€ CINE­MA­WE­RELD

Van den Dui­vel beze­ten

(THE LIT­TLE MINIS­TER)

Voors­tel­ler.... Adolph Zukor

Roman van....​Sir James Bar­rie

Sce­na­rio van .... Edfrid Bin­gham Euro­peesche omwer­king van

Franck Ser­vett Film­re­gis­seur .. Pen­rhyn Stan­laws

Ver­tol­kers:

Bab­bie .... Betty Comp­son

De Domi­nee .. George Hacka­thorn

Wij zijn te Thrums, in Schot­land, ten jare 1830; de wevers der streek, de ei-schen hun­ner werk­ge­vers, ges­teund door den bal­juw, moede, ver­zet­ten er zich tegen. De poli­tie moest tus­schen­ko­men.

woonte de armen der streek te bezoe­ken en hun hulp te ver­schaf­fen. Een terug­keer der poli­tie en zelfs de tus­schen­komst der troe­pen vree­zende, had­den de wevers ove­ral schild­wach­ten uit­ge­zet, met opdracht van drie­maal op den hoorn te bla­zen wan­neer er onraad was.

Bab­bie, de boheemsche zwerf­ster, was in wer­ke­lij­kheid, maar bui­ten eeniedf weten, Lady Ceci­lia, doch­ter van Lord Rin­toul, vri­j­heer en bal­juw, gouw­heer der pro­vin­cie. Zij was ver­loofd aan kapi­tein Hal­li­well, bevel­heb­ber van een regi­ment dra­gon­ders dat in de streek kan­to­neerde. Ver­no­men heb­bende dat haar vader, op aan­drin­gen van den kapi­tein, de aan­hou­ding van de lei­ders der wevers gelaste, veran­dert Ceci­lia spoe­dig in Bab­bie, ten einde te trach­ten ze te red­den.

maar de wels­pre­kend­heid van den nieu­wen her­der, bij­ge­naamd « de kleine Domi­nee », verhin­dert dat eenige al te woe­lige werk­lie­den aan­ge­hou­den wor­den.

De wevers ver­dach­ten eene Boheemsche hen ver­ra­den te heb­ben. Deze zwerf­ster, gekend onder den bij­naam van c geheim­zin­nige Bab­bie », had de ge-

Zij bevond zich in het woud toen er eenige schild­wach­ten door de sol­da­ten wer­den over­val­len en gek­ne­veld; toe­val­lig ver­neemt zij wat het alarm­si­gnaal was, en een hoorn gri­j­pende, kon zij er helaas, geen geluid uit kri­j­gen. Geluk­ki­glijk kwam de her­der langs daar en zij had hem slechts te wen­ken om door list

€ CINE­MA­WE­RELD »

van hem te beko­men dat hij het weeT-sland­ssi­gnaal geeft. De wevers zijn gered!

Daar kapi­tein Hal­li­well ver­nam dat zijne plan­nen door eene Boheemsche ged­wars­boomd wer­den, geeft hij oogen-blik­ke­lijk het bevel deze te doen aan­hou­den. Maar Bab­bie weet het zoo te schik­ken dat zij als de vrouw van den domi­nee door­gaat. ’S ande­ren­daags gaat de domi­nee, welke in « eer en deugd » op de Boheemsche ver­liefd is, zich bij den bal­juw bes­chul­di­gen zelf het signaal gege­ven te heb­ben. De mooie kapi­tein Hal­li­well, door de poli­tie­vers­la­gen ver­no­men heb­bende dat de domi­nee Bab­bie als zijne vrouw heeft doen door­gaan, eischt dat de Schotsche wet toe­ge­past worde. Deze schri­jft voor dat ieder man

die open­baar zijne veree­ni­ging met eene vrouw bekent, als dezer wet­tige echt­ge­noot zal aan­zien wor­den.

Met dit plan in ken­nis ges­teld, bes­luit Bab­bie van zich op staan­den voet te laten aan­hou­den. Groot was natuur­lijk de alge­meene ver­won­de­ring wan­neer men in de Boheemsche nie­mand anders dan Lady Ceci­lia her­kende.

Het huwe­lijk mag niet meer uit­ges­teld wor­den. De mooie Hal­li­well verd­wi­jnt op staan­den voet en de bal­juw, dezes ver­der­fe­lijke inv­loed niet meer onder­gaande, belooft het jonge echt­paar van het lot der wevers, hunne dier­bare bes­cher­me­lin­gen, te ver­be­te­ren. En zie­daar hoe de dui­velsche Boheemsche, de vrouw van een Dorps­do­mi­nee werd.

De strijd tegen de tak­sen

in den vreemde

Het bekende Neder­landsche too­neel-tijd­schrijt « Het Mas­ker » doet de hier-onder­vol­gende oproep. Wij kun­nen hem zon­der com­men­taar oüer­ne­men daar hij wels­pre­kend genoeg bewi­jst dat de tak­sen ove­ral de kunst en het volks­ver­maak fnui­ken.

Kunst is geen gene­ver

Indien u met ons van mee­ning is: dat de tegen­woor­dige belas­ting op de publieke Ver­ma­ke­lij­khe­den (die over de ont­vangst in plaats van over de winst bere­kend wordt) in de prak­tijk Acci­jns op Kunst beteekent;

dat het een schande is voor de hui­dige maat­schap­pij, indien men aldus bli­jft voort­gaan, Too­neel­kunst en Muziek op één lijn te stel­len met jene­ver en opium;

dat genoemde belas­ting fnui­kend werkt voor Too­neel­kunst, Voor­dracht­kunst en Muziek, en dat een groot deel der bur­ge­rij erdoor beroofd wordt van gees­te­lijk genot;

dat, al werkt een kuns­te­naar ook n,'ef ter­wille Van het geld, hij toch zeker even­min als eenig ander ver­plicht moet zijn om het geld, dat hij Ver­dient heeft, ten gevolge van een onhoud­baar bureau-kra­tisch stel­sel geheel en al aan de ove­rheid af te staan en zelf vaak gebrek te lij­den;

toont dan dat u eve­nals wij een einde wilt zien gemaakt aan dit onrecht­vaar­dige en absurde stel­sel van belas­ting der publieke Ver­ma­ke­lij­khe­den.

CINE­MA­WE­RELD »

- KNOCK - OUT -

Sce­na­rio van .... J. W. Merle y

Film­re­gis­seur . . Armand du Plessy Gedraaid in 1922

Ver­tol­kers:

Chi­quita .... Elmire Vau­tier

Moreno .... Gas­ton Jac­quet

Bru­tus .... Lewis Brody.

Tij­dens zijn ver­blijf in Zuid-Ame­rika maakte Lord Harold ken­nis met de mooie dan­seres Chi­quita, welke in een bar, gehou­den door Moreno optreedt.

Deze laatste ver­dient grof geld met de boks­mat­chen van den beken­den neger Bru­tus, welke op de dan­seres dol ver­liefd is.

Harold ver­trekt naar Europa en wordt door Chi­quita, Moreno en Bru­tus opge­volgd. Hier wordt de Engel­sch­man ver­liefd op een mooi meisje, wat Chi­quita doet zwe­ren wraak te nemen.

Door een toe­val ver­neemt het drie­tal dat dit meisje, Elva, de erf­ge­name is eener groote for­tuin, ver­bor­gen in het park. Zij bes­lui­ten ze op te lich­ten en

Harold, die zijne ver­loofde ach­terna snelt, wordt in eene hin­der­laag gelokt.

Morena wil het meisje laten ontv­luch­ten doch Bru­tus waakt! Daar hij zelf wil ont­ko­men, wordt hij door den neger met een ver­gif­tigde pijl doo­de­lijk getrof­fen.

