Programme from 17 to 21 Feb. 1924



Booklet

Bron: FelixArchief nr. 1968#612

This text has been generated automatically on the basis of scanned pages, using OCR software. Because of the historical typefaces used in the programme booklets, the output is not flawless.

Show the facsimiles of this programme booklet


Kine­maw­erelD

Alla Naz­i­mova

in een der bi­j­zon­der­ste toonee­len van den beroem­den film ’’SA­LOME”

VU­gave Kinema- en Tooneel­w­creld Korte Gasthuis­straat 16, Antwer­pen.


< KINE­MAW­ERELD »

De Komieken van het Doek

Tjp\ ENIGE dagen gele­den had de I Mack Sen­nett C° gan­sch de tram­lijn ilLJ der West­ern Av­enue afge­hu­urd. Het be­trof het draaien van een band in dewelke Ben Turpin wattman was van een heis­che tram. Teneinde de film-op-ne­mer in staat te stellen de nood­ige op­na­men te doen der on­weer­staan­bare mimiek en gelaat­strekken van Ben Turpin, die nog meer scheel zag, als gewoonte, had men van voor een klein plate­form geplaatst waarop de pho­tograaf plaats nam. Ben Turpin heeft al­tijd scheel gezien, sinds zijne ge­boorte af.

Gedurende eenige dagen reed Ben Turpin met zijn ri­j­tuig «de West­ern Av­enue op en af, en nie­mand gaf er aan­dacht op, ten­zij dat menig voor­bi­j­ganger het hoofd om­draaide bij het zien van die tram die razend snel voor­bij vloog ter­wijl de wat-man riep en schree­uwde en een helsch lawaai maakte met de bel. De in­won­ers zeg­den onder elkaar dat men zulken razen­den wat­man doo­d­een­voudig moest

.doorzen­den en.... daarmee was het uit.

Ah, in­dien dit tooneel moest voor­vallen te Antwer­pen of te Brus­sel, kun­nen wij U verzek­eren dat de bi­j­val van Ben veel, veel grooter zou ge­weest zijn.

Louise Fazenda, waar­van wij hier, jam­mer ge­noeg, weinige fil­men te zien kri­j­gen, oogst in Amerika een gedurige bi­j­val in, met hare kat Pep­per en haar hond Teddy, twee an­dere stars van Sen­nett.

De zwarte kat Pep­per is voor eene aanzien­lijke som verzek­erd. Ten an­dere doet zij nooit gevaar­lijke to­eren, want voor deze spe­cialiteit heeft zij een dubbel­ganger.

De hond Teddv heeft ziin toi­letkamer juist zooals een gewone star. De muren van deze kamer zun be­dekt met photo’s met eênige wo­or­den geschreven aan «toutou» opge­dra­gen.

De roode vi'schen die in de voorstellin­gen van Sen­nett ge­bruikt wor­den, hebben het nooit tot «stars» kun­nen bren­gen omdat hun rol een geruime tijd een ver­toon in open lucht vereis­chte en dat dan de gewoon­lijk de eerste rol er het leven bij liet.

Sun­shine Sammy, /’Afrique, de kleine neger van Mary Os­borne is nu star bij Hal. Roach in Cul­ver City. Het is een zeer aardig ven­tje zeer schuchter in tegen­wo­ordigheid van vreemdelin­gen. In het stu­dio wordt hij gaarne gezien. Hij groeit met den dag en dat zal zijne waarde doen ver­liezen want zijne kleine gestalte was recht komiek en wan­neer zijn groot hoofd meer in ver­houd­ing zal wezen met ziin lichaam­slengte, zal hij on-getwi­jfelt met meer zooveel doen lachen.

Harrv Pol­lard, (Beaucitron), die met Harold Lloyd de­bu­teerde, ging met ÏAW'ave voort, doch speelt nu alleen.Hij kent gin­der een bli­jven­den bi­j­val.

Bebv Marv Os­borne is nu een groot meisje. Zij is zeer lief­tal­lig en het zal niet lang meer duren of zij zal reeds de rol kun­nen ver­tolken van het jonge meisje.

Zooals wij in een vorig num­mer schreven herneemt Fatty het draaien van fil­men.

Wel­dra zullen wij deze «star» op­nieuw op het witte doek zien en daarom willen wij wel. aan onze geachte lez­ers en lez­er­essen het ge­noe­gen doen eenige herin­ner­in­gen hem aan­gaande hier neer te pen­nen.

H'-rin­nrnt "ij u nog, vrien­den en vriendin­nen. de film waarin gij voor de eerste . maal ken­nis maakte met Fattv (Roscoe Ar­bu­cle?) Dit was in de maan­den vóór de oor­log... De eige­naardige komieke troep die toen draaide voor reken­ing van Sen­nett in 1913, was samengesteld uit ar­ti­gen zoop Is Ford Ster­ling, Chester Con­klin. B°n Turnin. die immer trouw gebleven is aan Sen­nett en die er geen soiit moet over heb­ban). Svd­nev Chao-lin de jol­lige Julot, die nu zijn broeder h“lot in zime voort­brongse­len, Alice Dav­en­nort fde schrikke­lijke schoon­moeder), Mack Twain, Fred Mace, in 1920

« KINE­MAW­ERELD

gestor­ven, Char­lie Chap­lin, Mabel Nor­mand, enz., enz.

Al deze kun­ste­naars, die allen star zouden wor­den, ver­tolk­ten hunne rollen op de meest luimige wijze. De sce­nar­ios be­ston­den niet. Deze wer­den gedraaid, voort­gaande op een gedacht en ieder hun­ner moest er de waarde van ver­hoo-gen naar gelang zi­jner in­gev­ing, op goed geluk af. Nochtans werd men bij Sen­nett gewaar dat er in het draaien een gan­sch ander bestuur gekomen was. De Ameri-kaan­sche school werd gevormd en trad wel­dra in werk­ing. Al­lengs wer­den de fil-( pen goed geïnsce­neerd en zeer goed geregeld. Men lacht met volle teu­gen wan­neer men een trio arti­esten in een vi­jver zag tu­ime­len die zich on­verwachts op hun weg bevond, of wan­neer zij allen te samen op de uit­stalling vie­len voor een winkel, in­stalling die vooral eieren en an­dere fijne pro­duk­ten ten toon sprei­dde. Het was rond dezen tijd dat wij Char­lie Chap­lin kenden, zon­der hem veel op prijs te stellen. Toen had hij zijne vioolka­ssen van schoe­nen niet, noch zijne breede broek, noch zijn leg­en­darisch bol­hoedje. Hij had zelfs e

Fatty werd ge­boren in Kansas te Smith-Cen­ter in 1887. Zijne oud­ers besloten / ich te ves­ti­gen in Santa Anna in Cali-tornië, wan­neer hij 18 maan­den oud was.

Tot ziin vier jaar leefde hij in volle lucht, in boss­chen en velden.

Het is over­bek­end dat, toen hij naar school ging, hij daar meer afwezig was als pre­sent. Zijn geliefkoosd ver­maak was te fat­sen, en dan met zijne kam­er­aden kome­die te spe­len of het mar­i­onet­ten­spel na te boot­sen.

Op zijn acht'te jaar kwam een ron­dreizend gezelschap ver­toonin­gen geven in zijn stadje. Fatty zou er deel aan nemen.... en hij speelde mede in den rol

van een dik negertje.

