KINE­MA­WE­RELD

ALLA NAZI MO VA

üit­gave Kinema en Too­neel­we­reld Korte Gas­thuiss­traat, 16, Ant­wer­pen.

Nr 11

icht’r de Scher­men van den Ita­liaan­schen Kinema

Naur aan­lei­ding van « Mo.​saline», het mees­ter­werk der moderne ita­liaan-sche kine­nia-jndus­trie

rv R was een tijd dat de Stille Kunst i in het Ita­liaansche konin­krijk 1 als eene natio­nale nij­ve­rheid aan­zien werd.

Wie herin­rert zich niet de plaats welke de Ita­liaansche kinema voor den oor­log had inge­no­men? Hij was de grootste mede­din­ger in Europa der Ame-rikaansche voort­breng­se­len en de Ita­liaansche uit­ge­vers, ges­teund door de mach­tig­ste ban­ken, beweer­den, na den oor­log, de mees­ters te zul­len wor­den der Euro­peesche markt.

Tal­rijke stu­dios ver­re­zen te Turijn, Flo­ren­tië, Napels en Palermo als uit den grond. In den geest der finan­ciers en der uit­ge­vers moest Rome, de metro­pool van Ita­liaan­schen film, de hoofd­stad van den wereld­film wor­den.

Rqnd 1920. het jaar dat als een glans­punt in de her­ge­boorte dier nij­ve­rheid aan­ges­tipt staat, was het tijd­perk der groote diva.

In gansch Ita­lië had men geene oogen meer den voor Fran­cesca Ber­tini, Pina Meni­chelli, Maria Jaco­bini, Soava Gal­lone, Elena San­greno, Cla­retta Rosai, zooals Parijs in de dd slechts oogen heeft voor Chi­mène.

De dag­bla­den had­den gensche kolom­men over voor hunne hel­den­da­den en het intieme leven hun­ner ster­ren scheen meer belang­wek­kend dan iets wat den Koning of de Konin­gin-moe­der aan­be­langde.

Er was toen nog geen sprake van Mus­so­lini en geen Ita­liaan zou er gevon­den wor­den die niet de photo bezat van zijn meest­ge­liefde film­ster. Te dien tijde leek het of al de muren waren door de fil­muit­ge­vers in bes­lag geno­men.

De groote diva’s wer­den er gevierd als veraf­gode, wis­pel­tu­rige en tyra­nieke konin­gin­nen. Bij het werk ont­brak het hun vol­ko­men aan leni­gheid en de film­re­gis­seur, verre van zijn wil te doen gel­den, kon niets anders dan zich plooien naar de fan­ta­zi­jen dier dames. Het feit was dat het de diva was welke de film koos, bes­tuurde, het sce­na­rio samens­telde en de wer­ku­ren vasts­telde. Voo­ral mocht het niet zijn dat de regis­seur het in zijn hoofd kreeg naast de « prima actrice » een andere rol te schep­pen, vo" 1 vrou­we­lijke, en die van eenig belang was. Oogen­blik­ke­lijk werd hij tot de orde geroe­pen. Zoo ook moes­ten de too-nee­len waa­rin de diva per­soon­lijk niet optrad tot het strikt mini­mum beperkt wor­den.

De arties­ten waren boven­dien naar hun werk verhan­gen en leef­den slechts voor hunne kunst, kran­cesca Ber­tini en Hes­pe­ria waren iede­ren mor­gen te acht uur in het stu­dio der Via Nomen­tana; Pina Meni­chelli ver­liet zelfs haar stu­dio der Pariolli niet. In dien geluk­ki­gen tijd draaide Fran­cesca Ber­tini zoo maar tien ban­den per jaar. En zij spreidde er een voor­beel­dig en gewe­tens­vol talent in ten toon.

De groote diva’s ver­dien­den natuur­lijk veel geld. We spre­ken niet over Fran­cesca Ber­tini die, bes­tuurs­ter vi' haar eigen firma, boven­dien aan­ges­lo­ten bij de Union Cine­ma­to­gra­fica Ita-liana, zich ieder jaar een mil­lioen lires deed uit­be­ta­len.

Maar de meer envou­di­gen, zooals Maria Jaco­bini en Almi­rante Man­zini had­den iedere maand zoo maar 36.000 lires, en dit door kon­trakt ver­ze­kerd. De blende Cecil Tryan, streek maar 15,000 lires per maand op, en was hie­ro­ver alles behalve tevre­den. Meer dan eens dreigde zij de direk­tie met sta­king als voor­wend­sel dit hon­ger­loon aan­wen­dende.

Hie­ruit moet men nu niet bes­lui­ten dat de Ita­liaansche film­ster­ren een pracht­vol en fabe­lach­tig leven leid­den. Het was gansch het tege­no­ver­ges­telde. Zeer spaar­zaam en er gevoe­lens van zeer

< KINE­MA­WE­RELD * 8

kor­rekte bur­ge­res­sen op nahou­dende, sle­ten zij hun leven in volle waar­di­gheid. Hun zware werk­dag geëin­digd, wijd­den zij zich aan’ de genoe­gens van den haard en der fami­lie. Velen had­den kin­de­ren waar­mede zij zich inlie­ten zooals Ita­liaansche moe­ders van hun kroost kun­nen hou­den.

Eeni­gen gin­gen zelfs door als zijnde een wei­nig gie­rig, niet alleen­lijk in het bes­noeien hun­ner per­soon­lijke uit­ga­ven maar zelfs in de nood­za­ke­lijke kos­ten der ban­den waa­rin zij geïn­te­res­seerd waren. Slechts wei­ni­gen dier pracht­volle ster­ren had­den hurt eigen auto. De mees-’ fen stel­den zich tevre­den met de demo-. icra­tische paar­den-taxi die men aldaar beti­teld met den ron­ken­den naam van < carozza ».

Ande­ren, daa­ren­te­gen, waren van eene vors­te­lijke vri­j­ge­vi­gheid, bizon­der als het hunne fil­men betrof. In Neme­sis, naar de roman van Paul Bour­get, bezigde Soava Gal­lone niet min­der dan veer­tig toi­let­ten, wat de onkos­ten van die band met eenige hon­derd dui­zen­den lires verhoogde. Het uit­voe­ren van dien noch­tans heden­daag­schen en bur­ger­lij­ken film vergde zoo maar eventjes

900.000 lires! Soava Gal­lone was er ove­rheer­lijk in.

De rijke vedet­ten aan­bid­den de bloe­men. Zij moe­ten er overv­loe­dig veel heb­ben in al de weel­de­rige ver­trek­ken die men in de Ita­liaansche ban­den ziet. En die bloe­men, die men ono­phou­dend moest her­nieu­wen onder de ver­zen­gende gla­zen koe­pels der » tatri ». kost­ten ont­zag­ge­lijk duur, zelfs te Rome. Maar dit was nog maar slechts een een­vou­dige fan­ta­zij dier aan­ge­be­dene dames.

De onsier­lij­khe­den waren tal­rijk, zelfs dood­ge­woon. Zoo ver­maakte men zich te Rome oprecht kos­te­lijk ter gele­gen­heid van zeker ama­zone-toi­let dat de zeer spaar­zame Pina Meni­chelli droeg in De Roman van een Arme' Jon­ge­ling, naar Octave Feuillet. Het kleed scheen gemaakt te zijn uit een oude pas­toors-toog. De vrien­de­lijke bes­tuurs­ter der Rinas­ci­mento bes­teeg boven­dien zeer zeld­zaam een paard. En wan­neer de nood­za­ke­lij­khe­den van de film hét ver-eisch­ten dan zag men, van de rug­zi­jde, een dub­bel­gan­ger, in het bekende kleed gehuld, in vol­len galop weg­snel­len.

Deze onsier­lij­kheid ging zeer dik­wi­jls gepaard met uitertst ori­gi­neele grilli­ghe­den. Alzoo leefde de Ita­liaansche actrice slechts voor het voor­plan. Haai voor­naam­ste doel was te beval­len en te ver­lei­den en nooit zou zij er in toe­ges­temd heb­ben zich vri­j­willig lee­lijk te maken. Het voor­plan, waar­van zij nooit genoeg gebruik kon maken, streelde hare behaag­zucht. Zoo moest men haar even­min vra­gen zich in lom­pen te hul­len, zelfs indien de te ver­tol­ken rol het voor­schreef. In een bohe­mer­rol van / Zmgari, uit­ge­ge­ven door de Fert, ver­scheen Almi­rante Itala Man­zini voor de ver­blinde oogen der Romei­nen, gansch in zijde gehuld en met Louis XV-hie­len ges­choeid.

De Louis XV-hie­len waren boven­dien ononf­bee­rh’jk aan ieder pho­to­ge­nisch toi­let. Zelfs de gees­te­lijke zus­ters, welke in de Ita­liaansche fil­men nogal tal­rijk voor­ko­men, maak­ten op dien wereld­schen regel geene uit­zon­de­ring.

Waar is het dan ook weer dat die hie­len als voor­naam­ste doel had­den van te doen... groeien. En hier raken we even het teer­ge­voe­lig­ste punt aan der diva’s van het schie­rei­land. Over­tuigd zijnde dat het talent met de ges­talte gelij­ken tred houdt en dat eene kleine vrouw zich niet kan laten doen gel­den, stel­den die arties­ten, die het voor­beeld der. lieve Ame­ri­kaan­schen niet begre­pen heb­ben, . al hunne pronk­zucht in het vrouw zijn.

