14

1924

Bar­bara La Marr en Bert Lytell, in de film « FAS­CIO »

Beheer en Redak­tie Korte Gas­thuisstr., 16, Ant­wer­pen

FILM-REVUE

ONZE BIO­GRA­PHIES

EDNA PUR­VIANCE

DNA PUR­VIANCE. dankt hare

film­loop­baan aan een waar toé­val. Het was in Mei 1915 en Char­lie Cha­plin die als­dan zijn eerste fil­men der Essa­nay-reeks begon te draaien, had in de dag­bla­den eene adver­ten­tie doen ver­schi­j­nen, in de hoop alzoo het type van het blonde meisje te vin­den, dat hij zoekt om met hem in zijn kluch­ten op te tre­den. Hon­der­den adspi­rant-ster­ren boden zich aan (kon het anders?) maar geen enkele vol­deed aan de verei­schte voor­waar­den.

Edna Pur­viance bevond zich te San Fran­cisco toen zij op een zeke­ren dag door eene gemeen­schap­pe­lijke vrien­din aan Char­lie Cha­plin werd voor­ges­teld. Cha­plin gaf zich al spoe­dig reken­schap dat hij voor de wer­ke­lijk ideale inka­ma­tie van het gewen­schte type stond, voor de per­soon die hij reeds sinds maan­den zocht; hij sloot onmid­del­lijk met haar eene ove­reen­komst.

Noch­tans was Edna Pur­viance nog nooit op het too­neel noch op het scherm ver­sche­nen. Plet was even­wel dàt wat Cha­plin in haar bekoor­lijk vond, want alzoo had hij haar geen enkele slechts gewoonte te ver­lee­ren, maar een­vou­dig op té lei­den vol­gens zijne eigen methodes.

Men weet dat Edna Pur­viance negen jaar lang aan Char­lie’s zijde in al zijne fil­men is opge­tre­den. Hare eerste dra­ma­tische voort­brengst was « Het K.​ind »; omdat zij door « Publieke Opi­nie » tot het star­dom is verhe­ven, heeft zij de kleine kluch trol­len vaar­wel gezegd. Noch­tans zul­len hare toe­kom­stige fil­men door Cha­plin gere­gi­seerd en onder zijne per­soon­lijke lei­ding gedraaid wor­den.

Edna Olga Pur­viance is eene doch­ter van het Wes­ten; in 1893 te Para­dise Val­ley in den Staat Nevada gebo­ren, sleet zij er hare geheele jeugd daar vader Pur­vian-ce in ver­schei­dene mij­non­der­ne­min­gen dier streek geïn­te­res­seerd was. San Fran­cisco was de eerste groote stad die zij te zien kreeg, alwaar zij hare stu­dies ging

vol­bren­gen en het was maar in 1918 dat zij voor de eerste maal met New-York. ken­nis maakte.

Bij het ver­la­ten der Hoofd­school van' San Fran­cisco werd Edna Pur­viance de sekre­ta­resse van een groot indus­trieel dier stad. Maar het opges­lo­ten kan­toor­le­ven beviel haar gee­nen­deels, en zij was juist op zoek naar eene betrek­king die in betere verhou­ding stond met het leven dat zij tot nu toe had ges­le­ten, toen zij aan Cha­plin werd voor­ges­teld.

De eerste maan­den harer kine­ma­loop-baan waren moei­lijk.

« Nadat ik mijn eerste film gedraaid had, zoo verk­laart zij zelf, dacht ik dat Char­lie het er zou ibij laten en van afzieni mij nog eene tweede proef te laten onders­taan; en noch­tans was ik vol goe­den wil en ono­phou­dend trachtte ik de juiste hou­din­gen en spel der uit­druk­kin­gen te vin-den. Even­wel gaf Char­lie er zich onmid-mel­lijk reken­schap van en onder zijne gedul­dige lei­ding ver­wierf ik in enkele maan­den eene vol­doende kine­ma­to­gra­phische oplei­ding, want Char­lie is een echt genie!

» Alvo­rens een stu­dio bin­nen te tre­den, ver­beeldde ik mij een jong per­soontje met mid­del­ma­tig vers­tand te zijn, maar ik ver­toefde er nog maar enkele weken was ik er spoe­dig over­tuigd van een domoor van eerste gehalte te zijn.

» Ik weet het maar al te wel dat vele men­schen zich voors­tel­len dat kinema-ar-tiste een gemak­ke­lijk iets is; maar, geloof mij vrij. ik ver­ze­ker u dat het niet vol­doende is voor een opnaam-appa­raat te zwer­ven!... »

Edna Pur­viance is uiterst blond. Hare diepe groote oogen zijn azuur­blauw.

Natuur­lij­ker­wi­jze is zij geluk­kig van aard en houdt veel van haar werk. Zij verk­laart een zwak te heb­ben voor mooie din­gen en alvo­rens met een nieuwe film te begin­nen laat zij nooit na met Cha­plin over­leg te ple­gen aan­gaande de ver­schil­lende toi­let­ten die zij in die band zal te dra­gen heb­ben .Cha­plin die haar mees-

OUVRAGES DE DAMES

OUVRAGES DESsi.YÉS

LAINES, SOIES, COTONS, COUVRE-LITS, NAPPES, STORES, BON­NET­TE­RIE A LA MAIN, DEN­TELLES, JUM­PERS '

MAI­SON EMMA

H AYDWKK KEY

WOL, ZIJDE, KATOEN, BED­SPREIEN, TAFEL-KLEE­DE­REN, STORES, KAN­TEN, HAND­BREI­GOED, JUM­PERS

Anvers, Rue Von­del­straat, 15, Ant­wer­pen

jgf Autos poui Céré­mo­nies, Mariages, Bap­têmes et Fêtes

Garage J. & H. DEHU

Télé­phone 3107

42, Canal des Bras­seurs - ANVERS VOYAGES A L’ÉTRAN­GER - EXCUR­SIONS PRIX A FOR­FAIT

( ALLE ELE­GANTE DAMEN KOO­PEN HUNNE

PEL­SEN

Pels­man­tels, Boas en Mara­bous

in het

Huis ANNA

. Diepss­traat, 140 - ANT­WER­PEN

j/wïk

zcdL tk, LL —

A. ri e”T?oo s - fye­cuxlCöt

êeftre straaTbZQi

BRO­DE­RIES-PERL AGES

ancienne

M— RYCKAERT

A. Cau­che­teux, suc­ces­seur

Rue Rubens, 17 - Télé­phone 12217 Rue Porte St. Georges, 27 - Tél. 12218

ANVERS

MAI­SOS DE CONFIANCE

Ate­liers de „Plis­sage et Points-clairs

MEUBLES

I Les plus grands Maga­sins en Bel­gique |

9 Longue rue des Claires 9

(près Meir) 3

N Grand choix de gar­ni­tures, 200 salles à man­ger, | s chambres à cou­cher, salons, cui­sines, veran­dah's, |

I bureaux, lite­ries, chaises-longues, etc. etc. |

Mai­son Amé­ri­caine

Meilleur mar­ché qu’ailleurs 1 Ouvert tous les jours jus­qu’à 8 h. s. |

Maga­sin fermé I

Jp- ..​ENGELSCH HO ED EMMA GA ZUN.. VON­DEL­STR., 19 CAUS (nabij St. Jans­plaatsi

De laatste nieu­wi­ghe­den in Vil­ten Hoe­den

Rüinrçe Içeus Ziet Zta­lae

VV

ROYAL - ZOOL'

Pro­chai­ne­ment

M. Levesque et P. Meni­chelli

dans le grand suc­cès

La Danje

de chez fta­j­cim’s

D’après le célèbre vau­de­ville de Georges FEY­DEAU

PRO­GRAMME du 16 au 20 NOVEMBRE

1. Bebel et Quin­quin.

(One-Step)

A. Chan­tier

MUL­HOUSE

voyage

3. Fifres et Tam­bours-

(Air de bal­let)

E. oLj

CHAIR ET SANG

drame inter­prété par

Lon CHA­NEY et Edith ROBERTS

Bêtes... comme les Hommes

Comé­die

Pen­dant la Pause

Réci­tal pour Orgue

Semaine iproc1

Alice TERRY et Fra

DANS

LES DEUX

Super­pro­duc­tion “ Film Lœw-

{ßETES... commes les HOMMES

Une Extra­or­di­naire Curio­sité Ciné­ma­to­gra­phique

UN FILM DONT TOUS LES ACTEURS SONT DES ANI­MAUX

Faut-il atta­cher à ce titre mali­cieux: « Bêtes... comme les Hommes », le sens d’une bou­tade amère d’une mora­liste désa­busé? Ne doit-on pas sup­po­ser, au contraire, qu'en tour­nant ce htm ori­gi­nal dont touis les acteurs sont des ani­maux, MM. Alfred Machin et Henri Wuls­cli­le­ger, fer­vents amis des bêtes, ont voulu, tout sim­ple­ment, nous démon­trer que nos frères infé­rieurs pou­vaient, ccomme des hommes, deve­nir des étoiles de i écran?

M. Alfred Machin, dont les lec­teurs de « L’Illus­tra­tion » connaissent déjà les helles études pho­to­gra­phiques rap­por­tées de la jungle afri­caine, s’est, depui long­temps, consa­cré à la ciné­ma­to­gra­phie des ani­maux. Après avoir noté, sur le vil’, les mœurs des fauves en liberté, il a trans­formé son jar­din de Nice en une vaste ména­ge­rie où vivent, en bonne intel­li­gence, les hôtes d’une moderne arche de Noé. A lorce de se tenir en contact direct avec ce petit peuple et de l’ob­ser­ver, M. Machin, qui est un excellent met­teur en scène de cinéma, s’est aperçu que la comé­die ani­male n’était pas, au’ fond, très dilié­rente de la comé­die humaine, et il eut l’idée de confier à cette troupe ori­gi­nale l’in­ter­pré­ta­tion d’un scé­na­rio.

Nous ne sommes plus « au temps où les bêtes par­laeint »; nous sommes à l’époque où elles « jouent » devant un objec­tif enre­gis­treur.

L’em­ploi des ani­maux à l’écran fut tou­jours bien accueilli par le public. Les Amé­ri­cains tirent sou­vent d’heu­reux effets de l’in­ter­ven­tion d’un petit chat, d’un chien ou d’un oiseau dans quelque roma­nesque anec­dote. Les ani­maux sont géné­ra­le­ment très «pho­to­gé­niques». Et l’on a vu des chim­pan­zés jouer des rôles impor­tants dans des films d’aven­tures. Mais jamais l’on n’avait osé deman­der à une col­lec­ti­vité ani­male l’ef­fort d’une col­la­bo­ra­tion étroite et exclu­sive. C’est pour­tant la gageure que viennent de réa­li­ser, avec le plus vif suc­cès, les auteurs du film dont nos lec­teurs onl aujour­d’hui sous les yeux les scènes carac­té­ris­tiques.

Ce film est un drame d’amour, traité avec une irré­vé­ren­cieuse gra­vité et des inten­tions paro­diques dont se diver­ti­ront les ama­teurs de cinéma qui n’ont pas oublié les grands suc­cès de ces der­nières années: les Exploits d’Elaine, Un pauvre Amour et l’At­lan­tide-. Après un court pro­logue où nous voyons Chan­te­cler, au lit, et pré­venu par son réveille-matin qu’il est temps de faire lever le soleil, le scé­na­rio nous décrit la pas­sion mal­heu­reuse d’un bull-dog, le rude et jovial Jim, pour la coquette petite chienne Elaine, gra­cieuse et fri­vole créa­ture qui ne songe qu’à s’amu­ser et à plaire. Regar­dez-les: avec son fou­lard trop voyant, sa cas­quette de lad et sa pipe, le lour­daud ne sau­rait séduire du pre­mier coup sa fine com­pagne qui s’ap­puie avec tant d’adresse négli­gente, devant le pho­to­graphe, sur son ombrelle fan­fre­lu­chée. U lui fau­dra lut­ter héroï­que­ment pour conqué­rir cette Céli­mène.

