Programme de 30 oct. à 5 nov. 1931



Livret de programme

Source: FelixArchief no. 1968#736

Ce texte a été généré automatiquement sur la base des pages numérisées, en utilisant la technologie ROC. En raison des polices de caractères historiques utilisées dans les livrets de programmes, les résultats ne sont pas sans fautes.

Consultez les images de ce livret de programme


Ven­dredi ta Vri­j­dag

Zater­dag

Pro­gramme 9 Speel­wi­j­zer

Samedi «xoc­tobre Dimanche -| Lundi r

-'A Octo­ber Zon­dag * Mann­dan "

Maan­dag

Jeudi

Don­der­dag

novembre

Novem­ber

1931

1. Cali­for­nie

Fan­tai­sie docu­men­taire en cou­leurs.

2. La Belle Corse

Docu­men­taire du ser­vice scien­ti­fique de l’U. F. A.

3. Eclair~Jour­nal

Actua­li­tés sonorrs

4 Prin­cesse, à vos ordres

1. Kali­for­nië

Doku­men­ta­rische fan'azie in kleu­ren.

2. Mooi-Kor­sika

Doku­men­ta­rische film van de kul­tuu­raf­de­cling der F. F. A.

3. Eclair~Nieuws­be­rich­ten

Aktua­li­tei­ten op den klank­film

4. Haar Hoo­gheid beveelt

Fil­mo­pe­rette Sce­na­rio:

Film-opé­rette

Scé­na­rio:

Paul FRANCK & Billie WIL­DER

Réa­li­sa­tion: Ver­we­zen­lij­king :

Hanns SCHWARTZ

avec la col­la­bo­ra­tion de met de mede­wer­king van

Max de VAU­COR­BEIL

Musique: Muziek :

Wer­ner R. HEY­MANN

Cou­plets: Koe­plet­ten :

Jean BOYER

Prises de vues: Zich­top­na­men :

Gün­ther RIT­TAU

Prises de sons: Klan­kop­na­men :

FRITZ­SCHING

Décors: Scher­men :

Erich KET­TEL­HUT

DRA­MA­TIS PER­SONÆ:

Marie-Chris’ine .... Lilian HAR­VEY

Capi­taine (Kapi­tein) de lîerck Henrv Garat

llcv­nitz . Mar­cel Yibert

1 e Prince de (Prins van) Leuch­tens ein . Rav­mond Gué­rin

Pipac Bill Bockett

Jean

ENFANTS ADMIS

KIN­DE­REN TOE­GE­LA­TEN


Prin­cesse, à vos ordres!

Au bal musette d’une haute petite capi­tale euro­péenne, la prin­cesse Mja­rie-Chris­tine, sous les traits d'une jeune manu­cure — Mizzi — fait la connais­sance d’un beau gar­çon épi­cier Cari Bien­tôt tous deux échangent de tendres pro­pos. Mlais au hasard d’une valse qui les sépare momen­ta­né­ment, Mizzi s’en­fuit.

Le len­de­main, le ministre d’Etat Hey­nitz est mis au cou­rant de l’es­ca­pade prin-cière par le détec­tive de la cour Pipac. Il reproche amè­re­ment à la prin­cesse son incon­duite. — Miais qu’aper­çoit-elle, sou­dain, dans la cour, à quelques mètres de la fenêtre? Un lieu­te­nant qui subit la verte répri­mande de son capi­taine. Et ce lieu­te­nant n’est autre que... Cari, le faux gar­çon épi­cier de la veille, à qui sa sor­tie noc­turne a valu d’ar­ri­ver en retard à l’exer­cice.

Mizzi com­prend et sou­rit: « Je veux que ce lieu­te­nant soit désor­mais à l’abri des répri­mandes: je le nomme capi­taine ». Le ministre ne peut qu’obéir aux ordres de son Altesse, et le plus stu­pé­fait est bien le lieu­te­nant Cari de Berck, qui ne s’at­ten­dait pas un avan­ce­ment aussi rapide. D'eux jours plus tard, Pipac se pré­sente tout penaud devant Hey­nitz: il a tenté en vain de pho­to­gra­phier les deux amou­reux, Cari et Mizzi, pen­dant leurs pro­me­nades, mais n'a réussi qu’à se cou­vrir de ridi­cule.

Tou­te­fois, Hey­nitz n’at­tache guère d inté­rêt à cet échec, car il a trouvé une solu­tion radi­cale: puisque la prin­cesse

semble s’in­té­res­ser à ce capi­taine de Berck, une tac­tique excel­lente sera d éli­mi­ner l’épi­cier au pro­fit du capi­taine. Le ministre ménage donc une entre­vue entre la prin­cesse et Cari. Comme le capi­taine se fait tirer l’oreille, le ministre le décide

en le nom­mant com­man­dant, puis lieu­te­nant-colo­nel. Mlais lorsque Cari annonce à Mizzi qu’il doit se rendre au palais pour y être pré­senté à une prin­cesse, Mizzi se fâche toute rouge, accuse le jeune homme de vou­loir la délais­ser, et s'en­fuit, très mécon­tente.

Une heure plus tard au palais, le colo­nel de Berck «stu­pé­fait» se trouve en pré­sence de celle qu’il appe­lait Mizzi, et il com­prend qu’il a été dupé.

Sur ces entre­faites, Hey­nitz apprend de la bouche de Pipac que le colo­nel de Berck et l’épi­cier Cari ne font qu’un seul et même per­son­nage qu’il veut rendre odieux aux yeux de la prin­cesse. Hey­nitz lui donne des ins­truc­tions en consé­quence, et le soir même, au bal de la cour, où le Prince de Leuch­ten­stein est pré­sent, Cari n’a pas à se for­cer pour être désa­gréable à Son Altesse Marie-Chris­tine: il constate en effet que la prin­cesse (par amour ou par dépit?) semble très atten­tive à la conver­sa­tion du jeune prince. Pour­tant celui-ci n’a qu’une seule pas­sion: l’ar­chéo­lo­gie.

Au bal, il s’ex­cuse de ne pou­voir dan­ser avec la prin­cesse, et la prie lui-même de vou­loir bien choi­sir un autre cava­lier de sang royal. Son Altesse hésite, puis, réso­lu­ment, au grand scan­dale de Hey­nitz et de toute la cour, elle fait signe à Cari, et la valse les entraîne tous deux dans la gri­se­rie de son tour­billon. Il ne faut rien moins que l’ar­ri­vée inopi­née du Roi lui-même pour leur faire reprendre conscience de la réalié.

Mais la jolie prin­cesse, à laquelle les usages de la cour et le pro­to­cole com­mencent à peser quelque peu, s’es­quive, légère comme un oiseau, bien­tôt sui­vie de son bel offi­cier, que ne pourra rete­nir sur la route du bon­heur, ni les pro­tes­ta­tions de Hey­nitz, ni le blâme de la cour toute entière.

LES BIÈRES POUR TOUS LES GOUTS:

PILS­NER URQUELL BOCK GRÜ­BER

SPA­TENBRÄU

MUNICH

GUIN­NESS-STOUT

PALE-ALE

SCOTCH-ALE

SPÉ­CIA­LI­TÉS:

BUF­FET FROID - GIBIER

1 y $ SALLES POUR BAN­QUETS


Haar Hoo­gheid beveelt!

