Programma van 6 tot 12 mei 1932



Brochure

Bron: FelixArchief nr. 1968#759

Deze tekst werd automatisch gegenereerd op basis van gescande pagina’s met OCR-software. Door de diverse historische lettertypes gebeurde dat niet altijd foutloos.

Toon alleen de facsimile’s van dit programma



AU BON COIN

A. VAN OSTA & O

39 - 41 rue Car­not straat — rue Dam­brug­ge straat, I

Gran­de spéci­a­lité

VÊTE­MENTS sur ME­SURE

et de

la belle CON­FEC­TI­ON

à des

PRIX voor GE­MAAK­TE

défiant en op MAAT TE MAKEN

toute klee­de­ren voor

con­cur­ren­ce HEE­REN. JON­GE­LIE­DEN

en KIN­DE­REN

AU BON COIN

Best ge­kend huis der stad

Pro­gram­me 36 Speelwÿzer

Ven­d­re­di z; Sa­me­di »y Di­man­che Vrij­dag B Za­ter­dag • Zon­dag

SLun­di Maand a a

Lundi Q Jeudi -tgy mai Maan­dag Don­der­dag Mei

1. Eclair­Jour­nal

Ac­tu­a­lités so­no­res

2. Quart de Por­ti­on

Co­mi­que

ENTR'ACTE

1. Eclair-Nieuws­be­rich­ten

Ak­tu­a­li­tei­ten op den ki­an­ki­ilm

2. Een vier­de der por­tie

Klucht

POOS

Pen­dant tentr’acte - Au­di­ti­on de dis­ques Tij­dens de poos - Uit­voe­ring van gram­mo­foon­pl.

du film

TU­MUL­TES

B 48171 OH MO'NAH par l'or­ches­tre door het or­kest

Bar­na­bas de Geczy

3. Le Che­min du Pa­ra­dis

Fiim ope­ret­te Scénario de Sce­na­rio van

FRANZ SCHULZ & PAUL FRANK

Réali­sa­ti­on Ver­we­zen­lij­king

WIL­HELM THIE­LE

avec la col­la­bo­ra­ti­on de in sa­men­wer­king met

MAX de VAU­COR­BEIL

Mu­si­que de Mu­ziek van

WER­NER R. HEY­MANN

uit den film

STOR­MEN DER PAS­SIE

B 49056 Je ne sais pas à qui j'ap­par­tien

'.y weet ja niet wien ik toe­be­hoor par l'or­ches­tre de danse door het dans­or­kest

Par­l­op­ho­ne

5 De Weg naar het Pa­ra­dijs

Film­ope­ret­te Cou­plets de Koeplet­ten van

JEAN BOYER

Pri­ses de vues Zicht­op­na­men

FRANZ PLA­NER

Pri­ses de sons • Klan­k­op­na­men

H. FRITZ­SCHING

Décors Scher­men

OTTO HUNTE

DRA­MA­TIS PER­SONÆ Willy Henrv Garat

Jean René Le­feb­vre

Guv Jac­ques Maurv

M. Bour­cart Gas­ton Jac­quet

Li­li­a­ne Bour­cart. Li­li­an Har­vev

Edith de Tour­koft Olga Tc­hechowa

Maître (Mees­ter) Du­pont-Bel­le­vil­le . Hu­bert Daix

L’Huis­sier - De Deur­waar­der . Jean Boyer

Dan­ses réglées par Dan­sen ge­re­geld door

HEINZ LI­NOEN

Or­ches­tre de Or­kest van

LEWIS RUTH Comœdian Har­mo­nists


Le Che­min du Pa­ra­dis

Trois jeu­nes gens, trois amis, presque trois frères, ren­trent d’une lon­gue ran­donnée en au­to­mo­bi­le. C'est le prin­temps... on a vingt ans... les cœurs et le mo­teur bat­tent à l’unis­son. Mais une mau­vai­se sur­pri­se at­tend à leur arrivée Willy, Jean et Guy. Ils ap­pren­nent la ruine de leur ban­qui­er com­mun et trou­vent leur mo­bi­lier sous scellés. Que faire? Tra­vail­ler, bien sûr! Mais com­ment, et par quel moyen? Il ne leur reste au monde que leur au­to­mo­bi­le. Ils déci­dent de la ven­d­re et d’ache­ter, avec le prix de cette vente, un dis­tri­bu­teur d’es­sen­ce sur le bord de la grand route.

Aus­sitôt dit que fait: le poste d'es­sen­ce est acheté, et cha­cun des trois amis, à tour de rôle, monte la garde auprès du dis­tri­bu­teur. La plus fidèle clien­te est la jeune et spor­ti­ve Li­li­a­ne Bour­cart, qui fait suc­ces­si­ve­ment la con­nais­san­ce de Willy, Jean et Guy et les trou­ve tous les trois bien gentils.

Dé leur côté, les jeu­nes gens, sans oser se l’avou­er, s’épren­nent séri­eu­se­ment de leur char­man­te clien­te. Cha­cun garde donc pour lui son se­cret, et se croit l’élu. Peu à peu ce­pen­dant, Li­li­a­ne s’aperçoit qu elle aime Willy. Com­ment faire com­pren­d­re cela aux au­tres? Li­li­a­ne décide de s'adres­ser à une femme ex­per­te à dénouer les com­pli­ca­ti­ons sen­ti­men­ta­les. Jus­te­ment M Bour­cart, le père de Li­li­a­ne, est veuf de­puis long­temps et porte un vif intérêt à Edith de Tour­koff, une char­man­te étrangère, qui aime M. Bour­cart et rêve de de­venir sa com­pag­ne.

C’est à elle que Li­li­a­ne fera ses con­fi­den­ces.

La belle Edith con­seil­le à la jeune fille de par­ler fran­che­ment aux trois amis. Mais cet aveu n'ar­ran­ge pas les cho­ses; tan­dis que Jean et Guy se résig­nent tri­ste­ment, Willy se fâche avec Li­li­a­ne, avec ses amis et avec le ga­ra­ge. C est Edith, l’ha­bi­le Edith, qui est chargée à nou­veau de tout ar­ran­ger, et elle s’en ac­quit­te à mer­veil­le: Willy, Jean et Guy, récon­ci­liés et engagés comme di­rec­teurs d'un im­por­tant ga­ra­ge, voi­ent ar­ri­ver une char­man­te dac­ty­lo, qui res­sem­ble fort à la belle Li­li­a­ne. Ce­pen­dant, Willy, ran­cu­nier, ne veut pas être joué de la sorte; il dicte une let­tre de démis­si­on à la société et la signe ra­geu­se­ment sans la re­li­re. Mais voilà qu’entre à ce mo­ment le père de Li­li­a­ne, suivi d’un no­tai­re. Willy s’aperçoit qu’il a signé en réalité son con­trat de ma­ria­ge! Fu­ri­eux, il doit ac­cep­ter les cho­ses, mais se pro­met de de­man­der le di­vor­ce aus­sitôt après la cérémonie.