Weet men dat Pina Meni­chelli nooit zou gedraaid heb­ben of voor het opname toes­tel zou ges­taan heb­ben zon­der op een klein hou­ten verhoog te staan, wat haar toe­liet tot aan de schou­ders te; rei­ken van den jon­gen held of van den N dap­pe­ren bes­cher­mer. Het spel van dit kleine verhoog was natuur­lijk zeer beperkt. Maar men gaf er niet veel om. De hoofd­ve­rei­schte was «eene mooie vrouw te zijn».

Fran­cesca Ber­tini maakte er een gul gebruik van, bizon­der­lijk in die plas­tische hou­din­gen. met het groote âan de voe­ten cpge­rolde kleed waa­rin deze oprechte artieste zoo uit­munt.

We zeg­den dat men in gansch Ita­lië die konin­gen van het doek als afgo­den, aan­bad. Noch­tans was men op de hoogte hun­ner kleine gebre­ken, hun­ner lief-.: o;.; ;V7 ** m.\.,;..v )) O '

< Kl N EM A WERELD »

tal­lige zwa­khe­den en men ver­maakte er zich mede, ech­ter zon­der spot­ter­nij. Zoo is o.a. de kne­vel van Almi­rante Itala Man­zini, de prach­tige ver­tolks­ter van Cabria, van Gabriël d’An­nun­zio, in gansch het konin­krijk beroemd. En bij een zeer groot voor­plan was het effekt bizon­der tref­fend. Een andere pho­toge-nische beroemd­heid is de Poolsche actrice Helene Makowska. Deze is blond in den super­la­tie­ven zin des woords en zij draagt immer zeer excen­trieke toi­let­ten; boven­dien gaai zij door als iemand die met de kwade hand omgaat, de « jet­ta­tura ». Haar blik bezit, naar men zegt, boo­saar­dige mach­ten en velen die l&ar op te onvoor­zich­tige wijze beke­ken had­den zou­den er reeds van ges­tor­ven zijn!... Dit neemt ove­ri­gens niet weg dat de blonde Makowska zeer lief­tal­lig is en zeer graag gezien wordt en wij weten niet met zeke­rheid te zeg­gen dat zij reeds iemand zou gedood heb­ben die haar van te nabij zou­den beke­ken heb­ben.

De kluch­tige nocrt wordt weleens gege­ven door de mana­gers der diva’s die in hunne zucht naar onge­brei­delde publi­ci­teit, voor geen enkele ron­kende en bom­bast­volle bena­ming terug­dein­zen. Zoo kin men o.a., tij­dens een jaar lang, in de Romeinsche vak­bla­den naast den naam van de flauw schit­te­rende ster Lina Mu-rari en der nog flau­wer schit­te­rende Fer-retti Film de vol­gende holk­lin­kende vol­zin lezen: « Artieste eener bui­ten­ge­wone en talent­volle roe­ping, in de wieg gelegd om de wereld door haar naam te vero­ve­ren ».

Sinds lan­gen tijd wors­telt de Ita­liaan-sche kine­ma­ni­j­ve­rheid met een doode- ( lijke vijand: het gebrek aan orga­ni­sa­tie.

En ondanks dit wor­den er toch mooie voort­breng­sels ver­vaar­digd; hier­van getuigt Mes­sa­line. Maar die nieuwe pro-duk­ties leve­ren niet dàt op wat er zou uit te halen zijn. En met Mes­sa­line zal men nog beter het treu­rige van der­ge­lij-ken toes­tand begri­j­pen. NEMO.

Het Gelaat in den Mist

—.. (Le Visage dans le Brouillard) - --

Sce­na­rio van John Linch en Jack Boyle Film­re­gie van .... Alan Cros­land

ROL­VER­DEE­LING:

Bla­ckie Bos­ton.... Lio­nel Bar­ry­more

Zijne echt­ge­noo­te­Mary Mac Laren

Prinses Tatiana.... Seena Owen

Graaf Orloff.... Lowell Sher­man

eke­ren avond dat Bla­ckie Bos­ton in gezel­schap zij­ner vrouw uit een prach­tig res­tau­rant te New-York kwa­men, werd hunne aan­dacht getrok­ken door een arme bede­laar die om eene een arme bede­laar die om eene almoes smeekte. Bla­ckie wilde de man juist een geld­stuk in de hand duwen, toen er iets vreemds voor­viel. Twee man­nen kwa­men per auto aan­ge­re­den, en door hen te « zien » werd de blinde door een

groote vrees over­val­len. Bla­ckie voelde dat er iets in zijn zak werd gewor­pen en op zijne stap­pen terug­kee­rende ziet hij nog juist dat de bede­laar met een zij­ner kruk­ken wordt neer­ges­la­gen. Bla­ckie beziet aan­dach­tig een dezer stuk­ken en neemt het mede.

De bede­laar ech­ter heeft nog juist de tijd om het num­mer van Bla­ckie’s auto op te nemen en alzoo wordt hij ’s ande­ren­daags door de poli­tie gevon­den, die natuur­lijk het eerst Bla­ckie een bezoek komt bren­gen.

Bos­ten legt hun het gansche geval uit. En wat hij boven­dien vreesde dat de twee man­nen uit de auto hem met een bezoek zou­den veree­ren, werd dan ook bewaa­rheid, want nog dien­zelf­den nacht dron­gen zij door het vens­ter­raam bin­nen. Hen te over­mees­te­ren was het werk van een paar oogen­blik­ken, en voor de recht­bank gebracht kwam de gansche waa­rheid aan het licht.

< KINE­MA­WE­RELD

De prinses Tatiana was, door haar vader, die bij het uit­bre­ken der omwen­te­ling in zijn land ver­moord was gewor­den, gelast, bij mid­del der kroon­ju­wee­ruchte révo­lu­tion­naires die van het bes­taan der kroon­ju­wee­len afwis­ten, en zij deden dan ook hun uiterste best om deze mach­tig te wor­den.

len haar recht op den troon terug te doen gel­den. Deze juwee­len had zij toe­ver-trouwd aan een harer trouwste diena­ren. Michaël. En graaf Orloff wetende dat die juwee­len aan de Ame­ri­kaansche doua­nen waren gesi­gna­leerd gewor­den,

Indien nu ech­ter de juwee­len terug aan de prinses wer­den terug gege­ven, voelde deze zich wede­rom door haar eëd gebon­den, en zou zij aldus de; graaf, die zij innig lief had, niet kun­nen huwen. En hun moge­lijk geluk niet willende verhad Michaël in bede­laar doen verk­lee-den, die de klei­noo­den in zijne holle kruk­ken had ver­bor­gen.

Maar te New-York waren er ook benie­ti­gen doet Bla­ckie aan de jonge lie­den geloo­ven dat de juwee­len wer­ke­lijk ver­lo­ren waren en ove­rhan­digt ze in het geheim aan de poli­tie.

PARA­MOUNT jBjB Nieuws­traat, 48 jxji BRUS­SEL

«. K INEF­fiA WERELD

mw TRi­Riim

De Leze­res­sen en Lezers welke een photo van een fil­mar­tist (e) ont­vin­gen, gelie­ven ons mede te dee­len:

1° na hoe­veel tijd zij deze ont­vin* gen;

2° gra­tis of niet;

3° het for­maat der photo.

Deze inlich­tin­gen wor­den onder deze rubriek inge­la­scht en zijn alzoo van groot nut voor eenie­der die ins­ge­lijks aan die artist (e) zou­den ges­chre­ven heb­ben.

Ik heu met ver­ba­zing uw arti­kel in de « Vrije Tri­buun » uit het num­mer van 29 Febrüari gele­zen. Het­geen ge schri­jft, daar­van is juist het tege­no­ver­ges­telde waar. Immers, het spreekt toch van zelf, dat een epi­so­den­film, welke over ver­schei­dene weken loopt, moet uit­ge­rekt, en ver­lengd wor­den. En daa­rom moet men zijn toev­lucht nemen, met het­geen gij zegt over de gewone fil­men: liefde, strijd en huwe­lijk, fede­reen heeft toch wel eens kun­nen vasts­tel­len, dat epi­so­den­fil­men niets anders inhou­den dan, strijd, ach­ter­vol­ging, aan­hou­ding, onts­nap­ping, revol­vers, enz. Neen, ik ver­kies geen epi­so­den­fil­men, maar wel de fil­men, welke één goede brok vor­men. Natuur­lijk zijn er ook van die ver­ve­lende fil­men, welke even flauw zijn als epi­so­den­fil­men, alleen wat min­der gerekt. XI is bij de gewone dra­ma's de afloop mees­tal het­zelfde, bij epi­so­de­fil­men is dat altijd het geval. Daa­rom, ver­geef het mij, amice, dat ik van uw spreuk gebruik maak, en op mijn beurt zeg: « Van epi­so­den­fil­men, ver­los ons, Heer . Dat is mijn meeiyng.

JACQUES. GLA7.​ER

HET EUES OER FILM­LIEF­HEB­BERS

— Maar, dat is een tweede uit­gave van Wat­ty’s « Para­dijs der Kine­ma­lief­heb­bers », hoor tk som­mi­gen al opwer­pen.

Beste lezers on lieve leze­res­sen, we hoe­ven. < dieu merci », niet tot in Luxem­burg te spo­ren, om ons te ver­za­di­gen aan alle gees­te­lijke en stof­fe­lijke geneug­tens, die zulke ideale kine-mains­tel­lin­gen aan­bie­den.

Even bui­ten Ant­wer­pen’s wal­len (die op den kee­per bes­chouwd, geen wal­len meer zijn), wil ik u bin­nen­lei­den in wat we zul­len aan­dui­den met den naam: Eden der film­min­naars!

