ROYAL - ZOOL­OGIE CI­NE­MA

LA VERI­TE

Vivre dans la Vérité, c'est vivre en plei­ne na­tu­re.

C’est en vi­vant cette exis­ten­ce que Pas­cal de Fon­cla­re, sa jeune femme Co­let­te et leurs trois bam­bins con­nais­sent le bon­heur des sages selon Jean-Jac­ques.

Cette déli­ci­eu­se exis­ten­ce de gent­le­man-farm­cr et d’amou­reux, est in­ter­rom­pue par l’arrivée dans le pays d’un cou­ple char­mant, ami de Phi­lip­pe do Fon­cla­re eit acquéreur d’un château.

Les nou­veaux châte­lains, le ban­qui­er Da­niel Swift (60 ans, très jeune vieil­lard, plein de mo­der­nis­me et d’in­tel­li­gen­ce, ado­rant sa jeune femme Irène), (cette dernière 3o ans, du char­me, du pa­ri­si­o­nis­me et de la vraie tendres­se pour son très séduisant vieil époux) déci­dent leurs jeu­nes voi­sins à aban­don­ner la vie des champs et à se fixer dans ia ca­pi­ta­le.

Tout irait par­fai­te­ment bien si... si la gri­se­rie de la gran­de ville n’agis­sait trop impéri­eu­se­ment sur la na­tu­re un peu fai­ble de Pas­cal de Fon­cla­re.

Sa pe­ti­te femme Co­let­te, malgré qu’elle aussi se soit affinée au con­tact des mon­da­nités, lui ap­pa­raît quand même bien sim­plet­te, comparée aux vrai­es élégan­tes.

La première femme dont il subri, non sans dom­ma­ge moral, la séduc­ti­on, est na­tu­rel­le­ment celle dans l’in­ti­mité de la­quel­le il vit, Irène Swift,

Le drame sur­git le jour où Da­niel Swift sur­prend, malgré lui, une con­ver­sa­ti­on télépho­nique entre Irène et Pas­cal.

Il avait édifié la for­tu­ne du gent­le­man-far­mer en un an, il lui faut qua­ran­te-huit heures pour le rui­ner.

La nuit après une scène vi­o­len­te entre les per­son­na­ges du drame, une ca­ta­strop­he ter­ri­fi­an­te se produit dans l’hôtel.

Dans le si­len­ce de la mai­son en­dor­mie, un coup de feu a ra­len­ti.

Au bruit de la déto­na­ti­on, la jeune femme a une pensée ter­ri­ble: C’est Pas­cal qui s’est vengé.

Alors elle court, elle aperçoit dans le ca­bi­net de Swift par la porte restée enlr’ou­ver­te le corps du ban­qui­er gi­sant parmi les bûches de la che­minée. Elle va vite, vite, et ac­com­plit, hor­ri­fiée, une be­sog­ne ma­ca­b­re.

On l’arrête. Pas­cal, loin de se récrier lorsqu’elle fait l’aveu de son prétendu crime, l’ac­ca­ble de dures pa­ro­les. La pau­vre pe­ti­te, l’âme déchirée, trou­ve le moyen de lui dire: « Ne crains rien, mon cher amour, je sau­rai bien men­tir jusqu’au bout, tu ne seras pas arrêté. « Il bon­dit ». Mais, Co­let­te, je ne suis pas cou­pa­ble».

Alors, cette réponse la glace d’épou­van­te et l’empêche de proférer une pa­ro­le: «Pas­cal, je t’ai vu te glis­ser chez Da­niel ».

Ce­pen­dant le lend­emain, à l’in­struc­ti­on, Pas­cal s'est res­sai­si.

Il com­mu­ni­que au juge d’abord, â Co­let­te en­s­ui­te, une let­tre d’Irène dans la­quel­le la jeune femme lui dit que l’in­fa­mie de son mari libère ses scru­pu­les et lui per­met d’avou­er enfin qu'elle aussi l’aime, mais que ja­mais elle ne se résou­d­ra

Pri­i­pi­iiM tin 11 au 15 mats

In­vita­ti­on à la Valse

kinetô

Revue sci­en­ti­fi­que

Grand drame en 5 Les­ter CUNEO et

r), Car­men (2e suite)

Weber

Chan­son Na­po­li­tai­ne . C. S. Saëns

Le Gent­le­man Va­gabond

par­ties et in­ter­prété par Fran­ce­lia BIL­LING­TON

G. Bizet

LA VERI­TE

Comédie dra­ma­ti­que en 6 par­ties de Henry ROUS­SEL ft in­ter­prété par Emmy LYNN et Mauri­ce RENAUD de l’Opéra

Pro­pi­ia vmi 11 lot 15 Maart

In­vita­ti­on à la valse kineïg

We­ten­schap­pe­lijk

Weber

Chan­son Na­po­li­tai­ne . C. S. Saëns

De Gent­le­man Land­loo­per

Groot drama in 5 dee­len met Les­ter CUNEO en Fran­ce­lia BIL­L1NG­TON in de hoofd­rol­len Y

Car­men (2e suite)

G. Bizet

DE WAAR­HEID

Dra­ma­tisch tooneel­spel in 6 d van Henri ROUS­SEL en ver­tolkt door Emmy LYNN et Mauri­ce RENAUD van het Opera

SEjyf Ne pb( haine

Première représen­ta­ti­on à An­vers, du chef-d’os­u­vre de D. W. GRIF­FITH

WAY DOWN EAST »

( A TRA­VERS L’ORAGE

avec comme prin­ci­paux in­ter­prètes

Lil­li­an GISH et Ri­chard BART­HEL­MESS

Ven­d­re­di 16 mars à 8 heures GRAN­DE SOIRÉE DE GALA

Lo­ca­ti­on ou­ver­te tous les jours de 9 à 4 heures au gui­chet du Jar­din Zool­ogi­que

à bri­ser la vie de la pau­vre Co­Jet­le.

Dans sa cel­lu­le, le soir même, Colcüc rusant avec la re­li­gi­eu­se qui la garde, a pu ca­cher un frag­ment de verre. Elle s’ouvre les vei­nes des poig­nets. Pour­quoi vi­vrait-el­le désor­mais?

Tan­dis qu’elle meurt, son in­non­cen­ce et celle de son mari sont pro­clamées dans le ca­bi­net du juge d’in­struc­ti­on par une let­tre-tes­ta­ment.

DE WAAR­HEID

In de rus­ti­ge kalm­te der vrije, volle Na­tuur, in een weel­de van zon en lief­de leven Pas­cal de Fon­cla­re en zijn jonge vrouw Colèlte smet liun drie lie­ve­lin­gen van kin­de­ren, en ook Filip de Fon­cla­re, Pas­cal’s broe­der en deel­ge­noot in de uit­ba­ting van het voor­ou­der­lijk do­mein. Dit ver­ruk­ke­lijk be­staan van gent­le­man-far­mer’s en ver­lief­den — want Pas­cal en Co­let­te aan­bid­den el­kaar — wordt ge­stoord door de komst van een van Filip’s vrien­den en zijn vrouw die een kas­teel uit den om trek komen aan te koop­en. Het is de ban­kier Da­niel Swift, een zes­ti­ger, maar nog vol jeugd en mo­der­nis­me, die zijn der­tig jaar-jon­ge­re vrouw — Irene — ziels­lief heeft en die lief­de door even­ve­le ge­ne­gen­heid be­ant­woord ziet.

Snel wordt men ui­terst goede vrien­den, zoozeer zelfs dat Swift, Pas­cal en zijn vrouw er toe over­haalt, te Pa­rijs, in het­zelf­de hotel te komen wonen. En de roes van het mo­der­ne Pa­rij­zer leven greep hen aan... Pacal on­der­gaat de ver­lei­de­lij­ke be­ko­ring van Irène. Maar deze is een recht­scha­pen na­tuur en zij wil niet dat hij zijn vrouw on­trouw worde. Nog dringt hij aan, zijn harts­tocht uit­roe­pend in een te­le­foonsch on­der­houd met Irène. Da­niel Swift — die Pas­cal’s for­tuin in één jaar had op­ge­bouwd — ver­neemt bui­ten zijn wil om, door het lou­te­re toe­val, dit ge­sprek dat hem plots de oogen opent. En het drama breekt los, waar­bij Pas­cal stof­fe­lijk zal ten onder „gaan, en dat zal ein­di­gen met den dood van Swift en de aan­hou­ding van Co­let­te, die haar man plich­tig wa­nend van den moord op den ban­kier, zich zelf be­schul­digt om hem te red­den.

Door v wroe­ging ge­dre­ven be­kent Pas­cal: hij dood­de niet want hij was den nacht der mis­daad hij Irène. Swift pleeg­de zelf­moord. Voor Co­let­te, die lou­ter lief­de was is het de op­per­ste be­proe­ving en nu, in haar cel wil zij ster­ven: haar geluk,

haar lief­de is ge­bro­ken.

In­tus­schen­tijd, wordt bij den on­der­zoeks­rech­ter haar on­schuld be­we­zen door een brief-tes­ta-ment dien Da­niel aan Filip de Fon­cla­re zond.

Van het ui­ter­ste van haar on­zeg­ge­lijk lij­den wordt Co­let­te gered. Pas­cal heeft in de smart de veer­kracht ge­von­den om terug de «goede» mensch te wor­den van wel­eer. Met Co­let­te en zijn drie che­ru­bij­nen vlucht hij uit de dom­pi­ge stad weer naar de Aarde, naar de Na­tuur want daar slechts is waar­heid.

