in «Se film “KLEINE JACQUES,, \

Uit­gave a Cinema- en Too­neel­we­reld », Kort« Gas­thuiss­traat, 16, Ant­wer­pen.

2 Novem­ber 1923

I OtMB­MA­WE­RELD

DE SCHA­DUW­ZI­JDE VAN STAR-ZIJN

” Stars ” op Rant­soen

'FtN het beroep van « film­diva » is alles

I niet roosk­leu­rig. En zeld­zaam zijn

II die­ge­nen welke, na eenige open-lueht­too­nee­len gedraaid te heb­ben, zich te bed van de onders­tane ver­moeie­nis­sen gaan uitrus­ten. Inte­gen­deel zult ge ze in de meeste geval­len zien, caou­tchouc keurs­li­j­ven dra­gend, het lichaam en het aan­ge­zicht mas­see­ren, op straf van des ande­ren­daags de spo­ren der onders­tane ver­moeie­nis­sen te bes­peu­ren. Zelfde opmer­king voor het voed­sel: op ééne «star» die eet wat zij lust, zult g’er tien vin­den die zich aan een streng regiem hou­den.

Op het scherm, waar het uiter­lijk alles is, speelt de zwaar­tek­wes­tie, te veel of te wei­nig, een groote rol. Bij­ge­volg dient de aard van het door de artis­ten genutte voed­sel zorg­vul­dig geko­zen te wor­den.

Wij gaan hier enkele geval­len aan­ha­len. Enid Ben­nett, bij voor­beeld, die, alvo­rens (( Robin Hood » te draaien, zich gedu­rende drie weken op dieet van melk en drui­ven zette, daar ten­ge­volge van over­werk hare zenu­wen waren aan­ge­tast en wan­gen uit­ge­hoïd. Tal­rijk zijn de jonge stars, die zich min­der slank wen­schen vcor te stel­len, en zich op het melk­dieet zet­ten.

Anita Ste­wart was, na hare ver­binle nis in 1918 met de Vita­graph, erns­tig ziek gewor­den en, zelfs na hare gene­zing, woog zij niet meer dan negen-en-veer­tig kgr. Zij bes­loot van dage­lijksch vijf liter melk te drin­ken en zich boven­dien van alle sterke dran­ken te onthou­den, en nooit na negen uur naar bed te gaan.

De dok­ters, spe­cia­li­tei­ten in der­ge­lijke voor­schrif­ten, zijn zeker van werk te vin­den in een stad als Los Angeles, alwaar er bijna even­veel «regimes» zijn als artis­ten.

Zoo bij­voor­beeld de gezus­ters Gish,

Maë Mur­ray, Mil­dred Har­ris en Alice Joy, die van nature uit tot mage­rheid zijn aan­ge­legd, kwa­men er toe, door ver­schil­lende mid­de­len, eenige kilo­gram­men bij te win­nen.

Doro­thy Gish, eenige weken lang in een sana­to­rium terug­ge­trok­ken, zette zich op het melk-dieet. Betty Comp­son, volgde dezelfde behan­de­ling, maar ten harent, want zij heeft hoogst waar­schi­jn­lijk genoeg wils­kracht om niet bekoord te wor­den zich met andere spi­j­zen te voe­den.

Dit melk-dieet bes­taat in het drin­ken van vijf à zes liter niet afge­roomde, onge­kookte melk daags. Geen enkel ander voed­sel wordt geoor­loofd, behalve het sap van sinaa­sap­pels. Deze melk wordt gedron­ken in rant­soe­nen, per half uur.

Er was een tijd dat Norma Tal­madge te zwaar­li­j­vig werd; zon­der een voo­raf gaan­de­lijk genees­kun­di­gen raad in te win­nen, nam zij zekere krui­den, waar­vaq de wer­king té snel was; zij deden wei het over­tol­lige vet verd­wi­j­nen, maar liet spo­ren na op het gelaat, waar­van het vel niet meer zoo strak ges­pan­nen was. Na haar gezicht terug her­won­nen te heb­ben, schreef zij zich zelf een behan­de­ling van mas­sage en lichaam­soe­fe­nin­gen voor, die haar spoe­dig haar uit­zicht van voo­rheen terug­be­zorg­den.

De gebroe­ders Moore even­zoo heb­ben zich aan het melk-dieet onder­wor­pen, maar met een tege­no­ver­ges­teld doel: want het is zon­der­ling vast te stel­len dat. ter­wijl het melk-regiem zekere per­so­nen aan gewicht doet win­nen, het andere krach­tige men­schen laat ver­lie­zen, en dit bin­nen de tien dagen na den aan­vang van het dieet.

Men meldt het geval eener artiste, van reeds gevor­der­den leef­tijd, die bij de hon­derd kilo­gram­men woog en die wilde

( C1NE­MA­WE­RELD

ver­ma­ge­ren. Daar­toe volgde zij een behan­de­ling die vier en twin­tig dagen duurde, zich uits­lui­tend met oran­je­sap en water voe­dend; zij bek­wam alzoo een meer nor­maal gewicht zon­der er eenig onge­mak of verz­wak­king van te onder­vin­den.

Mary Pick­for­d’s moe­der achtte zich ins­ge­lijks te zwaar­li­j­vig. Zij zette zich op het tomat­ten-dieet; dit bes­taat uit zich, gedu­rende drie dagen per week en drie gerech­ten daags, met tomat­ten te voe­den.

Het aar­dap­pel-dieet is te Los Angeles ins­ge­lijks zeer popu­lair; het heeft het voor­deel van enkele kgrs in wei­nige tijd te ont­ne­men aan menig per­soon die van geen melk houdt. Het is dit regiem dat Anna Q. Nils­son, Clara Kim­ball Young en Kath­lyn Williams heb­ben gevolgd. Gedu­rende twee opeen­vol­gende dagen per week, neemt de belan­gheb­bende drie gerech­ten aar­dap­pe­len per dag in; de eenige geoor­loofde drank is: water. Met alzoo te han­de­len, schi­jnt het, dat men enkele tien­tal­len kgrs per maand ver­liest.

Rose­mary Theby heeft dit regiem gevolgd, als­mede het vas­ten met sinaa­sap­pel­sap. Mar­ga­rita Fisher is een maand lang in een Sana­to­rium geble­ven, zich uits­lui­tend met melk en oran­jeap­pel­sap voe­dende.

Blanche Sweet heeft het soep-dieet gevolgd wat haar wat kleur en eenige kgrs meer gewicht heeft bezorgd en haar zenu­wen tot rust gebracht. De soe­pen heb­ben, naar het schi­jnt, een kal­mee­rende wer­king, ver­te­ren gemak­ke­lijk en heb­ben een heil­zame inv­loed op terug-op-streek-bren­gen der ver­moeide magen.

Men komt er ins­ge­lijks toe mooie roze wan­gen te beko­men met het eten van wor­te­len. Rauwe wor­te­len als sla, gekookt, gebra­den, in moes of in taart­vorm als eenig voed­sel geno­men na een vas­ten van vier en twin­tig uur, geven de (( lij­deres » een veel jon­ger en fris­scher uit­zicht. Vele «(stars» pas­sen die behan­de­ling op hun zelve eens per week toe, en, naar het schi­jnt, met de beste rezul-taten.

Mary Miles Min­ter, als­mede hare zus-teT, Mar­ga­ret Shelby, beroo­ven zich van hun ont­bijt, dat « de maag verz­waart en

de geest ver­duis­tert; zij ver­van­gen het door een tas warm oran­jeap­pel­sap. Hun eerste ont­bijt bes­taat uit vruch­ten, en hun noen­ma­len zijn immer zeer licht. Boven­dien doen zij over­dag zoo­veel moge­lijk aan lichaam­soe­fe­nin­gen.

Hobart Bos­worth ont­neemt zich van zijn eerste ont­bijt, ’s mid­dags frui­ten en s avonds een gerecht groen­ten. Ein­de­lijk raadt een bekend medisch spe­cia­li­teit te Los Angeles zijn klien­teel aan slechts twee maal­ti­j­den daags te nemen en van een dag op zeven te vas­ten, wat nu zoo pij­ri­lijk niet is. Er ster­ven meer men­schen van te veel te eten dan van te wei­nig.

Voor Dou­glas Fair­banks is een mensch die zich laat verz­wa­ren een wezen zon­der karak­ter. Hij zelf is van natuur uit voor­bes­temd om zwaar­li­j­vig te wor­den.

« Wan­neer ik wat min­der zwaar­li­j­vig wil wor­den, dan waak ik over mijn voed­sel. Toen ik « Zorro » draaide, deed ik mij vijf kgr. verz­wa­ren, omdat mijn kui­ten niet been­de­rig kon­den zijn in de klee-dij welke ik te dra­gen had. Toen ik daarna d’Ar­ta­gnan ver­tolkte, moest ik mij van die vijf kgrs ont­doen, daar d’Ar­ta­gnan eer­der mager is. Voor «Robin Hood » her­won ik mijn vijf kgr.

» Zie­hier hoe ik te werk ga:

» Wan­neer ik wil ver­ma­ge­ren, dan plaats ik twee balan­sen, een ten mijnent en een in het Stu­dio. Deze balan­sen staan immer in ’t zicht, zoo­dat ik ze niet kan ver­ge­ten. Ik weeg mij twee maal daags en het wordt een zwaar spel het op die vree­se­lijke balan­sen te halen, leder maal dat ge een paar hon­derd gram ver­liest, geeft u nieu­wen moed om aan de beko­ring van het vol­gende maal­tijd te weers­taan, want ik stel mij dan op regiem waar­van het brood, de boter en de aar­dap­pe­len uit­ges­lo­ten zijn. Indien ik naar brood ver­lang dan kauw ik een stuk harde en goed drooge toast (geroos­terd brood). In mijn kof­fie ver­min­der ik het rant­soen sui­ker tot één brokje en het nage­recht wordt meer en meer zeld­zaam. Boven­dien beweeg en ver­moei ik mij zoo­veel ik kan. Ik begin wat aan gewicht te ver­lie­zen, maar zeer lang­zaam, en dit om de ver­schil­lende dee­len van mijn orga­nisme niet te verz­wak­ken.

