TTit­cravß « Ci­ne­ma- en Tooneel­we­reld »,

«T fîrtn­h­pr 1Q23

Ct­NE­MA­WE­RELD »

De Mode op het Witte Doek

Van over­we­gend be­lang voor het suc­ces van een film, wiens sce­na­rio ten hui-di­gen dage in weel­de­ri­ge mid­dens speelt, is de mode der toi­let­ten welke de film­di­va’s er in dra­gen.

Hoe nie­tig, op het eer­ste zicht, de in­vloed eener ze­ke­re kleedij op het suc­ces van een band kan zijn, toch zijn de toi­let­ten der film­ster­ren een waar aan­trek-kings­punt voor een groot aan­tal toe­schou­wers, en meer hoofd­za­ke­lijk (na­tuur­lijk) voor het zwak­ke ge­slacht. Zelfs ken­nen wij ze­ke­re da­me­tjes die bi­zon­der­lijk naar deze of gene film gaan zien, al­leen­lijk... omdat zij weten dat er de ver­tolk­sters mooie toi­let­ten in dra­gen. Sce­na­rio, ver­tol­kers, spel, regie, is voor hen van ort der­ge­schikt be­lang.

De sier­lijk­heid in den film is eene der ge­loofs­pun­ten van den Ame­ri­kaan­schen film­re­gis­seur, die, om hem voor te lich­ten, en met raad en daad bij te staan, vak­men-schen ter zij­ner be­schik­king heeft.

Ze­ke­re toi­let­ten zijn som­wij­len bui­ten­spo­rig, maar zij zijn zóó goed ge­maakt, en voor­na­me­lijk zóó goed ge­dra­gen, dat het eene be­goo­che­ling voor de oogen is en dat wij er dik­wijls de zwak­he­den van het sce­na­rio door ver­ge­ten.

Wat men bi­zon­der­lijk in de Ame­ri-kaan­sche film dient op te mer­ken is dat de film­re­gis­seurs er zich op toe­leg­gen hunne ver­tol­kers, in alle schoon­heid, voor het pu­bliek te bren­gen.

Een feit staat vast: ons pu­bliek, en hier­door ver­staan wij hoofd­za­ke­lijk het vrou­we­lij­ke, hou­den meer van Amei kaan­sche film­toi­let­ten dan van Fran­sche, al­hoe­wel het in den mond is dat de Pa­rij-zer toi­let­ten over­al « pri­mus » zijn, waar­in dan ook weer veel waar­heid ligt.

En noch­tans, zijn de Fran­sche ar­tis­ten door­gaans 'teven mooi als hunne Ame­ri-kaan­sche film­zus­ters.

Alléénlijk wil­len de Fran­sche film­re­gis­seurs er zich niet op toe­leg­gen hunne ver­tol­kers te be­kij­ken zooals de beeld­hou­wer zijn model be­schouwt, waar­van hij zich gaat be­zie­len om in de klei de har­mo­ni­eu­se vor­men en es­the­ti­sche lij­nen te kne­den.

Al­hoe­wel eener voor­bij­gaan­de schoon­heid, lij­ken de Ame­ri­kaan­sche film­ster­ren mooi, maar van die schoon­heid welke hunne re­gis­seurs hun geven. Dezen, ver­heer­lij­ken de vrouw in mooie photo’s waar­van men het ori­gi­neel niet dient te

Glo­ria Swan­son, in haar avond­toi­let

« CI­NE­MA­WE­RELD »

zien, in­dien men niet ont­goo­cheld wil zijn.

Wat! dit klei­ne meis­je met die vele sproe­ten, dat is!...

Wat! die oude vrouw met dit ge­rim­pel­de ge­laat, dat is!...

Wat! die groote ko­ket­te met die kras­sen­de stem, dat is!...

Zie­hier eene vlei­en­de en kun­sti­ge photo van Glo­ria Swan­son. Welke Fran­sche film­maat­schap­pij, welke re­gis­seur, welke ope­ra­teur heeft het nu voor één hun­ner ster­ren een zóó mooi beeld ver­we­zen­lij kt?

— Gij houdt dus niets dan van mooie prin­tjes, zegde ons een kol­le­ga die over onze schou­ders bo­ven­staand ar­ti­kel­tje aan ’t lezen was; onze Eva’sdoch­ters zul­len op de ci­ne­ma dan maar mooi zijn wan­neer zij in Ame­ri­ka zul­len draai­en!

Schoon­heid en sier­lijk­heid zijn fak­tors die men in de kunst niet mag noch kan ne­geeren.

Sinds kor­ten tijd zien wij op de scher­men van ze­ke­re ci­ne­ma’s we­ke­lijks een mo­de­film.

De Fran­sche mo­de­hui­zen, wiens raad de Fran­sche re­gis­seurs voor het klee­den hun­ner ver­tolk­sters toch niet wil­len in­win­nen, nemen alzoo, on­vrij­wil­lig, eene niet on­aar­di­ge weer­wraak, met alzoo het den toe­schou­wers dui­de­lijk te maken dat óók de Fran­sche ster­ren voor hunne Ame­ri­kaan­sche kol­le­g­as niet zou­den die­nen ach­ter te staan.

Te­vens kun­nen onze da­me­tjes die zóó fel be­spro­ken Pa­rij­zer mode be­won­de­ren, en blij­ven zij op de hoog­te der laat­ste kre­a­ties der Vil­le-Lu­mière.

Zeer kor­te­lings krij­gen wij eene bi­zon-der vol­le­di­ge Mo­de-re­vue op het doek. « Le Film des Elégan­ces Pa­ri­si­en­nes » zal het of­fi­ci­eele ci­ne­ma­to­gra­fi­sche or­gaan wor­den der Pa­rij­zer mode. Het zal

De Fran­sche film­ac­tri­cen:

Jane Heb­bling (links). Mo­ni­que Chry­ses (rechts)

ie­de­re maand ver­schij­nen onder vorm van een tooneel­spel in twee dee­len en wordt uit­ge­ge­ven door de zor­gen van Alex. Nal­pas.

De eer­ste band dier reeks is reeds klaar, onder vorm van tooneel­spel van M. Tony Le­ka­in, « Me­ta­morp­ho­se », stelt hij eene Pa­ri­si­en­ne (Mo­ni­que Chry-sès) voor, die een meis­je uit de pro­vin­cie (Jane Hel­bling) in de ge­hei­men der mode in­wijdt, tooneel­tje door bij­gaan­de photo in beeld ge­bracht. De toi­let­ten komen uit het Pa­rij­zer huis Cara.

Slui­ten wij de oogen, en wanen wij ons in de rue de la Paix te Pa­rijs. NEMO.

ROYAL - ZOOL­OGIE CI­NE­MA

LA DAME DE MONSO­REAU

Un 1578 Henri TU était rot de Fran­ce.

Ses fa­vo­ris étai­ent ses com­pag­nons ha­bi­lu­els de plai­sirs et, ses mar­nais con­seil­lers el l’entraînai­ent à mille fo­lies tan­dis que Chi­col, son fou, l’homme le plus sage du roy­au­me, défen­dait le roi con­tre ses en­ne­mis qui avai­ent à leur fête son frère, le duc d’Anjou, et son cou­sin', le duc, •de Guise.

Le duc d’Anjou était un prin­ce lâche, mais son ami le comte de Hussy était le plus noble et le plus brave gen­til­hom­me de Fran­ce.

Le duc de Guise était l’âme de la Ligue con­tre les pro­le­stants. Le comte de Monso­reau, mem­bre le filas in­flu­ent de la Ligue, vi­vait en Anjou, chas­sant le cerf el la biche

C’est pen­dant une chas­se qu’il don­nait au duc d’Anjou que je frère du roi et lui ren­con­trèrent Diane de Me­ri­dor, fille du baron de Me­ri­dor. Ils fu­rent tous deux pro­fondément émus par la beauté de la jeune fille; le duc d’Anjou résolut d’en faire sa maîtres­se et le comte de Monso­reau résolut d’en faire sa femme..

Diane de Méridor* délestait Monso­reau qu’elle avait vu luer sa biche fa­vo­ri­te.

Le duc d’Anjou, qui ig­no­rait l’amour de Monso­reau pour Diane, l’avait chargé d’être son am­bas­sa­deur d’amour auprès de la jeune fille.

Le comte de Monso­reau vint un jour trou­ver le baron de Méridor et lui con­seil­la de faire qtiit-,ter le château à, sa fille que le duc d’Anjou vou­lait en­le­ver et le soir même Diane ac­com­pagnée de Ger­tru­de qui liait en litière le château de Méridor pour allez chez sa. tante la com­tes­se de Lude.

Dans la nuit les deux fem­mes fu­rent at­ta­quées par des hom­mes masqués qui les con­dui-si­re­rit jusqu’à un château en­touré d’eau el que Ger­tru­de re­con­nais­sait pour êlre celui de Heaugé et ap­par­te­nant an duc d’Anjou.

Les deux fem­mes étai­ent désespérées, mais le lend­emain dans le pain que leur ap­por­tai­ent deux la­quais, elles trouvèrenl un bil­let d’un ami mystérieux leur pro­me­t­tant leur déli­vran­ce pour ce même soir.

A G heures en effet l’ami ar­ri­vait en bar­que: c’était le comte de Monso­reau: il présenta à Diane une let­tre du baron dè Méridor qui sup­pli­ait sa fille de sui­vre Monso­reau et lui con­seil­lait d’épou­ser l’homme qui la sau­vait.

