1 axes com­prises

c01647

Tickets Meu­riee, Brux.

Een SPE­CIA­LIST

sinds 1907

VOOR: Onder­ne­ming Onder­koud Hers­tel­ling "V" ernieu­wing

VAN

DAKEN en

TORENS, N SCHA­LIËN

I Fr. Dol­feyn

ANT­WERPSCHE TEL.993.27 „ „ „ TN

STEEN­WEG, 274 OUDE - GOD

ATE­jyyERS DE CONSTRUC­TIONS

METAL­LIQUES

LE, CHAS­SIS METAL­LIQUE

AUXUWS

-Anvers

Quec/e/a Çon

PIOIUMME 23 SPEEL­WI­J­ZER

A PAR­TIR DU VEN­DREDI 15 M A I VANAF VRI­J­DAG 15 MEI

1930

I 1. Eclair Jour­nal.

! Actua­li­tés sonores.

I 2. La Veuve Amou­reuse.

1. Eclair Nieuws­be­rich­ten.

Aktua­li­tei­ten op klank­film.

2. Lieve domme Mama.

3 ESCALE - In de Haven

SCE­NA­RIO DE SCE­NA­RIO VAN

Louis & Anne VAL­RAY

MUSIQUE DE

MUZIEK VAN

Jac­que­line BATEL

EVE

JEAN

DARIO

Dra­ma­tis per­so­nae:

Colette DAR­FEUIL Pierre NAY Sam­son FAIN­SIL­BER

Max BOL­SIUS

Les plus belles VOI­TURES d’En­fants

Courte RUE PORTE AUX VACHES 11

STYLE - ELE6ANCE - CONFORT - SOU­PLESSE

ESCALE

Rien ne sem­ble­rait devoir sépa­rer Jean et Eva, mais le congé du jeune marin se ter­mine et, après avoir ramené Eva au port, il repart sur son bateau, lais­sant auprès d'elle son fidèle ser­vi­teur noir Zama.

L’épreuve de l'ab­sence com­mence pour les deux amants. Jean l’ac­cepte cou­ra­geu­se­ment, en homme fort et entiè­re­ment épris. M|ais la nature faible et influen­çable d’Eva sup­porte mal la dépri­mante soli­tude... Tan­dis que l'image d’Eva idéa­li­sée occupe seule le coeur de Jean, le sou­ve­nir de Jean s'es­tompe len­te­ment dans l’es­prit d’Eva. Et lorsque celle-ci se trouve, inopi­né­ment, un soir en pré­sence de Dario sorti de pri­son, rien ne vient à son secours pour échap­per à l’em­prise de l’an­cien amant dont elle rede­vient la proie docile. Et c’est pour elle, de degré en degré, la chute dont Dario, de plus en plus dévoyé, est l’ins­tru­ment.

Jean revient plein de joie et d’es­poir. Il retrouve une Eva réchue, dégra­dée, per­due. Choc. Rup­ture. Jean repart déses­péré.

Zama, le ser­vi­teur noir qui a assisté impuis­sant à la déchéance d’Eva et qui hait Dario comme la cause du mal­heur de Jean, tue Dario d’un coup de poi­gnard et se sauve...

Jean a repris la mer, et sa nature vigou­reuse triomphe peu à peu de la crise morale qui l’avait abattu. 11 est amené à ren­trer en contact avec une pas­sa­gère, Mar­celle, jeune fille rieuse, gra­cieuse et pure. Une ten­dresse naît entre ces deux êtres faits l'un pour l’autre.

A une escale, le paque­bot embarque une troupe d’émi­grants. Parmi eux est Eva, épave fati­guée et misé­rable. Un soir Eva, atti­rée par un air de danse qu elle a jadis entendu avec jean durant leur court bon­heur, se glisse jus­qu’au pont des pre­mières. Dis­si­mu­lée dans l’ombre, elle aper­çoit Jean; mais, au moment, où pleine d’es­poir, elle va l’ap­pe­ler, elle voit arri­ver Mar­celle et assiste à l’en­tre­tien amou. reux des deux jeunes gens.

Eva com­prend alors que Jean a trouvé sa vraie voie et qu’elle-même a perdu sa der­nière rai­son d’es­pé­rer et de vivre. Elle s’en­fuit loin des fian­cés...

...​Et quelques jours après les marins du bord immergent un corps voilé ano­nyme, celui d’une pauvre émi­grante qui est morte. Jean n’aura pas su que c’était là Eva.

Et tan­dis que le sillage recouvre le point de chute de son écume, Jean et Màr­celle, sur l’avant du navire en marche, partent vers un ave­nir nou­veau.

HUIS - 1899 - MAI­SON

A. BARON­HEID

fcoopT mm ywe ACHE­TEZ ICâ VOS

UUR­WER­KEN MONTRES

JU WIE­LEN BIJOUX

ZIL­VER­WERK ARGEN­TE­RIE

Over­groote keus voor ges­chen­ken aller aard Grand choix pour cadeaux en tous genres

Pri­j­zen voor ieders beurs Prix à la por­tée de chaque bourse

ALLE HERS­TEL­LIN­GEN TOUTES REPA­RA­TIONS

Offe­ran­des­traat, O R rue de l’Of­frande

tege­no­ver « Magic Palace » en face du « Magic Palace »

GLOBE

Le Globe est une bois­son rafraî­chis­sante d’une pureté et d’une finesse incom­pa­rables.