En daar komt zij weer tot het Leven: hij draagt er haar heen op zijn armen, in de heer­lijk­heid van hun her­bo­ren lief­de.

I’S.​wvtv

Im­pri­me­rie du

Cen­tre, 26. Ro­mu­arh Kip­dorp. An­vers

Autos pour Cérémo­nies. Ma­ria­ges, Baptêmes et Fêtes

Ga­ra­ge J & H. DEHU

Téléphone 3107

42, Canal des Bras­seurs - AN­VERS

VOY­A­GES A l.’ÉTRAN­GER - EX­CUR­SI­ONS PRIX A FOR­FAIT

OU­VRA­GES DE DAMES

OU Vil AGES DES­SI­IVÉS

LAI­NES, SOIES, CO­TONS, COU­VRE-LITS, NAP­PES, STO­RES, BON­NET­TE­RIE A LA MAIN, DEN­TEL­LES, JUM­PERS

MAI­SON EMMA

Il VXI­I­WRI­UiEX

WOL, ZIJDE, KA­TOEN. BED­SPREI­EN, TA­FEL-KLEE­DE­REN, STO­RES, KAN­TEN, HAND­BREI­GOED, JUM­PERS

An­vers, Rue Von­del­straat, 15, Ant­wer­pen

Foun­nu­j­RES

Ate­lier spécial de répa­ra­ti­ons et trans­for­ma-: tiens de four­ru­res:

GRAND CHOIX

MAI­SON DE CON­FI­AN­CE

MARCHÉ St. JAC­QUES, 33

Unis MAR­GU­E­RI­TE

Groote keus in Klee­de­ren voor Dames en Kin­de­ren:

Bui­ten alle con­cu­ren­tie

Alle soor­ten Zij­den Flu­wee­len, Stof­fen en El­legoe­de­ren. Lin­ge­rie, Kou­sen enz

Wij maken alles op maat

PRO­VING! ES­TRAAT, 177

HA­BIL­LEZ

VOS

EN­FANTS

BRI­TAN­NIA

77, Lon­gue rue d’Ar­gi­le

I JÄüx ‘Modèles Slégants 8

14, rue Na­ti­o­na­le - 57, rue Bréde­ro­de 0

gj| 13, rue des Peig­nes

0*0 NOTRE GRAN­DE SPE­CI­A­LI­TE

Blou­ses - Robes - Pa­le­tots 8

ß Le plus grand choix de la ville 0

0 Mai­sons conn, comme étant les moms che­res

SEULE MAI­SON BEL E D’IM­PORTA­TI­ON DI­REC­TE DE THÉS SUR­FINS

Dhee­re Bro­thers Tea Tra­ding C

TEA-CRO­WERS. IM­POR­TERS BLEN­DERS & PAC­KERS

Head Of­fi­ce: ANT­WERP, 4, Marché aux OEufs

Bran­ches, CO­LOM­BO, CAL­CUT­TA, BA­TA­VIA, HONG-KONG

AGEN­CES: BRUXEL­LES, MA­LI­NES, GAND, LIEGE, EUPEN, NAMUR, DI­NANT, BRU­GES,

OS­TEN­DE, NIONS, ETC,

Prop­riet­ors of the de­li­cious “ TJI­BOUN1 TEA,,

and

AGEN­CES! LOND­RES, AM­STER­DAM, PARIS, MAR­SEIL­LE, GENÈVE, BALE, AIX-LA-CHA­PEL­LE, HAM­BOURG, MO­SCOU, LUXEM­BOURG, «0. 0. ETC.

High grade blends

THES EH GROS ET DE­WU-GROS ex­porta­ti­on VENTE EX­CLUS. DE THES DE QUA­LI­TE SUPER.

POUR AVOIR UNE BIÈRE BONNE ET SAINE

Adres­sez-vous à la Bras­se­rie

VAN HOM­BEECK

BER­CHEM - Tél. 5210

BIE­RES en BOU­TEIL­LES - en FUTS

Mai­son BERTH Y

106, rue de l’Eg­li­se, 106

Ar­ran­ge­ments — Répa­ra­ti­ons Con­ser­va­ti­on de four­ru­res Prix avan­ta­geux — Tra­vail soigné

TM! LON­DON STO­RES

MEU­BE­LEN en CHAI­SES-LON­OU­ES

Eet- en slaap­ka­mers in eik en aca­jou van af 800 fr. tot 2100 fr. Keu­ken­in­rich­tin­gen 350 fr. tot 750 fr. Sa­lon- en ve­ran­dah­gar-ni­tu­ren 250 fr. tot 350 fr. Chai­ses-lon­gues en bed­den­goed 75 fr. tot 200 fr. — Geen fa­briek­werk — Ste­vig hand­werk.

Rech­streek­sche ver­koop uit de werk­hui­zen van

L. VAN DEN WYn­GAERT

50, ME­CHEL­SCHE STEEN­WEG, 50

Huis van ver­trou­wen — Ma­ti­ge prij­zen Eer­ste kwa­li­teit ge­waar­borgd

SIN­CLAIR”

Union Fétro­le­um Com­pa­ny of Bel­gi­um

SIN­CO­GAS­O­LI­NE

Es­sen­ce pour Autos et Motos DÉPO­SI­TAI­RES

— LEY­SEN & PÂUWELS

Téléph 3551 — Adr. télég-,: S [N CO U NE-AN­VERS

Lon­gue rue Van Bioer, 138, AN­VERS

DE­MA­NOEZ-EN DANS VOTRE GA­RA­GE, ES­SAY­EZ ET COM­PA­REZ

PHO­TO­GRA­VEURS

DES­SI­NA­TEURS

EXÉCU­TI­ON RAPI­DE ET SOIGNÉE

Champ Vle­mi­nekx.ô AN­VERS

Téléph* 9209

in­lei­ding nan

cDe Ci­ne­ma

Wie stelt er geen be­lang in­za­ke ci­ne­ma?

Ci­ne­ma is de Ko­ning van den dag. Alle lan­den, alle stan­den, ge­let­ter­den en on­be-schaaf­den, ken­nen den schouw­burg van de toe­komst, het the­a­ter waar­in in alle mo­ge­lij­ke we­reld­ta­len wordt ge­speeld... zon­der eene taal­fout! Cinè heeft de we­reld ver­o­verd! Hij is pas ge­bo­ren! Hij is nog zoo jong! Met den dag noch­tans groeit zijn gezag, zijn waar­de en zijn kracht. Hij durft alles aan. In de wil­der­nis­sen van Afri­ka, snapt hij het le­ven­de beeld van leeuw of slang; mij­len onder de zee, ver­rast hij de vreemd­soor­tig­ste die­ren, duikt weer­op met zich­ten uit toover­lan­den, zooals Jules Verne er nooit schooner heeft ge­droomd. In de lucht, op het water, op de ber­gen in de woes­tijn, tot in het ijs van de on­ge­naak­ba­re pool­zeëen toe, haalt hij do­cu­men­ten, daden, beel­den, waar­heid en ver­dich­ting. In de vreemd­ste de­cors speelt hij zijn drama's af, zijn treur­spe­len, zijn kluch­ten. Niets, nie­mand blijft hem een raad­sel. Hij ont­leedt alle harts­toch­ten, al wat een mensch doen kan, den­ken, uit­vi­ri­den of ver­dich­ten, hij is er de ver­tol­ker, de op­wek­ker van.

Hij dient de waar­heid, de we­ten­schap. Hij leeft van de ver­beel­ding, voedt de fan­t­azij. Hij heeft dui­zen­den oogen en hon­der­den armen. Hij is over­al! Hij kan alles! Hij is de vol­le­di­ge toovenaar van onze eeuw!

Ge hoeft hem niet eens na te loop­en. Hij komt tot u. In het klein­ste dorp slaat hij zijn pa­leis of zijn tent op. In ons eigen land, telt hij op dit oog­en­blik, ruim acht­hon­derd tem­pels! In de stad, mid­den een won­der van bouw en ver­sier­kunst, op den bui­ten in eene naak­te zaal, troont hij op zijn gemak.

Hij maakt geen on­der­scheid: arm of rijk, ste­de­ling of bui­ten­mensch, maakt hij ver­plicht aan hem. Ieder is hem dank­baar, omdat hij brengt vreug­de, ken­nis, leering, ver­poo-zing, ont­span­ning, een uur­tje genot mid­den het werk en de zor­gen van alle dagen.

De Ci­ne­ma is ons lief ge­wor­den. Wij heb­ben hem van noode, wij kun­nen niet meer zon­der hem. Laten wij eens­klaps, als met een don­der­slag. Ci­ne­ma ver­dwij­nen. Op den slag zou­den wij ons armer ge­voe­len. En noch het boek, noch het ge­spro­ken the­a­ter, zal Ci­ne­ma voort­aan nog kun­nen ver­van­gen. Zelfs het boek, het tooneel, leven thans van hem. Kort­om de plaats welke Ci­ne­ma in­ge­no­men heeft, is niet te meten; zijn in­vloed op de be­scha­ving niet te wegen; wat hij in de toe­komst zal en moet wezen is niet te ramen.

