Programme from 19 to 25 Sep. 1930



Booklet

Bron: FelixArchief nr. 1968#692

This text has been generated automatically on the basis of scanned pages, using OCR software. Because of the historical typefaces used in the programme booklets, the output is not flawless.

Show the facsimiles of this programme booklet


j—~ — Pro­gramme 2 Speel wi­jzer -

Ven­dredi *| Q Samedi q/\ Di­manche f%+ Lundi t\€\ Jeudi ije sep­tem­bre iq'iq Vri­jdag ***- Za­ter­dag Zondag Maandag Don­derdag Sep­tem­ber

1- Eclair-Jour­nal

Ac­tu­alités filmées

2- Un film comique

3- Chant d Amour

Comédie dra­ma­tique

Scénario de

1- Eclair-Nieuws­berichten.

Ver­filmde ak­tu­aliteiten

2- Een komis­che film

3 Liefdezang

(La Païva)

Drama­tisch film­spel Sce­nario van

Karl VOL­MOELLER

Adapté à l’écran par Voor de rol­prent be­w­erkt door

Sam TAY­LOR

Di­recteurs artis­tiques: Kun­stlei­ders:

W. CAMERON MEN­ZIES & PARK FRENCH

Prise de vues: Op­na­men:

Karl STRUSS & O. W. BITZER

DRAMA­TIS PER­SONÆ:

Karl von Arnim William Boyd

Comtesse (Gravin) Diane des Granges Jetta Goudal

Nanon del Rayon Lupe Velez

Baron Kurt­man .... George Faw­cett

Baron Girod Al­bert Conti

Papa (Vader) Pierre .... Henry Armetta

Mon­sieur Dubrey Franklin Pang­born


CHANT D’AMOUR

En 1868, Karl von Arnim, secrétaire à 1’Am­bas­sade de Prusse, est fiancé à la Comtesse Diane des Granges. Le jeune homme ne songe qu à son amour et aux mo­ments heureux où il peut être avec la Comtesse. Une let­tre de Diane trou­ble sa quiétude, une mi­graine empêche la jeune femme d'ac­com­pa­g­ner son fiancé au bal. Le Baron Hart­man, l’Am­bas­sadeur, de­vant la mine décon­fite du jeune amoureux, lui con­seille d’aller porter à la Comtesse le con­sen­te­ment du Roi à leur mariage, con­sen­te­ment qui vient d’ar­river; cer­taine­ment cette bonne nou­velle calmera le mal de tête! Karl se précip­ite. Malgré les gestes désespères du valet, le jeune homme se dirige vers le boudoir de Diane. La Comtesse n’est pas dans cette pièce, mais cer­tains in­dices mon­trent claire­ment que celle-ci n’a pas passé sa soirée dans la soli­tude. Par un jeu de glace, Karl aperçoit en effet sa fiancée, dans sa cham­bre, se séparant ten­drement d’un homme. Avant que Karl soit revenu de sa sur­prise, l’in­connu a dis­paru par une porte dérobée.

Le jeune secrétaire se précip­ite vers la Comtesse. Celle-ci est ter­rifiée, mais espère pou­voir don­ner le change à son fiancé. Karl refuse toute ex­pli­ca­tion, et déclare qu’il épouserait plutôt une vul­gaire femme des rues, qu’une femme ayant un amant. La Comtesse jure de se venger.

Le Baron Girod, in­time de la noble dame, est chargé par elle de trou­ver une femme ca­pa­ble de la sec­on­der dans son pro­jet. Un soir, après de nom­breuses et vaines recherches, le Baron est venu s in­staller au cabaret du « Chien qui Fume ». Ses yeux sont bientôt attirés vers une jolie brune, au vis­age angélique... C’est Nanon

del Rayon, la chanteuse du cabaret, la fa­vorite des habitués, qu’elle charme par son en­train en­di­ablé.

Le Baron Girod l’in­vite à souper et, pen­dant le repas, lui pro­pose de quit­ter son mi­lieu, pen­dant un cer­tain temps, pour goûter à la grande vie, avoir des toi­lettes, des bi­joux. Il s’agit sim­ple­ment, par plaisan­terie, de ren­dre un jeune homme du monde amoureux d’elle. Nanon se laisse ten­ter. Elle quitte Papa Pierre, le pa­tron du « Chien qui Fume », ainsi que ses ca­ma­rades, et part vers l’aven­ture.

La Comtesse donne un pro­fesseur de main­tien à sa protégée. Celle-ci se plie dif­fi­cile­ment aux ex­i­gences du monde, mais sa grâce et sa beauté trou­vent là leur véri­ta­ble cadre. Diane des Granges n a pas perdu de vue sa vengeance. Elle donne une récep­tion à laque­lle elle con­vie toute la no­blesse et le corps diplo­ma­tique. Karl von Arnim ne peut se dis­penser d ac­com­pa­g­ner l’Am­bas­sadeur, mais malgré l’ac­cueil aimable de la Comtesse, cette soirée est pour lui un véri­ta­ble sup­plice.

L’at­ten­tion des invités est bientôt attirée par les pre­miers ac­cords d une jolie mélodie. Nanon com­mence à chanter. Karl, comme malgré lui, va s’ac­couder au piano et con­tem­ple la chanteuse: Il ou­blie sa rancœur et n'a plus d’yeux que pour la jeune fille. La Comtesse s’aperçoit du change­ment. Elle présente Nanon à ses invités, et, par un signe con­venu, lui in­dique le jeune homme dont elle devra se faire aimer.

Les événe­ments don­nent sat­is­fac­tion à Diane. Karl ne cache pas que Nanon lui plaît, mais la jeune fille se laisse pren­dre à son pro­pre jeu et ou­blie qu'elle doit sim­ple­ment tenir un rôle. Le Baron Girod,

LES BIÈRES POUR TOUS LES GOUTS

PIL­SNER URQUELL

PALE-ALE

BOCK GRU­BER SCOTCH-ALE

SPATEN­BRAU

MU­NICH

SPE­CIALITES:

SALLES POUR BAN­QUETS


SPLITTE!? EPÖ?ËS

rOURPÊUP5

qui s’est pris de sym­pa­thie pour sa pe­tite protégée, lui ouvre les yeux... il lui rap­pelle la différence so­ciale qui ex­iste entre I le jeune homme et elle... elle ne doit pas ou­blier son passé; Karl, sachant la vérité, n’au­rait plus que du mépris pour elle. Le jeune secrétaire a an­noncé sa vis­ite, Na-non le reçoit la mort dans l’âme. Karl fait l’aveu de son amour et lui de­mande de bien vouloir être sa femme. La jeune \ chanteuse éclate en san­glots, mais refuse

(sans vouloir don­ner d’ex­pli­ca­tion. Karl la quitte en lui remet­tant une rose... Si Na-non lui en­voie cette fleur, c’est qu elle con­sen­tira.

La Comtesse a en­tendu toute la con­ver­sa­tion. Elle s’em­pare de la rose que Na-non a laissé échap­per. Elle con­va­inct la jeune fille que le bon­heur est là, que le men­songe n’est rien, et sans laisser le ' temps d’une réponse, sonne pour faire remet­tre la fleur à Karl von Arnim. Nanon I ne de­mande qu’à coire... dans sa re­con-j nais­sance, elle bénit la Comtesse qui lui I de­mande comme faveur de lui laisser of-? frir le dîner de mariage.

Karl et Nanon ou­blient ce qui n’est pas eux, mais la Comtesse pense tou­jours à sa vengeance. Le soir du mariage, elle an­nonce une sur­prise à ses invités, et leur offre un con­cert. La mariée re­connaît avec ter­reur les mu­si­ciens: ce sont ses an­ciens ca­ma­rades du «Chien qui Fume». Papa Pierre, de son côté, re­connaît sa pe­tite chanteuse, mais prévient ses com­pagnons pour qu’ils ne com­met­tent pas d’im­pair. Aimable­ment, la Comtesse prie Nanon de chanter sa ro­mance fa­vorite. Celle-ci, ac­cablée, ne peut re­fuser, mais bientôt, les nerfs à bout, elle éclate en san­glots et tombe dans les bras de Papa Pierre. Karl se précip­ite et de­mande une ex­pli­ca­tion. Nanon lui ap­prend qu elle a chanté autre­fois au Cabaret du « Chien qui Fume ». De­vant la con­ster­na­tion du jeune secrétaire d’Am­bas­sade, la Comtesse éclate d’un rire ironique et lui dévoile son plan de vengeance. La pe­tite chanteuse se révolte de­vant une telle hypocrisie, elle ap­prend à tous les invités le rôle tenu par la noble dame, et après avoir crié son amour à son mari, elle lui rend sa lib­erté et s’en­fuit.

