Programme de 13 à 17 janv. 1924



Livret de programme

Source: FelixArchief no. 1968#596

Ce texte a été généré automatiquement sur la base des pages numérisées, en utilisant la technologie ROC. En raison des polices de caractères historiques utilisées dans les livrets de programmes, les résultats ne sont pas sans fautes.

Consultez les images de ce livret de programme


Kine­ma­we­reld

OOOOt

%>OooOO 000

Lon Cha­ney & Mal­colm Me. Gre­gor

In ’’All the Bro­thers were Vaillant” s°oi6té del„uss­kAr­li3­tiqu”

OOOOOOOOOOOO 00000 606000 oooooooOQ

Uit­gave Kinema. en Too­neel­we­reld Korte Gas­thuiss­traat, 16, Ant­wer­pen.

OOOOOOOOOO OOÔÔÔ' PWQ­Q­QOOOoo


• OINEMA WERELD » _

De Ont­wik­ke­ling der Stille Kunst

lhoe­wel we nu volop in het kine-ma-sei­zoen zijn, toch wor­den er nog steeds oude fil­men op de pro­gram­ma’s van zekere kine­ma’s gebracht.

Zoo heb­ben we o. a wede­rom « Tré­sor d’âme », « Mater Dolo­rosa », « Ames

Orient », « Le Lys brisé », zelfs

Alhoe­wel die ban­den, gedraaid onder eene andere tech­niek, in zekere oog­pun­ten een hemels­breed ver­schil ver­too­nen met de moderne fil­men, toch kun­nen zij ons in zekere mate beko­ren.

Met het oog op de heruit­gave dier vroe­gere voort­bren­gels, ach­ten wij, het niet van belang ont­bloot een blik terug naar ach­ter te wer­pen en de evo­lu­tie van de kinema in zijne won­der­bare loop­baan te vol­gen.

Gaan wij even terug tot in 1908. De kinema bes­taat sinds eeni­gen tijd en hoofd­za­ke­lijk in het draaien van eenige anek­do­ten die door­gaans in eene einde-looze ach­ter­vol­ging ein­dig­den. Het is 1 md dien tijd dat de gebroe­ders Lafitte de « Film d’Art » sticht­ten. Zij doen door Le Bargy « L’as­sas­si­nat du Duc de Guise » ineen­zet­ten, en ver­tolkt door too­neel-spe­lers die vóór het objec­tief dek­la­meer-den. De film is nog slechts eene onon­der­bro­ken rij voor het appa­raat geba­ren makende too­neels­pe­lers, en lange ooschrif-ten uit­leg­gende wat zij zeg­den. Dit alles ges­chiedt in bord­pa­pie­ren en op doek ges­chil­derde scher­men die beven bij elke min of meer hef­tige bewe­ging.

Aan de over­zi­jde van den Atlan­ti­schen Oceaan, is de cinema ook niet ver­der gevor­derd. Maar het zijn geene too­neel­stuk-ken die men er filmt: men bezigt er geen thea­ter­men­schen. Maar reeds 'iet één man in den toes­tand klaar: Grif­fith die zeke­ren dag, dank aan de onges­teld­heid •"an een regis­seur, de lei­ding eener fil­mop­name in han­den kri­jgt. Zijne ver­tol­kers komen door­gaans uit de ran­gen der figu­ra­tie: het zijn men­schen rechts en links uit­ge­ko­zen en die eene « type », ver-eischt om een zekere rol te ver­tol­ken, ver­too­nen. Ook veran­dert hij een heele boel zaken, wordt door iede­reen gewraakt en bes­pot, maar zou toch zijn slag thuis halen.

Van 1909 tot 1913 brengt Fran­krijk, in ver­ge­lij­king met de Veree­nigde Sta­ten niets bizon­ders voort. Men gaat er voort met fil­men in den trant van « l Assas­si­nat du Duc de Guise » en alles wordt gefilmt, vanaf het reper­to­rium der schouw­bur­gen tot de melo­dra­ma­tische dra­ken van Xavier de Mon­te­pin en Georges Ohnet.

In de Veree­nigde Sta­ten maken Grif­fith en zijne leer­lin­gen voo­ruit­gang. Hij voor­ziet er de kinema der eerste let­ters van zijn alpha­bet en bezigt er de eerste tech­nische grond­be­gin­se­len: de « close-up » (ame­ri­kaansch voor­plan): het

long-shot » (zicht op groote breedte), de « flash back » (gelijk­ti­j­dige han­de­ling), de « tra­ve­ling camera » (opname van een in bewe­ging zijnde .voor­werp). Ook schrabt hij een over­groot deel der tus­schen­ti­tels, en door het beeld alléén de gevoe­lens door de ver­tol­ker uit­ge­drukt te doen begri­j­pen.

In 1912 ver­we­zen­lijkt hij zijn eerste film in vier dee­len: « Indith van Bethu-lië », voor dewelke hij de eerste muzi­kale bege­lei­ding liet kom­po­nee­ren. Daarna in 1913, twee novel­len van Edgar Poë, ((Anna­bel Lee » en « Tell-Tale-Heal », « The Ave­ning Conscience », die zon­der twi­j­fel de beste Ame­ri­kaansche film van 1913 is, wordt ten onzent onop­ge­merkt onder de naam van «La Conscience ven­ge­resse» afge­rold.

In Ita­lië bepaalde de kinema zich tot de groote his­to­rische voort­breng­sels en Rome brengt de vol­gende bord­pa­pie­ren voort­breng­sels voort: « Quo Vadis? », « Spar­ta­cus », « Julius Cae­sar », « Antoine et Cléo­pâtre », enz.

In 1914 wor­den er voor de Fransche

« CINEMA WERELD »

kinema twee wegen geo­pend: ofwel past men met een wei­nig meer zeke­rheid, de mees­ters­tuk­ken van groote schri­j­vers aan, en met natuur­lijke scher­men omge­ving: ( Quatre-vingt-treize », gedraaid door Albert Capel­lani, ofwel draait men volks­ro­mans, met min of min poli­tiea­von­tu­ren en intrigues, ten einde het publiek te boeien.

Ter­wijl men in Fran­krijk nog aan « Fan­to­mas », was, zagen de Veree­nigde Sta­ten de grootste film van het tijd­perk gebo­ren wor­den. « La Nais­sance d’une ('/"’ation », eerste groot kracht­me­ting van Grif­fith. Het zijn de bord­pa­pie­ren blok­ken van « Quo Vadis? » niet meer, maar ware kinema en waar leven.

Rond dit­zelfde tijd­stip draaide Tho­mas

H. Ince « La Colère des Dieux ».

1915. Door het feit der vijan­de­lij­khe­den brengt Fran­krijk niets bizon­ders voort.

In de Veree­nigde Sta­ten is het de zege­praal van Grif­fi­th’s « Into­lé­rance ». C.B. de Mille draait de drie grootste voort­breng­sels zij­ner loop­baan: « Jeanne

d’Arc », « Les Conqué­rants » en « For­fai­ture ».

Op 2 Okto­ber, gedenk­waar­dig datum, stich­ten Grif­fith en Sen­nett de « Tri­angle ».

Ince (tri­angle Kay-Bee) brengt « Le Typhon » en « Pein­ture d’âmes », twee (\ ort­breng­sels van waarde voort.

Het is tij­dens dit jaar dat talen­ten als die van Char­lie Cha­plin, Ses­sue Haya-kawa, Dou­glas Fair­banks, Mar, Pick-ford, William S. Hart, Charles Ray, Lilian Gish, Norma Tal­madge, enz. op het voor­plan I < men.

1916. De Tri­angle Cy brengt in de kinema uit­ba­ting een nieuwe for­muul, die een ersn­tige stap voo­ruit daars­telt.

1°) In de tech­niek

Grif­fith en Ince maken het gebruik van hunne nieuwe theo­riën voor alle fil­men alge­meen. Alzoo wer­den ver­we­zen­lijkt: « Pour sau­ver sa race », « Le Lys et la Rose », « les Vieux », « Richesse mau­dite », « Châ­ti­ment », « Une aven­ture à New-York », « La secré­taire pri­vée ».

2*) in het sce­na­rio

Gard­ner Sul­li­van die reeds voor Ince arbeidde, had de sce­na­rios van « La Colère des Dieux » en van « Pein­ture d’âmes » ver­we­zen­lijkt voor de nieuwe sce­na­rios, neemt hij een hoof­don­der­werp, iets dat eenie­ders belang kan inboe­ze­men.

Anita Loos, volgt JSul­li­van in de zelfde weg, maar in een 'min­der erns­tige trant.

Van 1917 tot 1923 is de toes­tand op geene mel­dens­waar­dige wijze veran­derd. De Ame­ri­ka­nen heb­ben hunne tech­nische werk­me­thodes tol in de onder­deel n toe ver­be­terd.

Langs hunne zijde heb­ben de Zwe­den ook hunne kunst zien wereld­be­roemd wor­den; hunne fil­men zijn door­gaans veel een­vou­di­ger, bizon­der­lijk door het kader en het alge­meen beleid van het spel.

De Denen lij­den onder de uit­wij­king hun­ner ver­tol­kers naar de Duitsche tudios.

Hol­land zet zijne stu­dios open voor bui­ten­landsche film­ge­zel­schap­pen, en draait slechts nu af en toe een band van min­der­waar­dig belang.

Ita­lië lijdt onder de ver­deeld­heid en de man­gel aan onder­linge samen­wer­king. De aldaar gedraaide fil­men zijn slechts voor eene zekere klasse toes­chou­wers bes­temd.

Enge­land bli­jft aan de tra­di­tio­neele af-zon­de­ring­spo­li­tiek voort­doen en de aldaar voort­ge­brachte ban­den wor­den hoofd­za­ke­lijk alleen in Enge­land en de Britsche kolo­niën af gerold.

Duit­schland ver­be­tert hare nogal te thea­trale voo­roor­logsche werk­me­thodes (zijn grootste gebrek was slechts zijne eigen fil­men te zien).

Fran­krijk zon­der het zelf te willen beken­nen, moet haar vóóroor­logsch kunst (?) per­so­neel van onder tot boven her­nie­wen. Nieuw­ge­ko­me­nen, zooals Mar­cel l’Her­bier, Abel Gance, Louis Del­lue, Jacques Fey­der, Jean Epstein, André Obey, lei­den de bewe­ging.

<( El Dorada » van Mar­cel l’Her­bier, (i Fièvre » van Louis Del­lue, « La Roue » van Abel Gance, « Crain­que­bille » van Jacques Fey­der, « Le Bra­sier ardent » van Mos­sou­kine, zijn als zoo­vele mijl­pa­len in die nieuwe rich­ting.

En al die voor­loo­pige mees­ters­tuk­ken zijn niets naast dat­gene wat de kinema ons voor mor­gen beloofd. NEMO


• CINEMA WERELD »

Hon­derd in d’Uur

(Cent à l’Heure)

Voor­ges­peld door....​Josse L. Lasky

Sce­na­rio van....​Byron Mor­gan

Film­re­gie van....​Philippe Rosen

Euro­peesche omwer­king van....

Edmond Urwil­ter Rol­ver­dee­ling:

jimmy Dent....​Wallace Reid

John Dent....​Theodore Roberts

Dut­ton Tyler....​Walter Lang

Louise Fow­ler....​Mary Mac Laren

Als inlei­ding moe­ten we eerst zeg­gen dat de ein­de­looze weg die Ame­ri­ka’s Oost- en West­kunst ver­bindt ' een door alle auto-sport­lief­heb­bers uit­ver­ko­ren veld is tot het hou­den hun­ner wed­stri­j­den.

Maar de oude Dent is een goeie baas en wen­scht niets anders dan zijn zoon terug te win­nen.

Wetende hoe een vurig sport­lief­heb­ber hij is brengt John een zij­ner beste machines op de baan.

De groote koers­dag is aan­ge­bro­ken. Jimmy zal Tyler’s kleu­ren ver­de­di­ger Maar tij­dens de koers over­komt de dri­j­ver van Dent’s rij­tuig een onge­luk.Jim die hem voor­bi­js­nelt, voelt in zich de trots van den fami­lie­naam opwel­len. Een oogen­blik naden­ken en hij laat het rijuig van Tyler staan om met het merk zijns vaders de koers voort te zet­ten.