Alors Li­li­a­ne s'em­por­te et se répand en in­ju­res con­tre le « mécano » de son cœur. Et comme le père Bour­cart, in­digné du lan­ga­ge de sa fille, se mon­tre prêt à la cor­ri­ger ver­te­ment, Willy se préci­pi­te, s’in­ter­po­se et prend dans ses bras la déli­ci­eu­se créature qui a bien mérité ce bon­heur.

Willy épou­se­ra Li­li­a­ne et les garçons d’hon­neur, tout à fait sa­tis­faits de leur sort, ne seront au­tres que Jean et Guy.

BBB

LES BIÈRES POUR TOUS LES GOUTS:

PIL­SNER UR­QUELL BOCK GRÜBER

SPA­TEN­BRAU

MU­NICH

GUIN­NESS-STOUT

PA­LE-ALE

SCOTCH-ALE

SPÉCI­A­LITÉS

BUF­FET FROID GI­BIER

SAL­LES POUR BAN­QUETS


Sfr

De weg naar

Drie jonge lie­den, drie vrien­den, haast drie broe­ders, keeren van een lange rond­reis weer. 't Is de Lente. Ook in hun hart van twin­tig jaar, dat in éénklank klopt met de ja­gen­de motor van hun auto... Doch een treu­ri­ge ver­ras­sing staat hen te wach­ten bij hun aan­komst: zij ver­ne­men dat hun ban­kier het bijl­tje er bij neer­ge­legd heeft en zij vin­den hun mo­bi­lier zon­der meer over­la­den met alle mo­ge­lij­ke ze­gels van moe­der Jus­ti­cia. Wat te doen? Wer­ken, zeker! Maar hoe en waar halen zij de mid­de­len van­daan? Er blijft hun slechts één voor­werp over: hun auto. Zij be­slui­ten deze te ver­koop­en om, met de op­brengst ervan, een naf­te­hou­der te koc­pen, dien zij aan den groo­ten weg zul­len uit­ba­ten.

Zoo ge­zegd, zoo ge­daan. De klei­ne tank wordt aan­ge­kocht en ieder der drie vrien­den, Willy, Jan en Guy, trek­ken om beur­ten de wacht op, aan hun « bron van in­kom­sten ». Een der trouw­ste klan­ten is de jonge en spor­tie­ve Li­li­a­ne Bour­cart, die ach­ter­een­vol­gens ken­nis maakt met Willy, jan en Guy en ze alle drie zeer be­min­ne­lijk vindt.

Van hun kant, doch zon­der het me­kaar te be­ken­nen, wer­den de drie vrien­den ver­liefd op hun ver­lei­de­lij­ke kliënte. Ieder be­waart zijn eigen ge­heim en meent de uit­ver­ko­re­ne te zijn. Noch­tans ont­dekt Li­li­a­ne dat zij Willy be­mint. Hoe dit aan de an­de­ren wijs ge­maakt? Li­li­a­ne be­sluit den raad in te roe­pen van een vrouw, die de kne­pen kent om alle lief­des­in­tri­ges te ont­war­ren: Edith de Tour­koff, een mooie vreem­de­lin­ge, die hoopt eens de vrouw te wor­den van den rij­ken M:. Bour­cart, we­duw­naar en ook vader van Li­li­a­ne, en die op haar ver­slin­gerd is.

het Pa­ra­dijs

Li­li­a­ne neemt Edith in ver­trou­wen.

Deze raadt het jonge meis­je aan, open­lijk tot de drie vrien­den te spre­ken. Doch deze be­ken­te­nis lost nie­men­dal op; ter­wijl Jan en Guy zich in hun lot schik­ken, maakt Willy her­rie én met Li­li­a­ne én met zijn vrien­den én met den ei­ge­naar der stel­plaats. Edith, de knap­pe Edith, wordt an­der­maal de taak op­ge­dra­gen alles te schik­ken en zij ge­lukt daar won­der­wel in. Willy, Jan en Guy zijn weer ver­zoend en zij wor­den bui­ten­dien aan­ge­no­men als be­stuur­ders van een groote au­to­berg­plaats.

Een jonge dac­ty­lo komt zich aan­mel­den. Zij ge­lijkt ver­ba­zend op de mooie Li­li­a­ne. Maar Willy is wrok­kig en wil niet op zulke wijze beet­ge­no­men zijn: hij dic­teert een ont­slag­brief en teek­ent deze zon­der hem te her­le­zen.

Daar komt op dit oog­en­blik Li­li­a­ne’s vader bin­nen, in ge­zel­schap van een no­ta­ris. Willy stelt vast dat hij in wer­ke­lijk­heid zijn hu­we­lijks­kont­rakt heeft on­der-teek­end. Woe­dend moet hij den ge­scha­pen toe­stand aan­vaar­den, doch is vast­be­slo­ten de echt­schei­ding da­de­lijk na de plech­tig­heid aan te vra­gen.

Li­li­a­ne windt zich op en scheldt haar be­min­de de huid vol, op zulke wijze dat vader Bour­cart tus­schen beide wil komen om zijn doch­ter te be­ris­pen op on­dub­bel­zin­ni­ge wijze.​Willy stormt voor­uit, plaatst zich tus­schen hen en drukt de schat­ti­ge Li­li­a­ne in zijn armen.

Willy zal Li­li­a­ne huwen, en Jean en Guy, te­vre­den met hun lot, zul­len bei­der ge­tui­gen zijn.

Einde goed, alles goed!


La mu­si­que du “Che­min du Pa­ra­dis”

Les 4 chan­sons du film De 4 lie­de­ren uit den film

1. Avoir un bon co­pain.

2. Tout est per­mis quand on rêve.

3. Pour­quoi sous le ciel bleu?

4. Les mots ne sont rien pour eux-mêmes.

sont en vente dans zijn te koop in de la salle zaal

au prix de aan den prijs van

8,— fran­cs (chant et piano) (zang en piano)

2,— fran­cs (chant seu­le­ment) (zang al­leen)

De mu­ziek van ”De Weg naar het Pa­ra­dijs”

Dis­ques de gramoph. Gram­mo­foon­pla­ten

HIS .MAS­TERS VOICE.

Or­ches­tre et chant Or­kest en zang

E. G. 2036.

— Ein Freund, ein guter Freund.

— Lie­bling, mein Herz lässt dich grüssen.

E. G. 2037.

— Hallo, du süsse Frau.

— Erst kommt ein gros­ses Fra­ge­zei­chen.

— Tout est per­mis quand on rêve.

— Avoir un bon co­pain.

chanté par ge­zon­gen door

Ni­co­las Amato.

PAR­L­OP­HO­NE B. 12266.

— Lie­bling, mein Herz lässt dich grüssen.

— Ein Freund, ein guter Freund.

chanté par ge­zon­gen door

Li­li­an Har­vey & Willy Fritsch.

or­ches­tre. or­kest.

B. 17048.

Le Che­min du Pa­ra­dis — De Weg naar t Pa­ra­dijs.

1 out est per­mis quand on rêve.

— PO­LY­DOR —

or­ches­tre. or­kest.

23570 2 — 23571 2.

Or­ches­tre et chant Or­kest en zang

512857 2.

— Tout est per­mis quand on rêve,

— Avoir un bon co­pain.

521788 2.

— Pour­quoi sous le ciel bleu.

