il

De Muze van Mont­martre

GENE­VIÈVE FÉLIX

ENE­VIEVE Félix, die tot Muze ' van Mont­martre werd uit­ge­roe­pen 1 door de meest bekende artis­ten der Butte Sacrée, is niet alleen een cinema-artiste wier toe­komst aller­schit­te­rendst is, maar ins­ge­lijks een uit­mun­tende pia­niste, die, alvo­rens aan de Stille Kunst te gaan doen, meer dan acht uren daags aan het kla­vier zat, want, zij bes­temde zich voor de muzie­kale loop­baan en dweepte meer met Bee­tho­ven, Liszt, e.a. dan met Mary Pick­ford of Norma Tal­madge.

Zeke­ren dag zegde haar eens een vrien­din: « Kom eens met mij mee; wij gaan cinema spe­len en ge zult zien hoe ver­ma­ke­lijk dit is ».

Gene­viève Félix, die toen nog maar een klein meisje was, liet zich ove­rha­len en. met eenige andere kame­raadjes, figu- reerde ze in een film. Dewelke?... Gene­viève herin­nert het zich niet meer, en zij bekent dat zij er zelfs nooit de naam van gekend heeft.

Een zóó vers­tan­dig uiter­lijk, zóó photo-genisch, kon niet lan­ger in een stu­dio ver­bli­j­ven zon­der door de film­re­gis­seurs opge­merkt te wor­den.

Het was G. Cham­pa­vert die, de eerste, in Gene­viève Félix ver­trou­wen had. Hij liet haar La Pha­lène bleue, een groot dra­ma­tisch too­neel in 4 dee­len, draaien. Het was een succes voor de ont­wer­per en zijne jong­ste ver­tolks­ter, een open­ba­ring voor de pers en het publiek, die, bij alge­meen­heid, het talent van den regis­seur en de bekoor­lij­kheid zij­ner jeug­dige ster erkende, wier succes immer groo­ter en groo­ter werd.

Het komt hier niet onge­le­gen even te herin­ne­ren, dat La Pha­lène bleue, onder de naam van De Blauwe Vlin­der, hier, kort na den wapens­til­stand, in Anvers-Palace werd af gerold.

Daarna liet Cham­pa­vert Gene­viève in Le Passé Renait en L’Œil de Saint-Yves optre­den. Deze laatste film, bizon­der­lijk, was het groote succes van Pathé in 1919.

Daarna draaide zij Chi­mère, van Louis Leh­man, film die fel werd opge­merkt, en wij vin­den Gene­viève Félix terug bij de

Société Ciné­ma­to­gra­phique des Auteurs et Gens de Lettres, met wie zij een ove­reen­komst tee­kende die in 1922 ein­digde.

Onder de lei­ding van Jean Kemm, een der beste Fransche film­re­gis­seurs, draaide Gene­viève Miche­line, Miss Roüel en La Ferme du Cho­quart.

Daarna was zij, eve­neens, slach­tof­fer der erns­tige kri­sis welke de Fransche ci-nema­ni­j­ve­rheid toen door­wors­telde.

Gedu­rende twee jaren draaide Gene­viève Félix biter wei­nig en, zij zegde: « Ik speelde dik­wi­jls meer toen ik nog op school was! »

— Hoe dat was de vraag. j

— Op school, hier vlak naast, — want ik werd op Mont­martre groot gebracht — had ik een klein kin­der­too­neel opge­richt met al de kleine kleu­ters van mijn ouder­dom. Op 9-jarige ouder­dom was ik bes­tuurs­ter, schri­jf­ster, regis­seur, ver­tolks­ter, en wat weet ik al!...

Onlangs nog heb­ben we Gene­viève Félix hier gezien in De Dame van Mon­so­reau en De Brood­draag­ster. Kor­te­lings zal men haar kun­nen bewon­de­ren in Het Rader­werk, waar­van we het geïl­lus­treerd sce­na­rio in dit num­mer afdruk­ken.

Gene­viève Félix, die te Parijs op 10 Februari 1900 gebo­ren werd, dankt dus hoofd­za­ke­lijk haar hui­dige roem, aan het feit, dat zij tot konin­gin van het I8de arron­dis­se­ment te Parijs werd uit­ge­roe­pen, zooals dit aldaar een jaar­lijksche gewoonte is.

De beste baro­me­ter der popu­la­ri­teit ( eener film­ster is... hare brief­wis­se­ling.

Voor wat Gene­viève Félix betreft, willen we hier alleen maar de cij­fers laten spre­ken en die ver­tel­len meer dan dikke folian­ten.

De maand Juni is de maand waa­rin de film­ster­ren de minste brief­wis­se­ling ont­van­gen. Waa­rom? Het is niet gewe­ten, doch het is een vasts­taand feit. In die­zelfde maand ont­ving Gene­viève Félix juist 211 brie­ven: 6 kwa­men uit Parijs, 108 uit andere dee­len van Fran­krijk, 36 uit het bui­ten­land en de kolo­niën. Deze 36 laatste ver­deel­den zich als volgt: Bel­gië 14, Zwit­ser­land 4, Por­tu­gal 3, Egypte 2, Tur­kye 2, Cuba I, Neder­landsch Indië 1, Alge­rië 7, Sai­gon 1, Tama­towe I. Die 211 brie­ven behiel­den in: 203 vra­gen om pho­tos, 5 bedan­king­sbrie­ven, 3 vra­gen om inlich­tin­gen. Dee­len wij even mede.

« CINE­MA­WE­RELD »

en dit heeft zijn belang, dat van 203 brie­ven welke om een photo vroe­gen, er 120 geen enkel bedrag inhiel­den; 33 een post­ze­gel van 0.23; 18 een bil­jet van 1 fr.; 16 een bedrag van fr. 1.30; 3 een som van

eeni­gen tijd onze lezers te willen vra­gen steeds de kos­ten der gevraagde photo te dek­ken, ver­zoek waa­raan wij gevolg gaven. Want reken maar eens even mede: de laagst bere­kende kost­prijs eener photo

fr. 2; 4 een som van fr. 2.25; en één een bil­jet van 5 fr. Deze laatste kwam van een sol­daat en het bedrag werd hem terug­ge­zon­den met de gevraagde photo.

Gene­viève Félix zelve vroeg ons, vóór

is fr. 1.50, en 126 pho­to’s aan dit tarief maakt fr. 189, zon­der de ver­zen­ding­skos­ten. En de Fransche fil­mar­tis­ten wor­den zoo weel­de­rig niet betaald als hun Ame­ri­kaansche kol­le­ga’s! NEMO.

vwvw

ROYAL - ZOO­LO­GIE CINEMA

Tu ne tue­ras point

Tôt prive de ses parents, le trap­peur fran­çais Gas­pard a poussé comme un rosier sau­vage et dans l’âme de ce sau­va­geon, deux fleurs sublimes se sont épa­nouies: l’amour de la Nature et de l’Hu­ma­nité.

Pour tous les enfants du vil­lage, il est « L’Oncle Gas­pard ».

Chaque année, pen­dant la sai­son hiver­nale, Qfhs­pard quitte le pays pour n’y reve­nir qu’au prin­temps avec une pro­vi­sion de peaux de bêts, pro­duit de ses chasses et fonds de ses res­sources, en atten­dant qu’une mine d’or qu’il a décou­verte lui donne, sinon la richesse, du moins l’ai­sance néces­saire pour épou­ser celle que son cœur a «moisi.

Or, pen­dant une absence annuelle, un étran­ger, Ben­son, venu dans le pays pour y cher­cher de Tor, lui vole sa mine et sa fian­cée: sa mine, parce que Gas­pard avait oublié d’en faire enre­gis­trer le titre de pro­priété; sa fian­cée parce que nul en ce monde ne peut être sûr du cœur d’une femme et que les absents en amour, ont tou­jours tort. Par cette double per­fi­die, cette âme droite, belle, pure jus­qu’à ce jour, se trans­forme: la haine s’en empare, elle devient d’une lai­deur effrayant, e et ne tend plus que vers1 un but: se ven­ger! Pen­dant sept ans, Gas­pard pré­pare, attend cette ven­geance; il ruine Ben­son, détruit peu à peu l’har­mo­nie de son ménage, et fina­le­ment, sus­cite une que­relle entre lui et une brute — que­relle en laquelle Ben-son fait usage d’une arme à feu et blesse son adver­saire, ce qui le fait condam­ner à la pri­son.

La femme de Ben­son étant morte, le Tri­bu­nal confie l’en­fant à Gas­pard qui se jure de faire payer au pauvre petit être les tor­tures morales que lui firent subir les parents de ce der­nier. Mais devant la con-. fiance, la joliesse du ché­ru­bin, la belle âme. du trap­peur refleu­rit à nou­veau, et il se prend à ché­rir comme son propre fils celui dont il vou­lait faire son souffre-dou­leur.

Grâce à sa bonne conduite, Ben­son, est libéré par anti­ci­pa­tion. Gas­pard l’ap­prend. Son déses­poir est indes­crip­tible. Donc, cet homme qui lui a déjà piis tout ce qu’il aimait au monde, va main­te­nant lui prendre celui qu’il aime plus que sa vie... Non, cela ne sera pas! Et une idée dia­bo­lique germe dans son cer­veau: Il cap­ture un loup, l'en­ferme dans sa cabane dont il a fait un piège, et l’af­fame en l’es­pé­rance que lorsque Ben­son te-vin­dra...

Mais ce n'isl pas Ben­son qui se prend au piège, c’est son petit, son amour.​Fon de dou­leur, il se pré­ci­pite dans la cabane, sauve l’en­fant et reste enfe­mér avec le car­nas­sier; ce, pen­dant que Ben-son, qui vient d’ar­ri­ver, apprend par son fils le ter­rible drame qui se déroule. Enfin, la porte s’ouvre pour livrer pas­sage à Gas­pard. Il a vaincu là bêle, niais celle-ci lui a fait payer chè­re­ment celle vic­toire.

PRO­GRAMME DU 28 OCT. AU 1 NOV.

Mar­tha....​FlotOW

Ouver­ture

Le cos­tume fémi­nin et l’Art anti­quf

Docu­men­taire

L’Ange gar­dien....​AL Yvain

One step de l’Opé­rette "Là Haut”

Un Bon à Rien

Comé­die en 5 par­ties inter­pré­tée par Charles RAY

Pour­quoi hési­ter

Valse

Acker­mans

Tu ne tue­ras point!

Grand drame inter­prété par Lon Cha­ney, Alan Haie et Stan­ley Goe­thals

PRO­GRAMMA van 28 OCT. tat 1 NOV.

Le sang répandu par Gas­pard pour sau­ver le fils de son ennemi lave la souillure que la haine avait fait;1 au cœur des deux hommes et le divin par­don s’échappe de leurs lèvres.

Mar­tha....​FlotOW

Ope­ning­stuk

( "'ou­wenk­lee­dij en Kunst der Oud­heid

Oor­konde

L’Ange Gar­dien....M. Yvain

One step uit de ope­rette "Là Haut”

Gij zult niet doo­den

Een Niet­deug

Too­neeis­pel in 5 dee­len met Charles RAY in den hoof­drol

Pour­quoi hési­ter....​Ackermans

Valse

Gij zult niet doo­den!