Elva wordt gevaar­lijk ziek en een bij­ge­roe­pen genee­sheer, de toes­tand waa­rin het jonge meisje zich bevindt begri­j­pende, geeft haar een slaap­drank. Na eeni-ge oogen­blik­ken verk­laart hij Chi­quita, dat Elva over­le­den is. Harold, die onder-tus­schen op het spoor is geko­men, werpt zich op het ziel­looze lichaam van het jonge meisje, ter­wijl Chi­quita, zich gewro­ken den­kende, in een auto ontv­lucht, Bru­tus aan zijn lot over­la­tendl.

* CINE­MA­WE­RELD »

De dok­ter stelt Harold gerust en na Eva terug tot het bewust­zijn gebracht té heb­ben, duidt deze de plaats aan waar de schat begra­ven ligt. Doch deze is verd­we­nen!

Bru­tus, de ges­to­len titels niet kun­nende verhan­de­len, ziet zich ged­won­gen een nood­match aan te gaan. Zijn tegens­tre­ver, Harold, slaat hem knock-out..

De ges­to­len waar­den wor­den ont­dekt en Bru­tus aan­ge­hou­den.

Elva en Harold wor­den een paartje, ter­wijl Chi­quita, aan de zijde van een nieuwe vriend naar de Antillen ver­trekt, er trotsch op zijnde <( haar wraak » te heb­ben kun­nen vol­bren­gen.

Office Géné­ral Ciné­ma­to­gra­phique 22, de Brou­ckè­re­plaats, Brus­sel.

De Cinema in de Veree­nigde Sta­ten

In de Veree­nigde Sta­ten wer­den nauw­keu­rige sta­tis­tie­ken opge­maakt over de Cinema.

Hie­ron­der enkele bij­zon­de­rhe­den over de opperv­lakte Van de 14,000 cine­ma­za­len, vers­preidt over de Veree­nigde Sta­ten.

3763 zalen heb­ben tot 250 plaat­sen; 5167 van 251 tot 500; 3842 van 501 tot 1000; 448 van 1001 tot 1250; 332 van 1251 tot 1500; 312 van 1501 tot 2000 en 136 zalen heb­ben meer dan 2000 plaat­sen.

962 zalen zijn een dag per week geo­pend; 1821 2 dagen; 1453 3 dagen; 758 4 dagen; 326 5 dagen; 421 6 dagen; en 4462 alle dagen.

De beta­lende inkom­sten Wor­den als volgt ges­chat:

2188 ont­van­gen 100 toes­chou­wers; 4742 van 101 tot 200; 2272 Van 201 tot 300; 1095 vqn 301 tot 400; 1207 van 401 tot 500; 646 van 501 tot 600; 252 van 601 tot 750; 561 van 751 tot 1000; 392 van 1001 tot 1500; 377 van 1501 tot 2000 en 308 ont­van­gen dage­lijks meer dan 2000 toes­chou­wers.

CINE­MA­WE­RELD »

Carl Laemmle

. Pre­sident der Uni­ver­sal Film Manu­fac­tu­ring Com­pany

0e Roman van een Film­ma­gnaat

Wie heeft er de naam van Carl Laemmle nog niet op het witte doek gezien? Wien is de vol­gende tekst, die «De Maagd van Stam­boul», «Conflict», « Blinde Echt­ge­noo­ten », de fil­men van Pris­cilla Dean, Miss Dupont, Frank Mayo, Lee Moran, Gla­dys Wal­ton, Harry Meyers, Lon Cha­ney, Art Acord, Marie Pré­vost, Hoot Gib­son, Her­bert Raw-lin­son, Baby Peggy, Tom Sant­schi.

voo­raf­gaat

Carl Laemmle pre­sents

Uni­ver­sal Film Mfg. NewiYork.

nog niet opge­val­len?

Het is dien man, wien wij de vol­gende rege­len wij­den.

Carl Laemmle is eene der drie of vier mach­ti­gen der heden­daagsche fil­min­dus­trie.

Wan­neer men zich van een man, die der­ge­lijke plaats in de maat­schap­pij bek­leedt een idee wil vor­men, dan komt onvri­j­willig het beeld voor den geest van een trotsche mil­lion­naire en groot-indus-trieel, met drukke geba­ren en eene aan­ma­ti­gende hou­ding. Hij bewoont een pracht­vol paleis, enz. enz.

Welnu bij Carl Laemmle, niets van dit alles. De man, met een vrien­de­lijk gelaat, gri­jze haren, lijkt ræt een goe­dig groot­va­der toe, die u ont­vangt, niet in een vors­te­lijk kas­teel maar in een idyl­lisch land­huisje dat hij het gansche jaar door betrekt.

De man, die zich vóór zes­tien jaar in de fil­min­dus­trie wierp, en van het begin af op dit gebied een lei­der was, dê man die zware doch goede kam­pen te stri­j­den had; in de te maken wins­ten bes­chei­den, doch een groot genoe­gen vin­dende met goed­be­taalde loo­nen aan zijne onde­rhoo­ri­gen uit te kee­ren, de man die dui­zende kuns­te­naars, artis­ten, regis­seu­ren en bedien­den, onder zijne lei­ding heeft, •nooit van zijne macht mis­bruik makend, recht­vaar­di­gheid tot voor den nede­rig­sten arbei­der ver­ze­kert, de man die met de gevoe­lens van een film-too­neel zooals een kind wee­nen kan en zich het wel en wee zij­ner onde­rhoo­ri­gen erns­tig ter harte trekt, de man die macht heeft zijne ziens­wi­jze met bevel door te dri­j­ven doch immer met redene.ering tracht en weet te over­tui­gen, de man die al de gedane voors­tel­len over­weegt en onder­zoekt, zulk een man is Carl Laemmle.

Klein van ges­talte, iet­wat ineen gedron­gen, een­vou­dig in klee­ding en doen­wi­jze, het dunne, gri­jze haar, glad plat­ges­tre­ken laat het breede hooge voo­rhoofd vrij... in het goe­dige gelaat menige diepe rim­pel, de spo­ren en eere­tee­kens van zij­nen strijd met het Leven en de Men­schen.

Het merk­waar­dig­ste uiter­lijk van dezen man zijn zijne leven­dige blauw­gri­jze oogen. Jong en frisch schit­te­rende zij ach­ter de brille­gla­zen — en blik­sem­snel kan de uit­druk­king ervan veran­de­ren... zij kun­nen die­perns­tig zijn, ter­wijl om de lip­pen en op

de gelaats­trek­ken nog het over­bli­jf­sel van eenen vroo­lij­ken lach speelt.

Die oogen zijn te vree­zen tegens­tre­vers en gebo­ren over­win­naars.

Hij die met de man voor de eerste maal omgaat voelt ommid­de­lijk dat die mach­tige en rijke per­soon­lijk­lijk immer of mees­tal een een­zaam leven slijt, en de kalme, wel­ge­meende vriend­schap sterkt hem in dit geloof. En de bezoe­ker kri­jgt het gevoel dat hij tege­no­ver een man staat, die zoo­veel voor zijne mede­men­schen gedaan heeft en nog doet, en deson­danks door het lot niet naar ver­dienste is geloond gewor­den.

De man lijkt een­zaam... hij is een­zaam — sinds hij voor eenige maan­den, zijne trouwste kame­raad en beste vriend, ges­tor­ven is. Carl Laemmle is weduw­naar.

Zijne mede­wer­kers ver­tel­len dat hij met sta­len wils­kracht tegen zijne smart, die hem bijna neder -smakte, inwèrkte, met weken­lang bijna dag en nacht te arbei­den. De schei­ding zij­ner levens­ge­zel­lin was eene echte tra­ge­die, daar deze vrouw voo Carl Laemmle zijne lij­dens- en stri­jd­ge­zel­lin was, die al de tijd­per­ken zij­ner ame­ri­kaansche loop­baan heeft mede­ge­maakt. .

