.... 'v"~ Pro­gram­me 19 Speel­w­zer -

Ven­d­re­di Q Sa­me­di Q Di­man­che IA Lundi || Jeudi jan­vier 1Q32

Vrij­dag O Za­ter­dag ” Zon­dag A” Maan­dag »* Don­der­dag ** Ja­nu­a­ri

1. Des­sin animé

2. Eclair­Jou­ma!

Ac­tu­a­lités so­no­res

3. Le Gi­bier à plu­mes des

Car­pa­thes

Do­cu­men­tai­re du ser­vi­ce sci­en­ti­fi­que de l’U. F. A. réalisé sous la di­rec­ti­on de

BNTR’ACTb Pen­dant l’entr’acte - Au­di­ti­on de dis­ques F»

1. Geteek­en­de film

2. Eclair­Nieuws­be­rich­ten

Ak­tu­a­li­tei­ten op den klank­film

3. Vlie­gend wild in de

Kar­pa­then

Do­ku­men­ta­ri­sche film van de kul­tuur­af­deel­ing der U. F. A. sa­men­ge­steld door

POOS

Tij­dens de poos - Uit­voe­ring van gram­mo­foon­pl.

AU­LiOPHO­NE

D UL­RICH K. T. SCHULZ

B 229IO LES GARS DE LA MA­RI­NE - DE JON­GENS VAN DE ZEE. - PON­TENERO.

du film "Le Ca­pi­tai­ne Crad­dock" chanté par uit den film "Ka­pi­tein Crad­dock" ge­zon­gen door

JEAN MURAT

P 57024 SYMP­HO­NIE EN­FAN­TI­NE (Haydn) KIN­DER­SYM­FO­NIE P 61508 L’IN­VITA­TI­ON à la VALSE (Weber) WALS

4. Le Congrès s'amuse

Comédie sen­ti­men­ta­le à grand spec­ta­cle Scénario: Sce­na­rio :

Ro­bert LIEB­MANN & Nor­bert FALK

Réali­sa­ti­on: Ver­we­zen­lij­king :

Eric CHA­RELL

4. Het Kon­gres danst

Mu­ziek blij­spel met groot­sche insce­nee­ring Mu­si­que: Mu­ziek :

Wer­ner Ri­chard HEY­MANN Adapta­ti­on et cou­plets; Aan­pas­sing en koeplet­ten Jean BOYER

DRA­MA­TIS PER­SONÆ

Chris­tel .... Li­li­an HAR­VEY La Com­tes­se - De Gra­vin. Lil Dago­ver

Alexan­d­re I - Alexan­de- I Henry Garat La Prin­ces­se - De Prin­ses Odet­te Ta­la­zac

Urals­ky .... Le Mi­ni­stre des fi­nan­ces . Sinoël

Met­ter­nich. Pier­re Mag­nier De Mi­nis­ter van Geld­we­zen

Bi­bi­koff . Ar­mand Ber­nard Le Maire de Vi­en­ne . Paul Oli­vier

Pépi R obert Ar­noux De Maire van Wee­nen

Tal­ley­rand Jean Dax Un chan­teur - Een zan­ger . Tar­qui­ni d’Or

EN­FANTS ADMIS KIN­DE­REN TOE­GE­LA­TEN

LE CONGRÈS S’AMUSE

En 1815, à Vi­en­ne, alors que Napoléon est à l’île d'Elbe, toute l’Al­li­an­ce s’est réunie selon le désir de Met­ter­nich, pour empêcher l’em­pe­reur de re­ve­nir re­pren­d­re le pou­voir en Fran­ce.

Pris par le char­me de Vi­en­ne, em­pe­reurs, rois et roi­te­lets préfèrent aux sévères séances du congrès les plai­sirs de la cour et de la ca­pi­ta­le.

Met­ter­nich suit de sa cham­bre tou­tes les in­tri­gues qui se tra­ment au pa­lais, grâce à un ap­pareil acous­ti­que qui lui per­met de sur­pren­d­re bien des con­ver­sa­ti­ons. Il n est pas tou­jours ai­ma­ble pour son jeune secrétaire Pépi, amou­reux d’une pe­ti­te gantière qui lance dans la voi­tu­re des sou­ver­ains un bou­quet de vi­o­let­tes por­tant l’adres­se de son ma­gas­in. Elle va avoir beau­coup d’en­nuis à cause de la façon gen­til­le de se faire une pu­bli­cité peut-être adroi­te, mais dange­reu­se pour elle.

Pépi va l’in­for­mer des en­nuis qu’elle va s’at­ti­rer, mais Chris­tel se moque de lui et n’en fera qu’à sa tête.

L’em­pe­reur de Rus­sie, Alexan­d­re Ier, fait son entrée so­len­nel­le à Vi­en­ne au mi­li­eu des vi­vats et de l’en­thou­si­as­me po­pu­lai­re. Chris­tel lui jette un bou­quet. La foule est ef­frayée, croy­ant à un at­ten­tat. Qn l’arrête, mais Alexan­d­re in­ter­vient et lui évite ainsi une bas­ton­na­de désagréable. Charmé par sa beauté, il l’in­vi­te à une soirée char­man­te dans les jardins de Neu­rin­gen, où elle décou­vre la véri­ta­ble per­son­na­lité de l’em­pe­reur, qui lui offre en­s­ui­te un pa­lais avec tout ce qu elle dé-j sire secrète­ment. Son chef d’état-ma­jor, Bi­bi­koff, règle tou­tes ses pe­ti­tes in­tri­gues;! et se sert d’un sosie éton­nant, le cosaque 1 Urals­ky, pour faire rem­pla­cer l’em­pe­reur chaque, fois qu’il doit se ren­d­re à une récep­ti­on en­nuy­eu­se.

L’em­pe­reur, tout en étant très amou­reux de Chris­tel, n ou­blie pas le congrès ni la ruse bien con­nue de Met­ter­nich. Il se fait rem­pla­cer auprès de la vo­lup­tu­eu­se com­tes­se chargée par Met­ter­nich de le re­te­nir en de­hors du congrès.

LI­LI­AN HAR­VEY (Chris­tel)

Chaque fois que Met­ter­nich pense avoir trompé la vi­gi­lan­ce de l’em­pe­reur, il le voit sur­gir au bon mo­ment, à sa gran­de sur­pri­se, n’y com­pre­n­ant.

