX BOL­SI­US

11, COUR­TE RUE PORIE AUX VA­CHES, 11

(En face dn Canal au Fro­ma­ge)

Téléphone: 257,85 Chèques postaux : 777,32

Tout ce qui con­cer­ne le ménage Foy­ers "Jan Jaars­ma" à Feu con­ti­nu Ca­deaux uti­les

Prix défiant toute con­cur­ren­ce

meil­leur

BELLE

AVE­N­TU­RE

se­mai­ne p toe­na­me

liau

d'après la célèbre naar het be­roem­de

pièce de tooneel­werk va a

R. de FLERS, F. de CAIL­LA­VET et E. REY

DA­NIEL LE­COUR­TOI5

JEAN PÉRIER - LU­CIEN BA­ROUX MA­RIE-LAU­RE - PAUL AN­DRAL

Mi' e en scène - Insce­nee­ring " Mu­si­que - Mu­ziek

REIN­HOLD SCHUN­ZEL RALPH ERWIN

De vol­gen­de weel

HET

SCHOO­NE

AVON­TUUR


LA BELLE AVE­N­TU­RE

cette pièce célèbre Rein­hold Schun-zel a fait un film char­mant.

A pri­o­ri la matière y était, mais au cinéma, hélas! ce n'est pas tou­jours une rai­son. Ro­bert de Fiers, de Cail­la­vet et Eti­en­ne Rey au­rai­ent pu être « ar­rangés » de désagéable manière.

Il n’en a heu­reu­se­ment pas été ainsi et c’est tant mieux... pour eux et pour nous.

Je n’aime pas, per­son­nel­le­ment, le théâtre trans­posé au cinéma. Cela de­vient le plus sou­vent, et de ce fait même, du mau­vais théâtre et du mau­vais cinéma.

Seu­le­ment, comme le cinéma est un art

tout neuf, il a bien fallu — car il était ter­ri­ble­ment pressé — qu’il pille le théâtre.

Néces­sité fait foi.

Quand il s’ap­prop­rie des oeu­vres comme La belle Ave­n­tu­re tout va bien. Car la pièce a de la bran­che et, de plus, elle est si bien faite, si har­mo­ni­eu­se­ment con­strui­te, que son pas­sa­ge à l’écran ne la gêne pas.

Oh ne pour­rait évi­dem­ment pas en dire au­tant de tout ce qui vit les feux de la rampe de­puis 1913, date à la­quel­le La belle Ave­n­tu­re fut créée au vau­de­vil­le.

D’autre part, Schun­zel s’est bien gardé

de tou­cher au ca­ractère un peu vieil­lot de cette his­toi­re char­man­te au pre­mier chef.

Et de cela, je crois que nous de­vons lui en sa­voir gré.

Ch sait que la pièce de Dte Fiers et De Cail­la­vet re­la­tait avec tendres­se l’ave­n­tu­re, la belle ave­n­tu­re, d’une jeune fille du mei­le­ur monde, qui, pour ne pas épou­ser le qua­dragénaire gro­tesque qu’on lui des­ti­nait, s’en­fu­y­ait chez une aïeule avec un sien cou­sin qu elle ai­mait. Là, la bonne grand mère manœuvrait si bien qu en­vers et con­tre tous elle par­venait à faire se ma­rier les deux jeu­nes gens. Lors de sa trans­po­si­ti­on à l’écran, la pièce n a rien perdu de son char­me, ni le dia­lo­gue de son es­prit tout en fi­nes­se et ten­d­re rail­le­rie. Elle séduit, amuse, at­tend­rit et fait sou­ri­re tour à tour avec plus d évi­den­ce que ja­mais, et des ta­bleaux champêtres har­mo­ni­eu­se­ment mis en page lui ap­por­tent un souf­fle vi­vi­fi­ant ou plus heu­reux.

Et quel plai­sir des oreil­les, grâce à un texte qui dénote à peine le théâtre bou­le-var­dier d’où il vient. Tout sem­ble avoir été réuni dans La belle A ven­tu­re, qui en de­vient ef­fec­ti­ve­ment une pour chaque spec­ta­teur, pour la joie du re­gard, décors d’une ri­ches­se fas­teu­se, en même temps que d un goût raf­finé très racé, beauté, fraîcheur ou sym­pa­thie des in­ter­prètes, photo d’un ve­louté lu­mi­neux, de­vant le­quel on ne peut que s’ex­ta­sier...

Quel­le ad­mi­ra­ble in­ter­préta­ti­on!

Kate de Nagy n’a, je crois, de toute sa carrière, trouvé un rôle qui soit mieux à sa tail­le. Elle y est di­vi­ne du com­men­ce­ment à la fin et nous en ar­ri­vons même à ou­blier son ac­cent. Mais elle a de la spon­tanéité, de la grâce et elle ose, comme

seule une toute jeune fille sau­rait le faire, se lan­cer dans les ave­n­tu­res les plus com­pli­quées.

Il est vrai que cel­le-ci finit en beauté.

Dàniel Le­cour­tois, sans avoir la maîtrise de sa par­te­nai­re, n’en possède pas moins pour cela des qua­lités et des dons de comédien évi­dents. Lorsque ce jeune homme aura un tout petit peu plus F ha­bi­tu­de du stu­dio, il nous sur­pren­dra par son as­su­ran­ce et sur­tout son élégance.

Lu­cien Ba­roux a peut-être un peu chargé son rôle, mais néces­sité fait loi. Cela im­por­te peu, d’ail­leurs, car il est ex­tra­or­di­nai­re de fan­tai­sie et sur­tout de na­tu­rel. Nul doute qu’il n’ob­ti­en­ne un très gros succès per­son­nel, par­fai­te­ment jus­ti­fié, dans ce rôle, qui est, je crois, l’un des meil­leurs — sinon le meil­leur — de sa carrière cinéma­to­grap­hi­que.