Onder de gedaante van een een­vou­dig volks­meisje, Mizzi, leert prinses Marie-Chris­tina, op een dans­feest den fik­schen Carl ken­nen, een win­kel­jon­gen, naar hij zegt. Wel­dra wor­den zoete woor­den gewis­seld. Doch op zeker oogen­blik weet Miizzi te onts­nap­pen en laat een briefje ach­ter voor den onthus­ten Carl: « Kom mij mor­gen aan mijn werk afha­len. Mizzi van « Figaro ».

Intus­schen werd de « minis­ter van State » Hey­nitz, op de hoogte ges­teld van het « wan­ge­drag » van Haar Hoo­gheid, door den hof­de­tec­tief F'ipac. Zeer plech­tig ver­wijt hij h Haar Hoo­gheid », haar dolle frat­sen, des te meer, daar Zijn Majes­teit ze den prins van Leuch­ten­stein tot gemaal wil... schen­ken. Maria-Chris­tina haalt de schou­ders op en kijkt onver­schil­lig door het vens­ter.

Doch zie! Daar op den koer kri­jgt een lui­te­nant een ste­vi­gen uit­bran­der van z’n kapi­tein. En die lui­te­nant is... Carl.

Miizzi vers­taat en glim­la­chend beveelt zij: « Ik wil dat die lui­te­nant voor­taan ver­schoond bli­jve van zulke afstraf­fing, ik bevor­der hem tot kapi­tein ». De Minis­ter moet gehoor­za­men.

Mien kan licht de ver­ba­zing gis­sen van lui­te­nant Carl van Berck, die zich niet aan zulke snelle pro­mo­tie ver­wachtte.

Twee dagen later komt Pipac gansch teleur­ges­teld bij Hey­nitz; tever­geefs heeft hij getracht de twee « ver­lief­den », Cari en Mizzi, tij­dens hun wan­de­lin­gen te foto-gra­fee­ren. Hij is er alleen in ges­laagd zich bela­che­lijk te maken tij­dens een Home­rische schaats­par­tij!...

Hey­nitz blijkt vol­ko­men onver­schil­lig voor den tegens­lag: hij heeft een andere radi­cale oplos­sing gevon­den. Ver­mits het prin­sesje inter­esse schi­jnt te heb­ben voor

kapi­tein van Berck, zal hij er alles op zet­ten om den win­kel­jon­gen in den scha­duw te zet­ten, ten bate van den kapi­tein. Hij belegt een samen­komst tu eschen de prinses en Carl, dien hij kolo­nel benoemt.

Kolo­nel van Berck denkt wer­ke­lijk te droc­men, wan­neer een uur later hij Prinses Mla­ria-Chris­tina wordt voor­ges­teld en in haar Mizzi herkent, fdij begri­jpt, dat hij bedro­gen werd.

Hey­nitz ver­neemt intus­schen een onts­tel­lend nieuws: Kolo­nel van Berck en de win­kel­jon­gen Carl zijn één en dezelfde. Het komt er op aan, deze « kerel » afstoo-telijk te maken in de oogen der prinses. Hey­nitz geeft hem de nco­dige onder­rich­tin­gen. E,n den­zelf­den avond, bij het hof­bal, waa­rop de Prins van Leuch­ten­stein aan­we­zig is, heeft Carl geen moed noo­dig om Haar Hoo­gheid onaan­ge­naam te zijn: hij stelt inder­daad vast, dat de prinses met belang­stel­ling het ges­prek van den jon­gen prins volgt. Dbch deze heeft slechts liefde voor de oud­heid­kunde. Wan­neer het bal aan­vangt, veront­schul­digt hij zich bij Haar Hoo­gheid, wijl hij niet dan­sen kan en ver­zoekt ze een ander cava­lier « van prin­se­lijk bloed » te kie­zen. Marie-Chris­tina aar­zelt een oogen­blik. Dan, tot erger­nis van Hey­nitz en van gansch de hof­hou­ding, doet zij tee­ken aan Carl. En in den roes van een wals zwe­ven zij als boven de wereld.

AJleen de onver­wachte intrede van den Koning brengt hen tot de wer­ke­lij­kheid terug.

Doch het mooi prin­sesje heeft maling aan het pro­to­kol en de gebrui­ken van het Hof. Als een vogeltje, dat naar vri­j­heid snakt, vliegt zij weg. Dbch niet alleen, want haar mooie offi­cier ver­voegt ze snel. En hun geluk zal niet strui­ke­len, noch op de lamen­ta­ties van Hey­nitz, noch op de blaam van gansch het Hof...


ar

HENRY GARAT

Il y a deux ans à peine, Henry Garat était pour ainsi dire un inconnu dans le monde du cinéma. On était alors à l'époque du muet, qui avait ses vedettes inter­na­tio­nales, ses grands«mogols» ligués pour défendre avec achar­ne­ment l’ac­cès des stu­dios à tout talent nou­veau! Et comme tant d’autres, Henry Garat dut se confi­ner dans le théâtre en France comme en Bel­gique; revues, chan­teur de music-hall.

Puis vint le film par­lant qui chan­gea par un coup de baguette magique la face des choses. Ceux qui s’étaient ins­tal­lés en maître dans les stu­dios tom­bèrent petit à petit dans l’ou­bli. Et ce fut la folle ruée des jeunes et des « nou­veaux » vers la gloire de l’écran. Une modi­fi­ca­tion pro­fonde s’était opé­rée dans la concep­tion du public et dans celle des pro­duc­teurs.

Et Henry Garat fut enlevé de la scène d'un grand music-hall pari­sien, pour tour­ner son pre­mier film parlé.

— Ce fut, nous dit-il, comme un beau rêve. Et je me sou­vien­drai long­temps du jour où je pus signer mon pre­mier contrat! D'epuis des années, j’avais essayé vai­ne­ment de débu­ter au cinéma. Mais tous mes efforts avaient été vains: tous les postes étaient occu­pés... et ceux qui étaient vedettes défen­daient avec achar­ne­ment leur gloire... et leur place.

— Mais vous n’avez pas encore tourné beau­coup de films?

— Assez pour ne pas avoir droit à un jour de repos depuis que je suis entré « dans la danse »... D’abord, ce furent Les Deux Mondes, le grand film de Dupont: puis Nos Maîtres les domes­tiques, tourné à Londres éga­le­ment, puis Le Che­min du Para­dis. pour 1’« Ufa », à Ber-

lin. Fla­grant délit et. Prin­cesse à vos ordres, réa­li­sés aussi en Alle­magne.

— Vous allez tour­ner en France, main­te­nant.. .

—- ...​Pour la pre­mière fois, en effet. C’est grâce à Para­mount, qui vient de m’en­ga­ger pour un an, qu’il m’est per­mis de tra­vailler dans les stu­dios fran­çais. Je crois inutile de vous dire toute ma joie.

— Quels sont les films que vous allez inter­pré­ter?

— En ce moment, je tourne aux Stu­dios de Join­ville un grand film: Rive gauche, sous la direc­tion du met­teur en scène Alexandre Korda, avec Meg Lemon­nier et Jan Worms. Ensuite, ce sera Un Homme en habit. Ensuite, ensuite, excu­sez-moi, j’ai pro­mis de ne rien dire.

— Votre avis, dis­cret ami, sur le cinéma parlé?