Un grand bal à la Cour est donné, alors que siège le congrès dont tous les mem­bres s’éloig­nent pour aller dan­ser. Alexan­d­re a envoyé Urals­ky à sa place.​On obli­ge ce­lui-ci à ven­d­re ses bai­sers au pro­fit d’une

PIL­SNER UR­QUELL BOCK GRÜBER

SPA­TEN­BRAU

MU­NICH

GUIN­NESS-STOUT

PA­LE-ALE

SCOTCH-ALE

SPÉCI­A­LITÉS

BUF­FET FROID GI­BIER

SAL­LES POUR BAN­QUETS

œuvre de bien­fai­san­ce. Après avoir donné ses lèvres à de nom­breu­ses bel­les et vi­lai­nes dames, Alexan­d­re le rem­pla­ce­ra lorsque Chris­tel vien­dra récla­mer son bai­ser pour re­voir son em­pe­reur. Alexan­d­re 1 en­la­ce et danse avec elle une valse étour­dis­san­te.

LIL DAGO­VER

Au mi­li­eu de ce di­ver­tis­se­ment, un ca­va­lier vient an­non­cer que Napoléon a débarqué en Fran­ce. Cette nou­vel­le a pour effet d’arrêter tou­tes les réjouis­san­ces, le congrès s’achève dans le désar­roi.

Alexan­d­re pas­se­ra en­co­re quel­ques heures dans la pe­ti­te guin­guet­te avec Chris­tel, qu'il lais­se­ra bien malgré lui.

Elle le re­gar­de­ra par­tir, les lar­mes aux yeux, que Pépi séchera, car, malgré tout, il l’aime en­co­re de tout son cœur.

Het Kon­gres danst

Wee­nen, in 1815... Na­po­le­on is ver­ban­nen op het ei­land Elba. Al de Ver­bon­de­nen zijn bij­een­ge­roe­pen voor een Kon­gres, op ini­ti­a­tief van Met­ter­nich, die te allen prij­ze wil voor­ko­men dat de Ade­laar terug het be­wind in han­den neme in Frank­rijk.

Doch kei­zers, ko­nin­gen en di­plo­ma­ten komen alras onder de be­ko­ring van het on­ver­ge­te­lij­ke Wee­nen en ver­kie­zen veel meer de ge­noe­gens en uit­span­nin­gen zon­der tal die te hun­ner in­zicht wer­den uit­ge­dacht, boven de stug­ge zit­tin­gen en de el­len­lan­ge be­spre­kin­gen van het Kon­gres.

Met­ter­nich, de sluwe, heeft een mid­del ge­von­den om, van uit zijn werk­ka­mer, op de hoog­te te zijn van alle in­tri­ges die zich in het pa­leis ont­spin­nen, nl. door een spe­ci­aal akoes­tisch toe­stel, waar­door hij de ge­voer­de ge­sprek­ken kan af­luis­te­ren.

Hij heeft een jonge se­cre­ta­ris, Pépi, die ver­liefd is op Chris­tel, een klei­ne hand-schoen­ver­koop­ster, die een zoo be­hen­dig als nieuw­soor­tig rek­lame­mid­del voor de zaak, waar zij in dienst is, toe­past.

In­der­daad, in ieder voor­naam rij­tuig werpt zij een rui­ker vi­ool­tjes, sa­men­ge­bon­den door een lint waar­op de naam van den hand­schoen­win­kel voor­komt...

Deze doe­ning — hoe on­schul­dig in zich­zelf — gaat haar noch­tans veel last be­rok­ke­nen.

Met­ter­nich, op de hoog­te ge­steld van dit al te op­val­lend op­tre­den, zal dit niet dul­den. Pépi brengt ze op de hoog­te van de ge­va­ren waar­aan zij zich bloot­stelt, wan­neer zij vol­hardt in haar han­del­wij­ze.

Doch zij lacht hem zon­der meer uit en zal, als echt Ween­er-meis­je, doen wat zij zelf goed vindt...

De Tzaar aller Rus­sen, Alexan­der de

Eer­ste, doet zijn tri­omf­tocht in Wee­nen, te mid­den van het hoe­ra­ge­roep en de geest­drift van de be­vol­king. Chris­tel werpt hem een rui­ker toe. Men deinst ach­ter­uit, ont­hutst.Werd een aan­slag ge­pleegd? Dte wacht snelt toe en neemt Chris­tel in hech­te­nis. Zij zal streng ge­straft wor­den: 25 stok­sla­gen. Doch Alexan­der spreekt haar voor en zij wordt vrij ge­la­ten. D'e jonge tzaar is door de lief­tal­lig­heid van de jonge Chris­tel zóó be­koord, dat hij ze uit­noodigt op een avond­feest in de tui­nen van Neu-

Alexan­der, al­hoe­wel dol ver­liefd op Chris­tel, ver­geet niet noch het Kon­gres, noch Mfet­ter­nich’s be­roem­de lis­tig­heid.

Hij laat zich ook ver­van­gen bij de wulp-sche gra­vin, die van Met­ter­nich op­dracht kreeg de Tzaar van het Kon­gres ver­wij­derd te hou­den.

Ieder maal Met­ter­nich denkt de waak­zaam­heid van den Tzaar ver­schalkt te heb­ben, ziet hij hem op het ge­schik­te oog­en­blik op­da­gen, het­geen hem wer­ke­lijk on­ver­klaar­baar is.

DE HOF­BAL­ZAAL

rin­gen. Daar ver­neemt zij ei­gen­lijk eerst de echte een­zel­vig­heid van haar be­scher­mer.

Het wordt als een sprook­je: de Tzaar schenkt haar een pa­leis en alles wat een meis­je, in de ge­heim­ste diep­ten van haar hart­je, wen­schen kan.

Zijn staf­over­ste Bi­bi­koff schikt alles zoo-als het hoort en zendt een dub­bel­gan­ger van den Tzaar — de Kozak Urals­ky — uit om «Va­der­tje » te ver­van­gen, tel­kens deze een ver­ve­len­de ont­vangst moet bij wonen.

Een groot Hof­bal wordt ge­ge­ven tij­dens een der Kon­gres­zit­tin­gen. De eene na de an­de­re ver­dwij­nen de leden uit de kon-gres­zaal om te gaan... dan­sen.

