FILM-REVUE

ONZE BIO­GRA­PHIES

ALICE TERRY

TlfA ENIGE jaren gele­den tra­den twee jonge meisjes een stu­dio te Los * Angeles bin­nen. De oud­ste, die « extra » was, t. t. z. figu­rante, had de toe­la­ting beko­men dien dag een vrien­din mede te bren­gen die zich in hooge mate aan al het kine­ma­to­gra­phische gedoe inter­es­seerde, ten einde een opname bij te wonen.

D en dag had men de jonge miss Taaf-fee ten zeerste ver­rast indien men haar toen had moe­ten zeg­gen dat de kinema-mid­dens haar niet alleen­lijk het succes en de roem maar ook het geluk zou­den bezor­gen... De gele­gen­heid­sbe­zoeks­ter zou eenige jaren later, onder den naam van Alice Terry, een dér beroemd­ste over-zeesche fiim­di­vas wor­den.

Het gezel­schap maakte zich bereid om te gaan draaien, en Alice, in een hoekje weg­ge­do­ken, bekeek andach­tig de scher­men en de bewe­gin­gen der ver­tol­kers, toen men bemerkte, dat een artiste ont­brak. Goed­schiks, kwaad­schiks, het jonge meisje moest de toes­tand red­den, en toen zij na haar eerste fil­mar­beid huis­waarts keerde, verk­laarde zij zich opge­to­gen en bes­loot de kine­ma­loop­baan, waa­raan zij vroe­ger in de verste verte nog niet eens had aan gedacht, ver­der te vol­gen.

Maan­den gin­gen voor­bij. De nieuwe kine­ma­re­krute bleef vol wils­kracht voort draaien, nu eens als figu­rante, dan in een meer belan­grijk rol­letje.

Men juichte haar toe in « Not rhy Sis­ter )>, met Bess e Bar­ris­cale, als­mede in een reeks fil­men voor de Vita­graph: « The Bot­tom of thje Well », « The Cla­rion Call ». en « Thin Ice ». Naar het too-neel over­gaande ver­tolkte zij hier « Go. to it » en « Nobody 1 lome ».

Maar de ins­ce­neerdërs stel­den in hàar geen belang. En ter­wijl de mees­ten harer kame­ra­den tot den star­rang opk­lom­men, bleef zij steeds óp het ach­ter­plan, en hare schoon­heid, haar onweer­leg­bare pho­toge-

ALICE TERRY

There are no dull moments In gol­den-hai­red Ali­ce’s life. New adven­tures are always being pro­vi­ded for her. Her latest expe­riences caught up with her in the South Sea Isles.

nische hoe­dan ghe­den vol­ston­den den ver-wezen­lij­kers der Nieuwe Wereld in gee-nen­deele; zij verg­den veel talent en hunne werk­me­thodes sche­nen niet met Alice Ter­ry’s bek­waam­he­den ove­reen te stem­men, doch dezen zou­den niet lang meer moe­ten wach­ten om naar waarde ges­chat tç wor­den.

Zeke­ren dag begreep Rex Ingram, de Iersche artist, die lan­gen tijd zelf had

~ OUVRAGES DE DAMES G

OUVRAGES DESSI.\ ÉS

LAINES, SOIES, COTONS, COUVRE-LITS, NAPPES, nj STORES, BON­NET­TE­RIE A LÀ MAIN, LH

DEN­TELLES, JUM­PERS . Ln

MAI­SON EMMA

51 V Y IHVI­Jik EX

WOL, ZIJDE, KATOEN. BED­SPREIEN, TAFEL-KLEE­DE­REN, STORES, KAN­TEN, HAND­BREI­GOED, JUM­PERS

Anvers, Rue Von­dal­straat, 15, Ant­wer­pen g

( ALLE ELE­GANTE DAMEN KOO­PEN HUNNE

PEL­SEN

Pels­man­tels, Boas en Mara­bous

in het

Huis ANNA

. Oiepss­traat, 140 - ANT­WER­PEN

ijiiiii­miiii­mi­mi­miiii­mi’.'''''hiiiiiiiiiiiim

MEUBLES

I Les plus grands Maga­sins en Bel­gique | = —

9 Longue rue des Claires 9 1

( jrand choix de gar­ni­tures. 200 salles à man­ger, |

= chambres à cou­cher, salons, cui­sines, veran­dah's, § g bureaux, lite­ries, chaises-longues, etc. etc. I

Mai­son Amé­ri­caine

Meilleur mar­ché qu'aillems I Ouvert tous les jours jus­qu'à 8 h. >. |

Maga­sin fermé g

Autos pout Céré­mo­nies. Mariages. Bap­têmes |

et Fêtes

Garage J. & H. DEHU

Télé­phone 3107

42, Canal des Bnc­seurs - ANVERS VOYAGES A L’ÉTRAN­GER - EXCUR­SIONS PRIX A FOR­FAIT

iÆ IL9)

ëffire sTRÂÂf2.Q-

BRO­DE­RIES-PER­LAGES

ancienne

Mm RYCKAERT

fi. Cau­che­teux, suc­ces­seur

Rue Rubens, 17 - Télé­phone 12217 Rue Forte St. Georges, 27 - Tel. 12218

ANVERS

MAISO.X OK CO\PIAIVCE

Ate­liers de „Plis­sage et Points-clairs

rlML WjO

VON­DEL­STR., 19

(nabij St. Jans­plaatsi

CAUS

Ile laatste nieu­wi­ghe­den in Uiten Hoe­den

Ziet Sta­lave

ROYAL - ZOO­LO­GIE CINEMA

£ ' J“Arri­vis

fii avo­cat de talent, Claude Bar­sac est un arri­viste for­cené: Pour deve­nir riche il n’hé­site pas à voler, puis à tuer la maî­tresse de son meilleur ami, Mar­qui­sette. L’ami de la morte, Mirande, est accusé. Bar­sac lutte contre le réqui­si­toire et obtient (’ac­quit­te­ment. Désor­mais lancé, Bar­sac devient direc­teur de jour­nal, puis député, puis ministre. Où s'ar­rê­tera-t-il? Sa maî­tresse. Renée April, qui a son secret, en devient folle, lin témoin gênant est sup­primé. Puis, Bar­sac, accusé par Mirande, voil celui-ci suc­com­ber à une affec­tion car­diaque. Les billets volés, et res­ti­tués met­trons la jus­tice sur là voie. Mais une pierre le fera rou­ler au bas du che­min qu’il a gravi en pié­ti­nant l’amour, l’ami lié et la morale. Les morts sus­pectes seronl plus ou moins attri­buées à Bar­sac, et l’au­da­cieux aven­tu­rier tou­chera le sol, ses ailes repliées, d’aigle blessé à mort.

Claude Bar­sac, een wel talent­vol advo­caat, doch die slechts bekrom­pen van zijn werk leven kan, wil kost wat kost «er komen ».

Hij zal er dan ook niet voor terug­dein­zen de band te leg­gen op een mil­lioen van de vrien­din van zijn bes­ten vriend de Mirande. Mar­qui­sette die hem om raad was komen vra­gen er voor in Mar­qui­set­te’s bou­doir drin­gend en, eens dien eers­ten stap gedaan er niet voor terug­schrik­ken de jonge vrouw te doo­den door een bed­wel­men­den drank...

Op de Mirande weegt de zware bes­chul­di­ging van moord en bij kiest juist Bar­sac voor zijn ver­de­di­ging.

Deze weet zijn plei­dooi zoo tref­fend te maken, dal de Mirande w-ordt vri­j­ges­pro­ken, die ech­ter voor­taan nog slechts één levens­doel heeft de ware moor­de­naar Ie vin­den.

PRO­GRAMME du 22 au 26 FEVRIER

1 • Madame

Favart

Ouver­ture

J. Offen­bach

2 PATHE - REVUE

Geluk­zoe­ker f

Gazouille­ment du prin­temps C. Sin­ding

Par­tie de Plai­sir

Comé­die gaie inter­pré­tée par LUPINO LANE

L ARBi­VISTE

d’après le roman de F. CHAMP­SAUR

PRO­GRAMMA van 22 tot 26 FEBRUARI

1 • Madama

Favart

Ope­ning­stuk

2 DATHÉ - REVUE

3 • Len­te­rui­schen

J. Offen­bach

C. Sin­ding

Een ple­zier - par­ti­jtje

Bli­js­pel ver­tolkt door LUPINO LANE

De Geluk­zoe­ker I '

naar de roman van F. CHAMP­SAUR

Pen­dant la Pause

Réci­tal pour Orgue

Tij­dens de Poos

Réci­taal voor Orgel

Semaii > pro( 'naine

REGI­NALD

dans

DENNY

FOLLE JEU­NESSE

Grande Comé­die dra­ma­tique

' Pro­chai­ne­ment

RUDOLPH VALEN­TINO

dans le grand succes

Pri­son­niers öes 6laces

drame mon­dain

Bar­sac voelt nu de fata­li­teit van het ges­to­len •mud en hij wil er zich ten allen pri­jze van ont­ma­ken. Hij gaat naar Nizza om er de for­tuin de be-proc­ven en tw'aalf maal heeft hij een geluk­kige hand. Dan ont­moet hij plots Ches­nard, de onder­zoeks­rech­ter in het « geval de Mirande » wiens blik dringt tot in het diepst van zijn wezen. Zoo wordt een zwi­j­gend twee­ge­vecht tus­schen heide gele­verd.

Met een list zal hij /’s ande­ren­daags nog het geld aan een dorps­pas­toor uit den omtrek ove­rhan­di­gen met ver­zoek dit te doen bezor­gen aan de Mirande.

Van zijn mil­lioen ont­last doch in het bezit van een mooie isom, op de speel­ta­fel ver­diend keert hij terug naar Parijs.

Daar wacht hem een pijn­lijke ver­ras­sing. Zijn liefje Renée April, die eigen­lijk heel de waa­rheid kende doch haar beminde niet wou ver­ra­den, werd ver­teerd door vree­se­lijke aan­val­len eener zenuw kri­sis en voor de eerste maal had Bar­sac bang van zijn ver­le­den. Maar toch zege­vierde ander­maal de geluk­zoe­ker in haar.

Hij werd bes­tuur­der van een dag­blad en alzoo een lei­dende figuur in de poli­tieke wereld: het was de opgang naar de macht.

Niets meer zou hij voor­taan nog ont­zien. Een werk­man die zijn ver­le­den kent en hem komt bes­chul­di­gen zal hij kort­weg ver­nie­ti­gen. Intus-schen heeft de pas­toor het geld bij de Miran­de’s nota­ris neer­ge­legd en dat wekt nog die­pe­ren arg­waan bij onder­zoeks­rech­ter Ches­nard die het plan opvat die zon­der­linge doe­ning te gaan door-vor­schen.

Wan­neer de Morande van Ches­nard hier­van wordt op de hoogte ges­teld wordt het hem als een plotse vero­pen­ba­ring dat zijn vriend een aar­dige rol heeft ges­peeld in zijn leven. Hij gaat naar hem toe als bes­chul­di­ger doch stort plots ineen, door een hartk­waal getrof­fen.

Eenige dagen later wordt Renee April, wier vers­tand onher­roe­pe­lijk teloor ging, in een krank­zin­ni­gen­ges­ticht opges­lo­ten.

Boven al die pui­nen staat Bar­sac de geluk­zoe­ker en nog klimt hij omhoog. Doch een dag zal zijn noo­dlot zich vol­trek­ken en hoe hoo­ger hij staat des te gewel­di­ger zal de val zijn, de ineens­tor­ting, de straf van deu­gen die om zijn trots te dienen, alle men­scheiij­kheid en recht heeft ver­loo­chend.

Impri­me­rie du Centre. 26. Rem­part Kip­dorp. Anvers

POUR AVOIR UNE BIERE BONNE ET SAINE

Adres­sez-vous à la Bras­se­rie

HOM BEECK

VAN

BER CHEM - Tél. 5210

ISIUltKS en ISOU­TEIULES - en PUTS

HABILLEZ

VOS

ENFANTS

BRI­TAN­NIA

77, Longue rue d’Ar­gile

üa Timii­miuü mmui

12, rue Van Ert­born Tél. 2921 ANVERS Tél. 2921

Agence pour la Pro­vince d'An­vers du Vrai FERODO”

Agence pour Anvers des Rou­le­ments à billes S. K. F.