Mârie-Lau­re, qui créa le rôle de la grand’mère, l’a rejoué de­vant la ca­me­ra avec une ai­san­ce et un style par­faits. C’est même éton­nant qu’une aussi vieil­le dame — et je ne pense pas ce disant lui faire de peine — ait su et pu s’adap­ter à une tech­ni­que aussi neuve avec au­tant de vir­tu­o­sité.

Mais tous les ac­teurs de cette œuvre méri­tent des éloges. Paule An­dra­le, Jean Pe­ri­er, Luc. Cal­l­a­mand, Je­an­ne Pro­vost, Mauri­cet, Ar­let­ty, Le Gallo, Paul Oli­vier, Renée, Fleu­ry, Mar­gu­e­ri­te Tem­pley, Mi­che­le Alfa, Char­les Lor­rain, Gou­pil et Ch. Dte­neu­bourg, qui font vivre ce film, sont bien à leur place et oc­cu­pent avec le ta­lent qu’on leur sait des rôles qui leur con­vi­en­nent.

Il n est pas utile, je crois, d’ajou­ter à ceci le moind­re com­men­tai­re. J. P. C.


Alle tooneel­lief­heb­bers zul­len zich gewis nog de op­voe­rin­gen her-" in­ne­ren, en­ke­le jaren ge­le­den, in den Ko­nin­kl. Ne­der­land­schen Schouw­burg, van dit ont­roe­rend werk van de Fiers, de Cail­la­vet en Rey, met wij­len Mévr. Ver­strae­te als Groot­moe­der en jufr. Mairg. Ber­t­rijn als Hélène...

Die­zelf­de en veel an­de­ren nog zul­len nu het­zelf­de ge­ge­ven op het zil­ve­ren doek kun­nen zien en hoo­ren en... er door ont­roerd wor­den.

Want « Het schoon Avon­tuur » is een dier wer­ken die zelfs de stug­ste weet te tref­fen door de fris­sche be­ko­ring die er van uit­gaat, door die aan­doen­lij­ke sen­ti­men­ta­li­teit, maar die nooit ont­aardt tot een zie­ke­lij­ke over­ge­voe­lig­heid, al zweeft er over­heen een waas van stil-wee­moe­di­ge stem­ming, lijk over een ak­wa­rel met haar halve tin­ten.

Het is een­vou­dig en aan­trek­ke­lijk, dit « Schoo­ne Avon­tuur » van de klei­ne Hélène de Trévil­lac, een wees die op­ge­voed wordt door graaf en gra­vin d’Egu­zon, die be­slo­ten heb­ben ze aan een on­mo­ge­lij-ken man, Va­len­tin Le Bar­roy­er, uit te huwen. Flet ge­volg? Den dag zelf van het op­ge­maakt hu­we­lijk kan onze klei­ne Hélène het niet lan­ger meer uit­hou­den en... zij vlucht weg met den uit­ver­ko­re­ne naar

HET SCHOO­NE

AVON­TUUR

groot­moe­der, ginds in de Péri­gord, met zijn heer­lij­ke land­schap­pen, zijn wel­doen­de rust.

En dat wordt een der mooi­ste tooneel-tjes welke men reeds op den klank- en spreek­film te ge­nie­ten kreeg!

Rein­hold Schünzel, de ge­ken­de insce-neerd­eir, heeft het spel ge­leid met bui­ten­ge­woon veel zin voor nu­an­ceering en le-vens-op­recht­heid. Flij be­schik­te trou­wens over ele­men­ten van waar­de:

Këthe von Nagy, een ver­ruk­ke­lij­ke Hélène, met al de char­me die van haar jeugd en haar ware per­soen­lijk­heid uit­gaat.

Da­niel Le­cour­tois, een jon­gen die zeer veel be­looft en die als André uit­ste­ken­de fi­guur sloeg.

Lu­cien Ba­roux, gees­tig als den be­la­che-lij­ken « echt­ge­noot ih Spe ».

Ma­rie-Lau­re brengt in den film al het ge­voel en de in­nig­heid waar­me­de zij zoo dik­werf, in de­zelf­de rol, allen wist te ont­roe­ren, in den schouw­burg.

En wat heer­lijk de­co­rum, met die lok­ken­de land­schap­pen uit de Péri­gord en die ka­lei­dos­ko­pi­sche zich­ten van Pa­rijs, de stad die men steeds wil weer­zien!

Alles wordt daar­bij ge­diend door mooie, zeer mooie fo­to-op­ria­men, ter­wijl ook de klan­k­op­na­me met alle fi­nes­ses 't zoo wel­ge­luk­te dia­loog vol­ko­men tot zijn recht brengt.

« Het schoon Avon­tuur » is een film die over­al waar hij steeds ver­toond werd, het­zij in Ber­lijn of Pa­rijs, het pu­bliek wist te boei­en, te ont­roe­ren en in te pal­men!

— « Het schoo­ne Avon­tuur », een schoo­ne bij­val! Door het pu­bliek met bui­ten­ge­wo­ne sym­pa­thie ont­van­gen. Schünzel heeft met zijn me­de­wer­ker den film heel fijn­zin­nig aan­ge­pakt en maak­te er­me­de een toon­beeld van een ele­gant, geest­vol en tref­fend film­werk, dat boeit, doet la­chen en te­vens een traan weg­pin­ken, een werk dat alle voor-dee­len van den spreek­film kop­pelt aan de voor­dee­len van den beeld-film. Won­der­vol­le na­tuur­op­na­men met mu­ziek en ge­zang zijn een fes­tijn voor het oog, wan­neer zij zoo fijn, zoo won­der­baar in de han­de­ling zelf ge­we­ven zijn. (Ki­ne­ma­to­graph.)

— Een der mooi­ste suc­ces­sen, die een U. F. A.-blij­spel te beurt

ge­val­len is. Dat ligt hem voor­al aan de hu­mor­vol­le-vlot­te wijze waar­op het thema be­han­deld werd, aan dit op­wek­kend tempo, aan de keus der ver­tol­kers die zóó ge­luk­kig sa­men-spe­len, zooals in den bes­ten tijd van de « en­sem­ble-kunst ». (Der Tag.)

