*fVlA­flMSCHE UIT­GAVE

HOOT GIB­SON

Beheer en Redak­tie Korte Gas­thuisstr., i6. Ant­wer­pen

FILM-REVUE

Film­lan­d’s Radio~Nieuws

RUDOLPH VALEN­TINO

Rudolph Valen­ti­no’s baard is nog steeds hét voor­werp van het grootste ges­chrijf en gere­det­wist in de Veree­nigde Sta­ten. Nie­mand geraakt er eigen­lijk wijs uit waa­rom Rudi z’n kin heeft laten begroeien. Met dui­zen­den komen de pro­tes­ten der jonge Yan­kee-dames bij zijn sekre­ta­ris en allen zijn het eens om het type van den « clean-Sha­wed-gentle-man » te ver­kie­zen boven de vie­se­lijke (!? ) baard­groei. En het is alléén omdat de Rudi-zon­der-banard vroe­ger de held hun­ner jonge meis­jes­droo­men was dat zij er nog een greintje res­pect voor over heb­ben, maar anders...

Wat er ook van zij, het is Rudolph Valen­tino zelve die bes­liste dat hij in zijn nieuwe film er als een onver­val­schte spaans­çhe Grande wou uit­zien, en niet als een kon­ven­tio­neele Ame­ri­kaansche held.

De nieuwe film is gegrond­vest op het

too­neel­stuk « Cobra », en zooals de titel het'aan­duidt zal de band eene tro­pische tint heb­ben. Nita Naldi is alyast vopr de-fatale hel­den­rol aan­ge­duid.

Valen­tino was een der mid­den­pun­ten van belang­stel­ling bij de pre­mière van « Romola » in Hol­ly­wood.~De hall van het fameuze egyp­tische thea­ter te Hol­ly­wood was over­kropt met nieuws­gie­ri­gen die de aan­komst der stars, welke bij der­ge­lijke gele­gen­he­den steeds van de par­tij zijn, te ver­bei­den. Toen Rudi zijn intrede deed werd hij met gejuich begroet, maar de jonge misses, hiel­den zich, was het als pro­test (?), afzi­j­dig.

De stars die ech­ter het meest gevierd wer­den, waren natuur­lijk dé hel­din­nen uit « Romola ». Lil­lian en Doro­thy Gish, die spe­ciaal voor deze ope­ning­sver­too-ning van uit New-York, naar het Wes­ten waren over­ge­ko­men.

OUVRAGES DE DAMES

OUVRAGES UES­SII­VÉS

LAINES, SOIES, COTONS, COUVRE-LITS, NAPPES, STORES, BON­NET­TE­RIE A LA MAIN, DEN­TELLES, JUM­PERS

MAI­SON EMMA

IIAAR­WER­KEA

gl WOL, ZIJDE, KATOEN, BED­SPREIEN, TAFEL-S KLEE­DE­REN, STORES, KAN­TEN, HAND­BREI­GOED, [S JUM­PERS

H Anvers, Rue Von­del­straat, 15, Ant­wer­pen

Autos poui Céré­mo­nies, Mariages, Bap­têmes fs et Fêtes

Garage J. & H. DEHU

Télé­phone 3107

42, Canal des Bras­seurs - ANVERS VOYAGES A L’ÉTRAN­GER - EXCUR­SIONS PRIX A FOR­FAIT

ALLE ELE­GANTE DAMEN ( KOO­PEN HUNNE

PEL­SEN

Pels­man­tels, Boas en Mara­bous

in het

Huis ANNA

.. Die­pes­traat, 140 - ANT­WER­PEN .

cLe

BRO­DE­RIES-PER­LAGES

ancienne

,\rv RYCKAERT

A. Cau­che­teux suc­ces­seur

MEUBLES

= Les plus grands Maga­sins en Bel­gique

I 9 Longue rue des Claires 9 |

I Grand choix de gar­ni­tures, 200 salles à man­ger, | s chambres à cou­cher, salons, cui­sines, veran­dah's, j I ( ireaux, lite­ries, chaises-longues, etc. etc. j

Mai­son Amé­ri­caine |

I Meilleur mar­ché qu’ailleurs

I Ouvert tous les jours jus­qu’à 8 h s. |

Maga­sin fermé 1

fiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii­miiiiiiiiii­lini

.. ENGEESCH HO

Rue Rubens, 17 - Télé­phone 12217 Rue Porte St. Georges, 27 - Tél. 12218

ANVERS

MAI­SON UE (0.\TIV.\CE

Ate­liers de „Plis­sage et Points-clairs

VON­DEL­STR., 19

(nabij St. Jans­plaats

CAUS

lie laatste nieu­wi­ghe­den in Vil­ten Hoe­den

üir­rie Jçeus

Zîsi éta­lage

ROYAL - ZOO­LO­GIE CINEMA

Folle Jeu­nesse

PRO­GRAMME du 1 au 5 MARS

Elle n'est pas banale, l'aven­ture d'Al­lan Har­rowby, Lord décavé qui, pour redo­rer son bla­son, s’est fait agréer comme fiancé par la jolie Cyn­thia Mey­rick, la plus riche héri­tière de Jack­son­ville,

Sur les ins­tances de ses créan­ciers qui ne veulent pas tout perdre, Har­rowby s’est adressé au Floy­d’s la célèbre Com­pa­gnie d’As­su­rance, qui lui consent une « Police de 100.000 aol­lars » au cas où, pour une rai­son indé­pen­dante de sa volonté, le mariage pro­jeté ne se î’erail pas.

Tou­te­fois, comme le gen­til­homme ne leur parait pas très débrouillard, le repré­sen­tant amé­ri­cain du Floy­d’s délègue un de ses meilleurs agents, Dick Minot, qui a pour mis­sion d’écar­ter tous les obs­tacles qui pour­raient empê­cher la réa­li­sa­tion du mariage pro­jeté.

Dans le train qui doit le conduire à San-Marco où doit avoir lieu, trois jours après, la céré­mo­nie, Dick Minot fait la connais­sance d’une jeune fille déli­cieuse qui n’est autre que Cyn­thià Mey­rick.

L’in­flam­mable Dick tombe immé­dia­te­ment amou­reux de la belle enfant, mais quel n’est pas son déses­poir lors­qu’il apprend que c’est jus­te­ment la per­sonne dont il doit favo­ri­ser l’union avec Lord Har­rowby, client de sa Com­pa­gnie. Le sen­ti­ment du devoir étant le plus fort, Dick repous­sera la ten­ta­tion et ‘s’em­ploiera loya­le­ment à écar­ter de Lord Har­rowby toutes les embûches qui pour­raient empê­cher la céré­mo­nie. Suc­ces­si­ve­ment Dick Minot débar­ras­sera son client d’un rival qui, sur­gis­sant tout à voup, pré­tend être Je véri­table Lord Har­rowby.

Dick « liquide » éga­le­ment une dan­seuse à laquelle Lord Har­rowby a pro­mis le mariage et qui vient récla­mer ses droits. Mal­heu­reu­se­ment pour la bal­le­rine, Dick arrive à prou­ver qu’elle est déjà en puis­sance de mari et qu elle aurait par consé­quent mau­vaise grâce à exi­ger de son ancien ado­ra­teur l’exé­cu­tion de ses enga­ge­ments. Tout serait donc pour le mieux, et rien ne s’op­po­se­rait à la célé­bra­tion de la céré­mo­nie si, très impru­dem­ment, Lord Har­rowby, à court d’ar­gent, n’em­prun­tait 5.000 dol­lars à Mar­tin Wall, un escroc de haut vol, auquel il a donné en garan­tie sa fameuse « Police ».

Cyn­thia Mey­rick apprend qu’elle a été l’en­jeu d’une com­bi­nai­son finan­cière d’une cor­re­clion dou­teuse.Elle congé­die Lord Har­rowby qui n’aura même pas la satis­fac­tion de tou­cher ses 100.000 dol­lars, car il a com­mis la faute lourde, pré­vue dans sa Police, c’est-à-dire qu’il a rendu « public » un contrat qui devait res­ter stric­te­ment « privé ».

Cyn­thia ne par­donne pas à Dick Minot, qu’elle aime et dont elle se sait aimée, de n’avoir pas sacri­fié son devoir à leur amour.

Heu­reu­se­ment, tout s’ar­range pour le mieux. Dick Minot n’aura pas trahi les inté­rêts du Floy­d’s

1 Les Sal­tim­banques

Ouver­ture

2 PATHE - REVUE

L. Oannes

Soi­gnez - vos Clients

4 • Faust

Comé­die comique

Valse

Ch Gou­nod

Folle Jeu­nesse

Grande comé­die gaie

Pen­dant la Pause

Réci­tal pour Orque

PRO­GRAMMA van 1 tot 5 MAART

De Loor­kra­mers

Ope­ning­stuk

PATHÉ - REVUE

L. Gannes

v Ver­zorg uw Klan­ten

4 Faust

Klucht

Wals

Ch Gou­nod

Dwaze Jeugd

Groot bli­js­pel

Tij­dens de Poos

Réci­taal voor Orgel

Semaine pro­chaine

*UDOt*prç VALEN­TINO

DANS UN DE SES DER­NIERS SUCCES

pri­son­niers des Glaces

et, au cours d’un voyage mou­ve­menté en che­min de fer et en auto, les deux amou­reux feront la paix, Nous ne dou­tons pas qu’un mariage s’en suivre à bref délai.

Telle est cette jolie comé­die, jouée avec un entrain endia­blé par Regi­nald Denny, l’in­ou­bliable inter­prète de « Kid Roberts, Gent­le­man du Ring », et par la char­mante Ruth Dwyer, sa par­te­naire, assis­tés d’une pléiade d’ex­cel­lents artistes. .

Dwaze Jeugd

Allan Har­rowby, een lord /.onder geld, wist zich als de ver­loofde te doen aan­ne­men van de mooie Cyn­thia Mey­rick, de rijkste erf­ge­name van Jack­son­ville.

