Programme de 25 nov. à 1 déc. 1932



Livret de programme

Source: FelixArchief no. 1968#773

Ce texte a été généré automatiquement sur la base des pages numérisées, en utilisant la technologie ROC. En raison des polices de caractères historiques utilisées dans les livrets de programmes, les résultats ne sont pas sans fautes.

Consultez les images de ce livret de programme



A. VAN OSTA & C

39 - 41 rue Car­not straat — rue Dam­brugge straat, 1

Grande spé­cia­lité Best

de VETE­MENTS sur MESURE gekend

et de huis

la belle CONFEC­TION der stad

à des

PRIX défiant toute concur­rence voor GEMAAKTE en op MAAT TE MAKEN klee­de­ren voor HEE­REN. JON­GE­LIE­DEN en KIN­DE­REN

AU BON COIN

Pro­gramme 11 Speel­wi­j­zer

Ven­dredi n r Vri­j­dag

Samedi njr Zater­dag "U

Dimanche tyj Zon­dag

Lun Maan­dag

i QO novembre Jeudi-J décembre [ q t 2 lag ZO Novem­ber Don­der­dag Z Decem­ber

1. Eclair-Jour­nal

Actua­li­tés sonores

2. A tra­vers les mer­veilles

de l'Ex­trême Orient

Docu­men­taire du ser­vice scien­ti­fique de l’U. F. A.

Eclair-Nieuws­be­rich­ten

Aktua­li­tei­ten op den klank­film

De Won­de­ren van het Verre-Oos­ten

Doku­men­ta­rische film van de kul­tuu­raf­dee­ling der U.F.A.

Disques F* A FtLO­J­PHONE - Qram­ma­foon­pla­ten

B 85.403 "Qui se contente"

de "La Belle Aven­ture" uit, rHet Schoone Avon­tuur"

B 6859 Si je devais renaître (one step)

Pot-pourri de danses Aller­lei dan­sen

3. LA BELLE AVEN­TURE - HET SCHOONE AVON­TUUR

Un par­lant U.F’.A. de Een U.F.A. spreek­film van

O. STÀ­PEN­HORST

d’après la célèbre pièce de naar het beroemde too­neel­werk van

R. de FLERS, G. de CAILLA­VET et Etienne REY

Scé­na­rio: G eg wen:

SCHUN­ZEL & PRESS­BUR­GER

Réa­li­sa­tion: Ver­we­zen­lij­king :

Rein­hold SCHUN­ZEL

Adap­ta­tion fran­çaise Fransche bewer­king

Etienne REY

Prises de vues: Beel­dop­name :

Fritz Arno Wag­ner et R. Baberske

Prises de sons; Klan­kop­name :

Her­man FRITZ­CHINO

Decors: Scher­men :

Wer­ner SCHLICH­TING

Musique: Muziek:

Ralph ERWIN

Lyrics: Zang­teks­ten :

Ber­nard ZIM­MER

DRA­MA­TIS PER­SONÆ

Le Comte (Graaf) d’Egu­zon Jean Périer Mr. Dés­mi­gnères . Mau­ri­cet

La Com­tesse (Gra­vin) d’Egu­zon Paule Andral Jean­tine . Mar­gue­rite Tem­pley

André d’Egu­zon. Dan. Lecour­tois Mme Des­mi­gnères Arletty

Hélène de Tré­vil­lac . Kate von Nagy Jeanne. . . . . Michèle Alfa

Madame de Tré­vil­lac. Marie 1 aure Mr. Durand . Paul Oli­vier

Valen­tine Le Bar­royer Lucien Baroux Mr. Dubois. . Charles Lor­rain

Madame de Séri­gnan Jeanne Pro­vost Fouques . Gou­pil

Mr. Char­train .... Le Gallo Didier . Lucien Cal­la­mand

Mme. Char­train ., Renée Fleury Dr. Pin­brache . . Georges Deneu­bourg


La Belle Aven­ture

Hélène, orphe­line que son oncle et sa tante, le comte et la com­tesse d’L­gu­zon, ont éle­vée, va se marier. Le fiancé d’Hé­lène, Valen­tin Le Bar-royer, a été choisi par Madame d’L­gu­zon. C'est un mariage de «conve­nances».

Le jour de la céré­mo­nie, la fian­cée ne peut s’em­pê­cher d’éprou­ver une cer­taine mélan­co­lie: Hélène n a jamais cessé

aimer son coü­sin André, aujourd hui diplo­mate que son ser­vice retient loin de France. Mal­gré les ser­ments échan­gés autre­fois, Hélène n’a pas reçu la moindre lettre d’An­dré.

Le cor­tège s’est formé pour la céré­mo­nie, Hélène est encore dans sa chambre où une de ses amies l’aide à ache­ver ses der­niers pré­pa­ra­tifs. La porte s’ouvre. Un jeune homme en tenue de voyage paraît: c’est André.

D’une expli­ca­tion ora­geuse entre les deux jeunes gens il res­sort que la com­tesse a inter­cepté toute la cor­res­pon­dance d’An­dré à Hélène pour évi­ter un mariage qu elle ne trou­vait pas assez brillant pour son fils.

Recon­nais­sant qu’ils ont été trom­pés, les jeunes gens décident d’évi­ter avant tout le mariage d’Hé­lène avec Le Bar­royer et s’en­fuient.

Nos deux amou­reux sont allés se réfu­gier chez la gran­d’mère d’Hé­lène, Madame de Tré­vil­lac, octo­gé­naire encore verte.

Madame de Tré­vil­lac prend André pour le mari d’Hé­lène, et les deux jeunes gens n’osent pas détrom­per la vieille dame.

Après un dîner récon­for­tant, cha­cun

Het Scnoone Avon­tuur

Hélène, een jonge wees, werd opge­voed door haar oom, en tante Graaf en Gra­vin d’L­gu­zon. Deze heb­ben nu een man voor haar gevon­den: Valen­tin Le Bar­royer, de keus van Gra­vin d'Egu­zon.

Den dag van de huwe­lijks­plech­ti­gheid is de ver­loofde wee­moe­dig ges­temd; zij denkt nog steeds aan haar kozijn André, die, diplo­maat gewor­den, nu ver van Fran­krijk toeft. Niet­te­gens­taande zijn plech­tige belofte, bij zijn ver­trek, heeft Hélène van hem niet den mins­ten brief ont­van­gen.

De bruid­ss­toet wordt gevormd. Hélène is ech­ter nog in haar kamer. D'aar wordt plots de deur geo­pend. Een jonge man, in reis­pak, ver­schi­jnt: André.

Een stor­mach­tige uit­leg­ging heeft plaats. Hie­ruit blijkt dat de Gra­vin de brief­wis­se­ling, welke A.​ndré Hélène toe­zond heeft ach­ter­ge­hou­den, teneinde een huwe­lijk te belet­ten, het­welk zij niet schit­te­rend genoeg voor haar zoon vond.

Beide erva­ren dus, dat zij bedro­gen wer­den en zij nemen het bes­luit vóór alles het huwe­lijk met Le Bar­royer te belet­ten. Vluch­ten naar groot­moe­der, M!me de Tré­vil­lac, een nog zeer levens­lus­tige tach­tig­ja­rige.

Mevr. de Tré­vil­lac neemt André voor den echt­ge­noot van Helena en beide jon­ge­lie­den dur­ven groot­moe­der niet de waa­rheid zeg­gen.

DES PRA­LINES? DU CHO­CO­LAT? DES BON­BONS?

PRA­LINES? CHO­CO­LADE? SNOE­PE­RI­JEN?