De la ville voi­sine arrive en auto un char­mant fox à poil ras, nommé ' illy, snob accom­pli, bon dan­seur, galant, fré­tillant, mus­qué, pom­madé, arbitre des élé­gances canines. Elaine, que le gros Jim impor­tune, s’em­presse de flir­ter avec cé sé-

dui­sant cava­lier qui l’en­traîne au dan­cing où triomphe un brillant jazz-band de lapins. Le fox lui apprend l’art de fox-trol­ter avec grâce et de tan­guer ondu­leu­se­ment. Et le couple se trouve si bien assorti que, peu de jours après, on célèbre solen­nelment le mariage des deux dan­seurs.

La céré­mo­nie fut magni­fique. Les équi­pages, conduits par des lapins, évo­luèrent avec aisance sur la place de l’église. Le repas de noces — un lunch de trente cou­verts — somp­tueux et raf­finé, per­mit d’ad­mi­rer les belles manières des pou1 qui savent manier avec désin­vol­ture une cuiller et un verre à bor­deaux. On vit des coqs, éinous­tillés, allon­ger sour­noi­se­ment leur ergot sous la table pour faire de la patte à leur voi­sine. Le maire pro­nonça un dis­cours un peu trop déve­loppé, qui enchanta d’abord les convives, puis les fit bâillir cruel­le­ment. Et les invi­tés ter­mi­nèrent joyeu­se­ment la jour­née en se ren­dant à la fête où les atten­daient de nom­breuses attrac­tions. Sur un ring, construit selon toutes les règles, fut dis­puté, sous leurs yeux, un cham­pion­nat de boxe arbi­tré et chro­no­mé­tré par un lapin. Ce fut vrai­ment un beau mariage.

Mais le pauvre Jim, vous le pen­sez bien, ne pou­vait prendre sa part de la joie géné­rale. Il grin­çait des dents dans son coin et fumait rageu­se­ment sa courte pipe. Et lorsque le soir fut venu ef que les jeunes époux se furent reti­rés dans la chambre nup­tiale, le jaloux lit irrup­tion dans la mai­son et, avec une bru­ta­lité inouïe, expulsa son élé­gant rival qui s’en­fuit piteu­se­ment au galop, dans la nuit, pour aller se réfu­gier dans son ancien logis de gar­çon.

Cette attaque brus­quée n’eut pas le don S’émer­veiller Elaine. Elle repousse le butor avec indi­gna­tion, pré­pare sa valise, attache une laisse au col­lier de la sou­ris blanche qui lui ser­vait de car­lin et se diri­gea vers la gare pour aller retrou­ver son pauvre petit mari dis­paru. Le train s’ébranle, conduit par le chien-méca­ni­cien et chargé de volailles voya­geuses. Jim, n’hé­si­tant pas à jouer les Ma-ciste, s’ac­croche au der­nier wagon et tente d’im­mo­bi­li­ser le convoi. N’y pou­vant par­ve­nir, il lui fait prendre une fausse direc­tion.

Un aiguillage per­fide lance l’ex­press sur le ter­ri­toire redou­table du Tog­gar oil la gue­non Titi­néa. règne sur un peuple de qua­dru­manes.

Titi­néa attire volon­tiers dans son domaine les Saint-Avlt et les Morhange du cla­pier et de la basse-cour. Mais ce n’est pas pour les enfer­mer dans une gaine d’ori­chalque: elle se contente de les mettre à la broche. Le féroce Jim, en qui la pas­sion a déci­dé­ment tué tout sens moral, n’hé­site pas à livrer la pauvre Elaine et tous ses com­pa­gnons de voyage à la ter­rible ogresse.

Il mine la voie et fait dérailler le train qui est immé­dia­te­ment pillé par les indi­gènes, selon les meilleures tra­di­tions du Châ­te­let.

Elaine est jetée dans les fers. La reine du Tog­gar la fait enfer­mer dans un sou­ter­rain où elle subira le sup­plice des femmes infi­dèles: elle sera dévo­rée par un boa. Et, en effet, voici venir un ser­pent mons­truex qui rampe vers la cou­pable et com­mence à la fas­ci­ner.

La minute est tra­gique et le bour­reau et la vie-time jouent cette scène avec une vérité et une convic­tion qui ne doivent rien à la conven­tion théâ­trale. Mais le charme de la jeune cap­tive opère des miracles. Le gar­dien de la pri­son est un lourmi-iier qui n’a pu res­ter insen­sible à tant de grâce. 11 sau­vera sa pri­son­nière, l’as une minute à perdre. Avec une habi­leté toute pro­fes­sion­nelle, le tama­noir creuse rapi­de­ment un cou­loir dans la terre, perce la cloi­son, tait éva­der la pauvre Elaine qui tremble convul­si­ve­ment: puis il revient et fait lace au monstre avec lequel il va enga­ger un ter­rible com­bat.

La fugi­tive se dis­si­mulé dans un forêt. Elle croit avoir trouvé une cachette sûre dans une malle aban­don­née; hélas l'atroce Jim, qui l’a sui­vie, pré­ci­pite la malle et son contenu au fond d’un ravin où pas­sait pré­ci­sé­ment le pusil­la­nime Willy, en train de cher­cher les traces de son épouse infor­tu­née. Voilà un mari bien content de voir sa femme lui tom­ber du ciel, mais Jim bon­dit à sa

ren­contre et le contraint de nou­veau à une fuite sans gloire.

Après mille aven­tures pathé­tiques, Elaine est ren­trée dans son vil­lage. Le peuple singe a voulu la - suivre et a dévasté cette région pai­sible, Willy a dis­paru et Jim revient, simple, bru­tal et fort comme Dou­glas Fair­banks. Vous croyez, sans doute, que la fra­gile Elaine va se détour­ner avec hor­reur de son per­sé­cu­teur? Pas du tout. La jeune héroïne connaît les tra­di­tions du cinéma amé­ri­cain où la force mus­cu­laire a tou­jours le der­nier mot. Elle s’em­presse donc, à l’ins­tar de toutes les blondes étoiles de Los Angeles, de tom­ber dans les bras du robuste mâtin et de lui pro­mettre une ten­dresse éter­nelle.

Ce scé­na­rio, on le voit, est conforme: à toutes les règles du genre trans­at­lan­tique. C’est une. trans? posi­tion fidèle des effets clas­siques de. la drama.,, tur­gie de l’écran. La saveur de cette paro­die sera goû­tée par tous les publics.

OGIE CINEMA

SEEST... als de MEN­SCHEN

« Beest... als de Men­schen » is een bui­ten­ge­wone kine­ma­to­gra­fische kurio­zi­teit; het is de eerste film uits­lui­tend ver­tolkt door die­ren en dit op de meest ver­ras­sende wijze.

fk Alfred Machin en Henri Wul­schle­ger, die twee jaar lang aan dezen aarts­moei­lij­ken film heb­ben gewerkt maak­ten ervan als een vero­pen­ba­ring van de won­der­bare keve­chle­lij­kheid der die­ren, van hun expres­sief-volle gewaar­wor­din­gen en van hun... aan­pas­sing­sver­mo­gen. Zij heb­ben de die­ren doen « spe­len » zooals La Fon­taine ze in zijn fabe­len deed « spre­ken ».

Door echt klui­ze­na­ren-geduld zijn zij er in gelukt de « bees­ten » zooalS de men­schen te doen zijn en tot in de minste detaii­lee­rin­gen.

Hel is voo­ral op deze schi­jn­baar nie­tige detail-1 eerin­gen dat wij de aan­dacht van het publiek willen ves­ti­gen, o.a.: de waar­lijk ver­ba­zende

han­di­gheid waar­mede kip­pen zich bedie­nen van een lepel en een wijn­glas; het ver­liefd doen van een haan voor zijn mooie gebuur-kip wie hij onder de tafel, een cc pootje » zet — het kod­dige cc poot-gek­lap » dier­zelfde nee­rhof­hel­den — het chro­no­me­tree­ren van een boks­match door een konijn — het spel van den hon­d'en de boa.., enz.

Een humo­ris­tieke, saty­rieke en ori­gi­neele eige­naar­di­gheid is deze die­ren­film die als een paro­die kan door­gaan op de 3 suc­ces­volle ban­den: Ele­na’s lot­ge­val­len, Arme Liefde en Atlan­tic en ook wél cens op de onmo­ge­lijke, klas­siek gewor­den tra­di­ties van het Ame­ri­kaansch sce­na­rio ges­chrijf.

De bul­dog Jim bemint de lief­tal­lige Elene. Deze vindt hem ech­ter veel te grof en is onein­dig gevoe­li­ger aan de galante mooi-doe­ne­rij van een- heel snob­si­gen fox, Witty. Met hem leert zij fóx-trot en tango en zoo­zeer bevalt hij haar dat zij met hem trouwt. De brui­loft- is schit­te­rend: een tafel met 3o genoo­dig­den: een maai om van te lik­ke­baar­den! En tot slui­ting der fees­te­lij­khe­den- een goed geor­ga­ni­seerde bokx­match het sïuu­num van onze moderne bes­cha­ving j — Met razer­nij woont Jim dit alles bij en bui­ten zich zeil van jaioer­sch­neid dringt hij ’s nachts in de kamer de/ ech­te­lin­gen en ont­voert de bruid cc mani mili­tari »V Veront­waar­digd stoot de cc ges­chaakte » den ons­tui­mige van zich af en gaat op zoek naar den echt­ge­noot die in üen nacht gev­lucht was...

Na Lal van avon­tu­ren, waar­bij Jim zich als een echte maciste deed kenne, landt Ele­ne’s trein aan op het grond­ge­bied van de woeste Titi­nea. Elene, de ontrouwe, wordt ter dood veroor­deeld doch de bekoor­lij­kheid der jonge gevan­gene doet won­de­ren, op het kri­tische oogen­biik wordt zij gered en ijld naar het woud waar zij, vol­gens Ameri-kaan­sehe wijze, toe­val­lig een kof­fer . vindt dat ech­ter dor wraak­lus­tige Jim in een afgrond wórdt gewor­pen... waa­rin juist Willy naar zijn «vrouw» aan het zoe­ken is. Ten tweede male wordt Willy op de vlucht gedre­ven door den on ver­saag­den Jim na dui­zend pathe­tische voor­val­len is Elene terug in haar dorp aan­ge­ko­men, ach­ter­volgd door Titi­nea’s apen gele­de­ren die gans­cli de rus­tige streek heb­ben ’t onderst­bo­ven gezet. Willy is verd­we­nen, zon­der adres ach­ter te laten én Jim /komt terug, bru­taal en sterk als Dou­glas. En, om in de gewoonte te bli­j­ven der blonde cc ster­ren » van Los Ange­los werpt zij zich in de... cc poo­ten » van den ono­ver­win­ne­lij­ken Jim en zweert hem eeu­wige trouw: het Recht van den Sterkste!

PRO­GRAMMA van 16 tot 20 NOVEM­BER

1. Bebel en Quin­quin.

(One-Step)

A. Chan­tier cj

Pro­chai­ne­ment

MUL­HOUSE

reis

3.S qpers en Trom­me­laars

E. Gil­let

Le Film Sen­sa­tion­nel tf.

VLEESCH EN BLOED I

drama ver­tolkt door

Lon CHA­NEY en Edith ROBERTS X

Beest... als de Men­schen

Too­neels­pel

Tij­dens de Poos

Réci­taal voor Orgel

pro­chaine

ranç.

BILLING­TON

PAS­SIONS

The Fire Patrol

La Patrouille de Feu

Un drame unique de la mer.

Un triomphe de vedettes de scé­na­rio et de mise

en scene

‘ R ex-Ingram w-Metro

Impri­me­rie du Centre. 26. Rem­part Kip­dorp. Anvers

POUR AVOIR UNE BIÈRE BONNE ET SAINE

Adres­sez-vous à la Bras­se­rie

VAN HOM BEECK

BER­CHEM - Tél. 5210

BIERES en BOU­TEILLES - en FUTS

HABILLEZ

FOS

ENFANTS

BRI­TAN­NIA

17, Longue rue d’Ar­gile

Mai­son BKIî­TIIV

106, rue de l’Eglise, 106

Grand choix en toutes sortes de

Man­teaux et casa­quins à par­tir de îr. 37 5

I (lie auiOMW­HiiiJ

12, rue Van Ert­born

Tél. 2921 ANVERS Tél. 2921

Agence pour la Pro­vince d’An­vers du Vrai "FERODO"

Agence pour Anvers des Rou­le­ments à billes S. K. F.