Son goût exquis, son par­fum suave et sa déli­cieuse fraî­cheur, lui ont valu

son

sur­nom —

L'AME DU CITRON

IN DE HAVEN

In een haveri der tro­pisch« lan­den, ont­moet Jan, jonge offi­cier van een koop­vaar­di­j­schip, Eva, een schoone en geheim­zin­nige vrouw. Liefde onts­taat op het eerste zicht. Eva sleept ach­ter haar het gewicht van een zwaar ver­le­den. Gre­tig haar leven te veran­de­ren, volgt zij Jan in een tro­pisch eiland waar hij een kort ver­lof door­brengt en zij bele­ven te samen, geluk­kige dagen.

D'ario, Eva’s oude min­naar wil haar weer vero­ve­ren gedu­rende een smok­kel-tocht die hij op zee leidt. Zij wil ech­ter niet meer van hem weten. Dario wordt door doua­niers gevan­gen geno­men.

Niets scheen het geluk van Jan en Eva te moe­ten beder­ven.

D'aar het ver­lof van de jonge matroos aan zijn einde trok bracht Ijij haar terug naar de haven, haar aan de hoede van een verk­leefde zwarte bediende, Zama, toe­ver­trou­wend ver­trekt hij met zijn schip. De proef van de afwe­zi­gheid begint voor de twee gelief­den. Jan neemt ze moe­dig

aan. Maar de zwakke natuur van Eva Jean het niet uithou­den. Dé liefde van E,va neemt Jan’s gedach­ten gansch in bes­lag ter­wijl zijn gedach­te­nis sti­laan uit Eva’s hart verd­wi­jnt. En wan­neer zij op een avond Dario ont­moet wordt zij wede­rom zijn minares en geraakt sti­laan weer aan lager wal.

Jan komt terug vol liefde en vol hoop. Hij vindt ech­ter eene Eva terug die hij niet meer kan bemin­nen. Hij ver­trekt ter­neer­ges­la­gen. Zama, die onmach­tig den val van Eva bij­woont en Dario haat wegens het onge­luk dat deze Jan heeft aan­ge­daan, doodt hem en neemt de vlucht.

Jan gaat weer op zee, zijne sterke natuur over­wint de smart die hem teneer-sloeg. Hij maakt ken­nis met eene jonge pas­sa­giers­ter, Mar­celle, en liefde onts­taat tus­schen die twee jonge lie­den die bij elkaar pas­sen. In een haven wor­den uit­wij­ke­lin­gen inges­cheept, tus­schen Ken bevindt zich Eva, dié een arm­za­lige afge­leefde vrouw gewor­den is. Een avond hoort zij dans­mu­ziek die zij vroe­ger met Jan gehoord heeft. Zij gaat kij­ken en ont­waart Jan. Zij wil naar hem snel­len, maar op het­zelfde oogen­blik komt Mar­celle aan en Eva hoort, onop­ge­merkt het Jief­dege-sprek van de twee jonge men­schen. Begri­j­pende dat zij niets meer te ver­wach­ten heeft gaat zij heen...

Eenige dagen later stor­ten matro­zen het lijk van eene onbe­kende in zee. Jan zal nooit ver­moe­den dat het Eva was.

En ter­wijl de zee het graf wordt van Eva kij­ken Mar­celle en Jan aan de voors­te­ven van het schip een geluk­kige toe­komst te gemoet.

LA VEUVE AMOU­REUSE

L’Hô­tel Majes­tic est fort mal régi. La comp­ta­bi­lité est mal tenue; les recettes dimi­nuent sans cesse. Les clients se plaignent et quittent, l’un après l’autre, une mai­son aussi mal tenue. Mais la pro­prié­taire de l’hô­tel ne s’en fait pas. Hélène Bur­khardt est une femme jolie, élé­gante, fri­sant la qua­ran­taine, aimant le flirt et la danse. Son ado­ra­teur le plus empressé est Léo Hei­de­rich. L’amu­se­ment, chez elle, passe avant le tra­vail. Le per­son­nel, bien entendu, s’ac­com­mode de ces dis­po­si­tions à la fri­vo­lité de la patronne. Hélène vou­drait vendre l’hô­tel, mais le EX' Wer­ner, son avo­cat, lui démontre qu’en réa­lité, il appar­tient à sa fille Edie. Sans son consen­te­ment, rien à faire. 0*r, Edie est encore en pen­sion! C’est une jeune fille sérieuse et déci­dée qui, au contraire de sa chère maman, « tête de linotte », se réjouit de pou­voir un jour diri­ger un grand hôtel. Aussi, la lettre par laquelle Hélène sol­li­cite l’au­to­ri­sa­tion de sa fille, la met en fureur. Elle prend la réso­lu­tion d’al­ler voir ce qui se passe. Au pre­mier coup d’oeil, elle juge com­bien est lamen­table la situa­tion. Aussi, n’hé­site-t-elle pas à mettre de l’ordre dans cette gabe­gie. Son arri­vée impré­vue met l’hô­tel sens des­sus des­sous. Edie croit que le plus sage serait de trou­ver un mari pour sa maman. Hei­de­rich ne sau­rait tou­te­fois, à son avis, faire l’af­faire. Il s’est, en effet, endetté en jouant au Casino et ne peut payer sa note. Edie lui accorde trois jours de cré­dit. Elle le met­tra à l’épreuve durant ce laps de temps. Il fau­dra qu’il reste dans sa chambre, sous pré­texte de malaise et fasse des addi­tions. Hei­de­rich se sou­met d’au­tant plus volon­tiers aux caprices d’Edie, qu’il admire son éner­gique inter­ven­tion. Et Edie, peu à peu, se sent prise de sym­pa­thie pour lui. Hélène les sur­prend se pro­me­nant ensemble et elle croit à une idylle entre son flirt et sa fille. Elle en est pro­fon­dé­ment affec­tée et décide de déte­ler. Elle veut tra­vailler à son tour en mener une vie moins déré­glée. Elle ne révèle pas à Edie, cepen­dant, la cause de ce revi­re­ment, qui est dû sur­tout au fait qu elle s’est enfin rendu compte qu’il faut que l’âge mûr cède la place aux jeunes. Edie elle, est bien déci­dée main­te­nant à marier sa mère à Léo.