CONFI­SE­RIE «EDEL­WEISS» j

PLACE DE LA GARE à côté du Ciné-Zoo­lo­gie

STA TIE­PLEIN

naast de ingang van Cine-Zoo­lo­gie

N'ou­bliez pas de vous y rendre

— avant la repré­sen­ta­tion —

— pen­dant l'entr acte —

Loop er even bin­nen Vóór de ver­too­ning — tij­dens de poos —

HUIS

DON­NEZ

Wieg­straat, 17-19

bij de Meir­brug

Tele­foon 257.00

Sinds 1866 het dege­lijkste voor uw Hand­wer­ken, Kou­sen en brei­goed, Zijde, Katoen. Garen. — Alle Benoo­di­ghe­den —

MAI­SON

DON­NEZ

Rue du Ber­ceau, 17-19

près du Pont-de-Meir Télé­phone 257.00

Depuis 1866 la meilleure pour vos Ouvrages de mains, Bon­ne­te­rie Soies, Cotons, Mer­ce­ries, — Toutes Four­ni­tures. —

EMPLOYEZ UN Agence géné­rale pour la ([Bel­gique: *»._ „• Alge­meen Agent voor Bel­gië:

POUR PURI­FIER VOS W.C. DANS VOS ARMOIRES, POUR ÉLOI­GNER LES MITES, ETC R. LEE­NAERS 8, Rue de la Sta­tion, 8 8, Sta­ties­traat, 8, EECKE­REN

EN USAGE ICI ANVERS - ANT­WER­PEN

EEN

ROTOa­SAN

IN UW W. C. VER­WEKT STEEDS FRISSCHE LUCHT. IN UW KAS­TEN VER­JAAGT HET DE MOT ENZ.

HIER IN VER­BRUIK


monte se cou­cher. André et Hélène décident de faire chambre à part, mais la sol­li­ci­tude impé­rieuse de la gran­d'mère pousse André dans la chambre d’Hé­lène.. .

Na een flink maal gaat men ter ruste. André en Helena zul­len in afzon­der­lijke kamer sla­pen. Doch groot­moe­der wil dat niet. Denk eens aan: jong­ge­huw­den. E.n ze sluit André in Hele­na’s kamer... Den

Le len­de­main matin, suant et souf­flant, Valen­tin Le Bsr­royer arrive chez Madame de Tlré­vil­lac à qui il révèle qu’il est le fiancé trompé d’Hé­lène.

La gran­d’mèj-e est bien trou­blée: N’est-ce pas elle qui a poussé la jeune fille dans les bras d’An­dré?

La diplo­ma­tie d’Hé­lène obtien­dra faci­le­ment le par­don de Valen­tin et son renon­ce­ment à un mariage d où l’amour était absent.

vol­gen­den mor­gen komt, als een ren­paard, Valen­tin Le Bar­royer aan­ges­neld en open­baart, dat hij de bedro­gen ver­loofde is...

Groot­moe­der is nu in erge ver­le­gen­heid: zij heeft immers het jonge meisje in André s armen gedre­ven?

Doch zeer diplo­ma­tisch weet Helena van Valen­tin te beko­men, dat hij ver­za­ken zal aan een huwe­lijk, waa­ruit toch liefde geban­nen was.


De Wijn­gaard des Hee­ren

Enkele jaren gele­den werd dit gees­tige werk van het bekende twee­man­schap de Fiers en de Crois­set, met bij­val opge­voerd in den Konink­lij­ken Ne-der­land­schen Schouw­burg onzer stad, nadat het reeds, door « tour­nées », hier bekend was gewor­den.

De film, welke nu door René Her­vil, de gekende Fransche ins­ce­neer­der, werd bewerkt uit dit pret­tig too­neel­stuk, zal gewis ook een groote belang­stel­ling opwek­ken, des te meer daar de rolprent, op veras­sende wijze, de tal­rijke hoe­da­ni­ghe­den van het ori­gi­neel, gaaf en zui­ver bewaard heeft.

Som­mige too­nee­len, zooals dit der be-roe­zing van Henri Lévie.r, waar­bij hij open­baart de min­naar van Gisèle te zijn, zijn waar­lijk voor­beel­den van bui­tenge-woon-erva­ren too­neels­peel­kunde.

Trou­wens: voor de ver­tol­king wer­den

uit­mun­tende krach­ten door René Her­vil uit­ge­ko­zen.

Vic­tor Bou­cher, de bekende Pari­j­zer too­neels­pe­ler, leidt het spel. Hij is onder alle opzich­ten zich zelf geble­ven en zijn film-crea­tie is zoo glans­rijk en defi­ni­tief als zijn thea­ter-crea­tie.

Jean Dax is ver­ras­send van dwaze hoo­ghar­ti­gheid, ter­wijl Mady Berry aan M"’1' Bon­jean al haar fan­ta­zie en haar auto­ri­teit schenkt.

En de ande­ren bli­j­ven op het peil dezer hoofd­ver­tol­kers.

De too­neel­schik­king is alles­zins ver­zorgd, door klare opna­men hee­le­maal tot

haar recht gebracht, zoo­dat allen zich in een sier­lijk, wer­ke­lijk rijk-aan­doend mid­den bewe­gen, zooals de auteurs ver­lan­gen.

ETA­BLIS­SE­MENTS

TH1E­LENS

42, RUE OW\EGANCK, 42 14, RUE LÉO­POLD, 14

TÉLÉ­PHONES: 262.23 et 256.06

Lumi­naires J art.

Je styles anciens et mo Jernes

—' Toutes réa­li­sa­tions d éclai­rage artis­tique

Ache­tez vos

Vins et Liqueurs

- EN CONFIANCE A LA MAI­SON -

Arthur Entho­ven

Fon­dée en 1896 Rue Brey­del, 27, ANVERS Tel. 271.02

Cham­pagnes et liqueurs fines de toutes marques. Vins de toutes pro­ve­nances.

IMPOR­TA­TIONS DIRECTES

Rei­sa­gent­schap

— Voyages —

H Mil. H WIRTZ

AVE­NUE DE KE7­SER, 44, DE KEY­SER­LEI

ANVERS-ANT­WER­PEN


Le Globe est une bois­son rafraî­chis­sante d’une pureté et d’une finesse incom­pa­rables.

Son goût exquis, son par­fum et sa déli­cieuse fraî­cheur, lui ont valu

L'AME DU CITRON

GftÆ­Qi­SIBff Schweppes - lON­poN.KB'Kûa­fla

DE G.​STAPENHORST

C’EST UN PAR­LANT

SCÉ­NA­RIO DE

ROBERT UEB­MANN

ADAP­TA­TION FRAN­ÇAISE D' ALBERT FLANENT RÉA­LI­SA­TION DE GUS­TAV UC/CKy SUPER­VI­SION ANDRÉ DA VEN

AVEC

FRANCE ELLYS YVONNE HÉBERT GHIS­LAINE BRU PAUL AMIOT FER­NAN­DEL GOUP/ L

Les stu­dios UFA à Neu­ba­bels­berg sont depuis long­temps fameux. Non seule­ment on peut y voir les illus­tra­tions de la scène et de l’écran, mais ces lieux célèbres reçoivent la visite des diplo­mates qu’on ren­contre dif­fi­ci­le­ment. Ces temps-ci jus­te­ment les Stu­dios UFA pré­sen­taient un double inté­rêt: de grands artistes fran­çais s’y trou­vaient réunis aux plus célèbres acteurs alle­mands. Les uns et les autres tour­naient un film qui comp­tera parmi les pro­duc­tions sen­sa­tion­nelles de la sai­son 1932/33.