— Wijd en zijd geen oog dat droog bleef. Käthe von Nagy be­houdt ook in de luch­tig­ste toonee­len een stil­len ernst. En daar­om werd zij zoozeer door de stren­ge kri­tiek als door het mil­der pu­bliek ge­liefd en ge­loofd! (8 Uhr-Abend­blatt.)


Que pen­se­riez-vous si c'était le souf­fleur

qui chan­tait à la place du

THE­A­TRE de TOPE­RA LY­RI­QUE

SPEC­TA­CLE DE GALA GA­LA­VER­TOON­ING

Le plus grand ténor du monde

De we­reld­be­roem­de zan­ger

CA­ROT­TO

DANS

LA TOSCA

DE VAN

PUC­CI­NI

AVER­TIS­SE­MENT - BE­RICHT

Mon­si­eur CA­ROT­TO, ne par­lant que le ja­va­nais, sa voix sera rem­placée par celle de Mon­si­eur Tar­tem­pi­on, souf­fleur du Théâtre

Mijn­heer CA­ROT­TO spreekt al­leen het koe­ter­waalsch. Daar­om zal zijn stem ver­van­gen wor­den door de­ge­ne van Mijn­heer Doe­d­al, op­ge­ver van den Schouw­burg

ténor?

Wat zou U ervan zeg­gen in­dien de op­ge­ver zou zin­gen in de plaats van den tenor?

Pour­quoi ad­met­tez-vous

Films "doublés"?

Waar­om dan

'dub­bing-films

: aan­vaar­den?

Le "dub­bing'' est un procédé

in­ac­cep­ta­ble, an­ti-ar­tis­ti­que

De " DUB­BING " is een on­aan­ne­me­lijk mid­del om vreem­de films in een an­de­re taal voor te bren­gen, maar op de er­bar­me­lijk­ste wijze. ||

Quel­ques nou­vel­les

Coup de Jeu à l’aube.

Un film po­li­cier at­ta­chant et de gran­de clas­se, d’une for­mu­le neuve et réalisé avec brio par Serge de Po­lig­ny, un jeune met­teur en scène de ta­lent.

Un Homme sans nom.

« Un Homme sans nom » trad­uit une tragédie d après gu­er­re, une tragédie qu’ont sans doute pro­vo­quée tou­tes les gu­er­res. Tout le monde a lu Enoch Arden et le co­lo­nel Cha­bert! Une fois de plus l’on as­sis­te au re­tour du sol­dat que l’on a cru mort et qui re­vient pour trou­ver sa place prise, son foyer détruit, sa femme au bras d’un autre époux. Cette si­tu­a­ti­on si vieil­le et si con­stan­te — que les faits di­vers en­re­gi­strent en­co­re de loin — prend une force et une ex­pres­si­on sai­sis­santés du fait quel­le est trans­posée dans le temps présent et qu elle est in­carnée avec une puis­san­ce, une hu­ma­nité ma­gi­stra­les par le grand ac­teur Fir­min Gémier, à qui le di­rec­teur de pro­duc­ti­on G. Sta­pen­horst, le réali­sa­teur Ucic­ky et le scéna­ris­te Rob. Lieb­mann se sont ap­pli­qués à as­su­rer tou­tes les chan­ces de tri­omp­he pour ses débuts au par­lant.

Ma Femme... homme cl’af­fai­res.

Le rire est le prop­re de l’homme et ja­mais peut-être F hu­ma­nité tour­mentée de mille sou­cis n’a eu be­soin da­van­ta­ge de se déten­d­re dans l’exer­ci­ce de cette fa­culté si bien­fai­san­te! « Ma femme... homme d’af­fai­res» n’a d’autre préten­ti­on que de faire rire, de soule­ver la gaîté, de créer une joie fran­che et saine. Elle a at­teint son but. Un rire in­ces­sant, un rire en cas­ca­des, des cha­pel­ets de rire ac­com­pag­nent cha­cu­ne de ses di­ver­tis­san­tes péripéties. Trois ex­cel­lents ar­tis­tes: Renée De­vil­lers, Ro­bert Ar­noux et Pas­qua­li, ani­ment de leur verve cette vi­bran­te fan­tai­sie. .

pro­duc­ti­ons U.F.A.

La belle Ave­n­tu­re.

Il est dif­fi­ci­le d’adap­ter une pièce célèbre à l’écran sans faire ce que les déli­cats ap­pel­lent avec une pe­ti­te nu­an­ce de mépris du « théâtre filmé ». Günther Sta­pen­horst et Rein­hold Schünzel n en ont pas moins mag­ni­fi­que­ment réussi à tirer de « La belle Ave­n­tu­re » un film qui reste pure­ment du cinéma. L’in­ter­préta­ti­on y est ex­cep­ti­on­nel­le. Elle a à sa tête avec Kate de Nagy, Lu­cien Ba­roux, Jean Périer, Da­niel Le­cour­tois, Marie Laure, Je­an­ne Pro­vost... pour ne citer que ces noms de (( première gran­deur ».

Un Rêve blond.

Bientôt nous pour­rons ap­plau­dir « Un Rêve blond », où Erich Pom­mer a re­trouvé la veine de ses créati­ons les plus fa­meu­ses, tel­les que « Le Che­min du Pa­ra­dis», «Le Congrès s'amuse ». Li­li­an Har­vey, Henry Garat et Pier­re Bras­seur sont les ve­det­tes de ce film. Un ryth­me ex­tra­or­di­nai­re, une al­li­an­ce in­ti­me des pa­ro­les et de la mu­si­que, la­quel­le est due au com­po­si­teur des airs fa­meux du « Che­min du Pa­ra­dis», du «Congrès» et des «Gars de la Ma­ri­ne », font de ce film un pur chef-d’œuvre. Ja­mais Li­li­an Har­vey, Henry Garat et Pier­re Bras­seur n ont été plus rem­plis d’en­train, plus sou­ples, plus di­vers, plus émou­vants et d’un génie plus nuancé.

