Programme de 17 à 23 oct. 1930



Livret de programme

Source: FelixArchief no. 1968#696

Ce texte a été généré automatiquement sur la base des pages numérisées, en utilisant la technologie ROC. En raison des polices de caractères historiques utilisées dans les livrets de programmes, les résultats ne sont pas sans fautes.

Consultez les images de ce livret de programme


Pro­gramme ö Speel­wi­j­zer

Ven­dredi -t nr Samedi i o Dimanche Vri­j­dag -*-/ Zater­dag Zon­dag

rv Lundi rj/Y Jeudi octobre , Q-irv

1 Maan­dag Don­der­dag " Octo­ber

1 Eclair-Jour­nal

Actua­li­tés fil­mées

2- Un film docu­men­taire

3- Un film comique

4‘ Elle s*en va t’en guerre

1* Eclair-Nieuws­be­rich­ten.

Ver­filmde aktua­li­tei­ten

2* Een doku­ment film

3- Een Komische film

4- Zij trekt ten oor­log

Dra­ma­tisch film­spel naar het roman

Comé­die dra­ma­tique

d’après le roman

"SHE GOES TO WAR"

de van

RUPERT HUGHES

Scé­na­rio de Sce­na­rio van

HOWARD ESTA­BROOK

Mise en scène de: Ins­ce­nee­ring van :

HENRY KINO

DRA­MA­TIS PER­SONÆ:

Joan Morant Elea­nor Board­man

Tom Pike John Hol­land

Reg­gie Van Ruy­per .... . Edmund Burns

Rosie . Alma Rubens

Bill Al. St. John

Katie . Glen Wal­ters

La mère de Tom (Tom's moe­der) Mar­ga­ret Sed­don

Yvette Yola d’Avril

La tante de Joan (Joan’s tante). . Eve­lyn Hall

Le Majoor (De Majoor) . . Capt. Zier

Top . Edward Chand­ler

Lady Hos­tess . Ann War­ring­ton

Prise de vues: Zich­top­na­men :

TONY GAU­DIO


ELLE S’EN VA

En 1917, 1 Amé­rique vient au secours des Alliés. Joan Morant, jeune fille très snob, rêve de se joindre au mou­ve­ment.

Elle est fian­cée à Reg­gie Van Ruy­per, jeune homme de son monde. Celui-ci n est que simple sol­dat et Joan regrette l’ab­sence de petits galons.

A une soi­rée d’adieux, don­née aux sol­dats par les dames de la haute société, Joan s’aper­çoit que son gara­giste, Tom Pike, porte le cos­tume d’of­fi­cier. Ce der­nier lui apprend que, depuis trois ans déjà, il sui­vait les cours de la Natio­nal Guard et que, le matin même, il avait reçu sa nomi­na­tion. Reg­gie ne com­prend pas que son Gou­ver­ne­ment nomme offi­cier des hommes de la classe ouvrière...

Pour­tant Joan accorde une danse au jeune homme. En tour­noyant, un couple accroche le jeune offi­cier qui, per­dant l’équi­libre, tombe en entraî­nant sa cava­lière. Joan ne peut excu­ser un pareil affront et, sans écou­ter les regrets de Tom, elle le quitte brus­que­ment_

Au front, Tom Pike est main­te­nant capi­taine. Reg­gie a réussi à se faire nom­mer ser­gent d'ap­pro­vi­sion­ne­ment. Joan n’a pas aban­donné son idée, et, un soir, sous une pluie bat­tante, elle arrive au petit vil­lage de l’ar­rière où le l’Y.W.C.A. a éta­bli un can­ton­ne­ment. Elle est envoyée pour faire par­tie de la can­tine où trois femmes sont déjà occu­pées.

Ce pre­mier contact lui fait voir sous des cou­leurs moins agréables, la vie qu’elle envi­sage. Elle doit par­ta­ger une chambre avec deux com­pagnes. Ces der­nières sont

T’EN GUERRE

anciennes domes­tiques et leur fami­lia­rité ami­cale choque la riche demoi­selle. Dès l’aube, elle sort à la recherche de la can­tine. La vue du vil­lage en ruines, le sol labouré par les obus, tout lui est sujet à éton­ne­ment. S’em­bour­bant, elle appelle à son aide un homme qui se lave à une fon­taine. Celui-ci se pré­ci­pite. C’est Tom, et les deux jeunes gens sont stu­pé­faits de se ren­con­trer de cette manière.

La jeune fille se rend à la can­tine. Elle ne peut d’abord com­prendre le genre de tra­vail que l’on attend d’elle. Laver les plan­chers!... Elle n’est cer­tai­ne­ment pas venue d’Amé­rique pour cela! Pour­tant elle doit s’in­cli­ner ou repar­tir. La mort dans l’âme, ses beaux rêves d héroïsme détruits, Joan prend la brosse. Reg­gie, pré­venu par Tom, la trouve à genoux au milieu des seaux; il ne recon­naît plus sa jolie fian­cée. 11 veut obte­nir une per­mis­sion pour recon­duire Joan à Paris. Celle-ci enlève son tablier, se refait une beauté. Elle est inter­rom­pue par l’ar­ri­vée de Tom Pike. Les ambu­lances viennent d’ame­ner de nom­breux bles­sés; l’un d’entre eux se. meurt et, dans son délire, réclame sa mère. Le jeune capi­taine vient à l’Y.​W.​GA. cher­cher une femme pour don­ner l’illu­sion au mou­rant. Joan ne com­prend pas une pareille demande. Tom repart et, ren­con­trant les deux autres ser­vantes du foyer, les emmènent à l’am­bu­lance. Joan, intri­guée, les suit. Elle aper­çoit une de ses com­pagnes s’age­nouiller près du mori­bond, lui dire de douces paroles et le blessé s’éteint dou­ce­ment dans les bras de celle qu’il prend pour sa mère.

Joan com­mence à com­prendre la guerre. Elle revient au « Foyer », reprend son

LES BIÈRES POUR TOUS LES GOUTS

GUIN­NESS PILS­NER URQUELL PALE-ALE

BUF­FET

BOCK GRU­BER SCOTCH-ALE

SPA­TEN­BRAU

MUNICH

GIBIER

SPÉ­CIA­LI­TÉS:

FROID -

SALLES POUR BAN­QUETS


Tel. 259‘9 —/ 29, 31 Rue Leo­pold

ANVERS

SPLIT­TER ERÈRES

E0UR­REUR5

tablier et se remet à son humble besogne.

Le régi­ment doit remon­ter en ligne. Reg­gie, que son poste a exempté jus­qu’ici des coups durs, doit par­tir avec son bataillon. Pour se don­ner du cou­rage, il boit. Joan, venue lui faire ses adieux, le trouve ivre-mort.

