Programma van 26 febr. tot 3 maart 1932



Brochure

Bron: FelixArchief nr. 1968#751

Deze tekst werd automatisch gegenereerd op basis van gescande pagina’s met OCR-software. Door de diverse historische lettertypes gebeurde dat niet altijd foutloos.

Toon alleen de facsimile’s van dit programma


Ven­d­re­di

Vrij­dag

Sa­me­di

Za­ter­dag

Di­man­che

Zon­dag

Lundi

Maan­dag

Fe­bru­a­ri Don­der­dag

mars 1Q32 Maart

1. Eclair Jour­nal

Ac­tu­a­lités so­no­res

2. La mai­son des mil­le-pat­tes

Des­sin animé so­no­re

3. J'ai un pri­son­nier

Sketch in­ter­prété par des Sin­ges

4. Les grands Bri­gan­ds des Airs

Do­cu­men­tai­re du ser­vi­ce sci­en­ti­fi­que de l’U. F. A.

BNTR’ACTb Pen­dant l’entr’acte Au­di­ti­on de dis­ques

T. EcI­air­Nieuws­be­rich­ten

Ak­tu­a­li­tei­ten op den klank­film

2. Het huis der dui­zend­poo­ten

Klankteeken­film

3. 'K heb 'n ge­van­ge­ne

Schets ver­tolkt door Apen

4. De groote Roovers der Lucht

Do­ku­men­ta­ri­sche film van de kul­tuur­af­deel­ing der U. F. A.

POOS

Tij­dens de poos - Uit­voe­ring van gram­mo­foon­pl.

PHONE

P 9490

GRAN­DE FAN­TAI­SIE SUR GROOTE FAN­T­AZIE OP

"SCH WANDA"

P 61507

SUITE ORIEN­TA­LE

OOS­TER­SCHE SUITE

Ima­ges de l’Ile de Bali Beel­den van Bali Réali­sa­ti­on: Ver­we­zen­lij­king:

André ROO­SE­VELT & Ar­mand DENIS

In­ter­prètes: Ver­tol­kers:

Les indigènes de Tile de Bali. De in­boor­lin­gen van Bali.

Par­ti­ti­on mu­si­ca­le inédite: On­uit­ge­ge­ven mu­ziek-par­ti­tuur :

Th. KROSS-HART­MANN & Mar­cel DE­VAUX

Com­men­tai­re de Toe­lich­ting van

Ga­briel TIM­MO­RY

EN­FANTS ADMIS

KIN­DE­REN TOE­GE­LA­TEN


KRISS

Le jeune prin­ce Nonga re­vient d’Eu­ro­pe, où son père, le rajah de Bali, l’avait envoyé pour quel­que temps. Dan­ses, fêtes, chants sont donnés dans toute l’île pour fêter l’heu­reux re­tour du prin­ce. Mais ce voy­a­ge, qui de­vait ser­vir à l’édu­ca­ti­on du prin­ce, a eu comme résul­tat de chan­ger toute la men­ta­lité du jeune homme.

C’est ainsi qu’il jette les yeux sur la jeune Dasni, ce­pen­dant fiancée à Wyan, ( oolie au ser­vi­ce de la fa­mil­le du prin­ce. Nonga, à qui on avait des­tiné comme épouse la prin­ces­se Made, ne peut se résoud­re à ce ma­ria­ge malgré toute la per­su­a­si­on de sa sœur Rai, très in­tri­gan­te et sans beau­coup de scru­pu­les.

Wyan, qui a com­pris le danger que cou­rait sa fiancée, décide de brusquer les événe­ments et va de­man­der au rajah de Bali de quoi épou­ser Dasni. Le rajah, dans l es­poir que ce ma­ria­ge ar­ra­che­ra à son fils Nonga le sou­ve­nir de Dasni, donne l’ar­gent néces­sai­re et à quel­ques jours de là D'asni épou­sait son bon Wyan.

Les deux époux heu­reux tra­vail­lai­ent avec ar­deur, tout en chan­tant dans les rizières du rajah.

Mais Nonga ne peut ou­blier la jolie D'asni. Cet amour lui ronge le cœur et l’idée du ma­ria­ge de Dasni ne fait qu’avi­ver son désir.

Poussé par l’astu­ci­eu­se Rai, un peu par dépit et aussi pour obéir à son père, Nonga ac­cep­te d’épou­ser la jolie prin­ces­se Made.

Les fêtes du ma­ria­ge somp­tu­eu­ses et animées durèrent plu­si­eurs jours et plu­si­eurs nuits. Mais tout cela ne peut réjouir le cœur de Nonga.

Rai, qui ne peut com­pren­d­re que son

frère Nonga pense à la pe­ti­te Dasni, a l’idée de faire appel ou sor­cier de l’île. Le sor­cier pro­po­se la gou­nah-gou­nah, sorte de phil­tre d’amour. Rai décide son frère à en­voy­er Wyan en mis­si­on à l’autre bout de l’île pen­dant une nuit. Elle s’ar­ran­ge­ra pour faire pren­d­re à D'asni et à son insu la gou­nah-gou­nah, et c est ainsi que, pro­fi­tant de l’in­con­scien­ce dans la­quel­le le phil­tre a jeté Dasni, Nonga pénétrera dans la mai­son de la jeune femme.

Mais le prin­ce eut un scru­pu­le au der­nier mo­ment et s’en­fuit épou­vanté à 1 idée de ce qu’il al­lait faire.

Le lend­emain Wyan, de re­tour chez lui, trou­ve sur la cou­che de sa femme le kriss (poig­nard) du prin­ce. Fou de colère et sans at­ten­d­re d ex­pli­ca­ti­on de sa femme, il court à la rivière où le prin­ce fait ses ab­lu­ti­ons chaque jour. Une lutte âpre, féroce, s’en­ga­ge entre les deux hom­mes, Wyan armé du kriss. Au cours de la lutte, le prin­ce perd pied sur les pier­res, tombe et se fracas­se le crâne.

Alors, saisi par une espèce de folie san­guin­ai­re, Wyan se préci­pi­te vers le vil­la­ge. La douce et jolie Dasni paie la première une faute qu elle n’a pas com­mi­se.

Tout le vil­la­ge s as­sem­ble, car il faut abat­tre celui qui est «amok» (enragé).

Le père de Nonga sur­git au mo­ment où la foule va écra­ser Wyan. Il ar­ra­che des mains du fou le kriss, arme sym­bo­li­que et sacré de la fa­mil­le prin­cière, et punit le cou­pa­ble.

Quel­ques jours plus tard, toute l’île était as­sem­blée pour célébrer les funérail­les im­po­san­tes et as­sis­ter aux rites millénai­res de la créma­ti­on.

Dans des wadah (tours funérai­res), les corps em­baumés des pau­vres amou­reux et du prin­ce sont pro­menés à tra­vers le pays, puis incinérés. Puis, les cend­res sont re­cu­eil­lies et jetées à la mer.

LES BIE­RES POUR TOUS LES GOUTS:

PIL­SNER UR­QUELL BOCK GRÜBER

SPA­TEN­BRAU

MU­NICH

GUIN­NESS-STOUT

PA­LE-ALE

SCOTCH-ALE

SPÉCI­A­LITÉS .

BUF­FET FROID

GI­BIER

SAL­LES POUR BAN­QUETS


Ten einde zijn zoon een al­zij­di­ge op­voe­ding te geven, zond de oude rajah van Bali hem naar Eu­ro­pa. Prins Nonga — zoo heet de rad­jah-zoon — komt nu uit het Avond­land weer: dan­sen, fees­ten, ge­zan­gen wor­den in­ge­zet om dezen te­rug­keer te vie­ren. Doch de prins heeft uit het verre Eu­ro­pa gansch nieu­we le­vens­be­schou­win­gen me­de­ge­voerd.

Zoo wordt hij ver­liefd op de jonge Das-ni, al­hoe­wel deze ver­loofd is met Wyan, een koe­lie in dienst bij ver­wan­ten van den prins.

Tot gade van den prins had men ech­ter prin­ses Made be­stemd. Maar Nonga kan zich niet tot dien echt be­slui­ten, trots de over­re­ding van zijn zus­ter Rai.