Wij wil­len hem leeren ken­nen. Daar ont­rolt hij zijn ge­kleur­de le­ven­de pren­ten, over het witte doek. Er­gens uit een ij­ze­ren kist, ach­ter uw rug, werpt hij zijn schat­ten uit. Land­schap­pen, men­schen, de ge­schie­de­nis, de tij­den die lang ver­vlo­gen zijn en de tij­den die nog moe­ten ge­bo­ren wor­den, ruk­ken voor U uit. En ge kijkt ver­rast en ver­won­derd. Waar van­daan haal­de Ci­ne­ma zijn we­ten­schap en zijn kunst? Hoe komt hij er toe, het leven te ver­beel­den zooals het is, zooals het was, staat en gaat, haast in eigen lijve? Waar haalt hij eteeds ver­se­hen voor­raad aan ernst en luim, aan toe­stan­den en on­der­wer­pen?

Deze vra­gen en nog veel meer an­de­re, zal de Ci­ne­ma op­los­sen met het woord en het beeld. De Ci­ne­ma, ons tijd­schrift, dat een dub­bel­gan­ger wil zijn van Ciné-Re­vue, het in 't Fransch ge­steld tijd­schrift, is voor het Vlaamsch le­zend pu­bliek be­stemd. Ci­ne-Re­vue wordt graag ge­le­zen. Waar­om zou de Ci­ne­ma met zijn rijk fo­to-il­lu­stra­tie, welke uit de be­roemd­ste we­reld­stu­dio’s wordt ge­haald, die in waar­de niet zal moe­ten on­der­doen voor de uit­slui­tend aan ci­ne­ma ge­wij­de Fran­sche, En­gel­sche of Ame­ri­kaan-sche uit­ga­ven, al­hier niet zoo­veel be­lang­stel­ling ont­moe­ten als el­ders zijn voor­gan­gers? Ook ons pu­bliek zal zijn eigen cinex­na-lee­r­aar en uit­leg­ger, tech­ni­kus en kun­ste­naar, wil­len be­zit­ten. In­der­daad, wat op één oog­en­blik over het doek glijdt en ver­gaat als een schim, houdt de Ci­ne­ma sfi­vig en du­rend vast, in zijn sier­lijk ge­druk­te bla­den? Ci­ne­ma geeft echt, frisch nieuWs van den We­reld­ko­ning Ciné.

Nu Ci­ne­ma voor­af ge­zegd heeft wat of hoe ' hij het meent, gaat hij zijn af­ge-teek­en­de loop­baan op, ge­rust en zeker omdat hij weet wat zijn doel is, hij be­wust is van zijn plicht en van zijn wil; ge­rust, ja omdat hij vast re­ke­nen mag op uwe be­lang­stel­ling en hij over­tuigd is dat hij uw ver­trou­wen en uwe dank­baar­heid zal weten te win­nen en te be­hou­den.

DE RE­DAC­TIE.

HET HUM­MED 50 Cas DAAR­A­BOm 2.5 VER­5CHIJ­HT OP­VRIJ­DAG

UIT­GE­VER D.​MEUW1SSEM 10-12 CH DE COS­TEEft­TR. BÜU55EL TEL. 31676 --

ONZE H LMSTE R

ANDRÉ RO­AN­NE

Eenigs­zins mis­leid door den roem van bui­ten-iand­sche film-ar­ties­ten, komt het den op­per­vlak-ki­gen toe­kij­ker voor, dat in België en Hol­land tot heden toe geen men­schen waren die zich met hart en ziel wij den aan de jong­ste der uit­vin­din­gen: de ki­ne­ma, zijn kunst en zijn tech­niek.

Zeker, deze laat­ste jaren zijn we, wat 't film-voort­bren­gen aan­gaat, ver ten ach­te­ren ge­ble­ven; deze groot-nij­ver­heid, op twee na de be­lang­rijk­ste in de Ver­ee­nig­de Sta­ten, wint even­wel ook ter­rein ten on­zent.

Thans be­gint men hier te be­grij­pen dat, zoo wel een­maal van mo­der­ne in­stru­men­ten voor­zien zijn, wel de­ge­lijk uit­ste­ken­de krach­ten zul­len ge­von­den wor­den om er van ge­bruik te maken.

Ter­wijl te Ma­che­len een groote stu­dio op­rees, waar meer­ma­len groote films « ge­draaid » wer­den, door Bel­gi­sche of Fran­sche tooneel­schik­kers, gaan onze jeug­di­ge ac­teurs de we­reld rond om er­va­ring in­za­ke te oog­sten. Een der beste krach­ten, die thans mee­st­al in de stu­dio’s onzer zui­der­bu­ren ver­keert, maar waar­op we zul­len mogen re­ke­nen als ein­de­lijk iets groots, op ci­ne-ma­to­graphisch ge­bied, al­hier ge­pres­teerd zal wor­de­nes de jonge Belg, André Ro­an­ne; zijn loop­baan zal het on­der­werp van dit ar­ti­kel zijn.

Was in 1915. Ro­an­ne wan­del­de door Pa­rijs, de in­rich­tin­gen van het huis Gau­mont be­zich­tend.

Een film-be­stuur­der tikte hem on­ver­wachts op den schou­der, vroeg hem of hij reeds « ge­draaid » had. Na­tuur­lijk loog onze on­der­ne­men­de jon­ge­ling, dat hij reeds een half do­zijn rol­pren­ten had mee­ge­maakt, ze op­noe­mend met de ti­tels die het eerst in zijn ge­dach­te kwa­men. Bon, zei de heer,... en een maand na­dien ver­trok Ro­an­ne door de oe­vers der Loire, met Gas­ton Mi­chell, René Na­var­re, Jean Sig­no­ret, Suzi Du­bert, enz.; de naam van den jeug-dig­den ak­teur werd wel­dra ver­bon­den aan vier films, n. m.: Het­zelf­de Bloed, Met Mu­ziek, Me­vrouw Sneeuw­bloem en Rond een Ring, deze laat­ste met André Ro­an­ne in de hoofd­rol, van jonge min­naar.

Meer naar 't Zui­den trok de troep, tegen de win­ter­maan­den: Mijn­heer Pin­son, po­li­tie­man, was wel­dra klaar, en zou ge­volgd wor­den door een reeks an­de­re hu­mo­ris­ti­sche films, zoo de oor­logs­om­stan­dig­he­den eeni­ge ar­ties­ten niet ge­mo­bi­li­seerd had­den. Doch kort na­dien open­de Ro­an­ne een nieu­we reeks, met Vrou­wen-hoof­den en hoofd-

André Ro­an­ne in De Ver­druk­ten '

Vrou­wen, Armen en Voe­ten, en ten slot­te onder lei­ding van Vi­o­let, Met per­mis­sie der Mar­kie­zin.

Nu — we waren in Juli 16 — moest Ro­an­ne zich wij­den aan hoog­drin­gen­der werk, en deed hij aan dien groo­ten bloe­di­gen film mede, met zoo­ve­le epi­so­den, en die lei­den zou tot 's lands be­vrij­ding; André was ar­til­le­rist, en nam als dus­da­nig zijn plaats in, in 't gelid.

— Na den oor­log, ver­telt M. Ro­an­ne aan een onzer me­de­wer­kers, speel­de ik de rol van Lui­te­nant Mas­sart, in At­lan­ti­de. Hoogst leer­zaam uit alle oog­pun­ten, waren de tien maan­den in Noord Afri­ka door­ge­bracht, in ge­zel­schap van Fey­der — ook een Belg — Sta­cia Na­nier­kows­ka, Fran­s­che­schi, Mevr.M. L. Iribe, An­ge­lo en Mel­chi­or. Ver­der ver­tolk­te ik ver­schil­len­de ka­rak­ters in films van Poi­rier,

mm....•nmi­i­i­i­i­i­i­i­Mi­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­Mi­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­iiff;j'As,

Slot van Gaes­beeck. De werk­zaam­he­den, vin­gen dus aan; als hoofd­rol, een Cas­til­lan-sche schoo­ne voor­stel­lend, trad Mej. Ra­quel Mel­ler op, zelf eene Spaan­sche ar­tis­te. Als « lea­ding man », — zooals de Ame­ri­ka­nen de man­ne­lij­ke hoofd­rol noe­men, — Ro­an­ne, voor Phi­lips van Hoorn. De lei­ding van den film had de fran­sche « met­teur en scène » Henry Rous­sel op zich ge­no­men, voor re­ke­ning der Ame­ri­kaan­sche firma Pa­ra­mount. Hoe, met zulke ver­schil­len­de ele­men­ten — vier na­ti­o­na­li­tei­ten — iets de­ge­lijks voort­ge­bracht, zou een raad­sel schij­nen, voor wie de prach­ti­ge « le­ven­de fres­co » De Vei druk­ten niet mocht aan­schou­wen. Wel blijft ons een ge­voel van spijt dat niet een Bel­gisch Huis het aan­durf­de deze blad­zij­de onzer Va­der­land­sche ge­schie­de­nis te be­han­de­len. Het is ons even­wel een troost dat een Bel­gi­sche ar­tiest ge­von­den werd om een der hoofd­rol­len te be­klee­den; voor­tref­fe­lijk is het spel van Ro­an­ne, die mee­leeft met het angst­wek­kend ge­beu­ren, onder Spaan­schen dwang. Een onzer bui­ten-land­sche con­fra­ters ty­peert als volgt Phi­lips van

Photo links: een schil­der­ach­tip ta­fe­reel uit De Ver­druk­ten; Photo's rechts: (boven) Con­cep­cio en Phi­lips van Hoorn ver­ple­gen de armen, (onder) Ra­quel Mel­ler en André Ro­an­ne in De Ver­druk­ten.