Agence géné­rale pour la Bel­gique du Dia­mond et Noble's Polish

La seule mai­son de la place four­nis­sait aux garages aux prix de gros

Mai­son BER­THY

106, rue de l’Eglise, 106

rww

Grand choix en toutes sortes de

FO UJRJR U 1RES

Man­teaux et casa­quins à par­tir de fr. 37 5

PHO­TO­GRA­VEURS

DES­SI­NA­TEURS

EXE­CU­TION

RAPIDE ET

SOI­GNEE

Champ Vle­mi­nekx.ô ANVERS

FILM-REVUE

draaid en een kinema-kracht van eerste gehalte was gewor­den, al de waarde die hij uit de lieve ver­tolks­ter kon halen.

Hij ver­bond ze aan zijn gezel­schap om een film te draaien en wel­dra ver­trouwde hij haar een rol toe in « De Vier Rui­ters van den Apo­ca­lyp­sus », waa­rin zij aan de zijde van Rudolph Valen­tino de rol van Mar­gue­rite Lau­rier ver­tolkte. Tal­rijk waren in Ame­rika de kinema-vak­lui die pro­tes­teer­den toen zij Ingram’s keuze ver­na­men. Velen dach­ten dat Alice Terry vol­ko­men onbek­waam was een rol tot een goed einde te lei­den. De jonge ver­tolks­ter gelaste er zich mede hen hun dwa­ling te doen inzien. Het geest­drif­tige onthaal dat « De Vier Rui­ters van den Apo­ca­lyp­sus » te beurt viel, deed sind­sdien de namen van Alice Terry en Rudolph Valen­tino als ster­ren op den voor­grond tre­den... Nadien wen­schte men Rex Ingram geluk om zijn speur­zin en den oogops­lag die hem die twee stars had doen ont­dek­ken...

Het geluk zou Alice Terry niet meer ver­la­ten. De lie­ve­ling­sver­tolks­ter zijnde van Rex Ingram, snapte zij zijne bedoe­lin­gen opper­best, wist de haar toe­ver­trouwde per­son­nages even juist uit te beel­den zooals hij ze zich had voor­ge­no­men, leefde als t ware zelf de rol­len’van de film mede, en bracht voor een groot deel aan hun succes bij. Opvol­gen­lijk draaide zij « De Goede Vage­bon­den », (( Hearts are Trump », « The Conque­ring Power », « Eugé­nie Gran­det », naar het bekende werk van Honoré de Bal­zac.

Maar met de vol­gende voort­brengst onts­tond er een ydille, een echte dit­maal... Door de hoe­da­ni­ghe­den zij­ner ver­tolks­ter, door haar lief­tal­li­gheid, door haar groote gees­tes­ga­ven waar­mede zij hem in zijne ban­den bijs­tond, was Rex Ingram door haar bekoord gewor­den, en ver­loofde zich met Alice Terry.

Het huwe­lijk greep plaats op een Zater­dag, na het volein­di­gen van « Ge Goede Vage­bon­den ». Zon­dag1 nam Rex Ingram zijn jonge echt­ge­noote mede naar de kine-ma, en Maan­dag waren (bei­den aan­we­zig in... het stu­dio. Elun huwe­lijks­reis had zich niet ver­der dan Los Angeles uit­ges­trekt en slechts één dag geduurd Wei­nig tal­rijk zou­den de kinema-artis­ten of ins­ce­neer­ders wei zijn die zich met zulke korte tijd­spanne had­den tevre­den ges­teld! Ook zag men zel­den zulke goede vers­tan­dhou­ding tus­schen de ins­ce­neer­der en zijn ver­tolks­ter. Legt Rex haar een too­neel uit? üogen­blik­ke­lijk speelt Alice het hem voor, voegt er dik­wi­jls eenige ver­be­te­rin­gen van eigen vin­ding aan toe, maar buigt

The Mas­ter

REX INGRAM

The great direc­tor pro­mises to outdo his famous pro­duc­tion of "The Four Hor­se­men” with his new pic­ture, “Sca­ra­mouche.”

geheel en al voor den wil van haar echt­ge­noot, als wiens nede­rige mede­werks­ter zij zich aan­schouwt.

Na « De Roman van een Koning » (The Pri­so­ner of Zenda) trad Alice Terry op in « Triff ling Women », met Ramon Navarro en Bar­bara La Marr, als­mede in « Where te Pave­ments Ends », immer met Novarro.

Toen begon Rex Ingram de ver­we­zen­lij­king van « Sca­ra­mouche », de groote film waa­rin de Fransche Omwen­te­ling1 als grond­ba­sis dienst deed. Aan Alice Térry werd de rol eener jonge aris­to­kra­tische toe­ge­kend, waa­rop tege­lij­ker­tijd een op vri­j­heid belustte too­neels­peïer (Ramon Novarro) en een dap­pere maar wreede en licht­zin­nige edel­man (Lewis Stone) ver­liefd waren.

De laatste film die Alice Terry draaide Ivas « The Araba » en is groo­ten­deels in het Noor­den van Afrika ver­we­zen­lijkt ge-

FILM-REVUE

wor­den. Nu is Rex Ingram in Ita­lië bezig aan het ver­fil­men van « Mara Nos­trum », naar het werk van Vin­cente Blasco Iba­nez, en naar het schi­jnt ver­tolkt Alice Terry er wede­rom een rol, ten spi­jte der onlangs vers­preide geruch­ten als zou het echt­paar Ingram-Terry er schei­ding­sge-dach­ten op na hou­den.

« Mare Nos­trum » zou, naar het schi­jnt, de laatste film zijn van Alice Terry en Rex Ingram, daar bei­den zou­den bes­lo­ten heb­ben de kinema vaar­wel te zeg­gen, op een oogen­blik dat hun roem door ophef­ma­kende suc­ces­sen komt beze­geld te wor­den. De too­ve­rach­tige beko­ring van Tu-nisië heeft op den kine­ma­to­gra­phist een zeke­ren indruk gemaakt; hij heeft er zich een villa aan­ges­chaft en denkt er zeer kor­te­lings zich te komen ves­ti­gen om er zich dan maar alléén met zijn lie­ve­lings-bedrijf, de beeld­houw­kunst, in te laten. Alice Terry, van haar kant, ver­laat de roem zon­der spijt, en maakt zich klaar om aan de zijde van haar echt­ge­noot een vre­dig en rus­tig leven te sli­j­ten.

Al de Ame­ri­kaansche bla­den betreu­ren dit ver­trek (want sinds « De Roman van een Koning » heeft Rex Ingram zijn bes­luit om zich aan de Riviera of in het Noor­den van Afrika terug te trek­ken ken­baar gemaakt, alhoe­wel zijn laatste suc­ces­sen dit nog zoo spoe­dig niet laten voor­zien.

Een drie­tal jaren gele­den, na het afwer­ken van « De Vier Rui­ters van den Apo-calyp­sus », toen zij pas met Rex Ingram in het huwe­lijk was getre­den, bes­chouwde zij zon­der droef­gees­ti­gheid het nu bes­lo­ten vaar­wel; « De kinema ver­la­ten, verk­laarde zij, geeft mij hoe­ge­naamd niets. Ik streef maar naar één doel: de vrouw zijn van Rex Ingram... Ik zal hem vol­gen daa­rheen waar hij wil. Van allen arbeid ont­last, zal ik ein­de­lijk al mijn zor­gen kun­nen wij­den aan die dui­zen­den klei­ni­ghe­den waar­mede ik me tot nu toe nog niet heb kun­nen inla­ten ten­ge­volge van mijn drukke stu­dioar­beid. Geheel en al zal ik mij dan aan mijn haars­tede kun­nen wij­den...

« Noch­tans, zult gij mij zeg­gen, zult gij de kinema, zijn schit­te­rend leven, zijn suc­ces­sen en vol­doe­nin­gen die hij U brengt, betreu­ren... Zeker, ik zal de kinema betreu­ren, het is het mid­den waa­rin ik Rex Ingram heb lee­ren ken­nen, waa­rin ik met al mijn krach­ten heb gewerkt... waa­rin ik mij had voor­ge­no­men te geluk­ken... maar geens­zins zal de lust mij weer­ko­men om opnieuw voor de lens te ver­schi­j­nen. Ik heb een groot aan­tal ster­ren gezien die, na het succes gekend te heb­ben, sti­laan zijn geval­len en wier triom­fen van weleer geheel en al ver­ge­ten zijn... Iede­reen kan Mary Pick­ford niet zijn: zij is de eenige die haar faam zege­vie­rend heeft weten te bewa­ren!

(( Het kine­ma­pu­bliek is zôô veran­der­lijk! In tege­no­vers­tel­ling met het schouw­burg­pu­bliek dat zijn gelief­koosde ver­tol­kers niet ziet verou­de­ren, kri­jgt het sti­laan genoeg van zijn lie­ve­ling­sar­tis­ten, zelfs van de jong­sten... Het moet immer iets nieuws, iets ori­gi­neels heb­ben... en in het­welk het niet altijd onge­lijk heeft...

« De ont­goo­che­lin­gen van het stu­dio zijn mij tal­rijk en wreed geweest. Zon­der te lachen kan ik de ver­we­zen­lij­kers, die mij vroe­ger onbek­waam acht­ten, nu niet aan­zien; eenige maan­den gele­den nog was ik voor hen eene indring­ster, die slechts maar één doel had: de echtge-noote te wor­den van Rex Ingram, en nu verhef­fen zij mij tot in de wol­ken en zijn voor mij een en al voor­ko­mend­heid. Die­zelfde men­schen heb­ben niet eens geaar­zeld te verk­la­ren dat ik tot niets goed was... Nu, dat het Lot mij heeft toe­ge­la­chen, dat ik de gunst van het publiek heb ver­wor­ven, bes­pa­ren zij mij geen enkele vleie­rij... Maar in vrien­den van die soort heb ik hoe­ge­naamd geen ver­trou­wen. Rex Ingram alléén heeft in mij geloofd. Van de kleine figu­rante, zon­der eenige hoop in de toe­komst, die ik vroe­ger was, heeft hij nu eene hoofd­ver­tolks­ter gemaakt, daar hij mijne bek­waam­he­den heeft weten te begri­j­pen... Ik ben er geluk­kig om hem . vol­doe­ning te heb­ben ges­chon­ken en aan zijn succes te heb­ben mede­ge­werkt!... »

Rex Ingram, even­min, heeft de betee-kenis van dit dub­bele beeld niet ver­bor­gen gehou­den.

« De plaats mij­ner vrouw is aan haar haard, verk­laarde hij. De stu­dio arbeid, als hij goed wordt opge­volgd, is een der pijn­lijks­ten... De sun­lights ver­blin­den ons, het werk put ons uit. Per­soon­lijk houd ik veel van kinema. Hij heeft mij meer succes erç for­tuin aan­ge­bracht dan gelijk welke andere kunst... noch­tans wil ik niet meer draaien. Als éénig doel wil ik mij nog aan de beeld­houw­kunst wij­den. Om dit beroep ten hui­di­gen dage uit te oefe­nen moet men rijk zijn... en toen ik vroe­ger aan de Yale Hoo­ges­chool de les­sen in beeld­houw­kunst volgde, was het mij onmo­ge­lijk, bij gebrek aan geld, dit voor­ne­men tot een goed einde te bren­gen... Zeke­ren dag, toen ik met een mij­ner vrien­den het Edi­son stu­dio bezocht.

FILM-REVUE

raadde men mij aan een sce­na­rio te schri­j­ven... Ik heb mij aan ’t werk gezet...

« Eens mijn sce­na­rio aan­ge­no­men trad ik als assistent in dienst, en sti­laan bracht ik het zelfs tot ins­ce­neer­der.Na de oor­log, tij­dens dewelke ik dienst deed bij het « Royal Flying Corps », kwam ik in een zeer slech­ten finan­ciee­len toes­tand terug thuis, daar ik zelfs een gedeelte mij­ner klee­de­ren heb moe­ten ver­koo­pen om terug in Ame­rika te gera­ken. Zon­der ha-biet, smo­king, moest ik lan­gen tijd de uit-noo­di­gin­gen afslaan die men mij deed... Ik was er niet kwaad om, daar ik een afschrik heb van elke plech­ti­gheid, en mijn home veruit boven elk weel­de­rig ver­maak ver­kies... Eeni­gen tijd lang werkte ik zelf in het stu­dio met als eenige klee­ding een oude uni­form...