NEMO.

fVWWV­VAW

ROYAL - ZOO­LO­GIE CINEMA

Pauvre

PRO­GRAMME DU 4 AU 8 NOVEMBRE

José­phine Jerôme et sa sœur Ange­lina vivent modes­te­ment dans un pauvre quar­tier de New-York... La petite Ange­lina aide le ménage du mieux qu elle peut avec le pro­duit de la vente des jour­naux.

Dany Mul­rey, fiancé de José­phine, vient d’être libéré après une déten­tion injus­ti­fiée.

Son arri­vée il l’im­pro­viste coïn­cide avec la visite du pro­prié­taire de losé­phine qui pro­cé­dait à l’ex­pul­sion de ses loca­taires, expul­sion qu’il arrive à évi­ter en dés­in­ter­res­sant ce der­nier du mon­tant de son terme.

losé­phine est une jeune midi­nette du grand maga­sin des « Gale­ries Cen­trales » et a pour amie une cama­rade de tra­vail Jea­nine Mul­rey, sœur de Dany.

Jea­nine, mc>iris sérieuse, est arri­vée, en écou­tant les com­pli­ments de M. Wat­kins, le Direc­teur du maga­sin, à acqué­rir la place de secré­taire pri­vée de son patron.

Madame Wat­kins, ne cesse de repro­cher à ce der­nier sa conduite déplo­rable... Fati­guée de ces reproches conti­nuelles, Wat­kins, un beau jour, pré­vint Jea­nine que toutes rela­tions avec lui devaient finir.

Un jour que M. Wat­kins sc trou­vait de pas­sage dans le maga­sin il remarque .à son tour José­phine et n’a rien de plus empressé que de la faire mon­ter dans son bureau, comp­tant bien sub­ju­guer celle qu’il convoi­tait. Il avait compté sans le carac­tère de José­phine qui se révol­tât à ses pro­pos et dans un accès de colère lui lança à la tête un encrier qui se tenait à sa por­tée... Jea­nine, témoin de cotte scène dans l’em­bra­sure d’une porte, déchar­geait au même ins­tant sur Wat­kins le revol­ver qu’elle tenait en main... Attiré par la déto­na­tion, le per­son­nel se pré­ci­pite immé­dia­te­ment au secours et aidé de la police incri­mina José­phine de l’as­sas­si­nat. Arrê­tée, elle est jetées en pri­son en atten­dant son juge­ment.

De ce jour Dany n’avait de pen­sée que pour sa chère fian­cée et jura qu’il arri­ve­rait à lui rendre la liberté, dut-il lui-même s’ac­cu­ser du crime et pur­ger isa peine à sa place.

Sépa­rée de sa grande sœur, la petite Angé­lina vit seule à la mai­son quand une incen­die se- déclare et détruit l’im­meuble. Elle ne dut son salut qu’à la pré­sence de tca­nine. De son côté Jea­nine, affreu­se­ment brû­lée, est trans­por­tée à l’hô­pi­tal... Prise de remords, fait l’aveu du drame dont elle fut l’hé­roïne.

Dany est relâ­ché et peut enfin consa­crer son amour à José­phine en l’épou­sant et en per­met­tant en ce fai­sant, créer un domi­cile à la petite Angé­lina dépour­vue de foyer...

La fille du Tam­bour - Major

Ouver­ture

Offen­bach

Jour­nal des Modes

Au bords du tor­rent

comé­die dra­ma­tique inter­pré­tée par Leo­nard Cla­pham

4. Mon cœur sou­pire

W. A. Mozart

Trom­bo­nard se lance

comé­die inter­pré­tée par Malec

Valse

Mathieu

Pauvre Midi­nette

Grand drame de la vie moderne

PRO­GRAMMA van 4 tot 8 NOVEM­BER

La fille du Tam­bour-Major

Ope­ning­stuk

Offen­bach

Iode Week­blad

Aan de boor­den van den stroom

dra­ma­tisch too­neels­pel ver­tolkt door Leo­nard Cla­pham

4. Mon Cœur sou­pire

W. A. Mozart

Trom­bo­nard lan­ceert zich

klucht met Malec in den hoof­drol

Valse

Mathieu

Ârme Midi­nette

Groot drama uit het moderne leven

semaine: pro­chaine pro­gramme sen­sa­tion­nel

Pre­mières repré­sen­ta­tions en Bel­gique de

Au Pays des Pagodes et des Elé­phants

Grand voyage cinè­gra­phique en 6 par­ties

Le Pro­blème de la Rohr

Actua­lité

Méta­mor­phoses

Comé­die. De film des ’’Elé­gances Pari­siennes”

Arme Midi­nette

José­phina Jerôme is een mooie, maar arme midi­nette die ver­loofd is met Dany Mul­rey, de broe­der van haar werk­ge­zel­lin Jea­nine.

Deze Jea­nine, licht­zin­ni­ger van aard is er in gelukt, door de flee­me­ri­jen van haar patroon, Mr Wat­kins, te aan­hoo­ren, het te bren­gen tot dezes pri­vaat secre­ta­resse.

Ach­ter­volgd door de eeu­wige ver­wijl ingen zij­ner vrouw, bes­luit Wat­kins alle betrek­kin­gen met het meisje af Ie bre­ken. Wan­neer hij ech­ter Jose­phina die ook in zijn maga­zijn werk­zaam is, ondekt, dan ziet hij in haar een nieuwe prooi en ont­biedt ze in zijn kan­toor. Maar hij had zon­der den waard gere­kend en in een oogen­blik van woede voor zijn schaam­te­looze voors­tel­len, werpt zij hem een inkt­pot naar led hoofd. Op het­zelfde oogen­blik vuurt Jea­nine, die in de deu­ro­pe­ning ver­sche­nen was, haar revol­ver op den ellen­de­ling af. Jose­phina wordt aan­ge­hou­den, beticht van moord.

Zoo bli­jft kleine Ange­lina, Jose­phi­na’s zus­tertje alleen op de wereld. Op zeke­ren dag breekt brand uit in het huis waar het kleine meisje woont, dat haar red­ding te dan­ken heeft aan Jea­nine, die onver­saagd het kind uit de vlam­men haalde, maar zelf, met vree­se­lijke brand­won­den, naar het gas­thuis moet ver­voerd wor­den.

Door wroe­ging gedre­ven, bekent zij daar de waa­rheid over de moord op Wat­kins.

Dany, die op zijn aan­drin­gen, in Jose­phi­na’s plaats was opges­lo­ten, wordt nu vri­j­ge­la­ten en kan voor­taan gansch zijn liefde wij­den aan Jose­phina die hij huwt, schep­pend ter­zelf­der­tijd voor kleine Ange­lina den haard dien zij miste.

Impri­me­rie du Centre. 2fi. Rem­part Kip­dorp. Anvers

POUR AVOIR UNE BIERE BONNE ET SAINE

Adres­sez-vous à la Bras­se­rie

BER­CHEM - Tél. 5

en BOU­TEILLES - en FUTS

BIEB ES

HABILLEZ

VOS

ENFANTS

BRI­TAN­NIA

77, Longue rue d’Ar­gile

La fiiiii'Uliiiit Géné­rale Aiiim­liiic

12, rue Van Ert­born

Tél. 2921 ANVERS Tél. 2921

Agence pour la Pro­vince d’An­vers du Vrai "FERODO”

Agence pour Anvers des Rou­le­ments à billes S. K. F.

Agence géné­rale pour la Bel­gique du I

Dia­mond et Noble’s Polish j

La seule mai­son de la place four­nis­sant | aux garages aux prix de gros f

Mai­son BERTH Y

106, rue de l’Eglise, 106

Arran­ge­ments — Répa­ra­tions Conser­va­tion de four­rures Prix avan­ta­geux — . Tra­vail soi­gné

PHO­TO­GRA­VEURS

DES­SI­NA­TEURS

EXE­CU­TION RAPIDE ET SOI­GNÉE

Champ Vle­mi­nekx. Ö ANVERS

Teléph- 9209 ,

OUVRAGES DES­SI­NÉS

LAINES, SOIES, COTONS, COUVRE-LITS, NAPPES, STORES, BON­NET­TE­RIE A LA MAIN, DEN­TELLES, JUM­PERS

MAI­SON EMMA

ÏS AND WE lï KEA'

WOL, ZIJDE, KATOEN, BED­SPREIEN, TAFEL-KLEE­DE­REN, STORES; KAN­TEN, HAND­BREI­GOED, JUM­PERS

3 Anvers, Rue Vogel­straat, 15, Ant­wer­pen

GAR­NI­TURES

POUR

Fumoirs, Salons, Bou­doirs Chambres à cou­cher Veran­dah Fau­teuils - Club

11, Longue rue du Van­neau

(près du parc)

J MEUBLES

I Les plus grands Maga­sins en Bel­gique |

" 9 Longue rue des Claires 9 1

- (près Meir) |

I Grand choix de gar­ni­tures. 200 Falles à man­ger, | I chambres à cou­cher, salons, cui­sines, veran­dah’s, g I bureaux, lite­ries, chaises-longues, etc. etc. g

Mai­son Amé­ri­caine

Meilleur mar­ché qu’ailleurs |

I Ouvert tous les jours jus­qu’à 8 h. t. |

Maga­sin fermé |

I?IIIIIIIIIII[llH|IIIIIIIIIII!llll!lllllllllll!IIIIIIIIIIIlllllllllI

M Autos pour Céré­mo­nies, Mariages, Bap­têmes H et Fêtes

Garage J & H. DEH U

Télé­phone 3107

42, Canal des Bras­seurs - ANVSRS H VOYAGES A L’ÉTRAN­GER - EXCUR­SIONS y PRIX A FOR­FAIT

Du

x&ï'tr cLe

ai lk

-c>ÿjsAjt>vioekM

cTIh Ëewrc straatO

BRO­DE­RIES

DES­SINS MODERNES

PERLA.​GES, BOU­TONS, POINTS­CLAIRS. PLIS­SAGE

M= RYCKAERT

RUE RUBENS, 17, ANVERS

TRA­VAIL SOI­GNÉ ET RAPIDE

..​EMGELSCH HOED EN MA GA ZI JM.. VON­DEL­STR., 19 CAUS (nabij St. Jans­plaats)

De laatste nieu­wi­ghe­den in Vil­ten Hoe­den

üirrçe keus

Ziet Eta­lage

A Film Lore­lei

LOIS WIL­SON

BAR­BARA LA MARR

ALICE TERRY

Two men fight for her in the great Rex Ingram pro­duc­tion of “Sca­ra­mouch e.”

