CINE­MA­WE­RELD

Uit­gave c Cinema- en Too­neel­we­reld », Korte Gas­thuiss­traat, 16, Ant­wer­pen.

Nr 47

» CINEMA WERELD »

OOOR HEM ZELF

— Ik ben in 1897 te Bur­chard (Nebraska) gebo­ren. Na met mijne ouders geheel Ame­rika door­kruist te heb­ben, ves­tig­den zij zich te San Diego, waar mijn vader een win­keltje opende; ik werd zijn hel­per en was toen tien jaar oud; dit belette mij niet naar school te gaan en ter-zel­ver­tijd deel te maken van een lief­heb-bers­too­neel­ge­zel­schap dat 's avonds ver-too­nin­gen gaf. Dik­wi­jls was ik tege­lij­ker­tijd pro­gram­ma­ver­koo­per, en akteur. Tus­schen de poo­zen ver­kocht ik ook nog bon­bons.

Toen ik 14 jaar was werd er te San Diego een school voor too­neels­pel ges­ticht. Natuur­lijk maakte ik er deel van. Ik had dus vier bezi­ghe­den: het kol­lege, de win­kel mijns vaders, de ver­koop van pro­gram­ma’s en bon­bons en de too­neel-school. Dit alles belette mij niet een sport -veree­ni­ging te stich­ten waar­van ik zelf de lei­der was. Ik had dus werk genoeg.

)) Op het kol­lege was ik een zeer mid­del­ma­tig leer­ling; op de plan­ken was.​ik ech­ter beter thuis. Op 16-jari­gen ouder­dom ver­tolkte ik rol­len van gri­j­zaards van 75 jaar.

» Toen kwam de Edi­son Moving Pic­tures Com­pany in ons stadje. Ik werd er regel­ma­tig akteur aan 35'dol­lar per week. Dik­wi­jls ver­tolkte ik vijf ver­schil­lende rol­len op een en dezelfde dag: poli­cie-man, ban­diet, dag­blad­schri­j­ver, de oude gene­raal. Indiaan, çow-boy, de ver­ra­der of het kind. Toen de «Edi­son» zich een wei­nig later te Los Angeles ging ves­ti­gen, zegde ik alles: kol­lege, vaders win­kel, de too­neel­school, de too­neel- en sport­ve­ree­ni­ging vaar­wel.

Na in één jaar meer dan 500 ro'len voor de «Edi­son» gedraaid te heb­ben, ging ik onder de vlag eener andere Com­pany, die pas kwam ges­ticht te wor­den: de «Keys­tone».

» Bij de Keys­tone, waar­van de bes­tuur­der Mack Sen­nett was, maakte ik ken­nis met een jong­mensch. Hal Roach. Zeke­ren dag dat hij ziek was, mocht ik

hem ver­van­gen. Wij wer­den een paar onaf­scheid­bare vrien­den. Roach wilde film­re­gis­seur wor­den. Door het over­li­j­den van zijn oom, kwam hij in het bezit eener kleine erfe­nis. Hij ver­liet de Keys­tone en stichtte zijn eigen maat­schap­pij. Hij nam mij mede en in 1916 ver­diende ik 50 dol­lar per week. Ik moest enkel kluch­trol­len ver­vul­len, maar voor een hoo­ger sala­ris had ik gaarne de rol van... nijl­paard, of wat ge ook wilt, ver­tolkt.

» Maar in 1916 bes­tond er voor het publiek slechts één per­soon, de komiek Char­lie Cha­plin. En omdat Cha­plin een kne­veltje en een veel te wijd pak droeg, ( dacht het publiek dat al de andere komie­ken zooah hij zijn moei­ten: Ik wilde hem niet naäpen. Noch­tans wilde ik met de gees­tes­ges­teld­heid van het publiek reke­ning hou­den, en... Char­lie een te wijd pak dra­gende, koos ik mij er een, veel te smal en te kort, en een kne­veltje dat ook van het zijne ver­schilde. Ik werd dus «Lone­some Luke», en onder dit uiter­lijk draaide ik een 150 klucht­fil­men. Ik maakte een film op twee à drie dagen, en die voort­breng­sels, alhoe­wel slecht, bezorg­den mij een zekere popu­la­ri­teit. Nooit ech­ter gaven zij mij een per­soon­lijke vol­doe­ning. Ik voelde wel dat dit genre mij niet ver kon lei­den, en ik dacht er erns­tig aan een andere «type» te schep­pen. Ik had eens op ’t too­neel een komiek gezien die een groote bril in hoorn droeg en ik bes­loot dit «genre» op het, doek te lan­cee­ren.

» Sind­sdien begon ik de toes­tan­den erns­tig in te stu­dee­ren.

» Neem als voor­beeld mijn n’euw genre, met hoor­nen bril. Ge kunt in de straat geen hon­derd stap­pen doen, zon­der een man te ont­moe­ten die een der-gelijke bril draagt; zelfs gij draagt er zóo een. Dit is dus nor­maal. Ik bes­loot dan ook mij cor­rekt te klee­den, en vari dan af, leken mijne avon­tu­ren natuur­lijk.

» Maar nu kwam het moei­lijke van mijn werk.

» Het huis Pathé, in Ame­rika, gaf mijne fil­men uit en wan­neer mijn vriend Roach aan de bes­tuur­der mede­deelde dat ik zin­nens was mijn genre te veran­de­ren, dan was het een vree­se­lijk kabaal.

» Na veel gedon­der, geblik­sem, ge-dreig en... diplo­ma­tie, geraak­ten we toch

« CINE­MA­WE­RELD »

t’ak­koord en men bes­loot mij te lan­cee­ren: « Harold Lloyd, de man met den hoor­nen bril »,

» Voor wat de bril betreft, moet ik u zeg­gen, dat hij mij veel last veroor­zaakte. Hij werd aan een spe­ciale stu­die onder­wor­pen. Die bril is natuur­lijk niet van gla­zen voor­zien en bes­taat uit een een­vou­dig hoor­nen geraamte. Maar dit mon­tuur is met zorg getee­kend. Indien b.v., de cir­kels van den bril te groot waren geweest, had­den zij mijne wenk­brau­het pen­sion ont­moe­ten. Ik werd door hare gra­tie en bekoor­lij­kheid ver­leid en, alvo­rens terug naar New-York te ver­trek­ken, had ik reeds met haar een ver­bin­te­nis afges­lo­ten.

» Kort daa­rop (23 Februari 1923) zou zij nog nader aan mij ver­bon­den wor­den, maar dit­maal door de zor­gen van een... domi­nee. »

Alvo­rens dit artie­kel af te slui­ten, hou­den wij er nog aan te zeg­gen dat Harold

wen ver­bor­gen en had ik door dit feit, een uit­druk­king­smid­del ver­lo­ren.

» Ik koos mijne met­ge­zel­len vol­gens him schoon­heid en hun onder­vin­ding: maar de eerste voor­waarde is: schoon­heid. Bebe Daniels was nog niet veel bekend toen ik ze vroeg mijne par­te­naire te wor­den.

» Het­zelfde gebeurde zoo onge­veer met Mil­dred Davies. Het toe­val van een ver­lof op een bui­ten­plaatsje deed ons in

Lloyd nu in de Veree­nigde Sta­ten en in Enge­land de bij­naam van ((Winkle» heeft beko­men. De naam van «Lui» werd hem uit lou­ter fan­ta­zij door een Pari­jsch kon-fra­ter toe­ge­dacht, en sind­sdien is hij nog immer « Lui ».

Ech­ter zijn reeds tee­ke­nen aan den gezich­tein­der dat deze naam bin­nen zeer afzien­ba­ren tijd weer eens zal veran­derd wor­den.

NEMO.

« CINEMA WERE LD »

De lij­dens­weg eener moe­der

(Le Cal­vaire de Mme Bel­le­roy) .... (The Impos­sible Mrs Bel­le­roy)

Novelle van .... David Lisle

Sce­na­rio van .... Percy Heath

en Monte M. Kat­ter­john Fil­ra­re­gie van .... Sam Wood

ROL­VER­DEE­LING

Ida Bel­le­roy .... Glo­ria Swan­son

Jerome Woo­droff ... Richard Wayne

Groo­ther­tog Ros­toy de Varna

Frank Eliot

Stan­ley Hobart .... Conrad Nagel

Ida Bel­le­roy, jonge Ame­ri­kaansche, onder­wor­pen maar immer treu­rig, is gehuwd aan een onwaa­rig echt­ge­noot die met een zekere Mme Alice Tem­ple­ton leeft, indring­ster die ver­langt zich te doen

komt spe­len. Bel­le­roy bes­chul­digt val-sche­lijk Woo­droff; de woor­den­wis­se­ling wordt hevig, zij wor­den hand­ge­meen en Bel­le­roy ein­digt met op zijn vriend te schie­ten, wat den dood ten­ge­volge heeft.

Een advo­kaat zon­der eer, geheel onder den inv­loed van Mme Tem­ple­ton neemt de zaak in han­den en regelt alle zóo, dat hij Ida Bel­le­roy over­tuigt dat zij wer­ke­lijk de min­nares van Woo­droff was... zon­der dit zal Bel­le­roy voor den moor­de­naar door­gaan. Madame Bel­le­roy stemt in die held­haf­tige opof­fe­ring toe, enkel voor haar zoon, de kleine Ludo­vic, om hem een onteerde naam te spa­ren.

Paul Bel­le­roy is vrij. De schei­ding is uit­ges­pro­ken ten nadeele van Mad. Bel­hu­wen om tot de hoo­gere maat­schap­pij door te drin­gen.