Une der­nière for­ma­lité reste à rem­plir. Elle veut s’as­su­rer que le fiancé pos­sède bien un domaine dont il fait état. Edie y va voir — ne se fiant qu à ses propres ren­sei­gne­ments — et y trouve un char­mant vieillard: le père de Leo. Tout est donc pour le mieux et, après une conver­sa­tion déso­pi­lante avec le père, elle retourne pré­si­der aux accor­dailles. Au cours d’une excur­sion en bateau, Léo lui avoue qu’il ne l’a jamais consi­dé­rée comme une femme., mais plu­tôt comme une bonne cama­rade, en gamin déluré. Cela vexe et cha­grine Edie. à qui le père de Leo conseille, pour ne plus encou­rir d’af­front, un peu de coquet­te­rie. Edie suit ce conseil... et fait la conquête de Leo. C’est, en fin compte, elle qui épou­sera Hei­de­rich, après un nou­veau qui­pro­quo, pro­vo­qué par un mys­té­rieux télé­gramme. Hélène trou­vera un digne et aimable com­pa­gnon dans le père Hei­de­rich, au grand dam du direc­teur de l’hô­tel, le ridi­cule Fischer, amou­reux de sa patronne et qui croyait enfin avoir une chance de réa­li­ser son vœu le plus cher

TAVERNE DU

Paon Royal

RENOM­MEEf*POUR LES

BIÈRES

ANGLAISES

SPÉ­CIA­LITÉ DE

VIEUX PALE-ALE

IB

L’INS­TAL­LA­TION SONORE DU

I mm ra Ij ssss» WA ji«»nmj lil f »""H § fl « 1 f? aas ï S'Jllli! \3

lil sa: Lil­lii­JSl i II ' aU IIBIII |B: Itüii­j­fiS lisais life­lii­Brat La 1 luim 1

été équi­pée au moyen des appa­reils de pro­jec­tion

Conces­sion­naire pour la BEL­GIQUE:

S. A. ANC. ROTHER­MEL COR­PO­RA­TION

39-41, rue du Midi, BRUXELLES

LIEVE DOMME MAMA

Het Hotel Majes­tic wordt slecht beheerd. De klan­ten ver­la­ten de een na de andere de ins­tel­ling. De eige­naars­ter, Helena Bur­khard bekom­mert zich geens­zins om den gang der zaken; zij is een hup-sche y.​rouw van bij de veer­tig, die meer aan flir­ten en dan­sen denkt. Haar meest ieve­rige aan­bid­der is Leo Hei­de­rick.

Helena zou het hotel willen ver­koo­pen, maar de geraad­pleegde advo­kaat bewi­jst haar dat de ins­tel­ling fei­te­lijk niet haar, maar hare doch­ter Edie toe­be­hoort, zon­der wier toes­tem­ming de ver­koop niet moge­lijk is. Edie ver­toeft nog in de kost­school. Inge­licht over het plan van hare moe­der, bes­luit zij zich ter plaatse van den toes­tand te over­tui­gen. Zij beseft onmid­del­lijk dat het nood­za­ke­lijk is orde in de zaken te bren­gen en een echt­ge­noot voor hare moe­der wen­sche­lijk is.

Hei­de­rick die zich opdringt, schi­jnt haar niet de ges­chikte per­soon. Hij heeft schul­den in de speel­zaal en kan zijn hotel­re­ke­ning niet beta­len. Edie geeft hem nog drie dagen kre­diet, maar hij mag zijn kamer niet ver­la­ten. Hei­de­rick onder­werpt zich met genoe­gen aan deze bes­lis­sing; hij heeft groote bewon­de­ring voor het kra­nig meisje, dat op hare beurt lang­za­me­rhand

vriend­schap gevoelt voor den jon­gen los­bol.

