Programme de 6 mars à 10 avr. 1924



Livret de programme

Source: FelixArchief no. 1968#636

Ce texte a été généré automatiquement sur la base des pages numérisées, en utilisant la technologie ROC. En raison des polices de caractères historiques utilisées dans les livrets de programmes, les résultats ne sont pas sans fautes.

Consultez les images de ce livret de programme


Kine­ma­we­relD

Nr 14

IVAN MOS­JOU­RINE de groote Rus­sissche îilm­spe­ler


H v rimer Ingen uU Vroe­ger IDat­geim

iWI­li­rifS

P 28 AUGUS­TUS 1920 over­le­den, is Suzanne Glan­dais de meest graugge-ziene fil­mar­tiste van het fran­sehe publiek geble­ven. Welke too­nee­lar­tiste beeft na hare verd­wi­j­ning, en reeds sinds zoo­lang, nog zoo­veel oprechte bewon­de­raars nage­la­ten. Zij heeft het hart \an het publiek weten te vero­ve­ren en wij zul­len immer de gedach­te­nis van haar talent bewa­ren.

De groote fil­mar­tis­ten ster­ven nooit geheel en al. Hunne fil­men bli­j­ven en wij kun­nen ze terug zien als­mede hun talent waar wij zoo. veel van hou­den.

De uit­ge­vers van fil­men begri­j­pen geluk­kig zeer goed hoe graag de kine­ma­lief­heb­bers hunne fil­maf­go­den, die hun al te vroeg ontrukt wer­den, nog steeds willen terug­zien.

Tij­dens dit sei­zoen heb­ben wij nog­maals de gele­gen­heid gehad om Olive Tho­mas, de eerste echt­ge­noote van lack Pick­ford, op het witte doek terug te zien. En kor­te­lings gaan wij Suzanne Gran­dais ook terug­zien, Suzanne Gran­dais, die de groote Arne­ri­kaansc­tie film­di­va’s eve­naarde. Geluk­kig heeft men de nega­tie­ven bewaard van al de ban­den die Suzanne Gran­dais draaide, dank aan de groote kine-mat­beek welke de firma Gau­mont heeft doen bou­wen en die eigen­lijk een ware « boe­ke­rij » van fil­men is.

Gaan wij nog eens even na wat het bes­taan was dier zoo geliefde afges­tor­vene. De lieve Diva werd in 1893 gebo­ren. Reeds van jong­sàf wilde zij een kinema doen en op vijf­tien­ja­ri­gen ouder­dom bood zij zich in de Gau­mont stu­dios aan. Rond dit tijd­stip was de Stille Kunst nog niet wat zij nu is. en de toe­kom­stige groote ster dacht er toen hoe­ge­naamd niet aan eene groote loop­baan in de kinema te maken. De ban­den welke men toen yoort­bracht waren er verre van die waarde te heb­ben welke de he-den­daagsche bezit­ten.

Suzanne Gran­dais had geen moeite om een plaatsje te vin­den. Waar is het dan ook dat er toen­maals zoo geen storm­loop was om toch maar in het stu­dio een klein plaatsje te vin­den, als nu. De kleine Suzanne werd aan­ge­no­men voor de figu­ra­tie, en zij deed de eerste stap­pen ïr een beroep waar­van zij bijna nog alles te lee­ren had.

Al spoe­dig gaf zij zich reken­schap dat zij in baar nieuw vak geen onder­vin­ding had en zij wilde aan too­neel gaan doen. Zij ver­liet dus het stu­dio en trachtte zich te doen aan­wer­ven in ver­schil­lende kleine schouw­bur­gen van Mont­martre en der Rou­le­vards. Men bezorgde er haar kleine rol­len. En alzoo leerde zij alles waar­van zij nog onwe­tend was, bes­tu­deerde van dicht­bij het spel der groote artis­ten en vol­maakte alzoo het hare.

Twee jaren lang bleef zij van het stu­dio ver->\ ijderd en het was toen zij zeven­tien jaar oud v as, dat Suzanne zich terug bij Gau­mont aan­bood.

Nu was zij niet meer de kleine figu­rante, door nie­mand opge­merkt, en zij werd aan l ouis Feuillade door d’Au­chy voor­ges­teld; het >- as tevens deze laatste die later haar film­re­gis­seur werd en o. a. « Stella Uucente » en zoo menig andere suc­ces­volle film van haar in de wereld zond.

Feuillade begreep onmid­del­lijk dat Suzanne eene artiste niet groote toe­komst was. Hij bezorgde haar ver­schil­lende rol­len, en alzoo draaide zij mot René Navarre, Renée Carl, Yvette. Andreyor, Kep­pens, en met ande­ren in « La Pri­son sur le Gouffre », « Nanine », La Den­tel­lière, « La Force de l’Ar­gent », enz.

Léonce Per­ret, gêlke toen een der regis­seurs van het Gau­mont Stu­dio was, opperde het voor-slel van aan Suzanne Gran­dais geene dra­ma­tische rol­len toe te ver­trou­wen, daar zij beter begaafd was om too­neels­pe­len te ver­tol­ken, in ’t bizon­der jonge meis­jes­rol­len. En alzoo liet deze haar « Le Mariage de Miss Surie », « Le Chef-lieu de can­ton », « Petite Rose », draaien.

Op aan­ra­den van eenige vrien­den, vroeg zij in 1913 aan de firma Gau­mont dat men haar een sala­ris zou uit­kee­ren dat in ove­reens­tem­ming was met haar talent. De firma wei­gerde en het was met tegen­zin dat zij de stu­dios der tup de la Vil­lette ver­liet-, waar hare bekoor­lij­kheid en haar goed humeur, haar zoo­vele Sym­pa­thien had bezorgd.

We zou­den op dit feit niet bli­j­ven stil­staan indien het sind­sdien zich zoo­veel niet meer b.​adde voor­ge­daan bij andere maat­schap­pi­jen. In Ame­rika laat men nim­mer eene ster ver­trek­ken en men ver­bindt ze aan de inrich­ting door zil­ve­ren ban­den. En dit is hoofd­zake-],jk de reden waa­rom de loop­baan van fil­mai tist in Fran­krijk zoo korsts­ton­dig en broos is.

René d’Au­chy bes­loot dan van.​Suzanne Gran­dais voor zijne reke­ning te laten draaien en men ver­we­zen­lijkte toen « Cha­cun sa Des­ti­née », « Fille d’À­mi­ral », « Suzanne apprend le tango », « Grande Sœur », « Les Bre­telles », enz.

Deze too­neels­pe­len bek­wa­men het grootste succes. René d'Au­chy was de. uit­ver­ko­rene régis­seur voor Suzanne; hij kon haar talent bezi­gen zooals geen één en het is waar­lijk te betreu­ren dat hunne samen­wer­king niet lan­ger duurde.

Kort daa­rop sloot Suzanne eene ver­bin­te­nis ui met de Eclipse, en tij­dens den oor­log zagen het licht « Suanne pro­fes­seur de flirt », « Suzanne », « Le Tour­nant », « Midi­nettes », « Oh! ce bai­ser «; « La P’tite du Sixième », « Le Ta-

* KINEMA WERELD »

blier blanc », « Son Aven­ture », « Le Siège des Trois », « Lorena ». Deze ver­schil­lende fil­men had­den voor regis­seurs Louis Mer­can­ton, René Her­vil, Géo Tre­ville, Jacques de Baron­celli.

Daarna werd Suzanne Gran­dais aan de Pbo­cea ver­bon­den. De regis­seur dezer firma, <'.Gorges Cham­pa­vert, deed haar « Mea Culpa », draaien, waa­rin zij als par­te­naires Henri Lose, Joseph Boulle had.

Het was in deze film dat men haar a’s gees­te­lijke zus­ter zag. Fn zij ver­tolkte hém op bewon­de­rens­waar­dige wijze. Men zag haar oog in « Sim­plette ». met Dol­len. Tania Davit,: regis­seur René Her­vil; in « Suzanne et les Bri­gands », met Paul Capel­lani en Mafer; deze laatste film werd gere­gis­seerd door Charles Bur­guet. Dezelfde deed haar nog « Gösse de Fiche » met Berthe Jala­bert, Henry Rous­sel en Henri Bosc draaien.

Als­dan bes­loot de Pho­cea haar de hoof­drol van een groote cine-roman toe te ver­trou­wen. Charles Bur­guet werd dan belast om dit werk to ver­we­zen­lij­ken en dat « l’Es­sor » moest bee­ten. De regis­seur en de uit­ge­ver had­den de gedachte opge­vat van « l’Es­sor » in ver­schil­lende ste­den van Fran­krijk te laten spe­len, om er op die wij&e een soort .halve weten­schap­pe­lijke band van te maken.

Men begon aan die film in Juni 1920. De laatste open­lucht­too­nee­len wer­den gedraaid te Metz en Vit­tel. Het ver­trek voor Parijs, al waar men de laatste bin­nen­zich­ten moest opne­men, had plaats op 28 Augus­tus. Dien dag. rond vijf uur ’s namid­dags, had de auto, welke de ster ver­voerde, nabij Jouy-le-Cha­tel, op den weg van Cou­lom­miers naar Pro­vins, een ban­don­ge­val. De auto sloeg om, Mar­cel Roette,, de opé­ra­teur en Suzanne Gran­dais wer­den op den slag gedood. Charles Bur­guet en zijne echt-genoote wer­den op den weg ges­la­gen en kwa­men er van af met lichte ver­won­din­gen. De ons­tel­te­nis van den regis­seur was ver­schrik­ke­lijk; niet alleen­lijk ver­loor hij eene groote artiste, maar boven­dien nog eene toe­ge­wi­jde mede­werks­ter. De begra­fe­nis­plech­ti­ghe­den had. den plaats op 1 Sep­tem­ber in de Tri­nité, en het stof­fe­lijk over­schot der jonge mooie film­ster rust thans op het kleine ker­khof Saint-Vincent de Mont­martre.

De film « l’Es­sor », moest veran­derd wor­den er werd deson­danks toch uit­ge­ven, maar hij ver­loor bizon­der veel van zijne waarde door tiet feit dat Suzanne Gran­dais uit de laatste epi­so­den verd­we­nen was.

We zul­len wel­dra de gele­gen­heid heb­ben yan op het doek deze bekoor­lijke film­ster, die op zoo jeug­di­gen leef­tiid stierf, terug te zien, en nog­maals zul­len wij het dan betreu­ren dat zij bet pro­gramma, dat zij zich had voor­ges­chre­ven, niet vol­ko­men heeft kun­nen ver­we­zen­lij­ken. NEMO.

KINE­MA­NIEUWSJES

BAR­BARA LA MAHR gaat haar eigen film com­pany stich­ten.

WAAR­SCHI­JN­LIJK zal Hope Hamp­ton voor en tijd de film ver­la­ten om op te tre­den .n een ope­rette.

HF.​RF.​RT R4WL1N­SON is in het huwe­lijk getre­den met Lor­raine T.​ong, een mpi­sie der l.​ooge maat­schap­pij. Zij zijn nu op huwe­lijks­reis van het Zui­den naar bet Noor­den in Cali­for­nie, zoo­lang tot hij terug aan het werk geroe­pen wordt te Uni­ver­sal City.