Deze laatste houdt niet op Paul Bel­le­roy aan te zet­ten opdat deze er zou toe bes­lui­ten van zijn vrouw te schei­den. Daar­voor over­tuigt zij hem dat zijn vrouw flirt met Jerome Woo­droff, een intiem vriend en een zeer eer­lijk en open­har­tig jong­meiisch. Zekere dag door den drank Bed­welmd en op het onver­wachts thuis komende, vindt Paul Bel­le­roy juist Woo­droff thuis, die een par­tij domino

leroy en het kind wordt aan den vader toe­ver­trouwd.

Uit­zin­nig door de gerech­te­lijke gevol­gen van haar opof­fe­ring, vlucht Mad. Bd’eroy met haar zoon op een schip, ter bes­tem­ming voor Fran­krijk.Maar nau­we­lijks heeft dit schip de haven ver­la­ten of er wordt door de T. S. F. order gege­ven te stop­pen; de poli­cie komt en ont­neemt het kind aan zijn moe­der.

Mad. Bel­le­roy, ten einde zich te vers­trooien, ver­trekt naar Deau­ville, waar

« CINE­MA­WE­RELD » 5

zich op dit oogen­blik vele Ame­ri­ka­nen bevin­den, die, op de hoogte gebracht van haar toes­tand, zich spoe­dig gelas­ten haar uit hun mid­den te hou­den.

En aldus ziet zij zich vers­too­ten uit haar maat­schap­pe­lij­ken stand.

Kort daa­rop maakt de her­tog Ros­toy de Varna haar het hof. Deze was een los­ban­dige kerel. Noch­tans, een jong Ame­ri­kaansch joer­na­list, Stan­ley Hobart, heeft eve­neens liefde voor haar opge­vat daar hij raadde dat dit hart in gevaar was en hulp noo­dig had. Maar Ida, begri­j­pende dat zij haar hart niet aan >dien bra­ven jon­gen schen­ken kan, om-V .jat haar goede faam aan­ge­tast is, doet al het moge­lijke om hem van haar af te wen­den. Tij­dens een schit­te­rend feest bij den her­tog Ros­toy de Varna deed zij den beker nog meer over­loo­pen. Stan­ley beminde haar meer dan ooit. En dien avond, te huis komende, wachtte haar een aan­ge­name ver­ras­sing door haar kind te hui3 te vin­den dat hare moe­der me~gebracht had.

Wel­haast kwam de waa­rheid aan het licht, dank zij de moe­der van Madame

Bel­le­roy en nu kon deze het leven met een groo­ten spran­kel hoop ver­der inzien en niets kon haar nog belet­ten eve­neens liefde te schen­ken aan Stan­ley.

PARA­MOUNT - NIEUWS­TRAAT 48 - BRUS­SEL

KINE­MA­BRIE­VEN­BUS

( Cau­wen­berg G. — De vader­rol, Madi­son, in . Flirt » werd ver­tolkt door: Georges Nichols.

Eddy Betsy. — 1°) Een Bel­gische film­maat­schap pij is de Belga Film, 34, Bar­the­lemv­laan, Brus­sel.

2°) Tot hier­toe nog niet.

3°) Do par­te­naire van Dou­glas Fair­banks in die film was Mar­gue­rite de la Motte, adres: 1918. Pine­hurst Road, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

Mar­got. — 1°) Harold Lloyd, adres: 369, South Hoo­ver Street, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

2°) Rudolf Valen­tino, adres: 50 W. 67th Street, New-York City (U.S.A.)

3°) Wal­lace Reid was gehuwd met de vroe­gere fimar­tiste Doro­thy Davon­port,

Kno­cken­bout. — U kunt hem die photo zelf vra­gen en hij zal ze U vol­gaarne gra­tis zen­den; adres: Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

Ver­geet mij niet. — Namen ken­nis van uw droef­gees­tig schri­j­ven en hopen dat u op uw voor­ne­men zuP terug­ko­men; tot bin­nen kort?

Wally. — Dan heb­ben we bei­den aan dezelfde bron geput, m’n waarde!

Moderne. — 1° )Den­ke­lijk de Soleil Levant Film. 11. Zere­zos­traät, Brus­sel.

2°) Is ons niet bekend.

Eddie Polo. — De rol­ver­dee­ling van die film is niet gege­ven gewor­den.

Georges Lar­kin. — De ware naam van Rio Jim is William S. Hart: do naam van dien ver­tol­ker is

niet gege­ven gewor­den.

Gedul­dig. — Zul­len zien wat we voor u kun­nen doen en bewa­ren zorg­vul­dig de inge­zon­den photo.

Muriel. —- De rol van rid­der de Vau­drey in « De Wee­zen in den Storm » werd ver­tolkt door Joseph Schild­kraut.

1'ur­mac. — 1°) Lucienne Legrand, adres: 3, tue do Rocroy, Paris.

2°) Mil­dred Davies, 369, South Hoo­ver Street. Lo.-i Angeles (Cal.) U.S.A.

3°) Maria Jaco­bini, adres: Itala Film, Ponte Trom­betta, Turijn (Ita­lië).

N.-B. Zen­den alle drie gra­tis de hun gevraagde photo.

O Ega. — 1°) U kunt het er gerust op wägen Mary Pick­ford en Her­bert Raw­lin­son in de Vlaam-sche taal te schri­j­ven.

2“) Georges Car­pen­tier heeft eel­tige fil­men gedraaid: o.a. «De Won­der­man», «De Gent­le­men-Va-gebond ». Nu houdt hij zich onle­dig met zijn boks­sport en het bes­tuur zij­ner alu­mi­nium­fa­briek.

2°) De rol van Pop­pea in « Nero » werd ver­tolkt door: Pau­lette Duval.

G. Elzen­doarn. — Door­gaans komen de cinema bes­tuur­ders hier tege­nop; maar we zul­len ons best doen om u vol­doe­ning te geven.

Harry Sin­gle­ton. — 1°) Conrad Nagel, adres: 1846, Che­rokç Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

2°) .Mar­gue­rite Clark, adres: First Natio­nal,; 6, West, 48th. Street, New-York (U.S.A.)

3°) « Mans­laugh­ter » is hier onder den naam van

CINEMA WERELD »

« Het Rek­wi­si­torïum » over een paar weken in Aivers-Palace ver­toond; « The Bache­lor Daddy » kunt op ’t doek onder den naain van «Vader»; di vol­gende ban­den zijn den­ke­lijk voor ’t vol­gend -sei­zoen.

Mis­tin­guette. — 1») Betty Oomp­son, adres: c/o. 6016, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal. ) U.S.A.

2°) William Far­jium, adres: c/o. Fox Stu­dios. 1401, Wes­tern Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

3°) Bes­sie Love, adres: c/o. Willis and Inglis. Wright & Cal­len­der Buil­ding. Los Angeles (Cal.) li.S.A.

N.-B.— Zen­den allen gra­tis hunne photo, behalve Betty Oomp­son, die 25 Ame­ri­kasn­schc cen­ten eischt..

Chan­don. — Dit was onder vorig bes­tuur.

Club Her­cu­lus. — Die artist is Frank She­ri­dan, rond de 35 jaar oud, zendt zijne photo; adres: 1531. Broad­way, New-York City (U.S.A.)

Pedro Gla­dio. — 1°) Alice Brady, adres: c/o. Kea­lart Pic­tures, 469. Fifth Ave­nue. New-York (U.S.A.)

2>') Alice Terry, adres: Metro Stu­dios, 1025. Li ban Way, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

3») Naam niet gege­ven.

Gérard R, Thor. Brief ont­van­gen en nuta van geno­men.

t°) Emmy Lynn, adres: 53, rue Car­di­net, Paris °2) Edith Johanne, adres: clo. rue Rocroy, 3, Paris.

3") Syl­via Grey, 11, rue Labo. Paris.

Rudi. — 1°) De rol van den prins in liet « ln dische Graf» werd ver­tolkt door Conrad Veidl;ge beren op 22 Janua­rie 1893, gehuwd met de too­neel 'ipeol­stcr Gussy Holl; adres: 21. Luthers­trasse. Ber­lin W. 62.

2°) De bouw­kun­dige in dien zelf­den film was Olaff Fönss; gehuwd; rond de 50 jaar oud; adres: Sch. Huns­drei. 26, Kopen­ha­gen.

3°) James Kirk­wood is in 1883 gebo­ren; over eonige weken gehuwd met Lila Lee; te Hol­ly­wood: adres: c/o. 6015 Hol­ly­wood Boul­vard. Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

Mario Anso­nia. — 1°) William Far­num is te Bos­ton gebo­ren; heeft blauwe oogen en bruin haar; zendt zijne photo gra­tis: zie adres ant­woord 2 aan Mis­tin­guette.

2°) Dou­glas Fair­banks is te Den­ver (Colo­rado) gebo­ren; heeft, bruine oogen; zwart haar: zend! -/Ijno photó gra­tis; adres: Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

3°) U vraagt hier inlich­tin­gen maar voegt er niet bij over wie.

Hay­dée. — 1°) Zie ant­woord n° 2 aan Cullen rny Favo­rite.

2°) Rod la Roque is gehuwd; meet lm.80: beeft cmge­veer een 30-tal fil­men gedraaid, adres: c/o. 0015,Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A 3°) Lon, Cha­neg zendt zijne photo gra­tis; 1575. Edge­mont at Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A..

Krolke. — 1°) Gene­viève Félix poseert voor Fransche post­kaar­ten.

