CI­NE­MA­WE­RELD

OR­GAAN DER CI­NE­MA’S VAN BELGIË

Aan­ge­slo­ten bij den „ Bond der Bel­gi­sche Pe­ri­o­die­ke Druk­pers "

JOHN BAR­RY­MO­RE

C 00000££00000OOOOO

! Ci­ne­ma ZOOL­OGIE Î

£ Sfa­fie­plein, 21, Ant­wer­pen - Te­le­foon 5259

AN­VERS

I LOUIS CA VENTS

In­stal­la­ti­ons et Répa­ra­ti­ons d’Elec­tri­cité

Mai­son Prin­ci­pa­le:

21, RUE LÉOPOLD

Suc­cur­sa­les -

6o, rue de l’Église 118, rue Na­ti­o­na­le

Ate­liers:

rue Guil­lau­me Tell, 1

GROS

Devis gra­tuit sur de­man­de

DÉTAIL

Spéci­a­lité: LUSTRE­RIE

FA­BRI­QUE:

Rue Vinçotte, 88

BOR­GER­HOUT - [An­vers] —

TE­LEP­HO­NE 5842

Karl­hui­zers­straal, 9Â • Brus­sel

Kor­te­lings te Ant­wer­pen:

De laat­ste su­eees­fil­nien J

1 Oe Lief­de sterft nooit!

ijn Plicht

Ver­los­sing* i De Zee­dui­vel

huis DE LANGE

Groen­si­raat, €9, B ussel

Kor­te­lings te Ant­wer­pen:

Een film van bij­zon­de­re groote waar­de

De Klei­ne Mar­te­la­res

D. W. Grif­fith

met UU&E ÖÏSH

CI­NE­MA­WE­RELD

Ach­ter de scher­men van het stu­dio

Het gri­mee­ren en schmin­ken ge­schiedt voor de film als voor het tooneel doch met dit ver­schil: op het witte doek geeft de roode kleur eene zwar­te tint en de blau­we eene witte. Dus is het soms noodig dat de ar­tis­ten zich schmin­ken met ze­ke­re kleu­ren die pho­to-ge­nisch zijn. De ge­laats­kleur wordt licht geel ge­maakt, de oogen bruin en de lip­pen licht roos.

Al­vo­rens met de op­na­me te be­gin­nen wor­den alle lam­pen op­ge­sto­ken ten einde het tril­len van het boog­licht bij de zicht-op­ne­ming te ver­mij­den. De melk­ach­ti­ge klaar­te, ver­spreid door de kwik­damp, over­treft het ge­wo­ne gloei­licht.

Maar ge­vaar­lij­ker is het licht der boog­lam­pen voor de spe­lers en voor­al voor de «stars» omdat deze, door hun hoofd­rol, er lan­gen tijd aan bloot­ge­steld zijn: dit licht heeft reeds veel stoor­nis aan de zicht­or­ga­nen der film­spe­lers te­weeg ge­bracht. (1)

Wan­neer de zicht­op­ne­mer of « ope­ra­teur » op het ter­rein aan het werk is, is hij, zoowel als de ar­tis­ten, aan alle soor­ten van ge­va­ren bloot­ge­steld.

Ver­beel­den wij ons eene ver­vol­ging op daken of een ge­vecht op de gaan­plank van een voort­stoom­en­de trein. Om de op­na­me van het ge­beu­ren­de op die gaan­plank, ’t zij een ge­vecht of ieder an­de­re actie in al hare dee­len te kun­nen weer­ge­ven, is men ver­plicht van met eeni­ge plan­ken een plat­form te maken dat naast den trein uit­steekt en meer­ma­len is het ge­beurd dat er met zulke on­ge­mak­ke­lij­ke post­vat­ting be­treu­rens­waar­di­ge on­ge­luk­ken voor­vie­len.

De zicht­op­ne­mer klimt met zijn toe­stel op de hoog­ste pun­ten der ber­gen om de schoon­he­den van het rond­om en lager

(1) Hier­over ver­schijnt kor­te­lings een ar­ti­kel.

lig­gen­de land bij een prach­tig zons­op­gang of eene be­koor­lij­ke deem­ste­ring op te nemen. Het pu­bliek moet zich re­ken­schap geven van het feit dat dààr, waar de spe­lers zijn, *t is ge­lijk op welke plaats, de zicht­op­ne­mer er zich ook be­vindt.

Tij­dens de op­na­me is er al meer dan een on­ge­luk voor­ge­val­len, zooals onder meer de doodelij­ke val van den bef aam-den lucht­vlie­ger Ormer Locklear; de he­vi­ge ge­laats­brand­won­den op­ge­loop­en door den lui­mi­gen Ha­rold Lloyd, ver­oor­zaakt door eene te vroe­ge ont­plof­fing van eene la­ding poe­der; de pijn­lij­ke voet-ver­stui­king der lief­tal­li­ge Miss Pearl White; het bre­ken van een arm en van een been door Wil­li­am Hart en Miss Ma­de­lei­ne Davis, die on­langs een avon­tu­ren­film in den Staat New-Jer­sey draai­de en er een vroeg­tij­di­ge dood vond bij het uit­voe­ren eener ge­vaar­lij­ke hals­bre­ke­rij: ge­ze­ten in een au­to­mo­biel die in volle vaart voort­hol­de, moest zij op een ge­ge­ven oog­en­blik eene lad­der grij­pen die van eene vlieg­ma­chie­ne neer­hing. Zij ge­luk­te daar­in doch de slin­ge­ren­de be­we­ging van de lad­der deed haar los­la­ten en van eene hoog­te van vijf meter viel zij lood­zwaar op den grond; zij stierf nog voor­al­eer zij in het gast­huis werd ge­bracht. Vóór den oor­log, toen Mej. Mis­tin­guet­te de hoofd­rol in de film « La Glu » ver­tolk­te werd zij ge­vaar­lijk door een slag met een hamer op haar hoofd toe­ge­bracht neer­ge­veld en waar­van de aan­ge­wen­de kracht groo­ter was dan voor­zien.

Ver­schei­de­ne zicht­op­ne­mers heb­ben hun leven ten tol be­taald aan het ge­vaar­lij­ke van hun be­roep, en deze ne­de­ri­ge die­naar die peter was van Zijne Ma­jes­teit « Ci­ne­ma » toont zich over­al ver­ge­zeld van zijn on­af­scheid­ba­re vriend: het op-na­me­toe­stel. Van­daag is hij in Ame­ri­ka, een wei­nig later is hij in Zwit­ser­land, dan

€ CI­NE­MA­WE­RELn »

vindt men hem in de zand­woes­tijn van Afri­ka, na­dien woont hij de ge­vaar­lij­ke jach­ten in Congo bij.

Om licht­ef­fek­ten of truk­ka­ges voor te bren­gen komt het er bij den op­ne­mer op aan de vaar­dig­heid zij­ner ken­nis­sen ten toon te sprei­den. Bij­voor­beeld, wan­neer een ar­tist een dub­be­le rol ver­tolkt en dat deze twee per­son­na­ges te­gen­over el­kan­der moe­ten spe­len, dan moet de zicht­op-ne­mer bij­zon­de­re maat­re­ge­len nemen.

De spe­ler wordt in het « veld » van het op­ne­mings­toe­stel ge­steld. De ope­ra­teur neemt de lin­ker- ofwel de rech­ter­zij­de van het tooneel op en houdt goede nota van getal toe­ren die hij ge­draaid heeft. Hij moet op voor­hand zorg dra­gen dat hij een deel van de film ver­bergt. De eer­ste scène op­ge­no­men zijn­de ver­an­dert de ver­tol­ker van kleedij en deze plaatst zich in de te­gen­over­ge­stel­de zijde van het « veld ». Het­geen tij­dens de eer­ste op­na­me ge­draaid is ge­wor­den wordt nu over­dekt en men ein­digt het tooneel.

On­noodig te zeg­gen dat deze wer­king eene zorg­vol­le be­re­ke­ning en eene groote ze­ker­heid ver­eischt.

Eene hel­din wordt door ban­die­ten ge­schaakt. Zij ver­weert zich en roept om hulp. Hare scha­kers sleu­ren haar mede. Zij valt in on­macht en wordt in een wagon ge­wor­pen. Maar hij (Tom Mix, Hoot Gib­son, Wil­li­am S. Hart of Dou­g­las Fair­banks) is reeds op het spoor.

Ge­ze­ten op een hard­dra­ver be­reikt hij, door het nemen van een zij­weg, de trein, klimt langs den eer­sten wagon naar boven ter­wijl zijn paard weg rent.

Deze op­na­me ge­beurt na­tuur­lijk ter­wijl de trein stil­aan rijdt. Daar de zicht-op­ne­mer veel min­der en stil­ler ge­draaid heeft en bij­ge­volg het getal der op­na­men klei­ner is, zul­len deze op het doek ge­pro­jek­teerd, be­wer­king die met de re­gel­ma­ti­ge snel­heid ge­schiedt, er met groo­te­re snel­heid voor­bij schui­ven. Bij­ge­volg loopt het paard snel­ler, de trein vliegt over de baan en de ga­lan­te rui­ter schijnt vlug­ger, snel­ler in zijne han­de­ling.