Groot drama ver­tolkt door Lon Cha­ney, Alan Hale en Stan­ley Goe­thals

SEMAINE PRO­CHAINE

Le film sen­sa­tion­nel

PAUVRE MIDI­NETTE

Grand drame de la vie Moderne

VWW.​WV.V

X Gas­pard wacht gedul­dig op de eerste voort-,* il breng­scien van een door hem ont­dekte goud­mijn, J »% want hoopt hij, zoo niet rijk, dan ten minste wel- } J varend genoeg te wor­den, om een zor­ge­loos le- f J ven te sli­j­ten aan de zijde van zijn hart-uit­verko- JJ J rene. ? J

Een vreem­de­ling is even­wel in ’t land geko­men, f J J« op zoek naar goud, en deze deinst er niet voor i,* terug Gas­pard én zijn groeve, én zijn aans­taande i',* »« vrouw Ie ste­len. i J

Dub­bel getrof­fen, onder­gaat de tot heden toe «

>« gela­ten en lief­de­voile natuur van Gas­pard, een Ji ê alge­heele omme­keer. Dien Ben­son, die hem alles JiV J> roofde wat hem aan het leven ver­bond, rei' lei - f *J •J> volgt hij thans met zijn haat. Dit lukt em, en,* hij slaagt er in Ben­son door een gemeen ndi­vidu

Y te laten aan­ran­den; Ben­son, zich in levens­ge­vaar

«N wanend, gebruikt n vuur­wa­pen tol ver­de­di­ging, ? jC

** en de man stort neer, doo­de­lijk gewond. Dit be- VjC

Î* teckent voor Ben­son lange jaren gevan­ge­nis. 1SJ

Y Door smart over­mand, sterft zijn vrouw, en 1

de recht­bank noemt Gas­pard als voogd van hun .* JC

klei­nen zoon. In stilte legt deze den eed af dit «L C onschul­dig schep­sel voor bet door zijn vader «er- s Î* richtte kwaad te doen boe­ten. Doch zoo ingeno- £ C

Y men schi­jnt het ventje een nieu­wen bes­cher­mer £ r ** te héb­ben gevon­den, zoo ver­trou­we­lijk en liefde- J (

vol kijkt het naar Gas­pard op, dat de laatste C C Ÿ schi­jn­baar uit­ge­doofde lief­de­von­ken weer op-

'•* laaien, en harts­toch­te­lijk bemint nu de trap­per t £ ** dien knaap, hem omrin­gend met waar­lijk vader- Ç JL '* lijke zor­gen. £

Y Na zeven jaren wordt Ben­son uit de gevan­ge­nis %

Y onts­la­gen. Dan kiemt een dui­velsche gedachte in £ Jj

Y Gas­par, dors­tig naar wraak. Ji

Hij vangt een wolf, sluit hem op, laat het heest i Ji

Y dagen zon­der eten, in de hoop dat Ben­son terug- Ji

Y kee­rend... £ 5

Y Doch niet Ben­son, wel de kleine jon­gen, heel «

Y zijn liefde en zijn levens­rede is in den val­strik gei

Y val­len. Als dol, snelt Gas­pard naar het hok, redt f ji

Y heP­kind uit de klau­wen van het ondier, en sluit i i

Y zich op met den razend gewor­den wolf. Intus- £ J

Y sehen is Ben­zon ter­plaatste geko­men, ver­neemt fi (B

Y het gebeurde uit monde van zijn zoontje. Nu opent (i J

Y zich ein­de­lijk de deur, en de trap­per ver­schi­jnt f

Y Den wolf heeft hii neer­ge­veld, doch niet zon­der * J

Y n onnoem­lijk gevecht. Zoo stortte hii zijn bloed * j

Y om het leven van zijn vijan­d’s zoon te red­den, stil- f,

Y lend de gloeiende haat in de har­ten van beide f,

Y man­nen. En het god­de­lijk verge vin gs woord komt,,

Y hun op de lip­pen... ,*

Impri­me­rie dn Centre.?6. Rem­part Kip­dorp. Anvers

POUR AVOIR UNE BIÈRE BONNE ET SAINE

Adres­sez-vous à la Bras­se­rie

VAN HOM BEECK

BER­CHEM - Tél. 5210

BIERES eu BOU­TEILLE» - en FUTS

HABILLEZ

VOS

ENFANTS

BRI­TAN­NIA

77, Longue rue d’Ar­gile

Mai­son BER­THY

106, rue de l’Eglise, 106

vwv

FO U Fin U 1RES

Arran­ge­ments — Répa­ra­tions Conser­va­tion de four­rures Prix avan­ta­geux — Tra­vail soi­gné

12, rue Van Ert­born

Tel. 292/ ANVERS Tel. 292

Agence pour la Pro­vince d'An­vers du Vrai "FEROOO"

Agence pour Anvers des Rou­le­ments à billes S. K. F.

Agence géné­rale pour la Bel­gique du Dia­mond et Noble’s Polish

La seule mai­son de la place four­nis­sant aux garages aux prix de gros

PHO­TO­GRA­VEURS

DES­SI­NA­TEURS

EXÉ­CU­TION RAPIDE ET SOI­GNEE

Champ Vle­mi­nekx.8 ANVERS cnatt­suwu». TÉ LÉ PM'9209 =»=«=»»«=“*“

OUVRAGES DE DAMES K

OUVIÎA­CiES DES­SI­NÉS

LAINES, SOIES, COTONS, COUVRE-LITS, NAPPES,

S STORES, BON­NET­TE­RIE A LA MAIN,

g! DEN­TELLES, JUM­PERS

% MAI­SON EMMA

HAND­WER­KEN

WOL, ZIJDE, KATOEN, BED­SPREIEN, TAFEL-KLEE­DE­REN, STORES, KAN­TEN, HAND­BREI­GOED, JUM­PERS

Anvers, Rue Von­del­straat, 15, Ant­wer­pen

Autos pour Céré­mo­nies, Mariages, Bap­têmes et Fêtes

Garage J & H. DEHU

Télé­phone 3107

42, Canal des Bras­seurs - ANVERS

VOYAGES A L’ÉTRAN­GER - EXCUR­SIONS PRIX A FOR­FAIT

'gar­ni­tures

POUR

Fumoirs, Salons, Bou­doirs Chambres à cou­cher Veran­dah Fau­teuils - Club

11, Longue rue du Van­neau

(près du parc)

<1 ëiare sträät20

MEUBLES

Les plus grands Maga­sins en Bel­gique

9 Longue rue des Claires 9

(près Meir)

î Grand choix de gar­ni­tures, 200 salles à man­ger, \ chambres à cou­cher, salons, cui­sines, veran­dah’s, î bureaux, lite­ries, chaises-longues, etc. etc.

Maf­soD Amé­ri­caine

Meilleur mar­ché qu'ailleurs = Ouvert tous les jours jus­qu’à 8 h. s. î Maga­sin fermé

BRO­DE­RIES

DES­SINS MODERNES

PER­LAGES, BOU­TONS, POINTS­CLAIRS. PLIS­SAGE

M— RYCKAERT

RUE RUBENS, 17, ANVERS

TRA­VAIL SOI­GNÉ ET RAPIDE

..​EXGELSCH HOE­DENMA GA ZIJN.. VON­DEL­STR., 19 CAUS (nabij St. Jans­plaats)

De laatste nieu­wi­ghe­den in Vil­ten Hoe­den

Rüirrçe lsus

Zïei Eta­lage

Cl NEW A WERELD »

SCHEI­DING VAN BED

Bli­js­pel, naar het werk van PIERRE VÉBER, ver­tolkt door Dio­mira Jaco­bini en A. Collo

Col­lette was op de kost­school het groot ver­driet van al haar mees­te­res­sen; thans is zij de vreugde en den troost van haar goede tante, Mevr. Mon-tra­chet, weduwe Mon­bis­sac.

Deze laatste had te Parijs een broe­der wonen, die

Twee zaken ver­bit­ter­den het. leven van M. Mon-tra­chet: ten eerste, hij was doof als een pot, en ten tweede, hij zocht sinds lang tever­geefs naar een mid­del om reuk­looze mests­tof­fen in den han­del te bren­gen.

han­del dreef in kunst­mests­tof­fen voor kamer­plan­ten. Hij en zijn zoon André waren gewoon­lijk alle­bei vroeg te been: wan­neer de vader naar zijn wérk ging, kwam de zoon mees­tal terug van zijne nachte-lijke onder­ne­min­gen.

Het zoontje had andere krui­sen: vier mai­tres­sen, die hem tot over de ooren in de schul­den brach­ten, zoo­dat hij zich nu genood­zaakt zag aan zijn al te vroo­lijk leventje een einde te stel­len door... t-trou­wen.

« CINE­MA­WE­RELD »

Deze uit­komst verheugt de vader en de tante. Bei­den den­ken aan Col­lette. Tante gaat zich met haai’ te Parijs ves­ti­gen.

André, zon­der iets van al die plan­nen te ver­moe­den, had reeds een andere vrouw in ’t zicht; het was zekere Mar­celle Bonin, voor den der­den keer uit den echt ges­chei­den. Hij had haar belooft te trou­wen.

Op een avond­feestje bij den vader van Andréj

een villa aan de zee. M. Mon­tra­chet bewoont met zijr. zoon en schoon­doch­ter het gelijkv­loers, ter­wijl Baron Lacham­botte en de ges­chei­dene vrouw de eerste ver­die­ping bewo­nen. Het is nog altijd « schei­ding van bed », wat de ongeoor­loof­ste betrek­kin­gen met de gebu­ren van boven en ten laatste, de ont­bin­ding van het huwe­lijk voor gevolg heeft. Het onver­wacht bezoek van tante slaat al de gemaakte plan­nen in dui­gen: zij brengt ’s avonds, onnoo­zel-

CHAMBRE À PART

zou de ver­lo­ving met Col­lette plaats gri­j­pen, tot groote teleurs­tel­ling van Mar­celle, de ges­chei­den vrcuw, en van Baron Roger Lacham­botte, die Col­lette naar zijn smaak vond.

De eerste maan­den van het huwe­lijk waren de jong­ge­trouw­den oprecht geluk­kig, maar bij het onts­taan der eerste moei­lij­khe­den werd de oor­log verk­laard, en André reisde met zijn « klik­ken en klak­ken » naar het salon: het was « de schei­ding van bed ».

Vrien­den en vijan­den tref­fen elkan­der aan op

weg, het jonge paar naar het ech­te­lijk bed.

Van de geno­men afspra­ken, zij met den baron, en hij met de « ges­chei­dene», kwam niets terecht. T» 11 uur zagen zij het licht uit­doo­ven op de slaap­ka­mer en wat bleef er hun anders over, dan elkan­der te troos­ten en samen... te trou­wen!