Wyan, die het ge­vaar aan­voelt, be­sluit de ge­beur­te­nis­sen te dwin­gen: hij gaat naar den rad­jah, hem be­zwe­rend de noo-di­ge som aan te schaf­fen om Dasni te kun­nen huwen. D[e rad­jah, in de hoop dat dit hu­we­lijk Nonga tot wij­zer in­zicht zal bren­gen en in hem de harts­tocht voor Dasni dooden, geeft het noodi­ge geld.

En zoo ge­beurt het dat en­ke­le dagen later Dasni haar goede Wyan huwt.

Bei­den zijn ge­luk­kig. Zin­gend vol­bren­gen zij hun dag­taak, in de rijst­plan­tin­gen van den rad­jah.

Doch Nonga kan de schoo­ne Dasni niet ver­ge­ten. Die lief­de jaagt hem op en D'as-ni s hu­we­lijk wak­kert nog meer zijn ver­lan­gen aan.

Ge­dre­ven door de arg­lis­ti­ge Rai, ont­goo­cheld en om zijn vader te ge­hoor­za-

Imen aan­vaardt ten slot­te Nonga de jonge prin­ses Made tot vrouw te nemen. De hu­we­lijks­plech­tig­he­den van een sprook­jes­ach­ti­ge weel­de duur­den veel dagen en veel nach­ten.

Dans van den Draak, dans der Bloe-

men, ri­tu­eele- en volks­dan­sen, nos­tal­gi- j sehe zan­gen, waar­in gansch het mys­te­rie! van het ede­nisch Bali schijnt te sid­de­ren, ( dit alles brengt Nonga geen vreug­de. j

Rai, die niet be­grij­pen kan waar­om j haar broe­der aan de on­e­de­le Dasni denkt, gaat de toovenaar van het ei­land raad­ple­gen. Deze geeft haar de gou­nah-gou­nah, een lief­des­drank.

Ter­wijl Wyan zal ver­wij­derd wor­den, zal zij Dasni deze drank in­ge­ven, die haar gansch on­be­wust maakt. Dan kan Nonga zijn pas­sie bot­vie­ren.

Wel dringt de prins in Dasni’s huis... doch op het be­slis­send oog­en­blik be­seft hij zijn wan­daad en vol af­schuw vlucht hij weg.

Den vol­gen­den dag keert Wyan terug. Maar in Dasni’s ver­trek vindt hij de kriss (dolk) van den prins. Een vlaag van waan­zin­ni­ge woede over­wel­digt hem. Niet eens luis­te­rend naar de woor­den zij­ner vrouw, stormt hij naar bui­ten, naar de ri­vier in de­wel­ke de prins da­gel­lijks zich baadt. Een wilde, dolle strijd laait op tus-sc.hen de twee man­nen, ter­wijl Wyan de kriss zwaait, tot de prins, uit­glij­dend op de steenen, zich te plet­ter valt...

Dan wordt Wyan van de « amok » be­ze­ten (Ma­lei­sche koorts) en als een gek snelt hij naar het dorp en doodt Dasni, boe­tend voor een schuld die zij niet had mis­dre­ven.

Allen loop­en te­za­men om Wyan te vat­ten. Op het oog­en­blik dat het volk hem ver­plet­te­ren wil, ver­schijnt de rad­jah: als vader van Nonga zal hij den moor­de­naar van zijn zoon dooden...

In­druk­wek­kend is de uit­tocht, drie dagen later, van de Dooden, in de wada’s (rouw­to­rens), die wor­den rond­ge­voerd in het land. Dan wor­den de lij­ken ver­brand en hun as­sche ge­strooid in de on­me­te­lijk­heid van de zee...


Bali is het dichtst bij Java ge­le­gen ei­land van den Soen­da-ar­chi­pel. Een zee-arm slechts scheidt de twee lan­den. Bali heeft een ruit­vor­mig uit­zicht en een op­per­vlak­te van 5.800 vier­kan­te ki­lo­me­ter.

Een vul­ka­ni­sche berg­ke­ten door­snijdt als het ware het ei­land over gansch zijn leng­te. De hoog­ste berg­top is de Goen­ong Agoeng (3.200 meter).

Dfeze keten is rijk aan ij­zer- en ko­per-ert­sen.

Dte vlak­te die zich uit­strekt tus­schen deze ber­gen en de zee is één reus­ach­tig rijst­veld, waar kud­den buf­fels gra­zen. Deze een­to­nig­heid wordt ech­ter ver­bro­ken door bos­schen van ko­kos- en palm-boómen, van bam­boe’s en door uit­ge­strek­te plan­ta­ges van ka­toen­boo­men.

Trou­wens, dit maakt ook de groote be­drij­vig­heid van Bali uit. In zake die­r­e­nen plan­ten­soor­ten is Bali wer­ke­lijk een

over­gang­s­ter­rein tus­schen de Soe­da­nee-sche en Au­stra­li­sche we­reld.

De Ba­li­nee­zen heb­ben veel ver­want­schap met de Ja­va­nen voor wat de taal be­treft, doch ver­schil­len er vol­ko­men van door hun for­sche fy­ziek en de fier­heid van hun ka­rak­ter.

Van Mb­sul­maan­schen in­vloed, die zich zoo ge­mak­ke­lijk liet in­bur­ge­ren in de XVe eeuw bij de be­vol­king van den Soen­da-ar­chi­pel, bleef Bali gansch vrij. Nog heden is men de Brah­maan­sche riten trouw ge­ble­ven.

De man­nen hou­den zich hoofd­za­ke­lijk bezig met het ver­vaar­di­gen en ci­se­leeren van wa­pens; de vrou­wen met het weven en tin­ten van stof­fen.

Bali is, onder po­li­tiek op­zicht, ver­deeld in acht stre­ken, ieder be­heerd door een rad­jah, en maakt met Lom­bok één re­si­den­tie uit (ge­ves­tigd te Ma­ta­ram (de hoofd­stad van Lom­bok).

[Déli­ci­eu­se­ment pétil­lan­te, d’une sa­veur fran­che et fraîche, le Schwep­pes est une eau d’une pureté sans pareil­le.

Légèrement minéralisée, elle con­tient juste les sels néces­sai­res S débar­ras­ser l’or­ga­nis­me des im­pu­retés qui l’en­va­his­sent.

Si vous tenez à votre santé, fai­tes ua usage régu­lier de Schwep­pes.

L’EAU QUI


Goed­koopst ver­koop­end huis der Stad in al­ler­bes­te Uur­wer­ken en Ju­wee­len.

HOR­LO­GE­RIE

DEL­MON­TE

Dam­brug­ge­straat, 2

_ Jl .(ne­vens Car­not­straat);i Te­le­foons 269.88.

St. Oum­ma­rus­straat, 57

Te­le­foon: 294.13

Huis van ver­trou­wen.

De HOE­DEN

van

Ker­ck­ho­ve

Ck­a­pel­le­rie Cen­tra­le

De sckoon­ste van model De goed­koop­ste in prijs De k este in kwa­li­teit 3

De lickt­ste in ge­wiekt

Dam­brug­ge­straat­JO

HUIS y MAI­SON

DON­NEZ Æ DON­NEZ

Wiegstraat, 17-19 jmfr Wf bij de Meir­brug yßri jj Te­le­foon 257.00 |J |J d Rue du Ber­ceau, 17-19 près du Pont-de-Meir Téléphone 257.00

Sinds 1866 het de­geU­Jk­ste voor uw Hand­wer­ken. Kou­sen en brei- SwÊlMIÜSmi goed. Zijde, Ka­toen. Garen. I-Ml­lfl — Alle Be­noodig­he­den — De­puis 1866 la meil­leu­re pour vos Ou­vra­ges de mains, Bon­ne­te­rie Soies, Co­tons, Mer­ce­ries, — Tou­tes Four­ni­tu­res. —

Ven­d­re­di Sa­me­di Di­man­che Lundi Jeudi

Vrij­dag Za­ter­dag Zon­dag Maan­dag Don­der­dag

Maart Maart Maart Maart Maart

mars mars mars mars mars

Un film-vau­de­vil­le d'une Een film klucht­spel

for­mu­le entièrement nou­vel­le van ge­heel nieu­we op­vat­ting

LE PETIT ECART DE KLEI­NE ZIJ­DE­SPRONG

Un en­train fou... une his­toi­re hi­la­ran­te - Une mu­si­que ra­vis­san­te, une in­ter­préta­ti­on in­com­pa­ra­ble