Wan­neer op zeke­ren dag Helena hare doch­ter met Hei­de­rick op wan­del ont­moet, kri­jgt zij de over­tui­ging dat Edie haar van den bewon­de­raar heeft beroofd en bes­luit zij het leven erns­ti­ger op te nemen om Hei­de­rick ander­maal voor zich te win­nen. Als­dan bes­luit Edie hare moe­der met Hei­de­rick te doen trou­wen, maar zij zal zich eerst over­tui­gen of Hei­de­rick wer­ke­lijk het land­goed bezit waa­ro­ver hij voort­du­rend spreekt.

Edie gaat op inlich­tin­gen en vindt ter plaatse een vriend­schap­pe­lijk ouder­ling: de vader van Leo. Alles is dus om ter best en na eene breed­voe­rige bes­pre­king met den vader, keert zij terug om het huwe­lijk te schik­ken.

Ten slotte trouwt zij met Hei­de­rick na een bet­wis­ting over een geheim­zin­nig tele­gram. Helena vindt een waar­dige en bemin­ne­lijke gezel in den vader van Leo, tot groote erger­nis van den hotel­bes­tuur-der, de bes­pot­te­lijke Fischer, die ver­liefd was op zijne mees­teres en die dacht dat zijne vurige betrach­tin­gen ein­de­lijk zou­den vol­bracht wor­den.

SEMAINE PRO­CHAINE

Lucienne LEMA 11 CHAUD

Al exandre MICHA­LESCO

MAU­RICE LAGRE­NÊE «S ANDRÉ BUR­GERE

dans

LE MASQUE QUI TOMBE - HET MAS­KER VALT

d'après la pièce de naar het Too­neel­stuk van

GALAR & ARTU

SEMAINE PRO­CHAINE

LE MASQUE

Un bon, un excellent film poli­cier fran­çais. Réa­lisé avec une grande hon­nê­teté; enten­dons par là, à la fois, avec des inter­prètes qui sont tous fort bons, avec une mise en scène sans bavure et sur un scé­na­rio qui, tout en étant com­plexe, — obli­ga­tion du genre — reste très clair et ne recourt jamais à ce moyen lacile des vaines fausses pistes. Dif­fé­rent des films amé­ri­cains du même carac­tère celui-ci porte bien la marque des romans de Leblanc, par exemple, qui n’est au fond qu’une grande et belle sim­pli­cité. Ce que l’on appré­ciera. De même que cha­cun s’ac­cor­dera à recon­naître le talent de la dis­tri­bu­tion toute entière, ce qui est bien aussi une des néces­si­tés impé­rieuses pour le suc­cès d’un film poli­cier.

Argu­ment: L'ami­ral Mors­tan vient de signer à Mbnte-Carîo un traité naval dont les clauses sont secrètes. 11 en remet la copie au com­man­dant Rayth­mann son futur gendre; celui enferme soi­gneu­se­ment le docu­ment pour la nuit dans un coffre-fort, à la villa de l’ami­ral. Au cours de la puit, le docu­ment dis­pa­raît. Quel est le ravis­seur Voilà le nerf du film tout entier. Se-rai­trait-ce la fausse com­tesse de Rous­sel, invi­tée de l’ami­ral arri­vée de la veille et accu­sée par le com­man­dant de n’être qu’une aven­tu­rière de mau­vais aloi? Serait-ce Made­moi­selle Bar­ke­ville, jeune gou­ver­nante que l’on sur­prend pen­dant la nuit télé­pho­nant mys­té­rieu­se­ment, rece­vant un étran­ger sus­pect? Serait-ce le jeune Charles, fils de l’ami­ral, cri­blé de dettes de jeu et à qui l’on a offert un demi-mil­lion pour « ache­ter » le traité? Ob bien encore le com­man­dant lui-même On va même jus­qu’à sus­pec­ter le détec­tive appe-

QUI TOMBE

lé par Mlors­tan. Entre­temps, la com­tesse de Rousse, puis Made­moi­selle Bas­ker­ville sont trou­vées à demi assom­mées dans leur chambre. Le cou­pable?... on le découvre enfin. C est celui sur qui, évi­dem­ment, per­sonne n avait porté soup­çon: un domes­tique, c’est-à-dire un espion déguisé en domes­tique pour la cir­cons­tance. Et à l’heure conve­nue le docu­ment pourra s'ache­mi­ner vers le Minis­tère de la Marine. L’hon­neur des occu­pants de la villa reste intact.

Inter­pré­ta­tion: ML Mario Bon­nard a traité l’ex­cel­lente pièce poli­cière qui lui était confiée avait tout le talent néces­saire. Aussi « Le Masque qui tombe » est-il un film qui tient son public hale­tant sans arrêt. L'on remar­quera avec plai­sir que c’est avec une stricte hon­nê­teté qu'il arrive à ce résul­tat: en effet, jamais il ne lance l’ac­tion dans de fausses pistes, pro­cédé trop facile pour désar­çon­ner le spec­ta­teur. Une éguipe d’ac­teurs de talent donne la vie à cette intrigue... intri­gante. Ce sont Jean Worms, l’ami­ral intègre, René Ferté, le jeune com­man­dant dévoué et à l’âme droite, André Bur­gère, fils sans grand carac­tère, Lucienne Lemar­chand, inquié­tante gou­ver­nante — notons en pas­sant que notre com­pa­triote affirme mieux, à chaque coup, sa valeur -—* Lam­bert Picasso, qui com­pose un inté­res­sant per­son­nage de baron alle­mand et Miha­lesco qui reste jus­qu’au bout le plus mys­té­rieux des domes­tiques.