In haar nieuwe Film « Sca­ra­mouche » str­j­den twee man­nen om haar bezit. « Sca­ra­mouche » speelt onder de fransche omwen­te­ling.

De vrou­we­lijke hoof­drol in James Cru­ze’s mees­ter­werk voor Para­mount «Te Cove­red Wagon». Deze film wordt vanaf de vol­gende maand in de Made­leine-Cinema te Parijs ver­toond. De zaal werd door Ame­ri­ka­nen afge­huurd op voor­waarde dat zij de zaal gansch ter hun­ner bes­chik­king zou­den heb­ben en dat zij er zou­den mogen in doen wat zij willen. De zaal wordt eenige dagen ges­lo­ten want zij gaan ze van bin­nen gansch veran­de­ren.

As one of the stran­gers in “Stran­gers of the Night’ she makes things inter­es­ting for all concer­ned in the pho­to­play of that name.

In haar laatste film « De Vreem­de­lin­gen van den hiacht ». «

(XBaaav s\nH uba iuhh) (subj 9P ion 31) „ SflHVd NVA DNI­NOl 3(3 „

(jUOUIDJg JSgoH) (UI3I­SU­J3Q sp Ui2oU3H)

3Z3­HOH1 3DIHH­VIM 3IN­HIM 3NNYZHS

jin u9an?gpjooq ouq

(p.​IBUSXfJ UB3f)

S3H3IHÄ33 NV3f

Geïl­lus­treerde Cine­ma­nieuwsjes

ft

« CINEMA WERE LD »

VRIJE TRI­BUUN

Ame­ri­kaansche fil­men

Vele lezers en leze­res­sen heb­ben het meer­maals over dit onder­werp. De mees­ten geven de voor­keur aan Ame­ri­kaansche pro­duktcn; ande­ren favo­ri­seé­ren ook met Fransche voort­breng­se­len. Nu, laten wij daa­ro­ver niet kib­be­len, doch trach­ten wij eens even. als erns­tige men­schjes, — want dat zijn we toch allen, hoop ik, — de reden te zoe­ken van de groo­ter popu­la­ri­teit der Ame­ri­kaansche fil­men.

Om de plaats­ruimte van « Vrije Tri­buun» niet te veel in bes­lag te nemen, ver­deel ik mijn artie­kel in 2 tijd­vak­ken: Ame­ri­kaansche en Fransche fil­men. Begin­nen we dus met het Ie tijd­vak: Ame­ri­kaansche fil­men.

Als eerste fact-or der beroemd­heid kun­nen we noe­men: de «publi­ci­teit». Geen land ter wereld geeft meer geld uit aan rek­laam dan de Veree­nigde Sta­ten van Ame­rika; en dit voo­ral in de fil­min­dus­trie. In een zij­ner vorige artie­kels heeft de heer Nemo ons eens even ken­nis laten maken met de moderne re-klaam­mid­delt­jee van een groote Fransche film­com-panie. Welnu, deze soort publi­ci­teit is maar een copie van de Ame­ri­kaansche prak­tij­ken op dit ge bied. Spe­ciale afdee­lin­gen zor­gen er voor, maan­den op voo­rhand, over heel de wereld de fan­tas­tische senoa­tie­be­ricn­ten te vers­prei­den. Men zweept let­ter­lijk de gemoe­de­ren van het publiek op. De onge-ioo'flijkste ver­tel­lin­gen, avon­tuurtjes, intrigues, enz., wor­den ron­dom de film in kwes­tie gewe­ven. Men gewaagd van mil­lioencn dol­lars, van tien­dui­zen­den figu­ran­ten, van scheeps­la­din­gen plaas­ter, hout- en ijzer­werk, die noo­dig waren om de film te ver­we­zen­lij­ken, en... de massa slikt alles, en... bij de ver­schi­j­ning van de film loo­pen de cine­ma­za­len vol, zelfs indien het werk dan nog ’n klod is.

2e punt: Popu­la­ri­teit der artiste». — Aan dit cha­pitre bes­te­den de Ame­ri­kaansche Com­pa­nies bi-zon­der veel zorg. Het publiek heeft zijn lie­ve­lings-artis­ten. Deze wor­den door hen aan­be­den. Hun naarn alléén op het affiche van thea­ter of cinema heeft méér aan­trek­king­skracht dan de meest ron­kende titel van een stuk. Dit weten de moderne Yanks. Daa­rom zor­gen ze er voor dezen harts­tocht te onde­rhou­den door aller­lei lieve atten­ties en berichtjes over hun stars. Men stuurt pho­tos en lieve briefjes de wereld door; men laat refe­ren­dums en pri­js­kam­pen inrich­ten; men fan­ta­seert onge­val­letjes waa­rin men voo­ral doet uit­schi­j­nen dat ’t leven van deze of gene star aan Ti zij­den draadje hing; men ver­telt schan­daaltjes, — want dit hoort bij de popu­la­ri­teit — moderne men­schen gaan tuk op schan­daaltjes —; men spreekt van popjes, nau­we­lijks 20 len­ten tel­lende, die voor de 3e maal 'gaan schei­den of her­trou­wen. En... het publiek sympa 'ti­seert, favo­ri­seert, voelt mee­lij, harts­tocht, baat of... smach­tend, ver­lan­gen, en... stormt ten slotte de cinema bin­nen om h u n held of hel­din, waa­ro­ver zoo­veel ges­pro­ken en ges­chre­ven wordt, te gaan bewon­de­ren.

Mijn lieve lezers en leze­resjes herin­ne­ren zich wel den laat ate n Ir uk die Para­mount uithaalde om Pola Negri te « lanoee­ren »? Een zin­ne­beel­dig huwe­lijk met den beroem­den Char­ley Cha­plin was liet mid­del om het doel te berei­ken! Is het gelukt? Dit zal de toe­komst uit­ma­ken! Maar zeker is het, dat Pola Negri’s naarn nu op aller lip­pen ligt en men met onge­duld hare laatste schep­pin­gen ver­beidt.

3° Dege­lij­kheid der artis­ten. — De Ame­ri­kaansche regis­seurs weten wat er noo­dig is om hun slag thuis te balen: vak­men­schen. En als de Ame­ri­kaansche fil­min­dus­trie nu mees­ter van de wereld­markt

is, heeft deze voor het grootste gedeelte zijn faam te dan­ken aan zijn corps door-en-door rasar­tis­ten; aan dié men­schen die met hart en ziel de Stille Kunst bes­tu­deerd en door­grond heb­ben; die de ver­schil­lende evo­lu­ties heb­ben mee­ge­maakt; a-an hen die, om zoo te zeg­gen, opge­groeid zijn in de stu­dios.

Het zal wel over­bo­dig zijn de loop­baan van nu-wereld­be­roemde-star­ren neer te pen­nen; andere bio-gra­phis­ten deden dat lang vóór mij. Maar het is een feit, dat de fak­kel­dra­gers der Ame­ri­kaansche fil­min­dus­trie — op een paar uit­zon­de­rin­gen na — het beste van hun leven aan de film heb­ben ges­chon­ken.

Kan men het dan de com­pa­nies heu­vel nemen dat ze deze ver­diens­te­lijke men­schen als ’t ware op de han­den dra­gen en hun een rij­ke­lijk bes­taan bezor­gen? Heb­ben zij aan hen de roem van hnn zaak niet te dan­ken?

4° Regis­seurs. — En nu kom ik aan het deel van mijn artie­kel waar ik het geheel kan samen­vat­ten als volgt: Met zijn goed-geor­ga­ni­seerde publi­ci­teit; zijn popu­laire en dege­lijke artis­ten, met aan het hoofd lei­ders als Grif­fith, William Fox, Carl Leamle, Adolph Zukor, Fitz­mau­rice, enz., die de v eme­ma­kunst op een hoog­te­punt brach­ten die de stoutste ver­wach­tin­gen ver over­trof­fen heeft, en ons schep­pin­gen op het doek too­ver­den die ons aan het sprookje van Dui­zend-en-één-Nacht deden den­ken, kon het niet anders of de Ame­ri­kaansche fil­min­dus­trie moest een wereld­faam ver­wer­ven, zooals geen enkel natie er tot hier­toe ooit een kende.

En daar heb je, vol­gens mijn mee­ning, althans, het doors­laande bewijs en do reden van het succes der Ame­ri­kaansche fil­men.

Ben je t’ak­koord met mij, lieve lezers en lezertjes? Dun zul­len we toe­ko­mende week mijn tweede cha­pitre: Fransche fil­men, deve­lop­pee­ren!

LEO­NORE PER­DU­CALA.

Waar­lijk is het een ple­zier de «Vrije Tri­buun» te lezen. En onder deze tal­rijke lezers en leze­res­sen van « Cinema- en Too­neel­we­reld » heb ik reeds bemerkt dat Norma Tal­madge hunne lie­ve­ling­sar­tiste is. Ik ook, ben een groot bewon­de­raar van cleze groote Ame­ri­kaansche artiste, maar toch kan ik niet nala­ten van Mary Pick­foi-d op de eerste plaats der[ vrou­wen-artis­ten te stel­len.

Die haar één­maal gezien heeft, ’t zij gelijk in wel­ken film. kan niet laten haar te bemin­nen. Lezers en lez res­sen, denkt eens goed haar spel na, en ge zult toch zeg­gen, ja zij, zij alleen is de grootste cine­maar­tiste der wereld (zon­der te over­dri­j­ven). Zie­hier nu de plaats dio ik geef aan mijne vijf lie­ve­ling­sar­tis­ten (vrou­wen): Mary Pick­ford, Norma Tal­madge, Lilian Gish, Betty Comp­son, Alla Nazi-tnova.