In 1906 was Carl Laemmle bediende in eene klee-ding­szaak te Osh­kosh, Wis­con­sin; elf jaar lang bleef hij hier in zijne bedie­ning en had gedu­rende dien tijd drie­dui­zend drie hon­derd dol­lar ges­paard. Toen kwa­men hij en zijne vrouw tot de over­tui­ging dat. de toe­komst voor hen geen ander uit­zicht had dan arbeid, nog eens arbeid en immer arbeid, indien geene veran­de­ring intrad. Iets moest er gebeu­ren -— niet voor zich zelve maar voor het drie­ja­rig doch­tertje dat de ouders eene geluk­kige toe­komst wil­den ver­ze­ke­ren. Een bes­luit werd geno­men; Carl Laemmle zegde zijne bedie­ning op, en was zin­nens naar Chi­cago af te rei­zen. Hij vol­bracht zijn opzeg­ging­ster­mijn, kocht spoor­weg­bil­jet­ten, landde met vrouw en kind, zijn scha­mele huis­raad en zijne drie­dui­zend drie­hon­derd ges­paarde dol­lars te Chi­cago aan.

Hij nam er pool­shoogte en bes­loot van een klein gebouw aan te koo­pen met het doel «film­beel­den» te ver­vaar­di­gen, alhoe­wel hij over den uits­lag eenig-zins twi­j­felde. Hij dreef zijn plan door en opende een «Film­thea­ter», een der eers­ten in Ame­rika. Tegen zijne ver­wach­ting in was deze onder­ne­ming een succes.

Zijn levens­doel scheen zich nu dui­de­lijk af te t.​eeken. Maar zeer spoe­dig kwam het tus­schen Laemmle en de per­so­nen die het film­be­drijf onder kon­trolle had­den, tot mee­ning­sver­schil­len; deze hee­ren van dien Trust had­den hunne eigene idééën en Carl Laemmle deelde ze niet, hij ver­wierp ze zelfs. Hij zocht mid­del op mid­del om zich van den inv­loed van dien Trust vrij te maken, en vond er maar één: de Trust te bekam­pen. Voor den eigen -naar dier kleine ins­tel­ling stond de strijd gelijk met die van een man met klein kapi­taal die eene bank opent en daar­mede de geheele finan­tie­we­reld wil bekam­pen.

Carl Laemmle dreef zijn plan toch door en bes­loot het ver­vaar­di­gen en in den han­del bren­gen der fil­men onaf­han­ke­lijk te maken... de onaf­han­ke­lijk-heid­so­verk­la­ring der Film-indus­trie.

Over dezen har­den, ver­bit­ter­den en op het eerste zicht hope­loo­zen strijd zou veel te zeg­gen val­len maar het resul­taat er van was: David had Goliath vers­la­gen -— de kleine Laemmle had den Reus Trust over­won­nen.

Hij, eene der voor­naam­ste film­fa­bri­kan­ten, werd de vriend en bond­ge­noot der kleine cine­maeige-naars; hij werd de mach­tige mede­din­ger der «Trust» wan­neer het er om ging zich de mede­wer­king van bekende sce­na­rio-schri­j­vers, bekende regis­seurs, bekende artis­ten te ver­ze­ke­ren. Hij heeft mil­lioe­nen gewon­nen en mil­lioe­nen ver­lo­ren — en

« CINE­MA­WE­RELD »

is heden een rijk man. Hij, is de eige­naaar der Unni­ver­sal Film Com­pany en leidt ze zon­der onders­teu­ning, zon­der raad of daad van Wall­street (het hoofdk­war­tier der New Yor­ker finan­tie­we­reld. Red.), en dit wil veel zeg­gen. Daar­bij dient aan­ges­tipt te wor­den dat Carl Laemmle boven­dien zeshon­derd eigen cine­ma’s bezit.

Het succes is Carl Laemmle niet licht geval­len; hij heeft die vele jaren hard moe­ten stri­j­den: en er was één «iets» dat hem in dien kamp deed vol­har­den en zijn moed staalde. In al deze'ja­ren van strijd, van vijand­schap, gevaar­lijke ver­ras­sin­gen, zv.​are neder­la­gen, ver­nie­tigde verho­pin­gen, trouw­loo­sheid van mede­wer­kers, ver­bro­ken ver­bin­din­gen, van de waa­ghal­zig­ste proef­ne­min­gen en van den ont­ze­nu­wen­den arbeid, in al deze zware jaren was er, de, Echt­ge­noote, die zijn vriend en raad­ge­ver, die Zijn deel­ge­noot was. Hare trouw bleef immer stand­vas­tig, haar geloof wilde niet wan­ke­len... zij twi­j­felde niet, zij talmde niet, zij zegde niets.

Ondanks alles, zor­gen, armoede, enz. geloofde zij toch aan eenen goe­den uits­lag.

En eensk­laps kwam de uits­lag, schit­te­rend, over-hóopt.

En als de uits­lag voor goed vast­ge­legd was, als hij niet meer kon aan­ge­val­len wor­den... dan kwam de Dood den over­win­naar de trouwe met­ge­zel roo-ven en nam met haar de vroo­lij­kheid mede.

Nooit ver­laat*, Carl Laemmle New-York zon­der aan het graf der dier­bare afli­j­vige een afscheid­groet te bren­gen; nooit keert hij naar zijn land­huisje terug zon­der op het graf een stil gebed te gaan stor­ten.

Carl Laemmle wordt nu ove­ral gekend en aan-hoord. Carl Laemmle is nu mach­tig en is ver­mo­gend en ondanks alles door­kruist hij New-York te voet.

Geld speelt bij hem geen rol, en als hij iets wil door­dri­j­ven dat hem noo­dig voor­komt, dan vraagt hii ach­ter geene bedra­gen.

Over den film « Foo­lish Wives » die over het mil-liœn dol­lars gekost heeft, alhoe­wel hij er maar

50,000 had mogen kos­ten, zegt hij een­vou­dig:

« De schri­j­ver — regis­seur— star, Eric von Stru-lieim, verk­laarde plech­tig, toen hij reeds de 100,000 dol­lar bereikt had, dat men hem in het diepst der San Fran­cis­co­baai mocht ver­drin­ken, indien zijn film nog één cent meer kostte. Hij ver­langde meer: als de film klaar was kostte hij 1,103,000 dol­lar, en nog is hij niet ver­dron­ken gewor­den ».

Op de vraag wat wel de oor­zaak dezer hooge onkos­ten mocht zijn, ant­woordde Carl Laemmle: « Al het moge­lijke... maar ik berouw het mij niet, want de film is won­der­baar —- hij is een mijl­paal in de fil­min­dus­trie. Menig­maal, toen er mij de hooge reke­nin­gen wer­den voor­ge­legd, werd ik naden­kend en bij mij zelve wen­schte ik dat ik met die zaak maar nooit begon­nen ware. Toen ze dan toch ein­de­lijk klaar was, trok ik er een streep onder, en sloeg de boe­ken dicht. Daar­mede was voor mij alles voo­rin ] —- het eenige wat over­bleef was de vreugde aan dier Film) aan het resul­taat, op kunst- en finan­tieel gebied ». En lachend voegde Carl Laemmle er aan toe: « Maar we zul­len et zoo spoe­dig niet meer her­be­gin­nen ».

Iets waa­raan noch­tans sterk te twi­j­fe­len valt. Wan­neer Laemmle mor­gen een ges­chikt onder­werp voor een reu­zen­film vindt, laat hij er over­mor­gen aan begin­nen — de kos­ten en de bij­za­ken.