— Les mots ne sont rien pour eux-mêmes.

chantés par ge­zon­gen door

Li­li­an Har­vey & Henri Garat.

ASS

Déli­ci­eu­se­ment pétil­lan­te, d’une sa­veur fran­che et fraîche, le Schwep­pes est une eau d'une pureté sans pareil­le.

Légèrement minéralisée, elle con­tient juste les sels néces­sai­res à débar­ras­ser l’or­ga­nis­me des im­pu­retés qui l’en­va­his­sent.

Si vous tenez à votre santé, fai­tes un usage régu­lier de Schwep­pes,

L’EAU QUI

mrrng


Goed­koopst ver­koop­end huis der Stad in al­ler­bes­te Uur­wer­ken en Ju­wee­len.

HOR­LO­GE­RIE

DEL­MON­TE

Dam­brug­ge­straat, 2

(ne­vens Car­not­straat) Te­le­foon: 260.88

St. Gum­ma­rus­straat, 57

Te­le­foon: 204.13

Huis van ver­trou­wen.

Au Mo­no­po­le

6ran­de Mai­son de Blanc

35, Marché au Lait -- rue Vle­min­ck, 1

USB Téléphone 272.00 HM­H­HM9B

COU­VER­TU­RES COU­VRE - UITS LIN­GE­RIE LINGE DE TABLE STO­RES RI­DE­AUX BON­NE­TE­RIE

Re­mi­se de 10°,° aux mem­bres de la ’’Ligue des fa­mil­les nom­breu­ses” et In­va­li­des de Gu­er­re.

LA SE­MAI­NE PRO­CHAI­NE DE VOL­GEN­DE WEEK

Vain LE <$> DE queur - Over­win­naar

Un film de la pro­duc­tie Een film der pro­duc­tie Erich POM­MER réalisé par ver­we­zen­lijkt door Hans HEIN­RICH & Paul MAR­TIN

d'après un scénario de naar het ge­ge­ven van Le­o­nard FRANK & Ro­bert LIEB­MANN

P mu­si­que de mu­ziek van Wer­ner R. HEY­MANN in­ter­prêté par ver­tolkt door Lathe von NAGY

Le Galle Je­an­ne Jean MURAT

► = Pier­re Bras­seur = Gas­ton Jac­quet Marie Lau­rent = Adèle San­drocK Char­les Red­gie = etc., etc.


Erich Pom­mer ne s’en­dort pas sur ses lau­riers. Le succès du Congrès s’amuse n’est pas en­co­re épuisé que déjà il nous offre l’oc­ca­si­on d’ad­mi­rer un autre film de la même veine: Le Vain­queur, appelé sans doute à connaître une carrière aussi avan­ta­geu­se.

Le scénario en est établi avec assez de soin pour plai­re. Les au­teurs y uti­li­sent le des­tin avec un op­ti­mis­me qui jure assez net­te­ment avec la réalité pour séduire le pu­blic ha­rassé par les dif­fi­cultés de l’exis­ten­ce.

En­vers et con­tre tout, l’écran pour­s­uit ses ai­ma­bles di­ver­si­ons sur la for­mu­le « tout s’ar­ran­ge ».

En l espèce les bril­lants débuts d’un em­ployé de bu­reau que les cour­ses en­ri­chis­sent soud­ain au delà de toute espé-

rance, sont sui­vis d’une série d’épreu­ves moins heu­reu­ses. Une fois nippé, notre jeune homme, qui, pour avoir saisi au pas­sa­ge une mèche de che­veux de la for­tu­ne, pou­vait se croi­re doté pour le res­tant de ses jours, ne tarde pas à lais­ser aux ba­ra­ques du mu­tu­el le meil­leur de son gain précédent. Le voilà pau­vre de nou­veau et par sur­croît amou­reux d’une opu­len­te héritière à la­quel­le il trou­ve le moyen de plai­re.

Gag­ne­ra-t-il la par­tie?

N en­trons pas dans le se­cret des Dieux.

Un résumé si hâtif du film ne donne point l’idée ap­proxi­ma­ti­ve du ton qui sans cesse y règne et sait de­meu­rer plai­sant. Tou­tes les in­ven­ti­ons des scéna­ris­tes pour dénon­cer les péripéties ne s’im­po­sent pas à force de sub­ti­lité, mais la bonne hu­meur ar­ran­ge tou­tes cho­ses et le spec­ta-

ECO­NO­MIE,

Hygiène, Con­fort,

avec les

RA­DI­A­TEURS “| H F/\ I” CHAU­DIÈRES Wlt\L

pour

CHAUF­FA­GE CEN­TRAL

par Eau chau­de ou par Va­peur.

De­man­dez la Bro­chu­re spéciale envoyée fran­co sur de­man­de.

Chauf­fa­ge cen­tral

Dis­tri­bu­ti­on d’eau chau­de

In­stal­la­ti­ons

sa­ni­tai­res

Louis VER­AN­NE­MAN

43, Rue du Pa­vil­lon

AN­VERS

557.45

BE­SPA­RING, GE­ZOND­HEID en BE­HAAG­LIJK­HEID

zijn U ver­ze­kert

door de

Cen­tra­le Ver­war­ming

Ra­di­a­to­ren en Ketel

“ IDEAL

CLAS­SIC „

Vraagt het uit­leg­boek­je, dat U kos­te­loos zal toe­ge­zon­den wor­den, aan

Louis VER­AN­NE­MAN

43, Vlag­straat, Ant­wer­pen

TE­LE­FOON 557.45


MAI­SON BOL­SI­US

Tl, COUR­TE RUE PORTE AUX VA­CHES, 11

(En face du Canal an Fro­ma­ge)

Tout ce qui con­cer­ne le ménaqe Foy­ers à Feu con­ti­nu "Jan Jaars­ma" Grand choix de Voi­tu­res d'en­fants

Pai­e­ment au comp­tant et à terme

jCÔS™

HAPPY N?

Téléphone: 257,85

Chèques postaux: 777,32

ho­col­fit

meil­leur

teur ne songe point à récri­mi­ner con­tre un plai­sir que I on a pris soin de lui fa­ci­li­ter.

Dans l’en­sem­ble, Le Vain­queur s’avère comme une oeu­vre har­mo­ni­eu­se­ment con­strui­te, bien jouée, parée de décors agréables et d’une mu­si­que tout à fait char­man te. Or, cela suf­fit, n’en de­man­dons pas da­van­ta­ge!

Kate de Nagy joue son rôle avec beau­coup de féminité, par­fois avec une tendres­se déli­ci­eu­se. Jean Murat s af­fir­me de plus en plus comme d’un des meil­leurs comédiens de l’écran que nous ayons ac­tu­el­le­ment et sur­tout comme 1 un des plus com­plets. Sans comp­ter que, lorsqu’il le veut, il ne man­que ni de dou­ceur ni de char­me.

Au­tour de ces deux ar­tis­tes, une dis­tri­bu­ti­on écla­tan­te: Le Gallo, Pier­re Bras­seur, Je­an­ne-Ma­rie Lau­rent, Gas­ton Jac­quet, Mar­gu­e­ri­te Tem­pley, de pre­mier ordre dans un rôle de cou­tu­rière, Luc. Cal-la­mand, Andrée Lor­rain, Pie­ra­de, Char­les Red­gie, Ro­bert Ne­grel, etc., con­tri­buent pour une gran­de part à la per­fec­ti­on dé ce film.

