Programma van 11 tot 17 maart 1932



Brochure

Bron: FelixArchief nr. 1968#753

Deze tekst werd automatisch gegenereerd op basis van gescande pagina’s met OCR-software. Door de diverse historische lettertypes gebeurde dat niet altijd foutloos.

Toon alleen de facsimile’s van dit programma


Pro­gram­me 28 Speel­wij­zer

Ven­d­re­di Vrij da n

Sa­me­di

Za­ter­dag

Di­man­che

Zon­dag

Lundi

Maan­dag

Jeudi

Don­der­dag

mars 1Q32 Maart

1. Eclair-'Jour­nal

Ac­tu­a­lités so­no­res

2. Les Indes fas­ci­na­tri­ces

Do­cu­men­tai­re du ser­vi­ce sci­en­ti­fi­que de l’U. F. A.

ENTR'ACTb

1. Eclair­Nieuws­be­rich­ten

Ak­tu­a­li­tei­ten op den klank­film

2. Fas­ci­neerend Indië

Do­ku­men­ta­ri­sche film van de kul­tuur­af­deel­ing der U. F. A.

POOS

Pen­dant l’entr’acte - Au­di­ti­on de dis­ques Tij­dens de poos - Uit­voe­ring van gram­mo­foon­pl.

PÆRLOE­HO­NE

RONNY

d'après l'opérette de naar de ope­ret­te van

EM­ME­RICH KAL­MAN

3. Le Petit Ecart

Grand film - Vau­de­vil­le mu­si­cal Scénario: Sce­na­rio :

Schünzel & Pressbur­ger

Réali­sa­ti­on: Regie :

Rein­hold Schünzel

En col­la­bo­ra­ti­on avec: in sa­men­wer­king met:

Henri Cho­me­t­te

Dia­lo­gues: Dia­lo­gen :

Raoul Plo­quin & Henri Cho­me­t­te

Décors:

3. De Klei­ne Zij­de­sprong

Groot mu­ziek-film­blij­spel Mu­si­que: Mu­ziek :

Ralph Erwin

Cou­plets: Koeplet­ten :

André Mau­prey

Pri­ses de vues: Zicht­op­na­men :

W. Bran­des

Pri­ses de sons: Toon­op­na­men :

Dr. Leist­ner

Scher­men:

Herlth " Rohrig * Schlich­ting

DRA­MA­TIS PER­SONÆ

Mar­ti­al Ep­p­mann Lu­cien Ba­roux

Au­gust Bec­ker André Ber­ley

Jac­que­li­ne Hel­ler Je­an­ne Boi­tel

Une di­seu­se Miss Dinah

Un do­mes­ti­que. - Een knecht . Fer­nand Frey

Lona Bec­ker Loui­se La­gran­ge

Un pi­a­nis­te - Een pi­a­nist .... Pi­za­ni

Une clien­te - Een klien­te .... Odet­te Ta­la­zac

Ber­nard Hel­ler . .: . Ri­chard Willm


LE PETIT ECART

Ber­nard Hel­ler, avo­cat, et sa femme, la douce Jac­que­li­ne, for­ment le ménage le plus uni. Mais voilà qu’un soir, au mo­ment où Jac­que­li­ne se prépare à se ren­d­re chez le con­seil­ler Epp-mann, où Ber­nard et elle sont invités à dîner, Ber­nard ren­tre et, très con­tra­rié, lui an­non­ce qu’il ne pour­ra 1 ac­com­pag­ner: un ren­dez-vous de la dernière heure avec un client en est la cause. La cause, ou plutôt le prétexte, car en réalité Ber­nard doit re­trou­ver, en ca­bi­net par­ti­cu­lier, une de ses an­ci­en­nes maîtres­ses, Lona Bec­ker, qui est en butte aux me­na­ces d’un maître-chan­teur et qui a im­p­loré l’as­sis­tan­ce du jeune avo­cat.

Or, un in­ci­dent télépho­nique a révélé à Jac­que­li­ne la vérité sur les préten­dues oc­cu­pa­ti­ons de Ber­nard et, lorsque M. Hel­ler s’en va en la lais­sant seule, la jeune femme fu­ri­eu­se décide d’aller, elle aussi, s amu­ser.

Pen­dant ce temps, le con­seil­ler Mar­ti­al Ep­p­mann, céli­ba­tai­re un peu ti­mi­de, at­tend ses invités et s’étonne de leur re­tard. Soud­ain, le téléphone re­ten­tit: C’est Jac­que­li­ne qui, ayant oublié son ar­gent à la mai­son, de­man­de à Mar­ti­al de venir la tirer d’em­bar­ras dans la boîte de nuit où elle se trou­ve: «Le Petit Ecart». Ahuri, ne com­pre­n­ant rien à cela, Mar­ti­al se rend au « Fetit Ecart » et là trou­ve Jac­que­li­ne, déjà fort égayée par l’ab­sorp­ti­on d’un cer­tain nom­bre de cock­tails. En­tre-temps Ber­nard ne s’amuse pas du tout. Arrivé au ren­dez-vous que lui a fixé Lona Bec­kei, il a fail­li as­so­mer le pi­a­nis­te de l’éta­blis­se­ment; puis, après une heure passée avec Lona, il a com­pris que cette his­toi­re de chan­ta­ge était une pure in­ven­ti­on et il est parti, fu­ri­eux d’avoir été joué par son an­ci­en­ne amie. Mais cel­le-ci ne se tient pas

pour fi­att­ue. Elle se lance à ses trous­ses et voici le cou­ple dans la rue, sous une pluie bat­tan­te, à la re­cher­che d’un taxi.

A la même heure, Jac­que­li­ne et Mar­ti­al sor­tent du «Petit Ecart» et la jeune femme se re­fusant à réintégrer le do­mi­ci­le con­ju­gal, Mar­ti­al, malgré ses scru­pu­les, ac­cep­te à con­tre-cœur de P em­me­ner chez lui. Ils mon­tent tous deux dans la voi­tu­re de Mar­ti­al et quel­ques mi­nu­tes plus tard ar­ri­vent chez le con­seil­ler, qui lais­se son ca­bri­o­let de­vant sa porte.

Cr, Ber­nard et Lona, dans leurs pérégri­na­ti­ons sous l’aver­se tor­ren­tiel­le, aperçoi­vent la voi­tu­re que Ber­nard connaît bien. «C’est le ca­bri­o­let Mar­ti­al... sau­tons de­dans! » Ils par­tent; Ber­nard, tou­jours fu­ri­eux, se dis­po­se à re­con­dui­re Lona, quand, sur l'asp­hal­te glis­sant, la voi­tu­re qu’il conduit dérape et ac­cro­che une autre auto. Un dou­ble cri re­ten­tit: « Ma f

femme! — Mon Mari! ». En effet, le con­duc­teur de la voi­tu­re ac­crochée n’est autre que M. Bec­ker, le mari de Lona et le client de Bèrnard. Ber­nard aus­sitôt démarre, I

sans de­man­der son reste, mais Bec­ker a pu sai­sir au vol le numéro de la voi­tu­re ac­cro­che­u­se. Au pro­chain poste de po­li­ce, il se fait don­ner l’adres­se du prop­riétaire et, bien en­ten­du, bon­dit chez... Mar­ti­al.