Laemmle is geen spe­ler, die alles op ééne kaart zet: hij gelooft vast en zeer voor­zich­tig aan zijn arbeid. Hij zoekt zijne mede­wer­kers uit, men­schen in wier vak­ken­nis hij ver­trou­wen heeft.

Eene mis­sing kan natuur­lijk voor­ko­men maar Carl Laemmle is de eerste die de zijne erkent.

Carl Laemmle bezit een uiterst groot ver­beel­ding­sver­mo­gen, en daa­rin ligt zijne grootste kracht.

NEMO.

Gine­ma­meuwsjes

Lilian Gish, de beroemde Ame­ri­kaansche ver­tolks­ter der meeste Grif­fith-fil­men, is op ron­dreis in Europa: Onlangs was zij te Rome en draaide er eenige too­nee­len uit: «De Witte Zus­ter» onder de lei­ding van Richard Bar­thel­mess. Ver­schil­lende zich­ten van het Vati­kaan kómen in de film voor en dank aan de wel­willend­heid van Kar­di­naal Gra­nito di Bel­monte, groot cine­ma­lief­heb­ber, stond dePaus het toe dat er eenige too­nee­len in de gaan­de­ri­jen van het Pau­se­lijk paleis wer­den opge­no­men. Voe­gen wij er nog bij dat Lilian Gish, die reeds op het Witte Huis te Washing­ton is ont­van­gen gewor­den, een audiën­tie bij den Paus is beloofd gewor­den.

Een waar gevecht zal men te zien kri­j­gen in «Brass Com­mand­ments» tus­schen William Far­num en Tom Sant­schi. Dit herin­nert aan een zelfde gevecht dat tus­schen beide film­spe­lers plaats had voor de film: «The Spoi­ler's», weken nadien waren zij in het stu­dio niet-te zien, daar zij te lee­lijk toe­ge­ta­keld waren.

« Sam­son en Dalila » gaat door de Cae­sar-Film op den band gebracht wor­den.

De film « De Drie Mus­ket­ters », in Ant­wer­pen onlangs afge­rold, wordt nu ook in Ita­lië ver­toond. In Napels ech­tey werd hij uit­ge­flo­ten.

De Ita­liaansche ciné­ma­to­gra­phie zit in slechte papie­ren; de eene maat­schap­pij sluit haar boek­jaar niet tien­dui­zen­den lires ver­lies, ter­wijl er andere hunne stu­dio’s een­vou­dig te koop stel­len.

Leda Gys draait voor de « Lom­bardo Film » te Turijn « De Poë­zie der Leu­gen ».

Hes­pe­ria draait nu voor eigen reke­ning.

Fran­risca Ber­tini komt met de Unione Cine­mato-gra­fica Ita­liana eene ver­bin­te­nis voor zes fil­men te tee­ke­nen. De eerste zal « Aïda » zijn.

De « Cour des Miracles », naar den roman van Michel Zevacco, gaat door de Cines gefilmt wor­den.

Fabiola of de ges­chie­de­nis der Romeinsche Cata­com­ben, naar het beroemde werk van car­di­naal Wise­man, komt door de Bel­gische cen­suur afge­keurd te wor­den en mag bij­ge­volg niet aan kin­de­ren onder de 16 jaar ver­toond wor­den. Nu moet men weten dat bedoelde, onge­cen­su­reerd, op 11 April 1921 voor het Bel­gische Hof, in het bij­zijn der hof­hou­ding en van Prinses Marie-José is afge­rold gewor­den. Toen was deze laatste nog geen 16 jaar oud.

Een ech­ten « Toi­let­ten Film » komt te Lon­den ver­toond te wor­den. « Pas­siev­lam­men » is de naam en het sce­na­rio, noch het spel der ver­tol­kers is mets bizon­ders, maar hij munt uit door de groote varië­teit der prach­tige toi­let­ten. Maë Marsh, de hoof­drol, gebruikt er niet min­der dan 30 ver­schil­lende toi­let­ten in; het is eene echte mode ten­toons­tel­ling van wan­del, sport, avond, namid­dag-toi­let­ten; reis­man­tels, ama­zone-uitrus­tin­gen, fiev o’clock en gar-den-party-toi­let­ten, négli­gés, enz.

De vol­gende dag­bla­den bezit­ten nu regel­ma­tige cinema-rubrie­ken: « Times », « Daily Mail »,

« West­mins­ter Gazette», «Daily Mir­ror», «Daily News», «Star», «Eve­ning News», «Daily Express » en « Eve­ning Stan­dard ».

Steunt onzen Strijd

TEGEN de tak­sen FOOR het goedk­pope üolf­sver­maak

12

« CINEMA WERELD

« CINEMA WERELD »

Brie­ven­bus

Cœur C.L. — 1. Agnès Ayres, adres: Para­mount-stu­dio,6284 Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2. Char­ley Caplin, adres: Ath­le­tic Club, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

3. Rai­ce­vitch, adres: c/o U. C. I., 51, via Mace-rata, Rome (Ita­lië).

N.-B. — Ecrire aux deux pre­miers en Anglais au troi­sième en Fran­çais. (Aan de 'twee eers­ten in 't Engelsch en aan de derde in ’t Fransch schri­j­ven. )

Lou Tel­le­gan. — 1. Zie arti­kel over Wal­lace Reid in dit num­mer.

2. Henny Por­ten zal U zeker ant­woor­den; haar uw brief nog eens herin­ne­ren; met die poli­tieke kwes­ties zal zij zich niet inla­ten.

Arman­dus I. — Rudolph Valen­tino zendt zijne photo; hem te schri­j­ven in de Engelsche taal; adres: 7139, Hol­ly­wood Boul­vard, Los Angeles (Cal. ) U. S. A.

Mary Rod. — l. Frank Mayo îs te New-York gebo­ren in 1886; ges­chei­den van Dag­mar Godowsky en van Elea­nor Joyce.

2. Harry Carey is gebo­ren te New-York op 6 Juni 1880; gehuwd met Olive Ful­ler.

J. Van Haven­ber­ghe, — Wen­schen de verant­woor­de­lij­kheid van het geven van der­ge­lijke adres­sen niet op ons te nemen.

Henri, — Zie para­graaf b van arti­kel 6 van het regle­ment.

A. Simo­ti­quel. — Ont­van­gen fr. 0.50 in. post­ze­gels bij de inzen­ding van den stem­brief.

Anna Cool. — Ont­van­gen fr. 0.50 in post­ze­gels bij de inzen­ding van den stem­brief.

A. B. — Denkt U in de verei­sehte voor­waar­den te ver­kee­ren.

Mar­tha. — 1. Henny Por­ten zal, als Duitsche, een in de Vlaamsche taal dui­de­lijk ges­chre­ven brief vers­taan; U moogt u zeker van ons blad aan­be­ve­len; hare ’voor­naam­ste fil­men zijn: « Anna

Boleyn », « Rose Bernd », « Die Geier­wally ».

2. Voor ’t oogen­blik zijn er geene bekend welke die taal mach­tig zijn.

Een vreem­de­ling. — Dit gedeelte van den film is ver­brand doch nadien ver­van­gen gewor­den.

Kater. — 1. Die ban­den zijn in 1919 gedraaid.

2. Eileen .Sedg­wick is te Gal­ves­ton (Texas) in 1897 gebo­ren; zendt hare photo.

3. Draait voor ’t oogen­blik geene epi­so­den­fil­men meer.

Laura Biboche, — 1. Baby Peggy Brown, adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U.S.A.

