FILM-REVUE

mi Too­neel ln de Cinema oezien

I LJ I ET is van den schouw­burg in het! Ipl I stu­dio opge­richt, dat wij u hier spre­ken. Met een blik ach­ter­waarts te wer­pen op de voort­brengst aller lan­den, is het een echte ges­chie­de­nis van het too­neel die zich voor onze oogen ontrolt, zóó dik­wi­jls heeft de cinema zijn sce­na­rio’s in artis­ten- of too­neels­pe­lers-mid­dens geplaatst, zóó dik­wi­jls heb­ben de too­neel­ver­tol­kers een voor­name plaats tus­schen de hoofd­per­son­nages van zijn fil­men bek­leed...

Het too­neel, men weet het, klimt tot in de verste oud­heid terug... De cinema, nog maar even der­tig jaar oud zijnde, heeft reeds de gele­gen­heid gehad ons zijn naaste bloed­ver­want onder de meest­ver­schil-lende aan­blik­ken tij­dens zijn tal­rijke evo­lu­ties te too­nen...'

Guaz­zoni heeft eens in « Mar­cus Anto­nius en Cleo­pa­tra » het anti­eke too­neel getoond waa­rin de dans­kunst als mees­teres heer­schte. « Quo Vadis?... », « De laatste Dagen van Pom­peï », « Spar­ta­cus » en zoo­véél andere fil­men nog, brach­ten ons de arena terug in beeld... waa­rin de toes­chou­wers zich bij dui­zen­den op elkaar drin­gend, na het « panem » gekre­gen te heb­ben, van de « cir­cences », waar­door zij de ramps­poe­dig­ste onhei­len ver­ga­ten, kwa­men genie­ten.

Een mooie muur­schil­de­ring was het in beeld bren­gen van « Onver­draag­zaam­heid », door D. W. Grif­fith. Men was er nog ver af van de pracht en weelde van Baby­lo­nië tot aan de schouws­pe­len zoo-âls wij ze ten hùidi­gen dage vers­taan... Deze heb­ben mis­schien ont­zag­ge­lijk veel aan ver­be­te­rin­gen van allen aard gewon­nen, maar wat heb­ben zij niet aan typische eige­naar­di­gheid ver­lo­ren!

Na het ver­val, ver­deelt het Romeinsche kei­zer­rijk zich in twee dee­len en zie­daar ons met « Theo­dora » ver­trouwd met de schouws­pe­len van het Oos­tersche Romeinsche Kei­zer­rijk... Bazyn­tium... haar are­nas... de ein­de­looze twis­ten harer inwo­ners. lief­heb­bers van koer­sen en aan­trek­ke­lij­khe­den, ono­phou­dend ’t zij op ce >( blau­wen », ’t zij op de « groe­nen » wed- » dende...

Het Chris­ten­dom moest aan de arena.

waa­rin de eerste geloo­vi­gen waren geval­len, een doo­de­lij­ken slag toe­bren­gen....

Door hun pracht en uiter­lijk ver­toon haal­den de god­sdienst­plech­ti­ghe­den het op de bloed­dors­tige of ath­le­tische vers­trooiin­gen van het cir­kus Sti­laan wis­ten de Mys­te­riën zich op te drin­gen, en hoe­veel zagen wij er ten onzent op de Jaar­mark­ten tij­dens de Mid­de­leeu­wen gebo­ren! « Het Mira­kel der Wol­ven » geeft ons een zeer juist gedacht wat die naïve voors­tel­lin­gen van het Para­dijs en der Hel waren

Rond dit­zelfde tijd­stip door­lie­pen min­ne­zan­gers en pot­sen­ma­kers de wegen van Europa, van kas­teel tot slot gaande, alwaar zij de avond­ston­den der edel­lie­den en hun lij­fei­ge­nen, zoo dik­wi­jls van vers­trooiing beroofd, gin­gen opvroo­lij­ken. («De Legende van Prinses Bianca», «Het Mira­kel der Roos », « Het Uur van den Droom»)... Bohe­mers en goo­che­laars hiel­den in de groote ste­den halt en voer­den hun oefe­nin­gen in open lucht uit. ten aan­schouwe der opge­vroo­lijkte straats­len-teraars (Notre-Dame de Paris).

Daarna komt de groote eeuw die in Fran­krijk zoo­veel groote let­ter­kun­dige genieën gaat zien ont­lui­ken. Zie­hier het tijd­perk der « Pre­cieu­sen », waa­rin het hotel van Bour­gogne stuk­ken ziet opvoe­ren die niet allen van een bui­ten­ge­woon talent getui­gen (too­nee­len van Mont­fleu-ry in « Cyrano de Ber­ge­rac »)...

Ein­de­lijk kwam Molière... Léonce Per­ret heeft ons, voor den oor­log, in een rede­lijk korte film, het leven van dien groo-ten too­neels­pe­ler terug in beeld gebracht ... de beroemde tijd­pe­riodes van zijn bes­taan... zijn smart­volle dood­strijd tij­dens de opvoe­ring van de « Inge­beelde Zieke ».

Onder Lode­wijk XIV was het beroep van too­neels­pe­ler alles behalve aan­trek­ke­lijk! Door de Kerk in den ban ges­la­gen, hun ver­too­nin­gen meer­maals op konink­lijk bevel ver­bo­den ziende, door­lie­pen zij Fran­krijk in alle rich­tin­gen, en, indien men oor­deelt naar « Kapi­tein Fri-casse » vier­den hun magen niet iede­ren dag een ziel­mis.

Het schit­te­rende tijd­perk der acht­tiende eeuw ziet die fees­ten gebo­ren waa­rop'

FILM-REVUE

de galan­te­rie het meer­maals op het too­neel haalde... Vroe­ger zagen wij er eenige tafe­ree­len van met « Adrienne Lecou-vreur » gedraaid met Sarah Bern­hardt. « Man­drin », « Sca­ra­mouche », « David

Gar­rick », « Mon­sieur Beau­caire » geven ons een trouw over­zicht van het too­neelle-ven uit dit tijd­perk waa­rin de mooie toes­chouws­ters in schoon­heid en roem met de beroemd­ste too­neels­pe­lers mede­don­gen...

De omwen­te­ling zag dit genre verd­wi­j­nen, alhoe­wel het nog lan­gen tijd bui­ten Fran­krijk’s gren­zen bleef bes­taan (La Tosca), maar kwam er nadien weer bove­nop met de pracht­volle weelde van het kei­zer­lijk regiem... De Come­die Fran­çaise en de groote onders­teunde schouw­het gezel­schap der too­neel­be­roemd­he­den.

Het too­neel, zooals het ten hui­di­gen dage. bes­taat, is ons op het doek zoo dik­wi­jls weer­ge­ge­ven dat het ónmo­ge­lijk zou zijn al de fil­men op te som­men die als voor­wend­sel tot in beeld bren­gen heb­ben moe­ten dienen. Voo­ral zijn de Fransche fil­men hie­rin bij­zon­der gekend. Tus­schen de macht­treurs­pe­len stip­pen wij aan: « Gui­gnol » van Mau­rice Mae­ter­linck* ontroe­rende roman eener groote too­neel-speel­stet en van een arm marion­net­ten-toon­der, « De Man die zijn Ziel aan den Dui­vel ver­kocht », van Pierre Caron, die de toes­chou­wers van een res­tau­rant « à la mode » naar het Opera over­brengt, alwaar de held der ges­chie­de­nis de zaal voor hem alléén had afge­huurd! « De

bur­gen waren dik­wi­jls op reis op de banen van Europa. Een humo­ris­tische trek van hun weder­waar­di­ghe­den werd in beeld gebracht in een Duitsche film « Vrou­wen­gril », ver­ma­ke­lijk avon­tuur van het opera-gezel­schap aan het hof van Koning Jozef.

Zie­hier nog de roman­tische pc» ic.​de, tijd­perk van Vic­tor Hugo en van Lamar­tine, maar tevens ook tijd­perk van die groote too­neels­pe­lers die de mam van « Kean » en « Debu­ran » dra­gen... Het too­neel­le­ven zege­viert te Wee­nen, zoo­wel als te Parijs en Lon­den (Baruch), en de groo­ther­to­gin­nen vers­ma­den gee­nen­deels

slechte Jon­gen»,waa­rin men den betreur­den de Max de rol van Nero op de (gefi­gu­reerde) scene der Come­die Fran­çaise zag ver­tol­ken. In « Pari­sette », mimeerde San­dra Milo­wa­noff met veel raient « De Dood der Zwaan », van Saint-Saëns. In « Het Rant­soen van het Geluk » van Léonce Per­ret, met Suzanne Gran­dais, woon­den we een ver­too­ning van « Car­men» in het Opera-Comique bij. De hel­din van « Stor­men » van Robert Bou­drioz

was een beroemde diva_

De meeste Pari­j­zer schouw­bur­gen en music-halls heb­ben als kader aan de uit­voe­ring van tal­rijke fil­men gediend. On-

FILM-REVUE

der andere: « De Onmen­sche­lijke », van Mar­cel L Her­bier (Comé­die des Champs-Ely­sées): « De Gek­wetste Dan­seres » (Mou­lin Rouge); «Pul­ci­nella» (Folies-Ber­gère); « Fau­bourg Mont­martre » (Le Palace); « Paris » (Casino de Paris), enz., ter­wijl de kroch­ten en kroe­gen ons met veel rea­lisme door Mar­cel L’Her­bier wer­den weer­ge­ge­ven (« L’Homme du Large») en door Gas­ton Roudes (Alter­ner le Cynique)... Tevens noe­men we nog het kleine café-chan­tant uit de pro­vin­cie door h escourt in « Les Grands » in beeld gebracht, een zeer beleefd en leven­dige too-neel!

