Programme from 16 to 22 Dec. 1932



Booklet

Bron: FelixArchief nr. 1968#776

This text has been generated automatically on the basis of scanned pages, using OCR software. Because of the historical typefaces used in the programme booklets, the output is not flawless.

Show the facsimiles of this programme booklet



A. VAN OSTA & O

39 - 41 rue Carnot straat — rue Dambrugge straat, 1

Grande spécialité Best

de VETE­MENTS sur MESURE gek­end

et de huis

la belle CON­FEC­TION der stad

à des

PRIX défiant toute con­cur­rence voor GEMAAKTE en op MAAT TE MAKEN kleed­eren voor HEEREN. JON­GELIEDEN en KINDEREN

AU BON COIN

Ven­dredi Samedi -| *-r Di­manche -|Q Lundi 1A Jeudi r\c% décem­bre i q-t 2

Vri­jdag Za­ter­dag Zondag Aö Maandag Don­derdag De­cem­ber

1. Eclair­Jour­nal

Ac­tu­alités sonores

2. Le Club des Resquilleurs

Dessin animé sonore

3. Le Sanc­tu­aire de Ling-Yin

Doc­u­men­taire du ser­vice sci­en­tifique de l’U, F. A.

1. Eclair-Nieuws­berichten

Ak­tu­aliteiten op den klank­film

2. De Club der Rond­ven­ters

Klank­teeken­film

3. Het Heilig­dom van Ling-Yin

Doku­men­tarische film van de kuituur afdeel­ing der U.F.A.

Dis­ques

B 17059

Marche du lr Cara­biniers - Marsch der Kara­binier » Marche des Ruban­iers - Marsch der Ruban­iers

T3 A RLOPHOWE - Gram­mo­foon­platen

B 48189 Pis­ca­tore é pusil­leco - Nin me sceta Chanté en Ital­ien par - Gezon­gen in het Ital­i­aan­sch JOSEPH SCHMIDT

5 LE VAIN­QUEUR

Un film de la pro­duc­tion

• 5. DE OVER­WIN­NAAR

Een film der pro­duc­tie

ERICH POM­MER

Scénario: Gegeven: Prisés de vues: Beel­dop­name :

Leon­hard FRANK & Robert LIEB­MANN Gun­ther RIT­TAU

Réal­i­sa­tion; Ver­wezen­lijk­ing: Prises de sons ; Klankop­name:

Hans HEIN­RICH & Paul MAR­TIN Fritz THIERY

Musique: Muziek: Decors : Scher­men :

Werner R. HEY­MANN Erich KET­TEL­HUT

Di­a­logues et cou­plets Di­alo­gen en Koe­plet­ten Cos­tumes : Kostümen :

Jean BOYER Joe STRASS­NER

He­lene

Robert Kurt­ner Ponta Hunter La mère de De moeder van Le di­recteur de l’hôtel De Hotelbestu­ur­der La cou'urière - De naais­ter Mar­guerite Tem­plen La femme de cham­bre De kamer­meid

Hunter .

DRAMA­TIS

Käthe von Nagt Jean Murat Le Gallo Pierre Brasseur

Jean-Marie Laurt nt

Gas­ton Jacquet

Andrée Lor­rain

PER­SONÆ

ie Book­maker 2e Book­maker .

Un téléphon­iste Een tele­foonbe­di­ende Une vieille dame dans l’hôtel Een oude dame in het gasthof Un Anglais Een En­gelschman Les Voix - De Stem­men

Lu­cien Calla­mand Robert Négrel

Piérade Ad. San­drock

. Charles Redgie

. I.​eardy & Verly et les en de Co­me­dian Har­monists


IB

Le VAIN­QUEUR

Kurt­ner n’est qu’un vague em­ployé des P. T. T. Un jour, son chef de bu­reau l’en­voie acheter des cig­a­rettes. Le bu­reau de tabac où va Kurt­ner est en même temps une agence de pari mutuel ur­bain et un ma­len­tendu lui fait remet­tre un ticket par le préposé. Ce ticket, gag­nant, rap­porte dix mille francs à Kurt­ner. Celui-ci va remet­tre les cig­a­rettes à son chef et lui rend sinon son tablier, du moins ses manches de lus­trine. Une par­tie de l’ar­gent si heureuse­ment gagné va servir à Kurt­ner à s ha­biller en élégant tur­fiste: guêtres blanches et jumelles en ban­douillère.

Ainsi vêtu, Kurt­ner vient trôner aux courses dans une tri­bune du pesage. Il y fait con­nais­sance d’un gioupe fort sym­pa­thique. Il y a là Ponta, le célèbre mil­liar­daire améri­cain, Hélène, sa fille, et le fiancé de celle-ci, Hunter, jeune Améri­cain, qui n’a d'autre intérêt dans la vie que l’équipe de hockey sur glace, dont il est gar­dien de but. Kurt­ner, après avoir perdu ce qui lui restait, re­vient des courses dans la voiture de Ponta et in­vite Hélène à dîner le soir même. Cepen­dant l’auto les con­duit à l’hôtel « At­lantic », de­meure des Ponta et où la mère de Kurt­ner est sim­ple­ment dame du ves­ti­aire. Droite et sim­ple, elle con­seille à son fils de ne pas bluffer les Améri­cains et d’a-vour ce qu’il est réelle­ment à Hélène. A.​vec Hélène, au restau­rant où il l’a invitée, il ne parvient pas à libérer sa con­science et n’ar­rive d’ailleurs que par un resquil­lage magis­tral à régler l’ad­di­tion.

Kurt­ner, désar­genté, a dû se résigner à ac­cepter une place de danseur pro­fes­sion­nel à l’hôtel «At­lantic». Il s’en tire assez bien jusqu’au mo­ment où Hélène le dé-

cou­vre dans l’ex­er­cice de sa pro­fes­sion, ce qui ne manque pas de causer une manière de petit scan­dale. Hélène lui jette l’ar­gent du dîner et un pour­boire à la tête. Cet ar­gent servira à Kurt­ner à en­voyer une gerbe d’or­chidées à la jeune fille. Main­tenant Kurt­ner, re­mercié comme danseur, est de­venu téléphon­iste au stan­dard de l’hôtel. Hélène de­man­dant, de sa cham­bre, une com­mu­ni­ca­tion téléphonique, est étonnée et fu­rieuse de s en­ten­dre répon­dre par Kurt­ner. Elle coupe les fils de son téléphone pour qu’il vi­enne les réparer. Ils décident de fuir en­sem­ble. En par­tant avec Hélène, Kurt­ner a laissé « poste restante » un télégramme ur­gent pour New-York, que Ponta lui avait fait remet­tre.

Les amoureux ar­rivent dans un petit hôtel de piètre ap­parence. Cepen­dant Kurt­ner a des scrupules: oblig­era-t-il cette fille de nabab à une vie sor­dide et gênée? Et tan­dis qu’Hélène se désha­bille dans su cham­bre, Kurt­ner s’en va.

Mais le télégramme oublié a des conséquences for­mi­da­bles. Il fait gag­ner cent mil­lions à Ponta. Le mil­liar­daire, désireux de partager cette somme avec celui à c/ui il en est re­dev­able, fait poser des af­fiches promet­tant une récom­pense à qui lui fera retrou­ver Kurt­ner.

Kurt­ner se présente et voit ainsi lui tomber du ciel une for­tune de cinquante mil­lions de dol­lars.

Le jour des fiançailles, Hunter dis­pute un match de hockey sur glace; il y met toute son ardeur, tout son courage et s’en voit récom­penser par la vic­toire de son équipe. Le match fini, il se précip­ite à 1 hôtel « At­lantic »... où il ar­rive trop tard: c’est avec Kurt­ner, de­venu un parti con­ven­able, que vi­en­nent d’être célébrées les fiançailles de la char­mante Hélène.

(ETAB­LISSE­MENTS f

THIE­LENS

42, RUE Ortt­tE­GANCK, 42j 14, RUE LÉOPOLD, 14?

