Programma van 2 tot 6 maart 1924



Brochure

Bron: FelixArchief nr. 1968#618

Deze tekst werd automatisch gegenereerd op basis van gescande pagina’s met OCR-software. Door de diverse historische lettertypes gebeurde dat niet altijd foutloos.

Toon alleen de facsimile’s van dit programma


K. INEM W EREL

j-qr­dracht ntins »

Al­mi­ran­te Man­zi­ni

Vit­ga­ve Ki­ne­ma- en Tooneel­we­reld. Korte Gast­huis­straat 16, Ant­wer­pen.


( KI­NE­MA­WE­RELD »

nster­ren die hun eigen films gaan zien

CH­TER­UIT* als­tu­blieft! gaat dààr ach­ter die hee­ren en dames staan. »

— « Maar dit is on­zin­nig; het is een mij­ner fil­men die men er af­draait, en ik ben niet zin­nens te wach­ten om plaats te gaan nemen. Waar­om...

— « Be­gre­pen,. Me­vrouw, maar de­zelf­de regel geldt voor ie­der­een. Ten an­de­re, heb maar wat ge­duld, het wach­ten zal zóó lang niet meer duren. »

Hier­op be­gint het ge­re­de­twist. De jonge dame bleef hals­ta­rig wei­ge­ren om aan het an­de­re einde der men­schen­rij te gaan staan, juist zooals ie­der­een, om haar film te gaan zien. Zij vroeg om den be­stuur­der te spre­ken; die be­dien­de zou een flin­ke bol­was­sching krij­gen, enz., enz.

.. En de wach­ten­de me­nig­te, die kalm opzij bleef staan, begon ver­maak in dit in­ci­dent te schep­pen, en de ver­schil­len­de smee­nin­gen over den af­loop deden zich reeds hoo­ren...

« Men kan goed zien dat het geen van den ouden stem­pel is; zon­der twij­fel, an­ders zou zij zulk geen toon aan­slaan », zegde de por­tier, nadat de ge­roe­pen be­stuur­der de hou­ding van zijn be­dien­de had goed­ge­keurd. « Bo­ven­dien, al de stars komen hier. En wij ver­ma­ken er ons wel eens mee de eene als een wer­vel­wind de zaal te zien bin­nen­ko­men, uit vrees van her­kend te wor­den, ter­wijl er an­de­ren voor den in­gang op- en af­loo-pen, tot­dat het een volkstüeloop wordt. »

Die por­tier had ge­lijk. Beide

Het klei­ne in­ci­dent dat wij hier komen te ver­ha­len, doet zich voor, maar haas­ten wij er ons bij te voe­gen, zeld­zaam. Ten an­de­re ziin het niet al­tijd de meest be­roe­nid­sten die de mees­te druk­te

maken. Nemen wij zoo b.v. Wil­li­am S. Hart: op een re­gen­ach­ti­ge win­ter­namid-dag heeft men hem eens ge­zien dat hij in de rij wach­ten­den voor een ki­ne­ma ging staan, en daar­na de uit­noodi­ging van den be­stuur­der, om recht­streeks de zaal bin­nen te tre­den, af­sloeg. En men kan zeg­gen dat er geene Ca­li­for­ni­sche star op tien is, die om een vrije in­gang vraagt. Allen be­ta­len hunne plaats — zij heb­ben er de mid­de­len toe — en zijn daar­voor niet­te­min dik­wijls uit­mun­ten­de vrien­den van de ki­ne­ma­be­stuur­ders.

Ze­ke­re avon­den der week, bi­zon­der­lijk Maan­dag en Dins­dag, bie­den de voor­naams­te ki­ne­ma’s van Los An­ge­les, voor den nieuw­aan­ge­ko­men een zeer zon­der­ling schouw­spel aan. Zoo zou het zeer goed kun­nen zijn dat hij Loui­se Glaum of Enid Ben­nett tus­schen zoo­veel naam­lon­ze toe­schou­wers zal her­ken­nen. Fen wei­nig ver­der be­merkt men Ha­rold Llovd met zijne vrouw. Do­zij­nen stars en half-stars ziin aldus hier en daar tus­schen de toe­schou­wers ver­spreid, alzoo een ware kon­stel­la­tie vor­men­de.

Na­tuur­lijk heb­ben het de stars niet noodig naar de zalen te gaan om hunne eigen fil­men te gaan zien. Zij heb­ben de pro­jek­tie­zaal in het stu­dio waar zij draai­en ter hun­ner be­schik­king. Maar-het groot­ste aan­tal onder hen, maakt er geen ge­bruik van: het man­gelt er aan dit « mid­den », die gees­tes­ge­steld­heid, die alléén de ware zalen be­zielt, dank aan hun pu­bliek, aan hunne mu­ziek en aan eene me­nig­te klei­ne oor­za­ken.

Me­ni­ge film­di­va dweept met het scherm, en bren­gen er het groot­ste ge­deel­te van hun vrij­en tiid vóór door.​Pauline Fre­de­rick, Enid Ben­nett en haaT echt­ge­noot, de re­gis­seur Fred Niblo, Dou­g­las Mac Lean. Pris­cil­la Dean en haar man, Bebe Daniëls, Ka­ther­i­ne Mac Do­nald en hunne vrien­din­nen zijn van dit getal.

TaHi1' zijn de ar­ti­san die in de zalen het af­rol­len hun­ner fil­men gaan bij­wo-

< KI­NE­MA­WE­RELD

nen, ten einde het ad­vies, — of beter ge­zegd de ad­vie­zen — van het pu­bliek ie gaan hoo­ren. Char­lie Chap­lin doet hier nogal aan mede. Het is bij hem eene oude ge­woon­te op ’t on­ver­wachts in een klei­ne zaal, waar een zij­ner ban­den gaat, bin­nen te tre­den en zich in een don­ker hoek­je neer te zet­ten, alzoo de ooren voor de ge­op­per­de opi­nies der om­zit­ten-den open hou­dend.

Zóó ook Bry­ant Wash­burn, die de ge-woonè heeft zijne ban­den van zaal tot zaal te vol­gen, en nota’s te nemen over de op­mer­kin­gen der toe­schou­wers, zooals hij ze ge­hoord heeft.

Larry Semon (Zi­go­to) han­delt op de­zelf­de wijze; na­dien klas­seert hij de aan­mer­kin­gen en be­werkt ze daar­na uit in dien zin die hij het best vindt.

Al­vo­rens met Dou­g­las ver­ee­nigd ‘e zijn, had Mary Pick­ford de ge­woon­te met hare moe­der de « First Na­ti­o­nal », te Los An­ge­les, te be­zoe­ken. Nu heeft Marv een eigen ver­toon­in­g­zaal in haar ei­gen­dom te Be­ver­ley Hills; alzoo kenne zij er de nieu­we voort­breng­se­len vóór het pu­bliek. Het pro­gram­ma der da­ge­lijk­sche ver­toon­in­gen be­staat uit een we­ten­schap­pe­lij­ke band, een klucht en een groote dra­ma­ti­sche film.

An­de­re film­ster­ren, zooals Ses­sue Ha­va­kawa en Char­les Ray, hou­den er ins­ge­lijks een eigen ver­toon­in­g­zaal op na.

Langs den an­de­ren kant heeft men film­ster­ren die het zien van eigen ban­den ver­af­schu­wen. Will Ro­gers had de ge­woon­te in slaap te val­len in de ver­toon­in­g­zaal der Gol­dw­vn wan­neer men er de proef van zijn film in te­gen­woor­dig­heid van zijn me­de­wer­kers, af­rol­de. Ver­keeren znn onder an­de­re in het­zelf­de geval: Fthel Clay­ton, Earle Wil­li­ams, Marv Miles Min­ter, Loui­se Fa­zen­da, Mild­red Davis, Ho­bart Bos­worth, enz.

Harry Carev die zijn fil­men draait in een ver­af­ge­le­gen ranch, moet dus wel van­zelf wach­ten om zijn band te zien tot­dat deze te Los An­ge­les ver­toond wordt.

Alla Nazim ova ziet ieder beeld van haar film ver­mits zij zelf me­de­werkt aan het mon­tee­ren van hare pro­duk­ties. Zij gaat slechts na­dien in de ver­toon­ing-za­len om er de op­mer­kin­gen van het pu­bliek te hoo­ren.

Bert Lv­tell is er een groot. lief­heb­ber van, bui­ten het zien van zijn eigen film, deze aan het pu­bliek voor te stel­len. Zoo ging hij o.a. per­soon­lijk eene voor­dracht hou­den ovec « Alias Jimmy Va­lentins » die de lot­ge­val­len be­schrijft van een oud in­bre­ker, voor de kost­gas­ten der Sing-Sing­ge­van­ge­nis en die van het Staats-rasp­huis van Ari­zo­na.

Men heeft ook fa­mi­lies van film­ster­ren wier leden hunne we­der­zijd­sche fil­men gaan zien en ze na­dien on­der­ling be­spre­ken. Onder dezen telt men Wil­li­am en Dus­tin Far­num, de ge­zus­ters Li­li­an en Doro­thy Gish, de ge­zus­ters Norma, Nat­ha­lie en Con­stan­ce Tal­mad-ge; Viola Dana, Edna Flu­g­rath, Shir­ley Mason, enz. .

Mabel Nor­mand gaat hare fil­men zien van­uit de... ka­bien van den ope­ra­teur. Zij denkt op deze wijze zich een beter ge­dacht te kun­nen maken over de ge­voe­lens van het pu­bliek, daar de ge­ruch­ten die van­uit de zaal naar de ka­bien op­stij­gen beter die al­ge­mee­ne ge­voe­lens weer­ge­ven dan de af­zon­der­lij­ke diq ‘zij hoo­ren zou, in­dien zij in de zaal zelf zou ge­ze­ten zijn.

Ein­de­lijk komen we aan de « kin­de-ren-stars ». Bijna allen zijn er dol ver­zot op hunne eigen voort­breng­sels te gaan zien. Jac­kie Coo­g­an vraagt zelfs nu en dan dat men zijne vroe­ge­re fil­men zou af­rol­len. Naar het schijnt be­houdt hij nog steeds eene voor­lief­de voor The Kid.

De be­ken­de guit met de sproéten, We­s­lev Barry, is er ook dol ver­zot op zijne eigen ban­den te gaan zien: maar als hij naar de ver­toon­in­g­zaal gaat is hij immer ver­ge­zeld van eene bende vrien­den, die hij me°neemt om ze zijne vreug­de te laten dee­len.

De klei­ne Baby Peggy, der Cen­tu­ry Co­me­dies, schept er een bi­zon­der groot ge­noe­gen in haar­zelf in hare ver­schil­len­de film­frat­sen te gaan zien; en wan­neer zij naar de ver­toon­in­g­zaal gaat moet haar vriend Brow­nie haar immer ver­ge­zel­len.