« Kl N EM A WERELD »

KINE­MA­BRIE­VEN­BUS

HER­CULES. — I Tom Mix, adres: 3841, Carl­ton Way, Hol­ly­wood (Cal.) U.-S. A.

2° William Far­num, adres: Fox Stu­dios, Wes­tern Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U.-S. A.

3° Emi­lia Vigo Natty, adres, c/o 3, rue de Rocroy, Paris.

N.-B. — Ont­van­gen fr. 1, waar­voor bes­ten dank; maken hem aan een lief­da­dig werk over; gelieve éch­ter te notee­ren dat het post­be­heer streng ver­biedt munts­tuk­ken in post­zen­din­gen te slui­ten.

JULIENNE EN MARIA. — 1° Is eene der oud­ste fil­men van Olive Tho­mas, waar­van de rol-ver­dee­ling niet gege­ven is.

2° Bert Lytell, adres: Hol­ly­wood Hotel, Hol­ly­wood (Cal.) U.-S. A.

3° Den­ke­lijk zijn die pho­tos in de boek­win­kels nog wel te ver­kri­j­gen.

HARRY SIN­GEL­TON. — 1» Vir­gi­nia Lee, adres c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.-S. A.

2° Harry Ben­ham, zelfde adres als voor­gaande.

3» Patsy Ruth Mil­ler, adres: 1822, N. Wil­son Place, Hol­ly­wood (Cal.) U.-S. A.

I)ERRY. — 1° France Dhé­lia, adres: 97, rue lean Jâüyèg, Leyal­lois-Per­ret (France).

JAÇKPQL. — 1° De Drie Mus­ke­tiers (amerl-kaai­téc­fie film) rol­ver­dee­ling: d’Ar­ta­gnan (Dou­glas, Fair­banks), Athos (Lean Bary), Por­thos 'Géor­gie Siég­mann), Ara­mis (Eugène Pal­lette), Lod.ëwijk XIII (Ado­lyhe Meu­jan), Anna van Oos­ten­rijk (Mary Mac Laren), kar­di­naal de RL chè­lieu (Nigel de Bru­lier), Her­tog van Buckin­gham (Tho­mas Hol­ding), Lady de Win­ter (Bar­bara La Marr), Constance Bona­cleux (Mar­ga­ret de la Motte), Plan­chet (Charles Ste­van).

CA1L­LAU. -- Gelieve te notee­ren dat inzen­din­gen vóór de Vrije Tri­buun met de pen of machine dienen ges­chre­ven te zijn.

HA VELAAR. — 1° Hope Hamp­ton, adres: c/o Para­mount Stu­dios, 6284, Selma.​Avenue, Hol­ly­wood'(Cal.) U.-S. A.

2“ Zijn die ver­ge­lij­kin­gen wer­ke­lijk van eigen vin­ding?

EVER TRUE. — 1° De rol van Lady Fritz­wald In Robin Hood werd ver­tolkt door Enid Ben­nett; ' adres: c/o Metro Stu­dios, 1025, Lilian Way, Lös Ange­les' (Gal.) U.-S. A.

2° France Dhé­lia, gelieve té's­pe­ci­fiee­ren wat u over, baar, Aven­scht te wetem­j­zie adres ant­woord­maan Derby.

3°:,Edna Pur­viane is de par­te­naire geweest der meeste fil­men van Char­lie Cha­plin; zij heeft:bJ, ond haar en blauwe oogen; is struisch van. lichaam­sbouw.

RÖMfi. — 1» Lucie Doraine, adres: Foreign Film­ge­sel­schafft, S. W. 48, Frie­drichs­trasse, 227, Ber­lin S. W. 48.

2° Viola Dana, adres: 7070, Frank­lin Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U.S. A.

3° U kunt ze bei­den in de fransche taal schri­j­ven.

LIST. 1° ' Rudolph Valen­tino, adres: 7139,

Hol­ly­wood Boul­vard, Los Angeles (Cal.) U.-S.A.

2° Mary Pick­ford, adres: c/o Hol­ly­wood (Cal.) UPS. A..

3° Jackie Coogan, adres: Metro Stu­dios, 1025, Lilian Way, Lós Angeles (Cal.) U.-S. A.

N.-ß. -- Zen­den alle drie gra­tis de hen gevraagde Jjlióto.; '

ZJt­ZAl'.r-'.ï?’.pé' éclit­genóóte van Rudolph Valen­ti­no' Rlóedi­RAA­re­na’s was Lila Lee.

2° Tho­mas Mei­ghan, adres: Ath­le­tic Club, Los Angeles (Cal.) U.-S. A.

3’ Doro­thy Dal­ton, adres: Para­mount Stu­dios, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U.-S. A.

N.-B. — Zen­den allen gra­tis de hun gevraag de photo.

MEJ. .1. F. — U kunt u eens wen­den tot de Belga Films, 34, Bar­thé­lé­my­laan, Brus­sel.

RITA LA BLONDE. — 1» Pearle White bevindt zich voor 't oogen­blik nog in Ame­rika.

2° De ware naam van Pearl White is Peari White; zij is op 4 Maar 1889 te Spring­field (Mis­souri U.-S. A.) gebo­ren.

3° ’t Spijt ons zeer, maar wen­schen der­ge­lijke adres­sen niet te vers­trek­ken, daar dit alles maar zwen­del is.

RAAT KOL

2° Neen dit boek is niet ver­sche­nen.

3° Het sce­na­rio van de Para­mount­film De Guns­te­ling des Konings ver­scheen in ons blad over een paar maan­den.

ADOL­PHINE JOOS. — 1» Harold Lloyd, adres 502, Irving Boul­vard, Los Angeles (Cal.) U.-S.A

2° Eileen Percy, adres: Fox Stu­dios, 1401 Wes­tern Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

3° U hoeft ze zelf maar te schri­j­ven om hunne photo, die zij u gra­tis zul­len opzen­den; u kunt hen b.v. zeg­gen dat u eene groote bewon­de­raar ster van hun spel zijt.

LUS­TIG TRIO. — 1° Ramon Navarro, voor naam­ste film Pri­so­ner of Zenda; adres: Metro Stu­dios, 1025, Lilian Way, Los Angeles (Cal.) U.-S. A.

2° Jack Pick­ford, voor­naam­ste film Gar­ris son's Finish; adres: Hol­ly­wood (Cal.) U.-S. A

3° Alma Rubens, voor­naam­ste film Humores que; adres: c/o Cos­mo­po­li­tan Pro­duc­tions. 127th Street, 2nd Ave­nue, New-York-Citv (U.-S. A.).

VERK­NOCHTE LEZER. — 1° Olaf Fônss, in de duitsche of vlaamsche taal te schri­j­ven, zendt zijne photo tegen ver­goe­ding van f( /( adres: St-Hund­srei,. 26, Kopen­ha­gen.

2° Pearl White, in de fransche of engelsche taal te schri­j­ven, zendt hare photo gra­tis; adres: c/o Hôtel Grillon, 2, rue Boissy d’An glas, Paris (VTÏTe).

JULIUS. — Adres van 't Neder'ansche Stu­dio Hol­lan­dia Film­fa­brie­ken, Haar­lem.

ALICE FAVOR. — Nota geno­men van uw vrien­de­lijk schri­j­ven en ver­ne­men met genoe­gen dat u ons «Recht-door-Zee» oor­deel niet kwa­lijk opneemt.

RA TS. — 1° Alberto Collo, adTes: Lom­barde-Film Napels.

2° De rol van Pierre Revel in Opi­nion publique werd ver­tolkt door Adolphe Men­jou, adres: 1911, Car­men Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U.S.A, Als typische bizon­de­rheid kun­nen wij nog me-dedee­len dat deze artist zijn rol getv­peerd heeft op Henri Letel­lier, bes­tuur­der van het Pari­j­zer dag­blad Le Jour­nal.

3° U kunt ant­woord van Mal­colm Mac Gre­gor ont­van­gen bin­nen de maand.

ANNY ROCK. —1° Edna Pur­viane zendt gra tis de haar gevraagde photo; in de fransche of engelsche taal te schri­j­ven; adres: 402 A, West-lake Ter­race, Los Angeles (Cal.) U.-S. A.

2° Mil­ton Sills, in de engelsche taal te schri­j­ven; zendt gra­tis de hem gevraagde photo; adres. 1320, Cres­cent Heights, Hol­ly­wood (Cal.) U.-S. A.

KIN EMA WERELD

MONIQUE. — Karina Bell, in de duitsche of vlaamsche taal te schri­j­ven; zendt hare photo tegen ver­goe­ding van fr. 2.

MA R Y V. C. — 1° Die artist is het slach­tof­fer gewor­den van een ahto-onge­luk; ten­ge­volge van eene nu gene­zen ver­min­king moest hij lan­gen tijd van het witte doek ver­wi­j­derd bli­j­ven: is ech­ter nu opnieuw aan ’t draaien; is nog onge­huwd; adres: Payer’s Club, New-York-City (U.-S. A.).

ST-NIK­LAAS. — 1° William S. Hart, adres: Bates and Effie Street, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2° Constance Bin­ney, adres c/q Rea­lart Pic­tures, 469, Fifth Ave­nue, New-York-City (U.S.A.)

3 Wen­schen u geluk met het aan­tal ont­van­gen pho­tos.

VLIN­DER. — 1° Gla­dys Wal­ton, adres: c/o Upi­versa! Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U.S.A. f Louise Lovely, adres: 1746, Wil­cox Ave­nue, IK... y wood (Cal.) U.-S. A.

JACQUES. — 1° Bert Lytelle, zie adres ant­woord aan Julienne en Maria.

2° Harold Lloyd, zie adres ant­woord aan kdol­phine Joos.

3° Zen­den bei­den gra­tis de hen gevraagde photo.

HAD JE ME MAAR. — 1° De hoof­drol voor een film wordt altijd aan een bepaald artist voor­be­hou­den die door de maat­schap­pij wordt aan­ge­duid, of indien hij er niet aah ver­bon­den is, spe­ciaal voor die film aan­ge­wor­ven.

2° Tuschen de fil­mar­tis­ten zijn er zeker die geloo­vig'zijn, maar de too­nee­len welke u door­gaans ziet zijn door het sce­na­rio verei­scht, en eens gedraaid, is alles voor­bij en ver­ge­ten.

3° Zeker, uit hunne fil­men en sce­na­rios trek­ken de artis­ten les­sen, en dik­wi­jls zeer vrucht­bare.

N.-B. — Vra­gen wel om ver­schoo­ning voor de ver­ge­tel­heid. Aan­ge­naam zou het ons wel zijn >« mogen weten wie onze dub­bel­gan­ger is.

ALTIJD EVEN ZWAK. — 1» Die troep is tij­de­lijk wer­ke­loos.

2° William Far­num, gebo­ren op 4 Juli 1876; gehuwd met Olive White; heeft bruin en blau-ve oogen.