La UFA avait fait appel au « des­sus du panier » pour col­la­bo­rer à un film qui revê­tira une signi­fi­ca­tion mon­diale. Auteurs as—•—

et inter­prètes fran­çais tour­naient pour la pre­mière fois à la UFA. La UFA peut se van­ter d’avoir fait débu­ter à l’écran les célé­bri­tés des théâtres de Paris.

Dans le stu­dio règne l’ordre le plus sévère: Rien ne doit trou­bler les prises de vues. Le pro­fane met­tant le pied dans un stu­dio pen­dant le cours d’une réa­li­sa­tion pour écrire un papier sur le film futur et ses inter­prètes est saisi d’éton­ne­ment, il ne s’ima­gi­nait pas que c’était aussi sérieux.

Sous la direc­tion de pro­duc­tion de Gün­ther Sta­pen­horst et la mise en scène de Gus­tav Uci­cky on tourne « Un homme sans nom » d’après le scé­na­rio de Robert


Lieb­mann. Le rôle prin­ci­pal de la ver­sion alle­mande est tenu par le célèbre acteur ber­li­nois: Wer­ner Krauss.

« Un homme sans nom » est bien une aven­ture tra­gique de notre époque. C’est lhis­toire d’un homme dis­paru pen­dant la guerre, qu’on croit mort et qui a près dix-sept ans d’ab­sence revient livrer un triste com­bat pour le réta­blis­se­ment de ses droits civiques.

Dàns les années obs­cures où il fut tenu pour mort il a ter­ri­ble­ment souf­fert. Ayant perdu momen­ta­né­ment la mémoire il fut soi­gné dans une mai­son d’alié­nés. S'il n’a plus aujour­d’hui la jeu­nesse d autre­fois, grâce à une intel­li­gence res­tée intacte il s’est refait une situa­tion comme fabri­cant d’au­to­mo­biles. Il cherche son bon­heur fami­lial d autre­fois. Mlais sa femme est rema­riée, sa fille qu il n a pas connue, déjà grande; et toute la société lui est deve­nue étran­gère. L’homme sans nom subit la plus amère décep­tion de son exis­tence: bien qu’il soit en vie, on l’a rayé du nombre des vivants.

Le décor repré­sente une salle de tri­bu­nal. Les tables sont cou­vertes de tapis verts; des codes, des dos­siers attendent d’être uti­li­sés au cours des débats. L’homme sans nom se tient prêt à être entendu. Wal­ther, incar­nant le juge Lede­rer, pèse gra­ve­ment ses paroles... C est l’image même d’un haut magis­trat infaillible de réglant tou­jours sur le droit écrit.

Il tient un vieil uni­forme. Un signe déci­sif sur le côté gauche doit révé­ler l’iden­tité de l’homme debout devant lui. Oîi avait déjà vu des situa­tions ana­logues dans le film muet. Au par­lant cette scène est mille fois plus empoi­gnante. France Ellys dans le rôle de l’ac­tuelle de Mme San­der, ancienne épouse de « l’homme sans nom » sait être si émou­vante que

nous croyons non la voir jouer, mais la voir vivre.

Etre capable de mimer cinq fois de suite — car la tech­nique du par­lant est impi­toyable — la plus pro­fonde dou­leur et pou­voir pleu­rer cinq fois de suite de vraies larmes, quel génie dra­ma­tique cela ne sup­pose-t-il pas. France Ellys, je vous ai admi­rée, et je sais qu’au cinéma vous irez droit aux cœurs de mil­lieus de spec­ta­teurs.

A votre côté se tient votre second mari, le doc­teur San­der qu’in­carne l'ac­teur Amiot. Il est le type même du fran­çais homme d’af­faire supé­rieur. Il joue tran­quille­ment, froi­de­ment avec un .regard inves­ti­ga­teur et s’ex­prime d’une manière pré­cise.

Il y a encore Mi. Fer­nan­del en agent i qui campe un type d’ai­mable jeune Mar- j seillais, puis M'. Gou­pil en Gablinsky, j l’avo­cat mar­ron.

Enfin

FIRMÜN GÉMI ER

domine l’ac­tion.

C’est lui Henri Màr­tin, l’homme sans nom. Je ne l’ai vu tour­ner qu’un bout de film, mais quel sou­ve­nir pour moi: avoir assisté aux débuts de Gémier devant la caméra. Lui, un des plus grands noms du théâtre mon­dial, lui qui a incarné pour notre admi­ra­tion tant de cen­taines de per­son­nages, crée aujour­d’hui son pre­mier rôle au cinéma par­lant dans les stu­dios UFA. Lui dont l’in­fluence s’est fait si heu­reu­se­ment sen­tir lors de son pas­sage au bureau direc­to­rial de l’O'déon, lui qui a voulu faire du Second Théâtre Natio­nal un théâtre d’art de pre­mier ordre et dont le départ de l’Odéon fut tel­le­ment regretté: il repren­dra contact grâce au par­lant avec des mil­lions de ses admi­ra­teurs. Son rôle saura émou­voir le monde entier; il

ÉCO­NO­MIE, j

Hygiène, Confort, j

avec les

pour

CHAUF­FAGE CEN­TRAL j

par Eau chaude ou par Vapeur.

Deman­dez la Bro­chure

spé­ciale envoyée H

franco sur demande.

Chauf­fage cen­tral ii

Dis­tri­bu­tion

d’eau chaude

Ins­tal­la­tions

sani­taires chau­dière

“ Idéal Clas­sic ” J

Louis VERAN­NE­MAN

43, Rue du Pavillon

ANVERS

Tél 557.45 S

BES P A RI NG, GEZOND­HEID en BEHAA­GLIJ­KHEID

zijn U ver­ze­kert

door de

Cen­trale Ver­war­ming

mei

Radia­to­ren en Ketel

“ IDEAL CLAS­SIC „

SCT

Vraagt het uit­leg­boekje, dat U kos­te­loos zal toe* gezon­den wor­den, aan

Louis VERAN­NE­MAN

43, Vlag­straat, Ant­wer­pen

TELE­FOON 557.45


MAI­SON — HUIS

Jules - P eeters

14, rue Hou­blon­nière - Hopland, 14,

ANVERS — ANT­WER­PEN

Fon­dée en Ges­ticht in

1870

Tapis np 1 api­j­ten

en tous genres in allen aard

Tis­sus Stof­fen

LINO­LEUM

Au Mono­pole

6rande Mai­son de Blanc

31, Mar­ché au Lait -- rue Vle­minck, 1

B Télé­phone 272.00 HH

COU­VER­TURES COUVRE - LITS LIN­GE­RIE LINGE DE TABLE STORES RIDEAUX BON­NE­TE­RIE

Remise de 10o,° aux membres de la ’’Ligue des familles nom­breuses” et Inva­lides de Guerre.

Apo­theek-Dro­ge­rij “DE AREND,,

10, De Coninck­plein, 10 (hoek Van Arte­vel­des­traat)

VRAA6T HET DEMAN­DEZ LE

“CACHET SPÉ­CIAL,,

unieil­baar legen IMPIJI, ZUM, enz. || Inlaiile contre HUI DE TÊTE, RËTB1UIES elc.

- Phar­ma­cie Dro­gue­rie “L’AIGLE,, -

Tel. 350.88 10, place De Coninck.lO (coin Rue Van Arte­velde) Tel. 350.88

rap­pel­lera à la géné­ra­tion de la guerre sa des­ti­née et ses suites ter­ribles.