2“) Rudolph Valen­tino is gebo­ren te Cas­tel­la­nea (Ita­lië) op 8 Mei 1895; zijn ware naam is Rudolph Oui­glielmi; zijn vader was offi­cier; Rudi was vroe­ger dan­ser in caba­rets te New-York; ge schei­den van Jane Acker en gehuwd met Nas­ta­cha Itaic­bova, wiens ware naam Win­fred Hud­nut is; /ij is 26 jaar oud.

3°) Deze week kri­jgt u Doro­thy Phi­lips in de Odeon Cinema te Ant­wer­pen te zien in haar mees ter­film « Zij die ver­gif­fe­nis schen­ken », waar­van het sce­na­rio in dit num­mer staat.

Cullen my Favo­rite. — 1°) Rus­sel Simp­son zendt de hem gevraagde photo; adres: 5158, Hol­ly­wood Boul­vard, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

2“) Buck Jones is gehuwd; heeft bruin haar; gri­jze oogen; neen zóo oud en vers­le­ten is hij nog niet.

3U) Grace Dar­mond is een meisje; wal een onbe, schei­den vraag! (

N.-B. — I thank you very sin­ce­rely.

John Eddy Polo. — 1«) Eddy Polo’s laatste film is- « The man of the Call ».

2°) Georges Walsh laatste film is: « The Trail of in. return ».

3°) Beide adres­sen zijn goed.

Hugeutte. — 1°) Maë Mur­ray, kan in de Fran sehe en Engel­sehe taal ges­chre­ven wor­den.

2°) Rod la Roqua id.

3°) Frans­zen, alleen in de Engelsche taal.

Borna. — 1°) Hany Hon­dini, adres: c/o. 6015. ilrllv­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2°) Ben Tur­pin, adres: 5560, Santa Monica Boni vard. Los Angeles (Cal.) U.S.A.

3°) Harry Sweet, adres: Christy Come­dies, 6061, Sun­set Boul­vard, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

A. B. C. — 1°) Mil­dred Har­ris, adres: First No tio­nal, 6 West, 48th. Street, New-York (U.S.A.)

2°) James Kirk­wood, adres: c/o.6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

3°) Cas­son Fer­gu­son, adres: c/o. Odin Street.? folly wood (Cal.) U.S.A.

Kort­weg. — 1°) De rol van Cora’s zus­ter/ Laura, in «Flirt», werd ver­tolkt door Helen Je rome Eddy.

2°) Pau­lete Ray, adres: 142, Bou­le­vard Bineati Neuilly (France).

3°) Is dit de juiste naam; in wel­ken film kwaiv hij voor. '

Mine Pop­pele. — Op ons kan­toor zijn geen pho to’s van fil­mar­tis­ten meer ver­kri­jg­baar; wat A. P. ons inzond is een photo door haar zelf uit­ge­tee kend; ons blad is in Neder­land zeer vers­preid en iu de meeste kios­ken en boe­khan­dels aldaar ver kri­jg­baar.

Érancy, Gedul­dig, Mitje, Jop­pic. — Bij­dra­gen voor Vrije Tri­buun niet opge­no­men, daar zij van alge­meen belang ont­bloot zijn. Nemo.

N.-B. — Vra­gen ons na Zon­dag toe­ge­ko­nien wor den in het vol­gend num­mer beant­woord.

Wilt gij het por­tret UWER GELIEFDE FILM­STER­REN bezit­ten?

DE BESTE DER EGYP­TISCHE SIGA­RET­TEN

.. CINEMA WERELD

VRIJE TRI­BUUN

\an Luciano

Luciano vraagt mijn mee­ning over het feit dat « Cinema- en Too­neel­we­reld » sinds ’n paar maan den een nogal uit­ge­breide Maat­schap­pi­jen-rubriek onde­rhoudt. Voor­noemd lezer vindt dat er meer Cinema.-nieuwsjes en teks­ten moe­ten gege­ven women.

Mag ik u, zeer vrien­de­lijke heer, doen opmer­ken dat « Kinema- en Too­neel­we­reld », niet alleen een kinema-, doch ook een too­neel­blad is, en dat de redac­tie dus het recht heeft alle berich­ten dien aan­gaande te plaat­sen, zooals zij het goed vindt.

Ove­ri­gens heb­ben wij, lezers, niets ver­lo­ren mei het inrich­ten van de maat­schap­pi­jen-rubriek, daal het blad van af dien datum van 28 op 32 blad­zi­j­den werd ver­groot.

Ik vind « Kinema- en Too­neel­we­reld » inte­gen deel een flink orgaan; mis­schien wel het grootst« en meest uit­ge­breide Vlaamsche Kinema- en Too neel­blad van geheel Bel­gië.

Voor­ze­ker kan « Too­neel­we­reld » nog ver­be­terd wor­den, maar wie weet welke ver­ras­sin­gen d» wak­kere bes­tuur­der van dit blad ons nog voor behoudt I?! I.​eonore.

Een dag­boe­kau­teur!

Alhoe­wel onders­taand « verd­waald blaadje uit een dag­boek » lou­ter fic­tie is, kan het toch als ant woord dienen op de ont­boe­ze­min­gen aan Norma Tal­madge en ande­ren, door « Cecile » en o, jam mer, zoo­veel ande­ren.

« ...​Ik (den dag­boe­kau­teur) vond mijn ideaal weer, schit­te­ren­der en onge­naak­baar­der dan ooit. op het witte doek. Een lieve, blonde film­star ver hief ik tot mijn star. Getrouw bracht ik haar mijn stilz­wi­j­gende hulde en ging mij steeds meer verhe­ven in haar gra­cieuze manie­ren, haar schalks en levens­lus­tig karak­ter (in het sce­na­rio) en op haat mooi enge­len­kopje. '

Mijn weel­de­rige ver­beel­ding­skracht zorgde voor

» De film­ma­nie begon wor­tels te schie­ten in mijn geest. Ik vers­lond dozi­j­nen flim­bla­den per maand, kende de nie­tig­ste bij­zon­de­rheid u t het leven van mijn lie­ve­ling­svrouw. Ik aapte haar na in haat gelief­koosde bezi­ghe­den en ver­ma­ken. Ten slotte ging ik haar mijn liefde en bewon­de­ring uit­druk­ken in een zorg­vul­dig, samen­ge­flans­ten brief, waa­rin ik haar toch maar om een klein ant­woordje be «lelde.

» Na maan­den lang onge­dul­dig wach­ten, waa­rin mijn idea­lisme door den tand des tijds onmee­doo gend werd stuk­gek­naagd, ont­ving ik enkel een., foto, met haar hand­tee­ke­ning. Ik was om gek te wor­den van glo­rie. Als een kost­bare relik­wie werd het por­tret in een mooi lijstje gezet en in mijn kamer opge­han­gen... »

Nu wil ik wel verk­lap­pen dat den dwe­pen­den dag­boe­kau­teur van zijn sta­ri­dea­lisme genas!... Zijn zwaar beproefd zieltje groeide op als een frische plant! D t is geen afges­cheepte-min­naars klacht!... Neen enkel een bede van een film maniak aan de pla­ton:sche star­be­won­de­raars, dt stille kunst toch niet te bes­chou­wen als een revue van schoon­he­den of als een... kunstje!

Have­laar.

Een.​verzoek

Om niet steeds over de lie­ve­ling­sar­tis­ten te moe­ten schri­j­ven, durf ik dit­maal eenige endet’« onder­wer­pen aan­vat­ten welke vol­gens mij ook niet van belang ont­bloot zijn. Het is mij reeds meer malen voor­ge­val­len dat ik Ame­ri­ka­nische stel ren om hun photo ver­zocht. De eenige rith­ting welkt men zijn brief kan geven is de bewon­de­ring uit te druk­ken welke de artiste, wiens photo men ver zoekt, u inboe­zemt. Iets alle­daags. Ik veron­ders­tel dat wan­neer de artiste of deze» secre­ta­resse dage

lijks hon­der­den zul­ker brie­ven ont­van­gen, dit iets ver­ve­lend moet zijn steeds dezelfde gege­vens weer te vin­den. Welk een gul­ler onthaal zou een schrij ven niet ont­van­gen indien de fil­men opge­noemd wer­den in dewelke men de ster had kun­nen bc won­de­ren. Dit is ons onge­luk­ki­glijk onmo­ge­lijk om «lt> vol­gende reden:

De teks­ten der ver­toonde fil­men zijn mees­ten deels in het Fransch en soms ook in het Neder landsch opge­ge­ven; doch zij zijn op de meest bar baarsche wijze ver­taald: Wan­neer men aan de ster «leze Fransche teks­ten moest opge­ven dan wist ze even­min als wij welke harer fil­men men bedoelde. Hoe zou men aan zul­ken toes­tand veran­de­ring kun­nen bren­gen?Ik heb slechts een oplos­sing n.m.: De bes­tuur­ders der kine­ma­za­len kon­den op hunne pro­gram­mas nevens de Fransche en Vlaamsche ook den Engel­schen naam der fil­men opge­ven. Vele kine­maaan­han­gers zou­den hun er zeer dank­baar voor zijn. Ik ben even­wel benieuwt eenige andere oplos­sin­gen te zien, aan­ge­ge­ven door de andero in zen­ders der V. T. Cbon Laney.

Vlaamsche teks­ten

Voor ’n paar weken las ik in de Kinema-pro gram­mas van « Too­neel­we­reld » dat ’n zekere be stuur­der van ’n Kinema alhier ’n zekere film had gewei­gerd omdat de teks­ten alléén in het Fran­set« waren ges­teld.