. Na menig gevaar­lijk avon­tuur, om den ver­lo­ren tijd in te win­nen, dat Jim glans­rijk door­komt dank zijne kcel­bloe-

Jim Dent, is de zoon van een auto­fa­bri­kant, John Dent, die rij­tui­gen voort­brengt alleen­lijk bes­temd voor een kalm en bur­ger­lijk gebruik. Maar Jim is een vurig sport­man en heeft zich een rij­tuig aan­ges­chaft bij Dut­ton Tyler de mede­din­ger zijns vaders.

Dit brengt de oude Dent bui­ten zich-zelve. Harde woor­den wor­den er ui'ge-spro­ken en Jim ver­laat het ouder­lijk huis.

digheid, wint onze held de koers.

Ter­wijl de over­win­naars wor­den toe­ge­juicht wil Jim zijn meka­ni­cien geluk­wen-schen, en onder stof en zweet dat hem als een schmink­sel op het gelaat ligt erkent hij, vol ver­ba­zing, Louise Fow­ler, de dac­tylo zijns vaders, uit liefde hulp­chauf­feur gewor­den, en Jim raadt dat zijne zege­praal er hem nog eene andere bezorgt, die hem nog dier­baar­der zal zijn.

PARA­MOUNT - niêuws­traat 4ö - öKUoo­clL

KINE­MA­BRIE­VEN­BUS

« Cl KENIA WERELD »

Miss Blanche. — Gabriel de Gra­vonne, adres:rue Lal­lier, 5, Paris; in de Fransche taal schri­j­ven.

Sta­len Arm. — Les­ter Cuneo, schrijf hem aan: e/i 6015 Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

Wally. — 1° Moei­lijk te zeg­gen daar de priis voor iedere film ver­schilt naar­mate de kos­ten die het draaien er van verg­den.

. 2° Die film­ve­rhuur­ders zet­ten aan­kon­di­gin­gen in vak­bla­den; u kunt die o.a. in Kinema- en Too­neel-wereld ook vin­den; de prijs vers­trek­ken zij u op de eerste aan­vraag.

3° Tn « De Vlam van het Leven » maakte Wal lace Reid geen deel uit der rol­ver­dee­ling; topn die film voor de Uni­ver­sal gedraaid werd, was Wal­lace Reid, die toen nog in leven was, aan de Para­mount her­bon­den.

Oog­st­kind. — 1° Paul Hart­mann, adres: Tanent-ziem­trasse, 3. Ber­lin W. 50.

2° Erna Morena, adres: Har­den­berg­strasse, 27a, Ohar­lot­ten­burg (Duits-chland).

3° De A meri­kaanrche titels der vol­gende fil­men zijn: «L’Heure Suprême» (The Great Moment), « L’Amour a-t-il un maître » (Some­thing to think about), «L’Echange» (Why change your wife), « Les affaires d’Ana­tole » (The afairs of Ana­tol).

Cani­bal. — 1« Op too­neels­pel kunt u zich zeker toe­leg­gen, maar als film­spe­ler, dit zal met zekere moei­lii­khe­den gepaard gaan.

2° De rol van « La Gar­çonne », Monique Ler­bier, in de film van dien naam, werd ver­tolkt door Fran ce Dhé­lia; zend thare photo mits 2 frank; adres: 37, rue Jean-Jau­rès, Leval­lois-Per­ret (Seine).

3° Wendt u tot opze Too­neel-Brie­venbns.

Iris. — 1° Betty Bal­four, adres: 41, Gra­ven Park. Willes­den N. W. (Enge­land).

2° Wanda Haw­ley, adres: Vita­graph Stu­dios. Est 15tb Street and Locust Ave­nue, Brook­lyn-New YoA 'TT. s. A.v

3° Rachel Devays, adres: 6, ave­nue Lamarck. Paris.

Clai­rette Ciné. — Bes­ten dank voor do mooie photo als­mede voor de lieve opdracht; tevre­den over Conway Tearl ’s photo en levens­bes­chri­j­ving in vorig num­mer?

Lus­tig Trio. — 1° Mabel Julienne Scott, bizon-de--*" „ Ashes of Love », «Sacred Love».

« The Sea Wolf ».

2° Bes­sie Baris­calo draait zeker nog; voor­naam ste filme: « The Woman who unders­tood », « The Pain­ted Soul ». « Madame Who ». Hui­dig adres is: Bruns­ton Stu­dioo, 5341 Mel­rose Ave­nue, Los Ange les (Cal.) U. S. A.

3° Doris May, adres: In'ce Stu­dios, Culver City (Cal.) U. S. A.

N.-B. — Bes­ten dank­voor uwe wel­ge­meende nieuw­jaar­wen­schen, en moge u even­veel goeds in dit komende jaar te heurt val­len!

Alice Pavor. — 1° Kath­leen Key, adres: c/o 6015 Hol­ly­wood Bo’ lvard. Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2° Pearl White, adres: Hôtel Grillon, 2, rue Boissv d’An­glas, Paris (VTUe).

3° Gaby Des­lys is in 1920 over­le­den.

N.-B. — Beide eers­ten zen­den hunne photo: dank voor uwe vrién­de­lijke wen­schen en hopen dat 1924 voor u even­veel geluk en voors­poed met zich moge bren­gen.

Denis en Co. — De voor­naam­ste ver­tol­ker van « Le passe-par­tout du Diable » was Eric von Stro

heim; van de twee eerste fil­men werd de rol­ver dee­ling niet gege­ven.

Harry Sin­gle­ton. — 1» Miss du Pont is nog onge­huwd; adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U. S. A.

2° De rol van Karel Ben­ton in « Maman » werd ver­tolkt door Wal­lace Ray; adres: c/o 6015 Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3° Lucille Car­lysle is te Liver­pool gebo­ren; voor naam­ste fil­men: «Peg of John­son», «The Love after Dumer »; adres: c/o The Fleet­way House, Far­ring­dons­treet, Roan 53, Lon­don F. C. 4.

N.-B. — Moge 1924 voor u ins­ge­lijks al dàt bren gen wat u maar kunt ver­lan­gen.

Dolol. — San­dra Milo­wa­noff ver­tolkte de titel­rol in « L’Or­phe­line » en « La Légende de Sœur Bea­trix »; de Ame­ri­kaansche film « De Twee Wee­zen » werd ver­tolkt door Lilion en Doro­thy Gish.

Dac­tylo. — '.o Rudolf Valen­tino kan in de Fran sehe en Engel­sehe taal ges­chre­ven wor­den.

2° Henny Por­ten kunt u in de Vlaamsche taal schri­j­ven; om hare photo te beko­men doet u best haar eenige mil­liar­den mar­ken op te zen­den; adres: 76 Parks­trasse, Ber­lin-Dah­lem.

3° Mary Pick­ford kan in de Fransche en Engel sehe taal ges­chre­ven wor­den; adres: Hol­ly­wood jCal.) U. S. A.

Mngue+te. -— 1° Alma Rubens is in 1897 gebo­ren.

2° Dit hangt af van de Cinema-bes­tuur­ders welke die film moe­ten huren.

3° Dou­glas Mae Dean is pp 12 Januari 1895 gebo­ren en is Ame­ri­kaan.

N.-B. — Voor u even­veel beste wen­schen en dat 1924 u bizon­der moge aan­ge­naam wezen.

Kop­peke. — 1° Gun­nar Tol­naes is zeker nog in leven; het is zijn land­ge­noot Wal­de­mar Psi­lan­der die over­le­den.is; Gun­nar Tol­naes’ adres is: Carls Rongs. Rei 6, Kopen­ha­gen.

2° Lya Mara, adres: 12, Bis­marcks­trasse, Char lot­ten­burg (Duit­schland).

Baz. Moans. — Pho­tos ont­van­gen en zul­len het noodïge doen; zoo­dra er nieuws is ver­neemt u het langs deze Brie­ven­bus. Beste wen­schen voor 1924 terug en mogen de uwe voor u voo­ral ver­we­zen­lijkt wor­den!

Een Hoedje. — 1° Van welke maat­schap­pij was die film?

2° Alice Joyce, adres: Vita­graph Stu­dio, East 15th Street and Locust Ave­nue, Brook­lyn-New York (U. S.A.).

3J Bea­trice Joy, adres: 1625 Vine Street, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

Mi non. — In naam van onze redak­tie-kol­le­ga’s en bizon­der­lijk uit dien van onder­ge­tee­kende, onzer bes­ten dank voor uwe vrien­de­lijke wen­schen dat 1924 ins­ge­lijks al die welke u dier­baar zijn moge ver­vuld zien!

Norrna Tal­madge. — 1° Den­ke­lijk was die artiste Molly Malone; adres: 6621 St-Fran­cis Court, Holly wood (Cal.) U. S. A. Zendt hare photo gra­tis.

2° Naam niet gege­ven.

3° De hoofd­ver­tolks­ter van «De Ver­druk­ten», de roi van Concep­tion, was Raquel Mel­ler. Zendt hare photo tegen fr. 2. Adres: 14, rue Armen­gaud. St-Cloud (Seine-France).

L.’ Coli­net. — Over een bezoek van die actrice de Ant­wer­pen is ons niets bekend; bedoelt werd zeker tq Brus­sel; in ieder geval, indien we er iets' over ver­ne­men zul­len we niet nala­ten u er over in te lich­ten. NEMO.

N.=B. .. Vra­gen ons na Zon­dag toe­ge­ko­men vvor den in het vol­gend num­mer beant­woord.


« OINEMA WERELD »

VRIJE TRI­BUUN

Onder deze rubriek mag eenie­der, onder dek­naam, zijn opi­nie, de klne-ma aan­be­lan­gend, uit­druk­ken. De ln~ ten­ders moe­ten noch­tans hun naarr en adres doen ken­nen op ons bureel en bli­j­ven verant­woor­de­lijk voor het Inge­zon­dens. De hoof­dre­daktle behoudt zloh eoh­ter het reoht van opname of wei­ge­ring voor.

De plaats zeer beperkt zijnde er ten einde eenie­ders bij­drage te kun­nen opne­men, zal deze vanaf de vol­gende week niet meer dan 25 LIJ­MER DRUK mogen bedra­gen.

Zeker ieman­d's mee­ning.

Ik ben het abso­luut niet met den Heer Nemo eens waneer hij beweerdt dat de ver­schil­lende depar­te­men­ten en de te groote film­voort­brengst de Ame­ri­kaansche cine­main­dus­trie naar den dui­vel helpt. Mij dunkt dat juist die ver­schil­fende depar­te­men­ten den film een boel goed doen. In Ame­rika zal niet, zooals elders het geval is, een machi­nist zich met het licht bemoeien, een opne­mer het sce­na­rio samens­tel­len of den eers­ten den bes­ten vriend van den insce-neer­der zich gelas­ten met onder zijn beken­den en favo­ri’s meer of min­der ges­chikte ver­tol­kers op te zoe­ken, ’t Is door het vers­tan­dig toe­pas­sen van het « schoen­ma­kertje blijf bij uwen leest » dat een groot deel dér Ame­ri­kaansche pro­duc­ties de vol­maak­theid berei­ken of zeer nabij komen. Op fil­men als « Mans­laugh­ter »,

« Het Mira­kel », « Hare Blauwe... toe » en zoo­veel ande­ren is niet het minste aan te mer­ken, 't zelfde voor de Wal­lace Reid, Doug Mc Lean, Charles Ray too­neels­pe­len en Chris­tie’s die ik voor pareltjes van geest en fijne ineen­zet­ting houd. Wat ech­ter voora in Ame­ri­kaansche pro­duc­ties sym­pa­thiek aan­doet is de in de dra­ma­tische ban­den uit­schi­j­nen­den humor o. a.

« Tess », « Le Roman d’un Roi », « Smi­ling Through ». « Begond the Rocks » doet zich inte­gen­deel opmer­ken door een totaal gebrek aan ziel en het sce­na­rio lijkt me eer­der banaal. Ik vind dat Sam Woods te wei­nig gevoel in zijne voort­breng­sels weet te leg­gen; nog aan­mer­kin­gen zijn te maken op « Neron » en de eeu­wige « serials ».