Le tes­ta­ment du Mar­quis de S...

Con­rad Veidt vient d’être engagé par la U. F. A. pour le prin­ci­pal rôle mas­cu­l­in du film «Le tes­ta­ment du Mar­quis de S... », pro­duc­ti­on Erich Pom­mer, de la U.F.A. Con­rad Veidt sera le par­te­nai­re de Li­li­an Har­vey dans la ver­si­on al­le­man­de.

D'ans la ver­si­on française, c’est Char­les Beyer qui vient d’être engagé pour jouer aux côtés de Li­li­an Har­vey.


Enquêtes...

« Quels sont les films que vous préférez? » de­man­dait aux spec­ta­teurs T or­ga­ni­sa­ti­on Hays.

Les répon­ses ont quel­que peu sur­pris. Les films co­mi­ques ont eu, de loin, le plus grand nom­bre de suf­fra­ges; leurs par­ti­sans ont même cité les noms des in­ter­prètes qu'ils vou­lai­ent y voir fi­gu­rer: Stan Lau­rel et Oli­vier Hair­dy.

Vi­en­nent en­s­ui­te les films mystérieux, à qui il con­vient de rat­ta­cher les films po­li­ciers, films d’ave­n­tu­res et films du Wild-West.

Le film dra­ma­ti­que, le film à thèse so­ci­a­le n’a que quel­ques voix. Chose ex­tra­or­di­nai­re, ce sont les cam­pag­nes qui en se­rai­ent sur­tout les par­ti­sans.

Plu­si­eurs ten­ta­ti­ves fai­tes dans ce genre déjà n'avai­ent eu aucun succès. Le grou­pe­ment Hays saura main­te­nant de façon of­fi­ciel­le, pour ainsi dire, à quoi s’en tenir.

11 n’empêche qu’à la suite de ce ques­ti­on­nai­re, 1 avis général est que le cinéma va faire en arrière un bond de plu­si­eurs années. Oii en re­vien­dra à la gros­se plai­san­te­rie, à la bour­sou­flu­re, au ro­man­tis­me outré.

S’il est vrai que « Vox po­pu­li » est « vox D'ei », c’est bien dom­ma­ge pour Dieu.

De nom­breux cinémas al­le­mands se sont livrés à une enquête auprès de leurs vi­si­teurs pour sa­voir quels films ceux-ci dési­rai­ent re­voir. Le choix du pu­blic s’est porté sur les qua­tre films sui­vants: L’Ange bleu. Le Ca­pi­tai­ne Crad­dock, Le Congrès

s’amuse et Le Che­min du Pa­ra­dis.

« Mo­ti­on Pic­tu­re He­rald » a ou­vert une enquête parmi tous les prop­riétai­res de cinéma et leur adressé un ques­ti­on­nai­re leur »

de­man­dant quels sont les ac­teurs qui pro­vo­quent l’en­gou­e­ment du pu­blic dans les pays de lan­gue an­glai­se.

Janet Gay­nor ar­ri­ve en se­con­de place, avec 2.403 voix, après la fa­meu­se ac­tri­ce Mi­a­rie D*res­s­ler. Char­les Far­rell ar­ri­ve pre­mier pour les ve­det­tes hom­mes, avec 1818 voix.

Will Ro­gers ar­ri­ve en sixième rang, immédia­te­ment après Greta Garbo.

Sur les 3.761 ac­teurs d’Hol­ly­wood (ne par­lons point des 18.000 fi­gu­rants), il y en a 1.031 qui par­lent d’au­tres lan­gues que l’an­glais. Comme bien on pense, ceux qui par­lent le français sont les plus nom­breux. Il y en a 317. Mais qu’on ne s’y trom­pe pas. Parmi ces « Français », beau­coup sont Rus­ses, Po­lo­nais ou Rou­mains, sans par­ler des Bel­ges et des Suis­ses. En­s­ui­te vi­en­nent les Es­pag­nols, au nom­bre de 302; les Al­le­mands, dont il y en a 258, et les Ita­liens, qui se mon­tent à 50. Pour ces lan­gues, il est rare qu’on man­que d’ac­teuirs, mais il n’y a que 18 Rus­ses et 5 Chi­nois spéci­a­lisés dans leur prop­re lan­gue. 11 ar­ri­ve donc, pour des films sur l'Orient ou la Rus­sie, qu’on ait be­soin de faire appel à des res­sor­tis­sants de ces pays qui ha­bi­tent Hol­ly­wood, mais ne font pas de cinéma.. .

Pen­dant ces deux dernières années, on a con­struit en Eu­ro­pe 801 cinémas nou­veaux con­te­nant 630.000 pla­ces.

Ar­ri­ve en tête, l’An­g­leter­re, qui a con­struit, en 1930 et 1931, I 70 cinémas(248.000 pla­ces). Puis la Fran­ce, 160 cinémas, pour 119.000 spec­ta­teurs. L’Al­le­mag­ne oc­cu­pe le troi­sième rang dans ce clas­se­ment: 65 cinémas et 62.500 pla­ces. En­s­ui­te la Tchécos­lo­vaquie, avec 60 cinémas nou­veaux con­te­nant 65.000 pla­ces; la Rou­ma­nie: 45 cinémas avec I 7.000 pla­ces.

ÉCO­NO­MIE,

Hygiène, Con­fort,

avec les

RA­DI­A­TEURS-“inf/il* CHAU­DIE­RES Wlnl

pour

CHAUF­FA­GE CEN­TRAL

par Eau chau­de ou par Va­peur,

De­man­dez la Bro­chu­re spéciale envoyée fran­co sur de­man­de.