Flink zoo, heer bes­tuur­der; dit noem ik een kra uige daad en hoop dat som­mige hee­ren kinema uit­ba­ters uit het cen­trum der stad uw voor­beeld /uilen vol­gen.

Het is de eenige manier om som­mige lie­cren film­ve­rhuur­ders te Brus­sel er aan te herin­ne­ren dat er te Ant­wer­pen Vlaamsche men­schen wonen die eischen dat hun moe­der­taal geres­pec­teerd worde.

Leo Cavallo.

Op Hoop van Zegen

Ik heb een arti­kel gele­zen van Snobske die « Op Hoop van Zegen » heeft gaan bewon­de­ren. Wat de film betreft: het is een too­neel van hooge rea­lis tische waarde, maar wat ver­tol­king betreft ben ik er niet mede akkoord.Voor mijn deel wordt het niet goed ges­peeld. Ik denk, of lie­ver, ben er zeker van. dat het een wei­nig te zenu­wach­tig wordt ge speeld, bij­zon­der door de hoofd­ver­tolks­ter. En zie eens goed naar het laatste deel van den firn, hoe bela­che­lijk het is, als ik het zoo mag u't­druk­ken wan­neer dit oud moe­dertje met haar potje er van door gaat. Dit had­den zij wel beter kun­nen inzien Wat de muziek betreft daar kan ik niet over oor­dee­len daar ik niet weet, in welke cinema Snobske de band heeft zien afdraaien. Op Hoop van Zegen op too­neel is zeer schoon, maar op liet doek hen ik er wei­nig sym­pa­thiek voor. Tobby.

Ver­val­len groo­the­den Veroor­loof mij u to vra­gen over een plaatsje te mogen bes­chik­ken in de « Vrije Tri­buun ». Norma, Rudol­phi, Pick­ford, Pris­cilla, enz, enz. staan aan Je orde van den dag.

Ik bet­wist het spel en de kunst dezer star­ren niet, maar vele mij­ner mede­le­zers en leze­res­sen zijn wel­licht de star­ren van het ver­le­den ver­ge­ten.

Zooals de onver­ge­te­lijke Asta Niel­sen, Olaf Fons, Mia May, Hella Moja. Ellen Rich­ter, Erna Morena, enz. alsook de ver­maarde Pathé-artis­ten zooals Robinne, Signo­ret, Alexandre, Capel­lani en Jean Dax eve­nals de beroemde Henny Por­ten. Maar het is waar som­mige behoo­ren reeds tot het ver­le­den, daar zij plaats moes­ten maken om nieuwe stars op het voor­plan te bren­gen. Zoo ook zal bin rien een paar jaar de nu hoog­be­roemde Norma, Rudol­phi, enz. plaats moe­ten maken voor de nu nog onbe­kende en toe­ko­mende stars.

Eens te meer wordt het spreek­woord bewaa­rheid « Ieder zijne beurt », zoo is de gang van de wereld, en zoo wilt het- XXIIIe eeuwsche volk liet.

Kis­met.

GRjOSLY-FILM

BRUXC LLES

DOK­TER JACK

met Harold Lloyd (Lui) en zijne echt­ge­noote Mil­dred

uROSLY-FILM

BRUXELLES

Davis

Dok­ter Lud­wig von Saul­bourg bes­teed zijn tijd en zijne phar­ma­ceu­tische weten­schap aan óe ver­ple­ging van een jong meisje — het­welke hij erns­tig ziek verk­laard — en ieder jaar beloopt zijn hono­ra­rium dui­zen­den dol­lars.

De nota­ris —een oude vriend der fami­lie — raad den vader aan een ander dok­ter bij te halen, maar Dr. von Saul­bourg bes­luit de zieke naar zijn gezond-heid­shuis te laten bren­gen. Het zoo­ge­zegde zieke meisje werd haar nieu­wen lee­fre­gel al gauw moede, en wan­neer men haar naar huis voerde, stap­ten zij even af in het dorp van Magno­lie Mea­dows.

In dit dorpje woont Dr Jack­son — door ieder «Dr. Jack» genoemd. De jonge dok­ter ver­pleegt zijne zie­ken op natuur­lijke wijze en zijne min­zaam­heid was in de gansche streek bekend.

Allen willen door Dr. Jack ver­pleegd wor­den. Hij alleen is reeds een onver­ge­lij­ke­lijk genees­mid­del.

Dr. Jack werkt alle dagen 24 uur en om geen tijd te ver­lie­zen neemt hij zijn mor­gen­maal in een her­berg op ’t dorp. Daar was het, dat hij het zieke meisje in gezel­schap van haar vader en Dr. von Saul­bourg ont­moette.

Wan­neer de nota­ris — door de kracht­da­di­gheid der methode Jack ove­rhaalt — hem aan zijn doch­ter voors­telde, was Dr von Saul­bourg geër­gerd.

Dr. Jack onder­zocht de oogen der zieke — hoe zou het jonge meisje door zulk een blik niet ontroerd wor­den?

Hij, wier tegen­woor­di­gheid alleen noo­dig was om andere zie­ken te gene­zen, was... op zijne beurt aan­ge­tast! En hij werd door­ge­zon­den.

Doch. Dr. Jack was geko­men om het meisje te ver­ple­gen en ondanks alles, zou hij het toch doen.

Den­gène die zich niet gaarne ziet verou­de­ren — die zich zou willen ver­vroo-lij­ken — of die zich zou willen... een bult lachen — moet maar een consul­ta­tie aan Dr Jack vra­gen!

De geheele bui­ten­landsche pers is het eens om deze film te bes­chou­wen als de beste die Harold Lloyd tot nu toe voort­bracht. De komische toes­tan­den wis­se­len elkaar zon­der ophou­den aj en het publiek houdt niet op met scha­ter­la­chen.

« Dr Jack » is een fdm die in de kas der inema-uiïf­ca­fers won­de­ren zal Ver­rich­ten en Waar­van de cine­ma­be­zoek ers nog lang zul­len spre­ken.

« CINE­MA­WE­RELD

PAS­SION AT A

(UWE LIEFDE OF DE DOOD!)

§3 GROOTSCH TREURS­PEL IN 6 DEE­LEN

Lola Gra­cia LILY DAGO­VEKT

De dan­seres Lola Gra­cia heeft zich na' hare ver loving met mar­kies de Crespa van het too­neei terug­ge­trok­ken... In bij­zijn van haar ver­loofde be zoekt zij zeke­ren dag eene speel­zaal en ont­moet er Mar­cel Grand­court, een man die haar vroe­ger het hof gemaakt had... Op het oogen­blik heeft hij een onge­loo­flijk geluk en heeft op kor­ten tijd een for­tuin ver­dient. Zon­der naden­ken neemt Lola het tegen den geluk­ki­gen win­ner op en speelt in één maal voor de gansche som die vóór hem ligt. Zij wint..,

De vers­la­gen­heid van den ver­lie­zer opmer­kende, wilt zij hem het geld terug­schen­ken. Grand­court wei­gert. Lola geeft hem haar adres op waar hij steeds de som, mag komen terug­vra­gen.

Wan­neer Lola tegen mid­der­nacht in hare kamer is weer­ge­keerd, komt Grand­court bin­nen, haar met oen revol­ver bedrei­gende. Hij werpt het geld,

dat zij hem spon­taan wilde geven, in het vuur, en zegt haar zacht:

Ver­schrikt ver­neemt de dan­seres dat die man zijn gansche for­tuin ver­lo­ren heeft, en dat een enkele wensch hem nog tegen zelf­moord vrij waarde: Lola weer te ont­moe­ten en hare liefdé te win­nen... Hij ver­telt haar dit alles met doffe stem, en wan­neer zij ervan over­tuigd is dat hij hes­lo­ten is zijne bedrei­gin­gen ton uit­voer te bren gen, gebruikt zij een list om hem te bedrie­gen.

Doende alsof zij zich aan zijn wensch over­geeft, laat zij hem zwe­ren eeu­wig het stilz­wi­j­gen te be waren aan­gaande de voor­val­len van dien avond, en ver­zoekt hem hare kost­bare jnwee­len in de brand kast te slui­ten...

G'ebruik makende van het oogen­blik dat Grand court zich in de toi­let­ka­mer bevindt, roept Lola Gar­cia het per­so­neel van het hotel ter hulp. Men maakt zich van Grand­court mees­ter juist op bet

« CINE­MA­WE­RELD »

oogen­blik dat hij de juwee­len in de brand­kast leg­gen wilt. De poli­tie heeft hem op hee­ter­daad betrapt en neemt den zoo­ge­zeg­den dief met zich mede.

Zoo­dra Lola zich van de wer­ke­lijke toe­dracht harer valsche aank­lacht bewust is, wil zij de eer van Gran­doourt hers­tel­len, maar wan­neer ’s ander­daags de poli­tie-kom­mis­sa­ris haar verk­laart dat Grand­court vol­le­dige beken­te­nis­sen heeft afge­legd, durft zij de waa­rheid niet zeg­gen.

Over de karak­ter­vas­theid van Qrand­court ontroerd, die bes­lo­ten schi­jnt den afge­leg­den eed te hou­den, zelfs in deze omstan­di­ghe­den, gaat zij hem in het gevang opzoe­ken en ontheft hem van het gege­ven eere­woord. Maar Grand­court wei­gert en ver­wi­j­dert zich van haar met verach­ting.