2. Frank Mayo is de Fransche taal niet mach­tig.

3. Voor Mary Pick­ford en Dou­glas Fair­banks aan ieder afzon­der­lijk een brief te rich­ten.

N. -B. — Ver­ne­men met genoe­gen dat U eene photo van Liane Haid en van Pris­cilla Dean ont-vingt.

Dimphne. — 1. Mary Pick­ford en Dou­glas Fair­banks, adres: Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2. U kunt hunne photo bin­nen de 5/6 weken ont­van­gen.

3. Bei­den zen­den hunne photo gra­tis.

Hoe­pel­man. — « L’At­lan­tide » is door Jacques

Fey­der gedraaid en door Aubert uit­ge­ge­ven gewor­den; de scher­men en klee­dij waren van Manuel Orazi.

Modistje. — 1. U bedoelt « M. C. » zeker? Dit is om zich in de oogen dier artis­ten inter­es­sant te maken.

2. House Peters, voor­naam­ste fil­men: « The

Storm », « The Leo­pard Woman », « Lying Lips »; adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U. S. A.

Rita Jol­li­vet, adres: c/o Film d’Art, 14, rue Chau­vrau, Neuilly s/Seine (France).

Iicmo. — 1. Mae Mur­ray, adres: 1 West, 67th Street, New-York (U.S.A.).

2. Bebe Daniels, adres: Rea­lart . Stu­dios, 469, Fifth Ave­nue, New-York City (U.S.A.).

3. Glo­ria Swan­son, adres: Lasky Stu­dio, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

N.-B. — Zen­den allen hunne photo; er wor­den per week maar 3 vra­gen beant­woord.

Za-la-Vie. — 1. Zie gedeelte der gevraagde adres­sen in deze brie­ven­bus; er wor­den ove­ri­gens maar 3 vra­gen per wéék beant­woord.

2. Conrad Nagel, adres: 1846, Che­roke Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

3. Conrad Nagel ver­tolkte geen rol in « Helio­trope»; dit was Fred Bur­ton.

Keurs­ter. — Dit .was gansch onaf­han­ke­lijk van onzen wil. De hee­ren jury­le­den waren in deze kwes­tie opper­mach­tig.

Joë Mar­tin. — 1. Pho­to­ge­nisch zijn is op de film wat op eene photo « goed trek­ken » is.

2. Kor­te­lings zal onze wed­strijd film te Brus­sel ver­toond wor­den.

3. Van welke maat­schap­pij waren die fil­men?

Kin­de­kens. — 1. Op uwe eerste vraag is niet

geant­woord gewor­den tér oor­zake van den wei­nig erns­ti­gen dek­naam.

2. Is beroeps­ge­heim.

Mare Ram­paert. — Nemen uwe aan­vraag in nota en zul­len er ten gepas­ten tijde op terug­ko­men.

D. Mounts­te­phens. — 1. Liane Haid, adres: Wie­de­ner Haupts­trasse, 18, Wien (Oos­ten­rijk).

2, De hoofd­ver­tolks­ter van «Onver­draag­zaam­heid » was Lilian Gish, adres: c/o Grif­fith Stu­dios, Mama­ro­neck New-York (U.S.A.).

3. Max Lin­der, adres: llbis, ave­nue Desha­nel.

Sphinx. — 1. Fran­cesca Ber­tini woont wel dege­lijk te Genua, maar laat al Kare brief­wis­se­ling naar Rome zen­den alwaar zij haar sekre­ta­ris heeft.

2. Met genoe­gen ver­ne­men we dat U weer pho­to’s ont­vingt, n.l. van Dou­glas Fair­banks, André Nox, Andrée Bra­bant en Jackie Coogan.

Pola Negri. — 1. De roi van Nomis in « De Konin­gin van Saba » werd ver­tolkt door Joan Gor­don.

J. Lau­wers. — 1. Die film werd ver­tolkt door Mar­ga­reth Fisher; Wal­lace Reid ver­tolkt er geen rol in.

2. U kunt U eens wen­den tot de Para­mount, 48, Nieuws­traat, Brus­sel.

3. Zie arti­kel over Wal­lace Reid in dit num­mer.

N.-B. —Voor wat de photo van Wal­lace Reid

betreft, dit is in regel. Ont­van­gen fr. 1.—.

Rietmns. — 1. Die zul­len wel niet te vin­den zijn; na afloop van onzen film­wed­strijd zult U er eene heb­ben.

2. Die maat­schap­pij heeft geene artis­ten met vast kon­trakt; zij ver­bindt ze maar alléén voor één film.

Mae en Glo­ria. — 1. Bernd Aldor, adres: Hotel Excel­sior, S.W. 11, Ber­lin (Duit­schland).

Almi­rante Man­zini is de Fransche taal een wei­nig mach­tig; zij zendt hare photo.

3. Enid Ben­net, adres: Thos. H. Ince Stu­dios, Culver City (Cal.) U.S.A.

« CINE­MA­WE­RELD »

2. Bé naam dier artiste is niet gege­ven gewor­den. '

3. De rol van Lygia in « Quo Vadis » werd ver­tolkt door Mme Giun­ghi.

H. V. Herck. — Char­ley Cha­plin, te schri­j­ven in de Engelsche taal, adres: Ath­le­tic Club, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

Kater. — 1. De echt­ge­noot van Eileen Sedg­wick is geen fil­mar­tist; zij zelve zendt hare photo.

2. William Rus­sel, adres: Fox Stu­dios, 1401, Wes­tern Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

3. Art Acord, adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U.S.A.

Livine. — De pho­to’s, post­kaart for­maat van de artis­ten der Para­mount, zijn in ons bureel ver­kri­jg­baar aan den prijs van fr. 0.50 per exem­plaar; voor ver­zen­ding per post dezelfde prijs plus fr. 0.30 voor ver­zen­ding­son­kos­ten per zenidng.

Juffr. Jean. — Wen­schen de verant­woor­de­lij­kheid met het geven van der­ge­lijke adres­sen niet op ons te nemen.

Clai­rette Ciné. — Wen­schen eerst en voo­ral uwe aan­dacht te trek­ken op het feit dat vra­gen om inlich­tin­gen alléén door de Brie­ven­bus beant­woord wor­den. Voor wat newust arti­kel betreft de schri­j­ver ervan was stel­ler dezes, dus... eerste ver­gis­sing van uwent­wege; voor wat het tweede betreft, we bet­wis­ten de moge­lij­kheid niet dat het er in zekere kur­sus­sen schi­jn­baar erns­tig toe­gaat, maar..., we herha­len het, en zul­len het steeds bli­j­ven herha­len, we willen de eerste « gedi­plo­meerde » ervan zien die een rol, een heel klein rol­letje van gediens­ti­gheid zelfs maar, door het toe­doen van de inrich­ters zal kun­nen of mogen draaien, ’t zij hier of in het bui­ten­laiid, voor eene erns­tige film­maat­schap­pij natuur­lijk. En wan­neer dit feit zal bewe­zen zijn, dan willen wij er nog wel eens over pra­ten. In afwach­ting ervan staat het onze trouwe kor­res­pon­dente Clai­rette Ciné en hare kol­le­ga’s gansch vrij er hun eigen gedacht op na te hou­den of over stel­ler dezes, in stilte, aller­lei alles behalve aan­ge­name din­gen te den­ken. Wij ken­nen onzen plicht: de Cinema indus­trie in Bel­gië hoog te hou­den, ze te ver­de­di­gen en ze van alle para­sie­ten te vri­j­wa­ren. In die richt-’ng wer­ken we voort en wij­ken geen duim­breed van onze opi­nie af.

Cla­ris. In tegens­tel­ling met wat dit plaat­se­lijk dag­blad beweerde, is Agnès Ayres onge­huwd, en zelfs nöoit gehuwd geweest. Nemo.