Een vuur­werk van op­ge­wekt­heid en gees­tig­heid - Het dol­st-ver-ma­ke­lijkst der lief­des­avon­tu­ren

Réali­sa­ti­on de Ver­we­zen­lij­king van

REIN­HOLD SCHUN­ZEL

en col­la­bo­ra­ti­on avec in sa­men­wer­king met

HENRY CHO­ME­T­TE

LU­CIEN BA­ROUX JE­AN­NE BOI­TEL RI­CHARD WILM

MAR­TI­AL EP­P­MANN JAC­QUE­LI­NE HEL­LER BER­NARD HEL­LER

Loui­se La­gran­ge LONA BEC­KER ANDRÉ BER­LEY AU­GUS­TE BEC­KER MISS DIANA Une (Een) Di­seu­se


« Enfin! » diront les ama­teurs d’hu­mour et de gaîté. « Enfin, voilà un film d’un en­train et d’un es­prit irrésis­ti­bles, con­stam­ment spi­ri­tu­el sans lour­deur et qui, de la première à la dernière image, reste du « cinéma », du vrai cinéma, dans toute l’ac­cep­ti­on du mot! » Tel est « Le Petit Ecart », le plus amu­sant des films-vau­de­vil­les réalisés à ce jour.

Le pu­blic qui, con­for­ta­ble­ment in­stallé dans son fau­teuil, suit avec in­différence ou intérêt sui­vant le cas, le film dont l’in­tri­gue se déroule de­vant lui, pen­se-t-il ce­pen­dant aux dif­fi­cultés qu'ont dû vain­cre les met­teurs en scène et aux véri­ta­bles souf­fran­ces qu’ont endurées, par­fois, les in­ter­prètes pour la récréation des spec­ta­teurs?

D'ans « Le Petit Ecart » on ad­mi­re­ra

l’ai­san­ce de Je­an­ne Boi­tel dans la scène de gri­se­rie qu elle in­ter­prète en com­pag­nie de Ba­roux. Qui se dou­te­ra que cette scène a été tournée à 2 heures du matin, après une journée épuisan­te pour les in­ter­prètes qui n’avai­ent pu pren­d­re un seul in­stant de repos entre les répéti­ti­ons et les pri­ses de vues? L’en­train, la gaîté, la fan­tai­sie que déploi­ent les in­ter­prètes dans cette scène ne lais­sent ce­pen­dant rien soupçonner des con­di­ti­ons dans lesquel­les elle fut tournée.

D'e même, Loui­se La­gran­ge, que l’on voit cou­rir par les rues sous des trom­bes d’eau, eut le mérite et l’éner­gie ex­tra­or­di­nai­res de «tour­ner» cette lon­gue scène, alors qu elle trem­blait de fièvre sous la pluie ar­ti­fi­cel­le généreu­se­ment dis­pensée par des lan­ces de pom­piers.

Chaus­su­res ”WEST-END

17, Canal au Fro­ma­ge

CHAUS­SU­RES

Bally

An­glai­ses Améri­cai­nes de chas­se

pour pieds

An­ci­en­ne­ment:

Pont de Meir, 5


U Haut Pa­ri­eur de lÉlite

De­man­dez ca­ta­lo­gue

Agent général pour la Bel­gi­que:

ROT­HER­MEL COR­PO­RA­TI­ON S. A.

27, Quai du Com­mer­ce, 27 B R U X] E L L E S

DE KLEI­NE ZIJ­DE­SPRONG

Een scha­ter­lach van het begin tot het einde: dat is De Klei­ne Zij­de­sprong, een der pret­tig­ste, der dol­st-vrool­ij­ke en gees­tig­ste film-blij­spe­len.

Het is ge­hou­den in de beste tra­di­ties van t genre, is kluch­tig, zon­der ooit in het be­la­che­lij­ke te ver­val­len, vol leven en op­ge­wekt­heid en vol­gens de be­proef­de ki­ne-ma­to­gra­fi­sche for­mu­les be­werkt.

Door de op­een­sta­pe­ling van voor­val­len, zoo ver­ma­ke­lijk als on­ver­wacht, door het spel der ver­tol­kers die allen met een ver­ba­zen­de spon­ta­neïteit hun rol­len uit­beel­den en er de leuk­ste vond­sten in leg­gen, door de me­de­sleepen­de mu­ziek, door het dia­loog dat spet­tert van ple­zie­ri­ge zet­ten, maar al­tijd na­tuur­lijk klinkt, door al deze hoe­da­nig­he­den is De Klei­ne Zij­de­sprong gewis een film die zeer graag zal ge­zien en ge­hoord wor­den.

De Klei­ne Zij­de­sprong werd geïns­ce-neerd door Rein­hold Schünzel, die, na een groo­ten bij­val te heb­ben ge­kend in twee Ufa-toon­films als ver­tol­ker, nu op­treedt als re­gis­seur. Het is een harde wer­ker, die zich geen rust gunt en zijn film uit­werkt tot in de min­ste de­tail­leerin­gen. Zijn Klei­ne Zij­de­sprong le­vert het be­wijs van zijn tech­ni­sche en ar­tis­tie­ke be­kwaam­heid.

Een be­haag­lij­ke pracht in de insce­nee-ring, wat een ka­rak­te­ris­tiek is der U.F.A.-films, geeft ook nu een zeer aan­trek­ke­lijk kader aan het ge­heel.

D'e scher­men wer­den sa­men­ge­steld door Herlth, Rohrig en Schlich­ting, ware spe­ci­a­lis­ten, ter­wijl ca­me­ra­man Bran­des zorg­de voor mooie, ge­nu­an­ceer­de op­na­men.

die ver­tol­kers en insce­nee­ring ten goede kwa­men.

Ook de ver­tol­king mag onder alle op­zich­ten en on­voor­waar­de­lijk ge­loofd.

Je­an­ne Boi­tel, in de rol van Jac­que­li­ne Hel­ler, is een aan­trek­ke­lij­ke, zoo mooie als gra­cie­vol­le vrouw, die daar­bij nog zoo aan­ge­naam zin­gen kan. Haar « k Ge­loof dat ik wat be­roesd ben » wordt een mees­ter­stuk­je van humor: dat wordt zeker een suc­ces.

Loui­se La­gran­ge, — die wij veel te wei­nig zien (wan­neer krijgt zij nog eens een rol als Lolet­te in « De Naak­te Vrouw » van Ba­tail­le?), — is een schat van gui­tig­heid en me­de­deel­za­me « en­train ».

Ri­chard Willm, die een echt dra­ma­tisch tem­pe­ra­ment bezit, weet zich noch­tans in dit spel aan de ge­wensch­te at­mos­feer aan te pas­sen en is een eer­bied­waar­di­ge, be­za­dig­de Heer Hel­ler, de ad­vo­caat.

Lu­cien Ba­roux als Mar­ti­al Ep­p­mann, de « ge­fop­te in de klucht », geeft on­na­volg­baar spel te ge­nie­ten en stelt zijn fi­lo-zo­fi­sche goed­moe­dig­heid als kont­rast voor de op­ge­jaagd­heid van André Ber­ley, die als kom­man­dant Bec­ker op­treedt; som­mi­ge toonee­len zijn on­weer­staan­baar!

Pi­za­ni, als pi­a­nist, is heel aar­dig en ka­ri­ka­tu­raal, ter­wijl Fe­mand Frey be­wijst als « knecht » dat er geen klei­ne rol­len be­staan.

De Klei­ne Zij­de­sprong is een kor­daat mid­del tegen de zwart­gal­lig­heid.

Komt dus la­chen!


ILa Grif­fe Cinéma­to­grap­hi­que.

L’ex­qui­se chose! Fine, fraîche, mer­veil­leu­se­ment jouée j par des ac­teurs de pre­mier ordre, pas un « trou », comme dit J l’argot du métier, et d’un mou­ve­ment sou­ple où la vi­va­cité j ne cesse ja­mais d’être har­mo­nie où l’har­mo­nie ne de­vient t point len­teur. Et ce­pen­dant le résumé n’est que donnée de j vau­de­vil­le et les cou­plets ma­gi­ques qui nous ber­cent comme! une onde ou nous frôlent comme un tour­bil­lon d’ailes en-) chantées, lisez-les sans mu­si­que ce n’est plus que de la plus j, plus plate poésie — et la mu­si­que n’est que flons-flons. C’est j bien le plus char­mant exem­ple de cette révéla­ti­on mysté-

Opi­ni­ons de pres­se

ri­eu­se qui reste le se­cret, tantôt mor­tel, tantôt divin, du cinéma. Le dia­lo­gue parlé, par exem­ple, quoi­que sans préten­ti­ons, est aussi français que pos­si­ble en sa forme vive, spi­ri­tu­el­le, mesurée. Mais peut-être est-ce aussi la mu­si­que des voix char­man­tes et sym­pa­thi­ques des in­ter­prètes qui nous plaît.