Au Cabaret, la pe­tite chanteuse a retrouvé les an­ciens habitués, mais son en­train n’ex­iste plus... elle est main­tenant comme un corps sans âme. Lorsqu’elle chante la ro­mance que Karl aimait tant, elle voit partout l image de son mari, c est à lui seul qu elle pense. Un soir, cette hal­lu­ci­na­tion prend corps, de­vant elle Nanon aperçoit le jeune homme qui n’a pu l’ou­blier, et qui, malgré les préjugés, vient rechercher celle qu’il trouve digne d’être sa femme.


LIEFDEZANG

Karl von Arnim, sec­re­taris aan het Prui­sisch gezantschap, in 1868, was ver­loofd met Gravin Diane des Granges. Op zek­eren dag moet hij, gan­sch on­verwachts, er­varen dat deze laat­ste hem bedriegt. Hij weigert naar welke uit­leg­ging ook te luis­teren en vertrekt. — De Gravin zweert zich te zullen wreken. Baron Girod, die bij de in­tiemen der edele dame be­hoort, kri­jgt op­dracht van de Gravin een vrouw te vin­den, die haar boos opzet kan ten uitvoer bren­gen. Na veel nut­teloos zoeken leert de Baron, in het kabaret «De Rook­ende Hond» Nanon del Rayon ken­nen, de zang­ster van het lokaal.

Hij nood­igt ze uit en stelt ze voor, ti­jdelijk dit bestaan te ver­laten om een rijk leven te lei­den, toi­let­ten en juwee­len te kri­j­gen. Het komt er slechts op aan een jonge man ver­liefd te maken.

Nanon laat zich overre­den en wil het avon­tuur wagen. De Gravin laat het meisje opvoe­den, vol­gens de regels van haar nieuwen stand, maar vergeet haar wraak­plan­nen niet.

Zij richt een avond­feest in, waarop zij de adel en het diplo­ma­tisch korps uit­noo-digt. Voor Karl von Arnim, ver­plicht de gezant te vergezellen, is dezen avond een ware martel­ing.

Maar wan­neer Nanon, met haar fluwee-lige stem, een zoete melodie zingt, wordt al zijn aan­dacht op het meisje geves­tigd.

Wan­neer de Gravin ze aan haar genoo-dig­den voorstelt, doet zij haar teeken, welke jonge man op haar moet ver­liefd wor­den.

De gebeurtenis­sen geven Diana gelijk. Karl ver­bergt niet dat Nanon hem be­valt. Maar het jonge meisje laat zich van­gen door haar eigen spel en vergeet dat zij yj

slechts « een rol ver­tolkt ». Baron Girod, die sym­pa­thie voor haar op­vatte, opent haar de oogen en toont ze aan, welke so­ciale af­grond beide scheidt. Zij be­gri­jpt. Wan­neer Karl haar zijn liefde bekent, barst zij in snikken los, zon­der nochtans de reden van haar smart te verk­laren. Karei vertrekt en geeft ze een roos... Zoo zij ze hem zendt, is het een teeken dat zij zal toestem­men.

De Gravin heeft het gesprek afgeluis­terd. Zij neemt de roos en geeft bevel, dat men ze Karl von Arnim drage en over­tu­igt het meisje, dat zij het geluk moet gri­jpen. Zij zelf zal het huwelijks­feest-maal aan­bieden.

En ter­wijl Karl en Nanon de gan­sche wereld ver­geten, denkt de Gravin aan haar wraak.

D'en avond van het huwelijk, kondigt zij een ver­rass­ing aan: een con­cert. En met ontzetting herkent Nanon in de muzikan­ten haar oude kam­er­aden van « Den Rook­enden Hond ».

Wel tra­cht zij haar zenuwen te bed­win­gen en zingt zij haar geliefkoosde ro­mance. Tot zij, te zeer door de on­troer­ing vast­ge­grepen, neer­stort in de armen van Vader Pierre. Karl snelt naar haar toe en vraagt een uit­leg­ging. En zij bekent hem dat zij eens zang­ster was in de taveerne van Vader Pierre.

Met cynis­chen lach verk­laart de Gravin als­dan haar boos opzet. Maar Nanon zal dan aan al de genood­ig­den de schandige rol open­baren der « edele dame » om, na haar groote liefde voor haar man uit­geschree­uwd te hebben, hem zijn vri­jheid weergevende, weg te vluchten, terug naar de « Rook­ende Hond ».

Maar zij is er nog slechts een lichaam, zon­der ziel. Tot Karl, op zek­eren dag, in de taveerne ver­schi­jnt en, alle vooroor-dee­len ten spijt, zijn vrouwtje meevo­ert, naar hun bei­der huis.

GLOBE

Le Globe est une bois­son rafraîchissante d’une pureté et d’une fi­nesse in­com­pa­ra­bles.

Son goût ex­quis, son par­fum suave et sa déli­cieuse fraîcheur, lui ont valu son surnom —

L'AME DU CIT­RON

CcDSûyEDîSHH­HEIS = LON­DON


LUPE VELEZ

Tot een re­porter liet de Mex­i­caan­sche film­star Lupe Velez zich vol vreugde uit over Amerika.

Of ik van dit land houd? Zeker! Ik houd van de Vereenigde Staten: ik ben er vrij. Ik kan er doen, waar ik plezier in heb. In Mex­ico is een meisje steeds vergezeld van haar moeder of tante of «duen-na». Want als zij alleen uit­gaat, dan wor­den de hoof­den bi­jeengesto­ken en spreekt men er schande over en zegt men: dat meisje deugt niet... Maar hier... hier zijn geen duenna’s, hier kan ik de straat cp-gaan, moed­erziel alleen en men zal het gewoon vin­den. In Miex­ico werd ik steeds be­waakt, want de Mex­i­caan­sche jonge­man­nen kun­nen rare spron­gen maken

maar ik houd er niet van be­waakt te wor­den, ik kan wel voor mij zelf zor­gen. En nu zorg ik voor mi­jzelf, zon­der hulp van vader of moeder, broeder of duenna.

Hier kan ik rooken. In Mex­ico rooken de meis­jes niet... alleen de cabaret-girls. E,n weet u van wie ik leerde rooken? Van ... mijn groot­moeder. Die wist hoe zij mij moest opvoe­den tot een meisje-van-dezen-tijd. Op een avond zeide zij: « Lupe, van avond komt ge bij mij... dan rooken en praten we wat teza­men. » Vaak zat ik tot twee, drie uur in den mor­gen met haar te praten, over alles, over groote en over kleine din­gen. Zij had veel lev­enser­var­ing en kon mij daar­door vaak helpen als ik in moeil­ijkhe­den zat.

Toch rook ik niet meer zooals vroeger. Ik geloof, dat ik het toen ook buitenge­woon over­dreven heb... omdat ik het in­ter­es­sant vond, dat een meisje van mijn leeftijd al rookte. Nu rook ik gemid­deld twee sigaret­ten per dag. Dat is meer dan ge­noeg, want ik houd veel van zin­gen en

kan dat alleen, wan­neer ik niet te veel gerookt heb.

Wan­neer ik met moeder op vis­ite ging, dan moest ik mij steeds op den achter­grond houden. Wan­neer er heeren in het gezelschap waren, mocht ik ze niet aanspreken en als zij tegen mij lachten, zelfs zon­der de min­ste be­doel­ing, dan toch moest ik mijn oogen zedig neer­slaan. Ik geloof, dat door deze oud­er­wetsche toe­s­tanden, door deze con­ven­tie, het Mex­i­caan­sche meisje er niet op vooruit­ge­gaan is. Men heeft van haar ie­mand gemaakt, die vaak leu­gen­t­jes verzint en « smoest », om zelf ook eens buiten de knel­lende ban­den van vader, moeder of duenna een pretje te hebben. Als meisje moogt ge in Mex­ico niet lachen en praten en zeggen wat ge meent. Ge zegt maar steeds: « Si senor »... dat is al meer dan ge­noeg, vindt « men ». Maar hier, in de Vereenigde Staten...