De Ver­druk­ten, Mine­tola en eenige rare andere fil­men zijn eenige Fransche voort­breng­sels die me waar­lijk kunst­wer­ken toes­chi­j­nen.

In Parijs schi­jnt men te den­ken dat het vol­doende is «een mees­ter­werk der fransche film­kunst» boven hot affiche te zet­ten om 't beestje te doen pak­ken en onder­wijl verk­wis­ten ze hun tijd en beder­ven den smaak van ’t publiek door • zoo­ge­zegde sen­sa­ties­tuk­ken. Bea­trix had beter kun­nen zijn, het onder­werp was boeiend, San­dra ono­ver­tref­baar, -maar ’t sce­na­rio ver van goed, de dekors in 't oog val­lend thea­te­rach­tig en de kleu­ren een­to­nig, niet­te­gens­taande is de scene van het mira­kel, dank aan San­dra, prach­tig.

Leo Caval­lo's en ande­ren schi­j­nen te den­ken dat Dbe­lia door het feit in la Gar­çonne te heb­ben ges­peeld een goede, excel­lente, actrice is. Wie « Een drama der F. B. » gezien heeft zal ech­ter wel gemerkt heb­ben dat ze niet ten haren voor­deele bij haar part­ner die « Sep­time » ver­tolkte afstak

'k Houd H. Rous­sel voor den eeni­gen ware Fransche ins­ce­neer­der dien naam waar­dig en denk dat indien de Fransche regis­seurs hunne Ame­ri­kaansche col­le­gas wil­den navol­gen, de tegen­woor­dige cri­sis gauw zou ein­di­gen.

C. Wally

Xog wat over Epi­so­den films.

Gop­pie houdt niet van epi­so­den­fil­men en ver­kiest rol­pren­ten uit liet wer­ke­lijk leven. Hij of zij (ik ben er om ver­le­gen) is zoo min­zaam, daa­ro­ver mijn per­soon­lijke mee­ning te vra­gen.

Ik heb ins­ge­lijks aan onwaar­schi­jn­lijke, dra­ke­rige epi­so­den­fil­men mins­tens een dozijn broertjes dood!...

Even­wel, op alle regels bes­taan uit­zon­de­rin­gen en onder de pad­des­toe­lach­tige lint­worm-fil­me­noogst komt ons soms wel eens een dege­lijk voort­breng­sel ver­ras­sen.

« Het Huis van liet Geheim » naar de roman van Jules Mary met Mos­jou­kine en Hélène" Dàrly is onder zijn zie­ke­lijke en bloe­dar­moe­dige soort­ge­noo­ten, een juweeltje van regie, spel en foto­gra­fie.

De regis­seur A. Vol­koff brengt daa­rin mees­ter­lijk « Chi­neesche scha­duw » in toe­pas­sing. Natuur­lijk is de film nog niet van alle gebre­ken vrij.

Ik geloof dat epi­so­den­fil­men- (in de banale betee­ke­nis) niet leef­baar zijn en vroeg of laat zich­zelf zul­len ver­nie­ti­gen. Een som­bere en mis­schien... verheu­gende voors­pel­ling voor Gop­pie!...

Want de zevende kunst (alle epi­so­den­fil­men op zij gezet, die gek­las­seerd wor­den onder de eti­kette « Film­ni­j­ve­rheid ») is slechts in haar aan­vang­st­ti­jd­perk en is net als een snoe­zige bahv. die zich nog maar enkel sta­me­lend kan uiten!.,.

Mej. Leon ore gaf me, een "paar weken gele­den, een getuig­schrift van.... goed gedrag. Ik ben erg gevoe­lig voor kom­pli­mentjes!

Ik ben haar zeer erken­te­lijk!...

Have laar

Xog een oor­deel over: «Kei­zer­lijke Viooltjes» .

Bui­ten een paar andere heb­ben wei­nige Fvnnsche fil­men mii zoo­zeer getrof­fen als de / film « Kei­zer­lijke viooltjes », in het bij­zon­der •-het spel van Raquel Mel­ler. Steeds zon­der de minste over­dri­j­ving is haar spel en mimiek in oogen­blik­ken van vreugde en angst. Goed ver­zorgd is de too­neel­schik­king; in het bij­zon­der de . scenes van het Hof van Com­piègne ondgr Napo­leon III. De cos­tu­men waren puik en juist. Alleen vindt ik dat vol­gens de pho­tos dje ik zoo al van Napo­leon III gezien heb de lui­te­nant der guides in deze film veel meer op Napo­leon trekt als "Napo­leon zelf; maar dit schaadt toch niets aan het geheel van den film die een echte super­pro­duc­tie der Fran sehe fil­min­dus­trie is. Lagar­dère

Over Film­ti­tels: « De drie Mus­ke­tiers ».

Toen ik ver­le­den week de affiche van boven staande film bemerkte, was ik niet alleen zeer tevre­den over de plak­kaat zelf, maar bij­zon­der over den titel: « TEtroit Mous­que­taire ». Hoe goed geko­zen! Zelfs in ’t Engelsch wist men een kod­di­gen titel te geven, die noch­tans hee­len al gelij­ke­nis had met den ori­gi­nee­len;

« The three-must-get-thêres »! Alleen in 't Ne-der­landsch heeft men geen gelij­ke­nis met den eigen­lij­ken titel kun­nen vin­den en men ver­meldde alleen het saaie, droge « De Smalle Mus­ke­tier ». Vond men dan hee­le­maal geen

« Cl MEM A WERELD

ove­reen­komst met « De drie Mus­ke­tiers »? Is de Neder­landsche taal dan zóó arm? Of zou men het bij de ver­ta­lers moe­ten gaan zoe­ken die « l’F.​troit Mous­que­taire » let­ter­lijk ver­taal­den? ’t Ware te hopen dat hier veran­de­ring in kwame en men de film­ti­tels beter kieze.

Heb ook het voors­tel van Mejuf­fer Yolande D’Ar­denne gele­zen waar ik ech­ter niet mede Tak­koord ga. In rubriek « Kine­ma­we­reld » spreekt men over « KINEMA » en niet over muziek, beel­den Kuns­ten, too­neel of iets der­ge­lijks. Wil men ech­ter een ander Vrije tri­buun ope­nen, maar dan onder een andere rubriek dan zou ik de eerste zijn om daar mijn mede­wer­king aan te ver­lee­nen. Maar het schi­jnt nu al een heele kunst­toer om één V. T. te onde­rhou­den, zooals trou­wens Mej.

I.​eonore Per­dueala hét reeds opmerkte; wat zou men er dan nog een andere V. T. gaan op nahou­den? Dit zou natuur­lijk effe­naf onzin zijn. Wat den­ken onze andere lezers daar-'over? Sans ran­cune ech­ter, Yolande! Djidji.

Voor den Oor­log­sin­va­lied.

Het­geen ik u nu ga verha­len, beste lezers der V. T. wijkt een wei­nig van ons pro­gramma af. Niet­te­gens­taande, dit meen ik toch te mogen veron­ders­tel­len, dat u er even­veel belang in zult stel­len als in de andere arti­kels in de « Vrije Tri­buun » opge­no­men.

Zater­dag avond, 29 Decem­ber, in de Kine-ma der Die­ren­tuin werd ons plots een film zon­der titel ver­toond. Het stuk begon met de vol­gende woor­den: « Dit verhaal heeft men reeds dik­wi­jls ver­teld, doch men kan het niet genoeg herha­len». Zie­hier den kor­ten inhoud van het stuk:

We zien een geluk­kig werk­mans­ge­zin, bes­taande uit een man, jong schri­jn­wer­ker, zijn werk­zame vrouw en hun klein kind. Don­kere wol­ken ver­ri­j­zen plots aan den hel­de­ren hemel van hun geluk in de gedaante van den schrik­ke­lij­ken werel­door­log van 1914-T8. De man zijn vader­land­schen plicht .getrouw, ver voegt zijn kame­ra­den in het leger.

De ver­druk­kers onder­wor­pen heb­bende keert ldj weer na vier jaar, met tal­rijke eere­tee­kens bela­den, doch... met één been maar. Zijn vrouw voor­ziet reeds de ellende daar haar man zijn stiel niet meer kan uitoe­fe­nen. Het « Natio­naal Werk der oor­log­sin­va­lie­den » ech­ter leert hem een. ander ambacht aan, het­welk hij zon­der de hulp zij­ner bee­nen uitoe­fe­nen kan. Daarna spreekt men over den « Tom­bola » inge­richt Ten voor­deele dor oor­log­sin­va­lie­den; men haalt er het nut van aan en ein­digt met tot ieder een bede te rich­ten opdat hij het zijne er zou bij­dra­gen. Ik applau­dis­seerde har­te­lijk mede want het had me wer­ke­lijk beval­len. Nau­we­lijks ech­ter was het licht weer aan of uit alle hoe­ken en deu­ren kwa­men lief­da­dige hee­ren en damen zulke toten te koop aan­bie­den. Te oor­dee­len naar de groote som van 1800 fr. die de ver­koop der loten heeft opge­bracht meen ik te mogen veron­ders­tel­len dat ieder iets heeft bij­ge­dra­gen.

Een goed gedacht, zoo een rond­haüng in een groote kinema te doen, vindt u niet beste lezers? Inder­daad bij zulke gele­gen­he­den geeft ieder vol­gaarne en uit gan­scher harte ter­wijl, indien de milde gever zelf een lot moet gaan koo­pen, dan vindt hij er den tijd niet voor ofwel wordt het hem belet door de een of andere reden.

Ik denk wel dat men een güns­ti­gen uits­lag zou beko­men indien men dit­zelfde in andere groote kine­ma’s van ’t land zou beproe­ven.

Ami­ci­lia.

Aan Yolande d'Ar­denne.

Ik heb ver­le­den week uw arti­keltje in de V. T. gele­zen en ik deel vol­ko­men uwe mee­ning. Er moest niet ver­ge­ten wor­den, dat ons blad « Kinema- en Too­neel­we­reld » heet. Al- te dik­wi­jls wordt, mijns inziens, het too­neel ver­waar­loosd ten koste van de Kinema. Toch zijn er, denk ik, nog vele lezers, welke de voor­keur geven aan het eerste. Ik ook ver­kies het levende woord boven de stille kunst. Ik wil even­wel geen afbreuk doen aan de vele kunst­pres­ta­ties op kine­ma­ge­bied noch de groote uit­brei­ding welke deze kunst­ni­j­ve­rheid geno­men heeft, ont­ken­nen. Ik vind dat het vrij wat leer­rij­ker en inter­es­san­ter zou zijn wat over onze eigen Vlaamsche kuns­te­naars te hoo­ren die staan ons toch veel nader en hun werk is ook ten zeerste onze aan­dacht waar­dig.

Ik geef mijn voors­tel in over­we­ging en hoop dat het veler goed­keu­ring moge weg­dra­gen.

Olive.

(Dit voors­tel wordt bes­tu­deert,- maar dit zal voor een andere rubriek zijn. N. d. R.)

Over Kluch­ten.

Het is ove­ral zoo­wat de gewoonte het Pro­gramma op te luis­te­ren door een klucht. Ik geloof dat een klucht toch eigen­lijk dient om een mensch doen te lachen? Helaas, hoe dik­wi­jls mist hij ech­ter zijn doel niet!

Zoo kre­gen we ver­le­den week iets over Charles Cha­plin. Iemand, die nooit een Cinema bezoekt kent toch Char­lie van naam, weet dat hij altijd een rie­ten stokje bij heeft, een bol­hoed, breede broek en zeer groote schoe­nen draagt, en iede­reen kent voo­ral zijn eige­naar­dige manier van loo­pen. Ik heb anders nog zeer wei­nige ple­zie­rige kluch­ten van Char­lie Cha­plin gezien.