De zetels zijn zacht en de zaal is behaa­glijk »arm, twee fak­to­ren die de onver­bid­de­lijkste Kri­ti­kus ver­zoe­nend zou­den stem­men. Geduld maar! Bin­nen eenige oogen­blik­ken zult gij de zetels onge­mak­ke­lijk en de zaal een broei­kast vin­den.

Dp het pro­gramma voor van­daag prijkt: Kid Roberts, gent­le­man van den ring in zes rounds (ver­volg).

De duis­ter­nis daalt op de toes­chou­wers en de» afrol­ling begint. Daar heb­ben wij het al! Eerste chi­nee­ze­rij! De film is ver­keerd opge­zet en nu moe­ten al de teks­ten van rechts naar links wor­den gele­zen

lfet orkaan van pro­tes­ten in de zaal .zwelt schrik­wek­kend aan.

Ten lange laatste zijn die onmen­sche­lijke ge lui­den tot de kabien van den opé­ra­teur geste gen ën wordt de afrol­ling even onder­bro­ken;

Het orkaan heeft uit­ge­woeid.

De ver­too­ning wordt voort­ge­zet.

De toes­chou­wers zijn weer rus­tig in hun zetels gedo­ken. Kalmte na den stc*B.

Sti­laan, naar gelang de film vor­dert, gaat er ons een licht op. Het licht in de duis­ter­nis I — Maar, dit is de eerste en tweede round Dan heb­ben wij ver­le­den week de derde en vierde epi­sode zien afrol­len.

Alle dui­vels, we voe­len dat de vuur­berg van veront­waar­di­ging weer aan het smeu­len gaat We staan paf van zoo­veel onbes­chaamd­heid of onwe­tend­heid '

Kid Roberts heeft reeds ver­schei­dene mat­chen ges­la­gen en is reeds wereld­kam­pioen van zijn Kate­go­rie. Nu bes­ti­jgt hij heel onnoo­zel en on schul­dig de éérste maal den ring.

Zoo komt ook de ver­zoe­ning van Kid met zijn/’ ver­loofde vóór de breuk, hot einde vóór tiea begin.

Geluk­kig nog dat de gewraakte rolprent geen treurs­pel is of onze held zou het tij­dige met het eeu­wige ver­wis­se­len zelfs vóór hij gebo­ren wordt. HA VELAAR

ANT­WOORD AAN « VALEN­TINO ».

Het is mij opge­val­len dat al wie het waagt u» v rije Tri­buun iets onguns­tigs over R. Valen­tino te zeg­gen, hij dade­lijk aan­ge­val­len wordt door een leger aan­bid­ders (van Valen­tino natuur lijk), dat alle dagen nog schi­jnt aan te groeien Of u een heer zijt of een dame, weet ik niet waarde Valen­tino-tri­bu­nist. In het tweede ge val kan ik best begri­j­pen dat u, zooals velen liet voor u heb­ben gedaan, en zooals het mis «chien nog velen na u zul­len doen, smoor­lijk op Rudy ver­liefd geraakt zijt, enkel om z’n ongeil.'

Maar in het eerste geval, als u een man is dus eigen­lijk veel vers­tan­di­ger dan ik) versta ik niet dat u de waarde van een fil­mer alleen toes­chri­jft aan een geheime beko­ring, die iede­reen bij hem heeft mee­nen op te mer­ken maar die nie­mand juist bepa­len kan.

Zeker heb ik « De 4 Rui­ters van den Apoea iyp­sus » gezien, en ik vind het een pracht­film zelf een der schoonste die ik tot nu toe heb be won­derd. Die Julio Des­noyers-rol paste Vale» tino zoo heel juist op maat, alsof hij spe­ciaal voor hem ges­chre­ven was, want... Julio Des noyers had niets te doen dan ver­liefd te kij­ken ' Àls u dat kunst heet, waarde « Valen­tino dan zijn onge­veer alle man­nen kuns­te­naars Ver­der moet ik een zeer slecht geheu­gen heb ben, want ik herin­ner mij niet, ooit gezegd te heb­ben dat ik van Dou­glas Fair­banks meer Hield dan van ’t is gelijk welke andere fil­mer want dan zou ik tegen mijn eigen gedacht ir> ges­pro­ken heb­ben. Wel bewon­der ik hem om zijn eeu­wige opge­ruimd­heid,... maar daar ko men wij op een ander onder­werp.

Ver­der, ieder zijn mee­ning.

JOHANNA FORS­TER * *

DE DOCH­TER DER LUCHT.

Wan­neer de laatste beel­den van boven­ge­mei de band van het scherm verd­we­nen waren, dacht ik onwille­keu­rig wat groot ver­zuim het was deze film niet in alle kin­der­tui­nen var onze pla­neet te heb­ben laten afrol­len. Het had onget­wi­j­feld de kleu­ters bij­zon­der gea­mu­seerd; erger, ze had­den in extase ver­keerd over de geheim­zin­ni­gheid van heel 't stuk. Bij­zon­der

. KINE­WIAVt/ERELO »

de auto­ma­tisch-wer­kende deur in de sta­len kajuit zou gepakt heb­ben. Spi­j­tig genoeg ech­ter had het opvol­gen van mij­nen raad ook een eenig­szins noo­dlot­tig gevolg gehad. Het kleine publiek n.l. niet kun­nende pro­fi­tee­ren van de uit­leg­gin­gen door den tekst ver­schaft, zou nooit kun­nen te weten komen dat Miss Shan­non, de ver­loofde van George, een juf­fer is, en zou tot het einde toe in de dwa­ling bli­j­ven ver­kee­ren dat hij (George) op zijn groot­moe­der ver­liefd was geraakt.

Behalve door het sce­na­rio is de film nog inter­es­sant door het talent­volle spel van een hoop gebaarde en onge­baarde hee­ren, die zich nu eens in cow-boy dan in vlie­ger ges­to­ken, maar altijd gevoch­ten, gek­lopt en ver­dron­ken heb­ben. In een woord 't is « le film dont on réve » voo­ral na 't gebruik van koude aar­dap­pe­len met harde eie­ren). ( WALLY.

mmmw­mu'

1° Onze Brie­ven­bus is gra­tis.

2° Weke­lijks wor­den er drie vra­gen beant­woord.

3° Stel uw vra­gen afzon­der­lijk en num­mer ze.

4° Naam en adres hoe­ven we niet te ken­nen: geef een dek­naam op.

ZORRO. — 1°) Ónmo­ge­lijk U de kleu­ren der klee­ding van dien artiest te zeg­gen, daar de film niet gek­leurd was.

2°) Les­ter Cuneo, adres; 127 West, Ches­tunt Street, Glen­dale (Cal.) U.S.A.

MAE DAVES. — 1°) Den­ke­lijk is die actrice Ora Carew.

APO­LION. — 1°) In Het Rad werd de rol van Elie ver­tolkt door Gabriel de Gra­vone, adres: 5, rue Lal­lier, Paris.

En de rol van Sisif door Seve­rin Mars, die reeds en paar jaar over­le­den is.

2°) Gif­ten wor­den steeds in dank aan­vaard tin aan het gewen­schte werk over­ge­maakt.

3°) Uwe photo is geka­to­lo­geerd en niet uit het oog ver­lo­ren.

MIREILLE. — 1°) De ware naam van dien ar-

( iest is wer­ke­lijk Neal Hart, is Ame­ri­kaan en _ rond de 30 jaar oud; doet reeds sinds een zes­tal jaar aan den film.

ASSCHF.POES­TERTJE.— 1») Rudolph Valen­tino is op 6 Mei 1895 te Cas­tel­la­neta (Ita­lië) gebo­ren, ges­chei­den van Jane Acker en her­trouwt met Nas­ta­cha Ram­bova, kan in de En-gelsche tri Fransche taal ges­chre­ven wor­den, houdt er een secre­ta­ris op. die zijne par­ti­cu­liere brief­wis­se­ling beant­woordt; zendt zijne photo tegen ver­goe­ding van 25 Ame­ri­kaansc­tie cen­ten (1/4 dol­lar): adres: Ritz Car­le­ton Pro­duc­tions. 6 West, 48th Street, New-York City (U.S.A. ).

2°) Ver­wach­ten de beloofde inzen­ding voor de Vrije Tri­buun en hopen nog dik­wi­jls en veel van U te mogen lezen. Gul­len groet terug!

ALICE FAVOR.— Maria Zelenka-is te Ber­lijn in 1900 gebo­ren; onge­huwd; voor­naam­ste fil­men Der Sturz ini die Flam­men, Ich hin du Hebes­lau­mel, Tasche­diebe; adres; Hochen-stau­fens­trasse, 54, Ber­lin W. 30 2°) Den­ke­lijk is die film in de kinema Odeon afge­rold gewor­den.

3°) Uwe pracht­volle tee­ke­nin­gen zijn immer een echt fes­tijn voor de oogen, bij­zon­der­lijk deze van het Canale Grande is too­ve­rach­tig als uit een sprookje.

ONTEM­BAAR. — Gina Relly is nu 23 jaar oud en steeds onge­huwd; adres; pue Cau­lain court, Paris.

EELINO. — 1°) Een gewone film­bo­bijn meet door­gaans tus­schen de 3 en 5C0 meter.

2°) Met gewoon­lijk 1/12 en 1/15 sekonde. maar dit hangt natuur­lijk hoofd­za­ke­lijk af van de weer­ges­tel­te­nis.

3°) Door­gaans neemt men in den film 10 beel­den per sekonde op.

WALLY. .. 1°) Glo­ria Swan­son, adres: c/o Para­mount Pic­tures, 6284 Selma Ave­nue, Hol lywood (Cal.) U.S.A.