Ci­tons éga­le­ment la mise en scène très ner­veu­se de Hans Hin­rich et Paul Mar­tin, su­per­visée par André Daven, la mu­si­que de W.-R. Hey­mann et les cou­plets spi­ri­tu­els de Jean Boyer, Pa­ri­sien pur-sang.

En résumé: l’un des films les plus agréables de la sai­son, d’une tenue tech­ni­que par­fai­te, d'un agrément con­stant, qui sur­prend par ses ri­ches décors et sa fi­gu­ra­ti­on si bien stylée. Une comédie de haute fan­tai­sie, un véri­ta­ble succès, un film-vain­queur!


De Over­win­naar

Ro­bert Kurt­ner....​telefo­nist

Deze zoo aan­ge­na­me als goed-ver­tolk­te rol­prent zou men als een te­gen­han­ger voor René Clair’s Het Mil­joen kun­nen be­ti­te­len.

Zij spet­tert, als deze laat­ste, van on­ge­dwon­gen fan­t­azie, zij is door­drenkt van

die­zelf­de in­ten­se en op­ge­wek­te le­ven­dig­heid, zij we­melt van gees­tig­heid en vond­sten.

Het on­der­werp is pret­tig, zon­der pre­ten­ties, het dia­loog een vuur­werk van spi­ri­tu­eele zet­ten, de ver­we­zen­lij­king een toon­beeld van tech­ni­sche ver­zor­ging.

Het is een aan­ge­na­me mu­ziek­film, waar­bij de mu­ziek zelfs zulk groot aan­deel heeft dat zij de beel­den be­ge­leidt, on­der­lijnt en... mis­vormt, na­tuur­lijk «we­tens en wil­lens». En dat geeft ge­le­gen­heid om zeer nieuw­soor­ti­ge ta­fe­reel­tjes samen te stel­len met al­ler­lei ef­fek­ten van de dol­ste ei­gen­aar­dig­heid. Bui­ten­dien heb­ben de re­gis­seurs de han­de­ling ge­si­tu­eerd in een weel­de­rig mid­den, met zeer mo­der­ne en ori-gi­neele insce­nee­ring, waar­door de film des te aan­trek­ke­lij­ker wordt.

Het op­na­me­toe­stel volgt oversd de per­so­na­ges en dat geeft aan het ge­heel die losse be­we­ging en ee» ge­voel van ruim­te.

Hoe­ven wij te zeg­gen dat de tpon­op­na­men (met Klang­film-toe­stel-len) wer­ke­lijk ver­bluf­fend zijn (fan zui­ver­heid? En welke zwie­ri­ge, me­de­sle­pen­de, zan­ge­ri­ge muzie'i van Wer­ner H. Hey­mann, de kom-po­nist van De Weg naar het Pa­ra­dijs!

Zij maakt gewis een der groote suc­ces­troe­ven uit!

Een ver­tol­king van de bo­ven­ste plank!

Wat is Käthe von Nagy toch ver­ruk­ke­lijk en met welke echte vrou­we­lij­ke gra­cie, welke spon­ta­neïteit heeft zij zich de iden­ti­teit ge­ge­ven van die mooie He­le­na Ponta, doch­ter van den schat­rij­ken Ame­ri­kaan-sc.hen bu­si­ness­man, die dol ver­liefd wordt op Ro­bert Kurt­ner, een vroe­ge­re te­le­graaf­jon­gen die op de paar­den­wed­ren­nen een flin­ke som ver­dien­de, welke ech­ter snl als rook in den wind ver­gaat!

Maar op het koers­veld leert hij He­le­na ken­nen en laat zich door­gaan voor een « rijke jon­ge­ling », wan­neer hij, om z n brood te ver­die­nen, «dan­seur mon­dain »is ge­wor­den...

Dat dit alles een reeks ver­wik­ke­lin­gen moet te­weeg­bren­gen, laat zich alras gis­sen. En hoe dit alles zal af­loop­en? Dat ver­tel­len wij niet.

Want dat laten wij over aan Jean Murat zelf, een on­weer­staan­ba­re, sym­pa­thie­ke Ru­bert Kurnt­ner, en die zeker in deze in­car­na­tie zijn «Ka­pi­tein Crad­dock» zal eve­na­ren.

Bei­den zijn bui­ten­dien om­ringd door een uit­ge­le­zen ge­zel­schap, waar­door de min­ste rol op de zorg­zaams­te wijze tot haar recht komt, zooals het steeds het geval is bij Ufa-films.

De Over­win­naar gaat on­ge­twij­feld een groote over­win­ning te­ge­moet!


JEUGD-HE RIN­NE­RING EN

Wan­neer een Hon­gaar van hei­mat­stem­men spreekt, dan denkt een­ie­der on­mid­del­lijk aan zi­geu­ner­mu-ziek en Czar­das. Maar ik wil wel van gansch an­de­re hei­mat-her­in­ne­rin­gen ver­tel­len: Her­in­ne­rin­gen uit mijn jeugd. Mijn fa­mi­lie leef­de in een Hon­gaar­sche stad­je: Maria Ihe­re­sio­pel, dat nu her­doopt werd in Subot­ka en in Yoego-Sla­vië ligt. Mijn jeugd­droom tus­schen mijn 10 en 14 jaar was: de groote, wijde we­reld in­trek­ken, die we­reld die ik te­gen­over mijn kin­der­ka­mer ge­sym­bo­li­seerd had in t klei­ne post­kan­toor mij­ner ge­boor­te­o­laats.

Daar ston­den na­me­lijk, van uit mijn ven­ster zicht­baar, aan de eene zijde een Mor­se-te­le­graaf, aan de an­de­re een te­le-foon­ta­fel, waar alle ge­sprek­ken met heel de we­reld sche­nen te­za­men te komen. Hoe dik­werf hoor­de ik niet in de zoele zo­mer­maan­den door het open ven­ster: Hallo, Bud­a­pest! Hallo, Wee­nen! Hallo, waar blijft Ber­lijn! Hallo, is dat Pa­rijs? Deze beide toe­stel­len: te­le­graaf en te­le­foon, hoe me­nig­maal heb­ben zij niet mijn fan-tazie op­ge­zweept!

(i Welke weg voert daar­heen? » vroeg ik mij zelf af en ik over­woog hoe men dààr wel komen kon!

Ik wou teek­e­naar­ster, schil­de­res, schrijf­ster wor­den. Al­leen op de ge­dach­te too-neel­speel­ster te wor­den kwam ik niet. Wel­licht wel, wijl ik de ki­ne­ma niet kende. Men be­zocht bij ons de klei­ne « voor­stad »-bios­ko­pen niet!

Al deze her­in­ne­rin­gen kwa­men mij te bin­nen wan­neer ik voor de eer­ste maal het sce­na­rio van den nieu­wen Ufa-film De Over­win­naar door­las. Reeds op de eer­ste blad­zij­de kon ik lezen: « Eeni­ge tril­len­de

te­le­graaf­dra­den, tegen den vrij­en hemel op­ge­no­men, loop­en dwars door het beeld en zin­gen zacht­jes...». En dit «zin­gen» voer­de mij reeds op de twee­de blad­zij­de in een groote Mor­se-zaal van een hoofd­te­le­graaf­kan­toor uit een groote stad.