Les avions enne­mis ayant repéré les mou­ve­ments des Amé­ri­cains, lancent des gaz asphyxiants sur le vil­lage. Tous les sol­dats mettent leur masque. Les hommes sont comp­tés. Un d’entre eux manque, mais... le voici qui arrive en cou­rant. Ce retar­daire n’est autre que Joan qui, pour évi­ter le Conseil de Guerre à son fiancé, a pris sa place.

L’at­taque est déclan­chée. L’en­nemi ne bouge pas, mais sou­dain des liquides enflam­més barrent la route. Les A.méri-cains doivent recu­ler en toute hâte jus­qu’aux tanks où Tom Pike ordonne à ses hommes de prendre place. Joan, pen­dant ces moments ter­ribles, apprend à connaître le véri­table carac­tère de son jeune com­pa­triote. C’est un homme dont on peut être fier!

Les Alle­mands ont dû s’en­fuir devant les tanks, les sol­dats chargent à la baïon­nette, mais une mitrailleuse enne­mie les fauche. Le capi­taine amé­ri­cain donne l’ordre de s'en empa­rer... les volon­taires sont tués.

Joan, ne se ren­dant pas compte de la situa­tion exacte, est sor­tie de la tran­chée

pour échap­per aux taqui­ne­ries de deux sol­dats. Elle est bien­tôt près de la mitrailleuse, un tronc d’arbre mort la pro­tège et la cache. Sur­prise de se trou­ver si près, elle a pour­tant la pré­sence d’es­prit de tirer son revol­ver. Elle tue le mitrailleur, mais elle-même, les nerfs à bout, tombe éva­nouie.

A la tête de ses hommes, Tom reprend l’at­taque. Voyant un de ses hommes étendu près de la mitrailleuse, il s’ar­rête. Celui-ci a fait un geste. Tom prend sa gourde pour faire boire le jeune Sammy... à sa grande sur­prise il recon­naît Joan.

L’at­taque a réussi... les sol­dats reviennent au can­ton­ne­ment. Tom ramène la jeune fille sur ses épaules.

Dans sa chambre, Reg­gie cuve son alcool. Joan l’y retrouve et le regarde avec mépris. La pré­sence de la jeune fille rap­pelle le ser­gent à la réa­lité... il a peur du Conseil de Guerre, Joan le ras­sure, mais lui fait com­prendre qu’il ne lui est plus rien.

A 1Y.W.Ç.A., Tom déjeûne... il a des larmes dans les yeux... sou­dain, il sent une pré­sence près de lui. Joan est là... ins­tal­lée, et le regarde ten­dre­ment. La bar­rière qui les sépa­rait n’existe plus, ils ont appris à se connaître et, sans un mot, leurs lèvres s’unissent.


ZIJ TREKT TEN OOR­LOG

In 1917 schaart Ame­rika zich aan de zijde der Ver­bon­de­nen en zendt zijn beste zonen naar Europa. Joan Mo-rant, een zeer met zich zelf inge­no­men meisje droomt ervan mede te ver­trek­ken. Zon­der haar is geen over­win­ning moge­lijk!

Zij is ver­loofd met Reg­gie van Cuy­per, een jong­mensch van haar stand. Hij is een­vou­dig sol­daat, wan­neer Joan hem graag met veel graad­stre­pen had opges­mukt gezien!

Tij­dens een afscheid­sa­vond­feest, inge­richt ter eere der sol­da­ten, door de dames der « society », bemerkt Joan dat haar auto­voer­der Tom Pike in een offi-ciers­pak steekt. Tom verk­laart haar dat hij, sinds drie jaren, de kur­sus­sen van de Natio­nal Guard volgde en dat hij dien­zelf­den mor­gen zijn benoe­ming ver­kreeg. Reg­gie begri­jpt niet dat zijn Regee­ring man­nen uit de arbei­dersk­las tot offi­cier wil verhef­fen...

Joan staat noch­tans den jon­gen man een dans toe. Tij­dens dezen dans stoot een pie­re­waaiend paar den jon­gen offi­cier zoo­zeer tegen het lijf, dat hij het even­wicht ver­liest en zijn Part­ne­rin in zijn val mees­leurt. Joan voelt zich zoo­zeer daar­door gekrenkt dat zij, zon­der naar Tom’s veront­schul­di­gin­gen te luis­te­ren hem vol woede ver­laat...

Aan het front. Tom Pike is tot kapi­tein bevor­derd. Reg­gie is er in gelukt zich tot ser­geant te verhef­fen, bij den bevoorra-ding­sdienst. Joan heeft haar plan niet opge­ge­ven en op zeke­ren avond, in een stor­tre­gen, komt zij in een dorpje aan

ach­ter de vuur­lijn, waar de Y. W. C. A. een ops­lag­plaats heeft inge­richt. Zij wordt naar de kan­tien ges­tuurd, waar reeds drie vrou­wen werk­zaam zijn. Die eerste ken­nis­ma­king geeft een flinke deuk aan haar droom­beel­den. Zij moet dezelfde kamer met twee harer gezel­lin­nen dee-len. Deze laats­ten waren eens in haar dienst en hun onged­won­gen, vriend­schap-pelij­ken omgang kwetst de rijke freule. In den vroe­gen mor­gen gaat zij op zoek naar de kan­tien. Het beeld van het ver­woeste dorp, van de aarde door­ploegd met obus­trech­ters, die troos­te­looze een­zaam­heid wekt haar ver­won­de­ring op. Zij zakt in het slijk en roept een man, die zich juist aan het was­schen is, ter hulp. Deze snelt toe: het is Tom en beide zijn ver­baasd elkaar op zulke wijze terug te vin­den.

Het jonge meisje gaat naar de kan­tien. Zij kan eerst maar niet begri­j­pen, dat men haar met zulke taak kan belas­ten... de vloer schu­ren! Zij is toch niet daar­voor van Ame­rika geko­men. Doch hier valt niet te redet­wis­ten. Al haar droo­men van held­haf­ti­gheid zijn aan flar­den, wan­neer zij de bors­tel opneemt. Reg­gie, door Tom ver­wit­tigd, vindt ze op haar knieën te mid­den der emmers. Hij herkent waar­lijk zijn mooie ver­loofde niet. Hij wil een ver­lof beko­men, om Joan naar Parijs te voe­ren. Dteze legt haar werkk­leed af en knapt zich op. Zij wordt daa­rin onder­bro­ken door de komst van Tom Pike. De am-bulan­cie­wa­gens voer­den tal van gek­wets­ten aan. Een dezer ligt te ziel­to­gen en in zijn ijl­koorts, roept hij op zijn moe­dertje. De jonge kapi­tein komt in de Y.W.C.A. een vrouw halen om den ster­vende de laatste illu­sie te geven, Joan begri­jpt zulke vraag niet. Tom ver­trekt en de twee

GLOBE

Le Globe est une bois­son rafraî­chis­sante d’une pureté et d’une finesse incom­pa­rables.