TÉLÉPHONES: 262.23 et 256.06 |

I Lu­mi­naires J art, f

Je styles an­ciens et mo Jernes I

— Toutes réal­i­sa­tions | d éclairage artis­tique |

Achetez vos

Vins et Liqueurs

- EN CON­FI­ANCE A LA MAI­SON -

Arthur En­thoven

Fondée en 1896 Rue Brey­del, 27, AN­VERS Tel. 271.92

Cham­pagnes et liqueurs fines de toutes mar­ques. Vins de toutes prove­nances.

IM­POR­TA­TIONS DI­RECTES

Reis­agentschap

— Voy­ages

EMILE WIRTZ

AV­ENUE DE KEYSER, 44, DE KEYSÊRLEI

AN­VERS-ANTWER­PEN


GLOBE

Le Globe est une bois­son rafraîchissante d’une pureté et d’une fi­nesse in­com­pa­ra­bles.

Son goût ex­quis, son par­fum suave et sa déli­cieuse fraîcheur, lui ont valu son surnom —

L'AME DU CIT­RON

De Over­win­naar

Robert Kurt­ner is slechts een doo­dge­woon beambte bij de post, tele­foon en telegraaf.

Gp zek­eren dag wordt hij door zijn bu­reelover­ste uit­ge­zon­den om sigaret­ten te koopen. D'e sigaren- en tabak­wmkel is tevens een agentschap voor ko­ers-wed­dings-schap­pen. Door een mis­ver­stand komt hij in het bezit van een bil­jet. Dit komt win­nend uit en Kurt­ner strijkt het lieve som­metje van tien­duizend irank op. Kurt­ner gaat zijn over­ste de sigaret­ten bren­gen en meteen zijn ontslag. Een gedeelte van het geld, het­welk hem als uit den hemel is gevallen, zal di­enen om Kurt­ner om te too-veren in een el­e­gant ko­ersspeler.

Alzoo uitge­dost komt Kurt­ner op de tri­bunen. Hij maakt er ken­nis met een zeer sym­pa­thieken groep: Ponta, de gek­ende Amerikaan­sche mil­jar­dair; He­lena, zijn dochter, en de ver­loofde dezer laat­ste, Hunter, een jonge Amerikaan, wiens eeni-ge lev­ens­be­tra­cht­ing schi­jnt te zijn de eer hoog op te hcu­den van de ploeg hock­eyspel­ers op ijs, waar­van hij de goal­keeper is.

Na alles ver­loren te hebben wat hem overbleef, keert Kurt­ner van het ko­ers-veld weer in de auto van Ponta en... noo-digt He­lena den­zelf­den avond uit voor het dîner. De auto voert hem in­tuss­chen naar het hôtel « At­lantic », waar de Ponta s afgestapt zijn en waar Kurt­ner’s moeder in di­enst is als be­waarster der kleed­kamer. Rechtschapen en een­voudig als zij is, raadt zij haar zoon al z’n blufferij af en zet hem aan te beken­nen wie hij eigen­lijk is

In het spi­jshuis, waarheen hij He­lena heeft gevo­erd, gelukt hij er echter niet in zijn geweten... te bevri­j­den, maar wel, door een meester­lijken kun­st­toer, de reken­ing te be­talen...

Zon­der mid­de­len van bestaan, heeft Kurt­ner echter moeten besluiten de plaats van « beroeps­danser » aan te nemen in het hôtel «At­lantic». A.​lles gaat tamelijk goed, tot He­lena hem ver­rast, in de « uitoe­fen­ing van zijn ambt », wat aan­lei­d­ing geeft tot een klein schan­daal. He­lena werpt hem het geld van het dîner plus een passend drinkgeld naar het hoofd. Dit geld zal di­enen om het meisje een ruiker or­chis te zen­den. Kurt­ner, die niet langer danser kon bli­jven, is tele­fon­ist gewor­den in het­zelfde gasthof. He­lena, die uit haar kamer een tele­fonis­che verbind­ing aan­vraagt, is ver­won­derd en tevens woe­dend beant­wo­ord te wor­den door Kurt­ner. Zij sni­jdt de draden van haar toes­tel door... opdat hij ze kome her­stellen. En zij besluiten teza­men weg te vluchten. In zijn over­haast vertrek heeft Kurt­ner in zijn zak een drin­gend telegram ver­geten, welke Ponta hem had gegeven, ter bestem­ming New-York.

De gelief­den komen in een klein gasthof aan. Dan heeft Kurt­ner gewetenswroeg­ing: zal hij deze nabab­s­dochter ver­plichten tot een ar­mza­lig en onzeker leven? En zon­der af­scheid te nemen, gaat hij heen.

Maar het ver­geten telegram heeft fenom­e­nale gevol­gen. Het laat Ponta hon­derd miljoen win­nen. (!) D'e mil­jar­dair, in zijn vreugde, wil deze som dee­len met den-gene wien hij die on­ver­hoopte winst te danken heeft. Hij laat plak­brieven uithangen en be­looft een be­loon­ing aan wie Kurt­ner laat terugvin­den.

Kurt­ner biedt zich aan en wordt geze­gend met de kleine for­tuin van vi­jftig miljoen dol­lar.

In­tuss­chen speelt Hunter zich gek in een match van zijn hockey-ploeg en be­haalt de over­win­ning, maar in het hôtel « At­lantic » is een an­dere over­win­naar, Kurt­ner, die nu een « mo­gelijke par­tij » is gewor­den, viert zijn ver­loov­ing met de mooie He­lena.


JEUGD - HERIN­NER­IN­GEN

Wan­neer een Hon­gaar van heimat-stem­r­nen spreekt, dan denkt ee­nieder on­mid­del­lijk aan Zige­unermu-ziek en Czardas. Maar ik wil wel van gan­sch an­dere heimat-herin­ner­in­gen vertellen: Herin­ner­in­gen uit mijn jeugd. Mijn fam­i­lie leefde in een Hon­gaarsch stadje: Maria There­siopel, dat nu her­doopt werd in Sub­otka en in Yoego-Slavië ligt. Mijn jeugddroom tuss­chen mijn 10 en 14 jaar was: de groote, wijde wereld in­trekken, die wereld die ik tegen­over mijn kinderkamer gesym­bol­iseerd had in t kleine postkan­toor mi­jner ge­boorteplaats.

Daar ston­den namelijk, van uit mijn ven­ster zicht­baar, aan de eene zijde een Mbrse-telegraaf, aan de an­dere een tele-foontafel, waar alle gesprekken met heel de wereld sch­enen teza­men te komen. Hoe dik­w­erf ho­orde ik niet in de zoele zomer­maan­den door het open ven­ster: Hallo, Bu­dapest! Hallo, Wee­nen! Hallo, waar bli­jft Berlijn! Hallo, is dat Par­ijs? Deze beide toestellen: telegraaf en tele­foon, hoe menig­maal hebben zij niet mijn fan-tazie opgezweept!

« Welke weg voert daarheen? », vroeg ik mij zelf af, en ik over­woog hoe men dààr wel komen kon!

Ik wou teeke­naarster, schilderes, schri­jf­ster wor­den. Alleen op de gedachte too-neel­speel­ster te wor­den kwam ik niet. Wellicht wel, wijl ik de kinema niet kende. M!en be­zocht bij ons de kleine « voorstad »-bioskopen niet!

Al deze herin­ner­in­gen kwa­men mij te bin­nen wan­neer ik voor de eerste maal het sce­nario van den nieuwen Ufa-film De Over­win­naar door­las. Reeds op de eerste bladz­i­jde kon ik lezen: « Eenige tril­lende

telegraaf­draden, tegen den vri­jen hemel opgenomen, loopen dwars door het beeld en zin­gen zacht­jes...». E,n dit «zin­gen» vo­erde mij reeds op de tweede bladz­i­jde in een groote Morse-zaal van een hoofdtelegraafkan­toor uit een groote stad.

Hier begon « De Over­win­naar », mijn col­lega Jean Murat (in het Fran­sch!) en Hans Al­berts (in het Dti­itsch!), zijn loop­baan. Zij vo­erde door meniger­lei ver­wik­kelin­gen in ons nieuw film-nood­lot.