FILM DUBOIS

Plan­tens­traat, 40-42, Brus­sel

« CINE­MA­WE­RELD

VRIJE TRI­BUUN

- RON­DOM EEN FILM -

OPEN BRIEF aan

de lieer Bur­ge­mees­ter van Ant­wer­pen

Heer Bur­ge­mees­ter,

Laat mij toe enkele woor­den tot U, acht­bare ste-deva­der, te rich­ten. U zult mis­schien glim­la­chen óf schok­schou­de­ren om mijn raad­ge­vin­gen. Doch, ik ver­ze­ker U, het is in naam van dui­zen­den cine-bezoe­kers, en met de beste bedoe­ling, dat een nede­rig meisje, haar mis­schien nog nede­rige mea­ning U toes­tuurt.

Het betreft, name­lijk, het door U uit­ge­vaar­digd ver­bod, om de film « La Gar­çonne » hier ter stede af te rol­len.

Ik neem aan dat U han­delde met de beste voor­ne­mens, in ’t belang van de orde en goede zeden. Doch voo­ra­leer een der­ge­li­jlce maa­tre­gel te tref­fen, is het plicht, meen ik, zelfs van een bur­ge­mees­ter, zich te over­tui­gen en zich te ver­ge­wis­sen of een dus­da­nig ver­bod zich wel opdringt.

In hare vorige artie­kels, die U waar­schi­jn­lijk niet zult gele­zen heb­ben, heeft een lezeres, die de film in kwes­tie te Brus­sel gezien had, er oogen­blik-kelijk op gewe­zen, hoe onzin­nig dc maa­tre­gel was door U toe­ge­past, daar de film nóch de orde nóch de goede zeden in gevaar bracht.

Dat zij waa­rheid sprak» bewi­jst het vol­gende: Uw acht­baar col­lega, bur­ge­mees­ter van Ver­viers, die meende goed te han­de­len met Uw voor­beeld te vol­gen, ver­bood, om de zelfde reden als U, ins­ge­lijks de film in een der ciné­ma­za­len zij­ner stad. De cine­mauit­ba­ter, met mede­hulp van de « Office géné­ral ciné­ma­to­gra­phique », stuurde een klacht naar het Par­ket van Luik. Dit stelde een onder­zoek in: stelde vast dat de film hoe­ge­naamd niet het minste afbreuk deed aan de goede zeden, en zond hie­ro­ver zijn advies aan de Goe­ver­neur der pro­vin­tie Luik, die, op zijn beurt, het ver­bod van de heer Bur­ge­mees­ter van Ver­viers ver­brak. De film wordt nu terug in dezelfde inrich­ting afge­rold, waar hij eerst ver­bo­den werd.

Dit is de vree­se­lijkste afstraf­fing, de grootste affront, de hard­ste kaaks­lag die ooit een 'bur­ge­mees­ter werd toe­ge­bracht. En nog voe­len wij te veel eer­bied voor Ü, acht­bare heer Magis­traat, opdat wij zou­den moe­ten bele­ven dat U ooit zoo iets overk­wam.

U zijt het slach­tof­fer van uwe goed­ge­loo­vi­gheid, heer Bur­ge­mees­ter. Som­mige men­schjes en ’n paar gazet­schri­j­vers uit zekere krantjes, heb­ben U, — mis­schien uit poli­tieke bere­ke­ning of uit haat voorde cine­main­dus­trie, — slecht inge­licht. Naar hen te luis­te­ren was uw.​grootste fout, want ’t zijn juist deze lui die nu de eerste zijn om U te bes­pot­ten en in de oogen van ’t publiek bela­che­lijk te maken.' Van­daag ver­gui­zen Wat' ze den dag te voren aan­be­den heb­ben, is nu een­maal de poli­tiek van zekere pèn­ne­rid­defs:

Nóg ïs liet tij­d'Uw ver­gis­sing te hers­tel­len, — dwk­len is: mén­sche­lijk, — zelfs een bur­ge­mees­ter kan dit overkómen. Van af van­daag, Vri­j­dag, wordt « La Gar­çonne » aan den zoom van Uw stad in cinema Géant, te Hobo­ken afge­rold. Dui­zen­den en nog dui­zen­den Uwer ste­de­lin­gen zul­len, aan­ge­trok­ken, ver­lek­kerd, opge­to­gen, door de kos­te­looze reu­zen-rék­laam welke U er Voor maakte, naar deze gemeente stroo­men om de veel­bes­pro­ken film te gaan bewon­de­ren. Men spreekt zelfs van een spe­ciale tram-dienst die zal inge­richt wor­den. En het oor­deel van zoo­vele ster­ve­lin­gen die o La Gar­çonne » zul­len gezien heb­ben, zal zijn: een reki­si­to­rium tegen Uw ver­bod: een bes­pot­ting naar uw adres.

Ver­breek uw ver­bod, heer Bur­ge­mees­ter; met een goede bedoe­ling raad ik het u. Want anders zou­den Ant­werpsche cine­mauit­ba­ters, die uw kas vul­len met belas­tin­gen en tak­sen en die nu den kaas van vóór hun neus, döor buren zien weg­kaa-pen, wel eens het geval van Ver­viers als een voor­gaande kun­nen aan­schou­wen en ins­ge­lijks aan het Par­ket van Ant­wer­pen reke­ning vra­gen. En dan... ohee!....

Met den ver­se­hul­dig­den eer­bied,

Een lezeres van « Too­neel­we­reld ».

’t Schi­jnt me, alsof er sinds eenige weken een ove­reen­komst is ges­lo­ten om zekere « Star­ren » on te heme­len.

Deze is de beste, die de mooiste, en dan weei-r-dit de schoonste film tot heden gezien.

Ze doen me onwille­keu­rig den­ken aan de aan­plak-brie­ven van som­mige kine­mas, die week na week op hun pro­gramma de prach­tig­ste fil­men tot heden ver­toond, aan­kon­di­gen.

Neen, mijn inziens wordt er door menig inzen­der der «Vrije Tri­buun» meer­dere, ware kuns­te­naar, veel onrecht aan­ge­daan. Ik voor mij, voel zoo­wel bewon­de­ring voor de klei­nere goed-ver­tolkte rol­len, als voor de groote. Het komt er immers maar op aan een rol uit te beel­den zooals het behoort.

Zeker is het. dat de keuzo van het sce­na­rio veel bij­draagt tot de waarde van de film, maar, in dit geval, is het de band zelve die men in de eerste plaats dient te roe­men.

Zoo heb ik eens bet voor­recht gehad, lang gele­den, de film « Edel­stee­non » te mogen bewon­de­ren. De inhoud was noch boeiend, noch belan­grijk, maar de ver­tol­king (Henny Por­ten) was iets eenigs, om nooit te ver­ge­ten.

Ook onsym­pa­thieke rol­len zijn mees­tal mis­kende genieën. .

En heb­ben we dan niet onze karak­ters­pe­lers ver­ge­ten als Mon­roe Salis­bury, Seve­rin Mars, Harry Car­rey (voor de lus­tige cow-boy), Bert Lvt­tle en zoo­vele ande­ren?

In één woord, ik ben moer omzich­tig in mijne b( werin­gen en hou er noch­tans ook mijne gelief­koo­safr" spe­lers op na, die ik toe­juich van uit het hart.

Niet inziende waa­rom ik me ver­schui­len moet onder een dek­naam, tee­ken ik

VAN HOUDT, K.

Alhoe­wel ik nog niet lang lezeres ben van de « Cine­ma­we­reld », wil ik toch deze week, ook mijne gedachte over de fihm­pe­lers en speel­sters in de « Vrije Tri­buun » neer­pen­nen.

Ik ben het vol­ko­men cens met Snobske en kan waar­lijk maar niet besef­fen, waa­rom de mees­ten zóó in Norma Tal­madge opgaan.

Zij wordt gek­las­seerd als konin­gin van talent en schoon­heid, maar komt Alice Terry voor dit laatste dan niet in aan­mer­king? Bewon­der haar dan maar eens in « De Roman van een Koning » en in de « Vier Rui­ters van den A poca­lyp­sus ».

Wordt er dan ook nooit een woord gerept over Doro­thy Dal­ton. Mae Mur­ray, Pola Negri en Raquel Mel­ler?

Wat Rudolph Valen­tino betreft, hij heeft wel mooie oogen, maar toch moet ik met Alice Favor beken­nen dat hij als Sheik wel past, maar, wan­neer hij als gent­le­man optreed, komt er van al zijn be-too­ve­rende schoon­heid niet veel tot zijn recht. De half-god wordt terug mensch, en valt dan zelfs in de scha­duw van William Fainüm.

Dit is het gevoe­len van

LISON.

Een paar dagen gele­den bevond ik mij in een cine­ma­zaal te Brus­sel, waar men een Duitsche film ver­toonde. Als men nu de film te zien kreeg, ver­lie­ten twee per­so­nen, die naast mij zaten, de cine­ma­zaal, de eene tot de andere zeg­gende: « C’est un film boche; ces nlms ne valent rien ». (Het is een Duitsche film; deze fil­men zijn niets waard.)

Zul­ken onzin hoo­ren, te mid­den hon­der­den toes­chou­wers, dat is nogal grof, niet waar?

Ik dacht bij me zel­ven, dat die per­so­nen wei­nig of niets ken­den van kunst en talent op cine­ma­ge­bied, ofwel ver­lie­ten zij de zaal alleen­lijk omdat het een Duitsche film was, wat ik bes­pot­te­lijk vind, want de film was prach­tig. Er zijn prach­tige Duitsche fil­men die wij te Brus­sel te zien kre­gen, bij­voor­beeld: «Othello», een mees­ter­werk met E. Jan­nings en Wer­ner Krause, en ik heb hier onder do oogen lofar­ti­kels van dien film, « Het Indisch Graf ». met Olaff Fonss en Conrad Veidt, « La Terre qui Flambe», en nog vele ande­ren. Mijne mee­ning is dus, dat Duitsche fil­men niet moe­ten afge­bro­ken wor­den door mens­clien die niet eens weten wat kunst is. Dat wil nu niet zeg­gen, dat ik niet van andere fil­men houdt, want ik ben een der grootste bewon­de­raars van Ame­ri­kaansche en Fransche fil­men. Maar ik wilde nu toch eens de lezers en leze­res­sen van «Vrije Tri­buun» bekend maken, hoe som­mige mens­clien over Duitsche fil­men oor­dee­len.

JOHN WEBBS.

’k Ben niet gewoon van bij­dra­gen te schri­j­ven, en mis­schien zal mijn artie­kel voor vele mede­wer­kers der «Vrije Tri­buun» slechts als knoei­werk bes­chouwd wor­den, maar, mijn oor­deel over «Vrije Tri­buun » is, dat het meer op een kof­fie­kransje gelijkt waar ieder over don acteur of de actrice, haar mooi gezicht, kos­tu­men, enz., pra­ten, en als een soort strijd loe­ren tegen die of gene bewon­de­raars­ter). van deze of gene film­star, dan dat ze wel over kunst spre­ken, en me dunkt dat dit wel de hoofd­zaak is van de «Vrije Tri­buun».