Le mal­heu­reux con­seil­ler voit ar­ri­ver soud­ain chez lui, en plei­ne nuit, cet éner­gu-mène in­con­nu, qui l ac­cu­se d’avoir démoli sa voi­tu­re et qui lui réclame sa femme! Ahu­ris­se­ment de Mar­ti­al, me­na­ces de l’autre, qui ne quit­te la place que con­traint et forcé par le con­cier­ge.

Le lend­emain de cette nuit agitée, la si­tu­a­ti­on est la sui­van­te: Ber­nard ig­no­re où se trou­ve sa femme. Jac­que­li­ne se réveil­le au do­mi­ci­le de Mar­ti­al, où elle a passé la nuit, et se rend comp­te enfin de Im­pru­den­ce qu elle a com­mi­se. Bec­ker se présente chez Ber­nard et in­troduit une

LES BIÈRES POUR TOUS LES GOUTS:

PIL­SNER UR­QUELL BOCK GRÜBER

SPA­TEN­BRAU

MU­NICH

GUIN­NESS-STOUT

PA­LE-ALE

SCOTCH-ALE

SPÉCI­A­LITÉS .

BUF­FET FROID

GI­BIER

SAL­LES POUR BAN­QUETS


de­man­de en di­vor­ce, en ac­cusant Mar­ti­al. Et Mar­ti­al, ar­ri­vant derrière lui, an­non­ce à Ber­nard qu’il con­sidère Jac­que­li­ne comme sa fiancée, puis­qu’elle a passé la nuit sous son toit! Ber­nard, après avoir douté, entre dans une fu­reur ter­ri­ble et prépare son prop­re di­vor­ce.

Et voilà que l'arrivée de Jac­que­li­ne me­na­ce d’en­ven­i­mer en­co­re la si­tu­a­ti­on. Elle et Be­nard se jet­tent à la tête de mu­tu­els re­pro­ches d’infidélité.

Lona Bec­ker, menacée de di­vor­ce par son mari, ar­ri­ve à son tour, affolée, chez 1 avo­cat, et est reçue par Jac­que­li­ne, la­quel­le lui fait com­pren­d­re çu’elle sait tout et qu elle va dire la vérité à Bec­ker; Lona pro­tes­te de son in­no­cen­ce et de celle de son com­pag­non noc­tur­ne. A ce mo­ment, Bec­ker sur­vient et se trou­ve en présence de sa femme et de Jac­que­li­ne. Cette dernière prend la pa­ro­le: « M. Bec­ker, vous vous ti­om­pez; votre femme n’était pas cette nuit chez le con­seil­ler Ep­p­mann. Je vais vous en four­nir la preu­ve! » Elle ap­pel­le Ep­p­mann, qui at­ten­dait do­ci­le­ment dans l’an­ti­cham­bre; « Mar­ti­al, di­tes-nous qui était chez vous cette nuit? ». Comme Mar­ti­al re­fu­se, elle lui enjoint de répond­re. Et Mar­ti­al avoue: « G était vous, Jac­que­li­ne... » Sen­sa­ti­on! Mais la jeune femme con­ti­nue: « Quant à la per­son­ne qui était auprès de Lona, au mo­ment de 1 ac­cro­cha­ge, c’était moi! ».

Ber­nard est entré dans la pièce, sur ces dernières pa­ro­les. Il com­prend que Jac­que­li­ne, généreuse, n’a pas voulu détrui­re le foyer de Bec­ker, le­quel, de fait, n’a plus qu’à présen­ter ses ex­cu­ses les plus pla­tes à son épouse.

Lorsque tous sont sor­tis et qu’il ne reste plus en présence que Ber­nard et Jac­que­li­ne, l’ave­n­tu­re ne tarde pas à se ter­mi­ner par une brève hésita­ti­on et un long bai­ser.

CHAN­SONS. — LIE­DE­REN. 1

Les 3 chan­sons Dte 3 lie­de­ren van du film den film J crois que je suis un peu grise, J’ai tout quitté pour mon Amour, Trja - la - la, mu­si­que de - mu­ziek van Ralph Erwin. Sont en vente dans Zijn te koop in la salle de zaal au prix de aan den prijs van frs. 8,— pièce fr. 8,— elk (chant et piano), (zang en kla­vier), frs. 2,— pièce fr. 2,— elk (chant seul). (zang al­leen).

Dis­ques de gramoph. Gram­mo­foon­pla­ten

PAR­L­OP­HO­NE B 17144 Tra -la-la fox-trot exécuté uit­ge­voerd par l’or­ches­tre door het or­kest D'ob.​ri. B 49029 Tra - la - la avec met re­frain al­le­mand Duitsch re­frein — PO­LY­DOR — - 522144 Tra - la - la /’ crois que je suis un peu grise chanté par ge­zon­gen door Je­an­ne Boi­tel. PATHÉ X 94140 /’ crois que je suis un peu grise chanté par ge­zon­gen door Edmée Faüart so­pra­na de (van) « Opéra-Co­mi­que ».


aK

De Klei­ne Zij­de­sprong

De jonge ad­vo­caat Ber­nard Hel­ler en diens vrouw Jac­que­li­ne zijn zeer ge­luk­kig: geen wolk heeft tot dus­ver hun hu­we­lijks­he­mel ver­duis­terd. Maar op een avond, wan­neer Jac­que­li­ne zich ge­reed­maakt om met haar man bij een vriend, raads­heer Ep­p­mann, te gaan avond­ma­len, meldt Ber­nard dat hij ze niet kan ver­ge­zel­len: een zeer drin­gen­de sa­men­komst weer­houdt hem. Na­tuur­lijk, een uit­vlucht! In­der­daad, Ber­nard moet een zij­ner vroe­ge­re vrien­din­nen, Lona Bec­ker, op­zoe­ken, die zijn hulp als ad­vo­caat had in­ge­roe­pen.

Dóch de in­dis­kree­te te­le­foon brengt toe­val­lig Jac­que­li­ne op de hoog­te van den «toe­stand». Wan­neer M. Hel­ler dan ook heen­gaat, ze ach­ter­la­tend, be­sluit zij woe­dend op haar beurt te gaan fui­ven.

ln­tus­schen wacht raads­heer Mar­ti­al Ep­p­mann te­ver­geefs zijn ge­noodig­den, wan­neer hij plots wordt op­ge­beld door Jac­que­li­ne. Zij be­vindt zich in een nacht-bar, « De Klei­ne Zij­de­sprong », doch ver­gat haar geld. Hij moet ze uit den ne­te­li-gen toe­stand komen hel­pen. En, als ware gent­le­man, snelt hij er heen.

ln­tus­schen heeft Ber­nard, Lona Bec­ker ver­voegd, nadat hij de pi­a­nist van het eta­blis­se­ment haast naar de an­de­re we­reld zond. Wel­dra moet hij er­va­ren dat de ge­schie­de­nis, waar­voor Lona hem had ont­bo­den, een zui­ver ver­zin­sel is. Woe­dend aldus beet­ge­no­men te zijn ge­weest, ver­laat hij de plaats. Dóch Lona zet hem na in de straat, in den neer­plas­sen­den regen. Te­ver­geefs zoekt men een taxi.

Rond den­zelf­den tijd ver­la­ten Jac­que­li­ne en Mar­ti­al « D‘e Klei­ne Zij­de­sprong »; zij wei­gert be­slist terug naar huis te kee-ren. Ten einde raad, doch met te­gen­zin, neemt Mar­ti­al aan ze ten zij­nent te voe­ren, waar­na hij zijn auto vóór het huis laat staan.