Chauf­fa­ge cen­tral

Dis­tri­bu­ti­on d’eau chau­de

In­stal­la­ti­ons

sa­ni­tai­res

Chau­dière “ Idéal Clas­sic ”

Louis VER­AN­NE­MAN

43, Rue du Pa­vil­lon

AN­VERS

557.45

BE­SPA­RING, GE­ZOND­HEID en BE­HAAG­LIJK­HEID

zijn U ver­ze­kert

door de

Cen­tra­le Ver­war­ming

Ra­di­a­to­ren en Ketel “IDEAL gg|

CLAS­SIC „ pffï

./ër ll­liHl

Vraagt het uit­leg­boek­je, É? \(|

dat U kos­te­loos zal toe* <

ge­zon­den wor­den, aan ij

Louis VER­AN­NE­MAN

43, Vlag­straat, Ant­wer­pen TE­LE­FOON 557.45


MAI­SON — HUIS

Jules Pee­ter5

14, rue Hou­blon­nière - Hop­land, 14, AN­VERS — ANT­WER­PEN

Fondée en Ge­sticht in 1870

Tapis

en tous gen­res

Tis­sus

Ta­pij­ten

in allen aard

Stof­fen

LI­NO­LE­UM

EN Z.

Au Mo­no­po­le

Wir­rni­ni­il

6ran­de Mai­son de Blanc

31, Marché au Lait -- rue Vle­min­ck, 1

IBM»« Téléphone 272.00

COU­VER­TU­RES COU­VRE - LITS LIN­GE­RIE LINGE DE TABLE K STO­RES R I D E A U X B O N N K T E RIE H

Re­mi­se de 10o,° aux mem­bres de la ’’Ligue des fa­mil­les nom­breu­ses” et In­va­li­des de Gu­er­re.

Apo­theek - Dro­ge­rij “DE AREND,,

10, Oe Co­nin­ck­plein. 10 (hoek Van Art­e­vel­de­straat)

VRAAGT HET DE­MAN­DEZ LE

“ CA­CHET SPÉCIAL „

otóiltar legen Jl­lil­Ji; ZËNÜWPÏJS, m. ~|| inïail­lib­Te «ire­MilX Et H?E, «ÉUS etc. - Phar­ma­cie = Dro­gu­e­rie “L’AIGLE,

Tel. 350-88

10, place De Co­nin­ck,10 (coin Rue Van Art­e­vel­de)

' ..

Tel. 350.88

Een nieu­we for­muul

SCHIL­DE­RIJ­EN

BE­WEEG­LIJ­KE

In het week­blad « Monde » schrijft Ge­or­ges Alt­man een met hout­sne­den ver­lucht ar­ti­kel over een nieu­we « for­mu­le » van de teeken­film: de « ta­bleaux animés » of «be­weeg­lij­ke schil­de­rij­en», in na­vol­ging van de « des­sins animés » of « be­weeg­lij­ke teek­e­nin­gen » (teeken­film).

Film­kunst, aldus de be­ken­de cri­ti­cus, is geen blij­spel-, geen dra­ma-, geen foto-, geen re­a­lis­me­kunst: film­kunst is ver­beel­dings­kunst; wat een film blij­ven­de waair­de geeft is, sinds Méliès, en tot Chap­lin toe (via Ei­sen­stein en Pabst), de schep­pen­de fan­t­azie welke aan een film ten grond­slag ligt. De geest al­leen bouwt een film, en daar­on­der zijn de ca­me­ra en de we­reld-als-ob­ject zon­der waar­de.

De Vlaam­sche hout­snij­der Frans Ma­se-reel, zóó be­kend door zijn prach­ti­ge il­lu­stra­ties bij Ro­main Rol­land’s werk (Li­lu­li en Pier­re et Luce), en Ver­hae­ren’s «Tra­vail­leur étran­ge », heeft thans in sa­men­wer­king met den Tsje­chi­schen ar­chi­tect, Ber­t­hold Bar­tosch, zijn hout­sne­den ge­no­men als uit­gangs­punt voor een nieuw tee-ken­film-gen­re. Een paar jaar ge­le­den ver­scheen bij Kurt Wolff, te München, in­ge­leid door Her­man Hesse, een « Suite » hout­sne­den van Ma­sereel, « Die Idee », een ge­schie­de­nis zon­der woor­den, die toont, hoe uit het brein van een dich­ter, of een den­ker, een révo­lu­ti­on­nai­re Ge­dach­te ont­staat, die tot ont­wik­ke­ling komt, een zelf­stan­dig leven krijgt, de we­reld door­trekt, ge­hoond en aan­ge­be­den, ver­drukt en zege vierend, op den duur voor den « ont­wer­per » zelf on­her­ken­baar, ten prooi aan alle voor­oor­dee­len der men-schen, ge­doemd tot on­der­gang... doch ein­de­lijk weer op­ge­volgd door een nieu­we

Ge­dach­te, die op haar ge­lijkt als een zus­ter, en die den den­ker of den dich­ter op­nieuw het leven hoop­vol en geest­drif­tig ver­mag te doen aan­schou­wen.

Bar­tosch ver­vult de moei­za­me en on­dank­ba­re taak van het uit­knip­pen der fi­gu­ren, het mon­tee­ren tot een film « Idée » naar het album « Idée » van den Vlaam-schen kun­ste­naar. Nu de teeken­film, na den « goe­den ouden tijd » van de eer­ste Mic­key’s, ver­wor­den is tot een laag genre aan welks ver­bas­te­ring de so­no­ri­sa­tie groo­ten­deels schuld heeft, mag deze «hout-sneefilm» met vreug­de als een nieuw en ar­tis­tiek genre be­groet wor­den. Tech­nisch door de teeken­film geïnspi­reerd, staat de hout­sneefilm op een veel hoog­er peil; in­dien hier de­fi­ni­tie­ve re­sul­ta­ten en tech­ni­sche ver­vol­ma­kin­gen zou­den kun­nen be­reikt wor­den, zou deze nieu­we toe­pas­sing in­der­daad on­ver­moe­de en wijde ho­ri­zon­ten ope­nen. Hier ont­staat een film­dra­ma uit het in be­we­ging zet­ten van een reeks ly­ri­sche beel­den; hier is geen spra­ke meer van ko­mi­sche hou­te­rig­heid, maar van een ern­stig en har­mo­ni­eus uit­ge­beeld, dich­ter­lijk en ge­dach­ten­rijk ge­beu­ren.