Noch­tans gaat het al­tijd niet zóó en me­nig­maal heeft de spe­ler, door zucht ge­dre­ven de na­tuur­lij­ke han­de­ling zoo

trouw mo­ge­lijk te wil­len na­boot­sen, dit met zijn leven be­boet.

An­de­re toonee­len wor­den op in­druk­wek­ken­de wijze voort­ge­bracht bij mid­del van speel­goed. Een eer­ste zicht wordt ge­no­men: een vi­a­duct, een echte, en het om­lig­gend land­schap. Twee­de zicht: ge­mas­ker­de man­nen dagen in eene val­lei op. Zij klim­men op de ber­gen en be­rei­ken het vi­a­duct. Een hun­ner is dra­ger van eene bom. Derde zicht: Een trein in groote snel­heid komt aan­ge­stoomd. VieT-de zicht: Op het vi­a­duct be­kijkt de hoofd­man zijn uur­werk, de snel­trein die de Voor­zit­ter der Re­pu­bliek van Al­ci­by mee­voert gaat wel­dra voor­bij don­de­ren. De mis­da­di­gers leg­gen de bom op de rail, ste­ken de lont aan en vluch­ten weg... Hier sluit de zicht­op­ne­mer de iris van zijn ob­jec­tief en allen, ope­ra­teur, insce­neer-der en me­de­spe­lers... keeren naar de stad terug.

Na een paar dagen heeft de teek­e­naar de laat­ste hand ge­legd aan eene teeke-ning bo­ven­staand vi­a­duct voor­stel­len­de. Al de bi­zon­der­he­den zijn vol­strekt trouw na­ge­bootst. De zicht­op­ne­mer draait deze ver­klei­ning. Tus­schen de na­ge­maak­te ber­gen van ge­kauwd kar­ton komt er een luxe­trein aan­ge­stoomd. In de com­par­ti­men­ten zit­ten pop­jes in ge­mak­ke­lij­ke hou­ding. De snel­trein be­reikt het vi­a­duct. Eene zware ont­plof­fing. Het vi­a­duct springt uit me­kaar en rolt met de ge­hee­le trein de diepe val­lei in en dit in­druk­wek­kend on­ge­luk is de na­boot­sing van eene ramp met... speel­goed.

Vele men­schen blij­ven onder den pijn­lij­ken in­druk van dit on­ge­luk en den­ken met innig me­de­lij­den aan de on­ge­luk­ki­ge slacht­of­fers die in de ramp ge­ble­ven zijn...

Zie­daar eeni­ge wen­ken uit de kunst van Ci­ne­ma, die schoo­ne kunst die nog maar in wor­ding is en die dus nog niet alles ge­ge­ven heeft wat zij kan, en wij dur­ven ge­rust ver­ze­ke­ren dat alles wat zij ons tot hier­toe ge­toond heeft maar spran-kels zijn en dat wij bin­nen en­ke­le jaren de ver­ba­zen­de voor­uit­gang zul­len zien dier kunst waar­voor het hui­di­ge ge­slacht, dat er reeds zoo­veel schoons van ge­zien heeft, met be­won­de­ring zal blij­ven staan.

NEMO.

* C1NEMÀWE­RELD »

S -IS

cd co

cd co cd

QJ JS eo • r-t

J= CQ

ccnoQ

osug

tsj bo

S5 v.

cd öb

fi J2

cd 0)

ÎJ tJ

< CI­NE­MA WE­RELD »

Vrou­wen uit de Hooge We­reld

Film­re­gis­seur ....​Gasnier

Ver­tol­kers:

House Pe­ters, Clai­re Winds­or, Mild­red June, Myrt­le Sted­man, Ro­se­ma­ry Theby, Carol Hol­lo­way, Mart­ha Mat­tox, Char­les Clary, Wil­li­am Aus­tin, Gas­ton Glass en de klei­ne Ri­chard He­a­drick.

Hare studiën geëin­digd zijn­de ont­moet Gla­dys Da­ven­port op een paar­den­koers John Mas­ters, een rijk za­ken­man, een huwt hem. John Mas­ters ver­waar­loost

zig­heid van haar kind Jac­kie, doch van het­welk zij door een toe­ge­ne­gen dienst­bo­de re­gel­ma­tig nieuws ont­vangt. In een droom be­merkt de klei­ne Jac­kie zijne moe­der zooals hij haar op een por­tret in zijn vader’s han­den ge­zien heeft. Een wei­nig later, tij­dens een feest bij haar man, dringt Gla­dys in het huis om haar ziek kind te zien. (

De ge­noodig­den, een Cu­pi­do mis­sen­de, wil­len de klei­ne nemen... Doch als ra­zend ver­de­digt Gla­dys haar kind... en haar echt­ge­noot ein­de­lijk, zijn on­ge­lijk in­zien­de, schenkt het kind aan zijne moe­der terug.

Deze pracht­band, waar­over de gan-sche Ame­ri­kaan­sche pers een en al lof is, met als hoofd­ver­tol­kers House Pe­ters en­zij­ne vrouw voor zijne zaken. Ze­ke­ren dag be­trapt hij zijne vrouw met Juan de Liro en jaagt haar weg. Het geld van John Mas­ters niet wil­len­de zal zij moe­dig wer­ken om haar brood te ver­die­nen. Het meest van al lijdt zij door de afwe-

Clai­re Winds­or, be­haal­de een over­groot suc­ces in het Ca­pi­tol Théâtre, te New-York, te Lon­den, enz. Het is een parel de­wel­ke de oogen der on­ver­schil­lig­sten voch­tig maakt, ja, hen zelfs luide hunne aan­doe­ning doet lucht geven, het­welk

CI­NE­MA­WE­RELD »

on­ge­twij­feld de beste waar­borg is. Ook op kunst­ge­bied kan hij door zijne kun­di­ge tooneel­schik­king van Gasnier met de beste der bes­ten wed­ij­ve­ren.In een woord het is een film die «af» is, een vol­maak­ten film onder alle op­zich­ten, de­wel­ke ie­de­re

zaal waar hij af ge­rold wordt, zal doen vol­stroo­men.

Deze film is dus een ware suc­ces­band. Nog zel­den werd er een der­ge­lij­ke op de markt ge­bracht waar­in zulk aan­tal groote film­ster­ren te ge­lij­ker­tijd een rol ver­tolk­ten. — Red. Ci­ne­ma- en Tooneel­we­reld.

Film C. DU­BOIS = Plan­ten­straat, 40=42, Brus­sel

< CI­NE­MA­WE­RELD »

DE UIT­ROEI­ER

Buck Mars­ton

Tom Mix

De stad Los Palos, op de grens van Ari­zo­na, was op het punt aan­ge­val­len te wor­den door eene bende schui­mers, onder het com­man­do van Ken­yon, bij­ge­naamd «de Wolf».

Ten einde te voor­zien in de ge­du­ri­ge in­val­len dezer ban­die­ten te keer te gaan, had de be­vol­king der stad een kracht­da­di­ge she­riff of bur­ge­mees­ter be­noemd. Deze is Buck Mars­ton.

Ken­yon «De Wolf)), dron­ken van ra­zer­nij, ver­ee­nigt zijne man­nen en be­sluit aan die uit­da­ging te ant­woor­den met de stad tot op hare grond­ves­ten te ver­del­gen. Hij droomt er van de stad in vol­len slaap te over­val­len en de in­wo­ners on­ver­wachts te ver­ras­sen.

Maar bij den she­riff slaapt men niet: hun kind­je is erg ziek. Een der man­nen van «De Wolf)) die deze aan­val niet goed­keu­ren kan, ver­wit­tigt de be­dreig­de be­vol­king. Zij maakt zich ge­reed om den aan­val op te van­gen. Maar de man­nen van Ken­yon blij­ven over­win­naar. Buck Mars­ton, on­danks zijne moe­di­ge po­gin­gen, wordt ge­dood. Het klei­ne wicht wordt door den hond gered.

Al­vo­rens te ster­ven maakt Buck eene lijst van zijne moor­de­naars.

25 jaar later, Jack Ken­ning­ton, die de klei­ne van Buck Mars­ton aan­ge­no­men heeft, heeft deze groot ge­bracht met zijne twee doch­ters. De jonge Buck Mars­ton

wordt als She­riff ge­ko­zen, en, even­als zijn vader, vroe­ger, ont­vangt hij de lijst die deze op­ge­maakt heeft en die de namen zij­ner moor­de­naars bevat.

Buck Mars­ton zweert zijn vader te wre­ken. En in­der­daad hij roeit de ge­hee­le bende uit, be­hal­ve drie man, waar­tus-schen De Wolf en zijn zoon. De Wolf heeft zich aan eene mis­daad schul­dig ge­maakt en Buck heeft dus een voor­wend­sel om deze te han­gen. Doch met de me­de­plich­tig­heid van Dolly, eene der doch­ters van Ken­ning­ton, kan De Wolf ont­vluch­ten als­ook zijn zoon.