2°) ’t Spijt ons zeer, maar der­ge­lijke kun­nen we U niet vers­trek­ken.

3°) Pola Negri, zelfde adres als voor Glo­ria Swan­son.

N.-B. — Zul­len uw voors­tel eens bes­tu­dee­ren

I BONNE. — 1°) De Sheik werd de rol van Diana Mayo ver­tolkt door Agnes Ayrt's.

2°) In De Twee Wee­zen werd de rol van Rid der de Vau­drey ver­tolkt door Joseph Schild krant.

ONA­GRA. — 1°) Theda Bara, adres: Fox Stu dios. 1401, Wes­tern Ave­nue, Los Angeles (CaL) U. S. A.

2°) Mary Miles Min­ter én Gla­dys Wal­ton kunt U eens schri­j­ven langs vol­gend adres c/o. 6015 Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

EVA. — 10) Het gebeurt wel meer dat kine mabes­tuur­ders aan den film, dien zij in hunne inrich­ting ver­too­nen, een gansch andere naam geven, een naam die dik­wi­jls met het sce­na­rio zelfs niet gemeens heeft daar we ver­moe­den dat het hier wede­rom een der­ge­lijk geval is, zou het ons aan­ge­naam zijn indien U ons een bek­nop­ten inhoud van dien band wil­det geven.

2°) De film is van Duitsche voort­brengst en waar­van de rol­ver­dee­ling niet mede­ge­deeld is gewor­den.

' William Far­num kan alléén in de Fran sehe en Engelsche taal ges­chre­ven wor­den.

cr.​EM 1T1S. — Constance Tal­madge, adres Uni­ted Stu­dios, 5341 Mel­rose Ave­nue, Los Ad gel es (Cal.) U.S.A.

2°) Bus­ter Kea­ton, adres: c/o. Metro Stu­dios 1025 Lilian Way, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

3°) Al die arties­ten, als­mede de twee voor gaan­den zen­den gra­tis de hun gevraagd«* photo.

CULLEN MY FAVO­RITE. — 1°) Georges Lar kin zendt gra­tis de hem gevraagde photo, adres: e/o. Fd. Small, 1 o93 Broad­way, New York City (U.S.A.).

2°) Jack Gil­bert, ins­ge­lijks; in de Engel­scht taal te schri­j­ven; adres: Ath­le­tic Club, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

3») Cullen Lan­dis, adres: c/o. Metro Stu­dios 1025 Lilian Way, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

NEMO.

N.-H. — Vra­gen ons na Zon­dag toe­ge­ko­meri wor­den in hel vol­gend num­mer beant­woord

. rtó rm. UiiOim.

CLE­MA­TIS ont­ving de photo van: Bes­sie Love, gra­tis na 2 maan­den: Andrée Bra­bant, gra­tis na 20 dagen: Norma Cal­madge, gra­tis na 3 maan­den en 12 dagen; Mary Pick­ford, gra­tis ua. 3 maan­den en 26 dagen; Betty Bal­four, na 11 dagen.

JOSEPH I IV GOEY ont­ving gra­tis de photo van: Rudolph Valen­ti­no'(23x17 1/21;-Nita Nal-di (21x16 1/2), na drie maan­den; Clyde Cook. 17 1/2x12 1/2) na 2 1/2 maan­den.

Een bui­ten­ge­woon ophef­ma­kende band van het huis GIL­BERT-SAL­LEN AVE, te Brus­sel

Wij geven voor­loo­pig eenige too­nee­len uit de film, en hopen toe­ko­mende week, met het GEÏL­LUS­TREERD SCE­NA­RIO, er meer over te pnen nef schri­j­ven.

< K!N EMA WERELD

Een Geluks­vo­gel

(UN VEI­NARD)

Gar­rity...​William Rus­sell

; arrity is een echte geluksvo-gel. Maar zeke­ren dag dat het geluk hem in de Beurs min­der goed ioe­lachte bes­luit hij een lang­du­rig ver­lof te gaan nemen en begeeft zich naar Strat­ford House, een eigen­dom dat een zij­ner vrien­den zich in de buurt kwam aan te schaf­fen.

verhou­ding af, om een rijke Ita­liaansche edel­man, graaf Vec­chi te huwen. Ted Powell aan­bad nog immer de gra­vin Vec­chia, die nu eene, weduwe was.

Maar ter­wijl het gansche gezel­schap doo­rh­sen de gan­gen van het kas­teel ach­ter de spo­ken aan ’t zoe­ken was, waren zij niet wei­nig ver­won­derd zich eensk­laps voor de fami­lie Vec­chia te bevin­den. De waa­rheid was, dat zij door de onge­luk­kige spe­ku­la­ties van den graaf ten onder gebracht, zich in een afge­le­gen ver­trek van het kas­teel had terug­ge­trok­ken, in de hoop er onop­ge­merkt te kun­nen leven.

Het ver­dere van de ges­chie­de­nis toont ons, hoe de geluks­vo­gel van een Gar­rity

Het is een mooi domein, maar heeft alleen maar ééne scha­duw­zi­jde: het

kas­teel is behekst. Zeke­ren dag dat Gar­rity in het park eene wan­de­ling aan 't maken is, bemerkt hij aan eene der boven­vens­ters een vrou­we­lijke gedaante. Snel tele­gra­fieert hij naar zijne vrien­den om deel te nemen aan de spo­ken­jacht.

Ted Powell, een zij­ner mak­kers is zeer ver­won­derd zich terug op Strat­ford House te bevin­den. Twee jaren te voren was hij er ver­loofd met Miss Adèle, de doch­ter der toen­ma­lige eige­nares, maar op aan­drin­gen harer moe­der brak zij de

er toe­komt Ted Powell zijn droom te doen ver­we­zen­lij­ken, en hij­zelf ook vindt een groote baat bij al die avon­tu­ren.

Wol­ven­grachts­traat, 35, Brus­sel

< KINE­MA­WE­RELD

Een Treurs­pel der Zee

DE HAR­POEN

FOR0YS-FILM

Hoe in het jaar 1921 — tot in de minste onder-dee­len toe en ten koste van men­schen-levens — de waa­rach­tige ges­chie­de­nis eener wal­vi­sch­vangst werd terug samen-' ges­teld, en die gehou­den werd onder den Pool­cir­kel met de pri­mi­tieve wapens der vroe­gere wal­vi­sch­ja­gers.

«TEN­GE­VOLGE der al te groote bedri­j­vig-11 heid waar­mede de mensch die groote j I zee­mons­ters in de Pool­zeeën ver­volgde zijn die afstam­me­lin­gen der voo­rhis­to­rische zee­reu­zen in belan­grijke verhou­din­gen ver­min­derd, erv 'hunne ran­gen wor­den loor de moderne moord­tui­gen, waa­ron­der de «anon-har­poen, onmeè­doo­gend uit­ge­dund.

De wal­vis­schen ver­min­de­ren en hunne vol­ko­men verd­wi­j­ning wordt reeds voor een zeer, nabije toe­komst voors­peld.

Met het oog op die aans­taande gebeur­te­nis, heeft zekere John Peil, rechts­treeks afstam­me­ling van een ras van wal­vi­sch­ja­gers van Vew-Bed­ford, stad waa­rin de puri­ta­nische sekte der Qua­kers sinds meer dan hon­derd jaren de wal­vi­schin­dus­trie heeft gemo­no­po­li­seerd, de gedachte opge­vat van voor en door de film de voor­naam­ste epi­sodes eener wal-visch­jacht terug in beeld te bren­gen. En dit zal wel­haast een doku­ment zijn van de aller­grootste waarde voor de komende ges­lach­ten, De geheele kolo­nie der Qua­kers van New-fäedford heeft samen­ges­la­gen om door een uitertst zorg­vul­dig gedraaide band, de hel­den laden hun­ner voo­rou­ders voor de toe­komst te bewa­ren.

De oude klee­ding­stuk­ken wer­den uit de 'ami­lie­kas­ten gehaald, waar zij rust­ten in gezel­schap van alle­rhande fami­lie-relik­wieën. dn de haven heeft men de laatste wal­visch-brik, de Charles H\ Mor­gan, terug uit­ge­rust. OU schip, in 1841 gebouwd, en 300 ton metende, is een vete­raan der Pool­zeeën. En de oude kapi­tein, die het zoo menig­maal door de noor­de­lijke ijs­zeeën heeft geloodst, stemde er in

toe eene laatste maal het bevel over dien grij zen voo­rou­der te voe­ren.

Alleen twee of drie akteurs, die de voo­raan staande rol­len moes­ten ver­tol­ken, wer­den hij die gele­gen­heid­sver­tol­kers gevoegd; boven dien moes­ten zij zich in echte wal­vi­sch­ja­gers her­vor­men en gedu­rende lange maan­den het ruwe en gev­nar­voUe bes­taan der beroeps­wal visch­ja­gers dee­len, in 'wier dage­lijksche taak zij deel­den, zoo goed zelfs dat de held van het sce­na­rio een uit­mun­tend mees­ter-har­poe­nier is gewor­den.

.Tij­dens die ver­ba­zende en ori­gi­neele kruis tocht, ont­moette men elf wal­vis­schen die allen wer­den aan­ge­val­len; vijf wer­den er gevan gen, waar­van de grootste 25 meter lang was en 90,000 kgr. woog.

De twee opname-appa­ra­ten, dié op het schip aan­we­zig waren heb­ben meer dan vijf­tig dui­zend meter film gedraaid, waar­van er ten slotte maar twee­dui­zend zijn behou­den gewor den.

Toen de bes­lis­sing om die film te draaien geval­len was, belaste men Elmer Clis­ton, de zeer han­dige film­re­gis­seur met deze voort brengst.