Zooals men dus kan zien is hét bij­wo­nen der ver­toon­ing hun­ner eigen bàri-den, voor hen die ze maken, eene be­zig­heid van het hoog­ste be­lang, en. zelfs in de Ci­ne­ma­zaal ar­bei­den zij meer dan zij zich ver­strooi­en. NEMO:


KI (MEM A WE­RELD

Het Ko­nin­gin­ne­tje

Ko­nin­gin­ne­tje .... Gla­dys Wal­ton

ON1N­GIN­NE­TJE vol­brengt de! laat­ste aan­be­ve­lin­gen door hare —* tante op haar sterf­bed ge­ge­ven en

komt in de groote stad. Zij gaat op zoek naar Henry War­den die haar hulp en on­der­dak moet be­zor­gen.

Ko­nin­gin­ne­tje in­be­gre­pen, maar het is niet met een blij­moe­dig hart dat men het jonge meis­je ziet ver­trek­ken, en op het laat­ste oog­en­blik weer­houdt War­den haar.

Het is de zoon van den ouden War­den die reeds sinds eeni­gen tijd over­le­den is.

De sta­king breekt uit en hon­gert de

GLA­DYS WAL­TON w "GOS­SIP“ a uni­ver­sal att#act/o/ÿ

De stad is in volle on­rust; de in­wo­ners loop­en in de stra­ten te saam, daar eene al­ge­mee­ne werk­sta­king in de fa­briek van War­den dreigt uit te bar­sten. De hard­nek­ki­ge moed­wil van den pa­troon is hier de oor­zaak van.

Maar in plaats van Henry War­den zelf te vin­den, komt Ko­nin­gin­ne­tje te­gen­over een hoog­moe­dig en trotsch jong­mensch te staan.

War­den die daar­op thuis­komt, is woe­dend. Hij zet ie­der­een aan de deur,

be­wo­ners ten spoe­dig­ste uit. Zij drin­gen War­den’s wo­ning bin­nen en Ko­nin­gin­ne­tje, in haar een­voud, laat ze eten voor­zet­ten.

Ko­nin­gin­ne­tje brengt het er stil­aan toe het ruwe, trot­sche hart van War­den ‘e ver­an­de­ren. De sta­king wordt in der minne ge­re­geld en na menig hin­der­paal zal War­den haar toch huwen.

UNI­VER­SAL FILM

St Mic­ti­iel­straat, 28, Bns­sel

( KI­IM­E­MA­WE­RELD »

* THi­Buim

Onder de*« ru­briek mag een­ie­der, •ader dek­naam, zijn opi­nie, de kin»-nr.a aan­be­lan­gend, uit­druk­ken. De In-•nders moe­ren noch­tans nun naarr en adres doen ken­nen op ons bu­reel en blij­ven ver­ant­woor­de­lijk voor het In­ge­zon­dens. De hoofd­re­dakt­te be­houdt zioh ech­ter het recht van op­na­me of wei­ge­ring voor.

IL­LU­ZIE.

• In de klne­ma, zoowel als in hel leven, is alles slechts il­lu­zie. NEMO.

Met één pen­ne­trek wor­den wa­zi­ge il­lu­zie’s wreed uit­een­ge­ra­feld. Dwe­pen­de aan­bid­ders en aan­bid­sters wor­den on­barm­har­tig ruw uit hun sub­tie­le, ijle droom ge­rukt.

Slechts il­lu­zie!... Wrang drup­pe­len die woor­den in hun ho­pend harte. En... dat film­pa­ra dijs zou... slechts il­lu­zie zijn?... Dat schit­te­ren­de toover­land, dat reeds zoo­ve­le malen werd be­schre­ven en be­zon­gen, maar een be-drie­gelïjk Fata Mor­ga­na?...

Al die weel­de, die pracht, dat sprook­jes­ach­ti­ge. dat zon­ni­ge zou enkel een valsché weer­spie­ge­ling wezen?..

Die film­held, die men reeds zoo­ve­le malen heelt be­won­derd, om zijn edele ge­voe­lens, zijn moed, z'jn on­deugd, zijn schoon­heid, zou zich dan ont­bol‘teren als een va!sehe afgod, als... een mensc*’?...-

Al dat ide­a­le, dat innig, Innig mooie, niets meer dan een weg­vlie­den­de il­lu­zie?...

... Fn al die zorg­vul­dig on­ge­bouw­de li­ieb­ti­ia- . lei­zen stor­ten als kaar­ten­huis­jes ineen, de re'np blan­ke il­lu­zie onder de pin­nen be­del­ven­de!... HA­VE­LAAR.

AA Y JOM 1 VV I FOR­STER.

Naar het­geen'Ik in de Vine Trîbiiun voor een paar wpvyu ge'ezen héb moét ik on­ma­ken dat U zieh niet vol­daan ge­voelt over de ro'len van Rn­dotr>h Va­len­ti­no Deukt u wer­Ve­tiik dat, ' wan­neer, ’t i= geülk w’e een To­re­a­dor cos-ti­niea na Hpnft zjeh zal kun­nen voor­doen zno-ai«,,Rud.v. Do wi'7e waar­op lui verl’efde blik­ken paar rechts pT1 Rnks wend kan al­leen een Dou­g­las dip u kan te­vre­den stel­len? D'e vind ik nu wet. zoo tvi­zon­der • zjin fi­guur is uit­ste­kend moor wat Hpt ct'pl Fptreft Hpt eCP.​ige:

stuk "‘aor­ri­oor ik ge­boeid was is dat van « Robin Dood n.

V pp ri rlori vind ik Ttui­Hv heter hoor'

Het sollt, me dat ik uwe me­a­ning .​wet.​doelen kan weht o ppt «tok ge­zien van » The Four pt­n­r­c­fimpn nf t'ie AnoénT­vP­se ». .Ta? vn Ut hoop pet moor dan knn­npn we met onze oui­nip ver­der gaan. VA­LEN­TIN O

4 VriF­fRanT'? kT­flT­FO,

Het doet mii waarl’ik ge­noe­gen dat u mij be-fgü I 'n zoVp Van ppt Ant­wer­nen’s Stu­dio. Het is Vi­o­gri­inp­Vik dat dit niet zoo dàde­liik kan op­rii­zen. ‘'"t om zon lots tnt cfund te hren­gen zou vol­gens mij met ge­duld moe­ten ge­werkt wor­den; het is niet al­leen wil­len, maar men moet ook eon wei­nig geld en ver­stand bij den moed paren. Geld is hier de hoofd­zaak, waar­om zou­den wij geene klei­ne maat­schap­pij kup­nen in­rich­ten? Er zijn zoo­veel klei­ne Too-neel­maat­schap­pij­en die te zamen stor­tin­gen doen, die wel met moei­lijk­he­den te kam­pen heb­ben, maar ten slot­te toch ze­ge­vie­ren.

U schrijft dat de Bel­gen bang zijn voor hunne cent­jes. Daar­in kunt u ge­lijk heb­ben. Maar er zul­len nog wel uit­zon­de­rin­gen zijn. Men moet ze zoe­ken. Wat is ons geld nu nog waard? Het zakt meer en meer den die­pe­rik in. Is men niet beter het te ge­brui­ken voor eene goede zaak als deze, die mis­schien door vele zal toe­ge­juicht wor­den, en dan zal men nog eenen an­de­ren dunk van onze Schel­de­stad krij­gen. 13 ge­loofd dat ik er moed toe heb? Ik ver­ze­ker u dat ik mij met al mij­ne-krach­ten, en gan­seb mijn geest, al is hij nog zoo klein, zou op toe­leg­gen in­dien de ge’egen­heid zich voor­deed. Ik ben maar een nie­tig vrouw­tje en die wor­den in 't al­ge­meen niet be­gre­pen. Maar daar­om hli­i­ven zij a'tijd in dén hoek waar meir hen duwt. Ge­groet. M. RO­DEN­RACH.

Wil­len is Kun­nen.

PL A KKA TEN.

Slechts liier cn daar is nog een stuk van den don­ke­ren muur zicht­baar; het ove­ri­ge is be-bekt met plak­brie­ven, groote of klei­ne, ge­scheur­de of nieu­we, gele of witte, al­le­maal vol­ge­schre­ven met dikke, vette let­ters, roode, zwar­te, groe­ne en blau­we,, in een bonte men­gel rryies door­een ik sluit even de oogen, zoo komt me alles klaar­der voor den geest, en. o won­der, ik weet pre­cies welke pla­ten er han­gen, zelfs her­in­ner ik mii nog heel juist, die­ge­ne, die er één of twee lagen onder zit­ten.

Gis­te­ren prijk­te Tom Mix gin­der nog Irisch en nieuw. dorh van mor­gen was er een groot stuk plak­kaat nf­ge­schen­rd. en met­een was zijn hoed ver­dwe­nen: nu heeft hij een ge­rui­te pet on. ze staat wel ge­brek­kig-scheef. maar zoo zal ’’ij to"’1 geen kouw vat­ten... wat toe­val dat .laek'e Fnoe-an daar iuist onder plak­te!

Een beeHe ver­der hing Doug vroe­ger on­ver-mde haav te lacv, en. Te­de­re maal ik er voor­bij ging, schoen Pet mii of hii tel­kens weer een pipi”vo lap­p­hnj Had ge­kre­gen, en moest het hoofd af­wen­den om niet mee te la­chen. On een -mor­gen miste ik die soe p. Dong. en vond in zün -p'ants Ru­dolf Va­len­ti­no, dip ver­schrikt * door een ven­ster keek .Maar Het duur­de niet lang. of Rndv kreeg ook den pan­horstel in zijn ge­laat, en Hij ver­dween on /line heurt om plaats te maken voor House Pe­ters, die se­dert-. dien woe­dend voor ziin « on­trou­we vrouw > staat, ck weet niet hoe hii Hef daar vier weken uit­houdt zon­der te lae­hen'l Twee stau­nen ver­der hangt Tho­mas Me'ghan met da Hom p'epn nlooi in zün voor­hoofd Hij \vIi°t gA-.​vieht.​lg uoar dat dneeni­ge naar -als nuà te zeg­gen: « Kijkt, men­schen, wat er van

l;nr>e 1

Daar Han­gen ze dus al­le­maal, d'e plak­ka­ten, p-ereHPi, vd, ver­rok be­si­tikt zelfs, rrndèraan. ais zoo­ve­le Her­in­ne­rin­gen aan al die fil­men die ik rppdc voor m’i Hap zien af­roU­en. \veii°waar met peu Tp'*hn7pndp cn­ei­He'd. ais ik er aan fouta Ca-nV AA -, a y- aie foeH elk iptc in mii Hei},

hen ach­ter ge­la­ten, dat mii zal hij hli­i­ven'. jaren mis­schiet mijn ie--en 'ona-i

JO­HAN­NA FOR­STEE


< KI­NE­MA­WE­RELD »

OVER EDI SODEN F ILMEN.

Er wordt in de y. T. maar bit­ter wei­nig ge­spro­ken over epi­so­den fil­men, waar­uit men be­slui­ten kan dat deze fil­men van geene waar­de zijn. En toch, wie « The avan­ging Arrow », i The white Eagle », « The brand­ed Four » e. a. ge­ziert heeft, zal met mij be­ken­nen, dat men zulke fil­men niet als waar­de­loos moet be­schou­wen. Wat rnen op­merkt bij het ver­too­nen van zulke fil­men is, dat: het pu­bliek als 'f ware wak­ker wordt, meer leven krijgt om van het spel hun­ner ge­lief­de ar­tiest;e) te kun­nen ge­nie­ten.