De eerste be­groet­ing met Robert Kurt-ner, alias Jean Murat, was merk­waardig! Ik had mij « met hart en ziel » in mijn ma-nuskript in­gew­erkt, ln mijn fan­tazie waren sce­nario en jeugdherin­ner­in­gen in­eenges­molten. Als ik den eersten mor­gen Murat in Erich Pom­mer s bu­reau vond, in de gedaante van dien telegraafjon­gen, zal de ont­goocheling zeker op mijn gelaat te lezen ge­weest zijn. — « Käthe, wat hebt gij? », vroeg hij. E,n ik lachte er om: « Zie, Jean Murat, bij de lez­ing gis­ter avond hebben jeugdherin­ner­in­gen en filmgege-vens zich versmolten. In m’n on­der­be­wustz­ijn had ik van u een geheel an­dere voorstelling gemaakt ». — « Zoo, wed­er­voer Murat, beval ik u niet?» — « Neen, dat wil ik niet zeggen », was mijn antwo­ord, « maar, zie, de post­be­di­ende die bij ons te huis Morse-tikker en tele­foon­luis­ter­aar was, die zag er heel an­ders uit. Ik weet dat heel goed, want zes jaren lang kon ik hem gadeslaan, van uit mijn kinderkamer. » — « Alzoo een soort jeugdliefde? » — « Neen, neen, lachte ik, dat werke­lijk niet, want hij had een kaal­hoofd, een groote bril, een beambten­buikje en... zeven kinderen, die, ieder om beurt, hem het mid­dageten brachten. » Käthe o. Nagy.

DES PRA­LINES? DU CHOCO­LAT? DES BON­BONS? PRA­LINES? CHOCO­LADE? SNOEPER­I­JEN?

CON­FIS­ERIE « EDEL­WEISS» 2

S PLACE DE LÀ GARE à côté du Ciné-Zo­olo­gie 5 STA­TIE PLEIN \ naast de in­gang van Cine-Zo­olo­gie j s 2

N’ou­bliez pas de vous y ren­dre Loop~er even bin­nen

— avant la représen­ta­tion — — Vóór de ver­toon­ing —

— pen­dant l'entr'acte — — ti­j­dens de poos —

HUIS

DON­NEZ

Wieçjs­traat, 17-19

bij de Meir­brug

Tele­foon 257.00

Sinds 1866 het degelijk­ste voor uw Handw­erken, Kousen en brei' goed. Zijde, Ka­toen. Garen. — Alle Benood­ighe­den —

MAI­SON

DON­NEZ

Rue du Berceau, 17-19

près du Pont-de-Meir Téléphone 257.00

Depuis 1866 la meilleure pour vos Ou­vrages de mains, Bon­neterie Soies, Co­tons, Mer­ceries, — Toutes Four­ni­tures. —

B EM­PLOYEZ UN Agence générale pour la m ben RO­TO­SAN

R O T OS AN POUR PU­RI­FIER VOS W.C. Al­ge­meen Agent voor België: R. LEENAERS IN UW W. C. VER­WEKT STEEDS FRISS­CHE

DANS VOS AR­MOIRES, 8, Pue de la Sta­tion, 8 LUCHT. IN UW KAS­TEN

POUR ÉLOIGNER LES 8, Sta­ties­traat, 8, VER­JAAGT HET DE MOT

MITES, ETC EECK­EREN ENZ.

EN USAGE ICI AN­VERS - ANTWER­PEN HIER IN VER­BRUIK


L eau qui Cor­rige!e<$ écarte de régime

Paar­den­we­dren en Hockey

Iedere nieuwe rol­prent brengt nieuwe le-vensvoor­vallen mede. In mijn laat­sten film De Over­win­naar hebben Leon­hard Frank en Robert Lieb­mann mij in mijn film­rol in twee mid­dens geplaatst die mij to­taal on­bek­end waren, in mijn pri­vaat-leven.

De eene maal geldt het een paar­den­we­dren, de an­dere maal een hock­eykam-pi­oen­schap op ijs. Noch het eene noch hei an­dere had ik tot dusver medege­maakt, want ik heb nooit een ko­ersveld noch een hock­eyter­rein be­tre­den.

En zoo gebeurde het — ik was te Par­ijs voor de « première » van Kapitein Crad­dock — dat ik deze gele­gen­heid te baat nam cm n groote in­ter­na­tionale paar­den-ko­ers bij te wonen. Ik toog er heen. Om nu de werke­lijke aantrekke­lijkheid aan te voe­len van een dus­danige passie, had ik voor iederen we­dren een bepaald bedrag vast­gelegd. Vijf was het geluks­ge­tal van den film, waarmede Jean Murat, heele-maal in den aan­vang van de geschiede­nis, een groote som wint. Waarom zou ik dan niet bij dit gelukkig ci­jfer bli­jven?

Om beurten werd er op « geloopen » op vlak ter­rein en op een veld met hin­dernissen. Trouw en braaf zette ik m’n som, wan­neer een num­mer « vijf » liep tot den voor­laat­sten we­dren... met het gevolg dat mijn ticket met haast math­e­ma­tis­che regel­matigheid aan duizend stukken werd gescheurd.

De voor­laat­ste koers werd dus geloopen. En zie, daar kwam Jean Murat — wien ik van mijn « vijf » verteld had — aangestormd, begeesterend roepend: «Vijf is aangekomen! n Uit­stek­ende out­sider!

Men was zoo begees­terd dat ik het niet over mijn hart kon kri­j­gen te ver­raden dat ik juist die koers geen bil­jet had genomen!...

Bij « hockey op ijs », te Berlijn, was het niet het­zelfde. Ik had een uit­mun­tende plaats en zou van daaruit gan­sch het spel tot in z’n min­ste eige­naardighe­den kun­nen vol­gen.

Dat was the­o­rie. Want ik heb in werke­lijkheid on­gelukkig niet veel gezien. Deze « studiereis » geleek veel meer op een au­to­gram-namid­dag ». Het hielp niet veel dat een der spel­ers mij troos­t­end zegde: « Hockey-ba­bies gaat het immer zoo.​Maar wacht tot het vol­gend spel, dan zult ge nog maar half zooveel te schri­jven hebben! »

Käthe von Nagy.

Gram­mo­foon­platen

HIS MAS­TERS VOICE E O 2516 Co­me­dian Har­monists

Es führt kein an­drer Weg zur Seligkeit

Hop­pla I Jetzt kom­n­Tich.


tPV

Soir

Ce que la presse française pense des ' VI­GNES DU SEIGNEUR"

Le film est déli­cieux d’un bout à l’autre. C’est vi­vant et bien nuancé. Vic­tor Boucher in­carne un franc bu­veur as­sagi avec un réal­isme par­fait; on rit, on s’amuse net­te­ment de­vant des sit­u­a­tions d’une ex­quise bouf­fon­nerie, où Si­mone Cer­dan s’af­firme une fois de plus déli­cieuse­ment per­verse sans out­rance, alors que sa sœur Yvonne (Jacque­line Made) rem­plit avec une grâce et un charme prenants le rôle de fiancée un in­stant sac­rifiée, mais retrouvée à pro­pos pour son bon­heur et le nôtre.

Les Etab­lisse­ments Jacques Haïk présen­tent là un beau film dont le succès ne peut faire aucun doute.

Les Spec­ta­cles.

Le succès théâtral, le titre et le nom des au­teurs don­nent à ce film une large pub­licité et nous avons le plaisir de con­stater que la réal­i­sa­tion cinématographique est réussie en tous points. Cinœdia.

...​ce nou­veau film de Vic­tor Boucher. Vous savez quel succès le sym­pa­thique artiste re­cueil­lit au théâtre dans cette pièce de Robert de Fiers et Fran­cis de Crois-set. Le même succès couron­nera sa création à l’écran. L’Œuvre.

La plaisante, la spir­ituelle his­toire que voilà. Puisqu’aussi bien l’es­prit français — et le meilleur —7 reprend pos­ses­sion de nos écrans, ap­plaud­is­sons sans réserve le film si amu­sant, si léger et si nuancé, que René Hervil a tiré de la pièce célèbre de Robert de Fiers et Fran­cis de Crois­set. Que d’éclats de rire — d'un rire sans équiv­oque — il va provo­quer.

Le Cour­rier Cinématographique.

« Les Vi­gnes du Seigneur » vi­en­nent au cinéma après un long succès au Théâtre du Gym­nase.

Ce sera aussi un long succès pour le cinéma.