Hier ben ik vrij. Hier kan ik praten, lachen, vrien­den maken. Dte heeren praten met de dames als vrien­den. Zij zijn geen vreem­den van elkaar, het meisje beschouwt hier den jon­gen niet als haar natu­urlijke vi­jand. Wat is dat alles heer­lijk. De jon­gens staan hier in rijen, wan­neer er een aardig meisje te zien is. Ze spreken er elkaar over aan, zij wi­jzen elkaar den weg, om het schoone dametje te zien... Wat steekt daar voor slechts achter? In Miex­ico zou men dat alles heel ver­keerd vin­den. Mhar ik weet nu, dat zij daar on­gelijk hebben. Een meisje is ook een men­sch, wie niets men­sche­lijks vreemd is...

Hier kan ik naar een danc­ing gaan en er bli­jven zo­olang ik wil. Maar in Mex­ico zei mijn moeder, wan­neer het tegen tienen


liep:

« Lupe, wij moeten naar huis, want ge weet: vader wil vroeg naar bed ». Is dat niet belache­lijk. Vader is daar de baas, als vader om negen uur naar bed gaat, dan moet het heele huishouden om negen uur naar bed. Lodewijk de Veer­tiende zei: « De staat ben ik », maar de Mexi-caan­sche vader: « De fam­i­lie ben ik ».

Ik ga al­tijd met mijn broer uit, die iets jonger is dan ik. Ik houd veel van hem. « Mten » denkt al­tijd, dat wij ver­loof­den zijn. Mij best. Ik heb veel plezier met hem en een « ver­loofde » zou niet zoo goed en lief voor mij kun­nen zijn als hij. Soms, wan­neer wij in een cabaret zijn vraagt hij hardop, zoo­dat ieder het hooren kan: « Lupe, geef mij een sigaret ».

Dht doet hij om een man, een kerel te lijken...

In Miex­ico is het een hel om getrouwd te zijn voor een zelf­s­tandig-wil­lende vrouw. Want de man kan alles doen wat hij wil, de vrouw heeft niet te willen. Hij kan naar Danc­ings gaan en er zoo lang bli­jven als hij wil, zijn vrouw moet thuis bli­jven en... zwi­j­gen. Want al wat zij zegt als ver­wijt is te veel gezegd...

Wan­neer de vrouw uit­gaat en laat thuis komt is « de heer der schep­ping » uiterst ver­toornd en moet hij dadelijk weten, waar zij ge­weest is. Want wat is hij steeds kwaad­denk­end. En als zij het verteld heeft, gelooft hij het niet en maakt ruzie. En iedereen geeft hem gelijk...

O zeker, meis­jes on­der­ling mogen met elkaar om­gaan. Zij vor­men par­ti­jt­jes, komen op de tea. Mbar zegt u eens eerlijk: Wat is er voor aardigheid aan? Want u weet natu­urlijk waarover het gesprek gaat, over aller­hande fu­tiliteiten, mooie japon­nen, aardige hoed­jes... Thuis vertelt ge, dat ge naar zoo n tea gaat. Maar dat doet ge natu­urlijk niet, want ge belt uw

vriend op en spreekt met hem af. En als dat klaar is belt ge uw vriendin op, waar ge eigen­lijk moet tea-en en zegt:

« Wan­neer moeder op­belt en vraagt: « Fan­nie, is Lupe hier? », dan zegt ge natu­urlijk: »Ja, mevrouw », en als ze me dan aan den hoorn wil hebben, dan moet ge de verbind­ing ver­breken... »

Zoo, ziet u... leu­gens, leu­gens, leu­gens. Toen ik voor het eerst in Hol­ly­wood ver­scheen, was het als danseres in The Miu­sic Box Revue. Mijn moeder en broers en zusters had­den mij in den steek gelaten en waren niet mee gegaan. Ik was bang na afloop der voorstellin­gen alleen over straat te gaan, omdat ik steeds aan Miex­ico dacht. Maar er was een vriend, die mij steeds thuis bracht.

In de revue was Fan­nie Brice de «ster». Wat was zij lief tegen mij. Zij nam mij steeds bij de hand en lei­dde mij naar het tooneel voor het pub­liek, en zei:

« Hier ziet u Lupe Velez, zij is een be­gin­nelinge, maar heeft een mooie toekomst ». En dan werd er geap­plaud­is­seerd. Zoo hielp zij mij over de plankenkoorts heen.

Op het oogen­blik is alles even mooi. Ik heb een prachtig con­tract bij United Artists. Ik draag mooie kleeren. Ik kan dansen, zooveel ik wil en zin­gen en vrij ademhalen. Iederçn dag kan ik Norma Tal­mad-ge zien en David Wark Grif­fith en Miss Swan­son. Ik zeg tegen hen: « Hello », en zij antwo­or­den eve­neens « Hello ».

Ik heb een eigen auto en een neger, Nar­cis­sus, die mij rijdt. Wan­neer ik hem wil ver­schrikken, dan zet ik groote oogen op en zeg: « Gij leel­ijke, slechte Nar­cis­sus, wat hebt gij nu weer gedaan? » En dan kruipt hij in elkaar. Vreemd, want ik ben toch een klein meisje en eerlijk gezegd, niet veel waard al noemt men mij hier ook het » katje van het witte doek ».


RE­SERVE

VOOR­BE­HOUDEN

AAN

DE MEU­LE­NAERE

Soms rijd ik wel eens alleen uit... 30, 40, 50 K. M'. in het uur. Vaak ver­schi­jnt er een agent mid­den op den weg en moet ik stop­pen.

« Weet u wel, hoe hard u rijdt? »

Maar ik kijk den man dan erg droe­vig en terneerges­la­gen aan.

« Ik wist niet, dat het zoo hard ging », antwo­ord ik dan, « ik wist het werke­lijk niet ».

E,n de agent:

« Voor dit­maal zal ik u nog laten ri­j­den, maar een vol­gende maal... »

Langzaam rijd ik weg, tot hij uit het gezicht is, dan schakel ik de ver­snellin­gen over en gaat het er weer op los. Want ik vind het zoo heer­lijk!

Ja, ik houd van de Vereenigde Staten... Hier ben ik vrij, hier kan ik dansen, sprin­gen, zin­gen, au­tori­j­den, hier kan ik alles doen wat mijn hart begeert.

Leve de Vereenigde Staten van No­ord-Amerika!

’’CHANT D’AMOU V’ et la Presse Anglaise

Sun­day Pic­to­r­ial:

« 11 est vrai­ment récon­for­t­ant de retrou­ver dans a Chant d’Amour » le véri­ta­ble, le grand D. W. Grif­fith. Avec qua­tre ex­cel­lents artistes, tels que Lupe Velez, William Boyd, Jetty Goudal et George Law­cett, D. W. Grif­fith a pro­duit en im­ages son scénario de façon char­mante. Ce qu'il y a de délicat et de di­rect dans son récit dra­ma­tique, élèvent ce film à un haut degré d’émo­tion. « Chant d’Amour » mon­tre que Grif­fith est de nou­veau complètement maître de son art, et ce n’est pas là un événe­ment de mince im­por­tance dans l’his­toire de l’art cinématographique. »

Bio­scope:

« C'est une pro­duc­tion pit­toresque et bien jouée. Le scénario est intéressant et la réal­i­sa­tion de réelle qualité. Lupe Velez est jolie char­mante dans son rôle de la Païva et porte les cos­tumes de l'époque avec grâce et dis­tinc­tion. Jetta Goudal est ex­cel­lente et William Boyd, George Law­cett et Al­bert Conti méri­tent des éloges. Les décors sont tout-à-fait réussis, et les cos­tumes et l’at­mo­sphère Sec­ond-Em­pire en font un film plein de couleur. »

Caily Chron­i­cle:

« Chant d’Amour » est un film par­ti­c­ulière­ment intéressant du fait que la force de cette pro­duc­tion mon­tre que D. W. Grif­fith a pleine­ment retrouvé ses ca­pacités di­rec­to­ri­ales de naguère. Tous ceux qui ai­ment une his­toire vi­vante et pleine d’émo­tion doivent voir uChant d’Amour».