Fac­teurs com­mer­ciaux: L’at­trait des films poli­ciers en géné­ral et en par­ti­cu­lier le fait qu'il est ques­tion d’un traité naval secret. La réa­li­sa­tion par­fai­te­ment impé-

Des­ti­na­tion: Le grand public, nétrable du film.

MAI­SON - HUIS

Jules P

eeters

Rue Hou­blon­nière - 14 - Hopland

TEL. 326.21 ANVERS ~ ANT­WER­PEN

Fon­dée en •— Ges­ticht in 1870

TAPIS

en tous genres TIS­SUS

TAPI­J­TEN

in allen aard STOF­FEN

LINO­LEUM etc. enz.

Maga­zijn van alle soor­ten gemaakte en onge­maakte GOE­DE­REN. Groote keus van alle soor­ten Werk­kie­len, Broe­ken Ove­rals, lange gri­jze- en Kakhi-frak­ken

Groote keus in KIND­SKOR­VEN­GOEI) en BON­NE­TE­RIE.

Wed. A. Nie­mans-Van Riel

Lange Beel­de­kenss­traat, 144

(nevens de Wets­traat) — Tele­foon 564.22 Dit huis heeft geen bij­hui­zen

81

IL’EÂU VIVE des Sources de Gen­val, jaillit d’une façon natu­relle des pro­fon­deurs de la terre, sans aucun pom­page ni autre moyen arti­fi­ciel.

[ L’éta­blis­se­ment est ouvert à la visite du public durant tout

l’été, et l’ac­cès à la Source per­met ainsi, à cha­cun, de se rendre f compte de la qua­lité natu­relle des eaux miné­rales de Gen­val.

I Les ana­lyses effec­tuées par Mon­sieur Joly, Pro­fes­seur de Chi­mie

ana­ly­tique à l’Uni­ver­sité de Bruxelles, démontrent que l’eau de Gen­val I est d’une pureté incom­pa­rable et que, par sa com­po­si­tion chi­mique,

" elle peut riva­li­ser avan­ta­geu­se­ment avec les meilleures eaux étran­gères.

GEN­VAL

Source Bonne Fon­taine: non gazeuse j Fr. 1,45

Source Argen­tine : gazeuse | la bou­teille 1 litre

Ser­vice spé­cial pour Dépôt : 105, rue Eve­raerts, Anvers

-- -- par­ti­cu­liers — Télé­phone : 574.60

AANS­TAANDE WEEK

DOOD

De groote afsluit­dijk, waar­door de Zui­der­zee in het Ijs­sel­meer i§ veran­derd, is gereed geko­men. Onder geju­bel is het ge-denk­tee­ken aan den Vhe­ter, dat de herin­ne­ring aan deze ges­chied­kun­dige gebeur­te­nis levend rrioet hou­den onthult.

Doch Volen­dam stemt met dezen jubel niet in. Daar komt het laatste vis­schers-vaar­tuig bin­nen, dat in stor­mach­tig herfts-weer nog een­maal naar bui­ten was gegaan slechts met zulk een kleine vangst, dat het de bot­ter van Willem de Oeus, maar nau­we­lijks de moeite van het afslaan loont.

Dezen avond is het, dat Willem’s knecht, Jaap de lV;eeuw, tegen Maartje Brak, het nichtje van Willem, dat hij stil­letjes ont­moet, zegt: « Ik heb genoeg van de vis­schenj, die heeft geen toe­komst meer; ik ga mor­gen naar de werk­ver­schaf­fing om te pro­bee­ren een beter bes­taan te vin­den. Als ik dat een­maal heb, kan ik met je vader spie­ken. » De Volen­dam­mer vis­schers den­ken er ech­ter anders over dan jaap, zij willn niets nieuws, zij ver­de­di­gen het oude, en pro­tes­tee­ren bij de regee­ring.

Ads Jaap hen er op wijst, dat al dat eeu­wige gela­men­teer toch niet helpt en voo­ral niet op dit oogen­blik waa­rop Volen­dam zich voor­be­reid om de jaar­lijksche ker­mis te vie­ren, komt het dade­lijk tot een scherp conflict. « Gelo­ven jul­lie, dat ze ock naar jul­lie luis­te­ren als heel Volen­dam zijn laatste spaar­cen­ten uit de bank haait om feest te vie­ren? » Die vraag maakt, dat ook nog de jonge vis­schers zich tegen Jaap kee­ren.

Onder aan­voe­ring van Jan Brak, den zij hem zoo­lang, tot dat Jaap zijn zelfbe-broe­der van Maartje, pla­gen en prik­ke­len heer­sching ver­liest en jan tegen den grond slaat, omdat deze, zon­der het zelf te we-

WATER

ten, zijn eigen zus­ter belee­digde, toen hij riep: « Zijn liefje is ook zon­der ker­mis meer als vrién­de­lijk tegen hem. »

Maartje, die tams natuur­lijk een zeer een­zi­j­dige voors­tel­ling van zaken te hoo-ren kri­jgt, wil Jaap niet meer terug­zien, en deze trekt ont­nuch­terd, alleen, naar het nieuwe werk in de Wienn­ger­meer­pol­der,

(het eerste stuk droog­ge­legde zee). Willem de Geus, die nu zon­der knecht is. geeft het ook maar op. Waa­rom zou hij een nieu­wen knecht nemen, als de visch-vangst toch niet meer loo­nend is? Waa­rom nog uit­va­ren i Zijn woede en ver­driet por­beert Willem in alco­hol te ver­drin­ken.