Dit was ziin begin. Men schreef toen, 1895. De acht vol­gende jaren deed Fatty nog eene proef met an­dere bedri­jven, maar het mc­neel trok hem gedurig aan. Toen hij 17 jaar oud was, ont­dekte men in hem eene prachtige tenorstem. Het

kon aan Roscoë weinig sche­len of men in hem eene tenor- of basstem vondt, het eenige wat hem be­lang in­boezemde was dat hij eene roeping had. Hij de­bu­teerde als­dan als lichte tenor in Op­eretten die gespeeld wer­den in eene tooneel-zaal van San José, en na eenige weken zong hij in de Ore­gon, in Port­land. Immer ver­tolkte hij de rol van klucht-tenor. Zek­eren dag maakte hij er ken­nis met Leon Erol, bestu­ur­der van het Or­pheum-The­ater. In dien schouw­burg speelde hij al­tijd de kod­dige rollen. Erol be­loofde bergen goud aan Fatty dewelke, met de on­be­zorgdheid der jeugd, daar geloof aan hechtte. Hij ver­liet dus ziine plaats waar hij goed be­taald werd. Doch de zaken waren bij Erol niet schit­terend en na eenige weken bevond Ar­bu­cle en zijn bestu­ur­der zich op straat zon­der een cent op . zak. Fatty zou alles gedaan hebben zon­der het tooneel te moeten ver­laten. Maar Erol trok naar New-York zon­der zich om zijn dikke tenor te bekre­unen. Eeni­gen tijd vond men Fatty terug op de scene eener Mu­sic-Hall in San Diego waar hij rollen waar­nam als eerste jonge rol, dan vader, clown, lichte tenor, enz.

In 1910 kwam Fatty een kon­trakt te eindi­gen en bevond zich op­nieuw op straat.

Door een to­e­val kwam hij eenige man­re­lijke en vrouwelijke rollen tegen die zich all°n in den­zelf­den toe­s­tand bevon­den als hij. Men kwam overeen een gezelschap saam te stellen om vliegende ver­toonin­gen te geven in ste­den en dor­pen vooral öd de grens van Mex­ico. On­danks dit zwoe­gen werd Fatty gewaar dat hij nog ’'erdikte... en dit begon hem zwaar te vallen.

Aldus kwam hij aangestrem­peld te Los An­ge­les waar h'j opge­merkt werd door Colonel Seelig. Voor de eerste maal draaide Ar­bu­cle eem'ge fil­men in het stu­dio der Seelig Com­pany maar werd het er spoedig moede, ten gevolge van de zware rollen die hij er te spe­len had: hij moest gedurig een lach­suc­ces vóórt­bren­gen door te vallen. Hij nam dus met ge­noe­gen een aan­bod aan van de Hart­man Com­pany die met hem een tournee in­een­zette nar de Oost­kust.

In 1913 speelde Mj in Califörnië ver­schil­lende vaude­villes. Het was toen dat


« KINE­MAW­ERELD »

Mack Sen­nett, die sinds et­telijke maan­den in Eden­dale aangekomen was, in gezelschap werkte van Ford Ster­ling en Mabel Nor­mand ken­nis maakte met Fatty. Deze zou een rol te spe­len hebben met een liefde-mededinger. Deze mededinger was nie­mand an­ders dan Char­lie Chap­lin. Op dit oogen­blik was Sen­nett niet erg voldaan over Char­iot daar deze een te per­soon­lijk spel speelde; wat niet naliet dat Sen­net, na eenige maan­den, hem toch gelijk moest geven.

Hij nam dus de voor­waar­den aan van Sen­nett en werkte er met ge­noe­gen.Eeni-gen tijd na­dien huwde hij met Minta Dur-fee. Fatty werd gaarne gezien bij zijne makkers en hij bleef bij Sen­nett ongeveer vier jaar.

In al zijne rollen had hij een per­soon­lijk spel dat hij al­tijd trouw be­waarde. Hij vond zijn kos­tuum zelf uit: broek ts kort en bene­den vast rond het been, breed uit­ger­i­jfelde schoe­nen, witte kousen waar­van eene regel­matig terug viel op den schoen; al­tijd of meest al­tijd in hemdsmouwen, met een kleine flad­derende hald­soek en een grijs bol­hoedje op het hoofd het­welk als door een to­e­val op zijn groot rond hoofd immer prijkte als eene pub­lieke uitdag­ing tegen­over een juist even­wicht.

Toen zijne verbin­te­nis met Key­stone afgeloopen was, had Fatty een 150­tal fil­men gedraaid en dan begon hij te werken onder het bestuur van Joseph Schenk voor reken­ing der Fa­mous Play­ers.

In deze nieuwe maatschap­pij was hij mede-in­sce­neerder, sce­nar­ist, star, enz... Hij om­ringde zich van kleine ongek­ende kun­ste­naars die hij voor een klein salaris aan­nam zooals zijn neef St. John, de jonge ac­robaat Buster Keaton dewelke hij opge­merkt had bij Sen­nett, de kana-dees Joe Bor­deaux, die later zijn tooneel-schikker werd, de jonge Alice Lake en ein­delijk Jos. Schenk die hij aan­nam als bestu­ur­der. Gan­sch de troep vertrok naar New-Ycrk en in deze stad draaide men de ne­gen­tien fil­men die door de Fa­mous Play­ers werd uit­gegeven.

Deze reeks fil­men ver­maakte de gan sehe wereld en om­ringde de naam van Ar­bu­cle, van Keaton met een wereld­faam.

Al de samen­spel­ers dezer fil­men gin­gen uiteen in 1920 en Fatty teek­ende met de Para­mount eene verbin­te­nis tot ver­tolk­ing van hare nieuwe schep­pin­gen.

Dank aan zijn mooi salaris, eve­nals aan zijn deel in de win­sten, trok Fatty iedere week eene som van 15,000 tot

20.000 dol­lars. Men kan uitreke­nen, aan den koers van den dol­lar, wat Fatty zooal ver­di­ende.

On­danks al het mo­gelijke dat de Euro-peesche komieken reeds gedaan hebben, om hunne Amerikaan­sche kol­lega’s te overtr­e­f­fen of op zijn min­ste te evenaren, niets heeft de Yan­kees kun­nen af­breuk doen, en nog zien wij liever eene Ameri-kaan­sche klucht dan eene Fran­sche d Ital­i­aan­sche.

KINE­MANIEUWS­JES

NIEUWE UIT­GAVEN. — De uit­gev­ers van fil­men zijn er op uit om oude ban­den, waarin artis­ten op­tre­den welke toen een kleine rol vervulden en nu beroemd­he­den gewor­den zijn, terug te laten ver­schi­j­nen, doch zooi­ets wordt door de artis­ten zelve niet gaarne gewild.

NA ATI EUT­tOPA. — May Mac Avoy heeft in samen­werk­ing met Richard Bartheimess de film « The En­chanted Cot­tage » geëin­digd. Bei­den zijn nu op weg naar Italië om daar een an­dere film te maken. May Mac Avoy zal van de gele­gen­heid ge­bruik maken om per vlieg­tuig naar En­ge­land over te steken om al­daar de ver­toon­ing bij te wonen van haar eigen film « The En­chanted Cot­tage ».

EEN AN­DEFt WERK VAN ELI­NOR GLYN. — De liefdes­geschiede­nis « Three Weeks » van deze beroemde schri­jf­ster wordt voor het zil­v­eren scherm be­w­erkt, doch daar het ver­haal plaats gri­jpt vele jaren gele­den zal het gemod­erniseerd wor­den.

WEINIG ARTIS­TEN als George Arliss hebben zooveel suc­ces gek­end als hij, op tooneel en film tegelijk­er­tijd. Ook zijn er weini­gen welke zooveel ver­schil­lende na­tion­aliteiten ver­beeldt hebben. In « The Dar­ling of the Gods » ver­tolkte hij de Japa­nees Zukkuri. In « Ros­mer­sholm » speelde hij Dean Olric Bren­del. In » Disraëli » de En­gelsche jood. In « Hamil­ton » de Amerikaan. In « Pa­ganini » de Ital­i­aan. In « Polde-kin » een Rus. In « Lea Kleschna » een Fran­sch man. In « A Pro­fes­sor’s Love Story » een Schot, en in zijn laat­ste tri­omf « The Green God­dess » de In­di­aan­sche Rajah. Wel te ver­staan dat dit alle­maal op het gespro­ken tooneel was.

