il

De Muze van Mont­martre

GENEVIÈVE FÉLIX

ENEVIEVE Félix, die tot Muze ' van Mont­martre werd uit­geroepen 1 door de meest bek­ende artis­ten der Butte Sacrée, is niet alleen een cin­ema-artiste wier toekomst aller­schit­terendst is, maar in­s­gelijks een uit­mun­tende pi­aniste, die, alvorens aan de Stille Kunst te gaan doen, meer dan acht uren daags aan het klavier zat, want, zij bestemde zich voor de muziekale loop­baan en dweepte meer met Beethoven, Liszt, e.a. dan met Mary Pick­ford of Norma Tal­madge.

Zek­eren dag zegde haar eens een vriendin: « Kom eens met mij mee; wij gaan cin­ema spe­len en ge zult zien hoe ver­make­lijk dit is ».

Geneviève Félix, die toen nog maar een klein meisje was, liet zich over­halen en. met eenige an­dere kam­er­aad­jes, figu- reerde ze in een film. Dewelke?... Geneviève herin­nert het zich niet meer, en zij bekent dat zij er zelfs nooit de naam van gek­end heeft.

Een zóó ver­standig uiter­lijk, zóó photo-genisch, kon niet langer in een stu­dio verbli­jven zon­der door de film­regis­seurs opge­merkt te wor­den.

Het was G. Cham­pavert die, de eerste, in Geneviève Félix vertrouwen had. Hij liet haar La Phalène bleue, een groot drama­tisch tooneel in 4 dee­len, draaien. Het was een suc­ces voor de on­twer­per en zijne jong­ste ver­tolk­ster, een open­bar­ing voor de pers en het pub­liek, die, bij al­ge­meen­heid, het tal­ent van den regis­seur en de bekoor­lijkheid zi­jner jeugdige ster erk­ende, wier suc­ces immer grooter en grooter werd.

Het komt hier niet on­gele­gen even te herin­neren, dat La Phalène bleue, onder de naam van De Blauwe Vlin­der, hier, kort na den wapen­stil­stand, in An­vers-Palace werd af gerold.

Daarna liet Cham­pavert Geneviève in Le Passé Re­nait en L’Œil de Saint-Yves op­tre­den. Deze laat­ste film, bi­zon­der­lijk, was het groote suc­ces van Pathé in 1919.

Daarna draaide zij Chimère, van Louis Lehman, film die fel werd opge­merkt, en wij vin­den Geneviève Félix terug bij de

Société Cinématographique des Au­teurs et Gens de Let­tres, met wie zij een overeenkomst teek­ende die in 1922 eindigde.

Onder de lei­d­ing van Jean Kemm, een der beste Fran­sche film­regis­seurs, draaide Geneviève Miche­line, Miss Roüel en La Ferme du Choquart.

Daarna was zij, eve­neens, slachtof­fer der ern­stige kri­sis welke de Fran­sche ci-ne­mani­jver­heid toen door­worstelde.

Gedurende twee jaren draaide Geneviève Félix biter weinig en, zij zegde: « Ik speelde dik­wi­jls meer toen ik nog op school was! »

— Hoe dat was de vraag. j

— Op school, hier vlak naast, — want ik werd op Mont­martre groot ge­bracht — had ik een klein kinder­tooneel opgericht met al de kleine kleuters van mijn oud­er­dom. Op 9-jarige oud­er­dom was ik bestu­urster, schri­jf­ster, regis­seur, ver­tolk­ster, en wat weet ik al!...

On­langs nog hebben we Geneviève Félix hier gezien in De Dame van Mon­soreau en De Brood­draag­ster. Kor­tel­ings zal men haar kun­nen be­won­deren in Het Rader­w­erk, waar­van we het geïllus­treerd sce­nario in dit num­mer af­drukken.

Geneviève Félix, die te Par­ijs op 10 Feb­ru­ari 1900 ge­boren werd, dankt dus hoofdza­ke­lijk haar huidige roem, aan het feit, dat zij tot koningin van het I8de ar­rondisse­ment te Par­ijs werd uit­geroepen, zooals dit al­daar een jaar­lijksche gewoonte is.

De beste barom­e­ter der pop­u­lar­iteit ( eener film­ster is... hare briefwis­sel­ing.

Voor wat Geneviève Félix be­treft, willen we hier alleen maar de ci­jfers laten spreken en die vertellen meer dan dikke fo­lianten.

De maand Juni is de maand waarin de film­ster­ren de min­ste briefwis­sel­ing ont­van­gen. Waarom? Het is niet geweten, doch het is een vast­staand feit. In diezelfde maand ontv­ing Geneviève Félix juist 211 brieven: 6 kwa­men uit Par­ijs, 108 uit an­dere dee­len van Frankrijk, 36 uit het buiten­land en de koloniën. Deze 36 laat­ste verdeelden zich als volgt: België 14, Zwit­ser­land 4, Por­tu­gal 3, Egypte 2, Turkye 2, Cuba I, Ned­er­land­sch Indië 1, Al­gerië 7, Saigon 1, Tam­a­towe I. Die 211 brieven be­hielden in: 203 vra­gen om pho­tos, 5 be­dank­ings­brieven, 3 vra­gen om in­lichtin­gen. Dee­len wij even mede.

« CIN­E­MAW­ERELD »

en dit heeft zijn be­lang, dat van 203 brieven welke om een photo vroe­gen, er 120 geen enkel bedrag in­hielden; 33 een postzegel van 0.23; 18 een bil­jet van 1 fr.; 16 een bedrag van fr. 1.30; 3 een som van

eeni­gen tijd onze lez­ers te willen vra­gen steeds de kosten der gevraagde photo te dekken, ver­zoek waaraan wij gevolg gaven. Want reken maar eens even mede: de laagst berek­ende kost­prijs eener photo

fr. 2; 4 een som van fr. 2.25; en één een bil­jet van 5 fr. Deze laat­ste kwam van een sol­daat en het bedrag werd hem terugge­zon­den met de gevraagde photo.

Geneviève Félix zelve vroeg ons, vóór

is fr. 1.50, en 126 photo’s aan dit tarief maakt fr. 189, zon­der de verzend­ingskosten. En de Fran­sche fil­martis­ten wor­den zoo weelderig niet be­taald als hun Amerikaan­sche kol­lega’s! NEMO.

vwvw

ROYAL - ZO­OLO­GIE CIN­EMA

Tu ne tueras point

Tôt prive de ses par­ents, le trappeur français Gas­pard a poussé comme un rosier sauvage et dans l’âme de ce sauvageon, deux fleurs sub­limes se sont épanouies: l’amour de la Na­ture et de l’Hu­manité.

Pour tous les en­fants du vil­lage, il est « L’Oncle Gas­pard ».

Chaque année, pen­dant la sai­son hiver­nale, Qfhspard quitte le pays pour n’y revenir qu’au print­emps avec une pro­vi­sion de peaux de bêts, pro­duit de ses chas­ses et fonds de ses ressources, en at­ten­dant qu’une mine d’or qu’il a décou­verte lui donne, sinon la richesse, du moins l’ai­sance néces­saire pour épouser celle que son cœur a «moisi.

Or, pen­dant une ab­sence an­nuelle, un étranger, Ben­son, venu dans le pays pour y chercher de Tor, lui vole sa mine et sa fiancée: sa mine, parce que Gas­pard avait oublié d’en faire en­reg­istrer le titre de pro­priété; sa fiancée parce que nul en ce monde ne peut être sûr du cœur d’une femme et que les ab­sents en amour, ont tou­jours tort. Par cette dou­ble per­fi­die, cette âme droite, belle, pure jusqu’à ce jour, se trans­forme: la haine s’en em­pare, elle de­vient d’une laideur ef­frayant, e et ne tend plus que vers1 un but: se venger! Pen­dant sept ans, Gas­pard prépare, at­tend cette vengeance; il ruine Ben­son, détruit peu à peu l’har­monie de son ménage, et fi­nale­ment, sus­cite une querelle entre lui et une brute — querelle en laque­lle Ben-son fait usage d’une arme à feu et blesse son ad­ver­saire, ce qui le fait con­damner à la prison.

La femme de Ben­son étant morte, le Tri­bunal con­fie l’en­fant à Gas­pard qui se jure de faire payer au pau­vre petit être les tor­tures morales que lui firent subir les par­ents de ce dernier. Mais de­vant la con-. fi­ance, la joliesse du chérubin, la belle âme. du trappeur re­fleu­rit à nou­veau, et il se prend à chérir comme son pro­pre fils celui dont il voulait faire son souf­fre-douleur.

Grâce à sa bonne con­duite, Ben­son, est libéré par an­tic­i­pa­tion. Gas­pard l’ap­prend. Son désespoir est in­de­scriptible. Donc, cet homme qui lui a déjà piis tout ce qu’il aimait au monde, va main­tenant lui pren­dre celui qu’il aime plus que sa vie... Non, cela ne sera pas! Et une idée di­a­bolique germe dans son cerveau: Il cap­ture un loup, l'en­ferme dans sa ca­bane dont il a fait un piège, et l’af­fame en l’espérance que lorsque Ben­son te-vin­dra...

Mais ce n'isl pas Ben­son qui se prend au piège, c’est son petit, son amour.​Fon de douleur, il se précip­ite dans la ca­bane, sauve l’en­fant et reste enfemér avec le car­nassier; ce, pen­dant que Ben-son, qui vient d’ar­river, ap­prend par son fils le ter­ri­ble drame qui se déroule. Enfin, la porte s’ouvre pour livrer pas­sage à Gas­pard. Il a vaincu là bêle, niais celle-ci lui a fait payer chère­ment celle vic­toire.

PRO­GRAMME DU 28 OCT. AU 1 NOV.

Martha....​FlotOW

Ou­ver­ture

Le cos­tume féminin et l’Art an­tiquf

Doc­u­men­taire

L’Ange gar­dien....​AL Yvain

One step de l’Opérette "Là Haut”

Un Bon à Rien

Comédie en 5 par­ties in­terprétée par Charles RAY

Pourquoi hésiter

Valse

Ack­er­mans

Tu ne tueras point!

Grand drame in­terprété par Lon Chaney, Alan Haie et Stan­ley Goethals

PRO­GRAMMA van 28 OCT. tat 1 NOV.

Le sang répandu par Gas­pard pour sauver le fils de son en­nemi lave la souil­lure que la haine avait fait;1 au cœur des deux hommes et le divin par­don s’échappe de leurs lèvres.

Martha....​FlotOW

Open­ingstuk

( "'ouwen­kleedij en Kunst der Oud­heid

Oorkonde

L’Ange Gar­dien....M. Yvain

One step uit de op­erette "Là Haut”

Gij zult niet doo­den

Een Ni­et­deug

Tooneeis­pel in 5 dee­len met Charles RAY in den hoof­drol

Pourquoi hésiter....​Ackermans

Valse

Gij zult niet doo­den!