ONZE FILM-STER WED­STRIJD

NOG EENE PERSS­TEM

Expörtfilm » van 15 Januari schri­jft:

CHER­CHEZ LA VEDETTE Notre excellent confrère d’An­vers, « Too­neel-wereld», a orga­nisé un concours pour la recherche d’une étoile du cinéma belge.

Trois cent quatre vingt-dix can­di­dats se sont mises sur les rangs et ont été suc­ces­si­ve­ment sou­mises à l’épreuve de l’ob­jec­tif qui fixa leurs diverses expres­sions et enre­gis­tra leurs atti­tudes les plus avan­ta­geuses.

Il appar­tien­dra au public de dési­gner désor­mais la grande vedette belge et un vote popu­laire sui­vra cha­cune des .pro­jec­tions du film édité par notre confrère avec la col­la­bo­ra­tion des trois cent quatre-vingt-dix can­di­dats.

(Ver­ta­ling.)

ZOEKT DE STER Onze uit­mun­tende kon­fra­ter van Ant­wer­pen « Too­neel­we­reld » heeft een pri­js­kamp inge­richt ter ont­dek­king eener Bel­gische film­ster.

Drie­hon­derd negen­tig kan­di­da­ten heb­ben zich aan­ge­meld en zijn ach­te­reen­vol­gens aan de proeve

der leus onder­wor­pen gewor­den, welke hunne ver­schil­lende uit­druk­kin­gen en hunne guns­tig­ste hou­din­gen opnam.

Het ligt nu aan het publiek de groote Bel­gische film­ster aan te wij­zen en elk af rol­len van den film, door onzen kon­fra­ter met de mede­wer­king der drie­hon­derd negen­tig kan­di­da­ten uit­ge­ge­ven, zal van eene volks­tem­ming gevolgd wor­den.

Een sche­pen die met zijn tijd mee­gaat, is wel de heer Junes, sche­pen van Schoone Kuns­ten van Ant­wer­pen. Hij heeft bes­lo­ten van de ope­ning der Ten­toons­tel­ling der Oud-Stri­j­ders te laten fil­men, en iede­reen, zon­der onder­scheid .van poli­tike opi­nie, zal het met ons eens zijn sche­pen Junes om zijne daad geluk te wen­schen, en wij hopen uit gan­scher harte dat zijn voor­beeld in de andere sche­pen­ka­bi­net­ten navol­ging zal mogen vin­den.

Gine­ma­nieuwsjes

Pris­cilla Dean heeft hare ver­bin­te­nis met de Uni­ver­sal zien ver­bre­ken, omdat zij eene rol in een nie­wen film wei­gerde te ver­tol­ken, rol die zij « onze­de­lijk » noemde.

Anto­nio Moreno zou, naar het schi­jnt, te Los Angeles ver­moord zijn gewor­den door den echtge noot der Spaansche artiste Car­men Rodri­guez.

In Fran­krijk vin­den 50,000 men­schen een bë staan in de cine­ma­ni­j­ve­rheid.

Dou­glas II, de zoon van Dou­glas Fair­banks uit zijn eerste huwe­lijk met Miss Beth Sully, waar­van hij ges­chei­den is, ver­toeft op ’t oogen­blik met zijne moe­der te Parijs. Twaalf jaren oud gaat hij zich op de tee­ken­kunst toe­leg­gen voor dewelke hi j groote aan­leg gevoelt.

Char­ley Cha­plin ont­ving voor het draaien van « The Kid » (Het Kind) de somme van $ 800,000 (fr. 12,000,000).

De grootste ges­chie­de­nis der wereld is wel het Oud Tes­ta­ment. Eene Ita­liaansche film­maat­schap­pij heeft daar­van een prach­tige film ver­vaar­digd. De grootste kos­ten zijn gedekt door de Ita­liaansche Regee­ring. Ver­schil­lende too­nee­len zijn geno­men in de vul­ka­nische stre­ken van het land; men ziel er echte zand­stor­men in. Ara­bie­ren, wilde die­ren en nog vele won­de­ren der woes­ti­j­nen. Bij het maken van dezen band gin­gen de Ita­lia­nen ook naar de ver­bo­den, en mees­ten­deels onont­ginde hoog­ten van Sinaï; op den berg Sinaï alwaar Jeho­vah tot Mozes sprak en hem de Tien Gebo­den ove­rhan­digde, werd een groot gedeelte gefilmd.

Eric von Stro­heim wiens naam best gekend is door de ver­tol­king van «Blinde Echt­ge­noo­ten» en «Foo­lish Wives» heeft ook niet altijd weelde gehad. Gebo­ren in Oos­ten­rijk diende hij in het leger als lui­te­nant. Fami­liek­wes­ties deden hem in 1909 uit­wij­ken naar Ame­rika. Zijn eerste werk aldaar was in een maga­zijn pakjes in te pak­ken aan

2 per week. Hij werd figu­rant in eene film­com­pany en leed mees­tal hon­ger. Ein­de­lijk kreeg hij eene kleine rol van Duitsch offi­cier en dit maakte zijn naam. Op het oogen­blik is Eric von Stro­heim eene beroemd­heid.

BELAN­GRIJK BERICHT

Alle brief­wis­se­ling, mede­deelm­gen, enz. « Too­neel­we­reld » of « Cine­mawe-reld » aan­be­lan­gende, moe­ten van af heden, aan onders­taand adres gezon­den wor­den.

« TOO­NEEL­WE­RELD »

Post­bus n° 47, Ant­wer­pen I.

« CINE­MA­WE­RELD »

ONZE CINE- ROMANS

De Ver­bor­gen­he­den & & & & van Parijs

(Les Mys­tères de Paris)

Groot Avon turen-drama naar het beroemde werk van Eugène Sue, en naar den film der Pho­céa. Vlaamsche bewer­king van Ed. Neorg.

(13e Ver­volg)

De Her­tog de Luce­nay behoorde tot eene der aan-zien­lijkste fami­lies van Fran­krijk; hij ins­ge­lijks ( aerkte de dames op en riep:

« Wat is dat?... De schoonste vrouw van het bal welke zich ver­schuilt!... Is het mij toe­ge­la­ten?... » Dit zeg­gende wierp hij zich om zoo te zeg­gen nevens de zijde der Mar­kie­zin.

« Wel­hoe, mijn­heer, reeds terug van Constanti-nopel? » zegde zij een wei­nig geëi-gerd.

« Reeds?... Gij zegt het­geen mijn vrouw denkt, want zij heeft mij dezen avond niet willen ver­ge­zel­len en hare afwe­zi­gheid hier baart meer opzien, dan mijne ver­schi­j­ning... En gij, Mar­kie­zin, ont­vangt mij als een hond in een kegels­pel... ik ben toch zoo lief als welk ander ook!... »

« En het is u zoo gemak­ke­lijk lief te bli­j­ven...

’ in Constan­ti­no­pel... » ant­woordde mevrouw d’Har-ville glim­la­chend.

« Gij wilt zeg­gen afwe­zig te bli­j­ven?... Maar dat is schan­de­lijk het­geen gij daar zegt! » riep de Luce­nay.,

« Lieve God, mijn­heer, roep zoo niet, of ik ben ver­plicht de plaats te ver­la­ten. »

De Mar­kie­zin zou de daad bij het woord gevoegd heb­ben, indien zij niet M. Charles Robert had zien nade­ren, de kom­man­dant zooals madame Pipe­let zegde; de her­tog had hem ook opge­merkt want hij riep:

« Tiens, M. Charles Robert, welke ik ont­moet heb in eene bad­plaats der Pyre­neeën!... » t Charles Robert naderde; hij was een wel­ge­bouwd

man, met regel­ma­tige trek­ken; zijn gang ech­ter was lomp en zwaar en zijne hou­ding miste alle bekoor­lij­kheid. Wan­neer hij de mar­kie­zin zag kreeg zijn gelaat eene droeve uit­druk­king.