D'e la pièce de R. de Fiers et Fran­cis de Crois­set, René Hervil, un de nos meilleurs met­teurs en scène, a tiré un film d’une re­mar­quable fi­nesse et d’un en­train en­di­ablé. Le rire fuse à chaque image, à chaque répar­tie. C’est une œuvre gaie dans toute l’ac­cep­tion du mot, scellée à tous les coins du meilleur es­prit français. Le film suit la pièce pas à pas, mais le réal­isa­teur a su « 1 aérer » par de jolis extérieurs au bord de la mer, éla­guer les quelques pas­sages scabreux et choisir une in­terprétation de pre­mier ordre.

René Hervil mérite qu’on le com­pli­mente sans au­cune réserve.

Ciné-Jour­nal.

...​et voilà toute l’his­toire des «Vi­gnes du Seigneur », qui est cer­taine­ment, à l’heure actuelle, le film le plus par­fait de lia reprise de la sai­son. Celui-là, du bout d’amorce au mot « fin », c’est un film « français ». Aussi les rires et les ap­plaud­isse­ments qui le « sonorisèrent » tout au long, sen­tirent-ils bon l’allégresse française. Hebdo-Film.

Une in­terprétation de choix con­court au succès des « Vi­gnes du Seigneur », avec Vic­tor Boucher, dont on se sou­vient de la re­mar­quable création à la scène dans le rôle de Henri Lévrier. A l’écran, l’ex­cel­lent jeune pre­mier con­serve ses indéni­ables qualités d’artiste sûr de lui, qui joue avec une vérité et un na­turel rares.

Mon Film.

ÉCONOMIE,

Hygiène, Con­fort,

» avec les

RA­DI­A­TEURS “inf/lP CHAUDIÈRES lUL/iL

pour

CHAUFFAGE CEN­TRAL

par Eau chaude ou par Vapeur.

De­man­dez la Brochure spéciale envoyée franco sur de­mande.

Chauffage cen­tral

Dis­tri­b­u­tion d’eau chaude

In­stal­la­tions

san­i­taires

Louis VE­R­AN­NEMÂN

43, Rue du Pavil­lon

AN­VERS

Tél- 557.45

Chaudière “ Idéal Clas­sic ”

BE­SPAR­ING, GEZOND­HEID en BE­HAAGLIJKHEID

zijn U verzek­ert

door de

Cen­trale Ver­warm­ing

mei

Ra­di­a­toren en Ketel

“ IDEAL CLAS­SIC „

SCT

Vraagt het uitleg­boekje, dat U kosteloos zal toe* gezon­den wor­den, aan

Louis VE­R­AN­NE­MAN

43, Vlagstraat, Antwer­pen

TELE­FOON 557.45


MAI­SON — HUIS

n> to L J P eeters

14, rue Hou­blonnière - Ho­p­land, 14, AN­VERS — ANTWER­PEN

Fondée en Ges­ticht in 1870

Tapis T api­jten

en tous gen­res in allen aard

Tis­sus Stof­fen

LINOLEUM ETC. ENZ.

! Au Mono­pole

î in mi Iili­iii» w M»mi»

[ 6rande Mai­son de Blanc

{ 31, Marché au Lait -- rue Vlem­inck, 1

HH Téléphone 272.00

COU­VER­TURES COU­VRE - LITS I LIN­GERIE LINGE DE TABLE STORES fl RIDEAUX I BON­NETERIE fl

Remise de 10o,oaux mem­bres de la "Ligue des familles nom­breuses” et In­valides de Guerre. 1

Apotheek - Drogerij “DE AREND,,

10, De Con­inck­plein, 10 (hoek Van Artevelde­straat)

VRAAGT HET DE­MAN­DEZ LE

“CA­CHET SPÉCIAL,,

GÉiaar lagen HOOFD­PIJN, ZENUW­PIJN, enz. || in­fail­li­ble con­tre Mils It TÊTE, ÉU nie.

- Phar­ma­cie = Droguerie “L’AIGLE,, -

Tel. 35088 10, place De Con­inck,10 (coin Rue Van Artevelde) Tel. 350.88

Nog een Congo-film? Waarom niet, wan­neer een nieuwe tocht telkens een ander beeld weet te vat­ten van dit on­metelijke deels nog volkomen woest en on­do­or­dring­baar land? Komt men alzoo niet gelei­delijk tot een sterke, traps­gewi­jze volledig­ing van het ontza­glijk doku­men­tatie­ma­te­ri­aal?

Er is meer nog dit­maal.

Waren de vorige ont­dekkingsreizigers - want zóó wor­den te ten slotte toch ge­noemd! — voorzien van degelijk film­ma­terieel, een klankop­name-toes­tel kon nog niet mede.

Mir. en Mrs. Mar­tin John­son waren echter in de mo­gelijkheid gesteld wèl zulk ap­pa­raat naar het oer­woud te ver­vo­eren.

En nu zal men, voor de eerste maal, zon­der eenige tru­keer­ing, zon­der nasyn-cn­ro­niseer­ing, de gelu­iden van de woestijn hoor en, zooals zij op de toon­film­band wer­den opgenomen, dik­w­erf in het aan­schijn van het dreigend­ste gevaar, wan­neer de on­ver­saagde vorsch­ers een echte doo­dsver­acht­ing aan den dag leg­den. D!e merk­waardig­ste toonee­len zijn zeker deze met de go­rilla, toonee­len van soms epis­che kracht. Maar heel de Afrikaan­sche fauna wordt ons weer veropen­baard, doch op n karak­ter­istieke, tr­e­f­fende manier. En dan komen de tafer­ee­len bij dien dw­er­gen-stam: de Pyg­meeën. De « ziel » van Afrika gaat nu voor ons open. Men leeft even mede dit zon­der­linge bestaan van een zon­der­ling ras.

En men trekt weer verder, al­tijd verder in de geheimzin­nige wilder­nis, met zijn duizend on­heil­spel­lende gelu­iden, zijn fan­tastis­che gestal­ten, zijn won­dere geuren, al­tijd verder!


CONOO­RILLA

Ce nom n'est-il pas une évo­ca­tion?

CONGO

Jun­gle africaine, que de mystères restent à ap­pro­fondir 1

GO­RILLE

Eier­nelle ter­reur, qui donc a osé le pre­mier vous ap­proc­ner et vous filmer?

LA JUN­GLE,:

Ses mystères, ses drames... mur­mures mystérieuse­ment inquiétants, hurlements, cris perçants, rugisse­ments des fauves, grogne­ments sin­istres, râles de douleurs... et en op­po­si­tion de mag­nifiques paysages d'une poésie in­tense. a

LA VOIX ET LE CŒUR DU CON­TI­NENT NOIR:

Les plus puis­sants an­i­maux et les plus pe­tits hommes. Rois e t es­claves de la jun­gle. Emo­tions, ac­tions, drames, aven­tures et dans tout cela une par­ti­tion d amour et de comédie bur­lesque LES PYG­MEES:

Les plus pe­tits êtres hu­mains pren­nent leur vie au sein de cette for­mi­da­ble na­ture... et dans la brousse impénétra­ble les mon­stres poussent leurs aver­tisse­ments de mort.

RO­MANCE:

La plus bizarre qui ait ja­mais été révélée à l’écran... un mariage et la mort rôde-rires hu­mains, chants, danses alors que les car­nassiers sont prêts à la tuerie.

LA FAUNE AFRICAINE:

La Jun­gle s’est trans­portée tout entière à l’écran — ce que vous en­ten­dez: bruits réels pris stricte­ment sur le vif, n’aura ja­mais fait en­ten­dre ses notes dis­cor­dantes, nos­tal­giques, hal­lu­ci­nantes, sur aucun écran, sur au­cune scène du monde.

UNE CHASSE AU GO­RILLE:

Roi des singes, fer­tile en in­ci­dents, et qui se ter­mine par sa cap­ture... spec­ta­cle uni-aue et ter­ri­fi­ant.

La vie aven­tureuse de Mr et Mrs. Mar­tin John­son

Mr. Mar­tin John­son, le cinéaste intrépide à qui nous de­vons le film mag­nifique » Con­go­rilla », man­i­festa dès son jeune âge son es­prit aven­tureux; à 14 ans, avide de lib­erté, ne tenta-t-il pas de s en­fuir de chez ses par­ents? Deux ans plus tard, il quitta la de­meure fa­mil­iale, pour ac­com­pa­g­ner Jack Lon­don dans une croisière au­tour du monde. Ceci fut le début de sa vie d’ex­plo­rateur.