The Im­pe­r­ial:

« D. W. Grif­fith n'a ja­mais réalisé un film plus beau que celui-ci. Ce n’est pas un sujet épique comme cer­taines de ses oeu­vres antérieures, mais une his­toire d’amour très hu­maine, réalisée avec beau­coup de mag­nif­i­cence et in­terprétée par une im­pec­ca­ble dis­tri­b­u­tion. Lupe Velez ect déli­cieuse à voir dans son rôle de la Païva. Jetta Goudal, très jolie elle aussi, joue le sien avec un égal tal­ent. Il y a d’intéressantes et pit­toresques scènes à la cour de Nappléon III, sur un yacht et dans un cabaret parisien. Quant aux décors ils sont d’une grande beauté. En résumé, k Chant d’Amour» con­stitue un spec­ta­cle de choix, con­venant par­ti­c­ulière­ment aux salles fréquentées par un pub­lic choisi. D. W. Grif­fith ef­fectue avec ce film une « rentrée » sen­sa­tion­nelle.


RE­SERVE

VOOR­BE­HOUDEN

AAN

DE MEU­LE­NAERE

Soms rijd ik wel eens alleen uit... 30, 40, 50 K. M. in het uur. Vaak ver­schi­jnt er een agent mid­den op den weg en moet ik stop­pen.

« Weet u wel, hoe hard u rijdt? »

Maar ik kijk den man dan erg droe­vig en terneerges­la­gen aan.

Ik wist niet, dat het zoo hard ging », antwo­ord ik dan, « ik wist het werke­lijk niet ».

E,n de agent:

« Voor dit­maal zal ik u nog laten ri­j­den, maar een vol­gende maal... »

Langzaam rijd ik weg, tot hij uit het gezicht is, dan schakel ik de ver­snellin­gen over en gaat het er weer op los. Want ik vind het zoo heer­lijk!

Ja, ik houd van de Vereenigde Staten... Hier ben ik vrij, hier kan ik dansen, sprin­gen, zin­gen, au­tori­j­den, hier kan ik alles doen wat mijn hart begeert.

Leve de Vereenigde Staten van No­ord-Amerika!

’’CHANT D’AMOU V” et la Presse Anglaise

Sun­day Pic­to­r­ial:

« 11 est vrai­ment récon­for­t­ant de retrou­ver dans « Chant d’Amour » le véri­ta­ble, le grand D. W. Grif­fith. Avec qua­tre ex­cel­lents artistes, tels que Lupe Velez, William Boyd, Jetty Goudal et George Faw­cett, D. W. Grif­fith a pro­duit en im­ages son scénario de façon char­mante. Ce qu’il y a de délicat et de di­rect dans son récit dra­ma­tique, élèvent ce film à un haut degré d’émo­tion. « Chant d’Amour » mon­tre que Grif­fith est de nou­veau complètement maître de son art, et ce n’est pas là un événe­ment de mince im­por­tance dans l’his­toire de l’art cinématographique. )

Bio­scope:

« C’est une pro­duc­tion pit­toresque et bien jouée. Le scénario est intéressant et la réal­i­sa­tion de réelle qualité. Lupe Velez est jolie char­mante dans son rôle de la Païva et porte les cos­tumes de l’époque avec grâce et dis­tinc­tion. Jetta Goudal est ex­cel­lente et William Boyd, George Faw­cett et Al­bert Conti méri­tent des éloges. Les décors sont tout-à-fait réussis, et les cos­tumes et l'at­mo­sphère Sec­ond-Em­pire en font un film plein de couleur. »

Daily Chron­i­cle:

The Im­pe­r­ial:

« D1. W. Grif­fith n’a ja­mais réalisé un film plus beau que celui-ci. Ce n’est pas un sujet épique comme cer­taines de ses œuvres antérieures, mais une his­toire d’amour très hu­maine, réalisée avec beau­coup de mag­nif­i­cence et in­terprétée par une im­pec­ca­ble dis­tri­b­u­tion. Lupe Velez est déli­cieuse à voir dans son rôle de la Païva. Jetta Goudal, très jolie elle aussi, joue le sien avec un égal tal­ent. Il y a d’intéressantes et pit­toresques scènes à la cour de Nappléon III, sur un yacht et dans un cabaret parisien. Quant aux décors ils sont d’une grande beauté. En résumé, u Chant d’Amour» con­stitue un spec­ta­cle de choix, con­venant par­ti­c­ulière­ment aux salles fréquentées par un pub­lic choisi. D. W. Grif­fith ef­fectue avec ce film une « rentrée » sen­sa­tion­nelle.


.—PROCHAINE­MENT

EERST­DAAGS S

UN AMANT

SOUS LA

TER­REUR

EEN MI.​NNAAR

ONDER HET

SCHRIK­BE­WIND

d'après la pièce

SO­PHUS

Mise en scène

naar het tooneel­stuk

van

MICHAELIS

In­sce­neer­ing

van

A. W. SAND­BERG

La pièce qui a fourni le scénario est d’un au­teur des plus réputés d’Alle­magne et a connu le plus grand succès sur les prin­ci­pales scènes de la langue alle­mande, mais a été traduite et jouée hors de ce pays. Le scénar­iste Nor­bert Falk, est cer­taine­ment le plus Connu, un des meilleurs scénar­istes alle­mands de même que son col­lab­o­ra­teur Lieb­mann. Quant à l’in­terprétation, qui ne connaît les noms si sou­vent ap­plaudis de ces grands

artistes qui nous ont si sou­vent émus ou charmés: Costa Eck­mann, un des plus beaux, des plus émou­vants et des plus pro­fonds artistes suédois; la belle et séduisante Diomira Ja­cobini; la char­mante et gra­cieuse Ka­rina Bell; Fritz Ko­rt­ner, puis­sant et émou­vant de force et de sobriété; Wal­ter Rilla, jeune pre­mier, qui, dans ce film, nous ap­paraît sous un em­ploi différent.

La réal­i­sa­tion est signée du grand met-

In­terprètes: Ver­tolk­ers!:

DIOMIRA JA­COBIN! KA­RINA BELL GOSTA ECK­MANN FRITZ KO­RNER WAL­TER RILLA


teur en scène A. W. Sand­berg et est en tous points marquée d’un goût, d’une sûreté et d’une grandeur qui font de « UN

AMANT SOUS LA TER­REUR », un film

de haute classe et im­pec­ca­ble de tenue.

A. W. Sand­berg a traité les pas­sages de la Ter­reur qu’il évoque avec une fidélité et un re­spect qui emeu­vent. L’ac­tion est menée dans une note d’une déli­catesse et d’un grandiose qui at­tachent le spec­ta­teur par l’in­ten­sité vrai­ment prodigieuse des sen­ti­ments et la façon magis­trale dont ils

cent ex­primés par les grands artistes qui les vivent.

Un film de haute tenue, d une im­pec­ca­ble réal­i­sa­tion, d’une in­terprétation de tout pre­mier ordre et surtout un film qui émeut, qui grandit l’âme des spec­ta­teurs, qui les élève aux plus hauts som­mets de la grandeur hu­maine, telles sont les car­actéris­tiques de « UN AMANT SOUS LA TER­REUR », qui a fait partout une carrière ex­cep­tion­nelle et qui sera un des plus beaux films qui aient été of­ferts au cours de cette sai­son.