Zeer goed zijn ook de dan­se­res­sen en de futi­ris­tische bar uit « Het Spook van den Mou­lin Rouge »waa­rin René Clair ons;n een ver­blin­dende fan­ta­zij ultra-moderne schouws­pe­len toont.

House van New-York, tot de luxe-res­tau-rants van Broad­way en de Zieg­feld-Fol­lies dje ginds zijn wat te Parijs de Folies-Ber­gère zijn...

Op goed val­len uit stip­pen we aan: « De ' Oude Too­neels­pe­ler », «De Stem der Vel­den», « Als het Doek geval­len is », « Ach­ter de Scher­men », « Zijn eerste Liefde »,

« Zaza », « Madame Pea­cock », met Na-zimova; « Liliane », « Het Kan­ten Mas­ker », « In den Pann », « Fas­ci­na­tion », en gansch die reeks, die ons Mae Mur­ray in haar, dans­num­mers deed waar­dee­ren:

« De Lich­ten van Broad­way », « Betoove-ring » enz., zon­der het kos­te­lijke « Char­lie in den Music-hall » te ver­ge­ten, waa­rin Cha­plin ons een zoo ver­ma­ke­lijke satire maakte op het publiek en de ver­tol­kers.

Men herin­nert zich ook « Car­na­val » nog, Engelsche film, met Ivor Novelli,

Al onze lezers ken­nen de gewone fac­tuur van een groot aan­tal Ame­ri­kaansche fil­men . het jonge meisje uit de pro­vin­cie of van den bui­ten dat een « gou­den stem » bezit, of een talent waar­bij zij Sarah Bern­hardt of de Duse in de scha­duw stelt... Ein­de­lijk in de hoofd­stad aan­ge­land, wordt zij een groote diva, en kent, de tij­de­lijke roem, maar hoe smar­te­lijk is de keer­zi­jde der meda­lie niet en tot welk betreu­rens­waar­dig slot zou men niet aan­lan­den indien de moe­dige jeune pre­mier niet op t guns­tige oogen­blik te voor­schijn kwam.

Deze ontel­bare reeks fil­men, gebouwd op het hier­bo­ven aan­ge­haald sce­na­rio doet ons de Ame­ri­kaansche schouw­bur­gen ken­nen, vanaf het Métro­po­li­tain Opera

waa­rin een ver­too­ning van .« Othello » op zeer dra­ma­tische wijze was weer­ge­ge­ven.

In « Ame d'Ar­tiste » van Ger­maine Du-lac, zul­len wij de lie­den en het too­neel-mid­den weer­zien, en in « Het Spook van het Opera », belooft men ons het naboot­sen van het Pari­j­zer opera in Ame­rika.

Van al de hoo­ger aan­ge­haalde fil­men, zijn het de vol­gende die het karak­ter van den too­neels­pe­ler het meest in het daglicht stel­den: « Baruch »,

« David Gar­rick » is de ges­chie­de­nis van een groot Engelsch too­neels­pe­ler die op een jong meisje uit den hoo­ge­ren stand smoor­lijk is ver­liefd. Om haar te ont­goo­che­len, aar­zelt de kuns­te­naar niet een

FILM­RE­VUE

dron­kaard na te boot­sen... Men kent het thema van « Kean », op zóó mees­ter­lijke wijze weer­ge­ge­ven door Ivan Mos­jou­kine en die een der schoonste ban­den van het vorige jaar was.

« Debu­rau » die in de Veree­nigde Sta­ten komt ver­we­zen­lijkt te wor­den, is getrok­ken uit het stuk van den groo­ten Fran­schen too­neel­schri­j­ver Sacha Gui­try. De ver­tol­kers zijn er allen uits­te­kend in en Monte Bene beli­chaamt er met veel harts­tocht de beroemde geba­rens­pe­ler in, maar waa­rom heb­ben de Ame­ri­ka­nen het noo­dig gevon­den dit stuk in een heden-daagsch kader te doen spe­len!... Het in beeld bren­gen van het Théâtre des Funam­bules, waa­rin Debu­rau beroemd werd, ver­liest al zijn waarde door het feit dat men hier­voor veel te veel ele­men­ten in « modern-style » bezigde...

Zooals men kan zien, is het too­neel op

het doek goed ver­te­gen­woor­digd geweest. Het cir­kus, waa­ro­ver we reeds een paar woor­den rep­ten, stond steeds in de gunst der ins­ce­neer­ders. (De Ster van het Cir­kus, De Koning van het Cir­kus, Hij die klap­pen kri­jigt, enz.). Voor­wat de cinema betreft, die is van zijn kant, in de... cinema (( gedraaid » gewor­den, en dit dag­tee-kent niet van gis­ter. Sinds (( Tra­gische Miss­lag » van Louis Feuillade, met René Navarre en Suzanne Gran­dais, tot aan « Dorp­shaan », sinds « Riga­din op den Bal­kan » tot aan « La Belle Niver­naise » en « Sher­lock Junior, detek­tief », is hij in de fil­men ver­se­he­nen, weer­ge­vende zijn dra­mas, of paro­dies zij­ner treurs­pe­len, van zijn artis­ten, van zijn publiek, mét dezelfde wel­willend­heid en dezelfde han­di­gheid die de ver­we­zen­lij­king der too­neel, cir­kus- of music-hall-too­nee­len had. geleid. NEMO.

Cine­ma­nieuwsfes

Zeke­ren dag gin­gen de ton­gen van vrou­we­lijke extra’s in een stu­dio. «Zeg eens», vroeg er een aan ander, « waa­rom zou de lei­ding­man de zus­ter van zijn vroe­gere vrouw gehuwd heb­ben? » « Waar­schi nlijk om geen ruzie te heb­ben met een tweede schoon­moe­der » ant­woordde deze.

UNI­VER­SAL heeft den beken­den Rüdolph Schild­kraut aan­ge­wor­ven; hij zal de hoof­drol spe­len in de nieuwe film « His People ».

LEA­TRICE JOY is niet tevre­den over haar bes­tuur­ders omdat deze haar niet willen laten fo-togra­fee­ren met haar baby. Deze zeg­gen: eens dat7 de jonge cine­ma­lief­heb­bers hun star zien als wer­ke­lijke moe­der, dan is hun illu­sie verd­we­nen en zal Lea­trice Jóy niet. meer zoo­veel succes beha­len.

NEIL HAMIL­TON, in het laatste spek­ta­kel van D; W. Grif­fith «Love and Sacri­fice», een bui­ten­ge­woon succes behaald heb­bende, is dooi- Para­mount een schit­te­rende kon­trakt aan­ge­bo­den het­geen deze artist aan­ge­no­men heeft.

FILM-REVUE

Vrije Tri­buun

Onder deze rubriek mag eenie­der, onder dek­naam, zijn opi­nie, de kine-ma aan­be­lan­gend, uit­druk­ken. De inzen­ders moe­ten noch­tans hun naam en adres doen ken­nen op ons bureel en blÿven verant­woor­de­lijk voor het inge­zon­dene. De hoof­dre­dak­tie behoudt zich ech­ter het recht van opname of wei­ge­ring voor.

EEN ZOENTJE BIJ...

Van « Betty-Mizette ».

...​Toe lach niet, k meen het heusch hoor!... Zeg, vin­den jul­lie, lieve lezers (res­sen) ’t nou niet ver­ve­lend?... Hier van gene, mag men, z.g.z. uit­la­ting uwer liefde geven, door een lip­pen­ve­reeni-ging, van een andere niet, omdat deze vindt dat de omhel­zing niet past in een cine­ma­zaal? Wie heeft gelijk?...

Een zoen?... Wat is d’oor­zaak van het opdui­ken van ’t onrus­tig gevoel dat Liefde heet?... Werkt niet alles te saam tot uwe ver­ge­tel­heid?... De ziels­be­roe­rende muziek, de don­kerte, de stilte?...

En ver­ge­tend de stoor­nis die men z’n ach­ter-zit­tende buren veroor­zaakt, zoent men, een keer, meer­dere vol­gen...

Ver­geef me, doch...

Een « heertje alleen » zal ’t plot­se­ling benauwd kri­j­gen en M. De Vos (Tilb. Roll.) gelijk geven. (Zie n° 21.)

Een jong dametje, zal oogen­schi­jn­lijk, zich eens omkee­ren en « hem » trach­ten te ont­dek­ken, en zij zal mee­nen «Fiat Amore » (A. V. I.) (Zie n° 22.)