Op hel aan­drin­gen zij­ner schul­dei­schers, die niet alles willen ver­lie­zen, richt onze lord zich tot een ver­ze­ke­ring­smaat­schap­pij, die hem een « polis van joo.​ooo dol­lar » wil ter hand stel­len indien door een reden, onaf­han­ke­lijk van zijn wil, dit huwe­lijk niel door­gaat.

Het komt er dus op aan voor de maat­schap­pij dit laatste met alle mid­de­len te ver­ge­mak­ke­lij­ken en zij zendt ervoor een haar schran­derste agen­ten op weg: Dick Minot.

Door een lou­ter toe­val maakt deze juist ken­nis met Cyn­thia en wordt dol op haar ver­liefd. Doch het bewust­zijn van zijn plicht is ster­ker dan de liefde. Inder­daad, zijn opdracht getrouw, ruimt hij alle opda­gende moei­lij­khe­den uit den weg: Het huwe­lijk zal dus plaats heb­ben... indien er op het laatste oogen­blik nu geen kink in den kabel kwam. Het noo­dlot wilde dat het nu wel gebeurde. Lord Har­rowby, als altijd op droog zaad, ont­leende aan een artrug­ge­laar 5ooo dol­lar en gaf er voor de beruchte polis in pand.

Cyn­thia, ver­ne­mend dat zij de inzet was geweest van een finan­cieele bere­ke­ning, zendt onzen lord zon­der geld wan­de­len en tot over­maat van ram­pen zal deze laatste ook zijn 100.000 dol­lar niet ops­trij­ken, want hij heeft de bepa­lin­gen van de polis over­tre­den, daar deze wil­den dat het kon­trakt strikt «pri­vaat» bleef. Met het in pand geven van het het doku­ment had hij het « publiek » gemaakt!

En Lick? Cyn­thia ver­geeft hem niet dat hij ter wille hun­ner liefde (want zij ook bemint hem) zijn plicht niét had op zak ges­to­ken. Doch alles zal zich ten slótte op z’n best schik­ken, na een hewe­ging­svolle reis per trein en per auto.

Natuur­lijk moet daar een huwe­lijk van komen!

POUR AVOIR UNE BIÈRE BONNE ET SAINE

Adres­sez-vous à la Bras­se­rie

VAN HOM­BEECK

BER­CHEM - Tél. 5210

IMKI­fiKS en BOU­TEILLES - en FUTS

HABILLEZ

VOS

ENFANTS

BRI­TAN­NIA

77, Longue rue d’Ar­gile

La FiiiiN­liure Géne­rale Aiiiu­mo­liile

12, rue Van Ert­born Tél. 292 / ANVERS Tel. 2921

Agence pour la Pro­vince d'An­vers du Vrai "FERODO"

Agence*pour Anvers des Rou­le­ments à billes S. K. F.

Agence géné­rale pour la Bel­gique du Dia­mond et Noble’s Polish

La seule mai­son de la place four­nis­san aux garages aux prix de gros

Mai­son BER­THY

106, rue de l’Eglise, 106

vwv

Grand choix en toutes sortes de

FOUR­RURES

Man­teaux et casa­quins à par­tir de fr. 375

PHO­TO­GRA­VEURS

DES­SI­NA­TEURS

EXE­CU­TION RAPIDE ET SOI­GNÉE

Champ Vle­mi­nekx.ô ANVERS

FILM-REVUE

Bebe Daniels is eene andere ster die zich het genoe­gen veroor­loofde om even naar Cali­for­nie over te komen. Zooals men weet draaide Bebe reeds sinds lan­gen tijd in de Para­mount stu­dios te Hol­ly­wood. Maar haar nieuwe film « The Crow­ded Hour », de ges­chie­de­nis eener tele­fo­niste, diende om bizo.​ndere tech­nische rede­nen te New-York -ver­we­zen­lijkt te wor­den. Maar de Para­mount-bes­tuur­ders had­den bui­ten Bebe’s Spaan-sche sti­jf­hoof­di­gheid gere­kend. In hare ver­bin­te­nis stond ver­meld dat zij al hare fil­men in het cinema.-cen­trum der West-Coast, d.i. Cali­for­nie, zou te ver­we­zen­lij­ken heb­ben. En Bebe wilde onder geen enkel voor­wend­sel van de kon­trakt­be­pa­ling afstand doen. Hoe de Para­mount-direc­tors ook aan­dron­gen, het was al boter aan de galg; Bébe zou, moest en wilde te Hol­ly­wood bli­j­vien. Tot sta­ving van deze « nood­za­ke­lij­kheid » haalde zij een heele boel rede­nen aan waar­bij hare groot­moe­der, hare kip­pen, haar tan­darts, haar coif­feur, enz., enz., dit alles veel te lang om te mel­den, van pas kwa­men. In een woord: Bebe’s aan­we­zi­gheid kon te Hol­ly­wood niet gemist wor­den! Ten einde raad, bes­lo­ten hare bes­tuur­ders dan maar door den zuren appel heen te bij­ten en be-\ loten de coif­feur, de tan­darts, de groot­moe­der en Bebe’s lie­ve­ling­skip inbe­gre­pen, maar mede naar New-York op de kos­ten der Com­pany tij­de­lijk te laten verhui­zen. Had Bebe nu haar wensch? Nog niet heel en al. Er ble­ven te Hol­ly­wood nog zeven kip­pen ach­ter en Bebe ei-: die nu om de tien dagen, eve­neens

op de kos­ten der groote kas, een bezoek

Kwa­ton­gen bewe­ren ech­ter dat er iets anders ach­ter schuilt...

RICHARD DIX en BEBE DANIELS in hun nieuwe film « Sin­ners in Hea­ven »

FILM-REVUE

Betty Comp­son, sinds eeni­gen tijd Mrs. James Cruze, gaat, op raad­ge­ving van haar heer gemaal, zich in eene andere soort rol­len spe­cia­li­see­ren. Tot hier­toe ken­den we de gui­tige, hupsche Betty. Nu draait zij reeds een film waa­rin zij zóó ges­ch­minkt is, dat men haar met moeite kan her­ken­nen. Het is de rol eener Fransche wasch vrouw, het stuk speelt tij­dens den oor­log, en zij möet een Duitsch spioen, Theo­dore Kos­loff, op haar ver­liefd doen wor­den. Maar hoe die knappe man dit op eene oude gri­jze wasch­vrouw zal wor­den, zien we nog niet al te dui­de­lijk in. In ieder geval, de sce­na­rio-schri­j­vers heb­ben kne­pen genoeg in hun zak om aan een film een

ver­duw­baar slot te fabri­kee­ren. De geruch­ten doen ech­ter in de film­ko­lo­nie te Hol­ly­wood hun omloop, dat James Cruze een uiterst jaloersch echt­ge­noot is, daar hij reeds om der­ge­lijke rede­nen uit een eerste huwe­lijk is ges­chei­den. Dient er nu een ver­band gezocht tus­schen James’ karak­ter en zijne bes­lis­sing om Betty voor­taan in oude dames­rol­len, waa­rin zij zich tot het onken­ne­lijke toe moet schmin­ken? Wie zal het zeg­gen? In ieder geval, loopt Betty Comp­son met die nieuwe « spe­cia­li­see­ring » niet erg op en het valt af te wach­ten wat de groote Rech­ter, het Publiek, zal zeg­gen en nadien... de bes­tuur­ders zelve...

BETTY COMP­SON

FILM-REVUE

Zoo ook in zijne daden. Aan zijn pols draagt hij als amu­let twee kno­ke­beentjes, die naar het schi­jnt, afkom­stig zijn van een bekend Indiaansch stam­hoofd. Tus­schen twee voo­len in ligt een stuk lijk­wade voort­ko­mende eener Egyp­tische momie en het ronde bruine hoedje, dat hem onaf­scheid­baar is, moet, tel­kens hij er zich een nieuw aan­schaft, een dag en een nacht op het hoofd van een doode gele­gen heb­ben!

En ten slotte, in zijn tes­ta­ment blijkt ges­chre­ven te staan dat na zijn dood, zijn lijk zal ver­brand, en de over­ge­ble­ven assche in vijf gelijke dee­len zal ver­deeld wor­den: een deel moet in den

wind ges­trooid wor­den in het Noor­den der Veree­nigde Sta­ten, een ander in het Wes­ten, het Zui­den, het Oos­ten en het vijfde in het Mid­den... ving om het­zeltde te zeg­gen.

William de Mille, broe­der van den beken­den Para­moun­tre­gis­seur Cecil B., en die ook voor deze maat­schap­pij in dezelfde hoe­da­ni­gheid arbeidt, staat in de Ame­ri­kaansche film­ko­lo­nies bekend als de zon­der­ling­ste man van Hol­ly­wood. En dit zoo wel onder oog­punt van woor­den als van daden. William is een in zich­zelf gekeerd per­son­nage dat nooit een woord te veel zegt en mees­tal alles met hand­ge­ba­ren aan­duidt. En doet de bui­ten­ge­wone gele­gen­heid zich eens voor dat er een paar woor­den over zijne lip­pen komen dan zijn die wei­nige vol­zin­nen nog doors­pekt met aan­ha­lin­gen uit den Bij­bel. Spreekt William negen woor­den en ont­breekt er nog één woord om de zin te vol­le­di­gen, wees dan ver­ze­kerd dat dit tiende het woord « dood » zal zijn, of eene andere lugu­bere omschrij-

mJÄ-RBVUE

Brie­ven aan de ’’S­tars”

fROE­GER zijn er in ons blad reeds arti­kels 'ver­sche­nen aan­gaande de brie­ven welke de « stars » van over den gan­schen aard­bol ont­van­gen. Wij kun­nen niet nala­ten om weer eens eenige regels te wij­den aan dit onder­werp.

Pola Negri ont­vangt weke­lijks een dui­zend­tal brie­ven; indien zij ze allen moest beant­woor­den dan zou zij er 150 per dag moe­ten lezen, en dan zou ze niet mogen eten of film­werk doen. Zij ont­ving een brief waa­rin stond: « Ik ben sol­daat in een hos­pi­taal; ik ben getrof­fen geweest door gas en men zegt dat ik nog maar een jaar te leven heb. Als t u belieft, Miss Negri, schrijf mij een lange schoone brief en mon­ter mij op ». Dit is anders wel een brief waar­voor veel van te zeg­gen zóu. zijn, was het niet dat dit maar een ver­zin­sel was om zeker ant­woord te kri­j­gen.

