CI­NE­MAW

OR­GAAN DER CI­NE­MA’S VAN BELGIË

Aan­ge­slo­ten bij den „ Bond der Bel­gi­sche Pe­ri­o­die­ke Druk­pers ”

ETHEL CLAY­TON

I Ci­ne­ma ZOOL­OGIE I

000000

Sta­tie­plein, 21, Ant­wer­pen - Te­le­foon 5259

AN­VERS

LOUIS CA­VENTS

In­stal­la­ti­ons et Répa­ra­ti­ons d’EIec­tri­cité

Mai­son Prin­ci­pa­le:

21, RUE LÉOPOLD

Suc­cur­sa­les

60, rue de l’Église 118, rue Na­ti­o­na­le

Ate­liers:

rue Guil­lau­me Tell, 1

GROS

Devis gra­tuit sur de­man­de

DÉTAIL

LAM­PES PHI­LIPS

Spéci­a­lité: LUSTRE­RIE

FA­BRI­QUE:

Rue Virçotte, 88( ' BOR­GE­HHOUT [An­vers] —

TE­LEP­HO­NE 5842

Kor­te­lings te Ant­wer­pen:

HAC­KIN!

I Kar­l­bui­zers­straat, 9â Brus­sel |

De laat­ste su­eees­fil­men j

! De Lief­de sterft nooit;

I Zijn Plicht |

\ Ver­los­sing

De Zee­dui­vel

huis DE LANGE

Groen­straat, 69, Brus­sel

Kor­te­lings te Ant­wer­pen:

Een film van bij­zon­de­re groote waar­de

De Klei­ne Mar­te­la­res

D. W. Grif­fith

met LI­LI­AN mm

De echt­schei­ding tus­schen Wil­li­am S. Hart en Wi­nif­red West­o­ver zal een dezer dagen uit­ge­spro­ken wor­den. Zij waren op St-Ni­k­laas­dag 1921 ge­huwd, en uit hunne ver­ee­ni­ging is een baby ge­bo­ren die Wil­li­am S. Hart tot nu toe nog niet ge­zien heeft, daar de ech­te­lin­gen reeds zeven maan­den ge­schei­den leef­den.

« Ci­ne­ma­nieuws ».

Mijne loop­baan schoof bij mijn hu­we­lijk op het ach­ter­plan. Mijn — echt­ge­noot is nu mijn ge­heel leven, hij schijnt mij toe het ver­le­den en de toe­komst in zich te heb­ben en hoop het al­tijd te mogen wezen. »

Dit was eene klei­ne hu­we­lijks­speech ge­hou­den door haar, die al­ge­meen ge­kend was als de lieve klei­ne Wi­nif­red West­o­ver, al­vo­rens zij de vrouw werd van Wil­li­am S. Hart.

<( Het is toch zoo schoon, zegde zij, dat al uwe hoop, al uwe be­trach­tin­gen, al uw doen en laten zoo in twee har­ten ver­smol­ten wor­den op zulke wijze dat die twee per­so­nen maar één uit­ma­ken. O, ik zal mis­schien aan de Suf­fra­get­ten mis­ha­gen, zou het niet? Ik heb nu een heer en mees­ter en ik stel mij voor als zijn­de een (_ wijn­gaard­rank die zich rond een boom, als een steun rond­krin­kelt. »

En zij scha­ter­de het joe­lig uit van la­chen ter­wijl zij stree­lend haar lief klein voetje over den rug liet glij­den van Congo, de groote dog­hond van Mr. Hart,

(( Ik ge­loof vast dat ik het hart van Congo ook al ver­o­verd heb, zegde zij, want wij zijn reeds goede vrien­den en ook, hij vaart goed met mij want hij eet gaar­ne cho­co­la­de en koek­jes! » en weer gilde zij het uit met een zil­ver­klin­ken­de lach.

Wij allen ken­nen Bill Hart, die de ge­woon­te heeft een groot open vuur in zijne huis­ka­mer te be­zi­gen. Groote blok­ken hout bla­ker­den in het vuur en de vlam­men wier­pen een vaal licht door de kamer, deze met eene zach­te tem­pe­ra­tuur ver­war­men­de, en er hunne dan­sen­de scha­du­wen toove­rend, ter­wijl Me­vrouw

Hart zich er in het volle licht van be­vond: eene echte ver­heer­lij­king van de godin van Wil­li­am’s hart en van zijn haard.

Wi­nif­red is in­der­daad ver­ruk­ke­lijk schoon. Hoe is het an­ders mo­ge­lijk dat zij het hart zou kun­nen ver­o­verd heb­ben van dien on­tem­ba­ren rui­ter, die woest en wild kan zijn als een echte cow­boy en die « ginds » de be­ruch­te be­faamd­heid heeft van de ((Man met de twee re­vol­vers ».

« Groot­moe­der zegde mij al­tijd, ver­tel­de zij voort, dat ik eene goede nei­ging had om al­tijd jonge doch­ter te blij­ven. En in­der­daad, ik heb nooit vee] van jon­gens ge­hou­den en heb er nooit met om­ge­gaan. Billy is mijn eer­ste ge­lief­de. Wij heb­ben el­kaar leeren ken­nen toen wij samen « John Pet­ti­coats » («De Hel der Ste­den») in New-Or­leans draai­den. Zie, en met eene plot­se­lin­ge ge­we­ging die de sla­pen­de Congo in­eens deed op­sprin­gen, haal­de zij uit eene schuif eene teek­e­ning van een tooneel uit « John Pet­ti­coats » haar met Billy ver­beel­den­de.

» Is het niet aar­dig? Als wij er nog aan den­ken dan ge­looven wij waar­lijk dat deze teek­e­ning echt pro­fe­tisch was.

» O, dat was toch wel een aar­dig toe­val, zegde zij. Nooit had ik uit Ca­li­fo­mië ge­weest tot­dat ik be­sloot de reis naar New-Or­leans te maken, om in het ge­zel-

CI­NE­MA­WE­REI.I» »

schap van Mr. Hart mede te spe­len. Wan­neer wij niet moesten draai­en maak­ten wij uit­stap­pen. Het was alsof Mr. Hart mijne wen­schen op voor­hand raad­de want ze­ke­ren dag stel­de hij mij voor ken­nis te maken met Thora Holm, waar ik reeds lang naar ge­tracht had.

» Hij dacht dat dit eene goede ge­le­gen­heid voor mij was om eeni­ge schoo­ne schil­der­stuk­jes te maken. Hij wist dat, toen ik vroe­ger met moe­der naar bui­ten ging, ik groot ge­noe­gen vond met schil­de­rij­tjes te maken. Het is daar een echt toover- en schil­der­ach­ti­ge land­streek.

» Op ze­ke­ren dag moest ik naar New-York ver­trek­ken om er mijne ver­bin­te­nis te vol­bren­gen ter­wijl Bill daar te plaat­se bleef. Ge­du­rig waren wij in be­trek­king ’t zij met de te­lep­hoon of met de te­le­graaf. En als hij naar New-York óver­kwam dan be­zoch­ten wij alle ma­ga­zij­nen, alle ho­tels en dan­cings de­wel­ke hij goed scheen te ken­nen. Alles was mij schoon, alles was mij won­der­vol, tot­dat hij we­der­om ver­trok en dan had ik geen ver­maak noch uit­span­ning meer.

» Een wei­nig later moest ik eene ver­bin­te­nis teek­e­nen van vijf jaar toen ik van Bill een te­le­gram kreeg mij aan­ma­nen­de geen kont­rakt te teek­e­nen al­vo­rens ik zijn schrij­ven kreeg. Ik dacht dat hij mij voor­stel­len zou met hem in zijn aan­staan­de film te draai­en, maar toen de brief kwam deed hij mij het voor­stel zijne vrouw te wor­den.

» Ik was zeer ge­luk­kig, o! zeer ge­luk­kig, en ik sein­de hem oog­en­blik­ke­lijk dat ik zijn voor­stel aan­nam. Zes dagen later ver­trok ik met moe­der naar het Wes­ten. Wij kwa­men ’s Maan­dags in Los An­ge­los aan en ’s Woens­dags waren wij ge­huwd. Dan gin­gen wij onze wit­te­broods­we­ken te San Fran­cis­co door­bren­gen. »

Wi­nif­red was over haar hu­we­lijk ui­terst fier en ie­der­een noodig­de zij uit om even tot op het eer­ste ver­diep te komen om haar uit­zet te komen be­kij­ken. Aldus toon­de zij den be­zoe­ker eene reus­ach­ti­ge hoe­veel­heid prach­tig lijn­waad, klee­de­ren, ge­schen­ken, even­als de ver­lo­vings­ring dien zij van Bill ont­van­gen had.

Prach­ti­ge ju­wee­len die zij als ge­schen­ken ont­van­gen had vol­le­dig­den de ver­za­me­ling.

« Ik heb den in­druk, zoo ging Me­vrouw Hart voort, dat ik de beste en de lief­ste man der we­reld bezit die er be­staat. Hij is vrien­de­lijk en bui­ten­ge­woon goed voor mij. »

Wi­nif­red dacht er niet aan van het witte doek te ver­la­ten. In­te­gen­deel zij hoop­te in de fil­men van Wil­li­am Hart die hij wel­haast zou voor­bren­gen, mede te draai­en en als­dan zou zij voor­ko­men onder den naam van Wi­nif­red Hart.

Mr. W. Hart had zelf deze wensch uit­ge­drukt en er bij voe­gen­de dat zij knaip ge­noeg was om dien naam te voe­ren.

Toen waren hare dagen goed ge­vuld./ Zij had on­der­von­den dat het lie­ve­lings-in­stru­ment van Mr. Hart de harp is, en daar zij vroe­ger dit in­stru­ment ook be­speel­de, had zij het terug aan­ge­vat om het te be­tok­ke­len met meer vuur, met meer moed en ie­de­ren dag ont­ving zij les van eene be­faam­de har­pis­te.

De Wal­la­ce Reid’s waren hun ge­bu­ren en aan de an­de­re zijde woon­den de Wil­li­am Des­mond’s met hun lief doch­ter­tje Jo­han­na dat alle dagen het lang­ver­wach­te be­zoek af wach­te van Daddy Hart.

« Och, zegde Wi­nif­red, wij bei­den, Billy en ik wij aan­bid­den kin­de­ren en mijn eenig­ste wensch is een tal­rij­ke kroost te heb­ben. »

Aldus hadde het goed kun­nen ge­beu­ren dat haar wensch zou ver­we­zen­lijkt ge­wor­den zijn.

Dit is ge­schie­de­nis vóór en kort na het \ hu­we­lijk van Wil­li­am S. Hart met Wini- -J fred West­o­ver.

Vele huis­ge­zin­nen van film­ster­ren zijn ge­luk­kig in hun hu­we­lijk, maar een nog groo­ter aan­tal zijn het niet: een be­wijs te meer dat ook film­ster­ren maar ten slot­te ge­wo­ne ster­ve­lin­gen zijn, en ook door ver­driet en te­gen­spoed kun­nen be­proefd wor­den.

Bij het ver­schij­nen dezer re­ge­len zal de echt­schei­ding mis­schien reeds uit­ge­spro­ken zijn en zul­len er drie dool­aards meer op de we­reld zijn...