Hoorn: « Een man­ne­lij­ke en toch ele­gan­te jeu­ne-pre­mier, met ver­stan­dig, in­ne­mend spel, en vol ge­voel. Hij is waar­lijk sym­pa­thiek en brengt het pu­bliek in ver­ruk­king ».

In een vol­gend ar­ti­kel zul­len we den film zelf, tij­dens de uit­voe­ring waar­van Ro­an­ne zijn rid­der­spo­ren won, breed­voe­rig be­han­de­len. Heden zij het ons ge­ge­ven den jeug­di­gen veel­be­lo­ven­den ar­tiest heil en groei­end suc­ces toe te wen­schen op de mo-'ie loop­baan die hij met zoo­veel ijver en kunst­ge­voel be­wan­delt. MAR­NIX.

Guy Vie Fre­snay, Chalüot, en an­de­re Fran­sche « di­rec­tors ».

In Ja­nu­a­ri 1921 ten slot­te, werd onzen me­de­bur­ger ge­vraagd mede te wer­ken aan het op­roe­pen van ta­fe­ree­len onzer na­ti­o­na­le ge­schie­de­nis. Na­tuur­lijk was Ro­an­ne hier­toe on­mid­del­lijk be­reid; de ver­schil­len­de toonee­len, be­trek­king heb­ben­de op de XVI0 Eeuw­sche Om­wen­te­ling, voor­bo­de van den 80 ja­ri­gen oor­log, zou­den ter­plaat­se ge­speeld wor­den, deels in onze oude Vlaam­sche ste­den, deels in het

nunon

DE ABONNÉ

luM wet tic­kend, dut onze ci­ne­ma­the­a­ters hun abonnés heb­ben? Wij zijn in staat te ge­tui­gen dat zij die be­zit­ten en be­doe­len nu niet die­ge­nen, die al­leen trouw op­ko­men wan­neer er pe­ri­o­diek (en dat is vaak we­ke­lijks) een nieu­we film draait, maar er zijn abonné’s, die alle avon­den naar de­zelf­de ver­toon­ing, naar het­zelf­de doek komen kij­ken.

Doch wat moet dan wel den man be­zie­len, die zon­der eeni­ge ver­plich­ting tal­looze avon­den zit te kij­ken naar de­zelf­de toonee­len, die me­cha­nisch af­rol­len door toe­doen van den on­zicht­ba­ren en

bios­koop-di­rec­teurs, zaal-per­son­nel, of me­de­toe-schou­wers; maar de dag is niet meer ver, waar­op hij zijn ge­num­mer­de plaats en zijn loge zal heb­ben, waar­over hij op elk uur van dag en nacht kan be­schik­ken. En er zal zich een apar­te rechts­ple­ging moe­ten vor­men om uit­spraak te doen in de ge­val­len waar­in, tij­dens den duur van het abon­ne­ment, zon­der drin­gen­de nood­zaak een on­der­bre­king der voor­stel­lin­gen plaats heeft zoodat de abonné niet op zijn ge­lief­koos­de, recht­ma­ti­ge plaats kan komen zit­ten.

Want die abonné zal krach­tens zijn func­tie een

daar­door haast on­per­soon­lij­ken ope­ra­teur, en dat in een stil­te, die haast door niets on­der­bro­ken wordt? Want men zal ook wel ge­merkt heb­ben, dat de stem­ming in de zaal van een the­a­ter, die hel­der ver­licht is, een punt van be­lang­stel­ling en van aan­ste­ke­lijk­heid is, en waar blij­ven deze wan­neer men, om­ringd van het duis­ter, de ge­luid-loo­se films ziet ver­too­nen? — het komt ook niet vaak voor, dat men in de ci­ne­ma ap­plau­dis­seert.

In­tus­schen... over smaak valt niet al­tijd te twis­ten. * Ieder zijn meug », zei de boer...

Met den abonné der cinéma is het nog niet zoover ge­ko­men, dat hij de wet stelt aan de di­rec­teurs of dat hij de schrik is van de­bu­tee­ren­de film-ar­ties­ten.

las­tig heer zijn: zoo­d­ra het sei­soen be­gint, zal hij de di­rec­tie be­dui­den dat er op­ge­past dient te wor­den en dat, als er iets ver­keerd gaat, hij er ook nog is, dus... Hij zal een beet­je op zijn neus kij­ken als alles goed loopt, want in zijn zwaar­til­lend­heid had hij al gen « dun » pro­gram­ma voor­speld en het valt hem tegen, dat het in­te­gen­deel in­te­res­sant is en veel bij­val vindt.

Voor het ove­ri­ge doet het er niet toe of het mooi of lee­lijk is; als hij maar weet, waar hij zijn avon­den zoek kan bren­gen, kan de rest hem wei­nig sche­len.

Vrij naar het Fransch van

Ge­or­ges GAR­NIR.

Be­ken­de fi­gu­ren uit de Ci­ne­ma-We­reld

Moei­zaam, in­ge­wik­keld, soms ge­ni­aal, is de taak van hen, die er zich op toe­leg­gen, bij mid­del van de bios­koop ta­fe­ree­len, ver­ha­len, ver­dich­tin­gen in het leven te roe­pen, als ge­trou­we weer­schijn van de na­tuur.

We mogen nu een­maal de een­vou­di­ge me­tho­de's niet ken­nen, waar­me­de de Na­tuur hare won­der­wer­ken tot stand brengt. Het rups­je be­hoeft maar één wijle in een nauw cel­le­tje te slui­me­ren, om daar­na als een beel­dig ka­pel­le­tje te ont­wa­ken. v

Doch, blijft het da­ge­lijk­sche mi­ra­kel van het leven, voor öns, nie­ti­ge men­schen haast een ge­slo­ten boek, — toch

nu:;ikiv*r, n i:iiiii;iiui.​ii'

Links: Chal­li­ot, een der beste Fran­sche tooneel* schik­kers; Fox, het hoofd ven een der be­kend­ste hui­zen van Ame­ri­ka.

Rechts, boven: een groep Ame­ri­kean­sche stu­dio-be­roemd­he­den, o.​ft).. Glo­ria Swan­son, Ge­or­ges Fitzm.​au-riçe.

In de twee medaîjons van rechts: Henry Rous­sel en Poi­rier, twee uit­ste­ken­de Franst hè ' film - uit­voer­ders.

is het ons eenigs­zins ge­ge­ven de werk­wij­ze van Ko­ning Ci­ne­ma na te gaan, als hij, ge­diend door hon­der­den tech­ni­ci ar­tis­ten, ge­leer­den en des­kun­di­gen, films voort­brengt, die de wer­ke­lijk­heid het nauw­ste na komen.

Is de ci­ne­ma onder de kun­sten ge­re­kend, en be­helst hij als het ware alle kunst­ui­tin­gen, ook onder de groot-nij­ver­he­den dient hij ge­plaatst; want in­der­daad, paart hij in­spi­ra­tie en prac­ti­schen zin, vin­ding­rijk­he­den wil, geest en kracht. En al de­ge­nen die in de groote stu­dio’s werk­zaam zijn, of op het open veld, de noodi­ge ge­ge­vens ver­za­me­len tot het ont­wer­pen van rol­pren­ten. Ze zijn onze be­lang­stel­ling en sym­pa­thie waar­dig.

Doch, onder die groote massa kun­ste­naars, tech­ni­ci en werk­lie­den, ver­die­nen ze­ke­re, bij­zon­der ge­ni­a­le groote on­der­ne­mers, onze hoog­ste be­won­de­ring; hun leven is een aan­een­scha­ke­ling van boei­en­de, vin­ding­rij­ke soms ge­waag­de pres­ta­tie’s; de stuw­kracht die tot het op­bou­wen van le­ven­de beel­den dient, komt voor­na­me­lijk van hen uit; de nieu­wig­he­den, ver­be­te­rin­gen op kunst of tech­nisch ge­bied, zijn de vrucht van ge­dach­ten en van hun ar­beid.

Zulke man­nen zijn de groote nij­ve­raars Fox, Zulke Lasky, in Ame­ri­ka, Gau­mont, Au­hert, Char­les Pathé, in Frank­rijk; zulke man­nen zijn ook de hon­der­den tooneel­schik­kers, welke de « Dei ex ma­chi­na » van de cinéma-pro­duc­tie mogen ge­noemd wor­den. Over al deze groote fi­gu­ren der ci­ne­ma-we­reld wil ons blad we­ke­lijks zijne le­zers in­lich­ten; en de ach­ting der film-lief­heb­bers] zul­len we hier­door doen stij­gen, vpor die stil­le wer­kers, wier leven één ui­ting is van wils­kracht, kunst­zien en werk­zaam­heid. ' M.

Pathé had reeds de « Drie Mus­ke­tiers » op het doek ge­bracht;

Dou­g­las Fair­banks schiep op zijn beurt een film naar Alexan­d­re Dumas be­kend meest er­werk; lang voor dien tijd, kre­gen we van het huis Au­hert « de Drie — en — een halve Mus­ke­tiers » te zien, een zeer hu­mo­ris­tisch be­han­del­de pa­ro­die, met le­ven­de schets-teek­e­nin­gen. Het pe­lo­ton is thans aan­ge­dikt door het op­tre­den van Max' « Etroit Mousque­tai­re », een vrooüjken band door den be­ken­den ko­miek in 't leven ge­roe­pen, en — oor­spron­ke­lijk in 't En-gelsch — met ’n woord­spe­ling be­ti­teld als:

« the three must get here ». We zul­len nu eens zien wat Max Lin­der van de Ame­ri­ka­nen ge­leerd heeft, en hoe hij zijn Fran­sche vrool­ijk­heid heeft weten te paren met Yan­kee­schen humor: 't kan niet of er wordt ons een éénige ge­le­gen­heid ge­bo­den, onze lach­spie­ren de vrije teu­gel te geven.