’k Heb wei­nig of niets over de hoe­da­ni­ghe­den van een «star» hoo­ren uit­wi­j­den, wat kunst betreft, zooals mimiek, hou­ding, spel of schmink, enz. Ik vind het. erg jam­mer dat de schri­j­vers(stcrs) van « Vri je Tri­buun», maar aldoor in banale klein­gees­ti­gheid ver­val­len, over het al of niet mooi zijn van een(e) «star», of van het al of niet gebrui­ken van kunst­ma­tige mid­deltjes om er mooi uit te zien. Er zijn som­mige artis­ten die heel mooi zijn en toch niet uit­ko­men, er zijn er ook ande­ren, die juist in het tege­no­ver­ges­telde geval ver­kee­ren.

Dus schoon­heid komt er wei­nig op aan, trou­wens, liet woordje mooi of schoon is zeer rek­baar, tevens ver­schil­len de opi­nie’s omtrent dit stand­punt ont­zet­tend, ’k Beweer natuur­lijk niet, dat het leuk is fil­men te zien met onaan­ge­name gezich­ten of vor­men.

Een ding is sle­clifs van waarde, dit is of de artiste) zijn rol goed begri­jpt, en tracht in de mate van het mog­clijke, de hen toe­be­deelde rol goed te ver­tol­ken, zoo trouw mago­lijk de gedach­ten van den per­soon of schri­j­ver weer te geven en er tevens goed uit te zien, naar de verei­schte van de rol natuur­lijk. Ver­der vind ik het gek, dat men er zich las­tig zou om maken en de kop te bre­ken, of ze er in ’t wer­ke­lijke leven er wel dege­lijk zoo uit-zien en wat ze op hun kerf­stok heb­ben. Een ding moet men slechts op liet voor­plan stel­len, of ze al of niet. goed werk leve­ren op de film zelve.

Ook vind ik dat de mede­wer­kers der «Vrije Tri­buun » nogal veel over dezelfde artist(e) twis­ten.

Daa­rom ben ik ten volle ’t akkoord met Snobske, die zegt: « Eere wie eere tockomt » en dat zien er nogal velen over ’t hoofd. Ik heb natuur­lijk ook wel

een zwak voor zekere fil­men en acteurs(tri­cen), maa.r niet­te­min beoor­deel ik de andere fil­men met even­veel kies­ch­heid en onbe­voo­roor­deeld. Ook zijn er som­mige soh­ri­j­vers(sters), die den bal nogal dik­wi­jls miss­laan, en mis­schien wel heel graag schri­j­ven, maar dan zou ik hen toch den raad geven, om hun proza nog i at meer uit te wer­ken en van hun bij­drage, zooals: « De gevol­gen van eene gene­rale repe­ti­tie», dat heel leuk is op zich­zelf, een aar­dig anec­dootje van te maken en als bij­drage aan een blad, dat ook aan let­ter­kunde doet, te stu­ren. Stel nu, dat ik een verhaal schrijf van een lief­de­sa­von­tuur per brief met een fil­mar­tist, dat u mis­schien wel de eei’ste zou zijn om uw schou­ders op te halen, en te zeg­gen, wat komt dat hier nu te -pas. U moet dat niet kwa­lijk nemen, hoor, Leo­nore! ’k Zeg enkel maar m’n meemng en als ik over iedere bij­drage m’n mee­ning moest schri­j­ven, dan zou « Vrije Tri­buun » te klein wor­den, daa­rom schei ik er dan ook maar lie­ver uit, en... tot ’n andere maal.

N.-B. — Leo­nore is het hcusch waar, dat Gina Palerme naar Ant­wer­pen komt? ’k Zou het heel vrien­de­lijk van U vin­den, als ik er iets meer van te weten kon komen. Nieuws­gie­rig, he?... Ik hoop dat U me wilt ant­woor­den, of bent U mis­schien ook boos op mij!

SOU­VA­RINE.

Daar gij zoo onom­won­den uw gedacht over som­mige kine­mas­ter­ren nee­ro­chri­jft, zoo zal ik zoo vrij zijn hie­rop mijne mee­ning uit te druk­ken. Eers­tens vind ik het heel klein­gees­tig, de aan­mer­king voor « Pier­lala ». Naar mijn mee­ning is ieder toch vrij den dek­naam te nemen dien hij ver­kiest, en ten tweede, wat gij over Agnès Ayres schri­jft, getuigt • toch niet van uw goe­den smaak. Ik neem aan dat gc uwe favo­ris hebt, maar dat ge de ove­rige zoo maar gewoon­weg als nul­li­tei­ten bes­chouwd, dat vind ik toch wat al te kras.

IOLANDE D'AR­DENNE.

Over.​een paar weken heb ik een ver­too­ning bij­ge­woond van de film « Spaansch Bloed», waa­rin den hoof­drol ver­tolkt werd door Maria Jaco­bini. Mis­schien zijn er onder de trouwe lezers van de « Cine­ma­we­reld » wei­ni­gen die dien naam gehoord heb­ben. Tot over een paar weken had ik nog nooit over deze artiste hoo­ren gewa­gen, en noch­tans, bij den eers­ten aan­blik van dat won­der­se­hoone gelaat, kon ik een uitroep van bewon­de­ring niet wee­rhou­den.

Welke talent­volle artiste, hoe ze haren rol mees­ter­lijk ver­tolkte, hare geba­ren waren zou dui­de­lijk dat men de woor­den niet hoefde te lezen om te weten welke rol ze ver­tolkte.

Ook heb ik reeds dik­wi­jls Norma Tal­madge gaan bewon­de­ren, maar toch vind ik dat Marie Jaco­bini zoo­veel lof ver­dient als zij. Zij bezit even­veel talent en bek­waam­heid als de beste artiste, en noch­tans wordt er over haar haast niet ges­pro­ken, en wat hare schoon­heid betreft, die bezit ze in ruime mate. Norma Tal­madge ver­dient allen lof dien men haar toes­tuurt, maar dat wil niet zeg­gen dat ze daa­rom de beste artiste is, er zijn er nog vele die aan haar mogen ver­ge­le­ken wor­den en waar­voor men, eilaas, niet het minste woordje van lof voor over heeft. Noch­tans ver­die­nen Maria Jaco­bini, Alla Nazi­mova en nog vele ande­ren talent­volle artis­ten, zoo­veel lof en roem, als die­ge­nen, waar­van men alle weken schri­jft.

Mijn leus is: « Eere wie eere toe­komt».

HAGE­ROOSJE.

Deze film is nog bijna ner­gens ia Fran­krijk afge­draaid en reeds staan al de vak­bla­den vol over het onge­woon groot Zóózeer gaat zij in haar spel op, dat de tra­nen, welke op haar wan­gen in zekere too­nee­len big­ge­len, niet geveinsd,

doch echt zijn.

Een band die bij elke ver­too­ning volle zalen zal trek­ken­talent waar­van Gene­viève Félix in deze film blijk, geeft.

153, NIEUWS­TRAAT, 153 - - BRUS­SEL

• Cl H EMA WE REt. D » _

HAAR LIE­VE­LING

Sce­na­rio van .... Jay Gel­zer

Fiim­re­gie van ....A. Charles Bra­bin

Tommy Tol­li­ver, de jong­ste zoon.. Charles E. Mack

Essie Har­din .... Eli­nor Fair

Paw Tol­li­ver, de vader, ....​Burr M. Intoeh

Maw Tol­li­ver, de moe­der, .... Emily Fitz­roy

Lem Tol­li­ver, de oud­ste zoon .... George Ban­croft

Zeke Tol­li­ver .... Ernest Chand­ler

Zeb Tol­li­ver .... FreiT Koser

John Har­din ....​Leslie Stove

In een wild hoekje in het Zui­den der Veree­nigde Sta­ten, leefde de fami­lie Tol­li­ver: de vader en zijn drie oud­ste zonen, ware woes­te­lin­gen; de moe­der en de ben­ja­min, twee milde en zachte wezens.

zen waakt over haar: Tommy. En de liefde kwam...

Door Tommy en hare moe­der bes­chermd, had Essie in hun woning onder­ko­men gevon­den.Onge­luk­ki­glijk werd de wedi­j­ver tus­schen de twee broe­ders steeds groo­ter; als twee dood­svi­jan­den waren zij, zeke­ren dag, hand­ge­meen gewor­den en Lem, door zijn twee oudere t broe­ders en zijn vader aan­ge­moe­digd, had Tommy voor driek­waart dood laten lig­gen, en bes­loot Essie, eenige dagen later, zelf te huwen.

Vluch­ten! Maar om te vluch­ten moet

Zeke­ren dag zag de oud­ste, Essie, de doch­ter van John Har­din, zich in de rivier baden. Een drif­tige wel­lust maakte zich van hem mees­ter en zij moest, onder gewéld, zijne omhel­zing gedoo­gen.

Terug thuis geko­men, ver­telde zij haar avon­tuur aan haar vader die er Lem Tol­li­ver reken­schap ging over vra­gen.

Maar ter­wijl John Har­ding Tol­li­ver s huis ver­liet, werd hij door een geweer­schot gedood. Zie­daar nu Essie, wees, en zon­der bes­cher­ming. Maar een zacht wemen geld heb­ben. Waar zou­den die twee kin­de­ren er gevon­den heb­ben? Het is dan dat de moe­der­liefde zich held­haf­tig toonde om haar « kleine » te red­den.

Vader Tol­li­ver en zijn drie oud­ste zonen, had­den in het hart dier wilde streek een geheime sto­ke­rij inge­richt; sinds lan­gen tijd wer­den zij ver­dacht, en de agen­ten van den fis­kus had­den een goed aan­tal dol­lars uit­ge­loofd aan die­ge­nen welke hen zou­den hel­pen.

Bij de dage­raad, wei­nige dagen vóór

< CINEMA WERELD »

het huwe­lijk, ging de moe­der en, in ruil der beloofde beloo­ning, leverde zij de haren over.

Tol­li­ver s gaven zich niet over: een gevecht in regel greep plaats; de drie zoons wer­den gedood, met het geweer in de vuist. De vader wist langs een gehei­men uit­gang te onts­nap­pen en snelde naar zijn hut om er Tommy te doo­den, \y vvien hij van het ver­raad ver­dacht, uit

haat tot Lem.

Op den drem­pel van zijn haard, weende de moe­der, voor immer alléén nu; zij staarde in de verte, lang­swaar Tommy en Essie, die onher­berg­zame ber­gen vlucht­ten, naar het geluk, naar de liefde.

Aan het wapen dat de vader, als recht-ple­ger, in de vuist hield, bood zij hare borst, haar ver­raad beken­nende, het ver­raad dat den dood van drie harer kin­de­ren had gekost en nu het hare ging kos­ten, maar dat zij gaarne gaf opdat haar « kleine » geluk­kig zou wezen.