Gémier doit mon­trer au magis­trat une cer­taine bles­sure au côté gauche qui prou­vera son iden­tité. Cepen­dant il voit sa femme en larmes et pense au trouble que... Alors d’une voix blanche il dit «Non» et demeure l’homme sans nom, vic­time pitoyable d’une époque sinistre.

Mal­gré la ten­sion que néces­site une telle scène, mal­gré la cha­leur étouf­fante der pro­jec­teurs, Fir­min Gémier eut la gen­tillesse de m’ac­cor­der une inter­view. Il me dit quelles hautes qua­li­tés le film exi­geait des acteurs les plus expé­ri­men­tés dans des scènes d’une telle inten­sité dra­ma­tique. La tech­nique est sou­vent capri­cieuse et demande des reprises qui fatiguent infi­ni­ment plus devant la caméra que le même tra­vail en face des spec­ta­teurs en chair et en os.

Le film par son essence, par l’expé-riènce qu’on y acquiert est la meilleure école qui soit, même pourlps artistes qui se croyaient jus­qu’ici entiè­re­ment for­més. C est pour­quoi Gémier sou­haite au cinéma une signi­fi­ca­tion tou­jours plus éten­due, il espère d’ailleurs créer encore d’autres rôles.

Il est abso­lu­ment ravi des stu­dios UFA et de leur brillante ani­ma­tion. Gémier admire la mer­veilleuse col­la­bo­ra­tion entre Fran­çais et Alle­mands, il en est heu­reux, lui qui a tou­jours com­battu pour le rap­pro­che­ment des peuples.

Ber­lin et l’Al­le­magne ne sont pas incon­nus à Gémier, il y est déjà venu en 1925 pour étu­dier le théâtre ger­ma­nique.

« UN HOMME, SANS' NOMi

est un film d’une puis­sance dra­ma­tique extra­or­di­naire, et inter­prété par des artistes de grande renom­mée, c’est une des pro­duc­tions qui fixent une date de la sai­son ciné­ma­to­gra­phique en lais­sant sub­sis­ter une très forte et durable impres­sion.

Opi­nions Je Presse

Ecran:

Scé­na­rio bien conçu, bien conduit, sobre, émou­vant. L’en­semble bien fondu et le carac­tère du film. La mise en scène, l’in­ter­pré­ta­tion. Le dia­logue bien conçu. France Ellys, Fer­nan­del, Paul Amiot sont excel­lents. Un film émou­vant où tout, com­po­si­tion, décors, mise en scène, inter­pré­ta­tion, dia­logues, concourt à créer une ambiance de vérité qui impres­sion­nera un public nom­breux.

La Liberté:

Un beau film — un grand artiste. Le talent de Fir­min Gémier mis au ser­vice d’un scé­na­rio inté­res­sant, heu­reu­se­ment écrit pour l'écran, et non pas tiré d’une pièce de théâtre. Une réa­li­sa­tion à laquelle tout concourt pour en faire un des films les plus sus­cep­tibles d émou­voir tous les publics, voilà ce qu’est « Un homme sans nom». Dans la ver­sion fran­çaise, l’hon­neur d’une incon­tes­table réus­site revient à Albert Fla­ment, qui fit l’adap­ta­tion — et à André D'aven, qui super­visa le film à notre usage. Et Fer­nan­del, dans un rôle à sa taille, sut, aux côtés de Gémier, obte­nir un suc­cès qu’il méri­tait. Un beau film, vrai­ment, et dont le scé­na­rio, dû à Robert Lieb­mann, mérite — une fois n’est Car le pro­cès des lois édic­tées par lia Société pour lais­ser les morts repo­ser en paix, même s’ils res­sus­citent, est admira-pas cou­tume — des éloges par­ti­cu­liers, ble­ment fait. De l’émo­tion, des révoltes natu­relles et que le talent de Gémier tra­duit mer­veilleu­se­ment: des situa­tions

trai­tées d’une manière telle que les applau­dis­se­ments, trop fré­quents, trou­blaient lau­di­tion, tout cela classe «Un homme sans nom » parmi les réa­li­sa­tions trop rares qui res­ti­tuent au vrai cinéma sa puis­sance d’ex­pres­sion et son inté­rêt.


Een mensch is verd­we­nen.

Jaren­lang heeft men niets meer van hem gehoord. Voor fami­lie en vrien­den is hij dood. Zijn aan­den­ken wordt door de eenen in eere gehou­den; bij de ande­ren is hij reeds lang ver­ge­ten...

Dan duikt hij, op zeke­ren dag, plots op. De lange jaren afwe­zi­gheid heb­ben hem zóó veran­derd, dat hij nog nau­we­lijks te her­ken­nen is. En hij zelf kent met moeite de men-sehen weer, die hem vroe­ger nauw aan het hart lagen. Doch in hun opvat­tin­gen heeft de tijd diepe ken­te­rin­gen gebracht. Vroo­lijke en smart­volle gebeur­te­nis­sen heb­ben de loop van het leven onaf­wend­baar beïnv­loed: het leven heeft zich ver­vormd, hun wezen heeft zich omge­too­verd, hun den­ken en voe­len is anders gewor­den.

Blik­ken wij even in de ges­chie­de­nis terug. De oud­ste figuur der « terug­ge­keer­den » is ook een der beroemd­ste; de man wiens noo­dlot door Home­rus werd ver­teld: Odys­seus.

Wan­neer hij na jaren­lang zwer­ven terug­keert, vindt hij een andere wereld in zijn huis terug. De eenige door wie hij her­kend wordt is de god­de­lijke her­der Euma­chus. Nog is zijn gade P ene­lope hem nog trouw; maar ware hij niet terug­ge­ko­men dan had ook zij niet lan­ger meer haar eisch kun­nen hand­ha­ven en haar keus moe­ten doen tus­schen de mede­din­gers om haar hand.

Even zoo bekend als deze sage is Ten­ny­son’s bal­lade « Enoch Arden », de ges­chie­de­nis van den zee­vaar­der die, wan­neer hij na veel jaren rondz­wal­pen, terug­keert, zijn vrouw met een andere geluk­kig ziet en ver­zaakt aan de vreugde, welke zijn weer­keer had kun­nen bren­gen, door zich niet te doen her­ken­nen.

De groote psy­cho­loog en roman­schri­j­ver Honoré de Bal­zac schreef de novelle « Le Colo­nel Cha­bert ». Kolo­nel Cha­bert werd als « dood » opges­chre­ven en zijn aan­den­ken wordt door het volk gehul­digd als dit van een held. Zijn vrouw is ten tweede male in den echt getre­den; zijn ver­mo­gen is de erf­ge­na­men beloofd!

Onver­wachts keert hij terug. Den doode bewi­jst men alle eer. Doch den levende ont­zegt men alle recht. De « weder-opges­tane » Kolo­nel Cha­bert moet een held­haf­tige kamp voe­ren tegen den geval­len Kolo­nel Cha­bert...

Een paar jaar terug schil­derde Leon­hard Frank; in zijn roman « Karl und Anna » de tra­ge­die af van twee kame­ra­den die in Sibe­rische kri­jg­sge­van­gen­schap hope­looze dagen ken­nen. Karl gelukt er in te ontv­luch­ten en zoekt de vrouw

van zijn vriend op. Uit hun samen-leven en cje latere terug­keer van den echt­ge­noot groeit het tra­gisch kon­flikt.

Dit gege­ven werd ook in den Ufa­film « Terug­keer » behan­deld, met Dita Parlo, Gus­tav Fröhlich en Kurt Lar­sen.