Nu ge­beurt het dat Ber­nard en Lona, over­al op zoek naar een on­vind­ba­ren taxi, Mar­ti­al’s auto zien en... er in stap­pen. Ber­nard, nog steeds woe­dend, zal Lona naar huis rij­den. Maar het as­falt is glad en be­drieg­lijk. De auto glijdt uit en botst lich­te­lijk tegen een an­de­re auto aan. Een dub­be­le kreet weer­klinkt: « Mijn vrouw! — Mijn man! ». De aan­ge­re­den auto is deze van Au­gust Bec­ker, man van Lona en kliënt van Ber­nard. Zon­der te tal­men rijdt Ber­nard weg, doch Bec­ker heeft toch de num­mer­plaat kun­nen lezen en gaat in het dichtst­bij ge­le­gen po­li­tie­bu­reau na­vraag doen naar den ei­ge­naar van be­doel­den auto. En een paar mi­nu­ten later stormt hij bin­nen bij... Mar­ti­al, hem be­schul­di­gend zijn auto te heb­ben stuk­ge­re-den en... zijn vrouw op­ei­schend.

Al­leen de hard­han­di­ge tus­schen­komst van een por­tier zal Bec­ker er toe bren­gen het huis te ver­la­ten.

Toe­stand den vol­gen­den mor­gen: Ber-naard weet niet waar zijn vrouw is. Jac­que­li­ne ont­waakt in het huis van Mar­ti­al, waar zij den nacht door­bracht en nu besef krijgt harer on­voor­zich­tig­heid. Bec­ker komt bij Ber­nard een vraag voor echt­schei­ding in­die­nen en be­schul­digt Mar­ti­al. En Mar­ti­al, die op z n beurt Ber­nard komt op­zoe­ken, be­kent hem dat hij Jac­que­li­ne als zijn ver­loof­de aan­ziet, ver­mits zij den nacht onder zijn dak heeft door­ge­bracht. Na eerst ge­twij­feld te heb­ben, wordt Ber­nard dol-woe­dend en be­sluit zijn eigen echt­schei­dings­pro­ces ge­reed te maken. Daar ver­schijnt Jac­que­li­ne, wat den toe­stand nog gaat ver­er­ge­ren. Zij en Ber­nard wer­pen zich we­der­zijds een pa­ter­nos­ter van ver­wij­ten van on­trouw naar het hoofd.

Doch ten slot­te komt alles te­recht en is alles weer goed in de beste der we­rel­den!

Déli­ci­eu­se­ment pétil­lan­te, d’une sa­veur fran­che et fraîche, le Schwep­pes est une eau d’une pureté sans pareil­le.

Légèrement minéralisée, elle con-tient juste les sels néces­sai­res à débar­ras­ser l’or­ga­nis­me des im­pu­retés qui l’en­va­his­sent.

Si vous tenez a votre santé, fai­tes ua usage régu­lier de Schwepp«*,

L’EAU QUI

.ifâi


Goed­koopst ver­koop­end huis der Stad in al­ler­bes­te Uur­wer­ken en Ju­wee­len.

HOR­LO­GE­RIE

DEL­MON­TE

Dam­brug­ge­straat, 2

(ne­vens Car­not­straat)

Te­le­foon: 269.88.

St. Gum­ma­rus­straat, 57

Te­le­foon: 294.13

Huis van ver­trou­wen.

Au Mo­no­po­le

6ran­de Mai­son: de Blanc

35, Marché au Lait -- rue Vle­min­ck, 1

âSffiËât,Téléphone 272.00

COU VERTU RES COU­VRE - LITS LIN­GE­RIE LINGE DE TABLE STO­RES RI­DE­AUX BON­NE­TE­RIE

Re­mi­se de 10o,° aux mem­bres de la ’’Ligue des fa­mil­les nom­breu­ses” et In­va­li­des de Gu­er­re.

VEP­BEECK te LAM­BERT

Due des Au­mo­niers.75

TÉL:261.38 - AN­VERS

RONNY

Opérette à grand spec­ta­cle - Ope­ret­te met groot­sche in­se­nee­ring de van

E. Pressbur­ger & R. Schünzel

réalisée par y

Rein­hold Schünzel

mu­si­que de mu­ziek, van

in­ter­prétée par ver­tolkt door

MARC DANT­ZER - LU­CIEN BA­ROUX CHAR­LES FAL­LOT - GUSTA­VE HU­BER­LEAU GE­OR­GE DE­NEU­BOURG - FER­NAND FREY MO­NI­QUE CASTT - LU­CIEN CAL­L­A­MAND


"Ronny” la nou­vel­le opérette à grand spec­ta­cle

Nous présen­te­rons pro­chai­ne­ment 1 opérette à grand spec­ta­cle Ronny, qui vient de rem­por­ter un si bril­lant succès au Cinéma des Champs-Elysées, à Paris. Dans la tra­di­ti­on de ses aînées, le Che­min du Pa­ra­dis et Le Congrès s’amuse, elle ap­por­te un mou­ve­ment, un char­me, une sorte d’allégres­se con­ti­nus qui sont bien a elle. Cette pro­duc­ti­on, G. Sta­pen­horst de la U. F. A., réalisée par R. Schünzel, se déroule, bien en­ten­du, dans un pays ima­gi­nai­re dont le Prin­ce s’amuse à représen­ter des opéras, com­posés par lui, sur son prop­re théâtre. La gran­de can­ta­tri­ce qui de­vait jouer le rôle prin­ci­pal ayant fait faux-bond, on présente un « out­si­der », une pe­ti­te mo­del­lis­te qui, bien en­ten­du, se révèle gran­de ar­tis­te et fait la conquête

du prin­ce. Tout cela et ce qui se passe en­s­ui­te se déroule parmi les dan­ses et les ra­vis­san­tes mélo­dies d’E. Kàlmàn, le com­po­si­teur célèbre de La Baya­de­re et de Com­tes­se Ma­rit­za. Dans une réali­sa­ti­on à la fois fas­tu­eu­se et plei­ne de grâce, Kate de Nagy, du Ca­pi­tai­ne Crad­dock, chan­te, joue di­vi­ne­ment et porte des toi­let­tes ra­vis­san­tes. 11 ne faut donc pas s’éton­ner si un prin­ce char­mant, in­carné par Marc Dant­zer, tombe amou­reux de la déli­ci­eu­se al­tis­te. Lu­cien Ba­roux, Cal­l­a­mand, De-neu­bourg, Guy Sloux sont amu­sants à sou­hait. 11 se­rait in­jus­te dans un tel film de ne pas citer une fi­gu­ra­ti­on extrême­ment bril­lan­te, ani­mant la ville, les rues, le théâtre, de ses jeux et de ses dan­ses sur des ryth­mes qui seront bientôt po­pu­lai­res.

ÉCO­NO­MIE,

Hygiène, Con­fort,

avec les

RA­DI­A­TEURS “inf/lP CHAU­DIÈRES IUL/AL

pour

CHAUF­FA­GE CEN­TRAL

par Eau chau­de ou par Va­peur.

De­man­dez la Bro­chu­re

spéciale envoyée

fran­co sur de­man­de.