Diane ac­cep­ta à la con­di­ti­on que le ma­ria­ge au­rait lieu en présence de son père. En s’en­fu­y­ant Diane lais­sa tom­ber son voile dans l’eau et Monso­reau lui suggéra de le lais­ser pour faire croi­re à un sui­ci­de.

Quel­que temps après Diane était â Paris et avait épousé le comic de Monso­reau, sans avoir revu son père: » Ce ma­ria­ge es! néces­sai­re avait dit le comte, pour èviler l’ar­re­sta­ti­on de voire père », et Diane avait ac­cepté en répon­dant:

PRO­GRAM­ME DU 7 AU 11 OC­TO­B­RE

1. Mar­che des Pi­lotins....G. Le­mai­re

Ou­ver­tu­re

3. C’est chaque soir la même chose R. Mei \

One Step

Dame de Monso­reau

d’après l’œuvre célèbre d’Alex DUMAS mise en scène de R. LE SOMP­TIER

DIS­TRI­BU­TI­ON

Mme GE­NE­VIÈVE FÉLIX .... DIANE DE MÉRIDOR G. MANÉS....​Mme DE ST LUC

MAD. ERICK­SON MAD. ’RO­DRI­GUE

GER­TRU­DE DU­CHES­SE DE

MONT­PEN­SIER

PRO­GRAM­MA van 7 tot 11 OC­TO­BER

1. Mar­sch der Pi­lotins

Open ing­stuk

3. Het is ie­de­ren avond het­zelf­de

G. Le­mai­re . . Weber

R. Mer­cier

One Step

Dame van Monso­reau

naar het be­roemd werk van A. DUMAS tooneel­schik­king van R. LE SOMP­TIER

ROL­VER­DEEL­ING

Mr ROLLA NOR­MAN.... BUSSY

RAOUL FRAXY....​HENRI III

VIC­TOR VINA....​MONSOREAU

Se­mai­ne pro­chai­ne LA LAME DE MONSO­REAU

suite et fin

Pro­chai­ne­ment

ALICE

LAKE

dans

LA VIC­TOI­RE DE L’EN­FANT

Saint-Luc un des Mig­nons du roi avait, épousé malgré le roi 1a. d&noi­sel­le de Cossé-Bris­sac. Le jour de ces noces le roi le lit en­le­ver et l’en-le­rma au Lou­vre. Ce même soir les au­tres Mig­nons livrèrent un ter­ri­ble com­bat à Bussy et ce der­nier dut son salut à une porte qui s’ou­vrit brusque­ment derrière lui.

Cette porte était celle' de la pe­ti­te mai­son qu’ha­bi­tait Diane avec Ger­tru­de, et avait été ou­ver­te quel­que temps avant l’al­la­que par le Duc d’Anjou ac­com­pagné de son ami d’Au­ril­ly; le duc d’Anjou avait en effet, la veil­le, ren­con­tré sor­tant de celle mai­son, Diane et la pre­n­ant pour celle qu’il avait aimée et qu’il croy­ait morte, il vou­lait s’in­tro­dui­re chez elle mais avait

été dérangé dans ses pro­jets par l’arrivée des Mig­nons.

Diane soig­na et sauva Bussy, au­quel elle ra­con­ta son- étran­ge ma­ria­ge avec Monso­reau et Bussy lui pro­mit de par­tir immédia­te­ment en Anjou el de lui don­ner des nou­vel­les de son père.

Quel­ques jours après Chi­cot, aperçut de nom­breux1 moi­nes sor­tant de chez les de Guise et se ren­dant au cloître Sain­te-Ge­ne­viève. Il ne douta pas un in­stant que ces moi­nes ne fus­sent des con­jurés et il alla clïez le moine, son ami, Go­ren­flot, réussit à s’em­pa­rer de sa robe de bure et du signe spécial pour en­trer au cloître Sain­te-Ge­ne­viève. Et Chi­cot vit, alors les li­gueurs réunis au­tour du duc de' Guise et de ses frère, le Car­di­nal de Lor­rai­ne et le duc de May­en­ne sa­crer roi le duc d’Anjou, sous lè nom de François III.

Un cer­tain Ni­co­las David leur répéta un» généalo­gie qui prou­vait que le duc de Guise avait droit à la cour­on­ne de Fran­ce et de Guise char­gea David d’aller à Lyon cher­cher cette généalo­gie auprès du légat du pape.

Le fou du roi s’est pro­mis d’empêcher Ni­co­las David d’ac­com­plir sa mis­si­on.

DE DAME VAN MONSO­REAU

Tn 1578 was Hen­drik III ko­ning van Frank­rijk. Zijne ho­ve­lin­gen waren sle­chie raad­ge­vers en sluur­den hem in al­ler­lei on­zin­ni­ge avon­tu­ren, ’s Ko­ning’s nar, Chi­cot, was de wijs­te man van het ko­nink­rijk en ver­de­dig­de zijn mees­ter tegen de sa­men­zwe­rin­gen welke de Her­tog van Anjou tegen zijn broe­der smeed­de in sa­men­wer­king met zijn ko­zijn, de Her­tog de Guise. Tus­schen hen be­vond zich de Graaf de Bussy, een der dap­per­ste Fran­sche edel­lie­den.

Ze­ke­ren dag ont­moe­ten do Her­tog van Anjou en Graaf de Monso­reau, Diana, doch­ter van Baron de Méridor. Bei­den wor­den op haar ver­liefd; de eer­ste wil er zijne min­na­res, de twee­de zijne echt­ge­noote van maken.

Ze­ke­re nacht laat de her­tog van Anjou, Diana en hare ge­zel­schaps­da­me, Ger­tru­de, op­lich­ten en in een kas­teel op­slui­ten. Een ge­heim­zin­ni­ge vriend laat hen ont­snap­pen en m do vlucht ver­liest Diana haar slui­er, die in ’t water valt. De Her­tog van Anjou ge­looft in hare zelf­moord.

Eeni­gen lijd later is Diana Ie Pa­rijs met do Graaf de Monso­reau ge­huwd.

Ten­ge­vol­ge der voort­du­ren­de po­li­tie­ke samen zwe­rin­gen voelt de Her­tog va'n Anjou zich door graaf de Monso­reau be­dro­gen. Deze ver­bant zijne vrouw te Méridor. Vrien­den komen hem eeni­ge dagen na­dien me­de­dee­len dat Her­tog van Anjou Diana te Méridor ver­voegd heeft. Vol woede ver­denkt Monso­reau zijne vrouw van on­trouw en ijlt, naar Méridor, maar in plaats van er de Her­tog van Anjou te vin­den, be­merkt hij er Graaf de Bussy.

De Monso­reau neemt zijne vrouw terug, naar Pa­rijs mede.

Dank zij de me­de­plich­tig­heid van Ger­tru­de, komt Graaf de Bussy ie­de­ren dag Ger­tru­de ten ha­rent be­zoe­ken. De Iler­log van Anjou, welke deze ver­hou­ding ver­nam, ver­wit­tigt Monso­reau. Ge­hol­pen door een vijf­tien­tal leeg­loop­ers komt deze Bussy en Monso­reau be­trap­pen. Een ver­schrik­ke­lijk ge­vecht ont­brandt en Bussy ging be­zwij­ken toen Chi­cot en de Saint-Luc kwa­men toe­ge­sneld die hem ont­zet­ten. Al­hoe­wel ge­kwetst, wil Bussy Monso­reau alléén be­vech­ten en hij doodt de Graaf.

Dagen vlo­den voor­bij. Diane en Bussy die el­kaar tee­der­lijk be­min­den leef­den ge­luk­kig onder den zach­ten hemel van Anjou.

POUR AVOIR UNE BIERE BONNE ET SAINE

Adres­sez-vous à la Bras­se­rie

VAN H OM BEECK

BER­CHEM - Tél. 5210

lîIFHES en BOU­TEIL­LES - en FUTS

HA­BIL­LEZ

VOS

EN­FANTS

BRI­TAN­NIA

77, Lon­gue rue d’Ar­gi­le

Mai­son HERBE

106, rue de l’Eg­li­se, 106

.FO URR UÏÏKS

Ar­ran­ge­ments — Répa­ra­ti­ons Con­ser­va­ti­on de four­ru­res

Prix avan­ta­geux

Tra­vail soigné

Lui ruui­i­muic m on d

32, rue Van Ertborn Tel. 2921 AN­VERS Tél. 2921

Agen­ce pour la Pro­vin­ce d’An­vers du Vrai “FERO­DO"

Agen­ce pour An­vers des Rou­le­ments à bil­les S. K. F.