Groot drama ver­tolkt door Lon Chaney, Alan Hale en Stan­ley Goethals

SE­MAINE PROCHAINE

Le film sen­sa­tion­nel

PAU­VRE MIDINETTE

Grand drame de la vie Mod­erne

VWW.​WV.V

X Gas­pard wacht geduldig op de eerste voort-,* il breng­scien van een door hem ont­dekte goud­mijn, J »% want hoopt hij, zoo niet rijk, dan ten min­ste wel- } J varend ge­noeg te wor­den, om een zorgeloos le- f J ven te sli­jten aan de zijde van zijn hart-uitverko- JJ J rene. ? J

Een vreemdel­ing is even­wel in ’t land gekomen, f J J« op zoek naar goud, en deze de­inst er niet voor i,* terug Gas­pard én zijn groeve, én zijn aanstaande i',* »« vrouw Ie ste­len. i J

Dubbel getrof­fen, on­der­gaat de tot heden toe «

>« gelaten en liefde­voile natuur van Gas­pard, een Ji ê al­ge­heele om­me­keer. Dien Ben­son, die hem alles JiV J> roofde wat hem aan het leven ver­bond, rei' lei - f *J •J> volgt hij thans met zijn haat. Dit lukt em, en,* hij slaagt er in Ben­son door een gemeen ndi­vidu

Y te laten aan­ran­den; Ben­son, zich in lev­ens­gevaar

«N wa­nend, ge­bruikt n vu­ur­wapen tol verdedig­ing, ? jC

** en de man stort neer, doo­d­elijk gewond. Dit be- VjC

Î* teck­ent voor Ben­son lange jaren gevan­ge­nis. 1SJ

Y Door smart over­mand, sterft zijn vrouw, en 1

de recht­bank noemt Gas­pard als voogd van hun .* JC

kleinen zoon. In stilte legt deze den eed af dit «L C on­schuldig schep­sel voor bet door zijn vader «er- s Î* richtte kwaad te doen boeten. Doch zoo in­geno- £ C

Y men schi­jnt het ven­tje een nieuwen bescher­mer £ r ** te hébben gevon­den, zoo vertrouwelijk en liefde- J (

vol kijkt het naar Gas­pard op, dat de laat­ste C C Ÿ schi­jn­baar uitge­doofde liefde­vonken weer op-

'•* laaien, en hart­stochtelijk be­mint nu de trap­per t £ ** dien knaap, hem om­rin­gend met waar­lijk vader- Ç JL '* lijke zor­gen. £

Y Na zeven jaren wordt Ben­son uit de gevan­ge­nis %

Y ontsla­gen. Dan kiemt een duiv­elsche gedachte in £ Jj

Y Gas­par, dorstig naar wraak. Ji

Hij vangt een wolf, sluit hem op, laat het heest i Ji

Y dagen zon­der eten, in de hoop dat Ben­son terug- Ji

Y keerend... £ 5

Y Doch niet Ben­son, wel de kleine jon­gen, heel «

Y zijn liefde en zijn lev­en­srede is in den val­strik gei

Y vallen. Als dol, snelt Gas­pard naar het hok, redt f ji

Y heP­kind uit de klauwen van het ondier, en sluit i i

Y zich op met den razend gewor­den wolf. In­tus- £ J

Y sehen is Ben­zon ter­plaat­ste gekomen, verneemt fi (B

Y het gebeurde uit monde van zijn zoon­tje. Nu opent (i J

Y zich ein­delijk de deur, en de trap­per ver­schi­jnt f

Y Den wolf heeft hii neergeveld, doch niet zon­der * J

Y n on­noem­lijk gevecht. Zoo stortte hii zijn bloed * j

Y om het leven van zijn vi­jand’s zoon te red­den, stil- f,

Y lend de gloeiende haat in de harten van beide f,

Y man­nen. En het god­delijk verge vin gs woord komt,,

Y hun op de lip­pen... ,*

Im­primerie dn Cen­tre.?6. Rem­part Kip­dorp. An­vers

POUR AVOIR UNE BIÈRE BONNE ET SAINE

Adressez-vous à la Brasserie

VAN HOM BEECK

BERCHEM - Tél. 5210

BIERES eu BOUTEILLE» - en FUTS

HA­BILLEZ

VOS

EN­FANTS

BRI­TAN­NIA

77, Longue rue d’Argile

Mai­son BERTHY

106, rue de l’Eglise, 106

vwv

FO U Fin U 1RES

Arrange­ments — Répa­ra­tions Con­ser­va­tion de four­rures Prix avan­tageux — Tra­vail soigné

12, rue Van Ert­born

Tel. 292/ AN­VERS Tel. 292

Agence pour la Province d'An­vers du Vrai "FER­OOO"

Agence pour An­vers des Roule­ments à billes S. K. F.

Agence générale pour la Bel­gique du Di­a­mond et Noble’s Pol­ish

La seule mai­son de la place four­nissant aux garages aux prix de gros

PHO­TOGRAVEURS

DESSI­NA­TEURS

EXÉCU­TION RAPIDE ET SOIGNEE

Champ Vlem­inekx.8 AN­VERS cnattsuwu». TÉ LÉ PM'9209 =»=«=»»«=“*“

OU­VRAGES DE DAMES K

OUVIÎACiES DESSINÉS

LAINES, SOIES, CO­TONS, COU­VRE-LITS, NAPPES,

S STORES, BON­NET­TERIE A LA MAIN,

g! DEN­TELLES, JUMPERS

% MAI­SON EMMA

HANDW­ERKEN

WOL, ZIJDE, KA­TOEN, BED­SPREIEN, TAFEL-KLEED­EREN, STORES, KAN­TEN, HAND­BREI­GOED, JUMPERS

An­vers, Rue Von­del­straat, 15, Antwer­pen

Autos pour Cérémonies, Mariages, Baptêmes et Fêtes

Garage J & H. DEHU

Téléphone 3107

42, Canal des Brasseurs - AN­VERS

VOY­AGES A L’ÉTRANGER - EX­CUR­SIONS PRIX A FOR­FAIT

'gar­ni­tures

POUR

Fu­moirs, Sa­lons, Boudoirs Cham­bres à coucher Ve­ran­dah Fau­teuils - Club

11, Longue rue du Van­neau

(près du parc)

<1 ëiare sträät20

MEUBLES

Les plus grands Ma­g­a­sins en Bel­gique

9 Longue rue des Claires 9

(près Meir)

î Grand choix de gar­ni­tures, 200 salles à manger, \ cham­bres à coucher, sa­lons, cuisines, ve­ran­dah’s, î bu­reaux, li­ter­ies, chaises-longues, etc. etc.

Maf­soD Améri­caine

Meilleur marché qu'ailleurs = Ou­vert tous les jours jusqu’à 8 h. s. î Ma­g­a­sin fermé

BRODERIES

DESSINS MOD­ERNES

PER­LAGES, BOU­TONS, POINTSCLAIRS. PLIS­SAGE

M— RYCK­AERT

RUE RUBENS, 17, AN­VERS

TRA­VAIL SOIGNÉ ET RAPIDE

..​EXGELSCH HOE­DENMA GA ZIJN.. VON­DEL­STR., 19 CAUS (nabij St. Jansplaats)

De laat­ste nieuwighe­den in Vil­ten Hoe­den

Rüirrçe lsus

Zïei Eta­lage

Cl NEW A WERELD »

SCHEI­D­ING VAN BED

Bli­jspel, naar het werk van PIERRE VÉBER, ver­tolkt door Diomira Ja­cobini en A. Collo

Col­lette was op de kostschool het groot ver­driet van al haar meester­essen; thans is zij de vreugde en den troost van haar goede tante, Mevr. Mon-tra­chet, we­duwe Mon­bis­sac.

Deze laat­ste had te Par­ijs een broeder wonen, die

Twee zaken ver­bit­ter­den het. leven van M. Mon-tra­chet: ten eerste, hij was doof als een pot, en ten tweede, hij zocht sinds lang tev­ergeefs naar een mid­del om reuk­looze mest­stof­fen in den han­del te bren­gen.

han­del dreef in kun­stmest­stof­fen voor kamer­planten. Hij en zijn zoon André waren gewoon­lijk alle­bei vroeg te been: wan­neer de vader naar zijn wérk ging, kwam de zoon meestal terug van zijne nachte-lijke on­derne­min­gen.

Het zoon­tje had an­dere kruisen: vier maitressen, die hem tot over de ooren in de schulden brachten, zoo­dat hij zich nu genoodza­akt zag aan zijn al te vroolijk lev­en­tje een einde te stellen door... t-trouwen.

« CIN­E­MAW­ERELD »

Deze uitkomst ver­heugt de vader en de tante. Bei­den denken aan Col­lette. Tante gaat zich met haai’ te Par­ijs ves­ti­gen.

André, zon­der iets van al die plan­nen te ver­moe­den, had reeds een an­dere vrouw in ’t zicht; het was zekere Mar­celle Bonin, voor den der­den keer uit den echt geschei­den. Hij had haar be­looft te trouwen.

Op een avond­feestje bij den vader van Andréj

een villa aan de zee. M. Mon­tra­chet be­woont met zijr. zoon en schoon­dochter het gelijkvlo­ers, ter­wijl Baron Lacham­botte en de geschei­dene vrouw de eerste verdieping be­wo­nen. Het is nog al­tijd « schei­d­ing van bed », wat de on­geoor­loof­ste be­trekkin­gen met de gebu­ren van boven en ten laat­ste, de ont­bind­ing van het huwelijk voor gevolg heeft. Het on­verwacht be­zoek van tante slaat al de gemaakte plan­nen in duigen: zij brengt ’s avonds, on­noozel-

CHAM­BRE À PART

zou de verlov­ing met Col­lette plaats gri­jpen, tot groote teleurstelling van Mar­celle, de geschei­den vrcuw, en van Baron Roger Lacham­botte, die Col­lette naar zijn smaak vond.

De eerste maan­den van het huwelijk waren de jonggetrouw­den oprecht gelukkig, maar bij het ontstaan der eerste moeil­ijkhe­den werd de oor­log verk­laard, en André reisde met zijn « klikken en klakken » naar het salon: het was « de schei­d­ing van bed ».

Vrien­den en vi­jan­den tr­e­f­fen elka­n­der aan op

weg, het jonge paar naar het echtelijk bed.

Van de genomen af­spraken, zij met den baron, en hij met de « geschei­dene», kwam niets terecht. T» 11 uur zagen zij het licht uit­dooven op de slaap­kamer en wat bleef er hun an­ders over, dan elka­n­der te troosten en samen... te trouwen!