Chauf­fa­ge cen­tral ni

Dis­tri­bu­ti­on d’eau chau­de

In­stal­la­ti­ons

sa­ni­tai­res Chau­dière

“ Idéal Clas­sic ”

Louis VER­AN­NE­MAN

43, Rue du Pa­vil­lon

AN­VERS Tél 557.45

BE­SPA­RING, GE­ZOND­HEID en BE­HAAG­LIJK­HEID

zijn U ver­ze­kert

door de

Cen­tra­le Ver­war­ming

mei

Ra­di­a­to­ren en Ketel

“IDEAL CLAS­SIC „

Vraagt het uit­leg­boek­je, dat U kos­te­loos zal toe­ge­zon­den wor­den, aan

Louis VER­AN­NE­MAN

43, Vlag­straat, Ant­wer­pen

TE­LE­FOON 557.45


MAI­SON BOL­SI­US

lAPpy n?j

11, COUR­TE RUE PORTE AUX VA­CHES, 11

(B a face du Canal au Fro­ma­ge)

Tout ce qui con­cer­ne le ménage Foy­ers à Feu con­ti­nu "Jan Jaars­ma" Grand choix de Voi­tu­res d'en­fants

Pai­e­ment au comp­tant et à terme

Téléphone: 257,85

Chèques postaux: 777,32

Qo­cet­fit

Jt­Tar­ton­gin

U meil­leur

lk Kom­po­neer

H et is in den Herfst van het jaar 1930 dat ik mijn eer­ste uit­noodi­ging ont­ving van de Ufa-di­rec­tie, juist toen ik mij te Ber­lijn be­vond tij­dens een « lucht­reis». Het woord «lucht­reis» beteek­ent nu ei­gen­lijk niet dat ik naar Ber­lijn ge­vlo­gen ben. Neen, ik ben heel dood­ge­woon per spoor naar Deut­sch­land s hoofd­stad ge­stoomd. Met zulke «lucht­leis» wordt men ech­ter met op­drach­ten, ont­wer­pen, voor­stel­len, plan­nen zon­der tal over­wel­digd. Men on­der­han­delt dag en nacht; men drinkt on­tel­ba­re kof­fie’s, rookt on­tel­ba­re si­ga­ren, praat zich gek, vraagt zich ten­slot­te af wat men al­le­maal met het geld gaat doen het­welk men met volle kar­re-vrach­ten gaat ver­die­nen... Zoo gaan en­ke­le dagen voor­bij. En lang­za­mer­hand komt de kalm­te en... de ont­nuch­te­ring. Van al de be­lof­ten blijft niet veel over.

Dus, ik ging mijn geluk bij de Ufa be­proe­ven. Ik zette mijn ar­tis­tie­ke plan­nen uit­een: ik zou een groote mu­ziek­film kom-po­neeren, met gol­ven­de ge­zan­gen, zware kon­flik­ten en... met veel ti­a­nen. Ik heb uit­druk­ke­lijk den hoofd­lei­der der ma­nus-krip­ten-af­deel­ing naar een tra­nen-op­wek-kend sce­na­rio ge­vraagd, wijl al­leen de tra­nen van mil­joe­nen men­schen de mil­joe­nen kun­nen doen toe­stroo­men.

De chef glim­lach­te en be­loof­de mij plech­tig zulk sce­na­rio te zoe­ken. Maan­den­lang hoor­de ik sinds­dien niets meer van de Ufa. Een lucht­kas­teel te meer, dacht ik.

In het voor­jaar 1931 was ik an­der­maal in Ber­lijn. Dit­maal was het geen « lucht­reis», maar een «tri­omf­tocht»! Een « tri­omf­tocht » beteek­ent dat een werk —~ na­tuur­lijk een we­reld­suc­ces!!! — voor het eerst te Ber­lijn wordt op­ge­voerd. Mien her­haalt we­ken­lang, het stuk wordt vol­ko­men op z n kop gezet; de mu­ziek wordt

hee­le­maal « her-ge­toon­dicht », men houdt ein­de­looze bij­een­kom­sten met be­stuur­der, re­gis­seur, ka­pel­mees­ter, enz.

Ten slot­te, na dui­zend en één tri­bu­la-ties, gaat de « première »...

Het is bij zulke ge­le­gen­heid dus dat ik terug naar de Ufa toog en er ont­van­gen werd in het bu­reau van den al­mach­ti­gen Di­rec­teur Ernst Hugo Cor­rell. Ik ont­wik­kel­de op­nieuw mijn kunst­vol­le plan­nen, sprak op­nieuw van tra­nen en dies meer en... kreeg het sce­na­rio in han­den ge­stopt het­welk die hee­ren voor mij had­den uit­gezócht: Ronny.

Ik had slechts een vaag denk­beeld wat dit woord wel beteek­e­nen kon. Waar­schijn­lijk een naam, de ver­kor­ting van « Ro­nald ». Goed teek­en! Ik had reeds een­maal met dezen naam geluk gehad. In­der­daad, de man­ne­lij­ke hoofd­rol in Czar-das­von­tin heet Ed­win-Ro­nald.

Ik ving aan met lezen: voor­eerst « Ronny » is geen man, maar een meis­je; t stuk was niet droe­vig, maar over­moe­dig-lus­tig; in de plaats van « mu­ziek­fra­zen », voel­de ik de prik­kel van hup­pe­len­de ryth­men.

Ik las ver­der: Ha, gewis komt nu de zware, dra­ma­ti­sche ont­wik­ke­ling. Geen den­ken aan: de ge­schie­de­nis wordt al dol­ler en vrool­ij­ker, naar­ma­te zij zich ont­wik­kelt. Niet den zwaar­moe­di­gen me­lan­ko­li-schen Kal­man werd ver­langd, maar den lus­ti­gen, tem­pe­ra­ment­vol­len Kal­man.

Ik dacht na. Wel­licht had de Ufa ge­lijk, wel­licht is het beter zoo! « Het is beter zoo », heet ook een lied in Ronny. Ik heb mij dan in mijn on­der­werp gaan wonen. Na­tuur­lijk werd ik ver­liefd op « Ron-n » en, als men ver­liefd is...

Wat er van zij en wat het pu­bliek ook er over denke, ik ben ge­luk­kig ge­weest dat het toe­val mij deze Ronny heeft laten kom­po­neeren. Em­me­rich KAL­MAN.


Ce que la pres­se

dit de

Le Jour­nal.

Une opérette filmée qui a précisément pour pivot une véri­ta­ble opérette. Ronny est un film agréable, bien joué et dont la mu­si­que est char­man­te. Kate de Nagy est amu­san­te, jolie, ce qui ne gâte rien, et d’une mo­bi­lité ex­cel­len­te à l’écran. Le rôle du prin­ce est tenu par Marc D'ant­zer, qui se clas­se dans les bons jeu­nes pre­miers. A leurs côtés se trou­vent des in­ter­prètes comme Char­les Fal­lot, Hu­ber­deau, De­neu­bourg, Fern. Frey, Mo­ni­que Casty, Sloux, Cal­l­a­mand et Lu­cien Ba­roux.

La mise en scène est ori­gi­na­le. 11 y a des scènes d’en­sem­ble très réus­sies et des pri­ses de vues in­fi­ni­ment pit­to­resques, comme celle de la revue des trou­pes de Pérusa, ou bien comme celle de cet amu-

sant tor­til­lard. Kate de Nagy est une belle ar­tis­te qui joue avec une séduisan­te ingénuité. Son par­te­nai­re est élégant; il possède un phy­si­que agréable et une dic­ti­on par­fai­te. Parmi les au­tres in­ter­prètes, je sig­na­le en­co­re Lu­cien Ba­roux, qui ar­ri­ve tou­jours à point nommé pour don­ner de la gaîté. Telle que, Ronny aura le pri­vilège de plai­re à tous les pu­blics.