3° William S. Hart, gebo­ren op 6 Decem­ber 1876; gehuwd met Wini­fred Wes­to­ver; heeft bruin har ean bktuwe oogen.

N.-B. — Nemen goede nota der ons mede­ge­deelde inlich­tin­gen en hopen wel dat ze van pas zul­len komen.

JIM. — 1° Almi­rante Itala Man­zini, adres: c/o 3, rue de Rocroy, Paris.

2° Monique Chry­sès, adres: 28, rue Chau veau, Neuilly) France).

3° Pina Meni­chelli, adres: Rina­ci­mento-Film, Vieolo Parioli, Vil­lino Fran­chetti, Rome.

J. 1M. — 1° Pathé Belge Cinéma, adres: 146, bou­le­vard-Adolphe Max, Bruxelles. — Fox Film 15, rue Fossé-aux-Loups, Bruxelles. — Para­mount, 48, rue Neuve, Bruxelles.

2° Alien even goed.

3° Best doet u u hier­voor tot het belan­gheb­bend bureel op het stadhuis te wen­den.

N.-B. — Nota geno­men voor abon­ne­ment.

LE R A K, TESOUN­NAH. — Opna­men niet voor Vrije Tri­buun ges­chikt.

SANNES.. — William S. Hart is gehuwd met Wini­fred Wes­to­ver en niet met Eva Novak, zooals dit Mad ver­keer­de­lijk melde. NEMO.

N.-B. — Vra­gen ons na Zon­dag toe­ge­ko­men wor­den in het vol­gend num­mer beant­woord.

ONS PHO­TO­HOEKJE

RITA LA BLONDE, ont­ving gra­tis de photo van Alice Terry en van Pris­cilla Dean na 2 maan­den.

ST. NIK­LAAS ont­ving gra­tis de photo van; Alice Terry (18x13) na 1 maand; Bébé Daniels (18x12 1/2) na 1 1/2 maand; May Mac Avoy (18x13) na 1 maand; Mae Mur­ray (25x20) na 1 jaar; Madge Belamy (21 1/2x17) na 2 m.; Her­bert Raw­lin­son (19x12) nà 4 m.; Larry Semon (19x12) na 3 m.; Jackie Coogan (11x12 1/2) na 1 m.; Char­lie Cha­plin (18x12 1/2) na 2 m.; Tho­mas Mei­ghan (18x12 1/2) na 1 m.; Ses­sue Haya­kawa (20 1/2x15 1/2) na 1 m.; William Far­num (24x19) na 2 m.; Dou­glas Fair­banks (21 1/2x17) na 4 m.; (zooals hij optreed in den dief van Bag­dad); Napier­kowska vraagt 5 fr. voor eon goed werk waar zij Patrones van is; Charles Vanel vraagt 3 fr.; Lya Mara, na 7 d.. Lya de Putti, na o d.; Wanda Treu­mann, ne

1 m.; Luciano Alber­tini na 11 d.; Ginette Mad die, na 3 d.; Andrée Bra­bant, na 3 d.; Fran­cine Mus­sey, na 3 d.; Blanche Mon­tel, na 13 d.. San­dra Milo­wa­noff, na 4 dagen; Mlle Madys na 1 m.; Betty Bal­four, na 1 m.; Georges Bis-cot, na 3 d.; allen post­kaart­for­maat; Soava Galone (27 1/2x20 1/2) na 26 d. (getee­kend bui ten­ge­woon prach­tig); Betty Blythe (18x12), na

2 m.; Lila Lee (18x12), na 2 m. Allen gra­tis.

IJ. W. GRIF­FITH is erns­tig ziek. Tij­dens dt opna­men van zijn laatste film * Ame­rica > werkte hij tot 16 à 18 uur per dag. Boven­dien is hij 11 pond ver­ma­gerd.

LOUIS DEL­LUE, de bekende Fransche voor aans­taande per­soon­lij­kheid op kine­ma­ge­bied komt te over­li­j­den, plaats­ge­brek dwingt ons het aan hem gewi­jde arti­kel tot het vol­gend num­mer te ver­schui­ven.

IV7J VER­NE­MEN dat Lowell Sher­man, welke in Way Down East zoo knap de mar­qué speel de, uit­ge­ko­zen is om in Mon­sieur Beau­caire de rol te ver­tol­ken van Lode­wijk XV, koninp van Fran­krijk.

THURLO IBSEN, de klein­zoon van den groe­ten schri­j­ver, is nu ook aan de film en zal in Yolanda, met Marion Davies, een rol ver­vul len. In Noor­we­gen is Thurlo wel gekend ah een goed schri­j­ver en acteur. Dit zal' zijn eer ste Ame­ri­kaansche film zijn.

DE DOOD is aan­ge­kon­digd geweest var Frank Hayes, welke door Erich von Stro­heim was aan­ge­wor­ven om de rol te ver­vul­len var, de « oude Gran­nis » in de film Greed. Eer, klein treurs­pel ligt rond het leven van dezer: man. Frank Hayes was een der hoof­drol­len van de vroe­gere Keyns­tone Com­pany. Het was zijn eenige hoop om eens in een drama op t. tre­den; daa­rom enga­geerde von Stro­heim hen: omdat hij wist dat elke kluchts­pe­ler meer kan dan clowns­tre­ken ver­koo­pen. Hij vol­tooide dus de hem toe­ver­trouwde rol met wels­la­gen, mao: helaas, de dood heeft hem bezocht voo­ra­leer de film op de markt is geko­men.

DE BIJ­VAL van Adolphe Men­jou in «• A Wo man of Paris » gevolgd door een nieuwe pre duc­tie van Ernest Lubitch « The Mar­riage Cir cle » en den andere *« Broad­way after Dark maken van dezen acteur op het oogen­blik eer der eerste lie­ve­lin­gen van het Kine­ma­pu­bliek


VRIJE TRI­BUUN

DE ZEVEN MERK­WAAR­DI­GHE­DEN

AÀN DEN... FILM­STER­REN­HEM'EL.

De zon­nige lach van Dou­glas Fair­banks.

De uilen­bril van Harold Lloyd.

De eeu­wige ver­ve­ling van Ethel Clay­ton.

De reu­sach­tige pis­to­len van Tom Mix.

De krul­lende lok­ken van Mary Pick­ford.

Het aar­dige wipneusje van Glo­ria Swan­son.

De hori­dei'd­tach­tig­gra­digc voe­ten van Charles Cha­plin.

N. B. Om ver­schei­dene lieve leze­res­sen niet te mis­noe­gen kun­nen, wij als aans­praak­ma­ken-de achtste merk­waar­di­gheid, de mooie oogen van Rudolf Valen­ti­noj aan de lijst toe­voe­gen.

Have laar.

Sinds oenige weken lees ik de inge­zon­den stuk­ken onder do titel « Ant­wer­pen’s Stu­dio » en ik beleef onder het lezen tel­kens het ple­zier die van spot niet vreemd zijn.

Welk mensch met gezonde reden­ce­ring kri­jgt

d.o gedachte in het hoofd om in Ant­wer­pen een stu­dio op te rich­ten.

Ik geloof dat weif­tig der inzen­ders een flauw ver­moe­den heb­ben met hoe­veel kos­ten zoo iets gepaard gaat, eh laten we van het geld nog geen, noti­tie nemen doch eenie­der weet toch dat men hier bui­ten­land­scho pro­duc­ten heeft.

De spreek­woor­den zooals « waar een wil is is een weg. » en « willen is kun­nen » zijn goed 'ge­noeg, dóch .men leeft nu in een tijd als men 'ietó begint men over­don­de­rend op'moet'tre­den " en als men dat niet kan laten we dan lie­ver zien naar degene die liet wel kun­nen, want we komen niet in aan­mer­king.

' Andere kleine lan­den, zooals Hol­land, heb

welke films men het liefst ziet, en ge kunt zeif al ant­woor­den: Ame­ri­kaansche. Heel aar­dige ban­den zijn daar gedraaid, zooals Op Hoop van Zegen, enz., doch bij het publiek man­keert er iets aan, het is geen bui­ten­landsch werk

En zoo zijn er veel din­gen aan te halen die uw droom onmo­ge­lijk maken, en uw ges­chrijf voor vreem­de­lin­gen bela­che­lijk maakt die iets van fil­men af weten. POUR­QUOI PAS?

De strijd wordt steeds hard­nek­ki­ger. Geluk­ki­glijk wordt er 'slechts op papier ges­tre­den. Twee par­ti­jen twis­ten, om hun gelief­koosde artist op het voor­plan te bren­gen. De eene helt over naar Rudy, de andere ver­kiest Doug. Elk der par­ti­jen zoekt naar de kuns­ti­ghe­den van hun favo­riet, om hem op te heme­len. Met belang­stel­ling heb ik die woor­den­wis­se­ling gevolgd, die naar het schi­jnt geen einde zal nemen. Zal men dan toch niet akkoord gera­ken? Rudy bezit meer talent dan Doug, zeg­gen iie Rudis­ten. Ik geloof dat zijne ver­lei­de­lijke" oogen hen alleen die gedachte inge­ven. Wat zou er van Rudy wor­den indien hij die niet bezat? Zou hij nog zoo­veel bewon­de­raars tel­len? Doug bezit noch die gloed­volle oogen, noch die ele­gan­tie, waar­mede zijne mede­din­ger omgaat, doch in ver­gel­ding daar­van heeft hij zijne aän-»teke­lijko glim­lach en zijn béwon­de­rens­waar-digc vlu­gheid. Mijn bes­luit trek­kende, zeg ik: •* Rudy bezit eigen­schap­pen dewelke Doug niet heeft, en omge­keerd. » JUPI­TER:

OVER KUNS­TE­NAARS.

Ik volg nog steeds njet veel aan­dacht, V. T. en nu ben ik over­tuigd dat men soms wel over­dri­jft aan het ophe­me­len wegens Rudolph Valen­tino. Zijn band die hem beroemd maakte, volgde met eene reeks fil­men met groote rek­laam rond zijn naam. Welnu deze fil­men heb ik allen zien afrol­len en ik ben tot de conclu­sie geko­men dat, R. Valen­tino niet de kuns­te­naar is die men zoo luid roept. Wat mij dan zeer ver­baasd heeft is, nog steeds te hoo­ren spre­ken van zijn kuns­ten spel, als ik heb kun­nen bewon­de­ren hoe wei­nig kunst hij te zien gaf. Zélfs ip som­mige fil­men is het dank aan zijne medes­peel­ster dat het geen fiasco is.

Welnu mijne opi­nie is, dat R. Valen­tino geen kuns­te­naar is, maar wel een dan­ser, f ste lezers en voo­ral leze­res­sen die allen ValtA ..10, hier in V, T. als kuns­te­naar ophe­me­len.