Een moe­der, bij ’t zien van een kus­send paartje, zal inwen­dig, beangst, den­ken: « Doet mijn doch­ter dat ook, wen zij alleen naar de cinema gaat? » (Alleen, zon­der hare ouders)... natuur­lijk.

Een vader, ’k bedoel dien noch « te » ges­treng, noch « te » zwak is.

Hij zal onver­schil­lig de min­nen­den, eventjes opne­men, zijn vroe­ger daden her­den­ken, en glim­la­chend de licht­beel­den op ’t witte doek vol­gen...

’k Kan mis zijn, want alhoe­wel bij m'n 22, onts­napt u toch nog steeds iets, of beter, « veel ».

Laat ons er onze eigen mee­ning op na hou­den.. Ziet men zoe­nen, denk er ’t uwe van, doch weest niet afguns­tig of kort­zich­tig in uwe beoor-deeiing. Ver­geet niet, dat ook « gij » zoudt ver­val­len tot... een zoen, in ’t bij­zijn van « hem » of « haar » wan­neer de gele­gen­heid zich aan­bood.

Betty Mizette.

NOG HET ZOE­NEN IN DE CINEMA.

Als een trouwe bezoe­ker van de cinema is het me een groot genoe­gen tevens de Film-Revue te lezen waa­rin ik met genoe­gen bestätige! heb dat de pen­net­wist over 1° Rudi Valen­tino, 2° over de kin­de­ren in de cinema en 3° 'over het roo­ken in de cinema, tot het ver­le­den behoo­ren. Doch nau­we­lijks zijn de debat­ten over het roo­ken in de cinema geëin­digd of daar begint reeds een andere twist en wel over... het zoe­nen in de cinema. De heer Have­laar (en Had-je-me-Maar beves­tigt dit) zou een berichtje gele­zen heb­ben alzou het te Buda­pest ver­bo­den zijn te zoe­nen in de cinema.

Ik ook blijf bij het gedacht van den heer De Vos, dat nie­mand ter wereld het zoe­nen in de cinema kan ver­bie­den. Ik ben er niet voor of tegen, doch laat nu deze pen­net­wist ach­ter­we­gen want ik zie veel lie­ver dat ieder op zijn beurt de goede hoe­da­ni­ghe­den uit­drukt van zijne lie­ve­lin­gen op het witte doek, want ik houdt er ook een lie­ve­ling op na en wel in de per­soon van Pearl White waar tot heden toe geen enkel tri­buun een pen­ne­trek heeft over gedaan.

Allo tri­bun­nis­ten, wie zijn de uwe, en... we zijn weer op weg

Turn—hout.

KLACH­TEN.

De zaal­bes­tuur­der exploi­teert soms op een effe­naf onver­dra­ge­lijke manier het geduld van zijn ged­weëe klien­ten. Zon­dag avond ben ik blij-gemoed af ges­tapt. Het pro­gramma beloofde iets te betee­ke­nen te heb­ben.

Als iede­reen schuif ik gedul­dig aan. ’t Gaat goed, ’k sta bijna aan het win­ket en ik ben al vol ver­wach­ting. Doch plots komt een dame door de wach­tende per­so­nen gedron­gen en staat zeker wel bijna vijf minu­ten lang met de juf­frouw aan de kas te twis­ten. Goeie God! Welk een geluk­kig toe­val dat het nog niet mijne beurt was, zoo­niet hadde ik heel den avond mogen recht staan of ergens in een hoekje op een stoel zit­ten voor het pri­jsje van 5 fr.. De direc­tie van bedoel­den kine-ma had name­lijk niets beters gevon­den om het publiek om den tuin te lei­den. Ter­wijl alles reeds vol­zet was, gaf men maar lus­tig nog een voor­raad kaar­ten te koop. Een aar­dige manier voor­waar om publiek te lok­ken!

Maar die hee­ren rede­nee­ren zoo: men wil hier zijn, al was het maar omdat de zetels U zoo aan-lok­kend uit­noo­di­gen tot een dutje, ofwel om den avond te sli­j­ten.

Zoo gaat het ove­ral. Zoo is mij een zaal bekend, waar men U op alle moge­lijke manie­ren wan­de­len zendt zoo U een genum­merd kaartje op voo­rhand wilt beko­men. Die zijn enkel voor de wekeiijksche « habi­tués » die den kashou­der een fooitje in de hand stop­pen. Maar wie zal er zich mede ver­ma­ken, 2 uur?tan een stuk in de « file » te staan om dan nog door­ge­zon­den te wor­den?

Ande­ren hou­den, als ik me zoo mag uit­druk­ken, in de mid­dag­ver­too­ningv een soort «crèche» ofte kin­der­be­waar­school, ofwel lijkt de zaal een plaats van samen­komst voor paart es; om de eeni-ge reden dat een def­tig mensch er zich alles behalve op zijn gemak bevindt.

Dan kun­nen we nog noe­men dat er som­mige volks­ci­ne­ma’s zijn, waar het uit oor­zaak van een onbe­kend voor­val, niet uit te hou­den is van den stank tij­dens de voors­tel­ling. Er zijn dan nog andere waar het ofwel te koud is, ofwel heer­scht er in den zomer een stik­kende warmte.

Zoo loop ik soms heel de stad op en af om én een dege­lijk pro­gramma, én een dege­lijk zaal te vin­den, want ik beti­tel het als gek, steeds naar dezelfde kine­ma’s te gaan, schoon pro­gramma of niet schoon, omdat men het er gewoon is.

Ik ga daar waar ik denk mijn zin te zul­len vin­den, maar die zijn raar als witte raven!

Aigrette.

BOEK EN FILM

Vol­gens mijn wei­nig com­pe­tente mee­ning heeft de cine­ma­to­gra­phische nij­ve­rheid een bree­den sprong gemaakt op het ter­rein der mas­sale gedach­ten- en zede­no­ver­bren­ging, bree­der dan dien ver­we­zen­lijkt door het boek. Inder­daad, de leer­zaam­heid van boek en film, zoo is mijn gedacht, wordt door het eerste in hoo­gere mate bereikt dan door den twee­den. Ver­ge­lij­ken we!

FILM-REVUE

De Film: het tril­beeld repro­du­ceert, met behulp van bek­wame artis­ten, gerou­ti­neerde, artifi-cieele sen­ti­men­ta­li­teit­wer­kers, de dui­zend en een gevoe­lens of halve gevoe­lens, die ’s men­schen zede­lij­kheid bewoe­len of roe­ren. In de rolprent ziet men de harts­toch­ten, men leest ze in hou­ding en oog, men voelt de stof, men kan de ziel, zon­der veel krach­tins­pan­ning, inwer­ken in die hon­der­den ziels­ver­wik­ke­lin­gen die zich ono­phou­dend voor­doen. Men hoeft slechts het oog van den geest op gemak­ke­lijke wijze aan ’t gezicht te kop­pe­len, om de voor­ge­brachte toes­tan­den, karak­ters, tafe­ree­len te vat­ten. De minst ont­wik­kelde, de onge­let­terde zelfs, is ont­van­ke­lijk voor de ci-nekunst. In een film ligt niet de gedachte van den enke­ling, hij behoudt de karak­ter­trek­ken van velen, van allen die er in arbei­den, van per­so­nen die hun indi­vi­dua­li­teit op het altaar der kunst offer­den om de per­soon­lij­kheid van de te ver­tol­ken rol uit te beel­den. De mensch leeft er zicht­baar in, open­baart zich naar het gri­jp­bare leven, beweegt zich op het ter­rein der hoog­st­waar­schi­jn­lijke, der daad­wer­kelïjke ima­gi­na­tie. De typee­ring van de ons­tof bereikt, in den film, bijna de vol­maak­theid; de lach, het wee­nen, de haat, de liefde zijn en bli­j­ven geen omkranste woor­den, doch zijn per­soon­lij­khe­den, zijn mate­ria­li­sa­tie. In •een woord: de film is, in de meeste geval­len, een uni­ver­seele gedachte- en karak­ter­ver­tol­king.

Het Boek.: in de schrif­te­lijke gedach­ten­weer­gave van een schri­j­ver vindt de lezer gewoon­lijk reden tot felle gepein­ze­nins­pan­ning. Hij moet, o.z.t.z., de karak­ters trek na trek moei­zaam ops­lur­pen, en gelei­de­lijk met een voor­val, een intrigue, een ver­wik­ke­ling ver­wer­ken. Ander­zi­jds ligt in een boek, boe ency­clo­pe­disch van strek­king het ook weze, ïn de vaakste geval­len de per­soon­lij­kheid zelf van den schri­j­ver. Een boek, vol­gens mij, staat nooit klaar genoeg in den geest vast, om toe te laten er alle onder­deelt es, alle karak­ters van naar eigen «ik» te kne­den. Ik beweer niet dat alle of vele boe­ken van klaa­rheid ont­daan zijn. Neen! Het hangt van het gehalte van den schri­j­ver, van den inhoud, van den stijl af. Maar nooit, ik zeg «nooit», is het mach­tig genoeg om een tril­beeld, het leven zelf dus, weer te geven. Ten andere, een boek is de opi­nie of de inbeel­ding van één, de vrucht van het gelet­terde indi­vidu, van een kij­ker die ’t geziene naar eigen pein­zen ver­werkt.

