Beheer en Redak­tie Korte Gas­thuisstr.. 16, Ant­wer­pen

• VLAAMSCHE UIT­GAVE

» VER­SCHI­JNT WEKE­LIJKS o

COL­LEEN MOORE

ROYAL - ZOO­LO­GIE CINEMA

PRO­GRAMME du 1 au 6 NOVEMBRE

Le Har­pon

Allan Dex­ter aime son amie d’en­fance Evan­ge­line, fille du vieil arma­teur de New-Bred­ford, Charles W. Mor­gan. Or, celle-ci, Qua­ke­resse-fer­vente à l’imi­ta­tion de son père, a dû jurer au vieillard de n’épiou­ser jamais qu’un Qua­ker qui serait aussi un maître du har­pon. Et Allan Dex­ter-n’est ni l’un ni l’autre. Aussi, mal­gré l’amour avoué d’Evan­gé­line prise entre l’élan de son cœur et la rigi­dité de son ser­ment, Allan Dex­ter est-il évincé, cepen­dant que le balei­nier Jack Din­ner et le tor­tueux Migg com­plotent de s’em­pa­rer, le pre­mier du meilleur brick de Mor­gan, et le second, de sa fille.

Ayant voulu s’en­rô­ler comme mate­lot afin de gagner ses galons de chef har­pon­naur, Allan Dex­ter tombe aux mains de Fin­ner qui l’em­mène de force en mer afin de lais­ser le champ libre à Migg. Mais Fin­ner, en cours” de croi­sière, ayant assas­siné le capi­taine du brick, est saisi par les mate­lots ven­geurs de leur chef, qui empri­sonnent le ban­dit et pour­suivent la chasse aux baleines pour leur compte et celui de leur arma­teur.

Dans ces cir­cons­tances, Allan Dex­ter se révèle: ü devient har­pon­neüf émé­rite et ramène au poit le brick chargé des dépouilles de nom­breux céta­cés. Or, il arrive juste à temps pour empê­cher l’odieux mariage qui, sur l’ordre du vieux Mor­gan abusé, va livrer Evan­ge­line au traître Migg. Devenu Qua­ker, et ayant fait ses preuves de balei­nier, Allan épou­sera son amie d’en­fance.

1. La Tzi­gane

L. Game

2. PRO­ME­NONS-NOUS SUR LA MER

Comique ,

3. Là-Haut .

(fan­tai­sie)

M. Yvain

LE HAR­PON

tra­gé­die de la mer

Pen­dant la Pause

Réci­tal pour Orgue

PRO­GRAMMA van 1 tot 6 NOVEM­BER

1. La Tzi­gane

2 WAN­DE­LING OP ZEE

(fan­ta­sie)

L. Game

M. Yvain

DE HAR­POEN

treurs­pel der zee

Tij­dens de Poos

Réci­taal voor Orgel

Semaine pro­chaine

MIL­TON SILLS

dans le film sen­sa­tion­nel

L> lie des JSfa­vires per­dus

De Har­poen

Allan Dex­ter bemint Evan­ge­line, doch­ter van den ouden ree­der van New-Bed­ford, Charles W. Mor­gan, en die aan haar vader — een Qua­ker in merg en been —- heeft moe­ten belo­ven slechts een Qua­ker te huwen die tevens de har­poen als een mees­ter kan han­tee­refi. Allan Dex­ter, dia noch het een noch het ander, is eïi zich ziet afge­we­zen, wil dan ook als matroos mede ter wal­vi­schj acht. Hij valt in de, han­den van den wal­vi­sch­ja­ger Jack Fin­ner, die het gemunt heeft op Mor­gan’s beste schip, en van Migg, die de doch­ter wil heb­ben. Tij­dens den tocht ver­moordt Fin­ner den kapi­tein, maar wordt door de wre­kende matro­zen, geboeid, in hef ruim opges­lo­ten,. ter­wijl zijl' zelf de jacht voort­zet­ten. Allan Dex­ter wordt in die omstan­di­ghe­den, een bui­ten­ge­woon .behen­dig har­poe­neier­der en voert aan boord van het schip tal­rijke door hem getrof­fen die­ren medé.

Hij komt juist ter elf­der ure om het schan­de­lijk huwe­lijk van Evan­ge­line met den ver­ra­der Migg;—- dat op bevel van Mor­gan moest plaats heb­ben — te veri­j­de­len. Allan wordt Qua­ker, en gezien hij zijn proe­ven als wal­visch-jager heeft afge­legd, bekomt hij de hand en het hart zij­ner geliefde Evan­ge­line.

Impri­me­rie du Centre. 26. Rem­part Kip­dorp. Anvers

sns sluing

iiî)ji9oj] m}\\\in udpei­j­Muem 9Q

snvo

(see|dsuep -}s Hqeu) 31IV J 6i ‘ais­naa­NOA MHZ V3 VM M3 (13 OH H3S33DM3

|Luiiiiiiiiiiiiiiii­Miiiiii|iiiiiiiiiiiyj I aUI­jaj uts'bSb i

SJIBp SJIUOJ )3 sSBSS­jl­d'' 3p SJ3|[a)y:i.)VVMVO.) 3« VOSI VU

SH3ANV

812o I m - ll ‘saSaoso 'IS 3)J0cl 3ny ilZZX auoiidgpx ’ Al ‘sua­qny any

xnas­saaans 'xnaia­qs­neQ

OTYIOAÏÏ NOS!

S30­viH3d-S3ia3aoaa

QTlW­VIS3MB3 M3 O,

faoTns­Tynt­tey- ü'àooo 'voo

iiyaaOÆ V XIHd

SMOi­sy­noxa aaoN­vyxa, a v s30­vaoa SH3ANLV - sjnasscja saP lBUB° ‘st7 iOIE

nHa h T 9jb9

saiga ia

ssrag­j­dEa ‘saSEUE­jvt ‘s3iuo­tu9.i?o lnod so, nv ||

I •< q 8 çtnbsnC sjnof saj sno) jjaAno | sana­ji­tEb aqo.​iEui jna­jiiajq

oiiiiï.ïi.​iouiv iios­ren

I 'D}3 'op ‘san­Suoj-sasiBqo ‘sauaqj ‘xnBa­jnq | 1‘s,qBpuE­JSA ‘saui­sino ‘suo­jbs 'xa­qa­noo b ssj­qui­Binf I ‘xaSu­Biu b sapBs 00S ‘sa.​itqiu.​reS ap xtoqa put J

6 S3JIBJ3 sap anj anSuoq 6

I anbiS­jag ua suisbSb]/ spuBjS snjd saq |

I sana­naw I

nniiiif­niiiiiiiiiiiii­ti­Hiiiii.​il.​nnninnn­nin­ni­ni­ninnm

IM3M­JIV - W ‘Wt88d9!0

VNNV smH

pq ui

sno­qe­jBjm U9 seog ‘siaq-UBUis­jaj

NHSiad

3NNHH N3dOO>l N3WVO 31NV0333 333\ a

iigd­joM'j.uy 'si, BBJis|epuoA any 'sj­qauv jjj

saadwnr ffl

'aaooiayaaNVH ‘n3xnv>i ‘saaoxs ‘Naaaaaaaa tö -aaavx ‘NaiaHd­saaa ‘Naoxvx ‘aariz ‘ioa\ b v:8>iï2iA­vavvu

ymW3 NOSI­VIA!

sHHdwnr ‘saaaax­Naa ‘nivw vt v araaxxaN­Noa 'saaoxs 'saddVN ‘sxn-aaA­noo ‘snoxoo ‘saios ‘shnivi

saxïs­saa smï­J­Thaibo

sawva aa saov­HAno

QtJ3/\KI>c/ Q -STHOuiuxaiA duisq

33M9IOÇ 13 3ai­dua MOIin03Y3

sanaitt­Mis­saa

sanaABM­DOioud

sojS ap xud xne saSejeS xn« uBs­siui­noj aoBjd v\ ap uosi­bui a[nas eq

qsqog s.​aiqojq }a puoui­Bia np anbiSpg B| xnod apjauaS aauaSy

sapiq b sjua­wai­nog sap sxaAuy ->nod aouaSy

.>!BJA nP sxaAuy, p aouiAOjg bj xnod aauaSy

iz6z i?x SM3ANV ,Z6Z ’l?i1

ujo­qpg UEy\ atu ‘zi

D||I|«III«!IIV 3|tMpp>| iMlIiptj H

SZ-'S 'Ji ap j.​jjsd B suin­besBO ja xnBauBW

sïïun uun oji

ap saqos sajno} ua xioqa puBjg

AAA

901 ‘3Sjiggt| ap anj '901

IHira N0SIV1

d[igjycp anj dnSuo'i ‘Li

VINNV­JilHa

SANV­JM3

s'oa

zmnavu

sxnj w» - smiaiiioa s:i3a:ai3i

0129 - W3H3NH9

3DHH9F­VOH NVA

aijessBjg b snoA-zos­se­jpy

3 NI VS 33 3NNOH 33313 3NH 3IOAV 3I10d

ONZE BIO­GRA­PHIES

mil­toInT sills

"|î N 1909 woonde de impres­sa­rio Robert­son eene too­nee­lop­voer­kig bij 'bSL gege­ven door n lief­heb­bers­troep. Groot was zijne ver­ba­zing toen hij vasts­telde dat eene der medes­pe­lers met de beste too­neeiar­tis­ten had kun­nen wedi­j­ve­ren.

Robert­son won over hem eenige inlich­tin­gen in en maakte ken­nis met Mil-ton Sills, de ver­tol­ker in kwes­tie. Het ener­gieke gelaat, de gri­jze oogen, de bruine haren, de jonge man maakte op hem een uit­mun­tende indruk.