Agence géné­rale pour la Bel­gique du Dia­mond et Noble's Polish

La seule mai­son de la place four­nis­san aux garages aux prix de gros

PHO­TO­GRA­VEURS

DES­SI­NA­TEURS

Champ Vle­mi­nekx.. Ö ANVERS —tèuépm-9209 -—=——,—

FILM-REVUE

ten­deels rol­len toekent waa­rin zij zich met de haren moet trek­ken of arm­za­lige of boe­renk­lee­ren moet dra­gen, tracht haar dan te troos­ten met haar te ver­ze­ke­ren dat zij hier­mede eene pracht­ge­le­gen­heid

waa­rin zij dan in een voor haar voor­dee-lig daglicht zou kun­nen ver­schi­j­nen.

« Ik ver­ze­ker u dat, om met Char­lie te draaierf, mtpn zijne zin­nen goejd dient ver­gaard te hou­den, ver­volgt Edna Purheeft om een ori­gi­neele karak­ter­rol te kreeë­ren, maar Edna stopt het niet onde-stoe­len noch iban­ken dat zij er niet kwade zou om zijn een wei­nig kunst op te offe­ren en er een groot genoe­gen zou in schep­pen ori­gi­neele toi­let­ten samen te stel­len

viance. Hij zeit schri­jft zijne sce­na­rios en zet zijne fil­men ineen, en nooit weet men op voo­rhand wan­neer hij een belan­grijk 'oo­neei gaat draaien, en wan­neer dit gebeurt dan houdt hij er aan van snel en z onder ver­wijl te wer­ken.

FILM-REVUE

» Steeds is het uiterst belan­grijk hem de aktie te zien ont­wik­ke­len, want hij speelt ons al onze rol­len voor, en ik beves­tig dat hij mijne rol veel beter ver­tolkt dan ik zelf, en dit in gelijk welk too­neel waa­rin ik optreedt.

Te Los Angeles, nabij West­lake Park, bezit Edna Pur­viance een bekoor­lijk lief ver­trek, en het is haar zeer groote trots het te ver­sie­ren en te onde­rhou­den; zij leefde er met haar moe­der. Noch­tans brengt zij er maar een uiterst klein gedeelte van haar tijd door, daar bui­ten de uren van het stu­dios, zijn hare meeste avon­den en ver­lof­da­gen door par­ti­jen beno­men, want Edna Pur­viance is een der meest door de « Society » van Los Angeles, Santa-Bar­bara en van Pasa­dena graag­ge­ziene stars; aan uit­noo­di­gin­gen van allen aard ont­breekt het haar niet; hare eenige vrien­din tus­schen de stars is Mabel Nor­mand.

Naar aan­lei­ding dezer vriend­schap moe­ten wij nog even mede­dee­len dat Edna Pur­viance en Mabel Nor­mand met de mil­liar­dair Court­land Duines onlangs de hoofd­per­so­nen zijn geweest van een « film­ko­lo­nie-schan­daaltje ».Edna en Mabel waren uit­ge­noo­digd gewor­den op een par­ti­jtje door den olie­ko­ning ter hun­ner eere gege­ven. Daar er sterke dran­ken (in « dry-Ame­rica ») ges­chon­ken wer­den, ontaarde het par­ti­jtje sti­laan in een bras­par­tij. Op een gege­ven ooge­ni­blik kwam Mabel’s chauf­feur in het ver­trek en zijne mees­teres in dron­ken toes­tand ziende wilde hij haar met geweld uit Dui­nes’ armen ruk­ken en ze naar de auto bren­gen. De mil­liar­dair wierp een cham­pagne-flesch naar den chauf­feur en deze zich in staat van zelf­ver­de­di­ging ach­tende schoot er met zijn revol­ver op los. Court­land werd gek­wetst en de chauf­feur aan­ge­hou­den. Voor de recht­bank verk­laarde de bes­chul­digde dat hij in het belang zij­ner

mees­teres zelve, had gehan­deld; daar zij s ande­ren­daags eene heel­kun­dige bewer­king wegens blinde dar­monts­te­king moest onder­gaan, wilde hij haar uit die bras­par­tij ontruk­ken.

Wat er ook Van zij, de chauf­feur werd vri­j­ges­pro­ken. Court­land Duines genas en... trad in het huwe­lijks­bootje met... Edna Pur­viance, ondanks al het­gene er over eene zekere « vriend­schap » tus­schen haar en Cha­plin is ver­teld gewor­den.

Edna Pur­vian­ce’s meest geliefde vers­trooiing is de piano. Boven­dien houdt zij van dan­sen, paar­dri­j­den, zwem­men, auto stu­ren en te vlie­gen met de machines der maat­schap­pij van Syd­ney Cha­plin, Char­lie’s broe­der.

Edna Pur­vian­ce’s lek­tuur is deze welke men van eene par­te­naire van Char­lie Cha­plin kan ver­wach­ten: een Ame­ri­kaan-sche kon­fra­ter deelt ons eenige titels mede van boe­ken die hij op hare werk­ta­fel gezien had: « Koning Lear » (Sha­kes­peare): « Gras­bla­de­ren » (Mark Twain); « Lit­tle Woman » (Louisa Abbott); « The Gar­den of Allah » (Omar Khayam), enz. Edna bekent eene voor­liefde te heb­ben voor humo­ris­tische wer­ken, te meer daar haar karak­ter er haar toe brengt slechts de vroo­lijke zijde der din­gen te aan­schou­wen. In de school van haar leer­mees­ter is zij eene aan­dach­tige opmerks­ter en hare gees­tes­no­tas vindt men in haar werk voor het opname-appa­raat weer.

Al die­ge­nen die haar nader­den, aan­zien Edna Pur­viance als een der meest leven­dige, bekoor­lijke en levens­lus­tige jonge per­soontjes die zij te zien gekre­gen heb­ben.

En- alzoo is Edna Pur­viance eene figuur die opmer­kens­waar­dig veel « ver­schilt » van het wereldje waa­raan zij, door haar werk, ver­bon­den is.

NEMO.

Kine­ma­nieu wsj es

EEN FOR­TUIN IN EEN SCHOONE HAND. — Zon­dag 1.1. 26 Okto­ber had in de « Palais des Fêtes » te Parijs de trek­king plaats van de groote inschri­j­ving der «Mutuelle du Cinéma».

Na een kleine aans­praak stelde de heer direc­teur aan de menigte de lieve Gene­viève Felix voor en liet haar den zorg het rad van het for­tuin te dloen draaien, en het is door hare hand dat twee hon­derd pri­j­zen getrok­ken zijn.

De tien eerste pri­j­zen zijn de vol­gende:

Nr 379.191 wint een Hot­ch­kiss rij­tu'g, heb­bende een waarde van 43.000 fr.

Nr 364.546 wint een lux­ri­j­tuig heb­bende een waarde van 43.000 fr.

Nr 366.419 wint een slaap­ka­mer, stijl Louis XlVe, heb­bende een waarde van 5.500 fr.

Nr 459.841 wint een slaap­ka­mer, heb­bende een waarde van 4.150 fr.

Nr 338.245 wint een eet­ka­mer, heb­bende een waarde van 4.600 fr.

Nr 428.437 wint een piano Gil­bert, heb­bende een waarde van 4.500 fr.

Nr 606.841 wint een eet­ka­mer, heb­bende een waarde van 4.110 fr.

Nr 100.355 wint een werk­ka­mer in aca­jou, heb­bende een waarde van 2.500 fr.

Nr 586.906 wint een salon, heb­bende de waarde van 1.800 fr.

Nr 159.600 wint een velo-moteur Auto­moto, heb­bende een waarde van 1.750 fr.

FILM-REVUE

EEN ONDANK­BARE POST

Arme hulp-regis­seur!

Hij is het welke de minste roem, maar ée meeste ver­wi­j­tin­gen behaalt. Nooit zal men zijn naam noe­men en toch is hij de man welke het meeste werk doet. Wan­neer too­nee­len op ver­schil­lende dagen wor­den opge­no­men, en de hel­din langs de eene deur ver­trekt, in avond­toi­let, en dan langs een andere deur terug ver­schi­jnt, in sport­kos­tuum, dan is haar eerste opmer­king, voor dit las­tige werk, tegen den hulp-regis­seur.

Wan­neer de bes­tuur­der figu­ra­tie gebruikt, en ze moe­ten in kos­tuum staan uit de jaren 1839, en ze komen dan te voor­schijn, in klee-der­dracht van het jaär 1867, dan is dit alles de schuld van den hulp-regis­seur.

Indien India­nen, ges­chil­derd en in oor­logs-uitrus­ting, om 2 uur op den top van een berg moe­ten zijn, en ze komen te laat, waa­rom kon dan den hulp-regis­seur niet zor­gen dat die wil­den daar vroe­ger waren?

Een goéd hulp-regis­seur is van onschat­bare waarde, niet alleen voor zijn baas, maar ook voor de gansche Com­pany. Hij hééft de meeste wapens in zijn hand, om de film te doen mis­luk­ken, of er een goed geheel van te maken. Hij kan hon­der­den pon­den van zijn direk­tem-uits­pa­ren of er dui­zen­den nut­te­loos uit­ge­ven.

Het vol­gende voor­beeld kan ons aan­too­nen, hoe de kleinste zaken de grootste uit­wer­king heb­ben.

In een Para­mount-film werd een too­neel epge­no­men, waa­rin de vrou­we­lijke hoof­drol een tuil rozen draagt, vast­ge­bon­den met een rose lint met groene ran­den. Er ver­lie­pen eenige dagen met het opne­men van andere too­nee­len. Nu zou er weer een scène gefilmd wor­den, waa­rin dezelfde actrice den­zelf­den bloem­tuil dra­gen moest. Op het oogen­blik dat men wilde begin­nen, zag de onge­luk­kige hulp-regis­seur. dat de dame wel den tuil rozen had.

ook vast­ge­bon­den met een rose lintje maar... aan dit lintje ont­brak het groene randje, iets wat op de film spoe­dig opge­merkt zou wor­den. « Stop! » riep hij, « er is iets niet in orde! »... Gesak­ker van den direk­teur. De hulp-regis­seur zelf, per auto, reed naar den bloe­mist welke de bloe­men gele­verd had, maar helaias, een rose lint met groe­nen boord was er niet meer te kri­j­gen. Vol wan­hoop kwam de man terug, bez­weet en ang­stig dat men had moe­ten wach­ten voor zulk een klei­ni­gheid. Ten lan­gen laatste vroeg de arüste, welke fei­te­lijk niet wist wat er gaande was, waa­rom men zoo­lang wachtte om te begin­nen. Wan­neer zij nu de zaak ver­nam, zegde zij doo­deen­vou­dig: « Wel, dit lint heb ik mee­ge­no­men, laat het bij mij tehuis gaan halen. » Ter­wijl men nu haas­tig naar hare woning reed, kreeg de onschul­dige hulp-regis­seur een... afstraf­fing van belang.

De hulp-regis­seur is de wach­thond van de film. Hij loert ang­stig rond of er niets hapert wan­neer men « draait ». Hij moet een dra­ma­tisch ins­tinkt heb­ben, want hij moet ook meer­maals min­der­waar­dige too­nee­len bes­tu­ren. Is er veel oplet­tend­heid in hem, en kri­jgt hij niet veel uit­bran­ders, dan gebeurt het ook, dat hij een gansche film mag laten opne­men onder zijn lei­ding.

Wan­neer men soms in de gele­gen­heid komt, om in de omstre­ken van een stu­dio te komen, maar nog eenige mij­len er van­daan, en men ziet dan een man met een manus­cript in de han­den, op zijn gelaat een diepe weers­pie­ge­ling van erns­tige stu­die, neem dan maar aan dat men een hulp-regis­seur voor zich heeft.

Op een schouw­burg is de hulp-regis­seur ook het zwart schaap, maar wan­neer hij zijn kol-lega van de zevende kunst gaat bekij­ken, dan is hij toch nog een geluk­kig mensch er tegen.