MAI­SON BOL­SIUS

11, COURTE RUE PORTE AUX VACHES, 11

(Bn face do Canal an Fro­mage)

Tout ce qui con­cerne le ménage Foy­ers à Feu con­tinu "Jan Jaarsma" Grand choix de Voitures d'en­fants

Paiement au comp­tant et à terme Téléphone: 257,85 Chèques postaux: 782,01

Choco­lat

Jïïar­tottgia

le meilleur


/Rai­son Jules Peeters ETAB­LISSE­MENTS THIE­LENS

42, RUE OM­MEGANCK, 42

Rue Hou­blonnière, 14 An­vers AN­VERS TÉLÉPHONE: 577.58

w. Lu­mi­naires J art. Je style

FONDÉE EN 1870 et mo­Jerne

w. -—' Toutes réal­i­sa­tions d éclairage artis­tique

Spécialité de Ckaufïage et Lclairage

TAPIS " i; - en tous gen­res TIS­SUS sci­en­tifique C-E-S 42, RUE OM­MEGANCK,, AN­VERS Con­ces­sion­naire ex­clusif des pro­duits ZEISS-IKON pourl éclairage

LINOLEUM etc. Ap­pareils pour vit­rines, ma­g­a­sins, bu­reaux, écoles, ate­liers, éclairage pub­lic, de façades, etc. TÉL. 262.23 Four­nisseur de la Société Royale de Zo­olo­gie d’An­vers

De aan­kleed­ing van een film

Zijde en satijn, cam­era’s en film, schoonheid en emotie zijn de meest gewilde zaken in Hol­ly­wood. De cam­era’s en film zijn natu­urlijk noodig voor het fo­tografeeren van de stars, de zijde en het satijn tra­chten de schoonheid nog meer luis­ter bij te zetten.

Vele duizen­den me­ters kost­bare stof­fen wor­den jaar­lijks in de filmkolonie ge­bruikt. In Para­mount’s Hol­ly­wood­sche stu­dio’s heeft men uit­gerek­end, dat het jaar­lijksche kwan­tum de 15.000 meter nog over­schri­jdt.

Chif­fon, fluweel, satijn, crêpe, goud- en zil­ver­weef­sel en wollen en ka­toe­nen stof­fen, vor­men de voor­naam­ste benood­igd-heden voor de cos­tu­umafdeel­ing.

De be­hang­erij ge­bruikt meest damast, fluweel, vi­t­ragestof­fen en ar­tike­len als gew­even ran­den en dergelijke. Hon­der­den meter mous­se­line wor­den aangewend voor muurschilder­i­jen, ter­wijl voor geschilderde ach­ter­doeken op groote schaal van zwaar lin­nen ge­bruik gemaakt wordt.

Een gede­tailleerde lijst toont aan, dat alleen in de Para­mount stu­dio’s het jaar­lijksche ver­bruik van gew­even stof­fen ongeveer het vol­gende bedraagt: 500 meter fluweel, 1000 meter chif­fon, 800 meter satijn, 500 meter goud- en zil­ver­weef­sel, 1000 meter kant, 2000 meter ka­toe­nen stof­fen. Deze ci­jfers wer­den opge­maakt door Frank Richard­son, chef van de af-deel­ing cos­tumes.

Jacob Pretz, chef van de be­hang­erij, gaf de vol­gende ci­jfers voor zijn afdee-ling: 2700 meter damast en bro­caat, 2500 meter velours, 2500 meter vo­er­ingstof­fen en 800 meter mous­se­line.

Bei­den leg­den den nadruk op het feit, dat het komende pro­duc­tie­jaar dezer ci­jfers heel goed rad­i­caal kan wi­jzi­gen. Het tex­tielver­bruik varieert natu­urlijk met het pro­duc­tierooster van de maatschap­pij. Som­mige films hebben slechts n klein aan­tal rollen en vereis­chen de medew­erk­ing van hon­der­den spel­ers en een groot aan­tal uit­ge­breide toonee­len. Zoo had men bi­jvoor­beeld nog on­langs 700 fig­u­ran­ten noodig in een tijd, waarin de sleep­japon in hoog aanzien stond; het valt licht te be­gri­jpen, dat voor een zoo groot aan­tal spel­ers ook een geweldige ho­eveel­heid stof noodig was.

Alleen voor de cos­tu­ums van de vrouwelijke fig­uren waren de vol­gende ho­eveel­he­den stof noodig; 100 meter fluweel, 300 meter chif­fon, 200 meter satijn, 100 meter goud­weef­sel, 25 meter kant, 50 meter wollen stof­fen, 500 meter satinet en 600 meter ratiné. Een groot kwan­tum bont, waaron­der de fi­jn­ste kwaliteit her­melijn, werd ook nog ge­bruikt.

De voor­raad be­hang­ersstof­fen, die voor deze film aangewend werd, was eve­neens zeer aanzien­lijk. Vijf-en-vi­jftig grootsch opgezette toonee­len, waaron­der de troon­zaal van Lodewijk XI en het in­terieur van de Notre-Dame, moesten wor­den bek­leed. Aangezien de film een 100 pet. Tech­ni­color pro­duc­tie wordt, is een buitenge­wone zorg besteed aan het kiezen van de rijk­ste kleuren voor deze dec­ora-tiestof­fen. Natu­urlijk wer­den voor deze di­verse ach­ter­doeken en muurschilderin­gen weer ver­schei­dene duizen­den me­ters lin­nen beschilderd.

Een staf van acht per­so­nen, was meer dan drie weken bezig met het pre­pa­ree-ren van de dec­o­raties, ter­wijl in de cos­tu­umafdeel­ing door ruim hon­derd coupeuses en naais­ters gew­erkt werd, om alle cos­tu­ums op tijd gereed te kri­j­gen.


L'en­seigne­ment par

Jk près le phono­graphe, le cinéma va! faire son entrée au Con­ser­va­toire de

D’après le quo­ti­dien 1 « In­tran­sigeant », Ml. Georges Wagne em­ploiera désor­mais pour ses cours de mi­mo­gra­phie plas­tique, le cinéma ralenti ou accéléré.

— Je crois avoir trouvé une méthode d’en­seigne­ment nou­velle, es­time Ml. Georges Wagne. J’ai re­marqué que beau­coup d’élèves, après avoir suivi les cours du Con­ser­va­toire assez longtemps, en sont en­core à com­met­tre les fautes les plus élémen­taires. Sou­vent, cepen­dant, ils ont saisi la démon­stra­tion que je leur ai faite. Mais il ne suf­fit pas que l’élève ait com­pris, il faut qu il se sou­vi­enne et que l’ex­pres­sion et le mou­ve­ment ap­pris soient exécutés ainsi qu’un réflexe, sans ef­fort de pensée. On n’ar­rive à ce résul­tat qu’avec beau­coup de tra­vail, par suite beau­coup de temps dépensé.

» Vous devez com­pren­dre qu’il m est im­pos­si­ble de répéter les mêmes choses à l’in­fini. C’est pourquoi j’ai cherché une méthode per­me­t­tant une étude sim­plifiée pour l’élève et un cours plus facile pour le pro­fesseur.

» J’ai choisi le cinéma comme col­lab­o­ra­teur.

» M1. Rabaud, à qui j’ai soumis ce pro­jet, l'a ac­cueilli avec beau­coup de sym­pa­thie. Et, l’année prochaine, le cinéma sera de­venu pro­fesseur de plas­tique, comme le disque est déjà pro­fesseur de chant. Après les cours, nous tournerons des bouts d’essai pour chaque élève; celui-ci pourra se re­garder à loisir et juger lui-même ses qualités, ce qui est bon, mais surtout ses défauts, ce qui est meilleur.

» Après, nous pro­jet­terons les ex­pres­sions des grands artistes de théâtre et de

le film et le disque

cinéma. Nous irons du sim­ple au com­posé, suiv­ant la meilleure for­mule péda­gogique pos­si­ble. Le ralenti comme 1 accéléré sera aussi d'une grande utilité. Comme vous le voyez, le cinéma sera un pro­fesseur par­fait, sans im­pa­tience, se prêtant mer­veilleuse­ment à l’étude de toutes les formes de l’art si dif­fi­cile, qu’est la mim­ique.

» Si dif­fi­cile, in­siste le grand artiste. Si vous saviez la différence in­fime et cepen­dant énorme qu’il y a entre une ex­pres­sion et une gri­mace! »

Voilà un grand progrès qui fa­cilit­era la tâche des élèves et celle, si in­grate, du pro­fesseur.

N’est-ce pas un très bon ex­em­ple à suivre par le Con­ser­va­toire royal fla­mand de notre ville. 11 faut être à la page et rechercher les moyens les plus ef­fi­caces. N’ar­rive­ri­ons pas les derniers!