Char­lie Betaal­dag, Char­lie in een hon­den­le­ven, en « The kid » waren zeer goed, maar wat beteekent zijn serie, die hij met « Mabel » speelt? Een­vou­dig niets. Het grootste gedeelte van het publiek is het klas­siek gewor­den Char­lie-kos­tuum moè. Het is niet altijd om zoo’n kos­tuum dat het lacht maar wel door den loop van omstan­di­ghe­den, van mis­vers­tan­den, die den held in enge toes­tan­den bren­gen en bela­che­lijk maken. Ook hangt er veel af van den tekst, die op het doek voor­komt. Zoo kre­gen wij hier laatst: « Een zoon van Uncle Sam bij onze voor­va­de­ren » met « Cami » in de hoof­drol. Ik had nog nooit van een Cami als kluchts­pe­ler gehoord en toch! was het stuk bui­ten­ge­woon fijn! Het contrast tus­schen die dóór en dóór moder­nen Ame­ri­kaan en onze voo­rou­ders uit 528 was merk­waar­dig afge­tee­kend. Het was een scha­ter-van ’t begin tot het einde; en na 't achtste deel (wat zeer lang is voor een klucht), had men nog een gevoel van spijt omdat men die slimme Yan­kee niet meer zou zien rond­loo­pen in zijn smo­king, tus­schen al die rid­ders in hun- sti­jve har­nas­sen!

Voo­ral de tekst was leuk, dààr waar Mar­tin (de held) sprak van fox-trott, tele­foon, auto’s, revol­vers en... wis­sel­koers, ter­wijl, och arme, in 528 het land van den Dol­lar nog niet eens ont­dekt was! Daar­bij had het stuk ook nog een diepe betee­ke­nis (die niet zeer vleiend was voor den Adel!).

Van een klucht aan ’t begin van. een pro­gramma hangt veel af, daar hij het publiek in een aan­ge­name stem­ming bren­gen moet; waa­rom daar ook niet voor gezorgd zoo­wel als voor het ove­rige van het pro­gramma?

Johanna tors­ter


« CINEMA WERELD »

BA VU

Rus­sisch treurs­pel

ver­tolkt door Wal­lace Beery, Estelle Tay­lor, For­rest Stan­ley, Syl­via Brea­mer. Joseph Swi­ckard.

UNI­VER­SAL JEWEL

Bavu, is de titel­rol van een film der Jewel-reeks, en gedraaid door de Uni­ver­sal. De lezers zul­len reeds gera­den heb­ben wie de ver­tol­ker van die rol zal zijn,

n. 1. Wal­lace Beery, een figuur die door­gaan de onsym­pa­thiekste rol­len in han­den heeft. Hij ver­tolkt die met zulke

ESTELLE TAY­LOR

maës­tra dat hij hie­rin bijna onna­volg­baar is, en heeft zich daar­door in de Ameri-kaansche film­ko­lo­nie zulke ver­maard­heid ver­wor­ven dat hij geen oogen­blik zon­der film­kon­trakt is.

De ont­wer­per van het sce­na­rio heeft ons aan­ge­toond vol­ko­men van de rus­sische revo­lu­tie en Sow­jet-toet­san­den op de hoogte te zijn en te begri­j­pen hoe een geheel volk, zelfs een ras er door zekere omstan­di­ghe­den toe komen kan van zóó wreed en onmee­doo­gend te zijn.

De sce­na­rio-schri­j­ver heeft gepoogd er eene spe­ciale stu­die van te maken jze­kere typen zijn zóó nauw en scherp afge­tee-kend, en de ver­tol­kers zelf waren zóó

door­dron­gen van den geest die hen moest bezie­len, dat de toes­chou­wer in zekere pathe­tische too­nee­len als ’t ware mede-ges­leept wordt.

Om nog eens tot Wal­lace Beery (Bavu) terug te kee­ren: deze kuns­te­naar, over wiens nieuwe krea­ties men nooit ont­goo­cheld wordt, heeft in deze film eene bui­ten­ge­wone type van bols­je­wist uit­ge­beeld.

Daa­rin schuilt eigen­lijk het groote be lang van die film, want een sce­na­rio, of beter wat wij gewoqp zijn sce­na­rio te noe­men, bes­taat hier om zoo te zeg­gen niet.

De aktie speelt mees­ten­deels ten hui-{ ze van Bavu, of in het bureel van zijn dood­svi­jand Michha, han­dig uit­ge­beeld' door Forest Stan­ley.

WAL­LACE BEERY

Het treurs­pel helt bij oogen­blik­ken over naar het genre welke de Duitsche film­re­gis­seurs zóó zeer veraf­goo­den. Maar de bui­ten­ge­wone ver­tol­king, aan gri­j­pende too­nee­len, een uit­munde regie en foto­gra­fie maken van die film eene super­pro­duc­tie welke die naam onder alle oog­pun­ten waar­dig is.

Om een blijk te geven der waar­dee­ring welke «Bavu» in de bui­ten­landsche pers ten deel viel, laten we hier eene bloem­le­zing vol­gen, gek­nipt uit de Ame­ri­kaan sehe dag- en week­bla­den:

Moving Pic­ture World:

Deze film is bizon­der­lijk boeiend en vrucht­baar in emo­ties.

« CINEMA WERELD

Uni­ver­sal

28, Sf Michiel­straaf, 28

Variety:

Een zeer mooi treurs­pel, waar­van de top­pun­ten niet kun­nen geteld wor­den, en die het publiek tot het einde toe de film vol aan­dacht doet vol­gen.

Moving Pic­tures News:

Aan­gri­j­pend! Belan­grijk! Vol leven, kleu­ren, emo­ties, zóó is de film die onze aan­dacht tot het einde toe ges­pan­nen houdt.

New Yorfy Tele­graph:

Deze voort­brengst is geroe­pen om een groot succes te wor­den.

Los A ngeles Times:

Film waar­van de aktie de oogen, op iedere sekonde op het doek geves­tigd houdt.

Chi­coga Eve­ning Post:

Zeer mooie voort­brengst, zeer leven­dige film. Zeer mooie pho­tos en filmre-gie. Zeer goed geleide volks­mas­sa’s.

Chi­cago Herald and Exa­mi­ner:

Bavu is een klas­siek stuk. Won­der­baar geleid, op lof­bare wijze weer­ge­ge­ven en goed gefo­to­gra­phieerd.

Chi­cago Sun­day Tri­bune:

Bavu is eene boeiende en inter­es­sante voort­brengst. Film­re­gis­seur en ope­ra­teur heb­ben zich over­trof­fen.

En wie die film zal gezien heb­ben zed vol­ko­men met ons eens zijn dat bovens­taande bevor­dee­ling niet over­dre­ven is


« CINEMA WERELD

KINE­MA­NIEUWSJES

Mrs. Rudolph Valen­tino (Nas*acha Ram­bova) was

over eenige weken op doo­reis te Hol­ly­wood; zij is terug ver­trok­ken naar New-York, om zich van­daar 'naar Nice te bege­ven, om er de Nieuw­jaars­da­gen door te bren­ven. Rudolph Valen­tino en zijne vrouw zul­len rond einde Januari terug in Hol­ly­wood zijn, en na eene ove­reen­komst met Adolphe Zukor, zal hij in Februa­rie of Maart terug voor de Para­mount gaan draaien.

Glenn Hun­ter loochent kracht­da­dig zijn zoo­ge­zegd geheim huwe­lijk met Mae Mc Avoy. Hij heeft er nooit aan­ge­dacht deze film­diva te huwen. Zelfs van'maar in ’t huwe­lijks­bootje te tre­den. Hij is en zal vri­j­ge­zel bli­j­ven.

Frank Mayo, die zich nu te Hol­ly­wood bevindt, gaat schei­den van zijne echt­ge­noote Daq­mar Go dovrski, die te New-York woont.

Ous­tin Far­num, na vijf­tien jaar huwe­lijks­le­ven gaat ins­ge­lijks de echt­schei­ding aan­vra­gen.

Eddie Polo, is in echt­schei­ding­sproces, daar zijne vrouw reeds sedert lan­gen tijd de ech­te­lijke woning ver­la­ten had. Eddie heeft eene doch­ter, Mal­vina, die ook reeds kinema-actrice is.

Baby Peggy is, ter gele­gen­heid van haar vijfde ver­jaar­dag, met hare ouders voor de eerste maal naar New-York ove­rae­ko­men. Zij is ech­ter onmid-delijk naar Los Angeles weer­ge­keerd.

Helene Chad­wick en Mae Busch heb­ben, om eene aar­di­gheid, een gansche dag in jon­gensk­lee­ren verk­leed door de stra­ten van Los Angeles gewan­deld zon­der her­kend te wor­den. Zij vroe­gen om den weg aan poli­tiea­gen­ten, vuur aan voor­bi­j­gan­gers voor hunne ciga­ret, enz. Helene was toch iet­wat onge­rust en liet zich ove­ral door haar auto navol­gen.

Ben Alexan­der, de veer­tien­ja­rige film­ster, en Cameo, de film­hond, zijn trouwe pame­ra­den, op en af hel witte doek. Zij begon­nen bei­den te zamen hun film­loop­baan in « Pen­rod en Sam », en zijn nu zoo aan elkaar gehecht dat zij van elkaar niet schei­den willen. Cameo weet zoo goed voor de cinema te ster vpn als Ron er weet voor te wpppnn.

De tweede echt­ge­noot van Irène Ver­non Castle was Robert Tre­man Junior, ban­kier te Ithaca. Gedu­rende meer dan één iaar zegde Irène too­neel en kinema vaar­wel; ein­de­lijk scheidde zij en nu komt zij te Chi­cago te her­trou­wen. Hunne huwe­lijks­reis zul­len zij maken naar de kus­ten van den Stil­len Oceaan.

Alvo­rens naar Ita­lië te ver­trek­ken ver­trouwde Lil­lian Gish aan eenige harer vrien­den dat haar vol­gende film, ach­ter « Romola », « Romeo en Julia » zijn zal waa­rin zij dan de rel zou spe­len van « Julia ». Naar het schi­jnt zou Richard Bar­thel­mess de rol van « Romeo » ver­tol­ken. Eerst was zij zin­nens « Jeanne d’Ark » op het doek te bren­gen maar daar heeft zij voor­loo­pig van afge­zien. Over dit werk van Sha­kes­peare is reeds veel ges­chre­ven. Eerst zou het Norma Tal­magge zijn welke « Julia » zou ver­we­zen­lij­ken met Joseph Schil­krant als « Romeo ». Daarna hoor­den wij van Rodolph Valen­tino in deze rol zoo­dra zijn loo­pend kon­trakt ten einde was. Dan weer was het Mary Pick­ford als « Julia » met Dou­glas Fair­banks als « Romeo ». Lil­lian Gish zou deze hand in Tta­lië fil­men daar men reeds voor « The Eter­nal City » en « The White Sis­ter » onder­von­den heeft welke heer­lijke plaat­sen men daar heeft voor het werk van Sha­kes­peare.-

Een nieuw werk van Sir Hall Caine, e The Mas­ter of Men », gaat gefilmd wor­den onder de naam vau « Name the Man ». Dit is de tweede maal dat mei den titel veran­dert; men noemde het de eerste

maal « The Judge and the Woman ». Zul­len er in optre­den: Conrad Nagel, Mae Bush, Patsy Ruth Mil­ler, Creigh­ton Hale, Hobart Bos­worth en Aileen Pringle.

Mary Ahlen, de bekende karak­ter-actrice, speelde voor de eerste maal een moe­der­rol op haar 22e jaar. Sind­sdien is zij moe­der geweest van Lilian en Doro­thy Gish, Richard Bathel­mess, Blanche Sweet, James Kirk­wood, Donald Crips en zoo­veel ande­ren, la de nieuwe film « The Swamp Angel » zal zij de moe­der zijn van Col­leen Moore.

Lea­trice Joy leefde sinds vijf­tien maan­den ge schei­den van haar echt­ge­noot Jack Gil­bert. Zij zijn nu ver­zoend. Te dier gele­gen­heid gaf het echt­paar een feest waa­rop de gansche film­ko­lo­nie van Los Angples en Hrtllv­wood was nitgp­noo­digd.