Agen­ce générale pour la Bel­gi­que du Dia­mond et Noble’s Po­lish

La seule mai­son de la place four­nis­sant aux ga­ra­ges aux prix de gros

PHO­TO­GRA­VEURS

DES­SI­NA­TEURS

EXE­CU­TI­ON RAPI­DE ET SOIGNÉE

Champ Vïemi­nekx.. Ö AN­VERS

Bnat»«r

E5H5H5H5H5E5E525E5'i25H5H5H5H5E5E5E5H5

3 OU­VRA­GES DE DAMES K

OU­VRAGKS DES­S1AES

LAI­NES, SOIES, CO­TONS, COU­VRE-LITS, NAP­PES, STO­RES, BON­NET­TE­RIE A LA MAIN, DEN­TEL­LES, JUM­PERS

MAI­SON EMMA

H VI­VD­WERKEX Uj

WOL, ZIJDE, KA­TOEN. BED­SPREI­EN, TA­FEL- [}j KLEE­DE­REN, STO­RES, KAN­TEN, HAND­BRE1­GOED, [J{ JUM­PERS al

3 An­vers, Ru­e­Voi­del­straat, 15,Ant­wer­pen g

SH£iH52S­H5H­SaSH­Si­ai­iH-T:SHS­ZSa5Hra5HSHS­S5H

GAR­NI­TU­RES

POUR

Fu­moirs, Sa­lons, Bou­doirs Cham­bres à cou­cher Ve­ran­dah Fau­teuils - Club

11, Lon­gue rue du Van­neau

(près du parc)

”

'''‘ii­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­iim

MEU­BLES

= Les plus grands Ma­gasins en Bel­gi­que

9 Lon­gue rue des Clai­res 9

jrand choix de gar­ni­tu­res. 200 sal­les à man­ger, | I cham­bres à cou­cher, sa­lons, cui­si­nes, ve­ran­dah’s, | I bu­reaux, li­te­ries, chai­ses-lon­gues, etc. etc. |

îIai­sou Aniéri­cai­i­ie

Meil­leur marché qu’aiîleurs |

I Ou­vert tous les jours jusqu’à 8 h. t. |

Ma­gas­in fermé

Ii­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­li­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­li­i­i­i­i­i­i­i­Mi­i­mi­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­ilï

Il Autos pour Cérémo­nies. Ma­ria­ges, Baptêmes et Fêtes

Ga­ra­ge J. & H. DEHU

Téléphone 3107

42, Canal des Bras­seurs - AN­VERS

VOY­A­GES A L’ÉTRAN­GER - EX­CUR­SI­ONS PRIX A FOR­FAIT

ld Ik

A. d e*T?oo s - if­fie­clai?û>t

ugH ÊÊSrg STRAA­TO

BRO­DE­RIES

DES­SINS MO­DER­NES

PER­LA­GES, BOU­T­ONS, POINTS­CLAIRS. PLIS­SA­GE

M“N RY­CKAERT

RUE RU­BENS, 17, AN­VERS

TRA­VAIL SOIGNÉ ET RAPI­DE

.. EN­GELSCH HO EDEN MA GA ZIJN..

VON­DELSTR., 19

in­a­bij St. Jans­plaai­si

lie laat­ste nieu­wig­he­den ia Vil­ten Hoe­den

Ei' RL­n­r­rie hus Ziel Eta­la­ge

I C1­NE­MA­WE­RELD

= Geïllu­streer­de = Ci­ne­ma­nieuws­jes

Ka­th­leen Key, a des­cen­dant of Fran­cis Scott Key, au­thor of “The Star Spang­led Ban­ner”, has just been sig­ned to ap­pear in Gold-wyn Pic­tu­res. Miss Key has been lea­ding woman for Tom Mix and ha» play­ed leads in a num­ber of big pic­tu­res.

KA­TH­LEEN KEY

is eene af­stam­me­lin­ge van Fran­cis Key, kom­po­nist van « The Star Spang­led Ban­ner » (het Ame­ri-'kaan­seh na­ti­o­naal lied) komt juist te teek­e­nen voor de Gol­dwyn. Miss Key was de par­te­nai­re van Tom Mix, en draai­de reeds in een zeker aan­tal groote fil­men.

au­thor and di­rec­tor of “Re­mem­bran­ce"

A Gol­dwyn ‘Pic­tu­re

P-l-1 col

RU­PERT HUG­HES sce­na­rio schrij­ver en re­gis­seur van « Re­mem­bran­ce », een nieu­we groote Gol­dwyn­film.

Jac­kie Coo­g­an in “Long Live the King.”

De klei­ne ze­ven­ja­ri­ge held ont­ving een mi­ni­a­tuur-jacht van een En­gelsch be­won­de­raar. De Metro neb ter, waar­aan hij ver­bo­den is, ver­bood hem we­gens h te­daar­aan ver­bon­den ge­vaar, er al­leen ge­bruik van te maken.

Ru­pert Hug­hes

LOIS WIL­SON, MAY MAC AVOY en EL­LI­OTT DEX­TER

in hun laat­ste Pa­ra­mount « Only 38 ». De zon­der­lin­ge regie van deze film ver­wekt in de Ame­ri­kaan-sche dag­bla­den be­lang­wek­ken­de kom­men­ta­ren.

« CI­NE­MA­WE­RELD »

RAMON NO­VAR­RO AND ALICE TERRY

Under the ex­pert di­rec­ti­on of Re have just com­ple­ted big roles in th

Onder de kun­di­ge lei­ding van Rex In­gram, en voor re­ke­ning der Metro draai­den do** twee ar-tis­ten « Sca­ra­mou­che », een drama onder de Fran-sche Re­vo­lu­tie. Ramon Na­var­ro was Ar­sei­ie Zako-

In­gram, .these two noted play­ers mma­moth pic­tu­re “Sca­ra­mou­che.”

nik uit « De Roman van een Ko­ning » eu Alice Terry ver­tolk­te de rol van Mar­gu­o­ri­Uie Lau­rier in « De Vier Rui­ters van den Apo­ka­lyp­sus n.

CI­NE­MA­NIEUWS­JES

Mary Pick­ford’s nieu­we film. — De knap­pe film­speel­ster schijnt haar be­lof­te, van twee fil­men per jaar, voort te bren­gen te hou­den, want nau­we­lijks « Ro­si­ta » vol­tooid, be­gint zij aan « Doro­thy Ver­non van Had­don Hall», waar­voor zij als re­gis­seur Mar­s­hal Nei­lan aan­ge­wor­ven heeft. In, ge­liks als hoofd­rol­len zijn geënga­geerd: Clare Ea-mes, welke « Ko­nin­gin Eli­sa­beth » zal ver­tolk'èn, en Allan Fo­rest, de echt­ge­noot van Lot­tie Pick­ford, welke de man­ne­lij­ke hoofd­rol zal spe­len.

« Romeo en Julia ». — Dit is de vol­gen­de film van de Uni­ted Ar­tists welke Ernst Lu­bitsch. zal in el­kaar zet­ten. Dou­g­las Fair­banks en Mary Pickt ford zul­len de ti­tel­rol­len uit­beel­den.

De nieu­we film van Char­lie Chap­lin « A Woman

of Paris» wordt na « Ro­si­ta » in het The­a­ter Lyric te New-York voor de eer­ste maal ver­toond. Edna Pur­vi­a­nee is de ster. Char­lie speelt niet mee, maar hij zelf heeft het werk ge­schre­ven en ge­leidt.

Een co­me­die in 5 dee­len, ge­di­ri­geerd door D. W. Grif­fith, «Le Fils à Maman», zal als ver­tol­kers heb­ben: Irma Har­ri­son, Ton Wil­son, Lu­cil­le La Verne et Edna May Spur!.

De vol­gen­de film van Alice Joyce is: « The green

God » ge­trok­ken uit het tooneel­stuk van Ge­orgs Ar­liss.

De Pick­ford-Fair­banks.Stu­dios. — Eene groote be­drij­vig­heid heer­scht al­daar. Dou­g­las werkt aan zijn « Dief van Bag­dad »; het ge­zel­schap van Jack Pick­ford aan « La Vallée du Loup », film welke het aan­staan­de sei­zoen zal ver­toond wor­den voor do Uni­ted Ar­tists. De namen der fi­gu­ran­ten be­dra­gen meer dan 1,000 per­so­nen.

Prijs­kamp in Lon­den. — Het week­blad « Sun­day Pic­to­ri­al » heeft aan zijn le­zers een prijs­kamp uit-ge­schre­ven waar­door « Way Down East» de eer­ste prijs be­ko­men heeft als de meest ge­lief­de film. in het Brit­sche Rijk. « De twee Wee­zen » be­kwam de?de plaats en « Le Gosse » van Char­lie de 3de.

Op zijn Ame­ri­kaansch. — Dat men de ci­ne­ma­be zoe­kers alle gemak wil be­zor­gen is ge­kend, maar het nieuw­ste be­richt uit Ame­ri­ka is wel dat er al­daar een zaal is open­ge­gaan waar het pu­bliek cp rust­bed­den zal kun­nen lig­gen en de film zien af­rol­len op het pla­fond.

I.​oonen van.... ar­tis­ten.— Men zegt dat Dou­g­las Fair­baksn ju­ni­or door Pa­ra­mount aan­ga­wor­ven is voor de som van 4,000 dol­lars per week (?). De jon­gen is nog maar 14 jaar oud. Is dit wel waar? hangt er in ze­ke­re straat uit.

De En­gel­schen zijn gek op Duit­sche fil­men. Zij

heb­ben de gan­sche vort­brengst op­ge­kocht van een Ber­lijn­sche firma.

Ferri Pi­sa­ni is be­gon­nen aan de Fran­sche klucht « Eugène, sois Eugénique » om op het witte scherm te ver­too­nen. Zie­daar dus een be­kwaam ar­tist welke het pu­bliek har­te­lijk zal doen la­chen.