Een andere schreef: « Ik bemin u zoo-als nie­mand doet, zendt mij een lieve klei­nen brief en zeg mij daa­rin dat er wei­nig hoop is ».

Een Ita­liaansch sol­daat zond een jaar lang brie­ven naar Pola; er waren er bij, waar­voor een klei­nen jon­gen, welke deze moest ver­ta­len, zelf bloosde. Hij zond zijn eere­tee­kens en stuk­ken uit dag­bla­den waa­rin ver­meld stond hoe dap­per hij tij­dens den oor­log ges­tre­den had. Zelfs was die man met nie­mand in twee­ge­vecht geweest omdat er een andere was welke gezegd had dat zij niets be-tee­kende in « Bella Donna ».

Een andere weer: « Zendt mij uw foto; doe mij die eer; denk er om, madam Negri, ik ben zoo nie­tig en gij zoo groot ».

De Japa­ne­zen zijn ook harts­toch­te­lijke bewon­de­raars van film­ster­ren en zen­ders van brie­ven, doch, zij kun­nen zich niet zoo goed in het Engelsch bij­voor­beeld, uit­druk­ken. Daa­rom vindt men daar op de open­bare plei­nen per­so­nen welke zich gelas­ten met aan de « stars » te schri­j­ven. In Indië gaat men zelfs ver­der: daar wor­den brie­ven gedrukt zoo- * dat men maar in te vul­len heeft naar wie men ver­langt te schri­j­ven!

Lief­de­brie­ven wor­den er het meest ver­zon­den en wel door meisjes in de pen­sio­na­ten. Gewoon­lijk begin­nen zij:

« Lieve zoo en zoo, denkt niet dat ik / niet wel opge­voed ben, doch, ik bemin ' u, ik aan­bid u! »

Een man­ne­lijke « star » ver­tolkte eens een galante en held­haf­tige rol; hij ont­ving zoo maar 1407 brie­ven, allen van vrou­wen... behalve vijf!

Zelfs de zeer jonge « stars » zijn van lief­de­brie­ven niet uit­ges­lo­ten. Ben Alexan­der heeft de har­ten gewon­nen van de negen­ja­ri­gen. Na elke ver­tol­king brengt zijn koe­rier hem brie­ven welke lui­den:

« Lieve Mr. Alexan­der », en slui­ten met « Uw toe­ge­ne­gen... » en daa­ron­der een rij van XXXXXX, het­welk kus­sen be-teekent.

Vele brief­wis­se­laars vra­gen ook steun.

Zoo ont­ving Paisy Ruth Mil­ler een brief uit Fin­land welke luidde: « Ik sta in bewon­de­ring voor u. Ik zou u zeer ver- ' plicht zijn indien u mij geld zond. Ik ben arm. ik ben tevre­den met 5 dol­lar. Hoer gau­wer hoe beter. Ik zend u een foto, V dan kunt ge oor­deeien hoe ik er uit­zie. Mijn oogen zijn dui­de­lijk en eer­lijk.-Ik ben nog vrij. Tot weer­ziens! »

Irène Rich, welke meer­maals voor ver­la­ten vrou­wen speelt, ont­vangt soms brie­ven van vrou­wen welke in het­zelfde geval ver­kee­ren en haar dan al hun leed ver­tel­len en haar tevens om raad vra­gen wat ze doen moe­ten wan­neer « Mijn­heer Echt­ge­noot » een nacht uit­bli­jft!...

Per­so­nen-met scheel oogen schri­j­ven naar Ben Tur­pin; iemand zond hem het ver­zoek haar zus­ter, welke ook scheel zag, aan de film te hel­pen, hem ter­zelf-der­tijd een foto zen­dende.

Pries­ters en col­lege-pro­fes­sors zen­den gewoon­lijk hun brie­ven naar Harold Lloyd.

Louise Fazenda valt in den smaak van gevan­ge­nen, en een gent­le­man, welke

FILM-REVUE

veroor­deeld was om opge­han­gen te wor­den, zond haar eens zul­ken aan­doen­lij-ken brief, dat zij een smeek­schrift rond liet gaan en zij daar­door toch ver­kreeg, dat voor den man zijn straf veran­derd werd.

Doug en Mary staan in aan­zien bij vors­ten, prin­sen, gra­ven, baron­nen, enz.

Een kreu­pel meisje zond naar Lew Cody een brief, waa­rin zij schreef: « Ik ben een been afge­zet; wan­neer ge mij eens zoudt bezoe­ken dan zult ge mij zien met een deken over mijn knieën, waar­door ge niet zien kunt dat ik maar één been heb ».

Agnes Ayres werd een huwe­lijk aan­ge­bo­den van een Ara­bi­schen Sheik, waar­bij deze zijn foto zond; het geval aile­daagsch, doch, het kwam uit dat Ni-ta Naldi en Aiieen Pringle van den­zelf-den per­soon ook zulk een aan­bod ont­van­gen had­den.

Veel zou­den wij er nog over kun­nen zeg­gen, tot in het onein­dige, doch, het

vol­staat met onze lezers en leze­res­sen te waar­schu­wen dat zij, welke om het eigen­han­dig hand­tee­ken ver­zoe­ken van een « star », zich lee­lijk zou­den ver­gis­sen, wan­neer zij een foto ont­van­gen met zulk hand­tee­ken, want de « stars » laten bij­voor­beeld aan iemand hun hand­schrift nama­ken en er een stem­pel van maken, zóó goed, dat men dit niet mer­ken kan; hun sekre­ta­ris zet alzoo dien stem­pel op de te ver­zen­den fotos.

Ook kun­nen wij er nog bij­voe­gen dat alleen die brie­ven in aan­mer­king komen, dat wil zeg­gen, welke door de « stars » zelf gele­zen wor­den, welke hun spel kri­ti­kee­ren op een gezonde manier; dus, wan­neer iemand van onze lezers of leze­res­sen om een foto ver­zoekt, het on-noo­dig is om iets meer j:e vra­gen; de brie­ven wor­den toch nooit gele­zen. Wil men iets schri­j­ven, dat men dan een erns­tige kri­tiek er bij voege van dit of dat mees­ter­werk.

Pho­to­hock je

CARAMBA ont­ving gra­tis de pho­to’s van de vol­gende cinema-ste-rren:

Bebe Daniels, 13x18, na 5 weken,; Ruth Roland, 11x17, met een lief briefje, na 5 w.; William Far­num, 15x18, na 6 w.; Lilian Gisch, 14x18 met lief schri­j­ven, na 35 dagen; Rud. Valen­tino. 17x22 (photo M. Reau­caire), na 5 w.; Pris­cilla Dean. 13x18, na 40 dagen; Pola Negri, 19x24, na 38 d.; Adolphe Men­jou, 13x18, na 33 d.; Estelle Tay­lor, 13x18, na 35 d.; Norma Tal­madge, 19x24 (2 pho­to’s), na 33 d.; Agnes Ayres, 13x18, na 48 dagen; Lya Mara, post­kaar;, na 31 d.; Reg Denny, post­kaart, na 49 d.; Betty Com.​pson, 13x18, na 44 d.: Anto­nio Moreno. 13x18, na 48 d.; Percy Mar­mont, 17x22, na 48 dagen.

REA­MON­DE­RUS ont­ving g>atis vol­gende pho­to’s: William Des­mond, post­kaart, na 50 dagen; Col­len Moore, gr, for­maat, na 25 d.; Natha­lie Lisenko, gr. form., na 9 d.; Jane Rol­lette, pos -kaart, na 28 d.; Ivan Mos­jou­kine, postk., na 6 d.; Yvette Andreyor, postk., na 6 d.; Genette Mad-die, postk., na 1*8 d.; Regi­nald Denny, postk., na 56 d.; Ivor Novello, postk., na 8 d.; Georges Bis­cot, postk., na 6 d.; Ruth Roland, gr. form., na 9 d.; Bebe Daniels, 19x12, na 30 d.; Mary Ken-nyon, 19x12. na 32 d.; Estelle Tay­lor, 19x12, na 41 dagen.

CHU-CHIN-CHOW ont­ving gra­tis een 2e pboto van R. Valent no en eene van Georges Bis­cot en van Harry Piel, beide laats­ten post­kaart­for­maat.

JULIA EL PIERRE ont­vin­gen gra­tis de pboto van Bert Lytell 12.5x17, na 1 jaar.

Cine­ma­mei­tui­sies

DE ALLE­REERSTE VER­TOO­NING van «Char­lie’s Tante » beeft op 16 Februari plaats gehad té Chi­cago in de « Orpheum ».

EEN NIEUWE FILM van Norma Tal­madge is « Grau­stock », onder lei­ding van Dimi­tri Bucho-wetzki

DE UFA PRO­DUK­TIE «De Laatste Man», wordt door Uni­ver­sal in Ame­rika op de markt gebracht onder den titel van « De Laatste Lach ».

IN Palermo zal een nieuwe cinema geo­pend wor­den, e gen­dom van de gebroe­ders Biondo.

GIOR­GIO RICCI heeft een prach­tige film voort­ge­bracht, voors­tel­lende een kruis­tocht van Ita­liaansche oor­log­ssche­pen in de Lati­jnsche Ame-rikaansche wate­ren en dit op ini­tia­tief van Mus­so­lini.

EEN DER BESTE Ita­liaansche film­ko­mie­ken heeft zijn kon­trakt geëin­digd bij de Fert Com­pany en zal nu Ita­lië ver­la­ten met bes­tem­ming voor Duit­schland waar hij aan­ge­wor­ven is bij Westi. Deze komiek is Oreste Bilan­cia.

CLAUDE FAR­RERE zal opnieuw een zij­ner wer­ken op het vÿitte doek ver­we­zen­lijkt zien, name­lijk « Veille d’Armes »; regis­seur Baron­celli.