George Walsh moet in « The Magic Skin », naar de novelle van Bal­zac, de droo­me­rige, magere Rafaël Valen­tin ver­tol­ken. Iede­reen weet dat Walsh abso­luut niet mager is, maar nu, voor de film­zaak, heeft hij een regiem aan­ge­no­men om te ver­ma­ge­ren. Hij staat des mor­gens op om 6 1/2 uur, hij doet een wan­de­ling, neemt daarna zijn mor­gen­maal, komt om 10 uur in het stu­dio, werkt twee uur, eet niet, opnieuw in den namid­dag aan bet werk tot den avond, weer gaan eten, naar bed. Dit doet hij nu reeds gerui­men tijd en voelt zijn maag in zulke kon­di­tie om het Engelsch Kanaal over te zwem­men, iets wat hij reeds twee­maal beproefd heeft, maar mis­lukte.

Nigel Barri heeft de Gan­mont-film « Claude Du val » geëin­digd, waa­rin hij de titel­rol ver­vuld.

Daar Miss Ella­line Ter­riss ziek geval­len is zoo zal haar rol voor de film « Miriam Rozella » over­ge­no­men wor­den door Nina Bou­ci­cault.

Fil­mar­tis­ten heb­ben geen regel­ma­tige uren, zij moe­ten niet alleen wer­ken in den dag maar meer­maals ook des nachts. Wan­neer « The Money Habit » gefilmd werd moest men lan­gen tiid onbou-den met wer­ken, gezien de aan­hou­dend dik­ken mist. Dagen ach­te­reen was de atmos­pheer in het stu­dio zoo dik dat het onmo­ge­lijk was op te nemen. Maar men onder­vond eiken avond dot rond 9 uur de mist weg­trok, men bes­loot aldus met den' nacht te wer­ken. Menige dag aldus begon men rond 9 uur, om te ein­di­gen rond 4 of 5 uur in den mor­gen.

Een acci­dent is Agnes Ayres over­ko­men, gedu­rende de fil­ming van «Racing Hearts». Tn het stu­dio komende zag zij Richard Dix, haar lei­ding-man in aan­tocht, en voor de grap sprong zii plots in, een groot opens­taand kof­fer, het dek­sel viel zoo hevig op haar hoofd dat zij bewus­te­loos werd. Het kof­fer was gereed gezet om in de film ver­brand te wor­den. Geluk­kig dat de regis­seur bevel gaf alvo­rens het in brand te ste­ken, na te zien of er niets in de kof­fer ver­ge­ten was. Men hee­riine de ver­ba­zing en schrik van het per­so­neel; vijf minu­ten later en Agnes Ayres ware mede ver­brand geweest.

Fatty Ros­coe Arbu­ckle is terug in Hol­ly­wood aan 't draaien.

Alma Rubens komt te huwen met Daniel Car­son Good­man.

De Maw­la­le­reln ven Hollv­wid

Iede­reen heeft reeds gehoord over yet jong­ste schan­daal waa­rin Mabel Nor-- mand en Edna Pur­viance wede­rom betrok­ken zijn. We ont­vin­gen het nieuws op het oogen­blik dat onze num­mers der vorige week van de per­sen rol­den, dus te laat om er nog iets over te laten ver­schi­j­nen.

« CINEMA WERELD »

Van al de Ame­ri­kaansche bla­den gaf de New-Yor\ Herald er het uit­voe­rigst relaas over, zoo­dat we het hier in zijn geheel over­ne­men:

—Een tele­gram uit Les Angeles bracht ons dus het nieuws van den maard op den petrool­ko­ning Dines te Hol­ly­wood daar Greer, den chauf­feur van de film­ster, Mabel Nar­mond, in tegen­woor­di­gheid van een andere film­ster, Edna Pur­viance.

Miss Pur­viance, die zeer mooi is, had een tame­lijk roman­tische loop­baan. Als dac­tylo bij een firma té San-Fran­cisco had ze, gedu­rende een vacan-tie­reis, de gele­gen­heid het stu­dio van Char­ley Cha­plin te bezoe­ken. Deze was aan­we­zig, werd ge trof­fen door de schoon­heid van het jonge meisje <*n bood haar op ftaan­den voet een ver­bin­te­nis aan.

Ze nam aan, en werd in de film­kunst opge­leid, waarna ze met .Char­ley ee naan­tal films draaide. Een daar­van, de «Vrouw uit Parijs», die Char­ley spe­ciaal voor haar schreef en regis­seerde, zon­der er zelf een rod in te ver­tol­ken, komt dezer dagen op liet doek.

Miss Pur­viance geraakte wel­dra in de mode te Holl­wood, en liep hoog op met dat soort van recep­ties met ges­lo­ten deu­ren, die over den Oceaan aan de orde van den dag zijn.

Het diner van Dines was een par­ti­jtje van dien aard.

Een klein twee jaar gele­den, werd een van de best befaamde ins­ce­neer­ders te Hol­ly­wood, mis­ter William Des­mon Tay­lor, levens­loos in zijn cabi­net gevon­den. Het onder­zoek wees uit dat miss Nor­mand de laatste was die hem in zijn werk­ka­mer bezocht.

Zelfs wer­den Edna Pur­viaince en Mary Miles Mirs­ter een tijd­lang ver­dacht.

Om uit een mid­den te gera­ken, waa­rin zoo tra­gische herin­ne­rin­gen op haar wogen, had miss Nor­mand zich hij die gele­gen­heid naar het Euro-peesch vas­te­land bege­ven, en in inter­views die ze aan dag­blad­schri­j­vers toes­tond, bei­j­verde ze zich te bewi­j­zen, dat de artis­ten­co­lo­nie te Hol­ly­wood niet het hol van ver­derf was, waar­voor het, bij gele­gen­heid van het drama werd nit­ge­kre­ten.

Men is alge­meen van oor­deel dat miss Nor­mand, nu ze reeds voor de tweede maal in een bloe­dig drama wordt gemengd? moei­lijk nog op het witte doek zal kun­nen ver­schi­j­nen.

Aan Greer werd gevraagd of miss Nor­mand bij zijn weten soms door Dines hij mid­del van ver­doo-ving­sgoedje, werd bed­welmd .Het ant­woord luidde ont­ken­nend.

Miss Nor­mand moest, met een zenuw­cri­sis in het gas­thuis wor­den opge­no­men. Dines lijdt aan longv­lie­sonts­te­king. Bei­den heb­ben ech­ter nieuwe getui­ge­nis­sen omtrent het moord­too­neel kun­nen afleg­gen, en ook mis Pur­viance heeft bij­zon­de­rhe­den aan ohet licht gebracht, die geheel in tegen- * spraak zijn met de verk­la­ring van den chauf­feur.

Tegen­ges­pro­ken wordt ook door de drie getui­gen de his­to­rie van een ver­liefd­heid tus­schen Ma hel Nor­mand en den chauf­feur.

«Hij was alleen een bedieinde», deweert de film­ster.

« Hij is gek», meent Dines.

Het slach­tof­fer heeft zou men Zeg­gen, bij zijn ver­ras­sende erva­ring, zijn goed humeur ver­lo­ren.

Om te begin­nen verk­laarde hij dat hij niet met miss Pur­viance ver­loofd was, wat eerst door de film­ster werd beweerd. Alleen waren ze « zeer dikke vrien­den ».

«De arme Mabel leeft zeer een­zaam, en we namen haar dik­wi­jls mee naar hier en daar, om de don­kere gedach­ten uit haar hoofdje te hou­den.

Ik weet om den blik­sem niet waa­rom die gek me

neer­schoot. Het is een leu­gen dat ik naar een fleeck zou heb­ben gegre­pen, wan­neer die kerel me moest ver­veeld heb­ben, zou ik heni wel met mijn han­den heb­ben baas gekun­nen. Ik was de meest ver­won­derde man op aarde toen ik de kogels hoor­den flui­ten. »

Miss Nor­mand kwani op haar beurt aan het woord:

« De revol­ver waar­mee de moord gebeurde, werd me vier jaar gele­den ten ges­chenke gege­ven. Ik gebruikte hem voor mijn films. Keil moest hem in han­den heb­ben gekre­gen, toen ik hem bevel gaf den Kerst­boom naar boven te bren­gen. Ik weet geen andere gele­gen­heid waar­bij zij hem zon kun­nen bemach­ti­gen heb­ben.

« Toen Kelly in Dines’ ver­trek­ken kwam, droeg hij een pak. Ik ging in de kamer daar­naast, om Edna’s kleed vast te haken, daar ik het niet gewün­scht achtte dat hij haar ontk­leed zag. Ik vroeg aan Edna: « Waar is je poe­der­doos T » en toen

begon de schiet­par­tij.

« Het is aan te nemen dat Kelly ver­liefd op me was. Hij werd altijd als een bediende behan­deld Zelfs sprak ik nooit tot hem als tot de andere bedien­den. Ik nam hem niet in dienst? Dat deed mijn secre­ta­ris.

« Toen ik bij Dines aank­wam zei ik: « Kom aan, vuile hon­den, steek jul­lie in je dansk­lee­dij, en iaat ons ergens heen gaan ». Dines wen­scht ech­ter thuis te bli­j­ven, en zoo deden we uan ook ».

Dines werd door de' poli­tiei gevon­den in avond-klee­dij, met een siga­ret in den mond.

Miss Pur­viance werd door de poli­tiie onder­vraagd, werd onge­dul­dig en riep uit: « Hoe lang gaat dat hier nog duren? Ik moet naar het gas­thuis, om Dines te zien.

« Ik ging naar Dines’ appar­te­ment », verhaalde ze ver­der, « en tele­fo­neerde naar Mabel. Ze kwam rond vier uur ’s namid­dags. Ik heb Kelly (den chauf­feur) niet gezien, en ik was in een slaap­ka­mer daar­naast om mijn neus te poe­de­ren. Waa­rom hebt ge dat gedaan? » viel ze uit naar Kelly.

« Om haar te bes­cher­men, ant­woordde de chauf­feur, wij­zend naar Miss Nor­mand. « Dat meisje moet Don­der­dag naar het gas­thuis en het was noo-dig dat ze naar huis ging ».

Later snelde Miiss Pur­viaince naar het gas­thuis, knielde voor de sponde van Dines, kuste hem en schreeuwde uit: « Ga asje­blief niet dood, ik heb je lief ».

Ook Miss Nor­mand bezocht den gek­wetste, en schertste: « Hola, mijn ventje, nu zul­len We niet meer samen spe­len ».

In een vol­gende onder­vra­ging verk­laarde Greer, de moor­de­naar:

« De poli­tie tracht het voor te stel­len als: ware ik ver­liefd op Miiss Nor­mand, Dat is niet waar. Ik heb haar een­vou­dig bes­chermd, lijk het de plicht van een trouw bediende is. Dines wou haar met laten gaan, en maakte haar dron­ken. Ik wist wel dat ze me van jaloer­sch­heid zou­den bes­cul­di­gen!

Tot zoo­ver dus die ake­lige en onge­zonde ges­chie­de­nis.

Mabel Nor­mand, die boven­dien lij­dend was aan blinde dar­monts­te­king (appen-ditice), beeft Don­der­dag 1.1. in het St-Patrick Hos­pi­tal, te Los Angeles, met goed gevolg eene heel­kun­dige bewer­king onders­taan.

We hou­den onze lezers op de hoogte van het ver­dere ver­loop van dit geval.


12

niwr­mun­ruffi r»

De Beiaard van Mid­der­nacht

— = (LE CARILLON DE MINUIT)

Dra­ma­tisch spel in 4 dee­len door Jacques de BARON­CELLI

« CINEMA WERELD

BOL­VEB­DEE­LING:

Neel, ver­loofde van Yanna.. d. h. Eric Bar­clay Fred Beyart, beiaar­dier, broe­der van Yanna ....d. h. Abel Sovet

Ian Beyart, viool­ma­ker, vader van Fred en

van Yanna ....d. h. Fd. Crom­me­lynck

Van Hau­ten, her­ber­gier ....d. h. Daix

Yanna Beyart, zus­ter van

Fred .... mej. Maggy Thery

I,aura, ver­loofde van Fred_­Miss Lois Sturt

Het doode Brugge is de oude Vlaamsche stede.