« Mijn eenig doel is nu van mij met mijne vrouw terug te trek­ken... van mij geheel en al aan de beeld­houw­kunst te wij­den... Ik ben er tevre­den om de kalmte en de rust weer te vin­den, en aan Ali­ce’s zijde zal ik zeer geluk­kig zijn... Ik ken haar reeds sinds zoo­lang! Lang voor mijn huwe­lijk was ik reeds door haar lief­tal­li­gheid en haar goede inborst getrof­fen, en sinds wij bes­lo­ten te huwen, ver­beid­den we onge­dul­dig die dag waa­rop wij, ver van iedere bes­lom­me­ring, ein­de­lijk een kalm en rus­tig bes­taan zou­den kun­nen sli­j­ten... »

Niet ver van het oude Kar­thago, op de zon­nige oevers der Mid­del­landsche Zee, zul­len de ver­we­zen­lij­ker en zijne bekoor­lijke ver­tolks­ter van « Sca­ra­mouche », dààr, de pijn­lijke sun­lights en de ver­moeie­nis­sen van het stu­dio ver­ge­ten? Hun bewon­de­raars, die weten welk aan­deel zij heb­ben in de voo­ruit­gang van den kinema, zul­len zich hun succes geden­ken. Lan­gen tijd nog zul­len zij spre­ken over de ver­tolks­ter van « De Vier Rui­ters van den Apo­ca­lyp­sus », van « De Roman van een Koning », van « Sca­ra­mouche », en van den ver­we­zen­lij­ker die onze scher­men van zulke schit­te­rende suc­ces­sen wist te voor­zien, en Rudolph Valen­tino, Bar­bara La Marr, Mal­colm Mac Gre­gor en Ramon Novarro wist te ont­dek­ken, deze laatste welke nu als de beste « jeune pre­mier » van gansch Ame­rika wordt aan­zien.

NEMO.

OOOOOOOOOOOOOO oooooooooooooo

Gine­ma­nieuwsj es

HET GERUCHT bereikt ons, als zou Cecil B. de Mille over­ge­gaan zijn naar de Uni­ted-Artists.

Dr ADOLF EDOS, welke juist van Ita­lië aan­ge­ko­men is, verk­laart dat de reu­sach­tige film « Ben Hur » in de maand April zal kom­pleet zijn.

CHAR­LIE’S AUNT » (De Tante van Char­lie) tal in Ame­rika op de markt komen in de maand Februari.

IN EEN INTER­VIEW met Emil Jan­nings ver­ne­men wij dat hij er niet aan zou den­ken naar Ame­rika te gaan. Om zijn eigen woor­den te gebrui­ken: « Zoo lang er één enkel stu­dio in Duit­schland bes­taat, denk ik er niet aan naar den vreemde te ver­trek­ken ».

FRITZ FREUND, de uit­ge­ver van cc The Film­bo­ten », heeft een belan­grijk boek uit­ge­ge­ven, waa­rin al de cine­mas ver­meld staan, niet alleen van Duit­schland, maar ook van Oos­ten­rijk, Tche-co-Slo­va­kije, Hon­ga­rië, Rou­me­nië en Joego-Sla­vië.

MONTE BLUE wordt de « star » van War­ner Bross.

DE NIEUWE SASCHA­FILM « De Wraak van Pha­rao », nadert zijn vol­tooiing. Zij wordt bes­tuurd door Hans Theyer, welke ook de meeste too­nee­len op geno­men heeft in Egypte.

MARY ASTOR is de lea­ding-lady in « Don Q. », d'e n euwe film van Dou­glas Fair­banks.

DE MAAT­SCHAP­PIJ Milano, een der meest voort­bren­gende fir­mas eenige jaren gele­den, heeft

de 24n Januari eene ver­ga­de­ring gehou­den om voor

de toe­komst meer uit­brei­ding te nemen.

DE SUPER­CI­NEMA zal kor­te­lings te Rome geo­pend wor­den; het is aldus de grootste cinema van Ita­lië. De ope­ning zal plaats heb­ben met « De Weg der Zonde », voort­ge­bracht door Amleto Palermi, — en met de vol­gende bekende artis­ten: Soava Ga-lone, Gra­vin Rini di Liguoro, Rug­gieri Rug­geri en Mario Bon­nard.

DE 2e FEBRUARI werd de Brioche film « Zee­brugge » in Canada voor de eerste maal ver­toond in het Regent Theatre te Toronto.

DE FERT-PIT­TA­LUGA maat­schap­pij te Turijn is vol­ko­men gemo­der­ni­seerd onder de knappe lei­ding van Graaf Bal­das­sare Negroni en is nu in staat om zeer groote pro­duc­ties voort te bren­gen.

ENRICO GUAZ­ZONI, voort­bren­ger van cc Quo Vadis », « Anto­nio en Cleo­pa­tra » en cc Mes­sa­line », zal kor­te­lings aan een andere supei­pro­duc-tie begin­nen met Engelsche en Ita­liaansche kuns­te­naars.

DE CHA­TEAU-FILM-WERK, van Ber­lijn, heeft de kom­pleete voort­brengst van 1924 der Uni­ver­sal Co gekocht voor Rus­land.

NORMA T ALM A DG E en Joë Schenck waren de gas­ten van de Ufa tij­dens hun ver­blijf te Ber­lijn.

DE DUITSCHE ove­rhe­den heb­ben in bezet Duit­schland de film « Willem Teil », naar het werk van Schil­ler, ver­bo­den.

BETTY BLYTHE is te Ber­lijn aan­ge­ko­men om de vrou­we­lijke hoof­drol te ver­tol­ken in de Atlan­tic Efa pro­duc­tie « Zij », een aan­pas­sing naar de novelle van Rider Flag­gard.

FILM-REVUE

Cine­ma­brie­ven­bus

BEGIN­NE­LING. — 1) Max Lin­der ver­keert nog steeds in goede gezond­heid; hij is zelfs zin­nens zeer kor­te­lings een nieuwe film te gaan draaien.

2) Eddie Polo verheugt zich nog immer in een bla­kende gezond­heid.

3) Die artist is Aimé Simon-Girard; een kleine raad: houdt in ieder geval een oogje in ’t zeil voor uw vrouw, want vanaf *t oogen­blik dat zij A. S. Girard zoo’n schoone jon­gen vindt...

N. B. — Bij­drage voor V. T. niet ges­chikt.

MARIA MACH­TE­LIN­CKX. — We ver­moe­den dat die artist Rod la Rocque is. Gelieve te notee­ren dat ant­woor­den alléén langs deze brie­ven­bus wor­den vers­trekt.

ELZA EN HOR­TENSE. — 1) Rudolph Valen­tino draagt geen kou­sen; hij schil­dert zijn voe­ten zwart, recept: lampz­wart met veel sic­ca­tif, daarna een laagje ver­nis.

2) De gelief­koosde kleu­ren van Connie Tal-madge zijn « roos »; uit oor­zaak van het lied: « Quand on aime, on voit tout en rose »

CONSTANT GUNS. — 1) William Des­mond, adres: c/o Ath­le­tic Club, Los Angeles (Cal..) U.

2) Eric von Stro­heim, adres: c/o Metro-Gold-wyn Stu­dios, Culver City (Cal.) U. S. A.

3) Enid Ben­nett, adres: c/o Metro Stu­dios, 1025 Lilian Way, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

CAS­SIO. — 1) Vol­le­dige rol­ver­dee­ling niet gege­ven.

2) De rol­len van Cas­sio en Rodrigo in «Othello;) wer­den ver­tolkt door Theo­door Loos en Fer­di­nand von Alten.

3) Olaf Fjord, adres: c/o Nor­disk Film, 45, Vim­mel­kaf­tet, Kopen­ha­gen.

AUSO­NIA. — 1) Betty Bal­four zendt gra­tis haar foto, in de Engelsche of Fransche taal te schri­j­ven.

2) Gene­viève Félix en Georges Bis­cot zen­den hun photo tegen ver­goe­ding van 2 fr.

OMNIA. — 1) Charles Cha­plin is gebo­ren op 16-4-1889.

PIPKE. — 1) Niles Welch, adres: 1616, Gard­ner Street, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Erna Mur­phy, adres: 962 1/2 No Wes­tern Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

3) Carol Demps­ter, adres: c/o Grif­fith Stu­dios, Mama­ro­neck, Orienta Point (N. Y.) U. S. A.

BOU­BOULE. — In welke film hebt u die ar-tis­ten zien optre­den? Van welke maat­schap­pij was

hij?

TATAKE. — 1) Van welke maat­schap­pij was die film?

2) Mar­jo­rie Hume, Les­lie Shaw en Car­lyle Bla­ck­well zijn Engelsche fil­mar­tis­ten.

3) Mar­jo­rie Hume is te Yar­mouth over onge­veer een der­tig­tal jaar gebo­ren; onge­huwd; 1.65 m. en heeft bruin haar en dito oogen; zendt gra­tis haar foto.

NINITA. — I) Die artist houdt zijn bur­ger­lijke stand streng geheim_

2) Dou­glas Fair­banks Jr is rond de 17 jaar oud.

3) Glo­ria Swan­son is in 1899 gebo­ren.

BON­HEUR. — Wal­lace Beery ver­tolkte de roi

van de Duitsche zee­ka­pi­tein in « Ach­ter de deur», de roi van den koning in « De Spaansche Dan­seres » en de roi van koning Leeu­wen­hart in «Robin Hood».

ROSIT A. — 1) Ginette Mad­die, adres: 7, rue Mont­calm, Paris.

2) Ses­sue Haya­kawa, adres: c/o 3, rue de Rocroy, Paris.

WILLY EN JIM. — .) House Peters meet

1 m. 78 en is gehuwd.

2) Wie de wet­tige eige­naar van den baby is, die in « Femmes du Monde » een rol­letje ver­tolkt? Wij in ieder geval niet!

3) Het rekord der echt­schei­din­gen in Ame­rika tus­schen de film­ster­ren wordt voor ’t oogen­blik gehou­den door Bar­bara La Marre: zes op haar ak-tief en een zevende in ver­we­zen­lij­king.

Mlle JOSE­PHINE N. 24. — Men heeft u den­ke­lijk ver­keer­de­lijk inge­licht; wij kun­nen daar niets aan verhel­pen.

ALICE PAVOR. — 1) Zend' het artr­kel gerust in; indien het lang is, doch belan­grijk, reser­vee-xen we het een plaats als « Inge­zon­den ».

2) Glo­ria Swan­son is in 1899 gebo­ren; ges­chei­den van Wal­lace Beery en van Her­bert Sam­born, en onlangs gehuwd met een Fransch mar­kies.

3) Maar, m’n beste kind, waar haalt U het toch te den­ken dat wij boos op U zoul­dèn zijn?? Houd U ons dan voor zoo’n bul­le­bak? Voor wat nu de tee­ke­ning aan­gaat, ze is wel aar­dig, maar de gelij­ke­nis is, onzes inziens, niet al te geluk­kig.. Nu niet kwaad wor­den, hoor!

OTHELLO. — 1) Percy Mar­mont; adres:

Lambs Club, New-York-City (U.S.A.), zendt gra­tis zijn photo.

2) Zou­den die naam noch ouder­dom niet kun­nen zeg­gen; staat niet rechts­treeks met de cinema in ver­band.

WAL­KER. — 1) Belga Films: 33, Bar­the­lemy-laan, Brus­sel.

A. QUIN­TEUER. — De prijs eener kolom van ons blad is 30 frank. Wij heb­ben die juist noc-dig om de 80 vra­gen die U ons stelt in één adem te kun­nen beant­woor­den.

MARIA. — 1) Ken­neth Har­lan en Mary Wal­camp kunt U nu schri­j­ven aan: c/o Suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.), U.S.A.

2) Jack Pick­forcL; adres . Hol­ly­wood (Cal.), U.S.A.

La f7

JIT. — 1 ) Rudolf Valen­tino; adres: zelfde

adi­rés als E. C. (voor­gaande).

2) Mrs. Wal­lace Reid, zelfde adres als voor voor­gaande; geloo­ven niet da1 zij de photo van haar echt­ge­noot nog zal opzen­den.

GEN­NERA. — 1) Anna Q. Nils­son; adres: 1945 1/2, Argy­les­treet. Hol­ly­wood (Cal.). U.S.A.

2) Les­ter Cuneo; adresi: c/o Suiite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.), U.S.A.

3) Bei­den in de Fransche of Engelsche taal te schri­j­ven.

FAUNT­LE­ROY. — 1) Pola Negri’s levens­bes­chri­j­ving ver­schi­jnt bij gele­gen­heid.

2) Rudolpf Valen­tino is bekend gewor­den door zijn tango-dans in « De Vier Rui­ters van den Apo­ca­lyp­sus ».

MIRIAM NOËL. — 1) Hoot Gib­son heeft bruin

haar en bruine oogen; onge­huwd.

2) Claire Wind­sor heeft blond haar en blauwe oogen: is ges­chei­den van Bert Lytell.