De Tzaar heeft Urals­ky in zijn plaats ge­zon­den. Men ver­plicht deze zijn zoe­nen te ver­koop­en, ten bate van een lief­da­dig werk. Na dus veel mooie doch ook lee-lij­ke dames te heb­ben ge­kust, neemt de echte Tzaar de plaats in wan­neer Chris­tel zijn zoen komt « koop­en » en alzoo haar kei­zer weer­zien.

Déli­ci­eu­se­ment pétil­lan­te, d’une sa­veur fran­che et fraîche, le Schwep­pes est une eau d’une pureté sans pareil­le.

Légèrement minéralisée, elle con­tient juste les sels néces­sai­res à débar­ras­ser l’or­ga­nis­me des im­pu­retés qui l’en­va­his­sent.

Si vous tenez A votre santé, fai­tes ua usage régu­lier de Schwep­pes.

L’EAU QUI

Goed­koopst ver­koop­end huis der Stad in al­ler­bes­te Uur­wer­ken en Ju­wee­len.

HOR­LO­GE­RIE

DEL­MON­TE

Î De HOE­DEN

! Ker­ck­ho­ve I

[ Ck­a­pell ene Cen­tra­le |

Darn­brug­ge­straat, 2

(ne­vens Car­not­straat) Te­le­foon: 269 88

St. Gum­ma­rus­straat, 57

Te­le­foon: 294 13

Huis van ver­trou­wen.

I De sckoon­ste van model f De goed­koop­ste in prijs { De k este in kwa­li­teit )

\ De li­clits­te m ge­wiekt

I Dam­brug­ge­straat,10j

HUIS y MAI­SON

DON­NEZ Wiegstraat, 17-19 DON­NEZ Rue du Ber­ceau, 17-19

bij de Meir­brug- 1 ij i fi $ près du Pont-de-Meir

Te­le­foon 257.00 Téléphone 257.00

Sinds 1866 het de­ge­lijk­ste voor De­puis 1866 la meil­leu­re pour vos

uw Hand­wer­ken, Kou­sen en brei- Ou­vra­ges de mains, Bon­ne­te­rie

goed. Zijde, Ka­toen. Garen. Soies, Co­tons, Mer­ce­ries,

— Alle Be­noodig­he­den — — Tou­tes Four­ni­tu­res. —

Le réali­sa­teur:

De ver­we­zen­lij­ker:

Alexan­der sluit het meis­je in z’n armen en danst met ze, een wals, zooals nog nooit een wals werd ge­danst... Als een on­heils­bo­de ver­schijnt plots een koe­rier in de zaal: Na­po­le­on is terug in Frank­rijk ge­land! Déze jobs­tij­ding werpt over­al ont­stel­te­nis: het Kon­gres wordt af­ge­bro­ken...

Alexan­der zal Chris­tel, in een wijn­tuin, een laat­ste maal weer­zien.

En met tra­nen in de oogen ziet zij hem dan ver­trek­ken, die haar als een sprook­jes­prins was ver­sche­nen.

Le com­po­si­teur:

De toon­dich­ter:

J Twu'l

Oi­s­ques de gramoph. Gram­mo­foon­pla­ten

Chant et or­ches­tre: Zang en or­kest:

PAR­L­OP­HO­NE

17139 B 85129 B 17134 B

1. Se­rait-ce un Rêve,

chanté par ge­zon­gen door

Li­li­an Har­vey.

2. Ville d’Amour,

en­re­gi­stré op­ge­no­men

par l’au­teur door den schrij­ver

Jean Boyer.

N° 17134 B.

1. Das gibt’s nur ein­mal, chanté par ge­zon­gen door

Li­li­an Har­vey.

2. Heu­ri­gen Lied, chanté par ge­zon­gen door

Willy Fritsch.

— po­lyd­orG N° 522122 2.

Edi­ti­ons Mu­si­ca­les - Mu­ziek­uit­ga­ven

Les deux chan­sons De twee lie­de­ren Je t’ai­me­rai tou­jours. tou­jours, valse wals

Ce n’est qu’un rêve,

fox-trot fox-trot

chantés par ge­zon­gen door

Henry Garat.

En vente dans la salle. Te koop in de zaal.

ROND DE OP­NA­MEN VAN

HET (CON­GRES DANST

Eric Charéll, de be­roem­de tooneel­re-gis­seur die voor zijn de­buut in film­land met Het Kon­gres danst een uit­zon­der­lij­ke rol­prent daar­stel­de, legde bij ie­de­re op­na­me een zeld­za­me be­zie­ling aan den dag. Tel­kens daag­den nieu­we in­ge­vin­gen op in zijn geest en hij werk­te, werk­te zoo harts­toch­te­lijk dat men meer­maals hem er op at­tent dien­de te maken . dat « op­na­me-tijd » voor­bij was, aan­ge­zien geen over­uren waren aan­ge­meld.

Op ze­ke­ren dag, ongev. 8 u. s avonds, moest nog een ge­wich­tig tooneel op­ge­no­men tus­schen Li­li­an Har­vey en Henry Garat. Men begon stipt op tijd, doch de 'G’goede Cha­rell had wer­ke­lijk « zijn slech­te P Jdag »; niets scheen hem te be­val­len, op i alles had hij wat af te din­gen; in één woord: hij was ze­nuw­ach­tig, j Reeds bij het eer­ste proef-spre­ken zij­ner twee hoofd­ver­tol­kers brak zijn kwade luim uit. Har­vey en Garat, die tot dus­ver steeds zijn be­gees­te­ring voor z’n ar­beid had­den be­won­derd, waren dat niet van hem ge­woon. *.

Als hij zich had te­rug­ge­trok­ken om de klank-proef te on­der­zoe­ken, boven in de « toon­ka­mer », im­pro­vi­seer­den de beide ver­tol­kers, als toe­val­lig, een kort dia­loog voor den in­ge­scha­kel­den mik­ro­foon.