• Van de man­ne­lijke artis­ten zal Rudolf Valen­tino altijd de eerste plaats bek­lee­den want zijne créa­ties: «De Vier Rui­ters van den Apo­ca­lyp­sius» en « De Sheik » zijn twee ooi ver­ge­te­lijke films. Ik bewon­der Rudi.

Conclu­sie: Vol­gens mijne opi­nie zijn Mary Pick-ford en Rudolph Valen­tino do twee grootste oinema-aitis­ten. Wat denkt gij er over lezers en leze­res­sen?

RUDI FOR EVER.

Ik heb in de « Y. T. » het verhaaltje gele­zen van Leo­nore en ik ben zoo vrij daar mijne mee­ning over te geven. Van het ver­za­me­len der pho­to’s van a.​rtis-ten, wil ik lie­ver zwi­j­gen, want anders staan al de vrien­den van het « Pho­to­hoekje » met gebalde vuis­ten. Natuur­lijk ieder heeft zijne gedach­ten, maar

« CiNE­MA­WE­RELP »

ik vind dat men het erns­tige niet mag ver­war­ren biet het bela­che­lijke. Fil­mar­tis­ten zijn immers heel anders, dan wij, een­vou­dige men­schen. Men moet hen bes­chou­wen als een soort van droom­beeld, iets dat ver van ons ver­wi­j­derd is en dat we bewon­de­ren, maar wordt dat beeld wer­ke­lijk, dan zijn wij het mooie ver­lo­ren en volgt ook de ont­goo­che­ling. Ik spreek ook graag over de fil­mar­tis­ten en bewon­der hen ook naar ver­dienste, maar over­dre­ven bewon­de­ring, doet bela­che­lijk aan, en is altijd niet gemeend.

Dat zij die mijne mee­ning niet declen gerust mijne woor­den weer­leg­gen. VER­GEET MIJ NIET

Mijn­heer,

Wij heb­ben onze cincma-idea­len alsook onze cinema-vijan­den. Hier hebt u onze lijst:

1. Onze idea­len. — Als man­nen: Rudolf Valen­tino Regi­nald Denny (Kid Roberts), en Th. Mei­ghan.

De dames:

Pearl White: omdat ze eene uits­te­kende sports­wo­man is, omdat ze de moei­lijkste kracht­toe­ren ver­rich­ten kan en omdat ze bui­ten­ge­woon sym­pa­thiek is.

Mary Pick ford: om hare onver­ge­lijk­bare crea­ties -van kin­der­rol­len.

Glo­ria Swan­son: omdat het aan­ge­naam is een vrouw te zien die zich op zulke ver­ru­ke­lijke en ele­gante wijze weet to kleedcn. Hare toi­let­ten -wor­den altijd op de meest gra­cieuse manier gedra­gen.

Nazi­mova: omdat ze onget­wi­j­feld de grootste van alle artis­ten is, en omdat we haar ongeë­ve­naard talent begri­j­pen.

Alice Terry: omdat ze de schoonste vrouw der wereld is.

Norma Tal­madge: omdat ze al hare rol­len op vol­maakte wijze ver­tolkt, en omdat ze het leven­dige beeld is der moderne vrouw, van wel­ken rang of stand. Boven­dien is Norma mooi en sym­pa­thiek.

Maë Mur­ray: omdat ze d e dan­seres is, ze is de ideale ver­tolks­ter der dans-rol­len en het is altijd aan­ge­naam haar te zien.

Nita Naldi: omdat ze zeer ori­gi­neel en inter­es­sant is.

Constance Tal­madge: omdat ze de eenige vrou­we­lijke kluchts­peel­ster is die haar publiek altijd amu­seert. De come­dies van Constance zijn altijd hoogst amu­sant.

Nu komt er een heele rij van ster­ren die we graag zien, voo­ral om hun charme en schoon­heid, maar die niet onze lie­ve­lings-artis­ten zijn: Betty Comp­son, Bebe Daniels, Agnès Ayres, Bea­trice Joy, Wanda Haw­ley, Betty Beythe, Mary Miles, Clara Kim­ball Young, Elsie Fer­gu­son, Marion Davies, de gezus­ters Gish, Viola Dana en Marie Pré­vost, Pris­cilla Dean, en ein­de­lijk de ster­ren die we niet ver­dra­gen kun­nen, die we onuits­taan­baar vin­den: h e t z i j n de man­nen:

Dou­glas Fair­banks: omdat we dat eeu­wige lachen van hem niet kun­nen uits­taan.

William Hart-, omdat hij altijd het­zelfde ruwe gezicht trekt.

Charles Ray: omdat hij niets anders als boe­ren­jon­gens kan spe­len. HET TRIO DE LUX.

Lezers en leze­res­sen, van af de rubriek Vrije Tri­buun geo­pend werd, heb ik deze regel­ma­tig en met veel belang­stel­ling gevolgd. Som­mi­gen behan­del­den de schoon­heid der film­ster­ren, ande­ren heb­ben gere­det­wist over eerste en tweede ran­gar­tiste(n), hun lie­ve­ling­ss­ter­ren, enz., enz. Wan­neer ik dit alles samens­melt dan kom ik tot het resul­taat, dat deze rubriek niets of ten minste wei­nig nut voor de lezers heeft opge­le­verd.

Ik begrijp ech­ter niet wat som­mige lezers dur­ven neer­pen­nen. Arti­kels die niet eens de moeite waard zijn opge­no­men te wor­den, en die, naar men zou zeg­gen, met opge­zette wil zijn ges­chre­ven, om alzoo de lezers om den tuin te lei­den en hen aan ’t lijntje te kri­j­gen om te redet­wis­ten. Bij­voor­beeld: «die of gene film­ster­ren zijn de schoonste of de beste». Gekhe­den zijn het, onzin

AT een de kunst moet men roe­men, de goede ver­tol­king. Tus­so­hen beroemde of niet beroemde film­ster­ren mag men geen onder­scheid ken­nen, want zij allen ver­die­nen dezelfde lof. wan­neer zij hun rol goed begri­j­pen.

Daa­rom, vrien­den en vrien­din­nen, laat bet gedaan wezen met al deze flauwe ver­zin­sels zooals boven­ver­meld voor­beeld, want gij brengt ons allen jn mis­noegd­heid.

Heel graag zou ik uwe inzen­din­gen willen zien ver­schi­j­nen onder vorm van een korte bes­chri­j­ving van deze of gene film die gij bewon­derd hebt, om alzoo de lezers in de gele­gen­heid te stel­len, van schoone en goed ver­tolkte fil­men te genie­ten.

Wie zal de eerste zijn om mijne vraag in te willi­gen?

Thans heb ik mijn eerste pijl ver­scho­ten en met onge­duld wacht ik het oogen­blik af, om mijn boog ver­der te span­nen. SCHERP­SCHUT­TER.

De film waar ik het meest en T langst van onder den indruk geble­ven ben is: «Plicht­ver­za­king» (Ses­sue Haya­kawa). Ik denk, beste vrien­den lezers, dat velen onder u ook dezen film gezien heb­ben en ik bek­laag dezen welke dezen band niet gezien heb­ben want ’t is een mees­ters­tuk. Indien bet mij toe­ge­la­ten is, wil ik u eens zeg­gen wat mij gebeurd i j toen ik dezen film zijn gaan zien.

Zooals meer gebeurt was ik weder alleen naar de cinema gegaan, en men gaf «Plicht­ver­za­king». Het ware te lang den gan­schen film te verha­len, laat mij enkel zeg­gen dat de artis­ten op zulke natuur­lijke wijze hunne rol ver­tolk­ten, dat ik gansch onder den indruk zijnde, ver­gat waar.​ik was en toen de heer Tori (Ses­sue Haya­kawa) met eene snelle onver­wachte bewe­ging de vrouw het brand­merk op den schou­der drukte, ik een kreet van ont­zet­ting uits­tiet.

Enkel, toen de heer welke nevens mij zat mij vroeg wat mij deerde, kwam ik tot bezin­ning. Ge kunt den­ken dat ik mij erg onpret­tig gevoelde, toen aller oo'gen op mij gericht wer­den, en ik zal den heer dan ook steeds dank­baar zijn dat hij in de poos een ges­prek met mij aank­noopte waar­door het mij moge­lijk werd de onbes­chei­den blik­ken van bet publiek te ver­mi­j­den.

Dat is dus wel een bewijs van het mach­tig talent van dezen artist, van de inv­loed welke hij over zijn

publiek uitoe­fend en ja_ en sedert is hij mijn

CINEM ANIEUW S JES

Zooals wij reeds ver­le­den week uit « Cinema- en Too­neel­we­reld » kon­den ver­ne­men, gaat de Heer Louis Rogaerts, bes­tuur­der van kinema Natio­nal te Ai. twer­pen, met ingang van 15 Janu­rai aans­taande, naar Coli­seum te Ant­wer­pen. Wij wen­schen hie­raan nog toe te voe­gen dat deze veran­de­ring zeker an laatst­ge­noemde ins­tel­ling ten goede moet komen, wan­neer wij weten en er van over­tuigd zijn, dat de Heer Bogaerts,* zoo­wel te Ant­wer­pen als te Brus­sel, bekend staat niet alleen als een der bfste ken­ners van fil­men, maar ook als een der meest ges­chikte en werk­krach tige man­nen op kine-rna­ge­bied van geheel Bel­gië.

Eere dus, wie eer toe­komt!

« Ol N EMA WERELD

BEKO­RING

(TEN­TA­TION)

Monique Grave....​Eva Novak

Jacques Baldwyn .... Bryant Wash­burn Fre­de­ric Arnold....​Philip Smal­ley

Een onschul­dig meisje, Monique Grave, leefde op een­vou­dige wijze met haar moe­der, in een arm bemeu­beld huisje... Haar groote droom was eens een leven te lei­den in volle pracht, in volle weelde. Reeds zag zij zich in hare ver­beel­ding gehuwd met een scha­trijk man, vol­len teu­gel gevende aan haar droom­beeld.

Eeni­gen tijd daarna huwde zij Jacques Baldwyn, een­vou­dig bediende, die met zijn nede­rig maand­geld voor­ze­ker de

nold, ban­kier. Deze was ver­ge­zeld van zijn vriend Alain Mor­gan... Het ges­prek der beide hee­ren rolde over de vrou­we­lijke deugd. Een wed­ding volgde. Fre­de­ric ver­bond zich het hart te vero­ve­ren van iedere vrouw op een wijze die hij noo­dig zou ach­ten.