3) Met don­kere oogen kri­jgt men op het doek meer effekt dan met lichte.

P A LLI ET ERKEN. — 1) Ivor Novello is in 1894 gebo­ren; adres: H, Aldwydk N. W. (Enge­land).

2) Voor­naam­ste fil­men: « The Call of the

3) Is een Engel­sch­man; zendt grat is zijn pho-

SUSCA. — 1) Rudolph Valen­tino, zie adres

ant­woord aan Jit. _ ....

2) De zoon van Dou­glas Fair­banks leeft niet bij hem.

3) Mary Phil­bin. in de Engelsche taal te schri­j­ven: adres: 1729 3/4, Wil­cox Ave­nue, Holly-

FILM-REVUE

KNO­BER. — 1) Shir­ley Mason; adres: c/o

Suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

PAPA­GENA. — 1) Julia Johns­tone; is dit wel

SMA­RAGD. — 1) De Ame­ri­kaanscbe film der Drie Mus­ke­tiers » werd ver­tolkt door Dou­glas Fair­banks.

2) Alla Nazi­mova is de ware naam dezer aritste; zij is in Ruis­lamd gebo­ren in 1879.

3) Dou­glas Fair­banks is op 23 Mei 1883 gebo­ren; is zijn ware naam.

ALMA. — 1 ) Alma Rubens is gehuwd met Daniel Car­son Good­man; gebo­ren in 1897; adres: c/o Pio­neer Film, 729, Seventh Ave­nue, New-York {U.S.A.).

LEK­KER­BEK. — 1) Mil­ton Sills; adres: 1320, Cres­cent Heigths, Hol­ly­wood (Cal.), U.S.A.

2) Enid Ben­nett; zie adres hoo­ger ver meld.

3) In de Engelsche taal te schri­j­ven en zen­den gra­tis hun pho’o.

HAD-JE-ME-MAAR. — 1) Dit num­mer kunt U gerust op ons kan­toor koman halen.

2) Lilian Gish draait voor ’t oogen­blik voor de Ins­pi­ra­tions Cor­po­ra­tion; bij gele­gen­heid geven we haar levens­bes­chri­j­ving.

3) Het laatste nieuws over Char­lie Cha­plin? Hij gaat terug schei­den...

N. B. — Al het gewen­schte over Glo­ria Swan­son vindt U in het ant­woord gege­ven, aan Alice Pavor.

Kwaad? Geen woord van; hoe komt U daar­bij? Wel te rus­ten en da-ag!

NEMO.

N. B. — Vra­gen ons na Zon­dag toe­ge­ko­men, wor­den in het vol­gend num­mer beant­woord.

Wat de “Stars” kun­nen doen indien

zij de film ver­la­ten

WAN­NEER Mil­ton Sills het moede wordt om in de bres te sprin­gen voor film­hel­din­nen, dan kan hij terug­kee­ren naar den pro­fes­sor’s stoel in de een of andere Uni­ver­si­teit, van waar hij kwam wan­neer hij aan het film­drama ging-

Doris Kenyon, welke met Sills in de First Natio­nal film « I want My Man » de hoof­drol speelt, kan haar rang als dich­teres terug her­ne­men, doch, het dich­ter­lijk baantje brengt niet veel op; daa­rom, met haar lief figuurtje, kan zij meer geld ver­die­nen als bal­let­dan­seres.

Ben Lyon’s toe­komst is nog niet zoo schit­te­rend, gezien zijn jeug­di­gen ouder­dom; wel kan hij den weg maken als too­nee­la­kro­baat, doch, zijn spie­ren zijn meer ges­chikt voor een wiel­ri­j­der voor een zes dagen-koers.

Maar Anna Q. Nils­son, oh glo­rie­rijke triomf, Anna Nils­son kan recht van het stu­dio naar het too­neel stap­pen als va-rie­teit­sar­tiste voor het baantje van slan-gen­mensch; de leni­gheid harer lede­ma­ten zijn daar best voor ges­chikt.

Dit zijn de moge­lij­khe­den voor de toe­komst voor eenige beroemde film­ster­ren. Waa­rom? Omdat men nu een nieuwe ster ont­dekt heeft welke het stieltje

van dan­seres beoe­fende in de Fol­lies. Deze dan­seres is een zekere Mejuf­fer Corri. Gedu­rende haar enga­ge­ment in de Fol­lies behoorde zij daar tot de schoonste aller schoon­he­den. Het film­drama wil nu Peggy Corri lee­ren ken­nen. Niet als een dan­seres, maar als een dra­ma­tische actrice. Zij is reeds begon­nen Mil­ton Sills en Doris Kenyon bij te staan in « I want My Man », dewelke het gezel­schap van Earl Hud­son aan ’t draaien is.

Peggy is een lieve blon­dinne, met een jon­gen­sach­tig ath­le­tiek figuurtje; tij­dens de rust­poo­zen ver­baast zij eenie­der door haar krach­tig ges­tel. Miss Corri is zeer gekend op het New Yor­ker too­neel, waar zij laatst nog een bij­zon­der succes behaalde in de Fol­lies met de Revue: « The Per­fect Fooi », van Ed. Wynn. Bij dit alles is zij nog een goede zwem­ster en duikt als de beste; dage­lijks neemt zij een bad in de waters rond New York, zelfs in het mid­den van den win­ter.

Hier­door kan men zien dat de meeste beroemd­he­den van de Stille Kunst in het film­spel niet gebo­ren wor­den, maar vee­leer aan het vak gera­ken, na reeds een beroep uit­geoe­fend te heb­ben. Zijn zij het « draaien » moede, dan kun­nen zij terug­kee­ren tot hun vroe­gere bezi­ghe­den.

FILM-REVUE

société Gene­rale Cine­ma­to­grao­hique

153, rue Neuve, 153 BRUS­SEL

KIN­DER­GE­ZICH­TEN

(Visages d’En­fants) - Film van Jack Fey­der - (Visages d’En­fants)

met in de bij­zon­derste rol­len: RACHEL DEVI­RYS, VIC­TOR VINA, HENRI DUVAL, JEANNE MARIE-LAURENT, ARLETTE PEY­RAN, PIER­RETTE HOYEZ en JEAN FOREST

société Gene­rale Ciné­ma­to­gra­phique

153, rue Neuve, 153 BRUS­SEL

BEK­NOPTE INHOUD:

Te Saint-Luc, een der hoogst gele­gen dor­pen van Europa, woont de bur­ge­mees­ter Pierre Amsler. Een onge­luk treft hem: hij komt zijn vrouw te ver­lie­zen en bli­jft met zijn twee kin­de­ren alleen. Jean, de oud­ste, het even­beeld zij­ner moe­der, kan zich over dit ver­lies niet getroos­ten. Hij wordt dan ook gevaar­lijk ziek. Na zijn gene­zing gaat hij gedu­rig naar het graf zij­ner moe­der, waar hij zijn tijd door­brengt. Een jaar is ver­loo­pen; Pierre is bedroefd zijn huis­ge­zin zoo te zien ach­te­ruit gaan. Hij denkt Jeanne Dutois te huwen; deze is weduwe met een doch­tertje, Arlette. Amsler, de natuur van Jean ken­nende, ver­trouwt hem toe aan zijn peter. Deze is pas­toor van het naaste dorp, en zal Jean sti­laan de waa­rheid bekend maken.

Een maand later: het huwe­lijk is inge­ze­gend, en Jean is terug­ge­keerd. Vanaf de eerste dagen kwam hij in ops­tand tegen dit alles, en nooit ging ihij sla­pen zon­der geweend te heb­ben. De nieuwe mama is een werk­zame en moe­dige vrouw: zij behan­delt de kin­de­ren van haar man als het hare, en daa­rom ook wil zij dat Jean werke, eve­nals Ariettè. Enkele voor­va­len die zich voor­doen, omtrent de klee­de­ren en de juwee­len zij­ner moe­der, doen Jean de zeke­rheid heb­ben dat zijn stief­moe­der

onrecht­vaar­dig is. De onee­ni­gheid die er bes­taat tus­schen Jean en Arlette groeit steeds aan, zoo­dat ze ten laatste elkan­der haten. Zeke­ren avond dwingt Jean, Arlette haar pop te heden, welke ver­lo­ren is. Bui­ten weten harer ouders gaat Arlette. Bui­ten huilt de storm en de sneeuw begint te val­len. Een uur gaat voor­bij en Arlette komt niet weer. Als­dan wordt Jean ang­stig en ziet hij zijn slechte daad in. Hij loopt naar zijn vader en ver­telt hem het voor­ge­val­lene. Amsler begeeft zich op den weg om het kind te zoe­ken dat door de sneeuw ver­keerd loopt, valt in den sneeuw, ein­de­lijk denkt zij den weg te her­ken­nen; niet ver­der meer kun­nende

neemt zij haren intrek in een klein kapel­letje aan den voet van den berg: het is daar dat Amsler haar vindt. Door deze daad voelt Jean zich onwaar­dig te leven. Des ande­ren­daags plaatst hij een afscheid­sbrief voor zijn vader op de schoors­teen, en gaat zich daarna in den stroom wer­pen. Arlette, welke de doen­wi­jze van Jean gezien had, liep haar moe­der ver­wit­ti­gen; ziij komt juist op het oogen­blik dat Jean zich in het water werpt: het gelukt haar na vele moeite Jean te red­den en hem aan kant te bren­gen. Wan­neer Jean tot bewust­zijn komt, ziet hij voor zich Jeanne en voor de eerste maal noemt hij haar: moe­der!...

FILM»R£VUE

Vrije Tri­buun

AAN­DACHT

Door de vele inzen­din­gen en om ieder Vrije Tri­bu­nist te vol­doen, zijn wij genood­zaakt de arti­kels te beper­ken op onge­veer 25 lij­nen.

De inzen­din­gen welke dit aan­tal lij­nen over­schri­j­den, zul­len onmee­doo­gend in de scheur­mand gewor­pen, wor­den.

DE RED AKTIE.

HET EINDE VAN EEN ROOK­LE­GENDE

Veroor­loof mij, een paar woor­den te rich­ten tot de waarde lezers en leze­res­sen van de Film-Revue.

Fr wordt steeds gekib­beld over het roo­ken tij­dens de opvoe­ring. Laat ons trach­ten tot een ver­ge­lijk te komen. De hee­ren zul­len wel begri­j­pen dat het voor dames niet aan­ge­naam is wan­neer men in ver­voe­ring zijnde door de fil­men, men tot de koude wer­ke­lij­kheid wordt terug­ge­bracht door een walm of wolk van «echte»? Turksche tabak of andere, en ook zon­der die rook zou men een klaar­der zicht heb­ben tot « the screen ». Laat ons roo­ken tij­dens de poos in de cor­ri­dors of aan 't buf­fet; ik vraag niet dat de gent­le­men 3 uren zou­den wach­ten, want ik kan het zelf niet, ik ben per­soon­lijk een harts­toch­te­lijk roo­ker, en ik weet bij onder­vin­ding wat al goed en troost en geluk dat woord « ciga­rette » zoo al bevat, dat de ex-ser­vice-men, die zich tus­schen de lezers bevin­den nog maar zich herin­ne­ren wat een pijp of ciga­ret kan doen, b. v. tij­dens de rust­poos van een marsch of een paar minu­ten voor het fluit­si­gnaal van « Go ahead lads », dn de dagen van de « Big Push » aan Che­min des Dames of Given­chy — maar toch als jaren­lange bezoe­ker van cinema-thea­ters keur ik roo­ken af tij­dens de opvoe­ring; en aan­gaande de vrou­wen, wezen wij tege­no­ver hen een wei­nig gent­le­man­like — what?

Ik hoop dat de hee­ren lezers en bij­zon­der de roo­kers tri­bu­nis­ten mij zul­len veront­schul­di­gen omdat ik zoo onbarm­har­tig in hun haar zit (in figuur­lij­ken zin natuur­lijk), maar daa­rom is ook de Vrije Tri­buun ons aller toev­lucht om onze hartjes eens lucht te geven, niet waar?

Charles Cel. Mon­tal­han.

VLAAMSCHE TEKS­TEN, A. U. B.

In som­mige kine­mas heeft men de goede gewoonte aan­ge­no­men weke­lijksch eene reis doo­rheen andere lan­den of een over­zicht der wereld­ge­beur­te­nis­sen aan het pro­gramma toe te voe­gen. Zulks vindt ik een lof­fe­lijk gedacht. Onge­luk­kig •ech­ter dat al de opschrif­ten in die soort ban­den in het Fransch zijn opges­teld.