Hier begon « D'e Over­win­naar », mijn col­le­ga Jean Murat (in het Fransch!) en Hans Al­berts (in het Düitsch!), zijn loop­baan. Zij voer­de door me­ni­ger­lei ver­wik­ke­lin­gen in ons nieuw film-nood­lot.

De eer­ste be­groe­ting met Ro­bert Kurt-ner, alias Jean Murat, was merk­waar­dig! Ik had mij « met hart en ziel » in mijn ma-nus­kript in­ge­werkt. In rnijn fan­t­azie waren sce­na­rio en jeugd­her­in­ne­rin­gen in­een­ge­smol­ten. Als ik den eer­sten mor­gen Murat in Erich Fcm­mer’s bu­reau vond, in de ge­daan­te van dien te­le­graaf­jon­gen, zal de ont­goo­che­ling zeker op mijn ge­laat te lezen ge­weest zijn. — « Käthe, wat hebt gij? » vroeg hij. En ik lach­te er om: « Zie, Jean Mürat, bij de le­zing gis­ter avond heb­ben jeugd­her­in­ne­rin­gen en film­ge­ge-vens zich ver­smol­ten.In mijn on­der­be­wust­zijn had ik van u een ge­heel an­de­re voor­stel­ling ge­maakt ». — « Zoo, we­der­voer M'urat, beval ik u niet?» — «Neen, dat wil ik niet zeg­gen », was mijn ant­woord, « maar, zie, de post­be­dien­de die bij ons te huis Mor­se-tik­ker en te­le­foon­luis­te­raar was, die zag er heel an­ders uit. Ik weet dat heel goed, want zes jaren lang kon ik hem ga­de­slaan, van uit mijn kin­der­ka­mer. » — « Alzoo een soort jeugd­lief­de? » — « Neen, neen, lach­te ik, dat wer­ke­lijk niet, want hij had een kaal­hoofd, een groote bril, een be­amb­ten­buik­je en... zeven kin­de­ren, die, ieder om beurt, hem het mid­dag­eten brach­ten. En toch heb ik

An­ci­en­ne­ment:

Pont de Meir, 5

Bally An­glai­ses Améri­cai­nes de chas­se pour pieds

sen­si­bles.

Chaus­su­res ”WEST-END”

17, Canal au Fro­ma­ge


Is Maut tal», m iÆiite

De­man­dez ca­ta­lo­gue

Agent général pour la Bel­gi­que

ROT­HEB­MEL COR­PO­RA­TI­ON S. A.

27, Quai du Com­mer­ce, 27 B R U X ELLES

Ro­bert Kurt­ner op het koers­veld

hem toen be­nijd. » Murat lach­te: « Daar kan ik on­ge­luk­kig niet tegen con­cur­ree-ren, want wij gaan reeds over­mor­gen in het stu­dio!... »

En ik ben daar nu blij om. Want aan onzen ge­meen­za­men ar­beid voor D'e Over­win­naar heb ik veel vreug­de be­leefd, in de hoop dat ook allen, die deze goed­ge­slaag­de fan­t­azie zul­len zien, er veel vreug­de mogen aan heb­ben!

Käthe von Nagy,


VOOR­STU­DIE

Ie­de­re nieu­we rol­prent brengt nieu­we le-vens­voor­val­len mede. In mijn laat­sten film De Over­win­naar heb­ben Le­on­hard Frank en Ro­bert Lieb­mann mij in mijn film­rol in twee mid­dens ge­plaatst die mij to­taal on­be­kend waren, in mijn pri­vaat-le­ven.

De eene maal geldt het een paar­den­wed­ren, de an­de­re maal een hoc­key­kam-pi­oen­schap op ijs. Noch het eene noch het an­de­re had ik tot dus­ver me­de­ge­maakt, want ik heb nooit een koers­veld noch een hoc­key­ter­rein be­tre­den.

En zoo ge­beur­de het — ik was te Pa­rijs voor de « première » van Ka­pi­tein Crad­dock: — dat ik deze ge­le­gen­heid te baat nam om een groote in­ter­na­ti­o­na­le paar-koers bij te wonen. Ik toog er heen. Om nu de wer­ke­lij­ke aan­trek­ke­lijk­heid aan te

voe­len van een dus­da­ni­ge pas­sie, had ik voor ie­de­ren wed­ren een be­paald be­drag vast­ge­legd. Vijj was het ge­luks­ge­tal van den film. waar­me­de Jean Murat, hee­le­maal in den aan­vang van de ge­schie­de­nis, een groote som wint.​Waarom zou ik dan niet bij dit ge­luk­kig cij­fer blij­ven?

Cm beur­ten werd er op « ge­loo-pen » op vlak ter­rein en op een veld met hin­der­nis­sen. Trouw en braaf zette ik m’n som, wan­neer een num­mer « vijf » liep tot den voor­laat­sten wed­ren... met het ge­volg dat mijn tic­ket met haast ma­the­ma­ti­sche re­gel­ma­tig­heid in dui­zend stuk­ken werd ge­scheurd.

De voor­laat­ste koers werd dus ge­loop­en. En zie, daar kwam Jean Murat - - wien ik van mijn « vijf » ver­teld had -— aan­ge­stormd, be­gees­te­rend roe­pend: « Vijf is aan­ge­ko­men! n Uit­ste­ken­de out­si­der! 550: 10!».

M'en was zoo be­gees­terd dat ik het niet over mijn hart kon krij­gen te ver­ra­den dat ik juist die koers geen bil­jet had ge­no­men!...

Bij « hoc­key op ijs », te Ber­lijn, was het niet het­zelf­de. Ik had een uit­mun­ten­de plaats en zou van daar­uit gansch het spel tot in z’n min­ste ei­gen­aar­dig­he­den kun­nen vol­gen.

Dat was the­o­rie. Want ik heb in wer­ke­lijk­heid on­ge­luk­kig niet veel ge­zien. Deze « stu­die­reis » ge­leek veel meer op een au­to­gram-na­mid­dag ». Het hielp niet veel dat een der spe­lers mij troos­tend zegde: « Hoc­key-ba­bies gaat het immer zoo. Maar wacht tot het vol­gend spel, dan zult ge nog maar half zoo­veel te schrij­ven heb­ben! »

Käthe Von Nagy.

ATE­LIERS DE CON­STRUC­TI­ONS WERK­TUIG- EN

MÉCA­NI­QUES & HY­DRAU­LI­QUES WA­TER­KUN­DI­OE

LOUIS DON­KERS

AVE­NUE DE LA VIEIL­LE BARRIÈRE 34/36, OUDE BAR­REEL­LEI Téléph. 587.36 MER­XEM Te­le­foon 587.36

Puits artésiens — Puits tubés — Puits cap­tant plu­si­eurs sour­ces pour grand débit — Son­da­ges — Fil­tres de défer­ra­ge — Col­lec­teurs de sable — Com­pres­seurs — Pom­pes — Éléva­ti­on et dis­tri­bu­ti­on d'eau

par Fair com­primé

Ar­te­si­sche wa­ter­put­ten — Buis­put­ten — Zand­hou­wers Bo­rin­gen Wa­ter­in­stal­la­tiën met lucht­druk, voor alle af­stan­den en hoog­ten, voor kas­tee­len, villa's,

land­hui­zen.


rr

LOBE

Le Globe

est une bois­son rafraîchis­san­te d’une pureté et d’une fi­nes­se in­com­pa­ra­bles.