... tot­dat we kor­te­lings weer van een nieuw hu­we­lijk zul­len hoor­ens waar­in mis­schien namen ge­noemd wor­den die nog niet lang ge­le­den uit onze pen vloei­den...

En zoo draait ook de we­reld immer voort. NEMO.

€ CI­NE­MA­WE­RELD »

Ui CO

rT3

ra,—I 05

Vj* ra

ü” ts

I -fc\5 • -H 3

to tl K;

C-31 û 4)

CO 4)

rri 4> CQ

E-fi 3

o . CQ-JCQ

4J S1

„73

g. o i_öj) 33 45

co . -“0 cd:<ü n > pp 0)

cd

co CD

3 45’

05 3 ~v

ra 'S

ï -1 tta

45 05

15 -3

SI 45

rz çj

CL -o

ra 33

ra ra cd —'

öoQ a

~a ~ co ra -3 .3 ra.-ta

ÖO S> B 0(3

-a 33 ü ra.

«CI­NE­MA WE­RELD »

DE FILM

Met welke toe­stel­len kan men le­ven­de beel­den be­ko­men?

De cinéma­to­grap­hie, de kunst zijn­de om de be­we­ging en het leven door pro-jek­tie weer te geven, ver­eischt twee af­zon­der­lij­ke be­wer­kin­gen:

1° de be­we­gin­gen ont­bin­den per reeks van pho­to­graphi­sche op­na­men;

2° die op­na­men, po­si­tief over­ge­bracht, ze op het scherm pro­jek­tee­ren met de­zelf­de snel­heid die men be­noodig­de om ze op te nemen.

Het ap­pa­raat der ge­broe­ders Lumière, de uit­vin­ders van den ei­gen­lij­ke ci­ne­ma, dien­de ter­ge­lij­ker­tijd als op­na­me en als pro­jek­teer­toe­stel, daar het prin­ciep der ont­le­ding en het we­der­om sa­men­stel­len der be­we­ging het­zelf­de was.

Ten hui­di­gen dage be­zigt men twee soor­ten toe­stel­len, het eene, ne­ga­tief ge­naamd, die­nen­de tot de op­na­men, het an­de­re, ge­zegd po­si­tief, die­nen­de al­leen­lijk ter pro­jek­tie.

Het op­na­me­ap­pa­raat bevat eene zeer klei­ne don­ke­re kamer vóór de­wel­ke eene krach­ti­ge lens is aan­ge­bracht; daar­ach­ter be­vindt zich het méca­nis­me dat toe­laat de band re­gel­ma­tig af te rol­len, ter­wijl dit­zelf­de méca­nis­me de ge­wil­de stil­stan­den in den loop van het ge­voe­li­ge lint zal te­weeg bren­gen.

De ci­ne­ma­to­graaf be­zigt zijn toe­stel zooals een ge­woon pho­to­grap­hie-ap­pa-raat, 't is te zeg­gen, hij vijst het op een voet­stuk, richt het naar het op te nemen voor­werp, brengt dit in het veld der lens met zich van een lijn­rich­ter te be­die­nen en brengt de kruk of ma­ni­vel­le die de band zal doen af­rol­len in be­we­ging.

De drie­voet waar­op het toe­stel rust is voor­zien van een cir­kel­vor­mig vlak dat den ci­ne­ma­to­graphist toe­laat zijn toe­stel naar links of rechts te draai­en ten einde het van plaats ver­an­de­ren­de voor­werp te kun­nen vol­gen of om een pa­no­ra­ma-zicht op te nemen. Het is aan de East­man Kodak Cy van Ro­ches­ter (U.S.A.) dat men de eer­ste band in cel­lu­loïde, be­dekt met zil­ver­bro­mie­de.te dan­ken heeft, en waar­van de En­gel­sche be­na­ming « film » (d.i.

let­ter­lijk ver­taald: vlies) sinds­dien over­al bur­ger­recht heeft ver­wor­ven.

De cel­lu­loïde voor films bevat eene re­la­tief hooge dosis in houtal­kool op­ge­los­te kam­fer, waar­bij men eeni­ge bal­sem­ach­ti­ge pro­duk­ten ge­voegd heeft om hem buig­za­mer te maken. Dit alles wordt in dunne lagen op eene ge­po­lijs­te me­ta­len plaat uit­ge­stre­ken, en laat, na ver­dam­ping, een door­schij­nend plooi­baar en weer­stand bie­dend vlies ach­ter dat hoofd­za­ke­lijk uit cel­lu­loïde be­staat.

De films be­stemd voor de op­na­men wor­den over­dekt met eene ui­terst ge­voe­li­ge laag zil­ver-ge­la­ti­no-bro­mie­de. Ten hui­di­gen dage heb­ben zij allen het­zelf­de for­maat opdat al de ban­den in alle ci­ne-ma-ap­pa­ra­ten zou­den kun­nen ge­be­zigd wor­den.

Het for­maat der beel­den is 18 mil­li­me­ter hoog op 24 mil­li­me­ter breed. Ieder beeld is van het vol­gen­de ge­schei­den door eene tus­schen­ruim­te van 1 mil­li­me­ter. Langs de beide zij­kan­ten, juist op de boor­den, is er een band van 5 1 /2 mil­li­me­ter breed die voor­be­hou­den is aan de door­bo­rin­gen, die­nen­de voor de tand­ra­de­ren. Ter­wijl de ope­ra­tor draait, glijdt de ge­voe­li­ge band ach­ter de lens door en neemt de op­een­vol­gen­de beel­den op met eene ver­an­der­lij­ke snel­heid vol­gens de be­we­gin­gen van het voor­werp. Ge­woon­lijk is dit 16 beel­den der se­kon­de, t. t. z. 960 per mi­nuut, wat dan 16 m. 20 film geeft.

Deze band wordt door de ge­wo­ne mid­de­len ont­wik­keld: dia­midop­he­nol of hy-dro­quin­o­ne.

Spe­ci­a­le ka­ders laten toe van in­eens een band van 50 meter te ont­wik­ke­len. Af­ge­spoeld zooals eene ge­wo­ne pho­to­graphi­sche plaat wordt hij na­dien in een bad so­di­um­hy­po­sul­fiet ge­dom­peld, daar­na ge­was­schen en ge­droogd.

Om nu de po­si­tie­ve band te ver­krij­gen ge­beurt het af­trek­ken bin­nen in eene doos voor­zien van eene gloei­lamp en van een zelf­de af­rol­me­ca­nis­me als dit der op-na­me-ap­pa­ra­ten.

De film waar­op de ne­ga­tie­ve beel­den ge­no­men wer­den en de on­be­prent­te film be­stemd voor de po­si­tie­ve beel­den, wor­den tegen el­kaar ge­plaatst, ge­la­ti­ne tegen ge­la­ti­ne, en glij­den alzoo de licht­bron voor­bij.

Van den ne­ga­tie­ven band maakt men

« CI­NE­MA­WE­RELD »

zoo­veel po­si­tie­ve fil­men als men wil. Na ont­wik­keld, ge­fixeerd, ge­was­schen en ge­droogd te zijn, wor­den de ko­pij­en ver-eenigd in de volg­or­de der toonee­len, en aan­een­ge­hecht met cel­lu­loïde op­ge­lost in ace­to­ne.

Daar­na wordt de film op eene me­ta­len bo­bijn op­ge­rold. (Elke bo­bijn is een deel,

b. v. een film in 4, 5, 6 dee­len.

De ver­schil­len­de exem­pla­ren van dien ne­ga­tie­ven film zijn allen net de­zelf­de en wan­neer men twee ver­schil­len­de proe­ven vlak op el­kaar moest leg­gen, zou­den de on­be­weeg­ba­re voor­wer­pen juist sa­men­val­len en de be­weeg­ba­re de­zelf­de af­wij­kin­gen ver­too­nen te­gen­over het voor­af­gaan­de beeld.

Laat ons nu voor­stel­len dat de film in het pro­jek­tie­ap­pa­raat is ge­bracht en dit klaar is om in wer­king ge­steld te wor­den.

Uit wat be­staat nu die won­der­lamp

Het pro­jek­tie-toe­stel, dat dient om ons de op de film ge­prent­te beel­den te tqo-nen, is sa­men­ge­steld uit een toover­lan-taam waar­van het kader, waar­door men de gla­zen zich­ten moet schui­ven, ver­van­gen is door een af­rol­me­ca­nis­me, ge­lijk aan dit van het op­na­me-ap­pa­raat.

Eén voor één komen de zich­ten, die het te pro­jek­tee­ren tooneel sa­men­stel­len, tus­schen de licht­bron en de lens, vóór het klei­ne ven­ster­tje dat op het scherm uit­geeft. Maar in­dien de glij-be­we­ging van den band on­af­ge­bro­ken moest zijn, zou dit aan den toe­schou­wer de in­druk eener on­dui­de­lij­ke streep weer­ge­ven; ook ge­beurt dit met tus­schen­poozen en schoks­ge­wij­ze: het af­rol­sys­teem van den band re­gelt dit op zulke wijze dat ieder beeld ge­du­ren­de een zeef korte tijd vóór het ven­ster ver­toeft, om daar­na de bewe-

CI­NE­MA­NIEUWS­JES

« In het Pa­leis des Ko­nings ». — Deze his­to­rie, naar de no­vel­le van F. Ma­ri­on Craw­ford, werd acht jaar ge­le­den ge­filmd door de Essanay Co. Naar wij ver­ne­men zal de Gol­dwijn Co deze ge­schie­de­nis op­nieuw voor het witte scherm be­wer­ken. De han­de­ling heeft plaats in het oud Moor­sch Pa­leis wan­neer Ko­ning Fi­lips II Ma­drid tot hoofd­stad van Span­je maak­te. De lief­des­ge­schie­de­nis komt er

ging voort te zet­ten en plaats te maken voor het daar­op­vol­gen­de beeld.

Het toe­stel brengt in ééne mi­nuit 960 licht­ver­duis­te­rin­gen te weeg, ge­du­ren­de de­wel­ke de 960 beel­den op de plaats komen om on­be­weeg­lijk op het scherm ge-pro­jek­teerd te wor­den tij­dens 960 af­rol-pe­ri­o­den. Deze stil­stan­den van den film wor­den door den toe­schou­wer hoe­ge­naamd niet be­merkt.

Wan­neer het toe­stel met de hand be­wo­gen wordt, moet de ma­ni­vel­le twee om­wen­te­lin­gen per se­con­de maken opdat de film met eene snel­heid van 16 beel­den per se­con­de voor­bij­snel­le. Een elec­tri­sche motor van 1/8 of zelfs van I/I2 HP. ver­vangt de hand van den ope­ra­teur op voor­dee­li­ge wijze en geeft aan de pro­jek­tie, voor eene ma­ti­ge uit­ga­ve, het voor­deel van een re­gel­ma­tig af­rol­len. 1

Er zou over dit on­der­werp nog zeer veel te zeg­gen zijn, want de stof is on­uit­put­te­lijk. We zulen dus maar niet spre­ken over de licht­bron­nen (boog­lam­pen, car­bid, alcool) even­als over den con­den­sa­tor wiens doel is het licht op het beeld samen te trek­ken en het over de gan­sche op­per­vlak­te te ver­dee­len. De wa­ter­bak dient om de warme uit­stra­lin­gen der lens op te slor­pen, daar deze, in­dien dit toe­stel niet voor­ra­dig moest zijn, de film zelve zou­den doen ont­bran­den.