De dui­ven­lief­heb­bers veree­ni­gen zich in de her­berg van Van Hau­ten. Neel treedt daar zeke­ren avond bin­nen om zijne duif « de Ges­chelpte », pri­mus van acht opeen­vol­gende pri­js­kam­pen en aan­zien als de waar­schi­jn­lijke over­win­naar van den concours op Noyon, te laten inschri­j­ven. Doch Laura, nicht van den her­ber­gier, daagt hem uit met den blik. Vol­gens haar, zal de över­win­nende duif dié zijn van Fred, den beiaar­dier, zoon van den viool­ma­ker Jan Beyart. Zoo­dra Fred eenig geld zal bezit­ten, moet Laura hem huwen; zij heeft het hem beloofd.

Op dit oogen­blik komt Fred, d e den beiaard komt te bes­pe­len, het huis bin­nen om zijne duif té halen voor den inzet.

Hij hoort de laatste woor­den van Neel. Een zekere jaloer­sch­heid van spe­lers scheidt de twee jolige man­nen en Fred ver­geeft aan Neel de tyj­va­lien niet, welke onrechts­treeks zijn huwe­lijk ver­tra­gen.

Den dag van den pri­js­kamp, staat er een menigte nieuws­gie­ri­gen vóór de her­berg te wach­ten op de aan­komst van de eerste duif. Het is die van de « Ges­chelpte ».

Maar Neel. die door de menigte wordt toege-jui­rht, ... slechts om één ding bezorgd: hij heeft ver­no­men dat Fred, zeker zijnde van te win­nen, aan zijn vader de groote som heeft ont­no­men, welke hem ont­brak, den­kende nadien 'het, weg­ge­no­men geld terug te leg­gen. Maar nu?...

Neel laat zich het geld voor­schie­ten, loopt bij den viool­ma­ker en gelukt er in het geld weer te leg­gen alvo­rens de gri­j­saard het heeft gewaar gewor­den.

Fred is bij Laura geble­ven, bez­waard door zijn mis­drijf en wan­ho­pig door zijn mis­luk­king. Op dit uur, zal Neel, bij het naar huis kee­ren, langs het kanaal, voor­bij de Molens komen. Men zal hem er vin­den. Fred roept hem toe te nade­ren, daagt hem on bru­tale wijze uit en, ondanks de smee­kin­gen van Laura, vangt een woe­dend gevecht tus­schen de twee jon­ge­lie­den aan.

Neel ligt nu levens­loos op den bodem der boot. Maar Yanna, alleen geble­ven, is onge­rust.

Al tas­tende treedt zij naar bui­ten. Plot­se­ling hoort zij op hët nabije kanaal zuch­ten ops­ti­j­gen. Zij voelt zich door een onheil omge­ven. Wat kan het zoo droeve blinde en ver­la­ten meisje doen?

Zij raadt dat de her­berg nabij is en treedt er zachtjes bin­nen. Eene deur. Zij klopt, smeekt een oud vrouwtje haar naar huis te gelei­den.

Beide vrou­wen komen bij den viool­ma­ker aan die te bed is »onder yan iets te weten. Nau­we­lijks bin­nen getre­den, bemerkt het oude vrouwtje op de tafel een groot wit blad papier: het is Ben brief van Fred die, bez­waard door de gedachte aan zijn dief­stal en aan zijne mis­daad, zijn vaar­wel heeft ges­chre­ven aan de zij­nen, .alvo­rens zich van boven het bel­fort te gaan neers­tor­ten.

En nu ijlen het oudje en de jonge gebrekke-lijke, in koort­sige jacht, door de don­kere stra­ten. Daar staan zij voor de deur van het bel­fort. Zij klim­men langs een glad­den onein-digen wen­tel­trap naar boven. Op de laatste trede zijgt de oude uit­ge­put neer: zij kan niet meer en er is nog veel weg af te leg­gen. Yanna ver­volgt al tas­tende alleen de bek­lim­ming van het bel­fort. Zij weet waar zich de kamer van den beiaar­dier bevindt, zij hoopt er heel zeker haar broe­der te vin­den, hoe­wel de klok­ken Zwi­j­gen. Nie­mand! Vol vert­wi­j­fe­ling, sieept Yanna zich voort tot aan de reu­sach­tige lad­der, bek­limt ze, neemt de laatste trap, bereikt de plat­form... Plot­se­ling een mach­tige kreet, een kreet van een rade­loos man. Wat gebeurt er? Fred, tot zelf­moord bes­lo­ten, hoeft zijn zus­ter bemerkt staande op een smal stee­nen paadje waar­van de leu­ning verd­we­nen is. Nog één stap en Yanna gaat aan den voet van den toren ver­mor­zeld neer stor­ten. Hij roe t haar toe geen stap meer te doen, daalt tót bij haar af, brengt haar in vei­li­gheid, daarna, zon­der naar hare beden en smee­kin­gen te luis­te­ren, snelt hij terug naar den boord van den afgrond, naar de dood.

« Ik ben een dief en een moor­de­naar » huilt hij. « Maar neen! » zegt een stem, « Neel is levend en ver­geeft u ».

Laura, die ook het ver­schrik­ke­lijk ges­chrift gevon­den heeft, is ook naar het bel­fort toege-loo­pen. En Fred, ont­ze­nuwd,. laat zich door zijne zus­ter en zijne ver­loofde mede­voe­ren'.

Films J. Dfirr­lenne & Co. Brus­sel

KINE­MA­NIEUWSJES

Irene Castle huwt de Kof­fie­ko­ning. .. Irène Ver­non Castle. de beroemde dan­seres en kine­mas­ter, komt voor de derde maal te huwen. Haar laatste, ’t is te zeg­gen hui­dige echt­ge­noot, is nie­mand min­der dan de majoor Fre­de­rick A. Me Lang­ji­lin, goed­ge­kend mil­lion­naire, en zoon van den kof­fie­ko­ning. Mc Langh­lin, die boven­dien nog kam­pioen van het polos-’el is, verk­laarde voor den dominé, 45 len­tens te tel­len, en Irène Castle bekende er 29 te heb­ben gezien.

Voor eenige jaren bezat Irène Castle eene zekere beroemd­heid als kinèma-ster, in het ver­tol­ken van epi­so­de­fil­men voor Patbé. Vóór den oor­log huwde zij haar eerste echt­ge­noot, de bekende dan­ser Ver­non Castle, wiens par­te­naire zij dan werd. Tij­dens den oor­log sneu­velde hij als vlie­ger-lui­te­nant op het front in Fran­krij.k

Cecil B. de Mi’Ie, over wien geruch­ten rond­lie­pen dat hij met de Uni­ted Artists (Dou­glas Fair­banks-Mary Pick­ford, enz.) zou kon­trak­tee­ren. beeft eene nieuwe ver­bin­te­nis voor drie jaren met de Para­mount afges­lo­ten. Hij is tevens tot alge­meen bes­tuur­der der maat­schap­pij benoemd.

De grootste cinema van Ame­rika is het a Audi­to­rium » te Cle­ve­land, in den Staat Ohio, hij biedt plaats aan 13,001 men­schen; bene­vens zijn er 5,000 staan­plaat­sen; hij kostte maar even 6,500,000 dol­lar (14,300,000 frank).


« CINEMA WERELD »

Onze Ciné-Romans

De Lot­ge­val­len eener Film­speel­ster

Door ED. N EO RG

7e Ver­volg

Ik volgde haar. Zij had zoo veel te ver­tel­len en ik zoo veel te luis­te­ren.

Naar het scheen had mevr. Burks­tadt een zoon welke vijf­tien jaar gele­den naar het Wes­ten ver­trok­ken was. Hij had haar wel eens ges­chre­ven maar tel­kens van een andere plaats.Maar dan kwam er geen nieuws meer; zelfs haar brie­ven kwa­men ongeo­pend terug. Zij had al ges­paard wat zij kon om detec­tief-agen­cies te beta­len om een spoor van haar jon­gen te kun­nen vin­den. Ten lan­gen laatste geloofde zij hem dood. Maar nu plats kwam het nieuws dat haar zoon goed en wel in Aus­tra­lië was, dat een huis voor haar daar wachtte, dat hij niet gehuwd was en dat er voor haar nog geluk­kige dagen in aan­tocht waren. En als bewijs, hij had het geld voor haar gezon­den naar een scheep­sagent voor haar ticket, New York San Fran­cisco, van waar zij met den boot moest ver­trek­ken naar Mel­bourne.

Het was niet noo­dig te ver­tel­len hoe deze tij­din­gen haar gansch uiter­lijk veran­derd had­den. Zij zag er jon­ger, geluk­ki­ger, en, ja, flin­ker uit.-

Het feit dat zij nog twee jaar huur aan het huis had, belette haar onmid­de­lijk te ver­trek­ken, maar ein­de­lijk vond zij toch iemand welke het kon­trakt over­nam waar­door zij vrij was.

Twee zaken, ver­telde zij mij, had zo mij voor te stel­len. De eene was haar te hel­pen haar zaken in orde te bren­gen om zich reis­vaar­dig te maken. De tweede betrof haar oude kos­tu­men, welke zij ver­langde veran­derd te ziein; zij zou mij goed beta­len, plus vrije koet en woonst. Natuur­lijk nam ik dit aan­bod gre­tig aan, het zou mijn gedach­ten aflei­den en ik zou nog wat geld kun­nen spa­ren.

De vol­gende weken was ik geluk­ki­ger dan ik ooit gedacht had. Ik herin­nerde dert dag dat ik voor de eerste maal hier aan huis kwam, vol som­bere beel­den vóór mij, een zwarte toe­komst.

Geen brief bracht meer vreugde aan twee een­zame vrou­wen dan deze, welke van Aus­tra­lië kwam. Wij wer­den inder­daad zeer opge­wekt. Niet­te­gens­taande mijn pro­tes­ten, zeer zwak natuur­lijk, want ik was er op uit te gaan, gin­gen wij dage­lijks naar den Schouw­burg. Dit­maal was ik de gaet van Mevr. Burks­tadt.

Hoe dat licht, die muziek en die heer­lijke too-nee­len al mijn ver­lan­gens, om te spe­len, terug brach­ten! Kon ik maar iemand vin­den die mij aan­hoo­ren wilde!

Wer­ke­lijk begon ik terug te hopen. Deze gedach­ten onts­nap­ten niet aan de vrien­de­lijke oogen van Mevr. Burks­tadt. Zij deed nu niets anders dan maar te spre­ken over de thea­ters in Aus­tra­lië. In een land als dit, schreef haar zoon, was er kans voor iede­reen. Zij was zeker dat er daar voor een lief en flink meisje succes te beha­len was.

Ik sprak haar niet tegen; tot wat diende het?

Er waren in de maan mis­schien ook suc­ces­sen te beha­len. Ik kon even goed naar het een gaan zoo­wel als naar het ander.

Dan kwam de groote vraag haar van de lip­pem. Het was een­vou­dig karak­te­ris­tiek, gene­reus. Ik zou met haar moe­ten ver­trek­ken. Haar zoon had genoeg geld ges­tuurd voor een Ie klas over­tocht, zij was op inlich­tin­gen uit­ge­weest en had uit­ge­re­kend dat, met zeer wei­nige kos­ten, wij bei­den de reis kon­den doen in 2e klas. Zij ver­langde zoo vurig dat .ik met haar mee zou gaan. Haar, zoon was, zoo goed en zou over haar han­del­wi­jze tevre­den zijn.

Onnoo­dig te zeg­gen dat ik mijn armen om haar hals sloeg en wee­nende uitriep: dat zij de beste ziel op de wereld was! Maar... ik kon haar prach tig voors­tel niet aai­me­men.... Zij deed al wat in haar macht was om mij tot andere gedach­ten te bren­gen.

Zelfs ver­trouwde zij mij toe dat het haar plan was mij met haar zoon te doen trou­wen. Daar zij haar jon­gen kende was zij ver­ze­kerd dat hij met zulk een vrouwtje geluk­kig zijn zou. En waar in de wereld zou zij nog zulk een schoon­doch­ter vin­den?