Son goût exquis, son par­fum suave et sa déli­cieuse fraî­cheur, lui ont valu son sur­nom —

L'AME DU CITRON

CHWEPPES: LON­DON


andere vrou­wen ont­moe­tend, voert hij ze mede naar den zie­ken­wa­gen. Joan’s nieuws­gie­ri­gheid is geprik­keld en zij volgt hen.

Zij ziet als­dan hoe een harer gezel­lin­nen neerk­nielt bij den ster­vende, hem zoete woor­den toe­fluis­te­rend tot de gek­wetste zachtjes neer­zinkt in de armen van degene, welke hij voor zijn moe­der aan­zag.

Joan begint te begri­j­pen. Zij keert naar de Y.W.C.A. terug, neemt haar werk-kleed op en zet zich aan haar scha­mel werk...

Het regi­ment moet naar de vuur­lijn. Reg­gie, die tot dus­ver geen harde sla­gen hoefde mede te maken, moet met zijn batal­jon optrek­ken. Om zich moed te geven, drinkt hij. Joan, die hem nog begroe­ten kwam, vindt hem smoor­dron­ken.

Dte vijan­de­lijke vlie­ge­niers heb­ben de troe­pen-bewe­gin­gen der Ame­ri­ka­nen ges­napt en wer­pen stik­gas­sen op het dorp uit. Alle sol­da­ten doen hun gas­mas­kers voor. De man­schap­pen wor­den geteld. Een hun­ner ont­breekt, maar... daar komt hij aan­ge­loo­pen.

Dle telaat­ko­mer is Joan die, om haar ver­loofde van den Kri­jg­sraad te red­den, zijn plaats heeft inge­no­men.

De aan­val is begon­nen. De vijand ver­roert niet, doch plots komt een vloed van bran­dende vloeis­tof­fen aan­ge­rold. De Ame­ri­ka­nen moe­ten wij­ken in alle­rijl, tot aan de tanks. Het is in deze vree­se­lijke oogen­blik]$en, dat Joan Tom Pike leert ken­nen: hij is een man waa­ro­ver men fier mag zijn!

D'e Duit­schers moes­ten vluch­ten voor de sta­len mons­ters. De Ame­ri­ka­nen char­gee­ren. Doch een vijan­de­lijk machienge-weer maait ze weg. De kapi­tein beveelt, dat men er zich van mees­ter make— de vri­j­willi­gers wor­den gedood.

Joan, die geen juist besef van den toes­tand heeft, ver­laat de loop­graaf om aan de pla­ge­ri­jen van twee sol­da­ten te ont­ko­men. Zij is wel­dra bij het machi­ne­ge­weer. Een boom­stam bes­chermt en ver­bergt haar. Ver­rast zoo dicht bij den vijand te zijn, heeft zij noch­tans de tegen­woor­di­gheid van geest om den mitral­jeur met een revol­ver­schot te doo­den. Doch, dan stort zij zelf bewus­te­loos neer.

Tom her­vat de aan­val. Hij ziet een zij­ner sol­da­ten neer­lig­gen bij het machi­ne­ge­weer, laat de jonge Sammy drin­ken en ... herkent in hem Joan!

De aan­val is gelukt... de sol­da­ten kee-ren terug. Tom draagt het jonge meisje op zijn schou­ders weg.

In zijn kamer slaapt Reg­gie zijn roes uit. Joan vindt hem er weer en ziet hem met mis­pri­j­zen aan. De komst van het jonge meisje roept den ser­geant tot de wer­ke­lij­kheid terug... hij is bang voor den Kri­jg­sraad. Joan stelt hem gerust, maar laat hem vers­taan dat hij niets meer voor haar is.

In de Y.W.C.A... Tom ont­blijt... tra­nen staan hem in de oogen. Plots voelt hij iemand rond hem. Het is Joan, die hem vol tee­de­rheid aan­kijkt. De afgrond die bei­den scheidde, bes­taat niet meer. Zij leer­den mekaar ken­nen en zon­der één woord te spre­ken, val­len zij in eikaars armen.


Elea­nor BOARD­MAN

Elea­nor Board­man, bin­nen­huis-spe­cia-liste en artiste van erkende bek­waam­heid, is enkele jaren gele­den de « East­man Kodak girl » geweest. Zij is gefo­to­gra­fieerd en gere­pro­du­ceerd gewor­den in haast alle ste­den en meer dan welke andere per­soon­lij­kheid van de Veree-nigde Sta­ten. Zij werd te Phi­la­del­phia gebo­ren en deed haar stu­dies in de scho­len dezer stad.

Van jongs af had zij een zwak voor zaken van artis­tie­ken aard en het is geens­zins te ver­won­de­ren, dat zij naar New-York City kwam; het mid­den­punt van het Ame­ri­kaansch kunst­le­ven.

Haar eerste stap op den weg van den bij­val waagde zij, door op zeke­ren dag in het film­stu­dio van Fort Lee te drin­gen, rriet de hoop daar de een of andere opgave te beko­men.

Doch haar moe­der wou niet, onder welk voor­wend­sel ook dat haar doch­ter aan film deed. Aan too­neel, dat zou nog gaan!

Elea­nor wist als­dan een rol te bemach­ti­gen in een stuk dat door Arthur Hop­kins in New-York werd opge­voerd. Samuel Goldwyn zag ze in dit spel en noo-digde ze uit in film­land toch haar geluk te wagen.

Het gebeurde alzoo, nu zoo­wat zes jaar gele­den. En ach­te­reen­vol­gens zal men ze dat jaar zien in 5 films: « Vanity Fair », « Three Wise Fools », «The Day of Faith» en « Souls for Sale ».

Wan­neer Goldwyn’s onder­ne­ming vers­molt met deze van Mar­cus Loew zal Miss Board­man, van 1924 tot einde 1927 optre­den in 15 van de beste films, ver­we­zen­lijkt in de ML G. M.-stu­dio’s.

Tus­schen haar jong­ste pres­ta­ties zijn in

John HOL­LAND

Gebo­ren te Keno­sha-Wis. 1 oen hij nog een piep­jong ventje was, trok­ken zijn ouders naar Green­boro (Noord-Caro­lina).

D'aar ging hij ter school en later volgde hij de Fish­burne Mili­tary Aca­demy, inge­richt in Wag­nes­boro.