De voor­be­reid­se­len geëin­digd, scheepte hei gansche gezel­schap, bes­taande uit vier opera teurs en drie arties­ten, zich als gewone zee lie­den op de Charles W. Mor­gan in, en vanaf •Ut oogen­blik ston­den allen, zon­der eenige uit zon­de­ring, onder de beve­len van den kapi­tein

De oefe­ning begon oogen­blik­ke­lijk. Het was het hard­ste werk door het gezel­schap onder nomen. Vanaf het mor­gen­krie­ken wer­den de twee toes­tel­len op een spe­ciaal daar­toe ge bouwd vlak ste­vig vast gehecht en op die wijze geplaatst dat zij het'op­na­me­veld langs alle zij­den kon­den bes­trij­ken. De arties­ten welke de rol­len der zee­lie­den moes­ten ver­tol ken dien­den de ruwe stiel van zee­man aan te loe­ren het te water laten der boo­ten, ze terug opha­len, en ze nadien ste­vig aan boord vast liech­ten.

Mac Kee. die de rol van har­poe­nier moes* ver­vul­len, diende zich eiken dag op bruin vis­scheri in het har­poen-wer­pen te oefe­nen De eerste beel­den stel­len hem voor ter­wijl hij op het voor­schip staat, in de hand een lichte har­poen hou­dende, die goed op eene Zou­lou lans gelijkt, r

Een der gevaar­lijkste too­nee­len is de aan­val van een ach­ter­volgde wal­visch op een der boo­ten. Het toe­val wilde dat de ope­ra­teur zijne koel­bloe­di­gheid bewaarde en daar­door kon de gansche gebeur­te­nis opge­no­men wor­den.

KINE­MA­NIEUWSJES

KEN OUDE FILM. —- Ter gele­gen­heid der 40e ver­ja­ring van zijn ver­blijf in Ame­rika zal Car) ïrfiemle zijn eerste film opnieuw uit­ge­ven, •waar nog Rudolph Valen­tino in voor­komt. De titel ervan is The Society Sen­sa­tion, in twee dee­len; dit komt op reke­ning van de Uni­ver­sal •Com­pany. Car­mel Myers is ook in dezen band •;e zien

OF. VOL­GENDE PTiO­DUC­TIF. van Rex Ingram is The Aral).waar­van al de too­nee­len geno­men zijn in'Afrika. Roman Novarro en Alice Terry waren de twee eenig­ste Ame­ri­kaansrhe artis-len welke naar de woes­ti­jns­treek trok­ken.

DE NOVELLE « THE BREA­KING POINT». van Mary Roberts Rine­hardt, wordt nu op het doek gebracht met in de voor­naam­ste, rol­len Nita Naldi, Patsy Ruth Mil­ler en Matt Moore

VOOR EEN SPIE­GEL. — Pola Négri behaal» veel succes met haar fi'm Bella Donna. Naar wij ver­ne­men werkte zij aan deze pro­duc­tie zeer hard om het gewen­schte resul­taat te ver kri­j­gen. Elk too­neel speelde zij voor haar zelve in haar kamer en dit wel voor een spie­gel, om te zien of de expres­sies op haar gelaat de noo­dige indruk­ken weer­ga­ven. De uits­lag van die repe­ti­tiën waren, dat het geheel niet zoo dik­wi­jls moest over gedaan wor­den. De artieste verk­laart dat zij steeds haar crea­ties zoo afwerkt.

Il < KINEM A WERELD

De Liefde van een Clown

(AMOUR DE PAILLASSE) A J* il Treurs­pel in 5 dee­len

Canio de Clown ....​Olaf Fönss

ANG­SHEEN de mooie oevers der Adria­tische Zee zingt de clown Canio zijne schoonste lie­de­ren. Aan een kruis­weg ont­moet hij eene arme Boheemsche, een men­sche­lijk wrak, met een ster­vend kindje in den arm. • Canio neemt ze onder zijne bes­cher­ming en ver­zorgt haar trouw. En met de jaren veran­dert de gene­gen­heid die bei­den voor elkaar koes­te­ren in eene warme en

geres weer te zien. Eene samen­komst, gevolgd door vele ande­ren, volgt. Tad-dio, die de gelief­den heeft ver­rast, deelt alles aan Canio medé en deze, woe­dend van razer­nij, bes­luit zich te wre­ken.

Maar de ver­too­ning moet begin­nen. Hij moet zijn smart ver­du­wen en aan de toes­chou­wers die hunne plaats be( taal­den, een lachend wezen ver­too­nen. Maar onder dit ges­ch­minkte gelaat woedt een ont­zet­ten­den storm.

oprechte liefde. Van arme zan­ger is Canio de eige­naar gewor­den van een ron­drei­zende schouw­burg en aan het gezel­schap is een andere clown, Tad­dio, ver­bon­den, die in het geheim Neddo, de vroe­gere Boheemsche, lief­heeft.

Zeke­ren dag landt de troep te Riva aan. Hier woont ech­ter de vroe­gere beminde van Neddo, zekere Syl­vio, en deze kan niet weers­taan de kleine zan-

En wan­neer Canio zijne Colom­bine wede­rom in galant gezel­schap aan­treft, trekt hij zijn dolk om de ontrouwe te tref­fen. Syl­vio wil toes­nel­len maar stort ins-geijks, door het moor­dend staal getrof­fen, op het lijk zij­ner vrien­din neder.

Gek van waan­zin vlucht Canio de ber­gen in en wan­neer de poli­tie hem wil aan­hou­den werpt hij zich van de hooge rot­sen in de gol­ven der Adria­tische Zee

« kine­ma­we­reld,

Deze film, welige door­gaat als een der beste Van de hier zoo graag­ge­ziene Deensche kunst, waar Olaf Fönss tot hier­toe gedraaid heeft, werd in de bui-ten­landsche pers op de grootste lof­be­tui-gin­gen onthaald. Het spel van de hoofd­ver­tol­ker is een­vou­dig­weg ver­bluf­fend,

bizon­der daar, waar hij onder het uiter­lijke van een clown, zijne inwen­dige smart moet bed­win­gen. Mees­ter­lijk Weer­ge­ge­ven bereikt hij op zekere oogenbhk­ken die hoogte dewelke aan het ver­bluf­fende gren­zen. Een film die eene mooie toe­komst tege­moet gaat.

Film van het Huis G. DUMAR­TEAU

Adolf Max­laan, 68 - BRUS­SEL

KINEM ANIEU W S JES

IN ENGE­LAND komt de ges­chie­de­nis van « Eugene Aram » op liet doelt. Deze per­soon werd ten jare 1759 daar'ter dood gebracht. Over het leven van dien man werd menig­maal gere­det­wist alsook een too­neel­stuk ges­chre­ven waa­rin de groote Engelsche acteur Henry Irving de rol ver­tolkte van de bewuste per­soon. Op de film nu is het Arthur Wont­ner welke « Eugene Aram » voors­tel­len zal.

DE AAP JOE MAR­TIN... Zooals ieder weet heeft de bekende ourang-outang-film­spe­ler getoond tem­pe­rament te bezit­ten, zoo­veel zelfs dat het gevaar­lijk wordt hem nog in het stu­dio te heb­ben. Zijn beste oppas­ser is nu bang van hem. Toch heb­ben de direk­teurs zij­ner maat­schap­pij nog twee fil­men van hem kun­nen vol­le­di­gen geti­teld « The White Win­ged Mon­key » en « Down Jn Jungle Town ». Zooals men zich herin­ne­ren zal heeft Joe Mar­tin in « Merry go round » een belan­grijke rol.

EEN ANDERE ZIEKE... Ter­wijl de popu­laire Theo­dore Roberts, de Para­moun­tar­tist, optrad te Pitts­burg voor het publiek in het too­neel-succes « Grumpy » werd hij plot­se­lings ziek. Geluk­kig ver­ne­men wij dat hij aan de bete­rhand is. « Grumpy » is nu voor het stille too-neel bewerkt waa­rin Roberts dezelfde rol ver­vult als op de plan­ken. Iede­reen zal benieuwd zijn hem in zijn .crea­tie van « Cvril Maude », de hoof­drol, te kun­nen bewon­de­ren.

EDDIE POT, O bericht, dat hij zin­nens is de reis om de wereld te maken, we'ke 7 iaar zou duren. Wat hij eigen­lijk doen gaat is niet juist gewe­ten. Eenige jaren gele­den kwam hij naar Europa met een groot gezel­schap om een epi­so­den­film te maken, maar van die pro­duc­tie-heeft men nooit gehoord?

DE JONGE ENGELSCHE artiste Ruby Mil­ler, welke naar Ame­rika geto­gen is om daar haar geluk te beproe­ven, behaalt een schit­te­rend succes in den film Tiger! Tiger!. Kor­te­lings zul­len wij haar zien in haar Ame­ri­kaansche debuut­film Ali­mony.

< KINE­MA­WE­RELD 1

Onze Ciné-Romans

Een ûiÈr­weîs­ciie Mm

naar de Parai­nount­fiun

"An Old-fashio­ned Boy"

door Ed. NEOKü

ROL­VER­DEE­LING:

David War­ring­ton

Betty Graves

Dok­ter Graves

Her­bert

Sybil

Vio­let

Charles Kay Ethel Shan­non Alfred Allen Wade Bote­ler Grace Morse Glo­ria Yoy

De kin­de­ren: Fran­kie Lee, Hal Cooley en Vir­gi­nia Brown.