En 1910 il se maria avec Osa Helen Leightly, en qui il avait décou­vert un es­prit d’aven­tures sem­blable au sien. Il ne s’était pas trompé; ja­mais en effet sa femme ne l’aban­donna; partout avec lui, elle partagea sa vie mou­ve­mentée et lui fut d’une aide précieuse. Les ex­plo­rations qu’ils en­tre­prirent en­sem­ble sont nom­breuses et re­mar­quables. Ne red­outant pas le dan­ger, ils se hasardèrent dans les régions les plus impénétra­bles, là même où les autres avaient échoué.

Ils ont déjà fait de nom­breux films, mais le plus for­mi­da­ble est sans con­tredit » Con­go­rilla », qui néces­sita 25 mois d’ef­forts persévé-I rants. Au prix de quelles souf­frances sont-ils par­venus à filmer des

spec­ta­cles aussi sai­sis­sants? Nul ne le saura ja­mais ex­acte­ment, car ils sont très mod­estes et ce n’est qu’in­cidem­ment, en cours de con­versa- '

tion, qu’on peut ar­river à leur faire dire les risques et les dan­gers qu ils ont cou­rus avant de pren­dre telle ou telle scène.

« CON­GO­RILLA ». Il y a deux ans, la Fox Film a délégué au cœur de la jugle africaine non en­core ex­plorée M. et Mrs Mar­tin Joh­son pour filmer la vie des an­i­maux sauvages. Ce sera la première fois que le ter­ri­ble Go­rille aura pu être pho­tographié d une manière aussi sen­sa­tion­nelle. M. John­son a raconté que ja­mais en­core dans sa carrière d ex­plo­rateur il n’avait eu à sur­mon­ter tant d’ob­sta­cles et de dan­ger pour obtenir ces pho­tos. D’ailleurs, les im­ages que nous ver­rons sont édi­fi­antes et il fal­lait être très courageux pour avoir persévéré dans pareille en­tre­prise. Bien que les scènes, où le go­rille entre en jeu, soient les plus éton­nantes, il y en a d autres égale­ment très curieuses: par ex­em­ple celle de la vis­ite au vil­lage des Pygmées, la vie du lion et des autres an­i­maux sauvages de la brousse.

Par­courant des milles et des milles, que de paysages défi­lent de­vant nos yeux émer­veillés: mon­tagnes im­posantes, som­bres forêts, lacs calmes et limpi­des, tor­rents impétueux, chutes ma­jestueuses... que de pe­u­plades nègres plus sauvages les unes que les autres.. .Toute la faune africaine est là... gi­rafes, zèbres, éléphants, lions, hip­popotames, rhinocéros, croc­o­diles, go­rilles...


ss-

CON­GO­RILL A

’pin­ions

Cinématogra­phie Française:

... des éléments de charme et de nou­veautés... Chaque tableau a un car­actère de vérité, d’inat­tendu... Ex­cel­lent film... com­men­taire français sobre... Un beau film d’ une grande puis­sance.

Hebdo:

C est un modèle du genre... com­men­taire adroit, dis­cret et spir­ituel... photo ex­cel­lente... Film de pre­mier ordre, très pub­lic... Très bien.

Cinae­dia:

Nous croyons à la réus­site de ce bon film dans tous les mi­lieux et auprès de tous les publics... Par­faite exécu­tion du son.

Cour­rier Cinématographique:

11 faut voir « Con­gori­ila ». C’est un doc­u­men­taire de voy­age des plus cap­ti­vants qui nous ait été donné en spec­ta­cle.

A mi du Film:

... re­mar­quable à tous les points de vue. Ne peut qu’en­t­hou­si­as­mer ceux qui sont épris de réalités et ad­mi­ra­teurs de courage -vrai.

A mi du Pe­u­ple:

...​la prin­ci­pale qualité de ce film est de nous trans­met­tre, sans ar­ti­fice, les bruits r au­then­tiques du Con­ti­nent Noir... Admi- -rable re­portage...

In­tran­sigeant:

... doc­u­men­taire très sobre, très intéressant. 11 est hu­main et sincère.

Petit Parisien:

... un air de grandeur et de vérité sai­sis­santes. Im­pos­si­ble de rêver plus beau livre d’im­ages et d’aven­tures sans re­touches.

LA SE­MAINE

esse

Pour Vous:

...​les vrais bruits de la jun­gle sont re­pro­duits... Cette au­then­ticité donne plus d intérêt en­core à « Con­gori­ila », doc­u­men­taire at­trayant, ce qui ne court pas les écrans.

Petit Jour­nal:

« Con­gori­ila » est de loin le film le plus éton­nant sur le Con­ti­nent Noir.

Ciné Nord:

Doc­u­men­taire qui plaira au grand pub­lic... tout étonné de voir que « Con­gori­ila » ne ressem­ble nulle­ment aux autres.

Il est ex­cel­lent.

Ecran du Nord:

Par son orig­i­nalité et sa valeur d im­ages, « Con­gori­ila » s’in­ter­calera dans tous les pro­grammes de cette sai­son.

Cour­rier du Cen­tre:

... c’est de l’Afrique vi­vante ramenée dans les bagages de cinéastes intrépides.

« Con­gori­ila » est une belle œuvre qu’il faut voir.

Revue de l’Ecran (Mar­seille):

Doc­u­men­taire sur le Con­ti­nent Noir le plus réussi qui nous ait été donné à ce jour.

Cinéma Spec­ta­cles (Mar­seille):

Expédi­tion vrai­ment re­mar­quable, com­mentée so­bre­ment avec in­fin­i­ment d es­prit et pho­tographié de magis­trale façon. Cinéma Il­lustré:

Pour qui connaît l’Afrique, «Con­gori­ila» est un beau, très beau film: la valeur de ses im­ages est in­dis­cutable... Voilà de la vie, de la vie africaine, et c est le plus bel éloge à décerner à « Con­gori­ila ».

ATE­LIERS DE CON­STRUC­TIONS WERK­TUIG- EN

MÉCANIQUES & HY­DRAULIQUES WA­TERKUN­DIOE

LOUIS DONKERS

AV­ENUE DE LA VIEILLE BARRIÈRE 34/36, OUDE BAR­REELLEI Téléph. 587.36 MERXEM Tele­foon 587.36

Puits ârte­siens — Puits tubés — Puits cap­tant plusieurs sources pour grand débit — Sondages — Fil­tres de défer­rage — Col­lecteurs

de sable — Com­presseurs — Pom­pes — Éléva­tion et dis­tri­b­u­tion d'eau

par l’air com­primé

Hy­drophore au­toma­tique avec fil­tre de défer­rage sous pres­sion.

Au­toma­tis­che wa­ter­houder met on­ti­jz­er­ings­fil­ter onder druk

Arte­sis­che wa­ter­put­ten — Buis­put­ten — Zand­houw­ers — Borin­gen — Water' in­stal­latiën met lucht­druk, voor alle af­s­tanden en hoogten, voor kas­tee­len, villa's,

land­huizen.


Coupe-pain

MAX BOL­SIUS

II, COURTE RUE PORTE AUX VACHES, 11

(Ea face do Canal an Fro­mage)

Téléphone: 257,85 Chèques postaux : 777,32

Tout ce qui con­cerne le ménage Foy­ers "Jan Jaarsma" à Feu con­tinu Cadeaux utiles

Prix défiant toute con­cur­rence

Choco­lat

Jïïar­tott­tjin

le meilleur

Wilden zÿ "Film­stars” wor­den?

ij wis­ten wat zij wilden... en wer­den film­stars!

Doch is men er wel zoo zeker van dat al de­ge­nen, die nu schit­teren aan het kine­matografisch gesternte, hun lev­ensloop wel niet an­ders had­den uitgedacht?

Zieker zijn er, vooral te Hol­ly­wood, tal van artis­ten die met hart en ziel begeerd hebben in het filmbedrijf op te klim­men; toch zijn er ook veie die geheel wat an­ders had­den gewen­scht.