Kort daa­rop komt het proces Grand­court voor. Vlies pleit tegen den bes­chul­digde, en zelfs wan­neer Lola haar eigen schuld bekent mid­den in het plei­dooi van den advo­kaat-gene­raal, denkt het gerecht, dat zij mede­li­j­den heeft met Grand­court, en geeft er des te min­der acht op, daar hij bekent, Grand-conrt wordt veroor­deeld...

Daar zij zich ten voéle bewust is vau de uit­ges­trek­theid harer schuld, doet de dan­seres al wrat in hare macht is om het proces te doen her­zien. Na véle vruch­te­looze stap­pen gelukt zij er ein­de­lijk in en Grand­court bekomt genade. Zij wacht hem af aan het gevang, bekent hem dat zij geleerd heeft hem lief te heb­ben en smeekt hem om ver­gif­fe­nis. Maar Mar­cel vers­toot met minach­ting de berouw­volle vrouw.

Benige maan­den na de gebeur­te­nis­sen, komt Grarwl­conrt weer in het bezit van zijn for­tuin, en

ver­trekt naar de hoofd­stad' om ver­ge­tel­heid in het genot te zoe­ken... Maar zijne liefde is ster­ker dan zijn haat en ove­ral vindt hij herin­ne­rin­gen aan de beminde vrouw... Op een gemas­kerd hal volgt hij c tpe dame die hem beloofd zijne droeve herin­ne­rin gen te doen ver­ge­ten. Maar eens met haar alleen gevoelt hij eene onweers­taan­bare minach­ting; hij wil haar ver­la­ten daar hij gevoelt dat het hem onmo­ge­lijk is de vróuw te bedrie­gen die alléén zijne liefde bezit... De gemas­kerde wee­rhoudt hem ecb fer en hem met een revol­ver bedrei­gend roept zij hem toe: « Ik wil uwe liefde of ons bei­der dood! » Hij rukt haar het mas­ker af en bevind zich vóór. Lola Gra­cia. Grand­court kan niet meer weers­taan, hij valt in de armen der vrouw die hij zoo dik­wi­jls heeft vers­maad sinds den tra­gi­schen nacht* maat die hij nooit heeft kun­nen, ver­ge­ten...

Een exl­ra­film met uiterst boeiend sce­na­rio en \ertolkt door eene uit­ge­le­zen schaar eers­te­rang arties­ten. Het is een spel van liefde en pas­sie; een band, die ons inziens, een groote bij­val zal bele­ven.

61, Plan­tens­traat, 61, BRUS­SEL

12

« CINE­MA­WE­RELD »

Zij die ver­gif­fe­nis schenkt

(Celle qui par­donne) Treurs­pel in 10 dee­len (Hur­ri­ca­ne’s gal)

Super Spe­cial der First Natio­nal Pic­tures

Hoofd­ver­tol­kers: DORO­THY PHI­LIPS en WAL­LACE BEERY

Lola, doch­ter van een zee­roo­ver der Stille Zee, had bui­ten de «Tahiti Belle», zeil­schip dienende tot den slui­khan­del, ook het onaf­han­ke­lijke en opv­lie­gend karak­ter haars vaders geërfd.

Zij kent noch wet, noch schrik en geen enkel man is er in gelukt haar hart te vero­ve­ren. De «Tahiti Belle», terug der Chi-neesche wate­ren, zal bin­nen eenige dagen San Fran­cisco bin­nen­val­len. Plots wordt er een vreem­de­ling in het ruim

len van kor­ten duur wezen, want, op de voo­ra­vond van de aan­leg­ging te San-fran­cisco, zeilt een schip van de zeepo-licie de «Tahiti Belle» tegen en Steele, geheim agent, legt bes­lag op het zeil­schip in naam der Veree­nigde Sta­ten. Een gevecht tus­schen de twee beman­nin­gen laat aan Lola, Chris Borg en Sing, de kok, toe in een sloep te ontv­luch­ten, Tus­schen de eigen­dom­men die Lola van haar vader erfde, bevindt zich het

aan­ge­trof­fen. Deze man, Steele O’Con­nor, heeft zich voor matroos doen door­gaan. Op het zicht van deze man, vindt Lola, altijd zoo onver­schil­lig jegens hare omge­ving, een nieuwe aan­trek­ke­lij­kheid in het leven... en een bekoor­lijke idyle onts­taat tus­schen de twee jonge lie­den...

Maar de betrach­tin­gen van Lola zul-

« Paleis van het Geluk », eene te San-Fran­cisco zeer bezochte kroeg; dit speel­huis bood haar het zekerste toev­lucht-oord aan, eve­nals aan hare mede­ge­zel len.

Eenige dagen later zoekt Steele zon­der uits­tel die­gene die al zijne gedach­ten inneemt.

En zij, ver­deelt tus­schen hare liefde

«CINE­MA­WE­RELD» 13

voor Steele en den haat die zij voelt voor zijn ver­raad, weet niet wat doen: zich wre­ken of... ver­ge­ven. Het adres van den ver­ra­der ver­no­men heb­bende, begeeft Lola zich naar Steele om zich te wre­ken en zij gaat den man doo­den die zij bemint... Maar Steele doet haar vers­taan dat hij niets gedaan heeft dan zijn plicht tege­no­ver zijn land.

Op het­zelfde oogen­blik treedt de ver­loofde van Steele bin­nen; Lola heeft zich Ver­bor­gen en ver­neemt dat zij bin­nen kort zul­len huwen. Zin­ne­loos van ja-loer­sch­heid, doet zij hare mede­ding­ster oplich­ten en scheept zij zich in op de « Samoa » die zij een wei­nig te voren gekocht had. Chris Borg staat aan het hoofd van eene der sluwste beman­nin­gen.Maar gedu­rende den eerst­vol­gen­den nacht woedde een hevige storm en ver­schei­dene man­nen kwa­men om. De dag daa­rop, door wroe­ging gek­weld, bes­luit Lola naar San Fran­cisco terug te ste­ve­nen... Maar Chris Borg wil de ver­we­zen­lij­king van zijn plan­nen en droo­men: een ver­la­ten eiland... een konin­krijk... vrou­wen....

Hij wei­gert terug te kee­ren en doet de twee vrou­wen ops­lui­ten. De verd­wi­j­ning van de «Samoa» en de beken­te­nis van den chauf­feur die mede­ge­hol­pen heeft tot de ont­voe­ring van Phyl­lis, kla­ren het geheim op en Steele bekomt de toe­la­ting de ver­me­tele en roe­ke­looze Lola te ver­vol­gen.

Een tor­pe­do­boot door­kruist de zee om de «Samoa» terug te vin­den en Steele. aan boord van een waterv­lieg­tuig, bemerkt het spook­schip aan den gezich­tein­der. Dank aan de T. S. F. ver­wit­tigt Ihij de tor­pe­do­boot en deze neemt de «Samoa» onder vuur.

Aan boord van de «Samoa» regelt men de ver­de­di­ging en op het oogen­blik dat het waterv­lieg­tuig het schip wil overv­lie­gen, wordt het getrof­fen en valt in zee. De tor­pe­do­boot komt in volle snel­heid toe­ges­toomd en de ver­war­ring, teweeg­ge­bracht aan boord van het zeil­schip, laat aan Steele toe er op te klim­men en in de kamer te drin­gen waar Chris zich in tegen­woor­di­gheid bevindt

van de twee weer­looze vrou­wen. Een vree­se­lijke strijd onts­taat er tus­schen de twee man­nen en Chris, een revol­ver gri­j­pend, wil zijn vijand ver­moor­den; maar Lola werpt zich tus­schen beide man­nén en wordt zelf gek­wetst, doch zij heeft den man gered die zij nog steeds bemint

Chris wil zijn wraak koe­len maar hij zelf wordt vers­la­gen door de matro­zen van de tor­pe­do­boot die het zeil­schip over­rom­peld heb­ben.

Terug­ge­keerd te San Fran­cisco huwt Steele Lola, ter­wijl Phyl­lis de lui­te­nant der matro­zen zal huwen die haar het leven gered heeft en die zij in het geheim beminde.

In deze film heeft Doro­thy Phi­lips zich waar­lijk over­trof­fen. Met een talent, dat de onver­schil­lig­sten zal bewe­gen, ver­tolkt zij de rol Van Lola. De ruwe zee­roo-vers-too­nee­len zijn door­dron­gen van een schrik­wek­kend rea­lisme. De ach­ter­vol­ging en de bes­chie­ting door de tor­pe­do­ja­ger, brengt het publiek in de hoog­ste span­ning en... nog lang nadat de toes­chou­wers de zaal ver­la­ten heb­ben, zul­len zij onder den indruk bli­j­ven van al het schrik­wek­kende en ruwe dal deze film hun heeft ver­toond.

FILM DE LANGE - Groens­traat, 69 - BRUS­SEL

CINEMA WERELD »

Onze Ciné-Romans

De Lot­ge­val­len eener Film­speel­ster

door ED. NEOBG

Jâ April.

.Mjjn geheim!

Hoe moet ik begin­nen? lloe is hel inog­tiijk alle» te ver­tel­len?

Hier heb ik onbe­wee­glijk geze­ten, uren lang. in mijn kleed­ka­mer, nevens het stu­dio. Gerui­men tijd reeds waren de lich­ten uit­ge­doofd en de diree teur met de arties­ten ver­trok­ken, maar ik kon niet weg­gaan. Ik kwarn en deed mijn Japaansch kimono aan, het eenige dat H... mij gaf; maakte mijn lang haar los en het het neer; meer­maals heb ik zoo droo­mend hier geze­ten, droo­mend dat ik een rol «peelde. Dezen avond droom ik niet, neen, het is geen rol welke ik ga spe­len, het is mart­ling, want ik kan niet naar huis gaan of ik moet er een begin mede gemaakt heb­ben. Indien ik niet begin zal mijn gansche week ver­dor­ven zijn, want het ver iedeB rijst voor mij op, het stri­jdt tegen mij en breekt mijn hart.