Zijn zwa­ger, de rus­tige en vers­tan­dige Dirk Brak, komt gelei­de­lijk tot het inzicht, dat het zoo met ver­der kan gaan. Als elke nieuwe vangst weer klei­ner is dan de vorige, dan, raadt hij zijn zoon Jan, moet je maar een ander bes­taan zoe­ken; zelf is hij j daar­voor te oud.

Maar Jan denkt daar niet aan. Het vrije vis­schers­le­ven wil hij niet rui­len met een welis­waar risi­co­loos, maar onvrij bes­taan als sluis­wach­ter of boe­renk­necht. Vader Brak herin­nert hem eraan, dat hij op zijn 21" ver­jaar­dig de kleine erfe­nis van zijn moe­der kri­jgt uit­be­taald, en daar­door kan hij als boer zijn eigen baas bli­j­ven. Maar dat wil Jan ook niet.

Dte geboor­te­dag zet goed in, maar met een hevi­gen woor­dent­wist tot bes­luit, waar­door een breuk tus­schen vader en zoon onts­taat.

Den vol­gen­den dag haalt Jan zijn erf­deel van de bank en den­zelf­den namid­dag koopt hij de bot­ter van een ouden vis-scher. Hij trilt van ver­lan­gen om als vrij man in zijn eigen boot uit te varen. Zoo hevig ver­langt hij daarna, dat geen waar­schu­wing, het aller­minst van de zijde van

zijn vader, voor den drei­gen­den storm, hem kan tegen hou­den. Jan wil als zelf­stan­dige vis­scher zijn debuut maken, en trots, met een in der haast gemons­terde knecht, vaart hij uit.

1 oen vader Brak dien avond thuis komt, treft hij Maartje met rood behuilde oogen, bij haar brei­werk aan. Zij ver­telt hem, dat haar oom Willem, voor wiens hui­shou­ding zij eiken dag zorgt, dron­ken is thuis geko­men en haar woe­dend heeft weg­ge­jaagd, omdat ze onder een kast eenige bus­sen met een geheim­zin­nige inhoud heeft gevon­den. Wat de inhoud was, kon ze niet zeg­gen, maar oom was razend gewor­den, toen hij merkte, dat zij de bus­sen ont­dekt hed. Het wordt voor vader Brak de ver­schrik­ke­lijkste nacht in zijn leven.

Een woe­dende storm loeit over Volen­dam en Brak kan niets doen om zijn zoon te hel­pen, die op een vreemde bot­ter, wier grillen en nuk­ken hij nog niet kent, op de kokende zee rondz­werft.

Tel­kens en tel­kens weer wors­telt hij zich door het nood­weer naar de haven, waar men zich te nau­wer­nood op de been kan hou­den, om naar de bot­ter van Jan uit te kij­ken, maar tever­geefs door­bo­ren zijn oogen de pikz­warte duis­ter­nis. Thuis

spreekt Dirk Brak voor de eerste maal in zijn leven met Maartje over zijn angst en zorg voor de toe­komst en Maartje ver­telt hem thans, wat Jaap haar bij hun laatste ont­moe­ting heeft gezegd over de droo­gleg­ging en de moge­lij­khe­den, die daa­ruit voor een nieuw bes­taan kun­nen voort­ko­men. Ten­siOtte zendt Dirk Brak zijn doch­ter naar bed, maar ais zij ’s mor­gens ops­taat, vindt zij haar vader nog aan de tafel zit­ten. In dezen nacht is zijn haar grijs gewor­den; hij zelf is ech­ter tot het inzicht geko­men dat Jaap geiijk heeft en er iets gedaan moet wor­den om de vis­schers uit hun ido­len­tie wak­ker te schud­den. Kort daa­rop komt er iemand Dirk Brak roe­pen. Aan den dijk heeft men het wrak van Jan’s bot­ter gevon­den.

Ker­mis in Volen­dam.

Alle zor­gen zijn weg­ge­too­verd. Nie­mand denkt aan de toe­komst. Het laatste res­tje geld wordt opge­maakt. Het geheele dorp leeft in een roes van genoe­gens en vroo­lij­kheid. Slechts één is er, die deze vroo­lij­kheid en dan­sen op een vul­caan niet kan aan­zien en deze uit­ge­la­ten­heid den rug toe­keert. Dat is Dirk Brak, die zich in alle een­zaam­heid op weg begeeft naar den Wie­rin­per­meer­pol­der om met

Ate­liers "NEOR U C ”

Bre­vet N° 403.809 -- Société ano­nyme — Tél. N° 704.81

RUE SOL­VYNS, 25, ANVERS

MOTIFS LUMI­NEUX AU N BON

Fabri­ca­tion — Loca­tion — R épu­ra­tions — Entre­tien.