Je­an­ne Boi­tel est la Jac­que­li­ne rêvée, d’une dis­tinc­ti­on que nous voy­ons peu à l écran et pour­tant d’une verve char­man­te. Loui­se La­gran­ge s’est éga­le­ment renou­velée ou plutôt re­trouvée en un per­son­na­ge d’en­train, d’in­so­len­te, de joy­eu­se amo­ra­lité. Ber­nard Hel­ler, c est Ri­chard Willm dont on ne peut rien dire de plus élo­gi­eux que d’af­fir­mer qu’il réalise son per­son­na­ge en toute vérité. Lu­cien Ba­roux prête à Ep­p­mann un co­mi­que sans vul­ga­rité et très fi­ne­ment ob­servé. Le pi­a­nis­te Fi­za­ni est amu­sant en ahuri et Miss Dinah est une chan­teu­se noire à 1 im .os­an­te beauté.

L’Ami du Film.

J aperçus avec joie l'œuvre,,de M. Rein­hold Schun­zel, à la­quel­le a col­la­boré M. Henri Cho­me­t­te, se des­si­ner en chef-d’œuvre du vau­de­vil­le. La réflexi­on m’a con­firmé, et me con­fir­me de plus en plus, dans cette opi­ni­on. Il m’est agréable de décou­vrir tant de gens d’es­prit en une seule fois, ce n’est pas cou­rant. Sans l’ombre d’une doute, je puis prédire au « Petit Ecart » une carrière plei­ne d’un succès récom­pen­sant des per­son­nes dig­nes de lui. Je­an­ne Boi­tel, dans le rôle de Jac­que­li­ne Hel­ler, est une femme at­ti­ran­te, mer­veil­leu­se, plei­ne de grâce, chan­tant plus qu’agréab­le­ment et que l’on envie Ri­chard Willm d’être un M!. Hel­ler res­pec­ta­ble, pondéré, sa­chant être fu­ri­eux lorsqu’il croit per­d­re un objet aussi digne d’être aimé. Lu­cien Ba­roux est im­paya­ble. Pi-za­ni tire de son rôle de com­po­si­teur l’effet le plus com­plet.

Comœdia.

Il con­vient main­te­nant de dire à qui il faut at­tri­bu­er la res­pon­sa­bi­lité de cette réus­si­te. Nous avons parlé de la mise en scène de G. Sta­pen­horst. Ajou­t­ons que la réali­sa­ti­on est de Rein­hold Schuen­zel, en col­la­bo­ra­ti­on avec Henri Cho­me­t­te.

Pas­sons à l’in­ter­préta­ti­on. Je­an­ne Boi­tel et Loui­se La­gran­ge ont des rôles sen­si­ble­ment égaux. A la réserve dis­tin­guée de Je­an­ne Boi­tel, Loui­se La­gran­ge op­po­se une grâce enjouée et un en­train com­mu­ni­ca­tif. Ri­chard Willm a du « chic », sa dic­ti­on est par­fai­te. La bon­hom­mie de Lu­cien Ba­roux al­ter­ne avec l’em­por­te­ment plein de cour­roux de Ber­ley, tan­dis que Pi­za­ni met en plei­ne lumière l’ef­fa­cement néces­sai­re d’un rôle de pi­a­nis­te qu’il in­car­ne avec ta­lent. Enfin, Fer­nand Frey joue avec ai­san­ce un rôle de se­cond plan. Cette ai­ma­ble comédie est ac­com­pagnée par la mu­si­que aler­te de Ralph Erwin, et c’est là un atout de plus.


DE PLAS­TI­SCHE FILM

Reeds ja­ren­lang heb­ben tal van be­gaaf­de uit­vin­ders zich moei­te ge­ge­ven om het eeni­ge ver­eisch­te te ver­vul­len waar­aan de film nog niet kan vol­doen: het weer­ge­ven van drie di­men­sies. De proe­ven, die op dit ge­bied wor­den ge­daan, be­hoo­ren nog ge­heel en al thuis in het la­bo­ra­to­ri­um en een prac­tisch re­sul­taat is in de eerst­vol­gen­de jaren nog niet j zeker. Deze proe­ven zijn ech­ter alle ge-j grond op de uit­vin­ding van den Ame­ri­kaan D'r. Her­bert Yves en hier­van wil­len wij thans een en ander me­de­dee­len, omdat deze uit­vin­ding — even­als die der toon­film — naar alle waar­schijn­lijk­heid een­maal de ge­hee­le film­in­du­strie zal ver­an­de­ren.

D'r. Yves heeft reeds het prin­ci­pe ge­von­den van de plas­ti­sche film die in te­gen­stel­ling met de vlak­ke film den in­druk maakt dat men de per­so­nen in wer­ke­lijk­heid ziet be­we­gen. Mlet het vin­den van dit prin­ci­pe is we­der­om een schre­de af­ge­legd op den lan­gen en moei­lij­ken weg, die de fo­to­gra­fie vanaf Da­gu­er­re heeft ge­volgd en die tot dus­ver­re in de klank­film haar hoog­te­punt had be­reikt. De naam van Dr. Yves is ook in Eu­ro­pa wel­be­kend door de ver­be­te­rin­gen die hij aan het te­le-vi­sie-ap­pa­raat heeft aan­ge­bracht. Sinds jaren houdt hij zich ech­ter ook bezig met de plas­ti­sche film en thans zijn in­der­daad en­ke­le zij­ner op­na­men ge­lukt.

Het daar­voor ge­bruik­te film-ap­pa­raat is een zeer in­ge­wik­keld op­tisch in­stru­ment met niet min­der dan 60 ob­jec­tie­flen­zen. Ei­gen­lijk is het een com­bi­na­tie van 15 film­toe­stel­len tot één groot ge­heel. D'e 60 len­zen nemen het ob­ject onder ver­schil­len­de ge­zichts­hoe­ken op, die on­der­ling slechts wei­nig ver­schil­len. De 60 clichés met de ge­lijk­tij­di­ge op­na­men wor­den te-

zamen ver­ee­nigd tot één beeld, dat ge- ( pro­jec­teerd wordt op een spe­ci­aal door! Dr. Yves ver­vaar­digd scherm, dat eeni­ger- j mate werkt als een licht­fil­ter. D'e pro­jec­tie ge­schiedt vanaf de ach­ter­zij­de van het scherm: op de voor­zij­de ziet men dan het film­beeld in plas­tie­ken vorm.

D'e eer­ste op­na­men wer­den reeds eeni-gen tijd ge­le­den ge­daan, doch had­den geen be­vre­di­gend re­sul­taat. Eerst thans is de Ame­ri­kaan­sche ge­leer­de er in ge­slaagd zijn uit­vin­ding zoo ver te ver­vol­gen dat een wer­ke­lijk plas­tisch beeld wordt ver­kre­gen. Aan­van­ke­lijk scheen men de plas­ti­sche film tot stand te kun­nen bren­gen door te fo­to­gra­feeren van uit twee pun­ten, die even­als de beide oogen van den mensch af­zon­der­lijk beel­den gaven welke tot één ge­heel wer­den ver­ee­nigd, door­dat de toe­schou­wers met be­hulp van bril­len in twee kleu­ren het dub­bel ge­pro­jec­teer­de film­beeld, doch het bleef ta­me­lijk pri­mi- ) tief en bo­ven­dien was het uit­dee­len van j de bril­len kost­baar en om­slach­tig, ook j voor het pu­bliek zelf.