De Wolf, op het punt in het ge­vang te ster­ven, wil een laat­ste maal Buck Mars-

< CI­NE­MA­WE­RELD »

ton pij­ni­gen en deelt hem mede dat het niet Jane maar wel Dolly is die zijn zoon lief­had en dat deze zijn eigen kind was. Daar had Buck al lang naar ge­zocht zon­der hem ooit te kun­nen vin­den.

Hij zet zich op weg om dien ban­diet te

ach­ter­vol­gen en valt hem aan in zijne ver­sterk­te schuil­plaats mid­den in de ber­gen. Na bui­ten­ge­wo­ne groote po­gin­gen blijft hij mees­ter van den toe­stand en schrabt van zijn lijst de laat­ste der over­blij­ven­de moor­de­naars van zijn vader.

DE KO­NING DER COW-BOYS

TOM MIX

HOE HIJ BE­ROEMD WERD

Tom Mix — dit is zijn ware naam — is in 1881 te El Paso, in den Ame­ri­kaan -schen Staat Texas, op de Mexi­kaan­sche grens, ge­bo­ren. Zijn vader was een oud strij­der uit den Sec­ces­sie-oor­log, en bezat in dit plaats­je eene groote hoeve, een ranch zooals men al­daar zegt.

Dit wil niet zeg­gen dat Tom vanaf zijne jeugd een open­lucht­le­ven leid­de en er aan al­ler­lei sportoe­fe­nin­gen deed die van hem de vol­maak­te sport­man zou­den maken die hij nu is. Hij had naar de stad kun­nen ge­zon­den wor­den, in­dien het lot hem daar­toe hadde aan­ge­we­zen, want in de fa­mi­lies uit den Far-West is de ge­woon­te nog in zwang dat eene der kin­de­ren, door het lot aan­ge­duid, naar de stad wordt ge­zon­den om er in het kol­le­ge zijne stu­dies te vol­ma­ken, ter­wijl de ove­ri­gen op het land blij­ven ar­bei­den, zoodat de be­gun­stig­de zich met geene huis­hou­de­lij­ke of gel­de­lij­ke zor­gen in te laten heeft. Tom Mix is dus geen ont­wik­keld mensch en hij steekt dit niet onder stoe­len of ban­ken. In 1897, toen hij zes­tien jaar oud was, ver­trok Tom Mix om zich in de Mi­li­tai­re Aka­de­mie van Vir­gi­nië te gaan vol­ma­ken en na een proef­tijd van en­ke­le maan­den liet hij zich in he­tA­me­ri­kaansch leger in­lij­ven, dat als­dan de Spaan­sche strijd­krach­ten te be­vech­ten had. Hoofd­ver­ken­ner van het 4e re­gi­ment ar­til­le­rie, nam hij deel aan den slag van Gu­y­a­mas; men zag hem ins­ge­lijks op Cuba en op de Phi­lip­pij­nen, al­waar hij na­dien on­der­richt aan de in­land­sche re­gi­men­ten ver­strek­te.

Tom Mix keert naar den va­der­lij­ken ranch weder en wijdt zich wel­dra aan het af rich­ten der paar­den die men des­tijds

aan, de En­gel­sche re­geering ver­kocht daar deze toen met de Boe­ren in oor­log was.

In 1906 over­komt Tom Mix een nieu-

we krij­ger­s­lust, en neemt we­der­om dienst in de Staats-Mi­li­tie, de Texas Ran­gers. Zijne avon­tu­rerç zijn er tal­rijk, me­ni­ge zelf kost­ten hem bijna het leven, want de ban­die­ten, de «out­laws», maak­ten met die­ge­nen die hen ver­volg­den een recht koop­je. Eene der meest be­ken­de hel­den­da­den van Tom Mix, was het ge­van­gen nemen der ge­broe­ders Shont. Dit ver­schaf­te hem de ge­luk­wen­schen van The­o­do­re Roo­se­velt, die hij reeds ge­le­gen­heid had te ken­nen al­vo­rens hij tot Voor­zit­ter werd ver­he­ven.

In 1908 ont­moet­te de She­riff Tom Mix Otis Tur­ner, die als­dan een cow-boy-film voor de Selig Cy aan ’t draai­en was. Het toe­val wilde dat Tom ge­roe­pen werd om een jonge rol te ver­van­gen die van zijn paard kwam te val­len.

De troep van Tur­ner was reeds te Chi­ca­go weer­ge­keerd en Tom Mix dacht in het ge­heel aan geen Ci­ne­ma meer wan­neer hij van de Selig Cy eene aan­bie­ding ont­ving om in klei­ne Far-West-fil­men op te tre­den aan het sa­la­ris van 35 dol­lar per week. Met geest­drift sloeg hij toe en Tom ver­trok naar Chi­ca­go al­waar hij zijne eer­ste ban­den voor deze maat­schap­pij draai­de. Ge­du­ren­de acht op­een­vol­gen­de ja-ren, van 1908 tot 1916, was Tom Mix een der man­ne­lij­ke ster­ren der Selig; eerst in fil­men van een deel, daar­na van twee dee­len en ins­ge­lijks in klucht­spe­len uit het ran­chle­ven.

In 1917 werd Tom Mix door Wil­li­am Fox aan­ge­wor­ven, die toen zijne maat­schap­pij aan ’t vor­men was. Met Wil­li­am Far­num, Theda Bara, Gla­dys Broc­kwell, Jewel Car­men, Ge­or­ge Walsh, June Ca­pri­ce en eeni­ge an­de­ren heeft Tom Mix het meest bij­ge­dra­gen om de Fox-Fil­men in al de lan­den volks­ge­liefd te maken.

De fil­men van Tom Mix zijn in Ame­ri­ka bizon der­lijk zeer graag ge­zien. Het vo­ri­ge jaar wer­den er 1700 ban­den van Tom Mix door de ci­ne­ma-be­stuur­ders aan de box Cy aan­ge­vraagd. Wan­neer zijne ver­bin­te­nis werd ver­nieuwd ver­kreeg hij de 10,000 dol­lar (frs 170,000) per week.

Tom Mix is ge­huwd met Vic­to­ria Forde. Hij heeft zwart haar en zwar­te oogen.

Zijn adres is: Tom Mix, 5841, Carl­ton Way, Hol­ly­wood (Ca­li­for­nia) U. S. A.

NEMO.

ZIJNE 100 PAAR­DEN­KRACHT

Tom Hig­gins .... Tom Mix

In de woes­tijn van Ca­li­for­nië ver­veelt Tom Hig­gins zich doodelijk wan­neer hij on­ver­wachts een prach­ti­ge auto erg be­scha­digd ont­dekt waar­van de voer­der on­be­kwaam is het rij­tuig terug in wer­king te bren­gen.

Om met den al­ler­groot­sten spoedv de meest bij­ge­le­ge­ne sta­tie te be­rei­ken--* er -wis­selt de ei­ge­naar zijne hon­derd­paar-denk­racht tegen het paard van Tom.

Het mon­ster­tuig zoo goed mo­ge­lijk her­steld heb­ben­de, geeft de cow-boy zich over aan eene me­nig­te gril­len waar­voor zijn vader hem weg­jaagt.

Hij ver­trekt dus met zijne ma­chi­ne en neemt wel­dra aan eene au­to­mo­biel­koers deel.

De won­de­ren die hij ver­richt, de dwaze hel­den­fei­ten, rij­den met eene snel­heid van hon­derd twin­tig per uur, in volle vaart een jong meis­je dat zich op een ander rij­tuig be­vindt op­lich­ten, maakt de bi-zon­de­re aan­trek­ke­lijk­heid uit van dezen film die eenen tekst on­be­kwaam is weer te geven.

De over­win­ning be­kroont klaar­blij­ke­lijk de ver­me­tel­heid en stout­moe­dig­heid van Tom Hig­gins aan de­wel­ke de j boys, zijne vrien­den, veel heb­ben bij­ge­dra­gen.

FIL­MEN

Wol­ven­gracht­sEaal, 35

BRUS­SEL

CI­NE­MA­WE­RELD »

ONS RE­FE­REN­DUM

Ten einde ons blad zoo in­te­res­sant mo­ge­lijk te maken, en met het doel met de wen­schen onzer Lezer en Le­ze­res­sen zoo­veel mo­ge­lijk re­ke­ning te hou­den, vra­gen We hunne ge­waar­deer­de me­de­wer­king tot het be­ant­woor­den der vol­gen­de vraag:

HOE EN IN WELKE RICH­TING WEN­SCHT U ONZE CI­NE­MA-RU-BRIEK ONT­WIK­KELD TE ZIEN?

Al de voor­stel­len zul­len on­der­zocht en bij de min­ste mo­ge­lijk­heid zal er ge­volg aan ge­ge­ven wor­den.

De ant­woor­den die­nen onder af­zon­der­lij­ke om­slag met de ver­mel­ding: « Ci­ne­ma-Re­fe­ren­dum » in­ge­zon­den te wor­den aan:

« Ci­ne­ma- en Tooneel­we­reld » Post­bus N° 47 of: 16, Korte Gast­huis­straat

ANT­WER­PEN

ONS PHO­TO­HOEK­JE

—May ont­ving gra­tis de photo's van Tho­mas Meighan, W. S. Hart, S. Haya­ka-wa, H. Carey, D. Fair­banks, W. Haw­ley, Andrée Bra­bant, Ar­mand Tal­lier, Ro­muald Joubé, G. Mel­chi­or.