Van een film zal men nooit zeg­gen: « Zulk per­soon (zede­lij­kheid) bes­taat niet ». Men zou het trou­wens niet kun­nen, want de «star» die speelt, is en schi­jnt niet.

Een roman­le­zer, daa­ren­te­gen, twi­j­felt vaak aan de soms opge­dreyen per­so­na­li­tei­ten.

Hij bekib­belt ze, hekelt of bleekt af. De even­tua­li­teit van een plotse nuk­kige hou­ding, de moge­lij­kheid van het grillig­ste in een Hlm, i i jmo-nieert in de meeste ge/allen met het scherp-men­sche­lijke, met de « giens » van het wezen, en daa­rom slurpt de kine­be­zoe­ker iedere phaze, elke wen­ding van ’t voor­ge­trilde op. In een bes­chre­ven ges­chie­de­nis is die syn­chro­ni­sa­tie van « mensch en ver­dicht­sel » dik­werf moei­lijk, zoo­niet onmo­ge­lijk. Hij eischt van een rolprent min­der dan van een boek, hij gelooft omdat hij « ziet », omdat hij « leeft met het levende », omdat beel­den spre­ken­der, v.​arer z»jn dan weer­den, hoe mooi, hoe heerli k deze ook mogen wezen.

Een rede­nee­rend schep­sel zal immer het « zicht-of tast­bare » ver­lan­gen. Dien het ’n moie ges­chie­de­nis op, het zal lezen, genie­ten en bek­nib­be­len. Geef het een pracht­band, het zal kij­ken, genie­ten— en ontroe­ren. Natuur­lijk alle uit­zon­de­ring daar-gela­ten!

Ges­chied­kun­dige, natuur­kun­dige en der­ge­lijke volu­men daar­bui­ten gehou­den, en alleen rede­nee­rend van roman­schrift, wint de film het op het boek. Even­wel, en 't is aan te stip­pen, kan een juist en goed­ge­plaatst woord beïnv­loe­den, doch nooit gaat de geboorte van dat gevoel gepaard met bli­j­vend­heid; het wordt uit­ge­wi­scht door aan­ruk­kende zins­ne­den, door andere phra­zen. In een tril­band heeft men, inte­gen­deel, de « gansch-heid » van de too­nee­len, de tota­li­teit van de kunst noo­dig te onthou­den, want volle begrip wordt verei­scht. De wei­nige tijd die ’n film­his­to­rie vraagt is een fak­toor méér in 's fil­men voor­deel. Veel per­so­nen kij­ken tegen n paar hon­derd blad­zi­j­den lek­tuur op, maar wei­nige bes­chik­ken zel­den niet over enkele minu­ten in kine-genot.

Wel­licht zal niet ieder boven­gaande oor­deel bea­men, doch ik meen dat het van alle gegrond­heid niet ont­daan is. Ik, per­soon­lijk, geniet méér van een film dan van een schrift, en noch­tans, ik vind de litt­te­ra­tuur heer­lijk.

Wie praat er met mij over dat punt?

Van ler­sel Antoon.

Mil­ton.Sills în,

*Th& Ma.​k.​in£ oP Q'jv­lalle

Mil­ton Sills bewaakt de stra­ten van New York als Poli­tie­man

In de film « The Making of O’Mal­ley » (De Opvoe­ding van O’Mal­ley) bes­tuurt Sills op het drukste punt van New-York het ver­keer. Doch, wan­neer hij dit deed dan was het onder bes­cher­ming van twee offi­cieele agen­ten, meer nog om het nieuws­gie­rige publiek op afstand te hou­den dan om alle rij­tui­gen de rich­ting te wij­zen. « The Making of O’Mal­ley » wordt bes­tuurd door Lam­bert Hil­le­ver voor First Natio­nal.

TOM MIX EN TONY

TWEE ONSCHEID­BARE VRIEN­DEN

ENKELE BIJ­ZON­DE­RHE­DEN NOPENS DE FOX-BAND “OH YOU TONY!”

FlLMl­lE­VUE

FILM-REVUE

TOM MIX EN TONY

Twee onscheid­bare Vrien­den

Enkele bij­zon­de­rhe­den nopens de Fox-band “Oh, you Tony I”

/iPvEEN heer­lij­ker, leven­di­ger figuur Vil 71 dan Tom Mix, de moderne rid­der zon­der vrees of blaam, waar­van het open en eer­lijk uiter­lijk, het sym­pa­thieke karak­ter-spel onmid­del­lijk den weg von­den tot het heut der massa, « dit groote mee­gaande kind ».

En toch, ook de ver­fi­jnde, de zich-zelf boven het sen­ti­men­ta­lisme verhe­ven voe­lende enke­ling kan niet anders dan opgaan in het spel van Tom Mix. Har­tig en gemoe­de­lijk teekent hij zijn rol­len en onweers­taan­baar voert hij u mede.

in « Oh Tony! », de jong­ste der fil­men, door dè Fox Films op de markt gebracht, ver­vult Tom Mix een mon­dai­nen rol.

Schrik niet lezer, en denk niet dat Mix er salon-acteur-ambi­ties op nahoudt. Neen! zijn mon­daine uit­beel­ding in voor­noem­den band steunt juist op het grap­pige der kon­tras­ten en ono­ver­trof­fen mag wel zijn crea­tie van Tom Mas­ters in den band « Oh Tony », genoemd wor­den.

Door omstan­di­ghe­den (een erfe­nis) komt de farm-bezit­ter Tom in het fashio-nabela Washing­ton. Deze aan alle inv­loe­den bloot­ges­telde een­vou­dige ziel, valt in han­den van een trio oplich­ters, waa­ron­der een zoo­ge­zegde gra­vin, die het niet moei­lijk vedt Tom over te halen tot het uitha­len van een reeks dwaa­she­den, waar­van niet een der minste is, zich mon­dain aan te stel­len... en zijn erf­deel te verk­wis­ten.

De luxe-ziekte heeft hem flink te pak­ken en slechts het waar­lijk voor­name en kos­te­lijke trekt hem aan. Het spreekt van zelf dat, eens op zijn hoeve terug­ge­keerd, de modieuze aank­lee­ding dezer, stof geeft tot moei­lij­khe­den die de beste cere-monie-mees­ter niet zou weten te over­brug­gen, en wij kri­j­gen een gees­tig beeld van dat­gene wat in Tom’s ver­beel­ding als « gesty­leerd » mag door­gaan. Dit too­neel-spel ontaarde in een heusch drama, ware het niet dat Tony, Tom’s paard — nog een goede ken­nis der trouwe ciné-bezoe-kers — er in gelukte, ondanks alle in de weg gelegde hin­der­pa­len, de eerste

plaats te vero­ve­ren tij­dens de wedren­nen.

Einde goed, alles goed! en Tom, thans klaar­ziende in het spel dat de bedrie­gers met hem wil­den Spe­len, kan door de ver­wor­ven prijs de bres in zijn for­tuin stop­pen, het luxe-leven vaar­wel zeg­gen on met een lieve een­vou­dige vrou­we­lijke part­ner het farm-leven aan­gaan.

Zie­hier dus in enkele lij­nen het gege­ven dat, à la Tom Mix ver­tolkt, van een aard is om het meest onver­schil­lige publiek mede te voe­ren.

Bereid­willig stond Tom Mix de titel van dezen band aan zijn part­ner, zijn paard Tony, af. Tony vol­voert er dan ook waar­lijk een bewon­de­rens­waar­di­gen rol in en om een gedacht te vor­men van wat er fei­te­lijk van dit dier geëi­scht werd, zal het vol­staan den­ken wij, met er nadruk op ter leg­gen dat Tom Mix er op stond dat de' wedren-too­nee­len zon­der tru­kages opge­no­men wer­den.

Toen de jockey voors­telde, in geval Tony het eind­doel niet berei­ken zou, zijn paard in te toor­nen, werd Tom Mix als ver­bit­terd en snauwde deze toe:

— Geen tru­kage! Of Tony doet het— of ik ver­vang hem door een ander paard dat het wel doet!

Zooals even­wel het film­beeld aan­toont, weet Tony zijn eer hoog te hou­den en over­wint alle moei­lij­khe­den.

Toen dan oók tij­dens de stu­dio-oroef-afdraaing de onder­schei­dene acteurs hun pres­ta­tie kwa­men beoor­dee­len, had 1 om Mix, Tony mede­ge­bracht.

« Hij was bij het werk, » verk­laarde hij aan de ver­baasde aan­we­zi­gen, « dus is het ook logisch dat hij bij de « eer » aan­we­zig zij! »

Trou­wens niet enkel in koer­sen en uithou­ding­sver­mo­gen is dit paard bewon­de­rens­waar­dig; ook daar, waar spel, posi­tief actee­ren verei­scht wordt, bewi­jst het dier bewon­de­rens­waar­di­gej diens­ten.

Onbes­chri­j­fe­lijk knap is name­lijk het vol­gend too­neel in den film die ons onle­dig houdt.