FILM DUBOIS

Planten­straat, 40-42, Brus­sel

« CIN­E­MAW­ERELD

VRIJE TRIBUUN

- RON­DOM EEN FILM -

OPEN BRIEF aan

de lieer Burge­meester van Antwer­pen

Heer Burge­meester,

Laat mij toe enkele wo­or­den tot U, acht­bare ste-de­vader, te richten. U zult miss­chien glim­lachen óf schokschoud­eren om mijn raadgevin­gen. Doch, ik verzeker U, het is in naam van duizen­den cine-be­zoek­ers, en met de beste be­doel­ing, dat een ned­erig meisje, haar miss­chien nog ned­erige mean­ing U toes­tu­urt.

Het be­treft, namelijk, het door U uit­gevaardigd ver­bod, om de film « La Garçonne » hier ter stede af te rollen.

Ik neem aan dat U han­delde met de beste voorne­mens, in ’t be­lang van de orde en goede zeden. Doch vooraleer een dergeli­jlce maa­tregel te tr­e­f­fen, is het plicht, meen ik, zelfs van een burge­meester, zich te over­tu­igen en zich te vergewis­sen of een dus­danig ver­bod zich wel op­dringt.

In hare vorige artiekels, die U waarschi­jn­lijk niet zult gelezen hebben, heeft een lez­eres, die de film in kwestie te Brus­sel gezien had, er oogen­blik-ke­lijk op gewezen, hoe onzin­nig dc maa­tregel was door U toegepast, daar de film nóch de orde nóch de goede zeden in gevaar bracht.

Dat zij waarheid sprak» be­wi­jst het vol­gende: Uw acht­baar col­lega, burge­meester van Verviers, die meende goed te han­de­len met Uw voor­beeld te vol­gen, ver­bood, om de zelfde reden als U, in­s­gelijks de film in een der cinémazalen zi­jner stad. De cin­e­mauit­bater, met mede­hulp van de « Of­fice général cinématographique », stu­urde een klacht naar het Par­ket van Luik. Dit stelde een on­der­zoek in: stelde vast dat de film hoe­ge­naamd niet het min­ste af­breuk deed aan de goede zeden, en zond hi­erover zijn ad­vies aan de Go­ev­erneur der prov­in­tie Luik, die, op zijn beurt, het ver­bod van de heer Burge­meester van Verviers ver­brak. De film wordt nu terug in dezelfde in­richt­ing afgerold, waar hij eerst ver­bo­den werd.

Dit is de vreeselijk­ste af­s­traf­fing, de groot­ste af­front, de hard­ste kaak­slag die ooit een 'burge­meester werd toege­bracht. En nog voe­len wij te veel eerbied voor Ü, acht­bare heer Mag­is­traat, opdat wij zouden moeten beleven dat U ooit zoo iets overk­wam.

U zijt het slachtof­fer van uwe goedgeloovigheid, heer Burge­meester. Som­mige men­schjes en ’n paar gazetschri­jvers uit zekere kran­t­jes, hebben U, — miss­chien uit poli­tieke bereken­ing of uit haat vo­orde cin­e­main­dus­trie, — slecht in­gelicht. Naar hen te luis­teren was uw.​grootste fout, want ’t zijn juist deze lui die nu de eerste zijn om U te bespot­ten en in de oogen van ’t pub­liek belache­lijk te maken.' Van­daag ver­guizen Wat' ze den dag te voren aanbe­den hebben, is nu een­maal de poli­tiek van zekere pènner­id­defs:

Nóg ïs liet tijd'Uw ver­giss­ing te her­stellen, — dwklen is: ménsche­lijk, — zelfs een burge­meester kan dit overkómen. Van af van­daag, Vri­jdag, wordt « La Garçonne » aan den zoom van Uw stad in cin­ema Géant, te Hobo­ken afgerold. Duizen­den en nog duizen­den Uwer stedelin­gen zullen, aangetrokken, ver­lekkerd, opge­to­gen, door de kostelooze reuzen-réklaam welke U er Voor maakte, naar deze gemeente stroomen om de veelbe­spro­ken film te gaan be­won­deren. Men spreekt zelfs van een spe­ciale tram-di­enst die zal in­gericht wor­den. En het oordeel van zoovele ster­velin­gen die o La Garçonne » zullen gezien hebben, zal zijn: een rek­isi­to­rium tegen Uw ver­bod: een bespot­ting naar uw adres.

Ver­breek uw ver­bod, heer Burge­meester; met een goede be­doel­ing raad ik het u. Want an­ders zouden Antwerp­sche cin­e­mauit­baters, die uw kas vullen met be­lastin­gen en tak­sen en die nu den kaas van vóór hun neus, döor buren zien wegkaa-pen, wel eens het geval van Verviers als een voor­gaande kun­nen aan­schouwen en in­s­gelijks aan het Par­ket van Antwer­pen reken­ing vra­gen. En dan... ohee!....

Met den verse­huldig­den eerbied,

Een lez­eres van « Tooneel­w­ereld ».

’t Schi­jnt me, alsof er sinds eenige weken een overeenkomst is ges­loten om zekere « Star­ren » on te heme­len.

Deze is de beste, die de mooiste, en dan weei-r-dit de schoonste film tot heden gezien.

Ze doen me on­willekeurig denken aan de aan­plak-brieven van som­mige kine­mas, die week na week op hun pro­gramma de prachtig­ste fil­men tot heden ver­toond, aankondi­gen.

Neen, mijn inziens wordt er door menig inzen­der der «Vrije Tribuun» meerdere, ware kun­ste­naar, veel on­recht aangedaan. Ik voor mij, voel zoowel be­won­der­ing voor de kleinere goed-ver­tolkte rollen, als voor de groote. Het komt er im­mers maar op aan een rol uit te beelden zooals het be­hoort.

Zeker is het. dat de keuzo van het sce­nario veel bi­j­draagt tot de waarde van de film, maar, in dit geval, is het de band zelve die men in de eerste plaats dient te roe­men.

Zoo heb ik eens bet voor­recht gehad, lang gele­den, de film « Edel­steenon » te mogen be­won­deren. De in­houd was noch boeiend, noch be­lan­grijk, maar de ver­tolk­ing (Henny Porten) was iets eenigs, om nooit te ver­geten.

Ook on­sym­pa­thieke rollen zijn meestal misk­ende genieën. .

En hebben we dan niet onze karak­ter­spel­ers ver­geten als Mon­roe Sal­is­bury, Sev­erin Mars, Harry Car­rey (voor de lustige cow-boy), Bert Lvt­tle en zoovele an­deren?

In één woord, ik ben moer omzichtig in mijne b( werin­gen en hou er nochtans ook mijne geliefkoosafr" spel­ers op na, die ik toe­juich van uit het hart.

Niet inziende waarom ik me ver­schuilen moet onder een dek­naam, teeken ik

VAN HOUDT, K.

Al­hoewel ik nog niet lang lez­eres ben van de « Cin­e­maw­ereld », wil ik toch deze week, ook mijne gedachte over de fihm­pel­ers en speel­sters in de « Vrije Tribuun » neer­pen­nen.

Ik ben het volkomen cens met Snob­ske en kan waar­lijk maar niet be­sef­fen, waarom de meesten zóó in Norma Tal­madge op­gaan.

Zij wordt geklasseerd als koningin van tal­ent en schoonheid, maar komt Alice Terry voor dit laat­ste dan niet in aan­merk­ing? Be­won­der haar dan maar eens in « De Roman van een Kon­ing » en in de « Vier Ruiters van den A poca­lyp­sus ».

Wordt er dan ook nooit een woord gerept over Dorothy Dal­ton. Mae Mur­ray, Pola Negri en Raquel Meller?

Wat Rudolph Valentino be­treft, hij heeft wel mooie oogen, maar toch moet ik met Alice Favor beken­nen dat hij als Sheik wel past, maar, wan­neer hij als gen­tle­man op­treed, komt er van al zijn be-toov­erende schoonheid niet veel tot zijn recht. De half-god wordt terug men­sch, en valt dan zelfs in de schaduw van William Fainüm.

Dit is het gevoe­len van

LISON.

Een paar dagen gele­den bevond ik mij in een cin­e­mazaal te Brus­sel, waar men een Duitsche film ver­toonde. Als men nu de film te zien kreeg, ver­li­eten twee per­so­nen, die naast mij zaten, de cin­e­mazaal, de eene tot de an­dere zeggende: « C’est un film boche; ces nlms ne va­lent rien ». (Het is een Duitsche film; deze fil­men zijn niets waard.)

Zulken onzin hooren, te mid­den hon­der­den toeschouw­ers, dat is nogal grof, niet waar?

Ik dacht bij me zel­ven, dat die per­so­nen weinig of niets kenden van kunst en tal­ent op cin­emage­bied, ofwel ver­li­eten zij de zaal alleen­lijk omdat het een Duitsche film was, wat ik bespot­telijk vind, want de film was prachtig. Er zijn prachtige Duitsche fil­men die wij te Brus­sel te zien kre­gen, bi­jvoor­beeld: «Oth­ello», een meester­w­erk met E. Jan­nings en Werner Krause, en ik heb hier onder do oogen lo­far­tikels van dien film, « Het In­disch Graf ». met Olaff Fonss en Con­rad Veidt, « La Terre qui Flambe», en nog vele an­deren. Mijne meen­ing is dus, dat Duitsche fil­men niet moeten afge­bro­ken wor­den door men­sclien die niet eens weten wat kunst is. Dat wil nu niet zeggen, dat ik niet van an­dere fil­men houdt, want ik ben een der groot­ste be­won­der­aars van Amerikaan­sche en Fran­sche fil­men. Maar ik wilde nu toch eens de lez­ers en lez­er­essen van «Vrije Tribuun» bek­end maken, hoe som­mige men­sclien over Duitsche fil­men oordee­len.

JOHN WEBBS.

’k Ben niet gewoon van bi­j­dra­gen te schri­jven, en miss­chien zal mijn artiekel voor vele medew­erk­ers der «Vrije Tribuun» slechts als knoei­w­erk beschouwd wor­den, maar, mijn oordeel over «Vrije Tribuun » is, dat het meer op een koffiekran­sje gelijkt waar ieder over don ac­teur of de ac­trice, haar mooi gezicht, kos­tu­men, enz., praten, en als een soort strijd lo­eren tegen die of gene be­won­der­aarster). van deze of gene film­star, dan dat ze wel over kunst spreken, en me dunkt dat dit wel de hoofdzaak is van de «Vrije Tribuun».

’k Heb weinig of niets over de hoedanighe­den van een «star» hooren uitwi­j­den, wat kunst be­treft, zooals mimiek, houd­ing, spel of schmink, enz. Ik vind het. erg jam­mer dat de schri­jvers(stcrs) van « Vri je Tribuun», maar al­door in ba­nale kleingeestigheid ver­vallen, over het al of niet mooi zijn van een(e) «star», of van het al of niet ge­bruiken van kun­st­matige mid­delt­jes om er mooi uit te zien. Er zijn som­mige artis­ten die heel mooi zijn en toch niet uitkomen, er zijn er ook an­deren, die juist in het tegen­overgestelde geval ver­keeren.