Mén leeft ais 't ware mede, m. a. w. men trot­seert dé ge­va­ren, ge­niet van de over­win­nin­gen, en heeft vol­doe­ning wan­neer de held zijn doet be­reikt.

Wat mij aan­gaat, ik stel er meer be­lang in, dan in vele an­de­re fil­men, wel­ker in­houd men bijna al­tijd kan sa­men­vat­ten als. volgt:

Twee jon­ge­lie­den ont­moe­ten el­kaar. Hij (zij) vat lief­de, op voor haar (hem). Wat strijd. Einde hu­we­lijk (van zulke fil­men, ver­los ons Heer).

Maar, chaque homme a ses défauts, en ook een an­de­re meèning.​Het woord is aan U, tri­bu-nis­ten, om uw ge­dacht neer te pen­nen.

CHI LO SA

ÜNE­MA­BRîEVEN­BliS

ROI, MODS. — 1°) « Gamin de Paris », hoofd-ver­tol­kers: San­dra Mi­lo­wan­off en René Payen (de vroe­ge­re Bout-de-zan).

2°) Vol­le­di­ge rol­ver­deel­ing is niet ge­ge­ven ge­wor­den.

.3») Harry Liedt­ke, om zijne photo te Be­ko­men, doet uw best hem eeni­ge mil har­den mar­ken te zen­den; adres: Apos­tel-Pau­lus­stras­se, 88, Schöne­berg-Ber­lin.

N.-B. — Er wor­den per week maar drie vra­gen be­ant­woord.

ALICE DAVOR. — 1°) Elsie Fer­gu­son, adres c/o. Fa­mous Play­ers Corpn., 485, Fifth Ave­nue, New-York-Gi­ty (Ü.S.A.)

2°) Gla­dys Broc­kwell, adres: Fox Stu­dios, 1401,Wes­tern Ave­ruie, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

3°) Zul­len de ge­da­ne be­lof­te niet ver­ge­ten, hoor.

HARRY SINC.​LETON. — 1») John Bo­wers, adres: c/o. Gol­dwyn Stu­dios, Cul­ver City (Cal.) U.S.A.

2°) Ge­or­ge Hack­a­thor­ne, adres: c/o. 6015, Hol­ly­wood Roul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) LI.S.A.

3°) Ro­bert Ellis, zelf­de adres als voor­gaan­de.

AL­TIJD EVEN '/.WAK. — 1») De toe­gang tot het Stu­dio Mach el en-bij-Vil­voor­den, is aan on-in­ge­wij­den streng ver­bo­den.

2°) Waar hebt u iets ge­le­zen over Henry Rous­sel zoon?

3») Henry Rous­sel was vroe­ger tooneel­spe­ler, en heeft zelf ver­schei­de­ne rol­len voor het witte doek ge­draaid.

KLI­MOD. — 1°) Zeker. Enid Ben­nett is nog steeds aan 't draai­en.

2°) Mary Phil­bin, adres: c/o. Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U.S.A.

3°) Did vraag is nog nooit de­fi­ni­tief be­ant­woord. Vraag aan onze re­dak­tie-kol­le­ga voor tooneel wat groo­ter kunst is: tooneel of film­spel? En zon­der dra­len zal hij u ant­woor­den: » tooneel! ». Daar­en­te­gen be­ant­woor­den wij de vraag met: « film­spel! ». Dus...

VLOER­R­ERGH. OU­DE-GOD. — Die ar­tiest uit »De ge­mas­ker­de Vlie­ger» is Jack Mul­hall; in de En­gel­se­he of Fran­sche taal te schrij­ven; zendt gra­tis de hem ge­vraag­de photo; adres: 5857. Ha­rold Way, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

JU­LI­US. — Si vous se­riez en Amérique, vous au­riez peut-être un chan­ce de réussir; n’espérez rien pour l’Eu­ro­pe; la bran­che y est déjà en­com­brée; pour la Bel­gi­que es­say­ez à la firme sui­van­te: Belga Film, 34, bou­le­vard Barthélémy, Bruxel­les.

(In­dien u in Ame­ri­ka zoudt zijn, hadt u mis­schien eene kans om te sla­gen; ver­hoopt niets voor Eu­ro­pa, het vak is er reeds over­stelpt; voor België, wendt u eens tot de Belga Film.)

FANNY CO­VE­LO.— 1°) Ri­chard Bert­hel­mess. adres: Athle­tic Club, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

2°) De ti­tel­rol in « Ziska » werd ver­tolkt door Blan­che Der­val

3°) Loui­se Lo­ve­ly, adres: 1746, Wil­cox Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

JIM. — 1°) Mabel Nor­mand, adres: c/o. 6015, Hol­ly­wood Roul­vard. Hol­ly­wood (Cal.). U.S.A

3°) Doris May, zelf­de adres als Mabel Nor­mand.

3°) Doris Üeene, zelf­de adres als Mabel Nor­mand.

CHI-LO-SA. — 1°) Die ar­tiest is ei­gen­lijk Neai Hart, adres: 6258, Yucca Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

ï°) Ruth Roland is reeds ge­schei­den; adres: 605, South-Nor­ton Ave­nue, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

3°) Beide artiêsten zen­den - gra­tis de hun ge­vraag­de photo.

FROU-FROU. — In de Vrije Tri­buun hoo­ren ei­gen­lijk de per­soon­lij­ke mee­nin­gen over alles wat de stil­le kunst aan­gaat thuis, en geen ant­woor­den op in­zen­din­gen van an­de­re le­zers.

E.​R.​WAELDUT.— 1“) Het be­roeps­ge­heim laai ons niet toe dien dek­naam te ont­slui­e­ren.

2°)' U kunt Dou­g­las Fair­banks in de Vlaam-sche taal schrij­ven; hij houdt er een se­cre­ta­ris op na welke die taal mach­tig is, wat het geval is met de meest be­roemd­ste film­ster­ren; ’zijn voor­naams­te fil­men zijn: «The Three Mus­ke­teers » en « Robin Hood ». Hij zendt gra tis zijne photo; adres: Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

* 3°) Char­lie Chap­lin ver­keert in ’t zelf­de geval als Dou­g­las Fair­banks; adres: Athle­tic Club, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

N.-B.— Hoedt u ech­ter voor steeds mo­ge­lij­ke, bijna ze­ke­re ont­goo­che­lin­gen. Gul­len groet terug.

KUNST. — 1°) Con­stan­ce Tal­m­ad­ge is ge­schei­den van den mil­li­oen­rij­ken Griek­schep ta­bak­han­de­laar, John Pi­a­log­lon. en is on­langs her­trouwd met Ir­ving G. .Thal­bier.

ROR­ER­TI. — Schrij­ven ont­van­gen en nemen er goede nota van.

EVA. — 1°) « De Ver­vloek­te Stad, rol­ver­deel­ing: de klei­ne David (Bunny Gra­ner); Eben (War­ren Krech): Betty Gibbs (Jane Tho­mas); Harry Adams (Harry Ben­ham); de rech­ter, (Ed­ward De­ni­son); zijne vrouw (Grace Bar­ton); David Adams (Ray­mond Bloo­mer); zijne vrouw (Nina Casa­vant).

2°) Ver­moe­den dat be­wus­te film geen Pa­ra­mount is; ge­lie­ve ons de Fran­sche be­na­ming te laten ken­nen.

3°) Van welke maat­schap­pij was die film?

'•vrtha. — 1°) Glo­ria Swan­son, adres l.​asky Stu­dios, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2°) Sta­cia Na­pier­kows­ka, adres: 35, rue Vlc tor Massé, Paris.

3°) Al­mi­ran­te Ita­lia Man­zi­ni, voor­naams­te fil men: Het Kerks­ke van Uzel­les », « De Door boor­de Scha­duw ». «Amou­reu­se »; adres: Itala Film. Vi­co­lo Pa­ri­o­li, Vil­li­no Fran­chet­ti, Rome.

N.-B. — Gift van 5 frank in dank ont­van­gen, en maken ze over aan het Werk der Nood­lij­den­de Hon­gaar­sche kin­de­ren.

< KI­NE­MA­WE­RELD

JAMES V. A. — 1°) Alan Hale, adres: c/o. 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

I.​UNtjre TRIO. — 1°) Nita Naldi, voor­naams­te fil­men: «Expérien­ce» en «Blood en Sands»; adres: Lasky Stu­dio, 6285, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

9°) Mabel Nor­mand, voor­naams­te film:

3°) Al­mi­ran­te Ita­lia Man­zi­ni: in de Fran­sche taal te schrij­ven; zie ove­ri­gens ant­woord 3 aan Myrt­lia.

VAR­RES. —1°) Betty Comp­son, adres,: Pa­ra­mount Pic­tu­res, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2°) Ru­dolph Va­len­ti­no, adres: c/p. Ritz-Car-te­ton Pro­duc­ti­ons, 6 West, 48th Street, New-York Citv (U.S.A.)

RECHT DOOR ZEE. — 1») De fil­men van Mabel Nor­mand wor­den in ze­ke­re ste­den van Ame­ri­ka vrij­wil­lig ge­weerd.

2°) Dit ge­beurt zeker; een heele boel om­s­tan- ' dig­he­den, zelfs dik­wijls alles be­hal­ve sma­ke­lij­ke, spe­len hier­in een rol.

3°) Neen, die film is bij ons weten nog niet té Ant­wer­pen ver­toond.

G. JANS­SENS.— Wij heb­ben ons ge­nood­zaakt ge­zien dit ge­dacht voor­loo­p­ig ter zijde te laten.» Zen­den photo door aan onze bui­ten­land­sche vrien­den

FI-FI. — 10) Tom Mix, adres: 5841, Carl­ton Way, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2°) Wordt eerst door ons « ge­cen­su­reerd ».

3°) Voor Vrije Tri­buun moe­ten naam en adres be­kend ge­maakt wor­den.

MODS. — 1») Tho­mas Meighan, adres: Athle­tic Club, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A. kan in de Fran­sche en Eng. taal ge­schre­ven wor­den.

2°) U hoeft uw eigen adres op (e geven en het ant­woord wordt alzoo recht­streeks ten uwent be­steld.

MARY. — 1°) Mil­ton Sills, voor­naams­te fil­men « Burning Sands ». « The Great Mo­ment »; adres: 1320, Cres­cent Heights Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A. Zendt gra­tis zijne photo.

2°) De Ame­ri­kaan­sche titel van « De Bran­den­de Zand­vlak­te » is « Burning Sands ».

NEMO.

N.-R. — Vra­gen ons na Zon­dag toe­ge­ko­men wor­den in het vol­gend num­mer be­ant­woord.

ONS PH0T0H0E­DE

Vk>erber.​tfh, Our­le-Gorl, ont­ving de vol­gen­de photo's: Ru­Jolnh Va­len­tinp, gra­tis*, na 22 dagen, •met vriénde­lijk schrij­ven: Agnès Ayres, gra­tis, na 54 dagen: Wil­li­am Far­n­nm. gra­tis, na 36 dagen, met schrij­ven; Bébé Da­niels, gra­tis, na 50 dagen; Pris­cil­la Dean, na 40 dagen; Gi­net­te Madie, na

10 dagen, mits 1.50 fr.; Mary Pick­ford, na 9 weken, gra­tis, met een vrien­de­lijk schrij­ven.