Deze film is een blad­zi­jde uit het ruwe cn pri­mi­tieve leven eener fami­lie der « Blue Ridge Moun­tains », maar ze is ook af gewis­seld door de moe­der­liefde, de leven­dig­ste, de subliem­ste welke tot hier­toe het licht zag. De film is, naar het oor­deel der meest bekende film­kri­tie­kers, de eenig­ste voort­brengst die een zóó hoog peil van rea­lisme en leven genaakt. Het lij­den, de angst dier arme moe­der, die haar echt­ge­noot en drie oud­ste zonen offert om het geluk van haar « /eine », bren­gen een ontroe­ring waar­van nie­mand zich kan ont­trek­ken. De tra­nen komen u in de oogen. Men moet de film mee­le­ven. Men moet hun lij­den mede onders­taan.

UNI­VER­SAL FILM

28, Sf. Michielss­fraaf, BRUS­SEL

CINE­MA­WE­RELD

CINE­MA­BRIE­VEN­BUS

1° Onze Brie­ven­bus Is gra­tis.

2° Weke­lijks wor­den er drie vra­gen beant­woord.

Stel uw vra­gen afzon­der­lijk en num­mer ze.

4° Naam en adres hoe­ven we niet te ken­nen: geef een dek­naam op.

Luci­nana. — 1. Bui­ten de cinema doet Mary Miles Min­ter niets.

2. M’n beste, denkt U dan dat Mary Miles Minier een sana­to­rium voor zenuw­li­j­ders open houdt.

3. Mary Miles Min­ter is nog onge­huwd.

Peggy. — 1. Charles Vanel, adres: 28, Bou­le­vard Pas­teur, Paris. (A faire suivre s.v.p.)

2. Pearl White, adres: c/o Hotel Majes­tic, Paris.

3. Fer­nand Her­mann, adres: Stu­dio’s Gau­mont, ruq de la Vil­lette, Paris.

Kniertje. -— Uw jol­lig schri­j­ven heeft ons voo­rhoofd en vijf­tal minu­ten doen ontrim­pe­len: we hou­den van der­ge­lij­ken trant; voor wat het brief­ge­heim betreft, daar­voor kunt u gerust zijn: één per­soon leest ze en die is de eerste per­soon enkel­voud, begre­pen?

NeJIie. — 1. William Far­num, adres: Fox Stu­dio’s, 1401, Wes­tern Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

2. Doro­thy Dal­ton, adres: Para­mount Stu­dio’s, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

3. Beide artis­ten zen­den hunne photo gra­tis en kun­nen in de Fransche taal ges­chre­ven wor­den.

Spar­tacns. — Door onvoor­ziene omstan­di­ghe­den is die nog niet kun­nen uit­ges­pro­ken wor­den.

Gegroet. — U kunt aan Mae Mur­ray in de Fransche taal schri­j­ven; zij is een uiterst lieve brief -wis­se­laars­ter; de brief met fr. 0.50 te fran­kee­ren.

Harry Sin­gle­ton. — 1. James Ben­nie, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2. Tully Mar­shall is geen star; weegt 65 kg., don­kere oogen en don­ker bruin haar; ver­tolkte inder­daad eenige rol­len met Gla'dys Bro­ck­well; adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

3. De naam van den agent uit « Het Rek­wi­sito-rium » is Ray­mond Nye; adres: Robert Appart-ments, 1042, San­born Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

Agnes. — Agnes Ayres, adres: Para­mount Pic­tures, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

Kleine Hamer. — 1. Hoot Gib­son, adres: Uni­ver­sal Stu­dio’s, Uni­ver­sal City (Cal. ) U.S.A.

2. George Walsh, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

3. Mary Pick­ford zendt hare photo gra­tis.

La Mar­jo­laine. — In Ame­rika is dit niet uit­ges­lo­ten, maar in Europa is dit glad onmo­ge­lijk.

René V. G. — 1. Gina Relly, adres: 53, rue Cau­lain­court, Paris.

2. Léon Mathot, adres: 47, Ave­nue Félix Faure, Paris.

3. Gina Relly zendt hare photo, Léon Mathot zéndt de zijne in ’t geheel niet.

Hage­roosje. — Maria Jaco­bini kunt u in de Fransche taal schri­j­ven; brief met fr. 0.50 te fran­kee­ren.

Coif­feurke. — 1. De ver­tol­ker van den titel­rol in Vidocq is René Navarre, adres: rue du Géné­ral Foy, 36, Paris.

2. William S. Hart is immer even stroef.

3. Harrv Carey, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

Mos­taard. — 1. De rol van Cham­ber­tin in « De Twee Straat­meisjes » werd ver­tolkt door Georges Bis­cot; zendt zijn photo.

2. De rol van Ginette in die­zelfde film was in han­den van San­dra Milo­wa­noff.

Kort­weg. — 1. Col­leen Moore, adres: 7119, South Grand Vieuw, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

2. In welke film draaide deze artiste?

3. Marie Roa­sio, adres: c/o U.C.I., 51, Via Macéra ta, Rome.

Octave Dlumdt. — Den­ke­lijk is die artist in « The. Tri­fling Woman » Ramon Navarro, zijn ware naam is Ramon Sama­nya­gos; gebo­ren te Buengo (Mexico), op 6 Februari 1899; onge­huwd.

Ver­geet-mij­miet. — Zeker rond dit tijd­perk bes­ton­den er al vuur­wa­pens, alhoe­wel deze nog zeer pri­mi­tief waren; dit too­neel was dus geen ana­kro-nisme.

Jos. — Mae Mur­ray is ges­chei­den van James Jay O’Brien, van William Schwen­ker en is nu voor de derde maal gehuwd met Robert Z. Leo­nard, die hare fil­men bes­tuurt; zij kan in de Fransche taal ' ges­chre­ven wor­den, adres: Metro Stu­dio’s, 1025, Lilian Way, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

De Sheik. — 1. Van de drie Tal­mad­ge’s is de oud­ste, Norma, de beroemd­ste.

2. Mary Pick­ford heeft licht bruin haar.

3. U kunt hen b.v. zelf per­soon­lijk schri­j­ven en, zeg­gen dat u een groot bewon­de­raar van hun prach­tig spel zijt.

John Webbs. — 1. Flo­rence Reed, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal. ) U.S.A.

2. De rol van Hunch Hen­der­son in « Het Heische Gaz » werd ver­tolkt door Al. Smith; zelfde adres als Flo­rence Reed.

3. Asta Niel­sen, adres: 2, Ves­ter­gade, Kopen­ha­gen.

Rita. — 1. De hoof­drol van « Han­ne­le’s Hemel­vaart » werd ver­tolkt door Mar­ga­reth Schle­gel; is een Duitsche film.

2. Alhoe­wel het geen cinema rubriek is, zul­len wij u hier er toch maar eens op ant­woor­den. Renée Page en Ger­bert die het vorige sei­zoen hier in Pal­la­dium optra­den zijn nu aan het Théâtre Muni­ci­pal te Lille ver­bon­den.

Fochie. — 1. Jackie Coogan, adres; c/o Metro Stu­dio’s. 1025 Lilian Way. Los Angeles (Cal.) U.S.A.

2. Ginette Mad­die. adres: 41, rue Dam­re­mont, Paris.

Marion Davies, adres: Cos­mo­po­li­tan Pro­duc­tions, 127th Street, 2nd Ave­nue, New-York City (U.S.A.).

Trol­lie. — 1. William Farum, adres: Fox Stu­dio’s, 1401, Wes­tern Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

2. Marie Wal­camp, adres: c/o Uni­ver­sal Stu­dio’s, Uni­ver­sal City (Cal.) U.S.A.

3. Dudule (Clyde Cook), zelfde adres als William Far­num.

Moni­dées. — 1. U kunt Lucy Dor­raine in de Duitsche of Vlaamsche taal schri­j­ven, adres:Fo-

< CINE­MA­WE­RELD i

reighn Film­ge­sell­schaft Frie­drichs­trasse, 227, Ber­lin S. W. 48.

Muguetfte. — 1. Gezus­ters Lilian en Doro­thy Gish, adres: Grif­fith Stu­dio, Oriente Point, Ma-maro­neck, New-York (U.S.A.).

2. Eddie Polo, adres: Dream­land Film Có Ltd, Renn­weg, 5, Wee­nen (Oos­ten­rijk).

3. Lila Lee, adres: Para­mount Pic­tures, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

N.-B. — U kunt ze allen in de Fransche taal schri­j­ven.

fris. — 1. Norma Tal­madge, adres: 318, East, 48th Street, New-York (U.S.A.).

2. Rudolph Valen­tino, adres: 6776, Wed­ge­wood Place, Whit­ley Heigts, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

Alice Pavor. — 1. Nog­maals onzen wëï­ge­meen-den dank voor de pho­tos; zij zijn ons steeds wel­kom alhoe­wel wij vree­zen dat u er zich mede ont­ge­rieft.

2. Theo­dore Koss­loff, adres: Lasky Stu­dio, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

3. Mar­cel Pra­dot, adres: 64, rue Gou­nod, Saint-Cloud, (Fran­krijk).

N.-B. — Bei­den zen­den hunne photo gra­tis.

Mepa­tine. — 1. Mary Pick­ford zendt nog immer gra­tis de haar gevraagde photo.

2. Al die opge­noemde fil­mar­tis­ten zen­den hunne photo gra­tis.

Bef­gica. — 1. Van welke maat­schap­pij was d7e

film?

2. Ruth Roland, adres: 605, South Nor­ton Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

V. V. Steen­brug­ghe. — 1. Doris Deane, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2. Marthe Fer­rare, adres, 29, rue Des­combes, Paris.

3. Léon Mathot, adres: 47, Ave­nue Félix Faure, Paris.

R. Ant­werp F. C. — 1. Louise Lor­raine en George Walsh, gelieve ze alle­bei eens te schri­j­ven aan vol­gend adres: 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2. Louise Lovely, adres . 1746, Wil­cox Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

Trouwe Lezer. — 1. De film « Han­ne­le’s Hemel­vaart » is een duitsche film.

2. De hoofd­ver­tolks­ter is Mar­ga­reth Schle­ger.

Kitty»Jac­qui. — Conway Tearle is in 1890 te New-York gebo­ren; was vroe­ger een gekend too-neels­pe­ler; gehuwd met Adèle Row­land; meet 1.78; don­ker haar en don­kere oogen, adres: Friars Club. New-York City (U.S.A.).

Léon Mathot.—- 1. Ginna Relly heeft zwart haar; in. « De Kei­zer der Armen » droeg zij een blonde pruik.

2. Nog onge­huwd.

3. Artis­ten « wee­nen » op het doek door drieër­lei oor­za­ken: a) ófwel wor­den de tra­nen onder vorm van gly­ce­ri­ne­drup­pels met een drup­pel­tel­ler op de wan­gen gelegd; b) ofwel wee­nen zij kunst­ma­tig b.v. met een stuk ges­ne­den ajuin onder de oogen te hou­den; c) ofwel wee­nen zij oprecht. Dit laatste punt kan ech­ter nog onder­ver­deeld wor­den. Zekere artis­ten wee­nen natuur­lijk, zon­der eenig kunst­mid­deltje; zoo­da­nig wor­den zij door hun spel mee­ges­leept; ande­ren daa­ren­te­gen kun­nen slechts .wee­nen bij het hoo­ren van een droef­gees­tige muziek, welke dan hij het draaien van het bewust « tra­nen­too­neel » gebe­zigd wordt.