Te Chi­cago op 12 Januari 1882 gebo­ren, en al zijne stu­dies in die stad gedaan heb­bende, en op het punt zijnde pro­fes­sor in de wijs­be­geerte aan de Hooge-school van Chi­cago benoemd te wor­den was Mil­ton er nog zoo erg niet op gezet zijne betrek­king vaar­wel te zeg­gen, ondanks het vee­leer bela­che­lijke sala­ris van 520 dol­lar dat hij er genopt. « Ik zal u bin­nen een paar dagen mijn ant­woord doen ken­nen... » verk­laarde hij den impres­sa­rio die hem eene ver­bin­te­nis had aan­ge­bo­den.

Het was geen gemak­ke­lijk noch aan­ge­naam iets het kol­lege, waa­rin hij al zijne kin­der­ja­ren had door­ge­bracht, en waa­raan hij hoopte als pro­fes­sor gehecht te wor­den, zoo maar vaar­wel te zeg­gen. Maar voor alles man van de daad zijnde, ver­koos Mil­ton Sills de ziel­kunde boven de wijs­be­geerte, en hij begreep onmid­del­lijk het belang dat er voor hem bes­tond om van beroep te veran­de­ren.

Robert­son s aan­bod stelde hem tevens in de gele­gen­heid van te rei­zen, te lee­ren, en zich van den dage­lijk­schen sleur onaf­han­ke­lijk te maken. Was dit nu geene andere wijze om aan wijs­be­geerte te doen met van zijne eigen gedach­ten wer­ke­lij­khe­den te maken? De teer­ling was gewor­pen en hij zegde zijne stu­dies vaar­wel voor het too­neel. Molière, Ibsen en Sha­kes­peare waren Kant, Leib­nitz en Des­cartes de baas gewor­den....

Mil­ten Sills en Glo­ria tiwan­son in « Het Opperste Uur » (The Great Moment).

Hij debu­teerde dus op het too­neel aan de zijde van Char­lotta Nill­son in « This Woman and this Man » van Avery Hop-wood, en waar­van het te New-York behaalde sukses betee­ke­nis­vol was.

Van zijne eerste stap­pen op de plan­ken ten zeerste opge­merkt, werd Mil­ton Sills al spoe­dig eene der meest gevierd artis­ten van het Ame­ri­kaansch too­neel. Door David Belasco aan­ge­wor­ven, ver­tolkte hij « Figh­ting Hope » met Blanche Bates, « The Gover­nor Lady », met Clyde Fitch (dit stuiy is op het doek gebracht gewor­den door Harry Mil­larde en zal hier den­ke­lijk tij­dens dit sei­zoen nog ver­toond wor­den onder de naam « De Ket­ting ».

Ver­vol­gens zag men Mil­ton Sills in. het gezel­schap van Froy­man waa­rin hij « The Happy Mar­riage » met Doris Keene, « Diplo­macy », naar het stuk van Vic­to­rien Sar­dou, « Pan­thea » met Olga Petrova als par­te­naire en « The Law of the Land » ver­tolkte.

Ein­de­lijk in 1917, na ver­schei­dene nieuwe stuk­ken gekreeërd te heb­ben, waar­van het succes niet meer te herha­len is, bes­loot de sym­pa­thieke kuns­te­naar zich aan de stille kunst te gaan wij­den

FILM-REVUE

zon­der even­wel het ges­pro­ken too­neel geheel en al vaar­wel te zeg­gen.

Gehuwd met eene Engelsche too­neel-speel­ster, Gla­dys Wynne, werd Mil­ton Sills door zijne bekoor­lijke den weg naar het stu­dio gewe­zen, zij­zelve ver­tolkte een rol in « The Span of Life » met Lio­nel Bar­ry­more, ter­wijl Mil­ton voor ’t voet­licht in « The Law of the Land » optrad. Gedu­rende drie maan­den, kre­gen de beide artis­ten, van bei­der

zijde zeer druk in ’t werk, elkaar niet te zien, alhoe­wel zij het zelfde huis bewoon­den. Gla­dys bes­loot aan dit anor­male bes­taan een eind te stel­len en wist haar man er toe te bewe­gen te gaan draaien. De aan­trek­ke­lij­kheid van het stu­dio haalde het wel­dra op ’t too­neel en bij Fox kreeërde Mil­ton Sills « Honor Sys­tem », een film die een zeer groote bij­val kende en door de artist zelve als een zij­ner beste schep­pin­gen aan­zien.

Na « Patria » en een paar andere ban­den te heb­ben, tus­schen­door nu en dan nog eens op t too­neel ver­schi­j­nende, bes­loot Mil­ton Sills de ges­pro­ken kunst voor goed vaar­wel te zeg­gen. Hij ver­trok naar Hol­ly­wood, vast bes­lo­ten in ’t ver­volg slechts de zaak van de kinema te dienen.

En van dan af was het eene over­groo-te menigte ban­den die hij hielp in de wereld stu­ren en waar­van de voor­naam­ste zooal zijn: «Deep Purple», «The Claw», «The Savage Woman» met Clara Kim­ball Young, «The Wild Cat» met Geral­dine Far­rar, «More Deadly than the Male» met Ethel Clay­ton; «Satans Junior» met Viola Dana; «The Infe­rior Sex» met Mil­dred Har­ris; «The Woman

Than Gavest Me»; «Eyes of Youth» met

Clara Kim­ball Young; «The Gay Miss For­tesque» met Enid Ben­nett; «The Street Cal­led Straight», «Behold My Wife», «The Lit­tle Fool», «Bur­ning Sands» met Wanda Haw­ley; «The Great Moment», «At the End of World», «Miss Lulu Bett», « The Fur­nace», «The Isle of the Lost Ships», « The lady who wal­ked Alone», «Adams Rib», «The Sea Hawk», enz.

De fil­men welke ten onzent bizon­der Mil­ton Sills naar waarde heb­ben doen schat­ten zijn «Het Eiland der Ver­lo­ren Sche­pen», vat» Mau­rice Tour­neur; «Het Opperste Uur » waa­rin hij Glo­ria Swan­son's part­ner was; «Mejuf­fer Satan» met Viola Dana; «Lulu Assche­poes­ter» met Lois Wil­son en Theo­dore Roberts; «Op de Bran­dende Zandv­lak­ten» met Wanda Haw­ley, enz. Zijn laatste suc­ces­ban­den zijn «De Verv­loekte Wet» en «De Zee Havik».

Zeer ver­schil­lend der « lati­jnsche » jeune pre­miers: Rudolph Valen­tino, Ramon Navarro, Anto­nio Moreno, ver­tolkt Mil­ton Sills het type van den An-gel­sak­si­schen jeune pre­mier bij uit­mun­tend­heid. Ver­tol­ker van fil­men die heel en al bewe­ging zijn en van geen gevoels-fil­men, stelt bij, meer dan eenig ander, het vol­maakte type van den sport­man en van den Yan­kee self made man daar, zooals Jack Lon­don, James Oli­ver Cur-wood en zoo­veel ande­ren het zoo goed bes­chre­ven heb­ben.

Ver­wacht van hem geene over­dre­ven * mimiek; door zijn koud uiter­lijk, vero­pen­baart hij al spoe­dig de groote kuns­te­naar; sober, een en al flegme, leeft hij zijne rol­len bizon­der innig mede en onlangs nog telde een stri­jd­too­neel dat hij met Noah Beery ver­tolkte, nog tus­schen de mooiste en ontroe­rend­ste die wij ooit op het doek gezien had­den. Ten andere moes­ten de twee kuns­te­naars, erns­tig gek­neusd en gelaat en lichaam bebloed, zich eenige dagen rust en hers­tel gun­nen alvoiens opnieuw voor het opname appa­raat te kun­nen ver­schi­j­nen.

Het oor­deel van Mil­ton Sills over de kinema zal den­ke­lijk onze lezers niet nala­ten belang in te boe­ze­men:

« Feu­wen lang, zoo verk­laart hij, heb­ben de men­schen ir. hun onmid­del­lijk bereik, eenige mid­de­len gehad om aan

hunne kuns­top­vat­tin­gen den vri­jen loop te geven. Zij beza­ten het mar­mer en de hamer om beel­den te hou­wen, het doek en pen­seel om te schil­de­ren, de muziek-tui­gen om te bes­pe­len, de woor­den om te schri­j­ven. Nie­mand dacht aan een nieuw voo­ruit­zicht dat, dank aan de weten­schap en aan de men­sche­lijke voo­ruit­gang ons in de gele­gen­heid zou stel­len om op het doek ontel­bare too­nee­len de meest ver­schil­lende -zie­le­toes­tan­den weer­ge­vende, de meest ver­schil­lende land­stre­ken en bes­cha­vin­gen in beeld bren­gend, te bewon­de­ren. De ver­schi­j­ning van de kinema en zijne ont­wik­ke­ling zijne eene ware omwen­te­ling. Wij zul­len onze Sha­kes­paeres van het witte doek heb­ben, die sce­na­rio’s zul­len schri­j­ven die wij zul­len kun­nen lezen, en die slechts één­maal zul­len ver­we­zen­lijkt wor­den... Hunne lot­ge­val­len zijn dik­wi­jls in beeld gebracht. De klas­sie­ken van het scherm zul­len door de beste artis­ten van ieder ges­lacht kun­nen ges­peeld wor­den, net zooals « Othello », « Ham­let », « De Dame met de Camé­lias », die sinds lang her­le­ven, maar met een nieuwe bezet­ting en gansch ver­schil­lend van de voor­gaan-den.