« CI­NE­MA­WE­RELD »

Cul­len Lan­dis

po­pu­lar lea­ding man who ap­pe­ars to ad­van­ta­ge in “Re­mem­bran­ce

A Gol­dwyn Pic­tu­re

CUL­LEN LAN­DIS

ëen in Ame­ri­ka zeer graag­ge­zien film­ar­tist die een beteek­e­nis­vol­le rol in « Rem­bran­ce » ver­tolkt. Deze ar­tist is ge­bo­ren op 9 July 1896, en ver­kocht vroe­ger ipelk langs de stra­ten.

“THREE AGES” his first 6-reel fea­tu­re co­me­dy, BUS­TER KE­A­TON pur­sues the rough road of true love through the ca­ve-man, Roman and mo­dern eras of his­to­ry.

De Fran­sche ko­lo­nie te Hol­ly­wood. — In de ge­ken­de film­stad van Ca­li­for­nie zijn reeds een aan­tal I'ran­sche ar­tis­ten welke al­daar voor het witte doek po­see­ren. Om er eeni­ge te noe­men: Char­les de Ro­chefort en Andrée Lafay­et­te, welke bei­den, naar ge­meld wordt, een groot suc­ces ver­wor­ven heb­ben met « Tril­by ». Dan is er De Vald­ez, een zeer knap ac­teur, en Ca­mil­le Des­lys, de zus­ter van de be­roem­de Gaby Des­lys, welke haar tijd ver­deeld met pi­a­no­les­sen te geven en klei­ne rol­len voor de film te spe­len.

Ge­or­ges Gau­thier, de wel­ge­ken­de- ar­tist, heeft zijne ei­ge­ne film­maat­schap­pij ge­sticht; de eer­ste film zal zijn « Le Re­mords », met bij­zon­de­re ver­tolk­ster Denis Le­jeay.

De fransch film­maat­schap­pij « Pa­ra­mount » heeft haar ka­pi­taal ver­hoogd, het­welk nu 3 mil­li­oen be­draagt.

« De; Le­gen­de van Zus­ter Be­atrijs », de schoo­ne film uit­ge­ge­ven door de firma Au­bert, heeft te Tn­rijn de zil­ve­ren me­da­lie ver­wor­ven op de fil­men­ten­toon­stel­ling. Deze film zal in Frank­rijk voor het eerst ver­toond wor­den op 28 De­cem­ber a.s.

De film in Ton­kin. — In Ton­kin gaat men een film uit­ge­ven welke voor naam draagt « Kim Van Kieu », ge­trok­ken uit een roman « Ncuy­en Du ».

« De Drie Tijd­per­ken » is de eer­ste zes dee­len-film welke Bus­ter Ke­a­ton (Malec) komt ie draai­en. Het is een ko­mi­sche band over de « t-ou­we uefde s tij­dens het voor­his­to­ri­sche, l et vo­mein3che en be-den­daag­sche tijd­perk.

De mees­ters der mu­ziek. — Een Ame­ri­kaansch re­gis­seur gaat eene reis on­der­ne­men naar Duitsch-land, Oos­ten­rijk, Polen, Italië en Frank­rijk, met het doel eene serie ban­den te maken van het leven van be­roem­de mees­ters der mu­ziek­kunst; zij zul­len voor titel dra­gen: «De Mees­ters der Mu­ziek ».

Ci­ne­ma be­zoe­kers

In­dien gij naar de ci­ne­ma gaat vraagt cCl­nemc-we­reld », het geïllu­streerd pro­gram­ma der mees­te ci­ne­ma’s van België.

Ver­schil­len­de voor­dee­len voor de le­zers va» « Ci­ne­ma­we­reld ».

In 't be­lang der ci­ne­main­du­strle moet «Ci­ne­ma. we­reld» het eeni­ge pro­gram­ma wor­den der ci­ne­ma’s van Vlaamsch België.

« CI­NE­MA­WE­RELD »

Doze Pracht - li­i­wil­slrïjil

Tot half drie Maan­dag mor­gen heb­ben twee re­dak­tie­le­den bezig ge­weest met het rang­schik­ken der

5.239 in­zen­din­gen

welke we heb­ben mogen boe­ken. Een reeds teek­e­nend suc­ces is dit cij­fer al­hoe­wel het, — de op­la­ge van «Ci­ne­ma- en Tooneel­we­reld» en van «Ci­ne­ma­we­reld», het of­fi­ci­eele pro­gram­ma onzer ci­ne­ma’s, wier le­zers ins­ge­lijks aan den prijs­kamp { noch­ten deel­ne­men, in aan­mer­king ge­no­men, — kon het bo­ven­ver­mel­de cij­fer nog geen reu­zen­suc­ces ge­noemd wor­den. Velen heb­ben zich mis­schien laten af-schrikkèn, of zich­zelf de moei­te niet ge­daan om hunne op­los­sing in te zen­den. Wat er ook van zij, wij hopen dit cij­fer bij een vol­gen­de wed­strijd min­stens ver­dub­beld te zien.

787 juis­te op­los­sin­gen

heb­ben we op­geteek­end, dus on­ge­veer

Op­mer­kens­waar­dig is het, dat de mees­te in­zen­ders de namen van drie Pa­ra-mount­ar­tis­ten op­ga­ven, wat den­ke­lijk voort­spruit uit het feit dat er een Pa­ra­mount-al­bum als prijs was. De namen der twee eer­ste photo’s; Ru­dolph Va­len­ti­no en Lila Lee, waren over ’t al­ge­meen goed ge­ra­den; voor wat de derde be­treft, elen had­den hun keus uit­ge­bracht op Lois Wil­son, Nita Naldi, Wanda Haw­ley, Ma­ri­on Da­vies, Alice Terry, Mild­red Har­ris, Enid Ben­nett, enz.

De juis­te op­los­sing was dus:

1° Ru­dolph Va­len­ti­no;

2° Lila Lee;

3° Elai­ne Ham­mer­stein.

Daar er maar vier-en-twin­tig al­bums te ver­leenen waren, heb­ben we tot eene trek­king moe­ten over­gaan.

Het lot be­gun­stig­de de vol­gen­de juis­te in­zen­ders;

1. Ma­thieu Lam­brechts, Hôtel St-An-toi­ne, Groen­plaats, 40, Ant­wer­pen.

2. Betty Mil­der, Wip­straat, 57, Ant­wer­pen.

3. Anna Boe­fy­mans, Vos­ter­mans­straat, Ant­wer­pen.

4. Emile Jan­sen, Ba­ke­laarstraat, 21, Me­che­len.

5. Alida Slaets, On­der­wijs­straat, 15, Ant­wer­pen.

6. Bertha Mey­ers, Krijgs­baan, 70, Ou­de-God.

7. Cort­hals, Alice, Au­gust Wau­ters-straat, 38, Tern­sche.

8. Al­bert Hein­zens, Noord­zand­straat, 50, Brug­ge.

9. Adolf Ooms, Frank­rijklei, 53, Ant­wer­pen.

10. Loui­sa Daems, Lange Za­vel­straat, 30, Ant­wer­pen.

11. Eu­ge­nie Van San, Dorp A., 96, Hom­beek.

12. Yvon­ne Ey­mael, 67, Stui­ven­berg-plein, Ant­wer­pen.

13. Ar­mand Vil­le­g­as, Ka­pel­straat, 17, Ste-Ma­ria­burg.

14. Al­de­gon­da Flies, 25, Ant­werp­sche Steen­weg, He­mixem.

15. Alida Du­bois, Steyn­straat, 29, Ho­boken.

16. Si­do­nie Ras­schaert, 70, rue de l’Usine, Koe­kel­berg-Brus­sel.

17. Jan Van Trap­pen, Ant­werp­sche Steen­weg, 377, Brus­sel.

18. Je­an­ne Gaz­za­no, Blauw Broek-straat, 13, Ant­wer­pen.

19. M. Raes, Mei­straat, 28, Ant­wer­pen.

20. Nie. De Cler­cq, Van Leent­straat, 12, B'or­ger­hout.

21. Je­an­ne Volc\aerts, De Vil­le­ga-gt, 16, Ber­chem.

22. Je­an­ne Sterc\x, Kerk­straat, 46, He­mixem.

23. Je­an­ne Van Rom­pa­ey, 33, Groote Kau­wen­berg, Ant­wer­pen.

24. Anna Doré, Hap­pa­ert­straat, 14, Ant­wer­pen.

De door het lot be­gun­stig­den, de stad, Ber­chem en Bor­ger­hout be­wo­nen­de, kun­nen de hun toe­ge­ken­de prijs alle dagen op ons bu­reel

16, Korte Gast­huis­straat

komen af­ha­len tus­schen 10 en 1 en 3 en 7 uur, voor­zien van hun een­zel­vig­heids-be­wijs.

Die welke bui­ten de stad wonen, zul­len het album door de Post ont­van­gen. Vrien­de­lijk ver­zoek ons er dan de goede ont­vangst van te be­rich­ten.

HET BE­HEER

ARM NAAI­STER­TJE!

Treur­spel, ver­tolkt door Es­tel­le TAY­LOR, Mae BUSH, Wal­la­ce BEERY, Tully MAR­SHALL en de klei­ne ADAIR.

Arme mi­di­net­te!... Arme be­leef­de ge­schie­de­nis!...

Elen beeld van het da­ge­lijk­sche leven van velen...