« Goe­den dag, mijn­heer! » riep de Luce­nay « ik heb u niet meer gezien sedert onze ont­moe­ting in die bad­plaats!... Maar wat hebt gij? Men zou zeg­gen dat gij lijdt! »

Bij deze woor­den wierp hij een blik op de Mar­kie­zin en ant­woordde:

« Gij hebt gelijk, mijn­heer, ik ben zeer lij­dend... »

« Maar, goede hemel, waa­rom ont­doet gij u dan niet van die galach­tige gedach­ten! »

Op deze vraag stond Robert een oogen­blik vers­tomd; het bloed steeg hem naar het hoofd en hij ant­woordde dan ook kor­taf:

« Daar gij naar mijne gezond­heid vraagt hoop ik dat gij mor­gen vroeg om nieuws komt! »

« Wel­hoe, mijn­heer... maar zeker... ik zal komen!... » zegde de her­tog uit de hoogte.

M. Charles Robert maakte eene bui­ging en ver­wi­j­derde zich.

« Wel, wel... » ging de Luce­nay ver­der, « hij heeft zoo min last van slijm als de Groote Turk... Maar zeg mij, Mevrouw Mac-Gre­gor, hebt gij soms bij dezen groo­ten jon­gen die gram­schap opge­wekt” »

Sarah, zon­der te ant­woor­den, stond plot­se­ling

op; zij had gemak­ke­lijk in een scha­ter­lach kun­nen los­bars­ten bij de gekke vraag van de Luce­nay, maar zij bedacht hoe een man moest lij­den, in tegen­woor­di­gheid der vrouw welke hij beminde, zulke vraag ges­teld te zien. De mar­kie­zin stond ins­ge­lijks recht, nam de arm van Sarah en hei­den gin­gen heen; zij ver­voeg­den M. Charles Robert en Cle­men ce zegde stil in het voor­bi­j­gaan tot hem:

Zij kwa­men als­dan aan de gale­rij en de Mar­kie­zin d’Har­ville ver­liet het bal.

Rodolphe, van zijn kant, wan­neer hij naar dit feest kwam om eer aan zijn rang te doen, kwam ook met de bedoe­ling om meer van de Mar­kie­zin te weten; wan­neer hij den win­ter­tuin ver­liet kwam hij in de warme serre en was plot­se­ling getuige van het too­neel tus­schen de vorige per­so­nen ver-roor­zaakt door de stomme vraag van de Luce­nay.

« De onge­luk­kige » mom­pelde hij... als­dan ging hij Murph vin­den en zegde tot deze;

« Gij ziet wel die jonge blonde man, niet­waar? Tracht hem te nade­ren en zeg deze woor­den: Gij komt wel laat, mijn engel! »

Murph vol­bracht de taak en Rodolphe zag de kom­man­dant schrik­ken, waar­door hij niet meer twi­j­fe­len kon.

Alzoo was de Prins in het bezit geko­men van een geheim welke hij onmo­ge­lijk oplos­sen kon; van die vrouw welke hij in stilte bemind had en nog beminde. Bedroefd daa­ro­ver en zoe­kende naar een mid­del om de Mar­kie­zin te 'red­den, was hij terug naar den win­ter­tuin gewan­deld en had zich in een een­zaam hoekje neer­ge­zet, wan­neer het toe­val hem voor de tweede maal eene afschu­we­lijke samens­praak deed hoor en... Sarah Sey­ton, na het ver­trek van de Mar­kie­zin had haar broe­der Tom opge­zocht.

« Mijn broe­der » zegde zij, « wij her­vat­ten ons ges­prek. Gij weet dat Charles Robert en de Mar­kie­zin elkaar bij mij heb­ben lee­ren ken­nen, niet­waar? Zij, die in bet diepste van haar hart Prins Rodolphe beminde leverde strijd met zich zelf bij het zicht van Robert. Ein­de­lijk, meer uit mede­li­j­den dan uit liefde, gaf zij hem eene samen­komst waar zij ech­ter niet naar toe ging. Ik gaf hem den raad zijne vraag te her­nieu­wen en zij beloofde nog­maals te komen maar weer brak zij haar woord. De laatste maal ech­ter kwam zij tot aan de deur maar ver­trok... Gij ziet hoe deze vrouw een inwen­dige strijd voert. En waa­rom? Omdat zij nog altoos in stilte Rodolphe bemint. Zie­daar waa­rom ik haar haat!... Maar nu weer heeft zij aan Robert eene samen­komst beloofd voor mor­gen en ik twi­j­fel niet of dit­maal zal zij haar woord hou­den. »

« Wat zijn uwe plan­nen? »

« Ik wil de Mar­kie­zin doen ver­ge­ten, niet alleen door Rodolphe maar ook door haar echt­ge­noot! »

« En waa­rom? »

« Daa­rom, mijn lieve Tom!... Kom, ver­la­ten wij het bal... In het eerste beste kof­fie­huis stapt gij bin­nen en schri­jft een brief aan Mijn­heer d’Har­ville dat zijne vrouw mor­gen zich begeeft om lnut naar de rue du Temple, num­mer 17, voor een ren dez-vous. .De mar­kies, welke jaloersch is, zal Clé­mence veras­sen en de rest kunt ge begri­j­pen... » Sarah dacht een oogen­blik na en ging dan ver­der: « Van den ande­ren kant heb ik mij vers­taan met Chouette om Fleur-de-Marie te doen verd­wi­j­nen en ik ben over­tuigd dat wij dit­maal sla­gen zul­len. »

Ds ande­ren­daags in den mor­gend wan­delde de Mar­kies d’Har­viüe in zijne slaap­ka­mer op en neer. Zijne kamer was in de grootste wanorde; men zag ove­ral gebro­ken kris­tal en de meu­be­len van hunne plaats; men zou zeg­gen dat er een hevige strijd had plaats gehad.

If)

€ CINEMA WERELD »

Mijn­heer d’Har­ville was omtrent 30 jaren oud, hij had zachte maar karak­ter­volle gelaats­trek­ken. Hij had nog dezelfde klee­ding aan van den avond tevo­ren maar zijne onder­vest hing open, de hals naakt, het hemd ges­cheurd waa­rop hier en daar vlek­ken bloed.

Plots bleeef hij staan, de armen gekruist, de blik­ken geves­tigd op de mar­me­ren plaat der schouw; hij nam een brief en her­las deze: « Mor­gen om 1 uur begeeft uwe vrouw zich naar de rut du Temple, 17, voor een ren­dez-vous... Volg haar en gij zult u over­tui­gen... Geluk­kige echt­ge­noot...»

Op dit oogen­blik ging de deur open en een oude trouwe kamer­die­naar ver­scheen. De Mar­kies draaide het hoofd om zon­der van hou­ding te veran­de­ren « Wat wilt gij? » vroeg hij ruw.

Deze, in plaats te ant­woor­den, zag met ver­ba­zing naar de wanorde i nde kamer en ver­vol­gens deze van zijn mees­ter.

« Lieve God, mijn­heer, gij zijt gek­wetst! Wat is er gebeurd? Waa­rom hebt gij niet op mij gebeld? »

« Maar mijn­heer » ant­woordde de dienaar bevend, « gij hebt aan M. Dou­blet bevel gege­ven, om van mor­gend hier te zijn om 10 uren; hij is daar met de nota­ris. »

« Gij hebt gelijk » ant­woordde hij bit­ter. «Wan­neer men rijk is moet men aan de zaken den­ken...