Zie­hier hoe Bar­tosch te werk gaat. Flij neemt een van Ma­sereels teek­e­nin­gen, b.v. die welke « de ge­boor­te van de Ge­dach­te » voor­stelt (men ziet een vrou­wen­fi­guur op­staan uit het hoofd van een jon­gen man vóór zijn werk­ta­fel); men voelt in de teek­e­ning de op- en voor­waart­sche be­we­ging die Ma­sereel zijn Ge­dachte­fi­guur heeft wil­len mee­ge­ven; Bar­tosch zal die be­we­gin­gen alle « too­nen »; hij haalt uit de teek­e­ning wat deze in de kiem bevat; elk der fi­gu­ren van Mla­sereel wordt ach­ter­een­vol­gens in sil­hou­et uit­ge­sne­den


en in tien­tal­len exem­pla­ren na­geteek­end, elk der sil­hou­et­ten wordt van een tien­tal ge­le­din­gen voor­zien bij mid­del van schar-nier­tjes, opdat zij be­zield zul­len lij­ken met alle buig­zaam­heid en alle be­weeg­lijk­heid van t le­ven­de wezen. Hier wordt ook niet, zooals voor de Ame­ri­kaan­sche teeken­film, mas­sa­werk ge­pro­du­ceerd, aan den loop­en­den band; al­leen Bar­tosch is aan den ar­beid en hij ver­richt dien ge­heel.

Te­vo­ren had Bar­tosch reeds teek­en­werk ge­maakt voor de film te Wee­nen en te Ber­lijn, waar hij aard­rijks­kun­di­ge films ver­vaar­dig­de, die, naar het zeg­gen van Ge­or­ges Alt­man, te­ge­lij­ker­tijd nauw­keu­rig en ly­risch zijn. Hij heeft do­cu­men­tai­res op­ge­no­men van de wol­ken en de zee, die won­der­schoon moe­ten zijn.

Bar­tosch’ nieu­we toe­pas­sing, de « hout-sneefilm », is, aldus be­sluit Alt­man, een ly­ri­sche droom, mee­ge­sleept door de be­we­ging, een suite van le­ven­de en be­weeg­lij­ke schil­de­rij­en. Wat Alt­man tot dus­ver van de col­la­bo­ra­tie M'asereel-Bar­tosch ge­zien heeft, doet hem het al­ler­schoon­ste ver­wach­ten voor de toe­komst, maar hij heeft nog niet alles ge­zien, daar er bij deze hout­sneefilms ook toe­pas­se­lij­ke mu­ziek zal wor­den ge­com­po­neerd. Zoo zal ook hier­door de film­kunst, — com­bi­na­tie van dich­ter­lij­ke ge­dach­te, vorm, be­we­ging en klank, — weer nader zijn ge­ko­men tot het ide­a­le doel dat zij zich vóór oogen heeft te hou­den: de al-om­vat­ten­de ui­ting te wor­den van de men­sche­lij­ke kunst­on­t­roe-ring.

DuL­Le­le Dia­loog­op­na­me

in Ame­ri­ka is weer een be­lang­wek­ken­de proef ge­no­men met de aan­wen­ding van net ge­spro­ken woord in de dra­ma­ti­sche film. Het ging er om de ver­fil­ming van « Stran­ge in­ter­lu­de» (vreemd tus­schen-spel), n tooneel­stuk van Eugène O’Neill. In dit drama m negen be­drij­ven, waar­van één voor­stel­ling vijr uren duurt, spe­len de « ter­zij­des » een even groote rol ais de ge­wo­ne dia­lo­gen en de han­de­ling. Dóór « ter­zij­des » dient veir­staan: dàt wat de ak­teur bij zich­zelf zegt en dus niet be­stemd is om ge­hoord te wor­den door een part­ner.

ten voor­beeld zal dit meer ver­dui­de­lij­ken. Zie­hier hoe het er on­ge­veer toe­gaat in dit stuk:

Een ak­teur zit vóór zijn werk­ta­fel. Ie­mand treedt bin­nen. Hij zegt be­leefd­heids­hal­ve tot den bin­nen­tre­den­de: « Ik ben blij u te zien! Hoe stelt gij het? Ga toch zit­ten! ». Maar bij zich zelf mom­pelt hij: « Wat komt die kerel on­ge­le­gen! ».

Het stuk, dat hee­le­maal aldus is op­ge­bouwd, zou dus wor­den ver­filmd. Dat hier groote moei­lijk­he­den mede ge­paard zou­den gaan, wist men van te voren. Im­mers, hoe zou men de « ter­zij­des » weer­ge­ven?

Ro­bert Z. Le­o­nard, die met de ver­fil­ming werd be­last, had te kie­zen tus­schen vier me­tho­des. Hij kon dood­ge­woon de tech­niek van de tooneel­op­voe­ring vol­gen. Of hij kon in de dia­lo­gen oog­en­blik­ken van stil­te in­schui­ven, ge­du­ren­de de­wel­ke de ak­teurs door hou­ding en ge­baar de toe­schou­wers dui­de­lijk zou maken wat in hem ei­gen­lijk om­ging. Of hij kon de schim­men van de ak­teurs de « ter­zij­des » laten uit­spre­ken. Of hij kon, wan­neer de «ter­zij­des» moesten wor­den uit­ge­spro­ken, het beeld van den ak­teur tel­kens laten ver­va­gen.

DES PRA­LI­NES? DU CHO­CO­LAT? DES BON­BONS?

PRA­LI­NES? CHO­CO­LA­DE? SNOE­PE­RIJ­EN?

CON­FI­SE­RIE «EDEL­WEISS

PLACE DB LA GARE ä côté du Ciné-Zool­ogie

N'ou­bliez pas de vous y ren­d­re

— avant la représen­ta­ti­on —

— pen­dant l'entr acte —

STA TIE­PLE1N

naast de in­gang van Ci­ne-Zool­ogie!