Dus schoonheid komt er weinig op aan, trouwens, liet wo­ordje mooi of schoon is zeer rek­baar, tevens ver­schillen de opinie’s omtrent dit stand­punt ontzettend, ’k Be­weer natu­urlijk niet, dat het leuk is fil­men te zien met on­aan­ge­name gezichten of vor­men.

Een ding is sle­clifs van waarde, dit is of de artiste) zijn rol goed be­gri­jpt, en tra­cht in de mate van het mog­clijke, de hen toebe­deelde rol goed te ver­tolken, zoo trouw magolijk de gedachten van den per­soon of schri­jver weer te geven en er tevens goed uit te zien, naar de vereis­chte van de rol natu­urlijk. Verder vind ik het gek, dat men er zich lastig zou om maken en de kop te breken, of ze er in ’t werke­lijke leven er wel degelijk zoo uit-zien en wat ze op hun kerf­s­tok hebben. Een ding moet men slechts op liet voor­plan stellen, of ze al of niet. goed werk lev­eren op de film zelve.

Ook vind ik dat de medew­erk­ers der «Vrije Tribuun » nogal veel over dezelfde artist(e) twisten.

Daarom ben ik ten volle ’t akko­ord met Snob­ske, die zegt: « Eere wie eere tock­omt » en dat zien er nogal velen over ’t hoofd. Ik heb natu­urlijk ook wel

een zwak voor zekere fil­men en ac­teurs(tri­cen), maa.r ni­et­temin beo­ordeel ik de an­dere fil­men met even­veel ki­eschheid en on­bevooro­ordeeld. Ook zijn er som­mige sohri­jvers(sters), die den bal nogal dik­wi­jls miss­laan, en miss­chien wel heel graag schri­jven, maar dan zou ik hen toch den raad geven, om hun proza nog i at meer uit te werken en van hun bi­j­drage, zooals: « De gevol­gen van eene gen­erale repeti­tie», dat heel leuk is op zichzelf, een aardig anec­dootje van te maken en als bi­j­drage aan een blad, dat ook aan let­terkunde doet, te sturen. Stel nu, dat ik een ver­haal schrijf van een liefde­savon­tuur per brief met een fil­martist, dat u miss­chien wel de eei’ste zou zijn om uw schoud­ers op te halen, en te zeggen, wat komt dat hier nu te -pas. U moet dat niet kwal­ijk nemen, hoor, Leonore! ’k Zeg enkel maar m’n meemng en als ik over iedere bi­j­drage m’n meen­ing moest schri­jven, dan zou « Vrije Tribuun » te klein wor­den, daarom schei ik er dan ook maar liever uit, en... tot ’n an­dere maal.

N.-B. — Leonore is het hcusch waar, dat Gina Palerme naar Antwer­pen komt? ’k Zou het heel vrien­delijk van U vin­den, als ik er iets meer van te weten kon komen. Nieuws­gierig, he?... Ik hoop dat U me wilt antwo­or­den, of bent U miss­chien ook boos op mij!

SOU­VARINE.

Daar gij zoo onom­won­den uw gedacht over som­mige kine­mas­ter­ren nee­rochri­jft, zoo zal ik zoo vrij zijn hi­erop mijne meen­ing uit te drukken. Eerstens vind ik het heel kleingeestig, de aan­merk­ing voor « Pier­lala ». Naar mijn meen­ing is ieder toch vrij den dek­naam te nemen dien hij verki­est, en ten tweede, wat gij over Agnès Ayres schri­jft, ge­tu­igt • toch niet van uw goe­den smaak. Ik neem aan dat gc uwe fa­voris hebt, maar dat ge de overige zoo maar gewoon­weg als nul­liteiten beschouwd, dat vind ik toch wat al te kras.

IOLANDE D'AR­DENNE.

Over.​een paar weken heb ik een ver­toon­ing bi­jge­woond van de film « Spaan­sch Bloed», waarin den hoof­drol ver­tolkt werd door Maria Ja­cobini. Miss­chien zijn er onder de trouwe lez­ers van de « Cin­e­maw­ereld » weini­gen die dien naam geho­ord hebben. Tot over een paar weken had ik nog nooit over deze artiste hooren gewa­gen, en nochtans, bij den eersten aan­blik van dat won­der­se­hoone gelaat, kon ik een uitroep van be­won­der­ing niet weer­houden.

Welke tal­entvolle artiste, hoe ze haren rol meester­lijk ver­tolkte, hare gebaren waren zou duidelijk dat men de wo­or­den niet hoefde te lezen om te weten welke rol ze ver­tolkte.

Ook heb ik reeds dik­wi­jls Norma Tal­madge gaan be­won­deren, maar toch vind ik dat Marie Ja­cobini zooveel lof ver­di­ent als zij. Zij bezit even­veel tal­ent en bek­waamheid als de beste artiste, en nochtans wordt er over haar haast niet gespro­ken, en wat hare schoonheid be­treft, die bezit ze in ruime mate. Norma Tal­madge ver­di­ent allen lof dien men haar toes­tu­urt, maar dat wil niet zeggen dat ze daarom de beste artiste is, er zijn er nog vele die aan haar mogen vergeleken wor­den en waar­voor men, eilaas, niet het min­ste wo­ordje van lof voor over heeft. Nochtans ver­di­enen Maria Ja­cobini, Alla Naz­i­mova en nog vele an­deren tal­entvolle artis­ten, zooveel lof en roem, als diege­nen, waar­van men alle weken schri­jft.

Mijn leus is: « Eere wie eere toekomt».

HAGEROOSJE.

Deze film is nog bijna ner­gens ia Frankrijk afge­draaid en reeds staan al de vak­bladen vol over het onge­woon groot Zóózeer gaat zij in haar spel op, dat de tra­nen, welke op haar wan­gen in zekere toonee­len bigge­len, niet geveinsd,

doch echt zijn.

Een band die bij elke ver­toon­ing volle zalen zal trekken­tal­ent waar­van Geneviève Félix in deze film blijk, geeft.

153, NIEUW­STRAAT, 153 - - BRUS­SEL

• Cl H EMA WE REt. D » _

HAAR LIEVEL­ING

Sce­nario van .... Jay Gelzer

Fi­im­regie van ....A. Charles Bra­bin

Tommy Tol­liver, de jong­ste zoon.. Charles E. Mack

Essie Hardin .... Eli­nor Fair

Paw Tol­liver, de vader, ....​Burr M. In­toeh

Maw Tol­liver, de moeder, .... Emily Fitzroy

Lem Tol­liver, de oud­ste zoon .... George Ban­croft

Zeke Tol­liver .... Ernest Chan­dler

Zeb Tol­liver .... FreiT Koser

John Hardin ....​Leslie Stove

In een wild hoekje in het Zuiden der Vereenigde Staten, leefde de fam­i­lie Tol­liver: de vader en zijn drie oud­ste zonen, ware woestelin­gen; de moeder en de ben­jamin, twee milde en zachte wezens.

zen waakt over haar: Tommy. En de liefde kwam...

Door Tommy en hare moeder beschermd, had Essie in hun won­ing on­derkomen gevon­den.On­gelukkiglijk werd de wedi­jver tuss­chen de twee broed­ers steeds grooter; als twee doo­dsvi­jan­den waren zij, zek­eren dag, handge­meen gewor­den en Lem, door zijn twee oud­ere t broed­ers en zijn vader aange­moedigd, had Tommy voor driek­waart dood laten liggen, en besloot Essie, eenige dagen later, zelf te huwen.

Vluchten! Maar om te vluchten moet

Zek­eren dag zag de oud­ste, Essie, de dochter van John Hardin, zich in de riv­ier baden. Een driftige wellust maakte zich van hem meester en zij moest, onder gewéld, zijne omhelz­ing gedoogen.

Terug thuis gekomen, vertelde zij haar avon­tuur aan haar vader die er Lem Tol­liver reken­schap ging over vra­gen.

Maar ter­wijl John Hard­ing Tol­liver s huis ver­liet, werd hij door een ge­weer­schot gedood. Ziedaar nu Essie, wees, en zon­der bescherming. Maar een zacht wemen geld hebben. Waar zouden die twee kinderen er gevon­den hebben? Het is dan dat de moed­er­liefde zich held­haftig toonde om haar « kleine » te red­den.

Vader Tol­liver en zijn drie oud­ste zonen, had­den in het hart dier wilde streek een geheime stok­erij in­gericht; sinds lan­gen tijd wer­den zij ver­dacht, en de agen­ten van den fiskus had­den een goed aan­tal dol­lars uit­geloofd aan diege­nen welke hen zouden helpen.

Bij de dager­aad, weinige dagen vóór

< CIN­EMA WERELD »

het huwelijk, ging de moeder en, in ruil der be­loofde be­loon­ing, leverde zij de haren over.

Tol­liver s gaven zich niet over: een gevecht in regel greep plaats; de drie zoons wer­den gedood, met het ge­weer in de vuist. De vader wist langs een geheimen uit­gang te ontsnap­pen en snelde naar zijn hut om er Tommy te doo­den, \y vvien hij van het ver­raad ver­dacht, uit

haat tot Lem.

Op den drem­pel van zijn haard, weende de moeder, voor immer alléén nu; zij staarde in de verte, langswaar Tommy en Essie, die on­her­bergzame bergen vlucht­ten, naar het geluk, naar de liefde.

Aan het wapen dat de vader, als recht-pleger, in de vuist hield, bood zij hare borst, haar ver­raad beken­nende, het ver­raad dat den dood van drie harer kinderen had gekost en nu het hare ging kosten, maar dat zij gaarne gaf opdat haar « kleine » gelukkig zou wezen.

Deze film is een bladz­i­jde uit het ruwe cn prim­i­tieve leven eener fam­i­lie der « Blue Ridge Moun­tains », maar ze is ook af gewis­seld door de moed­er­liefde, de lev­endig­ste, de sub­liem­ste welke tot hi­er­toe het licht zag. De film is, naar het oordeel der meest bek­ende filmkri­tiek­ers, de eenig­ste voort­brengst die een zóó hoog peil van re­al­isme en leven genaakt. Het li­j­den, de angst dier arme moeder, die haar echtgenoot en drie oud­ste zonen of­fert om het geluk van haar « /eine », bren­gen een on­troer­ing waar­van nie­mand zich kan ont­trekken. De tra­nen komen u in de oogen. Men moet de film meeleven. Men moet hun li­j­den mede on­der­staan.