Tom Mas­ters komt uit Washing­ton weer, opge­popt zooals een moderne dandy. met boo­gen hoed. ges­treepte broek en wan­del­stok met zil­ve­ren kruk. Tony is er over ver­won­derd en weet zulks te verui­ter­lij­ken. Zon­der zich geheel van zijn mees­ter af te wen­den, ver­toont het dier toch een zekere schroom, alsof het zich schaamde in Tom’s plaats. Van som­mige intel­li­gente die­ren, zooals hon­den, enz., wordt wel eens gezegd: « hen ont-

FILM-REVUE

breekt slechts de taal. Van dit won­der­paard van den Fox-acteur kun­nen wij zeg­gen dat hij en zijn mees­ter er een spe­ciale taal op nahou­den, taal, die zij bei­den begri­j­pen. Zoo ver­ze­kert Mix dat hij vri­j­wel alle mede­dee­lin­gen kan doen, boor met de hand of de vin­gers Tony’s nek aan te raken.

Zoo gaf hij tij­dens de wedren­nen aan Tonny drie beve­len, die onmid­del­lijk begre­pen en uit­ge­voerd wer­den en door paar­den­lief­heb­bers gemak­ke­lijk in den film kun­nen waar­ge­no­men wor­den.

Een bij­zon­de­rheid die dezen film ons ins­ge­lijks voor­be­houdt is een juist dupli­ken, hem door een Indiaansch oppe­r­hoofd ges­chon­ken, bevindt zich op het bed, en acht gewe­ren en tallöoze pis­to­len, hem door bewon­de­raars ges­chon­ken, vul­len een ach­ter glas bewaard wapen­rek.

Deze enkele uit­wi­j­din­gen over de wer­ke­lijk ver­diens­te­lijke ges­chie­de­nis en uit­beel­ding die « Oh Tony » daars­telt, kun­nen wij niet beter bes­lui­ten dat met er nadruk op te leg­gen dat zij Tom Mix 52ste cine­ma­to­gra­fische pres­ta­tie is!

Tom Mix, welke bij de Fox Film zijn « star-titei » ver­wierf, slaagt hier­door wel het record op alle star­ren van het witte doek en het zal meer­dere minu­ten naden­kaat van Tom Mix’s slaap­ka­mer te Mix-ville. (Cal.)

Twin­tig paar schoe­nen van hem, van een totale waarde van 800 dol­lar bren­gen bij tot de « aank­lee­ding » van het too­neel, daar­bij een tien­tal kostü­men en tal­looze regen­man­tels.

Ver­mel­den wij nog tus­schen de stof-fee­ring het beroemde lede­ren zadel, 1500 dol­lar waarde heb­bend, bes­la­gen met zil­ve­ren beleg­sels, zadel dat hij in som­mige geval­len gebruikt om met Tony te rij­den; nog een ander zadel bevindt zich tus­schen de « acces­soires », dat­gene name­lijk dat Tom Mix bezigde toen hij streed in den Spaansch-Ame­ri­kaan­schen oor­log in Okla­homa en andere sta­ten. Een Navajo, deken ver­gen een star te vin­den die dit aan­tal1 uit­beel­din­gen gemaakt heeft, wie ook de « pro­du­cer » was.

De reden van dit ver­ba­zing­wek­kend totaal is het feit dat hij « aan den gang » moet bli­j­ven. Hij kan nu een­maal geen dag « ledig » blie­ven. Niets­doen ver­foeit deze star van het wes­ten. De toom­looze ener­gie van dezen man moet zich in daden kun­nen omzet­ten of hij vers­tikke.

Toe­val­lig is deze won­dere nei­ging ins­ge­lijks 7 ony’s eige­naar­di­gheid; zooals zijn mees­ter is hij een vul­kaan van ener­gie, geen ver­moeid­heid ken­nende in de ver­vul­ling hun­ner taak, hoe moei­lij­ker het van hun gevergde blijkt, des te meer hou­den zij ervan. C. H.

FILM-REVUE

Cine­ma­brie­venbtts

XX. — 1 ) Sta­cia Napier­kowska, adres: 35, rue Vic­tor Massé, Paris;

2) Karina Bell, adres: c/o Nor­disk Film Cy, 45, Vim­mel­kaf­tet, Kopen­ha­gen;

3) Allan For­rest, adres: c/o Ath­le­tic Club, Los Angeles (Cal.), U. S. A.;

4) (Bij uit­zon­de­ring) Jeanne Pro­vost, adres: c/o 3, rue de Rocroy, Paris.

BELOOFT ME. — Die par­te­naire van Pearl White was Har­ri­son Ford.

_ CHU-CHIN-CHOW. — 1) Theo­dore Roberts is op 2 Okto­ber 1861 gebo­ren'; Edith Roberts is geene bloed­ver­wante van hem wijl haar ware naam Edith Arm­strong is.

2) Ger­trude Astor is geene «star»; zij is eene « lea­ding-woman » wat onge­veer zoo­veel wil zeg­gen als « eerste figu­rante ».

3) May Mac Avoy is in 1901 gebo­ren; onge­huwd; adres: c/o Suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

N. B. — Als ons­ter­fe­lijke nazaat der roem­volle « Maan­blus­schers » moogt U zek’er aan onzen pri­js­kamp mee­doen..

BETTY-MIZETTE — Zooais U reeds werd ges­chre­ven, weis overv­loed van stof de oor­zaak dat uwe inzen­ding in het vorige num­mer niet werd geplaatst.

BOU­BOULE. — 1) Pat Moore, adres: c/o suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

2) Gina Relly, 53, rue Cau­lain­coürt, Paris.

3) Tom Moore, adres: 1919, Van Ness Ave­nue, Los .Angeles (Cal.), U. S. A.

A LI-BÉN -D ARAK. — 1) Vir­gi­nia Pear­son, adres: 464, River­side Drive, New-York City (U. S. A.); voor­naam­ste fil­men: « Royal Romance», « A Daugh­ter of France », « Impos­sible Catheri-ne ».

2) Doro­thy Dwan, adres: c/o Suite 523; Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

3) Joseph Swi­ckard, voor­naam­ste fil­men: «The Storm », « My Ame­ri­can \Vife »; adres: c/o Para­mount Stu­dios, .6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

N. B. r— De twee eerste in de Engelsche, de derde in de Fransche taal te schri­j­ven; zen­den allen gra­tis hunne photo.

J. S. — 1 ) Edouard Mathé, adres: 15, rue Hé-gésippe Moreau, Paris.

2) Céline James, adres; 11, rue d’Or­sel, Paris.

3) Clyde Cook, adres: 604, N. Ber­mor.t Ave­nue, Lós Angeles (Cal ), U. S. A.

SANS-SOUCI. — 1) Robert Fra­zer, adres: c/o Suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.),,U. S. A.

2) Liane Haid, adres: 55, Kai­se­ral­lee, Ber­lin-Wil­mers­dorf f (Duit­schland).

3) Mack Swain, adres: 1868, Glen­dale Boul-vard. Los Angeles (Cal.), U. *S. A.

GOL­DEN DAWN. — 1) Bar­bara La Marr, adres: c/o Metro Goldwyn Stu­dios, 1025, Lilian Way, Los Angeles.

2) Laura La Plante, adres: c/o Suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood: (Cal.), U. S. A.

3) Charles Buck Jones, adres: 1954, Cra­sena Drive, Los Angeles (Cal.), U. S. A.

LAER­MANS G. — U zoudt ons zeer ver­plich­ten ons eens op het bureel te komen spre­ken rond 12 1/4 uur, over de zaak in kwes­tie.

TATAKE. — 1) Van geen enkel der aan­ge­haalde fil­men werd de rol­ver­dee­ling gege­ven; Harold Lloy­d’s par­te­naire in deze ban­den was zijn hui­dige echt­ge­noote Mil­dred Davis.

2) Der­ge­lijke bij­dra­gen wor­den steeds opgeno-• men zoo­lang zij in geen al te ver­ve­lende pole­miek ontaar­den.

TOM' MIX. — 1) De rol van Dolores de Men­doza in « Le Vert galant » werd ver­tolkt door René Héri­bel; adres: c/o 3, rue de Rocroy, Paris.

2) Aimé Simon-Girard, adres: 167, Bou­le­vard Hauss­mann, Paris.

BETTY-MIZETTE. — Wel­kom in het Tribu-nis­ten-mid­den. Raden wij er ver naast als we 'ver­moe­den dat de per­soon die u wilt « opra­ke­len » A. V. I. is?—

LEK­KER­BEK. 1) Betty Comp­son, adres: c/o Para­mount Stu­dios, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

2) Dou­glas Fair­banks, adres: 7100, San­ta'Mo­nica Boul­vard, Los Angeles (Cal.), U. S. A.

3) Mis­schien zijn uwe brie­ven zoek geraakt; raden U ech­ter aan ze nog eens te beves­ti­gen.

DUO. — Flo­rence Vidor, adres: 1719, Selma Ave­nue, Los Angeles (Cal.), U. S. A.; zendt gra­tis haar photo. .