Les films sonores et la médecine

Deux films par­lants éduca­teurs sur des su­jets de médecine, furent montrés récem­ment aux 4.000 délégués de l’As­so­ci­a­tion médi­cale améri­caine, qui s’étaient réunis à étroit dans le plus grand hall de la ville.

En réponse à un ques­tion­naire posé à chaque délégué, 95 p.c. votèrent en faveur du par­lant comme moyen d’éduca­tion.

Une mo­tion fut égale­ment passée par la con­ven­tion, au­torisant le président un comité pour étudier la valeur des films sonores comme ad­ju­vant à l’en­seigne­ment de la médecine et pour con­stituer un jury chargé d’ap­prou­ver ou de re­jeter le film sonore ap­pliqué à cet art.

Pourquoi de­mande-t-on PARTOUT LES THÉS et CAFÉS 5 ! De HOE­DEN van Ker­ck­hove

Cupérus Chapel­lerie Cen­trale

De sck­oon­ste van model

2 De goed­koop­ste in prijs

• Parce que c’est une mai­son de con­fi­ance, fondée De beste in kwaliteit De licbt­ste in gewiekt

J en 1823 K » 3 Dambrug-g-es­traat,10 î —

HUIS

DON­NEZ

Wiegstraat, 17"19

bij de Meir­brug

Tele­foon 257.00

Sinds 1866 het degelijk­ste voor uw Handw­erken, Kousen en brei­goed, Zijde, Ka­toen. Garen. — Alle Benood­ighe­den —

MAI­SON

DON­NEZ

Rue du Berceau, I7"19

près du Pont-de-Meir Téléphone 257.00

Depuis 1866 la meilleure pour vos Ou­vrages de mains, Bon­neterie Soies, Co­tons, Mer­ceries, — Toutes Four­ni­tures. —


I M.​VanHeurck&C

I 15, Champ Vlem­inck, 15

Rue Gérard, 6 I AN­VERS

! AU­TO­MO­BILES;

iMIN­ER­VAl

AU MONO­POLE!

GRANDE MAI­SON DE BLANC 35, Marché au Lait Téléphoné 272,00rue Vlem­inck,

COU­VER­TURES COU­VRE-LITS LIN­GERIE

STORES RIDEAUX

LINGE DE TABLE BON­NETERIE

Remise de 10°/o aux mem­bres de la’’Ligue des familles nom­breuses”

La palette des couleurs

Un pho­tographe améri­cain s’est amusé à con­stru­ire une véri­ta­ble palette i des couleurs en prenant quelque­sunes des plus grandes vedettes améri­caines en manière d in­spi­ra­tion.

L’idée était char­mante... et nou­velle. (On a tant com­paré les femmes et les fleurs, qu’il fal­lait bien un re­nou­velle­ment) .

Voici donc cette palette psy­chologique et ir­ra­di­ante, puisqu’elles n est com­posée que d'étoiles.

Le blanc: Mary Pick­ford. La lumière ne peut être peinte sans le blanc, et, par cela même, au­cune autre couleur ne peut pren­dre sa place.

Le jaune cit­ron: C’est Ann Hard­ing, et c’est, tout au haut de l’in­cendie, la pointe jaune, dansante, de la flamme. C est aussi la lumière pâle du soleil, en hiver.

L-e jaune de chrome: Couleur des gi­tanes, prim­i­tive, élémen­taire. Voici Lupe Velez.

Le ver­mil­lon: Vi­brante, dom­i­na­trice, pleine de dy­namisme en sa teinte hardie, telle est Clara Bow.

Rose ar­dent: Es­telle Tay­lor. Beauté riche, pro­fonde, couleur fon­due des roses et des rubis.

Le vi­o­let de cobalt: Tout près de la fragilité et à cause de cela d’une somp­tu­osité précieuse. A la fois féminin et par son curieux mélange proche du sophisme; le vi­o­let de cobalt sem­ble être la couleur représen­ta­tive de Corinne Grif­fith.

Le bleu de cobalt: Il est clair, défini, du bleu poli des émaux, et c’est Bil­lie Dove et tout son car­actère.

Le vert pâle: Dans lui, il y a de la je­unesse; il est vert, pim­pant et, parce qu’il est la couleur du print­emps, Nancy Car-roll lui sourit.

Le bleu ciel: Il est souri­ant d’as­pect et Vilma Banky est toute la per­fec­tion des cieux d’été sans nu­ages.

Le vert émer­aude: Gai, vi­vant, hardi, sa couleur est mousseuse comme la per­son­nalité de Mar­ian Davies.

Le bleu out­remer: Couleur des mers en­soleillés. Vigoureux di­rect, n’en doutez pas, c’est Mary Brian.

Pour­pre: C’est le « coup de poing » de la couleur. C’est un peu de tous les rouges. Mais c’est aussi les dégradés des bleus trans­par­ents avec, toute­fois, le pou­voir et la pro­fondeur des tons foncés.

Glo­ria Swan­son n’est-elle pas une synthèse de tout?

Le brun Van Dyck: Le ton des om­bres de Rem­brandt; il est à la fois pro­fond, aigu, loin­tain et chaud comme Eve­lyn Brent.

Le noir d’ivoire: Il est impénétra­ble et som­bre. Cepen­dant, par quel mir­a­cle est-il ca­pa­ble des vari­a­tions in­nom­brables et nuancées de la beauté, vous le savez, vous qui l’in­car­nez, Greta Garbo...

Les sen­tiers de la civil­i­sa­tion

Une expédi­tion cinématographique par­tira prochaine­ment de Lon­dres, pour se ren­dre au Cap, via le Caire, vallée du Nil, cen­tre africain, et Zambèze. Les vues prises au cours de cette longue ran­donnée, servi­ront à mon­ter plusieurs films, dont l’un, in­ti­tulé « Les Sen­tiers de la civil­i­sa­tion », re­trac­era, depuis l’époque pharaoni­enne jusqu’à nos jours, les stades prin­ci­paux du développe­ment de l’hu­manité. A cette oeu­vre maîtresse s’ajouteront quelques cour­tes pièces couleur lo­cale, scène de sor­cel­lerie, danses guerrières, etc.


ANEK­DOTEN

To Shoot

Wan­neer de Amerika­nen fil­mop­na­men maken, noe­men zij dat « shoot » (schi­eten) . Het ge­bruiken van deze uit­drukking in een telegram, heeft Louis de Roche-mont, die de lei­d­ing heeft van ver­schil­lende op­na­men in Britsch Indië voor Fox-Hearst, in groote on­gele­gen­heid ge­bracht. Hij seinde nl. aan een van zijn on­dergeschik­ten, James See­bach, den « sound-news cam­era­man » te Cal­cutta:

« Okay, pro­ceed Simla, shoot Viceroy first op­por­tu­nity ». (In orde, ga naar Simla en schiet on­derkon­ing.) De Cen­sor van Bom­bay, die in deze on­rustige ti­j­den alle telegram­men onder oogen kri­jgt aleer zij doorge­seind wor­den, kreeg di­rect den schrik om het hart, hij had een com­plot ont­dekt, om den On­derkon­ing te ver­mo­or­den! Zes poli­tieagen­ten haalden de Ro-chemont in het holle van den nacht in het Taj Mahal Hotel uit zijn bed, en brachten hem, in gezelschap van eenige van zijn medew­erk­ers, die ook in dat hotel lo­geer­den, naar het poli­tiebu­reau, waar zij opges­loten wer­den. Toen zij door den chef van den vei­lighei­ds­di­enst (C. I. D1.) wei' den on­dervraagd, legde de Rochemont hem uit dat « shoot » bij cam­era­men­schen een an­dere be­teeke­nis heeft dan bij de poli­tie en had er vrede mee dat het geïncrim­i­neerde telegram werd herzien en redi­geerde het aldus:

« En­deavor pho­to­graph His Ex­cel­lency Lord Erwin ». (Tra­cht Z. E. Lord Irwin te fo­tografeeren).

Aldus eindigde voor Fox-Hearst deze « thriller ».

Fil­mac­teurs en Spi­onnen

Ook fil­mac­teurs hebben hun zor­gen als ... staat­shoof­den. Zij, en de regis­seurs nog meer, hebben doo­d­elijke vi­jan­den.