Son goût ex­quis, son par­fum suave et sa déli­ci­eu­se fraîcheur, lui ont valu

son

surn­om

L'AME DU CI­TRON

CT­n­fi­QM­g­BTS­CHWEP­PES nON­Q­QN'KiyK­QJK­Ba

CE QUE LA PRES­SE PENSE DE

"AU­TOUR D’UNE EN­QUE­TE

Pa­ris-Mi­di.

Voici un film qui pour­rait ser­vir de modèle. 11 est d’une sobriété re­mar­qua­ble. Seu­les les pa­ro­les es­sen­tiel­les y sont pro­noncées. R. Si­od­mac et Henri Cho­me­t­te méri­tent, à cet égard, de cha­leu­reux com­pli­ments.

Et com­bien Jean Périer a su don­ner de vérité et d’émo­ti­on au per­son­na­ge du juge d’in­struc­ti­on! Com­bien il a été émou­vant! Com­bien il s’est préservé des procédés ha­bi­tu­els aux ac­teurs!

J’ai beau­coup aimé aussi la sobre force d’ex­pres­si­on de An­na­bel­la et l’in­tel­li­gen­ce, la vérité de M. Ri­chard-Willm.

Les éclai­ra­ges sont ex­cel­lents, sans s ap­pli­quer préten­ti­eu­se­ment à l’être; les allées et ve­nues sont réglées avec un sa­voir-fai­re qui mérite qu’on fasse le plus grand éloge à Mi. Erich Pom­mer. Et je dois le com­pli­men­ter sans réser­ves pour l’art avec le­quel il a déveoppé cette in­tri­gue et mené le spec­ta­teur jusqu’à la sur­pri­se fi­na­le.

Le plai­sir des spec­ta­teurs de ce film sera très vif, je vous en réponds.

(Paul Re­boux.)

Cri­ti­que cinéma­to­grap­hi­que.

C’est un plai­sir rare que de pou­voir prédire du re­ten­tis­se­ment à une oeu­vre qui néglige les « cours de cinéma » sen­sa­ti­on­nels, le ta­pa­ge ébou­rif­fant, les clous, et se con­ten­te d’une sorte de per­fec­ti­on de cha­cun de ses éléments, si se­con­dai­res soit-il. Il n’y a pas de grands mots dont il soit utile d’in­on­der Au­tour d’une Enquête. Le seul qui con­vi­en­ne, c’est le mot « réüssi ». C’est un film réussi de bout en bout, en quoi c’est un ex­cel­lent film. No­tons ce­pen­dant que I on sent à chaque in­stant l’in­tel­li­gen­ce du métier et le ta­lent des hom­mes qui l’ont conçu, mis en scène, in­ter­prété. Du scénario je dirai seu­le­ment qu’il se place ha­bi­le­ment entre le drame po­li­cier et le drame psy­cho­lo­gi­que, en sorte que ce film bénéficie de la fa­veur un peu blasée du film po­li­cier et s’as­su­re, au sur­plus, l’at­trait de la nou­veauté. Oh ne fait pas plus ha­bi­le et il y a net­te­ment per­fec­ti­on­ne­ment du scénario. Résul­tat: je ne pense pas qu'un spec­ta­teur, cjuel qu’il soit, puis­se, pen­dant 10 se­con­des, se désintéres­ser de l’in­tri­gue. Mais ce n est pas tout. Les met­teurs en scène ont tiré du procédé so­no­re le parti le plus sou­hai­ta­ble. Le son — pas de mu­si­que dans ce par­lant — a été ex­ploité au maxi­mum, mais dans la me­sure seu­le­ment où il ap­por­te vrai­ment un élément utile à l’ac­ti­on (l ob­ses­si­on de l’in­culpé, tan­dis que le juge d’in­struc­ti­on frap­pe de son cray­on le ra­di­a­teur). Il y a là un effet sûr, utile, irrésis­ti­ble. La mise en scène est d’un mon­ta­ge imp­ec­ca­ble, et les dia­lo­gues par­faits sont de Raoul Plo­quin et Cho­me­t­te. Cha­cun des in­ter­prètes mérite un succès per­son­nel, la gran­de part re­ve­nant à MM1. J. Périer, Ri­chard-Willm et Oli­vier. Il n’est pas be­soin d’en dire plus long. Une carrière bril­lan­te at­tend Au­tour d’une Enquête.

Cinœdia.

Que dire de ce film si ce n’est une très bonne pro­duc­ti­on, bien in­ter­prétée et ayant un bon dia­lo­gue: en un mot très bien réalisée. Jean Périer a été un ma­gi­strat de pre­mier ordre, in­qui­si­teur à sou­hait. En résumé, ex­cel­len­te pro­duc­ti­on, qui sera goûtée de tous les pu­blics.


ABEL OANCE AU TRA­VAIL

« Vous venez me sur­pren­d­re sur mon départ, nous dit Abel Gance. D’ici une se­mai­ne, les der­niers détails réglés, nous par­tons. Je vais enfin com­men­cer ce film dont l’idée m’obsédait déjà quand j’écri­vais Le Pris­me. Un film joué par des en­fants! Et non par des en­fants pro­di­gues dont les « mots » sont soig­neu­se­ment mis au point par des hu­mo­ris­tes pro­fes­si­on­nels et dont les pensées et les ges­tes sont la­bo­ri­eu­se­ment re­con­strui­ts par des émules in­dig­nes de Mon­tes­so­ri. Non, dans mon film les en­fants seront ceux qui s’émer­veil­lent aux ave­n­tu­res du Pe­tit-Pou­cet et à 1 ima­gi­na­ti­on desquels le tapis du salon suf­fit pour fi­gu­rer l’île déserte où les a jetés le fau­teuil-ba­teau nau­fragé.