Fan­tas­ti­scher dan de fan­ta­zie is het leven zelf. Het schri­jft romans, zooals geen auteur het zou kun­nen ver­beel­den, wijl men hem als­dan de onwaar­schi­jn­lij­kheid van de ges­cha­pen toes­tan­den niet zou ver­ge­ven.

Dte gemoe­de­ren in Ita­lië wer­den jaren lang door vol­gend geval in beroe­ring gebracht:

In een zenuw­li­j­der­sa­siel leeft lan­gen tijd een man, die zijn vers­tand ver­lo­ren heeft.

Op zeke­ren dag herin­nert hij zich dat hij, vóór den werel­door­log, hoo­ges­chool­pro­fes­sor was. Hij keert naar zijn hei­mat terug en wordt door zijn vrouw met liefde, door zijn col­le­ga’s met vreugde begroet.

Met waar­lijke over­gave neemt hij zijn bezi­ghe­den terug op, houdt lezin­gen, schri­jft weten­schap­pe­lijke verhan­de­lin­gen en leeft als geluk­kige echt­ge­noot.

Dan gebeurt er iets onge­hoords: een een­vou­dige been-hou­wers­vrouw uit een kleine plaats houdt staande, dat de pro­fes­sor geen pro­fes­sor is, maar haar man, die als ver­miste werd aan­ge­ge­ven.

Eerst lacht men natuur­lijk over deze « inbeel­ding » der vrouw. Maar dan duikt toch twi­j­fel nopens zijn een­zel­vi­gheid op. Dat het den pro­fes­sor moge­lijk is zijn ambt op bui­ten­ge­wone wijze te ver­vul­len, schi­jnt bes­list voor hèm te plei­ten. Op de vra­gen der spe­cia­lis­ten die zijn ware per­so­na­li­teit moe­ten vasts­tel­len, ant­woordt hij; « van deze din­gen kan ik mij niet meer herin­ne­ren ».

Nu kam­pen twee vrou­wen een tragi-comi­schen strijd om één man. D'e mee­nin­gen jn Ita­lië, in de gansche wereld dee-len zich in twee kam­pen in.

Het onder­zoek heeft ten slotte uit­ge­we­zen, dat de pro­fes­sor een bedrie­ger was; dat hij zijn rol als pro­fes­sor heeft ges­peeld om1 een goed leven te kun­nen lei­den. Hoe hij die rol heeft kun­nen spe­len, heeft ook moe­der Jus­ti­tia niet kun­nen opk­la­ren en dit bli­jft ook wel een onop­ge­lost raad­sel.

In A,merika is vol­gend geval gekend.

Vóór enkele jaren kwam een oud-sol­daat, een «vete­raan»

-— zooals de oud-stri­j­ders in de States genoemd wor­den -— in een groen­ten­win­kel door een weduwe uit­ge­baat. Hij bedelt. De weduwe valt den bede­laar om den hals en begroet hem als den zoo­lang dood­ge­waan­den zoon.

0!ok deze sol­daat lijdt aan her­sens­toor­nis. Hij kan zich slechts herin­ne­ren op het Fransche slag­veld de Dit­schers te heb­ben bes­tre­den, maar de naam welke hij opgeeft, komt op de amb­te­lijke sol­da­ten­li­js­ten niet voor. Even­min kan hij zich nu herin­ne­ren, dat de oudue vrouw zijn moe­der is en dat hij in deze stad gebo­ren werd.

En toch bleek het nade­rhand, dat hij wer­ke­lijk de zoon was en dat het moe­de­rhart zich niet kan bedrie­gen!

Het thema van terug­ge­keer­den is, zooals men ziet, zeer oud. Maar het bli­jft steeds inter­es­sant.

Een nieuw uit­zicht kri­jgt dit vraag­stuk in een Ufa­film: « De Man zon­der Naam ».

Hier is het noo­dlot van zul­ken herops­tan­de­ling, het­welk een zekere gelij­ke­nis toont met dit van Kolo­nel Cha­bert — in den tegen­woor­di­gen tijd ver­plaatst — wat nog meer dra­ma­tische kracht en ontroe­ring aan het onder­werp geeft.


/ \ dmet­tez-vous qu’on vous vende ± x des lan­ternes pour des ves­sies? \ J indt ge goed dat men U appe-V len voor citroe­nen ver­koopt?

dmet­tez-vous qu’on vous vante J \ une vul­gaire « croûte » comme A k. étant un authen­tique Rubens? X T indt ge goed dat men U een \ / klad­de­rij opdraaie voor een au-* then­tieke « Rubens »?

"X dmet­tez-vous qu’une grande J \ vedette débite des bêtises d’une voix vul­gaire, qui n’est évi­dem­ment pas la sienne? T T indt ge goed dat de diva op het \ / too­neel aller­lei dwaa­she­den uit-▼ krame, welke een andere ach­ter de scher­men op haar gewe­ten heeft?

"X dmet­tez-vous qu’un jeune pre-/ \ mier crie « Au secours! » avec une voix de « grande coquine »? T T indt ge goed dat de « jeune pre-\ / mier » zijn liefde zingt met de T ketel­stem van n schoen­lap­per?

dmet­tez-vous qu’on vous bour-/ \ re la main avec des billets de k tram en lieu et place de billets de banque? T T indt ge goed dat men U de han-\ J den vol­stoppe met tram­bil­jet­ten ▼ in plaats van bank­briefjes?

LORS pour­quoi admettre au ci-/ \ néma, le pro­cédé le plus anti- artis­tique et illo­gique qui soit: le T 'yj 7AA­ROM dan, voor de Film, de \ \ J meest anti-artis­tieke, de meest V onlo­gische vorm aan­vaar­den: de

ATE­LIERS DE CONSTRUC­TIONS WERK­TUIG" EN

MÉCA­NIQUES & HYDRAU­LIQUES WATER­KUN­DIGE

LOUIS DON­KERS

AVE­NUE DE LA VIEILLE BAR­RIÈRE 34/36, OUDE BAR­REEL­LEI Téléph. 587.36 MERXEM Tele­foon 587.36

Puits arté­siens — Puits tubés — Puits cap­tant plu­sieurs sources pour grand débit — Son­dages — Filtres de défer­rage — Col­lec­teurs de sable — Com­pres­seurs — Pompes — Élé­va­tion et dis­tri­bu­tion d'eau

par l'air com­primé

Arte­sische water­put­ten — Buis­put­ten — Zand­hou­wers — Borin­gen — Water-ins­tal­la­tiën met lucht­druk, voor alle afstan­den en hoog­ten, voor kas­tee­len, vil­la's,

land­hui­zen.

Hydro­phore auto­ma­tique avec filtre de défer­rage sous pres­sion.

Auto­ma­tische wate­rhou­der met onti­j­ze­ring­sfil­ter onder druk


Coupe-pain

MAX BOL­SIUS

II, COURTE RUE PORTE AUX VACHES, 11

(En face dn Canal an Fro­mage)

Télé­phone: 257,85 Chèques pos­taux : 777,32

Tout ce qui concerne le ménage Foyers "Jan Jaarsma" à Feu continu Cadeaux utiles

Prix défiant toute concur­rence

Cho­co­lat

Jffar­tou­giss

le meilleur

Com­ment ont débuté quelques vedettes alle­mandes

du cinéma

ERNST LUBITSCH.

Raconte: Quand j’ai débuté, le film était encore dans ses petites chaus­sures et rien ne fai­sait pré­voir l’es­sor for­mi­dable qu’il pren­drait en si peu de temps.

C’était en 1912. Nous étions ras­sem­blés, Ernst Matray, Albert Pav­lig, M'anny Zin­ner et que­leques autres dans une chambre, qu on n appe­lait pas encore « ate­lier » et nous pre­nions des films.