« Maar wees toch niet zoo onver­draag­zaam, Her­bert, denk dat gij ook een­maal een kind waart! » Sybil Bland, de echt­ge­noote van Her­bert Bland, legde de laatste hand aan de ver­zui­ve­ring van Hét tweede barer kin­de­ren. Zij had alle moeite van de wereld om haar lie­ve­lin­gen tevre­den to stol­len; de kin­de­ren waren door bei­den b dor­von en daar­door kwam het nu dat er alle dagen ruzie in huis A-as.

Nu weer bad Her­bert aan het tweede kind een klomp kan­dij gege­ven, zoo groot als een ei; dit nu, stak het hoele stuk in den mond, waar­door het bijna stikte; Sybil haalde dit nu uit de keel van de kleine waa­rop het begon te hui­len dat hoo­ren en zien ver­ging. Van­daar nu weer gemop­per van Her­bert.

« Ik heb genoeg van dit leven! » gromdo hij. c Zon­dag is de eenige dag wan­neer ik vrij ben, en wat voor een dag is dit dan? De kin­de­ren hul­len en schreeu­wen van den mor­gen tot den avond. En de eenige, stille kamer van het huis is inge­no­men door een man welke niet eens den moed heeft zijn meisje ten huwe­lijk te vra­gen!... Ik zou niet eiken Zon­dag het huis van een vriend dur­ven vra­gen om mijn gedach­ten bijeen te bren­gen! » e Ge moest u scha­men, Her­bert!... Dave War­ring­ton is uw kame­raad en... » a Ik zeg immers geen woord van Davo of ook ciet van Betty...» viel Her­bert Laar spoe­dig in de rede. « Al wat ik bedoel is, dat deze ple­zie­rige Zon­da­gen lang genoeg geduurd heb­ben! Dave zal een goed gedacht heb­ben van ons « geluk­kig nr hui­shou­den. In ieder geval, hij heeft toch bij hem tehuis een rus­tige kamer, waar hij in vrede zijn dag­blad lezen kan! »

, « Gij zijt een bar­baar! » weende Sybil.

Doch zij wer­den onder­bro­ken door Her­bert, het oud­ste kind, het­welk van de gele­gen­heid der woor­den­wis­se­ling tuco­chens­zijn car­ders gepro­fi­teerd had, om door het sleu­tel­gat, der deur van de rus­tige kamer, te pie­pen en uit te roe­pen:

* Moe­der hij kuste haar! » s Gij stoute jon­gen! » riep zijn moe­der, s Lieve God! » lacht to Her­bert.

« .Ta en zij komen! » juichte de kleine Her­bert.

Sybil nam spoe­dig haar kin­de­ren bij de hand en vluchtte er mede naar de slaap­ka­mer. Na een oogen­blik kwam zij terug on sloot de deur acu­ter zich.

Her­bert was zeer voor­ko­mend tegen het bin­nen

tre­dend paar en sprak:

« Betty en l ave, ik ben ver­rukt. Ik zegde daar juist tegen Sybil, hoe ik hoopte.. »

« Ja, gij hoop­tet, viel zijn vrouw hem in dr> rede. « Maar, ik geloof dat Dave noch Betty er veel om geven zul­len wat gij ovor hen denkt!.. Ik ben zoo geluk­kig, Betty, en ik geloof dat gij met een man, zooals David, een voors­poe­dig level* zult ken­nen. »

Bland had alle moeite om niet te ant­woor­der» doch hij slikte zijn woor­den maar lie­ver in.

« Dave is zoo’n goede jon­gen » ging Sybil ver­der «t Gij zoudt er niet tegen opzien, niet­waar David, om voor Betty een nieu­wen hoed te koo­pen » a Ik zou het mij als een eer aan­re­ke­nen » ant­woordde deze. a Ik droom van niets anders .meer dan zeke­ren dag voor haar, niet alleen hoe­den, maar alles te koo-pen wat zij ver­langt, a ' « Die gele­gen­heid zult ge nu spoe­dig heb­ben » lachte Her­bert. « Maat ik begrijp niet, Sybil, waa­rom ge nu juist op dien hoed moet zins­pe­len. Die zaak heb­ben wij dezen mor­gen toch gere­geld. » a Gere­geld, ja, maar de hoed heb ik toch nog niet! Kom lïettv. »

Zij gin­gen bei­den naar do keu­ken waar Sybil thee ging zet­ten.

Ik sta ver­baasd over u, Her­bert. Een hoed is zulk een een­vou­dig ding »begon de jonge njan.

Ja, ja, de nie­tig­ste din­gen in een huwe­lijk kos­ten bet meest! » snauwde Her­bert zijn vriend toe. a Die hoed befeekent dat ik een nieuw golf-kos­tuum zal moe­ten mis­ten! Want een vrou­wen-hoed is zulk geen a nie­tig ding », zooals gij daar zegt! Zij heeft een hoed zoo­lang tot dat zij een andere vrouw een nieuw model ziet dra­gen!... Doch. wat bazel ik tegen u over getrouwde men­schen ' Daar kent gij toch niets van! »

« Sar­casme gaat u niet good af, Her­bert. Geen opof­fe­ring zal mij te duur zijn om Betty geluk­kig te maken! » ant­woordde Dave.

Dit­zelfde heb ik ook aan Sybil gezegd, beste vriend, en er even­zoo aan geloofd, zooals u nu doet Maar wan­neer men een vrouw te geluk­kig maakt, dan bli­jft er mees­tal voor den man niets meer over, zelfs geen glas bier! »

Op dit oogen­blik kwam Sybil met Betty terug. Ook de kin­de­ren werd de '’ri­j­heid terug gege­ven.

Dit­maal, na een gezel­lig uurtje door­ge­bracht te heb­ben, namen Betty en David afscheid der Blands a Zij zien er niet zoo geluk­kig nit zooa»s ze wel moes­ten zijn » begon Betty, wan­neer zij bui­ten waren. « Sybil heeft mij het geval van een nieu en hoed ver­teld. »

« Ja » ant­woorde Dave lachende, «t dit komt omdat zij op een appar­te­ment wonen. Hij noemt mij steeds een ouder­wetsche jon­gen omdat ik zeg, wan­neer men een meisje oprecht geluk­kig wil maken ‘men haar een eigen woning moet schen­ken, opdat zij haar echt tehuis zoude heb­ben. »

Op dit oogen­blik kwa­men zij aan de garage waar Davo zijn nieuwe, auto had ach­ter gela­ten.

« Natuur­lijk » ging hij ver­der, » het sala­ris van Her­bert is niet vol­doende om een huis te koo­pen, maar vroe­ger, had kg toch geld genoeg! »

« Maar, dit zult ge ook niet moe­ten doen, schatje

« KINE­MAWf­tRELD » U

lief; ik mag zoo­veel ouder­wets schi­j­nen, doch ik weet toch wat de wtr.​sch van een meisje is. Een mij­ner vrien­den heeft juist een hu'sje laten bou­wen het­welk naar ik denk, gansch kom­pleet.is. Hij heeft mij den sleu­tel geleend omdat ik het eens zou kun­nen afzien. Is er nu iets, aan gelo­gen, Betty, om er eens bin­nen te gaan? V'ij heblen-tijd genoeg! »

« Met ple­zier, Dave » ant­woordde het meisje. Een wei­nig later hiel­den zij liait, voor een prach­tig nieuw gebouwd huisje, het­welk in een schoone dreef, op zich zelve stond. Dave dreef zijn auto ach­ter üeze woning, waar -ins­ge­lijks een garage was opge­richt. Hij opende de deur er van en lachte: « Zooals ge ziet, de pls.​ats is gemaakt zcoals het behoort, niets uit­breekt er aan. »

Betty, welke de auto­mo­biel van haar vader steeds voerde, kon best oor­dee­len of deze garage in regel was.

Wan­neer zij nu hunne intrede in de woning zel-ze deden klapte Betty van verukk.ng in do han­den. Alles was zoo ges­chikt om het maxi­mum te berei­ken van gezel­li­gheid en rust. Salon, eet­ka­mer, keu­ken. enz. waren gemeu­beld naar de Iaat; te mode. De laat.’te toes­tel­len met elec­trisch licht waren in alle' plaat­sen voo­rhan­den. Tn het salon­netje stond een gra­mo­phone, welke in bewe­ging werd gezet met een kleine elec­trische motor, en in een hoek der plaats stond een prach­tige piano, waa­raan oogen-hlik­ke­lijk Betty, goede pia­niste zooals zij was, zich neer­zette om het meu­bel­stuk te pro­bo­cren.

« Wat een heer­lijke toon, Dave! » juichte zij toen zij haar vin­gers over de toet­sen liet gaan. « Het, is zulk een plano welko ik reeds lang zin­nens was. te koo­pen! Wat is uw vriend geluk­kig zulk een huis te bezit­ten!»

« Dat is hij! » lachte Dave, o Het doet mij genoe­gen dat die piano u bevalt, Betty, want het was op mijn raad dat mijn vriend deze kocht. Zij bevalt u dus, Betty? »

« En of! » jubelde het meisje.

« Maar, zie­hier nu! » ging Dave ver­der, ter­wijl hij naar den schoors­teen ging. « Men heeft maar op dezen knop te duwen en... wat ziet men? » Met ver­ba­zing zag Betty in den muur, hoven den schoors­teen, een paneel wog­draaien waa­rop haar eigen prach­tige foto te voor­schijn kwam.

« Mijn foto! » riep zij als aan den grond gena­geld.

