Programme de 19 à 25 sept. 1930



Livret de programme

Source: FelixArchief no. 1968#692

Ce texte a été généré automatiquement sur la base des pages numérisées, en utilisant la technologie ROC. En raison des polices de caractères historiques utilisées dans les livrets de programmes, les résultats ne sont pas sans fautes.

Consultez les images de ce livret de programme


j—~ — Pro­gramme 2 Speel wij­zer -

Ven­dredi *| Q Samedi q/\ Dimanche f%+ Lundi t\€\ Jeudi ije sep­tembre iq'iq Vri­j­dag ***- Zater­dag Zon­dag Maan­dag Don­der­dag Sep­tem­ber

1- Eclair-Jour­nal

Actua­li­tés fil­mées

2- Un film comique

3- Chant d Amour

Comé­die dra­ma­tique

Scé­na­rio de

1- Eclair-Nieuws­be­rich­ten.

Ver­filmde aktua­li­tei­ten

2- Een komische film

3 Lief­de­zang

(La Païva)

Dra­ma­tisch film­spel Sce­na­rio van

Karl VOL­MOEL­LER

Adapté à l’écran par Voor de rolprent bewerkt door

Sam TAY­LOR

Direc­teurs artis­tiques: Kunst­lei­ders:

W. CAME­RON MEN­ZIES & PARK FRENCH

Prise de vues: Opna­men:

Karl STRUSS & O. W. BIT­ZER

DRA­MA­TIS PER­SONÆ:

Karl von Arnim William Boyd

Com­tesse (Gra­vin) Diane des Granges Jetta Gou­dal

Nanon del Rayon Lupe Velez

Baron Kurt­man .... George Faw­cett

Baron Girod Albert Conti

Papa (Vader) Pierre .... Henry Armetta

Mon­sieur Dubrey Frank­lin Pang­born


CHANT D’AMOUR

En 1868, Karl von Arnim, secré­taire à 1’Am­bas­sade de Prusse, est fiancé à la Com­tesse Diane des Granges. Le jeune homme ne songe qu à son amour et aux moments heu­reux où il peut être avec la Com­tesse. Une lettre de Diane trouble sa quié­tude, une migraine empêche la jeune femme d'ac­com­pa­gner son fiancé au bal. Le Baron Hart­man, l’Am­bas­sa­deur, devant la mine décon­fite du jeune amou­reux, lui conseille d’al­ler por­ter à la Com­tesse le consen­te­ment du Roi à leur mariage, consen­te­ment qui vient d’ar­ri­ver; cer­tai­ne­ment cette bonne nou­velle cal­mera le mal de tête! Karl se pré­ci­pite. Mal­gré les gestes déses­pères du valet, le jeune homme se dirige vers le bou­doir de Diane. La Com­tesse n’est pas dans cette pièce, mais cer­tains indices montrent clai­re­ment que celle-ci n’a pas passé sa soi­rée dans la soli­tude. Par un jeu de glace, Karl aper­çoit en effet sa fian­cée, dans sa chambre, se sépa­rant ten­dre­ment d’un homme. Avant que Karl soit revenu de sa sur­prise, l’in­connu a dis­paru par une porte déro­bée.

Le jeune secré­taire se pré­ci­pite vers la Com­tesse. Celle-ci est ter­ri­fiée, mais espère pou­voir don­ner le change à son fiancé. Karl refuse toute expli­ca­tion, et déclare qu’il épou­se­rait plu­tôt une vul­gaire femme des rues, qu’une femme ayant un amant. La Com­tesse jure de se ven­ger.

Le Baron Girod, intime de la noble dame, est chargé par elle de trou­ver une femme capable de la secon­der dans son pro­jet. Un soir, après de nom­breuses et vaines recherches, le Baron est venu s ins­tal­ler au caba­ret du « Chien qui Fume ». Ses yeux sont bien­tôt atti­rés vers une jolie brune, au visage angé­lique... C’est Nanon

del Rayon, la chan­teuse du caba­ret, la favo­rite des habi­tués, qu’elle charme par son entrain endia­blé.

Le Baron Girod l’in­vite à sou­per et, pen­dant le repas, lui pro­pose de quit­ter son milieu, pen­dant un cer­tain temps, pour goû­ter à la grande vie, avoir des toi­lettes, des bijoux. Il s’agit sim­ple­ment, par plai­san­te­rie, de rendre un jeune homme du monde amou­reux d’elle. Nanon se laisse ten­ter. Elle quitte Papa Pierre, le patron du « Chien qui Fume », ainsi que ses cama­rades, et part vers l’aven­ture.

La Com­tesse donne un pro­fes­seur de main­tien à sa pro­té­gée. Celle-ci se plie dif­fi­ci­le­ment aux exi­gences du monde, mais sa grâce et sa beauté trouvent là leur véri­table cadre. Diane des Granges n a pas perdu de vue sa ven­geance. Elle donne une récep­tion à laquelle elle convie toute la noblesse et le corps diplo­ma­tique. Karl von Arnim ne peut se dis­pen­ser d accom­pa­gner l’Am­bas­sa­deur, mais mal­gré l’ac­cueil aimable de la Com­tesse, cette soi­rée est pour lui un véri­table sup­plice.

L’at­ten­tion des invi­tés est bien­tôt atti­rée par les pre­miers accords d une jolie mélo­die. Nanon com­mence à chan­ter. Karl, comme mal­gré lui, va s’ac­cou­der au piano et contemple la chan­teuse: Il oublie sa ran­cœur et n'a plus d’yeux que pour la jeune fille. La Com­tesse s’aper­çoit du chan­ge­ment. Elle pré­sente Nanon à ses invi­tés, et, par un signe convenu, lui indique le jeune homme dont elle devra se faire aimer.

Les évé­ne­ments donnent satis­fac­tion à Diane. Karl ne cache pas que Nanon lui plaît, mais la jeune fille se laisse prendre à son propre jeu et oublie qu'elle doit sim­ple­ment tenir un rôle. Le Baron Girod,

LES BIÈRES POUR TOUS LES GOUTS

PILS­NER URQUELL

PALE-ALE

BOCK GRU­BER SCOTCH-ALE

SPA­TEN­BRAU

MUNICH

SPE­CIA­LITES:

SALLES POUR BAN­QUETS


SPLITTE!? EPÖ?ËS

rOUR­PÊUP5

qui s’est pris de sym­pa­thie pour sa petite pro­té­gée, lui ouvre les yeux... il lui rap­pelle la dif­fé­rence sociale qui existe entre I le jeune homme et elle... elle ne doit pas oublier son passé; Karl, sachant la vérité, n’au­rait plus que du mépris pour elle. Le jeune secré­taire a annoncé sa visite, Na-non le reçoit la mort dans l’âme. Karl fait l’aveu de son amour et lui demande de bien vou­loir être sa femme. La jeune \ chan­teuse éclate en san­glots, mais refuse

(sans vou­loir don­ner d’ex­pli­ca­tion. Karl la quitte en lui remet­tant une rose... Si Na-non lui envoie cette fleur, c’est qu elle consen­tira.

La Com­tesse a entendu toute la conver­sa­tion. Elle s’em­pare de la rose que Na-non a laissé échap­per. Elle convainct la jeune fille que le bon­heur est là, que le men­songe n’est rien, et sans lais­ser le ' temps d’une réponse, sonne pour faire remettre la fleur à Karl von Arnim. Nanon I ne demande qu’à coire... dans sa recon-j nais­sance, elle bénit la Com­tesse qui lui I demande comme faveur de lui lais­ser of-? frir le dîner de mariage.

Karl et Nanon oublient ce qui n’est pas eux, mais la Com­tesse pense tou­jours à sa ven­geance. Le soir du mariage, elle annonce une sur­prise à ses invi­tés, et leur offre un concert. La mariée recon­naît avec ter­reur les musi­ciens: ce sont ses anciens cama­rades du «Chien qui Fume». Papa Pierre, de son côté, recon­naît sa petite chan­teuse, mais pré­vient ses com­pa­gnons pour qu’ils ne com­mettent pas d’im­pair. Aima­ble­ment, la Com­tesse prie Nanon de chan­ter sa romance favo­rite. Celle-ci, acca­blée, ne peut refu­ser, mais bien­tôt, les nerfs à bout, elle éclate en san­glots et tombe dans les bras de Papa Pierre. Karl se pré­ci­pite et demande une expli­ca­tion. Nanon lui apprend qu elle a chanté autre­fois au Caba­ret du « Chien qui Fume ». Devant la conster­na­tion du jeune secré­taire d’Am­bas­sade, la Com­tesse éclate d’un rire iro­nique et lui dévoile son plan de ven­geance. La petite chan­teuse se révolte devant une telle hypo­cri­sie, elle apprend à tous les invi­tés le rôle tenu par la noble dame, et après avoir crié son amour à son mari, elle lui rend sa liberté et s’en­fuit.