((Li­li­an», zegde Garat, «Cha­rell heeft van­daag aar­di­ge lui­men. »

« Ko­misch », ant­woord­de Li­li­an Har­vey,

« ik heb van zoo­ve­len ge­hoord dat Cha­rell steeds als prin­ciep ver­kon­dig­de: wan­neer een re­gis­seur bij de op­na­me zijn beste hu­meur niet me­de­brengt, hoe kan hij het dan van zijn ver­tol­kers ver­lan­gen? »

Met­een wordt, boven in het stu­dio, het ven­ster ge­o­pend en Cha­rell steekt la­chend zijn hoofd bui­ten. « Wan­neer ge daar beide ge­noeg kwaad van mij zult ge­zegd

Zo­mer-koel­te aan het Oce­aan­strand. Garat, in de eet­zaal van een first-class-res­tau­ra­tie. Men heeft hem snel op­ge­merkt. Hij wordt be­stookt met alle mo­ge­lij­ke en nog meer met on­mo­ge­lij­ke vra­gen.

Ein­de­lijk een klei­ne poos. Her­a­de­ming. Doch voor niet lang.

E,en jonge dame, die zich zeer graag in­te­res­sant wil maken, dringt zich op, en weet er graag alles van hoe men de ver­sies in de ver­schil­len­de talen maakt.

— Men maakt dus van alle groote Ufa-films ver­schil­len­de aan­pas­sin­gen?

Garat, die er maar niet in sla­gen kan zich vrij te maken en... te eten, ant­woordt la­ko­nisch: «Ja, in­der­daad».

— Dé rol­len welke U ver­tolkt wor­den dan b.v. in het Duitsch door een Duit­scher uit­ge­beeld?

Garat, die heel de eet­zaal naar den dui­vel wen­scht: « Ja! ».

— Wie ver­vul­de uw rol in het Duitsch in Het Kon­gres danst?

Garat bromt half-bin­nen­monds den naam van Willy Fritsch.

— Hij heeft zoo goed als U ge­speeld? Garat kookt: « Naar alle waar­schijn­lijk­heid, beter! ».

— Hij is in Deut­sch­land zeer po­pu­lair, niet­waar?

Garat: « Zeker! ».

— Filmt hij nog veel?

Nu houdt hij het niet lan­ger uit.

« He­laas, hij zal niet meer fjl­men! »

— Hoe­zoo! Wat? Is hij dood?

En Garat zegt treu­rig: « Dien heeft men ook dood­ge­vraagd 1 ».

heb­ben, kun­nen wij een klei­ne proef-op­na­me maken! »

En de goede stem­ming heer­sch­te weer in het stu­dio...

ÉCO­NO­MIE,!

Hygiène, Con­fort,

avec les

RA­DI­A­TEURS “I nf/\ I” CHAU­DIÈRES ILM/AL

pour

CHAUF­FA­GE CEN­TRAL jj

par Eau chau­de ou par Va­peur.

De­man­dez la Bro­chu­re spéciale envoyée fran­co sur de­man­de.

Chauf­fa­ge cen­tral

Dis­tri­bu­ti­on d’eau chau­de

In­stal­la­ti­ons sa­ni­tai­res

“ Idéal Clas­sic ”

Louis VER­AN­NEMÂN

BE­SPA­RING, GE­ZOND­HEID en BE­HAAG­LIJK­HEID

zijn U ver­ze­kert

door de

Cen­tra­le Ver­war­ming

Ra­di­a­to­ren en Kete! j|pg­pijr

“IDEAL IB

CLAS­SIC „ fisss

Vraagt het uit­leg­hoeic­je,

dat U koa­te­loo* zaJ toe-ge­zon­den wor­den, aan

Louis VER­AN­NE­MAN

43, Vlag­straat, Ant­wer­pen

TE­LE­FOON 557.45

43, Rue du Pa­vil­lon

AN­VERS

Tél 557.45

MAI­SON BOL­SI­US

TI, COUR­TE RUE PORTE AUX VA­CHES, 11

(En face do Canal an Fro­ma­ge)

Tout ce qui con­cer­ne le ménage Foy­ers à Feu con­ti­nu ”Jan Jaars­ma” Grand choix de Voi­tu­res d'en­fants

Pai­e­ment au comp­tant et à terme Téléphone: 257,85 Chèques postaux: 777,32

le meil­leur

Les grands films à venir de l'U. F. A.

Au­tour d'une

Enquête

In Voor­ar­rest

d’après la pièce naar het tooneel­de werk van

Max Als­berg & O. E. Hesse

Mise en scène: Regie

Ro­bert Si­od­mak

In­ter­prété par Ver­tolkt door

Jean Pe­ri­er An­na­bel­la Ri­chard Willm

Te ver­wach­ten groote UFA­fi­ims

Le­tit­cart

De­JClei­ne

Zij­de­sprong

Réalisé par Ver­we­zen­lijkt door

Rein­hold Schünzel

In­ter­prété par Ver­tolkt door

Ri­chard Willm Loui­se La­gran­ge Lu­cien Ba­roux Je­an­ne Boi­tel André Ber­ley

Mu­si­que Mu­ziek

Ralph Erwin

Une des plus im­por­tan­tes sta­ti­ons de la Riviéra est sous la me­na­ce d’un ave­n­tu­rier d’au­tant plus dange­reux que les moy­ens dont il dis­po­se sont tout à fait re­dou­ta­bles. L’in­di­vi­du en ques­ti­on se dit com­man­dant du croi­seur «Per­si­mon», au mouil­la­ge dans la rade, et prétend se faire ver­ser par la Di­rec­ti­on du « Ca­si­no » une somme de 100.000