L'ima­gi­na­ti­on po­pu­lai­re, sur­tout dans les pays restés re­li­gi­eux, donc crédules, est comme celle des en­fants: les bel­les légen­des y sont en­co­re vives et, en Bretag­ne,' par exem­ple, la croyan­ce au « Vais­se­au Fantôme » n’est pas de cel­les dont les gars se per­met­trai­ent de rire. C’est elle qui forme le fond de mon film. Mais un vais­se­au fantôme mo­der­nisé, dont l’équi­pa­ge n’est pas com­posé, comme dans la légende, de réprouvés morts gardés par des démons à corps de chien, mais d’hom­mes jus­tes et bons jetés hors de la vie par la méchan­ceté et la mau­vai­se foi uni­ver­sel­les. Ils ont cherché re­fu­ge sur un ba­teau ca­mou­flé en vais­se­au mau­dit et rendu in­vi­o­la­ble, tant par le mystère qui l’en­toure que par l’ar­me­ment ul­tra-mo­der­ne dont il dis­po­se. Décidés à se ven­ger d’un monde qui leur a tant fait de mal, ils abor­dent et cou­lent les ba­teaux qu’ils ren­con­trent, après avoir fait pri­son­nier l’équi­pa­ge. »

« Les at­ta­ques du « Vais­se­au Fantôme » se mul­ti­plient et la ter­reur des gens de mer at­teint son com­ble. C’est alors que le jeune fils de l’un des dis­pa­rus, à la tête de garçons de son âge, décide de par­tir à la re­cher­che des nau­fragés. Ils ap­pareil­lent l’«Ave Maria», petit na­vi­re «qui n’avait ja­mais na­vi­gué », et à qui re­vien­dra ce­pen­dant la gloi­re de met­tre une fin heu­reu­se à la des­tinée so­li­tai­re et hau­tai­ne du cor­sai­re jus­ti­cier.

Tel sera le der­nier film que je tour­ne­rai avant long­temps en Fran­ce. Les extéri­eurs dans la région de Saint-Ma­lo, les intéri­eurs à Ber­lin. Ça me pren­dra jusqu’en juil­let! Un mois de va­can­ces, puis départ pour Mo­scou. Là, je réali­se­rai ce que je con­sidère comme le cour­on­ne­ment de ma carrière: « 1812». Fen­dant le mois que je viens de pas­ser à Ber­lin, je par­lais toute la matinée par téléphone avec Mo­scou pour régler les moind­res détails, afin qu’à mon arrivée je n ai plus qu à com­men­cer à tour­ner. On re­con­sti­tu­e­ra même l’in­cen­die de cette ville en met­tant le feu à un vieux quar­tier aux mai­sons de bois, avec comme arrière-plan le Krem­lin.

Vous voyez, ter­mi­na M. Abel Gance en pre­n­ant congé, ce n’est pas le tra­vail qui me man­que. Ajou­tez à cela la mise au point de la ver­si­on française du der­nier film russe: « Seule », que vous ver­rez d’ici peu... »

G. L. GE­OR­GE

Mai­son

Ju­le­sPee­t­ers

Rue Hou­blon­nière, 14

An­vers

I FONDÉE EN 1870

Spéci­a­lité de

TAPIS

en tous gen­res

TIS­SUS

LI­NO­LE­UM

etc.

ETA­BLIS­SE­MENTS I

jT­HIE­LENS

?42, RUE OMr­tE­GAN­CK, 42 j 114, RUE LÉOPOLD, 14l

TÉLÉPHO­NES: 262.23 et 256.06 |

I Lu­mi­nai­res J art, g

Je sty­les an­ciens et mo Jer­nes I

—' Tou­tes réali­sa­ti­ons 1 d éclai­ra­ge ar­tis­ti­que g

Ache­tez vos

Vins et Li­queurs

- EN CON­FI­AN­CE A LA MAI­SON —

Arthur En­t­ho­ven

Fondée en 1806

Rue Brey­deL 27, AN­VERS Tel. 271.92

Cham­pag­nes et li­queurs fines de tou­tes mar­ques. Vins de tou­tes pro­venan­ces.

IM­PORTA­TI­ONS DI­REC­TES


Con­fi­se­rie „ EDEL­WEISS ”

Place de la Gare

(à côté du Ciné-Zool­ogie)

Sta­tie­plein

(naast de in­gang van Ciné-Zool­ogie)

Ses pra­li­nes les plus fines De fijnste pra­li­nes

Son cho­co­lat le meil­leur De sma­ke­lijk­ste cho­co­la­de

ÇW cm

Ses bon­bons ex­quis De lek­ker­ste snoe­pe­rij­en

Tout pour les gour­mets Alles voor de fijn­proe­vers

N’ou­bliez pas de vous ren­d­re à la Men loope dus even bin­nen bij

Con­fi­se­rie „ EDEL­WEISS ”

— avant la représen­ta­ti­on

— pen­dant l’entr’acte.

vóór de ver­toon­ing tij­dens de poos.

HUIS

DON­NEZ Æw» Ir DON­NEZ

Wiegstraat, 17-19 Rue du Ber­ceau, 17-19

bij de Meir­brug près du Pont-de-Meir

Te­le­foon 257.00 fll Téléphone 257.00

Sinds 1866 het de­ge­lijk­ste voor De­puis 1866 la meil­leu­re pour vos

uw Hand­wer­ken. Kou­sen en brei- Ou­vra­ges de mains, Bon­ne­te­rie

goed. Zijde, Ka­toen. Garen, ï- Soies, Co­tons, Mer­ce­ries,

— Alle Be­noodig­he­den — — Tou­tes Four­ni­tu­res. —

MAI­SON

Louis Mer­can­ton est mort

Une tri­ste nou­vel­le: Louis Mer­can­ton, l'ex­cel­lent met­teur en scène français qui at­ta­cha son nom à tant d'œuvres cinéma­to­grap­hi­ques de gran­de clas­se, vient de mou­rir, ter­rassé par une em­bo­lie.

Sa mort met en deuil le monde du cinéma, où il ne comp­tait que des amis.

Après des débuts au His Ma­jesty’s The­a­tre de Lond­res, où il était di­rec­teur de la scène, il fut un des pre­miers à se con­sa­crer à la mise en scène cinéma­to­grap­hi­que. Maints films muets, avant, pen­dant et de­puis la gu­er­re, ont af­firmé sa réputa­ti­on. Dès l'avène­ment du film parlé, il mit en scène Le Mystère de la villa rose, une des premières pro­duc­ti­ons parlées, et fut engagé aus­sitôt aux stu­dios Pa­ra­mount où il de­vait ac­com­plir une bril­lan­te carrière. Des sket­ches: La Let­tre, Chérie, Ma­ri­ons-nous, Il est char­mant af­firmèrent sa maîtrise, son in­dis­cu­ta­ble bon goût, sa par­fai­te con­nais­san­ce de la dif­fi­culté tech­ni­que du cinéma parlé.

Il meurt au mo­ment où il di­ri­ge­ait la mise en scène d'un nou­veau film: Pas­si­onnément. Et si l’on ne craig­nait d avoir re­cours à une com­pa­rai­son trop usée, on pour­rait dire, sans crain­te de démenti, qu’il tombe en plei­ne ba­tail­le, comme un bon sol­dat qui a tou­jours fait vail­lam­ment son de­voir.

Avec Louis Mer­can­ton dis­pa­raît un pi­on­nier du cinéma, un de ceux dont le mérite ne s'est ja­mais démenti, qui a su s’adap­ter à l’évo­lu­ti­on de l’art cinéma­to­grap­hi­que dont il avait pénétré tous les se­crets et tou­tes les res­sour­ces.

A sa fa­mil­le, à son fils, le petit Jean, qu’il ado­rait, nous adres­sons l’ex­pres­si­on de nos con­doléances émues. Tous ceux qui ont connu Louis Mer­can­ton res­sen­tiront dou­lou­reu­se­ment la peine que cause sa bru­ta­le dis­pa­ri­ti­on.