Het­zelfde geldt eve­neens voor de kluch­ten. Immers, het­zij gelijk in welke dezer, kri­jgt men Fransche titels voor de oogen.

Zou men dan niet, gelijk in de dra­mas en too-neels­pe­len, Vlaamsche teks­ten kun­nen bij­voe­gen?

Want iede­reen heeft het geluk niet de Fransche taal mach­tig te zijn en, ver­ders, we leven hier toch ook in een Vlaamsche stad, meen ik.

Dus, is het meer dan rede­lijk dat er voor der gelijke Vlaamsche opschrif­ten gezorgd worde! In dien men het in de dra­ma­tische stuk­ken kan, zal het ook in de andere fil­men niet onmo­ge­lijk zijn. Een raad dus voor de film­ve­rhuur­ders!

N. B. Over de taal­fou­ten in de teks­ten van som­mige fil­men zwijg ik maar lie­ver, alhoe­wel het wel wen­sche­lijk ware dat daar toch ook voor opge­past worde en de verhuur­ders goed deden een oogje in ’t zeil te hou­den! Tata\e.

BEDE­LEN OM PHO­TO'S

Waarde Aigrette! Ik moet U zfeg­gen, dat mijn veront­waar­di­ging ten top steeg, toen ik uw arti­kel « 'Het bede­len om pho­to's » las. U noemt ons gek­ken, eer­zuch­tige men­schen, geld­verk­wis­ters en ’k weet niet wat al meer.

Welnu, mijn waarde Aigrette, dan hebt gij het mis, hoor! Ik vilnd het wel dege­lijk heel pret­tig een ver­za­me­ling dier hui­dige fil­mar­tis­ten te bezit­ten. En wat U daar ver­tel­det van die vurige bewon­de­raar en van zijn eer­zucht, nu dat zou ik nog wél willen zien. Non­sens! dat is over­dri­j­ving!

Waar zou de Cine­ma­br’evenbu bli­j­ven, als men geen porr­tet­tem van fil­mar­tis­ten meer ver­langde/ Ik denk dat een groot deel -7an onze mak­kers hun .. weet­gie­ri­gheid opzij zou­den zet­ten en onze vriend Nemo zou mogen, in ver­lof gaan.

Neen, ik geloof dat velen het met mij zul­len eens zijn, dat een bazar -an pho­to’s ops­ta­pe­len, verre van onaan­ge­naam is.

Nu, waarde Aigrette, ik hoop dat ge mij daa­rom het niet kwa­lijk zult nemen, dat ik U wat grof behan­deld heb, doch even goede vrien­den, he?

Een gulle groet van een getrouwe lezeres,

Papa­gena.

EEN HELD

Ik dwaalde als in een droom naar huis toe. Voor mij zweefde nog steeds het beeld van Sakr-el-Bahr, de mooie figuur, die, als rid­der-zees­chui-mer m’n jon­gens­bloed deed opbrui­schen van emo­tie.

Ha! wat een pracht­film. Eerst komt de zee, in een stille, kalme avond­sche­me­ring, als in een droom zijn we ver­plaatst naar gindsche kus­ten, in een woord, het brengt ons in de gewen­schte stem­ming. En dan ontrold zich een drama voor onze oogen dat me in ver­voe­ring brengt. Wat een strijd, wat een reu­sach­tige strijd gele­verd door d en man, die z’n edel karak­ter moet opof­fe­ren voor de las­ter­taal. Heer­lijke oogen­blik­ken als ge die sche­pen ziet dri­j­ven; majes­tueus als zei­lende vogels. Wat een mooie scha­kee­ring van licht! Ge z'et u zelf ver­plaatst in die Moorsche mid­dens. Dié ouwe gri­jze pacha, die het lijf begeerde van het reine onschul­dige meis'e. Wat een onver­ge­te­lijke scene met die roeiers. Die prach­tig ges­pierde licha­men, de ellende welke in hun lij­ders­we­zen ligt. In een jubel­kreet zou men het kun­nen uit­gal­men, in één adem ver­tel­len wat men mede gemaakt heeft. Het kapen der sche­pen zoo getrouw moge­lijk nage­bootst. De stri­j­dende massa, een men­gel­moes van kleu­ren: het geloof der Moo­ren in Allaah en die door het geloof moe­dig den dood trot­seer­den en dat hun dik­wi­jls onver­mi­j­de­lijk naar den zege­praal moest lei­den.

Wat een rid­der is van dit tijd­perk?

Kerels! Kerels met een ware fie­rheid, die zich niet lie­ten uit­schel­den als een rot­zoodje. Dat is nu de held waar ik in een vorig arti­kel over ges­chre­ven heb. Dat doet de menigte begri­j­pen wat een edel karak­ter is! Daar tas­ten we n’et in het duis­ter, onze « held » schit­tert er, omlicht van glo­rie en roem!!! Kai Jans

CINEMA-PRA­TERS EN CINEMA -HA TERS

Er wor­den wel eens per­seo­nen gevon­den die over de cinema willen pra­ten, u eens een uit­leg willen geven, waar zij u dui­de­lijk hun onbé-kwaam­heid laten door­sche­me­ren.

Zij gaan zel­den naar een ver­too­ning, kun­nen dus van fil­men of artis­ten niets ken­nen, maar willen er toch alles van weten. Ik noem dat ver­waande lie­den.

Nog onlangs praatte ik met een van die perso-

FILM-REVUE

nen die ook alles wilde weten, of beter, al lang wist. Eerst en voo­ral hield hij staan, bij hoog en laag, dat ver­schil­lende pho­to’s ont­van­gen van fil­mar­tis­ten, en die ik hem liet zien, dezelfde kuns­te­naars waren. Ik gaf hem de noo­dige uit­leg om hem toch een wei­nig (een groote dosis) slim­mer te maken, maar hij raas­kalde maar steeds door. Op het einde zag ik mij, ver­plicht te zwi­j­gen daar er aan zijn woor­denv­loed geen einde kwam. (En 'waar­lijk, ik zou er niets van kun­nen voort­ver­tel­len).

Ten tweede: Die alwe­tende man ver­telde mij, dat er van de tien fil­men die men gaat z:en, er negen maal dezelfde artiste in voor­komt. Een bewijs dat hij de een van de ander niet kan onder­schei­den omdat hij ze van gelaat of naam niet kent.

Men zal, geloof ik, toch wel eerst de beroemde artis­ten ken­nen, en geen gewone figu­ran­ten.

Wij zelf, die meer van dit alles weten en be-stu­dee­ren, ken­nen toch raar of zel­den den naam van een figu­rante. Dus moe­ten het gekende spe­lers zijn die hij bedoelt.

Nu, hoe­veel films van beroemde diva’s kri­j­gen we eigen­lijk te zien? Ik spreek van heel beroemde spe­lers. Wei­nig, niet waar? Er wor­den wel ban­den gege­ven waar de naam van de ver­tol­kers niet in voor­komt, en gezich­ten die we nooit te voren zagen.

En nu de derde dom­mi­gheid. De grootste kemel die hij schoot.

« De cinema, daar versta ik niets van, ge weet niet wat ze willen zeg­gen, men hoort niet spre­ken, enz. »

Dat is nu het eenig­ste wat men de cinema kan

wil ten kwade dui­den: men spreekt niet op het

witte doek.

Hoe dik­wi­jls heeft de zevende kunst dit niet reeds moe­ten hoo­ren van dom­me­rik­ken en bios-coop-haters. De mimiek of gelaat­suit­druk­king is een groote kunst op cine­ma­ge­bied.

Wat men op het too­neel hoort aan groote, ron­kende woor­den, wat men ziet aan breede, over­tol­lige geba­ren, dat alles is op het witte doek veel zui­ver­der. Het spel moet dan ook veel sober­der zijn. Die spre­kende oogen die u zoo kun­nen tref­fen, die van wan­hoop en zie­le­li­j­den ver­trok­ken mond. Daar is de kunst.

Too­neel is voor de oogen.

Die levende beel­den voor het hart.

Hun gelaat ziet ge weer­kaatst als uw eigen gelaat in een sp:egel. En wat men van het too­neel niet ver­lan­gen kan, mag en kan men ook niet «ischen van de cinema-kunst. Alles met recht en met reden.

Men is wel nooit te oud om te lee­ren, maar som­mi­gen zijn te dom, door hun hoo­vaar­di­gheid en hun blin­den haat tege­no­ver alles wat cinema aan­gaat. En dan komt er zoo een (die dan bij een goed­koope gele­gen­heid bin­nen­ges­lo­pen is) met een gevon­den en ver­neu­kelt pro­gramma aan­dra­gen en zegt dan heel wijs­gee­rig: Naar dien film moet ge gaan zien.

De suk­ke­laar!

A lice Pavor rN ANT­WOORD OP ’N « ANT­WOORD »ƒƒ ’k Las in ’t num­mertje van 23 Januari 1.1. het epis­teltje van Had-je-me-maar, onder V. T., en ’k vatte aans­tonds, met ’n echt pret­tig gevoel, dat het van een wezentje kwam dat haar zieltje voor één oogen­blik, op één gedachte had kun­nen con-cen­tree­ren. het gedacht: «stich­ten», ’k Las het heden (6-2-25) nog­maals, en weer zin­derde ’t me erg sym­pa­thiek door ’t harte. Dat, ja dat ws de vrucht van n hoo­ger den­ken, van *n hun­ke­ren Tiaar ’n uni­ver­seel rein­heid­sbe­grip, van ’n betrach­ten naar t ëksk­lu­sief mooie in den naaste, van *n oppe­ren eener vradk­voe­lende spon­ta­ni­teit. Had- e-me-maar boeide me, omdat ik begreep waar ze heen wilde, omdat ze in haar schriftje uiting wou geven aan ’n massa, bijna mate­rieel door ’t zie­lige schie­tende, gemoed­sim­pon­de­ra­bie-len.

Ze wou behoe­den de kle:nen die met klare kij­kers uit ’n school komen gehold, en plots, zon­der te besef­fen, voor n rek­laam-naak­theid staan, die hun inaïeve kij­kers wijd open wer­pen, om in hun onge­kuns­teld, half-gek­neede zieltje, ’n aan­glui­pende wanorde te stor­ten; om hun thuis te doen zeg­gen, k nd'er­lijk onschul­dig: «Mama, ik heb ’n «slechte» vrouw gezien; om de moe­ders de woor­den in te geven: « Daai­heen moogt ge niet kij­ken, lie­ve­ling, dat is kwaad. »

’n Mooi 1 cht van ang­stige bes­cherm­zucht straalt uit dat gansche arti­keltje. Had-je-me-maar wilde onder haar penne-hoede nemen die gansche, kloeke vlucht onaan­ges­meerde groote wichtjes, die re n door Ant­wer­pen’s stra­ten kuie­ren met ’n schit­tei­blik in de groote oogen, met een snoe­zig-leuke naï­ve­teit in han­de­len en woord. Ze wou gaan goe:en ’n roep van: « Past op, gij, kij­kers, bezoe­delt u niet aan ’t vleeze dat ge zien kunt!»

’k Las ook het « zoo­ge­zegde » ant­woord van « Ora­kel » in ’t num­mer Van 6-2-25.

*k Kreeg *n gevoel of in mij alles duis­ter werd, of er ’n don­kere zwaarte me begluurde, gereed me neer te slaan.

« Lon­den bij mist­weer » beti­telde ik dat stukje, want *k zag er niet klaar in. Is hij of zij, die dat schreef, ’n vol­bloed pes­si­mist of ’n vri­j­willige naast­kij­ker? Kan hij of zij (ik denk dat het een « hij » is) niet klaar zien in mooie betrach­tin­gen en edele aan­wi­j­zin­gen?

’k Denk het, neen, k ben er over­tuigd van!

Ik zelve heb bemerkt dat Betty Bly­th’s afbeel­ding, zooals H. j. m. m. ze bes­chreef, in ver­schil­lende stra­ten onzer stad, bes­meurd werd met ’n bruin-vuil verfje. Is dat ook door een kin­de­rhand gedaan? ’k Bet­wi­j­fel of ’n kind, met een kwast en een verf­pot, de stra­ten rond­slen­tert.

Neen, Mr of Mjr « Ora­kel » uw stukje was een staalt e van ver­ge­zochte en over­dre­ven bevit­ting-zucht, en well'cht uwer onwaar­dig. U begri­jpt het intense niet van Had-je-me-maar’s 7e en 8e ali­nea’s harer bij­drage. U ziet niet dat er in gloort een scherpe vonk van mee­lij voor d’on­schuld, van angst voor onge­kuns­teld­heid.