Het was ech­ter de eer­ste vorm, waar­in de plas­ti­sche film werd ver­toond en als zood­a­nig waren deze ver­toon­in­gen in de ont­wik­ke­lings­ge­schie­de­nis van de film van even­veel be­lang als de eer­ste films met bij­behoórende gramo­foon­pla­ten, de voor-loop­ers van de spre­ken­de film, in den tijd dat men de ge­luids­tril­lin­gen nog niet naast het beeld op den film­band kon vast­leg­gen, De plas­ti­sche film in haar meest pri­mi­tie­ven vorm zien wij reeds niet meer.

In plaats van de twee beel­den door een bril te ver­ee­ni­gen, kan men nu reeds zes­tig beel­den tot één ge­heel vor­men in het toe­stel zelf. Een nieu­we film en wel­licht een nieu­we film­kunst kon­di­gen hun komst aan.

) ÉCO­NO­MIE,

[ Hygiène, Con­fort,

avec les

RA­DI­A­TEURS “|nC/\r’ CHAU­DIÈRES lUL/iL

pour

CHAUF­FA­GE CEN­TRAL

par Eau chau­de ou par Va­peur.

De­man­dez la Bro­chu­re

spéciale envoyée mÈ

fran­co sur de­man­de.

Chauf­fa­ge cen­tral ni

Dis­tri­bu­ti­on

d’eau chau­de [T

In­stal­la­ti­ons %

sa­ni­tai­res Chau­dière

“ Idéal Clas­sic ”

Lotis VER­AN­NE­MAN

43, Rue du Pa­vil­lon

I BE­SPA­RING, I GE­ZOND­HEID en I BE­HAAG­LIJK­HEID

zijn U ver­ze­kert

door de

I Cen­tra­le Ver­war­ming

mei

S Ra­di­a­to­ren en Ketel

I “IDEAL I CLAS­SIC,,

J Vraagt het uit­leg­boek­je, a dat U kos­te­loos zal toe-• ge­zon­den wor­den, aan

I Louis VER­AN­NE­MAN

43, Vlag­straat, Ant­wer­pen

TE­LE­FOON 557.45

AN­VERS m 557.45


MAI­SON BOL­SI­US

HAPPY N?3.

11, COUR­TE RUE PORTE AUX VA­CHES, 11

(En {ace do Canal an Fro­ma­ge)

Tout ce qui con­cer­ne le ménage Foy­ers à Feu con­ti­nu "Jan Jaars­ma" Grand choix de Voi­tu­res d'en­fants

Pai­e­ment au comp­tant et à terme Téléphone: 257,85 Chèques postaux: 777,32

Cho­co­lat

Jl­f­cr­tou­gi­is

U meil­leur

LA TECH­NI­QUE DU FILM~gi

Les nou­veautés tech­ni­ques et les progrès réalisés pen­dant l’année 1931

/e « Jour­nal of the So­ci­e­ty of Mo­ti­on /, Pic­tu­res En­gi­neers » a publié, dans son numéro de décem­bre der­nier, une im­por­tan­te étude de qua­ran­te-sept pages con­cer­nant les progrès réalisés dans Y in­du­stries cinéma­to­grap­hi­que au cours de l’année 1931.

Cette étude est la re­pro­duc­ti­on du rap­port présenté, en oc­to­b­re der­nier, par le « Pro­gress Com­mit­tee » de la S.M.P.E. au Congrès de Swamp­scott (Mas­sa­chus­sets); nous en don­nerons ci-des­sous un résumé.

CON­SI­DE­RA­TI­ONS GE­NE­RA­LES SUR LES PRO­GRES DE L’IN­DU­STRIE CI­NE­MA­TO­GRAP­HI­QUE EN 1931.

L’en­re­gi­stre­ment et la re­pro­duc­ti­on so­no­re.

Au cours de l’été der­nier, un con­scien­cieux ef­fort a été ac­com­pli dans tou­tes les bran­ches de l ’in­du­strie cinéma­to­grap­hi­que pour sta­bi­li­ser l’ap­pareil­la­ge exi­s­tant et pour uti­li­ser le plus ef­fi­ca­ce­ment les con­nais­san­ces ac­qui­ses en améli­o­rant la qua­lité tech­ni­que des films.

A l’heure ac­tu­el­le on sait que les tech­ni­ciens des stu­dios peu­vent four­nir un son d’une ex­cel­len­te qua­lité. Le prin­ci­pal problème à en­vi­s­ager pour l’in­du­strie est la re­pro­duc­ti­on fidèle de ce son dans les sal­les de cinéma, c’est-à-dire don­ner à la pro­jec­ti­on un son de qua­lité égale à celle ob­te­nue à l’en­re­gi­stre­ment.

En par­ti­cu­lier l’in­tro­duc­ti­on de l’en­re­gi­stre­ment sans bruit (Noi­se­less) a per­mis une gran­de améli­o­ra­ti­on dans l’en­re­gi­stre­ment so­no­re. Ac­tu­el­le­ment les tech­ni­ciens sont de­venus très fa­mi­liers avec ce système, qui donne d’ex­cel­lents résul­tats.

L’in­tro­duc­ti­on de ces ap­pareils et l’améli­o­ra­ti­on des émul­si­ons pho­to­grap­hi­ques sont con­sidérées par les mem­bres de ce comité comme représen­tant les deux plus grands événe­ments tech­ni­ques de l’année.

Les nou­vel­les émul­si­ons rapi­des.

Après plu­si­eurs mois d’usage les opéra­teurs de pir­ses de vue ont donné leur ap­pro­ba­ti­on pour l’em­ploi des nou­vel­les pel­li­cu­les à émul­si­on plus rapi­de.

Les ca­me­ras à cham­bre en­com­bran­te ont été peu à peu rem­placées par des ap­pareils plus ra­massés dont les méca­nis­mes étai­ent ab­so­lu­ment si­len­cieux, si bien que les nou­veaux ap­pareils de pri­ses de vues so­no­res res­sem­blent tout à fait main­te­nant aux ca­me­ras si­len­cieu­ses des an­ci­en­nes années.

Ce­pen­dant les tech­ni­ciens du son n’étai­ent pas aussi en­thou­si­as­tes, au sujet de l’en­re­gi­stre­ment sur les pel­li­cu­les de gran­de sen­si­bi­lité que les opéra­teurs d'ima­ges. Il fal­lait de nou­vel­les émul­si­ons ca­pa­bles d’en­re­gi­strer de plus hau­tes fréquen­ces de son. Un ap­pareil de pri­ses de vues, à dérou­le­ment con­ti­nu, a été uti­lisé récem­ment et sem­ble don­ner sur ce point d’ex­cel­lents résul­tats.

L’éclai­ra­ge des stu­dios.

Les stu­dios du monde en­tier ont aban­donné au­jourd’hui l’éclai­ra­ge par lampe à arc, pour uti­li­ser des lam­pes à in­can­des­cen­ce, sur­tout de­puis qu’il est pos­si­ble d’user moins de lumière de­puis l’in­tro­duc­ti­on des pel­li­cu­les ul­tra-rapi­des.

Progrès dans le son.

On a con­struit des in­stru­ments com­mo­des pour me­surer l’in­ten­sité so­no­re et la


réverbéra­ti­on dans les sal­les et dans les stu­dios.

Qn a fait de grands progrès dans la con­struc­ti­on des val­ves lu­mi­neu­ses et des mi­crop­ho­nes, ce qui per­met une uti­li­sa­ti­on plus ef­fi­ca­ce.

G'n a in­ten­si­fié l’usage de l’équi­pe­ment so­no­re por­ta­tif de telle manière que les mou­ve­ments des ac­teurs et des opéra­teurs ne soi­ent plus si limités.

Le réen­re­gi­stre­ment des films pour la dis­tri­bu­ti­on à l’étran­ger est de­venu une néces­sité pour lut­ter con­tre le déve­lop­pe­ment des films par­lants dans les au­tres pays.

Les nou­veaux la­bo­ra­toi­res.

La qua­lité des en­re­gi­stre­ments ef­fec­tués a été étudiée avec soin par un comité de tech­ni­ciens spéci­a­lisés, qui com­mencèrent à tra­vail­ler pour at­t­eind­re le « standard » de la qua­lité.

Les la­bo­ra­toi­res n ont éprouvé au­cu­ne dif­fi­culté séri­eu­se à s’adap­ter à l’em­ploi des émul­si­ons plus rapi­des.

En 1931, on a con­struit quel­ques nou­veaux la­bo­ra­toi­res avec le plus mo­der­ne équi­pe­ment des­tinés au trai­te­ment des films.