— L’em­ploi de la parole donne aux réa­li­sa­teurs la pos­si­bi­lité d’ex­pri­mer les sen­ti­ments humains d’une façon plus com­plète, plus directe. A l’époque du muet, il fal­lait avoir des sous-titres encom­brants pour décrire une situa­tion. A l’heure actuelle, un mot suf­fit pour y par­ve­nir. En ce moment, le film évo­lue len­te­ment vers sa for­mule nou­velle. La France et l’Al­le­magne, après avoir mar­qué le pas pen­dant un an, après avoir observé, noté les erreurs des autres, sont en train de mettre les bou­chées doubles et de rega­gner rapi­de­ment le ter­rain perdu. Des films comme Le Réqui­si­toire, Le Mil­lion, Les Vacances

du Diable, sont des per­fec­tions au point \ point de vue tech­nique. Je suis convaincu que, d’ici très peu de temps, on retrou­vera le cinéma vivant et alerte, d autre­fois. ..

ATE­LIERS DE CONSTRUC­TIONS WERK­TUIG- EN

MÉCA­NIQUES & HYDRAU­LIQUES WATER­KUN­DIGE

LOUIS DON­KERS

AVE­NUE DE LA VIEILLE BAR­RIÈRE 34/36, OUDE BAR­REEL­LEI Téléph. 587.36 MERXEM Tele­foon 587.36

Hydro­phore auto­ma­tique avec filtre de défer­rage sous pres­sion.

Auto­ma­tische wete­rhou­der met onti­j­ze­ring­sfil­ter onder druk

Puits arté­siens — Puits tubés — Puits cap­tant plu­sieurs sources pour grand débit — Son­dages — Filtres de défer­rage — Col­lec­teurs de sable — Com­pres­seurs — Pompes — Élé­va­tion et dis­tri­bu­tion d'eau

par Fair com­primé

Arte­sische water­put­ten — Buis­put­ten — Zand­hou­wers — Borin­gen — Water-ins­tal­la­tiën met lucht­druk, voor alle afstan­den en hoog­ten, voor kas­tee­len, vil­la's,

land­hui­zen.

vers (a »

dis­tri­bu­tion géné­rale


GLOBE

Le Globe est une bois­son rafraî­chis­sante d’une pureté et d’une finesse incom­pa­rables.

Son goût exquis, son par­fum suave et sa déli­cieuse fraî­cheur, lui ont valu

son

sur­nom —

L'AME DU CITRON

OTl­Qf­fiTft SCHWEPPES: LON­DON Ttà'K­Qft’iSB

Por­traits du jour:

Elle est si mince, si déli­cate, si mignonne qu elle n’est pas une Femme mais un Bébé-Femme, un Rêve, un «Para­dis)) — si vou­lez-fait Femme... Et nous nous deman­dons vrai­ment com­ment ses par­te­naires — des Hommes « forts », cela va sans dire, — peuvent envi­sa­ger sans crainte ni ter­reur, au milieu des délices et obli­ga­tions du scé­na­rio, l’an­gois­sant et doux pro­blème — et sa non moins tendre réa­li­sa­tion — d’en­ser­rer en leurs grands bras puis­sants un petit bibe­lot si fra­gile.

File est si blonde, si déli­cieu­se­ment bou­clée — il en foi­sonne de tous côtés des petits ser­pents dorés — que le « cli­ché » Ché­ru­bin est tout dis­posé à bon­dir hors de sa boîte en joli dia­blo­tin bien pen­sant.

L Image ne nous fait pas connaître la teinte exacte de ses yeux mais, bien sûr, leur lim­pi­dité n’y peut reflé­ter que le Ciel.

Tout au bord des pau­pières s animent de petites pattes, aussi fines mais bien plus longues que celles des mouches. Et ce sont des fils ténus en écran léger ten­dus sur l’Azur (le Ciel même ne doit-il pas se voi­ler par­fois pour repa­raître ensuite plus doux et atti­rant?)

La ligne du nez est accu­sée, la petite courbe volon­taire.

Et les sour­cils? Un esprit vapo­reux, un souffle, plus que cela encore: un « rien » sans rémi­nis­cence d’opé­rette — et ils abattent loya­le­ment, en séra­phins jus­ti­ciers, la calom­nie à la Beau­mar­chais de Mgr. L’Ap­pen­dice nasal.

La bouche est une moue char­mante d’en­fant mutine, prête à sou­rire, à aimer. Même, elle est si digne d’ado­ra­tion quand elle s’épa­nouit, petite fleur de pourpre — pour les poètes et les âmes sen­sibles —

LILIAN HAR­VEY

gra­cieuse et si jeune que nous assis­tons alors à l’abo­li­tion défi­ni­tive de l’au­to­rité nasale en mal appa­rent de tyran­nie.

Lès mains menues aux doigts mignons, longs et fuse­lés, s’agitent et jouent ainsi que des marion­nettes artistes. Et leur gen­tille pro­prié­taire est si légère, si (( aérienne » qu’un lutin, un elfe ou un sylphe en rup­ture avec leurs élé­ments natu­rels et éga­rés près d’elle la pren­draient pour soeur.

Lilian saute... Par­don! Elle s’en­vole...

Elle s’est envo­lée et Dieu seul sait où vous la retrou­ve­rez per­chée en petit oiseau futé! Lilian s’éclipse... Mioins d’un temps et trois mou­ve­ments et elle a dis­paru... Et vous êtes encore là, devant sa pré­sence éva­nouie, la bouche ouverte, la pen­sée figée dans l’éter­nel et doux vaga­bon­dage...

Quand Lilian parle fran­çais, l’on entend une drôle de petite voix amu­sante de petite fille, bien sage et appli­quée. Elle est étran­gère, n’est-ce pas. Elle est éga­le­ment une artiste très intel­li­gente et méri­tante,, puisque en s’ex­pri­mant elle peut nous don­ner 1 illu­sion qu elle com­prend le vieux fran­çais com­pli­qué, même en ses rajeu­nis­se­ments, alors que réel­le­ment elle l’ignore tota­le­ment.

Petite Lilian char­mante, jolie pou­pée vivante et sen­sible, votre visage d’en­fant-femme — pas plus gros que le poing — espiègle, tendre et fin qu’en­toure une si douce auréole, une blon­deur de songe... votre talent si gra­cieux ne sont-ils pas un « Modèle » pour nombre de jeunes ambi­tions des « moins de vingt ans » jamais décou­ra­gées...

ODETTE, BAR­DOU.


ta

LA MUSIQUE DE

Prin­cesse à vos ordres

LES DISQUES - ORA­MOF­QON­PLA­TEN

Les 2 chan­sons: De twee lie­de­ren:

— JE NE SAIS RIEN DE TOI fox-trot

— QUAND JE DANSE AVEC TOI valse

23851-2

Orchestre de danse Dan­sor­kest van

PAUL GOLD­WIN 521898-2

Orchestre et chant: Orkest en zang:

LILIAN HAR­VEY & HENRY GARAT - COLUM­BIA -D F 576 - 25 N

Mon amour quand je danse avec toi C'est suf­fi­sant pour des amants Orch. et chant Orkest en zang

V. SOR­BIER

DE MUZIEK VAN

Haar Hoo­gheid beveelt

LES CHAN­SONS

Les trois chan­sons du films

- QUAND JE DANSE AVEC TOI

- JE NE SAIS RIEN DE TOI

- POUR FAIRE UN BON DIPLO­MATE

sont en vente dans la salle aux prix de Frs. 8.— (pièce) chant et piano Frs. 2.— (pièce) chant seul

POUR FAIRE UN BON CUI­SI­NIER

Ier Cou­plet.

La lit­té­ra­ture,

L’des­sin, la sculp­ture

C’est joli, mais ça ne mène à rien.

Le seul art sur terre

C’est l’art culi­naire

C’est Vrai, mais pour le pos­sé­der bien

Il faut avant tout

Non du bagout.

Mais du bon goût.