Pen­syl­vanie ont­ving gra­tis de photo van Wil­li­am S. Hart, na 48 dagen.

Suzie ont­ving gra­tis de photo’s van Andrée Bra­bant, na 5 maan­den, Gina Relly, na 1 maand; Hu­guet­te Du­flos, na 2 maan­den; Jac­kie Coo­g­an, na 3 maan­den; Ru­dolph Va­len­ti­no, na 2 maan­den.

Reina ont­ving gra­tis de photo’s van ' Ge­or­ges Car­pen­tier, Blan­che Mon­tel, Fer­nand Her­mann, Max Lin­der.

Vlas­ta ont­ving gra­tis de photo’s van Wil­li­am S. Hart, na 43 dagen, 21x17; Viola Dana, na 31 dagen, 16x11; Frank Mayo, na 52 dagen, 18x13; Mary Pick-ford, na 68 dagen 21x17; Tho­mas Meighan, na 44 dagen 18x12; Ru­dolph Va-len­ti­no, na 37 dagen, 18x12.

Sp­hinx ont­ving gra­tis de photo van: Blan­che Mon­tel (post­kaart­for­maat) gra-24 dagen; Larry Semon (le­di­ge om­slag! ) na 3 maan­den; Léon Ma­thot (prachtpho-to), na 2 1/2 maan­den, mits Fran­sche

post­ze­gels voor ant­woord; G. Car­pen­tier (groot for­maat), na 36 dagen; Tom Mix (groot for­maat), na 4 maan­den 21 dagen; Pris­cil­la Dean, na 4 maan­den 21 dagen. Ver­der nog eene twee­de photo van

F. Her­r­mann en van Dou­g­las Fair­banks.

F. Por­ta­bel­la ont­ving gra­tis de pho­tos na 2 maan­den van Julia Faye 16 1/2x21 met vriénde­lijk schrij­ven); na 3 maan­den van Elsie Fer­gu­son, 12x17 1/2; na 5 maan­den van Carol Demp­ster 12 1 /2xl 8; na 5 maan­den van Ben Tur­pin, 18x24; na 6 weken van Harry Piel, 8 1/2x13 1/2.

Manio ont­ving gra­tis de photo van W.

S. Hart, na 6 weken, 12x17; Viola Dana, na 6 weken 16x11; Wil­li­am Far­numV '

7 weken 1 7x12; Frank Mayo, na 7 wekn 18x13; Tho­mas Meighan, na 2 maan­den 18x12; Norma Tal­m­ad­ge, na 2 maan­den 24x19; May Mc Avoy, na 2 maan­den 18x13; Ma­ri­on Da­vies, na 31 dagen, 25x 20; Jac­kie Coo­g­an, na 9 weken 18x13; Mary Pick­ford, na 9 weken 21x17; Blan­che Mon­tel, na 4 dagen 16x11; San­dra Mi­lo­wan­of, Ge­or­ges Bis­cot, Andrée Bra­bant, na I week, post­kaart­for­maat.

Een vraag­ster­tje ont­ving gra­tis de photo van Henny Por­ten, na 3 dagen, post­kaart­for­maat; Betty Bal­four, na 14 dagen, post­kaartf.; Pina Me­ni­chel­li, na 4 maan­den, 35x25; Mary Pick­ford, na 3 maan­den, 21x16; Wanda Haw­ley, na 5 dagen. 21x16; Anna Q. Nill­son, na 2 maan­den; Ethel Clay­ton, na 3 maan­den, 17 1/2x12 1/2; Bébé Da­niels, na 2 1/2 maan­den, 17 1/2x12.5.

ONZE STER

Earle Wil­li­ams is op 28 Fe­bru­a­ri 1880 te Sa­cra­men­to (Cal.) ge­bo­ren. Is eene der oud­ste Vi­ta­g­raph-ar­tis­ten. Was vroe­ger een be­kend tooneel­spe­ler. Zijne voor­lief­de is epi­so­den-fil­men. Ge­huwd met Flo­ren­ce Walz. Zijne voor­naams­te fil­men zijn: «Cap­tain Swift», «The Wolf», «The Pur­ple Ci­pier». Is nu aan de Metro ver­bon­den en draait nu voer deze maat­schap­pij in Ca­na­da «Mas­ter of Woman». Hij meet 1 m. 78 en heeft zwart haar en blau­we oogen. Zijn adres is: c/o Metro Stu­dios, 1025, Li­li­an Way, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

CI­NE­MA­WE­RELD

(PAID BACK)

Gla­dys Gor­don. . . . . , Gla­dys Broo­k­well

Eene rijke wees, Gla­dys Gor­don, huwt te San Fran­cis­co een vriend van haar vader, James Lock-hard, veel ouder dan zij.

Ze­ke­ren dag hoort zij een ge­sprek af tus­schen Mevr. Brit­ton, ge­huw­de doch­ter van Lock­hart, en -Jack­son Gre­go­ry, waar­in deze laat­ste geld ei­sch­te en hij aan Mevr. Brit­ton voor­stel­de in ruil eeni­ge

Jack­son stelt haar voor op een af­ge­le­gen ei­land *te gaan leven, vast in zich zelve be­slo­ten haar dan te ver­la­ten. Zij stemt toe en laat zich door hare trou­we dienst­meid Kate ver­ge­zel­len.

Na een lange reis komen Gla­dys, Kate en Jack­son aan het ei­land Ifola en be­trek­ken eene wo­ning ge­le­gen op 2 mij­len van een dorp. Daar ver­wijt Gla­dys de in­zich­ten die Jack­son koes­tert ten haren op­zich­te en kwetst Jack­son aan den voet met een re­vol­ver­schot. Dit heeft voor ge­volg de tus­schen-komst van Dr David Hardy de goe­ver­neur van het ei­land.

GLA­DYS BROCK­V­VELL <3ne/an a// s/ar cas/ /n

AlO BACK. - A UNI­VER­SAL AT­TRAC­TI­ON

kom­pro­me­t­tee­ren­de brie­ven af te staan die zij vroe­ger aan hem ge­schre­ven had.

Ten einde de schan­de aan de doch­ter van haar man te ver­hel­pen geeft Gla­dys aan Jack­son het noodi­ge geld en ver­krijgt de brie­ven doch op dit oog­en­blik ver­schijnt haar echt­ge­noot die vraagt wat er voor­valt.

Gla­dys wei­gert het ge­heim van zijne doch­ter te ont­slui­e­ren, en Lock­hart die denkt dat zijn vrouw schul­dig is, zegt haar dat hij niet wil schei­den maar dat hij ei­scht dat zij zich verre van San •Fran­cis­co zal terug trek­ken.

Ten einde haar het leven aan­ge­na­mer te ma­ken-brengt Dr David zijne zus­ter mede.

Jack­son wil deze scha­ken doch men ver­rast hem op tijd en wordt ver­volgt. Hij sluit zich op in de kamer van een zieke en wordt ver­vol­gens door deze ziek­te aan­ge­tast. Hij sterft door een pi­stool-, schot.

Een jaar na­dien wor­den Gla­dys en Dr David Hardy door den echt ver­ee­nigd, na hare echt­schei­ding.

Uni­ver­sal Film, St. Mi­chiels­straat, 28, Brus­sel

12

« C1­NE­MA­WE­RELD »

Ele­onor Gates;....​Peggy Hyland

Ele­onor Gates, eene ta­lent­vol­le kun­ste­na­res, heeft tot hier­toe ge­luk­kig ge­leefd aan de zijde van haar broe­der en be­sluit ze­ke­ren dag haar geluk te New-York te gaan zoe­ken, on­danks zijne raad­ge­ving dit niet te doen.

In den trein maakt zij ken­nis met. James Har­ring­ton. een rijk ban­kier die ook naar New-York gaat en die haar mee­deelt dat hij er in het hu­we­lijk gaat tre­den.

Na­dien heb­ben bei­den zich uit het oog ver­lo­ren.

ter­wijl Mevr. Har­ring­ton on­ge­rust is over het lang weg­blij­ven van haar man.

Eene in­ni­ge vriend­schap ver­bindt bei­den.

Deze vriend­schap gaat wel­dra bij James in lief­de over doch Ele­ono­re blijft eer­lijk en rein en ver­stoot de voor­stel­len van James.

Langs een an­de­re kant komt Mevr. Har­ring­ton ook in ken­nis met Ele­ono­re en ver­telt aan deze dat zij on­ge­luk­kig is daar haar man te huis geen ge­noe­gen meer vindt.

Eene vrien­din van Mevr, Har­ring­ton ver­telt haai­de be­trek­kin­gen die haar man heeft met Ele­ono­re en Mevr. Har­ring­ton, den­ken­de dat dit alles waar­heid is jaagt Ele­ono­re uit haar huis en zegt tot haar man dat deze moet kie­zen tus­schen haar en

Ter­wijl dag aan dag Ele­ono­re naar­stig voort werkt om tot eene glo­rie­vol­le loop­baan te komen is James niet ge­luk­kig: het hu­we­lijk heeft hem niet ge­schon­ken wat hij er van wen­sch­te.