» Wan­neer de klas­sie­ken van het Witte Doek bur­ger­recht zul­len ver­wor­ven heb­ben, wan­neer de kine­ma­to­gra­phis­ten der gansche wereld zul­len bewe­zen heb­ben dat zij in staat zijn niet alleen­lijk verhaaltjes per reeks, waa­rin de ziel­kunde min of meer ver­val­scht is, maar ook echte mees­ters­tuk­ken te ver­we­zen­lij­ken, dan zal de kinema de waar­di­gheid en sol­va­bi­li­teit vero­ve­ren waa­raan het hem op het hui­dige oogen­blik nog man­gelt. Het scherm zal zijn Ibsen, zijn Molières, zijne Dumas, en even­goed zijn Sha­kes­peare heb­ben. De sma­ken zul­len in de kinema evo­luee­ren, zooals zij het op het too­neel gedaan heb­ben.»

Men ziet dus dat de gedach­ten der klas­sie­ken van de kinema en van het ki-nema­to­gra­phische reper­to­rium, waar­van wij onze lezers reeds heb­ben inge­licht, in de Veree­nigde Sta­ten ins­ge­lijks aan de orde van den dag staan en dat zekere kine­ma­to­gra­phis­ten en niet der minst belan­grijks­ten er een zeer groot belang aan hech­ten. Die gedachte zal mis­schien in de toe­komst ver­we­zen­lijkt wor­den, maar

tot hier­toe heb­ben de «levende beel­den» die groote mees­ters­tuk­ken nog niet voort­ge­bracht welke aan de stuk­ken van een Racine, van een Molière, van een Sha­kes­peare te ver­ge­lij­ken zijn.

Zooals men heeft kun­nen zien neemt Mil­ton Sills zijn beroep op als den­ker en als kuns­te­naar. De regel­ma­tige stu­dioar-beid heeft hem zijne wijs­gee­rige stu­dies niet doen ver­ge­ten, en iede­ren dag zon­dert de schep­per van « Het Eiland der Ver­lo­ren sche­pen » zich in zijne biblio­theek, eene der rijkste en best voor­ziene van Hol­ly­wood, af, en waa­rin de Fran-sche schri­j­vers eene voor­name plaats inne­men. Gedu­rende enkele uren ver­geet de kuns­te­naar de sun­lights en denkt er niet meer aan de val­schaards te kas­ti­j­den, noch de onschul­dige ver­volgde te red­den. Hij leest en her­leest de klas­sie­ken, de wijs­gee­ren van gis­ter en van heden, raad­pleegt Berg­son, bes­tu­deert Ein­stein, immer in gezel­schap van zijn onaf­scheid­baar kame­raad: zijne pijp, die hij slechts ter zijde legt tij­dens de opna­men.

Want te Hol­ly­wood is Mil­ton Sills’ pijp even beroemd als de sigaar van Theo­door Roberts en de hoor­nen bril van Harold Lloyd, en het is te mid­den een dikke rook­walm dat hij, tus­schen twee opna­men in, met zijne medes­pe­lers over too­neel en let­ter­kunde praat, hen zijne gelief­koosde schri­j­vers opnoe­mende: in de poë­sies, de Engelsche dich­ter Keats, voor het too­neel, de groote Molière, in beeld­houw­kunst Michel-Angelo en in de schil­der­kunst Leo­nardo da Vinei.

Bui­ten het stu­dio is Mil­ton Sills een vol­maakt sport­man. Hij veraf­goodt de lichaam­soe­fe­nin­gen, traint zich iede­ren dag, rijdt te paard, springt, bes­tu­deert de bewe­gin­gen die hÿ moet uit­voe­ren in de film die hij draait of in voor­be­rei­ding is. Zijne laatste schep­ping « The Sea Hawk » (De Zee-Havik, waa­ro­ver reeds in ons blad is ges­chre­ven gewor­den en die hier tij­dens dit sei­zoen nog zal ver­toond wor­den) is een ontroe­rend treurs­pel dat zich afspeelt ten tijde der Noor-sche zee­roo­vers, en geeft eens te meer het bewijs der bui­ten­ge­wone leni­gheid van den kuns­te­naar die, om beur­ten, galei­roeier en stam­hoofd, eene reeks onge­loo­fe­lijke hel­den­da­den begaat, en tevens

FILM-REVUE

eene merk­waar­dige proeve levert zij­ner diepe ken­nis der schmink­kunst.

Iede­ren avond, tevre­den over zijne dik­wi­jls ver­moeiende dag­taak, slaat Mil­ton Sills, de pijp tus­schen de lip­pen, de weg naar zijn bun­ga­low te Hol­ly­wood in, alwaar hij door zijne echt­ge­noote (die niet meer draait) en zijr twaalf­ja­rig doch­tertje wordt opge­wacht. En dan, net zooals Cin­ci­ma­tus uit de oude ro-meinsche ges­chie­de­nis, schopt, har­kelt

Kine­ma­nieuwsj es

De Hel van Dante

Den 29n Sep­tem­ber heeft M. William Fox, in den Cen­traal-Cinéma van New-York, de Film « De Hel » van Dante, voor­ges­teld.

Deze voort­brengst is voor edle Amers-kaansche ciné­ma­lo­gra­phis­ten een ware vero­pen­ba­ring geweest, zoo­wel op kunsfc-als op tech­nisch gebied.

Het succes, behaald bij de eerste voors­tel­ling, ging alle ver­wach­tin­gen te boven. De eerste ont­vang­sten van Cen­traal-Cinema belie­pen op vijf­tig dui­zend dol-lors op vijf dagen. Deze ont­vangst is het record van een ins­tel­ling van 900 plaat­sen.

Wij ver­ne­men dat een kopij van de film « De Hel » van Dante te Parijs aan­ge­ko­men is en dat zij kor­te­lings daar zal gedraaid wor­den.

Mr. William Fox heeft bes­lo­ten dat al de groote voort­breng­sten, gelijk­ti­j­dig van de groote hoofd­ste­den van de gansche wereld zou­den uit­gaan. Fran­krijk is dus hier de bevoor­rechte, en te Parijs, dat men als het cine­ma­to­gra­fisch mid­den­punt bes­chouwt van Europa, zal de eerste proe­faf­draaiing ges­chie­den.

JACKIE COOGAN IN «LEVE DE KONING»I — De schri­j­ver van «Leve de Koning », Robert Rine­hart, is in Ame­rika bekend aïs zijnde de meest bekende schri­j­ver van onze dagen.

De trouwe bezoe­kers van den schouw­burg ken­nen hem als zijnde de voort­bren­ger van « The Bats, «Spa­nish Love» en «Seven Days» en «te laatste roman lezers zijn steeds benieuwd voor zijne schrif­ten. Maar « Leve de Koning » over­treft al zijn wer­ken.

en wiedt de schep­per van « Op de bran­dende Zandv­lak­ten»... want hij is tevens een hof­bou­wer en tui­nier. En, immer ang­st­val­lig om te geluk­ken, wijdt de sym­pa­thieke ver­tol­ker, zijne beste zor­gen aan het plan­ten van rozen, lelies, ka-melia’s, want hij is even trotsch op de pracht van zijn Engelsche tuin als op de immer sti­j­gende suc­ces­sen zij­ner kinema-togra­phische schep­pin­gen.

NEMO.

De een'g­ste reden waa­rom deze film niet eer­der ver­sche­nen is, is dat slechts een kind hem kon ver­tol­ken, en dat kind is: Jackie Coogan.

Nooit heeft een kind van acht jaar zoo­veel ver­won­de­ring vei wekt; nooit in de ges­chie­de­nis heeft men hoo­ren spre­ken van een kind dat meer bemint wordt. Niet alleen is hij het k,-nd door iede­reen aan­be­den, maar Jackie Coogan beeft üijns gelij­ken niet.

DICK KIRK­WOOD, de bekende fil­ma­kro­baat, is Don­der­dag 16 Okto­ber, tij­dens bet opne­men van oefe­nin­gen r.​an een vlieg­tuig, te plet­ter geval­len.

Mr. HUG ON is op het oogen­blik op de Balea-rische Eilan­den waar hij de film aL’Homme des Baléares» draait; de rol­ver­dee­ling is als volgt: MM. René Navarre: Quin­tana; James Devesa: d’Avial; Camille Bert: Gocho; Chasne: Doc­teur Madrazo; José Durany: Zurdo. Mmes Colette Dar­feuil: Glo­ria; Alex:ane: Juliana.

F lmop­ne­mer: MM. Gibory en Bache­let; Too-neel­schik­ker: M. Pau­let.

Mr. GABRIEL DE GRA­VONNE is door de « West-Film » aan­ge­wor­ven gewor­den om de man­ne­lijke hoof­drol te ver­tol­ken in een nieuwe voort­brengst van Car­mine Gal­lone. De vrou­we­lijke hoofd­ver­tolks­ter zal Soava Gal­lone zijn. ROMUALD JOU BE is door een firma van Rome geën­ga­geerd om in een voor­name film de hoof­drol te ver­tol­ken.

EDMOND VAN DAELE, de sym­pa­theke schep­per van a Narayana », a L’Ombre du Péché » en « Cœur Fidèle » komt door Abel Gance aan­ge­wor­ven te wor­den. Zeker is het om een bij­zon­dere rol in a Napo­leon » te ver­tol­ken.

IN HET STU­DIO van Join­ville draait men de bin­nen­too­nee­len van de Fransche film a Un Fils d’Amér que » van Pierre Veber en Mar­cel Ger-bidon. In dezen band kri­jgt men ook eenige too­nee­len van Texas te zien.

MAU­RICE MARI AUD komt de ver­we­zen­lij­king van « Mon Ocle » met René Navarre, Fran­cinne Mus­sey en Jean Devalde te ein­di­gen; bet is een Fransche come­die met afwis­se­ling van bit­tere en ver­ma­ke­lijke too­nee­len.

FLORA LE BRE­TON moest in Ame­rika de Br'tsche film­ni­j­ve­rheid gaan ver­te­gen­woor­di­gen, tij­dens een lief­da­di­gheid­sfeest, ter eere van den Prins van Wales.