Waa­rom niet wat schri­j­ven over « echte kuns­te­naars », er ont­bre­ken er toch geen, en het ver­won­dert mij nu ook dat in V. T. zoo wei­nig ges­chre­ven wordt van ware kuns­te­naars, laat ons nemen, Charles Ray, ik geloof zelfs dat er nog niet eens over hem ges­chre­ven werd in

V. T. en hij is een der grootste Ame­ri­kaansche kuns­te­naars. Ik heb het genoe­gen gehad ver­le­den week te Brus­sel eene proef­voors­tel­ling bij tp wonen van Charles Ray, een zij­ner laatste fil­men « Zijn Eerste Liefde ». Welnu beste lezers en lez­dres­sen als die film in.​uwe stad ver­toond wordt en ge ver­langt een brok kunst te zien, gaat dan gerust naar de voors­tel­ling van den film, en ik ben over­tuigd dat wij het eens zul­len zijn. In.​dezett film heeft Charles Ray mij ver­baasd want hij over­treft al zijne andere fil­men en welke dra­ma­tische kuns­te­naar hij ook is.

Dat de bewon­de­raars(sters) van Valen­tino niet den­ken dat Charles Ray mijn favori is, •neen, ik neem hier tus­schen echte kuns­te­naars die de stille kunst bezit, eene. in ver­ge­lij­king met R. Valen­tino en dit zon­der «• parti pris », alleen­lijk om aan de V. Tri­bu­nis­ten te too­nen hoe men wei­nig of niets over echte kuns­te­naar schri­jft en soms heel veel schri­jft van kunst naars die nog geen kuns­te­naars zijn.

JOHN WERRS

KINE­MA­NIE'JWSJES

DE KONING VA V ITA­LIE heeft een ver­ton ning bij­ge­woond van Robin Hood, van Dou glas Fair­banks. Zijne Majes­teit was er zoo ver­rukt over, dat hij het ver­lan­gen uit­ge­drukt heeft, om deze film opnieuw te zien. Hij heeft ver­zocht om de ver­too­ning te geven in het konink­lijk paleis, zoo­dat hij vrien­den kan uii-noo­di­gen, welke mede het genot kun­nen sma­ken, Dou­glas aan het werk te zien.

WIJ VER­NE­MEN, dat de rekord­prijs van

20,000 pond is toe­ge­kénd aan Anna Chris­tie het mees­ter­werk van Eugene O’Neill. Blan­chi Sweet draagt hie­rin de hoof­drol.

EEN ANDERE ONDER­ZEE-F1LM is in wol­ding door Mr William­son, de uit­vin­der van onder­zee-foto’s, n.l. The Unin­vilcr Guest. Deze film wordt in natuur­lijke kleu­ren gemaakt, zoo­dat men voor de eerste maal de bloe­men, plan­ten, enz van do diepte van den Oceaan zal te zien kri­j­gen.

DE PARA­MOUNT COM­PANY heeft zich de rech­ten ver­ze­kerd om op het doek te bren­gen, hot groote too­neel­stuk Àrenl’l We AU.

« KINE­MA­WE­RELD »

CHAR­LIE CHA­PLIN, na een jaar zelf niet meer voor bet witte scherm gepo­seerd te heb­ben, is terug in zijn aar­dige schoe­nen, hoed, broek en vestje gekro­pen en is weer de Char­lie Cha­plin zooals wij hem best ken­nen; dat wil zeg­gen, hij is alreeds aan zijn nieuwe klucht begon­nen, spe­lende ten tijde der eerste goud­zoe­kers.

SID­NEY OLCOTT, welke Rudolph Valen­tino bes­tu­ren zal in Mon­sieur Deau­caire, in de Long Island Stu­dios van Para­mount, is naar India­na­po­lis ver­trok­ken om te beraad­sla­gen met Booth Tar­king­ton, -schri­j­ver van genoemde film. Sinds Mr Tar­king­ton een wer­ke­lijk -deel geno­men heeft aan de fil­min­dus­trie met Pled Piper Malone, met Tho­mas Mei­ghan, zijn zijn raad­ge­vin­gen voor de regis­seurs van groot nut.

MEN ZAT. iets nieuws op de film te aan­schou­wen kri­j­gen, wan­neer de ont­dek­king­srei­zi­ger Roald Amund­sen in de maand Mei naar do Noord­pool ver­trek­ken zal; hij neemt een appa­raat mede om fil­mop­na­men te doen. Hij zal in de Ijs­zeeën een opperv­lakte vau één mil­lioen vier­kante mij­len onder­zoe­ken en dus kan men wel den­ken, dat van uit zijn vlieg­tuig, waar­mede hij den tocht onder­neemt, hij een belan­grijke schat film­fo­to’s zal nemen.

r.​tri'jnn DIX ver­telt het een en ander omtrent Rudolph Valen­tino. Hij zag hem voor de eerste maal als een figu­rant te Hol­ly­wood. Hij was ver­drie­tig omdat hij geen behoor­lijk enga­ge­ment vin­den kon. Dien tijd was Dick de hoof­drol in een rei­zend gezel­schap. Meer­maals vroeg Rudolph hem aan het too­neel te hel­pen, daar hij in dè stu­dios geen geluk had. Toen ver­liet Dick Cali­for­nië en wan­neer hij terugk­wam was Valen­tino als door een won­der er bove­nop geko­men, want hij speelde De Vier Rui­ter van den Apo­ca­lip­sus. Dick was nieuws­gie­rig of Valen­tino hem her­ken­nen zou, want hij was nogal lan­gen tijd weg geweest. De nieuw ster zag de too­neels­pe­ler en liep hem dade­lijk met uit­ges­to­ken han­den tege­moet en drukte deze met zulk een warmte dat hij un. nim­mer ver­tre­ten zal

EEN SCHAT werd op den bodem van den Oceaan gevoii­den, wan­neer men aan het draaien van deze pro­duc­tie begon. Jean Tol­ley was het geluk­kige meisje.Deze jonge dame had zich aan­ge­bo­den om die aartsm­qei­lijke rol te spe­len; zij kan zwem­men, dui­ken en harde beproe­vin­gen doors­taan. Zij zag op den bodem der zee een kist lig­gen in den mod­der vast­gek­lemd: zij trachtte deze te lich­ten opdat zij naar boven zou gaan, doch dit was ónmo­ge­lijk. Beproefde dui­kers gin­gen dan naar bene­den en brach­ten de kist naar de opperv­lakte. Bij de ope­ning vond men daa­rin 10,000 gou­den Spaansche dubloe­nen 'uit vroe­ger eeu­wen.

DE FOX COR­PO­RA­TION heeft zich eenige foto’s toe­geëi­gend van Lenin, de Dic­ta­tor van Rus­land, onlangs ges­tor­ven. Deze foto’s wer­den eenige dagen vóór zijn ziekte geno­men te Mos­cou. Daar zijn er bij, omringd van zijn kat­ten, waar­voor hij een zwak had. Ande­ren met zijh vrouw in hun hui­se­lijk leven. Met deze gege­vens en ande­ren zal de Fox Film nu een pro­duk­tie op de markt bren­gen, spe­lende in Rus­land..

ADOLPHE MEN JOU en Lew Cody, zeke­ren dag te samen zijnde, werd plots de vraag ges­teld wie, vol­gens hen de beste film­speel­ster was. Zij beza­gen elkaar een oogen­blik en ant­woord­den tege­lij­ker­tijd, als bij afspraak, « Ba-hy Peggy! »

Denny nu vol­tooid heeft, Spor­ting Youth, is het genre van don over­le­den acteur, waar­door men nu deze artiest aller­lei aan­bie­din­gen voorst­plt.

IN DE PRO­DUC­TIE VAN REX INGRAM.

The Arab, welke gefilmd is in Tunis en andere dee­len van Noord-Afrika met de mede­wer­king van het Fransche gou­ver­ne­ment en ver­schil­lende Ara­bische stam­hoof­den, zijn wel tien acteurs van aller­lei natio­na­li­tei­ten ver­te­gen­woor­digd. Rumon Novarro is Mexi­kaan, Alice Terry is Ame­ri­kaansche, Maxu­dian is Fran­schr­nan, Adel­qui Mil­lar is Chi­liaan, Alexan­dresco is Roe­meensche, Justa Uribe is Mexi­kaan, Guisrppe di Campo is Ita­liaan. Dan zijn er nóg ver­schil­lende spe­lers van Ara­bische on Egyp­tische oors­prong

CLARA KIM­BALL YOUNG heeft bes­lo­ten, de film vaar­wel te zeg­gen en zal terug aan het too­neel gaan. Zij zal optre­den in het stuk, reeds voor het witte doek bewerkt, « Trim­med in Scar­let ».

DE VER­TEL­SELS VAN

RARE MARUS

QE LUI­MIGE REVUE VAN

” DE SNUI­VER ”

OVE­RAL TE

vêr­kri­j­gen

50 cen­tiem

ER WORDT GEZEGD, dat Anto­nio Moreno en zijn vrouw het schoonste huis te Hol­ly­wood bezit­ten. Hun eet­zaal heeft licht­groene muren en zol­de­ring; de stoe­len zijn in pracht­le­der, met de hand in aller­lei tee­ke­nin­gen uit­ges­ne­den; tapi­j­ten en dra­pe­rieën zijn van leven dige Chi­neesche stof, het­welk aan de plaats een warm karak­ter geeft. Het bou­doir van Mevr. Moreno is in alle kleu­ren van dèn regen­boog; de meu­be­len zijn van Fransch fabri­kaat. De slaap­ka­mer v'an Tony is Spaansch in kleur en karak­ter. Gor­di­j­nen en bed­sprei zijn van flu­weel en goud. Het huis is gele­gen op een berg van­waar zij een over­zicht heb­ben op de Sier­ras, Hol­ly­wood en Los Angeles met in de verte Çata­lina eiland en de Stil­len Oceaan. Zij bezit­ten ook nog ach­ter het huis een zwem­kom

DE LAATSTE FILM van Harold Lloyd «Why Worry» is een ver­ze­kerd lach­succes, waar­door men zor­gen en ziekte ver­geet. Hij ziet daa­rin steeds in zijn ver­beel­ding aller­lei moei­lij­khe­den en bevindt zich plots te mid­den eener Mexi­caansche revo­lu­tie. Deze too­nee­len zijn van bui­ten­ge­wone vroo­lij­kheid.

BAR­BARA LA MARR vol­tooit op het oogen­blik een film « The White Moth » voor First Natio­nal, waa­rin zij de rol speelt van een dan­seres. Zij behaalt het eene succes op het andere « The Eter­nal City », « Thy Name is Woman ». « The La'dy known as Lou », « The Shoo­ting of Dan Mc Grew », zijn alle fil­men welke gansch in baar tem­pe­rament val­len.

REGI­NALD DENNY is uit­ge­ko­zen, om de hoof­drol te ver­tol­ken in The Hus­band of Edith, een rol welke bes­temd was voor de onge­luk­kige Wal­lace Reid. De film welke


Sce­na­rio van­Vol­koff en Ivan Mos­jou­kine Film­re­gie van A. Vol­koff.

Gedraaitd in 1923. Film Alba­tros.