Harry Sin­gle­ton ont­ving gra­tis de photo van: Betty Bal­four, for­maat 9x14, na 54 dagen;, Monte Bien, for­maat 9x14, na 92 dagen; Tully Mar­schall, for­maat 13x18, na 3 maan­den; Dus­tin Far­num, for­maat 19x24, na 53 dagen; Mary Pick­ford in Rosjta, for­maat 17x22, na 66 dagen; The­o­do­re Kos­loff, for­maat 17x22, na 65 dagen; Mabel Nor­mand, pracht photo, na 63 dagen; Ma­ri­on Da­vies in When Knight­hood was in Flo­wer, for­maat 20x25, na 33 dagen: Lloyd Hug­hes, for­maat 13x18, na 87 dagen; Mal­colm Mc Gre­gor, bui­ten­ge­woon prach­tig, na 62 dagen,

Joef Van Goeij ont­ving gra­tis de photo van: Ha­rold Lloyd, na een maand; Mary Pick­ford, na 3 maan­den: Wil­li­am Rus­sel, na 2 weken; Ed. Mathé, na 3 weken; Con­rad Veidt, na 5 weken; Her­bert Raw Jin? on, na 4 maan­den; Dou­g­las Fair­banks, na 4 maan­den; Jac­kie Coo­g­an, na 3 maan­den 8 dagen; Mar­tin Herz­berg, na 6 weken; Betty Bal­four, na 6 maan­den: Jane Rol­let­te, na 1 maand 5 dagen* Ge­ne­viève Felix, na 2 weken; Cap­pel­la­ni, na 9 weken, allen op post­kaart­for­maat.

KINEM ANIEUW S JES

HOL­LY­WOOD gaf ver­le­den week een feest. Maar daar er te Hol­ly­wood en te Los An­ge­les maar tot mid­der­nacht mag ge­danst wor­den, is heel de film­ko­lo­nie voor een paar dagen naar San Fran­cis­ko ver­trok­ken, al­waar tot vier uur mag ge­danst wor­den en waar het drank­ver­bod ook niet zoo streng is.. De stu­dios ble­ven ge­du­ren­de dien tijd ge­slo­ten.

RUTH ROL­LAND die reeds ge­schei­den is, zou ver­loofd zijn met Cliff Du­rant een mil­li­on­nai­re en te­vens be­kend mo­tor­jacht-sport­man. Hij heeft reeds een reu­zen­jacht laten hou­wen om er de reis om de we­reld voor zijne wit­te­broods­we­ken, te maken.

MAY f I LIS­BON, die komt te schei­den van haar eer­ste echt­ge­noot, ko­lo­nel Wil­li­am Step­hen­son, een mijn­in­ge­ni­eur, te­vens ve­te­raan uit den Snaan­scb-Ame­ri­kaan­sc­ben oor­log, en waar­me­de zij In 1919 was ge­huwd, Is reeds ver­loofd met Ro­bert F. Reel.

DE EiRST NA­TI­O­NAL heeft eene al­ge­mee­ne ver­ga­de­ring ge­bon­den waar­in be­slist is van ti­i­dens de drie vol­gen­de maan­den voor 6,000,000 dol­lar ffr. 150 000.000) Su­li­van te draai­en.

CHAR­LIE CHA­Di­IN is na meer dan een jaar zelf niét meer ge­draaid te heb­ben, terug aan een film be­gon­nen: het stuk sneelt in het hoo-ge Noor­den, en zal ge­draaid wor­den in Alas­ka; met hon­dens­le­den, ver­ra­ders, ge­we­ren skis en sneeuw­na­ket­ten, denkt Char­lie een ander ef-fekt te be­ko­men.

Wilt gij het por­tret UWER GE­LIEF­DE FILM­STER­REN be­zit­ten?

DE BESTE DER EGYP­TI­SCHE CI­GA­RET­TEN


DE GRENS­WACHT

(LA GARDE DES FRON­TIE­RES)

ROL­VER­DEEL­ING:

Ha­rold Chan­ning ... Eugène O’Brien

Ce­ci­ly War­den .... Nita Naldi

Je­an­ne Dris­coll .... Norma Shea­rer

N de meest af­ge­le­gen vlak­ten van Noord-West Ca­na­da wordt de orde be­waard door het held­haf­tig­ste der En­gel­sche re­gi­men­ten: het Re­gi­ment der Roode Tu­nie­ken, en van dit held­haf­tig korps maakt Ha­rold Chan­ning deel uit. Zijn zui­ver Lon­den­sche tong­val en be­schaaf­de ma­nie­ren deden hem van eene be­te­re af­komst ver­moe­den, wat dan ook de waar­heid was.

Ha­rold had zich te Lon­den ver­loofd met eene dan­se­res, Ce­ci­ly War­den, maar toen deze ver­nam dat Ha­rold’s oom zijn neef zou ont­er­ven in­dien hij haar huwde, had ze alle be­trek­kin­gen met hem af­ge­bro­ken.

Het hart ge­bro­ken, zoekt hij naar de ver­ge­tel­heid, en nam dienst in het Re­gi­ment der Roode Tu­nie­ken. Als stand­plaats werd hem Bro­ken Brow, op de Ame­ri­kaansch-Ca­na­dee­sche grens, aan­ge­we­zen, welke plaats be­kend stond alt' een brand­punt van al­kool­smok­ke­laars.

Een nieu­we troost zou hij hier ont­moe­ten: Je­an­ne Dris­coll.

Je­an­ne was de doch­ter van een ouden ran­ch­man uit Mon­t­a­na, en leef­de met haar vader en Jim Fra­ney, een cow-boy,. die de oude Dris­coll als zijn toe­kom­sti­ge schoon­zoon aan­zag.

De plaat­se­lij­ke bar werd uit­ge­baat door een ze­ke­re Mac Co­burn, wiens ware be­zig­heid ech­ter de drank­smok­kel was, en Chan­ning had alras ver­moe­dens op den ba­rei­ge­naar.

On­danks Je­an­ne’s aan­drin­gen, ver­bleef Jim het meest van den tijd in Co-bum’s kroeg, en wan­neer zij op ze­ke­ren dag haar ver­loof­de we­der­om wilde komen halen, ont­moet­te zij er Chan­ning. Dit was het begin eener nieu­we lief­de, die zich in bei­der hart ont­spon. (

« KI­NE­MA­WE­RELD »

De beide jon­ge­lie­den zien el­kaar na­dien meer­maals terug, en lang duurt het niet of Cu­pi­do’s pij­len had­den langs beide kan­ten doel ge­trof­fen.

Co­burn, die zich van den lästi­gen roo-den in­drin­ger wil ont­ma­ken, hitst Jim tegen hem op. Om dezes woede nog meer

De cow-boy denkt er slechts nog aan te ont­vluch­ten, maar door de Roode Po­li­tie op de hie­len ge­ze­ten, ont­komt hij slechts dank aan Je­an­ne’s smeek­be­de om haar vroe­ge­ren ver­loof­de te laten vluch­ten. En Ha­rold doet zijn paard rechts­om­keer maken.

op te zwee­pen fluis­ter hij hem dub­bel­zin­ni­ge ge­zeg­dens, over eene zoo­ge­zeg­de ver­hou­ding tus­schen Ha­rold en Je­an­ne, in het oer. Al­hoe­wel dit eene zui­ve­re leu­gen is wordt Jim als ’t ware ra­zend van op­ge­won­den­heid, en op Co­burn s wei­ge­ring zijne woor­den in te trek­ken, jaagt Jim hem een kogel door het hoofd.

Kort daar­op ver­neemt Ha­rold dat zijn oom te Lon­den is over­le­den. Hij neemt ont­slag uit het glo­rie volle re­gi­ment. Hij en zijne jonge vrouw zul­len het land, waar­in de lief­de hen ver­ee­nig­de, ver­la­ten om in an­de­re ge­wes­ten hun geluk onder dak te bren­gen.

Huis Ch. ÏIEN­DIUCKX,

Plant Ti­straat, (>7,

Brus­sel


to

( KI­NE­MA­WE­RELD »

Het ZINS­BE­DROG

UE MI­RA­GE

haar geluk ge­von­den te heb­ben, heeft zij hem maar te huwen. Hij zelf zal de echt­schei­ding ver­ge­mak­ke­lij­ken, maar wel te ver­staan... het' kind moet onder zijne hoede blij­ven.

Edmée is nu Mrs Gray ge­wor­den, maar .te­ge­lij­ker­tijd heeft zij be­seft welk geluk zij ver­lo­ren heeft, geluk dat zij niet heeft

Edmée .... Pearl White

Ti N de om­ge­ving van New-York, de IJ groote we­reld­stad, leeft er, zeer « ge­luk­kjg, een huis­ge­zin: Edmée, haar man John en een lieve baby, Ge­or­gië.

On­ge­luk­kig is Edmée ver­zot op we-teld­sche ver­ma­ken, en onder dit oog­punt is John niet dàt wat zij wen­scht.

Een van zijn kol­le­ga’s, Phi­lip­pe Gray, komt meer­maals ten hun­nent aan huis, en een echte vrou­wen­ver­lei­der als hij is, heeft hij spoe­dig van Edmée'een nieuw slacht­of­fer weten te maken, en wan­neer John op ze­ke­ren avond thuis­komt, vindt Kij bei­den in eene lange om­hel­zing.

weten te be­sef­fen, want wat Gray met haar deed, toen zij nog John’s echt­ge-noote was, zoo doet hij, nu ook met an’ deren, en alzoo ge­raakt zij aan lager wal.

Ze­ke­ren dag wei­gert zij de schan­di­ge voor­stel­len haar door een rijk fi­nan­cier ge­daan. Deze spreekt er al spot­tend met Gray over, en haar twee­de echt­ge­noot wijst haar zon­der meer het huis uit.

Be­rouw­vol wil zij terug naar het oude nest, maar John oor­deelt dat zij niet meer waar­dig is hare rech­ten als moe­der te doen gel­den

• KI­NE­MA­WE­RELD

Wan­ho­pig, wil Edmée het met haar kal­va­rie­berg ge­daan maken: vanaf eene brug werpt zij ich in den stroom en... deze ge­schie­de­nis ein­digt noch­tans goed, want Edmée heeft het be­drieg­lij­ke van het droom­beeld in­ge­zien, en zij zal hier­door het ware geluk dat zij be­leeft tus-schen haar Ge­or­gie en John. naar waar­de weten te schat­ten.

FOX FILM

Wol­ven­gracht­straat,35, Brus­sel

H oe eene film­ster in naam komt

Mej. Val­tes­se de la Bigne, na in ver-schil­li­ge Pa­rij­ze? schouw­bur­gen van der­den rang klei­ne rol­len ver­vuld te heb­ben, werd aan een Ame­ri­kaan­sche insce­neer­der voor­ge­steld. Deze, Mr. Ri­chard Wal­ton Tully, zegde haar:

« Ik heb u juist noodig. Wilt gij eeni­ge fil­men komen draai­en?»