We heb­ben hier te doen met eene pa­ro­die, welke dus in hoofd­lij­nen het oor­spron­ke­lijk ver­haal van Dumas klak­ke­loos volgt. Wel zijn wat lol­li­ge naam­ver­an­de­rin­gen aan te teek­e­nen: de ko­ning heet na­me­lijk Lou­lou XIII; zijn ui­ter­lijk dwingt geens­zins respekt af; de vor­stin — die er uit­ziet als een zure kwe­zel — is H. M. Ana­nas; de Mus­ke­tiers be­hou­den hun be­ken­de namen van Athos, Por­thos en Ara­mis; al­leen is d’Ar­tag­nan ver­van­gen door Lind’Er­tag­nan, — Max in eigen per­soon.

Her­zien we nu, met den lezer, het sce­na­rio, d. i. den be­knop­ten in­houd van den film. Op een muil­dier ge­ze­ten, ver­laat Max Lind’ Er­tag­nan het ou­der­lijk huis, nadat zijn vader hem op het hart druk­te slechts voor drie reden te strij­den: « ont­bij­ten, mid­dag­ma­len en soe­pee-ren ».Hij ont­moet < den Man van Meung », en daagt dien uit tot twee­ge­vecht; later vin­den we hem in Pa­rijs waar hij de drie Mus­ke­tiers als te­gen­stan­ders krijgt. En reeds zou het drie­dub­bel duel « ech­ter hetOdéon-The­a­ter» plaats grij­pen, zoo niet de garde van den kar­di­naal het spel­le­tje kwam sto­ren. Na ver­de­re avon­tu­ren, wordt onze held in een in­ge­wik­kel­de < vau­de­vil­le » ge­mengd: de ko­nin­gin, on­trou­we echt­ge­noote, heeft haren min­naar Buc­king­ham, ’n En­gel-schen her­tog, een ju­weel toe­ver­trouwd; nu wil Lou­lou XIII het klei­nood terug heb­ben. Rap als de wind vlie­gen Lind'Er­tag­nan en zijne con­soor­ten (de Drie Mus­ke­tiers), om het be­wus­te ju­weel terug te krij­gen, voor dat de ko­ning. arg­waan voedt. Doch de garde van den kar­di­naal, op mo­tor­fiet­sen ge­ze­ten, vliegt Lin­der, te­ver­geefs, ach­ter­na. Ein­de­lijk komt alles toch terécht, d'Arta» gnan — neen d'Er­tag­nan, is zoo vlug en han­dig dat hij in de bal­zaal bij­tijds te­rug­komt, en doet alsof hij het ver­mis­te klei­nood op den grond op­ge­raapt had. De eer van H. M. Ana­nas is gered; Max wordt Mus­ke­tier, als be­loon­ing voor zijn flink ge­drag.

Doch zie, dit be­knopt weer­ge­ven der fei­ten zegt niets van al het lol­li­ge dat in den film te zien is het leukst zijn de ge­du­ri­ge ana­chro­nis­men waar­bij men het uit­proes­ten moet: Na­po­le­on’s borst­beeld op 'n mo­der­ne schrijf­ta­fel, naast het te­le­foon-toe-stel; de garde op mo­tor­fiet­sen; Max met een rand-loos petje op het hoofd, dat veel over­een­komst heeft met een af­ge­dankt stroohoed­je. Der­ge­lij­ke humor

Ci­ne­ma­to­graphisch nieuws

ONZE PRIJS­KAMP:

De Ci­ne­ma zal bin­nen zeer kort, en naar alle waar­schijn­lijk­heid, reeds van af zijn num­mer 2, een grootsch prijs­kamp op touw zet­ten, met prij­zen t. w. van 10,000 frank.

Het doel hier­van, is « de meest pho­to­ge­nie­ke vrouw van België » te ont­dek­ken. Ver­de­re bij­zon­der­he­den hier­om­trent zul­len onze le­ze­res­sen vin­den in ons vol­gend num­mer.

BRIE­VEN­BUS

Van af heden ope­nen wij een brie­ven­bus waar­in alle mo­ge­lij­ke in­lich­tin­gen be­tref­fen­de de Ki­ne­ma­to­grap­hie, (fil­men en ar­tis­ten) zul­len ver­strekt wor­den.

Een be­lang­rij­ke do­cu­men­ta­tie zal ons in de mo­ge­lijk­heid stel­len om ieder te be­vre­di­gen en wij raden onze le­zers aan, er ruim­schoots ge­bruik van te maken.

Wij ver­zoe­ken hen, hunne vra­gen kort en de­ge­lijk op te stel­len, opdat wij zoo bon­dig mo­ge­lijk kun­nen ant­woor­den.

BELGIË:

-Kor­te­lings zul­len wij het ge­noe­gen heb­ben een prach­ti­ge band te be­won­de­ren. Het is nau­we­lijks de groote film De Dui­vetsak­ker die han­delt over het men­sche­lijk egoïsme, en zijn val.

AME­RI­KA

•*- Anna Que­ren­tia Nil­son werd deer­lijk ver­brand toen zij, voor een harer fil­men, te paard een bran­dend bosch door moest. Zij is nu aan de be­ter­hand. • • Ho­bart Bos­wosth is met zijn eer­ste film voor eigen re­ke­ning klaar. Hij is ge­ti­teld « Blin­de Har­ten ».

Een Ame­ri­kaan­sche firma gaat, naar het schijnt, de be­roem­de Co­lo­nel Cody, beter ge­kend als « Buf­fa­lo Bill » op het doek bren­gen.

- *• * Ru­dolf Va­len­ti­no, de held uit « De Cheik » is een groot roo­ker. Hij bezit niet min­der dan vier hon­derd pij­pen.

*•*-* An­to­nio Mo­re­na is door Pa­ra­mount geënga­geerd.

Bert Ly­tell heeft als fa­vo­ri een klei­nen aap. Pep ge­naamd, die ook reeds voor de film werkt. Als onze schoo­nen zulks zien, ver­wis­se­len zij hun Bra­bançon­ne­ken voor een aap!!!

Jerry Won­ler­lich, au­to­kam­pi­oen is door Pa­ra­mount aan­ge­wor­ven om in « Ra­cing Herts » de fi­naal der 100 HP. te rij­den.

-w- Wal­ter Hiers zou een der dik­s­te en zwaar­ste ac­teurs kun­nen wor­den. Hij weegt nu al tien kilos meer dan Fatty.

Fox Film gaat een dui­zend zeven hon­derd meter lange film uit­ge­ven ver­tolkt door Pearl White.

ITALIË

- w- b, cJe Ko­men­de Lente zal er te Tu­rijn een groote In­ter­na­ti­o­na­le Ten­toon­stel­ling plaats heb­ben over pho­to­gra­fie, op­ti­que en ki­ne­ma­to­grap­hie. De Ten­toon­stel­ling staat onder de hooge be­scher­ming van Z. M- de Ko­ning en Z. K. H. de Her­tog van Genua.

He Ko­ning' van Italië bracht een be­zoek aan het stu­dio van den Ita­li­aan­schen en­sce­neer­den En­ri­co Gu­az­zo­ni. Men draai­de juist een tooneel uit Mes­sa­li­ne.

EN­GE­LAND

De Zus­ter Tal­m­ad­ge en M. Schen­ck heb­ben Lon­den ver­la­ten.

•*“ Op 10 Sep­tem­ber 1923 zal er een brit­sche film­week in­ge­richt wor­den op ini­ti­a­tief van de « Bri­tish Na­ti­o­nal Film Lea­gue 's

biedt den toe­schou­wer rij­ke­lijk rede tot la­chen; mis­schien, zul­len we dit niet even sma­ke­lijk doen als de Ame­ri­kaan dit kan, die an­ders dan onze ge­school­de men­schen, wat àl te ge­lijk star-oog­end,, èn boert èn fijn­heid al door­een be­won­dert. Doch echt lach­waar­di­ge toe­stan­den komen in « the three must get here » zeker voor; deze film, al houdt hij wel­licht geen hooge let­ter­kun­de in, ge­tuigt toch van vin­ding­rij­ke ver­beel­ding, van op­merk­zaam­heid en spits­von­dig­heid, en heeft te­vens even­veel kunst­ver­dien­ste als menig an­de­re. Deze rol­prent is dan ook een hu­mo­ris­tisch ge­heel, waar oud en jong « van zul­len smul­len ».

EMKA.

Er zijn kun­ste­naars door wie de ster­ke en groote le­vens­stroom be­weegt; men-se­hen wier ge­baar gan­sche ie­vens­ruim­ten vult, en van bij­zon­de­re in­vloed is op heel een ge­slacht. Zulke gulle gees­ten waren Björns­ton, Tol­s­toï, Zola. En Dic­kens, al is zijn ge­baar niet zoo breed, zijn ver­beel­ding niet zoo door­tas­tend, be­hoort toch ook tot deze die hun po­pu­la­ri­teit dan­ken aan het ster­ke dat in hen was.