ROL­VER­DEE­LING:

Kean .... Ivan Mos­jou­kine

Gra­vin de Koe­feld... Natha­lie Lis­senko Salo­mon, de-opge­ver ... Nico­las Koline

Lord Mewille .... Kenelm Foss

Anna Damby .... Mary Odette

De Prins van Wales .... Otto Det­lef sen Ophe­lia, daarna Juliette ... Pau­line Pô

Graaf van Koe­feld .... G. Deneu­bourg

De Poli­tieagent .... Albert Bras

WIJ BEVIN­DEN ons te Lon­den in 1830. Het Drury Lane Theatre is nok­vol. De geheele Engel-sche aris­to­kra­tie is er tegen­woor­dig om Kean, den beroem­den too­neels­pe­ler, Romeo et Juliette te zien ver­tol­ken.

Bij het halen van het doek slaan er twee har­ten voor den mooien too­neels­pe­ler: dit van 'de gra­vin van Koe­feld, de echt­ge­noote van den Deen­schen gezant en het hart van Anna Damby, eene rijke erf­ge­name, wiens voogd haar voor Lord Mewill bes­temd had. Kean is aan de schoon­heid der gra­vin niet onge­voe­lig geble­ven en het is als 't ware aan haar dat hij zijne Romeo-rol opdroeg.

Eenige dagen later komt Lord Me-will, de hand van Anna Damby vra­gen. Het meisje ontv­lucht en gaat zich ver­schui­len bij Kean en vraagt hem haar voor de schouw­bur­gloop­baan op te lei­den. Maar Lord Mewill is haar gevolgd. «Zeg aan Kean», beveelt hij Sa-

(WANORDE EN GENIE)

naar het treurs­pel van ALEXAN­DER DUMAS vader

de l.\ Blan­chis­se­rie, 28, Brus­sel

lomon, de opge­ver van den schouw­burg en trouwe vriend van Kean, «dat hij dezen mid­dag, de thee der gra­vin van Koe­feld, heel de Lon­densche society zal weten dat Kean een meis­jes­ver­lei der is».

Kean zelf gaat naar de samen­koms! en weet van de gra­vin eene bijeen­komst in zijne loge te bewerks­tel­li­gen. Maai zij is nog maar even bin­nen of er wordt gek­lopt: het is de Prins van Wales met graaf van Koe­feld. De gra­vin is langs eene andere deur onts­napt en het is met woede in het hart dat Kean de bezoe­kers ont­vangt. Kean, die weet dat de prins eve­neens op de gra­vin ver­liefd is. en zich wetende onbek­waam een rol goed te ver­tol­ken wan­neer hij iemand in de loge zij­ner geliefde bemerkt, vraagt den prins dien avond het gezel­schap der gra­vin niet te zoe­ken. Maai deze geeft op de woor­den van den too­neels­pe­ler geen acht en tij­dens de ver too­ning belee­digt Kean hem van af het too­neel, en hij die gis­te­ren nog de held van iede­reen was, wordt nu uit­ge­jouwt Zijne loop­baan is gebro­ken. Bewus­te­loos wordt hij bij zijn vriend Salo­mon bin­nen­ge­dra­gen. Hij zal zijne onge­nade niet lang over­le­ven. Maar een laatste troost is hem weg­ge­legd gewor­den. De gra­vin van Koe­feld komt hem eene laatste maal bezoe­ken, en het is met het hoofd op de eene hand en een boek van Sha­kes­peare, zijn lie­ve­ling­sschri­j­ver, in de andere, dat Kean rus­tig den geest geeft.


« KI IM EMA WERE LD »

KEAN

(Naar aan­lei­ding van Ivan Mos­jou­ki­he’s mees­terfïlm).

âL die­ge­nen welke Le Bras­sier Ardent, heb­ben bewon­derd en van Le Chant de l’Amour Triom­phant zui­len genie­ten, al die­ge­nen zul­len er zeker aan hou­den Kean, wan­neer het ten onzent op het doek zal komen, te gaan zien.

Het mid­den­punt van die film, is zon­der twi­j­fel Ivan Mos­jou­kine, de geniale film­spe­ler waar­van het aan­tal bewon­de­raars in ons mid­den ono­phou­dend ver­groot. Indien men niet aan hem hadde gedacht, dan gel­co­ven wij niet dat men op dit onder­werp, hoe roman­tisch en zeer « kinema » het ook moge zijn, hadde stil­ges­taan. Zooals men weet, gaat het hier over het stuk dat Alexan­der Dumas vader in 1836 voor Fre­de­rick Lemaître schreef. We heb­ben 'de nieuws­gie­ri­gheid gehad dit oude stuk, den schri­j­ver der Drie Mus­ke­tiers inge­ge­ven door de ons­tui­mige per­soon­lij­kheid van Edmund Kean, een der grootste treurs­pe­lers van Enge­land, die ove­ri­gens kwam te ster­ven drie jaar vóór de opvoe­ring van het stuk, even in te zien. Deze weten­schap­pe­lijke nieuws­gie­ri­ghe­den behou­den ons som­wi­j­len zekere ver­ras­sin­gen voor. Alzoo heb­ben wij met ver­ba­zing in het stuk van Dumas eene geluk­kige ontk­noo­ping gevon­den, dàn wan­neer deze in het sce­na­rio van Vol­koff vol­ko­men tra­gisch is. In de film ver­trekt Kean niet naar Ame­rika met de jonge Anna Damby. Hij sterft — en hie­raan dan­ken wij het over­lij-dens­too­neel van Mos­jou­kine, waa­rop wij later terug­ko­men. Boven­dien is het in het too­neel­stuk niet vol­ko­men zeker dat Kean zin­ne­loos wordt. Men doet hem als zóó zijnde door­gaan. Hoe­vele let­ter­kun­dige onder­wer­pen heb­ben wij reeds niet zien ver­vor­men ten dienste der ontk­noo­ping? Hier is het tege­no­ver­ges­telde gebeurd. En niet alleen wilde Vol­koff, wiens talent wij reeds zoo dik­wi­jls bewon­der­den, dat Kean stierf, rraar hij heeft boven­dien gewild, dat. vanaf het too­neel van het Drury Lane, het treurs­pel los­barstte, met zich als gek te laten verk­la­ren, eene onloo­chen­bare

krank­zin­ni­gheid in de onver­ge­te­lijke oogen van Mos­jou­kine.

En indien wij de nieuws­gie­ri­gheid nog ver­der willen dri­j­ven om de ware Kean te ken­nen, dan zou­den wij nog meer ver­baasd zijn. De groote treurs­pe­ler van het Engelsche roman­tisme ver­ge­noegde zich te ster­ven in de ellende van zijne over­daad aan alkool. Maar in zake van hel­den is het niet altijd goed de vol­le­dige waa­rheid te ken­nen.

IVAN MOS­JOU­KINE en NICO­LAS KOLINE

De ware Kean, een oud ron­drei­zend too­neels­pe­ler, was. de klein­zoon van den dich­ter Saville Carey, wat hem niet verhin­derde, als scheeps­jon­gen, eene reis naar Madeira te maken, en zich, bij zijn terug­keer, als « aap » in een die­rens­pel te verhu­ren.

In 1814 debu­teerde hij in het Drury Lane Theatre te Lon­den, waar­van het publiek in de film eene trouwe weer­gave zal terug­zien, en zijne ver­tol­king van Shy­lock was een ware zege. Zijn geest­drift en oprechte liefde tot de too­neel-speel­kunst brach­ten in de rol­len, die hij te ver­tol­ken kreeg, eene ware omwen­te­ling teweeg. Hij ging van succes naar

» KINE­MA­WE­RELD »

succes, o.a. met Ham­let, Othello, Roméo. Talma liet hem in 1818 naar Parijs komen. Hij ver­braste er zijn for­tuin en zonk in de uits­pat­tin­gen weg. Maar bli­j­ven wij hier stil­staan om tot onze film terug te kee­ren.

De Kean, welke Vol­koff ons voor­brengt, is nogal gelij­kend aan die­gene welke wij tot hier­toe heb­ben voor­ges­teld. Zelfde geest­drift, zelfde pas­sie. Ivan Mos­jou­kine ver­tolkt hem op bewon­de­rens­waar­dige wijze en bezielt hem boven­dien met zijne hem zóó per­soon­lijke fan­ta­zij. Gehol­pen door den zon­der­lin­gen Koline, draait hij ver­schei­dene too­nee­len van dolle fan­ta­zij en jeugd, waa­rin de beel­den om zoo te zeg­gen « scha­ter­la­chen ».

Het is in die lichte atmos­feer dat de ele­men­ten van het treus­pel zich reeds aftee­ke­nen. De draais­pil is de liefde, roman­tische liefde, eerst wan­ho­pend, dron­ken daarna, om als krank­zin­nig te ein­di­gen, van den groe­ten treurs­pe­ler voor eene voor­name dame.

Zij ont­moe­ten elkaar in eene rui­ters-dreef, waa­rin Natha­lie Limenko te paard opkomt in de ver­lei­de­lijkste klee-dij die wij maar ken­nen. Kean is in zee­man verk­leed, en de dame, helaas, schi­jnt hier niet al te zeer over gev­leid te zijn. Eene betere gele­gen­heid zal zich voor­doen op het oogen­blik dat de gra­vin de Koe­feld (Mme Lis­senko) Kean ont­moet, ter­wijl hij op de knieën zit­tend, een vroe­gere kame­raad van het cif­kus, slach­tof­fer van een onge­luk, aan 't ver­zor­gen is. Het is bij het ver­trek van haar rij­tuig dat ziine liefde voor goed wor­tel schiet. In het ver­volg zal zij te werk gaan met opvol­gen­lijke toet­sin­gen, zon­der over­dri­j­ving van daden, meer op zijn gemoed wer­kende, ove­ri­gens met een blik­se­mend gevolg. Opperv­lak­kige uiting nog, op het oogen­blik dat Kean onder het onver­zoen­baar oog van haar echt­ge­noot, met de dame eene afspraak maakt. Wreede open­ba­ring in de afgunst wan­neer de wan­ho­pige too­neels­pe­ler zbh tegen het hek­ken van het paleis dringt en zijne min­nares aan den?r*n van den prins van Wales ziet. Krank­zin­ni­gheid ein­de­lijk, wan­neer, na een kort bezoek in zijne loge en één lente kus, Kean, na op het too­neel terug­ge­keerd zijnde, ziin konink­lijke mede­din­ger aan de zijde der

gra­vin terug­ziet en zijn spel onder­breekt om hem open­lijk te belee­di­gen. Krank­zin­ni­gheid gebo­ren uit een samen­loop van uit­wen­dige omstan­di­ghe­den, uit het een­vou­dige spel der steeds groo­ter wor­dende pas­sie en uit de jaloer­sch­heid, slechte raad­geef­ster. Krank­zin­ni­gheid die, cnget­wi­jield, langs den ande­ren kant een door den drank en talent on der­mi­jnd wezen beloerde. Krank­zin­nig-heid-prijs van één kus!

En hier ligt het hoofd­punt van dien film. de voor­naam­ste aan­trek­kings kracht. Eén enkele kus, ééne enkele samen­komst — hoe goed dit de onmo­ge­lijke liefde van den genia­len too­neel-soe­ler voor de voor­name en goed ver­de­digde dame weer­geeft, en hoe wels­pre­ken­der dit is dan al de teks­ten! En het is dan niets meer dan de krank­zin­ni­gheid die, te samen met den nade­ren­den dood en de tegen­woor­di­gheid der liefde. het ein­den­der­werp van de film wordt.