« En uw huis, Betty; ik liet het voor u oprich­ten. Tk ken u en wist dat het u veoi genoe­gen zou doen!» zegde David zege­vie­rend

Doch het aan­ge­zicht van het meisje ver­don­kerde; zij kreeg een l.​jkbleeke kleur.

ir Dus. waart gij zon zeker dat ik uw vrouw zou wor­den dat gij de risico naamt een huis te bou­wen’ » vroeg zij koel. « Ik wist niet dat ik zoo goed­koop was! »

« Maar Betty, daa­raan heb ik nooit gedacht! » « Dat moest ge wel gedaan heb­ben!... Doch, gij hebt u ver­gist, Mr War­ring­ton! Als çc mij nu al. vóór ons huwe­lijk, zoo goed­koop denkt, wat moet het dan zijn als wij getrouwd zijn!... Onze ver­lo­ving is afge­bro­ken!... Neen, als ’t u beliefd, spreek mij niet tegen!... Niets kan mijn bes­luit veran­de­ren! »

En het hoofd in de hoogte, ver­liet zij de wo-ning, gevolgd van Dave.

« Op voor­waaide dat gij mij ach­ter in de auto laat plaats nemen. »

Dave War­ring­ton opende voor haar de deur van de auto en nam zijn plaats in aan het wiel. Geen woord werd er ges­pro­ken tot zij het huis bereik­ten van Dr. Graves, Bet­ty’s vader.

Wan­neer Dave haar liet uits­tap­pen, bezag hij haar smee­kend en vroeg:

« Wilt. ge mij niet Pre­la­ten, Betty, meer uit­leg te geven? »

« Mr War­ring­ton, ik heb geen uit­leg noo­dig! * Daa­rop verd­ween zij in huis.

Dr. Graves zat juist aan het open vens­ter en las-zijn dag­blad. Hij Had het too­neel gezien. Met ver won­de­ring kwam hij bui­ten.

Wat is er gaande, jon­gen? » vroeg hij.

Dave ver­telde hem de ges­chie­de­nis.

« Had ge mij nu eens eerst geraad­pleegd, mij: jon­gen >» lachte Dr. Graves, « Betty is te veer bedor­ven, ten eerste, door haar moe­der, > en twee de. door mij en ten slotto door aile jon­ge­lie­der welke zij kende. Zij is lief, natuur­lijk, maar geer slecht meirje. Doch, gij Dave, hebt een groote dwaa­sheid begaan. Waa­rom dit huis koo­pen voor gij haar offi­cieel ten huwe­lijk gevraagd hebt! Maar meer nog, er bes­taat geen eii-.-.e vrouw welke haar huis gemeu­beld wil zien zon­der haar eerst té raad­ple­gen. Het doet me leed, Dave, want ik wilde u gezien heb­ben als mijn schoon­zoon... Alle hoop moet ge toch nog niet opge­ven. Ik wil er in ieder geval niet tus­schen komen, want zij is in staat dien idioot van een Fer­die Rake te nemen »

« Wat denkt ge dat ik zou moe­ten doen, Mr Graves? » vroeg de arme Daves.

« Niets, jon­gen .. Geef haar » . een wei­nig ns. te den­ken. »

En met dezen schra­len troost trok Dave War­ring ton naar huis.

Den vol­gen­den mor­gen had hij een bes­luit geno­men. Hij zou alleen in dit nieuwe huis gaan wonen want hij was ziek van op loge­ment te gaan.

Eens dit bes­luit geno­men, maakte hij er een begir mede. Hij dacht na of hij geen huis­be­waars­ter zon nemen, welke tevens zijn hui­shou­ding bered­de­ren kon, maar neen, hij zou lie-er maar alleen bli­j­ven

« Indien er ooit een vrouw is » zegus hij- bij zich zelve, « welke mijn hui­shou­den moet rech­thou­den, dan zal het Betty zijn en nie­mand anders.»

Des ande­ren­daags kreeg hij een onver­wacht bezoek. Sybil Bland, met haar drie kin­de­ren in een taxi, kwam wee­nende bij Dave bin­nen.

« Dave » heikle zij, « Her­bert en ik zijn voor eeu­wig van elkaar» gegaan... De schuld van dien ellen­dige» hoed, wel­ken hij niet voor me koo­pen wil! »

« Maar Sybil, gij kunt uwen man toch niet ver laten omdat hij u dien hoed niet geven wil! » pro­tes­teerde Dave.

« Gij begri­jpt niet, Dave. Door dien hoed kwa men wij op andere zaken. Sinds lang heb ik onder­von­den dat Her­bert mij niot meer bemint, doch, daa­ro­ver zal ik niet ver­der uit­wi­j­den. Ik weet dat Betty en gij mijne vrien­den zijt. »

« Betty heeft onze liefde afge­bro­ken » zuchtte hij. « Ik dacht dat gij er al van gehoord nad. »

« Dit is enkel maar een gn», Dave, maar wij heb­ben voor altijd afge­daan. Mijn leven is gebro­ken! »

De arme Dave wilde haar uit­leg­gen dat zijn leven ook gebro­ken was maar een tra­nenv­loed van Sybil belette hem zulks.

« Al wat ik nu wensch, Dave, is dat gij tot mor­gen naar mijn kin­de­ren omziet. Ik was er mede naar mijne moe­der gegaan doch zij is. op bezoek naar een fami­lie­lid; zij zal niet voor mor­gen terug zijn. Ik ga nu tot dan mijn int ek nemen in een* hotel en zal mor­gen mijn kin­de­ren komen halen. »

(Wordt -'oort­geze* i

WAN­NEER GIJ HET WOORD

aan de deur van een Kinema ziet staan, treedt dan bin­nen en gij zijt zeker een aan­ge­naam = oogen­blik door te bren­gen.

Abon­neert u op «Kinema- en Too nee I-wereld». Fr. 16 per half Jarr. Fr. 7.50 per drie maan­den.

AAN DE HH. ADVER­TEER­DERS VAN WEEK­BLA­DEN

Wenê­clit U een goede publi­ci­teit, plaatst dan uw aan­kon­di­gin­gen In < Kinema- en Too­neel­we­reld »,

Kinema- en Too­neel­we­reld » Is het beste »si meest gele­zen week­blad van Bel­gië.

« Kinema- en Too­neel­we­reld » Is het offi­cieel orgaan van het Natio­naal Ver­bond der Vlaam-#che Too­neel­maat­schap­pl­jen, waar­bij bijna al do too­noel­krln­gen van het Vlaamsche land zijn aan­ges­lo­ten. Het is alleen daar­door reeds het voor­naam­ste famll­le­woek­biad van Bel­gië.

Met een aan­kon­di­ging van slechts onkel lij­nen In < Kinema- en Too­neel­we­reld », bereikt men meer dan met heeie pages In andere week­bla­den.

»KINEMA- EN TOO­NEEL­WE­RELD» WORDT DOOR HAAR AAN­QE­NA­MEN INHOUD, van arti­kels van de beste en meest gekende schri­j­vers en let­ter­kun­di­gen van Bel­gië, OVE­RAL GELE­ZEN.

Onze buree­len zijn open alle werk­da­gen van 9 tot 1 en van 3 tot 7 uur.

Korte Gas­thuiss­traat, 16, Ant­wer­pen.

H ACKIN

Kar­thiîi­zers­sî­raat, 9A. — BRUS­SEL

Biedt aan:

Vijl buif­cen­ge­woone avon­tuur­lijke film - dra­ma’s met

Harry Cary

POUR AVOIR UNE BIÈRE BONNE ET SAINE

Adres­sez-vous à la Dras­se­rie

VAN HOM­BEECK

BER­CHEM - Tél. 5210

BILItLS en BOU­TEILLES - en FUTS

HABILLEZ

VOS

ENFANTS

BRI­TAN­NIA

77, Longue rue d’Ar­gile

Mai­son BER­TIIY

106, rue de l’Eglise, 106

FO UFIR UFtES

Arran­ge­ments — Répa­ra­tions Conser­va­tion de four­rures Prix avan­ta­geux — Tra­vail soi­gné

La Fimiiiw linimlr iiiiuiiiii­liilc

12, rue Van Ert­born Tél. 2921 ANVEPS Tél. 2921

Agence pour la Pro­vince d’An­vers du Vrai “FERODO”

Agence pour Anvers des Rou­le­ments à billes S. K F.

Agence géné­rale pour la Bel­gique du Dia­mond et Noble’s Polish

La seule mai­son de la place four­nis­sant aux garages aux prix de gros

PHO­TO­GRA­VEURS

DES­SI­MA­TEURS

Champ Vle­mi­neKx.. 6 ANVERS

TsL­toH 9209 —————

OUVRAGES DE DAMES"

«UVUAGKS I»KSs|\ÉS

LAINES, SOIES, COTONS, COUVRE-LITS, NAPPES, STORES, BON­NET­TE­RIE A LA MAIN, DEN­TELLES, JUM­PERS

MAI­SON EMMA

nwn­wii: ki:

SI WOL, ZIJDE, KATOEN. BED­SPREIEN, TAFEL-KLEE­DE­REN, STORES, KAN­TEN, HAND­BREIOOED, JUM­PERS

Anvers, Rue Von­dil­straat, 15, Ant­wer­pen

Autos pour Céré­mo­nies. Mariages, Bap­têmes

et Fêtes 11

Garage J & H. DEHU

Télé­phone 3107

42, Uanal des bri«seurs - ANVERS VOYAGES A L’ÉTRAN­GER - EXCUR­SIONS PRIX A FOR­FAIT

GAR­NI­TURES

POUR

Fumoirs, Salons, Bou­doirs Chambres à cou­cher Veran­dah Fau­teuils - Club

11, Longue rue du Van­neau

(PRÈS DU PARC) -

ZS'vuiru/v'u cic

U Ci'Vitsv­vyiX' y,

CE M £?Src ST R A AT20

....'»111111111111 lltlllllllllll­liuilll­lil­llllllllllllllj

MEU­BLKS

I Les plus grands Maga­sins en Bel­gique |

9 Longue rue des Claires 9

(près Meir) I

Grand choix de gar­ni­tures. 200 salles à man­ger, | g chambres à cou­cher, salons, cui­sines, veran­dah's, |

I bureaux, lite­ries, chaises-longues, etc. etc.