DON­DER­WOLK. — 1) Lilian Gish kan in dt{ Engelsche of Fransche taal wor­den ges­chre­ven; adres: c/o Suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

2) Madge Bel­lamy is nog onge­huwd; is 24 jaar oud, in de Engelsche taal te schri­j­ven; adres: c/o Metro-Goldwyn Stu­dios, 1025, Lilian Way, Los Angeles (Cal.), U. S. A.

3) Richard Ber­thel­mess, gehuwd met Mary Hay; gebo­ren op 9 Mei 1895; in de Engelsche of Fransche taal le schri­j­ven; adres: Ath­le­tic Club, Los Angeles (Cal.), U. S. A.

SNAPPY. — 1) De Ame­ri­kaansche namen der ver­tol­kers wer­den door de film­ve­rhuur­der ver­van­gen door andere; bij­ge­volg weten we niet al te juist, door hunne sphuld, wie U eigen­lijk bedoelt.

2) Regi­nald Denny, adres: c/o Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.), U. S. A.

3) Zeg eeris, hoe « lang » veron­ders­telt U cns dan wel dat U ons beti­teld met « O! groote Nemo »?

STROPKE. — 1) Norma Tal­madge, voor­naam­ste fil­men: « Eor­bid­den City », « De Luxé Annie », « Daugh­ter of Two Worlds »; zelfde adres als voor de vol­gende.

2) Constance Tal­madge, voor­naam­ste fil­men:

« In Search of a Sin­ner », « The Love Expert »,

« Two .Weeks »; adres: Uni­ted Stu­dios, 5341, Mel­rose Ave­nue, Los Angeles (Cal.), U. S. A.

3) Natha­lie Tal­madge, voor­naam­ste fil­men:

« The Love Expert », « The Isle of Conquest »,

« Jesor No »; zelfde adres als voor­gaande.

N. B. — Er wor­den per week maar drie vra­gen beant­woord.

MAR­GUY DE MAYC. — 1) Onze beste geluk-wen­schen voor de ont­van­gen pho­tos.

2) t Spijt ons zeer, maar ’t regle­ment is zeçr for­meel;; wen­schen U ech­ter voor de vol­gende maal meer geluk toe.

MON A-ROSITA. — 1) Om zoo spoe­dig moge­lijk uw ant­woord in de Brie­ven­bus te vin­den, raden wij U aan U óp « Töoneel­we­reld » te abon-nee­ren, daar deze in uwe gemeente toch niet te ver­kri­j­gen is. Lees hie­ro­ver de voor­waar­den op de eerste blad­zi­jde; U ont­vangt het num­mer dan Vri­j­dag mor­gen met de eerste post.

2) Waa­rom zoudt U het nog eens niet wagen een bij­drage voor de Vrije Tri­buun in te zen­den?

3) Onzen bes­ten dank voor de leu­tige photo en de mede­ge­deelde ken­nis­ma­kin­gen met uwe colle-gas. Hou­den ons, onder voo­raf­gaan­de­lijke dank>-zeg­ging, voor andere aan­be­vo­len.

VER­GEET-MIJ-NIETJE. — 1) Charles de Rc-

FILM-REVUE

che­fort is een Fran­sch­man; adres: 17, rue Vic­tor Massé, Paris.

2) Bar­bara La Marr, zie adres ant­woord aan Gol­den Dawn; zij meet 1 m. 75.

3) Ken­neth Har­lan is gebo­ren op 26 Juli 1895; adres: 3800, Mis­sion Road, Los Angeles (Cal.), U. S. A.

BOU­CLETTE DORÉE.— Forum Stu­dio, adres: 59. Eli­sa­beths­j­raat, T/S.; zoo­dus....

ALICE PAVOR. — 1) Indien U het op uwe verant­woor­dé­lij­kheid wilt wagen, doe het dan, maar wij zou­den het in ieder geval niet doen.

2) We zul­len U eens iemand zen­den die ever bewuste « knappe meneer » nog wat anders v'eet mee te dee­len; dus, opge­past Î

3) Neen, het is juist, Mary heeft nog eene zus­ter die Lot­tie heet en deze is meter over Jack’s kleinste. Kari­ka­tuur van Raquel Mel­ler is goed, doch vindt U niet dat ze veel op Asta Niel­sei

lijkt? NEMO.

% Pho­to­ho­ckj c

VER­GEET-MIJ-NIETJE ont­ving gra­tis de photo van:

Lya de Putti, post­kaart­formäat, na 45 dagen;

Karina Bell, for­maat 24 x 14. na 23 dagen.

(Aan bei­den was in de Vlaamsche taal ges­chre­ven ).

MAR­GUY DE MAYC ont­ving gra­tis de photo van:

Glo­ria Swan­son, for­maat 18 x 23 1/2;

Jaque Cate­lain, post­kaart-for­maat, na 7 dagen.

XX ont­ving gra­tis de photo van:

Lila Lee, groot for­maat, na 89 dagen;

Mary Pick­ford, groot for­maat, na 68 dagen;

Dou­glas Fair­banks, groot for­maat, na 68 dagen.

SNAPPY ont­ving gra­tis de vol­gende pho­tos van:

William Far­num, 18 x 13, na 7 weken;

William S. Hart, 22 x 16, na 9 weken;

Rudolf Valen­tino, 18 x 13, na 8 weken met een schri­j­ven;

Dou­glas Fair­banks, 22 x 16, na 8 weken;

Ses­sue Haya­kawa, post­kaart, na 2 weken (van Enge­land);

Glo­ria Swan­son, 24 x 18, na 10 weken.

SANS-SOUCI ont­ving gra­tis de pheto van Tho­mas Mei­ghan, groot for­maat, na 49 dagen;

André Nox, groot for­maat, na 25 dagen;

Rudolf Valen­tino, 2de photo;

Richard Tal­madge, groot for­maat, na 3 maan­den en 16 dagen;

Glo­ria Swan­son, 3de photo;

Char­lie Cha­plin, groot for­maat, na 6 maan­den.

STROPKE ont­ving gra­tis de photo van:

1 ) Mar­jo­rie Humé, post­kaart-for­maat, na 4 weken, zeer prach­tig;

2) Asta Niel­sen, post­kaart-for­maat, na 8 dagen (uit « Ham­let »).

3) Patsy Ruth Mil­ler, for­maat 13 x 18, na 6 weken, zeer prach­tig.

Een Lief­de­sioo­neel tus­schen Richard Bar­thel­mess en Bes­sie Love

Dit too­neél werd gero­men in Flo­rida voor de Giièùwe First Natio­nal film « Soul-Fire » (Zie­len--vuur). Deze film werd aan­ge­past naar het groote »drama van Mar­tin Brown « Great Music » en

werd gemaakt onder lei­ding van John S. Robert­son. In deze pro­duc­tie speelt Dick de rol van een jong kom­po­nist dewelke zijn groote ins­pi­ra­tie voor een muzieks­tuk vindt op eén tro­pisch eiland, in den per­soon van Bes­sie Love, welke een inb­cor­linge uit­beeldt.

FILM-REVUE

CINE-ROMAN

De verd­we­nen Wereld

naar het boek van Sir Arthur Conan Doyle a The Lost World »

Pro­duc­tie First Natio­nal-Wat­ter­son R. Rotha­cker Vlaamsche bewer­king van Ed. Neorg

Met spe­ciale toe­la­ting van de First Natio­nal Pic­tures van New York. EENIG RECHT VOOR BEL­GIE

ROL­VER­DEE­LING

Pro­fes­sor Q. E. Chal­len­ger Edward Malone,, jour­na­list Lord' John Rox­ton Pro­fes­sor Sum­mer­lee

Wal­lace Beery Lloyd Hughes Lewis Stone Arthur Hoyt

(9de ver­volg)

Zijn woor­den stier­ven weg, wij allen ston­den ver­baasd toe te kij­ken. Wij ver­lie­ten de plaats en gin­gen ver­der, tus­schen aller­lei strui­ken. Voor ons was er nu een ope­ning en op een open ruimte zagen wij plots vijf schep­sels welke ik nooit gezien had. Wij bogen ons neer om hen op ons gemak te kun­nen gade slaan.

Er waren er vijf, zooals ik zegde, twee groo­ten en drie klei­nen. Zij had­den een enorme lengte; de kleintjes zelfs waren groo­ter dan gewone oli­fan­ten, ter­wijl de twee ande­ren een maat had­den, niet te over­zien. Zij had­den een scha­lie-kleu­rach­tige huid, die glins­terde wan­neer de zon er op scheen. Alle vijf zaten ze op hun ach­terste en balan­ceer­den heen en weer, ter­wijl ze met hun voorste poo­ten alle tak­ken bra­ken. Het eenig­ste wat ik kan zeg­gen is, dat ze op mons­te­rach­tige kan­goe­roes leken.

Wij kon­den van de plaats niet weg eer de bees­ten zelf, in de bos­schen ver­de­rop, verd­we­nen.

Ik bezag mijn kame­ra­den. Lord John stond reeds met den vin­ger aan den trek­ker van zijn geweer. De twee pro­fes­sors bewo­gen niet, zij had­den in hun bewon­de­ring eikaars hand gegre­pen en ston­den daar als twee kin­de­ren.