_SI'TI.S FABRI­CANTS A ANVERS

ÉCO­NO­MIE,

Hygiène, Confort,

avec les

«PATF.​URS“

CHAU­DIÈRES

pour

CHAUF­FAGE CEN­TRAL

par Eau chaude ou par Vapeur.

Demande?, la BrocüUE’3 spé­ciale envoyée franco sur demande.

Chauf­fage cen­trai

Dis­tri­bu­tion d’eau chaude

Ins­tal­la­tions sani­taires

“ Idéal Clas­sic

Louis VERAN­NE­MAN

43. Rue du Pavillon

ANVERS

Chau­dière

BES­PA­RING, GEZOND­HEID en BEHAA­GLIJ­KHEID

zijn U ver­ze­kert

door de

Cen­trale Ver­war­ming

J mei

Radia­to­ren en Ketel

I “ IDEAL I CLAS­SIC,,

Vraagt het uit­leg­boekje,

5 dat U kos­te­loos zal toe-a gezon­den wor­den, aan

] Louis VERAN­NE­MAN

43, Vlag­straat, Ant­wer­pen

I TELE­FOON 557.45

Guin­ness

vous fera du bien

Jaap te spre­ken. Dirk haalt Jaap over om direct met hem naar Volen­dam te gaan. Jaap en Dirk als ver­te­gen­woor­di­gers van de jonge en de oude gene­ra­tie, willen samen een beroep doen op het vers­tand van de bevol­king en pro­bee­ren de men­schen tot het inzicht te bren­gen, dat een nieuwe tijd ook nieuwe e.​schen stelt, en dat een jeugd, die zich hard­nek­kig aan oude tra­di­ties en een ges­tor­ven ver­le­den vast-kiampt, den onder­gang ten prooi wordt. De vers­tan­dige vis­schers, die het gedoe op de ker­mis slechts van uit de verte heb­ben gade­ges­la­gen, wor­den door Dirk Brak bijeen­ge­roe­pen.

U'm­dat in alle gele­gen­he­den en kof­fie­hui­zen van Volen­dam gedanst en pret gemaakt wordt, moet men zich met een net­ten- en man­den­pa­khuis als ver­ga­der­plaats tevre­den stel­len. Bij­ges­taan door den door alle aan­we­zi­gen zoo geach­ten Dirk Brak, gelukt het Jaap dit­maal te vis­schers bijna j te over­tui­gen, als op het kri­tieke oogen-1 blik Willem, geheel dron­ken, bin­nen­wag-’ geit; hij duwt Jaap op zij en kla­gend ver-Î wen­scht en verv­loekt hij de droo­gleg­ging, ( de afsluit­dijk, en alies, wat daar­mede in j ver­band staat. Als Jaap hem tegens­preekt, i schreuwt hij, dat hij de dijk in de lucht zal • laten sprin­gen en loopt weg...

Kort daa­rop komt M'aartje bui­ten adem het pakhuis bin­nen gerend en ver­telt in afge­bro­ken zin­nen, dat Willem is uit­ge­va­ren met de bedoe­ling een aans­lag op de afsluit­dijk uit te voe­ren. De geheim­zin­nige bus­sen, die hij had ver­bor­gen, bevat­ten ges­to­len dyna­miet. Alle vis­schers loo­pen haas­tig naar de haven. Als een loo­pend vuurtje gaat het bericht door het­dorp en na eenige oogen­blik­ken is het ker­mis­plein een­zaam en ver­la­ten. D'e geheele bevol­king staat op den haven­dijk en tuurt naar Willem s bot­ter, die op den Wes­ten­wind voort­zeilt Op dit oogen­blik weet Jaap wat

hem te doen staat. Met alles over­tui­gende j harts­toch­te­lij­kheid roept hij den Volen- ( dam­mers toe: « Wij moe­ten hem na, wij j moe­ten nu niet aan ons zelf den­ken. Dte j afsluit­dijk is het eigen­dom van het geheele j vlok en van mil­lioe­nen men­schen, die na ons komen ».

En ziet, door Jaap’s opwin­ding, door zijn opz­wee­pende woor­den, gebeurt het onge­loo­flijke, het won­der, de geheele Vo-len­dam­mer v.​sschersv­loot steekt in zee om Willem in te halen en den afsluit­dijk, den zoo dik­wi­jls ver­wen­sch­ten en zoo harts­toch­te­lijk geha­ten afsluit­dijk, met hun leven als inzet, te bes­cher­men en te ver­de­di­gen.

Op het Ijs­sel­meer heeft een den adem bek­lem­mende ver­vol­ging plaats. Willem ziet zijn ach­ter­vol­gers steeds dich­ter bij komen en in een aan­val van woede en razer­nij trapt hij tegen het ijze­ren kacheltje, waar­door hij zich zelf en zijn bot­ter aan de vlam­men prijs geeft.