L’Echo de Paris.

Un film d'une ai­ma­ble réus­si­te. L’his­to­riet­te qu’il nous conte a tous les char­mes, tout l’irréel et déli­ci­eux at­trait d'un conte de fées. Elle se déve­lop­pe dans la fan­tai­sie, fait preu­ve de gaîté, d’en­train, nous offre des dan­ses et chan­sons et nous con­vie à cet agréable di­ver­tis­se­ment sans exi­ger que nous le pre­ni­ons au sérieux. Ronny a été mis en scène par M. Rein—•* —

hold Schünzel. 11 n’est que de van­ter l’en­train d'une fi­gu­ra­ti­on im­por­tan­te, la préci­si­on et l’ori­gi­na­lité de ses évo­lu­ti­ons pour ren­d­re ap­pa­rent le ta­lent de l’ani­ma­teur qui préside à des ébats aussi réussis. Une mu­si­que agréable d’ Em­me­rich Kal­man se fait en­ten­d­re tout au long du film. Ronny, c’est Kate de Nagy, et nous sou­hai­tons d’avoir sou­vent l’oc­ca­si­on d’ap­plau­dir le ta­lent si sou­ple, si nuancé de cette belle ve­det­te. Le Prin­ce Char­mant, c’est Marc Däntzer, jeune pre­mier élégant et sym­pa­thi­que, au jeu fin et dis­cret. Lu­cien Ba­roux campe un in­ten­dant de théâtre léger, am­bi­ti­eux et débrouil­lard. Sa com­po­si­ti­on est des plus réjouis­san­tes. 11 ne force ja­mais son ta­lent et sait être très co­mi­que avec un tact, une me­sure qui lui défen­dent de char­ger des ef­fets. Mell° Mo­ni­que Casty, MM. Lu­cien Cal­l­a­mand, Guy

Sloux, Char­les Fal­lot, Gusta­ve Hu­ber­deau, De­neu­bourg et Fer­nand Frey, qui sem­blent tous s’être évertués à don­ner à ce film un joy­eux mou­ve­ment, ont droit à de vifs éloges.

La Li­berté.

C’est un film char­mant que ce Ronny, un film rem­pli de trou­vail­les so­no­res, em­preint de cette bonne hu­meur et de ce char­me que la période de sou­cis ac­tu­el­le rend par­ti­cu­lièrement précieux et qui se déroule dans un cadre somp­tu­eux comme le cinéma seul sait en con­ser­ver le se­cret.

L’A uto.

La belle, la somp­tu­eu­se opérette filmée! Quels décors mer­veil­leux et purs, tour à tour char­mants et so­len­nels, animés de dan­ses et de chan­sons, de bal­lets et de jo­lies scènes d’amour!


Dagen in "PE­RU­SA"

Käthe von Nagy = Ronny.

Ter­wijl ik, in mijn jeugd­ja­ren, van rechts naar links rond­dool­de, ben ik in dit vrien­de­lijk re­si­den­tie­stad­je be­land. Ik had ei­gen­lijk niet het in­zicht daar lang te toe­ven. Maar ik bleef er, als ge­fas­ci­neerd door de be­koor­lijk­heid van het stads­beeld en de bui­ten­ge­wo­ne aan­min-ne­lijk­heid der be­vol­king. Mijn lie­ve­lings-wan­de­ling strek­te zich uit tus­schen de in­gang van het vor­ste­lijk slot, waar steeds een stram­me schild­wacht stond, en het gast­hof « De Gou­den Haan ». Cp de Groote Markt werd, zooals over­al, groen­ten- en vruch­ten­markt ge­hou­den, onder het oog van een reus­ach­tig rui­ters­stand-beeld, het mo­nu­ment van den vroe­ge­ren vorst. In den ach­ter­grond praal­de de gevel van de Re­si­den­tie. Aan den rech­ter­kant het café, waar alle avon­den alle Pe-rusa­niërs en vreem­de­lin­gen bij­een­kwa­men.

Twee­maal, als ik er toef­de, heb ik die al­tijd rus­ti­ge stad, waar pre­cies niets ge­beu­ren kon, in be­roe­ring ge­zien. De bur­gers van Pe­ru­sa zijn zooals de bur­gers van alle klei­ne ste­den, waar zoo zel­den iets voor­valt, dank­baar voor de min­ste af­wis­se­ling. Daar­door is het te ver­staan dat zij waar­lijk in dich­te drom­men te­za­men-str­com­den wan­neer op een zon­ni­gen na­mid­dag een mooie dame, be­ge­leid door een jon­gen man, door Pe­ru­sa s stra­ten slen­ter­de. De voor­bij­gan­gers ble­ven staan, bogen het hoofd wan­neer het paar voor­bij­trok. Die on­ge­mee­ne eer­bied in­tri­geer­de mij vol­ko­men. Gol­den deze bui­gin­gen

Chaus­su­res ’’WEST-MD”

17, Canal au Fro­ma­ge

An­ci­en­ne­ment:

Pont de Meir, 5

Spéci­a­lité de

CHAUS­SU­RES:

Bally An­glai­ses Améri­cai­nes de chas­se pour pieds

sen­si­bles.


ROT­HER­MEL COR­PO­RA­TI­ON S. A.

27, Quai du Com­mer­ce, 27 BRUXEL­LES

U Haut Par­leur de lElîte

dez ca­ta­lo­gue

Agent général pour la Bel­gi­que

Hoe men in « Pe­ru­sa » ge­raakt...

die dame (Käthe von Nagy) of den heer J (Marc Dant­zer)?

Niet min­der ver­won­derd als ik, stel­de

£ de dame de­zelf­de vraag aan

!r haar be­ge­lei­der. Hij stel­de ze

( ge­rust: die groe­ten en hul­de­blij­ken kwa­men na­tuur­lijk haar toe, als vreem­de­lin­ge. Alle! vreem­de­lin­gen wer­den in die

stad op zulke wijze be­groet!

ï Mlet dien uit­leg was de dame

» te­vre­den. Ik kon mij ech­ter

{ maar niet her­in­ne­ren dat, toen

ï ik voor de eer­ste maal in Pet rusa ver­scheen, ik op zulke de-

( vo­tie­vol­le wijze werd ont­haald,

Eerst later ben ik te weten ge-

• komen dat de flin­ke man, die

( tasch en scherm der dame

droeg, nie­mand min­der was

dan... zijn Hoog­heid, de Vorst

van Pe­ru­sa, in hoogst-ei­gen

per­soon. Ik ver­nam ook dat

deze vorst... doch dat komt later!...

En nog een an­de­re maal kende de stad een « groote » dag. Weder stroom­den de nieuws­gie­ri­gen te­za­men. Dit­maal om 1 de koets te be­won­de­ren die vóór den « Gou­den Haan » stil­hield en in de­wel­ke het­zelf­de mooie vrouw­tje steeg, het­welk ik vroe­ger aan de zijde van den Vorst had be­won­derd. De Pe-rusa­niërs rek­ten zich den hals als struis­vo­gels, als Ronny weg­bol­de, haar geluk te­ge­moet. Ja, Ronny — ' reeds de zoet­klin­ken­de naam stemt u sym­pa­thiek — had het geluk ont­dekt. Lieve, klei­ne schep­ster van de hee lijk­ste tooneel­kos­tu­mes, zou zij zelf een der kos­te­lijk­ste ervan dra­gen, die zij tot dus­ver slechts voor an­de­ren ont­wer­pen mocht.