Scénario Hans MUL­LER & Franz SCHULZ Régie HANNS SCHWARZ

Pro­ta­go­nis­tes Hoofd­ver­tol­kers KATE von MAO Y JEAN MURAT RA­CHEL DE­VIRYS KATE de NAGY'jS JEAN MUBAT LE CA­PI­TAI­NE CRAD­DOCK Réali­sa­ti­on de MANNS SCHWARZ EN COL­LA­BO­RA­TI­ON AVEC MAX DE VAU­COR­BEIL Mu­si­que Mu­ziek WER­NER R HEY­MANN Photo's Op­na­men RIT­TAU & TCHET

fran­cs, qu’il au­rait, soi-disant, per­due à la rou­let­te. A l’appui de sa requête, il se déclare prêt à ou­vrir le feu sur la ville si, demain, avant 9 heures du matin, l’ar­gent ne lui a pas été versé à bord du «Per­si­mon ». La di­rec­ti­on du « Ca­si­no » n’ayant pas eu 1 air de pren­d­re cette me­na­ce au sérieux, le ca­pi­tai­ne Crad­dock (c’est le nom du sin­gu­lier of­fi­cier de ma­ri­ne) a fait son­ner le bran­le-bas de com­bat et les ca­nons poin­tent à l’heure ac­tu­el­le dans la di­rec­ti­on de la côte. Lorsque le com­mis­sa­ri­at spécial du « Ca­si­no » eut ob­jecté à Crad­dock que l’es­ca­d­re de Vil­le-fran­che se­rait prête, sur un coup de téléphone, à venir met­tre le « Per­si­mon » à la rai­son, le re­dou­ta­ble maître-chan­teur a répondu, avec un calme et une lo­gi­que ef­frayants qu’au moind­re as­pect d’un na­vi­re de gu­er­re, il ou­vri­rait immédia­te­ment le feu sur la vile, quit­te à som­brer en­s­ui­te sous les obus des at­ta­quants. Ce qui rend en effet très inquiétant l’at­ti­tu­de de Crad­dock, c’est qu’il paraît ne faire aucun cas de la vie, et que sa seule préoc­cu­pa­ti­on à l’heure ac­tu­el­le est de faire ver­ser par la force l’ar­gent dont il prétend avoir été indûment frus­tré. Un di­lem­ne an­gois­sant se pose ac­tu­el­le­ment pour les ha­bi­tants de la ville: le « Ca­si­no » cède­ra-t-il et, au cas où il rie céde­rait pas, Crad­dock ti­re­ra-t-il?... 11 nous paraît dou­teux de répond­re à cette dernière ques­ti­on au­tre­ment que par l’af­fir­ma­ti­ve. Aussi la Riviéra se prépa­re-t-el­le à pas­ser la nuit dans une at­mos­phère de drame. C’est cette at­mos­phère que l’on trou­ve­ra dans cet ex­tra­or­di­nai­re film d’ave­n­tu­res: « Le Ca­pi­tai­ne Crad­dock», avec Kate de Nagy et Jean Mùrat.

Hans Schwarz, die reeds zoo me­ni­ge suc­ces­film op z’n ac­tief heeft, schenkt het pu­bliek met z’n « Ka­pi­tein Crad­dock » een nieuw werk vol fan-tazie en avon­tu­ren, be­we­ging en blij­moe­dig­heid. Niets ont­breekt om den toe­schou­wer stor­men­der­hand te ver­o­ve­ren, noch de me­de­sleepen­de mu­ziek, spe­ci­aal ge­kom­po­neerd door den toon­dich­ter van « Dte Weg naar het Pa­ra­dijs » en « Het Kon­gres danst»: Wer­ner R. Hey­mann, noch de gra­cie van een ver­ruk­ke­lij­ke ko­nin­gin geïncar­neerd door de lieve Kate de Nagy, noch de aan­trek­ke­lijk­heid van een ge­wel­di­ge insce­nee­ring ons too­nend Mon­te-Car­lo of beter de « vlot­ten­de be­vol­king » van deze speel-stad, be­van­gen door een ont­stel­len­de pa­niek, die op merk­waar­di­ge wijze wordt weer­ge­ge­ven. Gansch dit ta­fe­reel is een mees­ter­stuk van re­gie-kunst en zou reeds vol­doen­de zijn om dezen film te komen be­won­de­ren. Doch hoe in­te­res­sant is hij ook nog door het in­ten­se leven welke door gansch de han­de­ling trekt, door die kuri­eu­ze at­mos­feer der speel­za­len, op zulke sub­tie­le wijze ge­ken­merkt, en op die voor­tref­fe­lij­ke gees­tig­heid die van het begin tot het einde ieder tooneel op­mon­tert.

Kate von Nagy, die men sinds lang niet meer heeft ge­zien, lijkt een zus­ter van de schat­ti­ge Li­li­an Har­vey; zij is één zenuw, één op­ge­wekt­heid, vol speel-sche jeugd en na­tuur­lijk­heid.

Jean Murat is een zeer ele­gan­te, zeer sym­pa­thie­ke ka­pi­tein: vree­se­lij­ke en te­vens tee­de­re held.

En rond hen, een stel prach­ti­ge ver­tol­kers van neven­rol­len: Alice Tis­sot, Char­les Rod­gie, Ra­chel Dèvirys, Paul Oli­vier e. a.

« Ka­pi­tein Crad­dock » zal gewis de tri­omf van « Het Kon­gres danst » voort­zet­ten.

Ver­ge­ten wij niet Rit­tau en Tchet te ver­noe­men, die uit­ste­ken­de fo­to­gra­fi­sche op­na­men be­zorg­den, en Erich Ket­tel­hut, die an­der­maal in­stond voor ’t scher-men­ma­te­ri­aal.

Les grands films à venir de 1TJ.F.A.

Ca­lais - Dou­vres Ka­les-Do­ver

(Nie wie­der Liebe)

réalisé par ver­we­zen­lijkt door

ANA­TOL LIT­VAK

in­ter­prêté par ver­tolkt door

LI­LI­AN HAR­VEY ANDRE RO­AN­NE

Ar­mand BER­NARD Ro­bert DART­HEZ GA­BRIEL­LO Mar­got LION

Mu­si­que Mu­ziek

Micha SPO­LIAN­SKI

Te ver­wach­ten groote U.F.A. films

Un film de Een film van

JOË MAY

La Dernière Com­pag­nie

CON­RAD

VEIDT

De Laat­ste Kom­pag­nie

Chaus­su­res” WEST-END”

17, Canal au Fro­ma­ge

CHAUS­SU­RES

An­glai­ses Améri­cai­nes de chas­se pour pieds

An­ci­en­ne­ment:

Pont de Meir, 5 Spéci­a­lité de

U Haut Par­leur de lE­li­te

De­man­dez ca­ta­lo­gue

Agent général pour la Bel­gi­que:

ROT­HER­MEL COR­PO­RA­TI­ON

27, Quai du Com­mer­ce, 27 BRUXEL­LES

Paris a ca­pi­tulé, après une dernière ba­tail­le sous ses murs (30 mars 1814). Le Sénat a pro­clamé la déchéance de Napoléon, réfugié à Fon­tai­ne­bleau. Ce­lui-ci veut con­ti­nu­er la lutte au sud de la Loire, où il espère ras­sem­bler une nou­vel­le armée, mais les maréchaux re­fu­sent de le sui­vre et il est con­traint d’ab­di­quer (6 avril) et de pren­d­re le che­min de lexil (île d’Elbe).