UNI­VER­SAL FILM

28, Sf. Michielss­fraaf, BRUS­SEL

CIN­E­MAW­ERELD

CIN­EMABRIEVEN­BUS

1° Onze Brieven­bus Is gratis.

2° Weke­lijks wor­den er drie vra­gen beant­wo­ord.

Stel uw vra­gen af­zon­der­lijk en num­mer ze.

4° Naam en adres ho­even we niet te ken­nen: geef een dek­naam op.

Lu­ci­nana. — 1. Buiten de cin­ema doet Mary Miles Minter niets.

2. M’n beste, denkt U dan dat Mary Miles Minier een sana­to­rium voor zenuwli­jders open houdt.

3. Mary Miles Minter is nog onge­huwd.

Peggy. — 1. Charles Vanel, adres: 28, Boule­vard Pas­teur, Paris. (A faire suivre s.v.p.)

2. Pearl White, adres: c/o Hotel Ma­jes­tic, Paris.

3. Fer­nand Her­mann, adres: Stu­dio’s Gau­mont, ruq de la Vil­lette, Paris.

Kniertje. -— Uw jol­lig schri­jven heeft ons voorhoofd en vi­jf­tal minuten doen ontrimpe­len: we houden van dergelijken trant; voor wat het briefge­heim be­treft, daar­voor kunt u gerust zijn: één per­soon leest ze en die is de eerste per­soon enkelvoud, be­grepen?

Ne­JIie. — 1. William Far­num, adres: Fox Stu­dio’s, 1401, West­ern Av­enue, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

2. Dorothy Dal­ton, adres: Para­mount Stu­dio’s, 6284, Selma Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

3. Beide artis­ten zen­den hunne photo gratis en kun­nen in de Fran­sche taal geschreven wor­den.

Spar­tacns. — Door on­voorziene om­standighe­den is die nog niet kun­nen uit­ge­spro­ken wor­den.

Gegroet. — U kunt aan Mae Mur­ray in de Fran­sche taal schri­jven; zij is een uiterst lieve brief -wis­se­laarster; de brief met fr. 0.50 te fran­keeren.

Harry Sin­gle­ton. — 1. James Ben­nie, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2. Tully Mar­shall is geen star; weegt 65 kg., donkere oogen en donker bruin haar; ver­tolkte in­der­daad eenige rollen met Gla'dys Brock­well; adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

3. De naam van den agent uit « Het Rek­wisito-rium » is Ray­mond Nye; adres: Robert Ap­part-ments, 1042, San­born Av­enue, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

Agnes. — Agnes Ayres, adres: Para­mount Pic­tures, 6284, Selma Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

Kleine Hamer. — 1. Hoot Gib­son, adres: Uni­ver­sal Stu­dio’s, Uni­ver­sal City (Cal. ) U.S.A.

2. George Walsh, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

3. Mary Pick­ford zendt hare photo gratis.

La Mar­jo­laine. — In Amerika is dit niet uit­ges­loten, maar in Eu­ropa is dit glad on­mo­gelijk.

René V. G. — 1. Gina Relly, adres: 53, rue Caulain­court, Paris.

2. Léon Mathot, adres: 47, Av­enue Félix Faure, Paris.

3. Gina Relly zendt hare photo, Léon Mathot zéndt de zijne in ’t geheel niet.

Hageroosje. — Maria Ja­cobini kunt u in de Fran­sche taal schri­jven; brief met fr. 0.50 te fran­keeren.

Coif­feurke. — 1. De ver­tolker van den titel­rol in Vi­docq is René Navarre, adres: rue du Général Foy, 36, Paris.

2. William S. Hart is immer even stroef.

3. Harrv Carey, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

Mostaard. — 1. De rol van Cham­bertin in « De Twee Straat­meis­jes » werd ver­tolkt door Georges Bis­cot; zendt zijn photo.

2. De rol van Ginette in diezelfde film was in han­den van San­dra Milowanoff.

Ko­rtweg. — 1. Colleen Moore, adres: 7119, South Grand Vieuw, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

2. In welke film draaide deze artiste?

3. Marie Roa­sio, adres: c/o U.C.I., 51, Via Macéra ta, Rome.

Oc­tave Dlumdt. — Denke­lijk is die artist in « The. Tri­fling Woman » Ramon Navarro, zijn ware naam is Ramon Samanya­gos; ge­boren te Buengo (Mex­ico), op 6 Feb­ru­ari 1899; onge­huwd.

Vergeet-mi­jmiet. — Zeker rond dit ti­jd­perk be­ston­den er al vu­ur­wapens, al­hoewel deze nog zeer prim­i­tief waren; dit tooneel was dus geen anakro-nisme.

Jos. — Mae Mur­ray is geschei­den van James Jay O’Brien, van William Schwenker en is nu voor de derde maal gehuwd met Robert Z. Leonard, die hare fil­men bestu­urt; zij kan in de Fran­sche taal ' geschreven wor­den, adres: Metro Stu­dio’s, 1025, Lil­ian Way, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

De Sheik. — 1. Van de drie Tal­madge’s is de oud­ste, Norma, de beroemd­ste.

2. Mary Pick­ford heeft licht bruin haar.

3. U kunt hen b.v. zelf per­soon­lijk schri­jven en, zeggen dat u een groot be­won­der­aar van hun prachtig spel zijt.

John Webbs. — 1. Flo­rence Reed, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal. ) U.S.A.

2. De rol van Hunch Hen­der­son in « Het Heis­che Gaz » werd ver­tolkt door Al. Smith; zelfde adres als Flo­rence Reed.

3. Asta Nielsen, adres: 2, Vester­gade, Kopen­hagen.

Rita. — 1. De hoof­drol van « Han­nele’s Hemel­vaart » werd ver­tolkt door Mar­gareth Schlegel; is een Duitsche film.

2. Al­hoewel het geen cin­ema rubriek is, zullen wij u hier er toch maar eens op antwo­or­den. Renée Page en Ger­bert die het vorige seizoen hier in Pal­la­dium op­traden zijn nu aan het Théâtre Mu­nic­i­pal te Lille ver­bon­den.

Fochie. — 1. Jackie Coogan, adres; c/o Metro Stu­dio’s. 1025 Lil­ian Way. Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

2. Ginette Mad­die. adres: 41, rue Dam­re­mont, Paris.

Mar­ion Davies, adres: Cos­mopoli­tan Pro­duc­tions, 127th Street, 2nd Av­enue, New-York City (U.S.A.).

Trol­lie. — 1. William Farum, adres: Fox Stu­dio’s, 1401, West­ern Av­enue, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

2. Marie Wal­camp, adres: c/o Uni­ver­sal Stu­dio’s, Uni­ver­sal City (Cal.) U.S.A.

3. Dud­ule (Clyde Cook), zelfde adres als William Far­num.

Monidées. — 1. U kunt Lucy Dor­raine in de Duitsche of Vlaam­sche taal schri­jven, adres:Fo-

< CIN­E­MAW­ERELD i

reighn Filmge­sellschaft Friedrich­strasse, 227, Berlin S. W. 48.

Muguetfte. — 1. Gezusters Lil­ian en Dorothy Gish, adres: Grif­fith Stu­dio, Ori­ente Point, Ma-maro­neck, New-York (U.S.A.).

2. Eddie Polo, adres: Dream­land Film Có Ltd, Ren­nweg, 5, Wee­nen (Oost­en­rijk).

3. Lila Lee, adres: Para­mount Pic­tures, 6284, Selma Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

N.-B. — U kunt ze allen in de Fran­sche taal schri­jven.

fris. — 1. Norma Tal­madge, adres: 318, East, 48th Street, New-York (U.S.A.).

2. Rudolph Valentino, adres: 6776, Wedge­wood Place, Whit­ley Heigts, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

Alice Pavor. — 1. Nog­maals onzen wëïgemeen-den dank voor de pho­tos; zij zijn ons steeds welkom al­hoewel wij vreezen dat u er zich mede ont­gerieft.

2. Theodore Kossloff, adres: Lasky Stu­dio, 6284, Selma Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

3. Mar­cel Pradot, adres: 64, rue Gounod, Saint-Cloud, (Frankrijk).

N.-B. — Bei­den zen­den hunne photo gratis.

Mepa­tine. — 1. Mary Pick­ford zendt nog immer gratis de haar gevraagde photo.

2. Al die opge­noemde fil­martis­ten zen­den hunne photo gratis.

Be­fg­ica. — 1. Van welke maatschap­pij was d7e

film?

2. Ruth Roland, adres: 605, South Nor­ton Av­enue, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

V. V. Steen­brug­ghe. — 1. Doris Deane, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2. Marthe Fer­rare, adres, 29, rue De­scombes, Paris.

3. Léon Mathot, adres: 47, Av­enue Félix Faure, Paris.

R. Antwerp F. C. — 1. Louise Lor­raine en George Walsh, gelieve ze alle­bei eens te schri­jven aan vol­gend adres: 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2. Louise Lovely, adres . 1746, Wilcox Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

Trouwe Lezer. — 1. De film « Han­nele’s Hemel­vaart » is een duitsche film.

2. De hoofd­ver­tolk­ster is Mar­gareth Schleger.

Kitty»Jacqui. — Con­way Tearle is in 1890 te New-York ge­boren; was vroeger een gek­end too-neel­speler; gehuwd met Adèle Row­land; meet 1.78; donker haar en donkere oogen, adres: Fri­ars Club. New-York City (U.S.A.).

Léon Mathot.—- 1. Ginna Relly heeft zwart haar; in. « De Keizer der Armen » droeg zij een blonde pruik.

2. Nog onge­huwd.

3. Artis­ten « wee­nen » op het doek door drieërlei oorza­ken: a) ófwel wor­den de tra­nen onder vorm van glyc­er­ine­drup­pels met een drup­pel­teller op de wan­gen gelegd; b) ofwel wee­nen zij kun­st­matig b.v. met een stuk gesne­den ajuin onder de oogen te houden; c) ofwel wee­nen zij oprecht. Dit laat­ste punt kan echter nog on­derverdeeld wor­den. Zekere artis­ten wee­nen natu­urlijk, zon­der eenig kun­st­mid­deltje; zoodanig wor­den zij door hun spel meegesleept; an­deren daar­ente­gen kun­nen slechts .wee­nen bij het hooren van een droe­fgeestige muziek, welke dan hij het draaien van het be­wust « tra­nen­tooneel » gebezigd wordt.

Mary Pick­ford for ever. — 1. De Fran­sche firma

Para­mount is het sukkur­saal van de Amerikaan­sche Para­mount welks hoofd­huis ie New-York geves­tigd is.

2. Monroë Sal­is­bury heeft een sober spel dat bi­zon­der roerend is als hij b.v, de rol van Cana-deesch trap­per of iets dergelijks, ver­tolkt.