Au Caba­ret, la petite chan­teuse a retrouvé les anciens habi­tués, mais son entrain n’existe plus... elle est main­te­nant comme un corps sans âme. Lors­qu’elle chante la romance que Karl aimait tant, elle voit par­tout l image de son mari, c est à lui seul qu elle pense. Un soir, cette hal­lu­ci­na­tion prend corps, devant elle Nanon aper­çoit le jeune homme qui n’a pu l’ou­blier, et qui, mal­gré les pré­ju­gés, vient recher­cher celle qu’il trouve digne d’être sa femme.


LIEF­DE­ZANG

Karl von Arnim, secre­ta­ris aan het Prui­sisch gezant­schap, in 1868, was ver­loofd met Gra­vin Diane des Granges. Op zeke­ren dag moet hij, gansch onver­wachts, erva­ren dat deze laatste hem bedriegt. Hij wei­gert naar welke uit­leg­ging ook te luis­te­ren en ver­trekt. — De Gra­vin zweert zich te zul­len wre­ken. Baron Girod, die bij de intie­men der edele dame behoort, kri­jgt opdracht van de Gra­vin een vrouw te vin­den, die haar boos opzet kan ten uit­voer bren­gen. Na veel nut­te­loos zoe­ken leert de Baron, in het kaba­ret «De Roo­kende Hond» Nanon del Rayon ken­nen, de zang­ster van het lokaal.

Hij noo­digt ze uit en stelt ze voor, tij­de­lijk dit bes­taan te ver­la­ten om een rijk leven te lei­den, toi­let­ten en juwee­len te kri­j­gen. Het komt er slechts op aan een jonge man ver­liefd te maken.

Nanon laat zich over­re­den en wil het avon­tuur wagen. De Gra­vin laat het meisje opvoe­den, vol­gens de regels van haar nieu­wen stand, maar ver­geet haar wraak­plan­nen niet.

Zij richt een avond­feest in, waa­rop zij de adel en het diplo­ma­tisch korps uit­noo-digt. Voor Karl von Arnim, ver­plicht de gezant te ver­ge­zel­len, is dezen avond een ware mar­te­ling.

Maar wan­neer Nanon, met haar flu­wee-lige stem, een zoete melo­die zingt, wordt al zijn aan­dacht op het meisje geves­tigd.

Wan­neer de Gra­vin ze aan haar genoo-dig­den voors­telt, doet zij haar tee­ken, welke jonge man op haar moet ver­liefd wor­den.

De gebeur­te­nis­sen geven Diana gelijk. Karl ver­bergt niet dat Nanon hem bevalt. Maar het jonge meisje laat zich van­gen door haar eigen spel en ver­geet dat zij yj

slechts « een rol ver­tolkt ». Baron Girod, die sym­pa­thie voor haar opvatte, opent haar de oogen en toont ze aan, welke sociale afgrond beide scheidt. Zij begri­jpt. Wan­neer Karl haar zijn liefde bekent, barst zij in snik­ken los, zon­der noch­tans de reden van haar smart te verk­la­ren. Karei ver­trekt en geeft ze een roos... Zoo zij ze hem zendt, is het een tee­ken dat zij zal toes­tem­men.

De Gra­vin heeft het ges­prek afge­luis­terd. Zij neemt de roos en geeft bevel, dat men ze Karl von Arnim drage en over­tuigt het meisje, dat zij het geluk moet gri­j­pen. Zij zelf zal het huwe­lijks­feest-maal aan­bie­den.

En ter­wijl Karl en Nanon de gansche wereld ver­ge­ten, denkt de Gra­vin aan haar wraak.

D'en avond van het huwe­lijk, kon­digt zij een ver­ras­sing aan: een concert. En met ont­zet­ting herkent Nanon in de muzi­kan­ten haar oude kame­ra­den van « Den Roo­ken­den Hond ».

Wel tracht zij haar zenu­wen te bed­win­gen en zingt zij haar gelief­koosde romance. Tot zij, te zeer door de ontroe­ring vast­ge­gre­pen, neers­tort in de armen van Vader Pierre. Karl snelt naar haar toe en vraagt een uit­leg­ging. En zij bekent hem dat zij eens zang­ster was in de taveerne van Vader Pierre.

Met cyni­schen lach verk­laart de Gra­vin als­dan haar boos opzet. Maar Nanon zal dan aan al de genoo­dig­den de schan­dige rol open­ba­ren der « edele dame » om, na haar groote liefde voor haar man uit­ges­chreeuwd te heb­ben, hem zijn vri­j­heid weer­ge­vende, weg te vluch­ten, terug naar de « Roo­kende Hond ».

Maar zij is er nog slechts een lichaam, zon­der ziel. Tot Karl, op zeke­ren dag, in de taveerne ver­schi­jnt en, alle voo­roor-dee­len ten spijt, zijn vrouwtje mee­voert, naar hun bei­der huis.

GLOBE

Le Globe est une bois­son rafraî­chis­sante d’une pureté et d’une finesse incom­pa­rables.

Son goût exquis, son par­fum suave et sa déli­cieuse fraî­cheur, lui ont valu son sur­nom —

L'AME DU CITRON

CcD­SûyE­Dî­SHH­HEIS = LON­DON


LUPE VELEZ

Tot een repor­ter liet de Mexi­caansche film­star Lupe Velez zich vol vreugde uit over Ame­rika.

Of ik van dit land houd? Zeker! Ik houd van de Veree­nigde Sta­ten: ik ben er vrij. Ik kan er doen, waar ik ple­zier in heb. In Mexico is een meisje steeds ver­ge­zeld van haar moe­der of tante of «duen-na». Want als zij alleen uit­gaat, dan wor­den de hoof­den bijeen­ges­to­ken en spreekt men er schande over en zegt men: dat meisje deugt niet... Maar hier... hier zijn geen duen­na’s, hier kan ik de straat cp-gaan, moe­der­ziel alleen en men zal het gewoon vin­den. In Miexico werd ik steeds bewaakt, want de Mexi­caansche jon­ge­man­nen kun­nen rare spron­gen maken

maar ik houd er niet van bewaakt te wor­den, ik kan wel voor mij zelf zor­gen. En nu zorg ik voor mij­zelf, zon­der hulp van vader of moe­der, broe­der of duenna.

Hier kan ik roo­ken. In Mexico roo­ken de meisjes niet... alleen de caba­ret-girls. E,n weet u van wie ik leerde roo­ken? Van ... mijn groot­moe­der. Die wist hoe zij mij moest opvoe­den tot een meisje-van-dezen-tijd. Op een avond zeide zij: « Lupe, van avond komt ge bij mij... dan roo­ken en pra­ten we wat teza­men. » Vaak zat ik tot twee, drie uur in den mor­gen met haar te pra­ten, over alles, over groote en over kleine din­gen. Zij had veel leven­ser­va­ring en kon mij daar­door vaak hel­pen als ik in moei­lij­khe­den zat.

Toch rook ik niet meer zooals vroe­ger. Ik geloof, dat ik het toen ook bui­ten­ge­woon over­dre­ven heb... omdat ik het inter­es­sant vond, dat een meisje van mijn leef­tijd al rookte. Nu rook ik gemid­deld twee siga­ret­ten per dag. Dat is meer dan genoeg, want ik houd veel van zin­gen en

kan dat alleen, wan­neer ik niet te veel gerookt heb.

Wan­neer ik met moe­der op visite ging, dan moest ik mij steeds op den ach­ter­grond hou­den. Wan­neer er hee­ren in het gezel­schap waren, mocht ik ze niet aans­pre­ken en als zij tegen mij lach­ten, zelfs zon­der de minste bedoe­ling, dan toch moest ik mijn oogen zedig neers­laan. Ik geloof, dat door deze ouder­wetsche toes­tan­den, door deze conven­tie, het Mexi­caansche meisje er niet op voo­ruit­ge­gaan is. Men heeft van haar iemand gemaakt, die vaak leu­gentjes ver­zint en « smoest », om zelf ook eens bui­ten de knel­lende ban­den van vader, moe­der of duenna een pretje te heb­ben. Als meisje moogt ge in Mexico niet lachen en pra­ten en zeg­gen wat ge meent. Ge zegt maar steeds: « Si senor »... dat is al meer dan genoeg, vindt « men ». Maar hier, in de Veree­nigde Sta­ten...