WAN­NEER DE FILM van Wiliam Des­mond « Good Deed O’Day » op de ma: kt komt, dan zal men eenige oude film­lie­ve­lin­gen terug­zien zooals Mar­gue­rite Clay­ton, Ruth Sto­ne­house en Fran­cis Ford.

Kine­ma­brie­ven­bus

MON SI. — 1 ) Bebe Daniels heeft zwart haar en zwarte oogen.

2) Lila Lee heeft zwart haar en don­ker­bruine oogen.

3) U kunt het er op wagen ze in. de Vlaamsche taal te schri­j­ven, het zou de eerste maal niet zijn dat er guns­tig gevolg aan gege­ven werd.

N.-B. — Bes­ten dank voor de aan­wer­ving dier nieuwe leze­res­sen en wen­schen voor U eene zeer spoe­dige gene­zing. Tot ons groot spijt kan uw schri­j­ven voor de V. T. niet opge­no­men wor­den daar uwe ziens­wi­jze ver­keerd is. Tracht eens iets beters.

BOGAERTS. — Inzen­d'ng voor de Vrije Tri­buun kan n_et opge­no­men wor­den, daar zij te per­soon­lijk is

CHU-CHIN-CHOW. — l)Constant Rémy, adr.: c/o 3, Rue de Rocroy, Paris.

2) France Dhé­lia, adres: 97, rue Jean Jau­rès, Leval­lois-Per­ret (France).

3) Beide artis­ten ver­gen 2 fr. voor het ver­zen­den hun­ner photo; met Belg sehe post­ze­gels kun­nen zij niets ver­rich­ten, U doet beter hen een inter­na­tio­naal post­man­daat te zen­den.

LEK­KER­BEK. — 1) Wanda Haw­ley, adres: c/o V tag.​aph Films, 1708, Tal­madge Street, Los Ange.​es (Cal.) U. S. A.

2) Théo­dore Roberts, adres: c/o Para­mount Stu­dios, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) Bei­den zer.​den gra­tis de hen gevraagde photo; ze in de Engelsche of Fransche taal te schri­j­ven.

GELIJ­KHEB­BER. — 1) De vrou­we­lijke hoof­drol in « Roger de Ges­chandv­lekte » werd ver­tolkt door Rita Jolii­vet.

2 ) De rol van « Roxane » in « Cyrano de Ber­ge­rac » werd ver­tolkt door Mlle Moglia.

AURORA. — 1) Betty Blythe is in 1894 gebo­ren; meet 1.78 m.; heeft zwart haar en blauwe oogen; draagt heur haar niet « à la Ninon », gehuwd met Paul Scar­don, adres: 1820 La Brea Street, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Lucienne Legrand is onge­huwd; zendt hare

photo tegen ve.​goeding van 2 fr. Adres: 75,

Ave­nue Niel, Paris.

3) Jean Dax zendt zijne photo tegen ver­goe­ding van 2 fr.: adres: 36, rue de Pen­thièvre.

N. B. — Bes­ten dank voor de groe­ten.

ELZA en HORT EN SE. — 1) Bebe Daniels, adres: zie ant­woord 2 aan Lek­ker­bek.

2) Zendt gra­tis hare photo. For­rest Stan­ley kan in de Engelsche en Fransche taal ges­chre­ven wor­den.

HAD-JE-ME-MAAR.. — 1) De vrou­we­lijke

hoof­drol in « Notre Dame de Paris » werd ver­tolkt door Patsy Ruth Mil­ler.

2) De hoofd­ver­tolks­ter van « De Scha­duw» was Alm rante Man­zini, een Ita­liaansche.

3) We raden u ten stel­lig­ste aan eens een arti­keltje over dit onder­werp te pen­nen; er wordt ai tè veel mis­bruik van gemaakt.

N. B. — Zoo, U h«bt gedroomd dat wij dood waren en er werd reeds voor een krans met witte bloe­men gezorgd? Nou, har­te­li­jlT bedankt voor die lieve atten­tie, maar we den­ken er nog niet aan dit aardsche tra­nen­dal zoo spoe­dig te ver­la­ten. Uwe inzend ng voor de V. T. is nog al scherp, maar gaat toch door. Beste groe­ten terug.

BEWON­DE­RAAR. — 1) Die artist meet rond 1 m. 70.

2) Mar­tha Mans­fied is over eenige maan­den tij­dens het draa en van een film erns­tig ver­brand gewor­den en aan de beko­men won­den over­le­den.

3) De over­groote meer­de­rheid der nacht­too­nee-len, wor­den in den dag opge­no­men en het is de groene kleur die men aan de fil­men geeft welke den 'ndruk van den nacht weer­ge­ven.

ROS ROOSJE. — 1) For­rest Stan­ley zendt gra­tis zijne photo; in de Fransche of Engelsche taal te schri­j­ven; adres: 604, Cres­cent Drive, Bever­ley Hills (Cal.) U. S. A.

2) Frank Mayo en Tho­mas Mei­ghan zijn bei­den nog in leven.

3) Harold Lloyd, adres: 502 Irving Boul­vard, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

WILDE ROOS. — 1 ) Die veree­ni­ging heeft voor­loo­pig hare werk­zaam­he­den ges­taakt.

2) Die meneer is een een­vou­d'ge zwen­de­laar en afzet­ter.

3) Aan­ge­zien de over­groote meer­de­rheid dier inrich­tin­gen aftrug­ge­laars­za­ken zijn, geven we lie­ver niet hunne adres­sen.

SCHAT­TE­BOUT JE. — 1) Charles Oggle, adres c/o Para­mount Stu­dios, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Edna Pur­viance, adres: 402 A. West­lake Ter­race, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

3) Lowell Sher­man, adres: c/o 6015 Hol­ly­wood Bou­Vard. Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

JAZZ-BAND. — 1) Pearl White, adres: c/o 3, rue de Rocroy, Paris.

2) Betty Bal­four, adres: 41 Gra­ven Park, Willes­den. N. W. (England).

3) Bei­den zen­den gra­tis de hun gevraagde photo; kun­nen in fransche of engelsche taal ges­chre­ven wor­den; bij gele­gen­heid vol­doen we aan uwen wensch.

JULIA MEEUS. — Uwe oplos­sing was wel juist, maar aan­ge­zien er meer juiste inzen­din­gen dan te ver­dee­len pri­j­zen waren, zoo heeft het lot uits­praak moe­ten doen, en onge­luk­ki­glijk genoeg was d:t u niet gelukk'g.

OTHELLO. — 1) Shir­ley Mason ds de zus­ter van Edna Flu­grath en van Viola Dana; zij is in 1902 gebo­ren; voor­naam­ste fil­men: «Molly and ï», «The lit­tle Wan­de­rer», «The Win­ning Girl». â -,

2) René Navarre is gehuwd met Elmire Vau- \ J tier.

3) Fern Andra is onge­huwd; zendt hare photo

tegen ver­goe­ding van eenige— mil­liar­den mar­ken: adres: König­grat­zers­trasse, 105, Ber­lin

FAN­TO­MAS. — 1) De rol van Peter Voss in « De Man zon­der Naam » werd ver­tolkt door Harry Liedtke; gebo­ren op 12-10-1888 te König­sberg; adres: 13/14 Apos­tel Pau­luss­trasse, Berin-Schö-

neberg.

2) De rol van detek­tief in die­zelfde f lm was in han­den van Georg Alexan­der; adres: 15, Har­den­berg­strasse 15, Char­lot­ten­burg (Duit­schland).

3) De hoofd­ver­tolks­ter vein «Haar laatste Dans» was Kar na Bell; zendt gra­tis haar photo; adres: Nor­d’sk Film, 45, Vim­mel­kaf­tet, Kopen­ha­gen (Dene­mar­ken ).

J. T. HA WLEY. — 1 ) Doro­thy Dal­ton ia ges­chei­den van Lew Cody en onlangs her­trouwd met de vader van Elaine Ham­mer­stein; in de engelsche of fransche taal te schri­j­ven; adres: c/o Para­mount Pic­tures, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Een der­ge­lijke naam is ons niet bekend; hebt u zich niet ver­gist?

N. B. — Onze inlich­tin­gen wor­den vol­ko­men grat:s vers­trekt.

MAR­CEL. — I) Sid Smith, adres: c/o 6015 Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

FILM-REVUE

2) Adolphe Men­jou, adres: 1911 Car­men Avenu e, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

3) Lee Parry, adres: c/o 3 rue de Rocroy, Paris.

N. B. — Zen­den aie drie gra­tis de hun gevraagde photo.

EVA. — 1) Vol­gens de laatste berich­ten zou er in het hui­shou­den van Alice Terry en Rex Ingram breeks­pel zijn; waa­rom, is nog niet gewe­ten.

2) Is het adres van een per­soon­lijk vriend van ons, die zorgt voor de voort­bes­tel­ling in geval het ju ste adres niet zeker is; dit in het belang der vra­gers zelve, ten einde geen nut­te­looze onkos­ten te heb­ben.

3) Carol Demps­ter, adres: Grif­fith Stu­dio, Maro­neck, New-York (U. S. A.)

Uit Hol­ly­wood kunt u bin­nen de zes weken ant­woord ont­van­gen.

DHÉ­LIA. — 1) Voor het oogen­blik is Glo­ria Swan­son onge­huwd.

2) Zou­den ze u niet kun­nen opsom­men; het moe­ten er een zes­tal zijn.

3) Marion Davies is nog nooit gehuwd geweest.

IKKE­POE­LEKE. — 1) Mary Harald, adres:

11, rue P galle, Paris.

2) Owen Nares, adres: c/o 6015 Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) Ben Webs­ter, in welke film en van welke maat­schap­pij hebt u die zien spe­len.