Monique werd het voor­werp der wed­ding van beide vrien­den en aans­tonds begon de strijd. Fre­de­ric begint met Monique het hof te maken. Zijn gevoe­len was dat geene enkele vrouw kan weers­taan aan de schit­te­ring van het goud wan­neer dit haar pracht en weelde aan­brengt. Hij laat zich uit­noo­di­gen aan de tafel van Jacques Baldwyn; ver­vol­gens laat hij hem spe­ku­lee­ren op de beurs waar­door hij veel geld wint. Monique, die ein­de­lijk rijk is, kan dus leven zooals zij het altijd gedroomd heeft... Aldus wordt zij de prooi van Fre­de­ric.

Het belang dat Arnold in Monique

droo­men van zijn vrouw niet ver­vul­len zou. Zij heb­ben voor gebuur­vrouw Mrs Mar­tins en beide vrou­wen had­den web dra vriend­schaps-betrek­kin­gen aan­gek­noopt.

Bei­den gin­gen naar de Tea-room in het groot res­tau­rant « Sherry », waar Mrs. Mar­tins een vriend aan­trof, Fre­de­ric Ars­telt, brengt bij Bald­win een gevoel van jaloer­sch­heid teweeg, waar­van Mrs Mar­tins getuige is. Monique ver­geet al haar plich­ten.

Daar Fre­de­ric zijn wed­ding­schap gewon­nen heeft en de betrek­king met Monique willende afbre­ken, tracht hij op zijn beurt nu Jacques arm te maken en raadt

< CINE­MA­WE­KELD »

hem aan te spe­ku­lee­ren in fond­sen die slecht aan­ge­tee­kend zijn.

Een tele­pho­nisch onde­rhoud, dat slecht vers­taan werd, doet aan Jacques het tege­no­ver­ges­telde doen van wat hem aan­ge­ra­den werd en hij wint een waar for­tuin.

Het leven gaat voort tus­schen Monique en haar man, alhoe­wel bei­den de genoe­glijke tij­den van het begin huns huwe­lijks met vreugde naden­ken.

Dron­ken door dit wel­lus­tig leven werpt Jacques zich hals over kop in de ver­ma­ken tot groote wan­hoop zij­ner vrouw.

Thans is Jacques de « vriend » van Mrs Mar­tins in het groote leven... Zeke­ren dag dat Jacques met haar in een groot res­tau­rant aan ’t avond­ma­len is, komt Monique daar bin­nen in gezel­schap van Arnold.

In den loop van dien avond doet de poli­cie een inval en al de gas­ten zet­ten het op de vlucht. Jacques en Monique bevin­den zich tege­no­ver elkan­der; zij wer­pen zich in eikaars armen en bei­den vluch­ten de straat op, waar hun auto wacht, die hen ver­vol­gens naar hun woning zal bren­gen waar geluk en liefde hen weer,

zooals vroe­ger, ten deel zal val­len.

«Beko­ring» is een band weleer inhoud een ware zedeles is. Wij wonen de krach­tins­pan­ning bij Van een gewe­ten­loos man op de eer eener vrouw, met als éénig wapen: het goud.

Hoe­vele vrou­wen zijn door der­ge­tijk geval niet reeds ten onder gegaan.

De namen der ver­tol­kers staan borg Voor een dege­lijk roe­rend spel. Voeg daar­bij de prach­tige too­nee­len en de weel­de­rige toi­let­ten en men mag ver­ze­kerd zijn een film te aan­schou­wen waa­ro­ver lang zal ges­pro­ken wor­den.

Soleil Levant Films

19. ZERE­ZOS­TRAAT, 19 - - BRUS­SEL

to

< CI N EM A WERELD

CÏNE­MA­BRIE­VEN­BUS

1° Onze Brie­ven­bus Is gra­tis.

2° Weke­lijks wor­den er drie vra­gen beant­woord.

3° Stel uw vra­gen afzon­der­lijk en num­mer ze.

4° Naam en adres hoe­ven we niet te ken­nen: geef een dek­naam op.

Anita en Georges. — I>e Ame­ri­kaansche titel van die. film is « Your Help! » en is een First Natio­nal-band; kun­nen niet zeg­gen wan­neer die zal ver­toond wor­den. .

T. G. L. -— De film­ster­ren zul­len der­ge­lijke vraag niet inwilli­gen daar de pho­to’s, welke zij zen­den, allen op ’ï zelfde for­maat en met groote hoe­veel­heid wor­den afge­trok­ken.

Mary Pick­ford for ever. — 1° Dou­glas Fair­banks zal er waar­lijk geen tijd voor over heb­ben om zelf op een brief te ant­woor­den en dan nog wol over sport.

2° U kunt u ten allen tijde een abon­ne­ment op o is blad nemen; daar­toe hoeft u zich maar tot het eerste het beste post­kan­toor te wen­den.

VanS­teen­brug­ghe. — 1° Eve Fran­cis, adres: 10. ruo de l’Eglise, Paris.

2° Paul Hubert, adret: 3, rue de l’En­che­val, Pa ris.

3° Clara Kim­ball Young, adres: Gar­son Stu­dios, 1845, Glen­dale Boul­vard. Los Angeles (Cal.) ü. S A.

Jam. i— 1° Een gewone onbe­prentte pel­li­cule neemt, zon­der spe­ciale behan­de­ling geene kleu­ren, bel alve wit en zwart, op.

2° Nega­tieve fil­men kan men zeker laten ont­wik­ke­len bij foto­gra­fen; wel te vers­taan indien de fil­men niet te lang zijn.

3° Een zekere alge­meene 'kleur aan de film (roos. bruin, groen (nachtk­leur), blauw, enz.) bekomt men door dit gedeelte een­vou­dig te kleu­ren.

Uiers. — 1° Dit hangt af van de kunst­waarde van een film: de meeste Chris­tie Come­dies wor­den hier verhuurd door toe­doen der firma Para­mount, L’, Nieuws­traat, Brus­sel. Gelieve u tot haar van on-zent­wege te wen­den.

2° De prijs van een goed en vol­le­dig opname-toes­tel wis­selt af tus­schen de 1,000 en 3,500 frank.

3° Die bes­taan wel, maar geloof ons vrij, veel nut kunt u hier niet uit halen; eene zaak is hier hcofd­ve­rei­schte: onder­vin­ding.

Muguet te. — André Roanne, kan in de Fransche taal ges­chre­ven wor­den; gehuwd met Marie-io.ise Iribe; adres: 35, Bou­le­vard Lefebvre, Paris.

Iris. —- ló Mary Pick­ford, adres: Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2“ Eva Novak, adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U. S. A.

3° Tom Mix, adres: 5841. Capi­ton Way (Hobv-wood) (Cal.) U. S. A.

Leon L. — Tij­dens het win­ter­sei­zoen heb­ben we ons genood­zaakt gezien, uit oor­zaak van het drukke schouw­burg- en maat­schap­pi­j­le­ven, vier blad­zi­j­den aan «Cinema- en Too­neel­we­reld » bij te vrv,;eo, en daar­door moest, uit finan­tieel oog­punt, de kos-telooze bij­lage voor­loo­pig ach­ter­wege bli­j­ven; mui het zomer­sei­zoen kri­jgt u ech­ter die bij­lage terug.

John Webbs. — 1° Corinne Grrif­fith, adres: Vi tagraph Stu­dio, East 15th street and Locust ave­nue. Brook­lyn-New-York (U. S. A'.).

2° Mau­rice Costnllo zendt de hem gevraagde photo; adres: c/o 601*5. Hol­ly­wood Boul­vard, tlollv-wood (Cal.) Ü. S. A.

3° Vir­gi­nia Valli, adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni versa! Oty (Cal.) U. S. A.

N.-B. — Onzen bes­ten lank voor de waar­deermg e i aan­be­ve­ling van ons blad.

Syl­vestre. — l°*De hoof­drol in Ilona werd ver­tolkt door Lya de Putti; doet sinds j920 aan cinema; adres: c/o May Film, 14, Tau­nent­ziens­trasse, Ber­lin W. 50 (Duit­schland).

Jupi­ter. — Pris­cilla Dean, kan in de Fransche ot F.​ngelsché taal ges­chre­ven wor­den; adres: Uni­ver sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U. S. A.

Jupi­ter, Leon L., House, Peggy, Fred eu Jan, Pecht-door-zee. — Bij­dra­gen niet opge­no­men daar zi jvan belang ont­bloot zijn.

Noerla. — Lya Mara is op 1 Augus­tus 1897 gebo­ren; duitsche natio­na­li­teit; gehuwd met Frie­drich Zel­nik.

Recht door-zee. — 1° Gina Palerme, adres: 11, rut du Coli­sée, Paris.

2° Raquel Mel­ler heeft nog maar drie fil­men gedraaid: opvol­gent­lijk: « Les Arle­quins de Soie d’Or», «Les Oppri­més», «Vio­lettes Impé­riales».

3° Pearl White, voor­naam­ste fil­men: « Tiger’s Club », « White Moll », « Exploits of Ela­nie »; aches: c/o Hôtel Majes­tic, Paris.

Fred en Jan. — 1° I)e naarn van die artist is niet mede­ge­deeld gewor­den.

2° Lila Lee is over eenige weken te Hol­ly­wood mot James Kirk­wood gehuwd.

Fusy. — 1° De «Vrije Tri­buun » staat alleen­lijk open voor bij­drage de cinema aan­be­lan­gend.

2° De opname is gra­tis.

3C Zie Toon­cel­brie­ven­bus.

Ines. — 1° Bebe Daniels is gebo­ren op 14 Januari 1900; zij heeft bruin oogen, zwart haar en meet 1 m. 60; adres: Rea­lart Stu­dios, Occi­den­tal Boul­vard, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

Eddie Polo. — 1° « Met Stan­ley in Afrika » werd ver­tolkt door Georges Walsh en Louise Lor­raine.

2 ’ en 3° Van welke maat­schap­pi­jen waren die fil­men?