Zij sloeg toe, en op het oog­en­blik dat' zij, in New-York aan­ko­men­de het stand­beeld der Vrij­heid zag, werd zij ge­waar dat zij zich niet meer mees­ter was want zij werd over­val­len door eene me­nig­te pho­to­gra­fen, dag­blad­schrij­vers, de eene en de an­de­re haar al­ler­han­de vra­gen stel­len­de eri dit alles onder de la­chen­de oogen van haar ma­na­ger.

De­zelf­de avond gaven al de groote dag­bla­den van New-York het por­tret der toe­kom­sti­ge groote «star» en alle soor­ten van in­ge­beel­de ge­schie­de­nis­senj be­tref­fen­de haar leven me­de­dee­len­de.

Door eene zon­der­lin­ge sa­men­smel­ting van woor­den bij het noe­men van haar naam had men op den duur deze van Val­tes­se de la Bigne in die van Lafay­et­te ver­an­derd.

Te New-York af ge­stapt, was zij ver­won­derd dat haar nieu­we naam, Lafay­et­te, ook deze was van een bij­zon­deT groot in­koop­huis even­als van eene lange en zeer be­lang­rij­ke straat al­daar. Door haar on­der­vraagd, ant­woord­de haar ma­na­ger: '« Hier spreekt men uw naam slecht uit. Bkné is bijna on­mo­ge­lijk voor een Ame­ri­kaan. Doe eene op­of­fe­ring en

noem u dood­een­vou­dig Lafay­et­te....

trou­wens het is al­reeds te laat.

De ar­tis­te was hier­me­de te­vre­den. Ze­ke­ren dag was zij ver­plicht eene reis te doen naar Chi­ca­go om een con­trakt aan

te gaan. De dag­bla­den geven zelfs de voor­waar­den van het kont­rakt en nog-maafc pho­to­grap­hieën van haar... en zij was ge­lan­ceerd.

Zie­daar in wei­ni­ge woor­den gansch eene lange ge­schie­de­nis, van eene ne­de­ri­ge tooneel­speel­ster, die eene reis naar New-York on­der­nam, daar «star» werd, zelfs «groote star» het­welk trou­wens haar veel eer heeft aan­ge­daan.

Mej. Andrée Lafay­et­te is nu terug in Eu­ro­pa en rust op dit oog­en­blik uit in Frank­rijk.

« Even­als Manon, zegde zij ons. ben ik nog ver­rukt over mijne reis naar Ame­ri­ka. In­dien gij moest zien. Mijn­heer, met welke ge­sle­pen­heid, met welke lis­ten een Ame­ri­kaansch ma­na­ger het aan­legt om zijne «star» in naam te bren­gen, dan zoudt gij u af­vra­gen: maar, in Gods­naam, waar gaan zij het toch zoe­ken? Na­tuur­lijk moet de film de moei­te waard zijn Voor het werk, de hoe­da­nig­heid van de sce­na­rio, dezes uit­wer­king zijn de Ame­ri­ka­nen mees­ter in hun vak. De Fran-sche insce­neer­ders moe­ten hun niet ten ach­ter staan. Maar in Frank­rijk aar­zelt men te veel, te too­nen wat men kan. Ik raad hen hier niet aan wer­ken te on­der­ne­men als deze waar­van ik de hel­din ge­weest ben, want onze ge­woon­ten en onze zeden leenen zich daar slecht toe. Noch­tans ik meen dat, als de Fran­sche fil­men wat meer rek­laam moesten maken rond hunne divas dat hun dit in het ge­heel niet zou scha­den tot het lan­ceeren hun­ner voort­breng­se­len. Zie maar: bij ons, in Frank­rijk, kent het volk de Ame­ri­kaan­sche stars. Speelt men een Mary Pick­ford of eene Maë Mur­ray of an­de­re de­ge­lij­ke, ie­der­een is in zijn schik en vol­daan. Neemt men een Eu­ro­pee­sche naam, dan blijft alles koud en on­ver­schil­lig.

En. waar­lijk, ioo is het!


K IN EM A WE­RELD

Ver­lo­ren op Üee!

(PER­DUS SUR L’GCEAN)

Sce­na­rio van .... Mag­nus In­gle­ton

No­vel­le van .... Ed­ward Shel­d­on

Film­re­gie van .... Ir­ving Wil­lat

ROL­VER­DEEL­ING:

My­ri­am Davis .... Doro­thy Dal­ton

Jim Cary .... Jack Holt

Tom Gar­rick .... Mit­chell Lewis

E « An­dron » zet, na «. eene pracht­vol­le reis, koers naar San Fran­cis­co, wan­neer een he­vi­ge brand aan boord uit­breekt.

ren zij op den Oce­aan een ver­la­ten schip, waar­van de be­man­ning aan eene be­smet­te­lij­ke ziek­te be­zwe­ken was. Zij rich­ten er zich zoo goed mo­ge­lijk in en de trot­sche lady ziet zich nood­ge­dwon­gen het werk eener schom­mel­meid te ver­rich­ten.

Alles zou goed ge­gaan heb­ben zon­der de lage in­stink­ten van’ Tom Gar­rick. Eene he­vi­ge vij­and­schap ont­staat er tus-schen de twee man­nen. Maar in den storm zijn zij allen weer eens­ge­zind. Tom wordt onder een neer­ge­smak­te mast ver­plet­terd, en-Jim en My­ri­am hun laat­ste uur ge­sla­gen zien­de, ver­ee­ni­gen hunne lip­pen in een op­per­ste kus...

Maar wan­neer de nood ten top­punt schijnt ge­ste­gen te zijn, daagt er eens-

Wel­haast is het gan­sche schip de prooi der vlam­men. My­ri­am Davis, de rijke en trot­sche En­gel­sche lady, zou zon­der twij­fel in hare hut verètikt ge­wor­den zijn zen­der den moed van Jim Cary, de hulp­sto­ker van de « An­dron », ge­hol­pen door zijn maat Tom Gar­rick.

Na lan­gen tijd op zee, in eene klei­ne bark, rond­ge­zwalpt te heb­ben, ont­wak­laps red­ding op, onder vorm van een Arr.​erikaan­sche krui­ser.

Wel­dra, te mid­den der hof­fe­lij­ke zee­of­fi­cie­ren, ver­geet My­ri­am Jim’s op­of­fe­ring.

... Eeni­ge weken later ver­neemt Jim dat zijne ver­loof­de, want dit was zij-wel­dra te San Fran­cis­co in den echt zal tre­den, en de vroe­ge­re sto­ker van de

• KI­NE­MA­WE­RELD »

« An­dron » snelt naar haar toe, en weet stout­moe­dig­ste en ori­gi­neel­ste mil­li­on­haar te be­we­gen hare vroe­ge­re be­lof­te nairs van Ca­li­for­nië.

ten uit­voer te bren­gen. My­ri­am zal dus een echt­ge­noot heh-1

Maar op het co­gen­blik dat het ja- ben die haar dub­bel waar­dig zal zijn,

woord zal uit­ge­spro­ken wor­den, maakt en Jim de ide­a­le le­vens­ge­zel­lin die hij

Jim Cary be­kend wie hij is, een der reeds zóólang en over­al had ge­zocht.

u»m! jt/vST­fr­rM L

KI­NE­MA­NIEUWS­JES

PEARL WHITE pro­tes­teert tegen het ge­rucht ('lat be­weert dat haar .laat­ste - in Frank­rijk ge­draai­de film « Ter­re­nes » slechts een ver­volg zou zijn op bet vóóroor­log­sche « Pro­tea » en als­me­de dat zij zich voor de kracht­toe­ren in ‘be­wus­te film heeft laten ver­van­gen.

Wat er ook van zij, wij rie­men nota van dit. en... ztrl­len wach­ten tot we de film zelf ge­zien heb­ben om er ver­der over te kun­nen oor­dee­len.

DE_ SCHAN­DA LEN­REEES. — Fe po­li­tie van San Fran­cis­co komt in het hotel Ook­land te San Fran­cis­co de ge­naam­de Wel­ling­ton N. Bed­ford, zoo­gez­pgd of­fi­cier van het Ame­ri­kaansch leger, in de ver­trek­ken die Ruth Ren­nick be­trok, wiens echt­ge­noot hij ver­klaar­de te zijn, aan te hou­den.

Men zal zich Ruth Ren­nick wel her­in­ne­ren •die in Dou­g­las Fair­banks’ « Fen Nat Kie­ken » (De Zwak­ke­ling) een rol ver­tolk­te, en die men laatst­le­den in « Rags to Ri­ches » met Wesly Barry heeft kun­nen zien.

Na eene stren­ge on­der­vra­ging ver­klaar­de Wel­ling­ton N. Bel­f­ord nooit van het Ame­ri­kaansch leger deel­ge­maakt te heb­ben, en dat hij de uni­form van hoofd­of­fi­cier slechts droeg uit per­soon­lij­ke ij­del­heid. Te­vens be­ken­de hij van geen enkel mi­li­tai­re of va­der­land­sche ver-eeni­ging, wier ken­teek­ens hij op zijn ti­ol­man droeg, deel­ge­maakt te heb­ben, en ein­rie­liik ver­klaar­de bij met doffe stem dat hij nooit met Ruth Ren­nin­ck ge­huwd gp­weest was. al­hop­wel bil er­medp woon­de

Daar­entègen ver­klaar­de Ruth Ren­nin­ck de

echt­ge­noote van den ma­joor te zijn: Bel­f­ord had aan de ou­ders van het jonge meis­je ge­zegd flat bij haar ge­huwd had, door be­mid­de­ling van Dominée Smith in de stad Coy­ot­te zelfs nooit een van dien naam ge­weest. De schoon­broe­der van Ruth Ren­nin­ck houdt vol, zon­der twij­fel om de « jong­ge­huw­de », die blijft vol­hou­den dat Bel­f­ord haar wet­ti­ge echt­ge­noot is, te hel­pen, dat de ma­joor zijne schoon­zus­ter heeft moe­ten hyp­no­ti­see­ren, haar alzoo doen ge­loovènde dat hij wer­ke­lijk haar echt­ge­noot zou zijn...

Deze zaak maakt te San Fran­cis­co véél ge-rucht. In af­wach­ting heeft men Bel­f­ord, die noch of­fi­cier, noch echt­ge­noot is, ach­ter de ’ tra­lies gezet.

WIL­LI­AM GEKWËTST. — Met zijn laat­ste film « Sin­ger Jim Mc Kee » werd de cow-boy-ae­teur aan voor­hoofd en knie ge­wond, ten eer­ste met door een deur met volle ge­weld te wil­len drin­gen en ten twee­de met het water te wil­len stop­pen van een zeer krach­ti­ge Igns op hem ge­richt. Zijn werk in deze film is zoo ver­moei­end dat Hart na het vol­tooi­en daar­van een goede rust zal moe­ten nemen.