Tus­schen de uit­vin­ding van den ci­ne­ma en de dag van heden zijn er reeds ze­ven- en twin­tig jaren ver­loop­en en on­danks al de ver­be­te­rin­gen welke er reeds aan dit vak zijn aan­ge­bracht ge­wor­den, is er het laat­ste woord nog niet over ge­zegd en staan ons nog, on­te­gen­spre­ke­lijk, won­der­ba­re ver­ras­sin­gen op dit ge­bied te wach­ten. Nemo.

ook in voor tus­schen Jan van Oos­ten­rijk en de be­koor­lij­ke Maria Do­lo­res de Men­do­za, wel­ker hu­we­lijk ver­bo­den werd door den Ko­ning en de vader van het meis­je. Hare blin­de zus­ter helpt haar om hen te ver­schal­ken. Maria ver­momt zich als het blin­de meis­je en ont­vlucht de kamer, waar zij op­ge­slo­ten is, ge­reed om naar een kloos­ter ver­voerd te wor­den. Het dra­ma­ti­sche eind­tooneel is dat zij ge­snapt wordt door den Ko­ning in de kamer van Jan van Oos­ten­rijk.

« CI­NE­MA­WE­RELD

Een Drama onder de Sneeuw

draagt van Ger­mai­ne te wet­ti­gen. De vader geeft zijne toe­stem­ming. De her­tog her­stelt en heeft woon ge­ko­zen in een na­bu­rig hotel. Zoo­d­ra hij kan wil hij naar de stad gaan om de noodi­ge for­ma­li­tei­ten te ver­vul­len ver­eischt tot het hu­we­lijk. Hij laat Anna te huis met hun doch­ter­tje.

Dok­ter Ser­vat, ver­no­men heb­ben­de dat de her­tog Anna al­leen heeft ge­la­ten, . breekt ’s nachts bij haar bin­nen en ver-( klaart aan de jonge vrouw zijn harts­tocht. Zij bidt hem drin­gend van die lief­des­be­tui­gin­gen ver­schoond te blij­ven. Ser­vat, alle kalm­te ver­lie­zend be­sluit te wach­ten tot de her­tog terug komt ten einde hem

Dr Ser­vat .... Al­ber­to Capoz­zi.

Op het top­punt van een berg be­von­den zich de her­tog de Ro­ve­ra en Anna, zijne ge­zel­lin: eens­klaps doen bei­den een ver­schrik­ke­lij­ke val en wor­den later in het

Eene der eer­ste ita­li­aan­sche fil­men, bi­zon­der ge­roemd om Maria Ja­co­bi­ni’s prach­tig spel en éénige sneeuw­toonee­len welke er in voor­ko­men.

huis ge­bracht van een pries­ter. De her­tog had alle ken­nis ver­lo­ren en dok­ter Ser­vat die er bij ge­roe­pen werd be­vond zich in den pijn­lij­ken toe­stand van hém te red­den wiens dood hij wen­sch­te. Hij be­min­de Anna tot gek wor­dens toe en om zijne lief­de te over­win­nen had hij zich hier tus­schen de ber­gen ge­ves­tigd.

De pries­ter roept de vader van den zieke aan de lij­desspon­de en bidt hem zijne toe­stem­ming tot het hu­we­lijk van zijn zoon met Anna te ver­leenen ten einde het lot van het doch­ter­tje dat de naam

uit te dagen. Doch Anna weet hem van zijn be­sluit af te bren­gen en Ser­vat gaat juist heen toen de her­tog bin­nen treedt. Deze is be­wust van het­geen er ge­beurt is en be­schul­digt Anna van on­trouw.

's Mor­gends wil de her­tog met het kind ver­trek­ken. Anna dit ver­ne­men­de kleedt zich in der haast. Aan het ven­ster ziet zij eene slede die zich ver­wij­derd met ie­mand die een pak in den arm houdt. Snel neemt zij ook eene slede en ver­volgt de vo­ri­ge. Mid­den in de ber­gen ge­ko­men, in eene klei­ne hut, vindt zij haar kind in

€ CI­NE­MA­WE­RELD »

te­gen­woor­dig­heid van dok­ter Ser­vat: deze be­kent dat hij het kind ge­roofd heeft om de moe­der naar hier te lok­ken.

De toonee­len die er dan vol­gen wor­den mees­ter­lijk ge­speeld en men ziet Anna die met de diep­ste ver­ach­ting het har­te­loos ge­drag aan Ser­vat ver­wijt, tot ein­de­lijk de her­tog, op zoek naar zijne vrouw, haar spoor ge­von­den heeft en in de hut ge­raakt de­wel­ke reeds onder de sneeuw be­dol­ven was. Daar ziet hij wat er ge­beurt en schiet de schelm neder.

Bei­den wor­den op­nieuw in vriend­schap ver­bon­den.

67, Plan­fen­straaf, 67 - BRUS­SEL

« eiN BMA WE­RELD »

De Wraak van het Nood­lot

(STAR­DUST)

ROL VER­DEEL­IN G:

Lily Bec­ker....

Henri Bec­ker .. Ma­da­me Bec­ker Je­thro Penny .. Ma­da­me Penny

Al­bert Penny ..

An­to­nio Mar­vel­li Daisy Ca­me­ron . Bruce Vi­si­go­th .. Tho­mas Cle­mons

( Hope Hamp­ton ( Edna Ross Tho­mas Mag­ui­re . Mad. Mary Foy .. Char­les Mus­set .... Vivia Ogden ( Noël Tear­le ( As­h­ley Buck Ge­or­ges Hum­bert .. Gla­dys Wil­son . Char­les Wellsley ... James Ren­nie

Dis ig de ge­schie­de­nis die be­leefd wordt door eene jonge juf­fer waar­van het on­ge­luk­kig­ste oog­en­blik van haar leven de dagen van glo­rie waren, omdat het recht tot de lief­de en tot het geluk haar ge­wei­gerd werd; het is ook de ge­schie­de­nis yan ou­ders die niets wil­den ver­staan, en van een echt­ge­noot die niets ver­stond... van een jonge vrouw waar­van zij het leven ver­gif­tigd heb­ben.

Lily Bec­ker was eene vrouw De­gaafd met een fijn ge­voel, die er een waar genot in vond hare ge­voe­lens uit te druk­ken bij mid­del van mu­ziek.

In bare om­ge­ving vond zij geene groote viend-se­hap, en wan­neer zij tot den ou­der­dom om te huwen ge­ko­men was had men haar ver­plicht Al­bert Penny, een ge­mee­ne kerel maar rijk aan geld, tot man te nemen. Het hu­we­lijks­le­ven was haar har­der dan bij haar te huis, waar zij ten min­ste haar ge­noe­gen en te­vens de lief­de van haar vader had. Hare schoon­moe­der was wreed te­gen­over haar en haar man bru­taal en zon­der hart. Ze­ke­ren dag dat er weder een bui­ten­ge­woon bru­taal tooneel was voor­ge­val­len be­sloot zij het huis te ont­vluch­ten. Zij ver­trok naar New-York en kreeg er een on­der­houd met den be­stuur­der eener groote tooneel­zaal, maar daar hare stem on­vol­ko­men be­werkt was, moest zij les nemen bij lee­r­aar Mar­vel­li, en dit kost­te 25 dol­lar per les. In de on­mo­ge­lijk­heid haar droom te ver­we­zen­lij­ken kende ze de noes­te kamp voor het leven van een jonge vrouw in een groote stad.

In haar kost­huis maakt zij ken­nis met Daisy Ca­me­ron. Daar Lily op het punt stond moe­der te wor­den zorg­de Daisy voor haar op lief­de­rij­ke wijze en

James Ren­nie who sup­ports Mge­p­ton

in "S

Vi­si­go­th. Zij viel zon­der be­trek­king en zon­der hulp­mid­de­len; de dood van haar kind kwam bare smart nog ver­groo­ten, en zij was ver­plicht aan Al­bert Penny geld te vra­gen. Deze ant­woord­de dat hij met haar niets ge­meens meer had en dat zij maar voor haar eigen moest zor­gen.

Dan wilde zij zich ver­gif­ti­gen, maar de dood

bracht haar in be­trek­king met den be­stuur­der va» e-n nieu­we schouw­burg ten einde van het fi­gu­ran­ten­korps deel te mogen maken. Vi­si­go­th, een rijk man, stel­de be­lang in Lily. Maar na de ge­boor­te va r haar kind kon zij heb tooneel­ge­zel­schap, dat in eeno an­de­re stad ging spe­len, niet vol­gen, bleef dus ach­ter en wei­ger­de met ver­ach­ting het aan­bod va»

< CI­NE­MAW­BRELD »

wilde niet van haar. Een jonge man die haar gade sloeg deel­de haar mede dat, op zijn aan­drin­gen, de dro­gist haar water in plaats van ver­gift had ver­strekt. Deze jonge man, die zich Tom Cle­mons noem­de, maak­te zich als dich­ter be­kend en dat hij be­slo­ten had, even­als zij, vaar­wel aan het leven te zeg­gen. Toen zij in haar kost­huis we­der­keer­de vond zij er geld door haar vader toe­ge­zon­den, en zij noodig­de Tom uit met haar te avond­ma­len.

Dit avond­maal had plaats in een ita­li­aansohe

res­tau­rant, en daar ont­moet­te Lily de lee­r­aar Mar-vel­li, die haar mee­deel­de dat hij haar over­al had ge­zocht daar hij be­reid was haar kos­te­loos, uit lief­de voor de kunst, zang­les te geven.

Een jaar stug en naar­stig wer­ken maak­te van haai eene der beste zan­ge­res­sen en wel­dra werd zij aan­ge­no­men aan het groot Opera. Haar man ein­dig­de het leven in een poor­weg­on­ge­val en dit open­de voor haar een nieuw leven, door zich met Tom Cle­mons in den hu­we­lijk­band te ver­bin­den.

COM­PAG­NIE CI­NE­MA­TO­GRAP­HI­QUE BELGE

Markt­straat, 30 - BRUS­SEL

10

« CI­NE­MA­WE­RELD »

MARIA JA­CO­BI­NI

DE STER uit ”Een Drama onder de Sneeuw”

Bo­logna zag haar ge­bo­ren wor­den over on­ge­veer een der­tig­tal jaren.

Hare jeugd ver­liep te Rome, de Eeu­wi­ge Stad, al­waar haar vader zijn han­del ge­ves­tigd had.

De jonge Maria wierp bloe­men in den Tiber, naast den En­ge­len­burcht, en glim­lach­te tegen de schip­pers die er onder de zonne n het Cir­kus der Zeven Heu­ve­len zwoeg­den.

band.

Van eerst af eve­naar­de zij de beste ver­tol­kers van het vas­te­land.

Maria Ja­co­bi­ni is eene noes­te werk­ster.