La Res­tau­ra­ti­on* remit en place la dy­nas­tie légi­ti­me: Louis XVIII mbnte sur le trône, à l'âge de 59 ans et ac­cep­tait comme prin­ci­pal mi­ni­stre un des hom­mes qui avai­ent servi tous les régimes: Tal­ley­rand.

Le 23 avril, ce der­nier sig­nait avec les mi­ni­stres de la co­a­li­ti­on une con­ven­ti­on préli­mi­nai­re de paix, sus­pen­dant léga­le­ment les hos­ti­lités, arrêtées en fait de­puis l’entrée des trou­pes alliées dans Paris, con­ven­ti­on qui se­rait ra­ti­fiée sous le nom de Traité de Paris (30 mai 1814).

Mais il s’agis­sait de régler la si­tu­a­ti­on ter­ri­to­ri­a­le de l’Eu­ro­pe et de répri­mer, « dans l’intérêt de tou­tes les mo­nar­chies », les ten­ta­ti­ves révo­lu­ti­on­nai­res de la Fran­ce.

Ce fut ef­fec­ti­ve­ment l’objet du Congrès de Vi­en­ne. Ce congrès s’ou­vrit le Ier no­vem­bre 1814.

L’Au­tri­che, la Fran­ce, la Rus­sie, l’An­g­leter­re, la Prus­se y avai­ent envoyé Met­ter­nich, Tal­ley­rand, Nes­sel­ro­de, Cast­le-re­agh et Wel­ling­ton. Prin­ce von Har­den­berg et Guil­lau­me de Hum­boldt. La Rus­sie était représentée en outre par le tzar lui-même. Le Saint-Siège, la Bavière, le Dane­mark et quel­ques pe­tits Etats européens y étai­ent aussi représentés.

Malgré l’al­li­an­ce con­clue en 1813 et renou­velée par le pacte de Chau­mont, les préten­ti­ons des sou­ver­ains étai­ent di­ver­gen­tes sur cer­tains points im­por­tants.

De­puis son avène­ment, Alexan­d­re I01’ rêvait de re­con­sti­tu­er à son pro­fit le roy­au­me de Po­log­ne, mais ni T An­g­leter­re ni 1 Au­tri­che ne par­ta­ge­ai­ent ce point de vue.

En vain, au mois de juin 1814, Alexan­d­re déploya-t-il, à Lond­res, tou­tes les res­sour­ces de sa di­plo­ma­tie per­son­nel­le; il ar­ri­va à Vi­en­ne n ayant con­vain­cu ni Cast-le­re­agh ni Met­ter­nich.

Tal­ley­rand s’em­pres­sa de pro­fi­ter de ces dis­po­si­ti­ons et manœuvrait si ha­bi­le­ment qu’il gagna Met­ter­nich à sa cause, con­tre les am­bi­ti­ons d’Alexan­d­re et de Frédéric-Guil­lau­me. Le 3 jan­vier 1815, par un traité se­cret tous trois s engagèrent à re­fu­ser au tsar la to­ta­lité de la Po­log­ne, au roi de Prus­se la to­ta­lité de la Saxe... j

Au mi­li­eu des fêtes, des bals, des ban- j quets, des chas­ses, des in­tri­gues de cœur j et de cour les af­fai­res avançaient len­te- j ment. Le tsar, qui avait con­staté l’ac­cord: de l’Au­tri­che et de l’An­g­leter­re avec la { Fran­ce, se résig­nait ma­laisément à aban­don­ner le rêve d’une Gran­de-Po­log­ne, re­con­sti­tuée sous son sceptre. Ce­pen­dant la Prus­se, à qui l’on re­fu­sait la to­ta­lité de la Saxe, ne vou­lait pas aban­don­ner le duché de Posen, qui protégeait la Silésie et Ber­lin même. 11 fut donc con­ve­nue que la Prus­se con­ser­ver­ait la Posna­nie et ac­quer­rait les 2/3 du ter­ri­toi­re saxon, ainsi que toute la par­tie nord et ouest des pro­vin­ces rhénanes, de­puis Clèves jusqu’à Trêves (Co­log­ne, Aix-la-Cha­pel­le, Co­blentz com­pris). La­Ba­vière re­ce­vait le Pa­la­ti­nat, tan­dis que Mainz était rat­tachée à Hes­se-Darm­stadt. D1’autre part, l’an­cien grand-duché de Varso­vie, amputé de la Posna­nie, pas­sait sous la sou­ver­ai­neté de l’emifr-

Le Congrès de Vi­en­ne et l’His­toi­re j

ISr

pe­reur de Rus­sie, qui pre­nait le titre de roi de Po­log­ne et de­vait don­ner au roy­au­me une sorte d’au­to­no­mie avec des in­sti­tu­ti­ons spéci­a­les.

L’An­g­leter­re ajouta à son em­pi­re co­lo­ni­al: la Gu­y­a­ne, le Cap, Cey­lan, des comp­toirs de l’Inde, File de Fran­ce.

L’Ita­lie fut ren­due à ses prin­ces légi­ti­mes, sous la pro­tec­ti­on de l’em­pe­reur. Le pape re­prit les biens de l’Eg­li­se et toute son indépen­dan­ce. L'Es­pag­ne fut ren­due aux Bour­bons. L’Al­le­mag­ne de­vint une confédéra­ti­on de tren­te-neuf Etats. L’Au­tri­che re­cou­vra tous les ter­ri­toi­res per­dus par elle en 1809. Elle y ajouta les pro­vin­ces véni­ti­en­nes. Le Congrès résolut le sta­tut des Pays-Bas en rat­ta­chant, pour en for­mer un grand roy­au­me, les an­ci­en­nes pos­ses­si­ons au­tri­chi­en­nes aux an­ci­en­nes Pro­vin­ces-Unies et plaça le grand-duché du Luxem­bourg sous la sou­ver­ai­neté de la Mai­son de Nas­sau, à titre d'union per­son­nel­le. La Suis­se, agran­die, resta neu­tre.