Pedro Gla­dio. — 1° Madge Bel­lamy, adres: Molm Stu­dios, 1925, Lilian Way. Los Angeles (Cal.) II. S. A.

2° Edmo Lin­coln, adres: 2718, Sun­set Boul­vard, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

Moui­dée. — ’t Spijt ons zeer, maar aan der­ge­lijk ver­zoek kun­nen we niet vol­doen; u kunt gerust de meeste artis­ten in de Fran­sohe taal schri­j­ven.

Zorro. — 1» Tom Mix is* een uit­zon­der­lijk goed schut­ter.

2" Dou­glas Fair­banks is wel een goed scher­mer, maar de beste van gans­cli Ame­rika...?

3° Over die pho­tok­wes­tie hoeft u niet onge­rust tj zijn; meer dan waar­schi­jn­lijk zul­len ze uw schri­j­ven begri­j­pen en er het gevraagde gevolg aan geven.

Fanny. — Lya de Putti kan in de Vlaamsche taal (i .aar dui­de­lijk) ges­chre­ven wor­den; zij zendt hare photo, maar u doet best eenige mil­liar­denj mar­ken b'j uw schri­j­ven te voe­gen; adres: Tau­tent­zien-strasse, 14, Ber­lin W. 50 (Duit­schland).

Harry Sin­gle­ton. — 1° De hoofd­ver­tolks­ter uit « Hurle à la Mort » was Jane Novak, adres: 6629 1/2 Hol­ly­wood Bul­vard, Los Angeles (Cal.) U S. A.

2° Conrad Nagel is gehuwd.

3° Die artist was Percy Mar­mont,; adres: Lambs Club. New-York City (ü. S. A.).

Robin d’Ar­ta­gnan. — 1° « De Drie Mus­ke­tiers » van Dou­glas Fair­banks zul­len hier den­ke­lijk tij­dens hel sei­zoen 1924/25 afge­rold wor­den.

2° Plaats­ge­brek! m’n beste; komt ech­ter den­ke­lijk bin­nen een paar weken in orde.

3' Door onvoor­ziene omstan­di­ghe­den is daar nog geen gevolg kun­nen aan gege­ven wor­den.

N.-B. — Voor wat « La Gar­çonne » betreft bebe eft u maar de in ons blad hie­ro­ver ver­sche­nen artie­kels te lezen, en dan zult u er wel meer over weten.

Kei­zer der armen. —- 1° René Navarre, adres: rue du Géné­ral Fey, 36, Paris.

« CINE­MA­WE­RELD

2° Bij ons weten niet, zijt u wel zeker dat het Gabriel Signo­ret was?

3° Claude Merelle zendt hare photo, adres: 106. rue de la Tour, Paris.

Nelly. — 1° William Rus­sel, adres: Fox Film, 1040, Wes­tern Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U. S. A. kan in de engelsche en fransche taal ges­chre­ven wor­den; zendt zijne photo.

N. B. — Nn eerste schri­j­ven is onget­wi­j­feld zoek geraakt.

Berthe. — Georges Bis­cot ver­tolkte geen rol in « Taô ».

Maria Mélis. — Zie ant­woord aan Moni­dée.

Syl­via Pau­lina Sae­lens. — 1° Rudolf Valen­tino, adres: 6776 Wed­ge­wood Place. Whit­ley Heights, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2° Agnes Ayres, adres: Para­mount Pic­tures,

628*5 Selma A venue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3° De voor­naam­ste ver­tol­kers van « Het Huis ’au het gel­leim » zijn: Ivan Mos­jors­kine, Charles Var, el, Coll­met, Nina Raie­veska, Franci Mus­sey.

Jacq. Van Alphen. — Wij kun­nen u ver­ze­ke­ren dat hij voor ’t oogen­blik niet in de Veree­nigde Sta­ten ver­toeft.

Ber­chem Sport. — 1° Natha­lie Tal­madge, adres: c/o Bus­ter eaton Esq. Long Beach (Cal. U. S. A.

2° France Dhe­lia, adres: 97. rue Jean Jau­rès, Leval­lois-Per­ret (France).

3° Raquel Mel­ler, adres: c/o Mr Henry Rous­sel. 6, rue de Milan, Paris.

Peggy. — 1° Hope Hamp­ton, adres: Para­mount Pic­tures 6284. Selma Ave­nue, Hollv­wood (Cal.) U. S. A.

2° Conway Tearl. adres: Friars Club. New York City (U. S. A.)

3° Jean Tou­lout, adres: 31, rue Vic­tor Massé, Paris.

.1. V. Trap­pen. — Schri­j­ven ont­van­gen en wen-schen u bij ene vol­gende maal het zelfde geluk.

Bel­gica. — 1° Viola Dana kan in de fransche taal ges­cre­ven wor­den, adres: 7070, Frank­lin Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

2° Betty Blyte. adres: 1820, La Brea Street, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3° Van welke maat­schap­pij was die film?

Hay­dée. — 1° Clara Hor­ton, zendt hare photo: voor­naam­ste fil­men: « The Yel­low God», «Tom Sawyer ». « Every woman ».

2“ Gla­dys Wal­ton zendt hare photo, adres: 456, South Wes­tern Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

3° Het eenige stu­dio, die naam waar­dig is i gele­gen in het domein de Bel­val te Mache­len-bij-Vil­voorde, en toe­foo­rende aan Belga Film. 34 Bar­thé­lémy Laan, Brus­sel.

N. B. — Vor de Vrije Tri­buun dienen wij de naam en adres van den inzen­der te ken­nen daar deze verant­woor­de­lijk voor zijn schri­j­ven bli­jft.

Minon­san. — Charles Hut­chin­son is gehuwd met Edtih Torn­thon.

Alice Pavor. — 1° Monte Blue, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2° Georges Walsh, zelfde adres als Monte Blue,

3° U kunt Ses­sue Haya­kawa in de fransche taal sei rij­ven aan vol­gend adres: c/o 3. rue Rocroy, Paris.

N. B. — De tee­ke­ning van Rudolf Valen­tino is gewoon­weg prach­tig en behoort tot de bes­ten welke u tot hier­toe hebt inge­zon­den. Nemo.

ONS PHO­TO­HOEKJE

Harry Sin­gle­ton ont­ving gra­tis de photo van Elsie Fer­gu­son, for­maat 12 x 17, na 35 dagen.

Kleine Hamer ont­ving gra­tis de photo

van W. S. Hart, for­maat 16x21, na 6 weken.

R. Ant­werp F. C. ont­ving gra­tis de photo van Dudule, na 2 maan­den; van Zigoto, na 2 maan­den; van Maë Mur­ray, na 5 maan­den.

Van Steen­brugge ont­ving gra­tis de photo van Doro­thy Phi­lips, for­maat 20 x 26, na 6 weken.

John Webbs ont­ving gra­tis de photo van: Olaf Fonss, post­kaart­for­maat, na 1 maand; Her­bert Raw­lin­son, bui­ten­ge­woon prach­tig, na 4 maan­den; Mil­ton Sills, Frank Mayo, na 2 maan­den;Bryant Wash­burn, met vrouw en kin­de­ren, na 62 dagen; Alice Terry, na 50 dagen; Elsie Fer­gu­son, na 49 dagen; Viola Dana, na 41 dagen; Doro­thy Phi­lips, na 42 dagen; Mary Pick­ford, 2 pracht­pho­tos, na 7 maan­den; Ginette Mad­die, post­kaart­for­maat, na 2 dagen; Mario Auso­nia, drie mooie pho­tos, na 12 dagen; Betty Comp-son, na 10 maan­den; Pau­line Fre­de­rick, na 7 maan­den.

Brahma Pee­tra ont­ving gra­tis de photo van: Jean Angelo, Armand Tal­lier, Rita Jol­li­vet, na 1 week; San­dra Milo­wa­noff; Mar­cel Vibert, Andrée Bra­bant, Mar­cel Levesque, Georges Bis­cot, Mia May, Jean Devalde, Blanche Mon­tel, na twee weken, en Betty Bal­four, Maria Kousne-zoff, bei­den na 3 maan­den, allen post­kaart­for­maat. Alice Brady, Viola Dana, Lilian Gish, Bebe Daniels, Jack Holt, David Bul­ler. Jackie Coogan, Her­bert Raw­lin­son, 12 x 18, Charles Ray, Agnes Ayres 16 x 12; Maë Mur­ray, William Far-num, 20 x 26, allen bin­nen de 4 maan­den.

Leo­nore Per­du­cala ont­ving gra­tis de photo der vol­gende Fransche cinema-star­ren: San­dra Milo­wa­noff, post­kaart; Ginette Mad­die, 1 kunst­photo en een post­kaart; Andrée Bra­bant, een kunst­photo; Huguette Duflos, 3 ver­schil­lende pho­tos; France Dhé­lia, 2 kunst­pho­tos, waa­ron­der één in de rol van «La Gar­çonne»; Gina Palerme, 5 ver­schil­lende pho­tos, waa­ron­der 2 kunst­pho­tos uit «Frou­frou» en «Mrs Hor­ck­ley»; Gabriel de Gavrone, post­kaart; Gina Relly, post­kaart. — Van Ame­ri­kaansche star­ren: pho­tos van Norma Tal­madge, Betty Comp­son, Mary Pick­ford, Marion Davies, e.a.

ia

( OiNE­MA­WE­RELD »

De Doorns­trui­ken aan den Weg

(LES RONCES DU CHE­MIN)

P ern ....​Fern Andra

Caroul, de hou­der van een slecht aan-getee­kend dran­khuis, wan­hoopt Fern, een onge­luk­kige wees, rein als de sneeuw, aan zijn slechte doe­lein­den over te leve­ren. Het is aldus dat hij met een waar genoe­gen het voors­tel aan­neemt van « Baron » Del­vigne, die zich aan­biedt om de opvoe­ding van het kind te veran­de­ren en er zich per­soon­lijk mede bezig te hou­den.

Deze kerel heeft met de onge­luk­kige wees zekere inzich­ten maar Fem vreest geene bedrei­ging: zij weers­taat aan de pogin­gen van dezen onmensch.