Haar eenig­ste wensch is eens te kun­nen draai­en in een Ame­ri­kaansch stu­dio, daar zij niet veel van de Ita­li­aan­sche werk­me­tho­des houdt.

In de Ita­li­aan­sche film­mid­dens zijn het eeu­wi­ge be­spre­kin­gen. Uren lang wordt er ge­re­de­twist om te weten op dit voor­werp wel op de juis­te plaats staat, of dat ge­baar van een ver­tol­ker wel het juis­te is. Men twist, men kra­keelt, groote woor­den wor­den er rond­ge­slin­gerd, en de tijd vliet heen. Ç

Sinds de laat­ste jaren spe­ci­a­li­seer­de

Maar ze­ke­ren dag bood zich ten ha­rent Sig­nor Eu­ge­nio uit Tu­rijn aan, die in haar die gaven her­ken­de die men niet be­komt noch door der­tig jaren stu­die noch door ja­ren­lan­ge prak­tijk, maar die in het bin­nes­te van ze­ke­re uit­ver­ko­re­nen slui­me­ren.

En in Juni 1913 draai­de zij haar eer­ste

Maria Ja­co­bi­ni zich in liet groote treur­spel, ge­tui­ge hier­van de su­per­film « Een Drama onder de Sneeuw ». Bi­zon­der­lijk de ho­me­ri­sche strijd­scène in de in­ge­sneeuw­de hut geeft blij­ken van haar groot ta­lent als dra­ma­tur­ge.

Een film van Mario Ja­co­bi­ni be­haalt hier immer een ge­wet­tigd reu­zen­suc­ces.

CI­NE­MA­WE­RELD »

Geïllu­streer­de Ci­ne­ma­nieuws­jes

Deze lieve ar­tis­te komt tot ee­re­be­stuur­ster be­noemd te wor­den van eene school in een klein plaats­je in Oa­li­for­nië. Dit zal nie­mand ver­won­de­ren wan­neer men ver­neemt dat Lois vroe­ger school­mees­te­res was in dit zelf­de plaats­je en aan deze be­die­ning, in ver­band ge­bracht met haar hui­dig be­roep is een klei­ne roman ver­bon­den.

LOIS WIL­SON Ln PA­RA­MOUNT PIC­TU­RES

Haar hui­di­ge rang als film­ar­tis­te dankt zij aan 'niets min­der dan aan haar in­spek­teur. In Ame­ri­ka, waar er in het on­der­wijs een veel bree­de­re geest heer­scht dan ten ont­zent, is dit mo­ge­lijk. De be­wus­te in­spek­teur, ver­liet ins­ge­lijks het on­der­wijs en is nu be­heer­der aan de Pa­ra­mount in­stel­lin­gen.

Het moet ech­ter ge­zegd wor­den dat Lois Wil­son als on­der­wij­ze­res niet erg ge­schikt was; haar ui­terst zacht­moe­dig ka­rak­ter liet haar niet toe • kracht­da­dig tegen de bel­ha­mels van hare klas op te tre­den zoodat zij er nooit orde kon onder hou­den.

Een brief van Char­lie. — Men maakt een brief van Chap­lin be­kend, eeni­ge jaren ge­le­den ge­schre­ven aan zijn broe­der Sid­ney: Deze luidt: « Mack Sen­nett is een goede baas, hij be­taalt mij Liv. 20 (pond) per week, maar in­dien gij wil­det, gij hebt groo­ter naam dan ik, zoudt gij ge­mak­ke­lijk Liv. 23 kun­nen ver­die­nen.

Kor­te­lings ach­ter dezen brief voch­ten de be­stuur­ders om Char­lie en be­taal­de er één hem Liv. 100 per week. Dit was voor de film: « Dough and Dy­na­mi­te ». Dezen band is nu op­nieuw uit­ge­ge­ven door Sid Chap­lin onder een nieu­wen titel.

Fan­t­azij. — In. menig vreemd land houdt men er aan de namen van onze groote film­vedet­ten, naar hune ge­west-spraak aan te pas­sen.

In Ca­na­da b. v. schrij­ven ze­ke­ren Ge­ne­viève Fe­li­se en Ha­thos, net alsof deze laat­ste een held der Drie Mus­ke­tiers ware.

Te Lon­den stond er op het pro­gram­ma van een revue: Pier­re de Ginng Hamp.

In Polen kent men in de Ci­ne­ma­to­gra-phi­sche mid­dens Ma­rien­de Pick­ford­ova en Dou­g­las Fair­banks­ky.

En te Rome maak­te men van Max Lin­der niets min­der dan Lin­der­no.

Teddy is de naam waar­on­der Dou­g­las Mac Lean hier het best be­kend is. Zijne ge­moe­de­lij­ke fil­men, met Doris May als par­te­nai­re, lig­gen nog frisch in ie­ders ge­heu­gen. Dou­g­las zal den­ke­lijk een tijd­lang het witte doek vaar­wel zeg­gen daar hij zijne eigen maat­schap­pij komt te stich­ten, die hij nu aan ’t in­rich­teh is.

DOU­G­LAS Ma­cLEAN

,n THO­MAS H. INCE PA­RA­MOUNT PIC­TU­RES

Een eigen film­maat­schap­pij heb­ben, voor eigen re­ke­ning kun­nen draai­en is de groot­ste wensch van elk Ame­ri­kaansch film­ar­tist, en zon­der­ling is het wel, wan­neer zij het zoover heb­ben kun­nen bren­gen, draai­en zij eeni­ge ban­den voor eigen re­ke­ning, lik­wi­deeren de maat­schap­pij en., slui­ten terug eene ver­bin­te­nis met eene film­maat­schap­pij af.

De toe­komst zal ons leeren of Dou­g­las Mac Lean hier uit­zon­de­ring zal op maken of niet.

12

< CIN BMA WE­RELD

Bull Mon­t­a­na is het ide­a­le type van den Ame­ri-kaan­schen ga­lei­boef (in fil­men na­tuur­lijk), en dit geluk (?) dankt hij aan zijn bru­taal ui­ter­lijk en aan zijne... op­ge­rol­de ooren.

Vroe­ger was Bull Mon­t­a­na clown in mu­sic-halls, daar­na bok­ser, en zijne zon­der­lin­ge oor­schel­pen

BULL MON­T­A­NA

Long be­fo­re he be­ca­me the ca­ve­man co­me­di­an of the screen, Bull was a boun­cer in a Bo­wery dance hall. Gosh, didn’t they be­ha­vel

zijn het re­sul­taat van een slecht ge­heel­de kwet­suur tij­dens een boks­match op­ge­loop­en.

Bull Mon­t­a­na draait voor al de film­maat­schap­pij­en en kont­rak­teert maar voor een paar ban­den met een en de­zelf­de maat­schap­pij. Dit is voor­dee-li­ger be­weert hij.

CINEM ANIEUW S JES

Een nieuw ver­lan­gen. — Harry Carey, welke zijn leven lang, op film en in wer­ke­lijk­heid, te paard ge­re­den heeft, wil nu een film maken op zee. Ze­ke­ren dag dus zul­len wij hem zien als een zee­bonk.

Jac­fyie’s vol­gen­de jilm. — De klei­ne Coo­g­an werkt aan een nieu­wen band en is ge­ti­teld: « Lang leve de Ko­ning! » naar de no­vel­le van Mary Ro­berts Ri­ne­hart. De ge­schie­de­nis speelt rond de jonge Prins Fer­di­nand Wil­lem Otto. De too-nee­len heb­ben plaats in de Bal­kansta­ten, te­gen­woor­di­gen tijd. Jac­kie als de kroon­prins et later als de Ko­ning zelf, welke ge­kroond qordt met groote plech­tig­he­den.

Col­leen s Hu­we­lijks­reis. — Col­leen Moore heeft haar film: « April­sche Gril­len », geëin­digd en treedt nu in het hu­we­lijk met John Mc Cor­mick. Hunne plan­nen zijn eene rond­reis te maken in Eu­ro­pa en daar­na zulen lzij zich ves­ti­gen in Zuid-Ca­li­for­nië.

Dou­g­las ju­ni­or aan de jilm. — Wil­li­am El­li­ott, na zijn lang ver­blijf in Eu­ro­pa, keert naar Ame­ri­ka terug. Hij is zin­nens eene serie fil­men te maken met de jonge Fair­banks, 12 jaar oud, de zoon van Dou­g­las, welke, naar het schijnt, ta­lent heeft ge­toond om even goed ac­teur te wor­den als zijn vader.

David W. Grij­jith’s nieu­we on­der­ne­ming. — De groote voort­bren­ger en vele leden zij­ner com­pa­ny zijn terug in New-York, na toonee­len ge­filmd te heb­ben voor zijn nieu­wen band: « De witte roos ». Bij het ge­zel­schap waren Carol Demp­ster, Mae Marsh, Ivor No­vel­lo, Neil Ha­mil­ton en Por­ter Strong.Zij kwa­men van Flo­ri­da waar hij een stu­die heeft te Miami aan de kust. Twee maan­den zijn zij weg ge­weest en heb­ben ook toonee­len ge­no­men in West-Loui­si­a­na en ane­de­re dee­len van de Ver­ee­nig­de-Sta-ten. Deze nieu­we film zal geëin­digd wor­den in de stu­dios van Ma­ma­roueck en zal ge­reed zijn in het begin van de Zomer.

Bij Sarah Bern­hardt’s er­je­nis be­hoo­ren twee fil­men waar­in zij mede « ge­draaid » heeft en haar ei­gen­dom zijn, na­me­lijk: « Het ge­beur­de in Pa­rijs », waar­in zij op­treedt in het voorp­sel, en « De Gun­ste­ling der Königin », waar­in zij de rol ver­tolkt van Ko­nin­gin Eli­sa­beth. Beide fil­men wor­den nu over­al in Frank­rijk ver­toond.

* CI­NE­MAW­BRELD »

— Brie­ven­bus —

Ant­werp F. C. — 1°) Ethel Clay­ton is ge­huwd met Jo­seph Kauf­man; ge­bo­ren op 8 No­vem­ber 1889.

2°) Lloyd Hug­hes zendt door­gaans zijn photo.

3°) Kor­te­lings schrij­ven we een nieu­we prijs­kamp uit; té ge­mak­ke­lijk mag hij nu ook juist niet zijn, niet waar, m’n beste?

Elval. — IP) Edm. Van Daële zendt zijne photo; hem in de Fran­sche taal te schij­ven; adres: 9, rue Blain­vil­le, Paris.

2°) Of zij zul­len ant­woor­den, valt te be­twij­fe­len, doch hunne photo zen­den zij in ieder geval.

3°) Emil Jan­nings en André Ro­an­ne zul­len u den­ke­lijk hunne photo wel gra­tis zen­den; u kunt bin­nen de 3/4 dagen ant­woord van hen ont­van­gen.

Sarah Lean. — 1») Mary Carr en Jo­h­n­nie Wal­ker;adres: c/o. Fox Stu­dios, 1401 Wes­tern Ave­nue, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

2) Den­ke­lijk on­ge­huwd; « Ba­thing Girls » zijn die lieve jonge meis­jes welke men in bad­toi­let in ze­ke­re toonee­len der Mack Sen­net en Suns­hi­ne fil­men ziet op­tre­den.