Dire que les résul­tats étaient mer­veilleux, ce serait men­tir. Nous nous don­nions un mal de chien du matin au soir et du soir au matin, et nous nous deman­dions si on n allait pas se moquer de nous quand on ver­rait le résul­tat de nos prises de vues.

Wal­ther Turc­zinsky, qui avait écrit le scé­na­rio (il y a long­temps qu’il est mort et oublié) se révol­tait de qps pro­pos et disant:

— Mes enfants, quand on n’a pas le cou­rage de lut­ter, on cesse le tra­vail et on se fait balayeur de rues. Nous sommes des pion­niers et dans dix ans le cinéma sera une grosse affaire. Alors vous pour­rez dire: Nous avons aidé à obte­nir ces résul­tats ».

Il n’a pu voir sa pré­dic­tion se réa­li­ser...

Et quand notre pre­mier film fut réel­le­ment ter­miné, nous fumes joyeux, car sous cette joie, il y avait de l’an­xiété: La pro­jec­tion! Et ce fut le suc­cès. Quand je songe encore à ces moments dif­fi­ciles, je me rap­pelle les paroles de Turc­zinsky: « Nous avons aidé à obte­nir ce résul­tat! »

HANS ALBERS.

S’en­ten­dait pré­dire par son père qu’il ferait un fin lamen­table s’il vou­lait se faire acteur.

— Alors, il fal­lait que je lui prouve que j’étais bon à quelque chose, dans un autre domaine, et à 17 ans, j’ob­te­nais mon diplôme de maître-nageur à la brasse!

Alors — et qui eût pu le pen­ser — je quit­tai la mai­son pater­nelle car je vou­lais obs­ti­né­ment deve­nir acteur de théâtre. Mais par­tout où je me pré­sen­tais, on m’écon­dui­sait. Mieux que celà: le direc­teur du Théâtre prin­ci­pal de la ville de Guben me jeta pro­pre­ment à la porte, me disant: Comme acteur, vous avez autant


de talent qu'une vache qui vou­drait deve­nir ministre des Finances!

Et cepen­dant, je ne per­dais pas cou­rage. Dans une autre ville proche, j’al­lai renou­ve­ler ma ten­ta­tive et je réus­sis à obte­nir un rôle « d’homme de la nature »! Mais le résul­tat ne fut pas brillant. Décou­ragé, je déci­dai de ren­trer chez nous, mais je res­tai accro­ché à Ber­lin.

Nos lec­teurs connaissent ses suc­cès et son vieux père est revenu depuis long­temps de sa crainte de lui voir faire «une fin lamen­table ».

HER­THA THIELE.

Elle fut tenaillée d’une vive inquié­tude jus­qu’au moment où elle put voir sur l’écran, lorsque fut donné le film: «Jeunes Filles en uni­forme ».

Le trac l’a tou­jours pour­sui­vie et lui a causé bien des décou­ra­ge­ments. Par­tout on lui répon­dait: « Com­plet! Reve­nez! » ou elle trou­vait les portes closes.

— Des semaines entières, je vivais dans l’an­xiété, l’in­quié­tude, et cela dura jus­qu’au momeqt où Léon­tine Sagan m’of­frit de jouer le rôle de Manuela dans le scé­na­rio de Christa Wins­loe.

— Si je vou­lais. Mais les jours qui sui­virent furent pires que les autres. Un rôle de vedette! tou­jours je redou­tais le fiasco! Mais dès que je fus dans l’ate­lier, la crainte s’éva­nouit et je me disais: 11 le faut! C’ést cette volonté qui m’a per­mis de jouer mon rôle jus­qu’au bout.

WOLF ALBACH-RETTY.

Le par­te­naire de Lilian Har­vey dans

« La Fille et le Gar­çon » nous affirme que le nom connu ou inconnu des parents n’est pas une réclame pour les enfants qui se des­tinent à la car­rière théâ­trale.

Sa mère était une actrice jouis­sant d’une grande vogue et il comp­tait sur cette répu­ta­tion pour se frayer un che­min dans la troupe des acteurs à venir.

— Mais quand on me met­tait à l’es­sai, quelle tuile! C’est le fils d’Al­bach-Retty? Très bien pour la mère, mais le fils n’a aucun talent!

D’autres direc­teurs me met­taient à l’épreuve, mais après l’au­di­tion, inva­ria­ble­ment, je m’en­ten­dais dire: Bien, très bien, mon cher Wolf, mais vrai­ment nous nous atten­dions à autre chose!

Alors, j’al­lai me pré­sen­ter ailleurs, mais je me fai­sais appe­ler tout sim­ple­ment « Mul­ler ». Et M. Mul­ler se voyait engagé par la « Ufa » pour un film sonore.

Mais quand il fut ques­tion de signer le contrat, le sub­ter­fuge fut décou­vert et il me fal­lut reprendre ma per­so­na­lité.

Comme quoi on peut voir que les débuts sont durs et qu’il ne faut pas comp­ter sur la répu­ta­tion du nom de ses parents, et que le seul mérite est de per­cer sous le nom de « Mul­ler ».

WEST-END

CHAUS­SURES

RIEN QUE DES MARQUES DE RÉPU­TA­TION MON­DIALE

DE FATJW" Iseg­kem

BAIAY Suisse

SWAN SHOE Angle­terre

THIERRY France


Guin­ness

vous fera du bien

oto s van

Fil

Waa­rheen u ook kijkt, ove­ral ont­moe­ten uw blik­ken de foto­gra­fieën van film­ster­ren, in alle kios­ken en in zoo­wel de grootste als de kleinste boe­khan­dels. Por­tret­ten in alle sti­jl­soor­ten, natuur­ge­trouw en ges­tilleerd. In maga­zines, bij­la­gen en kran­ten: dui­zend afbeel­din­gen van Greta Garbo, dui­zend foto’s van Norma Shea­rer, schoon­heid, karak­ter.

Hebt u wel eens aan den man gedacht, die deze foto’s maakt? Hebt u er wel eens aan gedacht, hoe moei­lijk het is om van één per­soon hon­derd ver­schil­lende opna­men te maken? Van­daag 50, mor­gen 50 andere, en bin­nen een paar weken weer 50 andere. En alle moe­ten van elkaar ver­schil­len en niet­te­gens­taande dat, stuk voor stuk goed zijn.

En hebt u wel eens aan de ster­ren gedacht van wie opna­men gemaakt wor­den Of zij gemak­ke­lijk of moei­lijk te foto­graf eeren zijn, of de kleur van hun oogen of van het haar een bij­zon­dere belich­ting noo­dig heeft, of de per­soon­lijke eige­naar­di­gheid van een ster een voor­deel of een hin­der­nis is bij het foto­gra-ren? En hebt u wel eens aan de vele wen-schen van de ster gedacht, of zij op de foto schoon van uiter­lijk willen zijn, of karak­te­ris­tiek? Of zij muziek van noode heb­ben om in een bepaalde stem­ming te komen, of zij voor­keur heb­ben voor bepaalde klee­ren... D'it alles weet de foto­graaf. Hij kent de gehei­men van de lie­ve­lin­gen van het publiek, hem wordt over alles en nog wat advies gevraagd.