Helaas, neen! Het gaat niet. En alles wel ing>-zien hoort dit geheim mij toe.

25 A pril.

Dit was een week gele­den. Het js nu een len­tea­vond: mist, stilte en laat, zeer laat! Het was toen ook een lente-avond, over vijf jaar; waar is het meisje dat ik toen was? Ik zie in de spie­gel naar dit gezicht met diep gezon­ken oogen en die lij­nen rond de mond. Ik zie in de spie­gel naar dit gezicht het­welk mil­lioe­nen men­schen over de gansche we reld eiken avond aan­schou­wen en dan vraag ik mij ver­won­derd af of ik het we! ben.

Hoe­veJe echte beel­den heb ik sinds die vijf jaren niet ver­tolkt, in dra­mas, in come­dies, in aller­lei fil­men welke mij, onwe­tend meisje, uit het een vou­dige leven naar het leven brach­ten van de glo •ie en den roem.

En het geheim? Dit geheim het­welk mij veel ouder maakt dan ik ben? Het is als een dui­vel in mijn hart! Neen, nog niet! Nog niet! Ik kan het aiot meded­ce­len! Alisr­chien, wan­neer ik tien jaai ouder ben, wan­neer ik er aan gewoon ben. Ja, wan­neer die andere met hem ver weg is! Tk mag er niet aan den­ken!... 27

27 April.

Aan Annette Wil­kins:

Door het bovens­taande zult ge zien wat een strijd het mij kostte om tot het gewich­tig oogen­blik te komen. Doch ik zie de ware rede nu. « Omdat ik op u jaloersch was!

Zijt ge daar ver­baasd over? Dat ik, met roem over­la­den, jaloersch ben op een onbe­kend meisje dat gaarne film­speel­ster zou wor­den? Ah, het is niet omdat ge aan de film >vilt komen dat mij ja loersch maakt!.. Het is de vrouw tegen de vrouw., voor een man!...

Doch gij zelf kunt hie­ro­ver niet meer ver­baasd zijn dan ik. Ik die jaloersch ben, ik, die dacht dat

ik hem voor eeu­wig ver­ge­ten was, die dacht dat hij voor mij dood was.

Zoo, nu weet gij het. Waar­schi­jn­lijk zult ge dit briofje nu niet lezen en het ver­scheu­ren. Ik bid u, lees het toch. Ik heb mijn jalou­zie over­won­nen. Eli waa­rom zou ik jaloersch zijn? Ik weet nu wie hij is en gij niet.

Herin­nert gij u onze ont­moe­ting te Washing­ton, wan­neer onze Com­pany daar naar­toe ging om hel Capi­tool als ach­ter­grond te nemen?... H..., ae oe-stuur­der, stelde u aan mij voor. Ik dacht u zeer zacht, zeer jong, vol ver­lan­gen. Ik zag mij zelf dan eenige jaren terug, waat gij waart niet ouder dan 16. H... zegde mij dat gij film­speel­ster wil­det wor­den maar niet dacht dat er voor u in het stu­dio een plaats open was. Dan ein­de­lijk zegde hij mij dat gij hem bemin­det en dat hij u beloofd had u i-e zul­len trou­wen en u beroemd te maken indien gij maar met hem in het­zelfde stu­dio * wil­det wer­ken. H..., welke hem kende, wilde u van hem red­den met u naar hier te bren­gen.

Dien dag kon ik niet wer­ken. Mijn harts­tocht was niet dood maar inges­lui­merd. Het werd wak­ker, hij werd opnieuw levend. Ik Voeiue zoo ik u niet ver­wit­tigde dat dit een mis­daad was.

Ik trachtte mij­zelve te ver­ge­ten om aan u te aen-ken alsof gij een jon­gere zus­ter of een kind vair mij waart. Natuur­lijk kon ik u niet bij mij nemen, want hij zou u willen zien en dan kwam hij van zelf in mijn leven terug. Doch u niet waar­schu­wen betee­kende voor u den onder­gang.

Ik aar­zel een oogen­blik om u om ver­ge­ving te smee­keu, indien u dit ooit zien zult, om plot­se­ling op uw weg te komen, ik een vreem­de­linge, met zulke open­ba­rin­gen. Helaas, ik zie dat ik het loen moet. Ik bid u ook, de waa­rheid te trot­see-ren. Het zal u pijn doen, ik weet het.

Doch beter nu dan later. Ik had u willen opzoe ken, met u willen spre­ken, doch het gaat gemak­ke­lij­ker mijn geheim op het papier te zet­ten, oo, ik zal u ver­tel­len zoo­veel ik kan.

Zult gij trach­ten mij te vers­taan? Zult gij mij geloo­ven? Ik bid. ik smeek u aan mijne woor­den niet te twi­j­fe­len.

30 April.

Ik ben bevreesd u te zeg­gen dat op mijn vijf tiende jaar een groote slag mij trof, daar mijn heele toe­komst er van afhing. Het maakte mij wat ik heden ben.

Wij leef­den in Pitts­burg, de stad van vuur en rook. En nu komt mijn eerste beken­te­nis. Ik zou willen dat ik kon zeg­gen dat ik tot een weel­de­rige aris­to­cra­tische fami­lie behoorde en het too­neëlspe-!en ver­koos daar ik er gek van was. Doch het tegen­deel is waar. Mijn vader was een metaal­be­wer­ker; wij leef­den in een bekrom­pen huisje, vlak tegen over de hoo­go­vens, en ik werd opge­voed tus­schen rook en roet. Noch­tans, langs den eenen kant, ben ik daar fier over want vader stamde af van dit won­der­bare Pres­by­te­riaansche Scotch-Irish volk, de Ame­ri­kaansche pion­niers, dewel­ken zich ves­tig den in West-Penn­syl­va­nië, vóór de Kevo­ju­tie, en Pitts­burgh maak­ten wat het heden is. Zij deden niets ten halve, zij brach­ten mil­lion­nairs of bede­laars voort. ,

Fami­lie­le­den van mij vochen in den oor­log Van ’76; mijn vader zelf, nog een jon­ge­ling, nam deel aan den Bur­ge­roor­log en werd gewond t

« CINE­MA­WE­RELD »

gan­seb veran­derd. Het was een nij­ve­rheid­sss­tad

gewor­den, een stad van ijzer en staal. En mijn vader, ins­tede een opvoe­ding te ont­van­gen was sol­daat geweest. Zoo bleef voor hem niets over dar» in de fabrie­ken te gaan wer­ken als een­vou­dig werk­man. Toen werd de werk­man nog geteld, zij ver-' dien­den goed geld en had­den bij­ge­volg geluk­kige huis­ge­zin­nen.

Maar spoe­dig kwam er veran­de­ring. Machie­nen namen de plaat­sen der men­schen in en van­daar daling der loo­nen. De fabrie­kei­ge­naars zochen goed-koope vreemde krach­ten en wel­dra was de stad overs­troomd met aller­lei vreem­de­lin­gen. Dien tiju werd ik gebo­ren; mijn vader was toen een arm zalige wer­ker.

Had hij geleefd, ik denk wel dat hij wel mees­ter gast zoude gewor­den zijn.

Hij was getrouwd met een Fransch-Cana­de­çsch meisje. Drie kin­de­ren wer­den gebo­ren welke stier­ven; ik was het vierde. Ik wei­gerde te ster­ven, dit neb ik meer­maals bewe­zen. Doch, voor mijn geboorte werd mijn vader erns­tig getrof­fen door pneu­mo­nia waa­raan hij bez­week; ik was amper drie maan­den oud toen mijn moe­der hem volgde. De beste vriend van mijn vader nam mij op als zijn eigen kind en niet­te­gens­taande alles groeide ik wel­va­rend cp. Mijn eerste herin­ne­rin­gen gaan naar den tijd dat ik op hoo­pen ijzer speelde en wmn­neer ik naar bed ging de v.​lamme zag ops­laan uit de hoo­go­vens.

Ik herin­ner mij ook goed dat bij een groote sta king ik mijn pleeg­va­der in het geheim volgde en ik alzoo tus­schen de ops­tan­de­lin­gen geraakte tot ipeens een poli­tieagent mij oppikte en uitriep:

« Wat doet dit kind hier? »

Ik beet en sloeg zoo wild dat hij mij terug op len grond zette. Geen won­der dat ik dan de bij naam kreeg van de « Kleine Pan­ter ».

Ik kreeg later een opvoe­ding op een mise­ra­bele school, maar meer nog, de onder­wi­j­ze­res­sen kon­den met mij niet veel ver­rich­ten. Mijn lieve pleeg­moe­der zelf, op den duur, zegde niets meer tegen mij en zoo kwam het ein­de­lijk dat ik haar begon te re-gee­ren.

Ik was noch­tans niet slecht; uren bracht ik soms door met te zit­ten droo­men; ik droomde dan dat ik schoon en rijk was. Hoe ver­langde ik scuoon te zijn. Zelfs nu nog weet ik niet of ik het ben, noch­tans zeg­gen allen dat ik schoon ben.