FILM-REVUE

HET SCHAND­MERK

(LA FLÉ­TRIS­SURE)

Pro­duc­tie George Fitz­mau­rice

met pola negri. jach holt en Charles de roche­fort in de tiooi­droiien

Sce­na­rio van Ouida Ber­gère Naar de novelle van Hec­tor Turn­bull

E jonge en rijke Argen­ti­jnsche Car­me­lita de Car­loba, moet te Bue­nos-Ayres, bij haar terug­keer van Parijs, den rij­ken ban­kier don Pablo Men­doza huwen. Van nature wis­pel­tu­rig en verk­wis­tend, is zij naar Fran­krijk gegaan om haar uit­zet te koo­pen; zij wordt geleid door haar trouwe vrien­den Jack en Lucy Hodge.

Zij maakt ken­nis met den Indi­schen Prins Rao Singh en den Ame­ri­kaan Dud-

Helaas, op aan­drin­gen van haar vader en den ban­kier, is zij ver­plicht des ande­ren­daags te ver­trek­ken. Het toe­val wil dat zij den trein man­keert en... zij haalt nu Dud­ley over om maar dade­lijk te Parijs te trou­wen.

Alvo­rens met haar echt­ge­noot naar New York te ver­trek­ken, zendt zij naar haar vader een tele­gram, haar huwe­lijk mel­dende, alsook de mede­dee­ling dat zij een brief stu­ren zal naar haar ex-ver­ley Drake. Tus­schen beide man­nen is het een strijd om de schoone Argen­ti­jnsche te vero­ve­ren. Zij geeft de voor­keur aan den sym­pa­thie­ken Dud­ley Drake. Doch deze noeste wer­ker, zon­der for­tuin, aar­zelt deze rijke erf­ge­name te huwen. Tij­dens een ges­prek hie­ro­ver vraagt Drake zes maan­den uits­tel om for­tuin te maken.

loofde. Woe­dend onterft de vader haar en wil van haar niet meer hoo­ren spre­ken.

Het gezin Drake is ver­plicht zui­nig te leven, het­geen de jonge vrouw, niet­te­gens­taande de liefde voor haar man, maar half bevalt.

In de omstre­ken van New York bezit­ten de Hod­ge’s een villa; zij zijn niet

FILM-REVUE

wei­nig ver­won­derd zeke­ren dag als ge-buur te kri­j­gen de Prins Rao Singh, wel-Parijs ver­la­ten heeft om in het geheim 'Car­me­lita te nade­ren, welke hij niet ver­ge­ten kan.

Van het oogen­blik dat de Prins in de nabi­j­heid der vrouw komt, weet hij haar ver­lan­gen naar de weelde op te wek­ken;

over Rao Singh haar schuld vol­doen. Doch deze, geplaagd door de jaloersch-heid, wil van haar geen geld aan­vaar­den. Hij wil alleen Car­me­lita. Tege­no­ver de ops­tan­dige bewe­ging der jonge vrouw, behan­delt hij haar zoo wreed, dat zij den Prins met een vuur­schot kwetst. Om een schan­daal te ver­mi­j­den, bes­chul­digt

hij maakt mis­bruik van haar geld­ver­le­gen­heid en doet haar zijne aan­bie­din­gen aan­ne­men.

Zeke­ren dag dat Car­me­lita op het punt is het geld van een lief­da­dig werk te gebrui­ken, waar­voor zij verant­woor­de­lijk is, ver­liest zij het hoofd en in ruil voor de hulp die Rao haar biedt is zij bereid gelijk wat toe te staan...

Met zijne hulp maakt Dud­ley for­tuin. Daar­mede kan zij, in het geheim, tegende echt­ge­noot zich­zelf, bij de gedachte toch vri­j­ges­pro­ken te wor­den. Doch, het gerecht oor­deelt anders, waa­rop Car­me­lita de waa­rheid zegt.

fömmant film

48, rue Neuve, 48, BRUS­SEL

Hima­nie­mies

MADAME SAOVA GAL­LONE is voor het oogen­blik te Parijs, waar zij bes­lag neemt van de klee­de­ren door Paul Poi­ret voor haar gereed­ge­maakt,

De beval­lige ver­tolks­ter van « La Mère Folie » van «Drame des Neiges», van «Visages de l’À­mour » zal dit­maal een film draaien waar­van de wer­king ges­chiedt in 1860: « Cal­van­centa Ardente ». Soava Gal­lone zal bij­ges­taan zijn door

Gabriel de Gra­vonne, Madame Brin­dèau én de ver­tol­ker van Za-la-Mort.

Het is Car­mine Gal­lone die deze voort­brengst zal too­neel­schik­ken, voor de Westi film.

WAN­NEER George K. Arthur naar Hol­ly­wood ver­trok, nam hij met zich zijn jonge bruid, Melba K. Lloyd, welke sind­sdien ook aldaar naam gemaakt heeft. Zij is geen film­ster maar wel maakt zij de vor­men voor aller­lei beel­den. Het prach­tig­ste werk welke zij ooit gele­verd heeft is de models maken voor de 35 voet hooge stand­beel­den van Ramses, welke dienst doen in de nieuwe Para-mount­film « The Ten Com­mand­ments».

FILM-REVUE

HET BELOOFDE LAND

~ LA TERRE PRO­MISE .

Met RAQUEL MEL­LER in de hoof­drol. Sce­na­rio en voort­brengst van Henry Rous­sell

Inhoud:

N het mid­den der Joodsche stad Sca-rava­loff, woont de fami­lie Sigou­lim, bes­taande uit den vader. Rebbe Samuel Sigou­lim, zijn twee doch­ters en zijn aan­ge­no­men zoon, David.

De Rab­bijn Samuel heeft een broe­der, Mozes Sigou­lim, die te Lon­den ver­bli­jft. Deze is met zijn vrouw bet Paa­sch­feest te Sca­ra­va­loff komen vie­ren.

De Joden, welke hun las­ten wei­ge­ren te beta­len, zijn in twist met den Staat. Daar deze onlus­ten zou­den ver­wek­ken, bes­luit Samuel zijn kin­de­ren met zijn broe­der naar Lon­den te laten ver­trek­ken.

Tien jaar zijn ver­loo­pen. Mozes is de Koning van den Petrole gewor­den; zijn beide nichtjes zijn lieve schoone meisjes gewor­den. Esther, de oud­ste, is hoo­vaar-dig, ter­wijl haar zus­ter Lia inte­gen­deel 1 ief en zacht­moe­dig is. Het is dan ook zij die de vriend­schap van André Orlinski beeft. Deze is de zoon van den bes­tuur­der der petrool­bron­nen in Sca­ra­va­loff.

Bij de Joden wordt de armoede steeds groo­ter; dit alles is de schuld van den graaf Orlinski! Het volk smeekt Samuel naar Lon­den te ver­trek­ken om bijs­tand aan zijn broe­der te vra­gen.

In het buis van Samuel is het feest in vol­len gang; Samuel komt te mid­den van bet feest bin­nen; alhoe­wel door zijn broe­der goed ont­van­gen, is hij als aan den grond gena­geld bij bet zien der klee­ding zij­ner doch­ters. Doof voor den uit­leg van Mozes, ver­trekt hij met zijn beide kin­de­ren.

André Orlinski wacht niet lang ben te Sca­ra­va­loff te komen ver­voe­gen. Hij ver-klaart zijn liefde aan Lia en bei­den zijn bes­lo­ten na bet avond­maal te ontv­luch­ten.

Bij haar thuis­komst vindt Lia haar oora Mozes, die van Lon­den geko­men is om haar te huwen, wat ook de vurige wensch. van haar vader is.

Na een lange aar­ze­ling stemt Lia in het huwe­lijk toe.

De dag van het huwe­lijk is aan­ge­bro­ken. Lia wordt naar de Syna­goog geleid; de auto van den ver­loofde en die van den Graaf Orlinski krui­sen elkan­der. De graaf, woe­dend,, ver­wijt aan Moms het afgri­j­se­lijk nieuws. Het volk is in ops­tand en dreigt het vuur aan de petrool­put­ten te ste­ken, en alzoo het leven van zijn zoon eve­neens te bedrei­gen.

Wan­neer Lia dit ver­neemt, snelt zij naar André, deze bevindt zich in een ne-teli­gen toes­tand, maar toch plaatst zij zich aan zijn zijde.

Het volk, woe­dend, steekt het vuur aan de put­ten, en bei­den zijn veroor­deeld levend ver­brand te wor­den. Het is dank aan David, dat bei­den van een zeke­ren dood gered wor­den.

Het geluk lacht nu beide ver­lief­den toe.

LES GRANDES PRO­DUC­TIONS CINÉ­MA­TO­GRA­PHIQUES 18, rue Jules Van Prael, Brus­sel

Ver­te­gen­woor­di­gers van de

.... STAR FILM EDI­TION ....

19, rue Richer, 19 — Paris

FILM-REVUE

Vrije Tri­buun

Onder deze rubriek mag eenie­der, onder dek­naam, zijn opi­nie, de kine-ma aan­be­lan­gend, uit­druk­ken. De inzen­ders moeien noch­tans hun naam en adres doen ken­nen op ons bureel en bli­j­ven verant­woor­de­lijk voor het inge­zon­dene. De hoof­dre­dak­tie behoudt zich ech­ter het recht van opname of wei­ge­ring voor.

DAT KAN TEL­LEN!

Op 8 Augus­tus van het jaar 1923 schreef ik naar M 'Miss Billie Burke om hare photo, die eerst op 26 Mei 1924 mij toek­wam, het­geen 9 maan­den is.

Nu, op 14 Juli 1922 vroeg ik een photo aan Harry Car­rey, waar­van ik dacht niets te ont­van­gen, doch tot ein­de­lijk op 23 Okto­ber 1924 de photo mij toek­wam het­geen mij 2 jaar en 3 maan­den deed wach­ten of onge­veer 81Ü dagen (de maan­den aan 30 dagen geteld), maakt 19.440 wren wach­ten, het­geen kan tel­len.

Is dat geen record?

R Ant­werp F. C.

MOS JOL'KI NE

Ik heb ver­le­den week de Fransche film «Kean» /gezien, Ik vind hem heer­lijk!

Ivan Mos­jou­kine in den rol van den too­neel--ape­ler Edmond Kean, was over­wel­di­gend.

Ik ken slechts vier fil­mak­teurs die met Mos­jou­kine kun­nen ver­ge­le­ken wor­den, name­lijk. Gun­nar Tol­naes, Frank Kee­nan, Ses­sue Hayaka-•wa en John Bar­ry­more.

Mos­jou­kine, eve­nals voor­noemde fil­mers bezit de merk­waar­dige gave zijn toes­chou­wers te hyp-noti­see­ren. Hij ver­groot in onze opvat­ting. Hij vult het gansche doek. Hij eklip­seert zijn mede 0 spe­lers. Hij is de kuns­te­naar die den weg vindt tot uw hart en er bez't van neemt, en die u doet hopen, lij­den, jui­chen.

Steeds zult ge voor hem een zon­der­linge sym­pa­thie gevoe­len en ver­trou­wen in die sta­rende, hel­dere oogen.

Gij zult hem mooi vin­den omdat zijn ziel mooi is, die zich weers­pie­gelt op zijn man­ne­lijk flink gelaat.

Zijn gelaat zal in uw gehen­gen bli­j­ven.... geiilmd. Mos jou­kine is de moderne kuns­te­naar!

Een arti­keltje in de V. T. van een fijn­ge­voe­lige lezeres noopte mij er toe vol­gende over­pein­zin­gen neer te pen­nen.

Ik vrees, na mijn lang stilz­wi­j­gen (bij mijn her-optre­den, had ik bijna gezegd) mij reeds dade­lijk

Zie­hier dus, alhoe­wel wat laat,* doch beter laat dan nooit, o, mis­pri­j­zende lezer, mijn korte bevin­din­gen over de gewraakte film, de alom geroemde « Merry go round ».