Hij moet wel door een inge­bo­ren « Wan­der­lust » gedre­ven zijn geweest, toen hij van Wag­nes­boro op eigen handje naar de Webb-school en Bell Buckle (Tenn.) trok. Doch het avon­tuur zat hem in het bloed en pas zes­tien jaar oud mons­terde hij aan bij de U. S. Navy en bracht het van kabien­boy tot matroos. Toen brak de oor­log uit en hij was een der eers­ten, die naar Europa overk­wam en zoo maar naar Wla­di­vos­tok.

Twee jaar lang bleef hij daar.

Na den oor­log geraakte hij - - hij weet het zelf niet goed hoe — aan het too­neel. Tij­dens een ron­dreis zag Henry King hem optre­den en hij vond hem een ideale ver­tol­ker voor zijn « She Goes to War ».

En zoo trad hij in deze rolprent voor het eerst op in film­land.

hoofd­zaak te ver­noe­men: The Auc­tion Block, Memory Lane, Bard­leys the Magni­ficent, Tell it to the Marines en The Crowd.

King Vidor, de echt­ge­noot van Elea­nor Board­man, was haar regis­seur in « Bard­leys » en « The Crowd ».

Tus­schen ver­schil­lende kan­di­da­ten koos Henry King ze uit om de vrou­we­lijke hoof­drol te ver­tol­ken in « She Goes to War! » en waa­rin zij een der tref­fend­ste uit­beel­din­gen harer loop­baan wist uit te wer­ken.

L EAU QUI

éli­cieu­se­ment pétillante, d’une saveur franche et fraîche, le Schweppes est une eau d'une pureté sans pareille.

Légè­re­ment miné­ra­li­sée, elle contient juste les sels néces­saires à débar­ras­ser l'or­ga­nisme des impu­re­tés qui l’en­va­hissent.

0> vous tenez â votre santé, faites un usage régu­lier de Schweppes.


RESERVE — VOOR­BE­HOU­DEN AAN

DE MEU­LE­NAERE

MAMAN

COLI­BRI

MARIA JACOBI NA

FRANZ LEDE­RER HELENE HAL­LIER

Pro­duc­tion: M.​VANDALet CH. DELAC.


Julien Duvi­vier est un met­teur en scène très adroit, il l’a prouve. Il le prouve encore. De rien il sait faire quelque chose, car il a au suprême degré le sens du cinéma Duvi­vier a extrait de Maman Coli­bri, la pièce qu’Henri Bataille écri­vit il y a main­te­nant 26 années, tout ce qu’il pou­vait en tirer.

Le film est agréable, adroi­te­ment réa­lisé, avec beau­coup de détails typiques et pit­to­resques.

Les pho­to­graphes ont, en effet, droit à beau­coup de com­pli­menrs, pour les très beaux cli­chés qu’ils ont rap­por­tés d’Afrique.

A tra­vers un fatras de grands décors, de pano­ra­mas algé­riens et de robes à traînes, l’his­toire humaine et dou­lou­reuse sur­git, grande, fière et noble et qui tou­chera tou­jours les cœurs.

Maria Jacc­bini se vieillit avec beau­coup de grâce et de charme. Elle a de superbes vio­lences et vers la fin du film des expres­sions de détresse émou­vantes.

A côté d’elle Franz Lede­rer, jeune et joyeux; Jean Ger­rard, char­mant et dis­tin­gué; Jean D'ax, excellent comme tou­jours; Hélène Hal­lier aux toi­lettes fraîches et la grâce un peu acide.

LA SEMAINE PRO­CHAINE

MAMAN

COLI­BRI

Grande super­pro­duc­tion dra­ma­tique d'après l'œuvre célèbre d'

Groote dra­ma­tische super­pro­duc­tie naar het beroemde too­neel­werk van

Henry BATAILLE

ver­we­zen­lijkt

door

réa­li­sée par

Julien DUVI­VIER

DE VOLOENDE WEEK

Op 8 Novem­ber 1904 werd dit too­neel­stuk, in 4 bedri­j­ven, van Henry Bataille voor het eerst opge­voerd in het « Théâtre du Vau­de­ville » te Parijs.

Berthe Bady, de befaamde too­neels­peel­ster, ver­vulde de roi van Irène de Rys­bergue. André Brulé was de Burg­graaf Georges de Cham­bry en Lérand de Baron de Rys­bergue.

Het werk, voo­ral gezien in het kader van zijn tijd, ver­wierf een bui­ten­ge­wo­nen bij­val.

Uit dit too­neeh­verk heb­ben twee gekende cineas­ten: Joë May en Hans Sze­kely een film bewerkt, welke door Julien Duvi­vier werd ver­we­zen­lijkt.

Het was wer­ke­lijk moei­lijk met meer gewe­tens­vol­heid en schroom­val­li­gheid het werk van den schri­j­ver van « De Naakte Vrouw », « Het Kind der Liefde », « De Dwaze Maagd » en zoo­veel andere gekende too­neel­stuk­ken, over te bren­gen op de Rolprent.

Julien Ddvi­vier, die reeds zoo­veel knappe uit­voe­rin­gen op zijn aktief heeft, bracht ons hier een film van zeer ontroe­rende, zeer


innige dra­ma­tiek.

Twee the­ma’s wer­den hier ont­wik­keld: de strijd tus­schen de harts­tocht en de moe­der­lijke liefde eener­zi­jds; de schri­j­nende bit­te­rheid van het berouw, wan­neer de pas­sie bij den min­naar is uit­ge­doofd en de vrouw alleen bli­jft, zon­der liefde, zon­der kin­de­ren anders­zi­jds.

Met een zeer dra­ma­ti­schen cli­max is hier dit diep-men­sche­lijk, pak­kend gege­ven ont­wik­keld, dat de toes­chou­wers tot in het diepst van hun wezen zal aan­grij-pen.

Dfe Alge­riaansche atmos­feer, die, als zoel van harts­tocht, over het grootste gedeelte van dit drama van schijn en wezen ligt, geeft er nog een groo­ter aan­trek­ke­lij­kheid aan.

Ook heeft de ins­ce­neer­der, met zeer geluk­kige toet­sen, die exo­tische stem­ming in zijn regie gelegd en heer­lijke land­schap­pen als ach­ter­grond gebruikt voor het dra­ma­tisch gebeu­ren.

De crea­tie van Maria Jaco­bini is prach­tig. Zij leeft de gansche tra­giek mede van die vrouw die, als bede­lend om liefde, het groote Avon­tuur volgt om als­dan, ver­la­ten, de schri­j­nende, onts­tel­lende wreed­heid te ken­nen van de ver­gane begoo­che­lin­gen. Zij maakt oogen­blik­ken van opperste smart door met zoo­veel oprechte deer­nis, dat zij bij eenie­der de tra­nen in de oogen doet komen. Zij heeft, voo­ral aan het einde van den film, wan­neer zij al haar wee, al haar nood door­peilt, uit­druk­kin­gen van onver­ge­te­lijke ontroe­ring.