Die arme fil­mac­teurs en regis­seurs leven in de voort­durende vrees, dat hun trucs, cos­tumes, ideeën, door con­cur­renten gecopieerd zullen wor­den. O'ok Dou­glas Fair­banks, die een uit­ge­breid archief houdt, waarin al zijn ac­ro­batis­che «tricks» en tech­nis­che hulp­mid­de­len, nauwkeurig aange­teek­end, be­waard wor­den, maakt zich aan­houdend be­zorgd dat in­sid­ers, als leden van zijn uit­ge­breid per­son­eel ver momd, al te nieuws­gierig naar zijn, uit den aard der zaak, kost­bare noti­ties zijn.

Vooral wantrouwt hij huisknechten en kamer­meis­jes. Slechts één man vertrouwde hij ten volle, zijn Japan­schen kamer­di­en­aar Gato. Deze had den fil­mac­teur eens medegedeeld, dat hij films als een uitvin­d­ing van den duivel beschouwde. Ten einde Gato op de proef te stellen, stu­urde Dou­glas eens een « provo­ca­teur » op hem af. Tot gerust­stelling van Fair­banks mis­lukte deze opzet.

Uit Hol­ly­wood wordt echter gemeld, dat Gato, na een jaar trouwe plichtsvervulling, zich zeer tot zijn spijt genoodza­akt zag, af­scheid van zijn baas te nemen. De Japan­sche Skotchikow Film-Cy, waar­van hij eerste regis­seur was, had hem terug­geroepen, daar men niet langer zon­der zijn lei­d­ing en ad­viezen wilde bli­jven. Ver­rijkt met tal van opgedane in­drukken, trok Gato dan terug naar het land der Op­gaande Zon.

BI­JOUTERIE - HOR­LOGERIE - ORFÈVRERIE

MAI­SON VERDICKT

RUE VON­DEL, 4 Tel. 264 44

MA­G­A­SINS:

121, MEIR Tél 241.06

RUE DES FRÈRES CEL­LITES, 21 Tél. 241.06

Mon­tres ’’OMEGA” Pen­d­ules & Hor­loges

— pour dames et Messieurs — à Car­il­lon U est­min­ster

Précises - Elégantes 1 e plus beau choix de

en tous prix et tous gen­res REVEILS

Bi­joux or 18 carats garanti Trans­for­ma­tions - Répa­ra­tions

I Riches Mo­biliers - Tableaux de Maîtres

Bronzes et Mar­bres d’Art - Ar­gen­terie an­tique - Tapis d’Ori­ent

— Tou­jours des oc­ca­sions uniques .—

Vente jour­nalière de 9 à 7 heures — Di­manche et jours fériés de 10 à 1 h.

VENTE — ECHANGE — EXPÉDI­TION — CRÉDIT

HOTEL DES VENTES ”DÜ CEN­TRE

Rue de la Com­mune, 10 (Près Gare Cen­trale) — AN­VERS — Téléphone 280 33

PBEECK & LAM­BEPT

Rue des Au­moniers.75

TÉL: 261.38 - AN­VEPS


ANEK­DOTEN

To Shoot

Wan­neer de Amerika­nen fil­mop­na­men maken, noe­men zij dat « shoot » (schi­eten) . Het ge­bruiken van deze uit­drukking in een telegram, heeft Louis de Roche-mont, die de lei­d­ing heeft van ver­schil­lende op­na­men in Britsch Indië voor Fox-Hearst, in groote on­gele­gen­heid ge­bracht. Hij seinde nl. aan een van zijn on­dergeschik­ten, James See­bach, den « sound-news cam­era­man » te Cal­cutta:

« Okay, pro­ceed Simla, shoot Viceroy first op­por­tu­nity ». (In orde, ga naar Simla en schiet on­derkon­ing.) De Cen­sor van Bom­bay, die in deze on­rustige ti­j­den alle telegram­men onder oogen kri­jgt aleer zij doorge­seind wor­den, kreeg di­rect den schrik om het hart, hij had een com­plot ont­dekt, om den On­derkon­ing te ver­mo­or­den! Zes poli­tieagen­ten haalden de Ro-chemont in het holle van den nacht in het Taj Mi­a­hal Hotel uit zijn bed, en brachten hem, in gezelschap van eenige van zijn medew­erk­ers, die ook in dat hotel lo­geer­den, naar het poli­tiebu­reau, waar zij opges­loten wer­den. Toen zij door den chef van den vei­lighei­ds­di­enst (C. I. D.) wer den on­dervraagd, legde de Rochemont hem uit dat « shoot » bij cam­era­men­schen een an­dere be­teeke­nis heeft dan bij de poli­tie en had er vrede mee dat het geïncrim­i­neerde telegram werd herzien en redi­geerde het aldus:

» En­deavor pho­to­graph His Ex­cel­lency Lord Erwin ». (Tra­cht Z. E.. Lord Irwin te fo­tografeeren).

Aldus eindigde voor Fox-Hearst deze « thriller ».

Fil­mac­teurs en Spi­onnen

Ook fil­mac­teurs hebben hun zor­gen als ... staat­shoof­den. Zij, en de regis­seurs nog meer, hebben doo­d­elijke vi­jan­den.

Die arme fil­mac­teurs en regis­seurs leven in de voort­durende vrees, dat hun trucs, cos­tumes, ideeën, door con­cur­renten gecopieerd zullen wor­den. O'ok Dou­glas Fair­banks, die een uit­ge­breid archief houdt, waarin al zijn ac­ro­batis­che «tricks» en tech­nis­che hulp­mid­de­len, nauwkeurig aange­teek­end, be­waard wor­den, maakt zich aan­houdend be­zorgd dat in­sid­ers, als leden van zijn uit­ge­breid per­son­eel ver momd, al te nieuws­gierig naar zijn, uit den aard der zaak, kost­bare noti­ties zijn.

Vooral wantrouwt hij huisknechten en kamer­meis­jes. Slechts één man vertrouwde hij ten volle, zijn Japan­schen kamer- f di­en­aar Gato. Deze had den fil­mac­teur I eens medegedeeld, dat hij films als een j uitvin­d­ing van den duivel beschouwde. j Ten einde Gato op de proef te stellen, j stu­urde Dou­glas eens een « provo­ca­teur » j op hem af. Tot gerust­stelling van Fair- j banks mis­lukte deze opzet. j

Uit Hol­ly­wood wordt echter gemeld, J

dat Gato, na een jaar trouwe plichtsver- j vulling, zich zeer tot zijn spijt genood- \ zaakt zag, af­scheid van zijn baas te ne- jj men. De Japan­sche Skotchikow Film-Cy, 5

waar­van hij eerste regis­seur was, had hem? terug­geroepen, daar men niet langer zon-: der zijn lei­d­ing en ad­viezen wilde bli­jven. ï Ver­rijkt met tal van opgedane in­drukken, !

trok Gato dan terug naar het land der ( Op­gaande Zon. (

BI­JOUTERIE - HOR­LOGERIE - OR­FEVRERIE

MAI­SON VERDICKT

RUE VON­DEL, 4 Tel. 264 44

MA­G­A­SINS:

ui, MEIR Tél 341.06

RUE DES FRÈRES CEL­LITES, 21 Tél. 341.06

Mon­tres ’’OMEGA” Pen­d­ules & Hor­loges

— pour dames et Messieurs — à Car­il­lon U est­min­ster

Précises - Elégantes le plus beau choix de

en tous prix et tous gen­res REVEILS

Bi­joux or i8 carats garanti Trans­for­ma­tions - Répa­ra­tions

Riches Mo­biliers - Tableaux de Maîtres

Bronzes et Mar­bres d’Art - Ar­gen­terie an­tique - Tapis d’Ori­ent — Tou­jours des oc­ca­sions uniques .—

Vente jour­nalière de 9 à 7 heures — Di­manche et jours fériés de 10 à 1 h.

VENTE — ECHANGE — EXPÉDI­TION — CRÉDIT LA PLUS VASTE EX­PO­SI­TION

HOTEL DES VENTES ” DU CEN­TRE”

Rue de la Com­mune, 10 (Près Gare Cen­trale) _ AN­VERS — Téléphone 280 33

VEP­BEECK LLAM­BERT

Rue des Aumôniers.75

TÉL; 261.38 - AN­VERS


Elec­tricité RD ARO

PICK IIP~RA­DIO- lxnL)V

TÉLÉPHONE: 334.34 Diplôme d’hon­neur à l'Ex­po­si­tion d’An­vers 1930

Vieux Marché au Blé, 1, An­vers

DANS LE MONDE DU CINÉMA

Nou­velles de Lil­ian Gish.