Loop er even bin­nen Vóór de ver­toon­ing tij­dens de poos

HUIS

DON­NEZ

Wiegstraat 17"! 9

bij de Meir­brug

Te­le­foon 257.00

Sinds 1866 het de­ge­lijk­ste voor uw Hand­wer­ken, Kou­sen en brei­goed, Zijde, Ka­toen. Garen. — Alle Be­noodig­he­den —

MAI­SON

don­nez!

Rue du Ber­ceau, 17<-'I9

près du Pont-de-Meir 1

Téléphone 257.00 S

De­puis 1866 la meil­leu­re pour vos?

Ou­vra­ges de mains, Bon­ne­te­rie I Soies, Co­tons, Mer­ce­ries, | — Tou­tes Four­ni­tu­res. — S

EM­PLOY­EZ UN RO­TO­SAN POUR PU­RI­FIER VOS W.C. DANS VOS AR­MOI­RES, POUR ÉLOIG­NER LES MITES, ETC EN USAGE ICI Agen­ce générale pour la Bel­gi­que: Al­ge­meen A gent voor België: R. LEE­NAERS 8, Bue de la Sta­ti­on, 8 8, Sta­tie­straat, 8, EEC­KE­REN AN­VERS - ANT­WER­PEN een RO­TO­SAN IN UW W. C. VER­WEKT STEEDS FRIS­SCHE LUCHT. IN UW KAS­TEN VER­JAAGT HET DE MOT ENZ. HIER IN VER­BRUIK


L eau

Le­o­nard heeft met de eer­ste toonee­len, die wer­den op­ge­no­men, die vier me­tho­des be­proefd. Ten­slot­te werd de twee­de ver­ko­zen. Dus zeg­gen de ak­teurs al­leen de ge­wo­ne dia­loog; het ove­ri­ge druk­ken zij uit door hou­ding en ge­baar; de « ter­zij­des » wor­den on­der­wijl op een an­de­re wijze ver­klankt: zij wor­den dus ge­zegd door «een stem». Fei­te­lijk ging René Clair al-zoo reeds te werk in « Le Mil­li­on ».

Tech­nisch was de sa­men­stel­ling van dezen film bui­ten­ge­woon moei­lijk, daar een dub­be­le dia­loog­op­na­me was ver­eischt en daar alles toch nauw­keu­rig syn­kroon moest blij­ven.

ivor­ce en per­spec­ti­ve....

L 'an 1928, à Paris, Adolp­he Men­jou, « suave amou­reux de l’écran », épou­sait sa' blon­de par­te­nai­re Ca­ther­i­ne Car­ver. Ce fut en­s­ui­te la lune de miel. A Lond­res d’abord, où le bel Adolp­he af­fir­mait qu’il était de­venu un homme « complète­ment do­mes­ti­qué ».

Adolp­he vient de faire appel.

A l'en croi­re, en effet, les deux époux sont «irrécon­ci­lia­bles». 11 ajou­te tou­te­fois, qu’ils se sont « séparés à l’amia­ble ».

Adolp­he Men­jou se trou­ver­ait ac­tu­el­le­ment chez sa mère et l’ex-Ca­ther­i­ne Car-ver à l'hôpital, où elle se­rait en trai­te­ment pour des trou­bles ner­veus

Ce­pen­dant un nuage se le­vait à l'ho­ri­zon ma­tri­mo­ni­al et venait éclip­ser mo­men­tanément cette lune de miel que l’on disait éter­nel­le. Adolp­he décida d’y échap­per en ve­nant pas­ser quel­que temps en Eu­ro­pe.

11 faut croi­re que le désac­cord qui était à l’ori­gi­ne de ce voy­a­ge, se révéla plus sérieux que ne pen­sait Men­jou.

C’est du moins ce que lais­se sup­po­ser Mil­ton Cohen, avo­cat spéci­a­lisé dans les di­vor­ces d’ar­tis­tes célèbres, et au­quel

Dans le Al.​onde duGi

mema

Käte de Nagy et l’U.F.A.

Une faus­se nou­vel­le a couru dans les mi­li­eux cinéma­to­grap­hi­ques: Käte de Nagy au­rait été engagée par la Fox-Film.

Con­sultée, la U. F. A. dément catégo­ri­que­ment cette in­for­ma­ti­on: Käte de Nagy est sous con­trat jusqu’en 1934.

Nous re­ver­rons cet hiver Käte de Nagy, la ve­det­te du Ca­pi­tai­ne Crad­doçk., de Ronny et du Vain­queurs, dans deux nou­veaux films, jeune fille ado­ra­ble­ment aris­to­cra­ti­que dans la Belle A ven­tu­re, pe­ti­te ma­nu­cu­re sen­ti­men­ta­le dans le Lit de Ma­da­me Led­cux, Käte de Nagy, par sa beauté, son char­me et son im­men­se ta­lent, as­su­re­ra le succès de ces deux pro­duc­ti­ons qui comp­teront parmi les plus im­por­tan­tes de la sai­son pro­chai­ne.

Le film par­lant et l’Eg­li­se an­gli­ca­ne.

L’évêque an­gli­can de Li­ver­pool, le Dr. David, vient d’être invité à don­ner son ap­pro­ba­ti­on à une in­no­va­ti­on in­ventée par M. Re­gi­nald Plant, rec­teur de War­ring­ton, qui vient de se ren­d­re à Lond­res pour s en­ten­d­re avec une com­pag­nie cinéma­to­grap­hi­que en vue de la pro­duc­ti­on d’une série de films par­lants tirés de l’His­toi­re-Sain­te.