Jo­sep­hi­ne Je­ro­me en hare jon­ge­re zus­ter, An­ge­li­na, wonen in een arme wijk te New-York en leven er zeer een­vou­dig. De klei­ne An­ge­li­na helpt zoo­veel mo­ge­lijk in het huis­hou­den, met dag­bla­den te ver­koop­en.

Dany Mul­rey, ver­loof­de van Jo­sep­hi­ne, wordt in vrij­heid ge­steld na eene on­schul­di­ge ver­oor­deel­ing, . en is over­ge­luk­kig zijne be­min­de weer te zien. Juist op dit oog­en­blig wor­den de twee kin­de­ren, door hun huis­ei­ge­naar bui­ten gezet, voor ach­ter­stal­li­ge huur. Dany is ge­luk­kig de schuld te kun­nen be­ta­len.

De zus­ter van Dany, Je­ani­ne is de vrien­din van Jo­sep­hi­ne. Je­ani­ne:.s goed be­vriend met de be­stuur­der van de in­rich­ting waar zij werk­zaam is, en met dezes be­scher­ming is zij te­vens zijne se­cre­ta­res­se ge­wor­den.

Doch ze­ke­ren dag breekt de be­stuur­der alle be­trek­kin­gen met haar af. Hij had Jo­sep­hi­ne ge­zien en liet deze op zijn bu­reel komen, den­ken­de in haar een goede prooi te vin­den.

In eene vlaag van ver­ont­waar­di­ging werpt Jo­sep­hi­ne een inkt­pot naar het

hoofd van de be­stuur­der. Je­ani­ne is daar­bij te­gen­woor­dig. Deze lost een re­vol­ver­schot op haar be­min­de dat den dood ten­ge­vol­ge heeft. Ver­vol­gens vlucht zij. De po­li­cie snelt toe en Jo­sep­hi­ne wordt aan­zien als de da­de­res der moord en... aan­ge­hou­den.

Het huis waar­in Jo­sep­hi­ne woon­de, s'aat in volle vlam en haar zusje, An­ge­li­na, wordt gered, dank zij de toe­wij­ding van Je­ani­ne die, af­grij­se­lijk ver­brand, naar het gast­huis wordt ge­bracht... Uit ge­we­tens­wroe­ging be­kent zij daar, dat zij,

SO­LEIL LE­VANT FILMS

J» it 19, Zérézos­traat, 19, BRUS­SEL (Noord) it it

erv zij al­leen, de da­de­res is der moord op haar be­stuur­der.

Dany, die zich in de plaats van Jo­sep­hi­ne be­schul­digd had, wordt dus in vrij­heid ge­steld en kan zich gansch aan het geluk van Jo­sep­hi­ne en haar zus­ter­tje, wij­den.

Die­ge­nen welke van een ge­voel­vol on­der­werp hou» den, moe­ten zon­der twij­fel deze band gaan be­won­de­ren, want « be­won­de­ren » is de eeni­ge uit­druk­king die hier kan ge­be­zigd wor­den.

Eer­stens staan de namen der ver­tol­kers borg voor een ge­voel­vol spel, en twee­dens, het sce­na­rio zeil is boei­end van het begin tot het einde,

De groote lo­f­ar­tie­kels, welke de bui­te­ni­and­sche pers aan deze film wijd­de, waren dan ook meer dan ver­diend.

Niet te ver­won­de­ren dus dat deze pracht­band dan ook in alle voor­aan­staan­de Ci­ne­ma’s van Bei-gië zal wor­den af­ge­draaid. Ook te Ant­wer­pen zul­len wij hem kor­te­lings te zien krij­gen.

12

( CI­NE­MA­WE­RELD

VRIJE TRI­BUUN

Onder deze ru­briek mag een­ie­der, onder dek­naam, zijne opi­nie, de ci­ne­ma aan­be­lan­gend, uit­druk­ken. De in­zen­ders moe­ten noch­tans hun naarr, en adres doen ken­nen op ons bu­reel en blij­ven ver­ant­woor­de­lijk voor het in­ge­zon­de­ne. De hoofd­re­dak­tie be­houdt zich ech­ter het recht der op­na­me of wei­ge­ring voor.

Ik moet « Ver­geet-mij-niet », ge­lijk geven, voor wat be­treft, het laat­ste pa­ra­graaf van haar mee-ning en ben zelfs zeer ver­won­dert, nu eerst een klei­ne las­ter­cam­pag­ne op het lei­dend leven der ar-tis­ten te zien ver­schij­nen.

Doch, langs een an­de­re zijde be­ke­ken, wat raakt ons het pri­vaat leven der ar­tis­ten? Daar wij al­leen­lijk maar het recht heb­ben, hunne kunst te be­spre­ken en niet hun pri­vaat leven. Voorts, voor het ove­ri­ge, zijn im­mers alle star­ren geen schoon­he­den. Waar­om zou, « Ver­geet-mij-niet », daar als­dan op zin­spe­len? Om voor mus­schen­schrik te spe­len? Trou­wens men moet geen hoog voor­ko­men be­zit­ten, om be­min­ne­lijk te zijn, want haar schrij­ven is zelfs lief; waar­om zou zij niet lief zijn? in­dien zij zulke goede en ron­d­ui­te in­borst bezit? In alle geval is het beter, een klein ge­dacht van zich zel­ven te heb­ben... dan een groot.

«Ver­geet-mij-niet» kan maar eens goed het op­vol­gend ar­ti­kel­tje van Eddy lezen, en even na­den­ken op de ver­schil­len­de klas­sen, want dit is vol­gens mij zeer juist.

Zal U nooit ver­ge­ten.

AAN AS­TO­RIA EN AN­DE­REN. — Vrij­dag, dag van viseh en . «Tooneel­we­reld». (Aan­ge­na­me ver­ge­lij­king. — Red.) — Mijn eer­ste werk is na­tuur­lijk de «Vrije Tri­buun» in­zien, en daar lees ik:

« Mijne ide­a­len in de ci­ne­ma zijn: drama, Norma Tal­m­ad­ge; co­me­die, Con­stan­ce Tal­m­ad­ge, enz., enz.»

Ik ben het daar niet mede t’ak­koord en met reden: A. ziet gaar­ne fil­men van Tom Mix; B. van Hoot Gib­son. Voor­ze­ker zij ver­dien het.

Waar­om nu pa­pier, pen, inkt, tijd en moei­te naar de maan hel­pen om te komen ver­tel­len dat gij graag Con­stan­ce Tal­m­ad­ge in klucht ziet, enz. Welk nut heeft dat in God’s naam? Geen, vol­strekt, geen.

Of is het soms om te kun­nen zeg­gen. Er heeft een «ar­ti­kel» van «mij» in de «Tooneel­we­reld» ge­staan?

Als nu elke voet­bal­sup­por­ter eens begon:

« Ik zie graag D. Bas­tin spe­len omdat hij zulke snel­le «rush» heeft.»

«Ik voor mijn part zie lie­ver Hen­d­rickx spe­len omdat hij niet zoo per­soon­lijk is». Wel dan zou het sup­por­ters­blad prach­tig wor­den als er dat al­le­maal in op­ge­no­men werd.

Wan­neer men ie­mand graag ziet spe­len, wel gaat en be­won­dert hem als hij op het pro­gram­ma is.

In­ge­val het een ander is, blijft thuis ach­ter de ka­chel zit­ten maf­fen en gij zult twee of meer fran­ken ge­spaard heb­ben die gij an­ders in de ci­ne­ma zoudt be­taald heb­ben.

De «Vrije Tri­buun» dient vol­gens mij om zijn ge­dacht over een film of een ar­tist te geven, maar

niet om dom­weg te zeg­gen: Ik zie gaar­ne X.. spe­len, zon­der eene rede van die be­won­de­ring op te geven.

Ik denk wel dat de mees­te le­zers het met mij zul­len t’ak­koord zijn, uit­zon­de­rin­gen zijn er na­tuur­lijk al­tijd. FAIRY.

Ik heb zoo juist de «Vrije Tri­buun» ge­le­zen.

Norma Tal­m­ad­ge is al­tijd mijne lie­ve­lings­ar­tis­te ge­weest en u kunt be­grij­pen hoe ge­luk­kig ik mij ge­voel, als ik zoo­veel keeren in V. T. lees dat Norma de beste en schoon­ste film­ar­tis­te is. Want het is de waar­heid.

Norma is wer­ke­lijk de lie­ve­lings-ster van het pu­bliek. Ik zon blad­zij­den kun­nen vul­len met lof­ui­tin­gen over haar. In de eer­ste plaats is Norma Tal­m­ad­ge eene bui­ten­ge­wo­ne prach­ti­ge vrouw; eene heer­lij­ke ge­stal­te, een won­der­mooi ge­zicht met zeer schoo­ne oogen. Dan: haar spel. Haar on­o­ver­tref­baar ta­lent zoowel in drama als in co­me­die maakt haar — zooals Tal­m­ad­ge for ever, A. G., Eddy en an­de­re zeg­gen — tot de eeni­ge en echte fi­im­ko­nin­gin. Wie her­in­nert zich niet hare on­ver­ge­lijk­ba­re ver­tol­king in «Hare blau­we oogen lach­ten mij toe»?