Dat z et u niet!

En ruw pent ge neer die onzin­nige woor­den: « Dus d egene die zulks schan­de­lijk beoor­deelt, moet zeker met schan­de­lijke gevoe­lens bezield zijn. »

Wat *n log gepeins!

« Schan­d'ge gevoe­lens»? Als men nee­rha­len wil de onbes­chaamd­heid van een aan gezonde weer­gaaf mank­gaande beel­te­nis?

« Schan­dige gevoe­lens »? Als de ziel spreekt ten voor­deele van schuch­tere kin­dertjes, die bedrem­meld kij­ken naar onbe­gre­pen beel­den?

«Schan­dige gevoe­lens»? Als ’n goede inborst wijst op de geva­ren, die ’n kleu­ter loo­pen kan, door ’n onbe­wust staan bli­j­ven voor n schun­nige papier­lap?

« De ver­nie­ling­szucht van jonge sna­ken » zegt u.

Neen, dat niet! Jonge sna­ken scheu­ren juist geen plak­kaar­ten af die t harte kwet­sen! Die ver­gri­j­pen zich niet aan tien­tal­len affi­chen in ver­schei­dene stra­len, doch die bezon­di­gen zich, in hun onbe­suisd­he'd, en in t voor­bi­j­hol­len, aan één enkel rek­laam­bord!

12 FILM-REVUE

« Mis­plaatst eer­baa­rheid­sge­voel van een def­tige jon­gen » zegt u ver­der?

« Mis­plaatst »?

Sedert wan­neer is de zede­lij­kheid, als ze gek­wetst wordt in een te groote mate, mis­plaatst?

Vindt ge niet dat «mis­plaatst» en «def­tig», in het voor­laatste ali­nea van uw bij­drage, woor­den zijn die elkaar in t haar zit­ten?

« Mis­plaatst eer­baa­rheid­sge­voel » is niet of nooit aan­we­zig in een « def­tige jon­gen », ziet u!

’k Lees nog­maals uw stukje ten volle, en weer __ brrr... neen, maar lie­ver zwijg ik!

/Intoon Van lerse

VER­LEI­DEN­DEN EN BETOO­VE­REN­DEN BLIK OF KARAK­TERS­PEL

Van af haar onts­taan volg ik in de V. T. regel­ma­tig alle weken de gedach­ten­wis­se­lin­gen. Ik las dan ook dat som­mige V. T.-isten von­den dat Rudolf Valen­tino zui­ken ver­lei­den­den en Ivan Mos-jou­kine zui­ken be.​ooveren­den blik beza­ten. Nu, die mee­ning ben ik hoe­ge­naamd niet toe­ge­daan en ik heb me reeds dik­wi­jls af gevraagd hoe men tot het bovens­taande gedacht geko­men is. is het omdat Rudy zijn oogen zoo kunst-g weet heen en weer te draaien, dat men zulks van hem zegt? En omdat Ivan Mos­jou­kine met zulke groote gri­jze kij­kers geze­gend is? In t alge­meen schi­j­nen deze lieh e oogen niet erg pho­to­ge­niek te zijn, want zij trek­ken niet heel wel ep den film. Maar die van Ivan komen zeer goed uit. Is het mis­schien daa­rom? Wei, daar vmd ik niet veel aard aan! Vol­gens mijn mee­ning, moet een blik niet ver­lei­dend of betoo­ve­rend zijn door de eene of andere reden — en voo­ral niet door dezen hier­bo­ven aan­ge­haaid — maar wel moet hij dit wezen uiit zijn eigen natuur.

Denk nu niet, dat ik het spel dezer twee artis-ten wil bek­nib­be­len. Neen! Verre van­daan! Want op dit punt valt hoe­ge­naamd niets at te keu­ren. Zij spe­len zeer wel, voo­ral Ivan schi­jnt een groot kuns­te­naar te zijn en ik rang­schik hem dan ook onder mijn lie­veiing­ss­ter­ren; maar niet­te­gens­taande dit, houd ik veel meer van andere artit­sen, van karak­ters­pe­lers. Dan zie ik lie­ver een expres­sie! gelaat, waa­rop de minste gemoed­sve­ran­de­ring af-getee­kend wordt als een groote witte lijn op een zwart bord. Dan lees ik lie­ver in een aan­ge­zicht, waa­rop alle uit­druk­kin­gen af geba­kend wor­den, waa­rop beur.​elings den onwrik­ba­ren haat, vurige liefde, tee­dere vriend­schap, onder­drukte smart, teu­gel­looze woede, kolos­sale veront­waar­di­ging, valsch genoe­gen, en wat weet ik al meer andere 'ka­rak er veran­de­rin­gen, te voor­schijn Iko­men. te lezen zijn; zoo­dat men bijna geen teks­ten noo­dig heeft om alles uit te leg­gen.

En onder de wei­ni­gen, welke deze groote begaafd­heid mach­tig zijn, stel ik op een der alle­reerste plaat­sen den geken­den atbleet en cow­boy Harry Carey, waa­rin men deze eigen­schap aan-treft. Na hem plaats ik Ramon Novarro. de hoofd­ver­tol­ker van « Sca­ra­mouche » den film waar­door hij beroemd werd.

Ik weet het wel, er zijn wei­nig men­schen, welke van karak­ters­pel hou­den, maar ik ben er zoo een te groo­ter lief­heb­ber van.

Ik denk niet, dat ik iemand zal gek­wetst heb­ben en voo­ral n;et de bewon­de­raasr van Rudy. Ik vraag geen pen­nes­trijd, hoor! Dus, zon­dei wrok! Tatake.

’N KAN TT EEKE­NING

Met veel bom­bast (later bleek hij heel gewet­tigd), kon­digde men den film «De Tien Gebo­den » aan. Lijk half-Ant­wer­pen, holde ik naar het Anvers-Palace...

De muziek zette in, zie­lig, over­wel­di­gend, kla­gend, eischend, smee­kend.

’n Roe­rende gal­men­golvdng, die langs d’oo­ren dringt naar ’t harte en wijd weg­hup­pelt als ’n heir van onzicht­bare, zin­gende enge­len.

Lij­den van Israëls kin­de­ren onder t knel­lende juk van Pha­rao— De vlucht door de woes­tijn... k Hoor ach­ter ipe ’n hee­rens­tem. Ze zegt:

«....​En nu komen ze aan de Roode Zee... »

De Lim rolt ver­der, ’k Geniet.

Weer ach­ter me:

« .... En nu wordt het leger der Egyp­te­na­rera

’n Poosje later:

«.... En nu gaat Mozes op den berg,... wacht,

... ’k geloof, den berg Sinaï, ja, dat is *t.... » ,

Geniet nog, maar een beetje min­der, wantf dat fiu.​ste.​en ach­ter mij fas­ci­neert me.

« — En nu kri­jgt Mozes van God de Tien Gebo­den— Zie... dat is t eerste—

’k Wend het hoofd om... ’n Hee­ren­hoofd tegen ’n juf­fer­kopje, echt lief, hoor! Maar dat ver­ve­lende, luide fluis­te­ren toch! Enfin (ik zucht gela­ten:

« O! die Liefde! )

« .... En nu—! en dan—! en ver­der...!» n Gansche lita­nie van sle­pende, een­to­nige, ake­lige, ver­ve­lende « en nu’s » en « en dan s », enz.

’k Woelde op m’n stoel om en om, wendde af en toe ’t hoofd, en keek dan maar weer naar het doek.

’tMood­ste van de grap (die heusch niet grap­pig was, hoor!) was: ’t dametje dat z.​ch zoo beha­ge­lijk liet « uit­leg­gen », had de oogen ges­lo­ten.,.. Waa.​achtig... ze sliep!

En de heer in kwes­tie, ver­volgde:

« ...​En nu stort de kerk in— En dan— Zeg,

Mitje, ’k geloof dat ge slaapt!.... ’t Is nogal

schoon... ’k Draai een halve uur m’n nes­tel af, en»

’n Toor­nig mom­pe­len en dan niets meer...

Loste een zucht van ver­lich­ting en *k genoot ver­der. Betty Mizette

KLACHT

Haast zul­len de trouwe lezers van Cinema- en/ Too­neel­we­reld den­ken, dat de schri­j­vers(sters) der'. Vrije Tii­buun een broe­de­roor­log tot s and heb­ben gebracht.

Voor­waar, wat is er voo­reerst ver­schil van mee-nin­gen geweest over R. Valen­tino, en nu weer heeft men het gemunt op het ico­ken in de cinema. Men schri­jft zijn opi­nie, over een onder­werp de cinema aan­be­lan­gend, en men kri­jgt onver­schil­lige ant­woor­den en het ver­won­dert mij ten zeerste dat deze an woor­den niet gevolg?d zijn van scheld­woor­den of iets der­ge­lijks.

Natuur­lijk, Tri­bu­nis­ten, hoe kan dit anders? Hoe­veel zul­len er zijn die dezelfde mee­ning dea­len? Voor mij, ik vind er uiterst wei­nig. Dit is genoeg te zien: volgt maar regel­ma­tig de V. T. Wij tel­len ook schri­jf­sters in de V. T. Hoe is het dan moge­lijk dat hij d*e het roo­ken goed­vindt (omdat hij lief­heb­ber is eemer siga­ret of wa: hem lust), hoe is het moge­lijk, zeg iik, de goed­keu­ring te mogen boe­ken van hen, die dit klein genoe­gen ons ont­zeg­gen?

Niet dat ik u ophits om ten stri­jde te trek­ken tegen onze mede­werks­ters (want tus­so­hen haakjes gezegd, het doet mij te groo; genoe­gen eens een arti­keltje te lezen, door een vrou­wen­hand ges­chre­ven) .

Ook doet het mij groot genoe­gen over deze rookk­wes­tie niet te moeien rcd­let­wis­ten, daar hier te Brus­sel de aan­plak­brie'ven mel­den dat het rocken streng ver­bo­den, is en dit ver­bod wordt nage­leefd.

FILM-REVUE

Laat mij hopen, dat de Vrije Tri­buun in ’t ver­volg leer­zame ops­tel­len zal bevat­ten, opdat het ten nutte kome van de lezers en niet ter ver­ve­ling. Bona.

Ik las hew op mij bedoeld arti­keltje van Ora­kel. *k Ben er toch niet boos om, hoor! Wel neen. U neemt de par­tij op voor *n naakt rug­getje? Groot gelijk, hoor! Och ja, ik dacht er zoo gauw niet aan, maar... hee­ren bezien zulke... (ik zal maar zeg­gen: rek­laam) met *n heel ander oog als wij en... hoe vindt U dan cle rek­laam voor « De Hel van Dante» (’n ondeu­gende vraag, he?); zeg het maar niet, want U zou me mis­schien ant­woor­den met: « ’n Chic rek­laam », of niet?

En zoudt U den­ken dat de cine­ma­bes­tuur­ders om mij een genoe­gen te doen, den sluier die de vrouw omhult vijf cen­ti­me­ter zul­len verhoo­gen? Och, ik hoop voor U dat zij het maar ver­ge­ten. O, dat ver­ge­ten, ze zeker, *vant... Had-je-me-maar heeft immers niets in te bren­gen dan... ledige briefjes, en die gel­den niet.

Ik ver­geef U alles, behalve één ges­chre­ven zin-neÇe van U. dat luidt: «eDjs die­gene die zulks schan­de­lijk » enz...

Ziet U, mijn­heer, ik ben erg gevoe­lig voor zulke Woor­den, maar och. ik zal maar den­ken da1 U het niet zoo slecht bedoel­det, hee? ’n Ver­gis­sing;s immers men­sche­lijk en ’t is erg moei­lijk te oor­dee­len over onbe­ken­den zooals...

Het is waar­lijk bela­che­lijk wat men tegen­woor­dig schri­jft in V. T. ’t Is niets dan over roo­ken, Rud. Valent'no, ditjes en datjes, maar wat wel het flauwste mag genoemd wor­den is die eeu­wige ver­ve­lende twist over Rud. Valen­tino.

Is daar dan toch zoo­veel aan?

Laat u niet ver­blin­den door zijn schoone oogen beste lezers (essen) want nie­mand weet wat daar ach­ter ver­scho­len zit!

In zijn f'Imen is hij de harts­toch­te­lijke ver­liefde, en in het wer­ke­lijke leven mis­schien de grootste vrou­wen­ha­ter op aarde.

Als ge er toch zoo­veel van houdt, lief­ste bak-vischies, waa­rom vraagt ge dan niet of hij eens tot u komt?

Ik ben er zeker van, hij zou u niet meer zoo erg oeval­len.