Kean trekt zich terug in de ver afge­le­gen en slor­dige woning van Salo­mon De mooie gra­vin komt er hem eene laatste maal zien. Bui­ten huilt een storm­wind. De roman­tische treurs­pe­ler leest Sha­kes­peare, immer dezelfde ver­zen die hem bena­de­ren. E het is het too­neel van den dood. ' '

Dit einde kan aan­zien wor­den als eene der meest klas­sie­ken. Vroe­ger zegde men: men moet Sarah Bern­hardt heb­ben zien ster­ven.En mor­gen zal men zeg­gen aan die­ge­nen welke de hoog­ste top­pun­ten der kine­ma­to­gra­phie willen ken­nen: men moet Ivan Mos­jou­kine heb­ben zien ster­ven. Dit stuk van zicht-kurmt. lang­du­rig voor­ges­teld, op veran­der­lijke afstan­den, terug dich­ter bij onze ver­baasde oogen gebracht, daarna terug ach­te­ruit ges­cho­ven, opdat wij beter het gehèele zou­den vat­ten, is waar­dig der grootste lof­tui­tin­gen. Men ziet de dood komen in de hel­dere oogen van Mos­jou­kine. Men woont zijn laatste ad—ntocht bü. Het is trocte kunst.

Keen is niet*alleen­lijk gefilmd gewor­den met uiterst eel kunde, over­leg en gevoe­len, maar de ver­tol­king zelve staat boven allen lof verhe­ven. Uit het bij­gaand sce­na­rio zal men kun­nen zien dat het allen eerste-ran­gar­ties­ten zijn, welke reeds van over lang hunne eerste spo­ren op kine­ma­ge­bied heb­ben ver­wor­ven


12

< K INEM A WERELD »

naar de roman van . .Mar­gue­rite Beaume ver­tolkt door.... Lotte Neu­mann

Het meisje dat immer zeer streng opge­voed werd, laat zich zeke­ren dag ccor eene vrien­din ove­rha­len mede naar een bal te gaan en tooit zich met een paarls­noer van groote waarde dat haar vader juist dien dag in hers­tel­ling had.

Door de wijn een wei­nig bene­veld

<\R1A Wen­del is de klein­doch­ter || van domi­nee Mal­gens­teff en wordt door haar in de stad als win­kel­doch­ter in zijne juwe­liers­zaak ge-hezigt.

ver­ge­zelt zij een jon­ge­ling welke zij op het Kar­na­val­bal ont­moette en ver­liest ten zijnent het paarls­noer.

Ande­ren­daags komt de kleine het snoer teru­gha­len en Maria bekent haar

I KIN EM A WERELD »

oom het ver­lo­ren te heb­ben. Deze wil dit met geloo­ven en doet haar wegens dief­stal gevan­gen nemen. Maria wordt tot tes maan­den gevang veroor­deeld.

Intus­schen is de jon­ge­ling, Ous­ward naar Afrika afge­reist en vindt tus­schen zijne bagage het paarls­noer.

stuur­der oor­dee­lende dat de aan­we­zig-l eid van Maria voor zijn zoon ten hoog­ste noo­riig is, vraagt haar ten huwe­lijk. En eenige dagen later ver­neemt zij bij toe­val dat het met Ous­ward was dat zij de Kar-naval­nacht door­bracht. Er bljift haai niets over dan haar ver­le­den aan den be

ln de gevan­ge­nis redt Maria het leven van den zoon des bes­tuur­ders en wordt tot zie­ke­nop­pas­ter benoemd. Maar zeke­ren dag ont­moet zij terug Ous­ward, doch zij her­ken­nen elkaar niet. De bes­tuur­der te beken­nen, en vers­toot haar.

En het is dan dat Ous­ward het slecht ver­neemt dat hij ges­ticht heeft en biedt haar zijne hand aan.

C. C. B. Film, rue du Mar­ché, 30, Brus­sel


14

« KI NE!V. A WERELD »

Onze Ciné-Romans

De Berg­be­wo­ners

»The Ken­tu­ckians) (Les Mon­ta­gnards)

do bekende Para­mount­film door Ed. Neorg.

ROL­VER­DEE.LING:

Boone Stal­lard . . Ran­dolph Mar­shall Anne Bruco . . . Mace Kea­ton . . . Jake Stal­lard . . Boo­ne’s Broer . . Constable .... Gou­ver­neur . . . . Col­ton, jour­na­list . Do jonge Kea­ton . De jonge Stal­lard, Mama Stal­lard . . . Mevr. Mar­shall . . Dom Cad­mus . . .

. . . . Monte Blue . . . Wil­fred lytell . . . . Diane Allen . . . Frank You­ner Tho­mas S. Brown . . J. W. Johns­ton . Bus­sell Par­ker . . J. H. Gil­mour . . . John Miltcm

. . . Albert Hewitt Euge­nie Wood­ward . . . . Grace Reals . . Wes­ley Jen­kins

(Ver­volg en Slot)

» Dit zal veel tijd ver­gen » zegde hij. « Zii leb­ben nog alles te. lee­ren van het Wet­boek; dat fit ster­ker is dan het geweer. Doch, zij heb­ben mij Ie kans gege­ven en ik ga er aan begin­nen. » i Hij drukte haar uit­ges­to­ken hand én hield die anger in de zijne dan de « eti­quette » der lan­dei-!enaars zou veroor­loofd heb­ben.

Wan­neer hij de zaal, met Blaine Col­ton, ver­liet, at Anne Bruce aan de piano, bege­leid door Ran-‘olph Mar­shall.

: « Ik weet niet, Blaine » zegde Boone, « maar t geloof dat dit meisje veel te goed is voor dien jan. »

Drie dagen later bereikte het nieuws de hoofd-ad, dat de haat tus­schen de Sta­liards en de ratons opnieuw uit­ge­bro­ken was.

Boone, ver­drie­tig, dat zijn eigen fami­lie, zijrr uis om een rege­ling met het Gou­ver­ne­ment te jrkri­j­gen, ging ver­nie­ti­gen, haastte zich liuis-aarts te kee­ren.

iTot zijn ver­lich­ting, alhoe­wel er scho­ten gewis-ld waren tus­schen zijn broe­der Jake en Mace paton, hoofd dier fami­lie, ver­nam hij dat er geen [oden waren. Wan­neer hij aan de woning zij­ner peder kwan, vond hij deze omringd door de batons.

* Ik ben onge­wa­pend! » riep hij. « Geef mij tl nii­nuut en ik breng Jake voor u!... Die inzie iet ophou­den! »

Boone ging de woning bin­nen en vond zijn moer en Jake, niet gela­den gewe­ren, hij de vens­ters I chtendc.

Sik heb daar uw gezegde gehoord! j> mauwde te hem toe. « Doch, ik zal niet naar bui­ten n! »

'oor alle ant­woord greep Bcone zijn broe­der hij! it kraag en sleepte item naar bui­ten.

« Mace Kea­ton » riep hij, « gij kunt gerust naar hier komen, om de hand van Jake te druk­ken! Ik hoorde dat iiij schuld had maar ik ver­lang die twis­ten ges­taakt te zien! »

Tegen zin gaf Jake de hand aan Mace Kea­ton Daa­rop ging Boone ver­der naar de groep toe.

« Komaan jon­gens, laat ons vor­der opwaE­de­len en u trach­ten uw zin­nen bij elkaar te bren­gen. De zen avond zui­len de Sta­liards e» de Kea­tons een papier tee­ke­nen, Waa­rop zij verk­la­ren dat zij voor taan in de beste vriend­schap zul­len leven. »

Nie­mand van de Kea­tons wist aaa­rop iets aan te mer­ken. Toen zij ver genoeg van B one’s huis ver « ijderd waren hield Mace plot­se­ling halt.

« Ik heb nage­dacht, Boone Stal­lard » zegde deze lang­zaam. « Ik verk­laar dat die ruzie zal voort duren. Wij kun­nen u niet ncer­schie­ten omdat ge onge­wa­pend zijt; doch, wij kun­nen u een ran­so­ling geven, waar­door ge dan een geweer zult nemen om ons to ont­moe­ten! »

Op een toe­ken van Mace vie­len de drie Kea­tons hem aan; hij zou een aar­dig oogen­blik beleefd heb ben was er niet, —n een onver­wachte zijde, hulp komen cip­dag­pii.

Ran­dolph Mar­shall maakte een uits­tap naar de ber­gen, om zich met eigen oogen te over­tui­gen hoe de zaken daar: ton­den. Hij had gezien hoe Boone zijn broe­der behan­deld had; hij was hem gevolgd om hem te zeg­gen dat hij zijn wets­voors­tel zou intrek­ken.

Het ver­raad der Kea­tons maakte hem woe­dend Waa­rop hij hen nu aan­viel met zulke razer­nij dat Anne lirrce er vers­tomd zou van ges­taan heb­ben

Do Kea­tons namen de 'ducht en wan­neer Boone zag wie zijn red­der was stak hij hem de hand toe

« Ik heb u te dan­ken » zegde hij, « omdat de Kea­tons geen Stal­lard vers­la­gen heb­ben. »

« Gij wei­ger­det mijn hand in het Staat­shuis » ant­woordde Mar­shal «maar nu aan­vaard ik de uwe niet. Ik zag, hoe gij tracht­tet do twist te doen ein­di­gen waar­voor ik u bewon­der. Doch, de laffe aan­val der Kea­tons bewi­jst dat ik wel gelijk had het karak­ter der berg­be­wo­ners te ken­nen. Ik dacht mijn wets­voors­tel in te trek­ken, en met jdit doel volgde ik u, maar nu zal ik het door­dri­j­ven. Gij zijt een man Stal­lard, doch gij kunt van een volk, zooals die Kea­tons daar, geen vreed­zame men­schen maken. »

Zon­der een ant­woord van Boone af te wach­ten ver­trok hij.

De vol­gende dagen ver­de­digde Ran­dolph Mar­shall zijn voors­tel kracht­da­di­ger dan ooit.

Zijn over­tui­ging, dat de berg­be­wo­ners moes­ten onder kan­trol staan, werd ster­ker door de hou­ding van Anne Bruce.

Ver­schil­lende malen had hij haar gezien, op wan­del met Boone Stal­lard. Ten lan­gen laatste vroeg hij haar daa­ro­ver uit­leg. Zij waren te vrien­de­lijk tege­no­ver elkaar, meende hij.