Het GAI­E­TY THE­A­TER van LO Y DEN. — Het be­stuur van dezen schouw­burg had de Uni­ver­sal Co per­mis­sie ge­ge­ven om hun the­a­ter te ge­brui­ken om ge­draaid te wor­den voor de film - "r,'e in­heri­tors » naar de no­vel­le van Miss Wylie. Het is be­lang­wek­kend te ver­ne­men dat Mary Phjib’n, welke plots zoo’n vlucht ge-p''"”"’ , star », in deze band de

hoofd­rol zal spe­len.


14 « K IN EM A WE­RELD »

Onze Cinê-Ro­mans

De Lot­ge­val­len eener Film­speel­ster

Door ED. NEORG

(14e Ver­volg)

« Een gent­le­man zou u gaar­ne spre­ken, hij wil zijn naani niet zeg­gen.»

« Licht of don­ker haar? » vroeg ik want het rnoest zeker Roland zijn welke te­rug­ge­ko­men was.

« Licht * ant­woord­de het meis­je.» Het is een jonge man. »

Nella ver­lang­de ver­maak. Was het niet wreed? Op het oog­en­blik wilde zij haar te­leur­stel­ling op ie­mand wre­ken.

• Laat bin­nen komen! »

Be­vend kwam hij bin­nen. Arme jon­gen! Hij was gan­seh ont­daan. Maar dit moet ge­zegd, hij was flink maar toch zoo jong. Hij staar­de mij be­vreesd aan. Ik stond op. 1

« Gij ver­langt mij te zien? » vroeg ik.

Een oog­en­blik stond hij wei­fe­lend Can over­mees­ter­de hij zijn zelf­be­heer­se­hing en -ant­woord­de:

« Ja, me­juf­fer... Ik ben Har­nes, Ge­or­ge Har­nes van Ro­ches­ter. »

Zoo, dat was de ver­lief­de Har­nes welke de reis van Ro­ches­ter naar hier ge­daan had om mij te zien. Ik be­stu­deer­de hem een wijl al­vo­rens hem te vra­gen te gaan zit­ten. Arme jon­gen... Het zweet Hep hem van het voor­hoofd. Hij over­han­dig­de mij een tuil­tje bloe­men. Ik be­dank­te hem har­te­lijk.

Ik tracht­te hem zich te her­stel­len. Ik vroeg hem welke plaats Ro­ches­ter was, waar hij werk­te waar zijn ou­ders leef­den, hoe­veel broe­ders en zus­ters hij had. enz. j

Ein­de­lijk kwam er leven in Ge­or­ge Har­nes en dit leven kreeg een vu­ri­ge kleur.

« Miss Mo­re­land » zegde hij, « gij her­in­nert u wat ik ge­schre­ven heb Het is de waar­heid. Ik heb mijn werk ver­la­ten om u te be­zoe­ken. Ik kon het niet lan­ger dra­gen, »

Hij nam mijn hand. Ik keer­de mijn hoofd af daar ik een glim­lach niet weer­hou­den kon. Hij was nog een kind.

« Ik hoop » ging hij ver­der, « dat ik uw lief­de win­nen zal en wij el­kaar zul­len huwen! »

Ik keek hem nu vlak in de oogen.

* Gij kwaaint dus hier om mij ten hu­we­lijk te vra­gen? »

« Oh, wan­neer ge mij zult ken­nen, wan­neer

Ik stond op. Hij volg­de mijn voor­beeld en keek mij aan met een zon­der­lin­gen blik. Hoe veel ouder dan hij scheen ik. Ik legde mijn beide han­den op zijn schou­ders en sprak tot hem zooals een moe­der tot. baar kind zou spre­ken.

« Mijn lieve jon­gen » zegde ik, « gij biedt mij het schoon­ste wat een man aan een vrouw bie­den kan. Ik zou bet el­len­dig­ste schep­sel zijn moest ik zulk3 niet op prijs stel­len. Doch_ ga terug naar Ro­ches­ter; ga terug aan het> werk en wacht dan tot gij een meis­je vindt uwe lief­de waar­dig. Ik ben zn­lkei vrouw niet. Gij 'weet niet wie of wat ik ben. Met mij zoudt ge zeer on­ge­luk­kig zijn... Neen, geen woord!... Eens zult ge mij dank­baar zijn zoo ge­spro­ken te heb­ben! »

Hij stond daar als een jop­gen welke men op hee-ter­daad be­trapt bad van een slech­te daad. Hij zucht­te diep en deed moei­te om zijp tra­nen te weer-hou­den.

« Is dit... is dit alles.... wat ge mij te zeg­gen hebt?....» kwam er uit.

Plots licht­te hij het hoofd op en keek me nu vrij moe­dig in het ge­laat.

Ik zal doen wat gij zegt, niet omdat gij mij wilt doen ge­looven dat g.e mij niet waar­dig zijt, want moest een man van u dit zeg­gen, ik zou hem het hoofd ver­brij­ze­len! »

Ik ge­loof, moest hij de ge­le­gen­heid gehad heb-l>en, hij zulks doen zou.

« Ik hoor ook niet gaar­ne u zulks zeg­gen. Doch, ik ga omdat ik nu be­grijp welk een gek ik was te dur­ven den­ken dat een vrouw zooals u, mij als echt­ge­noot zou nemen. Het eeni­ge wat ik nu vraag is mij te ver­ge­ven over mijn stout­heid. »

Ik ge­loof­de in zijn woor­den; de tra­nen kw unes mij in de oogen en met een ze­ke­re ge­voel­vol­le aan­drang'ging ik naar hem toe tn zoen­de Hamos op het voor­hoofd.

« Gij zijl een brave jon­gen. Ga nu. Vaar­wel! »

Hij wierp mij een laat­ste blik toe, een blik waar­in dank­baar­heid maar ook wan­hoop te lezen stond. Hij ver­trok. Ik hoor­de de deur slui­ten. Ik lach­te en ween­de te­ge­lij­ker­tijd.

Roem! Is dat roem?... Docih, meer ga ik dez»n avond niet schrij­ven.

12 Au­gus­tus.

Ik zat in een boek van het stu­dio, tus­se­lien; het decor van een tooneel, wach­ten­de op H... In he) decor was een ven­ster, daar­on­der een stoel en wat ver­der een li­oe­ken­kast. Ik tracht­te te lezen. Nu en dan zag ik op. maar ik was al­leen. Dan plots hoor­de ik voet­stap­pen, be­ken­de voet­stap­pen. Wan­neer deze dich­ter kwa­men voel­de ik mijn hart snel­ler klop­pen. Het scheen mij of ik droom­de, maar neen, het was mi in groot­ste ver­lan­gen het­welk ging vol­daan wor­den.

Hij kwam dich­ter en dich­ter. Daar stond hij op­eens te­gen­over mij, zooals hij me­nig­maal ge­staan heeft in mijn droo­men. Ik stond op, zijn armen om­vat­ten mij. wij streel­den en kus­ten el­kaar.

«Welnu, Nella!» begon hij met zijn wel­be­ken­de stem.

De lucht scheen be­zwan­gerd met geu­ren; mijn bloed vloei­de war­mer in miin ade­ren. Ik keek hem aan met een "eluk­za­li­gen glim­lach.

« Welnu Nella? » her­haal­de hij zacht. « Wordt het nu geen tifd dat wij die klei­ne twist sta­ken? »

Zon­der naar een ant­woord te wach­ten ging hij naar een ta­fel­tje waar­op hij zijn hoed en wan­del­stok legde; daar­na kwam hij naast mij zit­ten.

« Waar­om zi jt ge naar hier ge­ko­men? » vroeg ik plots op koe­len toon.

Hii zag me aan.

« Waar­om?.. Waar­om zijt ge van me weg ge-loop­en? » was zijn we­der­vraag. « Al den tijd heb ik op u ge­wacht. Hoe kon­det gij naar zoo’n gek­ken praat luis­te­ren van die Miss Aud­rey? Ge weet niet, Nella, welk ver­driet ge mij aan­ge­daan hebt. Is allés’ tus­scher. ons ver­ge­ten? »

Zon er ooit een twee­de man ge­weest zijn welk zulk ver­stand had van zijn lief­de te be­toe­nen? Ik streed een twee­strijd in mijn bin­nen­ste. Ik tracht­te tot mij zelf te zeg­gen: « Hÿ spreekt de waar­heid. »

Maar iets als twij­fel vloog mij door het hoofd.

« Her­in­nert gij, Nella, dien na­mid­dag in hel bojsch?»

Ik sloot mijn oogen opdat hij de tra­nen niet zien zou welke in miin oogen kwa­men, en op dit­zelf­de oog­en­blik kreeg ik ze­ker­heid dat hii mij be­loog. Hij was al dien tijd van mij weg­ge­ble­ven omdat ik on­be­kend was. Nu be­greep hii welk een kost­ba­re prijs ik was voor een Ki­ne­ma­be­stuur­der. Als ik

« KINEM A WE­RELD »

nu ja zegde kon ik zijn zak­ken vul­len met hoop.m geld.

Dan kwam mij te bin­neij al wat ik over hem had hoor­eii zeg­gen. Ik her­in­ner­de dat hij op deze wijze aan zoo­veel an­de­ren rijn lief­de ver­klaard had. Ik voel­de mij ver­ont­waar­digd maar ook be­schaamd. En nu plots ont­waak­te in mij « de Pan­ter». Woe­dend snauw­de ik hem toe:

« Mijn­heer Wel­les, nu be­grijp ik zeer goed waar om ge ge­ko­men zijt! Ik heb nu een hert -i.u'e nanm, niet­waar?... Welnu, wees zoo goed en ver­trek! »

Hij was een en al ver­ba­zing. Zeker had nog nooit een meis­je hem weer­staan.

« Nella! » riep hij uit. « Zijt ge dan onze gro­sie lief­de ver­ge­ten? »

« Het woord lief­de. Mr Wel­les, komt ge­mak­ke­lijk over nw lip­pen! Ik ge­loof niet dat ge daar de ware be­doe­ling van be­grijpt. Gij weet niet eens wat lief­de is! Ik kan al­leen maar mijn vraag her­ha­len: Wees zoo goed en ver­trek! »

Hij kwam naar mij toe.

« Neen, maar, denk aan onze lief­de! »

« In­dien ge niet ver­trekt, zal ik gaan! » was mijn ant­woord.

Ik weet niet wat ik op het vol­gen­de oog­en­blik zou ge­daan heb­ben ware H... niet bin­nen ge­ko­men. Noodt was hij meer wel­kom.

« Wat is hier gaan­de? » vroeg hij.

« Die man... die man hier!... »

H.... stond aan mijn zijde als wilde hij mij ver­de­di­gen.

« Ik denk dat het best is van oog­en­blik­ke­lijk te ver­trek­ken », zegde hij kalm, doch in zijn stem was er i(As waar­aan niet te twij­fe­len viel.

« Heel goed » ant­woord­de Wel­les. « Doch, Nella, spoe­dig zal ik u terug zien, zeer spoe­dig. » Daar­op was hij ver­trok­ken. Ik keer­de mij tot H... welke mijn uit­ge­strek­te hand nam.

« Nella! » fluis­ter­de hij.

« Oh, mijn hart! Mijn hart! »

Ween­en­de liep ik naar mijn kleed­ka­mer en zonk in een zetel.