SAE MAR­TIN, de wel­bek­ende aap der Uni­ver­sal ban­den, die ook aan ver­schei­dene an­dere film­maatschap­pi­jen is ver­hu­urd gewor­den, zal men in geene nieuwe fil­men meer te zien kri­j­gen. Daar hij te kwaad werd en reeds ver­schil­lende zi­jner be­wak­ers had ge­beten, kon hij in geene fil­men meer gebezigd wor­den, zoo­dat men hem nu verkocht heeft. Het ver­standige dier heeft meer dan in 50 ban­den gedraaid.

« KINE­MAW­ERELD

Tom Ked­ley is te weten gekomen waar Sibylle verbli­jft. Hij dreigt haar verleden aan haar man bek­end te maken als zij hem geen geld brengt.

De ver­schrikte vrouw brengt hem alles wat zij bezit in zijn hotel. Tom Ki­d­ley wordt op dit oogen­blik door een hand­langer ver­mo­ord en Sibylle ziet zich aan­houden, beschuldigd van deze mis­daad. Zelfs haar man gelooft aan hare schuld.

Gelukkig wil de mo­or­de­naar kor­ten tijd na­dien een juweel verkoopen, dat bij den prijs gevoegd was.

Aange­houden, bekent hij.

Grosby, die zijn vrouw oprecht be­mint, neemt haar terug aan zijn haard op.

Na twee jaar zijn dwang on­der­staan te hebben ver­laat zij s nacht zijne won­ing en keert terug in di­enst van Dok­ter Mac Lis­ter.

Haar beroep brengt haar in het huis van den prokureur Grosby. wiens dochtertje zij te ver­ple­gen heeft. Na de genez­ing van het kind geeft zij tce aan die liefde, die Grosby voor haar voelt, en wordt zijne vrouw.

EX­CLUSIE FILM Co. Planten­Straat, 61, Brus­sel

De Roman van Sibylle

Sibylle Brent.... Lya Mara

IBYLLE BRENT is in het gast-ihuis van Dr Mac Lis­ter als ver­pleeg­ster werkzaam.

Tom Ked­ley wordt er op zek­eren dag zwaar gewond bin­nenge­bracht en slaagt er in door leu­gen en bedrog de mooie ver­pleeg­ster te over­tu­igen hem te vol­gen. Zij be­merkt te laat, dat zij in de macht van een schurk gevallen is.


I KINE­MAW­ERELD

Gehu­urde Helden en Helden uit Beroep

Ti­j­dens de op­name van een tooneel uit QUO VA DIS? Werd een Ver­tolker door een leeuw ver­slon­den. (De Pers.)

"pV.​EN zeker aan­tal film­ster­ren, zoo-p wel man­nelijke als vrouwelijke, —1 laten zich, bij het uitvo­eren van door het sce­nario vereis­chte kracht- en gevaar­volle to­eren, door arme duiv­els ver­van­gen, die dan voor eene lut­tele aal­moes hun leven wagen.

Nochtans gebeurt het ook wel dat de hoofd­ver­tolk­ers door een on­voorzien to­e­val, bijna het slachtof­fer wor­den van een gevaarl jke toe­s­tand waarin zij een paar oogen­blikken ver­keer­den.

Zoo o.a. in De Slet van Jean Richepin, met Mist­inguett in de rol der fa­tale vrouw, werd zij door haar part­ner, de jonge ma­troos, in het laat­ste bedrijf, bijna met een hamer­slag neergeveld. Het danseresje zweefde lange maan­den tuss­chen leven en dood.

Ti­j­dens het draaien van La Tosca, deed Pauline Fred­er­ick een val van een tien­tal meter hoogte, wat haar twee maan­den zieken­huis be­zorgde.

Louise Huff draaide zóó goed den val van een paard, dat zij op zulke on­zachte wijze met de grond in aan­rak­ing kwam dat zij eenige weken te bed moest bli­jven.

In De Kleine Amerikaan­sche werd Mary Pick­ford to­taal uit­geput opgenomen. door het lange worste­len tegen de woe­dende gol­ven.

Priscilla Dean heeft het plechtig afgez­woren nog ooit een lev­ens­gevaar­lijk tooneel te draaien, dit naar aan­lei­d­ing der beruchte scene met de dri­jvende boom­stam­men in Con­flict, waarin zij be­wusteloos uit den stortvloed moest getrokken wor­den.

Zoo eve­neens met Lil­ian Gish. Nim­mer zal men haar nog aan lev­ens­gevaar­lijke to­eren zien doen. Finds de op­name van het ijs­tooneel in Way Down East. Hi­erin wer­den hare han­den en voeten bijna bevroren. Zóó groot was haar li­j­den, doch tevens hare wilskracht, dat terwül 7’i on de ijss­chaal uit­gestrekt lag,

D. W. Grif­fith smeekte om het tooneel toch zoo spoedig moc'elijk te eindi­gen.

Was het Mar­guerite Clark niet die ti­j­dens de op­name van Bob’s Dag­boek met het hoofd zoo hevig tegen haar bad sloeg, dat zij er eene hersen­schud­ding van opdeed.

In Dou­glas, de nieuwe d’Artag­nan, viel Mar­jorie Dan zoo on­gelukkig van een trap dat zij zich ern­stig aan de beide bee­nen kwet­ste. Twee maan­den na het ongeval moest zij nog hinken.

Laat­s­tle­den werd Berthe Dag­mar, de gek­ende Fran­sche dier­entem­ster en gele-gen­hei­d­sk­inema-ac­trice.zeer ern­stig door een pan­ther ge­beten die een paar maan den te voren, Lina Cav­a­lieri bijna ver­scheurde, toen deze La conquête de l’Amour draaide.

In Zeven jaar on­geluk, werd Max Lin­der zóózeer door het verblinde licht der schi­jn­wer­pers getrof­fen, dat hij drie maan­den lang in eene donkere kamer moest verbli­jven. Lan­gen tijd na­dien vreesde men voor zijne oogen, en nu nog. zijn zij nog niet gan­sch op streek.

Gedenken wij eve­neens de Amerikaan­sche kapitein Lock­lear, de beroemde ver­tolker van: Les Pi­rates de l’Air, die de stout­moedige luchthals­brek­er­i­jen met zijn leven be­taalde.

En Dou­glas? Hoe dik­wi­jls zag hij niet de dood voor oogen? Ti­idens het draaien van: Une Poulie Mouillée, deed hij een gevaar­lijke val in eene diepe rav­ijn, door een net dat aan ste­vigheid veel te wen-se­hen over liet. I

William S. Hart, kreeg op zek­eren dag een kogel door den arm. Ti­j­dens de op­name van cow-bov­tooneel was een der re­volvers, bij on­geluk, met scherpe pa tro­nen geladen.

Wal­lace Reid kwam op zek­eren dag met zijn auto in bots­ing met een lokomo-tief, en hij be­taalde zijne liefde voor het gevaar met ver­schei­dene weken bedlig-gen.

Herin­ner u tevens Teddv, de vroolijke ver­tolker van: De Zoon Van den Nacht. die vanaf een hoogte van twintig meter viel, en met zijn hoofd met een uit­steek­sel van een ven'ter­riggel in on­zachte aan­rak­ing kwam. Teddy draagt er nu nog een lid­teeken van.

Het geval van Harold Llovd (Lui) met de in de hand sprin­gende bom, hebben we reeds meegedeeld. Fen vinger werd hem afgerukt en ti­j­dens het draaien

( KINE­MAW­ERELD »

draagt hij nu een valsch lid.