On doit tout oser Mais tout doser.

Refrain Pour faire un bon cui­si­nier Il faut les dons du sor­cier Et le doigté du chi­miste Avoir l’coup d’œil du rapin Du sculp­teur le tour de main,

Bref, il faut être un artiste.

Pour réus­sir un bon petit plat.

C’est déli­cat,

Tout dépend des mélanges savants Qu’on fait avant.

Peu c’est peu et trop c’est trop

La devise d’un cuis­tot

Est en quatre mots: ni peu, ni trop.


NOU­VEAUTÉ

Mag­ma­vox

MODÈLES

MODÈLES JUNIOR

N° Prix

116 110-190 v. Continu....​Frs 1.076

118 180-300 » » 1.076

210 6-12 » » 1.076

410 105-120 v. 5C c. Alter­na­tif ... » 1.650

MODÈLES SENIOR

(Cone 10 1/2”)

119 180-300 » .... 1.300

211 6-12 » » 1-300

411 105-120 v. 50 cy. Alter­na­tif ... » 1.950

Licence: Frs 87,50 net par appa­reil

Agents géné­raux pour la Bel­gique et l’An­gle­terre:

The Rof­her­mel Cor­po­ra­tion Ltd.

MAIN OFFICES: CONTI­NEN­TAL OFFICES :

24, Mad­dox Street, Lon­don WJ. 27, Quai du Com­merce, Bruxelles

Caprice

ren

van

POM­PA­DOUR

U ne fan­tai­sie musi­cale Den muziek­fan­ta­zie

à grand spec­tacle met groots­clie îns­ce­nee­ring

mise en scène par ver­we­zen­lijkt door

WILLI WOLFF

inter­pré­tée par ver­tolkt door

ANDRÉ BAUGE

GAS­TON DE MÉVILLE

MAR­CELLE DENYN

LA POM­PA­DOUR


Un Caprice de la Pom­pa­dour, la pre­mière opé­rette ciné­ma­to­gra­phique fran­çaise à grand spec­tacle, sera pré­sen­tée pro­chai­ne­ment.

On ne man­quera pas d’être émer­veillé par la per­fec­tion de cette oeuvre d'une somp­tuo­sité et d’un luxe inouïs, Tous les fastes du siècle de Louis XV, siècle aimable entre tous-ont été recons­ti­tués et nul spec­tacle ne sau­rait avoir autant de légè­reté et de charme.

Le sce­na­rio de Un Caprice de la Pom­pa­dour se déroule à la cour du roi à Ver­sailles, et aussi à l école des cadets de Saint-Ger­main. Oh y voit un André Baugé plein de flamme et d’au­dace encou­rir les foudres du prince et méri­ter les faveurs de la mar­quise de Pom­pa­dour. Ch y évoque avec l’er­mi­tage du Parc aux Cerfs, les fêtes magni­fiques de Ver­sailles et les grâces d'un siècle aimable entre tous.

Mar­celle Dte­nya inter­prète le rôle de la Pom­pa­dour

Voor ges­chie­de­nis-navor­schers, pam­fle­tis­ten, anec-doten-hen­ge­laars, en nog een heele reeks schri­jve-laars, voor allen is de Pom­pa­dour steeds een... dank­baar onder­werp geweest. Gok voor de ope­ret­ten-schepp­ters. Men denke maar even aan Leo Fall’s « Madame de Fom­pa­dour», een ope­rette, die cok in onze stad een zeer leven­di­gen bij­val kende.

Het is cp een haast gelijk­loo­pend gege­ven, dat Willi Wolff zijn film-cpe­rette « Een Gril üc.i ae Pom­pa­dour » heeft opge­bouwd: een avon­tuur meer van deze konink­lijke « favo­rite », wier wuf­theid en onweers­taan­bare beke­ring zoo voor­tref­fe­lijk de gees­tes­ges­teld­heid van een tijd­perk der ges­chie­de­nis weer­ge­ven, een tijd­perk van gep­cudre-de-rizeerde mar­kie­zin­nen, wier per­verse kni­poogjes en rozen­roode glim­lach nau­we­lijks hun geparfu-meer­den harts­tocht ver­ber­gen: de galante XVIIIe eeuw van Louis XV, met ' krul­letjes-pracht en fas­tueu­zen sier.

avec une magni­fique et gra­cieuse auto­rité.

Dans une récente cau­se­rie au micro, l’au­teur dra­ma­tique Henri Falk racon­tait la char­mante scène que voici:

— Quand Mar­celle C'enya appa­rut cos­tu­mée, cha­cun s écria dans le stu­dio: « C’est la Pom­pa­dour elle-même ». A ce moment parut l'ar­tiste alle­mande, chargé pour la ver­sion alle­mande, du rôle de la Pom­pa­dour, et cha­cun s’éciia de nou­veau: « C’est exac­te­ment la

mar­quise ».

O'r, l’ar­tiste alle­mande est une femme rousse et mince, aux yeux verts, alors que Mar­celle Dte­nya est une blonde pote­lée, aux yeux bleus. Les deux mar­quises qui ne s’étaient jamais vues, se sou­rirent sous le regard atten­dri du met­teur en scène, qui s’ex­clama tout en les enlan­çant: « Il existe un homme plus heu­reux que Louis XV, et cet homme c’est moi qui ai le bon­heur d’avoir deux Pom­pa­dour, alors que le roi bie­naimé n’en avait qu’une ».

van charme en onbe­zon­nen­heid.

Dteze atmos­feer vindt men wer­ke­lijk weer in deze rijk-ingek­leede, aan­trek­ke­lijke rolprent.

Wil zij geen aans­praak maken op his­to­rische nauw­keu­ri­gheid, dan is zij des te meer een feest voor het oog, een bemin­ne­lijke fan­ta­zie; een gele­gen­heid om een haast onge­kende ont­plooiing van weelde en pracht daar te stel­len.

Prach­tige decors, mooie vrou­wen, ele­gante hee­ren maken een aan­ge­naam geheel uit waar­naar men met wel­be­ha­gen kijkt. Willi Wolff heeft n prach­tige ver­tol­king te zij­ner bes­chik­king gehad. In de eerste plaats is er André Biaugé, die zijn prach­tige stem, zijn ges­talte, zijn allure leent aan den jon­gen, vuri­gen lui­te­nant de Mareuil.

Madame de Pom­pa­dour is Mar­celle Deny a en Mar­celle Deny a is Mla­dame de Pom­pa­dour! D*at is alles gezegd. Wat een mooie vrouw en wat een mooie stem. En welke ver­ruk­ke­lijke kuns­te­nares! Een suc­ces­film voor­waar!


Opi­nions de presse

Un Caprice de la Pom­pa­dour est une déli­cieuse fan­tai­sie musi­cale à la manière du dix-hui­tième siècle. Lorsque vous sau­rez que les deux prin­ci­paux rôles sont tenus et chan­tés par Mar­celle Denya et André Baugé, vous irez voir ce film et peut-être... le revoir. Comœ­dia.

Ce film ne pré­tend pas à la recons­ti­tu­tion his­to­rique et c’est là une de ses pre­mières qua­li­tés. Un Caprice de la Pom­pa­dour n’est donc pas autre chose qu’une char­mante comé­die, habi­le­ment trai­tée avec une belle mise en scène et de jolis ensembles. L’ac­tion se passe au dix-hui­tième siècle, et cette époque se prête admi­ra­ble­ment à des mises en scène par­ti­cu­liè­re­ment brillantes. Les deux vedettes de ce film sont Mar­celle Denya et André Baugé. Mar­celle Denya a réussi à nous don­ner un por­trait char­mant de la célèbre favo­rite de Louis XV. Avec elle, c’est toute une époque somp­tueuse qui renaît. André Baugé est aussi bon comé­dien qu’ex­cellent chan­teur et ce n’est pas peu dire. Le reste de l'in­ter­pré­ta­tion est en tous points digne des plus grands éloges. Une longue car­rière s’ou­vrira, ce n’est point dou­teux, devant ce beau film.