Hier ben ik vrij. Hier kan ik pra­ten, lachen, vrien­den maken. Dte hee­ren pra­ten met de dames als vrien­den. Zij zijn geen vreem­den van elkaar, het meisje bes­chouwt hier den jon­gen niet als haar natuur­lijke vijand. Wat is dat alles heer­lijk. De jon­gens staan hier in rijen, wan­neer er een aar­dig meisje te zien is. Ze spre­ken er elkaar over aan, zij wij­zen elkaar den weg, om het schoone dametje te zien... Wat steekt daar voor slechts ach­ter? In Miexico zou men dat alles heel ver­keerd vin­den. Mhar ik weet nu, dat zij daar onge­lijk heb­ben. Een meisje is ook een mensch, wie niets men­sche­lijks vreemd is...

Hier kan ik naar een dan­cing gaan en er bli­j­ven zoo­lang ik wil. Maar in Mexico zei mijn moe­der, wan­neer het tegen tie­nen


liep:

« Lupe, wij moe­ten naar huis, want ge weet: vader wil vroeg naar bed ». Is dat niet bela­che­lijk. Vader is daar de baas, als vader om negen uur naar bed gaat, dan moet het heele hui­shou­den om negen uur naar bed. Lode­wijk de Veer­tiende zei: « De staat ben ik », maar de Mexi-caansche vader: « De fami­lie ben ik ».

Ik ga altijd met mijn broer uit, die iets jon­ger is dan ik. Ik houd veel van hem. « Mten » denkt altijd, dat wij ver­loof­den zijn. Mij best. Ik heb veel ple­zier met hem en een « ver­loofde » zou niet zoo goed en lief voor mij kun­nen zijn als hij. Soms, wan­neer wij in een caba­ret zijn vraagt hij har­dop, zoo­dat ieder het hoo­ren kan: « Lupe, geef mij een siga­ret ».

Dht doet hij om een man, een kerel te lij­ken...

In Miexico is het een hel om getrouwd te zijn voor een zelf­stan­dig-willende vrouw. Want de man kan alles doen wat hij wil, de vrouw heeft niet te willen. Hij kan naar Dan­cings gaan en er zoo lang bli­j­ven als hij wil, zijn vrouw moet thuis bli­j­ven en... zwi­j­gen. Want al wat zij zegt als ver­wijt is te veel gezegd...

Wan­neer de vrouw uit­gaat en laat thuis komt is « de heer der schep­ping » uiterst ver­toornd en moet hij dade­lijk weten, waar zij geweest is. Want wat is hij steeds kwaad­den­kend. En als zij het ver­teld heeft, gelooft hij het niet en maakt ruzie. En iede­reen geeft hem gelijk...

O zeker, meisjes onder­ling mogen met elkaar omgaan. Zij vor­men par­ti­jtjes, komen op de tea. Mbar zegt u eens eer­lijk: Wat is er voor aar­di­gheid aan? Want u weet natuur­lijk waa­ro­ver het ges­prek gaat, over alle­rhande futi­li­tei­ten, mooie japon­nen, aar­dige hoedjes... Thuis ver­telt ge, dat ge naar zoo n tea gaat. Maar dat doet ge natuur­lijk niet, want ge belt uw

vriend op en spreekt met hem af. En als dat klaar is belt ge uw vrien­din op, waar ge eigen­lijk moet tea-en en zegt:

« Wan­neer moe­der opbelt en vraagt: « Fan­nie, is Lupe hier? », dan zegt ge natuur­lijk: »Ja, mevrouw », en als ze me dan aan den hoorn wil heb­ben, dan moet ge de ver­bin­ding ver­bre­ken... »

Zoo, ziet u... leu­gens, leu­gens, leu­gens. Toen ik voor het eerst in Hol­ly­wood ver­scheen, was het als dan­seres in The Miu­sic Box Revue. Mijn moe­der en broers en zus­ters had­den mij in den steek gela­ten en waren niet mee gegaan. Ik was bang na afloop der voors­tel­lin­gen alleen over straat te gaan, omdat ik steeds aan Miexico dacht. Maar er was een vriend, die mij steeds thuis bracht.

In de revue was Fan­nie Brice de «ster». Wat was zij lief tegen mij. Zij nam mij steeds bij de hand en leidde mij naar het too­neel voor het publiek, en zei:

« Hier ziet u Lupe Velez, zij is een begin­ne­linge, maar heeft een mooie toe­komst ». En dan werd er geap­plau­dis­seerd. Zoo hielp zij mij over de plan­ken­koorts heen.

Op het oogen­blik is alles even mooi. Ik heb een prach­tig contract bij Uni­ted Artists. Ik draag mooie klee­ren. Ik kan dan­sen, zoo­veel ik wil en zin­gen en vrij adem­ha­len. Iederçn dag kan ik Norma Tal­mad-ge zien en David Wark Grif­fith en Miss Swan­son. Ik zeg tegen hen: « Hello », en zij ant­woor­den eve­neens « Hello ».

Ik heb een eigen auto en een neger, Nar­cis­sus, die mij rijdt. Wan­neer ik hem wil ver­schrik­ken, dan zet ik groote oogen op en zeg: « Gij lee­lijke, slechte Nar­cis­sus, wat hebt gij nu weer gedaan? » En dan kruipt hij in elkaar. Vreemd, want ik ben toch een klein meisje en eer­lijk gezegd, niet veel waard al noemt men mij hier ook het » katje van het witte doek ».


RESERVE

VOOR­BE­HOU­DEN

AAN

DE MEU­LE­NAERE

Soms rijd ik wel eens alleen uit... 30, 40, 50 K. M'. in het uur. Vaak ver­schi­jnt er een agent mid­den op den weg en moet ik stop­pen.

« Weet u wel, hoe hard u rijdt? »

Maar ik kijk den man dan erg droe­vig en ter­neer­ges­la­gen aan.

« Ik wist niet, dat het zoo hard ging », ant­woord ik dan, « ik wist het wer­ke­lijk niet ».

E,n de agent:

« Voor dit­maal zal ik u nog laten rij­den, maar een vol­gende maal... »

Lang­zaam rijd ik weg, tot hij uit het gezicht is, dan scha­kel ik de vers­nel­lin­gen over en gaat het er weer op los. Want ik vind het zoo heer­lijk!

Ja, ik houd van de Veree­nigde Sta­ten... Hier ben ik vrij, hier kan ik dan­sen, sprin­gen, zin­gen, auto­ri­j­den, hier kan ik alles doen wat mijn hart begeert.

Leve de Veree­nigde Sta­ten van Noord-Ame­rika!

’’CHANT D’AMOU V’ et la Presse Anglaise

Sun­day Pic­to­rial:

« 11 est vrai­ment récon­for­tant de retrou­ver dans a Chant d’Amour » le véri­table, le grand D. W. Grif­fith. Avec quatre excel­lents artistes, tels que Lupe Velez, William Boyd, Jetty Gou­dal et George Law­cett, D. W. Grif­fith a pro­duit en images son scé­na­rio de façon char­mante. Ce qu'il y a de déli­cat et de direct dans son récit dra­ma­tique, élèvent ce film à un haut degré d’émo­tion. « Chant d’Amour » montre que Grif­fith est de nou­veau com­plè­te­ment maître de son art, et ce n’est pas là un évé­ne­ment de mince impor­tance dans l’his­toire de l’art ciné­ma­to­gra­phique. »

Bio­scope:

« C'est une pro­duc­tion pit­to­resque et bien jouée. Le scé­na­rio est inté­res­sant et la réa­li­sa­tion de réelle qua­lité. Lupe Velez est jolie char­mante dans son rôle de la Païva et porte les cos­tumes de l'époque avec grâce et dis­tinc­tion. Jetta Gou­dal est excel­lente et William Boyd, George Law­cett et Albert Conti méritent des éloges. Les décors sont tout-à-fait réus­sis, et les cos­tumes et l’at­mo­sphère Second-Empire en font un film plein de cou­leur. »

Caily Chro­nicle:

« Chant d’Amour » est un film par­ti­cu­liè­re­ment inté­res­sant du fait que la force de cette pro­duc­tion montre que D. W. Grif­fith a plei­ne­ment retrouvé ses capa­ci­tés direc­to­riales de naguère. Tous ceux qui aiment une his­toire vivante et pleine d’émo­tion doivent voir uChant d’Amour».