Toen eenige dagen later Willem’s lijk door de gol­ven niet ver van Volen­dam aan land ges­poeld, begra­ven werd, zocht Maartje in haar ver­la­ten­heid en ver­driet troost bij Jaap; hij gri­jpt haar hand en zegt troos­tend: « Zie je 't is eigen­lijk niet Willem, die daar aan de aarde wordt toe­ver­trouwd, maar het is, alsof ons heele dorp met hem den geest van ver­zet tegen den nieu­wen tijd begraaft. »

Nadat vader Brak er in heeft toe­ges­temd, dat Jaap de Meeuw als schoon­zoon de leege plaats inneemt, die zijn zoon Jan open liet, keert Jaap naar het werk in den Wie­rin­ger­pol­der terug. Thans ech­ter gaan er vele jonge Volen­dam­mers met hem mede, die alle tot het inzicht waren geko­men, dat... !

« Een volk, dot leeft, aan zijn toe­komst \ moet bou­wen. » 1

Quelques Echos de la Presse

Sous ce titre pro­met­teur de mys­tère nous sera bien­tôt pré­senté un film de Mla-rio Bon­nard, ins­piré de la célèbre pièce de Galar et Artu. Des évé­ne­ments assez récents nous ont prouvé que le rôle des espions se pour­sui­vaient actuel­le­ment d’une façon plus sour­noise, mais aussi funeste que pen­dant la guerre et ce film, qui met en scène les agis­se­ments des agents secrets, trou­vera sans nul doute par ce sens d actua­lité un sur­croît d’in­té­rêt.

T Si vous vou­lez connaître les des­sous des affaires d’es­pion­nage et la lutte sans merci que se livrent dans l ombre les agents secrets des puis­sances euro­péennes, allez voir « Le Masque qui Tombe », poi­gnant récit d'un conflit d’es­pion­nage dans le cadre d’une Riviera cos­mo­po­lite.

I.​ontiue rue des Images, 264 ANVERS TELE­PHONE: 570 10

Tous CHAR­BONS pour foyers domes­tiques et l’in­dus­trie.

Qua­li­tés et Poids garan­tis.

Mono­pole de Vente des Char­bon­nages dTIen­sies-Pom­mer­ceul pour les:

Bri­quettes « FER­MOUL H. P. », 10 K08 Bri­quettes « FER­MOUL SAR­TIS », 3 K»« Bou­lets « ROMU­LUS », 20 gr.

Bou­lets « SPE­CIAL », 45 gr.

Four­nis­seurs de la Société Royale de Zoo­lo­gie d’An­vers.

On a dit maintes fois que l’in­té­rêt d’un film poli­cier rési­dait tout entier dans la façon de mener les évé­ne­ments et le secret de gar­der un dénoue­ment inat­tendu. A cet égard, «Le Masque qui Tombe», pas­sion­nante his­toire d’es­pion­nage, mérite donc tous les éloges, car il est impos­sible de connaître avant la der­nière image à tra­vers les rébon­dis­se­ments d’une action tou­jours pathé­tique, ce que l’on nomme à juste titre: « la clé de l’énigme ».

Une inter­pré­ta­tion de tout pre­mier ordre a été réunie pour ani­mer l'in­trigue pas­sion­nante du « Masque qui Tombe », le der­nier film de Mario Bon­nard. Qu’il nous suf­fise de citer Jean Worms, René Ferté, André Bur­gère, Mfau­rice Lagre­née, Miha­lesco, Tania Fédor, Jac­que­line Dïùx et enfin Lucienne Lemar­chand, une révé­la­tion!

Ziet naar onze

LUCH­TERS

LAM­PEN

WAN­DUCH­TEN

THEO COR­LUY

23, OMME­GANCKS­TRAAT, 23 Tele­foon: 307,11 - ANT­WER­PEN

] huk­ko­rij De Voa-van Kleef, Rood eet raat, 44, Ant­wer­pen

AUX FORGES DE VUL­CAIN Voor vlug, goed­koop

Florent Vers­tre­pen

St.​Jacobsmarkt, 97, Ant­wer­pen en ver­zorgd

Tele­foon: 214.73 -- Han­dels­reg. 424

DRUK- EN BIND­WERK ééne firma:

De Vos-van Kleef

Over­groote keus in Moderne Roo­des­traat, 44 — Ant­wer­pen

H of- en Ter­ras-Meu­be­len

KACHELS - CUI­SI­NIE­REN - GAS­VU­REN Tele­foon: 337.08

BLEE­KE­RIJ BLAN­CHIS­SE­RIE

“WIL­RI­JCK”

H. DE DECKER~ GOO­RE­MANS

318, HEIS­TRAAT — RUE DE LA BRUYERE, 318 Tele­foon Nr. 787.92 -- WIL­RI­JCK

Spe­cia­li­teit van Cols, Man­chet­ten en Man­shem­den

KILO­WASCH aan 2,25-3,50

Ik gelast mij met alle Nieuw­was­sche­rij en Ver­we­rij

Spoe­dige bedie­ning. Ver­zorgd werk.

Pri­j­sop­gave op aan­vraag

Spé­cia­lité de Cols, Man­chettes et Che­mises d’Hommes

LAVAGE au kilo fr.2,25 3,50

Je me charge de tout Lavage à Neuf et Tein­tu­re­rie

Ser­vice rapide. Tra­vail soi­gné.

Prix sur demande

BON

COIN

La mai­son qui ins­pire confiance

ETE­MENTS

HOMMES -JEUNES GENS - ENFANTS

Off­set FrDES­MET rue des Waf­Pons 14-16 Anvers. TeP: 269.05