« En waa­rom zou ik niet met Mr Stal­lard mogen spre­ken? » vroeg Anne. « Ik geloof in zijn zaak én ik hen zeker dat hij de over­win­ning zai beha­len! v

« Ik ver­ze­ker u dat Stal­lard dit volk niet kan ove­rha­len een rus­tig leven te lei­den. Ik weet het. Daa­rom drijf ik mijn voors­tel door! »

KINEM A WERELD »

« Dit is niet schoon van u, Ran­dolph! » riep het meisje vurig. Hij trachtte de Kea­tons en zijn fami­lie in vrede te doen leven! Geloof nu niet dat hij mij dit gezegd heeft! Neen dien dag was ik ook daar met Mr Col­ton en zag hoe hij zijn broe­der de hand deed druk­ken met een Kea­ton! » Ran­dolph dacht vers­tan­dig te doen met niet meer te ant­woor­den. Doch, van dien dag gre­pen er in het Huis tus­schen hem en Stal­lard, lie­vige too­nee- • len plaats Het kwum zeke­ren dag zoo­ver dat de twee man­nen hand­ge­meen wer­den. Zij wer­den ges­chei­den doch Mar­shall wachtte Stal­lard af bui­ten het Par­le­ment.

« Zoo kan dit niet bli­j­ven voort­gaan, Stal­lard! » zegde hij, « gij draagt een revol­ver, de zaak moet tus­schen ons gere­geld wor­den!

« En dit moet juist van eén man der wet komen » schimpte Boone, « een pre­di­ker over vrede... Goed, ik ben gereed! »

Bei­der vrien­den wil­den er niet tus­schen komen.

Zij stel­den vast dat men te ver gegaan was. Een U gevocht alleen kon dit ges­chil doen ein­di­gen.

\ one vuurde eerst maar miste zijn doel; wan­neer hij een tweede schot wilde los­sen wei­gerde zijn wapen af te gaan. De wet­ten in Ken­tu­cky, aan­gaande een twee­ge­vecht, ston­den nu Mar­shal! toe zijn tegen­par­tij te tref­fen; Boone hield moe­dig •het hoofd omhoog en zag Ran­dolph strak aan. Doch, wan­neer deze Stal­lard zoo kalm en waar­dig voor hem zag. kwam bij Mar­shall de rid­der­lij­kheid te voor­schijn. Hij liet zijn revol­ver val­len en stak de hand uit.

« Tk denk, Stal­lard, dat wij nu wel elkaar de hand kun­nen druk­ken, zon­der iets van onzen trotsch te ver­lie­zen. »

En berg­be­wo­ner en val­lei-aris­to­craat begroe­ven hun vijand­schap in een ste­vi­gen hand­druk.

Op het oogen­blik dat de twee man­nen door de getui­gen en vrien­den wer­den geluk gewen­scht bracht men Stal­lard een tele­gram.

Hij las het lang­zaam en riep daarna Marhall ter zijde.

« Het komt van Jake » fluis­terde hij. « Zij heb­ben mijn broe­der Daws ges­napt; de Sta­liards ver­lan­gen nu van mij dat ik hem uit de gevan­ge­nis zal hon­den. Ik ga nu naar Roland, maar niet om de Sta­liards te lei­den om mijn broe­der te red­den, ik za! mijn woord hou­den tege­no­ver n en tege­no­ver het Par­le­ment. De wet moet haren loop heb-( : ik ga mij aan de zijde der wet stel­len en

..​nietten dat men mijn broe­der aan haar ontrekke! »

« Dit kunt £re ónmo­ge­lijk doen. Stal­lard! » riep Marhall. « Ner­gens bes­taat er een wet, welke u toe­laat zulks te doen! »

« Het zal ges­chie­den! » ant­woordde de berg­be­wo­ner kalm. « Doch, alvo­rens te gaan. zou ik gaarne Miss Brace zien. Ik wil zekere zaak opgek­laard zien. »

« Ga naar haar toe, Stal­lard, en vraag haar of ik geen gelijk heb. met te zeg­gen dat geen enkele wet toe­laat dat een broe­der zijn broe­der zal doen han­gen. Tk zal trach­ten, u op de een of andere manier, u van uw voor­ne­men te doen afzien. »

Boone glim­lachtte bit­ter.

« Gij zijt een beter man dan ik eerst dacht en ik ben blij dat ik u ten laatste heb lee­ren ken­nen. Doch, ik zie dé zaak hel­der in. »

De twee man­nen scheid­den. Boone ging regel­recht naar Anne Bruce. Hij ver­telde de zaak van het twee­ge­vecht en de rid­der­lij­kheid van Mar­shall en hoe hij ook hem uit de han­den der Kea­tons gehaald had.

« Ik geloof, Miss, dat u dit onbe­kend was niet­waar? »

« Inder­daa/J » ant­woordde het meisje, « daar heeft Ran­dolph mij niets van gezegd. »

« Daar­voor kwam ik naar hier, miss; ik zeg n rech­tuit, hij is een goede jon­gen, »

Boone ver­liet naar, zon­der iets te zeg­gen van de aan­hou­ding van zijn broe­der; later ver­nam zij dit ech­ter van Ran­dolph.

« Wij moe­ten zulks belet­ten, Anne. Dit zou een oneer zijn voor Ken­tu­cky; een mis­daad tege­no­ver de men­sch­heid; het is niet moge­lijk dat men toe­la­ten kan dat Stal­lard zijn broe­der helpe doe den! »

« Wat kun­nen wij doen, Ran­dolph? » riep Anne « Het is te wreed! »

« Gij moet met me mede gaan naar uw vader De Gou­ver­neur van dev Staat heeft de macht om Daws Stal­lard van den dood te red­den en hem een lichte gevan­ge­niss­traf te geven. Zulke daad zai niet alleen Boone red­den, zulk mis­drijf ten uit voer te bren­gen, maar ik ben over­tuigd dat dafer in het mid­del ligt om die twis­ten, tus­schen de berg bewo­ners en ons, te doen ein­di­gen! »

Meer dan een uur duurde het, eer de Gon­ver neur zich liet ove­rha­len, maar toch stemde hij ein­de­lijk toe.

« Bidt God dat wij niet te laat komen » mur­mel de Anne, « wan­neer zij plaats nam nevens haar ver­loofde, in diens beste auto.

Ran­dolph Mar­shall ant­woordde niet, maar herhaalde in stilte haar gebe­den.

Wan­neer zij aan de gevan­ge­nis kwa­men, zagen zij de Sta­liards opda­gen, gewa­pend met hun gewe­ren.

« Wan­neer men Daws bui­ten brengt om hem te han­gen, » riep Jake woest, « dan zijt gij allen ten doode gedoemd!... Boone, gij gek, kom langs hier, indien gij niet wilt dat gij gedood worde! »

Ran­dolph en Anne zagen Boone rit de gevange nis komei) met een geweer in de hand.

« De wet gaat vol­bracht wor­den » ant­woordde Boone kalm, doch zijn gelaat had een dood­sbleeks kleur.

« Houdt op! Houdt on! » riep Anne. « Daws Stal­lard heeft genade beko­men! Hier is het bewijs! »

De Sta­liards gin­gen voor haar en Ran­dolph ter zijde, ter­wijl de laatste aan de She­riff een papier ove­rhan­digde.

« Nooit zal ik u genoeg kun­nen dan­ken voor deze daad» zegde Boone ontroerd tot bei­den. «Doch. gij hebt meer gedaan dan mijn broe­der gered. Gij hebt tus­schen de val­lei en de ber­gen van Ken­tu­cky een scha­kel gelegd welke bei­den voor eeu­wig zal ver­bin­den. Moogt gij bei­den geluk­kig, zeer geluk­kig zijn. »

KINE­MANÏEUWSJES

WILL ROGERS is een knappe polos­pe­ler.

IN HET SCE­NA­RIO, bewerkt naar het gedicht van Ser­vice The Shoo­ting of Dan Me Crew zal Low Cody de rol ver­tol­ken van de Gevaar­lijke Dan en Bar­bara La Marr deze van het meisje gekend als Lo?f.

NU DAT NORMA TAL­MADGE haar nieuwe film Secrets vol­tooid heeft, zal zij met haar echt­ge­noot, aan boord van hun yacht, een kruis­tocht onder­ne­men om een wei­nig rust te heb­ben.

TER­WIJL CLARA ROW aan Poi­so­ned. Para­dise draaide viel zij over een rots­blok waar­door zij erns­tig gek­wetst werd.


WAN­NEER GIJ HET WOORD

aan de deur van een Kinema (

ziet staan, treedt dan bin­nen en gij zijt zeker een aan­ge­naam = oogen­blik door te bren­gen,

HAO­KIN

Kar­tîïuî­zers­sî­raat 9Â. — BRUS­SEL

Vijf )3 o i tenge woon e avon­tuur­lijke film - dra­ma’s met

Il a kr y Oaky

Dnikk. Sep­time, Steen­houw­crs­vest, 28, Antw.,

Abon­neert u op «Kinema- en Too­noel-wereid». Fr. 15 per half Jarr. Fr. 7.50 per drie maan­den.

AAM t>K HM. ADVER­TEER­DERS VAM WEEK­BLA­DEN

.Wf »neckt U oen goede publi­ci­teit, plaatst den uw aan­kon­di­gin­gen in t Kinema- en Too­neel—

wereld ».

Kinema- en Too­naei­we­reld » is het beate

«t meeat gele­zen week­blad van Bel­gië.

< Kinema- en Too­neel­we­reld » Is het offi­cieel orgaan van het Natio­naal Ver­bond der Vlaarn-eohe Too­neslmcs­te­chap­pl­jen, waar­bij bijna al it too­neel­krin­gen van het Vlaa­mach land zijn canoea­lo­ten, Met Ie alleen daar­door reeds het. voor­naam­ste famll­le­weok­blad van Bel­gië.

Met een aan­kon­di­ging van slechts enkel« lij­nen In « Kinema- en Too­neel­we­reld », bereikt men meer dan met heele pages in andere week­bla­den.

«KINEMA- EN TOO­NEEL­WE­RELD» WORDT 900R HAAR AAN­QE­NAK­SEN INHOUD, van arti­kels van de beste en meest gekende schri­j­vers en let­ter­kun­di­gen van Bel­gië, OVE­RAL GELE­ZEN.

Onze buree­len zijn open alle werk­da­gen van 9 tot 1 en van 3 tot 7 uur.

Korte Gas­thuiss­traat, 16, Ant­wer­pen.


POUR AVOIR UNE BIERE BONNE ET SAINE

Adres­sez-vous à la Bras­se­rie

VAN HOM BEECK

BER­CHEM - Tél. 5210

BiEIlES en BOU­TEILLES - en FUTS

HABILLEZ

ENFANTS

BRI­TAN­NIA

Arran­ge­ments — Repa­ra­tions Conser­va­tion de four­rures

ƒ7, Longue rue d’Ar­gile

Prix avan­ta­geux

PHO­TO­GRA­VEURS

DES­SI­NA­TEURS

12, rue Van Ert­born ANVERS

Tél. 2921

Agè­nèe 'pour la Pro­vince d’An­vers du Vrai "FERODO”

Agence pour Anvers des Rou­le­ments à billes S. K. F.