En nu... «Dolorès». Wat een leven, wat een kracht zat toch in deze film! En dat ales door het su­blie­me spel van Norma. Neen, zool­ang de ci­ne­ma Be­staan zal, zool­ang zul­len er vele ster­ren komen en gaan, maar Norma Tal­m­ad­ge zal al­tijd hare ee­re­plaats be­hou­den in de har­ten van hare on­tel­ba­re be­won­de­raars.

Eene le­ze­res «Minou» schijnt de eeni­ge te zijn die niet van haar houd. Ik .ook heb de opi­nie van Eddy ge­le­zen en ik ben het gans­cli met hem eens: Norma en Rudy (Ru­dolf Va­len­ti­no) dat zijn de bes­ten! Ik neem hee­Je­maal geen at­ten­tie van die be­la­che­lij­ke pop­pe­tjes zooals Mary Miles, Agnès Ayres — die onder ons ge­zegd een bui­ten­ge­woon dom ge­zicht bezit — en Marie Prévost, en die-ve­le ander twee­de- en der­de-rang-ster­ren. Ik zie ook graag fil­men van Glo­ria Swan­son, niet om haar zelf, maar om hare prach­ti­ge toi­let­ten. Ver­der vind ik dat Na­zi­mo­va eene groote ar­tis­te is die hier — treu­rig ge­noeg — niet be­gre­pen wordt. Mary Pick­ford is ook ta­lent­vol. Betty Comp­son en Bebe Da­niels rijn ook goed. Het­zelf­de voor Tho­mas Meighan, en Maë Mur­ray. En Con­stan­ce Tal­m­ad­ge is éen uit­mun­ten­de ko­me­di­en­ne. Bui­ten die en­ke­le ster­ren die ik ge­noemd heb, zie ik er nog een paar zooals Viola Dana, Ma­ri­on Da.​vies, die ook schoon­he­den zijn, maar niet het min­ste ta­lent be­zit­ten.

Dus.... ik zal ein­di­gen met dit: Mogen wij nog lang Norma Tal­m­ad­ge zien. Mogen wij nog lang hare schit­te­ren­de per­so­na­li­teit be­won­de­ren, en den­zelf­den wensch voor Ru­dolf Va­len­ti­no.

ANITA en GE­OR­GES.

Nu de ze­ven­de kunst hoog­tij viert en in bloei is zooals noodt te voren, wil ik eens iets zeg­gen over onze ar­tis­te, als het mij ver­gund is? Star te zijn en be­kend in bijna alle lan­den is goed te ge­looven. en zeer aan­ge­naam.

Toch vin­den we het on­noozel en kin­der­ach­tig zooals som­mi­gen zich aan­stel­len.Zij zou­den voor ar­tist (e) te wor­den al doen en laten wat in hun macht is. Ik ge­loof niet dat zij goed w|en wat het ei­gen­lijk is.

Hoe dik­wijls leest men niet in ver­schil­len­de bla­den met hoe­veel moei­lijk­he­den zij soms te kam­pen heb­ben, zelfs dik­wijls op le­ven­ge­vaar af. En dan denk ik niet dat, als men aan­ge­no­men wordt aan de een of an­de­re film­com­pag­nie, men zoo maar in­eens star is.

( CI­NE­MA­WE­RELD

Ge­loof maar vrij dat er in Ame­ri­ka zelfs hon­der­den en hon­der­den jon­ge­lin­gen zijn die dagen en maan­den wach­ten om toch maar een rol­le­tje in een film te krij­gen.

Mis­schien vin­den die­ge­nen dien nog hopen eens eene ar­tist (e) te wor­den, het niet aan­moe­di­gend maar geenen moed ver­lo­ren, ie­der­een kan geluk heb­ben, want een beet­je geluk is er wel bij noodig.

Denkt niet dat we niet van de­ge­nen hou­den die hun kans be­proe­ven, in­te­gen­deel, alle ach­ting voor hen die dur­ven. Met een klein beet­je goe­den wil kan men ook heel wat doen. Mijn vrien­din­ne­tjes en ik zijn eer­ste voor­stand­sters der ci­ne­ma en al wat ci­ne­ma aan­be­langt, doch wach­ten ons wel da-t we niet mee­ge­trok­ken wor­den in den stroom dier­ge­nen die er harts­ver­lan­gend naar trach­ten om toch maar ar­tist (e) te wor­den.

SUSSY, FINI en NELLY.

VROE­GER OF HEDEN. — Ik stem ook in met al de per­soon­tjes die hunne ge­dach­ten in «Tooneel­we­reld» neer­schrij­ven over het ver­bie­den hier te Ant­wer­pen van de film La Garçonne, maar dat wil daar­voor niet zeg­gen dat daar een paar weken ring-aan-één een hee­len rim-ram moet over ge­schre­ven wor­den door alle le­zer­tjes en le­ze­res­jes, want zie in het num­mer van 21-9-23, allen heb­ben het (René, Léonore Per­du­ca­la, Léopold D. W., Teddy Bear) over La Garçonne.

Die film is nu hier ver­bo­den en dat blijft nu zoo*. Ik zou nu lie­ver eens wat an­ders hoo­ren.

Ik weet niet hoe het komt, maar het is mijn en nog veel an­de­ren’s ge­dacht: ik vind de vroe­ge­re fil­men veel schooner dan de he­den­daag­sche. Vroe-gfer zagen we fil­men als: Quo Vadis, Fi­at-Lux, Fan­to­mas. Ar­tis­ten als: Po­li­door, Mauri­ce Cas­tel-lo, Pin­ker­ton, enz., en nu is het veel: Eddy Polo, Elmo Lin­coln, enz., al­le­maal vech­ten en af­lap­pe­rij. Als men dat schooner vindt, ik niet.

PIER­LA­LA.

Als ant­woord op het ar­ti­kel­tje van Jim wil ik hem zeg­gen dat ik het in ’t ge­heel niet euvel neem, dat hij het niet eens is met mijn ge­dacht. Im­mers een­ie­der is vrij van zijne mee­ning te ken­nen te geven en af te keu­ren het­geen een ander voor­brengt.

Ik wilde ook nog graag wij­zen op de be­la­che­lij­ke taal­fou­ten die steeds in de tek­sten der fil­men voor­ko­men, het­geen nog on­langs het geval was met de film De Ma­ri­o­net­ten. De gast­heer deed de ge­noodig­de dame een mooi kom­pli­ment en zei: Wat zijt ge schoon «ge­keeld» van­daag. Wel ik vind dat de­ge­ne die zulke fou­ten maakt, ver­dient van ge­keeld te wor­den.

En wan­neer men de noodi­ge taal niet mach­tig is, moest men lie­ver niet als ver­ta­ler op­tre­den. Dat denk ik er van. VER­GEET-MIJ-NIET.

Mij schijnt het on­be­twist­baar dat in « La Garçonne» de Fran­che vrouw in een on­voor­dee­lig dag­licht ge­plaatst wordt en dit in­ge­zien had de Fran-sche Re­geering geen onge'ijk alle be­vrien­de be­stu­ren te ver­zoe­ken dezen film te weren.

Ove­ri­gens hoe menig jong meis­je heeft zich niet in den toe­stand van deze «Garçonne» be­von­den zon­der zich ver­plicht te zien, zich in dien maal­stroom van el­len­de te stor­ten. De «Garçonne» die te zwak is om weer­stand te bie­den, wordt ons als een soort hel­din af­ge­schil­derd en dat juist is het on­ze­de­lij­ke van de voor­stel­ling.

De plei­dooi van Mej. F. Dhélia ten gunste ervan, komt mij erg zwak voor, daar voor­al waar zij het noodig oor­deelt in po­li­tie­ke be­schou­win­gen te tre­den.

Dat, zooals Léopold D. W. schrijft, Rires en Sou­ri­res en an­de­re vui­lig­he­den hier ge­duld wor­den kan be­zwaar­lijk als ar­gu­ment die­nen om « La Garçonne» wel toe te laten.

Naar mijn oor­deel, en dit van vele lie­den, is het meer dan tijd op t’is ge­lijk welk ge­bied ook, dat­ge­ne te weren wat niet bij­dra­gen kan tot al­ge-mee­ne ver­ze­de­lij­king en ver­e­de­ling van! ons Vlaam­sche volk. Het ge­meen­te­be­stuur dat in deze zoo goed zijn plicht be­greep, kän niet an­ders dan er om ge­loofd wor­den. Dat het Brus­selsch Kol-le­gie er an­ders over dacht is zijn zaak. Ove­ri­gens in zake schun­nig­he­den heeft dit laat­ste al wat meer op zijn kerf­stok. FRANS L.

Om nu over de be­ruch­te, slech­te, on­ze­de­lij­ke, enz. film «La Garçonne» te spre­ken, wil ik hij al den inkt welke daar reeds over vloei­de, eeni­ge drup­pels toe­voe­gen.

Zoo­dus, ons ge­acht Stads­be­stuur heeft de op­voe­ring van deze film in onze Schel­de­stad, ver­bo­den. Maar «waar­om?»

Heeft een van onze sche­pe­nen de film reeds ge­zien?Heb­ben zij hem ver­bo­den omdat het Fran­sche be­heer het vraagt? Of is het omdat het Doek in een slech­ten geur staat? Waar­om laten zij dan «Le Mor­tel Bai­ser»(is een pro­pa­gan­da­stuk. Red.) en de ver­schil­len­de toonee­len in een ze­ke­re revue toe? Waar­om laten zij dan zoo­ve­le an­de­re fil­men toe, welke toch ook niet al te def­tig zijn?