Franz Lede­rer teekent per­fekt de figuur uit van de Cham­bry, levens­waar, onbe-wust-cynisch, wiens jeugd wreed maakt.

Jean Dax weet een rasechte voor­naam­heid te geven aan den Baron de Rys­ber-gue, in juiste maat, waar, Begri­j­pend.

L'Au­tomne de l'Amour

Les drames que pro­voquent, chez la femme, le déclin de sa beauté et l’ap­proche de la vieillesse, sont moins tapa­geurs, en géné­ral, que les autres tra­gé­dies de l’amour. Mais ils ne sont pas moins poi­gnants.

Vieillir... sen­tir que, peu à peu, s’ef­face tout ce qui consti­tuait votre charme, votre grâce, votre beauté: tout ce qui vous ren­dait aimable, dési­rable! Ah! le cruel des­tin, que celui de la femme de 40 ans! Les roman­ciers, les auteurs dra­ma­tiques de tous les temps se sont émus de cette lutte pathé­tique entre le cœur et le corps de la femme qui vieillit. Mais celui qui ana­lysa avec le plus d’hu­ma­nité, le plus de péné­tra­tion, les phases de ce conflit, fut sans contre­dit le grand dra­ma­turge Henry Bataille, à qui nous devons La Marche Nup­tiale, L’En­fant de l’Amour, La Pos­ses­sion et ce chef-d’œuvre qu’est Maman Coli­bri.

Qui ignore encore le dou­lou­reux cal­vaire d’Irène de Rys­bergue, épouse délais­sée, qui, pour répondre à l’ap­pel de l’amour, aban­donne son foyer, ces enfants et va rejoindre en Algé­rie le jeune offi­cier de spa­his, Georges de Cham­bry? Tous ceux qui vou­dront se rap­pe­ler les minutes poi­gnantes que leur a fait vivre la pièce, tous ceux qui vou­dront connaître le drame le plus pathé­tique qui ait jamais porté à l’écran, vou­dront voir l’ad­mi­rable film que Julien Duvi­vier a tiré de l’œuvre de Bataille: Maman Coli­bri, super­pro­duc­tion fran­çaise, inter­pré­tée par la grande artiste Maria Jaco­bini.

Helène Hal­lier is aller­be­koor­lijkst met een tikje per­verse aan­min­ne­lij­kheid.

(( Maman Coli­bri » is een dier films, die men steeds opnieuw wil zien.

MAI­SON BOL­SIUS

11, COURTE RUE PORTE AUX VACHES, 11

(En face du Canal au Fro­mage)

Tout ce qui concerne le ménage Foyers à Feu continu "Jan Jaarsma" Grand choix de Voi­tures d'en­fants

Paie­ment au comp­tant et à terme

jCßr

1APPY

Télé­phone: 257,85

Chèques pos­taux: 782,01

Cho­co­lat

Jlî­crl iott­gin

le meilleur


Mai­son

Jules Pee­ters

Rue Hou­blon­nière, 14

Anvers

Spé­cia­lité de

TAPIS

en tous genres

TIS­SUS

LINO­LEUM

etc.

ETA­BLIS­SE­MENTS

THIE­LENS

42, RUE OMME­GANCK, 42

ANVERS

TÉLÉ­PHONE: 577.58

Lumi­naires J art. Je style

et moderne

-—' Toutes réa­li­sa­tions J éclai­rage artis­tique

Ch au fïage et Eclai­rage scien­ti­fique

Conces­sion­naire exclu­sif des pro­duits ZELSS-IKON pour 1 éclai­rage

Appa­reils pour vitrines, maga­sins, bureaux, écoles, ate­liers, éclai­rage public, de façades, etc.

Four­nis­seur de la Société Royale de Zoo­lo­gie d’An­vers

En tour­nant ’’MA­MAN COLI­BRI"

Lais­sez-moi dire tout l’amour, toute la pas­sion et toute la dou­leur que j’ai appor­tées à ma créa­tion du rôle d’Irène de Rys­bergue dans ce grand film tiré du chef-d’œuvre d’Henry Bataille. Ce rôle a été pour moi un des plus poi­gnants de ma longue car­rière. Et cepen­dant, Maria Jaco­bini, vous le savez, fut 1 inter­prète de plus de cent films, qui m’ont valu votre pré­cieuse faveur...

Mais, cette fois, je puis dire que j’ai joué avec tout mon cœur, avec toutes mes larmes, ce per­son­nage de la femme qui vieillit et qui, après avoir tout sacri­fié à

son amour: foyer, répu­ta­tion, enfants, s'aper­çoit qu elle est sup­plan­tée, dans le cœur de l’homme qu elle aime, par une rivale plus jeune... plus forte de tout l’éclat de ses vingt ans triom­phants! Si je puis avoir exté­rio­siré toutes les tor­tures de la femme de 40 ans délais­sée, si je puis avoir trans­crit fidè­le­ment le ter­rible conflit ana­lysé par Bataille, vos applau­dis­se­ments me paie­ront de la souf­france véri­table que j’ai connue en incar­nant la mal­heu­reuse Irène de Rys­bergue.

MARIA JACO­BINI.


ftA­MAN COLI­BRI

et la presse cor­po­ra­tive fran­çaise

Comœaia:

« Sous une appa­rente sim­pli­cité, cette réa­li­sa­tion cache une somme de tech­nique consi­dé­rable. Et com­ment décrire avec des mots toute la poé­sie des nuits afri­caines, la cou­leur des ciels, les che­vau­chées dans le désert, et cette fan­ta­sia de spa­his, qui est l’un des plus beaux pas­sages du film. Toutes les scènes de la fin, lorsque Irène voit qu elle n’a plus qu à par­tir, puisque son amant na l’aime plus, sont trai­tées de main de maître et avec une tris­tesse poi­gnante, dont en se défend mal. Maria Jaco­bini, dans le rôle d’Irène de Rys­bergue, est inou­bliable. Elle a joué de toute son âme avec une maî­trise et une sen­si­bi­lité rare­ment éga­lée. C’est une très grande artiste et nous ne croyons pas, en le disant, dépas­ser notre pen­sée. Toute la dis­tri­bu­tion, qui com­prend Hélène Hal­lier, Franz Lede­rer, Jean Ger­rard, Jean de Baere et Jean Dax, nous semble ne méri­ter que des éloges. »

Le Matin:

De jolies pho­tos de pay­sages afri­cains, de bonnes mises en scène d inté­rieurs agré­mentent le film. Les inter­prètes: M'’ICS Maria Jaco­bini, Hélène Hal­lier; MIMI. Jean Dax, Jean Ger­rard et Franz Lede­rer, se montrent excel­lents dans leurs dif­fé­rents rôles. »

Le Ciné­phile:

<( Il convient de féli­ci­ter Mària Jaco­bini et Jean Dax pour les deux belles créa­tions faites dans ce film. Dans un petit rôle Jean Ger­rard a fait montre de fort belles qua­li­tés, ainsi que Franz Lede­rer. »

Le Cour­rier Ciné­ma­to­gra­phique:

Ml. Julien Dùvivier a réa­lisé là un très beau film où l’on admi­rera par­ti­cu­liè­re­ment les scènes algé­riennes, splen­dides par leur lumière, leur mou­ve­ment, et où le drame, sobre­ment traité, donne son maxi­mum d’in­ten­sité émou­vante. Les che­vau­chées, les manœuvres des spa­his, la fête algé­rienne, sont à rete­nir peur leur valeur spec­ta­cu­laire. Maria Jaco­bini trouve dans le per­son­nage d’Irène un rôle tout à fait à sa taille. Jean Dax joue avec élé­gance le rôle du baron de Rys­bergue. Hélène Hal­lier incarne avec tout le charme per­vers néces­saire, miss Dea­con. Franz Lede­rer a un jeu pri­me­sau­tier, très plai­sant; Jean Ger­rard et Jean de Eaere jouent conscien­cieu­se­ment. »

Filma:

« Duvi­vier a tiré ce film de la pièce de Bataille. Chaque nou­velle pro­duc­tion de ce réa­li­sa­teur, marque un pas en avant. Dùvivier affirme sa maî­trise chaque jour davan­tage. Il a le don de la mesure; aucun détail ne vient entra­ver le mou­ve­ment scé­nique, et ceci est très appa­rant, notam­ment dans la scène du bal. Et les exté­rieurs comme ils sont bien choi­sis! Que de féé­rie dans ces scènes algé­riennes, les che­vau­chées des spa­his, la fête! Quelle pro­fu­sion de lumière, de mou­ve­ment, de vie! Servi par une inter­pré­ta­tion de choix et par des opé­ra­teurs qui ont la tech­nique et qui connaissent leur « patron » par cœur, Dùvivier a réussi une très grande et très belle chose. Maria Jaco­bini, dans le rôle d’Irène, est admi­rable; Jean Dax, élé­gant; Hélène Hal­lier, Jean Ger­rard et Franz Lede­rer sont tous excel­lents. »

Pour­quoi demande-t-on De HOE­DEN

PAR­TOUT van

LES THÉS et CAFÉS Kerck­hove

Gupé­rus ? Cka­pel­le­rie Cen­trale De sekoonste van model 4b De goed­koopste in prijs

1 • Parce que c’est une mai­son de confian­ce7­fon­dée De keste in kwa­li­teit De.​kcktste in gewiekt

en 1823 - ~ ——•—•—» 3: Dam­brug­ges­traat, 10

HUIS

DON­NEZ

Wieg­straat, 17-19

bij de Meir­brug

Tele­foon 257.00

Sinds 1866 het dege­lijkste voor uw Hand­wer­ken, Kou­sen en brei­goed, Zijde, Katoen. Garen. — Alle Benoo­di­ghe­den —

MAI­SON j

don­nez!

Rue du Ber­ceau, 17-19

près du Pont-de-Meir j

Télé­phone 257.00 j

Depuis 1866 la meilleure pour vos | Ouvrages de mains, Bon­ne­te­rie j Soies, Cotons, Mer­ce­ries, !

— Toutes Four­ni­tures. — l


ï AUTO­MO­BILES f

MINERVA

! M.​VanHeurck&C0

15, Champ Vle­minck, 15; Rue Gérard, 6 I

ANVERS I

A U ] MONO­POLE

35, Mar­ché au GRANDE MAI­SON DE BLANC Lait Télé­phone 272,00 rue Vle­minck, 1

COU­VER­TURES COUVRE - LITS LIN­GE­RIE STORES RIDEAUX LINGE DE TADLE BON­NE­TE­RIE

Remise de 10°/< aux membres de la’’Ligue des familles nom­breuses"

Geluk­kige Film-Huwe­lij­ken

Ook in Hol­ly­wood treft men, hoe onge­loo­flijk en onwaar­schi­jn­lijk het ook moge klin­ken, een groot aan­tal geluk­kige huwe­lij­ken aan, ondanks de elk oogen­blik opdui­kende sen­sa­tio­neele schei-ding­sbe­rich­ten.

In deze film­stad is men name­lijk na den arbeid ged­won­gen zich bij eenige moge­lijke onts­pan­ning, de « hui­se­lij­kheid », te bepa­len. Er zijn geen nacht­clubs, er vin­den geen zes­daagsche ren­nen plaats, en bui­ten de bio­sco­pen en thea­ters zijn er geen andere « amu­se­men­ten ». Men bli­jft thuis in de smaak­volle en rijk-inge­richte wonin­gen of... men legt bezoe­ken af bij vrien­den en col­le­ga's.

Dat er zoo­veel over echt­schei­din­gen in Hol­ly­wood wordt gefluis­terd, bewi­jst met dat de betref­fende per­soon uit reclame-oog­punt zoo gewich­tig zijn, maar Hol­ly­wood ves­tigt zelf de opmerk­zaam­heid van de film­we­reld op zich. Ieder geval wordt enorm opge­bla­zen en uit­ges­pon­nen, waar­bij het onbe­lan­grijke van der­ge­lijke gebeur­te­nis­sen, ten­minste voor de « film »-lief­heb­bers niets ter zake doet. Men wil nu een­maal van schei­din­gen spre­ken en de geluk­kige huwe­lij­ken zijn niet inter­es­sant. Wan­neer meiv wat meer van de bekende acteurs en actrices afweet, dan zal men ver­baasd staan, hoe velen in de beste har­mo­nie met elkaar leven. Huwe­lij­ken als van Dou­glas Fair­banks en Mary Pick­ford, van de Mc Cor­micks — mevrouw Mc Cor­mick is Col­leen Moore —, van de Mil­ton Sills’ — mevrouw Mil­ton Sills is Doris Kenyon — kun­nen als voor­beeld van een voor­tref­fe­lijk huwe­lijk wor­den bes­chouwd. George Ban­croft deelt reeds meer­dere jaren in trouwe kame­raad­schap lief en leed met zijn vrouw Esther Ral­ston. Zij gaan nu, na een twee­ja­rig huwe­lijks­le­ven, nog met elkaar om als in de wit­te­brood­swe­ken. Harold Lloyd en « mevrouw Kareltje » heb­ben een beni­j­dens­waar­dig geluk­kig fami­lie­le­ven. — Clive Brook heeft twee aar­dige kin­de­ren. Ook Neil Hamil­ton’s en Richard Aden’s huwe­lij­ken (bei­den zijn kort gele­den in het tra­di­tio­neele bootje ges­tapt) behoo­ren tot de meest har­mo­nische. Eve­lyn Brent, die eve­neens kort gele­den gehuwd is, zweert bij het huwe­lijk!