OP DE BALE ARISCHE EILAN­DEN draait op

bet oogen­blik André Hugon de bui­ten­zich­ten van « L’Homme des Baléares ».

GAS­TON RAVEL, voort­bren­ger van «Le Gar­dien du Feu », draait nu de bui­ten­zich­ten van « Jocaste » een aan­pas­sing naar de novelle van Ana­tole France.

SALAMBO, voort­ge­bracht door Pierre Maro­don, zal kor­te­lings in de groote Opera van Parijs als proef afge­rold wor­den.

FILi­lAIIIS­TEn DER FIRST 1ATI­DHAL PIC­TURES |

CORINNE GRIF­FITH

zien wij hier prach­tig uit­ge­do­scht in een sati­j­nen kleed, ver­sierd met paar­len, voor haar film « Love’s Wil­der­ness » (Wilde Liefde).

FRANK UOVO Oinec/çr j'VÆ­fiw W ïfo Jfi&S ëüA­zimr

FRANK LLOYD Regis­seur van «De Rid­der-Zees­chui­mer» en «De stille Wach­ter»

CONSTANCE TAL­MADGE

welke een enorm succes behaalt in haar nieuwe film « Her Night of Romance » (Haar Nacht van Liefde), heeft een rijke klee­der­dracht uit­ge­zocht om in deze film haar bewon­de­raars­ters te beval­len. Zooals men ziet is haar kleed afge­boord met struis-vogel­plui­men.

Links ziet men haar als een Chi­neesche.

Constance TaJ­macle and. Joseph J. Dow­ling /«THeart'Trou­ble’

CONSTANCE TAL­MADGE en JOSEPH J. DOW­LING in « HART­ZIEKTE »

FILM-REVUE

FILM-REVUE

Haar te doen Huwen

(Pour bien se marier)

Roman­tische avon­tu­ren­film mer in de hoof­drol­len Bebe Daniels en Anto­nio Moreno Naar het werk van Ber­tin Brown Sce­na­rio van J. Col­ton cn S. Levien /*' Too­neel­schik­king van Mau­rice Camp­bell

Ron­nie werd in een trein gebo­ren, die tegen hon­derd kilo­me­ter in d'uur bolde. Daa­rom ook had hare tante Vero­nika voor­zegd dat het kind een woe­lig schep­seltje zijn zou, onts­teld door de te groote snel­heid. En inder­daad, twin­tig jaar later zien wij Ron­nie aan snel­heid doen tc water, in de lucht en te lande. In haar tes­ta­ment hééft tante Véro­nika aan­ges­tipt, dat Ron­nie niets zou erven, zoo zij niet gehuwd is voor haar een en twin­tig jaar. Ron­nie's ouders had­den voor hunne doch­ter als echt­ge­noot, Roger Mer­von, een rijke neef, geko­zen, Maar het lot bes­chikte er anders over, en plaatste op den weg van Ronme een geheim­zin­nig en tevens een zéér voor­ko­mend man. Later ver­ne­men wij dat het een genaamde Pierre Mar­tel is, ver­bon­den aan 'n bende kwaad­doe­ners, en die alleen geko­men is om de brand­kas met behulp van een dienst­meisje, te plun­de­ren. Sti­laan nadert de

een en twin­tig­ste ver­jaar­dag van Ron­nie; hare ouders smee­ken haar spoe­dig te huwen, daar zij anders het erf­deel niet zul­len kri­j­gen, en zij het zoo groot noo­dig heb­ben. Op den mor­gen van haar huwe­lijk, tij­dens de afwe­zi­gheid harer ouders, is Ron­nie het slach­tof­fer van een vlieg­tui­gon­ge­luk. Den­kende dat zij gaat ster­ven, vraagt zij aan een pas­toor haar aans­tonds te huwen met den eers­ten den bes­ten. om, alzoo de toe­komst van haar ouders te ver­ze­ke­ren. Er is maar één man in hare nabi­j­heid en die is Pierre Mar­tel... de dief... en die haar ter hulp is ges­neld! Zij huwt hem... maar geneest. In het begin waren hare ouders niet erg ges­teld met het huwe­lijk, maar als zij ver­ne­mer/ wie Pierre eigen­lijk is, veran­de­ren ziR spoe­dig van mee­ning Deze is name­lijk een jon­gen van goede fami­lie, die om zijn vriend, gedood door de bende, te wre­ken, zich detec­tief gemaakt had.

Film ommant

31, Chaus­sée de Haecht, Brus­sel (Porte de Schaer­beekJ

Cine­ma­brie­ven­bus

DIABLE. — 1) Enid Ben­nett, adres: c/o Metro Stu­dios 1025 Lilian Way, Los Angeles (Cal.), U. S. A.

2) Marion Davies, adres: c/o Cos­mo­po­li­tans

Pro­duc­tions, 127th. Street, 2nd Ave­nue, New-York-City (U. S. A.).

3) Elaine Ham­mer­stein, adres; c/o Selzn­jck Pic­tures, Fort Lee (N. Y.) U. S. A.

PATA­CHON. — 1) Hoot Gib­son, adres: c/o Uni­ver­sal Stu­dios Uni­ver­sal City (Cal.) U. S. A.

2) Zendt gra­tis zijn photo.

3) Regi­nald Denny, zelfde adres als Hoot Gib­son.

BELLE FLEURE. — 1) Rol­ver­dee­ling niet gege­ven.

2) Harold Lloy­d’s bril draagt geen gla­zen.

3) Georges Bis­cot gaat « Le Rói de la Pédale »

BEER­SCHOT A. C. — 1) Char­lie Cha­plin’s

FILM-REVUË

film « The Gold Rush » zal hier den­ke­lijk tij­dens het vol­gend win­ter­sei­zoen ver­toond wor­den.

2) Laura La Plante, adres: c/o Suite 523, 1 aft Buil­ding, Hol­ly­wood, (Cal.) U. S. A.

3) De cinema Zoo­lo­gie heeft op 7 Sep­tem­ber 1.1. zijn deu­ren hero­pend met « Nathan de Wijze», de bes­tuur­der dezer zaal is een heel char­mant mensch.

ROSIT A. — 1) Patsy Ruth Mil­ler, adres: 1822 N. Wil­son Place, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Pearl White adres': c/o Films Eclair Co, 12, rue Gaillon, Paris.

3) Almi­rante Man­zini, schrijf haar eens c/o, 3, rue de Rocroy, Paris.

P. G. 21. — «De Nie­be­lun­gen », rol­ver­dee­ling: Sieg­fried (Paul Rich­ter); Kriem­hilde (Mar­ga­ret # Schon); Koning Gun­ther (Theo­door Loos); Vol­ker van Algey (Bern­hardt Goetzke); Konin­gin Ufe (Ger­trude Arnold).

ALICE PA VOR. — 1) « Het Hals­doek met de Bloe­dige Bloe­men», rol­ver­dee­ling: Charles Abbott (Richard Bar­thel­mess); La Cla­vel (Doro­thy Gish); Nar­cisca Esco­bar (André de Beran­ger).

2) Lilian Gish is gebo­ren op 14 Okto­ber 1896 en Doro­thy op 11 Maart 1898.

3) Doro­thy is bij­zon­der goed in klucht­fil­men en Lilian is bijna ono­ver­tref­baar in treurs­pe­len.

L1CO. — 1 ) Paul Rich­ter, adres: Gün­zel­strasse 54 Ber­lin-Wil­mers­dorf.

2) Hanna Ralph, adres: Kai­ser­damm 111, Ber-lin-Char­lot­ten­burg.

3) Bern­hardt Goetzke, adres: Fre­de­ri­cas­trasse. 14-15, Berln-Char­lot­ten­burg.

N. B. — Best doet u, bij uw schi­jr­ven b. v. een halve Ren­te­mark te voe­gen, t Spijt ons zeer het bewuste schri­j­ven niet ont­van­gen te heb­ben, maar à pro­pos, wat bedoelt u met dien naam?

CHU-CHIN-CHOW. — 1) Maë Marsh is ons inziens, een goede ver­tolks­ter.

2) Jean Tou­lout is in 1882 gebo­ren; voor­naam­ste fil­men; « La Gar­çonne », « La Rue du Pavé d’Amour », zendt zijn pholo tegen ver­goe­ding van 2 fr.; adres: 31, rue Vic­tor Massé, Paris.

3) Henry Bau­din, voor­naam­ste fil­men: «La Por­teuse de Pain», «L’Ar­ri­viste», adres: 11, rue d’Or­sel Paris.

N. B. — Excuus! Nu is het uwe beurt om ons een « zalige » peni­tente op te leg­gen

fULIA EN PIERRE. — 1) William Col­lier, adres: c/o Suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood. (Cal), U. S. A.

2) Doris Kenyon, adres: 580 West End Ave­nue, New-York-City (U. S. A.)

3) Glenn Hun­ter, adres: c/o Para­mount Stu­dios, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.)

PAL­LIE­TER­KEN. — 1) Van die film zijn er wer­ke­lijk bui­ten­too­nee­len te Nice opge­no­men.

2) Bui­ten « De Witte Roos » draaide Ivor No-vello nog: « Car­na­val », « Miarka », « De Stem des Bloeds».

3) Richard Tal­magde is de éérnge fil­mar­tist welke voor deze com­pa­gnie draait; zij is eigen­lijk maar ges­ticht om zijne fil­men in de wereld te zen­den.

LABRA­DOR. — Bes­ten dank voor de inlich­ting.

WILLY EN JIM. — 1) « Sur­couf » rol­ver­dee­ling: Sur­couf (Jean Angelo)! Mar­cof (Bour­del); Dutertre (Pierre Holt); Vader Sur­couf (Kep-pens); Gene­raal Brince (Hen­daille); Reving­ton (Mon­fils); Madiana (Marie Dal­bai­cin); Marie-Cathe­rine (Jac­que­line Blanc); Tagore (Johanna Sut­ner); Lady Bruce (Marthe Blan­chard); Moe­der Sur­couf (Emi­lie Pré­vost).