Eens zou men haar won­der­ba­re stem


ont­dek­ken en vast­stel­len dat zij hët zang-spe'E door den Vorst zelf ge­schre­ven, hee-le­maal van bui­ten kent. Maar, een co­gen-blik! Ik klaar dit raad­sel wel op. Stra­lend is een nieu­we ster aan den tooneel­he­mel van Pe­ru­sa ver­sche­nen. E.​en over­een­komst « vooi het leven» zal men ze jia bie­den, mits­ga­ders de hoog­ste ca­chet­ten, cn zij zal een heer­lijk pa­leis tot wo­ning be­ko­men: Mon bijou !... 'jHet is een

sprook­je! ;

Dik­werf hoer­de' men wgf] dat.​volreten en vorst­jes wel eens van mu­ziek'hiel­den.

P. Vorst van Pe­ru­sa. is méér Han een ge­wo­ne di­let­tant. Hij' weet een: gan­sche epera te kom­po­neerèn, Be V er­rup­pe­lij­ke Prin­ses, en deze opera zal in den Hof-schouw­burg van • Pe­ru­sa na­tuur­lijk z’n cre­a­tie ken­nen. * .

Een zeer net en lief the­a­ter, gansch in witte toon ge­hou­den, maar de ze­tels zijn met groen flu­weel over­trok­ken. Een­vou-dig-aan­trékke­lijk. En de stoe­len der or­kest­le­den heb­ben gou­den om­lijs­tin­gen. I.n de wan­del­gan­gen spie­gels en -nog spie­gels. In dezen klei­ne opera heb ik een groote dag be­leefd. Over­al zij­den klee­de-ren. Op dez­vy­grf­cg­kj­eed ij. der hee­ren een .OJeeT’We 1 di­ging van ee­reteek­ensDS­Sr heeft men over­al een zwak voor.

Ik zegde reeds dat men Ronny s stem ont­dekt had en dat zij van den eenen dag op den an­de­ren de hoofd­rol in de Vor­ste­lij­ke Opera moest over­ne­men. Haar in­beel­ding over­trof waar­lijk de hoog­ste ver­wach­tin­gen. Een ra­zen­de bij­val, zooals men nog nooit te voren in Pe­ru­sa had ge­kend. In de stijf­ste raads­le­den kwam leven, dien avond, en zelfs de vrou­wen­we­reld on­der­druk­te allen nijd en ja­loersch-heid om de groote tri­omf te vie­ren.

Dat was nog een tijd, in het oude Pe­ru­sa. Wan­neer ik daar­aan denk, wordt ik er nog wee­moe­dig om. En nu her­leeft die Pe­ru­sa-at­mos­feer, gaaf en gansch, in den heer­lij­ken Ufa-film Ronny! J. K.

De "Le­ven­de Beel­den" van Pe­ru­sa

Waÿr men ook blikt... « P ». Een droote, La­tijn­sche, iet­wat ver­wron­gen « P ». Op alle or­ne­men­ten « P »./Op den helm der sol­da­ten « P ». Doch'daar « PP ». Dat wil zeg­gen: « Po­li­tie Pe­ru­sa», en dat staat ge­grift op de shako s der po­li­tie­agen­ten!

Zoo maakt het lan­de­ke « Pe­ru­sa » zich over­al be­kend. En deze idee heeft het te dan­ken aan... twee ar­chi­tek­ten: Wer­ner Schlich­ting en Benno von Arent. Niet dat deze beide de hof­ar­chi­tek­ten waren van het Vor­sten­dom Pe­ru­sa, want Fe­ru­sa be­staat juist in de fan­t­azie van Pressbur­ger en Schünzel, die « Ronny » uit één stuk uit hun mouw schud­den. En deze schouw­plaats, met haar ge­bou­wen, par­ken, kos-tU­mes, ka­mers en niet te ver­ge­ten de

« P »’s, zoo flink mo­ge­lijk op te rich­ten, dat was de taak van de beide bouw­mees­ters.

In ide­a­le sa­men­wer­king is een be­too­ve-ren­de Ope­ret­ten - insce­nee­ring ont­staan. Vraagt men, wie dit of wie dat ont­wor­pen heeft, dan is steeds het ant­woord: Beide. Alles rijk aan kleu­ren en licht van toon. Dat beteek­ent: « kleu­ren » zijn nu juist niet ge­bruikt. Want alles is in een gamma van wit naar zwart ge­hou­den met lou­ter scha­duw­spe­len. Want, men ver­ge­te het niet, bonte kleu­ren heb­ben een ge­heel an­de­re uit­wer­king in de zwart-wit­te fo­to-op­na­me dan men wel den­ken zou.

Het hoofd­de­cor is het vor­ste­lijk slot in de stad en het klei­ne Pom­pa­dour­kas­teel-tje « Mon bijou » in het park. Alles licht

ATE­LIERS DE CON­STRUC­TI­ONS MÉCA­NI­QUES & HY­DRAU­LI­QUES

WERK­TUIG- EN WA­TER­KUN­DI­OE

LOUIS. .DON­KERS

AVE­NUE DE LA VIEIL­LE BARRIÈRE 34/36, OUDE BAR­REEL­LEI Téléph. 587.36 MER­XEM Te­le­foon 587.36

Hy­drop­ho­re au­to­ma­ti­que avec fil­tre de défer­ra­gejsous pres­si­on.

Eau filtrée

vers la dis­tri­bu­ti­on générale "

Au­to­ma­ti­sche wa­ter­hou­der met Tj?

ont­ij­ze­rings­fil­ter onder druk '

Ar­te­si­sche wa­ter­put­ten — Buis­put­ten — Zand­hou­wers — Bo­rin­gen — Water» in­stal­la­tiën met lucht­druk, voor alle af­stan­den en hoog­ten, voor kas­tee­len, villa's,

land­hui­zen.

Puits artésiens — Puits tubés — Puits cap­tant plu­si­eurs sour­ces pour grand débit — Son­da­ges — Fil­tres de défer­ra­ge — Col­lec­teurs

de sable — Com­pres­seurs — Pom­pes — Éléva­ti­on et dis­tri­bu­ti­on d'eau

par l'air com­primé


ont­dek­ken en vast­stel­len dat zij het zang­spel door den Vorst zelf'ge­schre­ven, hee-le­maal van bui­ten kent. Maar, een oogen-blik! Ik klaar dit raad­sel wel op. Stra­lend is een nieu­we ster aan den tooneel­he­mel van Pe­ru­sa ver­sche­nen. Een over­een­komst « voor het leven » zal men ze bie­den, mits­ga­ders de hoog­ste ca­chet­ten, en zij zal een heer­lijk pa­leis tót wo­ning be­ko­men: Mon bijeu !... Met is een

sprook­je! .

Dik­werf hoer­de' men wf dat. vc|:sten en veust­jes wel eens van mu­ziek'hiel­den.

Ce Vorst van Perusâ. is meèr dan een ge A one di­let­tant. Hij' weet een gan­sche opera te kom­po­neerèn, Be Ver­ruk­ke­lij­ke lrin­ces, en deze opera zal in den Hof-schouw­burg van 'Pe­ru­sa na­tuur­lijk z’n cre­a­tie ken­nen. '

Een zeer net'én lief the­a­ter, gansch in witte toon ge­hou­den, maar de ze­tels zijn met groen flu­weel over­trok­ken. Een­vou-dig-aan­tiek­ke­lijk. En de stoe­len der or­kest­le­den heb­ben gou­den om­lijs­tin­gen. In de wan­del­gan­gen spie­gels en nog spie­gels. In dezen klei­ne opera heb ik een groote dag be­leefd. Over­al zij­den klee­de-ren. Cp de _zwar­te. kleedii der, hee­ren een .ov«rtvéldi­ging van ee­reteekënsTD'aar heeft, men over­al een zwak voor.