Het ont­plof­fen eener bran­dende pe-trool­lamp ver­brandde in 1920 Char­lie Chap­lin op zeer ern­stige wijze.

On­langs nog te New-York, ter­wijl op de straatweg tien op­name - toestellen zijne gevaar­volle hals­brek­er­i­jen aan ’t draaien waren, klom een Amerikaan­sche akrobaat tegen de gevel op van een wolkenkrab­ber der Fifth Av­enue. Aan de acht­ste verdieping gekomen, loste hij, zon­der dat ie­mand weet hoe of waarom, de han­den en kwam vanaf 30 meter hoogte op het voet­pad te plet­ter.

Het gebeurd zeer dik­wi­jls, dat regis­seurs, ver­tolk­ers en op­er­a­teurs de dood voor oogen zien, en hunne zucht om het pub­liek sen­satiewekkende ban­den te be­zor­gen, met hun leven be­talen.

Een ander spe­cialiteit in luchthals­brek­er­i­jen is Pat O’Mal­ley, die men in Het Sys­teem van Dr Ox van een vlieg­tuig:n volle vlucht oo een snel­trein ziet over­stap­pen en na­dien terug aan boord gaan.

De vrouwen vers­maden die luchtakro-batiën ook al niet, en Miss Lil­iane Bover en Andrée Pere, spron­gen meer dan eens, van een vlieg­tuig in volle vlucht, op een ander.

In Marie, la jemme au singe, moest Mar­cel Marceau van het dak van een huis in de vlam­men sprin­gen, ten einde de il­lusie weer te geven dat zij zelf reeds eene lev­ende toorts was, had rond het lichaam een band wat­ten gerold en met pe­tro­leum door­weekt. Hi­er­aan was het vuur gehecht. De ver­wekte emotie was buitenge­woon groot, maar de artist trok zich uit den slag met ern­stige brand­won­den.

Gas­ton Modat wist niets af van paardri­j­den; des­on­danks moest hij toch in een zeker tooneel een hon­derd­tal me­ters te paard af­leggen. Zooals te voorzien was, werd hij spoedig zan­druiter en een on­twrichte arm en gez­wollen neus was er het re­sul­taat van.

Joë Ham­man die zich gespe­cialiseerd heeft in cow-bovrollen, moest eens van een in gang zi­jn­den trein in eene riv­ier sprin­gen. Deze was, on­gelukkiglijk, zeer ondiep en met rot­sachdge bed­ding. Het on­geluk wilde nu dat hij met het hoofd op die bed­ding terecht kwam. Door de hier opvol­gende be­wusteloosheid, liep hij gevaar te stikken. Gelukkig waren de regis­seur en de op­er­a­teur spoedig bij der

hand.

Ti­j­dens het draaien van La Roue, werd Abel Gance met zijn gezelschap door eene sneeuwlaw­ine ver­rast, gelukkiglijk, zon­der doo­d­elijke gevol­gen. Een ander maal werd Sev­erin Mars door een loko­motief bijna onthoofd.

Enz., enz.

Ein­de­loos is de rij, en dagelijks wordt zij aange­vuld, en dit zal het geval zijn zo­olang men fil­men draait. NEMO.

HET « QUO VADIS? » TREUR­SPEL TE ROME

— Over de vroe­selijke gebeurtenis­sen van het « Quo Vadis » drama te Rome geven wij de vol­gende bi­j­zon­der­he­den:

De fil­monderne­m­ing Am­bro­sio wilde dit stuk op­nieuw in­sce­neeren en had een overeenkomst ges­loten met den dier­entem­mer Schnei­der, die 50 leeuwen bezit, waarmede hij de laat­ste dagen was opge­tre­den in den cir­cus Adri­ano. Verleden week wer­den 26 van de dieren overge­bracht naar het the­ater van de Palatino Film en in twee groote kooien on­derge­bracht.

Gis­ter­mid­dag nu zou de scène van de leeuwen en de terecht­stelling der chris­te­nen gefilmd wor­den. Er was een bal­lustrade gebouwd waarop de fig­u­ran­ten moesten plaats nemen. Deze balustrade was ongeveer 4 1/2 meter hoog. De arena was in twee dee­len verdeeld. Tn het eerste wer­den de marte­laars opgesteld, ter­wijl in het an­dere gedeelte — van het eerste door en ste­vig traliew­erk geschei­den — de leeuwen zouden bin­nenkomen. De eige­naar van de leeuwen, wilde echter vooraf nog eens per­soon­lijk met zijn dieren repeteeren en daar­bij ging alles goed. De dieren wer­den daar­bij weder in hun hokken gedreven en toen begon om drie uur de eigen­lijke op­name.

De fig­u­ran­ten had­den nlaats genomen in hun loges. Onder hen bevond zich ook de 50 jarige tooneel­sneler Palombi die de rol van een der sen­a­toren vervulde. Hij zat het verst van den uit­gang ver­wi­jderd. Toen daaron de leeuwen uit de kooien in de arena wer­den gedreven, nam de leeuwin « F.​urona » plot­sel­ing een geweldigen sprong, en kwam mid­den tuss­chen de fig­u­ran­ten terecht, onder wie een hevige paniek ontstond. Allen slaag­den erin den uit­gang te bereiken, met uit­zon­der­ing van den on­gelukki­gen Palombi. De leeuwin stortte zich op hem en plantte haar klauwen in zijn vleesch, ter­wijl de tanden in zijn nek dron­gen. De on­gelukkige deed ’n wan­hopige poging om zich te weren, doch bad het on­geluk daar­bij in de arena te vallen. De leeuwin, welke een­maal bloed had gero­ken sprong hem na en begon hem te ver­scheuren. De vrouw van den leeuwen­tem­mer, die als een Romein­sche ma­trone onder de fig­u­ran­ten zat, wilde den armen Palombi te hulp snellen, doch zij werd door de vlucht­ende fig­u­ran­ten daarin ver­hin­derd, fn-tuss­chen dreven de tem­mers de overige leeuwen snel in de koo*en terug, daar ook deze, door den reuk van het versehe bloed on­rustig be­gonnen te wor­den. Een der fil­m­op­er­a­teurs, Granato. die een re­volver bij zich had, loste een zestal schoten op de leeuwin, welke door vier ervan in den rug werd getrof­fen. Zij liet haar prooi daaron los, doch het was te laat. De arme Palombi was te zeer gewond en ti­j­dens zijn over­breng­ing naar het zieken­huis bezweek hij.

Door de poli­tie is on­mid­del­lijk een uit­ge­breid on­der­zoek in­gesteld.


= Film van het Huis

Van (rit­ser­hovea

17, Oude Kleerkoop­er­str., Brusse.

Een paar toonee­len uit den pracht­film

DE HAAT

(A te


10

KINE­MAW­ERELD

VRIJE TRIBUUN

F1LMKEUZE

Weken­lange reklame over « David Cop­per­field », tot men ein­delijk de film speelt.

Klare foto’s, schilder­achtige kaders, eige­naardige kleedij, mooie men­schen, tamelijk goed spel... Alles gaat dus heel goed tot... tot David groot is. Dan eerst wordt het stuk lang­dr­a­dig tot in den hoog­sten graad.

Het meester­stuk van Charles Dick­ens kan heer­lijk zijn om lezen, daar weet ik niets af, maar ais film beant­wo­ordt het in ’t geheel niet aan de reklame die er op voor­hand werd voor gemaakt.

David’s kinder­jaren vanaf zijn ge­boorte: zijn moeder’s huwelijk, haar dood, zijn verblijf bij tante Betsy, die tegen ieders verwach-in heel goed voor hem is; dat alles is keurig ver­tolkt. Ook die Mi­cow­ber-figuur, met al zijn kinderen mis­staat niet.