Het sce­na­rio is zwak van bouw. De karak­ters zijn sle­dit ges­chetst. De onmis­bare rea­li­teit ont­breekt soms geheel. De figuur van Huber bij­voor­beeld is een onaan­neem­baar per­son­nage. Het is mij ook een raad­sel waa­rom, bij alle Goden, Urban en zijn doch­ter bij een onmensch in dienst bli­j­ven, waa­raan zij niet de minste ver­plich­tin­gen heb­ben? Waa­rom Urban aan­ge­hou­den wordt en bli­jft, alhoe­wel niet lang? Waa­rom de dood van Huber als van­zelf­spre­kend wordt bes­chouwd?....

Het too­neel in het hos­pi­taal, onder andere, is zelfs meer dan onwaar­schi­jn­lijk.

De onna­tuur­lijke wezens, door den schri­j­ver aan den man gebracht, wor­den even­wel, dank zij de flin­ker ver­tol­kers, figu­ren van vleesch en bloed.

Al de bom­bast rond « Merry go rovend » gewe­ven is de film meer noo­dlot­tig dan voor­dee­lig geweest.

Die dwaze publi­ci­teit heeft weer een slach­to­fer m, gemaakt en heeft de rolprent maar al te gauw in het geheu­gen van de toes­chou­wers, zelfs de super­ge­voe­lig­ste, begra­ven.

Have­laar

KLUCH­TEN

Ik vraag me wel eens af waar­toe eigen­lijk een klucht dient. Is het om den avond op te vroo­lij-ken ofwel om hem te beder­ven? Dit laatste gebeurt meer­maals.

Over een'ge dagen werd hier de mooie, veel­bes­pro­ken iflm «Onze Lieve \ rouw van Parijs)», ver­toond. Voor een prach­tig orkest was gezorgd, en het ware een aan­ge­name avond geweest, indien een puike klucht de veft­too­ning hadde geëin­digd. Maar neen, een domme koi­nek werd afge­rold. De toes­chou­wers waren mis­noegd.

Zoo ging het ook toen wil « De Spaansche Dan­seres » te zien kre­gen. Als slu'ten van het pro­gramma een lach­succes van Char­lie Cha­plin (die de koning der komie­kers wordt genoemd) en noch­tans was het een niets­waar­dig spel, dat zelfs geen kin­de­ren kon bevre­di­gen. Denk nu niet dat ik een hekel heb aan kluch­ten, hoe­ge­naamd, niet, want k houdt veel van een fijne, goedbe- { dachte komiek. Waa­rom zulke fil­men niet op het pro­gramma? Is het omdat ze te kos­te­lijk zijn? Welnu dan han­de­len de kine­ma­ba­zen in hun eigen nadeel, want velen ver­za­ken aan de ver­toon'n­gen omdat-, zooals het gewoon­lijk is, hun avond toch wordt bedor­ven doof een dom­heid, name­lijk door een flauw kluchtje.

Een prach­tig treus­pel en een puike klucht rijn altijd wel­kom!! Noëlle

Waar­schi­jn­lijk waien de daders c'ne­ma­loo­pers (75 t. h. der dag­bla­den over de moor­den, aan­ran­din­gen en der­ge­lijke prak­tij­ken tegen­woor­dig « en vogue »)

Eer­lijk ges­pre­ken, de men­schen zijn toch slim, en ze wor­den nog alle dagen slim­mer zooals uit bovens­taande regels blijkt.

In hunne onzi­j­dige wij­sheid komen ze te ont­dek­ken: Waa­rom er wis­se­laen­ten ver­moord wor­den; Waa­rom er hor­lo­gie­ma­ker9 m staat van ont­bin­ding wor­den gek­lopt; Waa­rom Lar.​dru zijn cui­si­nière lou­ter met bief steak stookte.

Weet ge waa­rom?

Alleen­lijk omdat de beoe­fe­naars van voorge-noemde, niet aan te beve­len prak­tij­ken, cinema-

FILM-REVUE

loo­pers waren ofte « jeune gens en mal de eine ».

Als de lezer van deze rege­len nog niet over­tuigd is van al het kwaad dat de cinema doet, sleur ik er beruchte en lang gek­las­seerde zaken bij.

Voor­beeld: Toen Caïn esq z’n broe­der Abel (d°) ver­moordde deed hij dit doo­deen­vou­dig onder den indruk van een Eddie Polo-film, die hij in een cinema tegen Para­dijs-City had zien afrol­len.

Judas, een der slechts befaamde bur­gers aller eeu­wen, hield alleen zijn al te sterk ont­wik­kelde busi­ness-geest van de Ame­ri­kaansche four-ree­lers, die hij te Pales­tina te zien kreeg. Tot stav'ng deel ik hier mede dat men na z’n dood nog eenige cinema-ticket­ten in zijn gilet­zak vond.

Ik hoop voor *t heil uwer ziel, dat ge nu over­tuigd zijt van de slechte inv­loed die de cinema op zijn bezoe­kers uitoefent, maar in ieder geval, d’r is nog meer:

Een massa bekende ban­die­ten aller eeu­wen put­ten al hun mis­da­dige plan­nen uit de cinema. Car­touche en Bae­ke­landt o. a. waren, te oor­dee­len naar het aan­tal mis­da­den die ze op hun kerf­stok heb­ben, razende cine­ma­loo­pers.

Zooals uit deze eenige voor­beel­den blijkt heb­ben eenige geleerde kop­pen het Waa­rom? van alle mis­dri­j­ven ont­dekt en die schran­dere hee­ren dienen dan ook har­te­lijk geluk gewen­scht over hunne ver­re­gaande dom­heid. Slechts lîils­kûi­kens, die nooit in een cinema zijn bin­nen geweest kun­nen bewe­ren dat 3/4 der bedre­vene mis­da­den aan de c nema dienen te wor­den toe­ges­chre­ven en als niet hunne idio­te­rij tot in de puntjes van hun tee-nen was door­ge­dron­gen, zou­den zij bij het lezen hier­van mis­schien de onzin­ni­gheid van hun « for-muul » inzien. Wally

Wat speelt er ten hui­di­gen dage de grootste rol in de cinema? Waa­rom spreekt het rek­laam, pro­gram, jour­nal, natuur­schoon en lach­film van één taal, het frausch?

Is het niet diep­treu­rig? Is dat vader­landsche gezind­heid? Helaas, we weten het maar al te goed. Doch waa­rom heb­ben wij geen recht dat in het Vlaamsch te ver­kri­j­gen voor ons geld? Is de Vlaamsche taal, uw moe­der­taal, niet rijk genoeg aan woor­den? Waa­rom dan niet alles in het Vlaamsch gege­ven en den hoofd­film, zooals nu, in twee talen? Waa­rom al het andere in ’t Fransch? Waa­rom drie vier­den van den tijd u doo­de­lijk ver­ve­len? Is het de hee­ren bes­tuur­ders hun doel niet het publiek te beha­gen en waa­rom dan he publiek niet over het alge­meen geno­men, waa­rom uit­zon­de­rin­gen gemaakt?. Den­ken de hee­ren bes­tuur­ders dan soms dat zij voor Fran­krijk draaien en dat zij uit goed­heid voor den Vla­ming, die er hier en daar tus­schen­zit, den hoofd-fild in 2 talen geven? Vol­gens recht moes­ten zij bet omge­draaide den­ken, maar helaas, het recht is uit de mode, zoo­dus....

Wat zou het aan­ge­naam zijn indien men alles van t begin tot het einde kon vol­gen, n’et waar? Zou­den zij dat ook niet begri­j­pen? Wij mis­schien zoo­veel te meer, en hoop op beter­schap hoe­ven we niet te koes­te­ren, inte­gen­deel. Eerst­daags kan men alles in *t Fransch ver­wach­ten, want, och ja, ik dacht er zoo gauw niet aan, het staat ook veel def­ti­ger.

Arme Vlaamsche taal, dat ge zoo mis­kend wordt.

Doch, zou het zoo ver­schrik­keli jk moei­lijk zijn de Vlaamsche cine­ma­be­zoe­ker te geven wat hem toe­komt? Zijn zijn eischen zoo hoog dat ze onbe­reik­baar zijn.? Ik denk toch van niet; met een beetje goe­den wil en de mede­wer­king van de belan­gheb­ben­den zou er mis­schien iets aan te doen zijn, want zooals het nu gaat loopt het de spui­ga­ten uit, t is óver­dre­ven. Enfin, laten we hopen dat de hee­ren bes­tuur­ders hun dwa­ling tege­no­ver hun land­ge­noo­ten zul­len inzien. In hun nadeel zal het in ieder geval niet zijn.

O, ’t is of ik zie het al, jon­gens wat zul­len we kun­nen genie­ten en lachen dat we zul­len doen, zon­der e nde... want we heb­ben dan ook een lach­film in ’t Vlaamsch hé, en mis­schien ook een Vlaamsch pro­gramma. «Film Revue», b.v., die u onder de poos nog een aan­ge­naam oogen­blik ver­schaft en dan is alles kom­pleet. Dus, gansch naar onze hoog­ste wensch, meer ver­lan­gen wij, trouwe bezoe­kers, niet

Had je me maar.

Pho­to­hoekje

De Leze­res­sen en Lezers welke een photo van een fil­mar­tist(e) ont­vin­gen, gelie­ven ons mede te dee­len:

1° na hoe­veel tijd zij die ont­vin­gen;

2° gra­tis of niet;

3° het for­maat der photo.

Deze inlich­tin­gen wor­den onder deze rubriek inge­la­scht en zijn alzoo van groot nut voor eenie­der die ins­ge­lijks aan die artist(e) zou­den ges­chre­ven heb­ben.

MOLLY ont­ving gra­tis de photo van V:ola Dana, for­maat 11x16.5, na 7 weken; Georges Bis-cot, post­kaart, na 4 dagen; Ses­sue Haya­kawa, 16x22.5, na 8 weken; Mary P'ck­ford, 16.5x22.5, na 2 maan­den; Char­lie Cha­plin, 12.5x18, na 7 weken; Rudolph Valen­tino, 16.5x21.5, na 10 weken.

DIANA ont­ving gra­tis de photo van: Norma Tamadge, na 2 maan­den; Constance Tal­madge. na 2 maan­den; Maë Mur­ray, na 4 maan­den; Harold Lloyd, na 1 maand en 8 dagen; Mary Pick­ford, na 1 maand en 26 dagen; Tho­mas Meig-han, na 1 maand en 24 dagen; Viola Dana,, na 1 maand en 18 dagen; Dou­glas Fair­banks, na 2 maan­den en 2 dagen, met een photo van Mary Pick­ford; Lilian Gish, na 3 weken.

Kine­ma­nieuwsj es

JOHN GIL­BERT. -- De Fox-Film- acteur, vindt er sonms genoe­gen in zijn vroe­gere dagen te herin­ne­ren en ver­telde eens dat hij in een kos­thuis was waar hij steeds slechte eie­ren kreeg. Dit moe zijnde, na meer­maals gek­laagd te heb­ben, kocht hij zeke­ren dag een paar ver­sehe eie­ren en vroeg aan de « bazin » om die te w'l­len koken. Zij gaf hem, niet­te­gens­taande dit, toch andere eie­ren. Hij kloeg nu niet meer, maar dacht: « Ik ver­laat zoo spoe­dig moge­lijk deze plaats. » Des avonds hoorde hij de « bazin » tegen de kokin zeg­gen: « Ziet ge wel, met ai zijn slim­heid merkt hij nog niet eens wat ver­sehe of oud­bak­ken eie­ren zijn. »

FILM-REVUE

Kine­ma­brie­ven­bus

M. NAE­GELS. — Inzen­ding goed ont­van­gen.

T ARS A. — 1) Die film is reeds te Brus­sel ver­toond gewor­den, en, aan­ge­zien ons blad ook aldaar ver­kocht en diruk gele­zen wordt—

2) Maken'uw geluk­wen­schen aan « Had-je-me-maar » over.

CHU-CHIN-CHOW. — 1) Al die opge­ge­ven adres­sen zijn nog juist.

2) Charles de Roche­fort, adres: 17, rue Vic­tor Massé, Paris.

3) U kunt ze allen in de Fransche of Engel­sehe taal schri­j­ven; veor­wat de Ame­ri­kaansche artis­ten betreft, deze zen­den gra­tis de hen gevraagde photo; de Fransche ver­gen door­gaans 2 fr.