Mary Pick­ford for ever. — 1. De Fransche firma

Para­mount is het suk­kur­saal van de Ame­ri­kaansche Para­mount welks hoofd­huis ie New-York geves­tigd is.

2. Mon­roë Salis­bury heeft een sober spel dat bizon­der roe­rend is als hij b.v, de rol van Cana-deesch trap­per of iets der­ge­lijks, ver­tolkt.

3. De Ant­werpsche gea­bon­neer­den aan Too­neel-wereld ont­van­gen hun blad thuis Vri­j­dag’s mor-gends met de eerste post (zeven uur-half acht); ech­ter zijn er vele abon­nen­ten die het « geluk » heb­ben niet alleen in een huis te wonen: de mede-huur­ling, de hoofd­huur­der of de eige­naar « van bene­den », staan de komst van den brief­dra­ger af te wach­ten, slaan het blad het eerst aan en lezen het alzoo gra­tis door, Daarna wordt het sti­kom terug in de brie­ven­bus ges­to­ken net alsof het met een latera post zou geko­men zijn. Maar zij ver­ge­ten dik­wi­jls dat ver­from­me­ling of vetv­lek­ken er als hun hand­tee­kens op te lezen staan.

V. Houdt K. — 1. Die artiste is nie­mand anders dan Lilian Gish; adres: Grif­fith Stu­dio’s, Orienta Point, Mama­ro­neek, New-York (U.S.A.).

2. Mon­roë Salis­bury draait nog wel maar zeer zeld­zaam; hij houdt zich lie­ver onle­dig met het tee­len van oran­je­boo­men op zijn hoeve in öali-for­nië

3. Robin Hoed komt einde Novem­ber in Anvers-Palace.

De Sheik. — Dou­glas Fair­banks, nu veer­tien­ja­rige zoon, is uit het eerste huwe­lijk van Dou glas met Mias Beth Sully, waar­van hij scheidde.

2. — Mary Pick­ford is op 8 April 1893 gebo­ren; onder deze naam is zij veel beter bekend dan Onder haar waren naam Gla­dys Smith of Mrs Doiu-glas Fair­banks.

3. Char­lie Cha­plin is ges­chei­den van zijn vrouw Mil­dred Har­ris. Kor­te­lings wij­den wij een arti­kel aan de wijze waa­rop zij in het huwe­lijk tra­den.

Clai­rette Ciné. — 1. Heb geduld, de photo van Conway Tearle komt zan­der fout als bij­lage tij­dens het vol­gend zomer­sei­zoen.

2. Die twee maat­schap­pi­jen wer­ken nu 'sa­men; men heeft er uwe photo behou­den als dokur­nen-tatie en dit is door­gaans een goed tee­ken, u hoeft er u dus in ’t geheel niet onge­rust over te maken.

3. Onze wensch is het ins­ge­lijks dat de uwe eens moge verhoord wor­den.

Sar­nia. — 1. Dit is onget­wi­j­feld maar een gewoon figu­rant geweest; hunne namen wor­den zeer zel­den mede­ge­deeld; in geen geval ech­ter was het Rudolph Valen­tino.

2. Weet u van welke maat­schap­pij die film was?

3. De rol van Prinses Nadia in « De Wees » werd ver­tolkt door Mlle Grey­jane.

N.-B. — Maë Mur­ray ant­woordt immer; dus niet wan­ho­pen; hoogst aan­ge­naam zou het ons zijn indien u ons eens een bij­drage wil­det inzen­den over de cinema in Neder­landsch-Indië; neem als maats­taf ons arti­kel over « De Cinema in Japan », in ons num­mer van 28 Sep­tem­ber 1.1. Vol­gaarne nemen wij het op.

SussL­Tinny.Nelly, R. X. Foot­ball Club, Molly Blon­di­nette, Poli­dor, Hay­dée, Pier­lala, A.C., Anita

Georges, bij­dra­gen niet opge­no­men daar zij van geen adres voor­zien waren.

Onge­dul­dige, Joris, Peggy, Van­der­go­ten, bij­dra­gen niet opge­no­men daar zij ofwel onbe­lan­grijk ofwel te per­soon­lijk waren.

Nemo.

N.=B. — Vra­gen ons na Zon­dag toe­ge­ko­men wor. den in het vol­gend num­mer beant­woord.

< CtNE­MA­WE­RELD »

Onze Ciné-Romans

Levens­bes­chri­j­ving van Norma, Natha­lie en Constance Tal­madge

DOOR ED. NEORQ

6de VER­VOLG.

Het eenige lid der fami­lie Tal­madge, welke met tegen­zin Brook­lijn ver­liet, was Natha­lie.

Menig­maal is er gezegd gewor­den dat Natha­lie de jong­ste der meisjes was, maar dit is niet zoo; zij is een jaar ouder dan Constance. Van deze gele­gen­heid zul­len wij dan ook gebruik maken om den ouder­dom der gezus­ters Tal­madge op te geven.

Norma is gebo­ren te Nia­gara Falls op 2 Mei 1897 en is dus op het oogen­blik 26 jaar oud.

Natha­lie’s geboor­te­plaats is Brook­lijn en aan­schouwde het levens­licht op 29 April 1899 en is bij­ge­volg 24 jaar.

Constance eve­neens, is gebo­ren te Brook­lijn op 19 April 1900 en heeft alzoo den ouder­dom van 23 jaar.

Natha­lie was zeer trotsch op beide zus­ters maar had niet het minste ver­lan­gen dezes spoor te vol­gen. Op moe­der’s aan­drin­gen, ging zij ook naar Vi-tagra­ph’s Stu­dio en soms kreeg zij een klei­ni­gheid te doen maar het werk aldaar had niet den mins­ten inv­loed op haar.

« Niet noo­dig, Peg» zegde zij zeke­ren dag, « het is mijn roe­ping niet. Twee artis­ten in de fami­lie is genoeg. Daar­bij, ik hen niet zoo lief, heb er geen vers­tand van....»

« Onzin! » viel Mevrouw Tal­madge haar in de rede. « Gij zijt de vers­tan­dig­ste van al mijn doch­ters. Al wat gij ver­langt zult gij kun­nen lee­ren. Doch, indien de cinema u niet bevalt, blijf er dan weg. De groote zaak is: Gelijk wat gij aan­pakt, moet gij er u met hart en ziel aan geven. In ieder geval moet gij iets onder­ne­men opdat gij later u zelf hel­pen kunt. »

Natha­lie deed w'at haar moe­der haar aan­be­val. Zij stu­deerde boe­khou­ding, machien­schrift en het ste­no­gra­fee­ren. Zij leerde wTel tot de fami­lie de reis onder­nam naar het Wes­ten.

Natha­lie vroeg zich af wat het nieuw leven aldaar haar bren­gen zou. Zij had niet veel hoop in Cali­for­nië. Zij was een zeer gedacht­vol meisje, vol liefde tot de stu­die en was een wei­nig bevreesd van het leven. Zij beminde haar zus­ters en verheugde zich in hun succes doch zij wist zeer goed dat de Natuur haar niet begif­tigd had met dezelfde kwa­li­tei­ten als Norma en Connie. Haar eenig­ste kwa­li­teit was: zij hield zich te nede­rig.

De reis naar Cali­for­nië bracht een groote veran­de­ring in het leven der meisjes.

Voor Norma betee­kende het, de weg naar roem en for­tuin. Zij was alreeds een bekende artiste in de einema-wereld, maar nu werd zij een « film­star ».

Voor Constance kwam hier de eerste groote kans om Norma te vol­gen. Zij kreeg een lei­ding­srol in één der grootste pro­duc­ties tot hier­toe voort­ge­bracht.

En voor' Natha­lie een woe­li­ger leven tot de stu­die waar­door zij ken­nis maakte met vele nieuwe vrien­din­nen.

Met deze rege­len slui­ten wij de eerste phase van de won­der­bare loop­baan der zus­ters Tal­madge.

Op het oogen­blik is de cinema het meest gelief­koosde volks­ver­maak. Op zeer kor­ten tijd heeft het in do wereld, als uits­pan­ning, de eerste plaats inge­no­men. 15 jaar gele­den behoorde het nog maar op het pro­gramma eener music-hall, maar nu zijn de music-halls veran­derd in cinema-zalen.

Een hoog­staande kri­tie­ker verk­laarde toen, dat een lief gezichtje op het witte doek van zelf bij­val behaalde en als men naar dit gezegde een onder­zoek wil ins­tel­len, dan vind men dat de man er lee­lijk nevens sloeg. Een lief gezichtje moest de actrice zeker heb­ben maar zij moest ook kun­nen spe­len, anders werd zij niet aan­ge­no­men.

De meeste film­ster­ren waren, alvo­rens aan het scherm te komen, too­nee­lar­tis­ten, maar niet allen. Norma Tal­madge had nooit op het too­neel geweest. Al wat zij kent van spe­len, heeft zij in het stu­dio geleerd.

Eens vroeg men aan één harer regis­seurs hoe het. kwam dat Norma zoo spoe­dig «weg» gemaakt had. Zijn ant­woord was kort:

« Miss Tal­madge heeft her­sens. Zij voedt deze met al wat zij ziet. »

Wan­neer zij bij de Tri­angle Co. kwam, kreeg zij niets dan «star-rol­len» en de direc­teu­ren heb­ben het hun niet bek­laagd. Haar eerste film was: « The Crown Prin­ce’s Double » dewelke een kolos­saal succes ver­wierf.

De groote oor­log brak uit en men maakte een film daa­rop geti­teld: « The Bat­tle Cry of Peace » waa­rin Norma Tal­madge de Ame­ri­kaansche Schoon­heid ver­tolkte.

In deze band maakte zij sen­sa­tie. De kri­tiek was een en al enthou­siasme en voors­pelde haar eene rijke toe­komst.

Vol­gens Mevrouw Tal­madge was deze film de eigen­lijke oor­zaak van haar won­der­bare voo­ruit­gang. Van toen af werd zij wereld­be­roemd.

Norma werkte en stu­deerde steeds har­der en har­der. Indien de lezer op het oogen­blik naar een Norma Tal­madge-film gaat zien en aan­dach­tig volgt, dan zal hij getrof­fen wor­den door de minste klei­ni­gheid welke bij deze film­ster ver­zorgd is.

Nu dat zij haar eigen stu­dio heeft en met de hulp van haar echt­ge­noot, zelf haar fil­men voort­brengt, nu kan zij zelf nagaan of alles in de puntjes ver­zorgd is. Steeds is zij ook bereid, van ieder die het wel meent, goede raad aan te nemen

Als een bewijs van de nauw­ge­ze­theid en ernst waar­mede zij werkt, kan gezegd wor­den, dat zij in haar stu­dio een bureel heeft opge­richt spe­ciaal om opzoe­kin­gen te doen in aller­lei doku­men­ten. Een bij­zon­der per­so­neel staat ten hare dienste om haar in alles te hel­pen opdat de te maken film kor­rekt zij.