Een klein begrip van het voor­beel­dige fami­lie­le­ven der Hol­ly­woodsche beroemd­he­den, kan men kri­j­gen door op een Zon­dag­mid­dag eens een kijkje te gaan nemen op het strand van Malibu Beach. Daar zoe­ken de film­men­schen onts­pan­ning na den ver­moeien­den arbeid in de stu­dio’s. Daar zijn zij geheel vrij, laten zich bruin bran­den en door het water afkoe­len. Zij stoeien er met hun kin­de­ren, die zich al heel wei­nig bekom­me­ren om de popu­la­ri­teit van hun ouders.

Natuur­lijk: too­neels­pe­lers en fil­mar­tis-ten zijn niet tem­pe­ra­ment­loos! Zij twis­ten wel eens met elkaar, maar zijn even spoe­dig weer ver­zoend. Hol­ly­wood wordt door nieuwt­jes­ja­gende repor­ters overs­troomd. Alle kleine gebeur­te­nis­sen wor­den door de Wereld geba­zuind, ter­wijl in wer­ke­lij­kheid een kleine huwe­lijk­so­nee­ni­gheid mis­schien al lang is bij­ge­legd, moe­ten de betref­fende echt­ge­noo­ten tot hun ver­ba­zing in een cou­ran­ten­be­richt lezen, dat zij zich onder sen­sa­tio­neele omstan­di­ghe­den zul­len laten schei­den.

Zoo gaat het in Hol­ly­wood. Doch de wer­ke­lij­kheid is ech­ter lang niet zoo erg als het soms in de oogen van de bui­ten­we­reld schi­jnt.


DANS LE MONDE DU CINEMA

La société « Osso » à Bruxelles.

Mî. Alphonse Osso est venu à Bruxelles avec M. Keith Tre­vor, en vue de la consti­tu­tion de la Société belge des Films Osso. Le siège pro­vi­soire de cette Société est actuel­le­ment à la Scala, place de Brou­ckè-re, à Bruxelles. E,n effet, la Société d Exploi­ta­tion Ciné­ma­to­gra­phique a confié la direc­tion géné­rale de cet éta­blis­se­ment à la Société des Films Osso.

Le contin­gen­te­ment en Hon­grie.

On annonce de Buda­pest que les ministre de l’In­té­rieur signera pro­chai­ne­ment une ordon­nance d’après laquelle tous les direc­teurs de ciné­mas seront obli­gés de pro­je­ter 25 pour cent de films natio­naux au cours de chaque pro­gramme.

On ignore où ces direc­teurs pren­dront leurs films natio­naux.

O Prude Anas­ta­sie!

Dans un film qu' elle tour­nait à Londres et qui était tourné dans les trois ver­sions, fran­çaise, anglaise et alle­mande, la blonde artiste avait à tour­ner une scène en che­mise.

La che­mise, four­nie par le met­teur en scène, n’ayant pas eu l’hon­neur de lui plaire parce que trop longue et pas en soie, la blonde D... fit venir de Paris, par avion, une arach­néenne che­mise de soie, aussi courte que pos­sible.

Quand la ver­sion fran­çaise fut ter­mi­née, la frau­lein qui tour­nait la ver­sion alle­mande et la girl qui tour­nait la ver­sion anglaise, sup­pliè­re­ment M6”0 D... de prê­ter la che­mise, ce qu’elle fit de bonne grâce.

Mais, à la pro­jec­tion, si la scène fut jugée par­faite à Paris et... pas trop habillée à Ber­lin, à Londres la cen­sure anglaise se fâcha et coupa la scène.

Pola Negri a demandé le divorce.

Annoncé à grand fra­cas, voici quelques mois, le divorce de l artiste de cinéma Pola Negri avec le prince Geor­gien Serge Mdviani, pour­rait bien être chose faite sous peu. Pola Negri s’est, en effet, ren­due au Palais de Jus­tice de Paris, où elle a déposé sa demande offi­cielle. Bien que la jeune femme se soit mon­trée fort dis­crète sur les mobiles de sa déci­sion, on disait que l’em­pres­se­ment du prince Mld­viani auprès de la can­ta­trice miss Mary Mac Cor­mick, qui fit der­niè­re­ment un séjour en France, n’en serait pas étran­ger.

A ce sujet on raconte en effet ce qui suit:

Lorsque le train trans­at­lan­tique démarra de la gare Saint-Lazare, empor­tant vers Cher­bourg, parmi les pas­sa­gers du « Bre­men », la belle Miary Mac Cor­mic, cer­tain repor­ter avisé ne man­qua pas de remar­quer que le prince Mdviani, époux de Pola Negri, accom­pa­gnait la popu­laire chan­teuse amé­ri­caine.

A Cher­bourg, au moment de la sépa­ra­tion, le repor­ter se trou­vait comme par hasard tout près du couple et enten­dit l'homme mur­mu­rer quelque chose comme: <( Par­tir, c’est mou­rir un peu ».

Et lorsque la belle Mary eut dis­paru, notre homme n’hé­sita plus à inter­vie­wer le prince.

À la vérité, c’était le moment ou jamais de savoir si, ainsi que le bruit en court depuis plu­sieurs mois, la voya­geuse devien­drait ou non prin­cesse Mdviani, aus­si­tôt le divorce pro­noncé entre le prince et Pola Negri.

— Il n’y a, entre Mary et moi, que des rap­ports de cama­ra­de­rie, déclara le prince. Je ferai d’ailleurs à se sujet une décla­ra­tion à la presse, dès mon retour à Paris.

BIJOU­TE­RIE - HOR­LO­GE­RIE - ORFE­VRE­RIE

MAI­SON VER­DICKT

MAGA­SINS:

RUE VON­DEL, 4 121, MEIR RUE UES FRÈRES CEL­LITES, 21

Tel 264 44 I Tél 241.06 Tél. 241.06

I Riches Mobi­liers - Tableaux de Maîtres

Bronzes et Marbres d’Art - Argen­te­rie antique - Tapis d’Orient

— Tou­jours des occa­sions uniques —

Vente jour­na­lière de 9 à 7 heures — Dimanche et jours fériés de 10 à 1 h.