Waar­om had ik hem door­ge­zon­den? Waar­om had hij ge­hoor­zaamd? Waar­om was H... op dit oogen-hlik bin­nen ge­ko­men?

Dien nacht, dien sla­pe­loozen nacht, be­sloot ik van meer roe­ke­looze daden voor de film te vol­bren­gen, zoo roe­ke­loos opdat ik zou kun­nen ge­dood wor­den. . » * »

18 Au­gus­tus.

Lang moest ik niet wach­ten. Het was in « De

Lucht-Dui­ker », de meest sen­sa­ti­on­neele film welke wij tot hier­toe ge­draaid had­den. Ik zelf schreef het sce­na­rio. H... zou de pro­duc­tie be­stu­ren.

Hij sprak tot me:

« Hoor eens, Nella, alles goed en wel, ik ken u, maar ik zal u bij­sprin­gen in­dien ge zjn­nens zijt u te zelf­moor­den »

Het was niet de eer­ste maal dat ik eefl sce­na­rio ge­schre­ven had. H... fe­li­ci­teer­de mij daar­vooi.

Deze ge­schie­de­nis was van een meis­je wel­ker be­min­de een vlie­ger was; meer­ma­len had ze met hem vluch­ten ge­daan. Nu, ze­ke­ren dag land­den rij in een een­zaam vis­schers­plaatsjo waar­van al de vis-schers ver op zee zijn. Een kind speelt in een boot welke door de tij wordt weg­ge­dre­ven. Beide ge­lief­den stij­gen op en zul­len zoo laag mo­ge­lijk dalen waar­op het meis­je (ik dan) uit het vlieg­tuig zal sprin­gen, naar de boot zwem­men en het,.ind be­hou­den naar de moe­der zal bren­gen.

« En zijt ge zeker » vroog H... « Jat ge dit ten nit­voer kunt bren­gen? »

« Ik doe alles! » ant­woord­de ik be­slist.

Doch H... schud­de me­wa­rig het hoofd.

Op een schoo­ne dag dus be­gon­nen wij aan de ver­we­zen­lij­king van mijn sce­na­rio. De ver­schil­len­de toonee­len ver­ha­len zal ik niet doen; ik hal maai

één ge­dach­te: Dit is het einde! Ik ga naar mijn dood!

Ik speel­de dan mijn eind­tooneel en sprong in zee... Wat er ver­der ge­beur­de weet ik niet meer.

Wan­neer ik de oogen open­de lag ik in H...'S armen. Hij droeg mij juist op het strand.

« Oh! Nella! Nella! » zucht­te hij.

Ik tracht­te naar hom op te zien. En voor de eer­ste maal in mijn leven zag ik hem wer­ke­lijk. Ik zag zijn goe­di­ge blau­we oogen welke een diep ge­meen­de lief­de weer­ga­ven; tra­nen vie­len daar­uit op mijn wan­gen. Hij legde mij op het warme zand.

« Zijt ge ge­kwetst, Nella? » vroeg hij be­ven­de.

« Ik voel geen pijn » kon ik ant­woor­den.

Onze oogen ont­moet­ten el­kaar... ik voel­de voor het eerst vrede in mijn hart.

« Be­loof mij, Nella, dat ge zooi­ets nooit meer zult be­gin­nen. »

« Zeg mij eerst, is de film daar­door be­scha­digd? »

« Niet zoo erg. Mor­gen kunt gij naar de boot zwem­men en dan zul­len wij dit tooneel er wel bij bren­gen... Doch, be­loof mij. »

« lk be­loof het u » ant­woord­de ik.

Het was ge­meend. Dit avon­tuur le­nig­de mijD smart.

He­laas, An­net­te, waar­om zijt gij op mijn weg ge­tre­den?

Ik was nog niet aan het einde... Waar­om, goede H... kan ik u niet be­min­nen zooals gij mij be­mint?

Het duur­de een week voor­al­eer wij aan die fclo-. kon­den voort­gaan. Wan­neer hij later ver­toond werd, stel­den wij vast dat het onze beste or­o­nuct­le was.

3 SEP­TEM­BER, H... stak zijn hoofd naar bin­nen.

« Is er geen belet?... Mag ik vra­gen of ge een treur­spel schrijft? »

« Omdat ge er uit­ziet als Lady Mac­beth i:i haar slaapwnn­del­tooneel... Zeg me ern­stig, Nella, wat i» het, een dag­boek? »

« Zoo iets, ja... Wan­neer ge het een­maal lezen zult, goede H..., dan zult go zien dat ik slechts één en­ke­le ware vriend in de we­reld had... En een vriend heb ik noodig. »

En dan kwam die nood­lot­ti­ge Woens­dag wan­neer wij een tooneel gin­gen nemen op de trap­pen van het Ca­pi­tool te Was­hing­ton. Na ons werk daar vol­tooid te heb­ben lacht­te H... mij goe­dig tegen.

« Nella » zegde hij, « ge ziet er van­daag heer­lijk uit. Er is iets in uw blik waar­in- ik zie dat ge ein­de­lijk ge­luk­kig zijt! »

« Waar­lijk! » vroeg ik ver­heugd.

Het was dan, An­net­te, dat ge hij ons kwaamt. Gij groet­tet H... zoo­aiS een doch­ter tot haar vader doet. Hij was ver­ge­noegd u *e zien. Hij gaf u de hand en wend­de zich tot mij:

« Nella, hier is een van de lief­ste jonge meis­jes van ge­heel Was­hing­ton! »

Ik nam u be­lang­stel­lend op. Gij zaagt er in­der­daad be­koor­lijk uit, An­net­te. En wan­neer H... zegde: Miss Wil­kins, ik stel u Nella Mo­re­land voor, dan zag ik uw ge­laat op­hel­de­ren. Daar­uit maak­te ik op dat ge een van mijn be­won­de­raar­sters waart. Ik nam uw hand in de mijne en op het­zelf­de oog­en­blik waart ge mijn vrien­din. :

« Ja » ging H... ver­der, « zij is de doch­ter van mijn oud­ste vriend. Doch, kom, Iaat ons gaan.»

Wij kwa­men aan de deur ian mijn hotel en gij zegde ons: tot weer­ziens!...

Nooit heb ik toen ki nnen droo­men dat een wel­nig later ik u mijne le­vens­ge­schie­de­nis en mijne 1 on­ge­luk­ki­ge lief­de zou ver­teld heb­ben.

(Slot vodgt)


ipwn de deur van een Ki­ne­ma ziet staan, treedt dan bin­nen en gij zijt. zeker een a-rge­naam = oog­en­blik door te bren­gen.

H GIJ

W OORD

W ANNE

Abon­neert u op «Ki­ne­ma- en Tooneel­we­reld». Fr. 15 per half jarr. Fr. 7.50 per drie maan­den.

AAN DE HH. AD­VER­TEER­DERS VAN WEEK­BLA­DEN

H ACKIN

Karthui­zers­straal 9A. — 8RUS­SEI

Wen­scht U een goede pu­bli­ci­teit, plaatst dan uw aan­kon­di­gin­gen in « Ki­ne­ma- en Tooneel­we­reld ».

< Ki­ne­ma- en Tooneel­we­reld > is het beste en meest ge­le­zen week­bi­uu «an Bei­gib

I Ki­ne­ma- en Tooneel­we­reld » Is het of­fi­ci­eel or­gaan van het Na­ti­o­naal Ver­bond der Vlaam-so­he Tooneei­maat­ecnap­pij­eii, waar­bij bijna al de tooneel­krl­n­gen van het Vlaam­sche land zijn ca­nae­s­lo­ten. Het Is al­leen daar­door reeds het voor­naams­te fa­m­l­lie­week­blad van Bel­gie.

Met een aan­kond­l­ginq van slechts en­ke­le lij­nen In < Ki­ne­ma- en Tooneel­we­reld », be­reikt men meer dan met heele pages in an­de­re week­bla­den.

«KI­NE­MA- EN TOONEEL­WE­RELD» WORDT DOOR HAAR AAN OEN AM EN IN­HOUD, van ar­ti­kels van de beste en meest ge­ken­de schrij­vers en let­ter­kun­di­gen van België, OVER­AL GE­LE­ZEN.

G5 i si ci t «an:

Vijl. Dui­ten­ge­woo­ne avon­tuur­lij­ke fiiui - drama’s met

II­aR­RY Cary

Onze bu­ree­len zijn open alle werk­da­gen van 9 tot 1 en van 3 tot 7 uur.

Korte Gast­huis­straat. 16, Ant­wer­pen.

Dm tir e Nnpt­niM» », Rt­Mn­ho­a­wer­we­Bi, 28, Aniw,


POUR AVOIR UNE BIERE BONNE ET SAINE

Adres­sez-vous à la Bras­se­rie

VAN HOM­BEECK

BER­CHEM - Tél. 5210

RI­HItHS en BOU­TEIL­LES - en FUTS

HA­BIL­LEZ

VOS

EN­FANTS

BRI­TAN­NIA

77, Lon­gue rue d’Ar­gi­le

Tel. 2921

12, rue Van Ertborn AN­VERS

Tél. 2921

Agen­ce pour la Pro­vin­ce d'An­vers du Vrai “FERO­DO”

Agen­ce pour An­vers des Rou­le­ments à bil­les

Agen­ce générale pour là Bel­gi­que du Dia­mond et Noble’s Po­lish

La seule mai­son de la place four­nis­sant aux ga­ra­ges aux prix de gros

Mai­son BER­T­HY

106, rue de l’Eg­li­se, 106

TWV

FO TJtttt U 1RES

Ar­ran­ge­ments — Re­pa­ra­ti­ons Con­ser­va­ti­on de four­ru­res Prix avan­ta­geux — Tra­vail soigné

EXE­CU­TI­ON RAPI­DE ET SOIGNÉE

OU­VRA­GES DE DAMES K

OU­VRA­GES DES­SINÉS-

LAI­NES, SOIES, CO­TONS, COU­VRE-LITS, NAP­PES, STO­RES, BON­NET­TE­RIE A LA MAIN, DEN­TEL­LES, JUM­PERS

MAI­SON EMMA

Il VTS­DWK­K­KE­jX

WOL, ZIJDE, KA­TOEN. BED­SPREI­EN, TA­FEL-KLEE­DE­REN, STO­RES, KAN­TEN, HAND­BREI­GOED, JUM­PERS

An­vers, Rue Von­del­straat, 15, Ant­wer­pen

gar­ni­tu­res'

POUR

Fu­moirs, Sa­lons, Bou­doirs Cham­bres à cou­cher Ve­ran­dah Fau­teuils - Club

11, Lon­gue rue du Van­neau

(près du parc)

Autos pour Cérémo­nies, Ma­ria­ges, Baptêmes et Fêtes

Ga­ra­ge J & H. DEHU

Téléphone 3107

42, Canal des .Bri­seurs - AN­VERS

VOY­A­GES A L’ÉTRAN­GER - EX­CUR­SI­ONS PRIX A FOR­FAIT

A. de

-Roo s - Ç\3eçùxPû>t

aoqv, opoet - owuleA-zoeM

àBU­CEN­Te straatQ

ili­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­ini­i­i­i­i­ini­i­i­i­ii."•«ii­i­i­i­i­ini­i­ii­ui­ui­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­ii­uii­ui­i­i­i­i­in

MEU­BLES

I Les plus grands Ma­gasins en Bel­gi­que |

9 Lon­gue rue des Clai­res 9

(près Meir)

! Grand choix de gar­ni­tu­res. 200 fa­lies à man­ger, | I cham­bres à cou­cher, sa­lons, cui­si­nes, ve­ran­dah's, 1 I bu­reaux, li­te­ries, chai­ses-lon­gues, etc. etc.