Waar­om be­staat er eene film­cen­suur? Wi lmen er eene in­rich­ten voor vol­was­se­nen, die vol­gens mijne ne­de­ri­ge mee­ning recht heb­ben alles te weten en te zien?

Enfin het ver­bod is er, en ne­de­rig en on­der­da­nig en zon­der mop­pe­ren bui­gen wij het hoofd, en ver­keeren in de vu­ri­ge hoop dat wel­dra een ci­ne­ma in Bor­ger­hout of om­stre­ken het plan zal op­ne­men deze film in zijne zaal te ver­too­nen daar het ver­bod in die ge­meen­te niet be­staat.Dan zou­den onze Ant­werp­sche cen­ten in Bor­ger­hout-sche ci­ne­mas en van­zelfs den taks in Bor­ger­hout blij­ven, in plaats van in de stads­kas te komen, welke wel groot ge­noeg, maar nooit vol ge­noeg is.

SUS.

Volg steeds met be­lang­stel­ling de Yrijé Tri­buun en u zoudt me zeer ver­plich­ten in­dien ge ook mijn klein ar­ti­kel­tje in uw or­gaan op­naamt.

Heb voor eeni­ge weken de ver­toon­in­gen bij­ge­woond van de film «De Staats­aan­slag» met Syd­ney Chap­lin in. Het is de eer­ste maal dat ik de broe­der van den be­roem­den Char­ley zie spe­len en ik dien u dan ook te zeg­gen dat hij be­paald in mijn smaak valt. In dezen band toont hij de kun­ste­naar, maar voor­al de akro­baat. Zoo laat hij zich van een zes­voet hooge tafel als een blok op den grond val­len en schijnt daar­van niets te voe­len. Voor­waar een kunst­stukj e! In deze film ziet men hem dan ook eeni­ge gekke en akro­ba­ti­sche «toe­ren» uit­ha­len die hem nog meer in de gunst van het pu­bliek doen stij­gen. Ware Syd­ney een wei­nig meer ge­kend, wat wel het geval zou zijn in­dien er meer fil­men van hem op de markt moesten zijn, hij bracht het zeker tot eene hoog­te als Du­du­le of Zi­go­to.

Als ver­de­re ko­mi­sche fil­men van dit jaar, die naar mijn mee­ning de beste zijn, stip ik aar:

Du­du­le To­re­a­dor, ld. Chauf­feur en de reeks Zi­go­to, zon­der ech­ter Ha­rold Lloyd te ver­sma­den.

DJID­JI.

14

« CI­NE­MA­WE­RELD »

Onze Ciné-Ro­mans

Le­vens­be­schrij­ving van Norma, Nat­ha­lie en Con­stan­ce Tal­m­ad­ge

DOOR ED. NEORG

groote plaats ge­leid welke er uit­zag als een soort bu­reel.

Een man, groot van ge­stal­te, liet zijn blik over hen, en nog een vijf­tig­tal an­de­ren, gaan zon­der een woord te spre­ken; hij haal­de zijn schou­ders op en scheen niet vol­daan.

« Dames en hee­ren » zegde hij, « gaat in twee rijen staan; de dames hier en de hee­ren daar. »

Ter­wijl de aan­bie­ders zich zelf plaat­sten, ging hij in ge­sprek met een jonge man welke in zijn ge­zel­schap was.

Dan ging hij over tot het uit­zoe­ken der ge­schik­te per­so­nen. Hij begon met de dames. De­ge­nen welke hem niet be­vie­len gaf hij be­leefd, maar zeer vlug hun dit te ver­staan. De an­de­ren, meer ge­luk­kig, ver­zocht hij te blij­ven. Zoo kwam hij ein­de­lijk aan Norma.

De groote man zag op haar neer en glim­lacht­te; na een wijl schud­de hij het hoofd.

« Het spijt mij, lief kind » zegde hij, « maar wij heb­ben geen kin­de­ren noodig. Wan­neer gij groo­ter ge­wor­den zijt kunt ge mij op­nieuw komen op­zoe­ken. »

(3e ver­volg.)

Wan­neer men naar het the­a­ter gaat, dan ziet men me­nig­maal bui­ten de ar­tis­ten op het tooneel een zeker aan­tal per­so­nen welke niets te zeg­gen heb­ben. Hun be­zig­heid is de spe­lers luis­ter bij te zet­ten; zij vor­men de gas­ten in een bal­zaal, het volk op een pu­blie­ke plaats, enz. Die ne­de­ri­ge, on­mis­ba­re men­schen zijn de fi­gu­ran­ten.

In de ci­ne­ma­we­reld noemt men hen «ex­tras». Wan­neer, een groote film wordt in el­kaar gezet, dan is het aan­leeren dezer massa een bij­zon­de­re zaak. Een­maal de ge­schik­te per­so­nen voor de fi­gu­ra­tie ge­ko­zen dan wor­den zij ge­drild en nog­maals ge­drild, want de on­op­let­tend­heid van slecht ge­dril­de fi­gu­ran­ten kan de gan­sche film be­der­ven.

Deze « ex­tras » be­hoo­ren tot al de klas­sen der sa­men­le­ving. Velen van hen pak­ken de zaak aan, al­leen uit nieuws­gie­rig­heid en ver­lan­gen er zelfs geen geld voor.

Langs den an­de­ren kant zijn er weer velen welke voor « extra » spe­len uit am­bi­tie, welke ver­lan­gend zijn film­star te wor­den en den­ken op die ma­nier de lad­der van den roem te kun­nen be­klim­men.

Dan zijn er nog van die per­so­nen, meest allen van mid­del­ba­ren leef­tijd, welke het zaak­je aan­zien om bui­ten af wat bij te ver­die­nen.

Wan­neer men ze allen te gaar ziet, bij hun eer­ste be­zoek aan het stu­dio, dan zou men kun­nen ver­kla­ren dat ze hee­le­maal niet ge­schikt zijn voor de film. Dcch, schijn be­driegt.

Dit jonge meis­je, welke er zoo on­ge­luk­kig uit­ziet, is waar­schijn­lijk een twee­de Mary Pick­ford. Die flin­ke jong­man, zoo arm­za­lig ge­kleed, wordt mis­schien een an­de­re Tom Mix. De ge­schie­de­nis van de film is zoo vol van ge­schie­de­nis­sen, van plots rij­zen­de ster­ren; daar­om is het on­ver­stan­dig van te zeg­gen: het is on­mo­ge­lijk; maar... de mees­ten na­tuur­lijk wor­den m hun ver­wach­tin­gen te­leur­ge­steld.

De klei­ne Norma Tal­m­ad­ge nam de zaak lucht­har­tig op.

Op den vast­ge­stel­den dag ver­scheen ze met haar moe­der, op klok­slag 9 uur, aan het Vi­ta­g­raph Stu­dio. Zij kon­den moei­lijk den in­gang be­rei­ken daar het kri­oel­de van volk. Norma was een wei­nig ont­moe­digd. Het scheen haar dat half Brook­lyn met het­zelf­de vuur be­zield was als zij, om aan­ge­no­men te wor­den.

Maar zij voel­de de hand harer moe­der welke de hare aan­moe­di­gend druk­te en naar Peg’s ge­laat blik­ken­de zag zij dat het straal­de van geluk of fier­heid; in elk geval dit gaf haar veel hoop.

Zij ge­raak­ten, bui­ten ver­wach­ting, spoe­dig bin­nen en Norma met haar moe­der wer­den naar een

Norma’s hart zonk haar in de schoe­nen; het kost­te haar groote moei­te haar te be­dwin­gen. De groote man was haar reeds voor­bij ge­gaan, toen de jonge man naar hem toe ging en hem iets in het oor fluis­ter­de. Hij bleef oog­en­blik­ke­lijk staan, keer­de zich om en bezag Norma; het meis­je beef­de over al haar leden.

« Ja, gij hebt mis­schien ge­lijk » merk­te hij op. « Zij is lief en ziet er ver­stan­dig uit. Wij kun­nen haar in elk geval pro­beeren... Meis­je, ge wordt aan­ge­no­men. Ga door die deur in het stu­dio en wacht tot men u noodig heeft. »

Daar­op ging hij ver­der.

Als in een droom ging Norma door de haar aan­ge­we­zen deur. Haar moe­der werd niet toe­ge­staan haar te ver­ge­zel­len. Zij was dus ver­plicht al­leen het groote stu­dio te trot­see­ren. Zij voel­de haar het bloed naar het hoofd stij­gen en werd ze­nuw­ach­tig.

Zij had de strijd be­gon­nen, zij was de eer­ste hin­der­paal voor­bij ge­ko­men, het ove­ri­ge be­rust­te op haar. Zou zij ze­ge­vie­ren?

Ang­stig zag zij om haar heen en was ver­schrikt bij al wat zij zag. De groote zaal was vol volk; de mees­te per­so­nen ston­den in groep­jes te pra­ten. Bijna allen waren wel ge­kleed, maar wat op­val­lend was: allen zagen doods­bleek, of beter, hun aan­ge­zicht had de kleur van een clown in een cir­cus.

In het mid­den van een groep, aan het uit­ein­de van het stu­dio, zat een be­jaar­de vrouw op een bank te wee­nen. Eeni­ge per­so­nen lie­pen op haar toe waar­op een vin­nig ge­sprek aan­vang nam. Een jong meis­je, met een oran­je muts op hare goud­blon­de haren, kwam haas­tig naar de groep ge­loop­en.