La Jour­née Indus­trielle.

Une opé­rette ciné­ma­to­gra­phique à cos­tumes est tou­jours un plai­sir des yeux. C’est de la musique d’images, si je puis m’ex­pri­mer ainsi. Si à cette musique visuelle, on ajoute une par­ti­tion audi­tive évo­quant, en airs légers, la finesse spi­ri­tuelle et liber­tine du dix-hui­tième siècle, par­ti­tion émaillée de cou­plets d’une miè­vre­rie déli­cieuse, on aura un film fort aimable.

C'est le cas d’Un Caprice de la Pom­pa­dour, évo­quant un gra­cieux épi­sode de la

vie roma­nesque de la célèbre mar­quise, @ dont la grâce pré­sida pen­dant des années @ aux des­ti­nées de la France. La mise en @ scène et les cos­tumes sont d’un luxe @ adé­quat à ce siècle futile.

Ciné Jour­nal.

Un Caprice de la Pom­pa­dour se pré­sente au spec­ta­teur comme une œuvre extrê­me­ment riche, fas­tueuse même par ses cos­tumes ruti­lants et l’opu­lence de ses décors, d’un des­sin raf­finé, sans erreur d’in­ter­pré­ta­tion ou faute de goût.

Ciné Maga­zine.

11 fal­lait la for­mule nou­velle de l’écran sonore pour per­mettre de pareilles fan­tai­sies et nous dévoi­ler d’aussi char­mante façon un flirt sans doute ima­gi­naire de la célèbre mar­quise. Vastes décors, figu­ra­tion nom­breuse, riches cos­tumes, rien n’a été épar­gné pour nous res­ti­tuer cette atmo­sphère que notre ima­gi­na­tion se plaît à voir avec une exa­gé­rée bien­veillance. Voilà donc un fort plai­sant diver­tis­se­ment, réglé comme une fête à la cour, où tous les détails sont soi­gneu­se­ment pré­pa­rés, où tout n’est que beauté et per­fec­tion.

A Paris.

La revue des cadets par la Pom­pa­dour est une scène d’en­semble réglée avec une minu­tie que l’on a rare­ment l’oc­ca­sion de @ ren­con­trer en pareilles cir­cons­tances. Le pavillon du Parc aux Cerfs est tru­qué @ comme une chambre mys­té­rieuse des plus modernes feuille­tons poli­ciers, et les cos-tûmes et uni­formes ont tout l’at­trait du dix-hui­tième siè­cle1 que notre an de grâce g cherche en vain dans la tenue ves­ti­men- g taire de nos plus dis­tin­gués ministres. En g un mot, plai­sant « Caprice ».

Filma. g

ÉCO­NO­MIE,

Hygiène, Confort,

avec les

RADIA­TEURS1‘inf/U” CHAU­DIÈRES lULrtL

pour

CHAUF­FAGE CEN­TRAL

par Eau chaude ou par Vapeur.

Deman­dez la Bro­chure

spé­ciale envoyée franco sur demande.

Chauf­fage cen­tral Dis­tri­bu­tion

d’eau chaude smvt uSs­J­jJL

Ins­tal­la­tions <;

sani­taires Chau­dière

“ Idéal Clas­sic"

Louis VERAN­NE­MAN

43. Rue du Pavillon

ANVERS

557.45

BES­PA­RING, GEZOND­HEID en BEHAA­GLIJ­KHEID

zijn U ver­ze­kert

door de

Cen­trale Ver­war­ming

mei

Radia­to­ren en Ketel

“IDEAL

CLAS­SIC

Vraagt het uit­leg­boekje. dat U kos­te­loos zal toe- \jl

gezon­den wor­den, aan

Louis VERAN­NE­MAN

43, Vlag­straat, Ant­wer­pen

TELE­FOON 557.45


HAPPY

MAI­SON BOL­SIUS

11, COURTE RUE PORTE AUX VACHES, 11

(En face du Canal an Fro­mage)

Tout ce qui concerne le ménage Foyers à Feu continu "Jan Jaarsma" Grand choix de Voi­tures d'en­fants

Paie­ment au comp­tant et à terme

Télé­phone: 257,85

Chèques pos­taux: 777,32

MON­TEL

Roberts

Fer­nande

Albany

Dechamps

dans

enry

GARAT

Gus­tave

Gal­let

Oils

Renée Rysor

Baron Jr.

Grande super­pro­duc­tion par­lée et chan­tée en iran­çais - Groote Fransche spreek- en zang­Tilm

réa­li­sée par ver­we­zen­lijkt door

HANNS SCHWARZ

C'est un film d’ Het is een film van

ERICH POM­MER

UN GRAND SUCCES

BIN­NEN­KOR T

EEN REU­ZEN­BI­J­VAL


EDI­SON

Op 18 Octo­ber 1931 is een der edel­ste figu­ren onzer eeuw den dood inge­gaan: Edi­son, de geniale uit­vin­der die, levend, toch reeds tot de ges­chie­de­nis behoode...

Het is niet te laat, om hier hulde te bren­gen aan de nage­dach­te­nis van den befaam­den «Too­ve­naar van Menlo-Park», wiens genie ten dienste stond èn van de weten­schap èn van 's men­schen wel­zijn.

Zoo men den ouder­dom berekent naar het aan­tal jaren op aarde door­ge­bracht, dan mag reeds gezegd wor­den, dat Edi­son een hoo­gen ouder­dom heeft bereikt.

Wan­neer men ech­ter de waarde van een loop­baan met inacht­ne­ming van gele­verde pres­ta­ties nagaat, dient erkend, dat de groote Ame­ri­kaansche Inge­nieur, een eeu­wen­lang bes­taan heeft gehad; want onver­poosd ijverde zijn geest voor ver­be­te­ring in prak­ti­schen zin en men mag ook op hem Mlar­nix van St. Alde­gon­de’s gezegde toe­pas­sen: « rust elders ».

Vóór maan­den gele­den, bracht hij nog ette­lijke uren daags in zijn Labo­ra­to­rium door; het scheen wel, dat de dood aar­zelde, hem nog tijd gun­nend zijn laatste werk­zaa­jn­he­den tot een goed eind te bren­gen.

Edi­son’s loop­baan, ware ze vol­le­dig bes­chre­ven, zou stof leve­ren voor tien­tal­len boek­dee­len vol van fei­ten, onder­ne­min­gen, pogin­gen, uit­vin­din­gen, anec­do­ten en ook tal van voor­beel­den voor al wie ijve­rig zoekt, het­zij door licha­me­lijke, het­zij door gees­te­lijke mid­de­len, het peil onzer bes­cha­ving hoo­ger te voe­ren. Welis­waar, was de geniale uit­vin­der er min­der op uit, zijn mede­men­schen dan wel de natuur­krach­ten te beheer­schen. Zeker, de

meer dan 1300 octrooien welke hij nam, brach­ten hem mil­lioe­nen op, maar die wist hij steeds aan te wen­den voor nieuwe tech­nische ver­be­te­rin­gen, en tevens voor nut­saan­ge­le­gen­he­den.