Aldus verk­laar­den John en Li­onel Bar­ry­more eens dat het uit­ges­loten was dat zij de voet­stap­pen hun­ner « voor­vaderen » zouden vol­gen, al­hoewel deze voor­vaderen beroemd­he­den waren gewor­den in de tooneel­w­ereld. John wou teeke­naar wor­den en Li­noel studeerde schilderkunst te Par­ijs. Het du­urde echter niet lang of zij zouden toch « piepen zooals de ouden zon­gen »; zij wer­den niet alleen tooneel-doch ook film­spel­ers!

Joan Craiv­ford, een der in­ter­es­santste Amerikaan­sche film­stars, had van in haar jeugd ged­roomd als danseres roem te ver­w­er­ven. Daar haar oud­ers daar mordi­cus tegen gekant waren, trok zij, eens de schooltijd voor­bij, de vrije wereld in, om haar droom te ver­wezen­lijken.

Walker Hus­ton, nu gek­end als een flinke karak­ter­rol, was in zijn jonge jaren een degelijk bouwkundig in­ge­nieur. Maar toen hij op zek­eren dag ken­nis maakte met een tooneel­speler en deze hem het magisch beeld der planken­wereld voor-tooverde, liet hij de posi­tieve con­struc­tie-berekenin­gen varen om te leven in het meer avon­tu­ur­volle van « schijn en wezen )).

Zijn niet min­der tal­entvolle Part­nerin, Marie Dressier, heeft, nauwelijks de kinder­schoe­nen ont­groeid, niet nage­laten welke ar­beid ook te ve­r­achten, ten einde haar in diepen nood ger­aakte fam­i­lie te helpen.

Jean Her­sholt had beroep­sren­ner willen wor­den. Maar in zijn ge­boorte­land, Den­e­marken, ging hij als liefheb­ber aan tooneei doen en in Amerika werd hij be-roeps-film­speler.

lV­lyrna Loy, een jonge Amerikaan­sche, maar die in den film haast uit­slui­tend üös-ter­sche rollen te vervullen heeft, had reeds tal van zeer opge­merkte beeld­houww­erken geschapen.

Vir­ginia Bruce wou zieken­ver­pleeg­ster wor­den, be­landde echter in de « Ziegfeld hol­lies ». En van hier tot aan haar ont­dekking voor den film ver­liep niet veel tijd. Nu is zij niet alleen filmver­tolk­ster, maar ook de gade van den « grooten geliefde » van den Amerikaan­schen film: John Gilbert.

Gok Karen Mor­ley had ge­neeskundige neigin­gen: zij wou dok­tores wor­den; maar gan­sch het ver­mo­gen harer oud­ers slonk weg als sneeuw voor de zon; zij moest haar stud­ies vaar­wel zeggen en in film­land een sneller op­gang vin­den dan in de wereld der weten­schap.

Helen Hayes zag zich reeds kloost­erzuster, ter­wijl John Mil­jan — een nu gezochte in­tri­g­an­ten ver­tolker — een tweede Pa­ganini wou wor­den.

Lewis Stone, stam­mende uit een offi-ciers­fam­i­lie, had ook eerst in het leger zijn geluk be­proefd. Maar het Tooneei was toch nog veel aantrekke­lijker.

Ramon Nouarro’s ideaal was de edele zangkunst. De film echter lonkte: hij gaf zich over, maar nu, door den klank­film, werd zijn ideaal dan toch ver­wezen­lijkt... of ongeveer.

Is het Leven toch geen zon­der­ling rad van avon­turen?


La leçon d’un bilan

Au mo­ment où, en Alle­magne, 3 des plus im­por­tantes firmes, l’Emelka, la Slid Film et le D'. L. S., ont été em­portées par le vent de la débâcle, la Ufa, elle, vient de pub­lier un bilan si précis, si récon­for­t­ant, qu’il con­vient d’en sig­naler ici les points prin­ci­paux.

En 1931-32, la Ufa a pro­duit 19 films alle­mands, 1 1 films par­lants étrangers, 21 films de Cul­ture par­lants alle­mands, 21 films de cul­ture par­lants étrangers, 1 I films de court métrage, 179 ac­tu­alités et 149 films doc­u­men­taires et pub­lic­i­taires.

) Depuis quelque temps, la Ufa réalise j chaque se­maine une édi­tion spéciale du j jour­nal d’ac­tu­alités des­tinée à l’étranger.

I' L’ac­tivité dans les stu­dios Ufa, à Tem­pel­hof et Neu-Ba­bels­berg, a été sat­is­faisante. En 1931-32, le pour­cent­age des jours de tra­vail y était de 66 p. c.; en 1930-i 193 I, de 83 p. c.; en 1929-1930, de 64 p. c. j L’ac­tivité au­rait pu être plus grande en! 1931-32, mais la Ufa a évité de se lancer

( dans une poli­tique de crédit com­por­tant I trop de risques.

L’usine de tirage de la Ufa, con­nue sous le nom de Afifa, a en­reg­istré une diminu­tion de 25 p. c. sur le chiffre d’af­faires par rap­port à la sai­son précédente, mais là aussi la ques­tion crédit à joué un grand rôle.

Le chiffre d’af­faires du départe­ment de l'édi­tion est le même que celui de la sai­son précédente.

La Ufa se base prin­ci­pale­ment sur son énorme cir­cuit de salles com­prenant plus d_ cent théâtres, to­tal­isant 103.219 fau­teuils (y com­pris les salles du ter­ri­toire de la Sarre et Dantzig).

Le nom­bre de spec­ta­teurs ayant fréquenté les salles Ufa pen­dant lex­er­cice

1931-32 se chiffre à 30.700.000, con­tre

29.300.000 en 1930-31. Malgré cette aug­men­ta­tion du nom­bre des spec­ta­teurs, la Ufa a en­reg­istré une baisse de 10 p. c. sur les re­cettes. Cette baisse s’ex­plique par la diminu­tion des prix d entrée.

La Ufa a ac­quis au cours de la nou­velle sai­son 14 nou­velles salles à Aix-la-Chapelle ( 1.470 places), Erfürt ( 1.1 74 places), Cologne ( 1.912 places), Sar­rebrück (1.276 places) et Dus­sel­dorf (2.850 places). La Ufa a ac­quis en outre deux salles Emelka: Phe­bus, à Münich (2.175 places) et à Nü-ren­berg (2.043 places).

La Ufa possède 73 fil­iales. L’une des plus intéressantes est l’Ufa­ton Ver­lag, qui s’oc­cupe de la fab­ri­ca­tion et de la vente des dis­ques en­reg­is­trant les succès Ufa. Cette société an­nonce qu elle vend jour- 1 nelle­ment 6.000 dis­ques.

A l’étranger, la Ufa possède 14 fil­iales Ces 14 fil­iales ont en­caissé au cours de la sai­son 1931-32, Il mil­lions de marks, soit 66 mil­lions de francs, ce qui représente une aug­men­ta­tion de 50' p. c. par rap­port à la sai­son précédente.

Au total, l’ex­por­ta­tion des films alle­mands a rap­porté à l’in­dus­trie cinématographique alle­mande près de 20 mil­lions de marks ( I 70 mil­lions de francs) en 1931-1932. La Ufa a donc par­ticipé à plus de la moitié à cette ex­por­ta­tion.

En résumé, la Ufa a en­reg­istré en 1931-1932 un bénéfice net de 2.019.583,77 Rm.

( 1 7 mil­lions de francs) .con­tre 3.002.934,1 7 Rm. pour la sai­son précédente.

Le re­port de l’ex­er­cice prochain com­porte 14.333.336,98 marks. 11 ressort du bilan que le stock des films de la Ufa com­porte actuelle­ment 1. 680 films de grand métrage et 731 films de cul­ture.

TAV­ERNE DU

Paon Royal

RENOMMÉE POUR SES

BIÈRES

ANGLAISES

SPÉCIALITÉ DE

VIEUX PALE-ALE


Les Récep­teurs

StrombergCarl­son

seront pour vous une révéla­tion de tout ce que la radio peut

don­ner comme pureté de récep­tion et de qualité mu­si­cale.