Maar dan, tien jaar later: men kri­jgt de in­druk dat het mooi zal wor­den, en men wacht.

David is nu twintig, hij gaat zijn vriend Mi-cow­ber be­zoeken, en, o won­der, al die kinderen zijn nog even klein!

Het wordt nu een gerek en een ge­trek om er toch maar negen dee­len uit te maken, en steeds wacht men naar dat « mooie », naar een slot, naar een daad van dien be­wusten Cop­per­field, maar daar komt niets van. Hij huwt; zijn vrouw sterft; hij zou dus moeten « ge­bro­ken » zijn, maar dat is hij niet — ten min­ste de ak­teur geeft daar geen blijk van.

In­dien men de film hier geëin­digd had, was hij tamelijk « zien­baar » ge­weest, met een weinig goe­den wil van­wege ak­teurs en.... pub­liek.

Maar. neen, Cop­per­field moest eerst nog ens huwen en het is juist dat­gene, dat de toeschouwer tegen den kop slaaat. Er zijn weliswaar drie jaren ver­loopen, maar daar zien wij niets van (gelukkig), zoo­dat bij het pub­liek de herin­ner­ing aan zijn eerste vromtf nog te ver­sch is, om die an­dere reeds te dulden.

Ik her­haal, dat ik niets Zeg op Charles Dick­ens’ meester­w­erk, maar dit be­wi­jst dat alle boeken niet geschikt zijn om gefilmd te wor­den. Jo­hanna Förster.

REPLIEK OP EEN REPLIEK

Na mijn beschei­den beschouwin­gen over: de mid­de­len van ver­wezen­lijk­ing van het stille en het gespro­ken tooneel is A.V.M. de tribuun bek­lom­men en heeft veront­waardigd zijn ban-blikse­mend veto wegges­lingerd.

In zijn plei­dooi, dat, tuss­chen haak­jes, gan­sch nevens de kwestie is, on­twikkelt de tri-bunist A.V.M. onder meer, dat:

1) Een tooneelkun­ste­naar slechts na een leven van noesten ar­beid tot een bek­ende per­soon­lijkheid groeit.

2) Er aan het filmspansel meer ster­ren, met mooi gevormd gelaat en dito lichaam, doch zon­der de min­ste tooneelken­nis, schit­teren, dan plan­eten aan het hemelfir­ma­ment.

3) De fil­mak­teurs meer « poseeren » dan « ak-teeren ».

4) De regis­seur elke filmer zijn per­soon­lijkheid moet in­prenten en deze dus de zwaarste rol heeft.

5) Geen enkel kinema-arti­est, die men zich na zes maan­den niet meer herin­nert, zulk een hoogen top van beroemd­heid kan bereiken als een tooneel­speler, die jaren in het geheugen bli­jft gegrift.

6) Het groot­ste deel van de voort­ge­brachte fil­men met Kunst geen ver­wantschap heeft.

Oef, een heele ar­gu­ment­fontein!... Ex­cusez du peu!...

1) Met al­ge­meene stem­men aangenomen. Doch wat be­wi­jst dat, beste heer 7 Dat de too-neel­speelkunst de ver­g­roo­tende trap is van filmkunst 7 Dat het pub­liek on­dankbaarder is voor tooneel­spel­ers. Of de lo­gis­che gevol­gtrekking: dat fil­mak­teurs een sport hooger staan op de lad­der der kunst?

2) Er zijn ster­ren van alle kleur en grootte.

Zoo heeft elke schouw­burg ook min­stens een paar ster­ren « nee plus ultra ». Zooals er vierde tot vi­jfderangschouw­bur­gen bestaan, zoo heeft men ook filmvoort­brengsels, waarin lieden voorkomen zon­der de min­ste tooneelken­nis, zooals A.V.M. heel mooi op­merkt. Ook heeft men amuse­mentsthe­aters, zooals er rol­prenten op de markt ver­schi­j­nen zon­der het min­ste . kun­st­ge­halte. fo

Onder welk per­spec­tief beziet gij dan hët! liefheb­ber­stooneel?

3) Dit zal wel een ver­giss­ing in filminten-siteit zijn, geloof ik.

4) Het eerste gedeelte is tr­e­f­fend juist doch in het tweede gedeelte gaat gij met de su­per­latieven on­voorzichtig om.

Maar, als ik u vra­gen mag, welk idee vormt gij u dan eigen­lijk van een tooneel­regis­seur 7

5) Eilieve, een tien­tal li­j­nen vroeger (nr 1) hebt ge juist het tegen­overgestelde gezegd.

Ter­wijl de faam van een tooneel­speler gewoon­lijk, jam­mer genoçg, de gren­zen zi­jner provin­cie niet over­schri­jdt, heeft een film-ak­teur zich tot in den ver­sten uithoek der wereld een naam ver­wor­ven.

Een ben­gel van Vu­ur­land of Melanesië zal u geestdriftig spreken over Charles Chap­lin, William Hart, Dou­glas Fair­banks...

Staat de filmkunst dàarom op een hooger peil 7

In het geheel niet, daar de uit­brei­d­ing en ver­sprei­d­ing van de film­ni­jver­heid slechts in het wezen der filmtech­niek haar oor­sprong vindt en dit is hoe­ge­naamd geen be­wijs van meerder­waardigheid.

Ook denk ik, dat een fil­mak­teur, door den film, die beter dan het tooneel toe­laat een kun­ste­naar te aan­schouwen en te leeren ken nen,"vereeuwigd, ook langer in het geheugen van het pub­liek zal zijn gegrift.

6) Deze laat­ste overtr­e­f­fende trap wil ik gedeel­telijk on­der­li­j­nen, om als goede vrien­den af­scheid te kun­nen nei­hen

Het staat Am­ici­tia natu­urlijk vrij mij tegen te spreken. Als wed­er­di­enst zal zij (die miss­chien ook gen dame is) mij wel veroorloven haar te doen op­merken, dat zij zich ver­gist.

Als van mijn beschouwin­gen de rust en de zielevrede van de kinema- en tooneel­liefheb-bers afhangen, wil ik nog­maals plechtig verk­laren, dat: ik enkel de fak­toren van beide kun­sten heb be­han­deld en nooit zoo on­be­hendig ben ge­weest de kinema met het tooneel te vergelijken.

Niet waar, beste Am­ici­tia, alle vergelijkin­gen gaan im­mers mank 7 Have­laar.

AAN HEER HAVE­LAAR

Na uw inzend­ing van vorige week in V.T. gelezen te hebben, wilde ik U eens vra­gen of R. Valentino U nooit kan vol­doen. Die arme jon­gen heeft het van U al geduchtig gehad. Als ik eens ging op­noe­men hoe dik­wi­jls U uw oordeel gaf over zijn fil­men en hoe, och lieve deugd dan...

< KINE­MAW­ERELD i

Vindt U hem dan werke­lijk zoo’n slecht filmer, of is er soms een an­dere reden 7 U zijt toch niet jalo­er­sch, hoop ik 7

On­te­gen­zeggelijk is hij een goed filmer, eve­nals Henny Porten in Anna Bo­leyn, als • Lil­ian Gish in « De Groote Zon­den » en als Asta Nielsen in « Ham­let », is R. Valentino in de Vier Ruiters, 't Was miss­chien zijn beste film.

Naz­i­mova heeft ook al­tijd geen film gedraaid gelijk aan « Salomé », doch haar spel I is er niet min­der om ge­weest en in R. Valentino’s fil­men ook niet.

In­dien U werke­lijk iets tegen hem hebt, gaat er doo­d­een­voudig niet heen. Ik* voor mij, al kreeg ik gratis een plaats en vond de filmer onu­it­staan­baar, nu ik bleef fi­jn­t­jes thuis, hoor. Als U eens wist ho­eveel jonge meis­jes (be­halve ik) boos op U zijn, zij die hun lieve-lings-arti­est zoo beklad zien wor­den.