Er werd wel eens terecht beweerd, dat de Ame­ri­ka­nen prag­ma­tie­ken zijn, d. i. men­schen die meer aan wer­ke­lij­khe­den dan aan theo­rie hech­ten en van oor­deel zijn, dat een weten­schap­pe­lijke gedachte niet vol­le­dig is, zoo­lang ze ni|t prak­tisch toe­ge­past wordt. In dien zin, was Edi­son een mach­tig uit­vin­der. Aan hon­der­den begin­se­len, schet­sen, pogin­gen en Labo-rato­rium-pro­ven, wist hij een bruik­ba­ren vorm te geven.

We weten allen, dat hij als knaap dag­bla­den ventte langs den trein, dat hij druk­ker was haast voo­ra­leer zon­der fout te kun­nen schri­j­ven en dat hij het ren­de­ment van den tele­graaf in zijn ledige uren ver­be­terde. Hij vond het Duplex-sys­teem uit, dat toe­laat twee berich­ten tege­lij­ker­tijd en in tegen­ges­telde rich­ting langs een zelf­den draad over te sei­nen. Zijn beide merk­waar­dig­ste vond­sten, die hem het minst bet­wist wor­den, zijn: de fono­graaf en de gloei­lamp, die omstreeks tegen den zelf­den tijd uit­ge­bracht wer­den (1876-1879). Het regis­tree­ren der geluid­gol­ven in was, is het won­der dat de massa het meest met ver­ba­zing sloeg en zelfs geleer­den wil­den er voo­reerst niet aan ge-loo­ven.

Wij zul­len hier niet ver­der over uit­wi­j­den en ook geen bij­zon­de­rhe­den herin­ne­ren betref­fende het elec­trisch licht: temeer, daar twee jaar gele­den, toen de 50° ver­ja­ring van de gloei­lamp gevierd werd, dat geluk­kig samen­liep met het uit­bren­gen door Phi­lips van de Arlita Stan­daard-Lamp, de pers en de tech­nische tijd­schrif­ten het publiek ruim­schoots op de hoogte

Déli­cieu­se­ment pétillante, d’une saveur franche et fraîche, le Schweppes est une eau d’une pureté sans pareille.

Légè­re­ment miné­ra­li­sée, elle con> tient juste les sels néces­saires à débat' ras­ser l’or­ga­nisme des impu­re­tés qiri l’en­va­hissent.

Si vous tenez à votre santé, faites un usage régu­lier de Schweppes,

L'EAU QUI


Goed­koopst ver­koo­pend huis der Stad j in aller­beste Uur­wer­ken en Juwee­len.!

HOR­LO­GE­RIE j

DEL­MONTE!

Dam­brug­ges­traat, 2

(nevens Car­nots­traat) Tele­foon: 269 88

St. Gum­ma­russ­traat, 57

Tele­foon: 294.13

Huis van ver­trou­wen.

De HOE­DEN

van

Kerck­hove

Cha­pell ene Cen­trale

De schoonste van model De goed­koopste m prijs De heste in kwa­li­teit De lichtste in gewicht

Dam­brug­ges­traat,10j

HUIS

DON­NEZ

Wieg­straat, 17-19

bij de Meir­brug

Tele­foon 257.00

Sinds 1866 het dege­lijkste voor uw Hand­wer­ken, Kou­sen en brei' goed. Zijde, Katoen. Garen. — Alle Benoo­di­ghe­den —

MAI­SON j

don­nez!

Rue tin Ber­ceau, 17-19 1

près du Pont-de-Meir j

Télé­phone 257.00 S

Depuis 1866 la meilleure pour vos j Ouvrages de mains, Bon­ne­te­rie j Soies, Cotons, Mer­ce­ries, } — Toutes Four­ni­tures. — |

fiS

heb­ben gehou­den van al wat op deze uit­vin­ding betrek­king heeff.

Gewa­gen wij lie­ver over eenige andere der meest ver­diens­te­lijke wer­ken van den « too­ve­naar »: Bell’s tele­foon maakte hij gevoe­li­ger door er de micro­foon van Ader aan toe te voe­gen. In de acous­tiek zijn wij hem de mega­foon en de aero­foon te dan­ken, die voor doel heb­ben het geluid te vers­ter­ken. In de optiek mag hij aan­zien wor­den als een van de voor­lich­ters: zijn kine­to­graaj en zijn k.​inetoscoop (1891) brach­ten de moderne tech­niek aan­mer­ke­lijk ver­der op den weg waar­van de eind­paal wor­den zou: de kine­ma­to­graaf.

De kine­tes­coop is eigen­lijk een aan­pas­sing van de foto­gra­fie aan de phe­na­kisti-koop van Fla­teau.

In 1864 had de Fran­sch­man Louis Ducos du Hau­ron voor het eerst zich daa­raan gewaagd, doch zen­der waar­lijk prak­tisch resul­taat. In 1892 zou Demeny geluk­ki­ger zijn. Doch intus­schen had Edi­son het eerste toes­tel gecons­trueerd voor de foto­gra­fische weer­gave der bewe­gin­gen. Doch rog niet in pro­jec­tie.

Een paar jaar gel­den zette Edi­son in zijn Labo­ra­to­rium van Crange (New-Jer­sey) de laatste hand aan een ijzer- en nik­kel alcali-accu­mu­la­tor, waa­rin hij de oplos­sing meende gevon­den te heb­ben van de « gecon­den­seerde elec­tri­ci­teit ».

Hij hield zich bezig met het ver­van­gen van papier door nik­kel en men zegt, dat hij een ultra-gevoe­li­gen detec­tor ont­wer­pen ging, waar­mede het moge­lijk zou zijn in betrek­king te staan met de « gees­ten », zulks zon­der tus­schen­komst van een medium. Zooals men ziet, was het zijn gedu­rige zorg meer gemak te bren­gen in het dage­lijksch leven, zelfs waar het gold de twi­j­fe­lach­tige rela­ties, welke het met hier­na­maals aan­gek­noopt kun­nen wor­den...

EDI­SON et Ie CINEMA

S i l’on doit le cinéma muet aux frères Lumière, on doit le cinéma par­lant à Edi­son.C’est d'ailleurs le cinéma par­lant qui, tout de suite, attire Edi­son. Il essaie de com­bi­nèr la pro­jec­tion d’une suc­ces­sion rapide d images don­nant 1 impres­sion du mou­ve­ment avec le pho­no­graphe. Il ne peut y par­ve­nir.

Il avait construit à Lle­vel­lyn­park une chambre noire qu'il nomme lui-même<(The Black Maria»(«Marie la Noire»),Il est cer­tain que dès 1867,il a essaie le sys­tème des pho­to­gra­phies mou­vantes sur cylindres en fai­sant une série de petits ins­tan­ta­nés sur un cylindre sen­si­bi­lisé, à la lumière que l’on fait tour­ner rapi­de­ment.

Edi­son construit ensuite un autre appa­reil plus per­fec­tionné. Son ami East­man vient de réus­sir à fabri­quer des bandes de cel­lu­loïd; à l aide d’un appa­reil qui per­met de prendre une suc­ces­sion d’ins­tan­ta­nés très courts, Edi­son réa­lise, à l’aide des bandes East­man, le « Kiné­to­graph » qui donne 46 images par seconde, soit 145.000 à l’heure.

Gn essaie le Kiné­to­graph au théâtre d’Ü­range. Mais pour don­ner l’illu­sion du mou­ve­ment, il faut regar­der la pro­jec­tion à tra­vers un verre spé­cial: le Kiné­to­scope.