The Impe­rial:

« D. W. Grif­fith n'a jamais réa­lisé un film plus beau que celui-ci. Ce n’est pas un sujet épique comme cer­taines de ses oeuvres anté­rieures, mais une his­toire d’amour très humaine, réa­li­sée avec beau­coup de magni­fi­cence et inter­pré­tée par une impec­cable dis­tri­bu­tion. Lupe Velez ect déli­cieuse à voir dans son rôle de la Païva. Jetta Gou­dal, très jolie elle aussi, joue le sien avec un égal talent. Il y a d’in­té­res­santes et pit­to­resques scènes à la cour de Nap­pléon III, sur un yacht et dans un caba­ret pari­sien. Quant aux décors ils sont d’une grande beauté. En résumé, k Chant d’Amour» consti­tue un spec­tacle de choix, conve­nant par­ti­cu­liè­re­ment aux salles fré­quen­tées par un public choisi. D. W. Grif­fith effec­tue avec ce film une « ren­trée » sen­sa­tion­nelle.


RESERVE

VOOR­BE­HOU­DEN

AAN

DE MEU­LE­NAERE

Soms rijd ik wel eens alleen uit... 30, 40, 50 K. M. in het uur. Vaak ver­schi­jnt er een agent mid­den op den weg en moet ik stop­pen.

« Weet u wel, hoe hard u rijdt? »

Maar ik kijk den man dan erg droe­vig en ter­neer­ges­la­gen aan.

Ik wist niet, dat het zoo hard ging », ant­woord ik dan, « ik wist het wer­ke­lijk niet ».

E,n de agent:

« Voor dit­maal zal ik u nog laten rij­den, maar een vol­gende maal... »

Lang­zaam rijd ik weg, tot hij uit het gezicht is, dan scha­kel ik de vers­nel­lin­gen over en gaat het er weer op los. Want ik vind het zoo heer­lijk!

Ja, ik houd van de Veree­nigde Sta­ten... Hier ben ik vrij, hier kan ik dan­sen, sprin­gen, zin­gen, auto­ri­j­den, hier kan ik alles doen wat mijn hart begeert.

Leve de Veree­nigde Sta­ten van Noord-Ame­rika!

’’CHANT D’AMOU V” et la Presse Anglaise

Sun­day Pic­to­rial:

« 11 est vrai­ment récon­for­tant de retrou­ver dans « Chant d’Amour » le véri­table, le grand D. W. Grif­fith. Avec quatre excel­lents artistes, tels que Lupe Velez, William Boyd, Jetty Gou­dal et George Faw­cett, D. W. Grif­fith a pro­duit en images son scé­na­rio de façon char­mante. Ce qu’il y a de déli­cat et de direct dans son récit dra­ma­tique, élèvent ce film à un haut degré d’émo­tion. « Chant d’Amour » montre que Grif­fith est de nou­veau com­plè­te­ment maître de son art, et ce n’est pas là un évé­ne­ment de mince impor­tance dans l’his­toire de l’art ciné­ma­to­gra­phique. )

Bio­scope:

« C’est une pro­duc­tion pit­to­resque et bien jouée. Le scé­na­rio est inté­res­sant et la réa­li­sa­tion de réelle qua­lité. Lupe Velez est jolie char­mante dans son rôle de la Païva et porte les cos­tumes de l’époque avec grâce et dis­tinc­tion. Jetta Gou­dal est excel­lente et William Boyd, George Faw­cett et Albert Conti méritent des éloges. Les décors sont tout-à-fait réus­sis, et les cos­tumes et l'at­mo­sphère Second-Empire en font un film plein de cou­leur. »

Daily Chro­nicle:

The Impe­rial:

« D1. W. Grif­fith n’a jamais réa­lisé un film plus beau que celui-ci. Ce n’est pas un sujet épique comme cer­taines de ses œuvres anté­rieures, mais une his­toire d’amour très humaine, réa­li­sée avec beau­coup de magni­fi­cence et inter­pré­tée par une impec­cable dis­tri­bu­tion. Lupe Velez est déli­cieuse à voir dans son rôle de la Païva. Jetta Gou­dal, très jolie elle aussi, joue le sien avec un égal talent. Il y a d’in­té­res­santes et pit­to­resques scènes à la cour de Nap­pléon III, sur un yacht et dans un caba­ret pari­sien. Quant aux décors ils sont d’une grande beauté. En résumé, u Chant d’Amour» consti­tue un spec­tacle de choix, conve­nant par­ti­cu­liè­re­ment aux salles fré­quen­tées par un public choisi. D. W. Grif­fith effec­tue avec ce film une « ren­trée » sen­sa­tion­nelle.


.—PRO­CHAI­NE­MENT

EERST­DAAGS S

UN AMANT

SOUS LA

TER­REUR

EEN MI.​NNAAR

ONDER HET

SCHRIK­BE­WIND

d'après la pièce

SOPHUS

Mise en scène

naar het too­neel­stuk

van

MICHAE­LIS

Ins­ce­nee­ring

van

A. W. SAND­BERG

La pièce qui a fourni le scé­na­rio est d’un auteur des plus répu­tés d’Al­le­magne et a connu le plus grand suc­cès sur les prin­ci­pales scènes de la langue alle­mande, mais a été tra­duite et jouée hors de ce pays. Le scé­na­riste Nor­bert Falk, est cer­tai­ne­ment le plus Connu, un des meilleurs scé­na­ristes alle­mands de même que son col­la­bo­ra­teur Lieb­mann. Quant à l’in­ter­pré­ta­tion, qui ne connaît les noms si sou­vent applau­dis de ces grands

artistes qui nous ont si sou­vent émus ou char­més: Costa Eck­mann, un des plus beaux, des plus émou­vants et des plus pro­fonds artistes sué­dois; la belle et sédui­sante Dio­mira Jaco­bini; la char­mante et gra­cieuse Karina Bell; Fritz Kort­ner, puis­sant et émou­vant de force et de sobriété; Wal­ter Rilla, jeune pre­mier, qui, dans ce film, nous appa­raît sous un emploi dif­fé­rent.

La réa­li­sa­tion est signée du grand met-

Inter­prètes: Ver­tol­kers!:

DIO­MIRA JACO­BIN! KARINA BELL GOSTA ECK­MANN FRITZ KOR­NER WAL­TER RILLA


teur en scène A. W. Sand­berg et est en tous points mar­quée d’un goût, d’une sûreté et d’une gran­deur qui font de « UN

AMANT SOUS LA TER­REUR », un film

de haute classe et impec­cable de tenue.

A. W. Sand­berg a traité les pas­sages de la Ter­reur qu’il évoque avec une fidé­lité et un res­pect qui emeuvent. L’ac­tion est menée dans une note d’une déli­ca­tesse et d’un gran­diose qui attachent le spec­ta­teur par l’in­ten­sité vrai­ment pro­di­gieuse des sen­ti­ments et la façon magis­trale dont ils

cent expri­més par les grands artistes qui les vivent.

Un film de haute tenue, d une impec­cable réa­li­sa­tion, d’une inter­pré­ta­tion de tout pre­mier ordre et sur­tout un film qui émeut, qui gran­dit l’âme des spec­ta­teurs, qui les élève aux plus hauts som­mets de la gran­deur humaine, telles sont les carac­té­ris­tiques de « UN AMANT SOUS LA TER­REUR », qui a fait par­tout une car­rière excep­tion­nelle et qui sera un des plus beaux films qui aient été offerts au cours de cette sai­son.