A LI-BEN-D ARAK. — l) Mario Auso­nia, adres: Cav. Mario Guaita, Via Doni­zetti, 16, Torino (Ita­lië).

2) Mar­gue­ritte dé la Motte, adres: 1401, Fair­fax Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

3) Aliéné Ray, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Bou­le­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

N. -B. — Zen­den allen gra­tis de hen gevraagde photo.,

PAX. — I; Tot nu toe is er tot het ver­we­zen­lij­ken van « Le Vicomte de Bra­ge­lonne » nog niet bes­lo­ten gewor­den; ten gevolge de onder­vin­ding opge­daan met «Twin­tig Jaar Later», den­ken we niet dat men zoo spoe­dig met het draaien van « L. V. d. B. » zal aan­van­gen.

2) Van Alexan­der Dumas werd o.a. nog op de film gebracht: «De Drie Mus­ke­tiers» en «Twin­tig Jaar Later ».

3) Die roman is nog niet gedraaid gewor­den.

N.-B. — Waa­rom dit? ach­ter «toe­ge­ne­gen»?

Zou een «!» nu niet beter zijn????

MINET AKI. — I) Die naam is niet gege­ven gewor­den.

2) De rol van Kapi­tein de Tré­villes in Max Lin­der’s «Smalle Mus­ke­tier», werd wer­ke­lijk door een dwerg ver­tolkt.

3) Lon Chane}' zendt gra­tis de hem gevraagde photo; adres: 1575, Edge­mont at Hollv­wood(Cal.) U. S. A.

IKKE. — 1) «Het Hin­dousche Graf», rol­ver-dee­ling: Her­bert Row­land (Olaf Fönss), Irene (Mia May); Ayan (Conrad Verdt); Savi­tri (Erna Morena); Rami­gani (Bern­hard Götzke); Mir-ryha (Lya de Putti); Mac Allan (Paul Rich­ter).

2) Die rol in «De Apos­tel» werd ver­tolkt door Maë Busch.

3) Die rol in « De Storm » werd ver­tolkt door Vir­gi­nia Valli.

N.-B. — Dit schri­j­ven is, bij ons wetens, niet terecht geko­men; voor­wat de Oud e vcor de V.

T. betreft, we ver­wach­ten er dus een nieuwe.

KL. VAN DEYNZE. — W'e raden het u zelfs

ten stel­lig­ste af fil­mac­teur te wor­den; dit vak is reeds over­kropt met beroep­sar­tis­ten waar­van de groote meer­de­rheid dood­ge­woon hon­ger lij­den.

WARDJE. — 1) a Robin Hood ». rol­ver­dee­ling: Robin Hood (Dou­glas Fair­banks; Richard Leeu­wen­hart (Wal­lace Beery); Mes­sire Jean (Sam de Grasse); Lady Miriam Fitz­wai­ter (Enid Ben­nett); Sir Guy de Gis­bourne (Paul Dickey).

2) Rol­ver­dee­ling niet gege­ven gewor­den.

3) Agnes Ayres zendt gra­tis de haar gevraagde photo; in de Engelsche taal te schri­j­ven; adres: c/c Para­mount Stu­dios, 6284, Selma Ave­nue (Cal.)

SOLANGE. — 1) De bot­sing der twee stoom­sle­pers in « Broad­way » is geen truk • twee af gedankte ïoko­mo­tie­ven wer­den voor dit too­neel aan­ge­kocht..

2) Doris Kenyon is geen star.

LIEF­HEB­BER. — 1) De lengte dier fil­men is zeer veran­der­lijk: een groot aan­tal kine­ma­bes­tuur-ders knip­pen zekere too­nee­len, andere 1 sschen er teks­ten in; het beste zou zijn u rechts­treeks tot den verhuur­der dier ban­den te wen­den.

2) Voor der­ge­lijke fil­men wendt men zich het best tot de Brabo Film. geves­tigd in het gebouw van den katho­lie­ken boe­khan­del « Veri­tas », Hui-devet­ters­traat, alhier.

3) Ons inzens zijn de vol­gende fil­men hier­voor ges­chikt: «Robin Hood», «De Zoon van het Werk­volk», «Nathan de Wijze», «Hol­ly­wood».

DIANA. — U had de oplos­sing van den pri­js­kamp op den bon, ver­sche­nen in ons blad dienen in te vul­len, deze uit te knip­pen en ons alzoo te doen gewor­den.

NEGER­DORP. — 1 ) Eddie Polo is een echt Ame­ri­kaan.

2) Wal­lace Reid is op 18 Januari 1923 om 1.10 ’s namid­dags over­le­den en den 20n begra­ven.

3) Het grootste stu­dio der Para­mount bevindt zich te Hol­ly­wood in Cali­for­nië.

NOËLLE. — 1 ) Patsy Ruth Mil­ler heeft zwarte oogen en dito haar; onge­huwd; meet 1.57 m.; gebo­ren op 22-6-1905; adres: 1822, N. Wil­son Place, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Lon «Cha­ney, heeft bruine oogen en bruin haar; meet 1.72; gehuwd; gebo­ren op 1 April 1883; adres: 1575, Edge­mond at Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) 'Cons­tant Rémy heeft bruin haar en licht­bruine oogen; gebo­ren in 1886; gehuwd; adres: c/o 3, rue de Rocroy, Paris.

R. ANT­WERP F. C. — 1) Tot hier­toe zij we nog niet tot een guns­tige oplos­sing aan­gaande die rubriek kun­nen komen; de goede wil ont­breekt niet, maar die eeu­wige plaats­ruimte! Den­ken wel dat bij­val zou inoog­sten.

2) Glo­ria Swan­son, adres: c/o S. A. des Films Para­mount, 63, Ave­nue des Champs Ely­sées, Paris.

GABY. — 1) Mary Korn­mann, zal u zeker, door tus­schen­komst harer ouders, haar photo zen­den; adres: c/o Pathé Exchange, 35, West, 45 th. street, New-York (U. S. A.)

2) Ruth Roland, adres: 605’ South Nor­ton Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

3) Wal­lace Reid; zie ant­woord num­mer 2 aan « Neger­dorp ».

LEK­KER­BEK. 1 ) Bes­sie Love, adres: Box 43, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Jacke Coogan, adres: c/o Metro Stu­dios

1025, Lilian Way, Los Angeles (Cal.) U. S. A. (Niet ver­ge­ten dat die jonge heer in Europa in omreis is).

3) Hoot Gib­son, adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U. S. A.

MONTE-CHRISTO — 1) Meer dan waar­schi­jn­lijk wel, doch het tege­no­ver­ges­telde is ook te ver­wach­ten; best doet u haar eens opnieuw te schri­j­ven aan vol­gend adres: Vita­graph Stu­dios, 1708, Tal­madge street, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

2) De beleefd­heid verei­scht dat u een photo vraagt per brief.

3) Jenny Has­sel­quist, adres: Ivensk Film Indus-tri, 19, Kungs-Gatan, Sto­kholm (Zwe­den).

DIANA II. — 1) Glo­ria Swan­son, zie adres ant­woord 2) aan R. Ant­werp F. C.

2) Mary Phil­bin, adres: 1729 3/4, /ilox Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A .

FILM-REVUE

3) Nor­man Kerry, adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U. S. A.

N.-B. — Mis­schien hangt het noo­dlot over uw brie­ven.; in ieder geval de aan­hou­der wint en we raden u ten stel­lig­ste aan, ze nog eens aan te schri­j­ven. Voor wat het machi­nes­chr ft betreft, mogen we u eens om een groot genoe­gen ver­zoe­ken? Tipt in het ver­volg uw vra­gen ook eens op de machine, en in naam onzer oogen, ver­werft u hier­mede onzen eeu­wi­gen dank!

PAL­LIE!ERKEN. — 1) Iets bepaalds weten we niet over die maat­schap­pij; best moge­lijk een figu­rant of derde rangs artiste, die door een... goede ken­nis gekom­man­di­teerd wordt, en een... maat­schap­pij sticht; der­ge­lij­ken ver­ri­j­zen er ove­ral als pad­des­toe­len uit den grond.

2) André Roanne is te Parijs op 22 Sep­tem­ber 1896 gebo­ren.

3) Bus­ter Kea­ton, adres: c/o Metro Stu­dios,

1025 Lilian Way Los Angeles (Cal.) U. S. A.

SUN­RAY. — 1) Georges Car­pen­tier, adres: 4, rue Cham­biges, Paris.

2) Lew Cody, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul-vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) Bar­ney Sherry, zelfde adres als voor­gaand.

WALLY. — I) Tot hier­toe zijn we die naam

nog niet te weten geko­men.

2) Die ver­tolks­ter behoord wer­ke­lijk tot het zwarte ras; adres: c/o Grif­fith Pro­duc­tions, Ma-maro­neck, N. Y. (U. S. A.)

3) Die film werd in 1923 gedraaid.

LÉO B. — 1 ) Mad­laine Tra­verse is lan­gen tijd aan de Fox Film ver­bon­den geweest.

2) draait zeker nog; voor­naam­ste ban­den: «Lost Money», « Snares of Paris ».

3) Gla­dys Bro­ck­well draait zeker nog; den­ke­lijk voor de Fox Film.

MOLLY. — 1) Ja; Viola Dana, ver­tolkte een rol in die film.

2) Wat een onzin, dat al de fil­mar­tis­ten, Bis­cot uit­ge­zon­derd, valsche tan­den zou­den heb­ben.

MAY MUR­RAY. — 1) Jack Holt, adres: c/o Lasky Stu­dio, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. .S A.

2) Glenn Hun­ter, zelfde adres als voor­gaande.

3) In welke film hebt u die artist gezien? en van welke maat­schap­pij?

SYL­VIA PAU­LINA. — 1) Constance Tal­madge, voor­naam­ste fil­men: « A Vir­tuons Scamp »; «Two Weeks»; « The Love-Expert ».

Adres: Uni­ted Stu­dios, 5341, Mel­rose Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

2) Bebe Daniels, voor­naam­ste fil­men: «Mon­sieur Beau­caire », « Eve­ry­wo­man », « Glimpres of the Moon ».

Adres: Para­mount Stu­dios, 6284, Selma Ave­nue Holy­wood (Cal.) U. S. A.

3) Pearl Wh'te, voor­naam­ste fil­men: «Ter­reur», « Exploits of Ela­nie », « White Moi ».

Adres: Films Eclair Co, 12, rue Gai­lon, Paris.

OTHELLO. — 1) Norma Tal­mad­ge’s huwe­lijk i* kin­der­loos.

2) Mary Pick­ford heeft bruine oogen en is sinds 18 Maart 1920 gehuwd met Dou­glas Far­banks.

3) Edna Flu­grath, Shir­ley Mason en Viola Dana, zijn drie gezus­ters; hun ware fami­lie­naam is: Flu­grath.

ƒ. T. HawHy. — 1 ) Pola Negri is gehuwd met den Pool­schen graaf Dom­sky, doch zij leven ges­chei­den zon­der dat hun echt ont­bon­den is.

2) Doro­thy Dal­ton is ges­chei­den van Lew Cody en her­trouwd met den vader van Elaine Ham­mer-stein; zij kan in de Fransche of Engelsche taal ges­chre­ven wor­den en zendt gra­tis haar photo.

3) Viola Dana is reeds vanaf haar zes­tien jaar

weduwe van John Col­lins, die tij­dens zijn leven haar fil­men bes­tuurde; is nu nog onge­huwd.

ISA VAN LOOY. — 1) Mary Pic­ford en Dou­glas Fair­banks kun­nen bei­den aan vol­gend adres ges­chre­ven wor­den: Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Voor Wal­lace Reid, zie ant­woord num­mer 2 aan « Neger­dorp ».

N.-B. — Onze brie­ven­bus is gansch kos­te­loo» en vergt hoe­ge­naamd geen ver­plich­ting.

AME­RI­CAN PALACE. •— î) Zoo­dra de kwes­tie der schri­j­vers­rech­ten is opge­lost zul­len Dou­glas Fair­banks’ « Drie Mus­ke­tiers » hier aan de markt komen.

2) Bij gele­gen­heid vol­doen we aan uw wensch.