2) Zie arti­kel over Renée Ado­rée in dit num­mer.

3) Lilian Gish en Col­leen Moore zijn elkaar hoe­ge­naamd niet ver­want.

CAS­SIO-GUN­THER. — 1) Paul Rich­ter draaide nog: « Opfer der Gesell­schaft », «Der Bas­tard)

« Stief­kin­der der Glücks ». Zie adres ant­woord aan Lico.

2) Theo­door Loos draaide nog: «Der Men­sch­heit Anwalt », « Die Ges­ch­wis­ter Barelli », « Der zeu­gende- Tod », adres; 12, Glücks­trasse, Ber­lin-Lank­witz.

3) Olaf Fjord, draaide nog bui­ten « Monna Vanna »: « Frau­lein David­sohn », « Im Kamph um Dia­man­ten­fel­der ».

ABD-EL-KADER. — Uwe pekel­zonde zij u ver­ge­ven. Ga in vrede en wel te ruste.

EVA. — 1) De Ame­ri­kaansche titel van «De Lief­des­be­ker » is « The Cup of Love ».

Hobart Bos­worth, adres: Bever­ley Hills Hotel, Bever­ley Hills (Cal.) U. S. A.

2) De Ame­ri­kaansche titel van « Olym­pic 13 wint » is « The Hot­ten­tot »; Dou­glas Mac Lean, adres: 406 South Alva­rado Street, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

3) Anto­nio Moreno kan nog steeds ges­chre­ven wor­den aan vol­gend adres: c/o Ath­le­tic Club, Los Angeles (Cal.)

N. B. — De ware voor­naam van Lea­trice Joy’s echt­ge­noot is J-O-H-N, John Gil­bert; voor wat die druk­fou­ten aan­gaat zul­len we u eens eventjes een blik gun­nen in het­gene wij noe­men « de keu­ken van Too­neel­we­reld », *t is te zeg­gen, de druk­ke­rij; ten einde de laatst toe­ge­ko­men vra­gen voor de brie­ven­bus nog iri het eerst­ver­schij-nend num­mer te kun­nen beant­woor­den, gaan deze ant­woor­den het laatst van al naar de druk­ke­rij en kun­nen bij­ge­volg niet altijd vol­gens al de rege­len der kunst beant­woord wor­den. — Tevre­den zoo?

MARY. — Liane Haid kanv in de Vlaamsche taal ges­chre­ven wor­den; zendt hare photo tegen ver­goe­ding van een halve ren­te­mark; adres: Kai­se­ral­lee, 55, Ber­lin-Wil­mers­dorf.

A. B. Co. — I) Gla­dys Wal­ton, voor­naam­ste fil­men: « Brenda of the Bargo », « A Mil­lion Dol­lars Reward ».

2) Zij zendt gra­tis haar photo; u kunt haar in de fransche of engelsche taal schri­j­ven; adres: c/o Suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

LEO­POLD. — 1) Mil­ton Sills, ardes: 1320

Cres­cent Heights, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Anna Q. Nils­son, adres: 1945 1/2 Argyle Street, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) Claire Wind­sor, adres • 4634 Santa Monica Boul­vard, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

N. B. — Zen­den allen gra­tis hun photo . VER­GEET-MIJ-NIET. — 1) «De Sper­wer», rol­ver­dee­ling: Georges de Dazetta (Syl­vio de Pe-drelli); Marina (Nilda du Plessy); Thie­rache (Youca Trou­betz­koy).

2) De artis­ten die de zoo­ge­zegde rol­len van « Dou­ble­patte » en « Pata­chon » ver­tol­ken, zijn Denen; u zoudt het er mis­schien wel eens kun­nen op wagen ze in de Vlaamsche taal te schri­j­ven.

3) Zou­den u de naam van het kind van die fil­mart st niet kun­nen zeg­gen; indien we het goed voor heb­ben moet het Jac­que­line zijn en rond de 12 aar oud.

N. B. — U schri­jft goed voor uw ouder­dom, maar in welk jaar zijt u gebo­ren?

SAKUN­TALA. — 1) Yvette Gil­bert is rond de 40 jaar oud adres: c/o, 3, Rue de Rocroy, Paris.

2) Baby Peggy Mont­go­mery, adres: c/o Prin-

12

FILM-REVUE

cipal Pic­tures Stu­dios, 7200 Santa Monica Boul-vard, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

3) Jackie Coogan, adres: c/o Metro Stu­dios, 1023 Lilian Way, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

WALLY. — i) De ware naam van Sun­shine Sammy of « L’Afrique » is Fred. Ernest Mor­ris-son, adres: c/o Suite 523, Taft Buil­ding Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Vera Rey­nolds, adres: c/o Para­mount Pic­tures, 6284 Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) L’ta Grey (Mrs. Char­lie Cha­plin) adres: 1416, La Brea Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

K. DUSYANTA. —• 1) Glo­ria Swan­son’s adres in Ame­rika is: c/o Para­mount Stu­dios, 6284 Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2.) Ramon Novarro, adres: c/o Rex Ingram Pro­duc­tions, Leghorn (Ita­lië).

3) Rod La Rocque, adres: c/o Suite 523 Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

SMA­RAGD. — 1) Wanda Haw­ley’s ware naam is i Selma Pit­tack; gebo­ren op 30 Juli 1897.

2) Alice Terry, zie hare levens­bes­chri­j­ving in ons vorig num­mer.

3) Betty Comp­son is in 1897 te Salt Lake City gebo­ren; is haar ware naam.

MAR­GUY DE MAEY. — 1) Paul Rich­ter, zie ant­woord aan Lico.

2) Die artist is nog in leven; het was alléén­lijk een bericht in Ame­rika uit­ges­trooid met het inzicht weer eens onge­zonde rek­laam om zijn naam te maken.

N. B. — Onzen bes­ten dank voor uwe wel­willend­heid uw brie­ven met de machine te typen.

VEERLE. — 1) Henny Por­ten is de weduwe van H. Stark en her­trouwd' met een genee­sheer Dr. von Kauff­mann; adres: 76, Parks­trasse, Ber­lin-Dah­lem.

2) Baby Peggy, zie ant­woord aan Sakun­tala;

3) William Far­num, adres: c/o Para­mount Pic­tures 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

N. B. — Voor wat de eerste betreft zie het N. B. ant­woord aan Lico; de ande­ren zen­den gra­tis hun photo.

LOUISE VER­BEÈCK. — Schrijf haar eens p/a 3, Rue de Rocroy Paris.

MONIQUE. — Zie rol­ver­dee­ling « Nie­be­lun-gen», ant­woord aan P. G. 21.

HAD-JE-ME-MAAR. — Veel ver­maak in het Land der Tul­pen, en we hopen u terug te zien in een Mar­ker of Volen­dam­mer vis­sche­rin­netje... Of u ons veel last veroor­zaakt? Wel weet u dan niet wat we u daa­ro­ver reeds gezegd heb­ben? En voor wat nu het bewuste num­mer betreft, uw onder­da­nige dienaar vindt u er toch nie\ Wat n mooi kon­ter­feit­del was die kaart nou, hoor!

A. VAN IER­SEL. — 1) Het versje wordt geplaatst, maar tracht er eens naar het wat meer «c cinema-ach­tig » te maken; een kerel met zulk een talent als het uwe, moet dat wel kun­nen.

2) Voor wat dit arti­kel aan­gaat, ga gerust uw gang, maar het dient gees­tig te zijn, niet? Uw schri­j­ven desaan­gaande is, zooals u zult zien geplaatst.

3) Neen, der­ge­lijke maat­schap­pij bes­taat er te Ant­wer­pen niet.

N. B. — Onze beste groe­ten aan al die nich­ten terug; van indis­kre­tie geen sprake, hoor, we ken­nen ze alle­maal en indien u wil, schri­j­ven we er hunne voor­na­men nog bij. Beste groe­ten terug.

VRIJE TRI­BUUN. — Over­schotje: niet g'es­chikt; Beer­schot A. C.: niet ges­chikt; Za/ je heb­ben .-niet ges­chikt; Her­mans: niet ges­chikt; Oxford

F. C.: niet ges­chikt; Aca­de­mist: te lang­dra­dig; Moly-1 orre: het « roo­ken » bli­jft afge­daan; Aigrette: te per­soon­lijk. NEMO.

N. B. — Vra­gen ons na Zon­dag toe­ge­ko­men, wor­den in het vol­gend num­mer beant­woord.

Vrije Tri­buun

Wij ont­van­gen het vol­gende arti­keltje en laten dit over aan het oor­deel onzer lezers.

Ant­wer­pen, 13-2-’25 Aan den Heer Nemo « Cinema- en Too­neel­we­reld »

Mijn­heer

Heb heden « Stu­dio » gekocht, niet als vers­lin­gerd lezer ervan, doch als « snuif-zoe­ker ». Héwel, HUN Vrije Tri­buun begint maar mie­ze­rig. t Eerste arti­keltje, dat onder die rubriek in « Stu­dio » ver­schi­jnt (in nr 3, van 14-2-25 dus), is

n... pla­giaat van een bij­drage van H. j. m. m.,

bij­drage die in uw num­mer van 12-12-24 1.1. ver­scheen. In « Stu­dio » ver­schi­jnt, onder iet of wat ver­draaide bewoor­din­gen. het stukje « Een Wensch », onder titel van « De Plaag der Cinema-bezoe­kers », onder­tee­kend Lie­sen­borgh Nor­bert Ve'iias Speed (Hm!... Hm!...)

’k Zou er niets van gezegd heb­ben, maar pla­giaat vind ik gewoon­weg n zede­lijke dief­stal! O, k heb nog andere reden! Die « L:esen­borgh Nor­bert » is ’n kereltje dat me op 6-1-25 om een photo van Glo­ria Swan­son ver­zocht, en dat ik heb MOE­TEN teleurs­tel­len, omdat m’n voor­raad uit­ge­put was. En nu steelt hij uit C. en T. om er mee naar « Stu­dio » over te loo­pen! Wat ’n rene­gaat!