Hij weet, dat de oog­wim­pers van Greta Garbo echt zijn en kan het u desge-wen­scht beves­ti­gen. Hem is wel eens gevraagd of vrou­wen gemak­ke­lij­ker te foto-gra­fee­ren zijn dan man­nen, en hij heeft

hie­rop geant­woord, dat dit alles indi­vi­dueel is en met het ges­lacht niets te maken heeft. Hij zal u ook kun­nen ver­tel­len, dat het bij de vrou­wen hoofd­za­ke­lijk op het haar aan­komt. Zit een lok niet goed, dan is de geheele foto « ver­schrik­ke­lijk », ook al vin­den wij haar dan nog mooi.

Dfe foto­graaf ver­deelt de man­ne­lijke ster­ren in twee cate­go­riën. De een wil er op de foto pre­cies een­der uit­zien als in wer­ke­lij­kheid, even schoon, even fana­tiek of even karak­te­ris­tiek. De ander wil schoon zijn. Bij vrou­wen is dit niet een­vou­dig, zij willen karak­te­ris­tiek zijn, zij willen « zich­zelf » zijn en toch ook tege­lij­ker­tijd schoon. Ja, Cla­rence Bull, de foto­graaf van de Metro-Goldwyn-Maeyer heeft het niet gemak­ke­lijk. En al zijn andere col­le­ga’s even­min.!

Greta Garbo en Joan Craw­ford zijn de eenige vrou­wen met wie hij kan experi-men­tee­ren. Alle andere zijn er bang voor. er op de foto niet zoo uit te zien wat voor hen als karak­te­ris­tiek geldt. Men zou de loop­baan van een girl­type kun­nen vers­to­ren, wan­neer men haar in een melan­cho­lieke pose foto­gra­feerde. Doch Greta Garbo kan op haar foto s de eene keer wat melan­cho­liek zijn, een andere keer wat mys­te­rieus en dan weer eens een «vamp» en ook Joan Craw­ford is even graag mon­dain als erns­tig en laat gaarne karak­ters­tu­dies van zich maken. Heel dik­wi­jls laat zij zich zon­der schmink foto­graf eeren, al-Jeen met wat rouge op de lip­pen. Zij bereikt daar­mede een heel tee­der effect.

Greta Garbo heeft reeds op alle moge­lijke manie­ren gepro­beerd en gebruikt thans tij­dens de foto­gra­fische opna­men alleen wat poe­der, die met het bloote oog bijna niet te zien is.


Nog altijd zijn het Greta Garbo en Joan Craw­ford, die een­zaam temid­den van haar col­le­ga’s staan. Zij heb­ben geen muziek noo­dig om in stem­ming te komen; voor Joan is alleen de muziek aan­we­zig om haar te doen ver­ge­ten, dat ook foto-gra­fee­ren arbeid is. Wat ges­peeld wordt, is haar onver­schil­lig, zij kan een melan­cho­lieke opname laten maken bij de klan­ken van een Fox­trot. Greta Garbo houdt veel van muziek, doch zij kan het niet al-

Welke Films ver

Een vraag die kans had op eige­naar­dige ant­woor­den is:

— Gaan de stars naar de kinema en welke films ver­kie­zen zij?

De legende wil, dat de meeste akteurs van heel wat andere films hou­den, dan van hun fabri­kaat. Zooals trou­wens de legende wil, dat een clown gaarne dra­ma­tische rol­len speelt en een dra­ma­tische rol gaarne het bli­js­pel aan­pakt. De meeste film­spe­lers gaan lie­ver naar de kinema dan te fil­men.

Meent gij, dat de sen­ti­men­teele Mary Pick­ford ook van sen­ti­men­teele films houdt? Neen. Mary gaat slechts naar de kinema als men er een poli­tie­drama geeft met zeer veel span­ning en bloe­dige ver­wik­ke­lin­gen.

Marie Dres­sier, de groote aktrice welke zoo uit­mun­tend dion­ken wij­ven weet te ver­tol­ken, houdt van exo­tische films, met hun prach­tige verre land­schap­pen en hun vreemde ras­sen.

Norma Shea­rer houdt van het genre dat

tijd ver­dra­gen. Zè wil voorts bij de opna­men nir­ri­mer ges­toord wor­den en zij geeft dan ook aan nie­mand het ver­lof om daar bij tegen­woor­dig te zijn. Zoo­wel Joan als Norma Shea­rer kun­nen daar zeer goed tegen.

De mooiste opna­men van Greta Garbo onts­ton­den bij t schi­jn­sel van het haard­vuur, ter­wijl die van Joan Craw­ford het mooist werd bij zon­licht aan den water­kant.

kie­zen de Stars?

zij speelt, doch zij houdt ook van docu­men­taire films.

Mau­rice Che­va­lier houdt van de sen­ti­men­teele film, — de lief­de­ro­mans, maar dan zon­der de koe­pletjes, welke hij moet zin­gen.

Jackie Cooper — 10 jaar oud —, vraagt bewe­ging en aktie. Films van cow-boys en gang­sters, geweer- en revol­ver­scho­ten. Hij is, met zijn voor­keur, niet alleen. Ja net Gey­nor volgt hem, — dat sen­ti­men­teele kind.

Sid­ney Fox en Fal­lual Ban­khead ver­kie­zen de tee­ken­films.

Constance Ben­net is voor de doku­men­ta­rische film. Dezelfde voor­liefde heeft Clark Gable. En Wal­lace Beery volgt hen, ofschoon deze laatste van melo­dra­j­nati-sche films houdt.

George Arliss houdt van klas­sieke dra­ma’s en Clive Bi-ook houdt het met de avon­tuur­lijke dra­ma’s.

TAVERNE DU

Paon­Royal

RENOM­MÉE POUR SES

BIÈRES

ANGLAISES

SPÉ­CIA­LITÉ DE

VIEUX PALE-ALE


Les Récep­teurs

Strom­berg-Carl­son

seront pour vous une révé­la­tion de tout ce que la radio peut

don­ner comme pureté de récep­tion et de qua­lité musi­cale.

Pour nous per­mettre de four­nir aux dillet­tanti, ces mer­veilleux ins­tru­ments de vraie musique, à des prix aussi modé­rés, nous avons décidé de four­nir direc­te­ment du pro­duc­teur, dont nous sommes les délé­gués, aux ama­teurs.

Deman­dez le cata­logue illus­tré N° 21 ou venez entendre les

Strom­berg-Carl­son

dans notre audi­to­rium.

ROTHER­MEL COR­PO­RA­TION S. A.

27, Quai du Com­merce, 27 BRUXELLES

Dans le JVlonde du Cinéma

Que faut-il pour faire un bon film?

Telle était la ques­tion posée récem­ment par des jour­na­listes à cer­tains poten­tats de l’écran. 11 semble que l'una­ni­mité se soit faite pour accor­der la pre­mière impor­tance un bon scé­na­rio, puis vient le rôle de l’au­teur des paroles et seule­ment après celui du met­teur en scène et des artis­teas. C’est la pre­mière fois que semble recon­nue, en Amé­rique, lim­por­tance des écri­vains char­gés du dia­logue. Espé­rons que cela nous don­nera des dia­logues moins niais que deux qui, trop sou­vent encore, nous sont offerts.

Deux pro­chains grands films de Lilian Har­vey.

Les admi­nis­tra­teurs innom­brables de Lilian Har­vey pour­ront applau­dir leur vedette favo­rite dans deux grandes pro­duc­tions d’Erich Pom­mer.

D’abord c’est « Le Tes­ta­ment du Mar­quis de S. » De même que le « Congrès » nous avait fait revivre la Vienne de 1815 et des valses de Strauss, le « Tes­ta­ment du Mar­quis de S. » res­sus­ci­tera pour nous les Pairs du Second Empire et la mous­seuse musique d’Of­fen­bach. Lilian Har­vey nous offrira là une déli­cate image du temps des crio­lines.