« Wat zul­len ze in Enge­land daa­ro­ver zeg­gen?» fluis­terde Sum­mer­lee.

« Mijn beste Sum­mer­lee, ik zal u in groot ver­trou­wen mede­dee­len wat ze in Enge­land zeg­gen zul­len », ant­woordde Chal­len­ger. « Zij zul­len zeg­gen dat ge een heische leu­ge­naar, een weten­schap­pe­lijke kwak­zal­ver zijt; juist, het­zelfde wat gij en de ande­ren tegen mij gezegd hebt! » « In het aan­ge­zicht van foto­gra­fen? »

« Alle­maal valsch, Sum­mer­lee. »

« Ah, daar heb­ben wij hem!... Malone, jon­gen, zendt dit bericht naar uw blad: de 28ste Augus­tus zagen wij vijf levende igna­no­dons bij de inkomst van Maple White Land! »

« En maak u gereed,; mijn vriend », voegde er Lord John aan toe, « aan aller­lei ver­ras­sin­gen, want het ziet er hier een wei­nig anders uit dan in Lon­den. »

Ik had waar­lijk het gevoel van geheim­zin­ni­gen angst. Tus­schen de dicht begroeide bla­de­ren der boo­men voelde ik een aan­hou­dende bedrei­ging op ons neder­val­len. Ik wist zeer wei­nig van het voo­rhis­to­rische leven, maar ik had eens een boek gele­zen over mons­ters welke zich voed­den met tij­gers en leeu­wen, eve­nals bij ons de kat­ten doen met de mui­zen.

Het stond vast dat wij dezen mor­gen zou­den onder­vin­den met wat wij omringd waren.

Wij gin­gen zeer lang­zaam door de bos­schen,, met aan het hoofd Lord Rox­ton als ver­ken­ner. Wij had­den omtrent drie mij­len gemar­cheerd, de rivier steeds aan or.​ze rech­ter­zi­jde hou­dende, toen wij aan een groote ope­ning tus­schen de boo­men kwa­men. Voor ons was een groot rots­blok. Varw daar hoor­den wij een eige­naar­dig geluid, iets als' het gefluit van een kleine sirene. Wij maak­ten een kleine omweg om beter te kun­nen zien. Doch,, nu zagen wij in een put, half gevuld met water en waa­rin een hon­derd­tal pte­ro­dac­tyls (vogelha-gedis) speel­den. Van hen kwam dit eige­naar­dig, geluid, maar ook een geur dewelke ons ziek maakte.

Onze pro­fes­sors zou­den hier den gan­schen dag geble­ven zijn, zoo ver­rukt waren zij bij dit zicht.

Rond deze die­ren zagen wij een massa doode visch en vogels, het­geen niet den mins­ten twi­j­fel liet omtrent hun voed­sel.

Chal­len­ger kon aan den lust niet weers­taan weer nader bij te kómen, het­geen ons bijna den dood koste. Onmid­de­lijk, na de bewe­ging van den pro­fes­sor, gaf een der dichts­bi­j­zi­jnde die­ren een schrillen kreet, sloeg zijn vleu­gels uit en vloog in de hoogte. De vrou­we­lijke en jonge pte­ro­dac­tyls voeg­den zich bij elkaar, ter­wijl de man­ne­lij­ken tege­lijk opv­lo­gen. Het was een won­der­lijk zicht, de vlucht van zulke enorme bees­ten.

In den beginne vlo­gen zij in een kring, alsof ze moes­ten weten van­waar het gevaar kwam; daa­rop kwa­men ze lager en raak­ten bijna met hun vleu­gels ons hoofd.

« Het bosch in! »- riep Lord John, « of wij zijn ver­lo­ren! » f

Het was tijd dat we verd­we­nen; maar plots V stak er een uit den hoop zijn bek naar ons uit„ ande­ren volg­den waa­rop Sum­mer­lee een kreet liet hoo­ren; hij was in het gelaat getrof­fen en het bloed vloeide er overv­loe­dig uit. Chal­len­ger werd in den hals gebe­ten en viel op den grond; wan­neer ik hem ter hulp snelde werd ik ins­ge­lijks van ach­ter getrof­fen en viel boven op hem.

Op het­zelfde oogen­blik hoorde ik een schot en zag ik een der vogel­ha­ge­dis­sen met gebro­ken, vleu­gel op den grond stor­ten. Lord Rox­ton had zijn oli­fan­ten­ge­weer afge­vuurd. Ter­zelf­ter­tijd vlo­gen de die­ren terug naar omhoog, ang­stig gewor­den door dit vreemd geluid.

« Voo­ruit! » riep Lord John. « Redt uw leven! »

Wij strom­pel­den terug het bosch in, doch de die­ren waren spoe­dig terug bene­den, maar geluk­kig kon­den zij ons in het dichte gebla­derte niet nade­ren. Oppieuw verd­we­nen zij en kon­den wij gerust ade­men.

« Een zeer inter­es­sante ont­moe­ting », zegde Chal­len­ger. « Wij zijn ver­wit­tigd, Sum­mer­lee,. omtrent de gewoon­ten der pte­ro­dac­tyls. »

Sum­mer­lee stelpte het bloed van zijn voo­rhoofd, ter­wijl ik mijn hals ver­zorgde. Lord John’s jas was van den schou­der gerukt en Chal­len­ger

FILM-REVUE

had een gez­wol­len knie. Toch had nie­mand een gevaar­lijke wonde.

Wij maak­ten den weg naar ons kamp maar daar wachtte ons een andere ver­ras­sing. De poort van Fort Chal­len­ger was geble­ven zooals wij die ver­la­ten had­den, de muren waren niet aan­ge­raakt en toch moest een vreemd en sterk schep­sel deze plaats bezocht heb­ben. Er waren geen spo­ren van poo­ten of iets der­ge­lijks te zien, alleen ove­rhan­gende tak­ken bewe­zen hoe het beest moest geko­men en gegaan zijn. Ons doo­zen voed­sel en andere zaken lagen in wanorde doo­reen en een vlees­ch­doos was zelfs open gebro­ken. Ook een doos patro­nen was ver­nie­tigd met de kogels ove­ral vers­preid.

Opnieuw maakte zich een geheim­zin­nige vrees van mij mees­ter. Het was goed dat ik plots de stem van Zambo hoorde, en wan­neer wij naar cje zijde van het pla­teau gin­gen, zagen wij hem ons tóela­chen.

« Alles wel, Massa Chal­len­ger, alles wel! Geen vrees! Gij mij altijd hier vindt wan­neer ge mij noo­dig hebt. »

beet der pte­ro­dac­tyls gevaar­lijk was. Wij ble­ven: dus den hee­len dag in ons kamp. Hoe het kwam weet ik niet, maar ik had een gevoel of wij beloerd wer­den. Ik ver­telde het aan Chal­len­ger, welke mij ant­woordde dat dit het gevolg was mij­ner koorts, maar ik was in de vaste over­tui­ging dat er ons weer iets te wach­ten stond. Ik dacht aan de bij­ge­loo­vi­gheid der India­nen aan­gaande die curu­puri, de geheim­zin­nige geest der bos­schen, en welke al die­ge­nen aan­taste wie zijn hei­lig­dom betrad.

Dien avond, onzen derde in Maple White Land, had­den wij­den geval, het­welk bij ons allen een vree­se­lij­ken indruk naliét. Wij lagen allen in een die­pen slaap rond ons in ’t ster­vende vuur, wan­neer wij gewekt wer­den door en opeen­vol­ging van onguns­tige kre­ten; het was als de stoom­fluit van een loco­mo­tief, zoo sne­den die kre­ten ons door het lichaam; wij moes­ten de han­den voor de ooren hou­den daar het niet aan te hoo­ren was. Het koude zweet brak mij uit, het werkte op mijn zenu­wen. Daa­rop liet zich een vreemd geluid gehoo­ren, best te ver­ge­lij­ken met een

'Een Zicht uit « DE VERD­WE­NEN WERELD »

Zijn eer­lijk gelaat en het ein­de­loos ver­ge­zicht vóór ons deed ons herin­ne­ren dat wij nog altoos op aarde waren.

De twee pro­fes­sors waren nu in hevige woor­den­wis­se­ling gewik­keld, over de sport mons­ters welke ons aan­ge­val­len had­den. Wij lie­ten hen begaan. Lord John kwam op me toe en vroeg:

« Herin­nert gij u, Malone, waar deze bees­ten waren? »

« Zeer dui­de­lijk. »

« Het was een soort vul­ka­ni­schen put, niet waar? » »

« Hebt gij de soort grond opge­merkt? »

« Rot­sach­tig. »

« Ja, ja... Maar rond dit water? »

« Het zag er kleiach­tig uit. » o Juist... Blauwe klei. »

« Wat beteekent het? » vroeg ik.

« Niets... niets... » ant­woordde hij, en ver­wi­j­derde zich in de rich­ting der twis­tende geleer­den.