GLIM­WORM. — 1) Betty Blythe, in de engelsche of fransche taal te schri­j­ven; adres: 1820 La Brea Street, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Agnes Ayres, eve­neens; adres: Para­mount Stu­dios, 6284 Selma Ave­nue Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) Dou­glas Fair­banks kan in alle talen ges­chre­ven wor­den; adres: Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

N.-B. — Zen­den allen gra­tis hun photo.

ALICE PA VOR. — 1) Dit ligt aan de kinema-bes­tuur­ders welke die film moe­ten afhu­ren; die prijs mag h er niet mede­ge­deeld wor­den.

2) Zoo­dra we in de gele­gen­heid zijn druk­ken we de pho­tos van die beide artis­ten in ons blad af (maar u weet toch graag veel, niet?)

3) Ver­wach­ten dus de beloofde inzen­ding.

IRROC-OMEN. — 1 ) Owen Nares heeft bruine

haren en blauwe oogen; zie adres ant­woord 2 aan Ikke­poe­leke.

2) Eene artiste met der­ge­lij­ken naam is ons niet bekend; in welke film en van welke maat­schap­pij hebt u haar zien spe­len?

3) Bever­ley Bayne, heeft bruin haar en bruine oogen; adres: c/o 6015 Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

N. B. — Begri­j­pen niet hoe die brief ges­chie­de­nis in mekaar zit, in ieder geval is deze toch terecht geko­men, zooals u ziet. De nichtjes in kwes­tie zijn «echte » nichtjes hoor! en waa­rom zou­den wij, als Sin oor, onze eigen stad­ge­noo­ten ach­te­ruit­zet­ten? Graag ont­vin­gen we een dier beloofde kunst­wer­ken ter inzage. Beste groe­ten terug!

TITINE. — Brief ont­van­gen, en nemen poede noti­tie van den inhoud. NEMO

N. B. — Vra­gen ons toe­ge­ko­men na Zon­dag, wor­den in het eerst­vol­gend num­mer beant­woord.

Vrije Tri­buun

Als men zoo weke­lijks Vr. Tr. eens goed naleest, och, dan gaat er geen enkele week voor­bij of deze of gene weet een afkeu­ring over die of die z’n schri­j­ven te doen, en ik vraag me af of

men wel goed1 weet dat ’t een Vr. Tr. is, dus voor ieder toe­gan­keli k; händi­gen en onhand gen mogen daar hun meen:ng in schri­j­ven maar.

waa­rom dan zoo­veel afkeu­rin­gen gemaakt? 'eder is toch vrij te schri­j­ven over wat en wie ook, en het woord V. T. zegt het toch; en ik geloof niet dat heer Nemo die per­so­nen (afkeur­ders) daar­voor heeft aan­ges­teld, dus—

Doch, laat hen die zoo­veel af te keu­ren heb­ben eens met het hunne voor den dag komen, met inzen­din­gen die geen keu­ring noo­dig heb­ben; doch me dunkt dat ieder;nzend ng alléén de keu­ring van Heer Nemo noo­dig heeft en zoo­lang hij het woord «onges­chikt» niet gebruikt, wel zoo­lang houd ik ze voor goed. Hij kent z’n klan­ten wel alsook de waarde van het blad, en zal er wel voor zor­gen het niet bela­che­lijk te maken door der­ge­lijke inzen­din­gen, denk ik. Zoo nu en dan kri­jgt men wel eens van die 'nzend ngen te lezen van schri­j­vers zon­der ver­le­gen­heid, zooals Mr XX, doch m’n beste schri­jf­sters, laat je niet ont­moe­di­gen hoor en schri­jft nog eens zoo­veel want:

Heer Nemo, denkt in ieder b’ad A an ieder z’n mee­ning te schri­j­ven Doch alléén over cinema zon­der over­di­j­ven.

Je schri­jft er dus je mee­ning neer En een opv­lie­ging volgt eiken keer

Men zou haast zeg­gen dat je ’t liegt En dat je de Vr. Tr. bedriegt

Maar lu's­tert niet naar zulke praat A\ maken ze je nog zoo kwaad Aan U het schri­j­ven naar je zin Ruimt voor een ander je plaats niet In.

en de keu­ring over der­ge­lijke praatjes beu­ze­la­rij of inzin zooals men het noemt, alléén aan:

Neem U dus in acht En elk schri­jft zijn gedacht Maar dan ook zon­der nijd Omdat ge Vrije Tr...​sten zijt.

Ik hoop dat nie­mand het me kwa­lijk neemt want ’t is m’n bedoe­ling niet je kwaad te maken hoor, bli­jft dus kalm. Ik mag het toch wel eens hel­pen herin­ne­ren hé? ’t Is net voor mij alleen dat ik het schrijf, ik kan me tegen een aan­val wel ver­de­di­gen, doch ’t is maar dat men dik­wi­jls erg onre­de­lijk is en ’t zijn de hee­ren lezers die door die z.​ekte zijn aan­ge­tast, doch ik hoop dat ik hen van het goede d anke heb inge­ge­ven en dat beter­schap net ach­ter­wege b ij ven zal, dit is de vriend­schap­pe­lijke wensch van

Ons Pho­to­hoekje

SCHAT­TE­BOUT JE, ontv'ng gra­tis de photo van: Mary Phil­bin, na 1 m.; Nor­man Kerry, na 1 1/2 m.; Her­bert Raw­lin­son, na 10 m.; Lloyd Hughes, na 5 m.; Mary Odette, na 15 dagen.

LEK­KER­BEK ont­ving gra­tis de photo van: William S. Hart, for­maat 18x26, na 42 d.; Mary P.​ck-ford, for­maat 18x26, na 1 1/2 m.

BEWON­DE­RAAR ontv ng gra­tis drie pho­to’s van Mario Auso­nia.

DHE­LIA ont­ving gra­tis de photo van: Betty Blythe, for­maat 30x20, na 3 m., 10 d.; Bebe Daniels, for­maat 30x35, na 2 m.; Rudolf Valen­tino, for­maat 20x15, na 2 m., 10 d., Lila Lee, na 2 m.

(Deze twee ve.​gezeld van een lief schri­j­ven). Marion Davies, for­maat 30x20, na 1 m., 9 cL; Glo­ria Swan­son, for­maat 30x20, na 2 m.

FILM-REVUE

DE ENGEL VAN DEN HAARD

L’ANGE DU FOYER

Hoofd­ver­tol­kers:

ALICE lW, ROSEIÏUinV THEBY. FRABK GLEN­DOfl en de meine ... JOSE­PHIBE AOAIR ...

SOLEIL LEVANT FILMS

19, rue Zérééio, 19, Brus­sel

MADAT het doek geval­len is, bege­ven zich de drie bij­zon­derste hoofd­ver­tol­kers zich naar hunne kleer­ka­mer; het zijn Julien Lor­raine, Maud Clif­ford en Ralph Jack­son.

Ter­wijl julien van klee­de­ren veran­derd, om in gezel­schap zij­ner vrouw, en zijn doch­tertje,' de ver­jaar­dag van zijn huwe­lijk te vie­ren, komt Maud hem geluk wen-schen voor het behaalde succes.

Aan deze eer­be­wi­j­zen ant­woordt Julien haar dat de suc­ces­sen niet alleen voor hem waren, maar ook voor zijne medes­pe­lers... Haar oogen onaf­ge­bro­ken op hem gericht, zegt ze dat ze hem beminde, maar het nooit had dur­ven beken­nen. Zij wordt door Julien afge­we­zen.

Intus­schen­tijd maakt Viola met de kleine Ruth alles voor het feestje gereed. Men belt... den­kende dat het haar man is, spoedt Viola zich om de deur te ope­nen maar staat tege­no­ver Ralph Jack­son, die haar reeds vanaf haar huwe­lijk las­tig valt; zij doet een stap ach­te­ruit en Ralph maakt er gébruik van om in het ver­trek bin­nen te drin­gen. Op dit oogen­blik meldt de kleine Ruth de aan­komst van haar vader; vol

schrik vlucht de lage ver­lei­der langst het vens­ter, juist dat Julien in de kamer treedt,

Zon­der eeni­gen uit­leg, doet Julien zijne vrouw ver­wi­j­ten, en ver­trekt, de kleine Ruth met zich nemende. De arme Viola stort bui­ten ken­nis ten gronde. Terug bij­ge­ko­men zet Viola zich op zoek naar haat man, om haar kind terug te vra­gen.

Des s’avonds, na de ver­too­ning, verge-zeldt Julien Maud om de kleine Ruth te» ruste te leg­gen. Viola ziet dit en ver­nie­tigd dwaalt ze langs de stra­ten. Haar kind willende terug heb­ben begeeft zij zich naai Maud; helaas, haar zin­nen zijn ges­chokt en zij wordt in een ges­ticht opges­lo­ten.

Eenige maan­den later, niets meer van zijn vrouw ver­no­men heb­bende, is Julie» met Maud gehuwd, maar hij is niet geluk­kig en het is dank aan de kleine Ruth dat hij Viola terug vindt. De twee plich­ti­gett willen zich als­dan van Julien ont­doen, maar bei­den onder­gaan zij hun wel­ver­diende straf.

Nu is hun geluk weer vol­le­dig en kun­nen ze weer vrefcgde sma­ken, naast hunne kleine Ruth, den engel van den Haard.

TOT DEN LAATS­TEN MAN

(Jus­qu’au der­nier Homme

Groote dra­ma­tische avon­tu­ren

Sce­na­rio van Doris Shrœ­der - Naar de beroemde roman van Jane Grey - Too­neel­schik­king van Vic­tor Fle­ming

IJ zijn in de meest wilde stre­ken van Ari­zona, op een tijd­stip waar- 'i' op aldaar alleen de macht van de slim­ste en de sterkste heer­scht.

Eenige schaarsche plan­ters, aan­ge­trok­ken door de natuur­lijke rijk­dom­men van deze nog niet bezochte streek, komen van alle wereld­dee­len om er for­tuin te maken.