Ce tra­vail soigné dans les la­bo­ra­toi­res aura une in­flu­en­ce très gran­de sur la fu­tu­re qua­lité du son.

Les ap­pareils de pro­jec­ti­on so­no­re.

En ce qui con­cer­ne la pro­jec­ti­on so­no­re dans les sal­les, le comité a déjà fait tou­tes les re­com­man­da­ti­ons val­a­bles. Il fait re­mar­quer que de nom­breux ap­pareils sont main­te­nant con­strui­ts pour les pe­tits théâtres.

D'es mo­di­fi­ca­ti­ons de détail ont été ap­portées dans les ap­pareils de re­pro­duc­ti­on so­no­re, no­tam­ment une sub­sti­tu­ti­on de

cae­si­um au pot­as­si­um dans les cel­lu­les pho­to-élec­tri­ques. On a en outre uti­lisé des len­til­les ana­stig­ma­tes pour la pro­jec­ti­on.

Le nom­bre des ap­pareils uti­li­sant la pel­li­cu­le de for­mat réduit con­ti­nue à aug­men­ter. D’im­por­tants fa­bri­cants de cel­le-ci ont décidé de faire des ap­pareils pour cette pel­li­cu­le réduite et de les dis­tri­bu­er pour les cinémas d en­seig­ne­ment et de pu­bli­cité.

Nou­veautés di­ver­ses.

Les sta­ti­ons de Ra­dio-1 élévi­si­on ont aug­menté en nom­bre dans le monde. Un ap­pareil amélioré pour en­re­gi­strer le sujet a été récem­ment décrit. Cet ap­pareil rédui­rait les dif­fi­cultés de cette phase du problème.

On a, d’autre part, con­struit des ap­pareils de pri­ses de vues ca­pa­bles d’en­re­gi­strer des mou­ve­ments ul­tra-rapi­des.

Un nou­veau procédé de cinéma en cou­leurs à trois écrans a été démontré en An­g­leter­re.

Enfin, un nou­veau procédé à film len­ti­cu­lai­re pour le ciné-ama­teur a été an­noncé par un con­struc­teur al­le­mand.

De kor­res­pon­dent van de « Daily Ex­press », te Hol­ly­wood, meldt de aan­staan­de echt­schei­ding van Norma Tal­m­ad­ge, ten einde haar man Jo­seph Schen­ck in de mo­ge­lijk­heid te stel­len « zich vol­le­dig te wij­den aan zijn per­soon­lij­ke aan­ge­le­gen­he­den ». Zij zou naar Pa­rijs komen om al­daar een einde te stel­len aan een echt van I 4 jaren.

Jack For­res­ter leidt de nieu­we film Wind­vla­gen, met Je­an­ne Hel­bling, Thor­ny Bour­del­le, Frank O’Neill, Gra­zia del Rio en de ge­ken­de ko­mie­ker Dondy.

ATE­LIERS DE CON­STRUC­TI­ONS WERK­TUIG- EN

MÉCA­NI­QUES & HY­DRAU­LI­QUES WA­TER­KUN­DI­OE

LOUIS DON­KERS

AVE­NUE DE LA VIEIL­LE BARRIÈRE 34/36, OUDE BAR­REEL­LEI Téléph. 587.36 MER­XEM Te­le­foon 587.36

Hy­drop­ho­re au­to­ma­ti­que avec fil­tre Au­to­ma­ti­sche wn­ter­hou­der met

de défer­ra­ge sous pres­si­on. ontÿze­rings­fil­ter onder druk

Puits artésiens — Puits tubés — Puits cap­tant plu­si­eurs sour­ces pour grand débit — Son­da­ges — Fil­tres de défer­ra­ge — Col­lec­teurs de sable — Com­pres­seurs — Pom­pes — Éléva­ti­on et dis­tri­bu­ti­on d'eau

par l'air com­primé

Ar­te­si­sche wa­ter­put­ten Buis­put­ten — Zand­hou­wers — Bo­rin­gen — Wa­ter­in­stal­la­tiën met lucht­druk, voor alle af­stan­den en hoog­ten, voor kas­tee­len, villa's,

land­hui­zen.

dis­tri­bu­ti­on générale:''


GLOBE

Le Globe est une bois­son rafraîchis­san­te d’une pureté et d’une fi­nes­se in­com­pa­ra­bles.

Son goût ex­quis, son par­fum suave et sa déli­ci­eu­se fraîcheur, lui ont valu son surn­om —

L'AME DU CI­TRON

LONPÔirTüyKûflfëS

Vrij­wil­li­ge Film­stars

Nu moet men niet aan de vele, vele jonge meis­jes en hee­ren den­ken, wier harts­tocht het is « te fil­men » en dan ook alle film­maat­schap­pij­en met hun « ta­lent » be­stor­men. De vrij­wil­li­ge film­stars zijn alzoo niet het bu­bi­kop­vrouw­tje of de breed-ge­schou­der­de kerel die per­soon­lijk of in lange, uit­voe­ri­ge brie­ven zwe­ren dat zij juist de­zelf­de aan­trek­ke­lijk­heid heb­ben van Henri Garat, de « sex ap­peal » van Clara Bow of juist, maar juist de­zelf­de mooie beenen als Li­li­an Har­vey.

Bij de film­stars, waar­over wij het zul­len heb­ben, komt het aan noch op de kwa­li­teit van de « sex ap­peal » noch op de schoon­heid der beenen, want in de mees­te ge­val­len heb­ben zij er vier. De vrij­wil­li­ge film­stars... het is heel die die­ren­bent, — loop­end, vlie­gend, krui­pend, zwem­mend, — die in de kul­tuur­af­deel­ing der U. F. A. te­huis hoort en met wie men niet voor­eerst dure over­een­kom­sten moet slui­ten.

« Me­nig­maal is het als in een sprook­je », ver­telt Wol­fram Jun­g­hans, de dier-re­gis-seur. « Men wen­scht dit of geen en er gaan geen 24 uren voor­bij of daar is onze wensch ver­vuld! Zoo ging het mij na­me­lijk met mijn bijen. Ik moest in­der­daad een bij­en­nest heb­ben voor mijn Or­chi-deeën-film en had aan het Be­stuur het ver­zoek ge­richt zulke uit­ga­ve toe te staan.

Hoe groot was mijne ver­ba­zing, den vol­gen­den mor­gen, toen ik in den ouden bij­en­korf, dien ik had ge­zui­verd en klaar­ge­maakt, een gan­sche bij­en­fa­mi­lie vond! Een ko­nin­gin had den­zelf­den mor­gen met gansch haar staat den korf in­ge­no­men.

Sinds­dien leven daar 60.000 vrij­wil­li­ge film­stars. Onze ca­me­ra­man Krien be­loert ze voort­du­rend met z’n lens, ter­wijl de mik­ro­foon het rus­te­looze ge­zoef en ge­ronk van de druk­ke bij­en­we­reld vat en op

den film­band vast­legt.

Maar om ze­ke­re, zelfs heel ne­de­ri­ge, toon­film­ver­tol­kers te be­ko­men is het soms noodig, met alle ma­te­ri­eel, uit te ruk­ken in den om­trek, ten­zij zij op het laat­ste oog­en­blik... zelf komen. Zoo ge­beur­de het met de kre­kels.

De kul­tuur­af­deel­ing ver­lang­de als « ge-luid­ta­pijt » — zoo noemt men de akoes-tie­ke scher­men in de « film­taal » een weide met zin­gen­de kre­kels. Om dit te be­ko­men had men be­slo­ten een tocht met den toon-wa­gen te on­der­ne­men naar de weide, aan de an­de­re zijde van het woud ge­le­gen.

Doch hoor! Wan­neer Dr. K. T. Ull­rich Schulz, die het kre­kel­ge­tjilp voor een film noodig had, uit het stu­dio kwam, daar werd hij van uit de dei­nen­de Ufa-wei­de, die zich vóór de werk­hui­zen uit­strekt, be­groet door het kre­kel­con­cert.

En en­ke­le mi­nu­ten later stond de mik­ro­foon op­ge­steld en werd het con­cert op de film­band ge­grift.