Ik heb de onder­vin­ding opge­daan met R:chard Bar­thel­mess, ’k Had het geluk hem in levende lijve te aan­schou­wen, maar waar­lijk, hij sloeg mij tegen.

Als ik van u was, *k zou die droo­men maar laten varen en naar een frisch Ant­werpsch Ru-dolfke uit­zien.

Will:am S. Hart, Harry Carey, Hoot Gib­son,

«nz dat zijn ten minste nog man­nen der vrije

natuur, tegen die ver­wi­jfde artis­ten!

Denk eens na, lief­ste zusjes en ge zult me gelijk geven; is *t niet met het vers­toorde gedacht, dan toch met uw klop­pend har­tie.

In Vlaan­de­ren Vlaamsch

NOG OVER HET ROO­KEN

Het gekib­bel en -ges­chimp reeds ver­schei­dene weken in de V. T. gele­zen heb­bende over het roo­ken, heb ik de eer aan al dege­nen welke papier en inkt daa­raan vers­le­ten heb­ben, een klein ant­woordje toe te s'uren.

Ik vind het niet zeer pret­tig zooiets in de V.T. te moe­ten lezen, en dan nog onder Vrije Tri­bu­nis­ten. Waa­rom al dat geraas en die schoone woor­den naar elkan­ders hoofd wer­pen? Zou het niet beter zijn elkaar met vrede te laten en de bee­ren roo­kers laten roo­ken? Het is, welis­waar, spi­j­tig dat het ons àm een kinema zeer onaan­ge­naam is een roo­ker rond zieb te heb­ben zit­ten;

maar enfin, daar hoe­ven we ons toch niets van aai* te trek­ken. Zooals er vele zijn, die schri­j­ven en wri­j­ven over t roo­ken iin de cinema, zou het hen soms moge­lijk wezen de roo­kers met de pen uit de cinema weg te jagen? Zoo ja, dan trek ik mijn woor­den terug, want anders is dit ook nut­te­loos! Het steike ges­lacht zoekt mees­ten­deels beha­gen of troost in een pijpje, sigaar of siga­ret, en het zwakke, om den man na te apen, zoekt troost in lek­ker­ni­jen. Dus, de eene moet zwi­j­gen voor de ande­ren. Nu, ik ein­dig met die praatje« over 'het roo­ken, en dat het, voor mijn deel, voor&-ga zooals voo­rheen. Ik denk wel, dat ik de Vrije Tri­bu­nis­ten aan het vers­tand zal gebracht heb­ben zich niet meer met nu telooze zaken bezig te hou­den, want indien er hon­derd; bijeen zijn, en een ervan zegt: « Ik rook niet », dan roe­pen de ove­ri­gen: «Het is geen man die niet roo­ken kan », en lus­tig paf­fen zij er op los.

Ware he nu niet beter zich met zaakjes bezig te hou­den waa­rin er niet zulke onee­ni­ghedi zal bes­taan? Nu, onder deze zelfde rubriek lasch ik er een droom­ve­rhaal hij, het­welk ik zelf heb beleefd.

Het was op een Zon­da­ga­vond, en was een film van Dou­glas Fair­banks gaan zien, waa­rin hij, zooals gewoonte, zijn toe­ren ver­richt. Te huis geko­men, begaf ik mij vlug naar bed. Toen!... dien nacht... heb ik... oh! zoon mooie droom gehad!

Ik droomde dat ik too­neels­pe­ler was. Dootr mijn succes, het­welk ik behaalde, werd ik wel­dra een groot kuns­te­naar. Ik bes­loot ook eens een reisje naar Ame­rika te wagen. Ik nam hier de boot van de Red Star voor New-York en ver rok. Na elf dagen geva­ren te heb­ben, kwam Ame­rika en ook wel­dra 't mooie New-York in het zicht. Kort daa­rop legde de boot aan. Ik nam mijn reis­goed' en ver­liet de haven. Na zoo wat te heb­ben staan rond­draaien, vroeg ik, natuur­lijk in t Vlaamsch, ver­mits ik geen Engelsch ken of toch bit­ter wei­nig, aan een poli­tiea­gen* de weg naar de sta­tie, het­welk den man wel­dra had begre­pen en mij den weg wees. Ik kwam wel­dra aan de sta­tie en vroeg een koe­pon voor Hol­ly­wood, en wei­ni­gen tijd later, was ik op weg naar het land der stille kunst.

Daar aan­ge­ko­men zijnde, ging ik het Hotel Hol­ly­wood bin­nen en vroeg een kamer, met zoo­veel Engelsch als Ik kende. Dit viel ook weer goed, want de hotel­hou­der begreep mij en bezorgde mij oogen­blik­ke­Jijk het gevraagde, s Namid­dags ging ik een wan­de­ling maken en het toe val wilde dat ik juist aan het Pick­fair Stu­dio af gezakt kwam, waar ik Dou­glas Fair­banks bemerkte. Wel­dra had deze mij ook gezien en vroeg mij wat ik hier wel kwam ver­rich­ten. Ik zegde hem dat .ilk ook een film­ster wilde wor­den. Hij ant­woordde dat hij mij als leer­ling wilde aan­ne­men, op één voor­waarde, name­lijk dat ik de kracht­toe­ren, welke hij mij voor­deed, zou nadoen. Toen hij deze had' ver­richt, vroeg hij mij of ik ze wilde nadoen. U kunt wel­licht begri­j­pen welk gezicht ik zette, en dan nog zulke zware oefe­nin­gen oor een begin­ne­ling: een losse kume­lee! Enfin, ik pro­beerde het; maar ik viel en deed me ver­schrik­ke­lijk zeer. U moet nu nie1 den­ken dat ik vóór Dou­glas op den grond viel, neen, ilk viel uit mijn bed! En ik kan mij verheu­gen, dat ik er met wat kneu­zin­gen was van af gek omen.

U zult allen wel den­ken: Het is zeker een mooie droom met Dou­glas in aan­ra­king, of anders gezegd, met den .grond in aan­ra­king te komen, niet!

Her­tog Alva.

Ons Pho­to­hoekje

MARIA ont­ving gra­tis de photo van Doro­thy Phi­lips na 2 maan­den en 9 dagen.

FILM-REVUE

CINE-ROMAN

Mon­sieur Beau­caire

naar d'en roman van Booth. Tarhing­ton en de nieuwe Para­mount­jilm Vlaamsche bewer­king van Ed. Neorg

ROL­VER­DEE­LING:

Mon­sieur Beau­caire Prinses Hen­riette van Konin­gin Maria van Fran­krijk Lady Mary Car­lisle Madame de Pom­pa­dour Koning Lode­wijk XV Riche­lieu

Her­tog van Win­ter­set Kapi­tein Bad­ger Her­tog van Ches­ter­field Her­to­gin van Marl­bo­rough John Moly­neux Nash

Rudolph Valen­tino Bour­bon . Bebe Daniels Lois Wil­son Doris Kenyon Pau­lette Du Val Lowell Sher­man John David­son Ian Mac Laren Frank Shan­non Dow­ning Clark Blanche Craig Mau­rice Col bourne H. Cooper-Cliffe

(6e Ver­volg en slot)

« Die kerel hier bin­nen! Is die Moly­neux gek gewor­den? »

Mr Ban­ti­son, welke zieh een weg gebaand had, voegde er bij:

« Ge moogt wel zeg­gen hier bin­nen! En wilt ge weten waar?.... In de speel­ka­mer, ik zag hem door de half geo­pende deur! »

« Wat moet er gedaan wor­den? » vroeg Nash.

« Haal de gerechts­die­naars! »

« Neen! Neen!... Geen schan­daal! »

« Luis­tert dan » sprak de Her­tog. « Wij zul­len een half dozijn edel­lie­den Ver­za­me­len, hem omrin­gen en hem aan de man­nen der wet over­le­ve­ren. Men zal niets mer­ken. Blijf hier en ziet dat Beau­jo­lais en de Mire­poix niets gewaar wor­den. Ban­ti­son, kom en haal Town­brake en Harry Rackell, lik zal voor de ande­ren zor­gen!»

Drie minu­ten later wierp de' Her­tog van Win-ter­set de deur der speel­zaal open en, na zijn vrien­den bin­nen gela­ten te heb­ben, sloot hij deze terug. .

« Ah! » lachte Beau­caire, « zes andere ferme kerels! »

De Her­tog merkte Lady Mary op, welke onber gri­j­pe­lijk voor hem, ook in het salon was; hij schrikte op maar dra was hij, door de uit­druk­king op haar gelaat, gerust ges­teld. Hij bood haar de -hand om haar bui­ten te lei­den, doch zij zegde:

« Ik wil nu ein­de­lijk alles weten! »

« Zocals ge wilt, me.​uffer » ant­woordde deze, niet gansch gerust ges­teld... « En nu, gij gemeene rekel!.... » begon hij tot Beau­caire, maar onmid­del­lijk van ver­ba­zing ach­te­ruit dein­zende, « bij alle Goden! Die hond heeft zeker een Konink­lij­ken Prins ver­moord en uiit­gek­leed!,»... In zijn opwin­ding ver­gat hij de tegen­woor­di­gheid van Lady

Mary. « Gri­jpt hem aan en rukt die eere­tee­kens hem van het lijf! » schreeuwde hij.

Doch, Moly­neux stelde zich tus­schen hen.

« Halt! Een enkel woord alvo­rens gij een daad gaat ple­gen die ge uw leven lang bek­la­gen zoudt!» riep deze.

« Of laat M. de Win­ter­set alleen komen » lachte Beau­caire.

« U gelooft toch niet dat ik met bloote han­den een bar­bier zal bevech­ten! » ant­woordde de Her­tog.

« Ik geloof zelfs dat mijn­heer met nie­mand zoi(l vech­ten... Of denkt gij dat ik met u den degen •' zou krui­sen? Daa­rom liet ik dien avond mijn bedien­den dit werk ver­rich­ten! Ik wil gaarne met*,, het is gelijk wie in de wereld ten stri­jde trek­ken, maar ik zou niet gaarne mijn han­den bevui­len aan een... »

« Stopt zijn leu­ge­nach­ti­gen mond met zijn orde-tee­kens! » riep de Her­tog.

Doch, Moly­neux hield de edel­lie­den op afstand.

«Een oogen­blik!» zegde hij.

« Mr de Win­ter­set » lachte Beau­caire, « waa­rom zijt ge bevreesd?... Gij maakt uw bere­ke­ning goed

... Beau­caire was geen leu­ge­naar, zooals gij mij

beti­telde; doch ik ging mijn gehe m niet open­baar maken Gij hebt mij van mijn belofte niet

kun­nen af bren­gen. »

« Zeg wat ge wilt, ver­tel meer leu­gens, gij hebt nog vijf minu­ten tijd om u stil­letjes te ver­wi­j­de­ren. »

«Ha! ha!... » lachte maar steeds Beau­caire.

« Mejuf­fer » wendde hij zich tot Lady Mary, «zij willen mij bui­ten lok­ken om zich te bezoe­de­len met de moord op een Fransch edel­man. »

«Een Fransch wat?» schimpte Ban­ti­son.

« Durft ge nog meer stout­moe­di­gheid begaan? * kwam Town­brake tus­schen. « Weet gij, lage bar/ bier, dat uw mees­ter, Mar­kies de Mire­poix, in de_ aan­pa­lende plaats is? »

Moly­neux liet een zucht van ver­lich­ting.

« Zal ik? » vroeg hij aan Beau­caire.

De jong­man lachte vroo­lijk en ant­woordde:

« Zeg hem onmid­del­lijk hier te komen. »

« Bru­taal tot op het laatste oogen­blik! » riep Ban­ti­son.

« Nu zult ge Beau­cai­re’s mees­ter zien » zegde Beau­caire tot Lady Mary. « Wat ik u zeide was waa­rheid. Ik kwam in zijn gezel­schap naar Bath en mijn pas­poort luidde als zijn bar­bier. Om mijn ledige uren te sli­j­ten speelde ik voor wat men mij nu neemt. Wan­neer men ver­nam dat ik een bediende was, kwa­men de groo­ten in het geheim om met mij te dob­be­len en kaart te spe­len. Daar-tus­schen was er een, welke ik de belofte moest doen niet te spre­ken omdat hem dit in ops­praak zou kun­nen bren­gen. Dien man hielp mij daar­voor met mij in de salons te bren­gen; ik werd dus Gha­teau­rien en die man, de Her­tog van Win­ter­set... »

« Ik loo­chen deze bes­chul­di­ging! » riep de Her­tog.