Doch de moeie­lij­ke kin­der­ja­ren van Char­les Dic­kens had­den hem be­schei­den ge­maakt, een be­schei­den­heid die zich steeds uit door het half weg­cij­fe­ren van schrij­vers eigen per­soon­lijk­heid in zijn ver­ha­len. Zijn eer­ste rus-punt was een ad­vo­ka­ten-kan-toor; zijn twee­de, het ver­slag-ge­vers­ambt van te­recht­zit­tin­gen. Zoo leer­de hij veel ken­nen van den ach­ter­grond der stads­le­ven, van de prak­tij­ken der rechts­ge­leer­den, en ook van der armen be­stae te mid­den van ’t ge­woel eener we­reld­stad. Men weet in wel­ken trant hij bet ge­zie­ne wist te boe­ken; met re­a­lis­me, humor en ze­de­les te­vens. Men weet wat bij­zon­der ge­ty­peer­de por­tret­ten hij schiep; Mar-Iey, David Cop­per­field, Oli­ver Twist, den klei­nen Tiny Tyn, hon­derd an­de­re; ze ver­rij­zen voor ons ge­heu­gen, die echt En­gel­sche kop­pen, met ster­ke ge­voe­lig­heid, met bi­zar­ren humor, doch te­vens met hu­ma­ni­tai­re strek­king, ge­schil­derd. En zood­a­nig raak zijn ze, dat ze als voor het doek ge­scha­pen lij­ken.

Heeft de massa ten on­zenf het diep­ge­voe­li­ge van ze­ke­re Noord­sche, Duit­scheen Ame-ri­kaan­sche ka­rak­ters slechts op­per­vlak­kig be­gre­pen; zijn Sjoström, Wie­ner of Lon Cha­ney min­der dan ver­wacht in den smaak ge­val­len: het was o. i. te wij­ten aan het feit dat de door hen ver­tolk­te rol­len met onze be­grip­pen te wei­nig stroo­ken; dit euvel zul­len we niet on­moe­ten bij 't ver­tol­ken van Dic­kens' ro­mans. Eerst en voor­al, omdat de Kerst­ver­ha­len, David Co-per­field, Oli­ver Twist, enz.

Uit “ Christ­mas' Ca­roll „: de derde Geest ver­schijnt

M. Pickwick onder de “ Mis­le­toe „

ons reeds van kinds­been af voor­ge­le­zen wer­den; en we later met gre­tig­heid 't boek uit' de han­den onzer groo­te­re broers namen, en sym­pa­thi­seer­den met de hel­den dier ver­ha­len, zoo dicht bij ons, zoo na­tuur­lijk en on­ge­kun­steld ge­maaid.

Doch, zijn hun ge­moeds­aan­doe­nin­gen, ja zelfs hunne li­cha­me­lij­ke en hun gees­te­lij­ke ge­bre­ken of hoe­da­nig­he­den ons be­kend; al heb­ben­de tekst en de erbij be­hooren­de teek­e­nin­gen onze ver­beel­ding zeer ge­hol­pen, in le­ven­den lijve zul­len we ze thans mogen aan­schou­wen, en nog dich­ter in hun in­ti­mi­teit zul­len we leven.

In stu­dio's, waar ta­lent en tech­niek sa­men­wer­ken om-le­ven­de fres­co’s te ont­wer­pen, stelt men alles te­werk om Pickwick, Oli­ver Twist, en de an­de­re over-

Het spreekt van zelf dat zij, die het op zich namen, Dic­kens 'typen in het leven te roe­pen, met de mees­te op­let­tend­heid en in­acht­ne­ming van toe­stan­den, geest van den tijd, de­cors en kleeding, te werk dien­den te gaan. De in­spi­ra­tie die den schrij­ver be­ziel­de moe­ten ze zich eigen maken, niet ver­ge­ten dat 't geen ze voort­brach­ten, even­als het boek waar­uit geput, èn naar volk­schen trant, èn naar den smaak van alle stan­den, ver­we­zen­lijkt moet wor­den. Want in­der­daad, de per­so­nen die Dic­kens ons schetst, zijn alle aan het volks­le­ven ont­leend, en tot welke klas­se der maat­schap­pij we ook be­hoo-ren, we mee­nen er naas­ten of ken­nis­sen in aan te tref­fen; daar­bij zijn ze wat geïde­a­li­seerd in gees­tig­heid en ge­voe­lig­heid, zoodat de schrij­ver door de

Juckie Coog-an, als " Oli­ver dit tooneel stelt den klei­nen baas voor, op 't oog­en­blik dat zijne ka­titHrasd­jes hem

aan­dui­den om groo­te­re por­ties voed­sel te ei sehen.

be­ken­de fi­gu­ren van den groo­ten En­gel­scher, re­a­list als het ware in 't leven te roe­pen. Onder meer, wordt de laat­ste hand ge­legd aan een David Cop-per­field-pic­tu­re, ter­wijl Oli­vei Twist, Groote Hoop, en een paar an­de­re Dic­kens-ro­mans bin­nen zeer kort op het doek zul­len leven. Van Oli­ver Twist, o. m. kreeg on­der­geteek­en­de reeds eeni­ge beel­den te zien, veel­be­lo­vend voor het ge­heel. De klei­ne reeds we­reld­be­roem­de Jac­kie Coo­g­an speelt een der hoofd­rol­len, als Oli­ver. Lon Cha­ney werd be­last met die van Fagin, en maak­te er, zooals het be­hoort, en zóoals van zijn ta­lent ver­wacht, een ui­terst weer­zin­wek­ken­de fi­guur van. Ge­or­ges Seig­man ver­schijnt mees­ter­lijk onder het mas­ker van Bill Sikes; de ove­ri­ge per­so­nen van het stuk — Mis­ter Bum­ble, de blaas­kaak, in­cluis — zijn ui­terst na­tuur­lijk weer­ge­ge­ven.

voor­stel­ling hun­ner ge­voe­lens, daden en woor­den, bij af­wis­se­ling een glim­lach of een traan hij den lezer te voor­schijn roept.

De film-emt­wer­per moest het­zelf­de doel weten te be­rei­ken; zijn taak is moeie­lijk; hij ver­val­le nog in mee­doog­en­loozen spot noch in zie­ke­lij­ke sen­ti­men­ta­li­teit; er dient in heel den film, als in het boek, een ge­voel van frisch­heid, op­ge­ruimd­heid, en goed­har­tig­heid te heer­schen, die den toe­schou­wer boeit, en wel­da­dig op hem werkt.

Dic­kens, die in haast alle be­schaaf­de spra­ken reeds over­ge­zet werd, zal het thans in afle zijn. Ver­trou­wen wij dat de ver­ta­ling niet voor het ge­ni­aal oor­spron­ke­lij­ke zal hoe­ven onder te doen!

MAR­NIX.

oms er­nems

Eene oase.

In het verre Afri­ka strekt zich de on­me­te­lij­ke zand­woes­tijn der Sa­ha­ra uit. Zoo verre maar eenigs-zins het men­sche­lijk oog rei­ken kan be­merkt men niets dan die ein­de­looze dorre vlak­te.

Wee den rei­zi­ger die daar­in ver­dwaald, hem wacht voor­ze­ker een wis­sen d/>od.

En toch, na uren te heb­ben af­ge­legd wordt het oog aan­ge­naam ge­streeld door een bosch van groen, daar als ver­lo­ren ge­le­gen, ’t Zijn de oasen. Daar rust men uit onder het lom­mer der pal­men, daar vindt men klaar, drink­baar water der na­tuur­lij­ke bron­nen.

Een dezer oasen is be­woond door eenen édelen stam en over dezen heer­scht de jonge Cheik Ahmed Ben Has­san. Door zijne on­der­da­nen wordt hij be­mind maar te­vens ook ge­vreesd. Jong, krach­tig en schoon, spreekt er goed­heid uit zijne oogen, die' even­wel een oog­en­blik later van wild on­ver­klaar­baar vuur schit­te­ren.

Een dag-reis af­stand van deze oase ligt, op de ui­ter­ste grens der Be­scha­ving, Bis­kra, een lief stad­je waar voor­al de Eu­ro­pe­a­nen gaar­ne, den Win­ter door­bren­gen. I

Dit jaar ver­bleef te Bis­kra een jonge En­gel­sche dame van goe­den huize. Miss Diana Dayo. Aan­ge­trok­ken door het ge­heim­zin­ni­ge der woes­tij­nen had zij zich voor­ge­steld eens tot in 't diep­ste van Afri­ka door te drin­gen. Hoe men haar ook dit voor­ne­men afr rodde, hoe men haar de ge­va­ren eener der­ge­lij­ke ex­pe­di­tie voor oogen lei t was alles vruch­te­loos. Zij bleef bij haar be­sluit en alle voor­be­reid­se­len wer­den ge­trof­fen.

De avond voor de af­reis was Cheik Ahmed met eeni­ge zij­ner voor­naams­te 'stam­hoof­den in het Ca­si­no ver­sche­nen. Zulks ge­beur­de wel eens meer, en de Cheik had me­ni­ge ken­nis tus­schen de daar ver­toe­ven­de Eu­ro­pe­a­nen. Daar het ver­trek van Diana het on­der­werp van alle ge­sprek­ken was hoor­de hij ook wel­dra van de zaak. Een oude gids, die de ka­ra­vaan van Miss Diana door de Sa­ha­ra

Cheik Ahmed Ben As­sort.