3°) Het meest be­ken­de stu­dio in Ame­ri­ka is dit der Fa­mous Play­ers-Las­ky Corp. (Pa­ra­mount).

Mae & Glo­ria. — 1°) Jane Faber, adres: 5, rue Théodule Ribot, Paris.

2°) Mar­qui­set­te Bosky, adres: c/o. 153, ave­nue de Wa­gram, Paris.

3°) Doro­thy Phi­lips is ge­huwd met Allen Holn-bar, haar «di­rec­tor»; dit be­duidt niet met haar « be­stuur­der », maar de man die hare fil­men * leidt.».

Will. Rus­sell.— Ip) Bry­ant Wash­burn, voor­naams­te fil­men: « Sins of St-An­tho­ny », « Avery good Yovngh Man »; adres: 7003, Haw­stor­ne Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2°) Ethel Clay­ton, voor­naams­te fil­men: « The Witch Woman », « Lad­der of Lies », « A Lady in Love »; adres: Lasky Stu­dios, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

3°) Wil­li­am Duncan, voor­naams­te fil­men: « The Figh­ting Trail», « A Man of a Might». «The Si­lent Ave­n­ger»; adres: Athle­tic Club, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

Mile Su­zan­ne. — Belga Film, 37, Barthélémy­laan, Brus­sel.

?. — 1°) De hoofd­ver­tol­ker van den film «Win­nen of Ster­ven » was Eddie Polo; de naam dier ver­tolk­ster werd niet ge­ge­ven.

Minou. — 1°) In « Kid Ro­berts, Gent­le­man van den Ring » werd de rol van Kid Ro­berts ver­tolkt door Re­gi­nald Denny en de rol van Ma­na­ger Joë Murp­hy door Hay­den Ste­ven­son; in de En­gel­sche taal te schrij­ven aan Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U.S.A.

2") De ware naam van Mu­si­do­ra is Ju­liet­te Ro­ques; den­ke­lijk on­ge­huwd; adres: 4bis, Ave­nue Gou­not, Paris.

Mu­guet. — Zeer kor­te­lings ont­vangt u vol­ko­men vol­doe­ning; zul­len niet na­la­ten er bij ge­le­gen­heid ge­bruik te maken; ’t spijt ons, maar vra­gen om in­lich­tin­gen wor­den al­leen door de Brie­ve­nen be­ant­woord.

Ri­go­let­to. -— 1°) Frank Mayo, adres: 7018 Franklin Ave­nue, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

2°) Betty Bal­four, adres: 41, Gra­ven Park, Wil­les­den, Lon­don N.W. (En­g­land).

3°) Madge Bel­la­my, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

Mu­si­cus. — 1» Mario Au­sonia, adres: c/oU.C.I. 51, via Macéra ta, Rome.

2°) Harry Carey, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

3°) Lon Cha­ney, adres: 1575, Ed­ge­mont at Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

As­sche­poes­ter­tje. — De hoofd­ver­tolk­ster van dien film was den­ke­lijk Josie Sedg­wich, adres: Bou­le­vard Ap­part­ments, Hol­ly­wood Boul­vard, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

N.-B. — Wat een lieve dek­naam, dit «tje» bi­zon­der­lijk.

Dürkopp — Wat ik over ’t geval denk, dat u aan Ses­sue Haya­kawa schreef in de ge­dach­te dat het eene vrouw was, is dat hij het hoogst waar­schijn­lijk zal op­ne­men dat u nog niet bijs­ter veel fil­men van hem zult ge­zien heb­ben.

2°) Eddie Polo . is ge­bo­ren in 1881. Voor­naams­te fil­men: « Grey Ghost», «The Cir­cus King», «The Bull’s Eye », adres: c/o Dream­land Film Go, Ltd., 5, Ren­n­weg, Wien (Oos­ten­rijk.

3°) Jac­ques de Ferau­dy zendt zijne photo door­gaans gra­tis; adres: 38, rue Cau­lain­court, Paris.

N.-B. — Ont­van­gen 1 frank.

Ver­geet-mij-Niet. — Vol­ko­men met u t’ak­koord; neem b.v. hunne tijd­schrif­ten; on­ge­luk­kig­lijk is daar niets of wei­nig tegen te doen; u moet met de mo­der­ne men­ta­li­teit af­re­ke­nen en daar is ’t nu juist ook treu­rig mee ge­steld. Ove­ri­gens zendt Patht b.v. wel meer dan een prach­ti­ge film in de we­reld. Gul­len hand­druk terug.

Star. — 1°) Frank Mayo, voor­naams­te fil­men: « Burnt Wings », « The Red Lane », « Tiger True.

2°) Men wordt « Star » wan­neer men in een film een rol, dë hoofd­rol, ver­tolkt, waar­op de ge­hee­le han­de­ling van het on­der­werp neer­komt.

3°) De echt­schei­ding tus­schen Wil­li­am S. Hart en Wi­nif­red West­o­ver is meer dan waar­schijn­lijk te wij­ten aan het feit dat hunne ka­rak­ters niet over­een­ko­men. Zie ver­der hoofd­ar­ti­kel in dit num­mer,

N.-B. — Als u eens naar Ant­wer­pen komt...

Clay­dis Wal­ton. — 1“) De voor­naams­te ar­tis­ten der Uni­ver­sal Film Mfg. Cy. zijn: Pris­cil­la Dean, Art Acord, Hoot Gib­son, Her­bert Rawl­in­son, Baby Peggy, Harry Myers, Gla­dys Wal­ton, Lee Moran, Miss du Pont, Re­gi­nald Denny.

2°) De voor­naams­te ar­tis­ten der Fox Cy, zijn: Shir­ley Mason, Wil­li­am Rus­sell, Wil­li­am Far­num, Tom Mix, Ma­d­lai­ne Tra­ver­se, Buck Jones, Gla­dys Broc­kwell, Clyde Cook (Du­dul­le), Ei­l­een Percy.

3°) Gor­don en Wil­li­am Rus­sel zijn geene fa­mi­lie: Gor­don Rus­sell is zijn ware naam; Wil­li­am Rus­sell heet in wer­ke­lijk­heid Wil­li­am Leach.

N.-B. — Geeft niets, hoor, zijn van pal­men­hout!

Denis & O. — 1°) Van welke maat­schap­pij was die film?

2°) Die ar­tis­te was Ro­se­ma­ry Theby.

3°) In « Dream­street » werd de rol van Gypsy Fair ver­tolkt door Carol Demp­ster en de roi van haar vader door W. J. Fer­gu­son.

Sp­hinx van Giseh. — 1°) House Pe­ters, adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U.S.A.; zendt zijn photo.

2°) Henny Por­ten zal u zeker hare photo zen­den, zooals Gi­net­te Ma­d­die; een wei­nig ge­duld heb­ben.

A. B. C. — 1°) Ethel Clay­ton, zie adres ant­woord n 2, aan Will. Rus­sell.

14

< CI­NE­MA­WE­RELD »

2°) Bebe Da­niels, adres: Re­a­l­art Stu­dios, Oc­ci­den­tal Boul­vard, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

3°) Agnes Ayres, adres: Fa­mous Play­ers .Stu­dios, New-York City (U.S.A.)

N.-B. — U kunt het er op wagen ze in de Flan­sche taal te schrij­ven.

De Valk. — 1°) Zijt u zeker dat dit de. wer­ke­lij­ke o aam dier ar­tis­te is; was het geen rol­naam?

2°) Agnes Sou­ret, adres: Villa It­sa-Soa­ren Al-dian, Bi­ar­ritz.

3°) Die film is reeds te oud om hem als « Ciné-Ro­man » te laten om­wer­ken en te doen ver­schij­nen. N.-B. — Wat ’n mooi brief­pa­pier!

Mar­ga­re­tha. — 1°) Van welke maat­schap­pij was die film?

Ana­si­us. — 1°) Het sce­na­rio is de in­houd van een film op pa­pier gezet, be­gre­pen?

2°) Een goed ro­man­schrij­ver zijn.

3°) Aan de film­maat­schap­pij.

R. A. F. C. — l°Jane Rolet­te, adres: 3, Villa Etex, Paris (18°).

2°) Al die ar­tis­ten zen­den hunne photo.

3°) De rol van Mme Stephan in « Pa­ri­set­te » werd ver­tolkt door: Grey Jane, adres: 5, rue du Co­lo­nel Ren­ard, Paris.

N.-B. — Bij uit­zon­de­ring hoor! wees ge­rust, de photo van Doro­thy Dal­ton ver­schijnt ins­ge­lijks ais bij­la­ge.

Terp­si­cho­re. — 1°) Die toonee­len uit « Julot de Apa­che » zijn in het Stu­dio ge­draaid ge­wor­den.

2°) Dit was Ken­neth Har­lan.

Pen­syl­vanië. — 1°) U hebt een klare blik voor het ont­le­den van fil­men.

2°) De Pa­ra­mount­film « The Co­ver­ed Wagon » met Jack War­ren Ker­ri­gan is reeds in Ame­ri­ka op de markt ge­bracht, doch nog niet in Eu­ro­pa.

2°) De fil­men, uit­ge­ge­ge­ven onder het merk «Al­ber­ti­ni » zijn van Duit­sche na­ti­o­na­li­teit.

Bi­bo­che. — 1°) De ver­loof­de van den bouw­mees­ter in « Het Hin­doe­sche Graf » was Mia May; adres: 70, Kurf­ur­sten­damm, Ohar­lot­ten­burg-Ber-lin (Duit­sch­land).

2°) Hoogst wen­sche­lijk is het dat de naam der bi­zon­der­ste ver­tol­kers op het doek ver­schij­ne, maar dit hangt van de film­ver­huur­ders af.

N.-B. — Geen kwes­tie van, hoor! Steeds tot uw dienst.

Hoop­ster­tje. -— 1° Fer­nant Her­mann is on­ge­veer 40 jaar oud, zijn doch­ter­tje heeft tot nu toe nog niet ge­draaid.

2°) Zie ant­woord aan Ana­si­us.

3°) De heer De Kem­pe­neer, al­ge­meen be­stuur­der der Belga Filma Maat­schap­pij is de Vlaam­sche taal mach­tig; deze firma be­schikt over sce­na­ri­os.

N.-B. — In­lich­tin­gen wor­den uit­slui­tend door deze Brie­ven­bus ver­strekt.

Edel­weiss. — Die ar­tis­ten waren:

1°) Ivan Mosjou­ki­ne, adres: 31, rue Greu­ze,

Paris.

2°) Char­les Vanel, adres: 38, Bou­le­vard Pas­teur, Paris.

3°) Col­li­ne, adres: 40, rue Ro­chou­art, Paris. Zen­den allen hunne photo, den­ke­lijk gra­tis.

Pha­rao. — Den­ke­lijk omdat zij aan geëne film­maat­schap­pij meer ver­bon­den zijn.

2°) De rol van Pha­rao in « De Vrouw van Pha­rao » wordt ver­tolkt door Emil Jan­nings, adres: 3, Reich­stras­se, Char­lot­ten­burg-Ber­lin.

3°) De rol van Nero in den film van den­zelf­den naam werd ver­tolkt door Jac­ques Grétil­lat, adres: 11, ave­nue Elysées-Re­clus, Paris.