Het zijn over het alge­meen avon­tu­riers, die ner­gens anders geluk­ten. Hun stri­jd­lus­tige drift is des te groo­ter daar de grond aan de eerste bewo­ners toe­be­hoort.

ben... Fred Jorth, zijn mede­din­ger, heeft een bende vri­j­bui­ters, zoo wild als wol­ven, aan­ge­wor­ven en onder­neemt tegen hem een strijd zon­der genade om hem zijne eigen­dom­men te ont­ne­men.

Bij­ges­taan door zijn man­nen, die de ploeg moe­ten ver­la­ten om de wapens op te nemen, aan­vaart Isbel stout­moe­dig den strijd, die hij niet gewild heeft.

De menige hin­der­la­gen, door zij­nen hui­che­lach­ti­gen tegens­tan­der gemaakt, doen zijne ran­gen gewel­dig dun­nen, Mid-

Te laf en te zwak om alleen te han­de­len, veree­ni­gen zij zich en kie­zen als hoofd de meest onver­schrok­ken onder hen. Er zijn twee kam­pen en heb­ben gedu­rig oor­lo­gen. Gas­ton Isbel, onver­moeid wer­ker, is een der eerste in het land aan­ge­ko­men; hij is bloot­ges­teld aan degene, die min­der geluk­kig dan hij, hem niet ver­ge­ven de beste plaats geno­men te heb­der­wijl komt Jean, de oud­ste des Isbel’s, na zijn ranch te Oré­gon ver­kocht te heb­ben, zijn vader in Ari­zona ver­voe­gen; hij maakt toe­val­lig ken­nis met Hélène "V orth op dewelke hij sti­laan een heilza-men inv­loed uitoefent, niet­te­gens­taande de haat die beide fami­lie's scheidt.

Zijne eerste zorg is te trach­ten den vrede tus­schen de twee kam­pen te slui-

FILM-REVUE

ten, maar, zijn vader, uit­ge­daagd door jorth, en ver­ra­der­lijk ges­la­gen, doet Jean de eed zich te wre­ken, en doet zijne man­nen zwe­ren te stri­j­den tot den laats­ten man.

Alhoe­wel alleen, gelukt het Jean de hin­der­la­gen te doen mis­luk­ken, en over zijn vijan­den te zege­vie­ren.

Wel­haast zal de liefde den haat tus­schen de fami­lies doen ver­ge­ten.

Jean Isbel en Hélène Jorth geven vri­jen loop aan hun dap­pere natuur en veree­ni­gen hun ran­chen en hun har­ten.

Rine­ma­nieuuisjes

HET IS M. Max de Rieux, toe­ge­juicht in « Ce petit Chose » en wel­dra in « Les Grands », die de roi van Domi­nique in « Com­ment j’ai tué mon enfant » zal ver­tol­ken.

Deze film is getrok­ken uit den roman van P erre L’Her­mine en bewerkt door M. Jean Fey­der.

De vrou­we­lijke hoof­drol­len zijn in han­den van MMes Sivia Grey en For­sannes.

MAE MUR­RAY, die een gekende dan­seres is, bemint fel deze kunst. Zij houdt ook veel van Jazz-Band.

HÉLÈNE DARLY komt voor den f’lm «La Oos­se­rie des Genets » aan­ge­wor­ven te wor­den om er de vrou­we­lijke rol in te ver­tol­ken; zij zal bes­tuurd wor­den door M. Lia­bel en Madame Renée

Syl­vaire, de lieve artiste die ons terug­komt als__

too­neel­schiks­ter.

Deze film is ver­tolkt gewor­den door twee der beste fil­mar­tis­ten, Richard D*ix en Lois Wil­son.

« Tot den laats­ten Man » wordt een der grootste suc­ces­sen van het sei­zoen.

PARA­MOUNT

Rue Neuve, 48, Brus­sel

WIJ VER­NE­MEN dat de film «Le fan­tôme du Moul’n Rouge » voor reke­ning van de Rné He vil maat­schap­pij, heb­bende as hoofd­ver­tol­kers Georges Vaul­tier en San­dra Mi’owa­noff, voor ran­krijk en Bel­gië door de « Map­pe­monde F im » is aan­ge­kocht gewor­den.

In deze film zul­len wij den beroem­den Oos­tei-schen dan­ser Bac Isbii zien.

Reeds zijn de rech­ten van « Le Fan­tôme du Mou­lin Rouge » aan een en twin­tig lan­den ver­kocht gewor­den.

RAMON NOVARRO, die men in de film « Sca­ra­mouche » heeft kun­nen bewon­de­ren, is een der meest gekende Ame­ri­kaansche art's­ten. Noch­tans is hij Mexi­kaan van Spaansche ouders; van jong­saf wijdde hij zich aan den schouw­burg, en daar hij groo­ten aan­leg had voor muziek, maakte hij zijn debuut in de Ope­ret­ten. Hij was ook een goed dan­ser en ver­kreeg daar­door een plaats in het dans­ge­zel­schap van Marion Mor­gan, die een omreis deed in Cali­for­nië. Zeke­ren dag werd hij door Rex Ingram ppge­merkt die hem een kon­trakt aan­bood, om:n de film « Le Pri­son­nier de Zenda» voor te komen. Van dien dag af was zijn toe­komst ver­ze­kerd.

Het was in « Sca­ra­mouche » dat Ramon het meeste sukses behaalde. Nu is hij een der beste «star­ren» van Ame­rika.

12

FILM-REVUE

De Mie van Dou­glas Fair­banks

’ EN heeft reeds veel ges­pro­ken en ges­chre­ven over de kracht­toe­ren van Dou­glas Fair­banks. Nie­mand •pringt er beter van het eene dak op een ander dan hij. Er bes­taat geen hin­der­paal die voor hem geen kin­ders­pel is. Hij zit gemak­ke­lij­ker op een wild paard dan wij op een stoel. Hij loopt niet, hij springt. Wij geloo­ven niet dat wij hem reeds dik-wijld heb­ben zien loo­pen. Immer is hij dààr. Hij is Dou­glas Fair­banks.

Dit alles is maar iets onbe­dui­dend om ons op te beko­ren. Noch­tans kun­nen wij het niet goed­keu­ren dat de kinema eene akro­ba­ten cir­kus wordt. En indien wij het Dou­glas niet euvel opne­men dan is het omdat wij altijd gedacht heb­ben dat er onder zijn schran­der voo­rhoofd iets schuilde dat ons met die sport kon doen ins­tem­men. Wij heb­ben maar al te goed begre­pen dat, om snel te han­de­len er snel dient gedacht te wor­den.

De ath­le­ten zijn er nooit vol­ko­men kun­nen toe gera­ken. Het is mis­schien omdat het maar ath­le­ten zijn. Dou­glas, hij, is een kuns­te­naar. Denk niet dat hij iemand of iets zoekt te red­den wan­neer hij zoo •nel loopt! Neen zijne snel­heid heeft een ander doel. Doch laat ons ver­der zien.

Dou­glas ver­tolkt de karak­te­ris­tieke « typen » dewelke de groote menigte aan-riet als eene wip­plank voor hunne sport-gevoe­lens. De ach­ter­vol­ging, de sprong over een afgrond, het sprin­gen over een muur, van het eene huis op het andere rijn van die geval­len waar­mede de groote massa van het publiek zich voelt mee­ges­le­pen, waar het naar tracht, die gansch Ove­reens­tem­men met hare spor­tieve gevoe­lens en ins­tinct­ma­tig deze kracht-toe-ren met de diepste aan­dacht volgt. En deze fil­men heb­ben op zich zelf meer karak­te­ris­tieke waarde, bui­ten die van den ver­tol­ker zelf, als menige andere band. Dou­glas in zich zelf geno­men is een war­boel, waa­rin men moei­lijk het begin Op het einde kan vin­den.

In de film «'Een avon­tuur in New-York» onder andere, stelt hij ons een onver­gete-fijlc leven voor van beweeg­baa­rheid, schran­der-, vlug en roe­ke­loo­sheid het­met zijne bui­ten­ge­wone snel­heid en doen­wi­jze.

Tot heden toe heeft geene enkele kunst het zóóver kun­nen bren­gen het leven in welk, ons inziens, het beste ove­reens­temt zijn doen en laten trouw weer te gevent En het is daa­rheen, dat, ten hui­dige dage, de jonge kinema, zon­der schroo­men, zijne stap­pen richt. Wie zou er nog kun­nen aan­ne­men dat de hel­den uit vroe­ger dagen, ont­daan van de dicht- let­ter- schil­der­kunst, de muziek en de beeld­hou­wers-kunst, die roman­tieke en schil­cle­rach­tige hel­den, dat deze met een zeker voor­deel op het witte doek zou­den kun­nen komen? Ze zou­den de waarde van het woord, moe­ten heb­ben, om hun voor­ko­men te verhef­fen. De kinema vraagt nieuwe sym­bo­len, nieuwe typen. Ten einde deze te bewerks­tel­li­gen bes­chikt hij over een­vou­dige en prach­tige tech­nische begin­se­len, die op hunne beurt eene bijna nieuwe kunst uit­ma­ken die zeer inge­wik­keld kan wor­den. En Dou­glas Fair­banks is de eerste dier typen.