Quoique pour son pre­mier film, Edi­son ait engagé les artistes de théâtre et de music-hall les plus connus, quoique la presse des Etats-Unis tout entière ait consa­cré des articles dithy­ram­biques à la nou­velle inven­tion de leur grand homme, il faut bien le dire, lors­qu’en 1896, les frères Lumière pré­sentent à Paris, leur pre­mier film — qu on peut voir sans lunettes spé­ciales — Edi­son est, pour une fois, devancé, car son Kiné­to­graph n’a pas fait de pro­grès et s’est révélé d’une exploi­ta­tion artis­tique et indus­trielle impos­sible.


Een his­to­riek van den Klank­film

Zoo oud als deji­ne­ma­to­graaf-zelf is de idee, het afrol­lend film­beeld te laten « spre­ken ».

Reeds in het jaar 1894 betrachtte de groote Edi­son aan het « levend beeld » ver­kre­gen door zijn kine­tes­koop, en het vol­gend jaar door de kine­ma­to­graaf van de gebroe­ders Lumière van Lyon, zoo niet de uit­ges­pro­ken woor­den, dan toch de klan­ken te kop­pe­len en dit door mid­del van de door hem uit­ge­von­den fono­graaf. Zijn proef­ne­min­gen gaven hem ech­ter geen vol­doe­ning: het uur van den klank­film was nog niet ges­la­gen.

Doch onaf­han­ke­lijk van den film, waren uit­vin­ders en geleer­den aan den arbeid, om klan­ken en tonen foto­gra­fisch vast te leg­gen. Reeds in 1886 werd in Ame­rika op een uit­vin­ding patent geno­men en betref­fend een toes­tel voor weer­gave van foto­gra­fische toon­schrif­ten. Een tweede soort­ge­lijk bre­vet werd in Ame­rika in 1907 inges­chre­ven. Intus­schen waren ook twee DOitsche phy­sici er in ges­laagd een toes­tel te bou­wen, waar­door de klan­ken foto­gra­fisch kon­den opge­tee­kend wor­den. Het waren Prof. Ernst Ruh­mer, in 1900, en Prof. Arthur Korn in 1905. Zij leg­den eigen­lijk onbe­wust, de grond­stee­nen voor het klank­film-pro­cédé, maar hun arbeid zou, in hun opzicht, alleen zui­ver-weten-schap­pe­lijke doe­lein­den heb­ben.

In dien tijd hoorde men in de bios­ko­pen haast lou­tere bege­lei­din­gen door mid­del van de fono­graaf of de gra­mo­foon, sinds Ber­li­ner de was-rol­len van Edi­son ver­ving door ronde pla­ten, zooals wij ze nu nog ken­nen. Men trachtte meer en meer film en spreek­toes­tel in ver­bin­ding te bren­gen, doch de tech­niek bleek als­dan niet opge­was­sen tegen zulke poging. Een in 1901

gedane proef­ne­ming leed erdoor jam­mer­lijk schip­breuk.

Louis Gau­mont, te Parijs, en Oscar Mesz­ter, te Ber­lijn, waren het eens dat iedere poging zou mis­luk­ken zoo­lang de gelijk­ti­j­dige afrol­ling van film en gramo-foon­plaat niet zou bereikt zijn. Beide vor­sch­ten dan ook —- rond het­zelfde tijd­stip, doch zon­der iets van elkaar af te weten — om de syn­chro­ni­zee­ring van toon en beeld, gra­mo­foon en film te beko­men.

Maar ook toen wer­den de tech­nische moei­lij­khe­den niet over­won­nen en aan een in prak­tijk stel­len der labo­ra­to­rium­proe­ven kon niet gedacht.

Eerst als de gra­mo­foon wer­ke­lijk ver­be­te­rin­gen had onder­gaan, komt men tot de idee, de plaat door rechs­treeksche optee-kenin­gen op den film­band te ver­van­gen. Doch voor­loo­pig bleef dit ook bij lou­tere proef­ne­min­gen. Intus­schen wer­den in de jaren 1905-1910 films ver­we­zen­lijkt, die gedeel­ten van ope­ra’s weer­ga­ven, waar­bij de gezon­gen aria’s op een gra­mo­foon wer­den afge­rold.

Mees­tal kon de gra­mo­foon­hoorn lie­de­ren en woor­den niet luid genoeg voor­bren­gen: van klank­vers­ter­kers of luid­spre­kers was toen nog geen sprake!

1908 stelt een datum: het is dan, dat Leon Gau­mont zijn » Gau­mont-Mesz­ter Chro­mo­phoon-Bio­phon voor tpreek­toe-stel­len » op de markt bracht: een eerste prak­tische uits­lag en die een tijd­lang de belang­stel­ling gaande hield Doch Film ont­wik­kelde zich toen met reu­zen­schre­den; door ins­ce­nee­ring en ver­tol­king bereikte hij hoe lan­ger hoe meer een artis­tiek peil, waa­rop de toen­ma­lige z.g. « klank­film » van Gau­mont hem niet vol-

Mai­son

Jules Pee­ters

Rue Hou­blon­nière, 14

Anvers

FON­DÉE EN 1870

Spé­cia­lité de

TAPIS

en tous genres

TIS­SUS

LINO­LEUM

etc.

{ ETA­BLIS­SE­MENTS I

Ithie­lens

142, RUE OMME­GANCK, 421 f 14, RUE LÉO­POLD, 14"

I TÉLÉ­PHONES: 262.23 et 256.06

(Lumi­naires cl art.

Je styles anciens et mo Jernes

»—- Toutes réa­li­sa­tions '

J éclai­rage artis­tique i

Ache­tez vos

Vins et Liqueurs

- EN CONFIANCE A LA MAI­SON —

Arthur Entho­ven

Fon­dée en 1896 Rue Brey­del, 27, ANVERS Tel. 277.92

Cham­pagnes et liqueurs fines de toutes marques. Vins de toutes pro­ve­nances.

IMPOR­TA­TIONS DIRECTES


GRANDE MAI­SON DE BLANC 1

1 U. Mar­ché au Lait Telé­phone 272,00 rue Vle­minck, 1

COU­VER­TURES COUVRE - LITS L 1 N g p: b i p:

! Remise de 10°/o aux membres de la "Ligue des fami­lies nom­breuses” et Inva­lides de Guerre. 1

FOUR­RURES-

Mai­son Renée

GRAND CHOIX

9, RUE DE [L’OF­FRANDE

ANVERS

PRIX-MODERES

gen kon. Het werd het glo­rie­ti­jd­perk van den « stom­men » film...

Onge­veer tien jaar later — eerst in het jaar 1919 — kwa­men drie man­nen bij mekaar, die bewust zich de opgave stel­den, den klank­film te schep­pen. Het zijn Dr. Engl, Mas­so­lie en Hans Vogt, wier namen niet te schei­den zijn van het begrip » klank­film ».

Zon­der ver­poo­zen werk­ten zij in hun bes­chei­den labo­ra­to­rium, door veel vak­lie­den gene­geerd.

Crie jaren rus­te­looze arbeid, die zeer dik­wi­jls gepaard gin­gen met nij­pende, stof­fe­lijke zor­gen, gin­gen zoo voor­bij. En in 1922 kon het «Eureka» uit­ges­pro­ken! «Tri-Ergon» (Di-ie Man­nen-Arbeid) noem­den zij met recht hùn werk: de klank­film.