Och, toe heer, ruk die mooie meis­jes­d­room niet weg; er zullen er nog wel eens meer gezegd hebben, eve­nals dien avond achter u in den kinema, « Och, ’k zou wel willen... ». En wie weet (och, ’n men­sch ve­ran­derd zoo dkwi­jls) wordt hij nog niet eens uw filmheld. Ik hoop het voor U, dan kunt U den tijd van schri­jven sparen. Of was het miss­chien nog de kift van­wege den stomp van den slagers-gast (deed hij erg pijn)? Had-je-me-maar

ONS PH0T0H0EDE

MI­CAELA, ontv­ing gratis de photo van Georges Bis­cot, van Jean Toulout en van Fer­nand Her­rmann, allen postkaart­for­maat. Een groote photo van Leon Mathot en eene pracht­photo van Rudolf Valentino; dit laat­ste na 28 dagen en vergezeld van een vrien­delijk briefje.

Lilly k Tilly ontvin­gen twe pho­tos van Con-reidt Veidt, na 2 maan­den, mits opzend­ing van fr. 5. —.

VA­LENTY CLUB ontv­ing gratis de photo van- Ar­lette Mar­chai, in 3 dagen. 25x20; Agnès Ayres, na 2 maan­den, 25x20; Gina Palerme. postkaart­for­maat, na 3 weken; Ginette Mad­die, mits be­tal­ing van 1 frank, na 15 dagen, ook postkaart­for­maat.

liERVILY ontv­ing gratis de photo van: William Far­num, na 35 dagen, for­maat 24x19; Bébé Daniels, na 50 dagen, 12 1/2x18; Char­lie Chap­lin, na 43 dagen, 12 1/2x18; William S. Hart, na 49 dagen, 22x17; Frank Maya, na 41 dagen, 12 1/2x18; Thomas Meigham, na 41 dagen, 12 1/2x18; Priscilla Dean, na 41 dagen, 12 1/2x18.

LEONIDAS ontv­ing gratis de photo van: Mary Pick­ford, na 9 weken, for­maat 21 l/2x 16 1/2 in haren film Rosita.

KINE­MANIEUWS­JES

WEER BEREIKT ONS uit den vreemde het bericht eener mis­daad gepleegd op een film-ac­trice en wel op Louise Law­son. Men seint uit New-York: De Amerikaan­sche filmw­ereld werd in op­schud­ding ge­bracht door den moord op Louise Law­son, de gek­ende film­star. Deze mis­daad ver­wekt in de groote krin­gen van New-York beroer­ing, daar het meisje veel om­gang had met «geld­konin­gen». Naar het schi­jnt zou zij in haar rijke won­ing in de 77e West Street gewurgd gevon­den zijn. Men heeft een

be­lan­grijke buit juwee­len en geld ontstolen. Miss Law­son ontv­ing in haar won­ing, buiten per­so­nen uit de hooge krin­gen, de heer Dahl, bestu­ur­der eener groote bank. Men fluis­tert reeds en denkt dat deze zaak den om­vang van een schan­daal zal kri­j­gen.

JACKIE’S 4 URE­N­WERKDAG. — Het is niet al­ge­meen geweten dat Jackie Coogan 4 uren per dag werkt; hij werkt echter niet met den avond of ook niet des Zondags. Zijn speelka­m­er­aden zijn: Patsy Marks, zijn gebuur; Larry Mar­tin, de jon­gen welke over zijn deur woont; Sammy, de 8 jarige zoon van hun waschvrouw welke hem dagelijksch komt be­zoeken en dan Mike, Jackie’s groote hond, en beide kleine hon­den Flower en Polly. De jonge artist is het niet aan te zien hoe beroemd hij is; hij is alleen gelukkig goede speelka­m­er­aden te hebben, met Dou­glas Fair­banks wan­delin­gen te mogen maken en on Mary Pick­ford’s schoot te mogen zit­ten ter­wijl zij hem aller­lei geschiedenis­sen vertelt.

ONKEN­NELIJK. — Nie­mand, zelfs de groot­ste be­won­der­aar van Eric von Stro­heim, zou deze herk­end hebben na zijn terugkomst van de Doods-Vallei, al­waar hij zijn film « Greed » gaan draaien was. Zijn baard en haar had­den een buitenge­wone lengte, want sedert ver­schil­lende weken waren deze niet bij den coif­feur ge­weest. Ook had­den de artis­ten en hij zich niet kun­nen reini­gen zooals het be­ho­orde, daar men met het water zuinig moest zijn in die dorre streek. De hitte ver­plichtte hen ook witte kleeren te dra­gen en een kurken helm. Von Stro­heim echter bleef bij zijn tra­di­tie, dat wil zeggen, hij droeg onophoudend zijn vlekke-looze witte hand­schoe­nen, al was het stikkend heet.

GEEN GELUK. — Zes ac­ci­den­ten gebeur­den er bij het draaien van de fi’m « Nel­lie, the Beau­ti­ful Clak Model » voor Cold­wyn. Caire Wind­sor, welke de titel­rol heeft, werd getrof­fen door de menigte welke met stee­nen moest wer­pen. Lew Cody schoof uit wan­neer hij moest vluchten voor een brand en werd getrof­fen door de vlam­men. Ho­bart Bosworth moest voor een wagen opz­i­jde sprin­gen, maar kwam er zoo dicht tegen dat een wiel hem over den rechter­voet ging. Mae Bush zat in een taxi, welke per on­geluk in bots­ing kwam met een tele­foon­paal, de taxi viel om, waar­door zij gek­wetst werd. Ray­mond Grif­fith, welke de taxi vo­erde, werd getrof­fen door het brek­ende glas. Lil­lian Tash­man, de rol spe­lende der ver­lei­dende vrouw, viel van zekere hoogte en kreeg een diepe snede in haar been.

TERUG AAN DE FILM. — Naar wij verne­men zullen na een lange afwezigheid Fran­cis X. Bush­man en Bev­erly Bayne hun herver­schij-ning on het witte doek doen; de film « Mod­ern Mar­riage », een huishoudelijk drama, is de film waarin zij zullen te zien zijn. Ook Eddy Polo, welke wij lang gemist hebben, 'komt terug en wel in » The Dan­ger­ous Hour ».

FRAN­SCHE ZEEL­IEDEN TE HOL­LY­WOOD — De Kruiser « Jeanne d’Arc » welke de reis om de wereld maakt, beeft het anker gewor­pen te Los An­ge­les. 300 Fran­sche zeel­ieden waren de gas­ten al­daar van de Han­del­skamer. Zij be­zochten de stu­dios van Hol­ly­wood en bi­j­zon­der deze van Mary Pick­ford en Fair­banks. Onder geleide van 37 on­der-of­ficieren namen zij deel aan een diner door beide artis­ten hen aange­bo­den. Doug zelf had er ver­maak in hun te di­enen. Daarna bracht hij hen naar zijn stu­dio en gaf hen alle uit­leg over zijn laat­ste cre­atie « De Dief van Bag­dad ».


12

I K IN EM A WERELD »

KINEMABRIEVEN­BUS

R. Snack. — Nemen goede nota van uw aan­bod, en komen er bij gele­gen­hed op terug .

Stalen Arm. — 1°) Lu­ciano Al­ber­tini is niet dood; hij komt zoo juist eene verb­n­te­nis af te sluiten met de Uni­ver­sal in Amerika.

2°) Eddie Polo, adres: c/o. Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) Ü.S.A., zendt gratis de hem gevraagde photo; kan in de En­gel-sche en Fran­sche taal geschreven wor­den.