La so­lu­ti­on de tou­tes ces gran­des ques­ti­ons, qui de­vait don­ner à l’Eu­ro­pe un nou­veau sta­tut, n’était en­co­re qu’ébauchée, quand, dans les pre­miers jours de mars, on ap­prit presque si­mul­tanément à Vi­en­ne et à Paris le débar­que­ment de Napoléon, au golfe Juan. La même émo­ti­on éclata par­tout: ce n’était pas seu­le­ment le trône de Louis XVIII qui était menacé, c’était aussi toute l’œuvre de la co­a­li­ti­on.

Dès Ile 13 mars, à Vi­en­ne, les huit puis­san­ces sig­na­tai­res du Traité de Paris — y com­pris la Fran­ce de Louis XVIII — décla­rai­ent Napoléon « hors des re­la­ti­ons ci­vi­les et so­ci­a­les ».

Et tan­dis que ce re­tour in­o­p­iné de Napoléon avait ral­lumé la gu­er­re générale (les cent jours!), l’«acte final» du Congrès fut signé le 9 juin 1813. Dès lors les événe­ments se préci­pi­teront: Qua­tre-Bras, Ligny, Wa­ter­loo.

Et l’em­pe­reur ab­di­que­ra une se­con­de fois le 22 juin, 13 jours à peine après la clôture du « Congrès de Vi­en­ne ».

Mais le résul­tat des « Cent-jours » était de re­met­tre en ques­ti­on la si­tu­a­ti­on de la Fran­ce vis-à-vis de l’Eu­ro­pe et qui sera réglée par le se­cond traité de Paris (20 no­vem­bre 1815).

Plu­si­eurs traités ont été signés à Vi­en­ne. Les plus célèbres sont:

1° celui de 1738, qui mit fin à la Suc­ces­si­on de Po­log­ne, donna la Lor­rai­ne au roi Stan­is­las, la To­scane à François, époux de Ma­rie-Thérèse, et les deux Si­ci­les à l’in­fant don Car­los;

2° celui de 1809, après Wa­gram, par le­quel l’em­pe­reur d’Au­tri­che céda à Napoléon les pro­vin­ces il­ly­ri­en­nes et une par­tie du Tyrol;

3° celui de 1814-1815, réor­ga­ni­sant l’Eu­ro­pe après la défaite de Napoléon.

ATE­LIERS DE CON­STRUC­TI­ONS WERK­TUIG- EN

MÉCA­NI­QUES & HY­DRAU­LI­QUES WA­TER­KUN­DI­GE

LOUIS DON­KERS

AVE­NUE DE LA VIEIL­LE BARRIÈRE 34/36, OUDE BAR­REEL­LEI Téléph. 587.36 MER­XEM Te­le­foon 587.36

Puits artésiens — Puits tubés — Puits cap­tant plu­si­eurs sour­ces pour grand débit — Son­da­ges — Fil­tres de dél'er­raye — Col­lec­teurs de sable — Com­pres­seurs — Pom­pes — Éléva­ti­on et dis­tri­bu­ti­on d'eau

par l'air com­primé

Hy­dro­pii­o­re au­to­ma­ti­que avec fil­tre Au­to­ma­ti­sche wa­ter­hou­der met

de défer­ra­ge sous pres­si­on. ont­ij­ze­ringsfüter onder druk

Ar­te­si­sche wa­ter­put­ten — Buis­put­ten — Zand­hou­wers — Bo­rin­gen — Water» in­stal­la­tiën met lucht­druk, voor alle af­stan­den en hoog­ten, voor kas­tee­len, villa's,

land­hui­zen.

GLOBE

Le Globe est une bois­son rafraîchis­san­te d’une pureté et d’une fi­nes­se in­com­pa­ra­bles.

Son goût ex­quis, son par­fum suave et sa déli­ci­eu­se fraîcheur, lui ont valu son surn­om —

L'AME DU CI­TRON

Het Kon­gres

Toen Pa­rijs, na de be­rucht ge­ble­ven « Cam­pag­ne de Fran­ce » van Na­po­le­on, in han­den viel der Ver­bon­de­nen, was niet al­leen het lot van den Arend be­slecht, doch voor het Volk beteek­en­de dit het einde van et­te­lij­ke jaren on­ver­poosd wa­pen­ge­knet­ter en oor­logs­tur­nult. Het was dan niet te ver­won­de­ren dat de troons­af­stand van den­ge­ne, die door velen nog zoo pas als een on­o­ver­win­ne­lijk ide­aal werd aan­schouwd, door nog meer­de­ren als een ver­los­sing werd aan­ge­zien.

Ter­wijl de ver­sla­gen kei­zer dus den weg der bal­ling­schap naar het ei­land Elba in­sloeg, werd een voor­loo­p­i­ge Vre­des­over­een­komst ge­trof­fen, die ge­kend is onder den naam van Ver­drag van Pa­rijs (30 Mei 1814), aan een later bij­een te roe­pen con­fe­ren­tie de zorg over­la­tend de­fi­ni­tie­ve re­ge­lin­gen te tref­fen.

Dit ge­beur­de dan ook. Cja I No­vem­ber 1814 werd te Wee­nen het be­roemd ge­wor­den « Kon­gres » in­ge­zet, waar­aan de meest door­trap­te, meest-slu­we di­plo­ma­ten van Eu­ro­pa zou­den deel­ne­men. Als di­plo­ma­ten bij­een­ko­men, dan is het ge­woon­lijk om de land­kaart van uit­zicht te doen ver­an­de­ren. Al de lan­den op onzen o! zoo vre­de­lie­ven­den aard­bo­dem heb­ben dat, mee­st­al tot hun scha­de, kun­nen on­der­vin­den.

Dit Ween­er Kon­gres zal dus voor de zoo­veel­ste maal aan Eu­ro­pa een ander uit­zicht geven: ieder der over­win­naars bracht « zijn » plan mede, ge­bouwd op een op­een­sta­pe­ling van recht­streek­sche en on­recht­streek­sche be­lan­gen, op in­tri­ges zon­der tal, op ge­hei­me ak­koor­den, op eigen am­bi­ties.