MAI­SON BOL­SIUS

11, COURTE RUE PORTE AUX VACHES, 11

(Bn face do Canal an Fro­mage)

Tout ce qui concerne le ménage Foyers à Feu continu "Jan Jaarsma" Grand choix de Voi­tures d'en­fants

Paie­ment au comp­tant et à terme Télé­phone: 257,85 Chèques pos­taux: 782,01

Cho­co­lat

Jïïar­tott­gia

le meilleur


/Rai­son Jules Pee­ters ETA­BLIS­SE­MENTS THIE­LENS

42, RUE OMME­GANCK, 42

Rue Hou­blon­nière, 14 Anvers ANVERS TÉLÉ­PHONE: 577.58

w. Lumi­naires J art. Je style

FON­DÉE EN 1870 et moJerne

w. -—' Toutes réa­li­sa­tions d éclai­rage artis­tique

Spé­cia­lité de Ckaufïage et Lclai­rage

TAPIS " i; - en tous genres TIS­SUS scien­ti­fique C-E-S 42, RUE OMME­GANCK,, ANVERS Conces­sion­naire exclu­sif des pro­duits ZEISS-IKON pourl éclai­rage

LINO­LEUM etc. Appa­reils pour vitrines, maga­sins, bureaux, écoles, ate­liers, éclai­rage public, de façades, etc. TÉL. 262.23 Four­nis­seur de la Société Royale de Zoo­lo­gie d’An­vers

De aank­lee­ding van een film

Zijde en satijn, came­ra’s en film, schoon­heid en emo­tie zijn de meest gewilde zaken in Hol­ly­wood. De came­ra’s en film zijn natuur­lijk noo­dig voor het foto­gra­fee­ren van de stars, de zijde en het satijn trach­ten de schoon­heid nog meer luis­ter bij te zet­ten.

Vele dui­zen­den meters kost­bare stof­fen wor­den jaar­lijks in de film­ko­lo­nie gebruikt. In Para­mount’s Hol­ly­woodsche stu­dio’s heeft men uit­ge­re­kend, dat het jaar­lijksche kwan­tum de 15.000 meter nog over­schri­jdt.

Chif­fon, flu­weel, satijn, crêpe, goud- en zil­ver­weef­sel en wol­len en katoe­nen stof­fen, vor­men de voor­naam­ste benoo­digd-heden voor de cos­tuu­maf­dee­ling.

De behan­ge­rij gebruikt meest damast, flu­weel, vitra­ges­tof­fen en arti­ke­len als gewe­ven ran­den en der­ge­lijke. Hon­der­den meter mous­se­line wor­den aan­ge­wend voor muur­schil­de­ri­jen, ter­wijl voor ges­chil­derde ach­ter­doe­ken op groote schaal van zwaar lin­nen gebruik gemaakt wordt.

Een gede­tailleerde lijst toont aan, dat alleen in de Para­mount stu­dio’s het jaar­lijksche ver­bruik van gewe­ven stof­fen onge­veer het vol­gende bedraagt: 500 meter flu­weel, 1000 meter chif­fon, 800 meter satijn, 500 meter goud- en zil­ver­weef­sel, 1000 meter kant, 2000 meter katoe­nen stof­fen. Deze cij­fers wer­den opge­maakt door Frank Richard­son, chef van de af-dee­ling cos­tumes.

Jacob Pretz, chef van de behan­ge­rij, gaf de vol­gende cij­fers voor zijn afdee-ling: 2700 meter damast en bro­caat, 2500 meter velours, 2500 meter voe­ring­stof­fen en 800 meter mous­se­line.

Bei­den leg­den den nadruk op het feit, dat het komende pro­duc­tie­jaar dezer cij­fers heel goed radi­caal kan wij­zi­gen. Het tex­tiel­ver­bruik varieert natuur­lijk met het pro­duc­tie­roos­ter van de maat­schap­pij. Som­mige films heb­ben slechts n klein aan­tal rol­len en verei­schen de mede­wer­king van hon­der­den spe­lers en een groot aan­tal uit­ge­breide too­nee­len. Zoo had men bij­voor­beeld nog onlangs 700 figu­ran­ten noo­dig in een tijd, waa­rin de sleep­ja­pon in hoog aan­zien stond; het valt licht te begri­j­pen, dat voor een zoo groot aan­tal spe­lers ook een gewel­dige hoe­veel­heid stof noo­dig was.

Alleen voor de cos­tuums van de vrou­we­lijke figu­ren waren de vol­gende hoe­veel­he­den stof noo­dig; 100 meter flu­weel, 300 meter chif­fon, 200 meter satijn, 100 meter goud­weef­sel, 25 meter kant, 50 meter wol­len stof­fen, 500 meter sati­net en 600 meter ratiné. Een groot kwan­tum bont, waa­ron­der de fijnste kwa­li­teit her­me­lijn, werd ook nog gebruikt.

De voor­raad behan­gerss­tof­fen, die voor deze film aan­ge­wend werd, was eve­neens zeer aan­zien­lijk. Vijf-en-vijf­tig grootsch opge­zette too­nee­len, waa­ron­der de troon­zaal van Lode­wijk XI en het inter­ieur van de Notre-Dame, moes­ten wor­den bek­leed. Aan­ge­zien de film een 100 pet. Tech­ni­co­lor pro­duc­tie wordt, is een bui­ten­ge­wone zorg bes­teed aan het kie­zen van de rijkste kleu­ren voor deze decora-ties­tof­fen. Natuur­lijk wer­den voor deze diverse ach­ter­doe­ken en muur­schil­de­rin­gen weer ver­schei­dene dui­zen­den meters lin­nen bes­chil­derd.

Een staf van acht per­so­nen, was meer dan drie weken bezig met het pre­pa­ree-ren van de deco­ra­ties, ter­wijl in de cos­tuu­maf­dee­ling door ruim hon­derd cou­peuses en naais­ters gewerkt werd, om alle cos­tuums op tijd gereed te kri­j­gen.


L'en­sei­gne­ment par

Jk près le pho­no­graphe, le cinéma va! faire son entrée au Conser­va­toire de

D’après le quo­ti­dien 1 « Intran­si­geant », Ml. Georges Wagne emploiera désor­mais pour ses cours de mimo­gra­phie plas­tique, le cinéma ralenti ou accé­léré.

— Je crois avoir trouvé une méthode d’en­sei­gne­ment nou­velle, estime Ml. Georges Wagne. J’ai remar­qué que beau­coup d’élèves, après avoir suivi les cours du Conser­va­toire assez long­temps, en sont encore à com­mettre les fautes les plus élé­men­taires. Sou­vent, cepen­dant, ils ont saisi la démons­tra­tion que je leur ai faite. Mais il ne suf­fit pas que l’élève ait com­pris, il faut qu il se sou­vienne et que l’ex­pres­sion et le mou­ve­ment appris soient exé­cu­tés ainsi qu’un réflexe, sans effort de pen­sée. On n’ar­rive à ce résul­tat qu’avec beau­coup de tra­vail, par suite beau­coup de temps dépensé.

» Vous devez com­prendre qu’il m est impos­sible de répé­ter les mêmes choses à l’in­fini. C’est pour­quoi j’ai cher­ché une méthode per­met­tant une étude sim­pli­fiée pour l’élève et un cours plus facile pour le pro­fes­seur.

» J’ai choisi le cinéma comme col­la­bo­ra­teur.

» M1. Rabaud, à qui j’ai sou­mis ce pro­jet, l'a accueilli avec beau­coup de sym­pa­thie. Et, l’an­née pro­chaine, le cinéma sera devenu pro­fes­seur de plas­tique, comme le disque est déjà pro­fes­seur de chant. Après les cours, nous tour­ne­rons des bouts d’es­sai pour chaque élève; celui-ci pourra se regar­der à loi­sir et juger lui-même ses qua­li­tés, ce qui est bon, mais sur­tout ses défauts, ce qui est meilleur.

» Après, nous pro­jet­te­rons les expres­sions des grands artistes de théâtre et de

le film et le disque

cinéma. Nous irons du simple au com­posé, sui­vant la meilleure for­mule péda­go­gique pos­sible. Le ralenti comme 1 accé­léré sera aussi d'une grande uti­lité. Comme vous le voyez, le cinéma sera un pro­fes­seur par­fait, sans impa­tience, se prê­tant mer­veilleu­se­ment à l’étude de toutes les formes de l’art si dif­fi­cile, qu’est la mimique.

» Si dif­fi­cile, insiste le grand artiste. Si vous saviez la dif­fé­rence infime et cepen­dant énorme qu’il y a entre une expres­sion et une gri­mace! »

Voilà un grand pro­grès qui faci­li­tera la tâche des élèves et celle, si ingrate, du pro­fes­seur.

N’est-ce pas un très bon exemple à suivre par le Conser­va­toire royal fla­mand de notre ville. 11 faut être à la page et recher­cher les moyens les plus effi­caces. N’ar­ri­ve­rions pas les der­niers!