Lil­ian Gish, qui avait aban­donné la scène depuis 1913, époque où elle jouait un rôle d’en­fant dans «Un bon petit Di­a­ble», avec Mary Pick­ford, au théâtre Be­lasco de New-York, vient d’y ef­fectuer une rentrée très at­ten­due dans le rôle d’Hélène de « L’Oncle Vanya », de Tchékoff. Son succès per­son­nel a été con­sidérable. Au même mo­ment avait lieu, à San Fran­cisco, la première de « One Ro­man­tic Night », le pre­mier film par­lant de Lil­ian Gish. Adaptée de la pièce de Fer­enc Mol­nar, cette réal­i­sa­tion de Paul Stein a pour autres in­terprètes Marie D'ressler, Rod La Rocque, Con­rad Nagel et O. P. Heg­gie. L’In­dus­trie du film en Amérique.

Les prin­ci­pales ban­ques du Wall Street vi­en­nent de dresser une sta­tis­tique des sommes in­vesties dans l’in­dus­trie du film améri­cain.

Actuelle­ment, on cal­cule que 2 mil­liards I 12.000.000 de dol­lars, son in­vestis dans l’in­dus­trie du cinéma améri­cain.

1.302.000. 000 de dol­lars re­vi­en­nent à l'ex­ploita­tion.

810.000. 000 de dol­lars re­vi­en­nent à la pro­duc­tion.

O'n con­state une aug­men­ta­tion de 112 mil­lions de dol­lars sur l’année dernière.

Le cinéma duns le monde.

Au cours de l’as­semblée d'une compa gnie cinématographique anglaise, le président, M. John Mlaxwell, a déclaré que les films par­lants avaient amené une grosse aug­men­ta­tion dans la clientèle des cinémas. Ap­prox­i­ma­tive­ment, 250.000.000 de per­son­nes vont au cinéma chaque se­maine dans le monde en­tier. En An­gleterre, la comme dépensée dans les cinémas dépas-&—

se 80.000.000 de livres par an, aux Etats-Unis 400.000.000 de livres et, dans le monde en­tier, elle ap­proche de 750.000.000 de livres. Oti évalue les dépenses to­tales entraînées par la pro­duc­tion des films dans le monde à 35.000.000 de livres par an. La lo­ca­tion des films en An­gleterre n’est pas inférieure à 8.000.000 de livres par année. On ne con­state aucun ralen­tisse­ment dans le goût du pub­lic pour le cinéma, qui est presque de­venu une par­tie fon­da­men­tale de la vie so­ciale de toutes les sec­tions de la com­mu­nauté. Il est facile au­jourd'hui d’en­gager des troupes d’artistes français et alle­mands pour tourner des ver­sions françaises et alle­man­des de films anglais, et l’Amérique n’est plus à même au­jourd’hui de main­tenir sa suprématie sur ce ter­rain.

Mary Pick­ford femme d'af­faires.

Quelqu’un qui connaît bien M!ary Pick­ford nous la dépeint comme une femme d’af­faires re­mar­quable.

Nous n’avons pas à douter de la pa­role de cet homme bien ren­seigné, puisque c’est Dou­glas Fair­banks, son mari.

— Mary, dit-il, est d’une énergie qui ne cesse de m’éton­ner. Elle tourne et espère tourner longtemps en­core, mais le cinéma ne suf­fit pas à son ac­tivité, elle dirige deux ban­ques en Amérique, fait par­tie de plusieurs con­seils d’ad­min­is­tra­tion, est mem­bre des Cham­bres de com­merce de Los An­ge­les et de Bev­erly Hills, s’oc­cupe ac­tive­ment de nom­breuses oeu­vres de bi­en­fai­sance.

Pour con­clure cette liste déjà im­posante, Dou­glas Fair­banks ajoute, faisant al­lu­sion au sport qu’il aime par-dessus tout:

— Je souhaite qu’un jour elle de­vi­enne présidente d’un club de golf.


UIT FILM­LAND

Leonce Per­ret, de gek­ende Fran­sche in­sce­neerder, werkt aan zijn film « Arthur ».

4e Vol­gens een sta­tistiek door het Ame-rikaan­sche vak­blad « Ex­hibitors Her­ald-World » gepub­liceerd, zijn er in de Ver-eenigde Staten 14.500 bio­scopen. In dit getal zijn de allerkle­in­ste bu­urt­bioscoop­jes niet be­grepen.

Van deze 14.500 waren er op I Juli j.l. 10.234, 70 t.h. dus, van klank­filmap­para-ten voorzien; 6769 the­aters waren in het bezit van on­afhanke­lijke on­derne­mers, ter­wijl 2252 den grooten film­pro­du­cen­ten toe­be­ho­or­den, nl. 1013 aan Para­mount, 601 aan Fox, 402 aan Warner Bros, 119 aan RKO, 1 17 aan Loew-Metro-Gold­wyn.

4266 the­aters waren op I Juli nog niet in het bezit van klank-ap­pa­raten, doch zullen op het einde van dit jaar « wired » zijn.

4* Op ini­ti­atief van de Romein­sche Cen­trale groep voor filmkul­tuur zijn te Rome een na­tionale film­school en een of­fi­cieele film­club ges­ticht. Min­is­ter Bot­tai, min­is­ter voor cor­po­raties, heeft het voorzit­ter­schap van de film­school op zich genomen. Alessan­dro Les­ona, on­der-staatssec­re­taris van koloniën, bek­leedt het voorzit­ter­schap van de Cine Club d’Italia.

Te Par­ijs is een nieuwe grootscheep-sche film­pro­duc­tieon­derne­m­ing opgericht, nl. de « Films Osso », een firma die van zich zal laten spreken.

4e De Hoogeschool te Madrid heeft beslist een leer­gang voor film-artis­ten in te richten. Een zeer ern­stig on­der­zoek was vooraf­gaan­delijk in­gesteld door de lei­dende per­soon­lijkhe­den van het film­vak.

Richard Dix ver­langt geen zware « ca­chet­ten ». Zijn aanstaande film moet hem slechts 4.000.000 fr. op­bren­gen.

4e D. W. Grif­fith werd ver­bon­den door de Co­lum­bia Pic­tures.

4! Henny Porten’s eerste spreek­film « Eva’s schande », be­haalt een buitenge­wone bi­j­val in Wee­nen.

4< Alessan­dro Blasetti gaat een nieuwe « Nero » draaien met Petrolini in de titel­rol.

4< Jean Kemm gaat de zooveel­ste ver­film­ing ver­wezen­lijken van « De Poolsche Jood ».

4e Jean An­gelo, Döljy Davis, Robert Noumet en Madeleine Gruthy zijn de hoofd­ver­tolk­ers van « Het Laat­ste Wiegelied » naar een nov­elle van Pi­ran­dello. Righelli is er de in­sce­neerder van.

4e Monty Banks is voor het oogen­blik te Par­ijs.

4e Te Praag wordt de eerste Tzeksche klank­film beëin­digd: « Slavis­che Melodieën ». En ten onzent bli­jven al maar door de armen gekruist!

4e Een akko­ord werd getrof­fen tuss­chen Duitsche en Fran­sche film­vak­men­schen om wed­erz­i­jd­sche in­vo­er­ing der films te rege­len.

4e Erich Pom­mer, de gek­ende Duitsche film­pro­ducer heeft een nieuwe overeenkomst met Ufa afges­loten.

4e An­to­nio Moreno zal de hoofd­ver­tolker zijn van den Spaan­schen spreek­film « The Bad Man ».

AP­PAREILS GRAMO­PHONE

LES PLUS GRANDS ARTISTES LES MEILLEURS EN­REG­ISTREMENTS

La Voix de son Maître

Com­pag­nie Française

du Gramo­phone

42, PLACE DE ME1R, 42. AN­VERS Téléphone: 327.42

Les grands succès des films sonores