Pour nous per­me­t­tre de fournir aux dil­let­tanti, ces mer­veilleux in­stru­ments de vraie musique, à des prix aussi modérés, nous avons décidé de fournir di­recte­ment du pro­duc­teur, dont nous sommes les délégués, aux am­a­teurs.

De­man­dez le cat­a­logue il­lustré N° 21 ou venez en­ten­dre les

Stromberg-Carl­son

dans notre au­di­to­rium.

ROTHER­MEL COR­PO­RA­TION S. fl.

27, Quai du Com­merce, 27 BRUX­ELLES

La Trans­mis­sion des Im­ages

Dans la ques­tion de la trans­mis­sion des im­ages il faut dis­tinguer deux problèmes différents:

1° La pho­totélégra­phie qui a pour but la trans­mis­sion des im­ages fixées sur un sup­port matériel (doc­u­ments, man­u­scrits, dessins, pho­togra­phies) en les re­pro­duisant avec une ressem­blance aussi par­faite que pos­si­ble à l’en­droit de récep­tion.

2° La télévi­sion qui per­met de voir les ob­jets se trou­vant dans des en­droits éloignés et cela in­différem­ment de leur état de repos ou de mou­ve­ment. Le télécinéma est un cas par­ti­c­ulier de la télévi­sion, puisqu’il s’agit de trans­met­tre des im­ages animées, mais dans un seul plan.

LA TELE­PHOTC­GRA­PHIE,.

Le problème de la télépho­togra­phie 'se résume ainsi: Une image étant fixée sur un sup­port matériel en un lieu A, il faut la re­pro­duire aussi par­faite­ment en un lieu B. La méthode ser­vant à cette trans­mis­sion peut être résumée dans ses grandes lignes par les opéra­tions suiv­antes:

U Dti côté émet­teur l image à trans­met­tre est décom­posée en un grand nom­bre de points (ou plus ex­acte­ment de sur­faces très pe­tites).

2° Au moyen de dis­posi­tifs spéciaux l’in­ten­sité lu­mineuse de chaque point est traduite par une in­ten­sité pro­por­tion­nelle du courant élec­trique.

3° Les vari­a­tions d’in­ten­sité de ce courant sont trans­mises par fil ou sans fil au poste récep­teur.

4° Au poste récep­teur les vari­a­tions de courant im­pri­ment à un sup­port matériel des vari­a­tions de lu­mi­nosité pro­por­tion­nelle et ceci dans la décom­po­si­tion de l’image.

1) Analyse de l’image. — C’est la première opéra­tion. Elle con­siste à décom­poser l’image en un grand nom­bre de sur­faces très pe­tites, appelées im­pro­pre­ment points. Pour que l image soit compréhen­si­ble, il faut que les points ne soient pas espacés entre eux de plus de 1 mm., et, pour une très bonne re­pro­duc­tion, de 0,5 et même 0,25.

2) Tra­duc­tion lumière - courant. — 11 s agit de traduire la lu­mi­nosité de cha­cun de ces points éclairés par un courant qui lui soit pro­por­tion­nelle en in­ten­sité. Cette tra­duc­tion se fait suc­ces­sive­ment point par point, de sorte qu’à tout in­stant un « œil élec­trique », ana­logue à ce que serait un mi­cro­phone en acous­tique, traduit les os­cil­la­tions de lu­mi­nosité d’un seul point par des vari­a­tions pro­por­tion­nelles de courant.

11 y a deux sortes de tra­duc­teurs:

1" Les tra­duc­teurs à con­tact.

2" Les tra­duc­teurs photo-élec­triques.

Les pre­miers sont à peu près aban­donnés au­jourd’hui, car ils néces­si­taient une prépa­ra­tion spéciale de l’image à trans­met­tre. Cn les a rem­placés par les trans­met­teurs photo-élec­triques. Ün prend soit une image trans­par­ente, soit opaque qu on éclaire pai trans­parence ou par réflex­ion. Cette image est en­roulée sur un cylin­dre tour­nant d’un mou­ve­ment uni­forme et se déplaçant par­allèle­ment à son axe. Les points de l’image sont suc­ces­sive­ment éclairés par un rayon lu­mineux qui se dirige en­suite sur une cel­lule photo-élec­trique.

Le courant photo-élec­trique sera am­plifié. Celui-ci doit être al­ter­natif.

Il faut donc mod­uler le courant photo-


élec­trique à une cer­taine fréquence. On doit donc in­ter­rompre péri­odique­ment le fais­ceau lu­mineux au moyen d’un disque tour­nant per­foré, placé entre la source de lumière et la cel­lule photo-émet­trice.

3° La li­ai­son. — Celle-ci peut se faire „oit avec fil, soit par sans fil. N im­porte quei am­plifi­ca­teur de mod­u­la­tion d’un émet­teur ra­dio­phonique con­vien­dra par­faite­ment à la trans­mis­sion de la télépho­togra­phie. Aussi pour la trans­mis­sion de la pho­totélégra­phie il suf­fit de rem­placer le mi­cro­phone de n’im­porte quel poste émet­teur de T. S. F. par un dis­posi­tif de tra­duc­tion d’im­ages en courant modulé.

4° Tra­duc­tion courant-lumière. — Lorsque le courant photo-élec­trique est reçu par un récep­teur de T. S. F., y est dûment am­plifié, détecté et enfin modulé, nous obtenons fi­nale­ment un courant pho­totélégraphique pur et en tous points sem­blables à celui qu’on re­cueille à la sor­tie du tra­duc­teur lumière-courant. Ce courant peut être utilisé pour re­con­stituer 1 image trans­mise. On utilis­era pour cela les memels étapes que dans la tra­duc­tion lumière-courant, mais dans Tor­dre in­verse. On utilis­era le même cylin­dre avec mou­ve­ment de ro­ta­tion uni­forme et mou­ve­ment le long de son axe (mou­ve­ment hélicoïdal). Obtenir ce même mou­ve­ment de deux cylin­dres est cette pierre d’achoppe­ment qui s’ap­pelle la syn­chro­ni­sa­tion. Les tra­duc­teurs utilisés sont en­core deux photo-élec­triques. Ce sont prin­ci­pale­ment les systèmes à gal­vanomètre à miroir, les tra­duc­teurs util­isant la lampe à néon et ceux util­isant la cel­lule de Kerr (mêmes principes que pour l’en­reg­istrement des films par­lants).

Le courant photo-élec­trique com­mande l’in­ten­sité d’un rayon lu­mineux qui, tombant sur le pa­pier pho­tographique dont est

re­cou­vert le cylin­dre en­reg­istreur, l'im­pres­sionne plus ou moins suiv­ant son in­ten­sité.

Nous n’in­sis­terons pas sur la tech­nique et les détails de tous ces ap­pareils et de toutes ces opéra­tions.Nous ne tenons qu à en don­ner le principe.

TELE­VI­SION.

A la différence de la télépho­togra­phie, la télévi­sion doit trans­met­tre tous les ob­jets se trou­vant dans des plans différents, animés ou au repos. L, image étant en générai en mou­ve­ment et en re­lief, il faut trans­met­tre suc­ces­sive­ment tous les éléments de lob­jet. On se base comme pour le cinéma sur le phénomène phys­i­ologique de la per­sis­tance des im­pres­sions rétini­ennes. Il n est donc pas be­soin pour trans­met­tre une image animée d ef­fectuer une trans­mis­sion con­tinue de tous ses points. Il suf­fit d’as­surer une trans­mis­sion de la tonalité de chaque point au moins dix fois par sec­onde. En trans­met­tant suc­ces­sive­ment en moins d'une dixième de sec­onde tous les points d’une image et en recom­mençant con­tin­uelle­ment de suite la même opéra­tion, nous pour­rons donc as­surer une vi­sion con­tinue de l’image entière. Chaque point de l’image sera en effet trans­mis plus de dix fois par sec­onde et il en sera ainsi de tous les points.

Les systèmes actuelle­ment adoptés per­me­t­tent de diriger sur une seule cel­lule photo-élec­trique les rayons issus suc­ces­sive­ment de tous les points de 1 image à trans­met­tre. A l’autre bout de la ligne, l’image est re­con­stituée en pro­je­tant, par ex­em­ple, sur des points suc­ces­sifs d’un écran — et dans le même ordre que celui qui a été utilisé à l’émis­sion pour l’ex­plo­ration de l’image — les rayons issus d’un tra­duc­teur courant-lumière. (à suivre.)