Wat is hij? Voo­reerst is hij de geluk­kige bezit­ter van een ideaal — mooi uiter­lijk. Bek­waam om zon­der aar­ze­len alle moei­lij­khe­den te over­win­nen, krach­tig, moe­dig en onbes­chroomd, is hij de rid­der der heden­daagsche tij­den. In de mid­de­leeu­wen zou hij voor­ze­ker een lied met geba­rens­pel geïns­pi­reerd heb­ben. In Hol­ly­wood maakt hij zelf de sym­pho­nie der ins­pi­ra­ties. Aan ons, Oude Wereld;, toont hij ctat wij maar bes­taan als zijnde een gevolg van grond­be­gin­sels van strijd. Wij kun­nen hem niet aan­schou­wen zon­der ons te herin­ne­ren dat wij ook spie­ren heb­ben en dat het noo­dig is deze, door een dolce far­niente, niet te laten verz­wak­ken. Daar den­ken wij niet aan als wij een boks- of scherm­match bij­wo­nen. Wij den­ken daa­raan in het bij­zijn van Dou­glas k air­banks omdat wij hem zien leven onder onze oogen, stri­j­den, wer­ken, spe­len met de toes­tan­den die eigen­lijk maar ver-groo­tin­gen zijn der toes­tan­den waa­rin wij ons alle dagen spar­te­len. Zijn dekor, is de wereld, som­ti­jds met gees­te­shu­mor wat mis­vormd, maar ’t is toch de wereld. Hij

FILM-REVUE

leert ons snel den­ken, zooals hij, en met zeke­rheid en zelf­ver­trou­wen te han­de­len. Bekijk die duis­tere zaal, vol volk waar­van alle oogen met ges­pan­nen aan­dacht naar het witte doek gericht zijn! Het witte doek ver­licht door de weer­kaat­sing van het leven. Allen glim­la­chen zooals hij zelf.

Zeker­lijk, het leven laat ons niet toe in onze eigen geba­ren de gril van zijn glim­lach eigen te maken. Maar zon­der die gril zou het ver­dicht­sel niet bes­taan en dit is wel de beste reden om te bewi­j­zen dat het ver­dicht­sel is. Zie­daar het \ .anlok­kende grond­be­gin­sel der samens­tel­lin­gen van Dou­glas Fair­banks. Zijn glim­lach is niet dien van een ath­leet die zeker is van zich zelf. Het is die van een artist die voor u speelt zooals hij met het teven speelt. Gij zijt zijn laatste hin­der­paal en... hij heeft u over­won­nen.

Hebt u « Nacht­mer­ries en Bij­ge­loof » van hem gezien? Het is een schit­te­rende film eve­nals « Het Tee­ken van Zorro ». Wij dagen u uit, als gij ze nog­maals zult zien, te loo­che­nen dat gij niet door eene schuch­tere en glim­la­chende filo­so­fie bevan­gen zult wezen.

Zulk een onder­werp zou, 20 jaar gele­den aan­lei­ding gege­ven heb­ben voor het een of andere vau­de­ville en eens te meer zoudt gij ges­chokt wezen door de loom­heid van de geba­ren der ver­tol­kers en door een gulle lach der been­hou­wers­vrouw, uwe buur­dame.

Dou­glas Fair­banks leeft zijn rol in die fil­men met een opzien­wek­kende snel­heid, met eene mees­li­j­pende sym­pa­thie. Hij ver­telt u zijne onge­luk­ken op de erns­tig­ste wijze der wereld. Gij aan­hoordt hem, zooals onze voo­rou­ders eene sma­ke­lijke ges­chie­de­nis zou­den aan­hoord heb­ben. En dan weet gij dat onder dit onbe­rim­peld voo­rhoofd, er iets is dat alles uit­legt en dat u zegt u te ver­zoe­nen met het leven, met u zelf het talent.

Bewon­de­ren wij dus in Dou­glas Fair­banks de eerste kuns­te­naar die het zoo­ver heeft weten te bren­gen om een type te ver­tol­ken van heden­daagsche held en ver­ge­ten wij niet dat hij zelf deze type is. Laat ons er nog voor de zoo­veel­ste maal bij­voe­gen dat het niet vol­doende is «Kinema te spe­len» men moet zijn rol mee­le­ven. Wat kan ons het onder­werp of de ver­schil­lende verhou­din­gen van een stuk sche­len? Hij zelf schi­jnt ze met zekere onver­schil­li­gheid te beje­ge­nen. Het is de ver­tol­ker die we niet meer zien, wij zien niets dan Dou­glas Fair­banks. Hij lacht.

glim­lacht tot ons en schi­jnt ons zijne ha, i toe te ste­ken om ons te zeg­gen: « Hoe gaat het »? en opge­wekt door zijn schoon, een­vou­dig en toch ver­nuf­tig spel zou­den wij hem dan kun­nen ant­woor­den: Opper­best z'-ds gij ziet ».

Hacrde Dou­glas Fair­banks, in plaats van artist te wor­den een ander ambacht of bedrijf aan­ge­vat, wij zijn over­tuigd dat hij even volks­ge­zind laat ons zeg­gen « popu­lair » zou gewor­den zijn met 't is eende* wat. Doch hij is artist gewor­den. Onget­wi­j­feld is hij de gelief­koosd­ste « star » gewor­den van de kine­ma­we­reld. Hij heid dus gelijk dit bedrijf te kie­zen.

Als artist is hij aan zijne taak niet te kort geko­men. Eerst heeft hij d’Ar­ta­gnan ges­cha­pen ver­vol­gens Robin Hood. Met die twee rol­len heb­ben de kine­ma­kri­tie-kers hunne oogen wijd open­ges­perd: en wel­dra spreidde zich de glo­rie­rijke man­tel der ver­maard­heid over zijne schou­ders en zijn naam werd wereld­be­roemd.

Dou­glas is de vreugd van de film. Hij is er het schit­te­rende licht van, met vluch­tig ges­prong, de jeug­dige spits­von­di­gheid en de eeu­wige glim­la­chende fan­ta­zij. Die man bezit de kunst van de kinema tot in het diepste zij­ner ziel . hij heeft het genie der snelle bewe­gin­gen van het har­mo­nieuse gebaar, van die lijn, die zich zonde* moeite ver­plaatst vol­gens de reinste logi-ka. Nie'is dat er ges­chokt wordt, niets moei­lijks of pijn­lijk in zijne spron­gen noch in zijne ath­le­tische kracht­toe­ren. Hij is de kracht, maar de kracht in dienst der gra­tie en van den geest.

Met hem ver­liest men nooit het muzi­kale ryth­mus, want de dui­vel der dans­kunst huist in hem zooals in Zara­thous­tra en hij zou kun­nen zeg­gen, eve­nals de held van Nitsche: « Mijn voet is de hoef van het paard, met hem loop en galo­peer ik over berg en dal aldus wordt ik door den dui­vel bekro­pen die dan mijne koers ver­dub­beld. »

Dou­glas beweegt alles • uit hem straalt er een wel­lust uit zooals uit eene sprin­gende en dan­sende god­heid.

Met hem leven wij iedere ges­chie­deni» die hij voort­brengt, niet door de ges­pro­ken zin­nen, noch de gedach­ten noch doo* ont­le­din­gen maar rechts­treeks in een« ath­mos­feer van oprechte waa­rheid.

Welke dra­ma­tische kunst zou ons zoo­verre kun­nen mees­li­j­pen, verre van on» zelve, op het rea­lis­tische Van een men-sche­lijke droom en met eene ver­beel­ding in volle ont­lui­king...

FILM-REVUE

EU CINE-ROMAN Üi

(Tweede ver­volg en slot)

Het was laat in den namid­dag wan­neer Grumpy en Rud­dock terug te huis kwa­men.

Wan­neer de oude man Heron zag kni­poogde

hij.

«Wees niet onge­rust, jon­gen», zegde hij glim­la­chend, « alles zal spoe­dig in orde komen. »

« N:ets kan met mij nu in orde komen, mijn­heer Bul­li­vant », zuchtte de jonge man. » Door het verhe­zen van den dia­mant, ver­lies ik nu ook mijn plaats. Ik geef alzoo miss Vir­gi­nia haar woord terug. Ik kan van haar toch niet ver­lan­gen dat zij een bede­laar zal huwen. »

« Wel jon­gen­lef, dat is ook niet noo­dig... Is mijn­heer Jar­vis hier? »

« Laat Daw­son dan hier komen.

Wan­neer Heron de kamer ver­liet nam Grumpy plaats in een zetel en schudde het hoofd.

« Wij nade­ren het einde van de zaak », mom­pelde oude advo­kaat.

Door den spie­gel, boven de haard, zag Grumpy Jar­vis van de trap­pen komen.

De oude man borg zich dep in den zetel, ach­ter de rugleu­ning.

Jar­vis, opge­won­den, trad bin­nen.

« Waar kan dit dui­velsche ding toch geble­ven zijn? », vroeg hij zich ang­stig af. Hij boog zich op zijn knieën en door­zocht den haard.

« Hier ook niet! bromde hij, waa­rop zijn onde* zoek langs de tapijt g’ng.

Hij kroop rond den stoel van Grumpy; plotse- . ling ston­den de twee man­nen tege­no­ver elkaar.

«Ha! Ha!...» lachtte Bul­li­vant. «Het schi­jnt

May -Me Auoy and Cbri­rad JJ&üel in the Para­mount Pic­ture »Grumpy " A William .de Mille Pro­duc­tion,

« Ja », ant­woordde Heron. « Ik kan die kerel maar niet goed begri­j­pen. Hij is gek van een bloem welke hij aan V.​rginia gaf. Zij wierp deze in den haa d waa­rop die Jar­vis razend is als een wild d er. Hij is nu bij haar... Wat beteekent dit alles, mijn­heer Bul­li­vant?... Bemint Vir­gi­nia die man?

« Neen. Zij flirtte een wei­nig met hem, maar nu zij aan het twis­ten zijn geraakt zal dit wel gedaan zijn. D'e bloem was een lief­de­tee­ken van Jarv's aan haar. Maar nog­maals, Ernest, wees gerust, de zaak wordt spoe­dig opgek1 aard... Wierp Vir­gi­nia de bloem nog in deze kamer? »

« Ja, in het vuur daar. Die is natuur­lijk nu ver­brand, z!e maar. »

Was er nog iemand hier, behalve u, Vir­gi­nia en Jar­vis? » vroeg Grumpy.