Ik zegde reeds dat men Ronny s stem ont­dekt had en dat zij van den èenen dag op den an­de­ren de hoofd­rol in de Vor­ste­lij­ke Opera moest över­ne­men. Haar in­beel­ding over­trof waar­lijk de hoog­ste ver­wach­tin­gen. Een ra­zen­de bij­val, zooals men nog nooit te voren in Pe­ru­sa had ge­kend. In de stijf­ste raads­le­den kwam leven, dien avond, en zelfs de vrou­wen­we­reld on­der­druk­te allen nijd en ja­loersch-heid om de groote tri­omf te vie­ren.

Dat was nog een tijd, in het oude Pe­ru­sa. Wan­neer ik daar­aan denk, wordt ik er nog wee­moe­dig om. E,n nu her­leeft die Pe­ru­sa-at­mos­feer, gaaf en gansch, in den heer­lij­ken Ufa-film Ronny! J. K.

De "Le­ven­de Beel­den" van Pe­ru­sa

Wafr men ook blikt... « P ». Een groote, La­tijn­sche, iet­wat ver­wron­gen « P ». Op alle or­ne­men­ten « P »./Op den helm der sol­da­ten « P ». Doch'daar « PP ». Dat wil zeg­gen: « Po­li­tie Pe­ru­sa», en dat staat ge­grift op de shako s der po­li­tie­agen­ten!

Zoo maakt het lan­de­ke u Pe­ru­sa » zich over­al be­kend. En deze idee heeft het te dan­ken aan... twee ar­chi­tek­ten: Wer­ner Schlich­ting en Benno von Arent. Niet dat deze beide de hof­ar­chi­tek­ten waren van het Vor­sten­dom Pe­ru­sa, want Fe­ru­sa be­staat juist in de fan­t­azie van Pressbur­ger en Schünzel, die « Ronny » uit één stuk uit hun mouw schud­den. En deze schouw­plaats, met haar ge­bou­wen, par­ken, kos-tU­mes, ka­mers en niet te ver­ge­ten de

« P »’s, zoo flink mo­ge­lijk op te rich­ten, dat was de taak van de beide bouw­mees­ters.

In ide­a­le sa­men­wer­king is een be­too­ve-ren­de Ope­ret­ten - insce­nee­ring ont­staan. Vraagt men, wie dit of wie dat ont­wor­pen heeft, dan is steeds het ant­woord: Beide. Alles rijk aan kleu­ren en licht van toon. Dat beteek­ent: « kleu­ren » zijn nu juist niet ge­bruikt. Want alles is in een gamma van wit naar zwart ge­hou­den met lou­ter scha­duw­spe­len. Want, men ver­ge­te het niet, bónte kleu­ren heb­ben een ge­heel an­de­re uit­wer­king in de zwart-wit­te fo­to-op­na­me dan men wel den­ken zou.

Het hoofd­de­cor is het vor­ste­lijk slot in de stad en het klei­ne Pom­pa­dour­kas­teel-tje « Mon bijou » in het park. Alles licht

ATE­LIERS DE CON­STRUC­TI­ONS WERK­TUIG- EN

MÉCA­NI­QUES & HY­DRAU­LI­QUES WA­TER­KUN­DI­OE

AVE­NUE DE LA VIEIL­LE BARRIÈRE 34/36, OUDE BAR­REEL­LEI Téléph. 587.36 mer­xem Te­le­foon 587.36

Puits artésiens — Puits tubés — Puits cap­tant plu­si­eurs sour­ces pour grand débit — Son­da­ges — Fil­tres de çléfer­ra­ge — Col­lec­teurs de sable — Com­pres­seurs — Pom­pes — Éléva­ti­on et dis­tri­bu­ti­on d'eau

par l'air com­primé

Hy­drop­ho­re au­to­ma­ti­que avec fil­tre Au­to­ma­ti­sche wa­ter­hou­der met 'r T

de défer­ra­ge, sous pres­si­on. ontij ze­rings­fi lter onder druk

Ar­te­si­sche wa­ter­put­ten — Buis­put­ten — Zand­hou­wers — Bo­rin­gen — Wa­ter-in­stal­la­tiën met lucht­druk, voor alle af­stan­den en hoog­ten, voor kas­tee­len, villa's,

land­hui­zen.


GLOBE

Le Globe est une bois­son ra* fraîchis­san­te d’une pureté et d’une fi­nes­se in­com­pa­ra­bles.

Son goût ex­quis, son par­fum suave et sa déli­ci­eu­se fraîcheur, lui ont valu son surn­om —

L'AME DU CI­TRON

SÇHWEP­P6.S: LON­DON.rCT­KQaÆBa

en le­ven­dig, met groote, im­po­san­te trap-.“üide stem­ming kun­nen komen in een af­ge­pen. /slo­ten ge­heel, dan wel wan­neer één oog

Over­al er­kent men het stre­ven der ar- O het ge­raam­te van het stu­dio ziet en het chi­tec­ten, vol­ko­men be­slo­ten beel­den te -j» an­de­re het pronk­slot moet aan­schou­wen! schep­pen: geen ka­mers met twee en half .dra­gers. Koud als mar­mer staan de « Pom-stuk­ken muur, maar echte ka­mers met pa­dours » der vroe­ge­re vor­sten op hun vier vol­le­di­ge wan­den. - t.​sokkels, ieder in een an­de­re mode, als

Zoo be­komt het op­na­me­toe­stel meer­door de eeu­wen heen». Maar wan­neer mo­ge­lijk­heid om zich in meer di­ver­se hoe-Jin het park alles danst en zingt, dan wol­ken op te stel­len. # den ook deze harde mar­me­ren har­ten

Daar­bij is het ook on­ein­dig beter voor .‘ week en zacht, gansch zacht be­gin­nen die de ver­tol­kers, die veel ge­mak­ke­lij­ker in 'beel­den te leven en met het hoofd van

Een bi­zon­de­re aan­dacht werd ge­schon- rechts naar links te nei­gen. En ach­ter de ken aan de de­tail­leerin­gen, alles in den mar­me­ren beel­den staan le­ven­de meis­jes, ech­ten geest der ope­ret­te. Een spoor­baan- waar­van al­leen het hoofd zicht­baar is. tje voert naar Pe­ru­sa, met een trein­tje Zulke vond­sten zijn bij tien­tal­len te ver­proes­tend en puf­fend, met klei­ne ven­ster- noe­men; door de in­ni­ge sa­men­wer­king

tjes, een schoor­steen­tje, alles als uit een van ar­chi­tek­ten, re­gis­seur en ca­me­ra­man kin­der-bouw­doos! heeft men een merk­waar­di­ge, wel­ge­luk­te

Maar het park van « Mon­bi­jou »! Een rol­prent kun­nen ver­we­zen­lij­ken, die bij de prach­ti­ge tuin met fon­tei­nen, wa­terspu- beste van dit jaar moet aan­ge­re­kend: wende leeu­wen en de­ko­ra­tie­ve luch­ter- Ronny!


Hol­ly­wood, la ville des con­tras­tes...