Weet niet wat ik ga doen, maar k geloof dat ik hem in zijn haren ga zit­ten, want ik heb zijn adres, hoor!

Hoo­gach­tend

‘ (Getee­kend) A. VAN IER­SEL

IMPRES­SIE

Voor mij een woeste naakte dui­vel, glim­mend in z’n satans­vel, die me aans­taart met z’n koolz­warte oogen, die glins­te­ren als ’n paar dia­man­ten, onaf­ge­bro­ken op mij gericht. Onwille­keu­rig volg ik hem, hij wenkt me stilz­wi­j­gend en brengt mij in een don­ker woud, waar niet één enkel geluid de stilte stoort. Het ang­stz­weet breekt me uit en toch is m’n nieuws­gie­ri­gheid te groot om terug te kee­ren.

Wat is dat? Voor me een hui­lende bende dui­vels die ons een paar oogen­blik­ken omring­den en dan wild verd­wi­j­nen.

Wat een gewel­dige hitte!

Ik deins eensk­laps ver­schrikt ach­te­ruit, voor mij een kokend meer omringd door kale, zwarte vuux-rot­sen. Heele mas­sa’s naakte men­schen dalen de hel­lin­gen af, opge­jaagd door afzich­te­lijke dui­vels; wor­den zon­der meer opge­la­den in een boot die hen naar hun vree­se­lijke lots­bes­tem­ming moet bren­gen. Ze roe­pen en schreeu­wen, wee­nen, ker­men, tie­ren, vech­ten, maar ze wor­den als een kudde bees­ten opge­la­den: vrou­wen met han­gende haren en man­nen met wan­ho­pige geba­ren.

Ginds laaien de vlam­men hoog op en lik­ken de wan­den van den kuil en steeds wor­den er leven­die levend gebra­den wor­den.

FILM-REVUE

Daar stort een vuur­re­gen neder op die­ge­nen die steeds zin­ne­lijk genot had­den betracht. Ver­der vech­ten afzich­te­lijke hek­sen met vuile asch­grauwe wezens en bek­lad­den elkaar.

Pijn­lijke kre­ten sti­j­gen op uit een meer van gloeiend pek en de wal­ge­lijkste too­nee­len spe­len zich daar af — ginds ligt Cleo­pa­tra, de vrouw die den consul Anto­nius in t ver­derf trok. Ze wen­telt zich daar in een vuile brei van rot vleesch. Een paar stap­pen van­daar zijn het de gie­ri­gaards die elkan­der hun inge­beelde schat­ten ontruk­ken ter­wijl onver­bid­de­lijke zweeps­la­gen hun ijver aan­spo­ren om dat­gene, wat op de aarde hun leven was, tot in der .eeu­wi­gheid te bli­j­ven ver­ga­ren — Ove­ral, ove­ral zoo­ver het oog reikt, dezelfde ellende en wee —

Ik zucht... daar gaat het licht aan__ het orkest

speelt in vlie­gend tempo z’n laatste aria_ in een

dicht opeen­ge­pakte menigte naar bui­ten en de

frissche nacht­lucht brengt ons in de ver­ze­ke­ring dat we nog tot de leven­den behoo­ren. Kai Jans Ÿ Ÿ

RIJ­ZENDE EN DALENDE STER­REN

« De Ame­rika an sehe film­ster­ren bezi’tep de schoon­heid, die de regis­seurs hun geven ». Dat zijn de woor­den van den hoog­geach­ten heer Nemo. Menig­maal reeds las ik die woor­den en bes­luit: « Het is de waa­rheid! »

Dat gezegde komt niet alleen in toe­pas­sing op boven­ver­melde artis­ten, maar wel op dege­nen die de stille kunst beoe­fe­nen, het­zij van welke natio­na­li­teit ook.

Het komt er in hooge ma'e op aan een star (vrou­we­li­jlke) zoo goed moge­lijk te doen voor­ko­men. Dat is een punt van groot belang, en het succes van een film hangt er groo­ten­deels van af. En het­geen er men:gmaal aan kunst, aan rea­li­teit in het spel te kort is, weet men behen­dig weg te mof­fe­len onder eenige beval­lige manie­ren, zedige, of naar gelang wee­moe­dige blik­ken, en alles is in órde. Menig­maal is dit hel geval.

Een figu­rante speelt om 'hoo­ger te gera­ken, zij doet haar best, het is nog nieuw; zij hoopt ster te wor­den, enz. Maar, eens star uit­ge­roe­pen (de naam is er) komt het er zoo s'ilaan n:et meer op aan. Het is een onmo­ge­lijke zaak dat een artiste alle rol­len met kunde kan uit­beel­den, ’t Is slechts in een genre dat zij zich kan en moet vol­ma­ken. Doch zij zijn veran­der­lijk. Na eeni­gen tijd aan dra­ma­tische films gedaan te heb­ben, w lien zij de kluch­ten aan­pak­ken Ir dien zij door het over­ma­tig rek­laam in naam geraak is.;al het publiek haar zoo gaarne zien in klucht als in drama. Neem ook het tege­no­ver­ges­telde. Het cine­ma­pu­bliek heeft wei­nig «maak op dat gebied, het kan niet ver­ge­lij­ken.

Elke artist (e) moet in zijn genre bli­j­ven; dat alleen kan hem' voor­dee­lig zijn. Dat alleen bewi­jst de kunst.

Iede­reen weet dat Mary Pick­ford, haar genre de kin­der­rol­len zijn. Bijna geen (of geen) doen het haar' na. Zij is de ster-konin­gin aan den wij­den, met ster­ren bezaai­den film­he­mel. Doch wan­neer zij een rol wil ver­tol­ken van groote dame

zal het toch nooit met de noo­dige rea­li­teit zijn: dat is haar ónmo­ge­lijk. Zij is te klein van ges­talte, wat onver­mi­j­de­lijk haar rol moet onder­mi­j­nen. Zij wil maar kan nie1, 1 et is haar schuld niet. Men ziet steeds Mary met het kin­de­rach­tig wezen, met de mooie krul­len, die haar zulk een echt onschul­dig uiter­lijk kun­nen geven. Zij is bemin­ne­lijk. En waar­lijk, dat zij haar type tracht te behou­den, wil zij het cine­ma­pub­bek bli­j­ven beha­gen. Zij zou zich heel geluk­kig moe­ten gevoe­len... en helaas!... wie weet... is zij wel tevre­den?

Om eer­lijk te zeg­gen welke van al d e beroemde kuns­te­naars zou­den nu waar­lijk tevre­den zijn? Zij offer­den, uit vri­jen wil, hun leven aan den film­god op. En waar­lijk zij willen nog veran­de­ren!

Bijna elke artist (e) kan zijn hoog­te­punt op gebied van kunst, in de cine­ma­ni­j­ve­rheid berei­ken. Maar eens het einde hun­ner bek­lim­ming bereikt, moe­ten zij dalen... zij weten hun god — het publiek — niet meer te beha­gen, en in snelle vaart dalen zij de hel­ling af van den berg: hun schit­te­rende loop­baan.

Zou­den som­mige artis­ten daar­van bewus' wor­den, dat zij zich op het laatst willen terug­trek­ken, veran­de­ren.

En waa­rom? De geluk­kig­ste is degene die tevre­den is met zijn lot. Elke fil­mar­tist(e), elke film-loop­baan heeft een begin... en een einde. Vroeg of laat, komen jon­ge­ren uw plaats inne­men. En geloof mij, van ’t is gelijk een­der welke star van dewelke men op het oogen­blik de naam op aller lip­pen hoort, denk maar dat zij s ilaan haar top­punt aan t berei­ken is. Want hoe meer men op dit oogen­blik van iemand spreekt, hoe zeker­der aal hij of zij later ver­ge­ten zijn. Zij voe­len het wel, dat het publiek een rech­ter is... een men­sche­lijke, die wel eens kan mis­sen. Die veel mist!

Dat al die kuns­te­naars van het wi te doek den­ken aan het ver­le­den, het heden en ook... aan de toe­komst. Alice Pavor.

FATA MOR­GANA

’n Ster­retje aan mijn hemeltje Een hooge straal, uit *t zon­ne­held, omhult.

Lief en stree­lend> dar­tiend door t won­nige.

Iets dat me lieve is, en iets dat t voe­len vult. Sinds ’t spelle uit haar ziel me schiep n zon­nige Apo­teoos rond brein en aarz­lend pe'n­zen;

Bin­nen in mij, in hart sn gees*, en ’t schrale Een nieuwe tinte gaf, en ’t aak­lig, vun­zig gri­jn­zen Ter vluchte dreef, en liet, in mij alleen, het

dwale(n)

Harer vlugge rein­heid in *t her­sen­glo­ren!

Mijn PATA! Zoo spe­let ge voort,, ges­tage En wij­ket nim­mer af van zielge, klare spo­ren; Ruk­ket neer gij goede, de wufte wereld­vrage.

Tot HOOG ge vlek­loos staat, en won­de­ring ge

dwingt.

En kri­j­schend gansch die horde van zooie, Nee­faaste wezens vliedt! Uw « diepte » zingt, Schoone en ver, de hym­nus van t in-mooie!

Antoon Van Ier­sel

Cine­ma­nieuwsfes

DE AME­RIKA ANSCHE AMBAS­SA­DEUR in Bel­gië en Mevrouw Phi­lips gaven ter eere van Minis­ter Theu­nis, eerste M;nis­ter van ons land, een diner, gevolgd van de afrol­ling van « De Kara­vaan naar het Wes­ten ». Tus­schen de genoo­dig-dën waren: De voor­zit­ter van de Kamers, de Minis­ter van Kolo­niën. de Ita­liaansche ambas­sa­deur, Staats­mi­nis­ter Car­ton de Wiart en echtge-noote, de Zweedsche Minis­ter en de Gra­vin Eli­za­beth d’Oul­tre­mont.