Ik zou niet meer aan Lord Rox­ton’s woor­den gedacht heb­ben, ware het niet dat ik hem dien avond hoorde mom­pe­len: « Blauwe klei in een vul­ka­ni­schen put. »

Den vol­gen­den mor­gen waren wij, gek­wets­ten, allen min of meer koort­sig, het­geen bewees dan

helsch gelach. Drie of vier minu­ten hield dit aans, alleen afge­wis­seld door het ver­schrikt opv­lie­gen van alle­rhande vogels; daarna hield het plot­se­ling op... Lan­gen tijd zaten wij in ang­stige span­ning. Daa­rop wierp Lord John eenige drooge tak­ken op het vuur, het­welk terug opflik­kerde en de aan­ge­zich­ten mij­ner gezel­len ver­lichte.

« Wat mag dit geweest zijn? » fluis­terde ik.

« Wij zul­len dit in den mor­gen weten » ant­woordde Rox­ton, « het was zeer nabij ».

« Wij zijn onwille­keu­rig getuige geweest van een voo­rhis­to­risch drama » voegde Chal­len­ger ei bij. « Ik zou geloo­ven dat een groot mons­ter een ander dier heeft gedood ».

« Sst! » fluis­terde Sum­mer­lee, «ik hoor iets».

Bij de stilte hoor­den wij een regel­ma­tig getrap­pel.... het kwam dich­ter bij, in de rich­ting van de poort in ons kamp. Ieder van ons greep naar zijn geweer, ter­wijl Lord John uit een der hagen van onze omhei­ning eenige strui­ken trok om des­noods te kun­nen onts­nap­pen.

« Bij George » mom­pelde hij, « ik geloof dat ik het zien kan ».

(Wordt voort gezet.)

RlLM-REVUE

CINE­MA­NIEUWSJES

ELMER CLIF­TON, verant­woor­de­lijk voor de *£ilm « Down tot the Sea in Ships », is door Ins­pi­ra­tion Pic­tures aan­ge­wor­ven om Richard Bar­thel-ijiess te bes­tu­ren in zijn vol­gende pro­duc­tie. Bar­thel­mess ver­tolkt nu de hoof­drol in « Shore cLeave » (Toe­la­ting om aan Land te gaan) onder lei­ding van John S. Robert­son, film welke door First Natio­nal zal uit­ge­ge­ven wor­den. « Shore Leave » is een aan­pas­sing naar het thea­ters­tuk van Hubert Osborne. Na de vol­tooiing van deze film zal Robert­son een reis naar Europa onder­ne­men.

DE ZIEKTE-EPI­DE­MIE, welke over de A*ne-rikaansche film­we­reld streek, schi­jnt te ver­min-fde­ren. Hobart Bos­worth, welke ook op de li st stond, aan­ge­tast door influenza, is nu volop aan *de bete­rhand zoo­dat hij wel­dra zijn werk in v£ Chi­kie » zal kun­nen her­ne­men.

IN « Graus­tark », de nieuwe film van Norma Tal­madge, zal men een menigte heer­lijke decors jkun­nen aan­schou­wen. Vol­gens men ons schri­jft zal « Graus­tark » een der prach­tigst gek­leurde ifilm zijn tot hier­toe gedraaid. Hon­der­den figu­ran­ten wor­den gebe­zigd, gek­leed in de magni­fiek-3te toi­let­ten.

JACK MUL­HALL is de lei­ding­sman voor Corinne Grif­fith in de film « Clas­si­fied » (Vers­toe­ten). Deze film is een aan­pas­sing van Edna Fer-bèr’s kort verhaal en zal bes­tuurd wor­den door Al San­tell.

DE LEDEN VAN FRANK LLOY­D’S G EZ

SCHAP, het­welk naar Canada ging om too­nee-len op te nemen voor « Winds of Chance » (De Kans keert), een aan­pas­sing naar de novelle van Rex Beach, en han­de­lende over de goud­koorts in Alaska, bleef daar zoo lang dat deze ver­plicht waren zich te laten inen­ten tegen de pok­ken. Tus-schen de ärtis­ten noe­men wij Viola Dana, Claude Gil­ling­wa­ter, J. Gun­nis Davis, JLarry Fisher, Hobart Bos­worth, Anna Q. Nils­son en Fred Kohier.

GLA­DYS BRO­CK­WELL, welke een belan­grijke rol speelt in « Chi­ckie » begon haar film­loop-baan als «Vamp». Men zag haar als­dan gek­leed in de prach­tige zij­den toi­let­ten dewelke voor deze rol­len gevergd wor­den. Nu zal men haar zien als een moe­der van gemid­del­den ouder­dom err armoe­dig gek­leed. « Dat is het leven van een film-açtrice » zegt Gla­dys Bro­ck­well.

MEN is te Hol­ly­wood begin­nen te draaien aan « Because I Love You » (Omdat ik u bemin) met Constance Tal­madge als star. Aan haar zijde staat Ronald Col­man. De film zal in den loop van den zomer door First Natio­nal op de markt gebracht wor­den. Als regis­seur is aan­ge­duid Sid­ney Frank­lin. « Because I Love You » is een verhaal Van Hans Kraely het­welk ook « Her Night of Romance » schreef.

JULIA HUR­LEY, dewelke meer dan 57 aar speelde voor too­neel en cinema, heeft een bui­ten­ge­wone rol in « The Making of O’Mal­ley ». Zij is nu 77 jaar oud; 14 jaar gele­den deed zij haar eerste film­werk voor de oude « Kalem » maat­schap­pij.

MIL­TON SILLS moet naar de Dçad River Sec­tion of Maine gaan om zekere too­nee­len op te nemen voor « The Come­back » (De Weer­wraak); dit zal zijn vol­gende film zijn na de vol­tooiing van « The Making of O’Mal­ley ».

LLOYD HUGHES, welke nog nooit ten Oos­ten van de Rockey Moun­tains geweest was, moest nu zulks doen voor de film « The Half-way Girl » gedraaid door het Earl Hud­son-gézel­schap in de Bronx, met Doris Kenyon in de titel­rol.

HENRY DYCHES, 94 jaar oud, en welke soms, wan­neer zijn rhu­ma­tisme het toe­laat, rol­len van groot­va­ders speelt rond Hol­ly­wood, heeft nu mede­din­gers gekre­gen welke hem in ouder­dom ver over­tref­fen; wij bedoe­len dat in «The Lost World » men te zien kri­jgt de voo­rhis­to­rische die-, ren: bron­to­sau­rus­sen, allo­sau­rus­sen, dino­sau­rus-!,

sen, mega­lo­sau­rus­sen en andere mons­ters. Deze leef­den onge­veer 10,000.000 eeu­wen gele­den!

« THE THIRD DEGREE », film welke door Vita­graph zes of zeven jaar gele­den, met Alice Joyce, uit­ge­ge­ven werd, zal ‘ opnieuw ver­vaar­digd wor­den door War­ner Bros. Ernest Lubitsch is als-regis­seur aan­ge­we­zen.

GEDU­RENDE DE MAAND APRIL zijn te New-York 95 nieuwe cine­mas opge­richt; er zijn er nog 35 op te rich­ten.

INDIEN HARRY LANG­DON door Para­mount aan­ge­wor­ven is dan zal de schaar der film­ko­mie-ken goed ver­te­gen­woor­digd zijn. Para­mount heeft reeds Harold Lloyd en Dou­glas Mac Lean en Lang­don wordt tegen­woor­dig aan­zien als een geduch­ten mede­din­ger van Lloyd. Naar wij ver­ne­men zou Lang­don een kon­trakt getee­kend heb­ben voor drie jaar. Van de Famous Players-Lasky komt bericht als zou het niet waar zijn maar de Fox-Film deed het­zelfde een week nadat Regi­nald Bar­ker geen­ga­geerd was.

DE TOE­KOMST VAN GLO­RIA SWAN­SON

bli­jft steeds een mys­te­rie. Het bes­tuur van "de nieuwe De Mille Qrga­ni­sa­tie beweert dat zij haar niet aan­ge­wor­ven heeft en noch­tans komen er berich­ten van iemand welke er alles kan van weten, zeg­gende het tegen­deél. Miss Swan­son draait nu in de Lasky stu­dios «The Coast of Folly ».

RUDOLPH VALEN­TINO en zijn regis­seur, Cla­rence Brown, zijn nog niet akkoord welke film Rudy draaien zal. Brown was er niet voor om « The Slave » en « The Hoo­ded Fal­con » op het doek te bren­gen. Intus­schen heeft Misses Valen­tino zich ont­popt als een regis­seuse en is volop bezig acteurs te ver­za­me­len om « What Price Beauty » ges­chre­ven door haar zelf, te draaien. Zij zal ech­ter de film riet bes­tu­ren maar er het toe­zicht over hou­den; Alart Hale is daar­voor aan­ge­we­zen ter­wijl Nita Naldi de hoof­drol in han­den heeft.

E. /. LOWE JUN., de sena­rist, welke tus-schen « Notre-Dame de Paris » nog meer suc­ces­sen op zijn actief heeft, is onder kon­trakt ges­teld door War­ner' Bros.

Uit­gaoe: « CINEMA- EN TOO­NEEL­WE­RELD

Beheer en Redab­tic Korte Gas­thuisstr., ib. Ant­werp«

Dru­Jck. « Excel­sior » (n. v.). Seme­restr, 22. Antw.