Les films sonores et la méde­cine

Deux films par­lants édu­ca­teurs sur des sujets de méde­cine, furent mon­trés récem­ment aux 4.000 délé­gués de l’As­so­cia­tion médi­cale amé­ri­caine, qui s’étaient réunis à étroit dans le plus grand hall de la ville.

En réponse à un ques­tion­naire posé à chaque délé­gué, 95 p.c. votèrent en faveur du par­lant comme moyen d’édu­ca­tion.

Une motion fut éga­le­ment pas­sée par la conven­tion, auto­ri­sant le pré­sident un comité pour étu­dier la valeur des films sonores comme adju­vant à l’en­sei­gne­ment de la méde­cine et pour consti­tuer un jury chargé d’ap­prou­ver ou de reje­ter le film sonore appli­qué à cet art.

Pour­quoi demande-t-on PAR­TOUT LES THÉS et CAFÉS 5 ! De HOE­DEN van Kerck­hove

Cupé­rus Cha­pel­le­rie Cen­trale

De sckoonste van model

2 De goed­koopste in prijs

• Parce que c’est une mai­son de confiance, fon­dée De beste in kwa­li­teit De licbtste in gewiekt

J en 1823 K » 3 Dam­brug-g-estraat,10 î —

HUIS

DON­NEZ

Wieg­straat, 17"19

bij de Meir­brug

Tele­foon 257.00

Sinds 1866 het dege­lijkste voor uw Hand­wer­ken, Kou­sen en brei­goed, Zijde, Katoen. Garen. — Alle Benoo­di­ghe­den —

MAI­SON

DON­NEZ

Rue du Ber­ceau, I7"19

près du Pont-de-Meir Télé­phone 257.00

Depuis 1866 la meilleure pour vos Ouvrages de mains, Bon­ne­te­rie Soies, Cotons, Mer­ce­ries, — Toutes Four­ni­tures. —


I M.​VanHeurck&C

I 15, Champ Vle­minck, 15

Rue Gérard, 6 I ANVERS

! AUTO­MO­BILES;

iMI­NER­VAl

AU MONO­POLE!

GRANDE MAI­SON DE BLANC 35, Mar­ché au Lait Télé­phoné 272,00rue Vle­minck,

COU­VER­TURES COUVRE-LITS LIN­GE­RIE

STORES RIDEAUX

LINGE DE TABLE BON­NE­TE­RIE

Remise de 10°/o aux membres de la’’Ligue des familles nom­breuses”

La palette des cou­leurs

Un pho­to­graphe amé­ri­cain s’est amusé à construire une véri­table palette i des cou­leurs en pre­nant quel­que­sunes des plus grandes vedettes amé­ri­caines en manière d ins­pi­ra­tion.

L’idée était char­mante... et nou­velle. (On a tant com­paré les femmes et les fleurs, qu’il fal­lait bien un renou­vel­le­ment) .

Voici donc cette palette psy­cho­lo­gique et irra­diante, puis­qu’elles n est com­po­sée que d'étoiles.

Le blanc: Mary Pick­ford. La lumière ne peut être peinte sans le blanc, et, par cela même, aucune autre cou­leur ne peut prendre sa place.

Le jaune citron: C’est Ann Har­ding, et c’est, tout au haut de l’in­cen­die, la pointe jaune, dan­sante, de la flamme. C est aussi la lumière pâle du soleil, en hiver.

L-e jaune de chrome: Cou­leur des gitanes, pri­mi­tive, élé­men­taire. Voici Lupe Velez.

Le ver­millon: Vibrante, domi­na­trice, pleine de dyna­misme en sa teinte har­die, telle est Clara Bow.

Rose ardent: Estelle Tay­lor. Beauté riche, pro­fonde, cou­leur fon­due des roses et des rubis.

Le vio­let de cobalt: Tout près de la fra­gi­lité et à cause de cela d’une somp­tuo­sité pré­cieuse. A la fois fémi­nin et par son curieux mélange proche du sophisme; le vio­let de cobalt semble être la cou­leur repré­sen­ta­tive de Corinne Grif­fith.

Le bleu de cobalt: Il est clair, défini, du bleu poli des émaux, et c’est Billie Dove et tout son carac­tère.

Le vert pâle: Dans lui, il y a de la jeu­nesse; il est vert, pim­pant et, parce qu’il est la cou­leur du prin­temps, Nancy Car-roll lui sou­rit.

Le bleu ciel: Il est sou­riant d’as­pect et Vilma Banky est toute la per­fec­tion des cieux d’été sans nuages.

Le vert éme­raude: Gai, vivant, hardi, sa cou­leur est mous­seuse comme la per­son­na­lité de Marian Davies.

Le bleu outre­mer: Cou­leur des mers enso­leillés. Vigou­reux direct, n’en dou­tez pas, c’est Mary Brian.

Pourpre: C’est le « coup de poing » de la cou­leur. C’est un peu de tous les rouges. Mais c’est aussi les dégra­dés des bleus trans­pa­rents avec, tou­te­fois, le pou­voir et la pro­fon­deur des tons fon­cés.

Glo­ria Swan­son n’est-elle pas une syn­thèse de tout?

Le brun Van Dyck: Le ton des ombres de Rem­brandt; il est à la fois pro­fond, aigu, loin­tain et chaud comme Eve­lyn Brent.

Le noir d’ivoire: Il est impé­né­trable et sombre. Cepen­dant, par quel miracle est-il capable des varia­tions innom­brables et nuan­cées de la beauté, vous le savez, vous qui l’in­car­nez, Greta Garbo...

Les sen­tiers de la civi­li­sa­tion

Une expé­di­tion ciné­ma­to­gra­phique par­tira pro­chai­ne­ment de Londres, pour se rendre au Cap, via le Caire, val­lée du Nil, centre afri­cain, et Zam­bèze. Les vues prises au cours de cette longue ran­don­née, ser­vi­ront à mon­ter plu­sieurs films, dont l’un, inti­tulé « Les Sen­tiers de la civi­li­sa­tion », retra­cera, depuis l’époque pha­rao­nienne jus­qu’à nos jours, les stades prin­ci­paux du déve­lop­pe­ment de l’hu­ma­nité. A cette oeuvre maî­tresse s’ajou­te­ront quelques courtes pièces cou­leur locale, scène de sor­cel­le­rie, danses guer­rières, etc.


ANEK­DO­TEN

To Shoot

Wan­neer de Ame­ri­ka­nen fil­mop­na­men maken, noe­men zij dat « shoot » (schie­ten) . Het gebrui­ken van deze uit­druk­king in een tele­gram, heeft Louis de Roche-mont, die de lei­ding heeft van ver­schil­lende opna­men in Britsch Indië voor Fox-Hearst, in groote onge­le­gen­heid gebracht. Hij seinde nl. aan een van zijn onder­ges­chik­ten, James See­bach, den « sound-news came­ra­man » te Cal­cutta:

« Okay, pro­ceed Simla, shoot Vice­roy first oppor­tu­nity ». (In orde, ga naar Simla en schiet onder­ko­ning.) De Cen­sor van Bom­bay, die in deze onrus­tige tij­den alle tele­gram­men onder oogen kri­jgt aleer zij door­ge­seind wor­den, kreeg direct den schrik om het hart, hij had een com­plot ont­dekt, om den Onder­ko­ning te ver­moor­den! Zes poli­tiea­gen­ten haal­den de Ro-che­mont in het holle van den nacht in het Taj Mahal Hotel uit zijn bed, en brach­ten hem, in gezel­schap van eenige van zijn mede­wer­kers, die ook in dat hotel logeer­den, naar het poli­tie­bu­reau, waar zij opges­lo­ten wer­den. Toen zij door den chef van den vei­li­gheid­sdienst (C. I. D1.) wei' den onder­vraagd, legde de Roche­mont hem uit dat « shoot » bij came­ra­men­schen een andere betee­ke­nis heeft dan bij de poli­tie en had er vrede mee dat het geïn­cri­mi­neerde tele­gram werd her­zien en redi­geerde het aldus:

« Endea­vor pho­to­graph His Excel­lency Lord Erwin ». (Tracht Z. E. Lord Irwin te foto­gra­fee­ren).

Aldus ein­digde voor Fox-Hearst deze « thril­ler ».

Fil­mac­teurs en Spion­nen

Ook fil­mac­teurs heb­ben hun zor­gen als ... staat­shoof­den. Zij, en de regis­seurs nog meer, heb­ben doo­de­lijke vijan­den.