Ein­de­lijk is de naam van Ele­ono­re ge­maakt en zij be­gint geld te ver­die­nen. Niet we­ten­de boe zij het aan boord moet leg­gen om haar spaar­pen­nin­gen voor­dee­lig te plaat­sen her­in­nert zij zich eens­klaps de naam van James Har­ring­ton die ban­kier is. Zij te­le­fo­neert hem no­pens het voor­dee­lig plaat­sen van haar geld. Har­ring­ton komt ten ha­rent en brengt de avond bij haar aan huis door,

zijne vrouw. Har­ring­ton ver­kiest Ele­ono­re die hem zeker het geluk zal geve"n dat hij bij zijne vrouw niet vindt.

Doch Ele­ono­re wijst hem den rech­ten weg die hij moet op­gaan en in een brief die zij hem schrijft raadt zij hem aan de plaats naast zijne vrouw terug te her­ne­men.

Zij ver­laat New-York en gaat terug bij haar broe­der wonen.

_ Le­ni­ge dagen later ont­vangt zij een schrij­ven, ver­ge­zeld van een bloem­tuil als blijk van dank van wege Mr en Mevr. Har­ring­ton.

HAC­KiN FILM KARTHUI­ZERS­STRAAT, 9 A - - BRUS SEL

C1­NE­MAN1EUWS­JES

We­sley Barry terug. — Na 6 maan­den af­we­zig­heid van het Stu­dio is deze jonge film­ar­tist terug ge­keerd. Hij heeft eene om­reis ge­maakt in de Ver­ee­nig­de Sta­ten

en veel on­der­von­den. Hij zegt dat de groot­ste aan­bie­din­gen hem niet meer uit Hol­ly­wood kun­nen ver­wij­de­ren. Zijn vol­gen­de fil mis: «De Dui­vel van den Druk­ker ». Bin­nen drie weken komt deZe op de markt.

€ CI­NE­MA WE­RELD »

— Brie­ven­bits —

Wasta. — 1° Die ar­tist is Paul Hart­mann. Adres: Tauent­zienstras­se, 3, Ber­lin, W. 50.

2° Pola Negri en Wil­li­am Rus­sell zen­den hunne photo; het adres van deze laat­ste ar­tist is: Fox Stu­dios, 1401, Wes­tern Ave­nue, Los An­ge­les (Cal.), U.S.A.

Reina. — 1° Die ar­tist was Wil­li­am Des­mond. Adres: At­le­tic Club, Los An­ge­les (Cal.), U.S.A.

2“ Lu­ci­a­no Al­ber­ti­ni. Adres: Frie­d­rich­stras­se, 12, Ber­lin, S. W. 48.

° Ivan Mosjou­ki­ne. Adres: Rue Greu­ze, 31, Pa ris.

Pens­cyl­vanië. — 1° Ru­dolp­he Va­len­ti­no heeft nog nooit voor Duit­sche fil­men ge­draaid.

2" Dou­g­las Fair­bank’s «De Drie Mus­ke­tiers» zal hier zeker ver­toond wor­den.

3° Uw oor­deel over dien film is tref­fend.

May. — 1° Jaque Ca­te­lain. Adres: Ave­nue de la Mot­te-Pic­quet, 45, Paris.

2° Mrs Wal­la­ce Reid. Adres: c/o Lasky Stu­dio., 5784, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.), U.S.A.

3° Ma­ri­on Da­vies. Adres: In­ter­na­ti­o­nal Film Co, 2478, Se­cond Ave­nue, New-York, U.S.A.

N.B. ’t Het geval met John Bar­ry­mo­re spijt ons zeer; mis­schien komt hij wel tot beter ge­voe­lens.

Wally. — 1° Ruth Roland. Adres: 605, South Nor­ton Ave­nue, Los An­ge­les (Cal.), U.S.A.

2 Ro­bert Fle­o­rey. Adres: Ma­na­ger Pu­bli­ci­ty De­part­ment, Fair­banks-Pick­ford Pro­duc­ti­ons, Hol­ly­wood (Cal.), U.S.A.

3" Door­gaans gaat het er in den Far West wel de­ge­lijk zoo toe zooals men het op het doek ziet, al­hoe­wel die toonee­len wel eens over­dre­ven wor­den.

Star. — 1° Hazel Dawn, ge­bo­ren in 1892; haar ware naam is Hazel Taut. Adres: Ami­ty­vil­le Long Is­land, New-York, U.S.A.

2” John Mason, rond de 35 jaar oud. Adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.),U.S.A.

3° Ci­ne­ma is het moeie­lijkst.

N. B. Nota van ge­no­men en die zonde is u ver­ge­ven.

Lloyd Ge­or­ges. — 1° Char­les Ray. Adres: 1425, Fle­ming Street, Los An­ge­les (Cal.), U.S.A.

2° Jack Holt. Adres: Lasky Stu­dio, 6784, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood, (Cal.), U.S.A.

3° Her­bert Rawl­in­son. Adres: Lambs Club, New-York (U.S.A.).

N.B. Er wor­den per week maar drij vra­gen be­ant­woord. U kunt die ar­tis­ten rech­streeks hunne photo vra­gen; hun b. v. zeg­gen dat u een groot be­won­de­raar van hun spel zijt.

Ge­luks­ter. — 1° In Ame­ri­ka wordt men door­gaans film­ster door lou­ter geluk.

2“ Neen tot nu toe is er die niet.

3° Hope Hamp­ton rond de 30 jaar oud. Adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.), U.S.A.

Viola Dana. — 1° « Stil­le wa­ter­kens heb­ben diepe gron­den ».

2' Kor­te­lings ver­schijnt de photo van Wal­la­ce Reid als bij­la­ge.

3° De film «Robin Hood» zal hier kor­te­lings; en meer dan waar­schijn­lijk in den Co­li­se­um, af­ge­rold wor­den.

Fe­mi­na. — 1° Lya Mara zendt hare photo. Adres: Bis­mar­ck­stras­se, 12, Char­lot­ten­bur­ge, Ber­lin.

2° Die ar­tist was Harry Ber­ber. Adres: Am Jo-han­nis­ti­seh, 8, Ber­lin.

3° Char­les Ray: zie adres ant­woord aan Lloyd Ge­or­ges.

Willy Bel­le­froid. — 1° Fo­rest Stan­ley. Adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.). U.S.A.

2” An­to­niet­ta Cal­de­ra­ri. Adres: c/o Gau­mont, 53, rue de la Vil­let­te, Paris.

3" «La Mai­son du Mystère» werd ver­tolkt door: Ivan Mosjou­ki­ne, Vanel, Col­li­ne Bortkëvitch Nina Ra­ce­ves­ka, Hélène Darly, Fran­ci­ne Musse)-, Si­mo­ne Ge­ne­vois.

Lucie de Lam­mer­moor. — 1« Mild­red Da­vies, zelf­de adres als ant­woord 1 aan Willy Bel­le­froid.

2° Aliéné Ray (Metro Pic­tu­res Corp., 1025, Li­li­an Way, Los An­ge­les (Cal.), U.S.A.

3° Doris May. Adres: Ince Stu­dios. Cul­ver City (Cal.), U.S.A.

Hoop­ster­tje. — 1° Kor­te­lings; dit be­staat nog niet.

2° Den­ke­lijk niet.

3° Ge­lie­ve u te wen­den tot den heer De Kem­pe-neer, Al­ge­meen Be­stuur­der der Belga Film, 39, Barthélémy­laan Brus­sel.

Dürkopp. — 1° Mauri­ce Thomp­son, in welke film hebt u die ar­tist ge­zien?

2" Ge­ne­viève Felix, 35, rue du Sim­p­lon, Paris.

3° Ivan Mosjou­ki­ne adres: 31, rue Greu­ze, Paris.

N. B. Ver­de­re ant­woor­den in vol­gend num­mer.

Mar­got. — 1° Dit schrij­ven van Ru­dolph Va­len­ti­no is een plei­dooi ten zij­nen voor­deele aan­gaan­de zijn pro­ces met de Pa­ra­mount. Ver­der deelt hij u mede dat u zijne photo kunt be­ko­men tegen op­zen­ding van 35 Ame­ri­kaan­sche cen­ten.

3° Nan­ouk is in La­bra­dor ge­stor­ven.

3° Door­gaans ver­gen de Fran­sche film­spe­lers 2 fr. voor de hen ge­vraag­de photo.

N.B. — Er wor­den per week maar drie vra­gen be­ant­woord.

Star II. — 1° De par­te­nai­re van Pris­cil­la Dean, Ge­or­ges Da­vid­son, in den film «Re­puta­ti­on» was Harry Car­ter. Adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal Stu­dios (Cal.), U.S.A.

2° Wil­li­am Des­mond is nog immer in leven; men ver­wart met den film­re­gis­seur Wil­li­am Des­mond Tay­lor.

3° Her­bert Rawl­in­son is in 1885 ge­bo­ren; ge­huwd met Ro­ber­ta Ar­nold. Adres: Lambs Club, New-York (U.S.A.).

N.-B. — ’n Mooie teek­e­ning,1 hoor! maar het ge­baar der ge­zon­den 2 fr. is nog mooi­er.