RIEN QUE DES MAR­QUES DE RÉPU­TA­TION MON­DI­ALE

DE FAUW Isegkem

BALLY Su­isse

SWAN SHOE A ngleterre

THIERRY France

WEST-END

CHAUS­SURES

17, CANAL AU FRO­MAGE Tel. 28.708 Anct. PONT DE MEIR, 5


Guin­ness

vous fera du bien

Wat is er van hen gewor­den?

Men vraagt zich wel eens af wat er gewor­den is van som­mige film­spel­ers, welige vroeger de aan­dacht van het pub­liewis­ten te boeien. Een Fran­sch hinemablad heeft eens nage­gaan wat er van hen gewor­den is:

Lita Grey CHAP­LIN: De tweede vrouw van Chap­lin speelt thans the­ater. En wil terug aan de film met haar twee kindert­jes, omdat die kinderen van Char­lie zijn...

Mil­dred Hariris CHAP­LIN: De eerste vrouw van Chap­lin, welke vroeger ook filmde, doet nu aan Op­eretten en ver­di­ent daar 300 dol­lar mede per week. Zij hoopt nog terug aan de film te komen...

Sid­ney CHAP­LIN: Dte broer van Chap­lin, heeft een poosje gewoon in En­ge­land gew­erkt. Toen hij in moeil­ijkhe­den zat, heeft Chap­lin hem mede op reis genomen. Het is niet uit­ges­loten dat hij op­nieuw zal fil­men. Sinds « De Tante van Charley » heeft hij nooit echt suk­ses gek­end.

Betty CGMF­SON: Doet thans aan variëteit. Is op tournée in cirkussen.

Do­lores COSTEL­LO1: Verge­noegt zich de vrouw te zijn van John Bar­ry­more.

Viola DANA: Is met een beroemd golf­speler getrouwd en bli­jft echtgenoote...

Karl DANE: Het Deen­sch ac­cent van Dane fnuikte hem toen de spreek­film uitk­wam... Maar door op te tre­den in mu­sic-halls, aan de zijde van Georg K. Arthur, heeft hij nu goed En­gelsch geleerd, dat men hem spoedig een rol in een En­gelsch gespro­ken ver­sie zal to­ev­ertrouwen.

Roy d’ARCY: Is zeer tevre­den als men hem af en toe nog een zeer klein, beschei­den rol­letje to­ev­ertrouwd.

Friscilla DEAN: Treedt slechts nog maar af en toe op in kleine, on­afhanke­lijke films, welke den plas niet over­steken...

Carol DEMP­STER: Is getrouwd met ’n bankier en verki­est niet meer te fil­men...

Geral­dine FAR­RAR: Is thans n op­er­azan­geres gewor­den en weigert nog voor de film te werken.

Mar­garita FISHER: Filmt niet meer

sinds zij getrouwd is met den regis­seur Lol­lard...

Paul11“ FRED­ER­ICK heeft lange jaren de stu­dio’s den ïug toege­keerd. On­langs is zij echter wederom be­gin­nen te fil­men, maar speelt regel­matig tooneel.

Dorothy en Lil­ian GISH doen thans aan tooneel.

Jetta GOUDAL is ’n Hol­land­sche, welke eigen­lijk Jetje Goude­keet heet. Zij trouwde met een rijken Amerikaan­schen bankier en filmt niet meer.

Corinne GRIF­FITH is de vrouw van Moresco. Zij treedt slechts in En­gelsche pi­o­duk­ties op.

Lars HAR­SON, de gewezen part­ner van Greta Garbo, ver­toeft in Zwe­den. Men weet niets van hem.

William S. HART, de edele cow-boy, leeft teruggetrokken in een ranch.

Phillis HAVER is getrouwd met een \riend van Walker, den gewezen burge­meester van New-York.

Camilla HORN moest Amerika ver­laten omdat het regiem, dat de Amerika­nen haar opleg­den, nadeelig was voor hare gezond­heid.


IN! MEMO­RIAM

JVlar­celle R

oniee

Waarom, helaas, is er zóóveel waarheid in die tragis­che lots­bestem­m­mgswet, die be­weert dat veel men­schen met uit­zon­der­lijke gaven, men­schen die ongetwi­jfeld n schit­terende toekomst tege­moet gaan, in den dager­aad van hun suk­ses moeten ver­gaan?

Zoo n on­gelukkige was Mar­celle Ro-mée, de zoozeer be­gaafde vrouw, met haar diep-drama­tisch tem­pera­ment.

Mar­celle Romée heete eigen­lijk Mar­celle Ar­bant; ze werd ge­boren te Neuilly-sur-Seine. Ze be­haalde het diploma van leer­ares in de lichamelijke opvoed­ing. Ze voelde bi­j­zon­der veel zin voor het tooneel en in 1926 be­haalde ze den eersten prijs van het kon­ser­va­to­rium.

Haar eerste op­tre­den reeds was een suk­ses. In alle rollen voelde zij zich thuis. Cp I Jan­u­ari 1932 pas ver­liet zij het tooneel om zich voor­taan aan de kinema te wi­j­den.

Het was de regis­seur C’upont die haar daar­toe aange­spo­ord had. Onder zijn lei­d­ing draaide ze « Ver­loren Kaap » en later « D'e Brief», met Paul Capel­lani.

Haar groot­ste suk­ses was echter « Coeur de Lilas », waar­door ze haar naam als « ster » ves­tigde. Men heeft haar dik­wi­jls de «Fran­sche Marlène Di­et­rich» ge­noemd.

Ni­et­te­gen­staande dit alles werd ze zenuwziek en ver­raste haar vrien­den dik­wi­jls door haar eige­naardig humeur.

Vooral sinds haar laat­ste film, « Een

Uit Film­land

A In Amerika wordt een film gemaakt, die « Kongo » heeten zal. ie han­del­ing wikkelt zich af in Afrika. Het sce­nario is getrokken uit een tooneel­stuk, dat een jaar lang te New-York vóór het voetlicht kwam. Het is de geschiede­nis van een blanke, die er door zijn goochel­to­eren in slaagt de zwarte volksstam­men in bed­wang te houden.

Ce hoof­drollen wor­den gespeeld door Wal­ter Hus­ton, Vir­ginia Bruce, Lupe Velez, Con­rad Nagel en ... Queenic, de aap uit « T arzan ».

William Cowen, een van de vet­er­a­nen van de Amerikaan­sche cin­e­matografie, maar die in de jong­ste jaren haast niet meer filmde, voert de regie.

gï In Amerika wer­den meer dan400.0C0 toestellen met smal­film (16 mm.) aan liefheb­bers verkocht.

Te Praag werd een nieuwe firma opgericht, de « Lyra », met het doel Slavis­che films met pro­pa­gan­dis­tis­che strekking te draaien.

4e Robert Lynen zal de hoofd­ver­tolker zijn van « D'e kleine Kon­ing » van André Licht­en­berger.

Nacht in een Hôtel », nam haar ziel­sziekte toe en was ze reeds vast­besloten de kinema vaar­wel te zeggen.

Het is zoover gekomen, dat ze vri­jwillig dit leven ver­liet. Mar­celle Romée is het slachtof­fer gewor­den van haar al te diep en scherp gevoel.

Men eis­che orig­i­neel-gespro­lien films

Een DUB­BING = FILM is een bedrog

Men ZIET een artist en men HOORT de stem van een an­dere of een ruiver-mecan­isch geluid!

Les PI­O­NNIERS de 1 en­reg­istrement ties meilleurs Films

par les VEDETTES

REPER­TOIRE IN­TER­NA­TIONAL

L. Bas­te­nie-Pehrs­son

OF­FERAN­DESTRAAT, 31

ANTWER­PEN

Kachels, Haar­den, Prachtvuren

van

N. MAR­TIN il FONDERIES BRUX­EL­LOISES * CINE7 * JAARSMÀ * SUR­DIAC A A A A PER­MA­NENT A TURENNE A A A

Spe­cialiteit van

Cuisinières

IN EIGEN GEM A AK

LET WEL OP HET ADRES