Daw­son, de kamer­die­naar », ant­woordde Heron- »

dat wij bei­den naar iets zoe­ken... Het zou mij niet ver­won­de­ren, wan­neer wij alle twee naar het­zelfde voor­werp zocht­ten... Een witte gar­de­nia. »

« Waar ik naar zoek, mijn­heer Bul­li­vant, is mijn eigen­dom! »

«Ah!» ant­woordde Grumpy... « H:er is Daw­son, k geloof dat die man ons hel­pen kan. »

« Wat is er van uw dienst, mijn­heer? » vroeg deze.

« Hebt gij soms een bloem uit den haard opge­raapt? »

« Ja, mijn­heer. »

« Waar is die? »

« Ik heb ze in die vaas daar geplaatst », zegde Daw­son, teiwljl hij het voor­werp aan­wees.

Jar­vis was met één sprong bij de vaas, doch Grumpy sloeg ze met zijn stok op den grond.

« Houdt hem goed vast, Daw­son! » riep de oude man, ter­wijl hij tus­schen de bloe­men zocht.

FILM-REVUE

« Ah, hier is ze! » juichtte hij, waa­rop hij de bewuste gar­de­nia, met het blad en de haar, In de hoogte hield. «Dit kan uw eigen­dom zijn, mijn­heer, maar ik ga het behou­den! »

Ter­wijl hij dit zegde kwa­men Vir­gi­nai en Ernest bin­nen.

« Is dit de bloem, Ernest, welke gis­te­re­na­vond Suzan voor u in orde bracht? » vroeg Grumpy.

« Dit is ze, mijn­heer Bul­li­vant », ant­woordde deze.

« En het is ook die­gene welke dezen mor­gen mijn­heer Jar­vis aan mij gaf, in ver­wis­se­ling van een nieuwe », voegde Vir­gi­nia er bij.

« Ik weet het. Het is de bloem, Vi.​glni.a, waa­ro­ver ge spraakt in uw expressbr ef naar Mijn­heer Jar­vis », lachtte Grumpy. « Laat eens zien, wat behelsde die brief weer?... Oh ja, zoo iets als dit:

« Waarde heer Jar­vis,

» Ik ben onge­rust over Ernest en ga daa­rom » terug naar huis. Wat de gar­de­nia betreft: Ik » bemerk dat er een vrou­wen­haar rond gebon­den » is. Van welke vrouw?... Wan­neer ge die bloem » terug ver­langt, kom ze dan­sha­len.

Vir­gi­nia Bul­li­vant. »

« Ja, dit schreeft gij, Vir­gi­nia... Ja, ja, ik heb een goed geheu­gen ».

« Gij hebt aldus mijn brief gele­zen, groot­va­der?» « Ik moest wel, lieve. Voor den dia­mant van Ernest, uw brief was een spoor. »

Te wijl de oude man sprak, had Jar­vis zich uit de kamer kun­nen ver­wi­j­de­ren. Heron merkte dit het eerst en zegde tot Grumpy:

« Spoe­dig, mijn­heer BuLi­vant, Jar­vis moet in dien d.​efstal betrok­ken zijn, want hij is verd­we­nen! »

Bin­nen een paar min­nu­ten zal hij terug zijn, jon­gen », lachtte de oude, « de p.​aats wordt door de poli­tie bewaakt. »

En zoo was het. Een oogen­blik later bracht men Cham­ber­lain Jar­vis bin­nen, bege­leid door twee constables en een detec­tif.

« Wij had­den hem, mijn­heer, op het oogen­blik dat hij een gevaar­lij­ken sprong deed, zegde de detec­tief.

o: Onder­zoek hem voor den dia­mant! ». a Dit zult ge bekoo­pen, oude idioot! » brulde Jar­vis, a Ik weet niets van een dia­mant, maar wel weet ik veel omrent lan­d’s wet­ten! Gij hebt het recht n:et mij te laten onder­zoe­ken! »

« Gij kunt scha­de­ver­goe­ding eischen, beste jon­gen. Breng hem weg, offi­cier! »

Men bxacht Jar­vis in een andere plaats alwaar men hem onder­zocht.

« Kunt ge mij over dit alles uit­leg geven, mijn­heer Bul­li­vant? » vroeg de ver­baasde Heron.

« Zeer gemak­ke­lijk » lachte Grumpy.

een gevaar­lijke bes­chul­di­ging' was. D t ver­telde hij aan zijn mees­ter; deze volgde Vir­gi­nia naar hier om de gar­de­nia erug te heb­ben. De brief, welke Vir­gi­nia hem schreef, ont­fut­selde ik uit Simp­son’s zak toen deze op zijn mees­ter wachtte» c-1 ijdens die ver­tel­ling lachte Grumpy ver­ge­noegd.

« Ge ziet » voegde hij er bij « wan­neer Simp-eon mij bij hen bin­nen l et, zegde hij mij dat zijn mees­ter met te huis was, maar in wer­ke­lij­kheid zat hij in een andere kamer... Om zich te red­den moes hij de bloem terug heb­ben! »

« Maar die d.​amant, mijn­heer Bul­li­vant, heeft Jar­vis die? »

« Hij stool hem, jon­gen. Ga maar eens zien ofj zij hem gevon­den heb­ben.

loi een minuut was Heron terug.

« Jar­vis heeft de dia­mant niet » zuchtte deze ter­wijl hij in een stoel zonk.

« Och, jon­gen­lief, bekom­mer u daa­ro­ver niet » ant­woordde Grumpy. « Kom mede, iik zal de dia­mant wel vin­den. »

Op beide .onge­lie­den geleund ging Bul­li­vant naar de plaa s waar Jar­vis en de gerechts­die­naars-zich bevon­den. Juist deed Jar­vis zijn vest aan ter­wijl een g.​ans van triomf in zijn oogen blonk.

« En van me hoo­ren zult ge! » zegde hij tot de detec­tief. « Zon­der een bevel van hoo­ge­rhand, en. op last van die oude gek daar, mij onder­zoe­ken., dit zal u duur te staan komen! »

De detec­tief zag er onge­rust uit.

« Hij heef. de dia­mant met, mijn­heer » sprak

hij.

« Geef mij zijn schoe­nen » zegde Grumpy. Jar­vis veran­derde van kleur maar deed één. schoen uit.

« Dit zult ge beta­len! » kreet hij.

« Uw rech­ter­schoen, jon­gen, met de Inker kan-ik niets ver­rich­ten » was Grum­py’s ant­woord.

De oude advo­kaat onder­zocht deze met zijn. ver­groot­glas.

« Ziet ge dit, mijn­heer? » wendde hij zich *ot de detec­tief, op de hiel van de schoen wij­zende.

« Dit is gom, zie! »

Hij nam zijn zakmes en bracht het tus­schen het genoemde voor­werp. Men zag dade­lijk een kleine laag leder, vasb­ge­maakt met een vijsje, en daa­ron­der een laag gom en daa­rin zat ver­bor­gen... de dia­mant. »

« Een oude idioot ben ik, niet­waar Jar­vis?

In uwe plaats zou ik mij nu maar haas en om scha­de­ver­goed ng te vra­gen en geen klein beetje. »

« Toch was ik er bijna mee weg! » snauwde Jar­vis hem toe.

« Had ik er niet geweest... Ge hebt een stom>-miteit gedaan met die bloe­men!— Enfin, ik denk dat ge er met zeven jaar van af komt. »

Wan­neer men Jar­vis had weg­ge­biacht zegde Grumpy tot Heron:

« En nu, jon­gen, moe1 ge met Vir­gi­nia maar alles in orde zien te bren­gen; ver­tel ook aan Suzan dat S’mp­son een schurk is want zij zou met-die kerel kun­nen trou­wen en zij is de eeniige per­soon hier in huis welke goede kof­fie kan maken. » De oude Bul­li­vant wreef zich de han­den en was tevre­den over de dia­mant­zaak.

« Hij is een genius » fluis­terde Heron Vir­gi­nia toe.

« Hij is een lieve oude man » ant­woordde het meisje ter­wijl zij haar lip­pen te zoe­nen gaf.

De liefde moet wel blind zijn want anders had he ver­liefde paar gezien dat Grumpy hen met een ondeu­gen­den blik stond te beloe­ren.

Ed. Neorg.

Toe­ko­mende week a De Spaansche Dan­seres

ONZE PRI­JS­KAMP

FOTO’S VAN FIL­MAR­TIS­TEN TE WIN­NEN!

I ) Al onze lezers en leze­res­sen wor­den vrien­de­lijk ver­zocht aan onders­taan­den pri­js­kamp deel te nemen.

2) Er zijn 12 PARAMÜUNT­FIL­MEN op te noe­men; dat wil zeg­gen: Men moet al de pun­ten invul­len, hie­ron­der aan­ge­duid, deze ver­van­gen door een let­ter, waa­rop men ten slotte den titel ver­kri­jgt van een film. Men neme wel in aan­dacht dat de reeds gedrukte let­ters óp hun plaats staan en deel uit­ma­ken van den op te noe­men naam.

3) Men moet op dit blad zelve de pun­ten invul­len, alsook naam en adres, uitk­nip­pen en opzen­den naar « Kinema- en Too­neel­we­reld »,, Korte Gas­thuiss­traat, 16, Ant­wer­pen.

4) Er zijn 24 pri­j­zen te win­nen, bes­taande uit een serie van

6 foto's van fil­mar­tis­ten.

5) Zijn er meer dan 24 juiste oplos­sin­gen, dan zal het lot bes­lis­sen.

6) De oplos­sin­gen moe­ten bin­nen zijn vóór Vri­j­dag

7 Novem­ber.

Naam en Voor­naam

Adres