Die arme fil­mac­teurs en regis­seurs leven in de voort­du­rende vrees, dat hun trucs, cos­tumes, ideeën, door concur­ren­ten geco­pieerd zul­len wor­den. O'ok Dou­glas Fair­banks, die een uit­ge­breid archief houdt, waa­rin al zijn acro­ba­tische «tricks» en tech­nische hulp­mid­de­len, nauw­keu­rig aan­ge­tee­kend, bewaard wor­den, maakt zich aan­hou­dend bezorgd dat insi­ders, als leden van zijn uit­ge­breid per­so­neel ver momd, al te nieuws­gie­rig naar zijn, uit den aard der zaak, kost­bare noti­ties zijn.

Voo­ral wan­trouwt hij huisk­nech­ten en kamer­meisjes. Slechts één man ver­trouwde hij ten volle, zijn Japan­schen kamer­die­naar Gato. Deze had den fil­mac­teur eens mede­ge­deeld, dat hij films als een uit­vin­ding van den dui­vel bes­chouwde. Ten einde Gato op de proef te stel­len, stuurde Dou­glas eens een « pro­vo­ca­teur » op hem af. Tot gerusts­tel­ling van Fair­banks mis­lukte deze opzet.

Uit Hol­ly­wood wordt ech­ter gemeld, dat Gato, na een jaar trouwe plichts­ver­vul­ling, zich zeer tot zijn spijt genood­zaakt zag, afscheid van zijn baas te nemen. De Japansche Skot­chi­kow Film-Cy, waar­van hij eerste regis­seur was, had hem terug­ge­roe­pen, daar men niet lan­ger zon­der zijn lei­ding en advie­zen wilde bli­j­ven. Ver­rijkt met tal van opge­dane indruk­ken, trok Gato dan terug naar het land der Opgaande Zon.

BIJOU­TE­RIE - HOR­LO­GE­RIE - ORFÈ­VRE­RIE

MAI­SON VER­DICKT

RUE VON­DEL, 4 Tel. 264 44

MAGA­SINS:

121, MEIR Tél 241.06

RUE DES FRÈRES CEL­LITES, 21 Tél. 241.06

Montres ’’OMEGA” Pen­dules & Hor­loges

— pour dames et Mes­sieurs — à Carillon U est­mins­ter

Pré­cises - Elé­gantes 1 e plus beau choix de

en tous prix et tous genres REVEILS

Bijoux or 18 carats garanti Trans­for­ma­tions - Répa­ra­tions

I Riches Mobi­liers - Tableaux de Maîtres

Bronzes et Marbres d’Art - Argen­te­rie antique - Tapis d’Orient

— Tou­jours des occa­sions uniques .—

Vente jour­na­lière de 9 à 7 heures — Dimanche et jours fériés de 10 à 1 h.

VENTE — ECHANGE — EXPÉ­DI­TION — CRÉ­DIT

HOTEL DES VENTES ”DÜ CENTRE

Rue de la Com­mune, 10 (Près Gare Cen­trale) — ANVERS — Télé­phone 280 33

PBEECK & LAM­BEPT

Rue des Aumo­niers.75

TÉL: 261.38 - ANVEPS


ANEK­DO­TEN

To Shoot

Wan­neer de Ame­ri­ka­nen fil­mop­na­men maken, noe­men zij dat « shoot » (schie­ten) . Het gebrui­ken van deze uit­druk­king in een tele­gram, heeft Louis de Roche-mont, die de lei­ding heeft van ver­schil­lende opna­men in Britsch Indië voor Fox-Hearst, in groote onge­le­gen­heid gebracht. Hij seinde nl. aan een van zijn onder­ges­chik­ten, James See­bach, den « sound-news came­ra­man » te Cal­cutta:

« Okay, pro­ceed Simla, shoot Vice­roy first oppor­tu­nity ». (In orde, ga naar Simla en schiet onder­ko­ning.) De Cen­sor van Bom­bay, die in deze onrus­tige tij­den alle tele­gram­men onder oogen kri­jgt aleer zij door­ge­seind wor­den, kreeg direct den schrik om het hart, hij had een com­plot ont­dekt, om den Onder­ko­ning te ver­moor­den! Zes poli­tiea­gen­ten haal­den de Ro-che­mont in het holle van den nacht in het Taj Mia­hal Hotel uit zijn bed, en brach­ten hem, in gezel­schap van eenige van zijn mede­wer­kers, die ook in dat hotel logeer­den, naar het poli­tie­bu­reau, waar zij opges­lo­ten wer­den. Toen zij door den chef van den vei­li­gheid­sdienst (C. I. D.) wer den onder­vraagd, legde de Roche­mont hem uit dat « shoot » bij came­ra­men­schen een andere betee­ke­nis heeft dan bij de poli­tie en had er vrede mee dat het geïn­cri­mi­neerde tele­gram werd her­zien en redi­geerde het aldus:

» Endea­vor pho­to­graph His Excel­lency Lord Erwin ». (Tracht Z. E.. Lord Irwin te foto­gra­fee­ren).

Aldus ein­digde voor Fox-Hearst deze « thril­ler ».

Fil­mac­teurs en Spion­nen

Ook fil­mac­teurs heb­ben hun zor­gen als ... staat­shoof­den. Zij, en de regis­seurs nog meer, heb­ben doo­de­lijke vijan­den.

Die arme fil­mac­teurs en regis­seurs leven in de voort­du­rende vrees, dat hun trucs, cos­tumes, ideeën, door concur­ren­ten geco­pieerd zul­len wor­den. O'ok Dou­glas Fair­banks, die een uit­ge­breid archief houdt, waa­rin al zijn acro­ba­tische «tricks» en tech­nische hulp­mid­de­len, nauw­keu­rig aan­ge­tee­kend, bewaard wor­den, maakt zich aan­hou­dend bezorgd dat insi­ders, als leden van zijn uit­ge­breid per­so­neel ver momd, al te nieuws­gie­rig naar zijn, uit den aard der zaak, kost­bare noti­ties zijn.

Voo­ral wan­trouwt hij huisk­nech­ten en kamer­meisjes. Slechts één man ver­trouwde hij ten volle, zijn Japan­schen kamer- f dienaar Gato. Deze had den fil­mac­teur I eens mede­ge­deeld, dat hij films als een j uit­vin­ding van den dui­vel bes­chouwde. j Ten einde Gato op de proef te stel­len, j stuurde Dou­glas eens een « pro­vo­ca­teur » j op hem af. Tot gerusts­tel­ling van Fair- j banks mis­lukte deze opzet. j

Uit Hol­ly­wood wordt ech­ter gemeld, J

dat Gato, na een jaar trouwe plichts­ver- j vul­ling, zich zeer tot zijn spijt genood- \ zaakt zag, afscheid van zijn baas te ne- jj men. De Japansche Skot­chi­kow Film-Cy, 5

waar­van hij eerste regis­seur was, had hem? terug­ge­roe­pen, daar men niet lan­ger zon-: der zijn lei­ding en advie­zen wilde bli­j­ven. ï Ver­rijkt met tal van opge­dane indruk­ken, !

trok Gato dan terug naar het land der ( Opgaande Zon. (

BIJOU­TE­RIE - HOR­LO­GE­RIE - ORFE­VRE­RIE

MAI­SON VER­DICKT

RUE VON­DEL, 4 Tel. 264 44

MAGA­SINS:

ui, MEIR Tél 341.06

RUE DES FRÈRES CEL­LITES, 21 Tél. 341.06

Montres ’’OMEGA” Pen­dules & Hor­loges

— pour dames et Mes­sieurs — à Carillon U est­mins­ter

Pré­cises - Elé­gantes le plus beau choix de

en tous prix et tous genres REVEILS

Bijoux or i8 carats garanti Trans­for­ma­tions - Répa­ra­tions

Riches Mobi­liers - Tableaux de Maîtres

Bronzes et Marbres d’Art - Argen­te­rie antique - Tapis d’Orient — Tou­jours des occa­sions uniques .—

Vente jour­na­lière de 9 à 7 heures — Dimanche et jours fériés de 10 à 1 h.