Ik had haar goed te ver­tel­len dat het niet zoo zeker was of haar zoon mij nemen zou. Niets aan te doen, hij kon nie­mand anders nemen dan mij, daar het zijn moe­der was welke die keuze gedaan had.... En dan nog.... indien dit dan nog zoo was, er was dan altijd het Aus­tra­lisch too­neel waar ik gemak­ke­lij­ker mijn weg zou maken.

Daar ik dit plan van Mevr. Burks­tadt niet. heel erns­tig opnam moet ik toch zeg­gen dat mijn gedach­ten er wel eens ble­ven op stil staan, doch, gij Annette, zult al dade­lijk begre­pen heb­ben dat ik aan Roland dacht en dat het voor hern was dat ik niet mee wilde ver­trek­ken.

De liefde van de man welke men bemint kan niet opwe­gen tegen de schoonste voors­tel­len, kan niet opwe­gen tegen de liefde van Roland.

En zoo schei­den wij. Ik vond de kracht niet om haar naar den trein te ver­ge­zel­len, om haar te zien ver­trek­ken. Ik had haar nog gezegd dat nu haar droom ver­we­zent­lijkt was, dat zij een geluk­kig leven tege­moet ging, ter­wijl ik steeds in onze­ke­rheid leefde.

Meer de stad in had ik een kleine kamer kun­nen huren. Deze had ik reeds gehuurd den dag vóór de schei­ding. Toen ik des avonds naar boven ging en licht aans­tak, zag ik nevens het bed een kof­fer staan, welke mij niet onbe­kend scheen. Ik riep de huis­ba­zin, daar ik dacht dat het van mijn voor­gan­ger was. maar zij ver­ze­kerde mij dat het voor mij was aan­ge­ko­men daar er een kaartje aan­hinff met mijn naam op. Dit kaf­fer was van Mevr. Burk stadt, ik opende het en daar lagen nu al de klee-deren welke ik voor haar veran­derd had eri welke mij ook pas­ten; bene­vens dit, lagen er nog ver­schil­lende nieuwe stoff­fen bij. Hoe gevoelde ik mij tot wee­nen ges­temd! De goede ziel!

Ge kunt u wel voors­tel­len dat na het ver­trek van Mevr. Burks­tadt ik mij nog een­za­mer gevoelde dan voo­rheen. Miin dagen waren inge­no­men met dezelfde wan­de­lin­gen naar de Thea­ter-agen­cies. Was het nu maar steeds door den Bes­tuur­der van het Henry Irving Thea­ter of wat, maar het scheen mij toe dat men mij daar met min­der eer­bied behan­delde; ik kon ver­keerd zijn, maar ik geloof bet niet.

Ik was er in ges­laagd een wei­nig naai­werk te bekompn van de vrouw welke het huis van Mevr. Burks­tadt over­ge­no­meri had; het was op aan­be­ve­ling van deze laatste dat men om mij zond.

< Cl KEMA WERELD »

Deze vrouw was een ohar­te­looze; zij maakte mis­bruik van mijn toes­tand, daar zij goed begreep dat ik elk aan­bod aan­ne­men móest, en deed op mijn werk niets dah afbie­den.

Dins­dag, na de eerste week, ver­viel mijn hui­shuur, ik was ver­plicht uits­tel te vra­gen en liet het werk zien dat ik onder han­den had. Met veel tegen­zin stond men het uits­tel toe. Don­der­da­ga­vond was mijn werk geëin­digd.

Gek­leed in een don­ker kos­tuum ver­liet ik het huis om het af te leve­ren en mijn loon in ont­vangst te nemen .Ik had juist 25 cents in mijn geld­beu­gel en rekende uit dat, met het­geen ik te ont­van­gen had, ik inijn kamer kon beta­len en twee dagen kou in het leven bli­j­ven. Doch, wan­neer ik aan de woning van Mevr. Fisk kwam ver­telde men mij dat zij bij vrien­din­nen gaan sou­pee­ren was en daarna naar de schouw­burg zou gaan. Zij had toch zeker nieuw werk of mijn geld gereed gelegd? Neen, zij wis­ten van niets.

De dienst­bode had mede­li­j­den met me. Kan ik zeer vroeg in de mor­gen niet terug komen? De mees­teres was altoos om 8 uur bene­den. Ik vroeg haar nog­maals of zij geen nieuw werk had gereed gelegd .Ik hoopte, met dit te huis te laten zien, ik nog een dag uits­tel voor de huur zou kri­j­gen. Onge­luk­ki­glijk bij mijn ver­trek had zij mij zien uit­gaan en had ik haar beloofd geld mede te bren­gen... Neen, er was niets....

Half blind door tra­nen, ver­trok ik. De tra­nen kwa­men die dagen zoo gemak­ke­lijk te voor­schijn. Mis­schien omdat ik half ster­vende was.... Wat

moest ik begin­nen? Terug gaan, de vrouw les

huizes in het gelaat zien? Dit kon of wil­del ik niet!.... En dan herin­nerde ik mij dat ik geen avon­de­ten nemen kon, of mijn laatste 25 cents «,er-teren.

Droo­mend kwam ik in de Ave­nue, en voelde plots dat ik niet ver­der kon. Het tee­ken van?en lan­taarn ver­wit­tigde mij dat ik op de hoogte was der 40e Straat. Nabij den hoek was een klein res­tau­rant. Ik ging er bin­nen en vroeg een tas thee met een paar koe­ken. Ik zag op de pri­js­li­jst dat een wei­nig boter 5 cents meer koiste, en ik kon dit niet bes­te­den.

Ik bleef zoo lang moge­lijk zit­ten. De thee was slecht gemaakt en stemde mij nog meer ver­drie­tig. Ter­wijl ik daar zat was mijn bes­luit geno­men om terug naar Mevr. Fisk te gaan, rond 11 uur. De meid zou mij wel toes­taan op haar mees­teres te wach­ten. Ik zou rech­tuit zeg­gen dat ik het geld noo­dig had. Ik leefde van dag tot dag.

Het was tien minu­ten vóór 8 uur wan­neer ik uit het res­tau­rant kwam. Wat ging ik die drie ver­dere uren doen v

Ik had de kracht niet om nog drie uur te wan­de­len.

Toen werd ik roe­ke­loos. Ik zou 5 cents meer uit­ge­ven, mijn maal had er 10 gekost; ik zou een ticket nemen voor de tram en de lijn afri­j­den, daarna een ander, en zoo de gansche toer maken. Hoe lang dit duren eou wist ik niet. Zoo gezegd, zoo gedaan. Ik rustte met mijn hoofd tegen het vens­ter en zag in de straat naar de ver­lichte win­kels. Het gaf mij inder­daad rust en doodde de tijd.

In de vlucht kon ik hier en daar vrou­wen zien, voor ver­lichte vens­ters op ver­die­pen, welke net eten gereed maak­ten, zeker voor hun echt­ge­noot, welke naar huis moest komen. In een onde­rhuis zag ik kin­de­ren naar bed bren­gen. Hoe kon­den zij sla­pen met dit gebel van den tram en het gewoel der straat? Aan een halte zag ik aan een deur ->en man tehuis komen en zijn vrouw een zoen geven welke in haar armen een sla­pende baby hield. Opnieuw wer­den mijn oogen gevuld met tra­nen. Een oo&enblik tevo­ren had ik mij afge­vraagd wat arme

men­schen met kin­de­ren doen moes­ten, men­schen die van ont­be­ring omk­wa­men. Zou die vrouw daar willen rui­len heb­ben met mij? Ik geloof het niet.

Wan­neer ik de gansche toer gere­den had vond ik dat het lan­ger geduurd had dan ik had gedacht Het was nog te vroeg pm Mevr. Fisk te zien, maar ik ging toch naar haar huis om daar op haar .e wach­ten. Alles was in het don­ker. Op de bovenste ver­die­pin­gen zag ik licht; er. was dus iemand in huis. Ik belde. Na lang wach­ten belde ik opnieuw, maar een wei­nig har­der. Na weer wat gewacht ie heb­ben werd de deur geo­pend door een jonge man; hij zag er niet wel gezind uit. Hij was op zijn pan­tof­fels, bloot­shoofd.

Na mijn bood­schap gemeld te heb­ben zegde hl mij dat Mevr. Fisk en de meid uit­wa­ren. Hij verk­laarde mij dat hij niet de verant­woor­de­lij­kheid op zich wilde nemen mij bin­nen te laten.

Zon­der goed te weten wat ik doen moest of waar ik naar toe ging, wan­delde k ver­der en bevond mij in het Madi­son Square Park. Ik koos een bank onder een ver­lichte lan­taarn, zette mij neer en wachtte. Ik was gebro­ken naar ziel en lichaam; ik had sinds den mor­gen niets genut­tigd dan die tas thee en die twee koe­ken. Ik voelde mij zeer zwak. Ik voelde mij half bez­wi­j­men, half in slaap val­len... Wan­neer ik een wei­nig beter werd stond ik op en wan­delde ver­der. Daar zag ik een publieke horlo-gie... het was 1 uur. Het zou zin­ne­loos zijn op die tijd naar Mevr. Fisk te gaan. De meeste men­schen, welke in het park zaten, wan­neer ik er kwam, waren huis­waarts gegaan; de eenige welke er éch­ter ble­ven, waren ellen­dige schep­sels, zooals ik, zon­der mid­de­len van bes­taan. Doch, ik trok de aan­dacht op mij, daar ik goed gek­leed was; ik werd bevreesd voor de blik­ken welke die men­schen nu en dan oo mij wier­pen... Ik was terug­ge­keerd naar de bank waa­rop ik eerst geze­ten had.

Een jonge vrouw, leu­nende op den arm van haar gelei­der, maakte een opmer­king mij betref­fende, het­geen het bloed mij naar het hoofd deed sti­j­gen. Op dit oogen­blik kwam de poli­tieagent op npj af, na mij eerst eenige malen gepas­seerd te heb­ben. Ande­ren, hier en daar geze­ten, richt­ten zich op om te hoo­ren wat hij zeg­gen ging.

« WatH­doet gij hier, jonge vrouw?» vroeg .lij, niet onvrien­de­lijk. < Het is tijd huis­waarts te kee-ren. Dat is hier geen plaats voor een meisje zooals gij. Daar­bij, het is tegen de regle­men­ten. »

« En waa­rom voor mij tegen de regle­men­ten era niet voor die ande­ren? • durfde ik vra­gen.

« Wel, voor deze schep­sels doe ik mijn oogen dicht; zij heb­ben geen woon­plaats. »

« Ik ook niet! » ant­woordde ik met wan­ho­pige vri­j­moe­di­gheid. « Sinds een week ben ik ten ach­ter met mijn hui­shuur en ik dacht dezen avond ergens geld te ont­van­gen. Men zou mij zon­der dat niet meer -bin­nen laten in mijn loge­ment. »

—Een oogen­blik stond de poli­tieagent bes­lui­te­loos. Dan ging zijn hand naar een zij­ner zak­ken, doch ik voork­wam hem.

« Dank u, mijn­heer» zegde ik. « Nu is er op dit uur toch geen eer­bied­waar­dige plaats te vin­den waar ik zou bin­nen kun­nen; zelfs met geld zou ik zoo laat niet naar een hotel dur­ven gaan. Gij weet dat ook wel. Waa­rom kan ik niet hier bli­j­ven!»

« Het is niet vei­lig, en niet eer.... »

« En niet eer­baar » volein­digde ik. « Doch, het zal wel meer eer­baar zijn dan langs de stra­ten te loo­pen, niet waar?... Laat mij hier zit­ten tot de dag in de lucht komt? Dan zal ik het geld neb­ben welke mij toe­komt. Laat mij bli­j­ven, als t u belieft? » smeekte ik.

« Welnu, als het zoo ges­teld is, blijf dan maar » gromde hij ter­wijl hij heen ging.

(Wordt voort­ge­zet.)


HET FES­TI­VAL PARA­MOUNT

Top gele­gen­heid van zljn Fes­ti­val ver­zoekt Para­mount al die­ge­nen, welke tot nu toe In de klnema niet die vol­doe­ning heb­ben gevon­den, welke zij er van ver-waoh­ten, gedu­rende deze zes weken de film­voors­tel­lin­gen te willen bij­wo­nen In de kine­ma’s waar­van zij wel­dra de lijst In de ver­schil­lende groote dag­bla­den zul­len vin­den.