Fan. — 1° Ma­ri­on Da­vies, Zie adres ant­woord aan May.

2" De prach­ti­ge licht­ef­fek­ten in een film zijn te dan­ken aan den re­gis­seur en ope­ra­teur; het te­gen­over­ge­stel­de dus ook.

3° Zeer moeie­lijk op voor­hand te zeg­gen. U kunt u eens tot die maat­schap­pij wen­den, en houdt ons dan eens op de hoog­te. Bes­ten dank op voor­hand.

Miss Jac­kie D. M. 16. — Léon Ma­thot: Adres: 47, Ave­nue Felix Faure, Paris.

Molly Blon­di­net­te. — « De Mis­sing van Cha­ri­ot» wordt wel de­ge­lijk door Char­ley Chap­lin ver­tolkt, maar is eene zij­ner eer­ste ban­den. Zoo lang niets meer van u ge­hoord?

Ver­geet-Mij-Niet. — 1° De film «De Zonde van Mart­ha Queed » telde wer­ke­lijk Gla­dys Wal­ton in den hoofd­rol.

2° Door­gaans ken­nen die hee­ren nog niet eens de ar­tis­ten uit hunne fil­men, en steu­nen zich dan al­leen op het­ge­ne zij ver­ne­men.

N.B. — Het ruwe Mei­we­der is de oor­zaak van het ver­dwij­nen dier bloem­pjes uit onzen tuin.

14

< CIN EMA WE­RELD »

CI­NE­MA­NIEUWS­JES

Zusje. — ’t Is zooals u zegt: de photo is wel van Agnes Ayres, maar met de be­knop­te le­vens­be­sc­prij-ving klopt het geen­en­deels.

N.B. — Nen goe­den dag terug van broer! Wa­ter­rat. — 1° Bruno Kästner. Adres: Je­naer Stras­se, 7, Wil­mers­dorf, Ber­lin.

2° Die ar­tist was in wer­ke­lijk­heid­heid: Hans Jun­ker­mann. Adres: Har­den­bergstras­se, 12, Char­lot­ten­burg, Ber­lin.

3° Hem in de duit­sche of vlaam­sche taal te schrij­ven.

Cesar. — Nota ge­no­men van uw schrij­ven, en pu­bli­ceeren het bij ge­le­gen­heid.

Cle­o­pa­tra. — De photo van Ivan Mosjou­ki­ne kun­nen wij u niet ver­schaf­fen, maar u kunt ze hem zelf vra­gen. Zie adres ant­woord aan Dürkopp.

De photo van Wal­la­ce Beid ver­schijnt kor­te­lings als bij­la­ge.

Harry. — 1° «Brow­nie» werd af­ge­richt door zijn mees­ter.

2° Ge­lie­ve u hier­voor bij eene hon­den­club te in-for­mee­ren.

3" De voor­naams­te ar­tis­ten der Pa­ra­mount zijn: Betty Comp­son, Glo­ria Swan­son, Mae Mc Avoy,. Bebe Da­niels, Lois Wil­son, Lila Lee, Be­a­tri­ce Joy, The­o­do­re Bo­berts, Tho­mas Meighan, The­o­do­re Kos-loff, Eli­ott Dex­ter.

Clay­dis Wal­ton. — 1° Dus­tin Far­num is de broe­der van Wil­li­am Far­num.

2- In En­ge­land zijn er zeer be­ken­de stu­dio’s.

3° De on­ge­huw­de (tot op het oog­en­blik dat wij dit schrij­ven) film­ar­tis­ten der Gol­dwyn zijn: Irene Rich, Bar­ba­ra Cast­le­ton, He­le­ne Chad­wick.

N. B. — Is eene fa­mi­lie­kwes­tie en daar komen we lie­ver niet tus­schen, hoor! Ont­van­gen 1 fr.

Mar­ga­re­tha. — Den­ke­lijk was die ar­tis­te Faire Bin­ney. Adres: 212, East, 62 Nd street, New-York (U.S.A.).

Nora. — Al die ar­tis­ten zen­den hunne photo; best is hen in de En­gel­sche of Fran­sche taal te schrij­ven; in het Vlaamsch is het er op te wagen.

Loui­se. — Re­gi­nald Denny. Adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.), U.S.A.

Ca­ruso— De ti­tel­rol in «Kid Ro­berts, gent­le­man van den Bing » werd ver­tolkt door Re­gi­nald Denny; zie adres ant­woord aan Loui­se.

Stui­ver­tje. — Die ar­tis­te be­staat niet; u ver-wardt met Elbe Nor­wood, die hier bi­zon­der­lijk is be­kend om de ver­tol­king zij­ner Sher­lock Hol­mes-rol­les, o. a. in «De Hond van Bas­ker­vil­le». Zijn adres is: Stoll Stu­dio, Tem­ple Road Crick­le­wood, Lon­don, N. W.

Sarah Lean. —* 1° Dou­g­las Mc Lean is de ware naam van dezen ar­tist; mis­schien is u wel eene verre nicht van hem!

2° Jo­h­n­nie Wal­ker en Mary Carr zijn de ware namen dezer ar­tis­ten.

3° Zie ant­woord aan Harry.

N.B. — Ont­van­gen I fr.

Or­kest­lief­heb­ber.—Mae Mur­ray, voor­naams­te fil­men: «De Man die Dood­de», «De Roos van Broad­way», «Li­li­a­ne».

Water. — 1° Ar­mand Tal­lier is nu aan de Pa­ra­mount ver­bon­den. Voor­loo­p­ig is zijn adres nog: 8, rue des Cloys pro­longée, Paris.

3° Zijne par­te­nai­re in «Jo­ce­lyn» was: Su­zan­ne Bi­an­chet­ti. Adres: 8, rue d’Au­ma­le, Paris.

Manya. — Yoor Harry Carey en Betty Bal­four zijn beide adres­sen goed.

Lasky. — Eeene for­mu­le voor het ont­wik­ke­len van ne­ga­tie­ve fil­men is: Water 2 liter; Metol (of genol), 3 gram; Hy­dro­quin­o­ne, 7 gram; An­hy­dried So­di­um­sul­fit, 60 gram; Ka­li­um­kar­bo­naat, 40 gram; Ka­li­um­bro­mied, 2 gram.

Nemo.

N. B. Vra­gen ons na Zon­dag toe­ge­ko­men wor­den in het vol­gend num­mer be­ant­woord.

An­to­nio Mo­reno en zijne bruid zul­len, na het ein­di­gen van hun laat­sten film New-York ver­la­ten om bezit te nemen van hunne nieu­we mil­li­oen-dol­lars re­si­den­tie in het ge­berg­te van Ca­li­for­nië.

Uit de Dui­zend en één Nacht. — Mr. Clau­cy, de be­ken­de ci­ne­ma­be­stuur­der, heeft de laat­ste maan­den veel ge­reisd; dit ter ver­we­zen­lij­king van zijn plan om op het doek te bren­gen « Ali Baba en de Veer­tig Roovers », het sprook­je uit « De Dui­zend en één Nacht ». Dit toover­spel speelt in Tunis, Noord-Afri­ka.

Ci­ne­mas­tar door de Rus­si­sche Re­vo­lu­tie. — Nina Vanna wordt op het oog­en­blik ge­roemd om hare ver­tol­king in de B. en C. film: « Won­der­lij­ke Vrou­wen ». Zij is eene Rus­si­sche, ge­bo­ren in Pe­tro­grad ten jare 1902. Ge­du­ren­de de re­vo­lu­tie in dit land vlucht­te zij met hare moe­der naar den Kau­k­asus le­ven­de van de ver­koop hun­ner ju­wee­len. Wan­neer de op­brengst daar­van ver­teerd was zag Nina uit naar werk en trad alzoo in dienst eener film­maat­schap­pij, waar zij twee jaren bleef. Later kreeg zij eene plaats als ver­taal­ster in het Brit­sche leger dat de Kau­k­asus bezet hield. Deze plaats be­kwam zij door­dat zij, bui­ten hare ei­ge­ne taal, zeer vloei­end Duitsch, En­gelsch en Fransch sprak. Na den oor­log ging zij naar En­ge­land en trad weer op voor het witte scherm met Ivor No­vel­lo in « De Man zon­der Ver­lan­gen ».

Mauri­ce Co­s­tel­lo draait nu een rol aan de zijde van Doro­thy Dal­ton.

De groot­ste ci­ne­ma der œereld. Waar­schijn­lijk heeft nie­mand onzer le­zers ooit hoo­ren spre­ken van M. Sa­mu­el Rot­ha­fel en noch­tans is hij een zeer in­te­res­sant fi­guur in de film­we­reld. Hij is de be­stuur­der van de « Ca­pi­tol » te New-York, de groot­ste ki­ne­ma­zaal in de we­reld. Er zijn meer dan 5000 zit­plaat­sen; het per­son­nel be­staat uit 350 per­so­nen, in­be­gre­pen kas­siers, kler­ken, bood­schap­pers, op­zich­ters, mu­ziekan­ten, elc­tri­ciens en ope­ra­teurs. Er is ook een be­sten­dig bal­let en een zang­koor. Mijn­heer Rot­ha­fel is de grond­leg­ger van op het witte doek mo­der­ne fil­men te ver­too­nen. Er is ook een mi-ni­a­tuur­hos­pi­taal met ge­school­de ver­pleeg­sters.