CINE­MA­WE­RELO »

Er wor­den vijf tot zeven weken gebruikt eer men aan een film begint. In dien tijd moet de regis­seur van alles op de hoogte zijn. Het opzoe­king­sbu­reel moet hem dan inlich­ten. Men gebruikt uren en uren in de biblio­theek om te zien hoe in dien of dien tijd de kos­tu­men van man­nen en vrou­wen waren; hoe aan het Hof van Bode­wijk XIV de menuet gedanst werd, enz., enz.

Het opzoe­king­sbu­reel moet alles weten; niet alleen van de kos­tu­men maar ook hoe de zeden en gewoon­ten waren van alle vol­ke­ren. En daar­bij moet het spoe­dig gewe­ten zijn.

Door een gewoon regis­seur wor­den nog al eens deze klei­ni­ghe­den over het hoofd gezien.

« Wij kun­nen geen geld en tijd bes­te­den aan zulke din­gen» zeg­gen zij. « Het spel is hoofd­zaak; naar de rest ziet het publiek niet.»

« Het publiek ziet dat wel » verk­laart Norma Tal­madge. « Zijn deze regis­seurs dan blind? Zien zij dan niet hoe in de laatste jaren alles veran­dert is? De tijd is voor­bij dat het publiek zich tevre­den stelde met enkel een hel­den­daad te zien. De domme ges­chie­de­nis­sen vol­doen niet meer. De fil­min­dus­trie is nu kunst gewor­den. Het volk vraagt fijne come­dies. Dat is dan ook de reden waa­rom bekende let­ter­kun­di­gen nu met de zaak ver­trouwd zijn. Alen ziet tegen­woor­dig naar de aank­lee­ding van een film; naar meu­be­len, kos­tu­men, naar alle benoo­di­ghe­den.

« Maar » vroeg iemand aan Norma, « Zou het publiek naar de cinema gaan voor de « ster» en den inhoud van de film?»

« Natuur­lijk » ant­woordde zij. « Als gij naar een res­tau­rant gaat om te dinee­ren, is het dan niet het diner wat gij ver­langt? Dit is toch de hoofd­zaak... Maar gij ver­langt in de eerste plaats dat het goed opge­diend wordt, niet­waar? Opge­voed volk ver­langt fijne waar, zeker, maar ik maak mijn fil­men aan­trek­ke­lijk voor iede­reen, zoo­wel voor een werk­man als voor een hoo­glee­raar.»

Norma Tal­madge is eene dier artis­ten welke een karak­ter kan uit­beel­den juist zooals de schri­j­ver het ver­langt.

Een bekende too­neels­pe­ler, welke niets om fil­men gaf, werd meer­maals ver­zocht eens naar een cine­ma­zaal te gaan. Hij zag Norma Tal­madge op de film en was zoo ver­baasd dat hij over niets anders meer sprak. Zijn vriend stootte hem aan den arm en zegde:

« Zij is lief, niet­waar? »

« Ik geloof dat ze dit is, maar dit is het niet wat mij in ver­voe­ring brengt. Zij is een artiste zooals ik er w’ei­nig gezien heb.»

« Norma gij zijt nu een «star», dat is prach­tig, dat is heer­lijk, ik ben er zoo geluk­kig om. Maar...»

Constance zweeg en van haar arm­stoel, waa­rin zij lag, zag zij fier op naar haar beroemde zus­ter. Zij warén nu in Cali­for­nië en begon­nen al een wei­nig aan hun nieuw leven te gewen­nen.

De jongs te zus­ter kon moei­lijk een dag laten voor­bij gaan zon­der één van de fami­lie voor ’t lapje te hou­den of ze te pla­gen.

« Wat bedoelt ge met « maar?» vroeg Norma. Constance zette een plech­tig gezicht.

« Gij zijt nu een «star» en voor­taan zul­len wij u eer­bie­dig groe­ten, gek­nield, met onze armen gekruist op de borst, en u nas­ta­ren ter­wijl gij gaat

van triomf tot triomf.... Dat zal heer­lijk zijn, waar? »

Norma Jachtte.

« Gek meisje » zegde zij. « Spoe­dig zult gij ook wel een «star» wor­den.

« Neen, neen!... Zoek geen valsche hoop in mijn jonge boe­zem bin­nen te smok­ke­len. Mijn loop­baan wordt gedom­peld in het niet. In de «Vita­graph had ik kans, een kleine kans, maar hier....»

« Van­daag vroeg M. Grif­fith naar u. »

Constance was recht ges­pron­gen, de spot was verd­we­nen, haar oogen glans­den.

« Ja. Connie, hij ver­langt u mor­gen te zien. Hij brengt een prach­tige nieuwe film te voor­schijn. De grootste welke ooit zal ver­toond zijn. Hij is geti­teld: « Into­le­rance ». Hij denkt er voor u een rol in te heb­ben. »

« Oh! » riep Constance in de han­den klap­pende. « Wat een man! Hoe vers­tan­dig! Ik heb altijd gezegd dat M. Grif­fith iets was! Maar... is het wer­ke­lijk een rol? »

« Ik geloof het toch. Doch, mor­gen zult gij er meer over weten. »

Connie bezag haar zus­ter met wan­trou­wen.

« Wel neen zusje lief. Meer­maals heb ik hem gezegd u een kans te geven en nu heeft hij ein­de­lijk in deze film iets bij­zon­ders voor u. Hij is er mede is de wol­ken. Hij zegde mij dat hij door uw lief aan­ge­zicht en door um aan­min­ning figuurtje getrof­fen was. »

« Oh, lieve God! » Jachtte Connie met een komische bewe­ging. « In ieder geval, dit is glo­rie­rijk nieuws! Ver­schoo­ning, zus­ter, dit moet ik spoe­dig Peg gaan ver­tel­len! »

De vol­gende dag zag zij M. Grif­fith en Connie werd door hem uit­ge­ko­zen om“in « Into­le­rance » het «Berg­meisje» te ver­tol­ken.

In het deel van deze won­der­bare pro­duc­tie gewijd aan de Baby­lo­nische per­iode, had Constance de lei­dings-rol. Het was een bui­ten­ge­woon iets voor zoo’n jong meisje, maar ieder wie deze film gezien heeft, zal getui­gen hoe goed zij er in was.

Doch zij moest er hard in wer­ken... In dit deel van de film moest zij in een kar­retje rij­den; op de repe­ti­tiën moest zij dit meer­maals herha­len het­geen van haar zenu­wen eene bij­zon­dere span­ning vergde. Het duurde een tijdje eer zij zich goed kon staande hou­den in dit zwaaiende wagentje, daar het getrok­ken werd door drieste paar­den rond de arena. Weken lang kwam zij naar huis met gek­wetste knieën. Maar ein­de­lijk behield zij haar even­wicht zoo­dat men op de film haar kon bewon­de­ren om haar gra­cieus figuurtje.

Met deze film alléén maakte Constance Tal­madge naam en van dien dag af wérd zij ins­ge­lijks « Star ».

«Scan­dal»; «The Honey­moon»; «A Pair of Blue Sto­ckings»; «Mrs Lof­fing­well’s Boots »; «Romance and Ara­bella»; «Two Weeks»; «In Stearch of a Sin­ner»; «The Per­fect Woman» zijn eenige van haar fil­men welke door haar bewon­de­raars wel zul­len herin­nerd wor­den.

[Wordt voort­ge­zet.)

( CTNE­MA­WE­RELD

Onze Ciné-Romans

Levens­bes­chri­j­ving van Norma, Natha­lie en Constance Tal­madge

DOOR ED. NEORG

6de VER­VOLG.

Het fce­nige lid der fami­lie Tal­madge, welke met tegen­zin Brook­lijn ver­liet, was Natha­lie.

Menig­maal is er gezegd gewor­den dat Natha­lie de jong­ste der meisjes was, maar dit is niet zoo; zij is een jaar ouder dan Constance. Van deze gele­gen­heid zul­len wij dan ook gebruik maken om den ouder­dom der gezus­ters Tal­madge op te geven.

fc>rma is gebo­ren te Nia­gara Falls op 2 Mei 1897 en is dus op het »ogen­blik 26 jaar oud.

Natha­lie’s geboor­te­plaats is Brook­lijn en aan­schouwde het levens­licht op 29 April 1899 en is bij­ge­volg 24 jaar.

Constance eve­neens, is gehörende Brook­lijn op 19 April 1900 en heeft alzoo den ouder­dom van 23 jaar.

Natha­lie was zeer trotsch op beide zus­ters maar had niet het minste ver­lan­gen dezes spoor te vol­gen. Op moe­der’s aan­drin­gen, ging zij ook naar Vi-tagra­ph’s Stu­dio en soms kreeg zij een klei­ni­gheid te doen maar het werk aldaar had niet den mins­ten inv­loed op haar.

« Niet noo­dig, Peg» zegde zij zeke­ren dag, « het is mijn roe­ping niet. Twéé artis­ten in de fami­lie is genoeg. Daar­bij, ik ben niet zoo lief, heb er geen vers­tand van....»

« Onzin! » viel Mevrouw Tal­madge haar in de rede. « Gij zijt de vers­tan­dig­ste van al mijn doch­ters. Al wat gij ver­langt zult gij kun­nen lee­ren. Doch, indien de cinema u niet bevalt, blijf er dan weg. De groote zaak is: Gelijk wat gij aan­pakt, moet gij er u met hart en ziel aan geven. In ieder geval moet gij iets onder­ne­men opdat gij later u zelf hel­pen kunt. »

Natha­lie deed wat haar moe­der haar aan­be­val. Zij stu­deerde boe­khou­ding, machien­schrift en het ste­no­gra­fee­ren. Zij leerde wel tot de fami­lie de reis onder­nam naar het Wes­ten.

Natha­lie vroeg zich af wat het nieuw leven aldaar haar bren­gen zou. Zij had niet veel hoop in Cali­for­nie. Zij was een zeer gedacht­vol meisje, vol liefde tot de stu­die en was een wei­nig bevreesd van het leven. Zij beminde haar zus­ters en verheugde zich in hun succes doch zij wist zeer goed dat de Natuur haar niet begif­tigd had met dezelfde kwa­li­tei­ten als Norma en Connie. Haar eenig­ste kwa­li­teit was: zij hield zich te nede­rig.

De reis naar Cali­for­nie bracht een groote veran­de­ring in het leven der meisjes.

Voor Norma betee­kende het., de weg naar roem en for­tuin. Zij was alreeds een bekende artiste in de einema-wereld, maar nu werd zij een « film­star ».

Voor Constance kwam hier de eerste groote kans om Norma te vol­gen. Zij kreeg een lei­ding­srol in één der grootste pro­duc­ties tot hier­toe voort­ge­bracht.

En voor Natha­lie een woe­li­ger leven tot de stu­die waar­door zij ken­nis maakte met vele nieuwe vrien­din­nen.

Met deze rege­len slui­ten wij de eerste phase van de won­der­bare loop­baan der zus­ters Tal­madge.

Op het »ogen­blik is de cinema het meest gelief­koosde volks­ver­maak. Op zeer kor­ten tijd heeft het iu de wereld, als uits­pan­ning, de eerste plaats inge­no­men. 15 jaar gele­den behoorde het nog maar op het pro­gramma eener music-hall, maar nu zijn de music-halls veran­derd in cinema-zalen.