Zeke­ren avond ter­wijl de Baron zich aan de speel­ta­fel bevindt, wordt hij op hee­ter­daad betrapt van bedrog en aan­ge­hou­den. Ook Fern zou door de poli­cie mee­ge­no­men zijn gewor­den indien de graaf Valori haar niet onder zijn bes­cher­ming had geno­men.

Het onge­luk­kige kind zou niet naar die ellende terug­kee­ren want van de erken­te­lij­kheid tot de liefde is er maar een stap. De graaf Valori, die begre­pen had welke schat­ten van goed­heid er in het hartje van Fern ver­bor­gen lagen, had van haar zijn echt­ge­noote gemaakt.

Jaren zijn ver­loo­pen. Zij sli­j­ten hun leven geluk­kig met hun zoon. Het duis­ter ver­le­den is ver­ge­ten, doch tij­dens een avond­feest dat de graaf Valori gaf, ter gele­gen­heid der ver­ja­ring zij­ner vrouw, had Fem plot­se­ling tus­schen de genoo-dig­den, Del­vigne her­kend.

Veroor­deeld tot ver­schei­dene jaren gevang, was Del­vigne op zoek naar haar die, naar hij zeide, zijn goed­heid met ondank beloond had. Hij bedreigt haar aan haar man haar ver­le­den mee te dee­len indien zij niet des ande­ren­daags in den hof bij hem komt.

Del­vigne was vast bes­lo­ten zich te wre­ken. Ter­wijl Fern met schrik het uur van de samen­komst ziet nade­ren, her­las de graaf voor de zoo­veel­ste maal een brief

« CtNE­MA­WE­RELD »

die hij dien mor­gend ont­van­gen had en hem mel­dende dat zijn vrouw een geheime samen­komst moet heb­ben met een harer vroe­gere vrien­den in het park van zijn kas­teel.

Fern en Del­vigne staan nu tege­no­ver elkan­der. Zij smeekt hem haar geluk niet te bre­ken. Haar man ver­schi­jnt plot­se­ling en... zich bedro­gen mee­nend door de hou­ding zij­ner echt­ge­noote, jaagt hij haar weg.

waar­van er een door Fern gemend wordt. Voor den aan­vang heeft Del­vigne de spil van het wiel los­ge­maakt. Onder het geweld schuift het wiel van zijn as, de onver­mi­j­de­lijke doo­de­lijke val voor gevolg heb­bende. Het feest gaat voort. De rij­tui­gen vlie­gen in volle vaart voor­bij en Fem, in het mid­den der arena gedra­gen, is niets meer dan een ziel­loos voor­werp.

Naar het zie­ken­huis gebracht, ziet de arme vrouw in haar ijl­koorts, al de droe-

Ges­teund door de gedachte harer jeugd, leeft Fern zeer nede­rig in het mid­den van kuns­te­naars en, aan­ge­no­men in den troep van het cir­kus Wiselli, wordt zij wel­dra een der meest geachte leden van het gezel­schap.

Zeke­ren nacht had zij een ver­schrik­ke­lijke droom: zij zag haar kind zwaar ziek, mis­schien dood... Een lijkje wordt naar zijne laatste rust­plaats gebracht...

Del­vigne behoudt nog immer zijn plan haar zoo­veel moge­lijk te pij­ni­gen. In het cir­kus van Wiselli wordt er een ren wed­strijd gehou­den met Romeinsche wagens.

vige oogen­blik­ken van haar leven voor­bij trek­ken, oogen­blik­ken waa­rin de som­bere schim van Del­vigne ove­rheer­scht.

Sti­laan ver­min­dert de koorts: de zieke is gered. Zij opent de oogen en de eenige bezoe­ker welke de dok­ter heeft willen toe­la­ten, treedt schuch­ter naar voren.​Het is graaf Valori. In zijn oogen leest men het afsmee­ken eener ver­gif­fe­nis welke de mede­li­j­dende Fern hem toes­taat.

Ein­de­lijk vindt zij in de dorre woes­tijn van haar leven de geluk­kige oasis waa­rin zij haar nood­druft naar geluk en vrede ten volle zal kun­nen laven.

IFJ­J­LiVJ VâM «ITSEl­MO­TiN

< OINE­MA­WE­RELD

Onze Ciné-Romans

Levens­bes­chri­j­ving van Norma, Natha­lie en Constance Tal­madge

(7e ver­volg)

Wan­neer Constance haar eerste sen­sa­tion­neel groot succes behaalde was men alge­meen van gedacht dat de laatste zus­ter ins­ge­lijks bekoord zou wor­den om haar geluk op het witte doek te pro-bee­ren.

Doch Natha­lie bleef onver­schil­lig op dat punt. Zij verheugde zich in den triomf van Norma en Connie, maar gevoelde zelfs niets voor de cinema.

Haar tijd in ledi­gheid sli­j­ten wilde zij ook niet; bet duurde niet lang, na hunne aan­komst te Los Angeles, of zij werd de pri­vate secre­ta­resse van Ros­coe Arbu­ckle, beter gekend onder den naain van Fatty. Zij beminde haar werk en toonde er zich zeer bek­waam in.

Maar... Norma en Connie hiel­den niet op bij haar aan te. drin­gen om toch maar eens voor de camera op te tre­den.

« Vroeg óf laat zult gij er toch moe­ten aan gek­lo­ven, » zegde op zeke­ren dag Norma. « Indien ge maar wilt hebt gij zoo­veel talent als wij, ik ben er zeker van. »

Natha­lie schudde het hoofd.

« Nooit! » ant­woordde zij. « Het eenige wat de cine­main­dus­ti’ie in mij bevalt is het geld welke gij bei­den er uithaalt. Daar­bij gij twee houdt van dit werk ik niet. »

« We zul­len zien. Wacht maar tot ik een eigen stu­dio heb, dan zal ik spe­ciaal voor u een stuk laten schri­j­ven, en indien gij dan nog niet aan­neemt dan zal ik Peg op u afzen­den welke zoo lang bij n zal aan­drin­gen tot gij er ten slotte toch in * toes­temt. »

En waar­lijk, het kwam zooals Norma, voors­peld bad. Ten lange laatste bez­week Natha­lie toch en betrad de weg welke haar twee zus­ters zoo glo­riè-vol vóór haar betre­den had­den.

Zij trad met Norma op in de film: « The Isle of Conquest » en met Constance in een andere, zoo­dat op het oogen­blik Natha­lie een knappe film­speel­ster is.

De drie zus­ters Tal­madge zijn de wereld rond bekend en wie weet wat de toe­komst hen nog voor­be­houdt.

« Maar ik ben toch de minst van allen » laohtte Natha­lie.

« Ja maar, eens zult gij ons overv­leu­ge­len! » riep Constance. * *

Norma en Constance heb­ben nu hun eigen stu­dio en hun eigen Com­pany. Zij bren­gen hun eigen fil­men voort en hun sala­ris per maand is veel groo­ter jjan dit van de Eerste Minis­ter van Enge­land.

Niet­te­gens­taande dit bli­j­ven hei­den zeer een­vou­dige meisjes. Wan­neer men ze op straat ont­moet dan valt het dade­lijk op dat ze niets weg heb­ben van een film­ster. Zij zijn zeker goed gek­leed, maar niet over­dre­ven. Norma is de kleinste, maar wel gevormd. Constance is groot. Bei­den zijn zeer lief, veel lie­ver dan op het witte scherm. Zij bemin­nen de zaak en nemen zij al eens een uits­pan­ning, nooit zal hun werk uit hun gedach­ten zijn.

Meer­maals heb­ben zij de reis naar Europa gemaakt en zich goed gea­mu­seerd. Zij hiel­den van Parijs, had­den bewon­de­ring voor Rome en wer­den bekoord door Vene­tië.

Constance is een vroo­lijk Ame­ri­kaansch meisje, ieder wie haar ziet houdt van haar. Doro­thy Gish, op het doek haai- mede­ding­ster, is in het pri­vaat leven haar boe­zem­vrien­din. Zij houdt van -de film maar bekent dat zij graag op het too­neel wou staan, in levende lijve voor het publiek.

Bui­ten hun film­werk heb­ben Norma en Constance hun Rus­sische klas­sieke dans­les­sen.

Norma, ver­schilt in karak­ter met Connie, zij is meer erns­tig. Zij houdt van zwem­men en rij­den, niet alleen uit oefe­ning voor de film, maar uit oog­punt van gezond­heid.

Tus­schen de dui­zende brie­ven welke zij weke­lijks van bewon­de­raars ont­vangt, zijn er een menigte vrou­wen welke haar vra­gen waar zij haar kleed­sels laat maken. Haar ant­woord is een­vou­dig: De meeste maakt zij zelf.

De zus­ters Tal­madge hopen eens naar Enge­land te ver­trek­ken om daar ver­schil­lende fil­men te draaien.

De eine­ma­kunst gaat zoo vlug dat een film spoe­dig uit de mode is, doch. de fil­men der Tal­madges, al zijn zij nog zou oud, wor­den steeds gewild. Norma en Constance heb­ben daar geen schrik voor.

Tot daar de levens­bes­chri­j­ving van Norma,; Natha­lie en Constance Tal­madge.

EINDE

CIR­CUS­DA­GEN

•naar de film der First Natio­nal « Civ­cus-Days », door ED. NEOKG.

Tobie .... Jackie Coogan.

« Ik heb er genoeg van uw zus­ter en haar ben­gel te onde­rhou­den!... Dus Mar­tha, gij kunt aan Ann zeg­gen dat zij meer werk in het huis en op de hoeve moet doen of dat zij anders ver­trek­ken kan! »

« Dit heteekent voor haar het Armen­huis, Eben. » ant­woordde Mevrouw Holt.

« Wat kan mij dit sche­len!... Wan­neer ik u huurde nam ik toch geen ver­bin­te­nis uw heele fami­lie bij mij te nemen!... Nu genoeg!... Meer tijd wil ik er niet aan vers­pillen!... Gij deelt haar mede wat ik u gezegd heb en daar­mee uit! »

Eben Holt nam zijn dag­blad op met een bewe­ging welke dui­de­lijk te vers­taan gaf dat de dis­cus­sie afgë­loo­pen was. Een hard­voch­tig man, Ehen Holt. Zijn gelaat had er al de tee­kens van.