Doch, schoon of niet, reeds van mijn zesde jaar lie­pen de jon­gens ach­ter me. Er waren er, als de school uit was, welke op hun rol­schaat­sen ach­ter me reden waar­door ik als de wind voor hen vluchtte.

Niet­te­min, waren de jon­gens gek op mij, ik gek op ben. Maar ver­liefd in mijn pril­ste jeugd ben ik niet geweest. Mijn pleeg­moe­der, ik geloof, ware zij niet gehuwd geweest, zij non ware gewor­den, want in elk geval, zij voedde mij zóó op dat ik op mijn vijf­tiende jaar een heel onschul­dig meisje was.

Ik was in het tweede jaar van mijn stu­dies op het col­lege. Ik zie rond dien tijd nog mijn stief vader, een groote, sterke man, met veel don­ker haar, menig lid­tee­ken in zijn ver­brand gelaat, bloote armen, zit­tende aan tafel te eten. Ik eer­bie­digde hem. Een storm kwam. helaas, over ons huis. Ik voelde het en ik haatte het daar te zijn. Het was een harde win­ter. Aleer en meer ver­waar­loosde men mij. Vader was veel afwe­zig en moe­der deed alsof ik niet bes­tond.

2 Mei.

Dit moet ik u ver­tel­len.

Het was win­ter­dag. Sneeuw viel. In onze keu ken brandde de kachel heer­lijk. Vreemd, in het

don­ker, tel­kens als de hoo­go­vens vuur spuw­den,

dan scheen het in onze keu­ken of het blik­semde.

Ik kwam te hnis, opende de deur en in één dier lich­ten zag ik mijn pleeg­moe­der op den grond, tegen het vens­ter lig­gen. Ik liep op haar toe srr vroeg haar zacht wat haar scheelde.

Zij blikte mij aari met oogen als van een dier dat ster­ven ging. Zij strekte haar hand uit, welke ik greep, en kon haar als­dan recht zet­ten. Ik voelde mij plots ouder dan zij. Zij scheen mij min­der dan een hul­pe­loos kind.

Dan plots sloot zij mij in haar armen.

« Nella!... Nella!... Mijn hart is gebro­ken ' »

Ver­won­derd zag ik haar aan.

Zij ver­telde mij dan in gebro­ken zin­nen, eu uu nog beef ik er van, dat baar man haar ontrouw was.

Ik herin­ner mij haar in een zetel gezet te hCcej; daar zij op het punt was te bez­wi­j­men.

Ik was vijf­tien, wist van de wereld niets af, doch ik trooste haar. De eer­bied voor mijn pleeg­va­der was een der voor­naam­ste pun­ten in mijn leven doei: nu was die eer­bied plots verd­we­nen.

Ik herin­ner mij hoe bevreesd zij was toen ik haar zegde dat ik mijn pleeg­va­der zou kun­nen doo­den Zij smeekte mij kalm te bli­j­ven.

Wan­neer hij tehuis kwam om te eten was er niet één scha­duw in de keu­ken maar wel twee.

Ik liet mij van hem geen zoen meer geven

5 Mei.

H... zond mij van­daag bloe­men. Zij staan hiei vóór mij, tegen de spie­gel. Waa­rom kan mij dit niet verheu­gen? H... is zoo goed,- zoo gedul­dig. Mis­schien begri­jpt hij den strijd welke ik door­wors­tel. Want ik denk aau h e m, aan de eerste maal dat ik h e m ont­moette. Ik was toen zeven­tien jaar. Ik was in het kleine stadje A.... niet ver van Pitts­burgh.

Ik was van huis weg­ge­loo­pen; weg­ge­loo­pen driv maan­den ua den dood van mijn pleeg­moe­der. Drie­maan­den lmd ik nog gewoond met den man welke ik vader noemde, trach­tende zijn hui­shou­den te doen. Dan zegde hij mij dat hij ging her­trou­wen. De vol­gende mor­gen, zeer vroeg, met eenige dol­lars en wat klee­de­ren, ver­liet ik het huis en nam de tram­car.

Ik reed den hee­len dag. Dos avonds bereik*« ik A... en vond een loge­ment. De vrouw des huizes was een goede vrouw welke dacht dat ik een ar tiste was zon­der werk. Zij gaf mij een gedacht. Ik veran­derde mijn naam voor den­gene welke ik nog draag. Dit gedacht gaf mij een ander. Ik had altiid piano ges­peeld op het gehoor maar nooit op muziek daar ik geen muziek kende. De zit­ka­mer van mi:n nieuwe woning bezat een oude piano; zij was goed van toon.

De avond, na mijne aan­komst, na het sou­per, had ik den moed mij aan het speel­tuig te zet­ten. Ik speelde een zoete melo­die welke mijn pleeg moe­der steeds zong wan­neer zij haar werk deed. Ik kende niet eens de naam van het lied. Na du lied speelde en zong ik arias uit ope­ras welke ik gehoord had op straa­tor­gels. De meeste waren ïn wals­maat. Ik beminde wal­sa­rias.

Ik ging zóó p in de muziek en in mijn zang dat ik alles ver­gat. Bij het einde van een dezer arias hoorde ik plots applaus. Ver­schrikt sprong ik ove­reind en wilde de kamer uitv­luch­ten, toen de nicht van de vrouw des huizes, een lief jong meisje, mij den gang vers­perde.

« Oh, ik bid u, ga voort; of zijt ge soms ver­moeid? (Sij kunt niet geloo­ven hoe w-ij ons ver­ma­ken. Hebt gij niet gehoord dat wij gedanst heboen hier­ne­ven? »

(Wordt voort­ge­zet1

FABRI­KAN­TEN EN WIN­KE­LIERS

Plaatst uwe aan­kon­di­gin­gen in

Cinema- en Too­neel­me­reld

Offi­cieel Orgaan van het Natio­naal Ver­bond der Vlaamsche Too­neel­maat­schap­pi­jen van Bel­gië

Het best en meest­ge­le­zen Fami­lie­week­blad

pfll­lIE­DE­REEN WIL ZIEN*?

jUU­DOLF VALEN­TINC

Bppi­pU­Hil­lil| j • «BHBl­lieilli­lilSlL Bim­miiM­Miiaiii­miiii

Bloed en Zand Moräne de Zee­man Het J(echt op Liefde De Jonge T{adjah |1 en de Sheik ü

Het zijn

H AOKIN,

Kar­thui­zerss­traat, 9A. — BRUS­SEL

in een bui­ten­ge­wone serie van vijf films

SES­SIE IIAYAK1WA

in zes bui­ten­ge­wone films

Drukt.«Nep­tune», Steen­hou­wer­syent. 28, Antw.

POUR AVOIR UNE BIERE BONNE ET SAINE

Adres­sez-vous à la Bras­se­rie

VAN HOM­BEECK

BER­CHEM - Tél. 5210

lUKItES eu BOU­TEILLES - eu FUTS

La Fou­Miiiiirc Géné­ral« AMit­liile

12, rue Van Ert­born Tél. 2921 ANVERS Tél. 292ƒ

Agence pour la Pro­vince d’An­vers du Vrai “FERODO”

Agence pour Anvers des Rou­le­ments à billes S. K. F.

Agence géné­rale pour la Bel­gique du Dia­mond et Noble's Polish

La seule mai­son de la place four­nis­sant aux garages aux prix de gros

PHO­TO­GRA­VEURS

DES­SI­NA­TEURS

EXÉ­CU­TION RAPIDE ET SOI­GNÉE

Champ

inekx.ô ANVERS

Télé pm • 9209

Mai­son BERTH Y

106, rue de l’Eglise, 106

FO U Fin TJFLKS

Arran­ge­ments — Répa­ra­tions Conser­va­tion de four­rures

Prix avan­ta­geux

Tra­vail soi­gné

HABILLEZ

VOS

ENFANTS

BRI­TAN­NIA

77, Longue rue d’Ar­gile

OUVRAGES DE DAMES

OU VU A« ES DES­SI­NÉS

LAINES, SOIES, COTONS, COUVRE-LITS, NAPPES, STORES, BON­NET­TE­RIE A LA MAIN, DEN­TELLES, JUM­PERS

MAI­SON EMMA

WOL, ZIJDE, KATOEN, BED­SPREIEN, TAFEL- ‘ KLEE­DE­REN, STORES, KAN­TEN, HAND­BREI­GOED, JUM­PERS

Anvers, Rue Voi­dal­straat, 15, Ant­wer­pen

Autos pour Céré­mo­nies. Mariages, Bap­têmes et Fêtes

Garage J & H. DEHU

Télé­phone 3107

42, Canal des Bras­seurs - ANVERS

* VOYAGES A L’ÉTRAN­GER - EXCUR­SIONS f PRIX A FOR­FAIT

(GAR­NI­TURES

POUR

Fumoirs, Salons, Bou­doirs Chambres à cou­cher Veran­dah Fau­teuils - Club

11, Longue rue du Van­neau

.. (près du parc)

A. cdeT­Joos-yJj

oocie>n. -

C B h Êîf­firg str/\at2Ó

umiiiiiiiiiii­miiii­miiii­ni’.M,,,l|'iiiiiiiiiiijj

MEUBLES

I Les plus grands Maga­sins en Bel­gique |

1 9 Longue rue des Claires 9

(près Meir)

Grand choix de gar­ni­tures. 200 salies à man­ger, | I chambres à cou­cher, salons, cui­sines, veran­dah’s, | I bureaux, lite­ries, chaises-longues, etc. etc. |