VENTE — ECHANGE — EXPÉ­DI­TION — CRÉ­DIT LA PLUS VASTE EXPO­SI­TION

HOTEL DES VENTES ” DU CENTRE”

Rue de la Com­mune, 10 (Près Gare Cen­trale) _ ANVERS — Télé­phone 280 33

VEP­BEECK LLAM­BERT

Rue des Aumô­niers.75

TÉL; 261.38 - ANVERS


Elec­tri­cité RD ARO

PICK IIP~RADIO- lxnL)V

TÉLÉ­PHONE: 334.34 Diplôme d’hon­neur à l'Ex­po­si­tion d’An­vers 1930

Vieux Mar­ché au Blé, 1, Anvers

DANS LE MONDE DU CINÉMA

Nou­velles de Lilian Gish.

Lilian Gish, qui avait aban­donné la scène depuis 1913, époque où elle jouait un rôle d’en­fant dans «Un bon petit Diable», avec Mary Pick­ford, au théâtre Belasco de New-York, vient d’y effec­tuer une ren­trée très atten­due dans le rôle d’Hé­lène de « L’Oncle Vanya », de Tché­koff. Son suc­cès per­son­nel a été consi­dé­rable. Au même moment avait lieu, à San Fran­cisco, la pre­mière de « One Roman­tic Night », le pre­mier film par­lant de Lilian Gish. Adap­tée de la pièce de Ferenc Mol­nar, cette réa­li­sa­tion de Paul Stein a pour autres inter­prètes Marie D'ress­ler, Rod La Rocque, Conrad Nagel et O. P. Heg­gie. L’In­dus­trie du film en Amé­rique.

Les prin­ci­pales banques du Wall Street viennent de dres­ser une sta­tis­tique des sommes inves­ties dans l’in­dus­trie du film amé­ri­cain.

Actuel­le­ment, on cal­cule que 2 mil­liards I 12.000.000 de dol­lars, son inves­tis dans l’in­dus­trie du cinéma amé­ri­cain.

1.302.000. 000 de dol­lars reviennent à l'ex­ploi­ta­tion.

810.000. 000 de dol­lars reviennent à la pro­duc­tion.

O'n constate une aug­men­ta­tion de 112 mil­lions de dol­lars sur l’an­née der­nière.

Le cinéma duns le monde.

Au cours de l’as­sem­blée d'une compa gnie ciné­ma­to­gra­phique anglaise, le pré­sident, M. John Mlax­well, a déclaré que les films par­lants avaient amené une grosse aug­men­ta­tion dans la clien­tèle des ciné­mas. Approxi­ma­ti­ve­ment, 250.000.000 de per­sonnes vont au cinéma chaque semaine dans le monde entier. En Angle­terre, la comme dépen­sée dans les ciné­mas dépas-&—

se 80.000.000 de livres par an, aux Etats-Unis 400.000.000 de livres et, dans le monde entier, elle approche de 750.000.000 de livres. Oti éva­lue les dépenses totales entraî­nées par la pro­duc­tion des films dans le monde à 35.000.000 de livres par an. La loca­tion des films en Angle­terre n’est pas infé­rieure à 8.000.000 de livres par année. On ne constate aucun ralen­tis­se­ment dans le goût du public pour le cinéma, qui est presque devenu une par­tie fon­da­men­tale de la vie sociale de toutes les sec­tions de la com­mu­nauté. Il est facile aujour­d'hui d’en­ga­ger des troupes d’ar­tistes fran­çais et alle­mands pour tour­ner des ver­sions fran­çaises et alle­mandes de films anglais, et l’Amé­rique n’est plus à même aujour­d’hui de main­te­nir sa supré­ma­tie sur ce ter­rain.

Mary Pick­ford femme d'af­faires.

Quel­qu’un qui connaît bien M!ary Pick­ford nous la dépeint comme une femme d’af­faires remar­quable.

Nous n’avons pas à dou­ter de la parole de cet homme bien ren­sei­gné, puisque c’est Dou­glas Fair­banks, son mari.

— Mary, dit-il, est d’une éner­gie qui ne cesse de m’éton­ner. Elle tourne et espère tour­ner long­temps encore, mais le cinéma ne suf­fit pas à son acti­vité, elle dirige deux banques en Amé­rique, fait par­tie de plu­sieurs conseils d’ad­mi­nis­tra­tion, est membre des Chambres de com­merce de Los Angeles et de Beverly Hills, s’oc­cupe acti­ve­ment de nom­breuses oeuvres de bien­fai­sance.

Pour conclure cette liste déjà impo­sante, Dou­glas Fair­banks ajoute, fai­sant allu­sion au sport qu’il aime par-des­sus tout:

— Je sou­haite qu’un jour elle devienne pré­si­dente d’un club de golf.


UIT FILM­LAND

Leonce Per­ret, de gekende Fransche ins­ce­neer­der, werkt aan zijn film « Arthur ».

4e Vol­gens een sta­tis­tiek door het Ame-rikaansche vak­blad « Exhi­bi­tors Herald-World » gepu­bli­ceerd, zijn er in de Ver-eenigde Sta­ten 14.500 bio­sco­pen. In dit getal zijn de allerk­leinste buurt­bios­coopjes niet begre­pen.

Van deze 14.500 waren er op I Juli j.l. 10.234, 70 t.h. dus, van klank­fil­map­para-ten voor­zien; 6769 thea­ters waren in het bezit van onaf­han­ke­lijke onder­ne­mers, ter­wijl 2252 den groo­ten film­pro­du­cen­ten toe­be­hoor­den, nl. 1013 aan Para­mount, 601 aan Fox, 402 aan War­ner Bros, 119 aan RKO, 1 17 aan Loew-Metro-Goldwyn.

4266 thea­ters waren op I Juli nog niet in het bezit van klank-appa­ra­ten, doch zul­len op het einde van dit jaar « wired » zijn.

4* Op ini­tia­tief van de Romeinsche Cen­trale groep voor film­kul­tuur zijn te Rome een natio­nale film­school en een offi­cieele film­club ges­ticht. Minis­ter Bot­tai, minis­ter voor cor­po­ra­ties, heeft het voor­zit­ter­schap van de film­school op zich geno­men. Ales­san­dro Lesona, onder-staats­se­cre­ta­ris van kolo­niën, bek­leedt het voor­zit­ter­schap van de Cine Club d’Ita­lia.

Te Parijs is een nieuwe groot­scheep-sche film­pro­duc­tieon­der­ne­ming opge­richt, nl. de « Films Osso », een firma die van zich zal laten spre­ken.

4e De Hoo­ges­chool te Madrid heeft bes­list een leer­gang voor film-artis­ten in te rich­ten. Een zeer erns­tig onder­zoek was voo­raf­gaan­de­lijk inges­teld door de lei­dende per­soon­lij­khe­den van het film­vak.

Richard Dix ver­langt geen zware « cachet­ten ». Zijn aans­taande film moet hem slechts 4.000.000 fr. opbren­gen.

4e D. W. Grif­fith werd ver­bon­den door de Colum­bia Pic­tures.

4! Henny Por­ten’s eerste spreek­film « Eva’s schande », behaalt een bui­ten­ge­wone bij­val in Wee­nen.

4< Ales­san­dro Bla­setti gaat een nieuwe « Nero » draaien met Petro­lini in de titel­rol.

4< Jean Kemm gaat de zoo­veel­ste ver­fil­ming ver­we­zen­lij­ken van « De Poolsche Jood ».

4e Jean Angelo, Döljy Davis, Robert Nou­met en Made­leine Gru­thy zijn de hoofd­ver­tol­kers van « Het Laatste Wie­ge­lied » naar een novelle van Piran­dello. Righelli is er de ins­ce­neer­der van.

4e Monty Banks is voor het oogen­blik te Parijs.

4e Te Praag wordt de eerste Tzeksche klank­film beëin­digd: « Sla­vische Melo­dieën ». En ten onzent bli­j­ven al maar door de armen gekruist!

4e Een akkoord werd getrof­fen tus­schen Duitsche en Fransche film­vak­men­schen om weder­zi­jdsche invoe­ring der films te rege­len.

4e Erich Pom­mer, de gekende Duitsche film­pro­du­cer heeft een nieuwe ove­reen­komst met Ufa afges­lo­ten.

4e Anto­nio Moreno zal de hoofd­ver­tol­ker zijn van den Spaan­schen spreek­film « The Bad Man ».

APPA­REILS GRA­MO­PHONE

LES PLUS GRANDS ARTISTES LES MEILLEURS ENRE­GIS­TRE­MENTS

La Voix de son Maître

Com­pa­gnie Fran­çaise

du Gra­mo­phone

42, PLACE DE ME1R, 42. ANVERS Télé­phone: 327.42

Les grands suc­cès des films sonores