Cesar. — Kom eens langs onze re­dac­tie, Za­ter­dag rond 2 uur.

ONS PHO­TO­HOEK­JE

Elval ont­ving gra­tis de photo van Ra­quer Mel­ler, na 8 dagen.

Sp­hinx van Giseh ont­ving gra­tis twee ver­schi­len­de photo’s van Gui­et­te Mad-die, ver­ge­zeld van een vrien­de­lijk schrij­ven, even­als die van Blan­che Mon­tel, post­kaart­for­maat, met vrien­de­lijk schrij­ven, na 13 dagen.

Mae en Glo­ria ont­vin­gen gra­tis eene photo van Gi­net­te Ma­d­die na 3 dagen.

Bi­bo­che ont­ving gra­tis de pho­tos van:

1. Henny Por­ten, na 14 dagen (9 op 12);

2. Ge­or­ges Bis­cot, na 8 dagen (id.); 3. Liane Haid, na 14 dagen, (id.); 4. Lia de Putti, 2 pho­tos, na 14 dagen, (id.); 5. Norma Tal­m­ad­ge, na 2 maan­den, (18 op 24); 6. Pris­cil­la Dean, na 3 maan­den, (12 op 18); 7. Frank Mayo, na 1 m. 1/2, 1 id.); 8. Mary Pick­ford, na 1 m. 1/2,

R. Ant­werp F. C. ont­ving gra­tis de pho­tos van: 2 van Dou­g­las Fair­banks na I maand 28 dagen (het twee­de van zijn be­roem­de film « Robin hood »), 1 van Mary Pick­ford, na 3 maan­den, 1 van Ma­ri­on Davis na 32 dagen (bui­ten­ge­woon prach­tig), 2 van Wanda Haw­ley na 4 dagen (twee de­zelf­de), 1 van Max Lin­der na 6 dagen, 2 van Ge­or­ges Bis­cot na 7 dagen (ont­van­gen uit Nizza) 1 van Blan- c» ehe Mon­tel na 4 dagen, 2 van San­dra Mi- v lc­wan­off (twee ver­schil­len­de) na 8 dagen, 1 van Andrée Bra­bant na 9 dagen.

Kunst­pla­ten van ar­tis­ten ont­van­gen van: Tho­mas Meighan, Mary Miles Min­ter, Char­les Ray, Glo­ria Swan­son, Ar­mand Tal­lier, Geral­di­ne Far­rar, Gi­net­te Ma­d­die, Gla­dys Coo­per, Wil­li­am Far-num, Betty Comp­son, Jack Holt, Lau­ret­te Tay­lor, Flora Le Bre­ton, Ramon Na­var­ro, Aimé Simon Ge­rard (d’Ar­tag­nan), Doro­thy Dal­ton, Wil­li­am S. Hart, Bil­lie Burke, Wal­la­ce Reid, Pris­cil­la Dean.

Nemo.

CI­NE­MA­WE­RELD »

Onze Ciné-Ro­mans

Le­vens­be­schrij­ving = van Pola Negri

door Ed. Neorg.

(2e ver­volg)

Ik was nau­we­lijks 8 jaar oud, had nooit van huis of beter nog, was nooit van mijne moe­der ge­schei­den ge­weest.

Op Ya­no­wa had ik eene gou­ver­nan­te, doch mijne moe­der hoor­de al­tijd mijne les­sen en las meer­maals voor mij een boek.

Wan­neer moe­der mij op de kost­school bracht dan be­greep ik dat wij ge­schei­den waren, maar wee­nen deed ik toch niet.

« Moe­der » zeide ik haar, « ik wil hard stu­deeren opdat ik later voor u zal kun­nen zor­gen. »

« Mijne arme Pola » ant­woord­de zij ter­wijl zij mij om­hels­de.

De Gra­vin Pla­ten, de ei­ge­na­res der school, was een stren­ge doch vriénde­lij­ke vrouw. Zij heet­te ons har­te­lijk wel­kom. Hare in­rich­ting was de beste der stad, waar­op zij trotsch was. Zij nam mijne han­den in de hare, keek mij in de oogen en zeide:

« Zoo, uw naam is Apol­lo­nia? »

« Pola Cha­lu­pez » ver­be­ter­de ik haar.

« Ja, Pola is ge­mak­ke­lij­ker uit te spre­ken » lucht­te zij. « Gij zijt te klein om zulk een groote naam te heb­ben. »

Ik her­in­ner mij nog dat wij met haar de kof­fie namen met lek­ke­re koe­ken, dat zij op een dienst­meis­je belde welke mijn pakje opnam, waar­in alles was wat ik op de we­reld bezat, en dat deze mij naar de speel­zaal bracht.

Zoo be­gon­nen aldus mijne school­da­gen.

Ieder kent na­tuur­lijk die ge­luk­ki­ge kin­der­ja­ren, maar wie uwer zou deze nog wil­len te­rug­zien?... Ik al­toos niet... Later mis­schien zal ik daar glim­la­chend aan terug den­ken maar nu staan ze nog te hel­der mij voor den geest. Tijd ver­zacht de on­ge­luk­kig­ste ge­beur­te­nis­sen. Wan­neer ik terug denk hoe bang ik was in het don­ker naar oed ge­zon­den te wor­den, hoe ver­heugt het mij dan geen kind meer te zijn.

Waar­schijn­lijk had ik een vu­ri­ger tem­pe­ra­ment dan an­de­re kin­de­ren doch zool­ang ik de vrees niet van mij af heb kun­nen schud­den, tot zoo lang heb ik niet ge­luk­kig ge­weest. En deze dag kwam eerst wan­neer ik den ou­der­dom be­reikt had van 14 jaren.

Als een leer­lin­ge op « Gra­vin Pla­ten’s School», ver­beel­de ik mij dat ik an­de­re ge­dach­ten had dan de an­de­re scho­lie­ren, dat ik ge­heel ver­schil­lend was van hen. Doch wan­neer ik daar­aan terug denk dan ver­rast het mij te zien dat ik mij toen be­droog.

Ik kan wel ern­sti­ger ge­weest zijn, maar ander ver­schil met de ove­ri­ge meis­jes was er niet.

Zoo ging alles zijn ge­wo­ne gang tot dat ik mijn eer­ste be­zoek bracht aan den schouw­burg. Dit toe­val­lig be­zoek aan het « Grand The­a­tre » was de oor­zaak mij­ner toe­kom­sti­ge loop­baan.

Onze gan­sche school mocht op een na­mid­dag de ver­toon­ing bij wonen van « As­sche­poes­ter ». Het was juist mijn 9e ge­boor­te­dag. Geen enkel stuk

heeft mij laten zóó be­koord als dit sprook­jes­spel. En wan­neer ik des avonds naar bed ging stond mijn be­sluit vast tooneel­speel­ster te wor­den.

Ik her­in­ner mij zeer goed dat ik dien nacht eerst in slaap viel om 3 uren des mor­gends; ik hoor­de de klok 12 slaan, dan 1, dan 2 en ein­de­lijk 3 waar­op ik door ver­moei­e­nis in­slui­mer­de.

De vol­gen­de dag ver­tel­de ik mijn be­sluit aan de school­vrien­din­nen en voor die­ge­nen, welke niet mede naar « As­sche­poes­ter » ge­weest waren, speel­de ik alle toonee­len voor. Ik moet zeker ta­lent be­ze­ten heb­ben want dit bracht de heele school in op­schud­ding. Ik moest het meer­maals her­ha­len en zelfs op ver­zoek van twee on­der­wij­ze­res­sen welke zoo onder den in­druk waren dat zij mij voor de Gra­vin Pla­ten brach­ten en waar ik nog­maals eeni­ge toonee­len moest spe­len.

De Gra­vin was kwis­tig met hare kom­pli­ment­jes, maar wan­neer ik haar zegde dat ik aan het tooneel wilde gaan, ver­an­der­de zij van hou­ding en ant­woord­de mij op ijs­kou­den toon:

« Mijne school her­bergt al­leen def­ti­ge lie­den. Daar­bij, uwe moe­der heeft u niet hier ge­bracht om zul­ken onzin te leeren. Ga terug naar de speel­plaats en dat ik niéts meer daar­over hoor! »

Ik ver­liet haar, een wei­nig ont­moe­digd, maar steeds met de ge­dach­te mijn wil door te drij­ven.

De Gra­vin deed al wat zij kon om mij tegen te wer­ken zelfs ver­zocht zij mijne moe­der mij van hare school weg te nemen, niet­te­gen­staan­de dat zij mij har­te­lijk had toe­ge­juicht.

En later, wan­neer ik gansch Polen door be­roemd ben ge­wor­den, kwam zelfs de Gra­vin mij op­zoe­ken en mij zeg­gen dat zij van toen af in mij eene ster zag. In Polen wordt het tooneel­spe­len voor een meis­je uit be­goe­de fa­mi­lies met af­keer aan­zien.

Eene tooneel­speel­ster .was, in som­mi­ge krin­gen, eene ver­stoote­lin­ge.

Noch­tans, een­maal eene be­roemd­heid ge­wor­den, werd u veel ver­ge­ven, maar ge­wo­ne tooneel­spe­lers wer­den in War­schau niet ont­van­gen zooals deze in Lon­den en, naar men mij ver­telt, ook niet als de­ge­ne in New-York.

Edoch dit kon niet baten; ik ging zelfs ver­der; ik schreef een tooneel­stuk in één be­drijf voor vier per­so­nen en daar ik maar twee school­vrien­din­ne­tjes kon over­ha­len om er elk eene rol in te ver­vul­len, zoo nam ik de twee ove­ri­ge voor mijn deel. Wij re­pe­teer­den in het ge­heim onder mijne lei­ding. Maar lang kon­den wij het niet ver­bor­gen hou­den. Dit­maal had mijn spel zulk een bij­val dat mijne moe­der er bij ge­haald werd waar­op men plan­nen maak­ten om mij in een kloos­ter te plaat­sen, maar op mijne be­lof­te mij te be­te­ren mocht ik in « Gra­vin Pla­ten’s School » blij­ven.

De vol­gen­de twee jaren deed ik aldus niet meer aan tooneel, maar mijn be­sluit om tooneel­speel­ster te wor­den bleef niet­te­min on­wrik­baar; doch dit hield ik voor mij zelve. Mijne on­der­wij­ze­res­sen dach­ten dat ik mij « ge­be­terd » had en daar­om kreeg ik de toe­la­ting om nu en dan naar de schouw­burg te gaan. On­n­po­dig te zeg­gen dat ik deze ge­le­gen­he­den gre­tig aan nam.

Het was ge­du­ren­de mijn vijf­de school­jaar, ik was toen 13 jaar oud, dat ik voor de eer­ste maal ver­liefd werd. Het voor­werp mij­ner lief­de was mijn gees­te­lij­ke on­der­wij­zer. Hij was een flin­ke jon­gen van om­trent 30 jaren en ik ge­loof dat alle meis­jes op de school hem lief had­den.

iiÉHHÉyiiiÉtaHHÉH

16

« CI­NE­MA WE­RELD »

Ge­luk­kig hield ik mijn ge­heim ver­bor­gen, ten min­ste voor hem.