Maar ook hon­den en prach­ti­ge kat­ten vind ik dik­werf aan de deur van de kul-tuur-film­stu­dio s, ver­telt ver­der de dier-re­gis­seur. « Zij komen uit de na­bij­ge­le­gen villa’s. Na­tuur­lijk laat ik ze te­rug­voe­ren naar hun ei­ge­naars, de film-ver­woe­de die­ren. Waar­om zij komen? Ik weet het niet. Ik weet ook niet wie die kik­vor­schen en pad­den heeft ver­wit­tigd dat D'r. Ull­rich van plan was een « kwa­ken­de poel » op te nemen en tot welk doel hij in een uit­hoek van den tuin een klei­nen vij­ver had ge­reed­ge­maakt: Een feit is het dat in den voor­avond, wan­neer de zon als een gloei­en­de ap­pel­sie­nen-schijf ach­ter de groote film­hal ver­zwond, uit den pas aan­ge­leg-den plas de kik­kers hun lief­de­lied aan­hie­ven: « Quaaa-ak, qua-a-ak, wij zijn de nieu­we toon­film­stars, qua-ak! ».

Alle zijn ge­we­tens­vol­le, nauw­ge­zet­te,


ver­stan­di­ge « ver­tol­kers »: de kik­vor­schen, de kre­kels, de jonge ek­ster, die on­langs haar nest in den Ufa-tuin bouw­de, en de goud-brui­ne duif die sinds haar komst trou­we vriend­schap heeft aan­ge­knoopt met Kasi­mir, de film­ka­ter.

Wie mag hen toch aan­ge­ra­den heb­ben, al fil­mend het da­ge­lijksch voed­sel te ver­die­nen?

Is het Bodo, de be­gaaf­de steen­uil, of Hen­rik, de kraai­en­de haan, of Micki, de reeds be­roem­de film­muis?

Wolfi, Jun­g­hans’ vier­poot­i­ge hulp­re­gis-seur, een in­tel­li­gen­te Sa­mo­je­den­hond, meent dat al­leen de goud­vis­schen er de schuld van zijn, de goud­vis­schen die in een mooi aqua­ri­um op en af zwem­men en daar­voor I mark per dag be­ko­men heb­ben. De kat, die op loer lag, zag het en heeft het over­al rond ver­teld: zij is be­kend om al­tijd en over alles te klet­sen.

Zooals dit ook dag in, dag uit in de « men­schen-we­reld » ge­beurt.

+ Tom Mix, de ge­ken­de cow-boy en die zoo ern­stig ziek is ge­weest dat men een oog­en­blik voor zijn leven heeft ge­vreesd, is van plan voor de vijf­de maal te trou­wen. Deze maal met Miss Mabel Hub-bel, jonge trapéziste, die, vol­gens de be­voeg­de mid­dens, ge­roe­pen is om Li­li­an Leitzel — on­langs slacht­of­fer van een doodelijk on­ge­val — op te vol­gen als « Ko­nin­gin der Lucht ».

Als ge­tui­gen zou­den op­tre­den: zijn

eigen doch­ter en... zijn paard Tony.

Béatri­ce de­vant le Désir heet de film waar­in Vic­tor Fran­cen en Ray­mon­de Al-lain (ex Miss Fran­ce) zul­len op­tre­den.

4e So­mer­set Maughan, de au­teur van Regen, werd als sce­na­rio­schrij­ver ver­bon­den bij Mètro-Gol­dwyn-Mlay­er.

Les ar­tis­tes étran­gers seront" j ils ex­pulsés d'Hol­ly­wood?

Ce se­rait un coup ter­ri­ble pour l’in­du­strie améri­cai­ne du film.

Le rap­port de la Com­mis­si­on du Tra­vail, sur le Bill, qui in­ter­disait l’uti­li­sa­ti­on de ta­lents étran­gers dans les films améri­cains, a causé une gran­de anxiété à Hol­ly­wood. Cette me­sure ne se bor­ne­rait pas aux ac­teurs, mais at­t­eind­rait aussi les met­teurs en scène, les au­teurs de scénarie et tous ceux qui ont une part à la création ar­tis­ti­que.

Farmi les stars viséec se trou­vent Greta Garbo et Char­lie Chap­lin. Gh re­mar­que en­s­ui­te sur la liste Marlène Diet­rich, Mauri­ce Che­va­lier, Norma Shea­rer, Clau­det­te Col­bert, Ge­or­ge Ar­liss, Mary Fick­ford, Lupe Velez Emil Jan­nings, Dolorès del Rio, Clive Brook, Ramon No­var­ro, Vic­tor Mc Lag­len, Marie Dres­sier, Doro­thy Mack­a­il et bien d au­tres moins célèbres, mais très nom­breu­ses. C’est dire com­bien Hol­ly­wood se trou­ver­ait, d'un seul coup, dépeuplé.

Des met­teurs en scène tels que Stern­berg, Ernst Lu­bitsch, Lewis Mi­les­to­ne, Ge­or­ge Fitz­mauri­ce, de­vrai­ent éga­le­ment quit­ter Hol­ly­wood.

Cette me­sure se­rait motivée par le fait que les stars étrangères ont eu une as­cen­si­on plus rapi­de que les au­tres, et qu elles sont main­te­nant de­mandées da­van­ta­ge. Si la cam­pag­ne « l'Amérique aux Améri­cains » réussit à Hol­ly­wood, ce sera un coup ter­ri­ble pour l’in­du­strie du film.

At­ten­dons les événe­ments, mais si telle chose se pro­dui­s­ait, au­tant dire que les films améri­cains n’au­rai­ent plus de ve­det­tes.

Mai­son

Ju­le­sPee­t­ers

Rue Hou­blon­nière, 14

An­vers

FONDÉE EN 1870

Spéci­a­lité de

TAPIS

en tous gen­res

TIS­SUS

LI­NO­LE­UM

etc.

ETA­BLIS­SE­MENTS

THIE­LENS

42, RUE OM­ME­GAN­CK, 42 14, RUE LÉOPOLD, 14

TÉLÉPHO­NES: 262.23 et 256.06

.(Li­mi­nai­res

art.

Je sty­les an­ciens et mo Jer­nes

— Tou­tes réali­sa­ti­ons J éclai­ra­ge ar­tis­ti­que

Ache­tez vos

Vins et Li­queurs

- EN CON­FI­AN­CE A LA MAI­SON —

Arthur En­t­ho­ven

Fondée en 1896

Rue Brey­del, 27, AN­VERS Tel, 277.92

Cham­pag­nes et li­queurs fines de tou­tes mar­ques. Vins de tou­tes pro­venan­ces.

IM­PORTA­TI­ONS DI­REC­TES


A l ] MO­NO­PO­LE

35, Marché au GRAN­DE MAI­SON DE BLANC Lait Téléphoné 272,00 rue Vle­miuck, 1

GOU VERTU RES COUVR E - LITS LIN­GER IE STO­RES RI­DE­AUX LINGE DE TABLE BON­NE­TE­RIE

Re­mi­se de 10°/o aux mem­bres de la "Ligue des fa­mil­les nom­breu­ses” et In­va­li­des de Gu­er­re.

FOUR­RU­RES

! Mai­son Renée

GRAND CHOIX

9, RUE DE L'OF­FRAN­DE:

AN­VERS )

PRIX MO­DE­RES I

CLI­CHES

VEP­BEECK L LAM B EPT

Pue des Au­mo­niers.75

TÉL:261.38 - AN­VEPS

Wat men eet en drinkt

De Neu­ba­bels­ber­ger - Stu­dio s van de U. F. A. zijn in den jong­sten tijd een cen­trum ge­wor­den van uit­zon­der­lij­ke be­drij­vig­heid. Ge­luk­kig schijnt hier dus de werk­loos­heid ver­ban­nen. Moge het nog lang zóó blij­ven!

Het ge­beurt meer dat éénzelf­de stu­dio door twee en zelfs drie « ge­zel­schap­pen » in ge­bruik wordt ge­no­men.

Het is te be­grij­pen dat de uit­ba­ter der kan­tien, die in deze echte Film­stad is in­ge­richt, in zijn nop­jes is, al heeft hij het bi­zon­der druk.

Zulke kan­tien is ei­gen­lijk een in­te­res­sant be­drijf, doch... men moet de han­den uit de mou­wen kun­nen ste­ken.