3. De Antwerp­sche geabon­neer­den aan Tooneel-wereld ont­van­gen hun blad thuis Vri­jdag’s mor-gends met de eerste post (zeven uur-half acht); echter zijn er vele abon­nen­ten die het « geluk » hebben niet alleen in een huis te wonen: de mede-hu­url­ing, de hoofd­hu­ur­der of de eige­naar « van bene­den », staan de komst van den brief­drager af te wachten, slaan het blad het eerst aan en lezen het alzoo gratis door, Daarna wordt het stikom terug in de brieven­bus gesto­ken net alsof het met een lat­era post zou gekomen zijn. Maar zij ver­geten dik­wi­jls dat ver­from­mel­ing of vetvlekken er als hun hand­teekens op te lezen staan.

V. Houdt K. — 1. Die artiste is nie­mand an­ders dan Lil­ian Gish; adres: Grif­fith Stu­dio’s, Ori­enta Point, Ma­maroneek, New-York (U.S.A.).

2. Monroë Sal­is­bury draait nog wel maar zeer zeldzaam; hij houdt zich liever on­ledig met het tee­len van oran­je­boomen op zijn hoeve in öali-fornië

3. Robin Hoed komt einde No­vem­ber in An­vers-Palace.

De Sheik. — Dou­glas Fair­banks, nu veer­tien­jarige zoon, is uit het eerste huwelijk van Dou glas met Mias Beth Sully, waar­van hij schei­dde.

2. — Mary Pick­ford is op 8 April 1893 ge­boren; onder deze naam is zij veel beter bek­end dan Onder haar waren naam Gladys Smith of Mrs Doiu-glas Fair­banks.

3. Char­lie Chap­lin is geschei­den van zijn vrouw Mil­dred Har­ris. Kor­tel­ings wi­j­den wij een ar­tikel aan de wijze waarop zij in het huwelijk traden.

Clairette Ciné. — 1. Heb geduld, de photo van Con­way Tearle komt zan­der fout als bi­jlage ti­j­dens het vol­gend zom­er­seizoen.

2. Die twee maatschap­pi­jen werken nu 'samen; men heeft er uwe photo be­houden als dokur­nen-tatie en dit is door­gaans een goed teeken, u hoeft er u dus in ’t geheel niet ongerust over te maken.

3. Onze wen­sch is het in­s­gelijks dat de uwe eens moge ver­ho­ord wor­den.

Sar­nia. — 1. Dit is ongetwi­jfeld maar een gewoon fig­u­rant ge­weest; hunne namen wor­den zeer zelden medegedeeld; in geen geval echter was het Rudolph Valentino.

2. Weet u van welke maatschap­pij die film was?

3. De rol van Prinses Nadia in « De Wees » werd ver­tolkt door Mlle Grey­jane.

N.-B. — Maë Mur­ray antwo­ordt immer; dus niet wan­hopen; hoogst aan­ge­naam zou het ons zijn in­dien u ons eens een bi­j­drage wildet inzen­den over de cin­ema in Ned­er­land­sch-Indië; neem als maat­staf ons ar­tikel over « De Cin­ema in Japan », in ons num­mer van 28 Sep­tem­ber 1.1. Vol­gaarne nemen wij het op.

Sus­sLTinny.Nelly, R. X. Foot­ball Club, Molly Blondinette, Poli­dor, Haydée, Pier­lala, A.C., Anita

Georges, bi­j­dra­gen niet opgenomen daar zij van geen adres voorzien waren.

Ongeduldige, Joris, Peggy, Van­der­goten, bi­j­dra­gen niet opgenomen daar zij ofwel on­be­lan­grijk ofwel te per­soon­lijk waren.

Nemo.

N.=B. — Vra­gen ons na Zondag toegekomen wor. den in het vol­gend num­mer beant­wo­ord.

< Ct­NE­MAW­ERELD »

Onze Ciné-Ro­mans

Lev­ens­beschri­jv­ing van Norma, Nathalie en Con­stance Tal­madge

DOOR ED. NEORQ

6de VER­VOLG.

Het eenige lid der fam­i­lie Tal­madge, welke met tegen­zin Brook­lijn ver­liet, was Nathalie.

Menig­maal is er gezegd gewor­den dat Nathalie de jong­ste der meis­jes was, maar dit is niet zoo; zij is een jaar ouder dan Con­stance. Van deze gele­gen­heid zullen wij dan ook ge­bruik maken om den oud­er­dom der gezusters Tal­madge op te geven.

Norma is ge­boren te Ni­a­gara Falls op 2 Mei 1897 en is dus op het oogen­blik 26 jaar oud.

Nathalie’s ge­boorteplaats is Brook­lijn en aan­schouwde het lev­enslicht op 29 April 1899 en is bi­jgevolg 24 jaar.

Con­stance eve­neens, is ge­boren te Brook­lijn op 19 April 1900 en heeft alzoo den oud­er­dom van 23 jaar.

Nathalie was zeer trotsch op beide zusters maar had niet het min­ste ver­lan­gen dezes spoor te vol­gen. Op moeder’s aan­drin­gen, ging zij ook naar Vi-ta­graph’s Stu­dio en soms kreeg zij een kleinigheid te doen maar het werk al­daar had niet den min­sten in­vloed op haar.

« Niet noodig, Peg» zegde zij zek­eren dag, « het is mijn roeping niet. Twee artis­ten in de fam­i­lie is ge­noeg. Daar­bij, ik hen niet zoo lief, heb er geen ver­stand van....»

« Onzin! » viel Mevrouw Tal­madge haar in de rede. « Gij zijt de ver­standig­ste van al mijn dochters. Al wat gij ver­langt zult gij kun­nen leeren. Doch, in­dien de cin­ema u niet be­valt, blijf er dan weg. De groote zaak is: Gelijk wat gij aan­pakt, moet gij er u met hart en ziel aan geven. In ieder geval moet gij iets on­derne­men opdat gij later u zelf helpen kunt. »

Nathalie deed w'at haar moeder haar aan­be­val. Zij studeerde boekhoud­ing, machien­schrift en het stenografeeren. Zij leerde wTel tot de fam­i­lie de reis on­der­nam naar het Westen.

Nathalie vroeg zich af wat het nieuw leven al­daar haar bren­gen zou. Zij had niet veel hoop in Cal­i­fornië. Zij was een zeer gedachtvol meisje, vol liefde tot de studie en was een weinig bevreesd van het leven. Zij be­minde haar zusters en ver­heugde zich in hun suc­ces doch zij wist zeer goed dat de Natuur haar niet be­giftigd had met dezelfde kwaliteiten als Norma en Con­nie. Haar eenig­ste kwaliteit was: zij hield zich te ned­erig.

De reis naar Cal­i­fornië bracht een groote ve­ran­der­ing in het leven der meis­jes.

Voor Norma be­teek­ende het, de weg naar roem en for­tuin. Zij was al­reeds een bek­ende artiste in de einema-wereld, maar nu werd zij een « film­star ».

Voor Con­stance kwam hier de eerste groote kans om Norma te vol­gen. Zij kreeg een lei­d­ingsrol in één der groot­ste pro­duc­ties tot hi­er­toe voort­ge­bracht.

En voor' Nathalie een woeliger leven tot de studie waar­door zij ken­nis maakte met vele nieuwe vriendin­nen.

Met deze rege­len sluiten wij de eerste phase van de won­der­bare loop­baan der zusters Tal­madge.

Op het oogen­blik is de cin­ema het meest geliefkoosde volksver­maak. Op zeer kor­ten tijd heeft het in do wereld, als uitspan­ning, de eerste plaats in­genomen. 15 jaar gele­den be­ho­orde het nog maar op het pro­gramma eener mu­sic-hall, maar nu zijn de mu­sic-halls ve­ran­derd in cin­ema-zalen.

Een hoogstaande kri­tieker verk­laarde toen, dat een lief gezichtje op het witte doek van zelf bi­j­val be­haalde en als men naar dit gezegde een on­der­zoek wil in­stellen, dan vind men dat de man er leel­ijk nevens sloeg. Een lief gezichtje moest de ac­trice zeker hebben maar zij moest ook kun­nen spe­len, an­ders werd zij niet aangenomen.

De meeste film­ster­ren waren, alvorens aan het scherm te komen, toonee­lartis­ten, maar niet allen. Norma Tal­madge had nooit op het tooneel ge­weest. Al wat zij kent van spe­len, heeft zij in het stu­dio geleerd.

Eens vroeg men aan één harer regis­seurs hoe het. kwam dat Norma zoo spoedig «weg» gemaakt had. Zijn antwo­ord was kort:

« Miss Tal­madge heeft hersens. Zij voedt deze met al wat zij ziet. »

Wan­neer zij bij de Tri­an­gle Co. kwam, kreeg zij niets dan «star-rollen» en de di­recteuren hebben het hun niet beklaagd. Haar eerste film was: « The Crown Prince’s Dou­ble » dewelke een kolos­saal suc­ces ver­wierf.

De groote oor­log brak uit en men maakte een film daarop getiteld: « The Bat­tle Cry of Peace » waarin Norma Tal­madge de Amerikaan­sche Schoonheid ver­tolkte.

In deze band maakte zij sen­satie. De kri­tiek was een en al en­t­hou­si­asme en voor­spelde haar eene rijke toekomst.

Vol­gens Mevrouw Tal­madge was deze film de eigen­lijke oorzaak van haar won­der­bare vooruit­gang. Van toen af werd zij wereld­beroemd.

Norma werkte en studeerde steeds harder en harder. In­dien de lezer op het oogen­blik naar een Norma Tal­madge-film gaat zien en aan­dachtig volgt, dan zal hij getrof­fen wor­den door de min­ste kleinigheid welke bij deze film­ster ver­zorgd is.

Nu dat zij haar eigen stu­dio heeft en met de hulp van haar echtgenoot, zelf haar fil­men voort­brengt, nu kan zij zelf na­gaan of alles in de pun­t­jes ver­zorgd is. Steeds is zij ook bereid, van ieder die het wel meent, goede raad aan te nemen

Als een be­wijs van de nauwgezetheid en ernst waarmede zij werkt, kan gezegd wor­den, dat zij in haar stu­dio een bu­reel heeft opgericht spe­ci­aal om op­zoekin­gen te doen in aller­lei doku­menten. Een bi­j­zon­der per­son­eel staat ten hare di­en­ste om haar in alles te helpen opdat de te maken film ko­r­rekt zij.

CIN­E­MAW­ERELO »

Er wor­den vijf tot zeven weken ge­bruikt eer men aan een film be­gint. In dien tijd moet de regis­seur van alles op de hoogte zijn. Het op­zoek­ings­bu­reel moet hem dan in­lichten. Men ge­bruikt uren en uren in de bib­lio­theek om te zien hoe in dien of dien tijd de kos­tu­men van man­nen en vrouwen waren; hoe aan het Hof van Bodewijk XIV de menuet gedanst werd, enz., enz.