Mai­son Amé­ri­caine |

Meilleur mar­ché qu'ailleu s I Ouvert tous 1rs jo rs jus­qu'à 8 h. s. |

M-gasin fermé |

( I. \,iié(iga»sw>e(

BRO­DE­RIES

DES­SINS MODERNES

PERLA.​GE5, BOU FONTS, POINTS­CLAIRS. PLIS­SAGE

RYCKAERT

RUE RUBENS, 17, ANVERS

TRA­VAIL SOI­GNÉ ET RAPIDE

..​EMGEESCH II O h b E VW4 G A ZIJ Y..

V0N­DEL­STR., 19

CAUS

(nabij St. Jan­maats»

De laatste nieu­wi­ghe­den in Vil­ten Iloe­den

füiiTje Içeus

Ziet Eta­lage

OVAL - ZOO­LO­GIE CINEMA

rs Ombre

Berthe avait épousé le peintre Gérard. Etaient ils heu­reux? L’ar­liste avait du talent, il s’im­po­se­rait cer­tai­ne­ment. L’ave­nir leur sou­riait, et Berthe buvait à longs traits les joies de l’exis­tence fami­liale heu­reuse. Pour­tant une ombre obnu­bi­lait par moments le front des époux; ils auraient t ut aimé qu’un petit ché­ru­bin vint égayer leur gîte-

Pour­tant leur vie s’écou­lait har­mo­nieu­se­ment et sans entraves, jus­qu'au jour où une catas­trophe vint faire som­brer ce bon­heur qui sem­blait à l’abri de toute cala­mité.

Un matin, Berthe toute à la bien­fai­sante agi­ta­tion du sport, s’ap­prê­tait à sai­sir sa raquette, lors­qu’elle retomba comme figée dans les bras de son mari, et l’usage de ses membres lui fut impos­sible. 'bel un man­ne­quin, dont seuls les yeux visaient, elle resta éten­due sur un divan, pen­dant loules les heures de la jour­née, et celte situa­tion borU1 le per­dura pen­dant des jours, des mois, des années.

Gérard Tre.​cnier tâcha d’abord de conser­ver quelque espoir, mais avec le temps il dut’ se rendre compte que jamais sa com­pagne ne lui serait ren­due; et bien­tôt, quoi­qu’il ne ces­sail de nrod­buier à r>. encou­ra­ge­ments, et l’as­su­rant de son

indé­fec ib!c atta­che­ment, un sen­ti­ment de pitié lit: ce à l'amour qu'il avait éprou é oui' sa femme.

Et puis, une autre pre­nait la place de la para­ly­tique, dans son cœur. C’était celte jolie et un peu liber­tine Hélène, qui déjà lors de son mariage avait où taire taire sa jalou­sie: elle aimait en secret Gérard, et ce lut par dépit qu’elle s'unit à M. Pré­vi­lie, qui lui était tota­le­ment indn­léient.

lUain­temml uélene retrou­vait Gérard libre, ou presque, ns s "aimèrent, et à côté de ia enambre de ta malade, fon­dèrent un loyer. Elle lut sa maî­tresse, puisque la belie para­ly­tique empêc­nait tout hymen, itiais elle, du moins, consa­cra par la venue cl un bébé, le nou­veau bon­heur du jeune peintre.

Pour­tant, il sem­blait bien que la longue crise d’im­mo­bi­lité que tra­ver­sait Berthe, ne serait pas elea nens. u rd, ii sem­blait que tout espoir doit être aban­donné, mais bien­tôt des signes pré­cur­seurs tirent entre­voir aux méde­cins la pos­si­bi­lité d’une gué­ri­son. La jeune épouse cepen­dant, avait tenu à ce .,uc;es doc­teurs ne fissent pas entre­voir à Gérard un réta­blis­se­ment pos­sible.

Le jour où enfin, Berthe recou­vra l’usage de ses nerfs, eue émit seule; elle se leva, soi­gnant avec un soin parte uuor sa toi­lette, puis se diri­geait vers i a.​elkr de son mari. 11 sem­blait désert, ci et là des- tones nou­velles, et sur­tout beau­coup de por­traits déniants, repro­dui­sant tou­jours les traits d'un même petit modèle: des éludes sans doute, pcns.​it elle, \oici Gérard qui pénètre dans son stu­dio, et reste frappé de stu­peur à la vue de sa femme. Oui, il s’in­iorme de sa san.é, s et une, mais sa voix tra­hit plus le désar­roi que le bon­heur. Et, pressé de ques­tions par Berthe, oui, il avoue quelle orien­ta­tion nou­velle il a donné à sa vie...

PRO­GRAMME du 16 au 20 MARS

Marche Mili­taire....C. St. Saëns

Les beaux coins de France

Danse de Salomé

. Fl. Alpaerts

Le chauf­feer demandé

comé­die en 6 par­ties

5. L’Arié­sienne

Bizet

a) Inter­mezzo

b) faran­dolle

grand drame inter­prété par Almi­rante Man­zini

PRO­GRAMMA van 16 tot 20 MAART

1. Krijg «marsch . C. St. Saëns

2. Fran­krijk’s schoonste land­schap­pen

3. Salo­me’s dans

FI. Alpaerts

Üe gevraagde auto­me­noer

too­neels­pel in 6 dee­len

5. Het meisje van Arles

a) tu eschen spel

b) faran­dool

Bizet

groot drama ver­tolkt door Almi­rante Man­zini

Ser­paine Pio­cl­jaine . | legrand suc­cej

d’après l’œuvre célèbre de Claude Far­rière et inter­prété par

M- et Mme SKS­SUE HAYA­KAWA

Tout le rêve caressé si long­temps par l’épouse, s’anéan­tit donc!

— Papa! a crié une voix d’en­fant. C’est le gar­çon­net, assoupi dans un fau­teuil, que les éclats de voix ont éveillé et qui cherche auprès de son père quelque pro­tec­tion contre cette femme incon­nue...

Allons, Hélène a gagné son pro­cès; cet enfant s’est fait par sa seule appa­ri­tion l’avo­cat de sa mère. Berlhe cède, et sou­haite seule­ment qu’une nou­velle crise de para­ly­sie la jette à jamais sur sa couche. Mais pour­tant, cet accès de déses­poir est de courte durée. Ou’ap­prend-elle? Hélène, l ’in­sou­ciante amou­reuse, fut infi­dèle .à Gérard! Est-elle digne de lui, cette femme capri­cieuse et fri­vole? bon, — et Berlhe par­vint enfin à rebâ­tir son bon­heur sur les cendres du passé. Elle sera la mère du petit, et son mari et elle refon­de­ront un foyer, uni comme autre­fois.

Dr Schn rTuw

Geen wolk was aan den hémel van het geluk van Ber­tha die den jon­gen schil­der Gerard Tre­gner huwde, ten­zij er één lichte scha­duw was in ai dit zon­ne­licht: het paartje dat zoo­zeer opging in de liefde, bleef kin­der­loos, hoe graag bei­den ook hun­ker­den naar hel ges­toei van een baby.

Op zeke­ren dag ech­ter, mid­den de gul­ste vreugde, gebeurde iets ver­schrik­ke­lijks: Ber­tha, die zoo­zeer van het leven hield werd door alge­heele ver­lam­ming getrof­fen. Nu moet zij haar dagen door­bren­gen in een leuns­toel, zon­der hoop op gene­zing, maar toch aan­vaardt zij moe­dig de hard­heid van het lot.

De tijd ging voor­bij en toch hoopte zij nog steeds een­maal slechts geen scha­duw meer te zijn in Gerar­d’s leven. En het won­der gebeurde: tegen alle ver­wach­tin­gen in kwam er nieuw bloed in de stramme lede­ma­ten: zij was gene­zen. Haar man wil zij ver­ras­sen in zijn werk­plaats, haar man die haar steeds met de innig­ste zor­gen had ver­troe­teld. Gerard komt... Het zicht zij­ner vrouw brengt hem hee­le­maal in de war: hij beeft en in plaats van een lief­des­gees drift sta­melt hij onsa­men­han­gende woor­den, i n het komt tot een beken­te­nis: een nieqw leven, een andere vrouw, de geboorte van een kind... Een afgrond opent zich voor de onge­luk­kige Ber­tha en de komst van « de andere » voert tot aan het top­punt- de vree­se­lij­kheid van haar smart: het is een intieme vrien­din, Hélène Pré­ville, wie zij eens de grootste diens­ten hew­çgp en die zij trou­wen liet met een vriend van den . huize. Maar bedrie­gend haar echt­ge­noot voor Gerard zoo bedroog zij ook dezen voor een andere, zooals de onver­zoen­lijke wer­ke­lij­kheid het bewees. Na een oogenbük van moe­de­loo­sheid her­neemt Ber­tha zich: zij is nu geen Scha­duw meer en na een stor­mach­tig too­neeï met haar mede­ding­ster, jaagt zij deze weg.

Het kind der omv.​aardige zal een nieuwe moe­der heb­ben, ter­wijl door haar groote liefde zij haai­man zal ver­ge­ven en voor­taan zal niets hen nog •schei­den: het is de dage­raad van een nieuw geluk.