Tij­dens mijne school­ja­ren, welke on­der­bro­ken wer­den door de zo­mer­va­can­ties, dacht ik on­op­hou­dend nog aan het feit: steeds mijne moe­der bij te staan en later voor haar te kun­nen zor­gen. Ik stu­deer­de zoo flink dal ik al­tijd mijne me­de­leer­lin­gen de baas was. Niet al­leen maak­te ik mij ver­trouwd met Pool­so­he en Rus­si­sche lit­te­ra­tuur maar ik las de mees­ter­wer­ken van Fran­sche en Duit­sche schrij­vers. Al­vo­rens den ou­der­dom van 12 jaren be­reikt te heb­ben sprak ik zeer vloei­end vier talen en begon als vijf­de aan het Ita­li­aansch.

Het was op,

Ik hoop een­maal in deze ge­schie­de­nis, be­werkt voor de film, te ver­schij­nen, daar ik over­tuigd ben dat het eene der prach­tig­ste mees­ter­wer­ken is van de mo­der­ne lit­te­ra­tuur. Nog twee mij­ner lie­ve­lings­boe­ken waren: « De Idi­oot » van Dosto­je­v­ski en «De Broe­ders Ka­ra­ma­zov». Ik ver­slond na­tuur­lijk ook de wer­ken van Pool­sche schrij­vers en de wer­ken van Schil­ler en Goet­he.

Wij had­den niet die vrij­heid welke meis­jes had­den op En­gel­sche kost­scho­len. Op onze wan­de­lin­gen wer­den wij steeds ver­ge­zeld en nooit was het ons ge­oor­loofd te pra­ten met jon­gens. Het waren dus ern­sti­ge jaren welke ik door­bracht op de school in War­schau maar het waren jaren welke mij in de toe­komst nut­tig waren. Ik had ook het geluk sym­pa­thie­ke on­der­wij­zers te heb­ben welke mijne na­tuur­lij­ke lief­de voor dicht­kunst en mu­ziek on­der­steun­den.

Als ik nu op deze jaren terug denk dan ver­won­dert het mij hoe wei­nig tijd ik be­steed­de aan het spel maar steeds er op uit was om te leeren. Het was geene vrool­ij­ke tijd maar nu ben ik daar des te ge­luk­ki­ger om.

Het was een groote slag voor de Gra­vin Pla­ten en mijne moe­der wan­neer ik op mijn vijf­tien­de jaar hen be­kend maak­te dat ik naar de Kei­zer­lij­ke Bal­let­school wilde te Sint Pe­ters­burg om dan­se­res te wor­den. In den be­gin­ne wilde men niet naar mij luis­te­ren maar ik hield zóó aan dat men mij ten slot­te toch toe­la­ting gaf om met mijne tante naar de Rus­si­sche hoofd­stad te gaan al­waar ik het groot­ste ge­deel­te van het vol­gen­de jaar ver­bleef.

Hadde ik niet een week hart gehad, zeker zoude ik nu eene dan­se­res ge­weest zijn in plaats van ac­tri­ce, want ik ver­baas­de een­ie­der hoe vlug ik de tech­niek van de dans­kunst mees­ter was.

He­laas, de li­cha­me­lij­ke ver­eisch­ten en oe­fe­nin­gen op de Bal­let­school waren te zwaar en het was mij on­mo­ge­lijk daar te blij­ven.

In die dagen was St-Pe­ters­burg, de toen­ma­li­ge hoofd­stad van Rus­land, eene aan­ge­na­me ver­blijf­plaats, doch met mijne tante in een pen­si­oen wo­nen­de en het groot­ste ge­deel­te van mijn tijd door­bren­gen­de op de Bal­let­school deed mij van de stad eu zijne in­wo­ners wei­nig zien.

Eens had ik de eer voor­ge­steld te wor­den aan dea Czaar en de Cza­ri­na ter ge­le­gen­heid van hun be­zoek aan de school; zelfs had ik met de on­ge­luk­ki­ge Kei­ze­rin een aan­ge­naam on­der­houd want zij stel­de veel be­lang in onze oe­fe­nin­gen. Zij was met mij

zeer in­ge­no­men en bij hare vol­gen­de be­zoe­ken, bracht zij voor mij tel­kens een klein ge­schenk mede. Ter ge­le­gen­heid van ’s Kei­zers ge­boor­te­dag ont­ving ik van haar eene kost­ba­re her­in­ne­ring.

Toen kon nie­mand ge­droomd heb­ben welk lot beide Ma­jes­tei­ten zou be­scho­ren zijn te Je­ka­te­ri­nen-burg, al­waar zij ver­moord wer­den.

Wan­neer de school-dok­ters mij me­de­deel­den dat ik niet lan­ger de les­sen mocht vol­gen, ter oor­za­ke van mijn zwak hart, was ik vree­se­lijk ont­moe­digd, maar het be­sluit om tooneel­speel­ster te wor­den, werd daar­door nog ver­sterkt.

Bij mijn te­rug­keér in War­schau liet ik mij op­schrij­ven in de Phil­har­mo­nie, de tooneel­school van de Pool­sche hoofd­stad, en span­de al mijne krach­ten in om tot mijn doel te ge­ra­ken. Ik stu­deer­de zóó hard dat ik de ge­brui­ke­lij­ke drie-jaar-les­sen in één jaar vol­bracht en op den ou­der­dom van 16 jaar be­haal­de ik mijn di­plo­ma en was dus ge­reed tot den strijd met de we­reld.

Waar­schijn­lijk was het een ge­luk­kig toe­val dat ik niet meer op de Bal­let­school mocht blij­ven, want, wie weet, was ik daar ge­ble­ven en dan­se­res ge­wor­den dan hadde ik mis­schien nooit eene tooneel­speel­ster of film­ster ge­weest maar was ik nu waar­schijn­lijk eene arme vluch­te­lin­ge in plaats van de be­roem­de Pola Negri.

Het was den Ie Ok­to­ber 1913, des avonds, dat ik mijn de­buut deed in War­schau. Deze datum is een zeer be­lang­rijk iets in mijn leven daar hij niet al­leen het begin was mij­ner loop­baan als ar­tis­te maar ook het begin dat ik on­af­han­ke­lijk kon leven. Ik begon geld te ver­die­nen en zou voor mijne moe­der kun­nen zor­gen. Geene en­ke­le vrouw, wedke zelf nooit haar be­staan ge­won­nen heeft kan dit be­grij­pen want het is het won­der­lijk­ste ge­voel in de we­reld.

De dag zelf, wan­neer ik dus be­kroond werd op de Phil­har­mo­nie, werd ik geen­ga­geerd voor één jaar door het be­stuur van het Klei­ne’s The­a­ter aan 100 roe­bels per maand en voor den oor­log had de roe­bel eene goede koop­kracht, dus was 100 roe­bel voor een 16 jarig meis­je zon­der tooneel­on­der­vin­ding een goed sa­la­ris.

Men kan wel den­ken hoe fier ik was wan­neer ik mijn kont­rakt teek­en­de maar het was enkel de avond van mijn de­buut dat ik wer­ke­lijk tot het besef kwam dat ik dit geld ver­dien­de. Na­tuur­lijk ont­ving ik mijn sa­la­ris maar eerst op het einde der maand, maar toen ik naar huis liep met het ge­won­nen geld om het moe­der te geven was ik zoo ont­roerd dat ik in tra­nen uit­barst­te.

Zoo­dus begon ik mijn de­buut in het Klei­ne’s The­a­ter met « Han­ne­le’s He­mel­vaart » het droom­spel van Ger­hard Haupt­mann, waar­in ik de ti­tel­rol ver­tolk­te. Drie weken had­den wij er op ge­re­pe­teerd en kende ik hét stuk let­ter­lijk van bui­ten, maar toen ik voor het voet­licht ver­scheen kon men nau­we­lijks mijne eer­ste woor­den ver­staan, zoo ont­roerd was ik; ik ge­loof dat het pu­bliek toen mijne tan­den heeft hoo­ren klap­pe­ren. Edoch, het vrien­de­lij­ke toe­val dat mij van de Kei­zer­lij­ke Bal­let­school heeft ge­hol­pen kwam ook nu mij ter hulp. Zon­der zelf te weten hoe het ei­gen­lijk kwam over­man­de ik mij, dacht niet aan de dui­zen­de oogen welke, op mij ge­richt waren en ver­volg­de ik mijn tekst. In min­der tijd dan ik u kan ver­tel­len had ik het pu­bliek voor mij ge­won­nen en bleef ik prach­tig tot het doek viel bij het slot­tooneel.

Zelfs wan­neer ik terug op het tooneel ge­roe­pen werd merk­te ik niet eens dat er volk in de zaal was. In later jaren « voel­de » ik mijn pu­bliek maar dien eer­ste avond was ik niet Pola Negri maar wel

(Wordt voort­ge­zet.)

ttitsm

Als ge het woord

aan de deur van een Ki­ne­ma ziet staan9

treedt dan bin­nen en ge zijt zeker een aan­ge­naam oog­en­ty­lik door te bren­gen

Abon­neert u op TOONEEL­WE­RELD.f

Het beste en meest ge­le­zen week­blad van.j.

België.

Prijs per jaar­gang: 30 frank.

Zie in „Tooneel­we­reld” vol­gen­de week:

ion

BANK CRÉDIT PO­PU­LAI­RE

S a man wer­ken­de Maat­schap­pll - - Stal­le­plein, 2, 3

ANT­WER­PEN

Alle Bank­ver­han­de­lin­gen

Lce­nin­gen op stadslo­ten en an­de­re waar­den

Aan­koop en ver­koop van Pu­blie­ke fond­sen en

an­de­re waar­den

Cheks op alle lan­den - Hy­po­the­ken

Kred­let­ope­nIn­gen. Voor­schot­ten op koop­wa­ren

GELD­P­LA AT­SIN­GEN:

Loop­en­de re­ke­ning....3.50 o

Spaar­kas . . 4.00 o/o

Plaat­sin­gen op ter­mijn van 5.25 toto

in­trest 'sjaars vol­gens ter­mijn. BRAND­KOF­FERS VAN AF IO Fr. 'S JAARS

Bu­ree­len open van 9 tot 12 en van 2V* tot 6 uur

POUR AVOIR UNE BIERE BONNE ET SAINE

Adres­sez-vous à la Bras­se­rie

VAN HOM BEECK

BER­CHEM - Tél. 5210

IUi:iU:S en BOU­TEIL­LES - en FUTS

HA­BIL­LEZ

VOS

EN­FANTS

BRI­TAN­NIA

17, Lon­gue rue d’Ar­gi­le

Mai­son BER­T­HY

106, rue de l’Eg­li­se, 106

TWV

FOTJtt­FlU­FLES

Ar­ran­ge­ments — 1Répa­ra­ti­ons Con­ser­va­ti­on de four­ru­res Prix avan­ta­geux — Tra­vail soigné

La ïoi­ir­ni­iim Ge­ne­ral« Aui­oui­ulii­le

12, rue Van Ertborn Tel. 2921 AN­VERS Tél. 2921

Agen­ce pour la Pro­vin­ce d'An­vers du Vrai "FERO­DO"

Agen­ce pour An­vers des Rou­le­ments à bil­les S. K F.