« Zal ik u zeg­gen waa­rom ik Vic­tor, Beau­caire* en Cha­teauiien werd? »

«Om aan de poli­tie te onts­nap­pen voor het ste­len van scheer­mes­sen en zeep!» wierp Town--brake in.

FILM-REVUE

« Neen, mon­sieur. In Fran­krijk heb ik een neef welke soms zeer slecht geluimd is; hij wil nooit in de ver­lan­gens zij­ner bloed­ver­wan­ten toes­tem­men.... »

Hij werd onder­bro­ken door­dat men de deur van het salon open­wierp en de jonge Graaf de Beau­jo­lais zich aan den hals wierp van Beau­caire.

« Phi­lippe! » riep deze verheugd. « Mijn broer!

__ Ik kom u halen. Wij gaan samen terug naar

Fran­krijk! »

Mr de Mire­poix volgde en boog zeer diep voor Beau­caire, doch, deze drukte hem har­te­lijk de han­den.

Moly­neux kwam de laatste met Nash en sloot de deur.

« Mijn wel­ge­meende geluk­wen­schen » sprak de Mar­kies. « Het is niet lan­ger noo­dig uw inco­gnito

bewa­ren. »

« Ik weet het. Uw koe­rier kwam vei­lig aan; mij werd ver­gif­fe­nis ges­chon­ken... Maar ik ver­geet. »

Daa­rop wendde hij zich tot Lady Mary Car­lisle welke bevend toe­zag. «Fee aller Engelsche feeën» zegde hij, ter­wijl allen bogen, « ik heb de eer aan Lady Mary Car­lisle voor te stel­len: Mon­sieur Ie Comte de Beau­jo­lais. Mon­sieur de Mire­poix had reeds die eer... Lady Mary is voor mij zeer vrien­de­lijk geweest, mijn­hee­ren... Henri» richtte hij zich tot zijn broe­der, « ik heb onder mijn ver­mom­ming een vroo­lij­ken tijd door­ge­maakt. » Doch, in zijn stem was iets wee­moedgs ter­wijl hij Lady Mary aan­schouwde; zij was aan­ge­daan en beefde meer en meer. « Ik ben een groot acteur, Henri. Deze lie­den den­ken mij een lakei en om die reden ging ik juist bui­ten gezet wor­den!— Zeke­ren avond werd ik door de lie­den van den Her­tog van Win­ter­set aan­ge­val­len, omdat ik bar­bier was! Ha!

ha!... Ik ben een groot acteur!_ Maar Moly­neux,

hij was steeds goed­har­tig, ver­telde ik de waa­rheid, daar ik ont­dekt had dat zijn groot-groot­va­der een Fran­sch­man was En wilt ge nu de

waa­rheid weten, Mes­sieurs les Anglais? Mijn

neef in Fran­krijk wilde mij doen huwen, doch, ik was een jong blo­khoofd en wei­gerde; het was noch­tans een edele, lieve jonge dame. Ik zeg­dus tot mijn neef: Neen, ik zal mijn keuze zelf

-óen! Daa­rop werd hij woe­dend en wilde mij

naar Vin­cennes ver­ban­nen. Maar, ik was vlug­ger dan hij. Mr de Mire­poix ver­trok juist naar Lon­den; hij liep groot gevaar mij te hel­pen. Zijn haar­kap­per stierf ju;st voor het ver­trek, ik nam dien armen drom­mel zijn plaats in. Doch, mijn neef is niet gemak­ke­lijk, zelfs al is men in Enge­land, dus, ik mocht de Mire­poix niet in gevaar bren­gen. Ik mocht mij niet bekend maken of de woede van mijn neef moest over zijn. Ik veran­derde dus mijn naam, kwam naar Bath om mij te ver­ma­ken en richtte een speel­huis in Drie dagen gele­den zond de Mar­kies mij een koe­rier, om mij te zeg­gen dat mijn broe­der, welke ver­no­men had waar ik mij bevond, naar mij toek­wam met de bood­schap dat mijn neef alles ver­ge­ten is... en ook, dat hij mij noo­dig heeft voor zijn klei­nen schouw­burg, daar anders zijn stuk niet kan ges­peeld wor­den!— Ik moet die jonge dame niet huwen. Ik mag in vrede terug kee­ren.... Een ding moet ik nog zeg­gen. »

Nu werd hij drei­gend en strekte den arm uit naar den Her­tog de Win­ter­set.

« Dus* Mes­sieurs, ik ben geen Beau­caire! Ik ben een Fransch edel­man! De man welke mij in de salons bracht, op gevaar af ges­chandv­lekt te wor­den, en mij daarna ver­raadde, is die lafaard daar9i die valsche kaarts­pe­ler!»

Win­ter­set trachtte te lachen. De edel­lie­den welke hem omring­den weken met afschuw van zijru zijde.

« Een b ransch edel­man! Ha! Ha! »

Mijn­heer! » riep de Mire­poix, doch, hij hield zich in; hij maakte nu een bui­ging, eerst voor de jonge Fran­sch­man en daa­rop voor Lady Mary. « Sta mij toe, Lady Mary en gent­le­men, u voor te stel­len Zijn Hoo­gheid Prins Louis-Phi­lippe de Valois, Her­tog van Orleans, Her­tog van Chartres, Her­tog van Mont­pen­sier, Eerste Prins van Konink­lij­ken bloede, Eerste Pair van Fran­krijk, Lui­te­nant Gene­raal van de Fransche Infan­te­rie, Gou­ver­neur van Dau­phiné, Rid­der van het Gul­den Vlies, Groot-Mees­ter van het Ordre van Notre Dame, van Mont Car­mel en St. Lazaire in Jeru­za­lem, en neef van Zijn meest kris­te­lijke Majes­teit Louis de Vijf­tiende, Koning van Fran­krijk. »

« De Her­tog van Orleans zal bin­nen een uur bericht van mij ont­van­gen » zegde Win­ter­set ter­wijl hij met razer­nij in het hart naar de deur ging.

« ik heb u reeds gezegd » ant­woordde de jonge man, «dat ik mijn han­den aan u niet wil bevui­len. Indien gij een bood­schap zendt, geen edel­man zal het willen bren­gen; en degene welke uw bericht toch zou zen­den zal door Fran­çois har­te­lijk onthaald wor­den. »

Hij ging nu naar Lady Mary toe. Zij stond daar met gebo­gen hoofd en haar adem­ha­ling scheen moei­lijk.

« Mon­sei­gneur » fluis­terde zij, « kunt ge mij ver­ge­ven?... »

« U ver­ge­ven? » zijn stem beefde ins­ge­lijks, doch, niet­te­min ging hij flink ver­der: «Het is de moeite niet waard... Er is steeds één enkele per­soon waa­raan ik hier gedacht heb, gij weet wel... doch. ik ga nu de Koning vol­doe­ning schen­ken en die jonge dame gin­der huwen Mijn­hee­ren, ik ver­wacht uw feli­ci­ta­ties. »

« En de Koning zal u daar­voor met open armen ont­van­gen! » lachte zijn broe­der.

« Henri, wilt ge met mij in twee­ge­vecht gaan? » riep de jonge man scherp. è

Hij bood daa­rop zijn hand aan Lady Mary en vroeg: «Made­moi­selle is ver­moeid... wilt ze mij de eer aan­doen?»

Hij ging met haar tot aan de deur, ter­wijl haar hand gevoel­loos in de zijne rustte. Plots viel er uit een bloe­men­korf een tuil rozen en viel ach­ter hen neer. Hij opende de deur en het geroe­ze­moes; van dan­sende paren kwam hen tegen alsook de zachte tonen der vio­len welke de aan­ge­name melo­die speel­den van een zoet Fransch liedje: « Le Voya­geur. »

Hij boog zeer diep voor haar ter­wijl Lady Mary Car­lisle, de schoon­heid van Bath, zeer traag hem: voor­bij ging en in de groote zaal haar intrede deed

ED. NEORG

EINDE

Toe­ko­mende week:

De Zoon der Woes­tijn met GLAIRE UUi­nO­SOR en BERT LVTELL

FILM-REVUE

Kin­de­ren op het Witte Scherm

INGE­ZON­DEN

I N tegens­tel­ling met die der die­ren,

I genie­ten de fil­men waa­rin kin­de­ren optre­den, hier een onge­woon succes. Men zou zeg­gen dat deze kleine wezens de won­der­bare eigen­schap bezit­ten van de men­schen aan ’t wee­nen te kri­j­gen. Want, kijkt maar na, wan­neer er zul­ken band ver­toond wordt, ziet men gewoon­lijk de zak­doe­ken te voor­schijn komen en wordt het een alge­meen ges­nuit in de zaal. En wan­neer, na het goede einde, mees­tal door het kind teweeg­ge­bracht, het licht terug onts­to­ken is, ziet men nog meni­gen toes­chou­wer een traan uit de rood gekre­ten oogen weg­pin­ken.

Voo­ral de ouders — en in ’t bij­zon­der de moe­ders — schi­j­nen zeer vat­baar te rijn voor den zon­der­lin­gen inv­loed door net kind op hen uit­geoe­fend. Is het om de zui­vere onschul­di­gheid, welke uit al de han­de­lin­gen van dit wezen straalt? Of doet de gedachte aan hun eigen kin­de­ren de tra­nen in hun oogen opwel­len? Ik denk dat in deze twee vra­gen de oor­zaak wel te vin­den zal zijn!

Nu, welke artis­ten men zooal onder dit kleine volkje telt?

Eerst en voor­ze­ker het over­be­kende Ame­ri­kaansche trio, te weten: 1) het

aan­be­den volks­kind Jackie Coogan, wiens fil­men vanaf « Le Gosse », zijn eerste, tot aan « Leve de Konng », «Cir-kus­da­gen» en « Oli­ver Twist », enkele zij­ner laatste pro­duk­ties, zoo graag gezien wor­den; en met reden, want Jackie is — gelijk men hem terecht noe­men mag — het kleine film­won­der; 2) de lie­ve­ling van het cine­ma­pu­bliek, de gui­tige Baby Peggy, welke vroe­ger niets dan twee­dee-lige kluch­ten ver­tolkte, doch die nu in groo­ter fil­men een voor­na­me­ren rol wordt toe­ge­kend; zijn daar niet « Het Kind van New York » en « Om de liefde van het Kind » reeds het beste bewijs van? en

3) de talent­volle Richard Hea­drick, welke in « Vrou­wen uit de hooge Wereld » en « Het Kind dat gij mij schonkt » zoo kuns­tig zijn rol pres­teerde.

Ook onder de doo­den heeft men nog

een kind, dat voor­na­me­lijk uit­muntte; het was Breezy Eason, welke aan de zijde van Harry Carey in « Een fijne Vos » en van Hoot Gib­son in « Zon­der vrees, zon­der ver­wijt » optrad. Ook in Frank rijk bezit men een schaar kin­der­film­ver-tol­kers. Men heeft o. m. de bekende René Poyen en de lieve Bou­boule, welke bei­den in « La Gos­se­line » de hoof­drol­len ver­tolk­ten; de kleine André Rolane en Jean Mer­can­ton, en de oudere Les­lie Shaw en Jean For­rest, welke allen in « De twee Vers­too­te­lin­gen » optra­den, de eers­ten in het voors­pel en de twee­den in het eigen­lijke stuk. Ver­der heeft men nog Régine Dumien uit « Groot­moe­der » en Mau­rice Sigrist uit « Het Geheim van Poli­chi­nel ».

Zie­daar enkele kin­de­rac­teurs en eenige fil­men waa­rin zij kon­den bewon­derd wor­den!

Voe­gen wij nog daar­bij, dat allen, zon­der eenige uit­zon­de­ring, uiter­mate goed en prach­tig spe­len. Er zijn er waal lijk onder hen, en bij­zon­der onder dé klei­ne­ren, — immers de groo­ten begri­j­pen wat zij dienen te doen — die een aan­leg too­nen en met een groot talent spe­len, alhoe­wel zij dit geens­zins weten. Maar zulks is te vers­taan daar zij zelf niet begri­j­pen wat cinema is, die kunst niet ken­nen en dan op HUN een­vou­dige en kin­der­lijke manier spe­len, het­geen dan op den film een zeer natuur­lijk ef-fekt weer­geeft.

Waren som­mige film­ster­ren maar in staat het­zelfde te doen als deze kleine wezentjes, ’t is te zeg­gen, hun rol zoo een­vou­dig, zoo natuur­lijk uit te beel­den, dan zou men in ver­schil­lende lan­den niet zoo­zeer hun « cine­mas­pel » door­zién en men zou meer aan rea­li­teit geloo­ven!

TATAKE