Hij had kleur­looze oogen en zijn dunne lip­pen ver­toon­den steeds een nei­ging tot wreed­he­den. Zijn vrouw was zijn waar­dig even­beeld.

Wan­neer zij naar haar echt­ge­noot opzag, voelde zij dat zij moest stand hou­den om haar zus­ter te ver­de­di­gen. Het was de eerste maal dat haar sluw­heid haar ver­lan­gen te hoven was gegaan.

Van toen haar zus­ter met haar kleine Toby op de hoeve was komen wonen had zij een zeker plan door­ge­werkt. Ann moest al den arbeid doen en Mev. Holt, om zich tegen haar man të bes­cher­men, kloeg steeds dat haar zus­ter niet genoeg deed. Maar mi scheen het dat zij te veel gek­laagd had.

In de keu­ken,, aan de ach­ter­zi­jde der Koeye, waren Ann en Toby de bor­den van het avond­maal aan ’t afwas­schen. Hun eet­maal had nog nooit een

« OINE­MA­WE­RELD »

bord vuil gemaakt, daar het steeds bes­tond uit brood en kaas, het­welk zij al wer­kende opa­ten.

Mevrouw Tyler was nog geen der­tig jaren; zij zou nog een lief vrouwtjo geweest zijn, hadde niet de angst, cm de Holts steeds vol­doe­ning te geven, haar aan­ge­zicht doen afval­len.

Toby was een flinke jon­gen van negen jaar, hij had zeer don­kere oogen. Hij was nau­we­lijks groot genoeg om de bor­den, welke hij afdroogde, in het rek te plaat­sen, doch hij lachtte er zelf om.

« Ik weet niet, Toby, wat ik zon­der u moest begin­nen » zegde Mevr. Tyler. « En noch­tans vind ik het hard dat gij nog op dit uur aan het werk zijt. »

« Heb geen zorg, mam­mie. Ik hen tevre­den altijd bij u te zijn. Wij heb­ben bijna gedaan en dan kunt gij naar bod gaan. Laat ons maken dat wij weg zijn vóór oom Eben komt. Hij zou zeker weer iets hards te zeg­gen heb­ben. »

Mevr. Tyler, op dit gezegde ingaande, liet in haar haast een groot bord val­len.

« Dit heeft er geweest » lachtte Toby.

De deur der keu­ken stond open en het geluid van het val­lende voor­werp werd gehoord door Eben Holt.

« Nog­maals iets geo­ro­ken! » snauwde hij zijn vrouw toe. « Niet alleen oten zij me arm, maar bre­ken op den koop toe al onzen huis­raad! »

Mot een dui­vel­schen blik vloog hij naar de keu­ken. Toby kwam hem smee­kend te gemoet met de scher­ven in zijn han­den. Hij gaf het kind een klap dat het op den grond rolde.

« Dit zal u lee­ren beter op te let­ten! » riep hij.

« Laat n.​ijn kind met vrede! » weende Ann. « Hij was het niet. Ik heb het bord laten val­len! »

« ’t Is gelijk. Een klap ver­dient hij toch. Van­daag is hij weer gaan vior­chcn na het hem verbo-en te heb­ben! »

Hij greep de jon­gen van den grond en niet­te­gens­taande Mevr. Tyler’s hulp, gaf hij hem een flink pak sla­gen.

8 Gij schoft! » riep Ann.

« Ben ik een schoft?... Gij hoort het, Mar­tha? Dit is mijn dank om ha-.r en haar vle­gel uit het i Armen­huis te hou­den! »

8 Kom terug hier, Eben » zegde zijn vrc-uw. a Ann meem, niet wat zij zegt. Zij weet welk een goed onder­ko­men zij hier heeft. »

Mrs Holt ver­langde niet dat haar zus­ter zou ver­trek­ken; op haar aam­drin­gon ver­liet haar man de keu­ken.

8 Ween niet, mam­mie » zegde Toby wan­neer zij alleen waren. « Laat ons naar bed gaan eer hij terug begint. »

Mevr. Tyler ein­digde haar werk en ging met haar jon­gen naar hun slaap­ver­trek.

« Och, had ik maar eenig geld » weende zij, ter­wijl zij Toby aan haar borst drukte, e Soms denk ik dat wij toch beter in het Armen­huis zou­den zijn.»

8 Maar, daar mogen wij niet samen bli­j­ven, mam­mie » trocs te Toby. « Laat ons het nog maar wat lan­ger dul­den tot dat ik geld kan ver­die­nen. »

« Gij zijt een brave jon­gen, Toby. »

Zij troost­ten elkaar tot zij in slaap vie­len.

De vol­gende mor­gen was Toby al het ver­driet ver­ge­ten want .heel het dorp stond in rep en roer hij de aan­komst van Pat Daly’s Mam­moth Cir­kus.

Ter­wijl Toby i aar de lie­den zag welke de tent vast­maakte, kwam er een groot ver­lan­gen in zijn hart. Het moest iets won­der­baars zijn van een cir­kus deel te maken. Zijn vol­gende gedachte was hoe heer­lijk het zijn moest zulk een ver­too­ning te zien.

« Het is mij onmo­ge­lijk er naar toe te gaan, » mom­pelde hij. 8 Oom Eben laat het zijn eigen kin­de­ren zelfs niet toe. »

Hij ging naar huis toe om te beraad­sla­gen met Jason en David, de t-wc zonen van Eben Holt. Deze waren twee en drie jaren ouder dam Toby, maar aan­za­gen hem als hun lei­der.

8 Onnoo­dig vader om geld te vra­gen » zegde Jasón. 8 Een cir­kus is het werk van den dui­vel, zegt hij. »

« Wij zou­den iets moe­ten ver­zin­nen om toch geld van hem los te maken, » weder­voer Toby... « Weet ge wat?... Gij bei­den begint het voet­pad vóór het huis te kee­ren en ik zal de vens­ters afwas­schen. Daar­voor zal hij mis­schien wel iets geven. »

Wan­neer Eben Holt van de hoeve kwam om zijn lunch te nemen zag hij de drie kin­de­ren hard aan het werk.

8 Wat is er met u allen aan het handje? » vroeg hij wan­trou­wig.

8 Wij hoop­ten van miar het cir­kus te krïn­nen gaan » zegde Jason.

« Jason bedoelt dat wij wat geld wil­den ver­die­nen om de ver­too­ning te zien » ver­volgde Toby.

8 Oh zoo, ge zoudt naar het cir­kus willen gaan » ant­woordde Eben op vrien­de­lijke toon dan hij gewoon was.

8 Ja! » rie­pen de drie kin­de­ren gelijk­ti­j­dig.

8 Om de leeu­wen, dè tij­gers, de artis­ten en de clowns toe te jui­chen? » ging Eben ver­der.

8 Ja » zegde Tob}7. « Ik meen, oom, mogen wij als ’t u belieft er naar toe gaan? »

Er was een adem­looze stilte wan­neer Eben in zijn zak ging en er zijn geld­beu­gel uit haalde. Hij opende hem, dcch in plaats van geld, haalde hij een stuk pruim­ta­bak hoven.

8 Gij zult niet gaan! » snauwde hij hen toe, ter­wijl hij van de tabak beet. 8 En indien ik één van u rond het cir­kus vind dan zal ik hem mijn stok op de rib­ben leg­gen! »

En met een ruwen lach verd­ween hij in huis.

Dit was mis­schien wel het wreed­ste wat hij Toby en zijn eigen kin­de­ren had aan­ge­daan.

« Hij heeft geen hart » zegde Jason bit­ter.

8 Laat gaan » ant­woordde Toby. 8 Wij zul­len zelf een cir­kus maken. Wacht tot oom Ehen terug naar het veld is, dan zal ik het u too­nen. » Wan­neer Eben Holt ver­trok­ken was zegde Toby: « Ik moet een plank heb­ben, ga zien in de schuur, ik zal hooi aan­bren­gen. »

Zoo gezegd, zoo gedaan.

Hooi en plank was gebracht. Toby legde de plank over een schraag.

Wat gaat ge doen? » vroeg David.

« De loop voor het leven. Ik heb dat eens op een beeldje gezien. Ik sta op het eene eind van de plank en gij op het andere. Hoe har­der gij springt, hoe hoo­ger ik in het hooi val. Ik zal liet eerst doen en dan gij. »

Ieder nam zijn plaats m. Op een tee­ken van Toby gaven de beide jon­gens al hun macht ten besté, Toby sloeg de, lucht in en kwam op zijn voe­ten in het hooi terecht. Wan­neer hij zich omdraoide om een bui­ging voor Jason en David te maken zag hij Eben op hem afko­men met een stok in de hand. Toby vluchtte naar de andere zijde van het hooi, maar viel met zijn neus tegen het ach­terste van een koei. Vol schrik-ging het dier op den loop. Eben Holt liep steeds op hem toe, waa­rop Toby het huis bin­nen sprong. Hij bereikte de zit­plaats en greep de tabaks­pot en pijp van zijn oom. Wan­neer deze woe­dend bin­nen kwam, boog Toby voer hem en zegde bevend, maar tevens vrien­de­lijk:

« Lieve oom, neem plaats en rook een pijp tabak.» Zelfs het koude hart van Eben Holt kon aan die uit­noo­di­ging niet weers­taan.

(Wordt voort­ge­zet.)

FABRI­KAN­TEN EN WIN­KE­LIERS

PJaatst uwe aan­kon­di­gin­gen in

Cinema- en Too­nee­loie­reld

Offi­cieel Orgaan van het Natio­naal Ver­bond der Vlaamsche Too­neel­maat­schap­pi­jen yan Bel­gië

Het best en meest­ge­le­zen Fami­lie­week­blad

Wan­neer een Kinema in Uw woon­plaats

een

film

geeft, dan is het de schoonste

in Uw woon­plaats ver­toond

H ACKIN

Kar­thui­zerss­traat, 9A. — BRUS­SEL (

Haifj Guey

in een bui­ten­ge­wone serie yan vijf films

SES­SIIE HAYA­KAWA

in zes bui­ten­ge­wone films

Drukk.«Nep­tune», Steen­hou­wers­vest. 28, Antw.