Het op­zoek­ings­bu­reel moet alles weten; niet alleen van de kos­tu­men maar ook hoe de zeden en gewoon­ten waren van alle volk­eren. En daar­bij moet het spoedig geweten zijn.

Door een gewoon regis­seur wor­den nog al eens deze kleinighe­den over het hoofd gezien.

« Wij kun­nen geen geld en tijd best­e­den aan zulke din­gen» zeggen zij. « Het spel is hoofdzaak; naar de rest ziet het pub­liek niet.»

« Het pub­liek ziet dat wel » verk­laart Norma Tal­madge. « Zijn deze regis­seurs dan blind? Zien zij dan niet hoe in de laat­ste jaren alles ve­ran­dert is? De tijd is voor­bij dat het pub­liek zich tevre­den stelde met enkel een helden­daad te zien. De domme geschiedenis­sen vol­doen niet meer. De fil­min­dus­trie is nu kunst gewor­den. Het volk vraagt fijne come­dies. Dat is dan ook de reden waarom bek­ende let­terkundi­gen nu met de zaak vertrouwd zijn. Alen ziet tegen­wo­ordig naar de aan­kleed­ing van een film; naar meube­len, kos­tu­men, naar alle benood­ighe­den.

« Maar » vroeg ie­mand aan Norma, « Zou het pub­liek naar de cin­ema gaan voor de « ster» en den in­houd van de film?»

« Natu­urlijk » antwo­ordde zij. « Als gij naar een restau­rant gaat om te di­neeren, is het dan niet het diner wat gij ver­langt? Dit is toch de hoofdzaak... Maar gij ver­langt in de eerste plaats dat het goed opge­di­end wordt, ni­et­waar? Opgevoed volk ver­langt fijne waar, zeker, maar ik maak mijn fil­men aantrekke­lijk voor iedereen, zoowel voor een werk­man als voor een hoogleer­aar.»

Norma Tal­madge is eene dier artis­ten welke een karak­ter kan uit­beelden juist zooals de schri­jver het ver­langt.

Een bek­ende tooneel­speler, welke niets om fil­men gaf, werd meer­maals ver­zocht eens naar een cin­e­mazaal te gaan. Hij zag Norma Tal­madge op de film en was zoo ver­baasd dat hij over niets an­ders meer sprak. Zijn vriend stootte hem aan den arm en zegde:

« Zij is lief, ni­et­waar? »

« Ik geloof dat ze dit is, maar dit is het niet wat mij in ver­vo­er­ing brengt. Zij is een artiste zooals ik er w’einig gezien heb.»

« Norma gij zijt nu een «star», dat is prachtig, dat is heer­lijk, ik ben er zoo gelukkig om. Maar...»

Con­stance zweeg en van haar arm­stoel, waarin zij lag, zag zij fier op naar haar beroemde zuster. Zij warén nu in Cal­i­fornië en be­gonnen al een weinig aan hun nieuw leven te gewen­nen.

De jongs te zuster kon moeil­ijk een dag laten voor­bij gaan zon­der één van de fam­i­lie voor ’t lapje te houden of ze te pla­gen.

« Wat be­doelt ge met « maar?» vroeg Norma. Con­stance zette een plechtig gezicht.

« Gij zijt nu een «star» en voor­taan zullen wij u eerbiedig groeten, geknield, met onze armen gekruist op de borst, en u nastaren ter­wijl gij gaat

van tri­omf tot tri­omf.... Dat zal heer­lijk zijn, waar? »

Norma Jachtte.

« Gek meisje » zegde zij. « Spoedig zult gij ook wel een «star» wor­den.

« Neen, neen!... Zoek geen valsche hoop in mijn jonge boezem bin­nen te smokke­len. Mijn loop­baan wordt gedom­peld in het niet. In de «Vita­graph had ik kans, een kleine kans, maar hier....»

« Van­daag vroeg M. Grif­fith naar u. »

Con­stance was recht gespron­gen, de spot was verd­we­nen, haar oogen glans­den.

« Ja. Con­nie, hij ver­langt u mor­gen te zien. Hij brengt een prachtige nieuwe film te voorschijn. De groot­ste welke ooit zal ver­toond zijn. Hij is getiteld: « In­tol­er­ance ». Hij denkt er voor u een rol in te hebben. »

« Oh! » riep Con­stance in de han­den klap­pende. « Wat een man! Hoe ver­standig! Ik heb al­tijd gezegd dat M. Grif­fith iets was! Maar... is het werke­lijk een rol? »

« Ik geloof het toch. Doch, mor­gen zult gij er meer over weten. »

Con­nie bezag haar zuster met wantrouwen.

« Wel neen zusje lief. Meer­maals heb ik hem gezegd u een kans te geven en nu heeft hij ein­delijk in deze film iets bi­j­zon­ders voor u. Hij is er mede is de wolken. Hij zegde mij dat hij door uw lief aangezicht en door um aan­min­ning figu­urtje getrof­fen was. »

« Oh, lieve God! » Jachtte Con­nie met een komis­che be­weg­ing. « In ieder geval, dit is glo­ri­er­ijk nieuws! Ver­schooning, zuster, dit moet ik spoedig Peg gaan vertellen! »

De vol­gende dag zag zij M. Grif­fith en Con­nie werd door hem uit­gekozen om“in « In­tol­er­ance » het «Bergmeisje» te ver­tolken.

In het deel van deze won­der­bare pro­duc­tie gewijd aan de Baby­lonis­che pe­ri­ode, had Con­stance de lei­d­ings-rol. Het was een buitenge­woon iets voor zoo’n jong meisje, maar ieder wie deze film gezien heeft, zal ge­tu­igen hoe goed zij er in was.

Doch zij moest er hard in werken... In dit deel van de film moest zij in een kar­retje ri­j­den; op de repetitiën moest zij dit meer­maals her­halen het­geen van haar zenuwen eene bi­j­zon­dere span­ning vergde. Het du­urde een ti­jdje eer zij zich goed kon staande houden in dit zwaaiende wa­gen­tje, daar het getrokken werd door dri­este paar­den rond de arena. Weken lang kwam zij naar huis met gek­wet­ste knieën. Maar ein­delijk be­hield zij haar even­wicht zoo­dat men op de film haar kon be­won­deren om haar gra­cieus figu­urtje.

Met deze film alléén maakte Con­stance Tal­madge naam en van dien dag af wérd zij in­s­gelijks « Star ».

«Scan­dal»; «The Hon­ey­moon»; «A Pair of Blue Stock­ings»; «Mrs Loff­in­g­well’s Boots »; «Ro­mance and Ara­bella»; «Two Weeks»; «In Stearch of a Sin­ner»; «The Per­fect Woman» zijn eenige van haar fil­men welke door haar be­won­der­aars wel zullen herin­nerd wor­den.

[Wordt voort­gezet.)

( CT­NE­MAW­ERELD

Onze Ciné-Ro­mans

Lev­ens­beschri­jv­ing van Norma, Nathalie en Con­stance Tal­madge

DOOR ED. NEORG

6de VER­VOLG.

Het fcenige lid der fam­i­lie Tal­madge, welke met tegen­zin Brook­lijn ver­liet, was Nathalie.

Menig­maal is er gezegd gewor­den dat Nathalie de jong­ste der meis­jes was, maar dit is niet zoo; zij is een jaar ouder dan Con­stance. Van deze gele­gen­heid zullen wij dan ook ge­bruik maken om den oud­er­dom der gezusters Tal­madge op te geven.

fc>rma is ge­boren te Ni­a­gara Falls op 2 Mei 1897 en is dus op het »ogen­blik 26 jaar oud.

Nathalie’s ge­boorteplaats is Brook­lijn en aan­schouwde het lev­enslicht op 29 April 1899 en is bi­jgevolg 24 jaar.

Con­stance eve­neens, is gehörende Brook­lijn op 19 April 1900 en heeft alzoo den oud­er­dom van 23 jaar.

Nathalie was zeer trotsch op beide zusters maar had niet het min­ste ver­lan­gen dezes spoor te vol­gen. Op moeder’s aan­drin­gen, ging zij ook naar Vi-ta­graph’s Stu­dio en soms kreeg zij een kleinigheid te doen maar het werk al­daar had niet den min­sten in­vloed op haar.

« Niet noodig, Peg» zegde zij zek­eren dag, « het is mijn roeping niet. Twéé artis­ten in de fam­i­lie is ge­noeg. Daar­bij, ik ben niet zoo lief, heb er geen ver­stand van....»

« Onzin! » viel Mevrouw Tal­madge haar in de rede. « Gij zijt de ver­standig­ste van al mijn dochters. Al wat gij ver­langt zult gij kun­nen leeren. Doch, in­dien de cin­ema u niet be­valt, blijf er dan weg. De groote zaak is: Gelijk wat gij aan­pakt, moet gij er u met hart en ziel aan geven. In ieder geval moet gij iets on­derne­men opdat gij later u zelf helpen kunt. »

Nathalie deed wat haar moeder haar aan­be­val. Zij studeerde boekhoud­ing, machien­schrift en het stenografeeren. Zij leerde wel tot de fam­i­lie de reis on­der­nam naar het Westen.

Nathalie vroeg zich af wat het nieuw leven al­daar haar bren­gen zou. Zij had niet veel hoop in Cal­i­fornie. Zij was een zeer gedachtvol meisje, vol liefde tot de studie en was een weinig bevreesd van het leven. Zij be­minde haar zusters en ver­heugde zich in hun suc­ces doch zij wist zeer goed dat de Natuur haar niet be­giftigd had met dezelfde kwaliteiten als Norma en Con­nie. Haar eenig­ste kwaliteit was: zij hield zich te ned­erig.

De reis naar Cal­i­fornie bracht een groote ve­ran­der­ing in het leven der meis­jes.

Voor Norma be­teek­ende het., de weg naar roem en for­tuin. Zij was al­reeds een bek­ende artiste in de einema-wereld, maar nu werd zij een « film­star ».

Voor Con­stance kwam hier de eerste groote kans om Norma te vol­gen. Zij kreeg een lei­d­ingsrol in één der groot­ste pro­duc­ties tot hi­er­toe voort­ge­bracht.

En voor Nathalie een woeliger leven tot de studie waar­door zij ken­nis maakte met vele nieuwe vriendin­nen.

Met deze rege­len sluiten wij de eerste phase van de won­der­bare loop­baan der zusters Tal­madge.

Op het »ogen­blik is de cin­ema het meest geliefkoosde volksver­maak. Op zeer kor­ten tijd heeft het iu de wereld, als uitspan­ning, de eerste plaats in­genomen. 15 jaar gele­den be­ho­orde het nog maar op het pro­gramma eener mu­sic-hall, maar nu zijn de mu­sic-halls ve­ran­derd in cin­ema-zalen.