FILM-REVUE

CINE­RO­MAN M

DE ZOOR DEI UIOESÏIJD

(Le Fils du Sahara - The Suiîan s Siaue)

Vlaamsche bewer­king van ED. NEORG

ROL­VER­DEE­LING:

Bar­bara Lang­bam Raoul le Bre­ton (Cas­sim Kapi­tein Jean Duval Rayma

Sul­tan Cas­sim Ammeh Kolo­nel Bar­bier Annette le Bre­ton

Claire Wind­sor Ammeh) Bert Lytell Wal­ter Mc Graie Rose­mary Theby Mon­tagu Love idem Mares! Dor­val

Mevrouw Lan­gham zat in d'e veianda van het Euro­peesch Hotel te Algiers, ter­wijl zij onge­dul­dig met haar waaier op de tafel klopte. Zij beant­woordde zeer beleefd de vra­gen van Kapi­tein je an Duval, een offi­cier van het hransche garni-, zoen, doch haar gedach­ten waren elders. De Kapi­tein merkte zulks op en. maakte een einde aan het ges­prek.

« Ik wen­schte dat gij trach­tet Bar­bara te vin­den», zegde Mevrouw Lan­gham. «Een uur gele­den ging zij heen, in gezel­schap van dien ge-heim­zin­ni­gen man, Pierre Lamont, om een wan­de­ling in den tuin te maken. »

«Pierre Lamont!» herhaalde de kapi­tein. « Ik wist niét dat uw nicht dien man kende! »

« Zij kent hejn slechts drie dagen. Sind­sdien is

zij steeds in zijn gezel­schap Ik wilde, Jean,

dat zij met u in het huwe­lijk trad. »

« Zoo­dra ik dezen mor­gen van de woes­tijn terug­keerde, heb ik haar nog­maals gevraagd, maar steeds het­zelfde ant­woord: « Ik houd van u, Jean,, maar ik bemin u niét genoeg om u te huwen »... Doch, ik hoop ’ steeds. »

« Ge zoudt bei­den een goede par­tij zijn », ging Mevrouw Lan­gham ver­der... « Enfin, ik w 1 hier op u wach­ten, Jean. »

« Omtrent dien Lamont moet ge u niet onge­rust maken », ant­woordde Duval, « ik zal uw nicht bij u gelei­den. »

De kapi­tein ver­trok en richtte zich naar den hof, ach­ter het hotel gele­gen; deze was ver­la­ten, daar de gas­ten z ch vóór het hotel bevon­den, daar op dit uur van den dag het daar de eenige scha­du­wrijke p’.aats was.

Wan­neer hij zich naar rechts wendde, na ach­ter een boschje te zijn gegaan, bleef hij plots staan; op den rand van een lelie­rijk water ston­den Pierre Lamont en Bar­bara. Het meisje, een schoone blon­dine, zag naar een ring aan haar vin­gers. Duval zag de dia­man­ten schit­te­ren.

« Steeds waart gij de vrouw mij­ner dioo­men », zegde de man tee­der.

Duval’s bl k ver­don­kerde wan­neer hij zag dat deze Bar­bara in de armen nam» en haar omhelsde.

« De hond! » mur­melde hij.

Hij deed een stap ach­ter­waarts, kuchte luid en kwam daa­rop op d'e gelief­den toe.

« Uw tante laat mij u opzoe­ken, Bar­bara », sprak hij.

« Laat mij u voors­tel­len aan mijn­heer Lamont », ant­woordde het meisje.

Duval ves­tigde den blik op zijn mede­din­ger.

« Wij heb­ben elkaar vroe­ger al ont­moet », zegde hij kort. « Zal ik aan uw tante zeg­gen, Bar­bara, dat ge komt? »

« Daar gij zoo geheim­zin­nig en brute zijt, zal ik het tante wel zelf zeg­gen », sprak zij koel.

Zij keerde zich naar Lamont en glim­lachte hem toe.

« Tot mor­gen », zégde zij vroo­lijk.

« Tot mor­gen », ant­woordde Lamont erns­tig.

Duval wachtte tot Bar­bara ver­trok­ken was en trad dan op Lamont toe, maar in dien stap was iets drei­gend.

« Het is niet noo­dig u te doen herin­ne­ren waar ik u de laatste maal zag, niet­waar? » vroeg hij.

« Uw manier van spre­ken zou mijn herin­ne­rin­gen opwek­ken, moest ik deze ver­ge­ten zijn », ant­woordde Pierre.

« Ik noemde u een vuile Araab! » ging de andere ver­der.

Lamont’s don­ker gelaat kleurde en zijn oogen schit­ter­den, doch hij maakte geen enkele bewe­ging.

« Indien ge deze woor­den in de woes­tijn, ach­ter een zwaard of pis­tool, wil­det herha­len, dan zou ik u ant­woor­den », zegde hij zacht.

« Bewaar die hooge woor­den voor iemand welke er door getrof­fen zou kun­nen wor­den », schimpte Duval. « Ik zou uit het leger geban­nen wor­den moest ik met een half­bloed1 in twee­ge­vecht gaan. En om die­zelfde rede moet gij uw vriend­schap met mejuf­fer Lan­gham opge­ven ».

« Dit zal ik nooit doen! » sprak Pierre ferm.

« Dan zal ik bekend maken wat ge zijt! » dreeg Duval.

Daa­rop keerde hij zich plots om en verd­ween naar het holej. In de veianda ont­moette hij Bar­bara.

« Mis­schien zult ge mij wel willen zeg­gen, waa­rom ge zoo hard waart fegen den man welke ik ga huwen? » vroeg zij.

« Dit zal ik wel ver­plicht zijn, Bar­bara, daar gij er mij toe dwirgt. Doch, alvo­rens ik spreek, wensch ik dat ge begri­j­pen zult dat ik Pierre Lamont de kans gaf om den ring terug te nemen welke hij u schonk. Hij wei­gerde en daa­rom is

« Ik geloof u niet! » kreet het meesje. « Het is niet waar! Uw jaloe­zie doet u zoo spre­ken! »

« Eenige minu­ten gele­den ont­kende Lamont dit niet », zegde Duval. « Indien ge mij niet geloo­ven wilt, v aag het hem dan zelf... Begrijp goed, Bar­bara, dat alhoe­wel gij in Ame­rika opge­voed zijt en gij den naam aan­ge­no­men hebt van uw tante, gij steeds de doch­ter zijt van kolo­nel Bar­bier, een Fransch offi­cier. Hij zou niet willen dat gij het woord r’cht­tet tot dien Lamont, noch min­der hem huwen zoudt. Ik ken zijn waren naam niet, maar Lamont gebruikt hij enkel om als hran­sch­man door te gaan. »

Bar­bara luis­terde nau­we­lijks naar de woor­den van Duval; al wat haar in de ooren klonk was « half­bloed ». En dit enkele woord ver­bri­j­zelde alles. Het scheen haar dat de « Tem­pel van Liefde », welke zij opge­bouwd had, om haar heen in elkaar stortte, en dat de stuk­ken niets anders waren dan bruine man­nen.

.M Ik bid u» ga heen », zegde zij zachtjes.

Bar­bara wist niet hoe lang zij daar in de veran-

FILM-REVUE

da stond, doch, ten laatste .ver­za­melde zij al haar krach­ten:

« Ik moet de waa­rheid weten, » mom­pelde zij, « en van hem zelf! »

Zij ging naar haar kamer, deed een man­tel aan en zette een hoed op met een groo­ten sluier.

Een half uur later was zij aan het huis van Pierre Lamont. Zij werd bin­nen gela­ten door een Ara­bisch bediende welke haar naar de ver­trek­ken van zijn mees­ter geleidde.

Lamont zat aan een tafel; zij bleef in de open deur staan en zag hem strak in het gelaat. Hij was een flinke jonge man, don­kere oogen, don­ker haar, maar toch had hij Euro­peesche manie­ren. Ter­wijl hij daar zoo stil zat omringde hem een geheim­zin­nige Oos­tersche atmos­feer.

Wan­neer hij Bar­bara zag, stond hij op en snelde haar tege­moet.

« Ik wist dat ge komen zoudt. Duval heeft u / zegd? »

« Is het waar, Pierre? » kreet zij.

« Mijn vader was een Afri­kaansche pr;ns, een Sul­tan, mijn moe­der was een hoog­ge­plaatste Fran-sche dame », ant­woordde hij.

Zij trok zich ach­te­ruit.

« Dus, is het de waa­rheid? » vroeg zij.

Zij voelde aan haar ver­lo­ving­sring, aar­zelde maar trok hem ten laatste van haar vin­ger.

« Waa­rom hebt ge mij d'it niet gezegd, Pierre? » « Waa­rom noo­dig, Bar­bara? Wij bemin­nen elkaar, dat is het voor­naam­ste. Uw gelaat kon niet lie­gen, Bar­bara; indien uw tong zegt dat ge niet van mij houdt dan zou­den uw oogen het tege­no­ver­ges­telde bewi­j­zen. »

Hij kwam opnieuw op haar toe met een tij­ger-ach­ti­gen sprong en drukte haar in zijn armen.

« Ik bemin u! » zegde hij vurig. « Wat betee-kenen voor ons de ras­sen, Bar­bara! Nooit zal ik u opge­ven! Nooit! »

« Laat me gaan, » smeekte zij. <« Ik kan u éch­ter niet huwen. Had ge mij van eers­taf de waa­rheid gezegd, dit zou nooit gebeurd zijn. »

Hij liet haar los en aan­zag haar met een zon­der­lin­gen glans in zijn oogen.

« Dit kunt ge niet mee­nen, Bar­bara » sprak hij. Voor alle ant­woord' legde zij den ring op de tafel.

Gij moet trach­ten mij nooit meer weer te \ n »zegde zij. « Moest ge dit wel doen, mijn vader, kolo­nel Bar­bier, zou u doo­den. »

Bij het hoo­ren van dien naam kreeg het gelaat van Pierre een hooge kleur.

« Kolo­nel Bar­bier! » mom­pelde hij.

Hij wan­kelde en greep naar den rand van de tafel om niet te val­len.

Bar­bara merkte dit ech­ter niet op. Zij had haar gelaat met de han­den bedekt en. weende. Plots ver­liet zij het ver­trek van den. man welke zij bemind had.