Mai­son Amé­ri­caine

Meilleur mar­ché qu'aillerns I Ouvert tous les jours jus­qu'à 8 h. f. |

Maga­sin fermé |

BRO­DE­RIES

DES­SINS MODERNES

’ER­LAGES, ROU­TONS, POINTS­CLA 1RS. PLIS­SAGE

\rNRY­CKAERT

RUE RUBENS, 17, ANVERS

TRA­VAIL SOI­GNÉ ET RAPIDE

.. EMGEESCH HO

V0N­DEL­STR., 19 CAUS (nabij St. Jans­plaats

De laatste nieu­wi­ghe­den in Vil­ten Hoe­den

gw Rüirne keus

Ziet Eta­lage

ROYAL - ZOO­LO­GIE CINEMA

Sarati le Ter­rible

Alger, sur le port, au pied de la ville qui s’étage en ter­rasses blanches, toute une popu­la­tion grouille: ner­vis, débar­deurs, char­bon­niers. Sarati régne là en maître incon­testé par la crainte qu’il ins­pire. Sa force bru­tale ne cède que devant un visage, celui de la petite Rose, sa fille d.'adop­tion. Un jour, un jeune homme d’as­pect assez misé­rable, vient s’en­rô­ler dans l’ar­mée noire des char­bon­niers, Sarati consent à l’hé­ber­ger chez lui à cré­dit, car il flaire dans cet inconnu la bonne affaire, sus­cep­tible de lui rap­por­ter gros, par la suite. La curio­sité de la petite Rose est éveillée par cet étran­ger d’as­pect sym­pa­thique qu’cllé ren­contre tou­jours trisle et rêveur et qu’elle connaît sous le nom de Gil­bert...

Gil­bert, de son vrai nom Gil­bert de Ker­ra­dec, avait dû quit­ter le châ­teau de sa mère, la mar­quise de. Ker­ra­dec, à la suite d’un drame intime. Fiancé à une jeune veuve Hélène, il s’était vu menacé, la veille de son mariage, d’un affi­chage au cercle par suite de dettes de jeu. Après avoir vai­ne­ment sol­li­cité sa mère, il s’était adressé à son frère aîné, Ber­trand, qui aimait secrè­te­ment Hélène, et qui refuse. Une dis­cus­sion assez vive s’était alors éle­vée entre les deux frères, au cours de laquelle Gil­bert blesse invo­lon­tai­re­ment Ber­trand. Gil­bert quitte le châ­teau après avoir sup­plié Hélène de lui res­ter fidèle...

Un an s’est écoulé et un jour, cédant au déses­poir il veut en finir avec cette exis­tence... La petite Rose arrive à temps pour l'en empê­cher. Cette inter­ven­tion a pour résul­tat de rap­pro­cher les deux jeunes gens. Cepen­dant Sarati a su décou­vrir l’adresse de la mar­quise et lui écrit au sujet de Gil­bert. La mar­quise étant décé­dée quelques mois après le drame, la lettre par­vient à Ber­trand de Ker­ra­dec. Celui-ci a sur­vécu à ses bles­sures et nous le retrou­vons à bord d’un bateau sur la Médi­ter­ra­née en com­pa­gnie d’Hé­lène, deve­nue sa fian­cée. A Alger, les atten­tions de Rose pour Gil­bert n’ont pas été sans por­ter ombrage à Sarati, qui aime jalou­se­ment sa pupille, et Gil­bert a dû quit­ter l’hô­tel. Rose s’en­fuit et vient deman­der pro­tec­tion à Gil­bert. Sarati jure de se ven­ger. Le même .soir, le bateau est en rade d’Al­ger, Gil­bert, venu à bord pour char­bon­ner, se trouve on pré­sence d’Hé­lène. Un nou­veau drame éclate. Sarati a pour­suivi Gil­bert jusque, dans les soutes et le frappe d’un coup de cou­teau. On trans­porte le blessé sur le pont et des pas­sa­gers curieux s’ap­prochent. Parmi eux Ber­trand et Hélène. fis affectent de ne pas recon­naître Gil­bert. Quelques ins­tants plus tard Hélène se décide à cou­rir à l’in­fir­me­rie pour revoir Gil­bert et trouve la petite Rose auprès du blessé.

Sarati a payé de sa vie son méfait, il est mort acci­den­tel­le­ment.

Comme Gil­bert, la petite Rose est désor­mais seule au monde. Les deux « sans famille » uni­ront leurs des­ti­nées.

PRO­GRAMME DU 25 AU 29 NOVEMBRE

1. Aida

Verdi

Marche

Toréa­dor en garde!

Comé­die bur­lesque

4. Mek­nès (au Maroc)

Zéphi­rin fait du Spi­ri­tisme

Comé­die

6. Boula - Matari....C. LecC­til

Marche Congo­laise

Sarati le Ter­rible

d'après le roman de Jean Vignaud et inter­prété par:

Henri Bau­din, Arlette Mar­chai, Ginette Mad­die, etc.

PRO­GRAMMA van 25 tot 29 NOVEM­BER

1. Aida

Verdi

Marsch

Torea­dor hoedt u!

Kluch­tig too­neels­pel

4. Mek­nès (in Marokko)

Zéphi­rin doet aan Spi­ri­tisme

Too­neels­pel

6. Boula - Matari

Marsch

C. Lecail v

Sarati de Wreede

Naar den roman van Jean Vignaud en ver­tolkt door:

Henri Bau­din, Arlette Mar­chai en Ginette Mad­die

Semaine pro­chaine

la grande tra­gé­dienne

- PRIS­CILLA RIAS -

dans son

der­nier film

„La Flamme de la Vie”

grand suc­cès

SARATI DE WREEDE

In Algiers, aan de haven, beweegt zich een gansche bevol­king: ner­vis, bout­los­sers, kolen­dra­gers... Daar regeert Sarati als alleen­heer­scher door de vrees die hij inboe­zemt.

Zijne onbes­chofte kracht wijkt .slechts voor zijne pleeg­doch­ter, de, kleine Roza, dewelke hij veraf­good.

Zeke­ren dag komt een jonge man, van uit­zicht erg ellen­dig, doch waar­van de dis­tink­tie door de vers­le­ten klee­dercn door­schi­jnt, zich bij do kolen­dra­gers inli­j­ven.

Sarati stemt er in toe hem op kre­diet te her­ber­gen, want hij ziet in hem de ges­chikte man dewelke hem in zijne zaakjes zou kun­nen bijs­taan.

Roza’s nieuws­gie­ri­gheid is door dezen van uit­zicht sym­pa­thie­ker) vreem­de­ling opge­wekt.

Gil­bert, waar­van de echte naam Gil­bert de Ker­ra­dec is, heeft In Bre­tagne het kas­teel zij­ner moe­der, de mar­kie­zin de Ker­ra­dec, moe­ten ver­la­ten, ten­ge­volge van een intiem drama. Ver­loofd met eene jonge weduwe, Hélène, had hij zich, den voo­ra­vond van zijn huwe­lijk, in de Club met een aan­plak­brief bedreigt gezien ten­ge­volge van speel­schul­den. Va tever­geefsch zijne moe­der om hulp gevraagd te heb­ben, had Gil­bert zich tot zijn oudere broe­der, Ber­trand, gewend. Doch Ber­trand, dewelke Hélène in ’t geheim beminde, was doof geble­ven op bet smee­ken van z.​iin jong­ste broe­der.

Een jaar is ver­loo­pen en Gil­bert draagt nog steeds in zich, met de herin­ne­ring aan dit drama, het beeld zij­ner ver­loofde. In ’t begin aan­vaardt hij moe­dig de zware taak van kolen­dra­ger, wan­neer hij zeke­ren dag vol wan­hoop bes­luit een einde aan dit bes­taan tc maken... De kleine Roza komt juist op tijd om zijn noo­dlot­tige bewe­ging te belet­ten.

Wij vin­den Ber­trand aan boord' van een kruis­schip op de Mid­del­landsche Zee, in gezel­schap van Hélène, dewelke zijne ver­loofde gewor­den is.

Te Algiers, valt de aan­dacht die Roza aan Gil­bert bewi­jst, niet in Sara­ti’s smaak Gi’bert heeft het hotel moe­ten ver­la­ten. Na een hef­tig too­neel, in het­welk haar voogd tracht haar zijne liefde op te drin­gen, is Roza gev­lucht en komt Gil­bert om bes­cher­ming vra­gen. Don­zelf­den avond legt de boot te Algiers aan. Gil­bert, voor zijne taak aan boord eeroe­pen, bevindt zich in tegen­woor­di­gheid van Hélène en ont­dekt baar ver­raad. Een nieuw drama onts­taat — door de jaloer­sch­heid van Sarati dewelke Gil­bert gevolgd beeft en hom een mess­teek toe­dient. De gek­wetste wordt on de brug gebracht, nieuws­gie­rige pas­sa­giers nade­ren. Tus-schen hen Betrand en Hélène. De twee broe­ders bevin­den zich tege­no­ver elkan­der. Bel­trand gebaart Gil­bert niet te her­ken­nen, en Hélène, uit vrees, volgt zijn voor­beeld.

Benige oogen­blik­ken later, wan­neer zij bes­luit naar het zie­ken­huis te gaan om Gil­bert terug te zien, vindt zij de kleine Roza bij den gek­wetste.

Sarati heeft zijn mis­drijf met het leven betaalt.

Eve­nals Gil­bert is de kleine Roza voor­taan a'l­leen Y op de wereld. De twee «zon­der fami­lie» zul­len y zich veree­ni­gen.

Impri­me­rie du Centre, 26, Rem­part Kip­dorp, Anvers,