« Gij zult niet! » riep zij dra­ma­tisch uit.

Een ap­pa­raat, welke tot hier­toe een een­to­nig ge­luid voort­bracht, stop­te.

« Wij zul­len dit tooneel op­nieuw doen! » riep een stem.

De be­jaar­de dame begon op­nieuw, han­den wrin­gend, te wee­nen.

Het meis­je kwam op­nieuw toe­ge­loop­en.

( CI­NE­MA­WE­RELD

Ie­mand hield eene lei in de hoog­te waar­op ge­schre­ven stond: « Flo­ren­ce Tur­ner. — J. Finch, Ca­me­ra­man. — Een moe­der in nood. — To­neel 4. »

Norma staar­de, met wijd open­staan­de oogen, naar dit tooneel, wan­neer plots een aan­ge­naam ge­lach ne­vens haar, het hoofd deed keeren. Aan haar zijde stond eene dame welke vrien­de­lijk op haar neer zag.

« Nieuw aan­ge­ko­men? » vroeg zij.

« Ja » ant­woord­de Norma.

« Wat denkt ge daar zooal over? »

« Moei­lijk te zeg­gen... Gaat dit al­tijd zoo? »

« Ja, zoo wordt de film in el­kaar gezet. »

« Maar, waar­om doet ge dat lee­lij­ke witte stof aan uw ge­zicht? »

De dame lacht­te.

« Dit is geen wit­sel. Wij ge­brui­ken rose stof met geel. Het is dit licht welke het doods­bleek maakt. In­dien wij deze stof niet aan ons ge­zicht deden dan zou­den wij op de film er af­schu­we­lijk uit­zien. »

Een oog­en­blik later stond Norma weer al­leen, daar hare nieu­we vrien­din ge­roe­pen werd. Het meis­je, een wei­nig kal­mer, wan­del­de door het stu­dio, nam alles aan­dach­tig op, maar nie­mand scheen be­lang in haar te stel­len.

Zoo ging de dag voor­bij; Norma begon te wan­ho­pen. Zij wilde weten wan­neer het nu haar beurt was. Doch de groote man had ge­zegd te wach­ten en... zij zou dan nog maar wach­ten.

« Wacht tot men u noodig heeft » had hij ge­zegd.

Zoo ver­lie­pen er twee dagen; het meis­je was droe­vig ge­steld, daar zij toch zoo ver­lan­gend was te be­gin­nen. Tel­kens om 9 uur, kwam zij terug. Een heele week was voor­bij ge­gaan. Zij kende reeds het gan­sche stu­dio. Zij had vrien­den ge­maakt onder de an­de­re « ex­tras », maar nie­mand der au­to­ri­tei­ten wist wat zij hier kwam doen.

Dan kwam het vree­se­lijk oog­en­blik, toen een be­dien­de haar een en­ve­lop­pe over­han­dig­de. Zij begon bijna te wee­nen, want, on­ge­twij­feld was dit haar ont­slag. Zij ging naar een af­ge­le­gen hoek der plaats en open­de be­ven­de het pa­pier.

25 dol­lars in pa­pier­geld vie­len er uit; het was het eer­ste sa­la­ris der af­ge­loop­en week.

Ver­dwaasd, ver­won­derd, liep zij naar de kas­sier.

« Is dit wel juist? » vroeg zij.

De man bezag haar nieuws­gie­rig.

« Is het niet in orde, me­juf­fer? »

« Moet... moet ik... toe­ko­men­de week terug komen? » sta­mel­de zij.

« Dit hoop ik » glim­lach­te hij. « Of denkt gij dat wij uw geld door een bode naar uw huis zul­len laten bren­gen? »

Norma liep al schrei­en­de naar haar wo­ning.

« Oh, Peg » ween­de zij, « denkt gij, dat dit juist is? »

« Zeker, lie­ve­ling » ant­woord­die haar moe­der. « Het is na­tuur­lijk maar een begin, ge moogt niet zoo on­ge­dul­dig zijn. »

In­dien wij moe­ten ge­looven aan al wat wij lezen dan vin­den wij in de ci­ne­ma­we­reld, per­so­nen, die bij het sla­pen gaan, nog on­be­kend waren, maar toen zij ont­waak­ten plots een be­roem­de naam ge­kre­gen had­den.

Tot dit soort be­hoor­de Norma Tal­m­ad­ge niet.

In het begin had zij maar een mager suc­ces. Te dien tijde was de ci­ne­ma nog in haar kinds­heid en die plot­se­lin­ge sen­sa­ti­on­neele be­roemd­he­den kwa­men nog niet voor.

Norma Tal­m­ad­ge is zeer lief te­gen­over be­gin­ne­lin­gen, welke hard wil­len wer­ken, want zij zelf heeft ook hard ge­werkt.

Lange fil­men be­ston­den niet; al­leen ban­den in twee dee­len span­den de kroon.

Nu dan, na ver­schei­de­ne weken nut­te­loos in het stu­dio door­ge­bracht te heb­ben, kreeg zij ein­de­lijk een klei­ne rol te ver­tol­ken.

Het was een glo­rie­rij­ke dag voor haar, een dag van ein­de­loos geluk.

Maar, wan­neer zij voor het ap­pa­raat kwam, ver­loor zij al haar zelf­be­heer­sching. Do be­stuur­der was ge­dul­dig met haar, doch zij dacht een woe­dend ge­laat te zien; het tooneel werd wel tien­maal op­nieuw her­haald.

Norma was wan­ho­pig; het was een mi­se­ra­bel meis­je welke dien a*vond het stu­dio ver­liet.

Wan­neer zij te huis kwam zegde zij niets, maar haar moe­der zag spoe­dig dat er iets ge­beurd was.

« Wat is er, Norma? » vroeg zij vrien­de­lijk.

Het meis­je open­de de mond, maar geen woord kwam er uit. Plot­se­ling viel zij in moe­ders schoot en begon te wee­nen.

« Oh, moe­der » kreun­de zij. « Men heeft mij een rol ge­ge­ven en ik ben mis­lukt! »

« Mis­lukt! » riep Me­vrouw Tal­m­ad­ge. « Mijn kind, mis­lukt! Onzin! Gij meent dat omdat men u niet toe­ge­juicht heeft. Zij zijn ja­loersch op u! »

Norma lacht­te ze­nuw­ach­tig.

« Neen, neen!... Zij waren vriénde­lijk. Ieder was vrien­de­lijk... Maar ik kan niet voor de ci­ne­ma spe­len! »

« Zeker wel, kind! Ik heb u zien spe­len, gij kunt het! »

« Och, dat was niets! » ween­do Norma. « In het stu­dio is* het zoo ge­heel an­ders. Ik was daar niets... niets!... Daar heb ik zoo lang op ge­wacht, en nu ben ik mis­lukt!... »

« Heb­ben ze u dit ge­zegd? »

« Dat was niet noodig. Mr Wilm­o­re’s ge­zicht was dui­de­lijk ge­noeg. Hij ver­wacht­te pre­cies een be­gra­fe­nis, juist wan­neer ik zoo goed mijn best deed!... Oh, Peg, ik deed zoo mijn best!... »

« Zeker deed ge dit, mijn kind, en dit is dan ook de rede waar­door ge er zult komen. Het is u in­ge­bo­ren, ge zult sla­gen. Een doch­ter van mij moet ge­luk­ken! »

Moe­der Tal­m­ad­ge’s vu­ri­ge aan­moe­di­ging deed bij Norma de hoop weer op­le­ven en den vol­gen­de dag ging zij op­nieuw naar het stu­dio, met de ge­dach­te op­nieuw te strij­den.

Het ging reeds een wei­nig beter, maar de vor­uit-gang was traag.

« Een lief kind, maar ab­so­luut geen ta­lent. »

Zij hoor­de deze op­mer­king door een der oude ar­tis­ten en het maak­te haar op­nieuw wan­ho­pig.

Op het einde der weck kwam een be­dien­de haar zeg­gen dat zij op het bu­reel moest komen. Haar hart klop­te ge­wel­dig. Het moest er van komen. Zij zou af­ge­dankt wor­den. Zij hoor­de reeds de woor­den: « Het spijt mij u te moe­ten mel­den, me­juf­fer Tal­m­ad­ge, dat wij uwe dien­sten niet lan­ger van noode heb­ben. »

(Wordt voort­ge­zet.)

AN­VEftS

FA­BRI­KAN­TEN EN WIN­KE­LIERS

PJaaïst uwe aan­kon­di­gin­gen in

Gi­neroa- en Tooneel­cae­reld

Of­fi­ci­eel Or­gaan van het Na­ti­o­naal Ver­bond der Vlaam­sche Tooneel­maat­s­cliappij­en van België

Het best en meest­ge­le­zen Fa­mi­lie­w­cek­blad

De beste Ki­ne­ma’s geven steeds de

schoon­ste films

H ACKIN

Karthui­zers­straat, 9Â. — BRUS­SEL

„Har­le­kij­nen in Zijde en Goud”

met Raque! Mel­ler en

LIEF­DE en BE­DROG

met Norma Tal madge

Drukk.«Nep­tu­ne», Steen­hou­wers­vest, 28, Antw.