De­puis que je vis et tra­vail­le dans cette ville, il ne se passe pas de jour où l’on ne me pose cette ques­ti­on:

— Que pensez-vous d Hol­ly­wood?

Ma réponse: « De quel Hol­ly­wood par­lez-vous? » plon­ge tou­jours dans la stupéfac­ti­on mes in­ter­lo­cu­teurs, qui ne com­pren­nent pas ce que je veux dire par là.

Le Hol­ly­wood dont j’ai l’ha­bi­tu­de est le Hol­ly­wood qui tra­vail­le. L’autre Hol­ly­wood, je ne le con­nais pas et je ne désire pas le connaître.

Les stu­dios sont quel­que chose d im­pos­si­ble à dépeind­re.

Tout fonc­ti­on­ne comme au com­man­de­ment et la dis­ci­pli­ne, comme dans l'armée, tout plie sous la loi. Mais, en dépit de cette dis­ci­pli­ne, la tech­ni­que ar­tis­ti­que n’évolue ja­mais en rou­ti­ne, car l’art est 1 opposé même de la méthode stric­te et de l'uni­for­mité.

Malgré moi, je re­mar­que, en cette ville, de péni­bles con­tras­tes, et je m en af­fli­ge.

D'un côté de la rue s élève une mag­ni­fi­que mai­son d’ha­bita­ti­on, il­lu­minée pour une récep­ti­on. Les invités ar­ri­vent en voi­tu­re, des voi­tu­res de grand luxe; les fem­mes ar­bo­rent des toi­let­tes somp­tu­eu­ses et des bi­joux de prix.

De l autre côté de la rue, deux fil­let­tes, à l as­pect misérable, sont as­sises dans une cham­bre désolée d’une mai­son lépreu­se. Dans l im­meu­ble voi­sin, un garçonnet, appuyé à la fenêtre, écoute la mu­si­que de la

T. S. F. qui s’échap­pe d une villa pro­che. Deux por­tes plus loin, dans une man­sar­de, un vieil­lard se pen­che sur un four­neau à gaz et fait chauf­fer la tasse de thé qui con­sti­tu­e­ra son mai­g­re dîner.

Luxe et pau­vreté, joie et dése­spoir... on les ren­co­tre par­tout, je le sais, dans cha-H que pays, dans chaque ville, et la détres­se

hu­mai­ne est in­fi­nie. Mais nulle part les con­tras­tes ne s op­po­sent aussi bru­ta­le­ment que dans ces décors animés.

Les in­ter­vie­wers d’Hol­ly­wood sont des gens sin­gu­liers, qui vous po­sent les ques­ti­ons les plus in­vrai­sem­bla­bles:

— Quels sont vos plats fa­vo­ris?

— Quel­le cou­leur de vête­ments préférez-vous?

— Quel ar­tis­te in­car­ne pour vous le type idéal de l’amou­reux?

Ce ne sont là que quel­ques exem­ples des ques­ti­ons saug­re­nues aux­que­les il me faut répond­re.

Au début, j’étais décon­tenacée par la désin­vol­tu­re et l’in­dis­crétion de ces in­ter­ro­ga­ti­ons. Et puis, peu à peu, j'ai com­pris que le pu­blic s’intéres­sait réel­le­ment à ma mo­deste opi­ni­on.

Mlais quand j’ai voulu es­say­er d’ex­pli­quer à un in­ter­vie­wer qu il était peut-être mal aver­ti des goûts de son pu­blic et qu’il de­vait com­men­cei par s'in­for­mer un peu mieux de ce qui peut intéres­ser ses lec­teurs, chaque lois mon bour­reau m a lancé un re­gard de com­pas­si­on, comme s’il vou­lait dire: « Jeune femme, vous êtes ici une étrangère. Vous ne con­nais­sez pas les gens aussi bien que moi. Vous com­pren­d­rez un jour que c’est moi qui ai rai­son ».

Pen­dant quel­que temps, je me suis at­tristée d’être cette étrangère, mais de­puis que je ne suis plus seule et que j’ai près de moi ma pe­ti­te fille, tout est pour moi plus léger, meil­leur.

Et puis, j’ai mon tra­vail qui m'oc­cu­pe, et me rend heu­reu­se. Hol­ly­wood, celui que je con­nais, celui où je tra­vail­le, a toute ma sym­pa­thie, toute mon amitié, et je lui suis at­tachée, très at­tachée.

Marlène DIET­RICH.

Mai­son

Ju­le­sPee­t­ers

Rue Hou­blon­nière, 14

An­vers

FONDÉE EN 1870

Spéci­a­lité de

TAPIS

en tous gen­res

TIS­SUS

LI­NO­LE­UM

etc.

ETA­BLIS­SE­MENTS

'THIE­LENS1

42, RUE OM­ME­GAN­CK, 42 14, RUE LÉOPOLD, 14

TÉLÉPHO­NES: 262.23 et 256.06

mn­n­nair es

art,

le sty­les an­ciens et mo­der­nes

— Tou­tes réali­sa­ti­ons d éclai­ra­ge ar­tis­ti­que

Ache­tez vos

Vins et Li­queurs

- EN CON­FI­AN­CE A LA MAI­SON —

Arthur En­t­ho­ven

Fondée en 1896

Rue Brey­deL 27, AN­VERS Tel. 271.92

Cham­pag­nes et li­queurs fines de tou­tes mar­ques. Vins de tou­tes pro­venan­ces.

IM­PORTA­TI­ONS DI­REC­TES


SOCIÉTÉ ROY­A­LE DE ZOOL­OGIE D’AN­VERS

KO­NINK­LIJ­KE [MAAT­SCHAP­PIJ VOOR DIER­KUN­DE

MER­CRE­DI rLf~\ MARS à OCY r/9 heures WOENS­DAG OW MAART­om ‘ - u u r

Au pro­fit de la cais­se de se­cours du per­son­nel du Jar­din Zoolögique Ten bate der hulp­kas van het per­so­neel van den Die­ren­tuin

FES­TI­VAL

WAG­NER

Sous la di­rec­ti­on de Mon­si­eur Onder de lei­ding van den Heer

FLOR AL­PA­ERTS

et avec le con­cours de en met de me­de­wer­king van

Al' Lies­beth Pool­mann-ileis­ner Ar V. FORTI

SO­PRA­NO CHŒUR MIXTE

TÉNOR de *’ OPÉRA de PTris..

van de van ra­rijs

ÀRT­L­VO­CA­LI

GE­MENGD KOOR

OR­CHES­TRE!SYMP­HO­NIQUE DE LA SOCIÉTÉ ROY­A­LE DE ZOOL­OGIE SYM­FO­NISCH OR­KEST DER KO­NINK­LIJ­KE MAAT­SCHAP­PIJ VOOR DIER­KUN­DE

AU PRO­GRAM­ME: FRAG­MENTS, DE - OP HET PRO­GRAM­MA FRAG­MEN­TEN UIT LE VAIS­SE­AU FAN­TO­ME — DE VLIE­GEN­DE HOL­LAN­DER SIEG­FRIED fee‘ THANNHÄSUER

PRIX DEjS PLA­CES j p PRIJ­ZEN DER PLAAT­SEN S tr-,U

ADIO et RA­DIO-GRAMOP­HO­NE

La Voix de son Maître

MEIR,42. AN­VERS Téléphone: 327.42

Les plus grands ar­tis­tes

Les meil­leurs en­re­gi­stre­ments

Les grands succès

des

films so­no­res