Een hoog­staande kri­tie­ker verk­laarde toen, dat een lief gezichtje op het witte doek van zelf bij­val behaalde en als men naar dit gezegde een onder­zoek wil ins­tel­len, dan vind men dat de man er lee­lijk nevens sloeg. Een lief gezichtje moest de actrice zeker heb­ben maar zij moest ook kun­nen spe­len, anders werd zij niet aan­ge­no­men.

De meeste film­ster­ren waren, alvo­rens aan het scherm te komen, too­nee­lar­tis­ten, maar niet allen. Norma Tal­madge had nooit op het too­neel geweest. Al wat zij kent van spe­len, heeft zij in het stu­dio geleerd.

Eens vroeg men aan één barer regis­seurs hoe het. kwam dat Norma zoo spoe­dig «weg» gemaakt had. Zijn ant­woord was korf,:

« Miss Tal­madge heeft her­sens. Zij voedt deze met al wat zij ziet. »

Wan­neer zij bij de Tri­angle Co. kwam, kreeg zij niets dan «star-rol­len» en de direc­teu­ren heb­ben het hun niet bek­laagd. Haar eerste film was: « The Crown Prin­ce's Double » dewelke een kolos­saal succes ver­wierf.

De groote oor­log brak uit en men maakte een film daa­rop geti­teld: « The Bat­tle Cry of Peace » waa­rin Norma Tal­madge de Ame­ri­kaansche Schoon­heid ver­tolkte.

In deze band maakte zij sen­sa­tie. De kri­tiek was een en al enthou­siasme en voors­pelde haar eene rijke toe­komst.

Vol­gens Mevrouw Tal­madge was deze film de eigen­lijke oor­zaak van haar won­der­bare voo­ruit­gang. Van toen af werd zij wereld­be­roemd.

Norma wérkte en stu­deerde steeds har­der en har­der. Indien de lezer op het oogen­blik naar een Norma Tal­madge-film gaat zien en aan­daich­tig volgt, dan zal hij getrof­fen wor­den door de minste klei­ni­gheid welke bij deze film­ster ver­zorgd is.

Nu dat zij haar eigen stu­dio heeft en met de hulp van haar echt­ge­noot, zelf haar fil­men voort­brengt. nu kan zij zelf nagaan of alles in de puntjes ver­zorgd is. Steeds is zij ook bereid, van ieder die het wel meent, goede raad aan te nemen

Als een bewijs van de nauw­ge­ze­theid en ernst waar­mede zij werkt, kan gezegd wor­den, dat zij in haar stu­dio een bureel heeft opge­richt spe­ciaal om opzoe­kin­gen te doen in aller­lei doku­men­ten. Een bij­zon­der per­so­neel staat ten hare dienste om haar in alles te hel­pen opdat de te maken film kor­rekt zij.

CtNE­MA­WE­RELD »

Er wor­den vijf tot zeven weken gebruikt eer men aan een film begint. In dien tijd moet de regis­seur van alles op de hoogte zijn. Het opzoe­king­sbu­reel moet hem dan inlich­ten. Men gebruikt uren en uren in de biblio­theek om te zien hoe in dien of dien tijd de kos­tu­men van man­nen en vrou­wen waren; hoe aan het Hof van Lode­wijk XIV de menuet gedanst werd, enz., enz.

Het opzoe­king­sbu­reel moet alles weten; niet alleen van de kos­tu­men maar ook hoe de zeden en gewoon­ten waren van alle vol­ke­ren. En daar­bij moet het spoe­dig gewe­ten zijn.

Door een gewoon regis­seur wor­den nog al eens deze klei­ni­ghe­den over het hoofd gezien.

« Wij kun­nen geen geld en tijd bes­te­den aan zulke din­gen» zeg­gen zij. « Het spel is hoofd­zaak; naar de rest ziet het publiek niet.»

« Het publiek ziet dat wel » verk­laart Norma Tal­madge. « Zijn deze regis­seurs dan blind? Zien zij dan niet boe in de laatste jaren alles veran­dert is? De tijd is voor­bij dat het publiek zich tevre­den stelde met enkel een hel­den­daad te zien. De domme ges­chie­de­nis­sen vol­doen niet meer. De fil­min­dus­trie is nu kunst gewor­den. Het volk vraagt fijne come­dies. Dat is dan ook de reden waa­rom bekende let­ter­kun­di­gen nu met de zaak ver­trouwd zijn. Men ziet tegen­woor­dig naar de aank­lee­ding van een film; naar meu­be­len, kos­tu­men, naar alle benoo­di­ghe­den.

« Maar » vroeg iemand aan Norma, « Zou het publiek naar de cinema gaan voor de « ster » en den inhoud van de film?»

« Natuur­lijk » ant­woordde zij. « Als gij naar een res­tau­rant gaat om te dïnee­ren, is het dan niet liet diner wat gij ver­langt? Dit is toch de hoofd­zaak... Maar gij ver­langt in de eerste plaats dat het goed opge­diend wordt, niet­waar? Opge­voed volk ver­langt fijne waar, zeker, maar ik maak mijn fil­men aan­trek­ke­lijk voor iede­reen, zoo­wel voor een werk­man als voor een hoo­glee­raar.»

Norma Tal­madge is eene dier artis­ten welke een karak­ter ka-n uit­beel­den juist zooals de schri­j­ver het ver­langt.

Een bekende too­rieels­pe­ler, welke niets om fil­men gaf, werd meer­maals ver­zocht eens naar een cine­ma­zaal te gaan. Hij zag Norma Tal­madge op de film en was zoo ver­baasd dat hij over niets anders meer sprak. Zijn vriend stootte hem aan den arm en zegde:

« Zij is lief, niet­waar? »

« Ik geloof dat ze dit is, maar dit is het niet wat mij in ver­voe­ring brengt. Zij is een artiste zooals ik er wei­nig gezien heb.»

« Norma gij zijt nu een «star», dat is prach­tig, dat is heer­lijk, ik ben er zoo geluk­kig om. Maar...»

Constance zweeg en van haar arm­stoel, waa­rin zij lag, zag zij fier op naar haar beroemde zus­ter. Zij warén nu in Cali­for­nie en begon­nen al een wei­nig aan hun nieuw leven te gewen­nen.

De jong­ste zus­ter kon moei­lijk een dag laten voor­bij gaan zon­der één van de fami­lie voor ’t lapje te hou­den of ze te pla­gen.

« Wat bedoelt ge met « maar?» vroeg Norma. Constance zette een plech­tig gezicht.

« Gij zijt nu een «star» en voor­taan zul­len wij u eer­bie­dig groe­ten, gek­nield, met onze armen gekruist op de borst, en u nas­ta­ren ter­wijl gij gaat

van triomf tot triomf.... Dat zal heer­lijk zijn, niet­waar? »

Norma lachtte.

« Gek meisje » zegde zij. « Spoe­dig zult gij ook wel een «star» wor­den.

« Neen, neen!... Zoek geen valsche hoop in mijn jonge boe­zem bin­nen te smok­ke­len. Mijn loop­baan wordt gedom­peld in het niet. In de «Vita­graph had ik kans, een kleine kans, maar hier....»

« Van­daag vroeg M. Grif­fith naar u. »

Constance was recht ges­pron­gen, de spot was verd­we­nen, haar oogen glans­den.

« Ja, Connie, hij ver­langt n mor­gen te zien. Hij brengt een prach­tige nieuwe film te voor­schijn. De grootste welke ooit zal ver­toond zijn. Hij is geti­teld: « Into­le­rance ». Hij denkt er voor n een rol in te heb­ben. »

« Oh! » riep Constance in de han­den klap­pende.

« Wat een man! Hoe vers­tan­dig! Ik heb altijd gezegd dat M. Grif­fith iets was! Maar... is het wer­ke­lijk een rol? »

« Ik geloof het toch. Doch, mor­gen zult gij er meer over weten. »

Connie bezag haar zus­ter met wan­trou­wen.

« Wel neen, zusje lief. Meer­maals heb ik hem gezegd u een kans te geven en nu heeft hij ein­de­lijk in deze film iets bij­zon­ders voor u. Hij is er mede is de wol­ken. Hij zegde mij dat hij door uw lief aan­ge­zicht en door nm aan­min­ning figuurtje getrof­fen was. »

« Oh, lieve God! » lachtte Connie met een komische bewe­ging. « In ieder geval, dit is glo­rie­rijk nieuws! Ver­schoo­ning, zus­ter, dit moet ik spoe­dig Peg gaan ver­tel­len! »

De vol­gende dag zag zij M. Grif­fith en Connie werd door hem uit­ge­ko­zen onfin « Into­le­rance » het «Berg­meisje» te ver­tol­ken.

In het deel van deze won­der­bare pro­duc­tie gewijd aan de Baby­lo­nische per­iode, had Constance de lei­dings-rol. Het was een bui­ten­ge­woon iets voor zoo’n jong meisje, maar ieder wie deze film gezien heeft-, zal getui­gen hoe goed zij er in was.

Doch zij moest er hard in wer­ken... In dit deel van de film moest zij in een kar­retje rij­den; op de repe­ti­tiën moest zij dit meer­maals herha­len het­geen van haar zenu­wen eene bij­zon­dere span­ning vergde. Het duurde een tijdje eer zij zich goed kon staande hou­den in dit zwaaiende wagentje, daar het getrok­ken werd door drieste paar­den rond de arena. Weken lang kwam zij naar huis met gek­wetste knieën. Maar ein­de­lijk behield zij haar even­wicht zoo­dat men op de film haar kon bewon­de­ren om haar gra­cieus figuurtje.

Niet deze film alléén maakte Constance Tal­madge Haam en van dien dag af wérd zij ins­ge­lijks «Star ».

«Scan­dal»; «The Honey­moon»; «A Pair of Blue Sto­ckings»; «Mrs Lof­fing­well’s Boots »; «Romance and Ara­bella»; «Two Weeks»; «In Stearch of a Sin­ner»; «The Per­fect Woman» zijn eenige van haai’ fil­men welke door haar bewon­de­raars wel zul­len herin­nerd wor­den.

{Wordt voort­ge­zet.)

FABRI­KAN­TEN EN WIN­KE­LIERS Plaatst uwe aan­kon­di­gin­gen in

Gine­roa- en Too­nee­li­ne­reld

Offi­cieel Orgaan van het Natio­naal Ver­bond der Vlaamsche Too­neel­maat­schap­pi­jen van Bel­gië

Het best en meest­ge­le­zen Famiüe­week­blad

Wan­neer een Kinema in Uw woon­plaats

een

H AOKIN

Kar­thui­zerss­traat, 9A. — BRUS­SEL

film I

geeft, dan is het de schoonste in Uw woon­plaats ver­toond,

Harry Carey

in een bui­ten­ge­wone serie van vijf films

mm HAÏA­KAWA

in zes bui­ten­ge­wone films

DruVk.«Nep­tune», Steen­hou­wers­vest. 28, Antw.