3) Mario Au­so­nia kan in de Fran­sche taal geschreven wor­den. 2 frank doen gewor­den voor het bekomen zi­jner photo; adres: Cav. Mario Guaita, Via Donizetti, 16, Torino (Italië).

Lustige Trio. — 1°) Raquel Meller heeft tot nu toe nog maar drie fil­men gedraaid en die zijn opvol­gehlijk: « Ar­lek­i­jns van zijde en goud », « De Ver­druk­ten » en « Keiz­er­lijke

Vioolt­jes»; adres: c/o. Cav. Mario Guaita, Via Donizetti, 16, Torino (Italië).

2°) Agnes Ayres, voor­naam­ste fil­men: « The For­bid­den Frut », «Cappy Ricks», «The Sheik»; adres: c/o. Para­mount Stu­dios, 6284, Selma Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

3°) Anna Q. Nils­son, voor­naam­ste fil­men.

* No Man’s Land », « That Women will do »; adres: 50, West, 67th Street, New-York (U.S.A.)

Gaby. — 1°) Alla Naz­i­mova, adres: 6214 Car­los Av­enue, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

2) U kunt haar in de En­gelsche of Fran­sche taal schri­jven; zij vergt eene ver­goed­ing van 25 Amerikaan­sche cen­ten (1/4 dol­lar, ongeveer fr. 4.50) voor het opzen­den der haar gevraagde photo.

Op­er­a­teur. — U kunt U eens wen­den tot de B'elga Film, 35, Barthele­my­laan, Brus­sel; geef U geen moeite voor de Fran­sche, daar wij op voor­hand verzek­erd zijn, dat U er niet terecht komt; houden de pho­tos, goed in nota.

Sweet­hart. — 1°) Regina Denny, adres: c/o. Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U.S.A.; hij is gehuwd met Irene Hais­man; heeft een dochter Bar­bara.

2) Door­gaans zendt Norma Tal­madge1 de haar gevraagde photo; zié overi­gens « Ons Pho­to­hoekje »; miss­chien is uw schri­jven zoek ger­aakt; best is het haar te herin­neren.

Marry Sin­gle­ton. — 1) Robert Agnew is niet vast voor een zeker ter­mijn aan een film­maatschap­pij ver­bon­den; kon­trak­teert slechts per band; adres.: c/o. 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, (Cal.) U.S.A.

2°) Cullen Lan­dis, adres: Gar­den Courts Appts. Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

3°) Geral­dine Far­rar, adres: Métro­pol­i­tain Opera House, New-York City (U.S.A.)

Va­lenty Club. — 1°) Mil­dred Davies, adres: 369, South Hoover Street, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

: 2°) Mlle Madys, adres: 47, rue Saint-Vin­cent, Paris.

3“) Alice Brady, adres: c/o. Re­alart Pic­tures, 469, Fifth Av­enue, New-York City (U.S.A.)

Gabrelle. — Graag ver­na­men we wat U eigen­lijk wen­scht te doen.

Cullen my Fa­vorite. — 1°) Robert Ellis kan in de En­gelsche of Fran­sche taal geschréven wor­den; zendt zijne photo; adres: c/o. 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2°) Die naam is niet gegeven gewor­den, even­min als van « In het oude slot ».

Eva. — 1°) Ver­wart Ü niet met dën film van de­r­izdlf­den naam, maar van de Fox?

2) « De Wees », rolverdeel­ing: de Wees (San­dra Milowanoff); Nemorin (G. Bis­cot), Kapitein de Real­mont (F. Her­rmann); Sakou

wine (Gas­ton Michel); Do­lores (Blanche Mon tel); Don Es­te­ban (Ed. Mathé).

3°) Best zal zijn haar eens aan het nieuwe adres te schri­jven.

Sup­porter. — 1) Mar­ion Davies, adres: c/o. Cos­mopoli­tan Pro­duc­tions, r2

2») Raquel Meller, zie adres antwo­ord aan « Lustige Trio ».

3°) Al die artis­ten ver­gen 2 frank veer de hun gevraagde photo.

Chareltje. — 1°) Rudolph Valentino, adres: Ritz-Carl­ton Pro­duc­tions, 6 West, 48th Street, New-York City, U.S.A.

2°) William Far­num, adres: Fox Stu­dios. 1401, West­ern Av­enue, Los An­ge­les (Cal.) U.

3°) Bei­den zen­den gratis de hen gevraagde photo.

Alf. Mock.— 1°) Adres van R. Valentino, voor­gaand antwo­ord; ge­boren op 6 Mei 1895; geschei­den van Jane Acker, hertrouwd met Nas-tacha Ram­bova.

Liefst. — 1°) Con­stance Tal­madge is op 19 April 1900 ge­boren; kan in de Fran­sche en En­gelsche taal geschreven wor­den; adres: United Stu­dios, 5341, Mel­rose Av­enue, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

Monid­ces. — Gelieve de naam van een harer fil­men op te geven.

Car­mencita. — 1“) De rol van ad­vokaat Bris­sot iii « De Weezen in den Storm » werd ver­tolkt dor Monte Blue; zendt gratis zijne photo; adres: c/o. 601j). Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

, 2“) De rol van rid­der de Vau­drey in die»zelf den film werd ver­tolkt door Joseph Schild krant; zendt ook gratis zijne photo; adres: c/o. Grif­fith Stu­dios, Ma­maro­neck, Ori­enta Point, New-York (U.S.A.)

3°) Alla Naz­i­mova is nu op ’t tooneel; zendt hare photo tegen 1/4 dol­lar; adres: 6124, Car­los Av­enue, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

Sim Sal­adin. — 1°) Roscoë Ar­buckle (Fatty), adres: Comique Film, Long Beach (Cal.)

2“) In -welken film en van welke maatschap pj, hebt U deze arti­est zien spe­len?

3°) «De Smalle Mus­ketier» met Max Lin­der is in Amerika gedraaid gewor­den.

Micaëla. — 1“) Die rol was in hande» van Vally Arn­heim; adres: Neue Win­ter­feld­strasse. 46, Berlin W. 20.

2°) Con­radt Veidt, adres: 21, Luther­strasse, Berlin W. 62.

3°„ De hoof­drol in Jo­ce­lyn werd ver­tolkt dooi Ar­mand Tal­lier.

Con­stant. — De brieven naar Amerika ver zon­den di­enen met fr. 0.50 gefran­keerd te wor den; op een paar na, zen­den alle Amerikaan sehe kinema-arti­esten gratis de hun gevraagde photo.

M. P. — 1°) Rudolf Valentino is een tal­entvol arti­est, de Amerika­nen hebben hem vooral beroemd gemaakt om zijn suc­ces bij de... dames, wat eigen­lijk genomen, dan toch nok een tal­ent is.

2") Uw bik op de toe­s­tanden in kinema-mid-dens is juist; na een ver­guld leven, is het .de bit­tere ont­goocheling.

John Wor­den. — 1) Con­stance Ben­nett is nog geene star; zendt hare photo; adres: c/o. Metro Stu­dios, 1025 Lil­ian Way, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

2) Zie antwo­ord nr 3 aan Car­mencita.

3») Het beroeps­ge­heim ver­biedt ons dien naam bek­end te maken. Nemo.

N. -R. — Vra­gen ons na Zondag toegekomen wor­den in 't vol­gend num­mer beant­wo­ord.

Geïllus­treerde Kine­manieuws­jes

THOMAS MEIGHAN EN LILA LEE.

Beide film­ster­ren komen een on­verwacht geschenk te ont­van­gen. Een rijk West-Ameri-kaan­sch farmer had hen in zijn tes­ta­ment

LON CHANEY ZOOALS HU IS. — Voor de eerste maal, zo­olang Chaney aan de film werkt, zal hij een rol spe­len van « een goed man », en wel in « The Next Cor­ner ». Het zal een ver­rass­ing voor ee­nieder zijn dezen ac­teur te zien in dit werk en in « Notre Dame de Paris »; dit laat­ste wordt kor­tel­ings ver­toond in Col­i­seum te Antwer­pen.