Agence géné­rale pour la Bel­gique du Dia­mond et Noble’s Polish

La seule mai­son de la place four­nis­sant aux garages aux prix de gros

EXÉ­CU­TION RAPIDE ET SOI­GNÉE

Champ Vle­mi­neVtx.. Ö ANVERS

OUVRAGES DE DAMES

OUVRA­GIiS »ESS1XÉS

LAINES, SOIES, COTONS, CÓUVRE-LITS. NAPPES, STORES, BON­NET­TE­RIE A LA MAIN, DEN­TELLES, JUM­PERS

MAI­SON EM MA

JVOL, ZIJDE, KATOEN, BED­SPREIEN, TAFEL­KAN­TEN, HAND­BREI­QOED, JUM­PERS

KLEE­DE­REN

Anvers, Rue Vond­sl­straat, 15, Ant­wer­pen g

GAR­NI­TURES

POUR

Fumoirs, Salons, Bou­doirs Chambres à cou­cher V eran­dah Fau­teuils - Club

11, Longue rue du Van­neau

1 (près du parc)

I MEUBLES

_ Les plus grands Maga­sins en Bel­gique |

I 9 Longue rue des Claires 9

= (près Mein 3

I Grand choix de gar­ni­tures. 200 sal­les'à man­ger, § Ichambres à cou­cher, salons, cui­sines, veran­dah's,! g bureaux, lite­ries, chaises-longues, etc. etc. |

Mai­son Amé­ri­caine |

Meilleur mar­ché qu’aillems I Ouvert tous les jours jus­qu'à 8 h. >. 1

I Maga­sin fermé |

Autos poui Céré­mo­nies. Mariages. Bap­têmes et Fêtes

Garage J. & H. DEHU

Télé­phone 3107

42, Canal des bras­seurs - ANVERS VOYAGES A L’ÉTRAN­GER - EXCUR­SIONS PRIX A FOR­FAIT

BRO­DE­RIES

DES­SINS MODERNES

PERLA.​GE3, BOU­TONS, POINTSC­TAIRS. PLIS­SAGE.

M— RYCKAERT

RUE RUBENS, 17, ANVERS

TRA­VAIL SOI­GNÉ ET RAPIDE

..​ENGELSCH HOL­DE­NUA GA ZIJN..

VON­DEL­STR., 19

CAUS

De laatste nieu­wiir­lie­deii in Vil­ten Hoe­den

Stï­çEX

Lnrrje h2US

Ziet Eta­lage


ROYAL - ZOO­LO­GIE CINEMA

Tess, au Pays des Haines

Tess Skin­ner habite avec son père un petit vil­lage au bord d’un lac où vit une colo­nie de pêcheurs. Depuis quelques années déjà, Elias Graves s’est rendu pro­prié­taire de la majeure par­tie des terres et des droits de pêche sur les bords mêmes de ce lac, mais il n’a su que se faire détes­ter par ses voi­sins.

Elias Graves est décidé, à se déba­ras­ser des pêcheurs. Un jeune étu­diant en droit, Don Jor­dan, aspi­rant à la main de sa fille, conçoit le moyen de faire par­tir lés pêcheurs en leur appli­quant une cer­taine loi inter­di­sant la pêche au filet. A la tête des gardes-pêche, il part pour sur­prendre les pêcheurs en fla­grant délit, mais est tué. Le père de Tess est arrêté et accusé de l’as­sa­si­nat. Deux jeunes gens seuls connaissent la vérité: Ren Letts, l’au­teur du crime, et Ezra Long­man.

Fred Graves ne par­tage pas l’an­ti­pa­thie de son père... C’est qu’il a senti con cœur battre en admi­rant la bra­voure avec laquelle la petite Tess a essayé, de défendre les vieux pêcheurs contre les gardes. Après l’ar­res­ta­tion de son père, Fred prend Tess en pitié et va la récon­for­ter. Le père Skin­ner est condamné. Avant de retour­ner à l’Un iver­silé, Fred apprend à Tess que le juge­ment du père Skin­ner sera pourvu en cas­sa­tion et lui avoue son amour.

ce sen­ti­ment, reprend espoir.

La mort de lor­dan a été pour Téola une perie non seule­ment cruelle, mais irré­pa­rable. Sur le point d’être mère, et dans un mou­ve­ment d’af­fo­le­ment où elle redoute l’ar­ri­vée inopi­née de son père, elle tente de se noyer, mais est sau­vée par Tess.

Téola apporte chaque jour du lait à l’en­fant, puis devient trop faible pour sor­tir. Pour nour­rir le bébé, Tess, essaie de voler du lait dans la cui­sine des Graves, mais elle est sur­prise par Graves lui-même.

Aux vacances de Noël. Fred accourt auprès de Tess. S’aper­ce­vant de la pré­sence de l’en­fant, il entre dans une rolère ter­rible et accuse Tess d'en être la mère.

lien, qui guet­tai! la cabane, ivre de jalou­sie, entre en jurant que Tess va lui appar­te­nir.

Sur la route, Fred découvre Ezra à demi-mort dans la neige. Il lui apprend que Bon a tenté de le tuer. Fred rejoint Ben à la cabane et arrive juste à temps pour sau­ver Tess. Il le confronte, lui crie la confes­sion d’Ezra et après une lutte ter­rible finit par le maî­tri­ser. Tess court vers Fred et lui exprime toute sa recon­nais­sance, mais celui-ci la repousse avec mépris.

Un dimanche, à l’heure du ser­vice reli­gieux, l’en­fant va mou­rir... Tess le porie à l’église pour qu’il soit bap­tisé. Graves inter­rompt le geste du pas­teur qui va bénir l’en­fant, mais Tess verse elle-même l'eau sainte au moment où le pauvre petit expire et Téola, dans un san­glot, avoue sa mater­nité.

ê PRO­GRAMME du 6 MARS au 10 AVRIL

1. Le Timbre d’Ar­gent

(ouver­ture)

2- Bey­routh

(voyage)

3. Quand Bou­d’ha sou­rit

(fox-trot)

Brown

Tess, au Pays des Haines

inter­pêté par Mary Pick­ford

(Danse d’Amée)

« less, au Pap des Halits

Bizet

PRO­GRAMMA van 6 MAART tot 10 APRIL q

Timbre d’Ar­gent....C. St. Saëns

(ope­ning­stuk)

Bey­routh

3. Quand Bou­d’ha sou­rit....​Brown

(fox-trot)

Tess, in het land van haat I

ver­tolkt door Mary Pick­ford

(Almée's dans)

, Id lid land van haat

Une ques­tion à notre Public

Une jeune fille, belle mais bla­sée, toute aux plai­sirs, incons­ciente et auda­cieuse, s’élan­çant sans réserves vers les. concep­tions ultra-moderne, sait-elle encore se sau­ver, peut-elle encore se Réha­bi­li­ter.

Een vraag aan ons Publiek

Is een jong en mooi, heden­daagsch meisje, gansch over­ge­la­ten aan al de ver­ma­ken der tegen­woor­dige levens­bes­chou­win­gen, zich teu­gel­loos wer­pend in de opvat­tin­gen eener ultra-moderne bes­cha­ving: is zulk een meisje hul­pe­loos ver­lo­ren of kan zij nog gered wor­den?

Is Reha­bi­li­ta­tie moge­lijk?

Téola meurt... Graves com­prend qu’en se sacri­fiant ainsi pour sa fille, Tess a fail preuve de la plus pure cha­rité.

Noël est un beau jour où Tess retrouve son père

enfin libéré. Affron­tant la bour­rasque, Graves et Fred viennent implo­rer le par­don de Tess. Tess ne 3 vou­drait pas par­don­ner à Fred, mais son amour sur­monte l’or­gueil.

Tess, in het land van haat

Aan den boord van een meer leven, sinds etle­lij-ke jaren, tal van vis­schers­ge­zin­nen, waar­tus­schen Tess Skin­ner en haar vader.

Maar Elias Graves, de nieuwe eige­naar der gron­den, door de vis­schers als hun eigen goed aan­zien, wil zich kost wat kost van deze lie­den ont­ma­ken. Hij wordt in zijn pogin­gen gehol­pen door een jonge student Dan lor­dan, die naar de hand dingt van Tcola Graves, maar gedood wordt ter­wijl hij de vis­schers wil betrap­pen op de over­tre­ding van een oud regle­ment De vader van Tess wordt aan­ge­hou­den, beticht van moord, alhoe­wel deze gepleegd werd door Ben Letts. Slechts eene kent de waa­rheid: Ezra Long­man, die zwi­j­gen zal, op voor­waarde dat Ben afziet van Tess, op wie beide ver­liefd zijn.

Fred Graves heeft niet dezelfde anti­pa­thie als zijn vader voor de vis­schers en voo­ral niet voor Tess. Ook zal hij trach­ten ze te troos­ten en wan­neer vader Skin­ner veroor­deeld wordt, ze belo­ven het proces te doen her­zien.

Terug­kee­rend naar de Hoo­ges­chool om er zijn stu­diën te volein­den, bekent hij haar zijne liefde en dat dringt als eert hoop­volle zon­nes­traal in Tess’ onschul­dig hartje. Voor Teola is de dood van Jor­dan ech­ter een ware ramp: op het punt moe­der te wor­den en uit­zin­nig bij de gedachte van haar vaders terug­komst, ver­trok­ken voor een lange reis, tracht zij zich te ver­drin­ken maar wordt gered door Tess.

Het kindje wordt gebo­ren in de een­vou­dige vis-scher­shut. Teola smeekt Téss het op te voe­den en aan nie­mand het geheim te vero­pen­ba­ren. Met een gevoel van innig­ste mede­li­j­den zal Tess het grootste offer bren­gen, ten koste van haar eigen geluk. Want als met hel Kerst­ver­lof Fred terug­keert en het wichtje ziet zal hij in wilde woede haar bes­chul­di­gen de moe­der tc zijn.

Ben, die dicht bij de hul op loer lag, dron­ken van jaloer­sch­heid, rukt naar bin­nen; Tess zal hem toe­be­hoo­ren. Inmid­dels vindt Fred op den weg Ezra, half dood ges­la­gen in den sneeuw, ver­neemt dat Ben getracht heeft hem te doo­den uit vrees ver­ra­den te wor­den. F'red snelt naar de hut, juist tij­dig om Tess te red­den. Een hevig gevecht onts­laat maar Fred gelukl er toch in den onmensch te over­mees­te­ren. Dan ver­laat hij de hut, hoe Tess hem ook smeekt bij haar te bli­j­ven...

Doch het kind gaal ster­ven. Tess­raagt het naai* de kerk om het le doo­pen. Graves wee­rhoudt dc hand van den pries­ter. Dan zal Tess zelf het gewi­jde water stor­ten op het hoofdje van den arme kleine, die, zoo gehei­ligd, sterft op dien stond. Te veel is hét voor Teola en met een Snik bekent, zij haar moe­der­schap.

Kerst­mis! Voor vader Skin­ner is het de dag der ver­los­sing...

trots den storm komen Graves en Fred, Tess ver­gif­fe­nis vra­gen, aan vader Skin­ner een bewijs geven

Toss bli­jft hij haar bes­luit maar ten slotte over­wel­digd toch de liefde haar trots en heide bemin­den wer­pen zich in mekaars armen.

Impri­me­rie du Centre, 26, Rem­part Kip­dorp, AüTWhs.