< CI­NE­MA­WE­RELD »

Onze Ciné-Ro­mans

Le­vens­be­schrij­ving = van Pola Negri

door Ed. Neorg.

(4e ver­volg)

C~ ''ïaar wan­neer de film gansch kom­pleet was be-sur­tig­de ik hoe arm­za­lig hij was en wan­neer er mij 100 roe­bels voor ge­bo­den werd was ik blij hem te kun­nen ver­kno­pen; 100 roe­bels ten dien tijde was on­ge­veer 250 fran­ken.

Mijn slecht ver­trou­wen in mijn eigen werk deed mij eene massa geld ver­lie­zen. De koo­per ver­toon­de hem eeni­ge weken later in War­schau en daar het de eer­ste film uit 5 dee­len was, ge­maakt in Polen zelf, en daar ik reeds eene be­roem­de ac­tri­ce ge­wor­den was, ver­wek­te hij groote sen­sa­tie, zood­a­nig dat ik nu op­eens eene film­star van naam werd.

De vol­gen­de maan­den werd « Lief­de en Harts­tocht » over­al in Rus­sisch Polen ver­toond waar er maar schouw­bur­gen waren. Maar wat nog meer ver­ras­send was, hij be­kwam even veel bij­val gansch Rus­land door. In Mo­scou zelfs ver­wek­te hij zulke op­schud­ding dat de po­li­tie-cen­sor de zaal kwam slui­ten waar hij ver­toond werd.

Voor de Re­vo­lu­tie was de film­cen­suur in Rus­land zeer ei­gen­aar­dig.Zij kon zeer goed ge­do­gen dat eene ac­tri­ce ver­scheen met bijna geene kleeding aan maar was er iets in een film be­trek­king tot de Kerk, of zag men al­leen nog maar een kruis­beeld, on­ge­na­dig werd gansch de fUm ver­bo­den.

Het groote tooneel in « Lief­de en Harts­tocht » was de dans van « Salomé » met het hoofd van / —Ji­an­nes », welk tooneel ik er in ge­bracht had V te­vens mijno kunst als dan­se­res te laten zien. De man, welke de band van mij in War­schau had ge­kocht, had op dit tooneel ge­spe­kuleerd om geld te ver­die­nen en waar­lijk hij was er in ge­lukt.

De the­a­ter­be­stuur­der in Mo­scou had meer ge­daan: Hij had van het tooneel met «Salomé’s dans» eene ge­kleur­de plak­kaart laten maken om het pu­bliek te « pak­ken »; en wan­neer de po­li­tie-cen­sor zijne zaal be­zocht had hij reeds een klein for­tuin ge­maakt.

Tot op dezen dag nog is « Lief­de en Harts­tocht » in Rus­land een goed ci­ne­ma-dra­ma en mijn koo­per heeft er me­ni­ge dui­zen­den roe­bels mee ver­diend.

Zulks was mijne eer­ste schre­de in de ci­ne­ma-we­reld. Me­ni­ge film­stars heb­ben groote naam ge­maakt maar ik ge­loof niet dat er eene is welke haar de­buut ge­maakt heeft op het witte doek te­ge­lij­ker­tijd als voort­breng­ster, be­stuur­ster, schrijf­ster en star, en als er eene moest zijn dan zal zij toch niet in zulke moeie­lij­ke kon­di­ties be­gon­nen zijn.

De Zomer van 1916 bracht de Duit­sche le­gers voor de poor­ten van War­schau. Een­maal nog was dit ge­beurd maar nu was het Rus­sisch leger te zwak om hen te weer­staan en op ze­ke­ren mor­gend wer­den mijne moe­der en ik wak­ker met de be­vin­ding dat de Duit­sche troe­pen War­schau in bezit ge­no­men had­den.

De Rus­si­sche le­ger­sterk­te had zich terug ge­trok­ken tot Praga, aan den an­de­ren oever der ri­vier en be­let­te de Duit­schers ver­der op te ruk­ken. Eene week lang had­den zij het bom­bar­de­ment door­staan al­vo­rens War­schau te ver­la­ten. Het­geen ik die week uit­ge­staan had zal wel het vree­se­lijk­ste in mijn leven zijn. Meer dan 6000 bur­gers wer­den ge­du­ren­de dit bom­bar­de­ment ge­dood. Ze­ke­re uren van den dag was het een regen van bom­men. De Rus­sen had­den maar wei­ni­ge groote ka­non­nen maar met hun klei­ne­re deden zij toch ook veel scha­de. Ons ap­par­te­ment was door­boord met ko­gels zoodat ik er nau­we­lijks durf­de bin­nen tre­den om mij­i­ne kleeding te nemen.

Wan­neer de Duit­schers in War­schau wa­rem­ga­ven zij stren­ge be­ve­len dat de the­a­ters moesten' open blij­ven; eene gan­sche week had­den wij te spe­len voor leege zalen; nooit waren wij zeker van ons leven want de Rus­sen bom­bar­deer­den on­op­hou­dend.

Hoe mijne moe­der en ik die week door­ge­ko­men zijn be­grijp ik niet. Er was geen ge­brek aan voed­sel of drin­ken maar de schrik der be­vol­king was groot. Er waren geene ge­noeg­za­me krach­ten om de ge­won­den te hel­pen, geene gast­hui­zen ge­noeg om ze op te nemen of geene dok­ters om ze te ver­ple­gen. Ge­du­ren­de die nacht­mer­rie was de Duit­sche tucht zeer streng en wan­neer de Rus­si­sche strijd­mach­ten uit Praga wer­den ver­dre­ven was het won­der­lijk om zien hoë vlug de Duit­schers het nor­ma­le leven in War­schau her­stel­den.

In die be­roer­de dagen ben ik meer­maals aan den dood ont­snapt. Eens ver­ge­zel­de mij eene vrien­din naar den schouw­burg en werd ge­dood door een ver­lo­ren kogel; een ander maal be­zocht ik een ge­wond kol­le­ga in een voor de ge­le­gen­heid op­ge­richt hos­pi­taal en werd zij plots voor mijne oogen doodelijk ge­trof­fen door een kogel van een ma­chien-ge­weer; zoo moest ik elke avond op ge­vaar van mijn leven mijne rol­len gaan ver­vul­len op het the­a­ter.

De tri­om­fen van het Duit­sche leger op het oos­te­lij­ke front her­nieuw­den onze hoop op een vrij en on­af­han­ke­lijk Polen. In een zeer kor­ten tijd leef­de ik het zelf­de leven juist als was War­schau niet bezet. Die week van schrik leek wel­dra meer een droom dan vree­se­lij­ke wer­ke­lijk­heid.

De dood van mijn ver­loof­de en acht maan­den hard wer­ken had­den mijne ze­nu­wen een wei­nig ge­schokt, ge­luk­kig dan, zou ik haast zeg­gen, dat wij die groote ver­an­de­ring kre­gen bij de aan­komst der Duit­schers.

Mijne ge­zond­heid was nooit sterk ge­weest maar het in­stu­deeren van tel­kens nieu­we rol­len maak­te dat ik voortdürend onder dok­ter’s han­den was. Het ge­beur­de meer­maals dat men mij met een rij­tuig naar huis moest ge­lei­den en naar bed bren­gen; het verg­de soms van mij eene bui­ten­ge­wo­ne in­span­ning om de ver­toon­ing ten einde te spe­len, men kan dus wel den­ken hoe mijne ze­nu­wen werk­ten.

Maar al­toos waak­te mijne goede ster over mij. Ze­ke­ren dag, ik was juist van plan eene week vrij te vra­gen, toen ik een brief ont­ving van Max Rein­hardt’s lei­ding. On­noodig te zeg­gen dat ik dit welke mij ver­zocht met hem kont­rakt te teek­e­nen om op te tre­den in Berl­jin. Groo­ter geluk kon eene ac­tri­ce niet te beurt val­len dan te wer­ken onder Rein­hardt’s lei­ding. On­no­dig te zeg­gen dat ik dit voor­stel aan­nam en zoo spoe­dig ik mij­i­ne zaken in War­schau kon re­ge­len maak­te ik mij ge­reed om naar Ber­lijn te rei­zen. Ik dacht niet na wat ik ging wagen, na­me­lijk hoe eene Pool­sche tooneel­speel­ster

CI­NE­MA­WE­RELD »

in de Duit­sche hoofd­stad zou ont­van­gen wor­den. Ik dacht al­leen maar aan groo­ter din­gen, aan mijne ver­de­re loop­baan.

— Voor­uit, Pola Negri, zegde mij eene ge­heim­zin­ni­ge stem, voor­uit, ga steeds hoog­er!

Het was de 10e Ja­nu­a­ri 1917 wan­neer ik te Ber­lijn aan­kwam, langs de Frie­d­rich­stras­se-sta­tie. Vier weken later deed ik mijn de­buut op het Kam­mer­spie­le The­a­ter in « Su­mu­run » onder be­stuur van Pro­fes­sor Rein­hardt.