PARA­MOUNT Is ervan over­tuigd dat deze per­so­nen, nadat zij de films PARA­MOUNT heb­ben gezien, tot de gere­gelde bezoe­kers van'de kine­ma’s, waar PARA­MOUNT films wor­den ver­toond, zul­len gaan behoo­ren.

Gedaohtlg aan de bekende woor­den van Cesar, zal PARA­MOUNT kun­nen zeg­gen, spre­kende van deze nieuw­be­keer-den: « Zij zijn geko­men, zij heb­ben gezien en zij zijn over­tuigd. »

DE NIEUWSTE PARA­MOUNT FILMS,

die ge thans kunt zien in de beste kine­ma’s, of die er wel­dra zul­len komen, zijn:

BLOED EN ZAND, MORÄNE DE ZEE­MAN, HET RECHT OP LIEFDE, met de meest beminde artiest RUDOLPH VALEN­TINO, ZATER­DA­GA­VOND.de pracht­film van C. B. de Mille. EEN PARIA, DE GROENE SMA­RAGD, OVER DE GRENS, met de won­der­schoone BETTY COMP-SON. DE LIJ­DENS­WEG VAN Mme BEL-ROY, DE VER­GULDE KOOI, twee mees­ters­tuk­ken van GLO­RIA SWAN­SON. En wel­dra: REGINA, JEUGD, twee bui­ten­ge­wone kunst­films met MARION DAVIES. WERELD­KAM­PIOEN, 100 KM. PER UUR, DE DIC­TA­TOR, met de onver­gee­te­lijke WAL­LACE REID, en een serie vroo­lijke kome­dies met MARY MILES MIN­TER, BEBE DANIELS, WANDA HAW­LEY, enz.

Onze Christy kome­dies zijn eenigül

HET ZIJN

films

Abon­neert u op « Cinema- en Too­neel-wereld ». Fr. 15 per half jaar. Fr. 8 per 3 maan­den.

AAN DE HH. ADVER­TEER­DERS VAN WEEK­BLA­DEN

Wen­scht U een goede publi­ci­teit, plaatst dan uw aan­kon­di­gin­gen in « Cinema- en Too­neei-wereld ».

« Cinema- en Too­neel­we­reld » is het beste en meest gele­zen week­blad van Bel­gië.

< Cinema- en Too­neel­we­reld » is het offi­cieel orgaan van het Natio­nall Ver­bond der Vlaam-sche Too­neel maat­schap pijen, waar­bij bijna al de too­neel­krln­gen van het Vlaamsche land zijn aan­ges­lo­ten. Het Is alleen daar­door reeds het voor­naam­ste fami­lie­week­blad van Bel­gië.

Met een aan­kon­di­ging van slechts enkele lij­nen in « Cinema- en Too­neel­we­reld », bereikt men meer dan met heele pages in andere week­bla­den.

«CINEMA- EN TOO­NEEL­WE­RELD» WORDT DOOR HAAR AANOE­NA­MEN INHOUD, van arti­kels van de beste en meest gekende schri­j­vers en let­ter­kun­di­gen van Bel­gië, OVE­RAL GELE­ZEN.

H ACKIN

Kar­thui­zerss­traat, 9A. — BRUS­SEL

Biedt aan:

& de beste Film­ster­ren als:

Pau­line Fre­de­ric, Conway Tearle Elaine Ham­mer­stein, Mac March H. B War­ner en Bes­sie Bar­ris­cale

Drnkk. « Nep­tune », Steen­hou­wers­vest, 28, Antw.


ROYAL - ZOO­LO­GIE CINEMA I

La Fleur drr­jour

PRO­GRAMME DU 13 AU 17 JAN­VIER

=! 1. Le Para­dis de Maho­met

I (Ouver­ture)

R Plan­quette

Un homme ayant sur­pri’s sa femme entre les bras d’un amant, une lutte s’en­gage entre les deux rivaux, au cours de laquelle le lar­ron d’hon­neur est t,ué par son propre revol­ver. La femme cou­pable désigne la police son mari comme auteur du meurtre!

Crai­gnant de ne pou­voir se jus­ti­fier et démon­trer son inno­cence, le mal­heu­reux s’en­fuit avec sa fille dans une île loin­taine, où le découvre un jour un détec­tive, auquel il n’échappe dél'ini­tive-menl qu’après une lulle sau­vage avec lui, à la suite de laquelle son adver­saire le croit noyé. Alors que sa fille Mar­ga­ret s’éloigne vers dçs cieux nou­veaux avec son bien-aimé ferry en lui mur­mu­rant à l’oreille: «Nous revien­drons le cher­cher, père chéri, quand tout dan­ger pour toi sera conjuré! »

J 2. Une visite aux Usines „Fiat1

3. Swee­theart

(Fox-lrot)

Ger schwin

. Des Menottes qui se placent

comique

= 5. Mis­ter Gal­la­gher

l! and Mis­ter Siiean

E. Gal­la­gher & Shean

Grand drame de D. W. GRIF­FITH inter­prété par R. Bar­thel­mess et Carol Demps­ter.

PRO­GRAMMA van 13 tot 17 JANUARI

De LïeF­de­bloerr)

1. Het Para­dijs van Maho­met

(Ope­ning­stuk)

R. Plan­quette j

Lu bezoek aan de „Fiat’1' fabrie­ken 1 armen1™

Swee­theart

(Fox-trot)

man -— Bevan — betrapt zijn vrouw in dé

van een min­naar; van­daar een hevig ge- 0 V

1 vecht tus­schen bei­den, tij­dens het­welk de eer- V

Ifi roo­ver gedood wordt Hoor zijn eigen revol­ver.

Ger­sch­win ji Wre­kend, klaagt de vrouw haar man aan als moor- V

j|| denaar. Yree­zend zich niet t,e kun­nen verant­woor-

j|| den en zijn onschuld te kun­nen bewi­j­zen, vlucht VÇ

I de onge­luk­kige met zijn doch­ter Mar­ga­ret naar een v

I* ' l n/,iI ver­la­ten eiland, waar zij een nieuw leven willen

Mfoeicn die Zien plUUl­sen ;|j ophou­wen. Maar een speu­rhond heeft hun schuil- V

plaats ont­dekt en Bevan onts­napt slechts na een t?*

Klucht j ver­woe­den strijd, waar­bij de detek­tief zijn slacht- y«

= offer ver­dron­ken waant... Y

5. Mis­ter Gal­la­gher §j Ter­wijl Mar­ga­ret met haar beminde Jerry — die Xgp

and Mis­ter Shean . . E. Gal­la­gher & Shean 1 («wal­lig op het eiland leerde ken­nen - ver-

= trekt naar zon­ni­ger hori­zon­nen, den gelief­den fr

I vader toe­fluis­te­rend in een roe­rend vaar­wel: 0»J» «Wij komen U halen, vader lief, wan­neer elk gevaar voor U gewe­ken is!... »' ,

Il 11',, il,, il ift n lil ntt if |„ || n is

Groot drama door D. W. GRIF­FITH ver­tolkt door R. Bar­thel­mess en Carol Demps­ter.

SKtl AIMÎ l»K OCH aim:

LE FILM SEN­SA­TION­NEL

„TEN­TA­TION”

Grand drame mon­dain inter­prété par

l| Eva Novak et Bryant Wash­burn

Une his­toire d'épouses volages et de maris mécon­tents.

Gran­diose mise en scène.

A IVYIC­TIK IM 2? IVWI­KII

LE GRAND FILM D’ART

„Voile du Bon­heur”

d'après la célèbre pièce de

Georges Cle­men­ceau

GRAND SUC­CÈS

A I* A ItTllt IM 3 PEV­KIBR

PRO­GRAMME EXTRA­OR­DI­NAIRE

Marion Davis

dans

RÉGINA

Superbe comé­die mon­daine Clara Kim­ball Young

dans

MAGDA

Grand drame d’après la célèbre pièce de SUDER­MAN

A PAR­TIR IM 4 0 FEVRIER

SPEC­TACLE D’ART

dans son der­nier film

SALOMÉ

d’après la tra­gé­die de Oscar Wilde

SUPERBE MISE EN SCENE

ADAP­TA­TION M LS1­CA1 E EIK1AIE

Impri­me­rie du Centre 26, Rem­part Kip­dorp, Anvers,


POUR AVOIR UNE BIERE BONNE ET SAINE

Adres­sez-vous à la Bras­se­rie

HOM­BEECK

VAN

BER­CHEM - Tél. 5210

ISIF­KHS en BOU­TEILLES - en FUTS

HABILLEZ

ENFANTS

BRI­TAN­NIA

77, Longue rue d’Ar­gile

Tél. 2921

liénmlP

12, rue Van Ert­born ANVERS

Tél. 2921

Agence pour la Pro­vince d’An­vers du Vrai "FERODO”

Agence pour Anvers des Rou­le­ments à billes S. K. F.

Agence géné­rale pour la Bel­gique du Dia­mond et Noble’s Polish

La seule mai­son de la place four­nis­sant aux garages aux prix de gros

Mai­son BERTH Y

106, rue de l’Eglise, 106

Arran­ge­ments — Répa­ra­tions Conser­va­tion de four­rures

Prix avan­ta­geux

Tra­vail soi­gné

PHO­TO­GRA­VEURS SINA­TEURS

EXE­CU­TION RAPIDE |T SOI­GNÉE

Champ Vle­mi­nekx.. Ö ANVERS KWVK­JUMU TCLÉPM’ 9209

OUVRAGES DE DAMES G ouvrages nrssi.​vus

LAINES, SOIES, COTONS, COUVRE-LITS. NAPPES, STORES, BON­NET­TE­RIE A LA MAIN. DEN­TELLES, JUM­PERS

MAI­SON EMMA

Il WOWEII­KIIV

ül WOL, ZIJDE. KATOEN. BED­SPREIEN', TAFEL-KLEE­DE­REN, STORES, KAN­TEN1, HAND­BREI00ED,

JUM­PERS

Anvers, Rue Von­del­straat, 15, Ant­wer­pen

GAR­NI­TURES

POUR

Fumoirs, Salons, Bou­doirs Chambres à cou­cher Veran­dah Fau­teuils - Club

11, Longue rue du Van­neau

(PRÈS DU PARC)

MjHii­Hiiim­miiim­niiiiiii'..​mMmiiii­miiiim­nim­mi­miiiiiiiyj

MEUBLES I

Les plus grands Maga­sins en Bel­gique |

9 Longue rue des Claires 9

(près Meir)

I Grand choix de ‘gar­ni­tures, 200 salles à man­ger, | I chambres à cou­cher, salons, cui­sines, veran­dah’s, 1 § bureaux, lite­ries, chaises-longues, etc. etc.

'liai­son Amé­ri­caine

Meilleur mar­ché qu'aillems § Ouvert tous les jours jus­qu'à 8 h.;. g I Maga­sin fermé

ifiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiii­Miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii­miiii­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­mni

$ Autos pour Céré­mo­nies. Mariages, Bap­têmes et Fêtes

Garage J & H. DEHU

Télé­phone 3107

Canal des Bras­seurs - ANVERS

VOYAGES A L’ÉTRAN­GER - EXCUR­SIONS PRIX A FOR­FAIT

(A~ VVv­vuoeLdU v*cJL LL —

ooQ&it . ooL&vioeMi

diwËEf­trc STRAAT.Z0

BRO­DE­RIES

DES­SINS MODERNES

PERLA.GÉS, BOU­TONS, POTNTS­CLAIRS. PLIS­SAGE

RYCKAERT

RUE RUBENS, 17, ANVERS

TRA­VAIL SOI­GNÉ ET RAPIDE

.. ENGELSCH HOE­DENMA GA ZIJN..

VON­DEL­STR., 19

CAUS

(nabij A St. Jans­plaatsi

De laatste nieu­wi­ghe­den in Vil­ten Hoe­den

fUine leus s Ziet Eta­lage