POTINS

« City Sweets », le fa­meux film de gang­sters, vient d’être au­to­risé en Al­le­mag­ne, où il sera présenté avec ver­si­on al­le­man­de.

Les ac­teurs es­pag­nols, qui étai­ent venus à Hol­ly­wood pour y tour­ner des films avec ver­si­ons es­pag­no­les, ont tous quitté, l un après l'autre, ce cen­tre de réali­sa­ti­on. Les pro­duc­teurs améri­cains ont aban­donné leur pro­jet de faire des films avec ver­si­on es­pag­no­le, ces films n ayant pas la de­man­de néces­sai­re pour cou­vrir les frais.

A Anna May Wong, l’ac­tri­ce de cinéma chi­noi­se, vient d’être nommée Doc­tor Ho­no­ris causa de l’Uni­ver­sité de Pe­king, pour la pro­pa­gan­de que sa col­la­bo­ra­ti­on dans les films a faite en fa­veur de la femme chi­noi­se.

% Le nou­veau con­trat de Marlène Diet­rich, avec Pa­ra­mount, prévoit la réali­sa­ti­on du film Two Loves (Deux Amours). Le ma­nu­scrit est de Harry Her­vey, au­quel on doit «Shang­haï-Ex­press». A l’au­tom­ne, Marlène Diet­rich jou­e­ra le rôle prin­ci­pal dans une comédie de Ernst Lu­bitsch.

La jour­na­lis­te-re­por­ter française Ti-tay­na veut réali­ser un film, « Qua­tre fem­mes sur un Na­vi­re », dont elle a écrit le scénario.

rfc Le con­sor­ti­um français Spid ac­cu­se un déficit de 100.000 fran­cs, le­quel a été immédia­te­ment cou­vert par les ac­ti­on­nai­res étran­gers.

Pathé-Na­tan va tour­ner, à Join­vil­le, « Le Joy­eux Es­ca­dron », sous la di­rec­ti­on de Mauri­ce Tour­neur.

$ L’« Ami du Peu­ple » an­non­ce que la Société Générale des Films, à Paris, se trou­ve en dif­fi­culté. Cette firme a tou­jours été bien cotée sur le marché, et c’est sous son aus­pi­ce qu’a été tourné « Napoléon » d’Abel Gance.


Sr

UIT FILM­LAND

4e Kor­te­lings zul­len vol­gen­de films ver­toond wor­den in ons land:

Meis­jes in Uni­form, van Carl Froe­lich, een mees­ter­werk van psy­cho­lo­gisch-dra­ma­ti­schen diep­gang en van hoog­staan­de film­tech­niek; deze prent werd oor­spron­ke­lijk in het Duitsch ge­draaid. Ver­taal­de on­der­ti­tels maken ech­ter de prent goed ver­staan­baar.

Mon amant Tas­sas­sin, een groote comédie, met Edith Méra en Jean Weber in de hoofd­rol­len.

De Tra­ge­die van Mey­er­ling, een drama, met Lil D!ago­ver in de hoofd­rol.

Das Land des Lächels, in de Duit­sche ver­sie, met de be­ken­de tenor Rich. Tau­ber in de hoofd­rol. Mu­ziek van den ope-ret­te-ko­ning Franz Lehar. Dit werk wordt voor vol­gend sei­zoen aan­ge­kon­digd in de Ko­nink­lij­ke Vlaam­sche G(pera.

4e D'oor de « Me­schrop­hon - film­maat­schap­pij » te Mos­kou wordt de titel van een beteek­e­nis­vol­le film aan­ge­kon­digd: Wel­vaart. In deze film wordt het leven der ar­bei­ders in de Ver­ee­nig­de Sta­ten van Ame­ri­ka uit­ge­beeld. Er wordt een Rus­si­sche, Flan­sche en En­gel­sche ver­sie ge­draaid.

4e Dezer dagen wor­den te Brus­sel twee be­lang­wek­ken­de films ver­toond. Wij ves­ti­gen bij­zon­der de aan­dacht der be­lang­stel­len­den op deze twee films, die in de eer­ste plaats de aan­dacht op­ei­schen van die­ge­nen die in de film­kunst iets meer zoe­ken dan een oon­be­dui­dend, geest­doo-dend tijd­ver­drijf. Hier­na de ti­tels: Mijn­tra­ge­die, van G. W. Pabst, en No Man’s Land (Nie­mands­land), van Vitor Tri­vi­as.

4e Henri Garat zal de hoofd­rol ver­vul­len in de nieu­we ope­ret­te Een Vrouw in den Trein. Meg. Le­mon­nier, Ed­wi­ge Feuil-lère, Et­che­pa­re tre­den er even­eens in op.

4e Do­na­tien heeft zijn film Mijn Pas­toor bij de Rij­ken beëin­digd. In de hoofd­rol­len: Jim Gerald, Alice Ro­ber­te, André Ro­an­ne, Li­set­te Lon­vin, Pau­li­ne Car­ton, Pier­re ju­de­net en Ca­mil­le Bert.

4e Li­li­an Har­vey, de fee uit Film­land, draait voor het oog­en­blik te Neu­ba­bels-berg de vrou­we­lij­ke hoofd­rol in Quick, met Jules Berry als part­ner.

Käthe von Nagy, van haar kant, be­ij­vert zich in Het schoo­ne Avon­tuur. Aan haar zijde Mauri­cet en Jean Périer.

4e Leon Ma­thot be­reidt de nieu­we film van Ge­or­ges Mil­ton voor.

4e Er is spra­ke To­pa­ze van Mar­cel Pag­nol te ver­fil­men, met Gra­vey in de ti­tel­rol.

4- L. Mer­can­ton, die zoo on­ver­wachts ten grave werd ge­leid, neer­ge­veld door bloeds­op­drang, had juist zijn film Cog­nas­se af­ge­werkt met Tra­mel en Thérèse Dorny en had de op­na­men in­ge­zet van Pas­si­onnément Zijn af­ster­ven is een groot ver­lies voor de Fran­sche film­we­reld.

4e Z. Mi. de Ko­ning heeft te Brus­sel de eer­ste af­rol­ling bij­ge­woond van den aan­grij­pen­den film Hou­ten Krui­sen, naar den be­roem­den roman van Roland Dor­gelès.

4e A rsène Lupin, naar den ge­ken­den roman van Mar­cel Leb­lanc, ver­schijnt op­nieuw in film­land, geïncar­neerd deze maal door Li­o­nel Bar­ry­mo­re. Miss Karen Mor-lay is zijn Part­nerin. Jack Con­way heeft de lei­ding.

4e Te New-York wordt thans de jong­ste film van Lu­bitch ver­toond. De klank­film heet « De Man die ik heb ge­dood »(l'hom-me que j ai tué), naar het tooneel­werk van Maur. Ros­tand. De hoofd­rol­len wor­den ver­tolkt door Li­o­nel Bar­ry­mo­re en Phi­lipps Hol­mes.

ADIO et RA­DIO­GRArt­OP­HO­NE

"La Voix de son Maître

MEIR,42. AN­VERS Téléphone: 327.42

Les plus grands ar­tis­tes

Les meil­leurs en­re­gi­stre­ments

Les grands succès

des

films so­no­res