3) Bin­nen kort ver­schi­jnt van de hand van onzen gewaar­deer­den mede­wer­ker Ed. Neorg, « Robin Hood » als « Cine-Roman ».

PIERRE-JENN Y. — 1) Xenia Desm, adres: Decla­film­ge­sel­schaft, Frie­drichs­trasse, 22, Ber­lin S. W. 48.

2) Nigel Bar­rie, adres: 7131, Sim­set Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) Lea­trice Joy, adres: 1626, Vine street, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

N.-B. — De eerste alléén is een Duitsche fil­mar-tiste, de twee laats­ten zijn vol­bloed Ame­ri­ka­nen.

HAD-JE-ME-MAAR. — We wen­schen u groot­moe­dig ver­gif­fe­nis en... zand daa­ro­ver. Voor wat de pri­js­kamp betreft, u kent het regle­ment, en ver­mits u hier zich niet aan wen­scht te onder­wer­pen... Werp nu dit voo­roor­deel over boord en de zaak is gezond. Dank U voor de pred katie en als u nu denkt dat we die niet noo­dig heb­ben!! En om te slui­ten, wij per­soon­lijk zou­den wel graag ons deel uit die beroemde Von­del-spreuk willen heb­ben, en u dus niet? Gul­len hand­druk terug.

IRROC OMEN. — We moe­ten beken­nen dat u die pho­tos zeer ingen:eus omli­jst hebt en we feli-citee­ren er u om. Zoo­dra we een ten­toons­tel­ling ope­nen van artis­ten-pho­tos, doen we een beroep op u. Maar hoe u die nu terug­be­zorgd? In afwach­ting, bes­ten dank voor uw wel­willend­heid die we zeer op prijs stel­len.

HELIO­TROPE. — Mary Phil­bin, adres: 1729 3/4 Wilox Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

N.-B. — Als er een huwe­lijk uit voorts­pruit, dan willen we wel als eerste getuige optre­den, n et om die kou­sen­band-zaak, hoort maar alléén om u te... bek­la­gen.

NEMO.

N.-.B. — Vra­gen ons na Zon­dag toe­ge­ko­men, wor­den m het vol­gend num­mer beant­woord.

Kine­ma­nieuwsj es

WIJ VER­NE­MEN dat een Zola-film gaat gemaakt wor­den, name­lijk « Nan­tas », in 4 epi­so­den, door Dona­tien. Geen twi­j­fel of deze film zal zoo-als alle andere wer­ken van Zola, en uit­ge­ge­ven door Aubert, een groot succes ken­nen. In de rol­ver­dee­ling zien wij Jean Dax, Des­jar­dins, Davert, en Dona­tien zelf, alsook de damés Lucienne Legrand en Béran­gère.

BII DE AAN­KOMST te New York, van Hol­ly­wood, maakte Samuel Goldwyn bekend dat hrj Doris Kenyon aan­ge­wor­ven had om de vrou­we­lijke hoof­drol te ver­tol­ken in de vol­gende George Fitz­mau­rice pro­duc­tie « A Thief in Para­dise», aan­ge­past door Frances Marion, naar de novelle van Leo­nard Mer­rick, « The WTorl­dings ».

M. MAR­CEL VIBERT, terug­ge­keerd uit Ma-rocco, waar. hij onder de lei­ding van René le Somp­tier draaide, is door M. Jean Kemm aan­ge­wor­ven gewor­den om don rol van Gon­zague te hou­den in « Le Bossu ».

FILM-REVUE

CINE-ROMAN

(La Dan­seuse Espa­gnole - The Spa­nish Dan­cer)

naar het thea­ters­tuk « Don. Cesar de Bazan » van Adolphe d’En­nery en P. D. Duma­noir Sce­na­rio van June Math’s en Bou­lah Mary Dix Vioamsche bewer­king van Ed. Neorg

ROL­VER­DEE­LING Mari­tana Pola Negri

Don Cesar de Bazan Anto­nio Moreno

Koning Phi­lips IV Wal­lace Beery

Konin­gin Eli­sa­beth Kath­lyn Williams

Don Sal­luste Adolphe Men­jou

(Ie Ver­volg)

De ker­ke­lijke cere­mo­niën voor het feest der Madonna waren voor­bij, maar wer­den gevolgd door aller­lei volkss­pe­len, waa­raan de gansche bevol­king deel­nam.

Koning Phi­lip, gemas­kerd en in wij­den man­tel gehuld, stond op de trap­pen der hoofd­kerk, in gezel­schap van zijn guns­te­ling Don Sal­luste.

De vorst glim­lachte wan­neer hij een heraut zag komen aan­ri­j­den en deze een Konink­lijk bes­luit hoorde af lezen.

« Die­gene welke van­daag, op de feest­dag der Madonna, het zwaard zal trek­ken, wordt ges­traft met verhan­ging. »

Een wijs bes­luit, Sal­luste, zegde Phi­lip, wie weet welke jaloersche echt­ge­noot of min­naar, vóór den dag uit is, mij zou kun­nen doors­te­ken. » a Uwe majes­teit is steeds de vriend van de vrou­wen welke gek zijn op lief­de­sa­von­tu­ren » ant­woordde deze glim­la­chend.

« Van­daag is het den eeni­gen dag dat ik aan de waak­zaam­heid van de Konin­gin en haar getrouwe bewa­ker, de Fransche Kar­di­naal’s afge­zant, kan onts­nap­pen. »

« Gij denkt er toch niet aan, Sire, dit ver­drag te tee­ke­nen? »

« Neen, zeker niet! Ik zal zoo lang wach­ten tot dat deze afge­zant het moede wordt Doch, spre­ken wij van­daag niet over Staats­za­ken... Ah, daar

zijn de zigeu­ners... Bij mijn kroon, Sal­luste, wat

een prach­tig meisje dat aan het hoofd gaat! » a Men noemt haar Mari­tana, Sire; de laatste maal wan­neer ik haar zag, was bij Don Cesar de Bazan, den avond tevo­ren wan­neer gansch zijn inboe­del aan ges­la­gen werd. »

« Volg haar, Sal­luste, en vraag haar te komen dan­sen, voor het feest van dezen namid­dag in het paleis. Ik heb de Konin­gin beloofd er tegen­woor­dig te zijn, doch, wat mij eerst een pi cht scheen is nu een ple­zier gewor­den, op voor­waarde dat dit bekoor­lijk kind er tegen­woor­dig is— Zorg dat dit in orde komt. »

Don Sal­luste zag zijn Konink­lijke mees­ter nar met een zon­der­lin­gen glans in zijn oogen.

« In zijn hart is hij bang van de Fransche vrouw, welke hij tot zijn Konin­gin maakte » mom­pelde hij. Doch, niet lang zal het meer duren dat de naam van Eli­sa­beth van Bour­bon in Madrid nog zal uit­ges­pro­ken wor­den.... Dat ver­drag mag nooit getee­kend wor­den.

Don Sal­luste liet zijn blik over het plein gaan. Plots zag hij iets onge­woons. Een Kapi­tein der Konink­lijke wach­ten ach­ter­volgde een jon­getje van omstreeks 12 jaren oud; wan­neer hij dt inge­haald had sloeg hij dit eenige malen om het hoofd. Mari­tana, welke aan den dans was, kwam nader­bij geloo­pen en bes­chermde het kind.

De Kapi­tein gaf een bevel tot een zij­ner man­schap­pen, dewelke Mari­tana aan­hiel­den; doch, op het­zelfde oogen­blik baande Don Cesar de Bazan. zich een weg door de menigte en kwam het meisje en den ion­gen ter hulp.

« Idioot » lachte Don Sal­luste, « die daad zal hij duur bekoo­pen. »

Hij drong door het volk, naar de plaats van den twist, en zag juist Don Cesar het zwaard trek­ken en in twee­ge­vecht gaan met den kapi­tein. Wan­neer hij nader­bij kwam was het te laat, de edel­man had zijn tegen­par­tij door­boord. De sol­da­ten vlo­gen op hem toe en maak­ten zich van hem mees­ter.

Don Sal­luste ging tot een jonge offi­cier van de wacht, hief zijn mas­ker op en zegde:

« Breng den vech­ters­baas en den jon­gen naar het gevang maar laat het meisje vrij. »

De offi­cier groette en Don Sal­luste wachtte tot men zch met Don Cesar ver­wi­j­derd had; wan­neer Mari­tana het plein over­liep volgde hij haar.

Het meisje richtte zich naar de woning van haar groot­moe­der; ook daar klopte Don Sal­luste-aan. Hij nam zijn mas­ker af en trad bin­nen.

De oude vrouw boog zeer diep, wan­neer ze voor zich zulk een hoog bezoe­ker zag.

« Ik zoek Mari­tana, de dan­seres » zegde hij op vrien­de­lij­ken toon,

«Zij is daar bin­nen, heer, zij heeft zulk ver­driet en weent lui­dop » ant­woordde de vrouw. « Er is op het plein zeker iets gebeurd. »

« Ik weet het en kom om haar te hel­pen. »

Hij vond Mari­tana over­dekt met tra­nen.

« Droog uw oogen, kind » troostte Don Sal­luste. ik zag al wat er gebeurde, maar zoo erg is het nu wel niet zooals ge denkt. »

Mari­tana lichtte haar betraand gelaat op en zag haar bezoe­ker aan.

« Gij zijt van het pale:s, heer? » vroeg zij, zijn rijke klee­ding opmer­kende. « Kunt ge mij daar gelei­den opdat ik de Konin­gin zou kun­nen zien?»

« Ik breng van Hunne Majes­tei­ten de bood­schap, dat ge dezen namid­dag voor hen in het paleis zoudt dan­sen.... Doch, waa­rom zoudt ge de Konin­gin willen zfen? »

Mari­tana ver­telde nu hoe zij in de gele­gen­heid was geko­men om den Kroon­prins te red­den, en hoe de Konin­gin haar beloofd had te hel­pen indien zij haar diens­ten mocht noo­dig heb­ben.

« En ge w it alzoo aan Haar Majes­teit genade vra­gen voor Don Cesar de Bazan, niet­waar? » glim­lachte Don Sal­luste.

« Ja, Heer. Ik wil het leven red­den van den man welke ik lief­heb. »

« Geen twi­j­fel of de Konin­gin zal uw ver­zoek toes­taan, maar.... het is een erg mis­drijf waa­raan Don Cesar zich ver­gre­pen heeft’. Doch,.

FILM-REVUE

haast u nu en ver­wit­tig de zigeu­ners. Ik zelf wil u naar het paleis gelei­den. »

Mari­tana wierp zich aan de voe­ten van den hove­ling en bedankte deze met een stortv­loed van woor­den.

« Er is geen reden om mij te bedan­ken, meisje. Ik was steeds een vriend van Don Cesar! Droog nu uw tra­nen en zoek uw kame­ra­den op. »

In min­der dan een uur waren de zigeu­ners in het paleis.

Don Sal­luste wachtte tot dat deze aan het dan­sen waren en liet dan een bode den Koning ver­wit­ti­gen dat hij hem onmid­de­liijk spre­ken wilde.

Koning Phi­lip, welke zijn oogen te goed deed aan de schoon­heid van Mari­tana, ver­liet veront­waar­digd zijn plaats.

« Hoe durft gij u vers­tou­ten, Sal­luste, op dit oogen­blik om mij te zen­den?.... Op mijn eer, ik denk dik­wi­jls dat gij u wel een wei­nig te veel rij­be­den veroor­loofd. »

« Getrouw­heid aan uwe Majes­teit is mijne veront­schul­di­ging, Sire » ant­woordde de guns­te­ling, a Het is een drin­gende zaak welke mij daar­toe leidde. Ik kon met spre­ken in bij­zijn der Konin­gin. »

« Dan zal uw veiont­schul­di­ging wel goed zijn, Sal­luste. Spreek op. »

« De lieve zigeu­ne­rin Mari­tana is de veront­schul­di­ging, Sire Het kwam mij in de gedachte

dat, zoo Uwe Majes­teit dit meisje meer­maals wilde terug­zien, het beter ware dat zij een ede­len naam droeg.... bij­voor­beeld de naam eener gra-

« Gij ver­veelt me met uw raad­sels, Sal­luste. Spreek klaar. »

« Ik zal kort zijn, Sire. Waar­schi­jn­lijk hebt gij al gehoord dat Don Cesar de Bazan aan­ge­hou­den

is, om op dezen dag den degen te trek­ken?....