VENTE — ECHANGE — EXPÉ­DI­TION — CRÉ­DIT LA PLUS VASTE EXPO­SI­TION

HOTEL DES VENTES ”DU CENTRE ”

Rue de la Com­mune, 10 (Près Gare Cen­trale) _ ANVERS — Télé­phone 280 33

VEP­BEECK L LAM­BEPT

Pue des Aumô­niers.75

TÉL 261.38 - ANVERS

Montres ’’OMEGA” Pen­dules & Hor­loges

— pour dames et Mes­sieurs — à Carillon \\ est­mins­ter

Pré­cises - Elé­gantes Le plus beau choix de

en tous prix et tous genres REVEILS

Bijoux or i8 carats garanti Trans­for­ma­tions - Répa­ra­tions


UIT FILM­LAND

4e Julien Duvi­vier, de ins­ce­neer­der van « Maman Coli­bri », is begon­nen aan zijn nieu­wen film « David G older ».

* De Opera van Malta, die gebouwd werd in 1731 en die sedert­dien geen enkele veran­de­ring had onder­gaan, gaat gansch van bes­tem­ming veran­de­ren. Men zal er geen Wag­ner, Ber­lioz of Rim­sky -Kor­sa­kov meer hoo­ren, doch nog slechts zang- en spreek­films...

4e Het schi­jnt dat Uni­ted Artists een pas gedraaide film « The bat Whis­pers » zou opge­no­men heb­ben op film van gewone breedte en op film van 65 mm., de z.g. « wide film ». De opname op breede film zou geheim gebeurd zijn, zoo­dat dit de eerste film zou zijn geheel met film van het nieuwe for­maat opge­no­men.

4< «Uni­ted Artists» zal te Lon­den een film­schouw­burg bezit­ten. Inder­daad, Joseph Ml. Schen­ck’s bes­pre­kin­gen met de Bucha­nan Estates Ltd leid­den tot de ove­reen­komst waar­door U. A. de nieuwe bios-koop, welke in Lei­ces­ter Square in opbouw is, in huur neemt om uits­lui­tend de pro­duc­ties dezer maat­schap­pij te ver­too-nen. De reeks zou wor­den inge­zet met Cha­plin’s « City Lights ».

4e De Veree­ni­ging der Zwit­sersche bios-koop­bes­tuur­ders heeft bes­list, voor­taan alle Engelsche dia­lo­gen te ver­bie­den.

Alleen dia­lo­gen in Fransch, Düitsch en Ita­liaansch zul­len toe­ge­la­ten wor­den.

4< Roger Lion bei­j­vert zich aan de voor­be­rei­ding van den nieu­wen spreek- en klank­film «La Reine des Quatz’Arts».

4e Adel­qui Mil­lar is begon­nen aan de ver­we­zen­lij­king van den Spaan­schen ges­pro­ken film « Lie­ve­ling », waar­van Roberto Ray de man­ne­lijke hoofd­ver­tol­ker is. Leo Mit­tler zal er een Duitsche ver­sie van maken.

4< E. A. Dupont is van plan een groote spreek­film (in het Duitsch, Engelsch en Fransch) te ver­we­zen­lij­ken, waar­van Dan­ton de hoofd­fi­guur zou uit­ma­ken. Reeds vroe­ger gebruikte Bucho­wetzki deze figuur der Fransche Revo­lu­tie ejr_ welke geïn­car­neerd werd door nie­mand min­der dan Emil Jan­nings.

4e G. W. Pabst, bij­ges­taan door Georges Root is te Ber­lijn begon­nen aan de klan­kop­na­men van zijn eers­ten film, die inte­graal in het Fransch wordt ver­we­zen­lijkt: « L’Opéra des quatre Gous », voor de War­ner Bros van Ame­rika. Als hoofd­ver­tol­kers: Albert Fré­jean, Gas­ton Mo-dot, Flo­relle, Jacques Hen­ley, Mevr. de

Matha.

4< Mten spreekt ervan dat Jacques de Baron­celli zin­nens is een her­ver­fil­ming te maken, in klank en spreek­film, van « De Droom » van Zola, een zij­ner heer­lijkste schep­pin­gen.

4e « Tele­vi­sie », een zeer aktueel onder­werp wordt opge­no­men in het Fransch door Dimi­tri Bucho­wetzki (met Gas­ton Jac­quet, Made­leine Guitty, Fanny Clair, Lucien Galas) in het Duitsch door M. Gib­bon.

:4e Daniele Parola, de diva van « aan­bid u, maar Waa­rom? » is ook de hoofd­ver­tolks­ter van « Op een Ver­la­ten eiland ».

4< Henri Fes­court beëin­digt de film « La Mai­son de la Flèche », groote spreek­film met Leon Mathot in de hoof­drol.

4e Te Dus­sel­dorp zal van 6 tot 8 Decem­ber een door de plaat­se­lijke afdee­ling van het « Duitsche Ins­ti­tuut voor weten­schap­pe­lijke Pae­da­go­giek » geor­ga­ni­seerd Congres wor­den gehou­den, waa­rop de betee-kenis van foto­gra­fie, film, radio en gra-mofoon in dienst van het onder­wijs zal wor­den bes­pro­ken.


IVAN MOf­JOU­KINE

Lil Dago­ver BeH-y Amman ig/jiiaii

DE WITTE DUI­VEL

HADJI MOU­RAD de reus uit het gebergte

EN ZANGF1LM

AVIS

Par suite de cir­cons­tances impré­vues, il a été impos­sible d’édi­ter la bro­chure-pros­pec­tus de la sai­son 1930-31.

Nous nous excu­sons auprès de notre Public. Tou­te­fois, les pro­chains pro­grammes seront consa­crés, eh majeure par­tie, aux grandes pro­duc­tions que nous avons sélec­tion­nées pour la sai­son 1930-31.

La Direc­tion de Ciné Zoo­lo­gie.

BERICHT

Van­wege onvoor­ziene omstan­di­ghe­den is het pros­pec­tus voor het sei­zoen 1930-31 niet kun­nen ver­schi­j­nen.

Wij veront­schul­di­gen ons hier­voor bij ons Geacht Publiek-

Noch­tans zul­len de eerst­ko­mende spel­wi­j­zers groo­ten­deels gewijd wor­den aan een over­zicht der groote films, Welke wij tij­dens dit sei­zoen zul­len aan­bie­den.

lfet Bes­tuur van Ciné Zoo­lo­gie.

APPA­REILS GRA­MO­PHONE

LES PLUS GRANDS ARTISTES LES MEILLEURS ENRE­GIS­TRE­MENTS

Com­pa­gnie Fran­çaise

du Gra­mo­phone

42, PLACE DE MEIR, 42. ANVERS Télé­phone: 327.42

Les grands suc­cès des films sonores