Is'men reeds bij mijne vrouw geweest?... »

« Ik geloof niet dat Mevrouw de Mar­kie­zin reeds gebeld heeft. »

« Dat men mij ver­wit­tige wan­neer zij belt. »

« Ja mijn­heer. »

« Zeg aan Phi­lippe u te komen hel­pen. »

« Maar mijn­heer, wilt u niet zeg­gen wat ér dezen nacht gebeurd is? »

« Wan­neer gij begreept zoudt gij wel schrik- ' ken. »

De kamer werd in orde gebracht en nadat de Mar­kies zich wat gek­leed had ging hij naar het kabi­net waar M. Dou­blet met de nota­ris wachtte.

« Het is de akte welke men komt te lezen, mijn heer» zegde de inten­dant, « zij moet alleen nog maar getee­kend wor­den. »

« Gij hebt ze gele­zen, mijn­heer Dou­blet? »

« Ja, m'jn­heer de Mar­kies. »

« Dat is vol­doende... ik tee­ken... »

De Mar­kies tee­kende en de nota­ris ver­trok.

« Mag ik de heer Mar­kies doen opmer­ken dat het eene zeld­zaam­heid is, een inko­men in gron­den te bezit­ten van onge­veer jaar­lijks 750,000 fran­ken! »

« En met een inko­men van 250,000 livres ren­ten... eene jonge schoone vrouw... en een doch­tertje dat een che­ru­bijn gelijkt... dus, er bli­jft niets meer te ver­lan­gen, niet­waar? ».

« Eh, eh, mijn­heer de Mar­kies, men kan wen sehen zoo­lang moge­lijk te leven... Heeft mijn­heer de Mar­kies niets te bevé­len? »

« Niets. »

Nau­we­lijks had de inten­dant de plaats veria ten of M. d’Har­ville plofte in een zetel neer; de do elle­bo­gen geleund op de tafel ver­bof g hij het hoofd in zijne han­den; voor de eerste maal weende hij. .

« Mijne eer bezoe­delt door Cle­mence! » riep hij.

« En de schande zal zich aftee­ke­nen op het voo­rhoofd van mijn doch­tertje!... De ellen­dige!... Ja, ik weet wel dat het fei­te­lijk mijne schuld is, maai noet zij mij daar­voor bedrie­gen?... In plaats van iaat ver­dien ik niet. eer mede­li­j­den?... Neen, neen, iloed!... Het bloed van bei­den wil ik!... »

Deze gedachte ver­dub­belde de woede van den lar­kies. Hij liep naar een wapen­schild en nam wee kleine pis­to­len; hij laadde deze en liet ze in ijne zak­ken gli­j­den.

De kamer­be­diende Joseph klopte op de deur en kwam zeg­gen:

« Mijn­heer, men kan bij mevrouw de Mar­kie­zin bin­nen tre­den. »

« Heeft mevrouw haar rij­tuig gevraagd?? »

« Neen, mijn­heer de Mar­kies. Zij heeft aan me-juf­fer Julie gezegd dat zij te voet ging. »

« Is er hier in de buurt geene stand­plaats van huur­ri­j­tui­gen? »

« Ja, mijn­heer, op den hoek van de rue de Lille. »

« ’t Is goed, Joseph. »

Een- wei­nig later ging M. d’Har­ville uit ‘en begaf zich naar de plaats der huur­ri­j­tui­gen.

« Koet­sier, per uur! »

« Goed, bur­ger. Het is half twaalf. Waa­rheen gaan wij? » —

« Rue de Belle Chasse, op den hoek van de rudf' Saint-Domi­nique; plaats uw rij­tuig langs den muur van den hof daar en wacht. »

De Mar­kies stapte in, liet de gor­di­j­nen zak­ken en het rij­tuig ver­trok in de aan­ge­we­zen rich­ting. Wel­dra was men ter plaatse en van hier uit kon men gemak­ke­lijk zien wie het hotel d’Har­ville bin­nenk­wam en ver­liet. Het ren­dez-vous van zijne vrouw was om 1 uur. Hij wachtte. Zijne gedach­ten wei­den zoo­zeer door een stroom van gewaar­wor­din­gen geleid dat de tijd voor hem voor­bij vloog.

Het sloeg twaalf uren op de klok van Saint-Tho­mas d’Aquin; do poort van het hotel d’Har­ville opende zich lang­zaam en de Mar­kie­zin stapte naar bui­ten. De Mar­kies boog zich tot den koet­sier:

« Gij ziet goed die dame niet­waar? Rijdt lang­zaam en volg haar. Wan­neer zij een rij­tuig neemt, volg het rij­tuig.

Mevrouw d’Har­ville ging ins­ge­lijks naar de stand­plaats en nam een huur­ri­j­tuig. De twee voer­tui­gen kwa­men aan de Quai de l’Hô­tel de Ville, de rue Saint-Avoye en ver­vol­gens aan de rue du Temple.

« Bur­ger » zegde de koet­sier, « de dame gaat het huis n° 17 bin­nen. »

« Houdt stil. »

Eenige secon­den later ging M. d’Har­ville het huis bin­nen waa­rin zijne vrouw hem was voo­raf- /"* gegaan. N

Mijn­heer en Madame Pipe­let, uit nieuws­gie­rig, heid, ston­den op den drem­pel van hunne loge, wan­neer de Mar­kie­zin voor­bij kwam. De trap­pen waren zoo don­ker dat de jonge vrouw ver­plicht was te vra­gen:

« Mevrouw, waar is de trap als ’t u belieft? »

« Een oogen­blik... waar gaat u naar too? »

« Naar M. Charles Robert... »

« Welnu dan, schoone jonge dame, recht voor u uit­gaan naar boven, de ijeur is vlak voor u. »

(Wordt voort­ge­zet.)

ONZE FILM-STER WED­STRIJD

Uit­ge­deelde deel­ne­ming­sbul­le­ti­jns van

12 tot 18 Januari 19 tot 26 Januari 27 jan. tot I febr.

Totaal

60.000

75.000

50.000

185.000

Ah (je het noord

aan de deur van een Kinema ziet staant

treedt dan bin­nen en ge zijt zeker een aan­ge­naam oogen­blik door te bren­gen

arcs

Uit­ges­chre­ven door Het week­blad TOO­NEEL­WE­RELD .. Orga­nisé par l’heb­do­ma­daire TOO­NEEL­WE­RELD ..

STEM­BRIEF —- BUL­LE­TIN DE VOTE

Aan vlelke bloem geeft U de Ooor­keur?

A quelle fleur don­nez Oous la pré­fé­rence?

Met hoe­veel stem­men zal de Eerste Bel­gische Film­ster geko­zen vOor­den?

AOec com­bien de Ooijc sera élue la pre­mière Etoile Ciné­ma­to­gra­phique Belge?

vJelk zal éol­gens U de alge­meene rang­schik­king zijn, hoeéeel stem­men zal elk der acht kan­di­da­ten beko­men?

Quel sera d'après Vous le clas­se­ment géné­ral, et com­bien de •Ooitc obtien­dra chaque concur­rente?

Alge­meene rang­schik­king - Clas­se­ment géné­ral AAN­TAL STEM­MEN NOMBRE DE VOIX

Zie keer­zi­jde - Qoir air -Ocrso

Naam 'Jan den deel­ne­mer .Nom du par­ti­ci­pant

Adresse

Dui­de­lijk inOul­len en zen­den onder moto „FILM­WED­STRIID” aan „Tpo­neelv­Je­reld” Post­bus 47 Ant­wer­pen I of te bes­tel­len op ons bureel: Korte Gas­thuiss­traat, 16, Ant­wer­pen.

Envoyer dûment rem­pli sous la motion „CONCOURS CINÉ­MA­TO­GRA­PHIQUE ” à „Too­neel-vJe­reld” Boîte Pos­tale 47 AnOers I ou à remettre à nos bureau*; Courte rue de l’Hô­pi­tal, 16 à Anôer*.