Alvo­rens hij sterft, ga ik hem in het huwe­lijk doen tre­den met Mari­tana. Aan het altaar zul­len zij voor eeu­wig van elkaar gaan. Indien gij alles aan mij over­laat, Sire, dan beloof ik u dat ge, een paar uren na de dood van Don Cesar, een onde­rhoud zult heb­ben met de Gra­vin de Bazan. » De oogen des Konmgs schit­ter­den.

« Gij zijt slim­mer, Sal­luste, dan gelijk welke pries­ter.... Maar, acht gij u bek­waam dit ten ult-/oer te bren­gen? »

« Daar acht ik mij toe bek­waam, Sire... Doch, er is één enkele hin­der­paal te over­ko­men. Dit meisje ver­telde mij dat zij het leven redde van Don Car­los, en de Konin­ging beloofde haar bijs­tand wan­neer Mari­tana er mocht om vra­gen. Welnu, zij smeekt genade voor Don Cesar de Bazan want zij bemint hem. Uwe Majes­teit is ver­plicht de vraag der Konin­gin in te willi­gen wan­neer zij de vri­j­la­ting ver­zoekt van Don Cecar. » « Wat meent gij, Don Sal­luste?... Wan­neer ik het leven spaar van dien edel­man, wat bli­jft er dan van uw plan over?

« Het is heel een­vou­dig, Sire. Geef mij den gena­de­brief, welke ik naar de gevan­ge­nis breng, maar.... ik kom te laat. »

« Bij mijn kroon, Sal­luste, het is alsof ik de dui­vel hoor! Soms ben ik bang van u!... Doch, het is een grootsch plan, waar­voor ik u goed beloo­nen zal! »

Op dit oogen­blik kwam een bode den Koning mel­den dat de Konin­gin hem wilde zien voor een drin­gende zaak.

« Ik ver­wi­j­der mij, Sire » fluis­terde de guns­te­ling, « het is over die zaak waar­van ik sprak— Het zal ech­ter noo­dig zijn niet te spoe­dig toe te geven, daar Don Cesar zich gewaagd heeft tegen een Konink­lijk bes­luit. De Konin­gin zal haar vraag eerst naar waarde schat­ten, wan­neer zij

zien zal dat deze genade Wcr\elij\ een gunst is. » « Betrouw op mij, Don Sal­luste » glim­lachte

Phi­lip.

Sal­luste spoedde zich uit het paleis en zocht in de hovin­gen naar Mari­tana.

« Hebt ge de Konin­gin gezien en uw vraag tot haar gericht? » vroeg hij.

« Ja, de Konin­gin was zoo goed mij te zeg­gen dat zij doen zal, wat in haar macht ligt, om Don Cesar in vri­j­heid te doen stel­len.

« Het is zoo goed als ges­chied, meisje, ik heb» daar juist den Koning gezien en heb ten voor deele van Don Cesar ges­pro­ken. Hij zal de gena debrief tee­ke­nen, maar, op zekere voor­waar­den Het mis­drijf van Don Cesar is zoo erns­tig, dat de Kcning z ch tege­no­ver zijn minis­ters moet verk­la­ren. Ik stelde hem voor dat gij uw min­naar zoudt. huwen, doch, onmid­del­lijk; dit zou een veront­schul­di­ging zijn voor de han­del­wi­jze des Ko-nings ».

« Hoe zal Don Cesar u voor die goed­heid dan- -ken, heer! » kreet Mari­tana in ver­voe­ring uit.

« Wan­neer Don Cesar in vri­j­heid is, meisje, zal

ik genoeg beloond zijn.... Doch, er is nog een

voor­waarde te ver­vul­len alvo­rens uw geluk vol­le­dig zij. Gij zult in de gevan­ge­nis huwen en gemas­kerd zijn. »

« Gemas­kerd? Dit heb­ben mij de kaar­ten

voors­peld! » mom­pelde de dan­seres, doch, meer tot haar zelf dan tot Don Sal­luste.

« Het is noo­dig om de vol­gende reden » ver- -volgde de edel­man. « Het mag door het publiek niet gewe­ten zijn dat dit huwe­lijk werd tot stand gebracht om het leven van Don Cesar te red­den. De Koning regeert over alles, doch, dik­wi­jls is het niet goed voor hem al zijn hove­lin­gen te trot-see­ren, en Don Cesar heeft vele vijan­den. Zoo. spoe­dig moge­lijk zult gij uw echt­ge­noot ver­la­ten t zoo­dira de plech­ti­gheid vol­trok­ken is. Doch, een uur later zult ge veree­nigd zijn. Alles zal afhan­gen van uw stilz­wi­j­gend­heid Ook moogt ge

niet tot hem spre­ken, vóór of tij­dens de plech­ti­gheid. Wan­neer ge ech­ter dit moest doen dan zou ons plan in dtai­gen val­len en.... zelfs het leven, kun­nen kos­ten van Don Cesar. »

« Vrees niets, heer, ik zal mijn best doen opdat alles uit­valle zooals u ver­langt— Oh, hoe kan ik u dan­ken voor zoo­veel goed­heid! »

« Wacht daar­mede tot ge in Madrid zult weer­ge­keerd zijn en nadat Don Cesar de Bazan terug

in zijn bezit­tin­gen zal ges­teld wor­den Maar,-

dit herin­nert mij dat de Koning nog een ander bewijs van zijn goed­heid wilt too­nen. Hij heeft, ter gele­gen­heid van uw wit­te­brood­swe­ken, zijn.

jacht­pa­vil­joen ter uwer bes­chik­king ges­teld....

Maar, bove­nal geen woord aan de Konin­gin daa­ro­ver. Gij hebt dus iy.​ets anders te doen dan haar te bedan­ken voor de genade. Ik zal u nu wach­ten, in uw groot­moe­der’s huis. Daar zal ook de hof -kleer­ma­ker zijn met uw bruid­sk­leed, waar­dig van/ uw titel als de gra­vin de Bazan. »

(Wordt Voort­ge­zet)

Ver­wacht:

De Open­bare Mee­ning

(A Woman of Paris) met Edna Pur­viance in de hoof­drol. Regis­seur: Char­lie Cha­plin.

Onze Pri­js­kamp

VER­BA­ZEND SUCCES!

Rond de 12.000 inzen­din­gen kwa­men ons toe, «uit alle dee­len van het bin­nen- en bui­ten­land! Dit bewi­jst eens te meer dat onze uit­ga­ven gre­tig gele­zen wor­den. Daa­rom ook heb­ben wij, in plaats van 24 oplos­sers, het getal ver­dub­beld, dus zijn er 48 win­naars, welke door het LOT aan­ge­duid zijn. Hier vol­gen de namen:

1. Louis Schou­ters, Stui­ven­berg­plein, 45, Ant­wer­pen; 2. Charles Pee­le­man, Maal­boots­traat, 12, Hobo­ken; 3. Richard Van Haver, Slang­straat, 3, Hamme; 4. Julia De Rid­der, Tol­huiss­traat, 10, Schelle; 5. Mme De Moor M., Prins Albrecht-straat, 72, St. Amand­sberg (Gent); 6. Willy

Pee­ters, Natio­na­les­traat, Ant­wer­pen; 7. Mar­gue­rite Van de Sande, Gene­raal Drub­bel­straat, 130, Ber­chem; 8. Ver­rept Alfons, Cal­le­beecks­traat, 23, Hemixem; 9. Jose­phine Ver­meu­len, Lange Dijk-straat, 4, Ant­wer­pen; 10. Mar­gue­rite Rebers, rue de Refuge, 1, Diest; 11. Alfons Brits, E. S. A. U. Fort 2, Bors­beek; 12. Jeanne d’Haen, Kwee­ke­rij-straat, 70, Bor­ge­rhout; 13. G. Goe­thals, Boer­laer-straat, 13, Eecloo; 14. Leo­nie Gij­sen, Wil­rijksche-vest 70, Ant­wer­pen; 15. Joseph Gue­tens, Lange Pothoeks­traat, 67, Ant­wer­pen; 16. Joannes De Meyer, Boom­sches­traat, 56, Niel; 17. Ras­schaert Sido­nie, rue dè [’Usine, 70, Koe­kel­berg (Brus­sel);

18. Frans Joos­ten, Via­nens­traat, 25, Turn­hout;

19. Van den Bulcke, Klein Mee­rhem, 43, Gent;

20. Henri Truyens, Groote Markt, 54, Ant­wer­pen; 21. Maria Lam­brechts, Kro­nen­burg­straat, 41 Ant­wer­pen; 22. Helene Mor­rens, Schaf­fens­traat, 30, Diest; 23. Marg. Ceu­le­mans, Groote Baan, 71, Zwi­jn­drecht; 24. René Gent, Brug­sches­teen­weg, 20, Gent; 25. Syl­via De Smedt, Hen­drik­lei, 32, Kiel; 26. Laurent Don­vil, Lebau­dys­traat, 17, Mer-xem; 27. Guill. Car­di­naei, Min­der­broe­derss­traat, 24, Ant­wer­pen; 28. Germ. Cau­wen­berg, Frank-rijk­lei, 4, Ant­wer­pen; 29. Maria Inghels, Don­ker-straat, 5, Leu­ven; 30. Maria Vis­sers, Heren­thal-sche­baan, 500, Deurne Zuid; 31. Hor­tense Wou­ters, Ambachts­traat, 39, Ant­wer­pen; 32. Henri Lemi­neur, Ecole des Sous-Offi­ciers d’Ar­tillerle de Cam­pagne, Meche­len; 33. Julia Borgh­mans, Rupel­straat, 75, Ant­wer­pen (Dam); 34. Hendr k

Ver­beeck, Mort­sel Voet­weg, 45, Ede­ghem; 35 .ft. Ceu­pens Maria, Non­nens­traat, 26, Meche­len; 36.

Alice Cor­thals, August Wau­terss­traat, Ternsche;

37. Alice Fis­sers, Die­pes­traat 164-166, Ant­wer­pen;

38. Gas­ton Par­daen, Emiel Ban­ning­straat, 11, Ant­wer­pen; 39. Jeanne Loos, rue d’Hans­wi­jck,

55, Meche­len; 40. Ivonne Hil­len, Zaks­traat 15, Ant­wer­pen; 4L Blanche Mar­ckx, Wips­traat, 24, Ant­wer­pen; 42. Benoit Goris, 2e reg. cara­bi­niers,

3e bat., 10e comp., Schaer­beeck (Brus­sel); 43. ;J

Maria Pee­ters, Amster­dam­straat 22, Ant­wer­pen;

44. Livina Thys­sen, Lin­des­traat, 25, St. Nik­laas;

45. Valen­tina Peper­mans, Lom baar devest, 50, Ant­wer­pen; 46. Smets Mar­gue­rite, Korte T per-mans­traat, 28, Ant­wer­pen; 47. Irma Hou­thuys, Pro­vin­ciale steen­weg, 93, Hemixem; 48. Her­zet Emiel, Kiosk­plaats, 83, Hobo­ken.

Oplos­sing der 12 Para­mount-film en

t. De Afgod van het Noor­den. 1

2. Op de Tre­den van een Troon. /B

3. De Spaansche Dan­seres.

4. De Jonge Radii ja.

5. Humo­resque.

6. V ader.

7. De Guns­te­ling des Konings.

8. Het Para­dijs van een Gek.

9. Tzi­gaansche Gerech­ti­gheid.

10. 11. Moran de Zee­man. De Aarde die zingt.

12. Spoe­dig omhels mij. 1

De pri­j­zen kun­nen van nu af afge­haald wor­den op ons bureel, van 9 tot 1 en van 3 tot 6 uur, op ver­toon hun­ner een­zel­vi­gheid­skaart. Die van bui­ten Groot-Ant­wer­pen zui­len opge­zon­den wor­den.

Aan de niet-win­naars roe­pen wij toe: Geen

moed ver­lo­ren want bin­nen kort begin­nen wij een ande­ren pri­js­kamp!

DE RED AKTIE