Miss Diana Bay*»

moest voe­ren gaf hem spoe­dig de ver­lang­de in­lich­tin­gen. Wei­nig daar­na ont­moet­te hij het meis­je, fel om­ringd, in een der zalen. On­ge­merkt wist hij later in Diana's ver­trek­ken te ge­ra­ken en ont­laad­de haren re­vol­ver.

Laat in den avond keer­de Diana in hare kamer weder en ver­moeid van het dan­sen en de be­we­ging in het ca­si­no ging zij aan­stonds te bed.

Den vol­gen­den mor­gen, trok de klei­ne ka­ra­vaan al vroeg de stad uit, want de gids bad zich voor­ge­no­men nog vóór den avond eene oase te be­rei­ken. — Alles ging goed in den’ be­gin­ne, doch eens Bis­kra uit het zicht, begon de woes­tijn haar wer­ke­lijk uit­zicht te krij­gen. Voor en ach­ter, links en rechts, over­al die on­ein­di­ge zand­vlak­te glin­ste­rend onder de gloei­en­de zon­ne­stra­len.

Om den tijd te dooden knoop­te Diana van tijd tot tijd een ge­sprek aan met den ouden gids en liet zich de ge­brui­ken en over­le­ve­rin­gen der be­wo­ners ver­ha­len.

Plots werd hunne aan­dacht ge­trok­ken door een stof­wolk die aan den ge­zicht­ein­der op­daag­de en met blik­sem­snel­heid na­der­de. Nog voor men den tijd had te on­der­zoe­ken wat dit be­duid­de was de klei­ne ka­ra­vaan door een groep rui­ters om­ringd. De hoofd­man, die nie­mand an­ders was dan de Cheik Ahmed Ben Has­san — was recht op Diana aan­ge­re­den, had haar snel om het mid­den ge­gre­pen, zette haar voor zich in het zadel en keer­de van waar hij ge­ko­men was.

Eeni­gen tijd na­dien be­reik­te men de oase der Pal­men, die den Cheik tot ver­blijf­plaats dien­de. Diana die zich in het eerst vol waar­dig­heid, en moed had ge­toond, voel­de zich lang­za­mer­hand door een he­vi­ge wan­hoop aan­ge­gre­pen.

Wat kon zij nog doen, daar tus­schen die wil­den, zon­der eeni­ge ver­de­di­ging te mid­den van de woes­tijn.

Ge­luk­kig voor haar was de Cheik geen bar­baar. De over­moed, ja de schoon­heid van het meis­je had­den op dien avond in het C a si n o zijn pas­sie op­ge­wekt.

Maar nu hij haar zoo ein­de­loos wan­ho­pig zag, voel­de hij zijn beter IJk spre­ken. Hij had te Pa­rijs zijn op­voe­ding vol­tooid en de aan­ra­king met de Eu­ro­pee­sche be­scha­ving had­den hem ook heel an­de­re le­vens­op­vat­tin­gen be­zorgd die thans voort­du­rend in strijd waren met zijn wild­brui­sen­de in­stink­ten van Ara­bier.

Van dit oog­en­blik af werd Diana om­ringd met dui­zend klei­ne op­let­tend­he­den, en zicht­baar lei de Cheik

er zich op toe, zich door het meis­je te doen be­min­nen.

Ze­ke­ren mor­gen, trad hij de weel­de­rig in­ge­rich­te ter.t bin­nen en zei:

— « Diana, ik heb u een ge­luk­kig nieuws te mel­den. Mor­gen ver­wacht ik-het be­zoek van een

De hoofd­man, die nie­mand an­ders was dan Cheik Ahmed Ben Has­san...

mij­ner beste vrien­den uit Pa­rijs, Dok­ter in de let­te­ren Raoul de St-Hu­bert, een der beste ro­man­schrij­vers van pnzen tijd. Daar hij een tijd­land hier zal toe­ven zal zijn ge­zel­schap u wel aan­ge­naam zijn >.

Diana bezag den Cheik roet groote ver­dwaas­de oogen en brak eens­klaps in hevig snik­ken uit. Nieu­we wan­hoop be­ving haar bij de ge­dach­te dat een man uit haar stand haar hier zou ont­moe­ten in de ver­ne­de­ren­de po­si­tie van sla­vin.

Plots droog­de zij hare tra­nen, uit haar oogen straal­de een zon­der­ling

' Diana, ik heb U ge­luk­kig nieuws te mel­den

vuur. In haar brein was, als een blik­sem­schicht de ge­dach­te op ont­vluch­ten ont­staan. Hoe zij dit zou doen? Zij wist het zelf niet en zou alles aan het toe­val over­la­ten.

Dien­zelf­den dag nog scheen het toéval hare plan­nen in de hand te wer­ken, Tij­dens een wan­de­ling (e paard, in ge­zel­schap van Bris­sae, de trou­we ka­mer­knecht van den Cheik, maak­te zij van een oog­en­blik on­op­let­tend­heid van deze ge­bruik, om met zweep en spo­ren, haar paard zood­a­nig aan te zet­ten dat het dier als een pijl uit den boog voor­uit­schoot in de rich­ting van Bis­kra.

De voor­sprong die het meis­je op kor­ten tijd be­haal­de was wel­dra zeer groot.

RIK.

(Wordt voort­ge­zet.)

DE SPRE­KEN­DE FILII

Ter­wijl velen -- vrome kun­ste­naars bou­wend de kas­tee­len van hun ide­a­len — steeds ver­der en höog-er stre­ven om van de ki­ne­ma-to­grai­i­sche ver­we­zen­lij­king een zui­ve­re en mach­ti­ge kunst­ui­ting ie maken, een syn­the-ti­i­see­rend beeld van een haast ge­sty­leerd-e wer­ke­lijk­heid, zijn er an­de­ren, de zoe­kers, waar­tus­schen de mees­ters die de eer­ste ont­lui­king van die won­der­ba­re uit­vin­ding bij­woon­den en me­de­werk­ten aan de pri­mi­tie­ve ont­wik­ke­ling ervan, — de zoe­kers die nog steeds in het la­by­rinth van hun la­bo­ra­to­ri­um, nflvor­schen en ver­be­te­ren, vin­den en wij­zi­gen, bou­wend de mid­de­len die e-ens van het « tril »-beeld zul­len maken de « spie­gel » van bet leven.

Drie groote vraag­stuk­ken voor­al zijn op weg ter op­los­sing: de « spre­ken­de film », de « re­lief-film » en de « kleur­film »; een tech­ni­sche tri­lo­gie waar­over we «enigs­zins zul­len uit­wij­den .

Dit ge­dacht, het woord aan te pas­sen aan het le­ven­de maar zwij­gen­de beeld, is zoo oud als '

De eer­ste die van deze syn­chro­ni­sa­tie bet. voor­naams­te oog­merk zij­ner na­vor­schin­ge» maak­te is Leon Gau­mont, «n lang­zaam zag deze groote tech­ni­cus de ver­we­zen­lij­king ervan zich afteek­e­nen. Voor hef oog­en­blik is hei be­paal­de prin­ciep zeker nog vat­baar voor heel veel ver­be­te­rin­gen, doch nu reeds mag

de uit­vin­der hoogen op eene to­ta­le ver­we­zen­lij­king van de « spre­ken­de film » die heel juist de weer­ga­ve van het leven is.

De twee be­lang­wek­ken­de uit­vin­din­gen: de spreek­ma­chi­ne en de ki­ne­ma­to­graaf zou men na­tuur­lijk trach­ten samen te bren­gen. In schijn was het een heel ge­mak­ke­lijk vraag­stuk waar­aan velen zich waag­den, maar die snel ont­goo­cheld en mis­moe­digd hun op­zoe­kin­gen lie­ten varen, daar een vol­maak­te syn­chro­ni­sa­tie van het­geen men ziet en het­geen men zegt nu ónmo­ge­lijk toe­scheen door ono ver­ko­me lij ke moei lij khe­den.

In­der­daad, opdat de pho­no­gra­fi­sche op­na­me dui­de­lijk ge­noeg mo­ge­lijk ware, was het noodig dat de af­stand tus­schen den mond van den spre­ker en den pho­no­graaf zoo ge­ring mo­ge­lijk was. Van daar die nood­za­ke­lijk­heid den spre­ker ki­ne­ma­to­gra­fisch op te nemen op af­zon­der­lijk of in haast on­be­weeg­lij­ke? toe­stand voor het op vang toe­stel.

Van­daar dus ook dat al de op­zoe­kin­gen moesten in­een­ge­bracht tot dat een-e doel: de pho­no-op­na­men te kun­nen ver­we­zen­lij­ken op ver­schil­len­de af­stan­den en zon­der eën be­paal­de hou­ding te ver­gen, en sterk ge­noeg om bij de weer­ga­ve te ver­mij­den ge­bruik te maken van; toon ver­ster­kers met lucht of elect­ni­ci­teit.

Be­ni­ge j-aren voor den oor­log scheen Kdiso­ni een zeker mid­del te heb­ben -ge­von­den om zulks- te ver­hel­pen, maar men

Een ge­leer­de pro­fes­sor, eene re­de­voe­ring uit­spre­ken­de, ter­wijl ge­lijk­tij­dig de pho­no­graaf zijn stem, en het ci­ne­ma-toe­stel zijne ge­ba­ren, op­vangt.

moet den­ken dat de uit­vin­ding van den groo­ten Ame­ri­kaan­se­be­mi ge­teer­de de op­los­sing niet gaf, ver­mits liet stil­zwij­gen over deze nieu­wig­heid be­waard werd.