Mai­son Améri­cai­ne

Meil­leur marché qu'ail­leu’s

Ou­vert tous les jours jusqu’à 8 h. . |

Ma­gas­in fermé 1

iTi­i­i­i­ii­ti­li­i­i­i­i­i­mi­i­i­i­i­i­i­i­mi­i­i­i­i­i­i­i­i­mi­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­ini­Mi­i­i­i­i­Mi­i­i­i­i­M­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­im

BRO­DE­RIES

DES­SINS MO­DER­NES

PKRL­VGK.S. b:HJ TONS, PÔINTS­CLAIRS. PLIS­SA­GE

U¥ RY­CKAERT

RUE RU­BENS, 17, AN­VERS

TRA­VAIL SOIGNÉ ET RAPI­DE

C rlHG ARpo

jp- ..​EMGELSCH HOEDE

VON­DELSTR., 19

CAUS

(na­bijSt. Jans­plaats)

De laat­ste nieu­wig­he­den in Vil­ten Hoe­den

üirr)e Keus,= Ziet Zalae


ROYAL - ZOOL­OGIE CI­NE­MA

L’Or­gu­eil­leu­se

VCnuc de pro­vin­ce à New-York, Jane Go­ring veut à tout prix de­venir une ar­tis­te. Elle a fait en­tre-temps la con­nais­san­ce d’un jeune jour­na­lis­te Ro­bert IN­aug­ton, qui l’a épousée et grâce à son mari, elle par­vient bientôt à débuter au théâtre.

Les succès qu’elle ob­tient la gri­sent et la vie fa­mi­li­a­le lui paraît terne, in­sup­por­ta­ble. Elle ne peut alors résis­ter à l'or­gueil, ou­bli­ant qu elle doit en par­tie ses succès à son mari.

Por­teur d’une let­tre d in­tro­duc­ti­on, Ro­bert sc présente un sôir chez elle. Hélas! Ro­bert a com­pris que l’or­gueil de sa femme a étouffé en. elles les sen­ti­ments les plus sacrés. Les années s’écou­lent et l’ar­tis­te con­ti­nue son as­cen­si­on vers la gloi­re. Jane est de­venue tyran­ni­que; une pièce qu elle doit créer, a été faite entièrement pour elle, néan­moins elle sou­met l’au­teur à des exi­gen­ces tou­jours nou­vel­les. Le di­rec­teur du théâtre a engagé pour jouer dans lu pièce, le, rôle de la sœur de Jane, une jeune fille déli­ci­eu­se, Ja­ni­ne Cron­well; Jane trou­ve'cette dernière in­sig­ni­fi­an­te. Le­jour de la première Jane est folle de ja­lou­sie car tout le succès esl allé à la pe­ti­te Ja­ni­ne, L’étoile de la ve­det­te pâlit. Elle ren­tre chez elle désespérée, Ios épreu­ves qu’elle vient de subir ont brisés son or­gueil. On in­troduit chez elle une jeune fille qui n'est autre que Ja­ni­ne Cron­well, qui, se pen­chant vers la pau­vre femme, lui mur­mu­re ten­d­re­ment: « Maman chérie ».

\aug­ton ap­pa­raît au même, mo­ment, car c'est lui qui, en effet, quel­ques mi­nu­tes au­pa­ra­vant, a révélé à sa fille que Jane Go­ring était sa mère.

Le Che­min

Congédié par son père. Billy Tra­vers S’em­bar­que fur­ti­ve­ment à bord du « Ye­s­u­vio », paque­bot de­vant faire es­ca­le à Por­to-Rlan­co, ca­pi­ta­le de la pe­ti­te Répu­bli­que de Santa .Ba­na­na. Il faut dire que si (;apa Tra­vers s’est fâché la veil­le avec son héri­tier, ce n esl que parce que ce­lui-ci s'intéres­sait beau­coup trop aux jo­lies fem­mes. Ainsi, sous prétexte de faire des cour­ses pour la Com­pa­ny, Billy avait l’ha­bi­tu­de de se faire con­dui­re cri taxi, par le chauf­feur Biff à la sor­tie des ar­tis­tes de tous les mu­sic-halls... Et ce jour-là, il avait à régler 60 dol­lars de frais de taxi, que son «pa­ter­nel» re­fu­sa de payer au brave lliff qui jura*de ne pas lâcher son jeune mau­vais client. Voilà pour­quoi Billy possède main­te­nant en Bilî un fidèle com­pag­non d’ave­n­tu­res. Et quel­les ave­n­tu­res I

D’abord, Billy fait con­nais­san­ce avec la char­man­te sœur du pseu­do Doc­teur Car­los, qui n’esl autre que le ci­toy­en lîilas, dit «le. Général», exilé de Santa Ba­na­na, qui pren­dra au début le sym­pa­thi­que garçon pour un vague es­pi­on. Crie fran­che ca­ma­ra­de­rie s’éta­blit bientôt entre Ju­a­ni­ta Bilns el Billy.

Lorsqu’à Por­to-Blan­co les ad­ver­sai­res du «général» Car­los Bilas, auront réussi à faire em­pri­son­ner la jeune fille, la fou­gue de Billy pour sau­ver sa

PRO­GRAM­ME du 2 au 6 MARS

No Man’s Land .

(Mar­che)

Dans les Vos­ges

La Vi­o­le­te­ra....

F. Si­mons (

J. Pa­dil­la

JS’ Or­gu­eil­leu­se

Comédie dra­ma­ti­que in­ter­prétée par NA­ZI­MO­VA

H. Chris­ti­ne

Le Che­min de la Gloi­re

Comédi d'ave­n­tu­res à grand spec­ta­cle avec Wal­la­ce Reid dans le rôle prin­ci­pal

PRO­GRAM­MA van 2 tot 6 MAART

No Màn’s Land . . .

(March)

In de Vo­gezen

F. Si­mons

3. De Vi­o­le­te­ra

J. Pa­dil­la

U)e Hoog­moe­di­ge

Dra­ma­tisch tooneel­spel ver­tolkt door ' NA­ZI­MO­VA

H. Chris­ti­ne

De leg tot den Roem

Groot tooneel­spel met Wal­la­ce Reid in den hoofd­rol

.7777.1

Se­mai­ne pro­chai­ne

Pro­gram­me ex­tra­or­di­nai­re

JACK PICK­FORD

dans le lilni sen­sa­ti­on­nel

La Re­van­che de Gar­ri­son

Emou­vant

  • du turf

    vr- V

    ày CK

    Dul­cinée le mènera sur le che­min de la Gloi­re, car il ser­vi­ra in­con­sciem­ment la cause des par­ti­sans de Bilas et por­te­ra ce­lui-ci uû fau­teuil prési­de­n­tiej

    En récom­pen­se, il épou­se­ra JuanîhT et de­vien­dra Mi­ni­stre des Fi­nan­ces, en même temps que l’indé-cro­cha­ble Biff siéra nommé Mi­ni­stre de la Gu­er­re.

    El quand Sam Tra­vers vien­dra vi­si­ter sa suc­cur­sa­le de Por­to-Blan­co, il sera tout ébahi de se trou­ver en face d’un Mi­ni­stre qui n’est autre que son •((chen­apan» de fils avec le­quel il fera sur-le-champ' une di­plo­ma­ti­que récon­ci­li­a­ti­on.

    De Hoog­moe­di­ge

    Jane Go­ring die van een Klein stad­je naar Neu -York is ge­ko­men, u il te uilen j>rijzo looneel­speel-ster wor­den. Zij huwt met Ro­bert Naugtón, een dag­blad­schrij­ver, en dank aan haar man zal zij

    Snel wordt kwelt haar is dron­ken en ver­geel

    haar droom kun­nen ver­we­zen­lij­ken, zij een be­roemd­heid, maar even snel het dui­vel­tje der hoo­vaar­dig­beid. Zij van den steeds over­wel­di­gen­den bijva al haar plich­ten in dien roes.

    Tot het on­ver­mij­de­lij­ke komen moet: haar luis­ter taant en in de in­een­stor­ting van al haar droom­beel­den ziet zij het holle barer ij­del­heid.. / zal voort­aan trach­ten een voor­tref­fe­lij­ke echl­ge-nootc Ie zijn en ook een goede moe­der, want Jane heeft een doch­ter in wie zij al haar eigen kun­ste­naars­ga­ven te­rug­vindt.

    Het leven is èen raid van avon­tu­ren...

    De Weg naar den Itoein

    Billy, Tra­vers is een heel aar­di­ge jon­gen: hij heeft in­der­daad veel lie­ver mooie meis­jes dan wel muf­fi­ge zaken onder han­den. Zijn vader ech­ter is niet van dat zelf­de ge­dacht; van­daar ook her­rie, ont­slag van be­trek­king, enz. BilTy, moe van het va­der­lijk gezag, trekt kra­nig naar Por­ta-Blan­co, hoofd­stad der klei­ne Re­pu­bliek Santa Ba­na­na, waar toe­val­lig zijn vader han­dels­be­lan­gen heeft, en ver­ge­zeld van Biff, uien hij 60 dol­lars schul­dig is....'

    Hel gaat er niet zon­der a\ on l uren Ine en zijn ken­nis­ma­king met de be­koor­lij­ke zus­ter van den pseu­do Doc­tor Car­los —- deze doc­tor is nie­mand an­ders als bur­ger Bilas, ban­ne­ling van Santa Ba­na­na, uit po­li­tie­ke reden) — Ju­a­ni­ta Bilas is eer­der storm­ach­tig. Maar snel wor­den zij voor­tref­fe­lij­ke vrien­den. En zon­der te welen gaat hij den weg naar den Boem op en voert Bilas naar den voor-zil­lers­zelel van de Bu­n­anaun­sche Re­pu­bliek. Hij zal Ju­a­ni­ta trou­wen en mi­nis­ter, van Fi­nan­ciën wor­den, en Biff wordt lot mi­nis­ter van Oor­log uit­ge­roe­pen En wan­neer op ze­ke­ren dag Sam Tra­vers zijn bij­huis, van Por­to-Blan­co komt he­zoek­fn om een be­lang­rij­ke over­een­komst Ie tref­fen met de Be­geering, staat hij niet wei­nig ont­hutst voor een mi­nis­ter te staan die zijn bloed­ei­gen zoon is.

    Een on­mid­de­lij­ke di­plo­ma­ti­sche ver­zoe­ning moet diiar op vol­gen...

    Im­pri­me­rie du

    iVli­Vl Cen­tre 26,

    Rem­part Kip­dorp, An­vers,