Een hoogstaande kri­tieker verk­laarde toen, dat een lief gezichtje op het witte doek van zelf bi­j­val be­haalde en als men naar dit gezegde een on­der­zoek wil in­stellen, dan vind men dat de man er leel­ijk nevens sloeg. Een lief gezichtje moest de ac­trice zeker hebben maar zij moest ook kun­nen spe­len, an­ders werd zij niet aangenomen.

De meeste film­ster­ren waren, alvorens aan het scherm te komen, toonee­lartis­ten, maar niet allen. Norma Tal­madge had nooit op het tooneel ge­weest. Al wat zij kent van spe­len, heeft zij in het stu­dio geleerd.

Eens vroeg men aan één barer regis­seurs hoe het. kwam dat Norma zoo spoedig «weg» gemaakt had. Zijn antwo­ord was korf,:

« Miss Tal­madge heeft hersens. Zij voedt deze met al wat zij ziet. »

Wan­neer zij bij de Tri­an­gle Co. kwam, kreeg zij niets dan «star-rollen» en de di­recteuren hebben het hun niet beklaagd. Haar eerste film was: « The Crown Prince's Dou­ble » dewelke een kolos­saal suc­ces ver­wierf.

De groote oor­log brak uit en men maakte een film daarop getiteld: « The Bat­tle Cry of Peace » waarin Norma Tal­madge de Amerikaan­sche Schoonheid ver­tolkte.

In deze band maakte zij sen­satie. De kri­tiek was een en al en­t­hou­si­asme en voor­spelde haar eene rijke toekomst.

Vol­gens Mevrouw Tal­madge was deze film de eigen­lijke oorzaak van haar won­der­bare vooruit­gang. Van toen af werd zij wereld­beroemd.

Norma wérkte en studeerde steeds harder en harder. In­dien de lezer op het oogen­blik naar een Norma Tal­madge-film gaat zien en aandaichtig volgt, dan zal hij getrof­fen wor­den door de min­ste kleinigheid welke bij deze film­ster ver­zorgd is.

Nu dat zij haar eigen stu­dio heeft en met de hulp van haar echtgenoot, zelf haar fil­men voort­brengt. nu kan zij zelf na­gaan of alles in de pun­t­jes ver­zorgd is. Steeds is zij ook bereid, van ieder die het wel meent, goede raad aan te nemen

Als een be­wijs van de nauwgezetheid en ernst waarmede zij werkt, kan gezegd wor­den, dat zij in haar stu­dio een bu­reel heeft opgericht spe­ci­aal om op­zoekin­gen te doen in aller­lei doku­menten. Een bi­j­zon­der per­son­eel staat ten hare di­en­ste om haar in alles te helpen opdat de te maken film ko­r­rekt zij.

Ct­NE­MAW­ERELD »

Er wor­den vijf tot zeven weken ge­bruikt eer men aan een film be­gint. In dien tijd moet de regis­seur van alles op de hoogte zijn. Het op­zoek­ings­bu­reel moet hem dan in­lichten. Men ge­bruikt uren en uren in de bib­lio­theek om te zien hoe in dien of dien tijd de kos­tu­men van man­nen en vrouwen waren; hoe aan het Hof van Lodewijk XIV de menuet gedanst werd, enz., enz.

Het op­zoek­ings­bu­reel moet alles weten; niet alleen van de kos­tu­men maar ook hoe de zeden en gewoon­ten waren van alle volk­eren. En daar­bij moet het spoedig geweten zijn.

Door een gewoon regis­seur wor­den nog al eens deze kleinighe­den over het hoofd gezien.

« Wij kun­nen geen geld en tijd best­e­den aan zulke din­gen» zeggen zij. « Het spel is hoofdzaak; naar de rest ziet het pub­liek niet.»

« Het pub­liek ziet dat wel » verk­laart Norma Tal­madge. « Zijn deze regis­seurs dan blind? Zien zij dan niet boe in de laat­ste jaren alles ve­ran­dert is? De tijd is voor­bij dat het pub­liek zich tevre­den stelde met enkel een helden­daad te zien. De domme geschiedenis­sen vol­doen niet meer. De fil­min­dus­trie is nu kunst gewor­den. Het volk vraagt fijne come­dies. Dat is dan ook de reden waarom bek­ende let­terkundi­gen nu met de zaak vertrouwd zijn. Men ziet tegen­wo­ordig naar de aan­kleed­ing van een film; naar meube­len, kos­tu­men, naar alle benood­ighe­den.

« Maar » vroeg ie­mand aan Norma, « Zou het pub­liek naar de cin­ema gaan voor de « ster » en den in­houd van de film?»

« Natu­urlijk » antwo­ordde zij. « Als gij naar een restau­rant gaat om te dïneeren, is het dan niet liet diner wat gij ver­langt? Dit is toch de hoofdzaak... Maar gij ver­langt in de eerste plaats dat het goed opge­di­end wordt, ni­et­waar? Opgevoed volk ver­langt fijne waar, zeker, maar ik maak mijn fil­men aantrekke­lijk voor iedereen, zoowel voor een werk­man als voor een hoogleer­aar.»

Norma Tal­madge is eene dier artis­ten welke een karak­ter ka-n uit­beelden juist zooals de schri­jver het ver­langt.

Een bek­ende toorieel­speler, welke niets om fil­men gaf, werd meer­maals ver­zocht eens naar een cin­e­mazaal te gaan. Hij zag Norma Tal­madge op de film en was zoo ver­baasd dat hij over niets an­ders meer sprak. Zijn vriend stootte hem aan den arm en zegde:

« Zij is lief, ni­et­waar? »

« Ik geloof dat ze dit is, maar dit is het niet wat mij in ver­vo­er­ing brengt. Zij is een artiste zooals ik er weinig gezien heb.»

« Norma gij zijt nu een «star», dat is prachtig, dat is heer­lijk, ik ben er zoo gelukkig om. Maar...»

Con­stance zweeg en van haar arm­stoel, waarin zij lag, zag zij fier op naar haar beroemde zuster. Zij warén nu in Cal­i­fornie en be­gonnen al een weinig aan hun nieuw leven te gewen­nen.

De jong­ste zuster kon moeil­ijk een dag laten voor­bij gaan zon­der één van de fam­i­lie voor ’t lapje te houden of ze te pla­gen.

« Wat be­doelt ge met « maar?» vroeg Norma. Con­stance zette een plechtig gezicht.

« Gij zijt nu een «star» en voor­taan zullen wij u eerbiedig groeten, geknield, met onze armen gekruist op de borst, en u nastaren ter­wijl gij gaat

van tri­omf tot tri­omf.... Dat zal heer­lijk zijn, ni­et­waar? »

Norma lachtte.

« Gek meisje » zegde zij. « Spoedig zult gij ook wel een «star» wor­den.

« Neen, neen!... Zoek geen valsche hoop in mijn jonge boezem bin­nen te smokke­len. Mijn loop­baan wordt gedom­peld in het niet. In de «Vita­graph had ik kans, een kleine kans, maar hier....»

« Van­daag vroeg M. Grif­fith naar u. »

Con­stance was recht gespron­gen, de spot was verd­we­nen, haar oogen glans­den.

« Ja, Con­nie, hij ver­langt n mor­gen te zien. Hij brengt een prachtige nieuwe film te voorschijn. De groot­ste welke ooit zal ver­toond zijn. Hij is getiteld: « In­tol­er­ance ». Hij denkt er voor n een rol in te hebben. »

« Oh! » riep Con­stance in de han­den klap­pende.

« Wat een man! Hoe ver­standig! Ik heb al­tijd gezegd dat M. Grif­fith iets was! Maar... is het werke­lijk een rol? »

« Ik geloof het toch. Doch, mor­gen zult gij er meer over weten. »

Con­nie bezag haar zuster met wantrouwen.

« Wel neen, zusje lief. Meer­maals heb ik hem gezegd u een kans te geven en nu heeft hij ein­delijk in deze film iets bi­j­zon­ders voor u. Hij is er mede is de wolken. Hij zegde mij dat hij door uw lief aangezicht en door nm aan­min­ning figu­urtje getrof­fen was. »

« Oh, lieve God! » lachtte Con­nie met een komis­che be­weg­ing. « In ieder geval, dit is glo­ri­er­ijk nieuws! Ver­schooning, zuster, dit moet ik spoedig Peg gaan vertellen! »

De vol­gende dag zag zij M. Grif­fith en Con­nie werd door hem uit­gekozen onfin « In­tol­er­ance » het «Bergmeisje» te ver­tolken.

In het deel van deze won­der­bare pro­duc­tie gewijd aan de Baby­lonis­che pe­ri­ode, had Con­stance de lei­d­ings-rol. Het was een buitenge­woon iets voor zoo’n jong meisje, maar ieder wie deze film gezien heeft-, zal ge­tu­igen hoe goed zij er in was.

Doch zij moest er hard in werken... In dit deel van de film moest zij in een kar­retje ri­j­den; op de repetitiën moest zij dit meer­maals her­halen het­geen van haar zenuwen eene bi­j­zon­dere span­ning vergde. Het du­urde een ti­jdje eer zij zich goed kon staande houden in dit zwaaiende wa­gen­tje, daar het getrokken werd door dri­este paar­den rond de arena. Weken lang kwam zij naar huis met gek­wet­ste knieën. Maar ein­delijk be­hield zij haar even­wicht zoo­dat men op de film haar kon be­won­deren om haar gra­cieus figu­urtje.

Niet deze film alléén maakte Con­stance Tal­madge Haam en van dien dag af wérd zij in­s­gelijks «Star ».

«Scan­dal»; «The Hon­ey­moon»; «A Pair of Blue Stock­ings»; «Mrs Loff­in­g­well’s Boots »; «Ro­mance and Ara­bella»; «Two Weeks»; «In Stearch of a Sin­ner»; «The Per­fect Woman» zijn eenige van haai’ fil­men welke door haar be­won­der­aars wel zullen herin­nerd wor­den.

{Wordt voort­gezet.)

FAB­RIKAN­TEN EN WINKE­LIERS Plaatst uwe aankondigin­gen in

Gineroa- en Toonee­linereld

Of­fi­cieel Or­gaan van het Na­tion­aal Ver­bond der Vlaam­sche Tooneel­maatschap­pi­jen van België

Het best en meestgelezen Famiüeweek­blad

Wan­neer een Kinema in Uw woon­plaats

een

H AOKIN

Karthuiz­ersstraat, 9A. — BRUS­SEL

film I

geeft, dan is het de schoonste in Uw woon­plaats ver­toond,

Harry Carey

in een buitenge­wone serie van vijf films

mm HAÏAKAWA

in zes buitenge­wone films

DruVk.«Nep­tune», Steen­houw­ersvest. 28, Antw.