Het was in 1912 dat Leon Gau­mont voor het eerst een prak­ti­sche op­los­sing voort­bracht: voor­drach­ten wer­den uit­ge­spro­ken van op het witte doek: klei­ne toom­eel­stuk­jes, als b. v. « L’Asile de Nuit », van Max Mau­rey, wer­den « spre­kend af­ge­rold ». Dat waren de eer­ste ui­tin­gen van deze uit­vin­ding. Maar on­ein­dig is het ver­schil tus­schen die zeker knap­pe maar on­vol­le­di­ge pho­no-toonee­len en den « film par­lant » die voor het oog­en­blik -de laat­ste ver­be­te­ring ervan is.

De groot­ste moei­lijk­heid, is het ui­terst ge­lijk aan­zet­ten en af! o open der twee toe­stel­len: ki­ne­ma­to­graaf en pho­no­graaf. Van daar

An­der­zijds m-oet de pho­no­graaf met een he­paalS­fe ge­lijk­blij­ven­de snel­heid loop­en, en juist de­zelf­de als hij de op­na­me, opdat de toon zijn juis­te ver­hou­ding van uit­ge­strekt­heid be­hou­de, waar­voor de ma­chi­ne zeer ge­voe­lig is; ie­de­re af­wij­king brengt een* « val-sclien» toon. En de ki­ne­ma­to­graaf is dik­wijls eet\ on­rus­ti­ge broe­der, loopt niet steeds zoo ge­lijk­ma­tig: b. v. een aan­een-pi­ak­king der beel­den doet slechts wei­nig den film ver­tra­gen; de spreek­ma­chi­ne, ver­bon­den zijn­de, loopt even­eens tra­ger, de toon krijgt daar­door een in­zak­king om dan plots terug i»i de hoog­te te snel­len, schril en soms bur­lesk; van daar dus dat de ki­ne­ma­to­graaf moet ge­re­geld naar den pho­no­graaf. Men moest ook re­ke­nen met de mo­ge­lijk­heid dat de naald van de spreek­ma­chieim over de plaat glijdt en eene lijn over­springt. In dit geval is een bij­draai­er van den film noodig om beeld -en klank terug in har­mo­nie te bren­gen. Het is weer tot een elec­trisch dis­po­si­tief dat men zijn toe­vlucht neemt.

De syn­chro­ni­sche gang van ki­ne­ma­to­graaf en pho­no­graaf wordt dus elec­trisch ge­re­geld en de -eer­ste wordt in wer­king gezet na de twee­de en wel door een elec­trisch kon­takt aan­ge­bracht op de schijf die de phouop­laat draagt. Zoo blijkt alles een­vou­dig en de ope­ra­teur heeft slechts een ge­wo­ne phd­no-. graaf In wer­king te zétten.

Twee klei­ne -etec­tri­sche mo­tors, van ge­lij­ke kracht, wor­den aan­ge­kopp-ekl op den­zelf­den ge­lijk-stroom. Maar de in­duc­tie van die mo­tors wordt on­der­ver­deeld in een­zelf­de aan­tal sec­ties, en elk der sec­ties van den eenen stroom wordt ver­bon­den aan een sec­tie van den an­de­ren, in de­zelf­de volg­or­de; zoo kan de eene motor niet draai­en zon­der dat ook de an­de­re het­zelf­de aan­taal wen­te­lin­gen doet.

Wan­neer in zulke voor­waar­den -de eer­ste i-ndu­e­ti-es­troom den pho­no­graaf be­he-er­soht, de twee­de den ki­ne­ma­to­graaf, en de snel­heids­ver­li­ou­di­i­ig der mo­tors, en der ap­pa­ra­ten zoo t§ ge­re­geld wordt dat de af­rol­ling van den band de­zelf­de snel­heid heeft al-s deze bij de too-n* op­na­me, dan is de syn­chro­ni­sa­tie ver­we­zen­lijkt. Het is wel ver­staan dat de film­op­na­me ter­zelf-der­tijd als de toon­op­na­me plaats grijpt, deze twee toe­stel­len-, syn­chro­nisch ver­bon­den zijn­de op de­zelf­de wijze als de pro­jec­tie en ver­klan­kin-gs­ap­pa­ra­ten.

Men maakt ook ge­bruik van -een -in­scha­ke­ling eener wij­zer­plaat in wel­ker stroom de -naald door de spreek­ma­chi­ne of door d’en ki­ne­ma­to­graaf wordt in be­we­ging ge­bracht.

Bij ge­lijkloop­en der twee toe­stel­len blijft de naald stil­staan, zwenkt ze naar rechts of link-s dan weet de ope­ra­teur dat de ki­ne­ma­to­graaf te snel of t-e traag loopt en kan zulks ver­be­te­ren. Deze wij­zer­plaat kant ook ver­van­gen wor­den door drie ver­schil­lig ge­kleur­de lam­pen, waar­van 1>. v. de witte de re­gel­ma­ti­ge, de roode en de- gro-ene de de­fec­te be­we­ging aan­ge­ven-. De weer­stand komt ook nog in aan­mer­king voor het au­to­ma­tisch in­wer­ken op de snel­heid der twee toe­stel­len, i-iu ver­bin­ding met de wij­zer­plaat, waar­door de stroom wordt af­ge­sne­den langs de zijde waar­heen de naald over­helt; zoo wordt de snel­heid ge­wij­zigd. Dan heeft men ook nog de mar­me­ren plaat, ge­noemd « or­kest­mees­ter », waar­op de com­man­do- en wij­zi­ging-s-toe­stel­len zich be­vin­den.

Wat den pho­no­graaf be­treft, deze be­staat uit twee schij­ven au­to­ma­tisch ver­bon­den- om een on­af­ge­bro­ken gang, in on­be­paal­de» tijd te ver­ze­ke­ren. Zoo bel-et niets gansch een- too-neel­werk uit te voe­ren, zelfs zon­der tus-scheh-poos: want dé ar­tist en zul­len maar l/20e se­kon­de noodig heb­ben orn van kos­tuum te ver­an­de­ren, de ma­chi­nis­ten om de scher­men te ver­zet­ten.

Ken groot voor­deel van den spre­ken­den film op het toonéel is dat alles in -open lucht op­ge­no­men wordt, te mid­den van de over­wel­di­gen­de n-aHi­uid-ekors, in in­ten­se wer­ke­lijk­heid.

Bui­ten­dien, tot in de verste uit­hoe­ken va» het land, zul­len ver­toon­in­gen kun­nen ge­ge­ven wor­den waar de be­roemd­ste tooneel-spe-le­rs, de be­roemd­ste zan­gers op­tre­den. De re­de­voe­rin­gen onzer re­de­naars zul­len een blij­vend dok tin­rent zijn, een ver­eeu­wi­ging der ge­ni­a­li­teit. Tiet is de ver­een­vou­di­ging der kie­zers­eam­pan­je. Voor wat het on­der­wijs be­treft, zijn de voor­de-elen van deze uit­vin­ding van on­be­re­ken­ba­re draag­kracht. Heel het land zal de les­sen der be­roemd­ste pro­fes­so­ren kun­nen vol­gen, tien­maal meer be­lang­wek­kend dan de le­zing der be-st-e we­ten­schap­pe­lij­ke wer­ken. De nieuw­ste ideeën kun­nen da­de­lijk wor­den ver­spreid: het is nog meer dan aan­schou­we­lijk on­der­wijs; de kunst in het be­reik van ieder ge­steld.

De spre­ken­de film is in zulk evóiu­tie-sta-di­um ge­ko­men dat de prak­ti­sche mo­ge­lijk hede» gèen lou­te­re il­lu­sies meer zijn.

blad­zij­de voor de cVrou­tD

cVre­miën aan ome ßeze­res­sen

/ Steeds de be­lan­gen zij­ner le­zers en le­ze­res­sen in acht ne­mend, wil De Ci­ne­ma ook nu en dan een blad­zij­de mo­de-iÇk mo­del­len geven. De teek­e­ning, welke men hier af­ge­beeld ziet, werd uit het tijd­schrift De Nieuw­ste Mot­jes ont­leend, fy* over­al ver­krijg­baar aan 1.50 frank.

Af. Als pre­mie voor onze le­ze­res­sen; stéllen we knip­pa­troons op maat, van deze mo­del­len be­schik­baar; om deze te be-,n. komen, tegen ma­ti­gen prijs, be­hoeft men ons slechts het hier­aan ge­hecht bon­ne­tje te doen ge­wor­den, als­me­de . a, 1 frank in post­ze­gels of post­man­daat, en de vol­gen­de in­lich­tin­gen; naam en voor­naam, adres, tail­le-maat, W num­mer van het model. Wie een de­ge­lijk op maat ge­knipt pa­troon ver­langt, tegen spot­goed koop­en prijs,

tJO) .. Y, make van deze éénige ge­le­gen­teid ge­bruik.

"nk Alle or­ders doen ge­wor­den aan J. FELIX, 20. Al­bert de La­tour­straat, Brus­sel, of aan den uit­ge­ver 'l '•••. ‘fjf. van de Ci­ne­ma. DE DI­REC­TIE.