En niet alleen had­den zij het tech­nische vraag­stuk van den klank­film opge­lost, zij stel­den meteen een gansch klank­film­pro-gramma op touw. Doch wat zoo dik­wi­jls gebeurde, gebeurde ook hier: de nij­ve­rheid — en in de eerste plaats de Duitsche — stond vol­ko­men scep­tisch tege­no­ver deze uit­vin­ding, die een revo­lu­tie ging bren­gen in het film­we­zen.

Slechts de U.F.A. wou een poging wagen. Zij liet een stu­dio bou­wen voor 500.000 mark, aan de Wei­sen­see en draaide de eerste klank­film « D'as Mädchen mit den Schwe­felhölzern ». De eerste Euro-peesche klank­film werd in het « Thea­ter am Nol­len­dor­fer­platz» te Ber­lijn ver­toond en viel als een baks­teen: na tv/ee dagen moest hij van het pro­gramma ver­wi­j­derd wor­den. De pro­jec­tie­toes­tel­len schi­j­nen in deze mis­luk­king de groote schul­di­gen te zijn geweest.

Het spreekt van­zelf, dat men er voor­loo­pig niet meer aan dacht, « klank­films » te ver­we­zen­lij­ken, ter­wijl alles er op wees dat de drie pio­nie­ren van den klank­film voor altijd in den ver­gee­thoek zou­den gera­ken, ter­wijl hun Zwit­sersche geld­schie­ter alles behalve vol­daan was.

Toen daagde de zaken­man William Fox in Zurich op en kocht voor een appel en een ei de rech­ten op den klank­film voor A.​merika.

Het heeft de moeite geloond!,Aan William Fox heb­ben de rech­ten mil­joe­nen opge­bracht.

In het jaar 1928 kwam van Ame­rika het bericht van een bij­val zon­der voor­gaande: twee films met Al-Jol­son in de hoof­drol, luid­den het tijd­perk van den klank­film in!

En nu het van Ame­rika kwam, viel men hier op de knieën!

Als­dan ble­ven de Duitsche fil­mon­der-nemers niet bij de pak­ken zit­ten. Wede­rom voor het eerst trad de Ufa in de arena: in den Herfst van 1929 kwam de eerste Duitsche klank­film op de markt, nl. «De Melo­die des Har­ten ». De weg was gebaand.

En Fran­krijk volgde kort daa­rop.

De klank­film, niet­te­gens­taande de reu­zens­pron­gen, die hij in twee jaren tijd heeft gedaan, bevindt zich nog in een aan­vang­ss­ta­dium.

Nog voort­du­rend zijn de tech­nici bezig de klank­film-toes­tel­len, zoo­wel voor opname als weer­gave, te ver­be­te­ren, ter­wijl stu­dio­bouw en stu­dioar­beid vol­le­dig dienen aan­ge­past aan de nieuwe eischen en de nieuwe werk­wi­j­zen.

Doch zoo heel lang zal het niet duren, dat de klank­film, zich vri­j­ma­kend van for­mules, waa­rin hij even scheen te vers­tar­ren, eij-en banen zal opgaan om te komen tot een defi­ni­tief sta­tuut.


UIT FILM­LAND

4e Miss Bel­gium 1931 — Suzanne Dau-din — een zeer mooi meisje voor­waar, heeft haar eerste stap­pen in film­land gewaagd, onder de lei­ding van den Fran-schen ins­ce­neer­der Dona­tien. Haar eerste indruk­ken vat zij alzoo samen: « Het is trou­blant en inge­wik­keld! »

Miss Bel­gium gaat bin­nen­kort een film in Alge­rië draaien.

Voor wan­neer toch wer­ke­lijk een echte Bel­gische pro­duc­tie?

4e Tien jaar gele­den wer­den o. a. vol­gende films op de markt gebracht: « De Spook­kar », van Vic­tor Sjöstrom, — De Vierde Echt van Mar­ga­re­tha, van Carl Dreyer, — Zeven jaren onge­luk, van Max Lin­der; De vaneen­ge­rukte Scha­duw, van Leon Poi­rier; Vader Goriot, van J. de Baron­celli; uVoor een Nacht van Liefde», van Pro­to­za­noff, — « De Infante met de Roos », van Henry Har­vey.

Dit waren allen rol­pren­ten van wer­ke­lijke waarde: onein­dig inter­es­san­ter dan al het mid­del­ma­tig gedoe van 1931.

De spreek­film heeft de kine­ma­to­gra­fie er niet laten op voo­ruit­gaan.

En hoe­ve­len zou­den niet graag een herop­voe­ring zien van deze films...

+ In Ame­rika houdt men er aan, nu de « beste ver­tol­ker », dan de schit­te­rend­ste ins­ce­neer­der, ver­der de ori­gi­neel­ste auteur te kie­zen. Onlangs was een jury belast de « beste regis­seur van het jaar » te kie­zen. D'e keur­raad bes­tond uit 5 lei­ders van film­maat­schap­pi­jen, 5 schri­j­vers, 5 acteurs en 5 assistent-ins­ce­neer­ders. Aldus luidt de uits­lag: I . Ernst Lubitsch; 2. Lewis Miles­tone; 3. Jozef von S':ern­berg, King Vidor, Rou­bin M-amou­lian, John Crom­well, Vic­tor Fitz­mau­rice, Frantz Bor­zage.

4e De bij­val van zijn film « Levy & C° » heeft André Hugon er toe aan­ge­zet, een ver­volg hie­raan te geven, en wel onder de bena­ming « Les Gale­ries Levy & Co. », ins­ge­lijks met Charles Lamy en Leon Bé-lères in de hoof­drol­len.

=k Dë Spaansche dan­seres Loli­tor Bena-vente doet haar debuut voor de rolprent, nl. in « Zee­mans­lied ».

Jk Greta Garbo en Ramon Novarro gaan samen in « Mata-Hari » optre­den en Robert Mont­gom­mery en Norma Shea­rer in « Pri­vate Lives »; Joan Craw­ford, John Gil­bert en Clark Gable zijn het ster­ren­trium­vi­raat voor Grand Hotel, ter­wijl dezelfde Gable met Greta Garbo zal ver­schi­j­nen in Susan Lenox en met Joan Craw­ford in Weers­pie­ge­ling.

>k Georges Mil­ton, Mona Goya, Ray­mond Gue­rin, Ger­maine Char­ley, E,devant zijn de hoofd­ver­to­lers van « Titine », een mooie film van Leon Mathot.

Gau­mont Bri­tish gaat in het sei­zoen 1931-1932 40 films ver­we­zen­lij­ken. Een kapi­taal van I mil­lioen dol­lar wordt er voor bes­teed.

4e Te Hol­ly­wood, waar men tot alles in staat is, heeft men een kunst­ma­tig eiland gebouwd ter wille van den film « The Cuban », waa­rin Law­rence Tib­bett en Lupe Velez ver­schi­j­nen.

4e Poe­dow­kin is te Lenin­grad begon­nen aan de voor­be­rei­ding van zijn a.s. film: «De Vaan­delv­luch­tige », voor twee ver­sies, een Rus­sische en een Duitsche.

De hoof­drol­len wor­den ver­tolkt door Rus­sische acteurs en de bij­rol­len door Duitsche.

De muziek werd getoon­dicht door Cha-porin, spe­ciaal voor dezen film.

ADIO et RADIO­GRAr­tO­PHONE

” LaVoix de son Maî­tre’

ME1R,42. ANVERS Télé­phone: 327.42

Les plus grands artistes

Les meilleurs enre­gis­tre­ments

Les grands suc­cès

des

films sonores