Le Révérend M. Plant en­tend met­tre en effet le progrès au ser­vi­ce de la re­li­gi­on: «Après les prières et les can­ti­ques, l’of­fi­ce re­li­gi­eux ter­miné, au lieu de mon­ter en chai­re, le mi­ni­stre fera pro­je­t­er sur un écran un épi­so­de quel­con­que de l’his­toi­re bi­bli­que, ac­com­pagné d’un com­men­tai­re ap­prop­rié et ainsi les fidèles ver­ront et en­ten­dront ce que le prédi­ca­teur ne se­rait pas en me­sure de leur faire com­pren­d­re avec la même ef­fi­ca­cité ».


UIT FILM­LAND

+ In de « Opéra-Co­mi­que », te Pa­rijs, wordt een toe­stel voor toon­film ge­plaatst. De be­stuur­der van dezen schouw­burg koes­tert het plan ie­de­ren Maan­dag een film­ver­toon­ing te geven, na­tuur­lijk van al­ler­eer­ste rang-films. Hij zou be­gin­nen met « Don Qui­chot­te », die, zooals men weet, ver­tolkt wordt door den we­reld­be­roem­den bas Cha­li­a­pi­ne.

Een ini­ti­a­tief dat zich wel zal laten door­gron­den. Is het ook ten on­zent niet in te voe­ren? Wel te ver­staan voor films van een uit­ge­spro­ken hoog-ar­tis­tiek ge­hal­te en die me­nig­maal op het pro­gram­ma der ge­wo­ne bios­ko­pen geen plaats kun­nen vin­den.

rfc War­ner Bros-First Na­ti­o­nal kon­di­gen vijf « spe­ci­al »-films aan voor het sei­zoen 1932-33. Eén er van is u 20.000 Years in Sing-Sing », een op­hef­ma­ken­de open­ba­ring van het leven in het mo­der­ne ge­vang. Ge­or­ge Brent ver­vult er de hoofd­rol in.

Jfr Dte Ita­li­a­nen van Hol­ly­wood pro­tes-tee­ren tegen de films waar­in zij steeds wor­den af­ge­schil­derd als gang­sters of schui­mers.

Ge­or­ges Mar­ret, pro­du­cer van de ka­rak­te­ris­tie­ke rol­prent « Jean de la Lune », gaat een nieu­wen film aan­zet­ten. Titel: Su­zan­ne, naar een werk van Stève Pas­sem. Insce­neer­der: Ray­mond Rou­leau.

Abel Gance zal « Het Spook­schip » in-tus­schen ver­we­zen­lij­ken.

>k De Be­roeps­bond van Bel­gi­sche k ilm-jour­na­lis­ten deelt mede:

Ten einde de plaats aan te dui­den, die de ci­ne­ma thans in­neemt in het maat­schap­pe­lijk en in het kunst­le­ven, richt de Be­roeps­bond van de Bel­gi­sche Film­pers een « Week van de Ci­ne­ma » in, van Vrij-clag 9 tot Za­ter­dag 17 De­cem­ber a.s. Al

wie in ons land bij de ci­ne­ma­to­gra­fie be­trok­ken is, ver­leent zijn me­de­wer­king: pclüitie­ke per­so­na­li­tei­ten, le­zing­hou­ders, volks-uni­ver­si­tei­ten, kunst-groe­peerin­gen, film­clubs, film­fir­ma’s, ci­ne­ma­hou­ders, enz.

Dte « Week » zal be­slo­ten wor­den met een groot ci­ne­ma­to­gra­fisch nacht­feest, waar­voor ver­schei­de­ne ve­det­ten hun me­de­wer­king toe­zeg­den. Een feest­maal en een bui­ten­ge­wo­ne voor­stel­ling zijn even­eens voor­zien.

In den loop van de » Week » zul­len de firma’s hun voor­naams­te nieu­we pren­ten voor­stel­len. Niet al­leen te Brus­sel, maar ook in de groote pro­vin­cie­ste­den, zul­len ver­ga­de­rin­gen en voor­stel­lin­gen plaats heb­ben.

% Wij be­kwa­men reeds, dat bui­ten-land­sche ak­tu­a­li­teits­kro­nie­ken een rui­me­re plaats toe­ken­den aan de ge­beur­te­nis­sen uit ons eigen land.

Maar een ei­gen­lijk Bel­gisch ak­tu­a­li­teits-jour­naal ont­brak nog.

Naar thans wordt ge­meld, wordt eer­lang ook hier­in voor­zien. Dit « jour­naal », waar­van het eer­ste num­mer bin­nen­kort op het doek zal komen, heet «Filmac». Het zal be­staan uit klan­k­op­na­men.

Men ver­ze­kert dat alle po­li­tiek zal ge­weerd zij nen dat « F ilmac » zich zoowel tot het Vlaam­sche dan tot het Waal­sche pu­bliek zal wen­den.

+ Emil Lud­wig, de be­ken­de Duit­sche schrij­ver, heeft een sce­na­rio ge­maakt: « Beet­ho­ven en de ne­gen­de Sym­fo­nie ». Karl Hartl zal het in prent bren­gen. Fritz Körtner, die reeds ten tijde van de stil­le film een Oos­ten­rijk­sche Beet­ho­ven-prent ver­tolk­te, is nu even­eens voor de ti­tel­rol aan­ge­spro­ken.

Fes PI­ON­NIERS Je 1 en­re­gi­stre­ment des meil­leurs Fil ms

par les VE­DET­TES

RE­PER­TOI­RE IN­TER­NA­TI­O­NAL

L. Bas­te­nie*Pehrs­son

OF­FE­RAN­DE­STRAAT, 31

ANT­WER­PEN

Ka­chels, Haar­den, Pracht­vu­ren

van

N. MAR­TIN A FON­DE­RIES BRUXEL­LOI­SES A CINE7 A JAARS­MA A SUR­DIAC A A A A PER­MA­NENT A TU­REN­NE a a A Spe­ci­a­li­teit van

Cui­sinières

IN EIGEN GE­MAAK

LET WEL OP HET ADRES


TRA­VAUX COM­MER­CI­AUX

ETI­QUET­TE 5 EN COU­LEURS

TE­LEP­HO­NE: 289,05