Wan­neer ik het aan­bod van Max Rein­hardt aan­vaard­de was ik ook ver­heugd het een­to­ni­ge War­schau te kun­nen ver­la­ten als­ook ver­an­de­ring van tooneel­spe­len te heb­ben. Ik dacht er wei­nig aan dat ik van de braad­pan in het vuur ging sprin­gen. De toe­stand was in War­schau niet goed maar in Ber­lijn was hij slecht. Het' was in het begin van 1917 en niet al­leen dat er te kort was aan voed­sel maar er broei­de iets in de lucht. Ik kan niet' zeg­gen wat het was maar ik voel­de het zoo­d­ra ik in Duitsch-Iand’s hoofd­stad kwam. En elke dag welke voor­bij­ging werd ik in dit ge­voel ver­sterkt en het maak­te mij zoo on­ge­rust dat ik op het punt was naar War­schau terug te keeren al­waar ik mijne moe­der ge­la­ten had. Edoch, op­nieuw redde mijn werk mij van mij zelve. De dag na mijne aan­komst begon ik te re­pe­tee­ren aan

Nooit in mijn leven heb ik har­der ge­werkt dan voor mijn de­buut in Ber­lijn. Te War­schau reeds was ik op­ge­tre­den in « Su­mu­run » eene pan­to­mi­me van Frie­d­rich Freck­sa, maar ik dacht, zoo­d­ra ik re­pe­teer­de met Pro­fes­sor Rein­hardt, hoe wei­nig ik uit die rol al­daar ge­haald had.

Ie­der­een op tooneel­ge­bied weet dat Pro­fes­sor Max Rein­hardt om zoo te zeg­gen de knap­ste re­gis­seur in de we­reld is. Onder zijn be­stuur is het Deut­s­ches en Kam­mer­spie­le The­a­ter over­al ge­kend ge­wor­den om zijn dra­ma­ti­sche kunst. Na­tuur­lijk van zoo gauw ik aan tooneel ging doen had ik over hem heel en gansch op­gaat in zijn vak. Het was enkel hoo­ren spre­ken en al wat ik zeg­gen kan is dat hij dood een­vou­dig dat hij mij aan ieder voor­stel­de als èene groote kun­ste­na­res maar de vol­maakt­heid welke ik be­reikt heb heb ik aan hem te dan­ken.

Pro­fes­sor Rein­hardt, meer dan een ander, heeft de kunst tot de massa ge­bracht. Niet al­leen het Duit­sche pu­bliek maar de gan­sche we­reld is hem dank­baar­heid ver­schul­digd. Hij re­pe­teer­de eene gan­sche maand op « Su­mu­run » al­vo­rens hij dit voor het voet­licht bracht; het was ver­won­der­lijk hoa Wei­nig hij sprak ge­du­ren­de deze lange les­sen en wan­neer hij dan iets zegde was het niet lui­der dan op een ge­wo­ne kon­ver­sa­tie­toon.

Pro­fes­sor Rein­hardt’s me­tho­de van re­pe­tee­ren is dood­een­vou­dig: In plaats van uit­leg aan een spe­ler te geven, hoe deze een rol moet uit­beel­den, laat hij deze zijn vrij­en wil van ge­dach­te en helpt hem slechts wan­neer hij uit­leg of raad vraagt; na­tuur­lijk dat de tooneel­schik­king en tech­niek van Rein­hardt af­hangt. Dp deze ma­nier heeft een ac­teur de vol­doe­ning dat hij zelf eene rol gecreëerd heeft en het ef­fekt is ver­ba­zend.

Ten lan­gen laat­ste was alles ge­reed voor mijne première en wan­neer ik Ber­lijn rond reed zag ik da aan­kon­di­gin­gen voor mijn op­tre­den: « Su­mu­run met Pola Negri ». Dit beteek­en­de zeer wei­nig voor den Ber­lij­ner. Mijn haam was bui­ten den schouw­burg niet ge­kend en

Zooals ik op ze­ke­ren mor­gend ont­waak­te te War­schau, be­roemd als een tooneel­speel­ster, zoo ont­waak­te ik nu ook te Ber­lijn. Mijn de­buut in « Sun-ne­r­un » was een sen­sa­ti­on­neel suc­ces. In den schouw­burg werd mij een heer­lij­ke ova­tie ge­bracht en in Duit­sch­land’s hoofd­stad was ik het voor­werp aller ge­sprek­ken. Alle nieuws­bla­den be­twist­ten el­kaar de beste kri­tiek en pro­fes­sor Rein­hardt was niet min­der lief­tal­lig met zijne lof­be-tui­gin­gen.

Mijn noes­te ar­beid werd be­loond en wan­neer dit stuk het pu­bliek deed loopcn was ik mijn nor­maal leven weer ge­woon.

Ik had nu met mijne meid mijn in­trek ge­no­men op een klein ap­par­te­ment in de Emser Stras­se, waar ik zeer een­vou­dig leef­de. Alle voe­dings­mid­de­len waren ge­rant­soe­neerd en 'zelfs aan het hoogst-noodi­ge was er zood­a­nig te kort dat mijne meid en ik meer­maals zon­der sou­per naar bed gin­gen, ilad mijne moe­der niet nu en dan van uit War­schau het een en ander ge­zon­den dan weet ik niet hoe wij den win­ter zou­den door­ge­no­men zijn., w

Ik her­in­ner mij nog goed hoe wij feest vier J wan­neer het eer­ste pakje uit Polen kwam. Boter, sui­ker, ge­rookt vlee­sch, zaken welke wij se­dert weken niet ge­zien had­den. Ik noodig­de eeni­ge thea-ter­vrien­den uit en waar­lijk een feest was het.

Ge­du­ren­de vele weken kwa­men de pak­jes met voed­sel re­gel­ma­tig toe, doch wan­neer de win­ter na­der­de ont­brak' er nu en dan iets, had men de pak­jes open­ge­bro­ken en niet­te­gen­staan­de mijne moe­der deze alle Za­ter­da­gen af­zond kwa­men zij ze­ke­ren dag niet meer.

Op een aVond kwam er een groote ver­zen­ding uit War­schau, ik was op het punt het goede nieuws aan mijne vrien­den te te­le­fo­neeren wan­neer mijne meid het open­de en in plaats dat er vlee­sch of boter of iets der­ge­lijks uit kwam waren er niets dan steenen in.

Wat wel pijn­lijk voor mij was, was het te kort aan heet water. Om de koude kamer gaf ik niet, ik was goed ge­kleed maar zooals in alle ap­par­te­men­ten te Ber­lijn, moch­ten wij maar per maand één warm bad nemen. Dit zou nu niet zoo erg ge­weest zijn maar ik moest alle avon­den mijn gan­sche li­chaam bruin schmin­ken om mijn rol in « Su­mu­run ». Het eeni­ge mid­del om dit zui­ver te schmin­ken was een warm bad. Met ijs­koud water in een ijs­kou­de kamer was dit voor mij*' A ware mar­te­ling en bij­zon­der wan­neer men ni«. JL te sterk is zooals ik.

Mijn kleed­ka­mer in ’t Kam­mer­spie­le The­a­ter was zoo koud dat ik mij te huis schmink­te en kleed­de, en ter­wijl ik heete kof­fie dronk hielp de meid mij bij mijn toi­let. Zeer dik­wijls duur­de het tot 3 uur ’s mor­gens eer de schmink van mijn li­chaam was.

Men kan wel den­ken dat in dit jaar, 1917, er geen feest­jes waren, zooals er bij ons dik­wijls onder ar­tis­ten plaats gre­pen; als ik daar­aan terug denk dan ben ik daar dank­baar voor; dit ont­wik­kel­de niet al­leen mijne ziel maar ook mijn geest.

Pro­fes­sor Rein­hardt was be­nieuwd mij te zien in een ge­spro­ken rol want « Su­mu­run » was eene pan­to­mi­me; ik was op het punt een nieuw kont­rakt te téeke­nen wan­neer mijne toe­komst ver­an­derd werd door de ver­toon­ing van mijn film: « Lief­de en Harts­tocht » in een van de Ber­lijn­sche ci­ne­ma’s.. Door mijn bij­val in het The­a­ter was die ci­ne­ma­be­stuur­der op het ge­dacht ge­ko­men die film te huren om veel geld te ver­die­nen. Wan­neer ik dit hoor­de was ik be­angst dat de sym­pa­thie, welke het pu­bliek mij toe­droeg, daar­door zou ver­an­de­ren in min­ach­ting. Maar, bui­ten ver­wach­ting, be­wees deze be­stuur­der mij een groo­ten dienst.

... - '1 (Wordt voort­ge­zet.)

het woord

aan de deur van een Ki­ne­ma ziet staan

treedt dan bin­nen en ge zijt zeker een aan­ge­naam oog­en­blik door te bren­gen

tm­mum­um­mm­mi­ii

oleil-Le­vant

Abon­neert u op TOONEEL­WE­RELD.

Het beste en meest ge­le­zen week­blad van):) België.

Prijs per jaar­gang: 30 frank.

volgt de uit­ga­ve eener reeks ’’Groote fil­men”, bin­nen kort

Ne al Hart

?de lie­ve­ling van het Ame­ri­kaansch pu­blieks