Bemind had!

Wan­neer zij op de straat was v vroeg zij zich ang­stig af of zij hem wel ver­ge­ten kon. En wan­neer, den vol­gen­den mor­gend, de zon door de vens­ters keek, stond het beeld van Pierre Lamont haar nog steeds voor den geest.

Zij herin­nerde zijn woor­den wan­neer zij haar liefde voor hem bekend had.

« Het lot bracht ons bij elkaar, Bar­bara; niets op aarde zal ons kun­nen schei­den. »

Zij wist dat zij hem nooit zou kun­nen huwen; zij zonk nevens haar bed op de knieën en bad God hem te doep ver­ge­ten.

Zes maan­den waren er voor­bij gegaan, sinds Bar­bara aan haar liefde ver­zaakt had. Men zou kun­nen den­ken dat zij nu Pierre ver­ge­ten had.

Een maand was zij ziek geweest, gevaar­lijk ziek:

, doch, haar krach­tig ges­tel bracht de gezond­heid weer.

Mevrouw Lan­gham had haar terug naar Ame­rika willen voe­ren, maar juist op het oogen­blik van ver­trek­ken kwam er bericht van kolo­nel Bar­bier. Hij kwam terug van een groote expe­di­tie in de woes­tijn, had nu het bevel geno­men over het fort Ammeh en ver­langde zijn doch­ter te N zien. .

Kapi­te'n Duval was aan­ge­duid om haar naar het fort te gelei­den, het­welk een week rei­zen was, van Algiers door de woes­tijn.

Alleen de groote liefde voor haar vader hield Bar­bara in Afrika. Zij ver­langde uit het Oos­ten weg te gaan. en het ver­le­den te ver­ge­ten.

Voor Duval bood z ch een kans om te kun­nen hopen. Hij had, sinds dien dag hij haar het geheim van Pier­re’s ras open­baarde, geen woord van liefde tot Bar­bara ges­pro­ken. Doch de laatste weken was zij tege­no­ver hem vrien­de­lij­ker gewor­den, waar­door de sol­daat een geluk­ki­ger leven, ging droo­men, het­geen zij alleen hem geven kon.

De reis door de woes­tijn ging zon­der eenige stoor­nis voor­bij,, behalve dat mevrouw Lan­gham last van de hitte had en zij na twee dagen moest terug keeien.

Kolo­nel Bar­bier reed hen tege­moet en het zicht van haar vader, na zoo’n lange afwe­zi­gheid,, deed bij Bar­bara voor hem al haar liefde opwel­len.

Zij dacht eenige dagen bij haar vader te bli­j­ven, doch, zij was getrof­fen door zijn een­zaaml;id en bes­loot daa­rop voor goed hem gezel­schap te nou den. Er werd bericht aan mevrouw Lan­gham gezon­den om een kara­vaan te stu­ren om haar be-*, noo­digd­he­den te bren­gen.

Bar­ba­ra’s moe­der was ges­tor­ven kort na dege-boorte van haar kind; zij dacht dit alles na en bes­loot haar vader de liefde te betoo­nen welke hij zoo lang gemist had, daar­door dacht zij tevens haar eigen ver­lo­ren liefde beter te ver­ge­ten.

Zeke­ren dag, na een rit met kapi­tein Duval in de woes­tijn, vond zij haar vader in gezel­schap van eenige offi­cie­ren met wie hij zich aan­ge­naam bezig hield.

« Uw vader ver­telt ons daar van uw nauwe ver­bin­ding met Ammeh », zegde eén kapi­tein Deve-roux, « gij had moe­ten sol­daat geweest zijn, me-uffer Bar­bara, want wan­neer gij gebo­ren werd, waart gij tegen­woor­dig bij den aan­val der Ara-, ben aan dit fort. »

« Floe kan ik sol­daat zijn, kapi­téin, daar ik een meisje ben », lachte zij.

« Ik bedoel dat gij jon­gen gebo­ren had moe­ten zijn. »

Bar­bara maakte een bui­ging voor den offi­cier e:n. zegde:

«Ik veron­ders­tel dat vader die ges­chie­de­nis zal ver­teld heb­ben aan­gaande de zoon van den Sul­tan, welke bij dien aan­val stierf, zwe­rende dat hij mij als sla­vin zou ver­koo­pen. »

« Zeker deed hij dat », zegde een andere offi­cier. « Poch, maak u daar niet onge­rust over. De macht van die woes­ti­jn­die­ren is gebro­ken met de dood van den ouden Sul­tan... En wat die andere, zoon betreft, die brengt zeker zijn dagen door als een kost­gan­ger van het Fransch gou­ver­ne­ment. »

« Maar, wat gewerd er van den jon­gen Sul­tan? » vroeg een der gas­ten.

«Nie­mand weet d'it», ant­woordde kolo­nel Ba;-bier._ « Kort na zijn gevan­gen­ne­ming onts­napte hij uit het fort en nooit heeft men van hem nog-rets gehoord. »

Een erns­tige plooi kwam over het gelaat van den kom­man­dant wan­neer hij die woor­den sprak.

(Wordt voort­ge­zet.)

le FILM-REVUE

nieuws der FH natio­nal Pic­tures

Corinne Grif­fith zal zich zelve dit­maal over­tref­fen met de film « Déclas­sée », dewelke op dit oogen­blik gedraaid wordt, en waar­van het sce­na­rio gemaakt is uit het thea­ters­tuk waar­mede Ethel Bar­ry­more een enorm succes* behaalde.

De too­nee­len van het huwe­lijk in de kerk, deze var» de bin­nen­zich­ten in een rijk Engelsch huis en weer andere in een der prach­tig­ste hotels in New-York, zijn echte mees­ter­wer­ken van com­po­si­tie. Miss Grif­fith zal ver­schil­lende kost­bare toi­let­ten dra­gen, waar­voor zij spe­ciaal

Ieen réis naar New-York maakte. Daa­rin .zul­len mede wer­ken Lloyd Hughes, wel-'ke met First Natio­nal, waar­voor de film jas, een kon­trakt tee­kende op lan­gen ter-fmijn; Rock­liffe Fel­lows, Clive Brooks, Eddie Burns en Louise Fazenda.

; Edwin Carewe heeft zijn gezel­schap jne­de­ge­no­men naar Mon­te­rey, waar hij zee­too­nee­len gaat opne­men voor « My Son » (Mijn Zoon). De han­de­ling heeft plaats in een Por­tu­geesch vis­schers­dorp van New-England en ein­digt te New-York. In de hoof­drol­len vin­den wij Na-zimova, Ian Keith, Jack Pick­ford en Charles Mur­ray.

Heb­bende « I Want my Man » (Ik wil mijn Man) geëin­digd, zoo gaat Doris Kenyon de hoof­drol spe­len in « The Half-Way Girl» (De Bes­lui­te­looze). Deze film gaat opge­no­men wor­den in de First Natio­nal Stu­dios van New-York, onder lei­ding van Earl Hud­son.

First Natio­nal laat zes artis­ten van Hol­ly­wood naar New-York komen om in twee nieuwe fil­men belan­grijke rol­len te ver­vul­len. De ster­ren van het Wes­ten komen schit­te­ren in het Oos­ten. Deze zijn Doro­thy Mac­kaill, Viola Dana, Gla­dys Bro­ck­well, Hobart Bos­worth, Myrtle Sted­man en Lew Cody. In de eene film « Chi­ckie » (Kui­kentje), speelt Doro­thy Mac­kaill de titel­rol en in de andere «The Neces­sary Evil» (Het noo­dige Kwaad) zijn het Viola Dana en Ben Lyon welke de hoof­drol­len in han­den heb­ben.

Phil Rosen, welke « Abra­ham Lin­coln » in elkaar zette, is gelast met de ver­we­zen­lij­king van « Hail and Fare­well » (Bon­jour en Adieu), de vol­gende film welke Bar­bara Le Marr voor First Natio­naal gaat draaien. Conway Tearle is aan­ge­wor­ven om haar ter zijde te staan; de too­nee­len zul­len opge­no­meiJ wor­den te Fort Lee onder de hooge lei­ding van Arthur H. Sawyer. Het sce­na­rio is getrok­ken uit het stuk van William Hurl­burt.

Na eenige ver­lof­da­gen te New-York door­ge­bracht te heb­ben, alsook door op zoek gegaan te zijn naar cine­ma­to­gra­fische onder­wer­pen, is Frank Lloyd, welke met First Natio­nal een nieuw kon­trakt heeft om vier fil­men voort te bren­gen, te Hol­ly­wood terug aan­ge­ko­men. De eerste zal dezelfde titel dra­gen van de popu­laire roman « The Winds of Chance » (De Kans keert). J. G. Hawks heeft het sce­na­rio gemaakt. Het han­delt over de avon­tu­ren van de eerste goud­zoe­kers in Klon­dyke.

Marion Fair­fax is van New- Y ork naar Hol­ly­wood ver­trok­ken om zich te vei staan met Sam Rork, aan­gaande de riiem we pro­duc­tie « The Tal­kers » (De Spre­kers), waar­van zij de schri­jf­ster is. Men voor­ziet een eerste klas rol­ver­dee­ling, met aan het hoofd Anna Q. Nils­son en Lewis Stone, Tully Mar­shall, Wal­ter Mac Grail en Harold Gold­win, Alfred E. Green is de regis­seur.

Alma Rubens welke het afge­loo­pen sei­zoen de vedette was in ver­schil­lende suc­ces­fil­men, is geën­ga­geerd om «Paula» te ver­tol­ken in « Fashions for Men •> (Mode voor de Man­nen), het stuk van Franz Mol­nar, op het doek te bren­gen door John M. Stahl. De rol­len zijn in han­den van Lewis Stone, Percy Mar-mont, Ray­mond Grif­fith, Eileen Percy en William V. Móng. Louis D. Mayer heeft First Natio­nal gelast deze pro­duc­tie op de markt te bren­gen.

Drulck. « Excel­sior » (n. v.), Somersstr, 22, Antw.