In de maand Oc­to­ber van het vorig jaar, bv., moesten 10.000 men­schen er «ge­spijsd en ge­laafd » wor­den. Met een ge­mid­del­den werk­dag zijn circa 600 à 800 per­so­nen in de stu­dio’s werk­zaam, doch som­mi­ge dagen, wan­neer er spe­ci­a­le ver­fil­min­gen plaats heb­ben, klimt dit getal met een paar hon­derd. Ge­mid­deld wil­len, op twee uur tijds, niet min­der dan 2.000 men­schen « mid­dag-eten ».

Men heeft dan ook vier koks, een pas­tei­bak­ker, een hulp­kok, twee werk­vrou­wen, 10 dien­sters en 10 kell­ners ter be­schik­king, die allen van in den vroe­gen mor­gen tot laat in den nacht werk te over heb­ben!

Otn 7 uur ver­schij­nen in­der­daad de eer­ste « kof­fie­drin­kers », die geen tijd meer had­den hun ont­bijt te­huis naar bin­nen te spe­len.

Avonds wordt dik­werf nog nà mid­der­nacht ge­draaid en dan eerst rui­men de ma­chi­nis­ten de scher­men weg.

Ten einde zijn per­so­neel niet te ver­plich­ten naar de tsad terug te keeren en het een zoo goed mo­ge­lij­ke nacht­rust te

gun­nen, heeft de uit­ba­ter der kan­tien in Neu­ba­bels­berg een stuk grond ge­kocht, daar een ge­bouw op­ge­richt waar nu i 5 zij­ner be­dien­den on­der­dak vin­den.

In de kan­tien zelf is t als in één groote fa­mi­lie. Wat wordt daar zooal het meest ver­bruikt?

Wei­nig aard­ap­pe­len. — De reden? De « slan­ke lijn » viert nog al­tijd hoog­tij bij de stars. E,n die mee­ning heeft zich over­ge­zet op alle stu­dio-men­schen!

In Oc­to­ber wer­den 15 zwij­nen, ieder van 100 kgr., ge­slacht, be­ne­vens tal van scha­pen en run­de­ren.

D'e kan­tien heeft in­der­daad een eigen zwij­nen- en scha­pen­kweek­e­rij in­ge­richt.

Doch men moet er over alles en nog wat be­schik­ken, want dik­werf komt er zeer on­ver­wacht be­zoek. De film­spe­lers en fi­gu­ran­ten heb­ben ie­de­ren dag nieu­we wen-schen. Men mag in­der­daad niet ver­ge­ten dat men er bijna al­tijd met an­de­re lui te doen heeft!

Het slag­woord moet dus zijn: ge­meng­de kost en veel af­wis­se­ling.

In de al­ler­eer­ste plaats moet alles snel gaan. En het moet ook goed­koop zijn. De be­lang­heb­ben­den be­ko­men hun mid­dag­eten voor 70 Pfg. (on­ge­veer 6 frank dus): soep, vlee­sch met saus en aard­ap­pe­len (zoo­veel het hun be­lieft) en een na­ge­recht.

En alle eten uit de­zelf­de keu­ken: de star en de poet­ser, de klei­ne fi­gu­ran­te en de re­gis­seur. Want de « film-men­schen » leven niet om te eten, maar eten om te leven en... films te kun­nen ver­we­zen­lij­ken.

Toch valt het niet ge­mak­ke­lijk al deze vele men­schen te­vre­den te stel­len, want ner­gens be­staat er zoo­veel ver­schil­len­den smaak als in een film­kan­tien.Een per­soon­lij­ke voor­lief­de heeft na­tuur­lijk een­ie­der.

Zoo houdt Wer­ner Kraus voor­al van kalfs­ge­braad en ge­vol­gel­te, ter­wijl Emil


Jan­nings haast zon­der uit­zon­de­ring koud vlee­sch ver­langt. Willy Fritsch is een lief­heb­ber van gou­lasch en zeer dun ge­sne­den « Schnit­zel »...

Het is op­val­lend hoe wei­nig al­ko­hol in de film­kan­tien wordt ver­bruikt. In de plaats ervan drinkt men een soort wijn die men als au­then­tiek plan­ten­sap be­ti­telt. Dtach kof­fie drinkt men er des te meer, en ook bron­wa­ter. Dat legt zich ge­mak­ke­lijk uit, wan­neer men denkt aan de tro­pen­hit­te welke heer­scht in de her­me­tisch ge­slo­ten toon­film­stu­dio’s.

Maar het meest van al is er vraag naar si­ga­ret­ten. Daar het ten streng­ste ver­bo­den is te roo­ken in de stu­dio’s, kleed­ka­mers en af­han­ke­lijk­he­den, — een ver­bod het­welk ook on­wrik­baar wordt toe­ge­past, — maakt men van het « rust­uur­tje » ge­bruik om, in de kan­tien, snel een si­ga­ret op te ste­ken.

Tot de elec­tri­sche schel allen weer naar het « werk » roept.

Dan wordt het even rus­tig in de reus­ach­ti­ge en mooie film­kan­tien...

UIT FILM­LAND

4e D'e be­roem­de ro­man­schrij­ver Edgar Wal­la­ce is te Hol­ly­wood over­le­den, na een kort­ston­di­ge ziek­te. Sinds een maand was hij als sce­na­rio­schrij­ver ver­bon­den bij de Me­tro-Gol­dwyn-May­er en was van plan in Maart naar En­ge­land terug te kee-ren, waar hij voor­zit­ter was van de En­gel-sche film­pro­duc­tie-maat­schap­pij « Bri­tish Lion Film Corp. Ltd. », die te Be­a­cons-field, dicht bij Lon­den, groote stu­dio’s bezit.

Edgar Wal­la­ce schreef hoofd­za­ke­lijk ro­mans, tooneel­stuk­ken en sce­na­rio’s. Zijn laat­ste tooneel­stuk « The Green Park » werd vo­ri­ge week te Lon­den op­ge­voerd.

4e Al­bert Pre­jean heeft de echt­schei­ding aan­ge­vraagd, maar de we­reld draait voort!

Voor het dienst­jaar 1931 geeft de maat­schap­pij van de « Roy-The­a­tre » van New-York een te­kort aan van 163.571 dol­lar. Het jaar daar­voor was er een winst van 438.318 dol­lar. Voor­al het ver­van­gen van het de­ge­lijk or­kest door een « jazz » zou schuld heb­ben aan deze in­zin­king.

Li­o­nel Bar­ry­mo­re en Yvan Craw­ford ver­tol­ken de hoofd­rol­len in Grand Hôtel.

Een der pak­kend­ste toonee­len heb­ben zij met zoo­veel re­a­lis­me en ont­roe­ring ge­speeld dat ware tra­nen over hun wan­gen big­gel­den en gansch onder den in­druk ble­ven van het ge­beu­ren.

Roger Lion gaat be­gin­nen aan T rois Bal­les dans la Peau, met Gil Clary, Maxu-dian, Pier­re Ju­ve­net.

Olga Tc­hechowa is te Pa­rijs aan­ge­ko­men om er de ti­tel­rol in « Anna Kare­ni­na » te ver­tol­ken.

De Ci­nes-Fit­ta­lu­ga gaat een groo­ten film aan­zet­ten: Het Leuen van Per­go­lesis, waar­door ge­le­gen­heid ge­bo­den wordt de pracht der XVI­I­Ie eeuw herop te wek­ken. Guido Brig­no­ne zal de regie lei­den.

& Ro­bert Lieb­mann, de au­teur van Op Hee­ter­daad, Haar Hoog­heid be­veelt, Het Kon­gres danst, schrijft voor t oog­en­blik, te Pa­rijs, het sce­na­rio van zijn nieu­wen film welke door Ro­bert Ucic­ky zal geïn-sc­neeerd wor­den. De titel is nog niet be­kend.

4* Gaby Mor­lay en Vic­tor Fran­cen, die zoo­veel bij­val ken­den in Na de Lief­de, zul­len weer te­za­men op­tre­den in Ari­a­ne, het Rus­sisch Meis­je.

ADIO et RA­DIO-GRAMOP­HO­NE

La Voix de son Maître’

MEIR,42. AN­VERS Téléphone: 327.42

Les plus grands ar­tis­tes

Les meil­leurs en­re­gi­stre­ments

Les grands succès

des

films so­no­res


•RU€ D€S WAL­LONS N+-16 1592 95 A7\lV€f?S