En suite, «t/n Rêve Blond», où la blonde enfant paraî­tra entre Henry Garat et Pierre Bras­seur, pro­met d’être un film qui comp­tera dans l’his­toire du cinéma. C’est une for­mule nou­velle du film musi­cal qu’inau­gu­rera cette oeuvre où Lilian Har­vey saura, une fois de plus, nous char­mer et nous atten­drir.

« I. F. 1. ne répond pas. »

La plus grande ani­ma­tion régnait à la Ufa où l’on s’em­pres­sait de régler les der­nier pré­pa­ra­tifs de la gran­diose pro­duc­tion Erich Pom­mer: « 1. F. 1. ne répond pas». Des décors impo­sants ont été construits par Erich Ket­tel­hut sur une île de ia Bal­tique, à Ham­bourg, le long de la Mer du Nord. Où a com­mencé à tour­ner le mois passé, cette réa­li­sa­tion de Karl Hartl. Les vedettes sont Charles Boyer, Jean Murat et Sybille Schmitz. Le scé­na­rio est tiré d’un roman de Kurt Siod­mak.

La voix des stars.

Les Metro­po­li­tan Stu­dios d’Hol­ly­wood vont faire enre­gis­trer la voix de leurs vedettes sur des disques qui seront stric­te­ment réser­vés aux sta­tions de radio­dif­fu­sion.

Ces disques pas­se­ront d’ailleurs dans les pro­grammes dif­fu­sés au tarif de la publi­cité. De jour en jour se mul­ti­plient les liai­sons entre la radio et le cinéma par­lant.

Le choix du public en faveur des stars.

Le « Motion Pic­ture Herald » vient de pro­cé­der à un refe­ren­dum en Amé­rique, parmi les spec­ta­teurs, pour connaître les artistes qui sont le plus choyés et rap­portent le plus d’ar­gent.

La plus grande sur­prise de ce refe­ren­dum est de voir pla­cée Greta Garbo en cin­quième place avec seule­ment 61p.c.

Le résul­tat s’éta­blit comme suit: 9|p.c. à Mary Dres­sier; 84p.c. à Janet Gay­nor; 75p.c. à Joan Craw­ford; 67p.c, à Wal­lace Beery; 6!p.c. à Greta Garbo; 60p.c. à Will Rogess; 60p.c. à Charles Fare)!; 30,8 p.c. à Norma Shea­rer; 59p.c. à Clark Gable.

Il faut voir si ce vote n’est pas influencé par le natio­na­lisme amé­ri­cain. En tout cas, on ne pourra pas dire que les hommes ont fait un choix de femme à la plus jeune, puisque Mary Dres­sier a des che­veux blancs.


UIT FILM­LAND

De Para­mount heeft een idée gekocht. De titel ervan luidt: « Als ik een mil­joen bezat... » Het idee is dat van een man, die zeven­maal mil­lion­nair is en het toé­val laat bes­lis­sen over de keus van zeven namen uit n adres­wi­j­zer, aan welke zeven onbe­ken­den hij ieder een mil­lioen nalaat.

Er bleef dan de avon­tu­ren te ver­tel­len van de zeven geluk­ki­gen. G'm deze te vin­den heeft Para­mount zich tot twaalf schri­j­vers gericht, hen vra­gend naar hun per­soon­lijke ver­beel­ding het leven te verha­len van één der zeven, waar­bij moet getoond wor­den hoe het onver­wachte for­tuin zijn leven beïnv­loedt. Wan­neer deze twaalf ver­sies klaar zijn, zal de stu­die er zeven van uit­kie­zen en deze dan ineen­wer­ken. De film « Als ik een mil-iioen bezat...» zal dien­ten­ge­volge zeven vedet­ten tel­len.

Henri Stork, de jonge fil­mer uit Oos­tende en Boris Kauf­man, heb­ben samen een doku­men­taire film gemaakt over de tun­nel­wer­ken onder de Schelde, te Ant­wer­pen.

In Neder­land werd een veree­ni­ging opge­richt, die « Visie » heet en films gaat maken. Thans is een eerste prent klaar: zij heet «Fak­kel­gang» en is bedoeld als pro­pa­gan­da­film voor drank­bes­tri­j­ding.

De ten­denz blijkt er ech­ter te dik op te lig­gen. Er komen ech­ter mooie opna­men in voor uit de oude buur­ten van Amster­dam.

Henri Bar­busse, de bekende Franche schri­j­ver, liet reeds een paar sce­na­rio’s in Rus­land ver­fil­men. Thans heeft hij zich ver­bon­den er een nieuw te leve­ren: « De Mensch tegen den Mensch ».

+ Wal­ther Ruthr­pann beëin­digt «Staal» van Luigi Piran­dello.

A rgen­tina, de beroemde dan­seres die uit Spaansche ouders te Bue­nos-Ayres werd gebo­ren, koes­tert op haar beurt film­plan­nen.

— Ik was immer gewel­dig bang voor de cinema, verk­laart zij. Het kon­takt met het publiek kan ik niet mis­sen, en dit wordt in de stu­dio ver­bro­ken. Men dringt ech­ter zoo sterk bij mij aan, dat ik bes­lo­ten ben bin­nen­kort vóór de kamera te ver­schi­j­nen. Op het oogen­blik zie ik uit naar een sce­na­rio, want ik wil niet dat die film alleen maar een gele­gen­heid zou zijn voor mij om een dans in te las­schen. Zoo ik mij op cine­ma­ter­rein begeef, moet de film « 100 t. h. film » zijn.

Asta Niel­sen, de groote Deensche film­kuns­te­nares, gaat optre­den in haar eerste spreek­film, onder regie van Erich Wasch­nek. Het sce­na­rio is ont­leend aan «Dé onmo­ge­lijke Liefde», een roman van Alfred Schi­ro­ka­ner.

Jean Renoir, de fil­mer van « Nana » en « La Chienne », kon­digt een prent aan, «Ali Baba en de Veer­tig Roo­vers » hee-ten zal.

Renoir ver­filmde vroe­ger een sprookje van Ander­sen, name­lijk « Het Mleisje mot de Luci­fers ».

Alexan­der Vol­kof is een Rus, die ach­te­reen­vol­gens in Fran­krijk en in Duit­schland filmde. Men kent van hem onder meer « Kean », « De witte Dui­vel », « Casa­nova » en « She­he­ra­zade ».

Thans heeft hij een nieuw werk op het getouw, name­lijk «De Düi­zend en tweede Nacht », waa­rin Ivan Mos­joe­kin en Mau­rice Schutz de hoof­drol­len spe­len.

+ Alla Nazi­mova, die een­maal zoo’n gewel­dige plaats in de Ame­ri­kaansche cine­ma­to­gra­fie innam, gaat weer fil­men.

Les PION­NIERS Je 1’ enre­gis­tre­ment des meilleurs Films

par les VEDETTES

REPER­TOIRE INTER­NA­TIO­NAL

L. Bas­te­nie-Pehrs­son

OFFE­RAN­DES­TRAAT, 31 ANT­WER­PEN

Kachels, Haar­den, Pracht­vu­ren

van

N. MAR­TIN A FON­DE­RIES BRUXEL­LOISES Jt CINEY Jt JAARSMA Jt SUR­DIAC Jt Jt Jt Jt PER­MA­NENT Jt TURENNE Jt Jt Jt Spe­cia­li­teit van

Cui­si­nières

IN EIGEN GEMAAK

LET WEL OP HET ADRES


TRA­VAUX

COM­MER­CIAUX

ETI­QUETTES EN COU­LEURS