Agen­ce générale pour la Bel­gi­que du Dia­mond et Noble's Po­lish

La seule mai­son de la place four­nis­sant aux ga­ra­ges aux prix de gros

PHO­TO­GRA­VEURS

DES­SI­NA­TEURS

EXE­CU­TI­ON RAPI­DE ET SOIGNÉE

Champ Vlemt­nekx. Ô AN­VERS

OU­VRA­GES DE DAMES g

OU­VK­A­CiES DES­SIKÉ8

LAI­NES, SOIES, CO­TONS. COU­VRE-LITS, NAP­PES, STO­RES, BON­NET­TE­RIE A LA MAIN, DEN­TEL­LES, JUM­PERS

MAI­SON EMMA

WOL, ZIJDE, KA­TOEN, BED­SPREI­EN, TA­FEL-KLEE­DE­REN, STO­RES, KAN­TEN, HAND­BREI­GOED, JUM­PERS

U An­vers, Rue Von­del­straat, 15, Ant­wer­pen

GAR­NI­TU­RES

• POUR

Fu­moirs, Sa­lons, Bou­doirs Cham­bres à cou­cher Ve­ran­dah Fau­teuils - Club

11, Lon­gue rue du Van­neau

«- (près du parc)

Autos pour Cérémo­nies, Ma­ria­ges, Baptêmes et Fêtes

Ga­ra­ge J & H. DEHU

Téléphone A 07

42, Canal des Bras­seurs - AN­VERS

VOY­A­GES A L’ÉTRAN­GER - EX­CUR­SI­ONS PRIX A FOR­FAIT

MEU­BLES

I Les plus grands Ma­gasins en Bel­gi­que |

9 Lon­gue rue des Clai­res 9

I Grand choix de gar­ni­tu­res, 200 sal­les à man­ger, | I cham­bres à cou­cher, sa­lons, cui­si­nes, ve­ran­dah’s, | = bu­reaux, li­te­ries, chai­ses-lon­gues, etc. etc.

I Mai­son Améri­cai­ne

Meil­leur marché qu’ail­leurs g Ou­vert tous les jours jusqu’à 8 h. .*. g I Ma­gas­in fermé 1

jTi­i­i­i­i­i­i­i­i­ii­ti­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­iM­mi­ui­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­il

BRO­DE­RIES

DES­SINS MO­DER­NES .

PER­LA­GES, BOU­T­ONS, POINTS­GLAIRS. PLIS­SA­GE

\roN RY­CKAERT

RUE RU­BENS, 17, AN­VERS

TRA­VAIL SOIGNÉ ET RAPI­DE

rue

4- ..​EJAGELSCH HOE­DENËiAGA Z IJ N..

V0N­DELSTR., 19 CAUS (nabij St. Jans­plaats)

De laat­ste nien­wig­hedeii in Vil­ten Hoe­den

tüirne (çeus Ziet Eta­la­ge

T3CS

ROYAL - ZOOL­OGIE CI­NE­MA

Bai­sers Men­teurs

Proim­n­nc tin 21) an III mai

Paul Wha­len et lim Payne avai­ent été co­pains toute leur.​vie, jusqu'au mo­ment où Jen­nie Blake sur­vint et quand elle choi­sit Paul comme époux. Mais lorsque, cinq ans après, le mal­heur s’abat­tit sur le cou­ple, Jim, de­venu in­spec­teur de la côte, trou­va un em­ploi pour Paul comme gar­dien du phare de Black Hedge, situé en plei­ne mer, sur une île isolée et in­ac­ces­si­ble. Acculé par la misère, Paul y mène sa femme et leur fil­let­te.

De longs mois mo­no­to­nes pas­sent, in­ter­rom­pus uni­que­ment par la vi­si­te men­su­el­le de Jim l'in­spec­teur... et du­rant ces vi­si­tes Jim mon­tre clai­re-, ment à Jen­nie que son af­fec­ti­on pour elle sub­sis­te', tou­jours. Une nuit Paul fait une chute qui lui lèse < le crâne, et il de­vient aveu­g­le. Dans leur détres­se les époux déci­dent de bluf­fer lors de la pro­chai­ne vi­si­te d’in­spec­ti­on de Jim. Mais au bout de très peu d’in­stants ce­lui-ci, voy­ant Paul qui fait sémil­lant de lire un jour­nal, —- qu’il tient à l’en­vers, — s’aperçoit que le gar­dien du phare est aveu­g­le. . Il va trou­ver Jen­nie et lui déclare qu’il fera son rap­port en conséquen­ce, si elle ne se sou­met pas à ses bai­sers; après une cour­te hésita­ti­on, Jen­nie lui per­met de l'em­bras­ser, — La pe­ti­te Pau­li­ne, qui vient d’avoir'cinq ans, avait formé à l’aide de let­tres en car­ton la phra­se: «Je l’aime, petit père». . Sou­ri­ant iro­ni­que­ment, Jim réar­ran­ge l’alp­ha­bet, de façon à for­mer: « em­bras­se-moi en­co­re, Jen »., Mais au lieu de venir à lui, récal­ci­trant, Jen se, jette dans ses bras et l’em­bras­se pas­si­onnément.

Pen­dant ces in­stants Paul se lève pour aller vers . sa femme, orien­te mal ses pas et frap­pe avec la . tête con­tre une che­minée en pier­re; il s’écrou­le . sans con­nais­san­ce. Lorsqu’enfin il re­vient à lui, sa, vue lui est re­ve­nue h la suite du choc. Dans sa joie • exubérante il prend sa femme par la main: « Jen, < fais-moi voir ce que notre pe­ti­te Pau­li­ne a épelé < ce matin à l’aide de ses pe­tits car­tons», et avant < que Jen n’ait pu l’en empêcher, il avait lu — et il 1 sa­vail...

Droi­te et raide, Jen sou­tient la décou­ver­te. 1 Quand Paul lui de­man­de si Jim l’avait forcée à < l’em­bras­ser, elle répond: ((Oui,... d’abord,... et après je 1 ai em­brassé de par ma prop­re vo­lonté. » ‘ El de­vant, l’amer dése­spoir de son mari, elle ex- * pli­que: « Paul, ne sais-tu pas... ne conçois-tu pas... * que par­fois, par suite d’un mo­ment d’oubli... ' d’une im­pul­si­on irrésis­ti­ble... on peut faire des " fo­lies?... Et, ce­pen­dant c’est toi que j’a-ime, c’est 1 toi que .j’ai choi­si, c’est ä toi que j’ai donné un * en­fant. Conçois-tu que j’ai pu être poussée une 1 mi­nu­te à la désespérance? »

Paul lui tend les bras, et les époux se re­trou­vent, 1 pins près l’un de l’autre, que de toute leur vie 1 con­ju­ga­le ils ne l’avai­ent été en­co­re.

1. Mar­che de la Ca­va­le­rie

fin­landai­se .... . . XX.

2. Cortège Nup­ti­al . . . E. d eg

3 Rien qu’un bai­ser

Comédie en 5 par­ties in­ter­prétée par

Marie Prévost

La pe­ti­te Mariée

Fan­tai­sie

Ch. Lee­ocq

Bai­sers Men­teurs

Drame en 5 par­ties avec Miss Du Pont dans le rôle prin­ci­pal

Propi­ni­i­ia lim 2ß HU lil Mei

Mar­sch der Fin­lai­id­sche Rui­te­rij....X

( rui­loft­stoet . . . . E. Grieg

Slechts een Zoen

Tooneel­spel in 5 dee­len met Marie Prévost in den Hoofd­rol

La pe­ti­te Mariée

Fan­ta­sie

Ch. Le­cocq

Val­sche Kus­sen

Drama in 5 dee­len ver­tolkt door Miss Du Pont

SE­MAI­NE PRO­CHAI­NE

Ge­or­ges MELC

tflOR et i I dans

egine BOUET

LE LAC D’AR­GENT

PRO­CHAI­NE­MENT LE FILM SEN­SA­TI­ON­NEL

LA BÊTE TRAQUÉE

tiré du célèbre roman ’’MA­RIEL­LE THI­BAUT” d’Adrien CHA­BOT et in­ter­prété par Fran­ce DHE­LIA et VAN DAËLE

Val­sche Kus­sen

Paul Wha­len eii Jim Payne waren steeds on­af­scheid­ba­re vrien­den ge­weest. Op ze­ke­ren dag huwt ech­ter Paul Jen­nie Blake, op wie ook Jim ver­liefd is. Zoo wor­den bei­den on­ver­zoen­ba­re vij­an­den.

Vijf jaar later gaat het gezin van Paul ge­bukt onder te­gen­slag op te­gen­slag. Jim is in­tus­schen kust-toe­zich­ter ge­wor­den. Hij zal Paul en de zij­nen in dienst nemen als wach­ter van den vuur­to­ren van Black Redge, op een haast on­ge­naak­ba­re rots, in volle zee.

Een­to­ni­ge maan­den gaan voor­bij, in de vree­se-lijkstc een­zaam­heid, al­leen af­ge­wis­seld door de maan­de­lijk­sche in­spek­tie-tocht van Jim, en deze laat Jen­nie ge­noeg Blij­ken dat zijn oud ge­voel hem nog steeds be­heer­schl. Door een vree­se­lij­ken val wordt Paul met blind­heid ge­sla­gen. Al­hoe­wel de on­ge­luk­ki­gen, bij het eerst­vol­gen­de be­zoek van Jim, dezen trach­ten te ver­schal­ken, ziet hij toch de waar­heid. Hij. zal er ge­bruik van maken, be­dreigt Jen­nie met den toe­stand van Paul aan zijn hes­t­mu- te ver­o­pen­ba­ren, zoo zij zich niet aan hem over­geeft.

Ten einde raad stemt Jen­nie er in toe dat hij haar zoene. Maar zij gaat niet tot hem als een slacht­of­fer, maar zij werpt zich in zijn armen en haar kus­sen bran­den van harts­tocht.

En liet ge­beur­de dat Paul. die rond­dren­tel­de in het ver­trek, tas­tend, strui­kel­de en be­wus­te­loos neer­viel.

Toen hij ont­waak­te, zag hij weer; de harde schok had hem het zicht weer ge­schon­ken.

Een toe­val ver­raad­de hem Jen­nie’s wan­ke­ling. En zij be­ken­de hem haar daad, doch’ voor de wan­hoop van haar man, open­de zij ganch haar hart: «Paul, be­grijpt gij niet... dat soms in één oogén-blik van zwak­te... een on­weer­staan­ba­re drang... men een dwaas­heid be­gaan kan! En toch, u al­leen bemin ik... u die ik ver­ko­zen heb, wien ik een kind schonk... bij wie ik vijf jaar, die lij­ken een eeu­wig­heid op dat kille, ver­la­ten ei­land, heb door­ge­bracht... Ver­staat gij dat ik één stond tot de uit­zin­nig­heid ge­dre­ven werd?... »

Paul be­grijpt, opent haar zijn armen en in hun smart her­vin­den zij hun lief­de, die nooit nog zoo on­ein­dig groot was ge­weest als in dit oog­en­blilc.

Im­pri­me­rie du Cen­tre, 26. Rem us» ri. Kip­dorp. Anver?