M!en kan in die voor­waar­den be­grij­pen wat een war­boel dit wor­den moest en hoe j lang­zaam de moei­zaam-sa­men­ge­hou­den

van Wee­nen

be­spre­kin­gen vor­der­den.

Eén man hield dit reus­ach­tig Jan-Klaas-sen­spel, waar­me­de het lot van niet één, wel van een tien­tal lan­den be­moeid was, in han­den: Met­ter­nich.

Hij is de groote, haast cen­tra­le fi­guur ge­weest van het Ween­er Kon­gres.

Zeven maan­den heb­ben de on­derhan-de­lin­gen ge­duurd. Doch het zijn zeven maan­den ge­weest niet al­leen van in­span­ning, maar veel meer nog van ont­span­ning en meer dan eens uit­spat­ting.

Het eene fes­tijn volg­de op het an­de­re, S het eene dans­feest werd snel ach­ter­ge- t haald door een ander: het was als een be- ;

roe­zen­de re­ac­tie na al dat vech­ten, al dat (

bloed­ver­gie­ten. IVlen dans­te, dans­te en j be­min­de de Ween­er « Mädel » zooals me- J nig ge­schrift het voor de na­ko­me­ling­schap j heeft be­waard. ( 1 ) j

Zoo is het ook te be­grij­pen dat de­ge­nen, die voor het wel­zijn van allen « ter ver­de­di­ging van het goede recht » en an­de­re edele for­mu­les, zich al maar door ver­maak­ten dat een aard had, zich niet te zeer haast­ten.

Us plot­se inval van Na­po­le­on zelf in . Frank­rijk was als een bom in huis. Twee maan­den nog zou­den de be­spre­kin­gen op een min­der «dans­ryth­me» voort­ge­zet wor­den, om op 9 Juni 1815 tot het «Slot­ak­koord i) te komen.

An­der­hal­ve week na­dien werd Na­po­le­on de­fi­ni­tief ver­sla­gen en de­fi­ni­tief ver­ban­nen...

En t Ween­er Kon­gres kreeg een staart­je: het Ver­drag van Pa­rijs (20 No­vem­ber 1815).

( I ) Anek­do­ten be­tref­fend het « Dan­send Kon­gres » van Wee­nen, in onze Nrs

MET­TER­NICH

Met­ter­nich (Qe­mens, Wen­zel, Nepomuk, Lot­har, vorst van Met­ter­nich-Win­ne­burg), een be­roemd Gos­ten-rijksch staats­man, ge­bo­ren op 15 Mei 1773 te Co­blenz, was van 1797 tot 1799 ver­te­gen­woor­di­ger van het Westphaal­sche gra­ven­col­le­ge op het con­gres van Ra­stadt, werd in 1801 Oos­ten­rijksch ge­zant te Dres­den en in 1803 te Ber­lijn en was dit van 1806 tot 1809 te Pa­rijs.

In Oc­to­ber 1809 werd hij be­last met de por­te­feuil­le van Bui­ten­land­sche Zaken in Oos­ten­rijk, die hij tot in Maart 1848 be­hou­den heeft.

Met­ter­nich heeft een zeer be­lang­rij­ke en

bui­ten­ge­woon groote rol ge­speeld in de staat­kun­de van zijn tijd; hij was de stich­ter van de Hei­li­ge Al­li­an­tie, de voor­naams­te be­wer­ker van den Duit­schen Bonds­dag en de Karls­ba­der Be­slui­ten en leid­de de Cösten­rijk­sche po­li­tiek, die den groot­sten in­vloed op de staat­kun­de van ge­heel Eu­ro­pa uit­oe­fen­de. Op 13 Maart 1848 nam hii ge­nood­zaakt door den haat die zijn re­ac­ti­on­nai­re staat­kun­de al­ler­we­gen tegen hern had doen ont­staan, zijn ont­slag en vlucht­te hij naar En­ge­land, daar hij in zijn eigen land het al­ler­minst vei­lig was voor de woede van het volk. In No­vem­ber 1849 begaf hij zich naar Brus­sel; hij ves­tig­de zich in 1851 op den Jo­han­nes­berg (hem in vroe­ger jaren te­ge­lijk met den er­fe­lij­ken Rijks­vor­sten­ti­tel door Oos­ten­rijk ver­leend) en keer­de eerst in Sep­tem­ber 1851 naar Wee­nen terug, waar hij 1 1 Juni 1859 in den cu­der­dom van 86 jaren over­leed.

Met­ter­nich was een be­kwaam, ge­sle­pen di­plo­maat, die zon­der groote be­gin­se­len, zelfs zon­der veel ka­rak­ter te be­zit­ten, tal van jaren den groot­sten in­vloed heeft uit­ge­oe­fend op de lot­ge­val­len van ge­heel ons we­reld­deel. Hij hul­dig­de de leer, dat het uit­slui­tend aan de vor­sten is op­ge­dra­gen de vol­ken te be­stu­ren en dat zij hier­bij aan nie­mand re­ken­schap ver­schul­digd zijn, be­hal­ve aan God; — alles voor 't volk, maar niets door t volk. Elke po­ging, door de on­der­da­nen aan­ge­wend tot po­li­tie­ke her­vor­ming, stuit­te hier op af. Zag hij soms zelf ook al t on­houd­ba­re van zulk een stel­sel in, hij was te­vre­den, als t zijn tijd maar uit­hield!

ule sPe'ë'ters

Rue Hou­blo­ri­nière, 14

An­vers

FONDÉE EN 1870

Spéci­a­lité de

TAPIS

en tous gen­res

TIS­SUS

LI­NO­LE­UM

etc.

42, RUE Ott­ME­GAN­CK, 42 14, RUE LÉOPOLD, 14

TÉLÉPHO­NES: 262.23 et 256.06

li­mi­nai­res

cl art.

de sty­les an­ciens et mo­der­nes

— Tou­tes réali­sa­ti­ons 1 éclai­ra­ge ar­tis­ti­que

Ache­tez vos

Vins et Li­queurs

- EN CON­FI­AN­CE A LA MAI­SON -

Arthur En­t­ho­ven

Fondée en 1896

Rue Brey­del, 27, AN­VERS Tel. 277.92

Cham­pag­nes et li­queurs fines de tou­tes mar­ques. Vins de tou­tes pro­venan­ces.