GEORGE K. ARTHUR. — Deze ac­teur schri­jft uit Hol­ly­wood dat hij op het oogen­blik al­daar op het tooneel en aan de film werkt. Met zijn schoonzuster Doris Lloyd ver­schi­jnt hij op de planken in « Se­crets », en in de stu­dios der Fa­mous Play­ers Lasky in « The Old Vi­o­lon ».

MARY EATON.

Gis­teren nog on­bek­end, nu op den weg naar het star­dom. Over een paar maan­den werd zij overre­den door ae auto van den bek­enden Pa-ra­moun­tregis­seur Sam Wood. Deze trok zich het lot der gewone klavier­speel­ster aan, en r.u draait zij onder zijne lei­d­ing, eene vooraanstaande rol in « His chil­dren’s chil­dren ».

LEWIS STONE

Deze wel­bek­ende ster uit « De Roman van een Kon­ing » heeft verleden week een dreig­brief ont­van­gen van de Klu-Klux-Klan. Naar het schi­jnt zo-u hij vroeger in re­laties ge­weest zijn met deze vereenig­ing en zou be­doeld schri­jven er niet vreemd aan zijn.

KINE­MANIEUWS­JES

laten op­ne­men, ieder voor het bagatel­letje van ... 10.000 dol­lar (fr. 220.000). Naar het schi­jnt moet de man met beide artis­ten zeer hoog np-geloopen hebben. Zoo was zijne werkkamer in zijn ranch o. a. gan­sch be­hangen met boven­staande, op alle for­maat. Deze photo stelt hen bei­den voor in « Back Home and Brohe », uit nieuws­gierigheid heeft men die photo’s geteld en men kwam tot het aan­tal van 937. Tot zelfs af­fichen toe waren er op de muren geplakt.


14

< KINE­MAW­ERELO »

Onze Ciné-Ro­mans

De Lot­gevallen eener Film­speel­ster

Door ED. NEORG

(12e Ver­volg)

Plots, als antwo­ord op mijn vraag, kwam het geluid: driemaal een sein der stoom­fluit waar­van de echo in de verte weerkaatst werd.

« Gereed .... Vooruit! »

Het was de stem van H... Ik keek toe. Ik zag Ben in de verte aankomen over den ijz­eren­weg.

En plots was ik in « de film ».

Daar wachtte ik nu dagen en dagen op.... De trein was later dan gewoonte, enkel maar een » oogen­blik, maar dit oogen­blik scheen mij een eeuw. Doch, ik zag hem aankomen, zeer klein. Ik wuifde met de hand om Ben’s aan­dacht te trekken. Ik begaf mij naar den kant der schraag....

De trein kwam dichter.

Plots zag Ben naar mij. Mijn hart klopte sneller. Ik wuifde op­nieuw, hij gaf mij teeken.... Ik lachtte luid op... Plots ver­steef het bloed mij in de aderen..., ik zag met angst naar hem..., neen met een onbeschri­jfe­lijken schrik werd ik be­van­gen...., hij was gevallen.... Hij tra­chtte op te staan.... on­mo­gelijk...., er moest met hem iets gebeurd zijn..., hij lag uit­gestrekt op het spoor...., ik wrong de han­den wan­hopig samen..., in­eens riep ik hem toe:

«Moed, Ben, moed, ik kom!»

En steeds in de verte zag ik de rook­pluim van den aankomenden trein, ik liep hem te gemoet over de schraag. Ik telde om zoo te zeggen de dwars­balken over de riggels. Ik had nooit kun­nen denken dat er zoo veel waren. En steeds zag ik terz­i­jde, naar bene­den, naar de bruis­chende riv­ier... niets langs weer­skan­ten, bij dreigend gevaar, om zich te red­den. Ik telde maar al­tijd de balken... Op een zeker oogen­bilk was ik het getal ver­geten. Was het 74 of 84?.... Voort en voort ging het maar. Dichter en dichter kwam het gefluit van de lo­co­motief. In­stink­t­matig ver­haaste ik mijn loop. Nog­maals zag ik naar de riv­ier. .., ik naderde Ben.

« Dank God! » kon ik niet nalaten van uit te roepen.

Op­nieuw zag ik naar den trein en dan naar de jonge man.

« In hemel­snaam, spoedt u! » antwo­ordde hij mij.

Ik liep vlug­ger. Ik was bij hem. Ik bukte mij om hem te helpen. Ik durfde met meer om­keeren uit vrees voor den trein te zien dewelke nog­maals zijn ver­schrikke­lijk geluid deed hooren. Gedeel­telijk lichtte ik Ben op. Hij sloeg zijn arm rond mijn hals.

« Het is ëen duiv­el­soh werk » gromde hij. «Laat mij mi niet ver­geten dat ik hinken moet. »

Wij be­gonnen de teru­greis. Het was vrees­dijk moeil­ijk, daar Ben op mij te le­unen had. Ik voelde alle oogen­blikken dat ik zou gaan vallen en elke min­uut zag ik naar H... of hij geen bevel gaf om in de riv­ier te rollen. In mijn zek­er­heid dat ik nooit H.i. zou hooren,. door het naderend geluid

van den ex­presstrein, ver­gat ik soms mijn spel.

De sporen op de schraag be­gonnen te dav­ereD. Wij’ ho­or­den zeer goed het gefluit der machien, lu­ider en lu­ider dichter komende. Plots nu gaf • ik mij weer reken­schap van het gevaar. Ik voelde dat ik de dood nabij was, dat het zware gevaarte ons zou ver­plet­teren. En Ben een­voudig le­unde met gan­sch zijn gewicht op mijn lichaam. Ik spande al mijn krachten in, ik was niet meer « Lizette » neen, ik was nu mij zelf, tra­ch­t­ende mijn be­minde te red­den, ik was Nella More­land, ailes doende om in vei­ligheid te komen. Voor een oogen­blik gin­gen mijn ro­man­tis­che gedachten naar een held­haftige dood, niets dan roem achter la­tende.

Maar nü dacht ik aan den man, aan m“n zijde. In mijn ro­man­tis­che droomen was ik Ben ver­geten. Zoo ik niet om de dood gaf zou hij er om geven T

« Kom!» riep ik. « Kom, lat en wij ons haas­ten! »

Ik keek uit hoe ver wij nog van ons doel ver­wi­jderd waren. Wij moesten nog een doz­ijn dwars­balken over gaan, maar ook dav­erde nu alles harder en harder onder het stoomende gevaarte. Er was geen twi­jfel mo­gelijk. De trein was met ver meer van ons af. Ver­schrikt draaide ik mijn hoofd om. De cam­era­man­nen en H... ston­den daar als stee­nen beelden.

Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht. nog acht balken moesten wij over. Een min­der.... nog een min­der. Wij voelden de lo­co­motief reeds in den

rug, één, twee...'nog drie Enkel nog drie

ba­jken.... Én dan... opeens.... met een harden ruk aan Ben, rolden wij bei­den de helling af.... naar de riv­ier.... De trein stoof voor­bij..

Ik kwam tot bezin­ning...., wij lagen niet in het water, maar in een hoop ver­warde stru­iken.... dezen had­den onzen val ges­tuit...., bei­den waren wij gek­wetst doch lev­end Ik schoot in een hys­ter­ische lach em riep uit:

« Gek­wetst, Ben? »

Hij zat op en wis­chtte zijn voorhoofd af.

« Goede God! Nog voor geen mil­lioen dol­lars maakte ik op­nieuw dit tooneel over! » bromde hij.... « Maar gij, meisje, gij zijt een heldin, hoor! »

H.... klom bevende naar bene­den, angstig dat er ons iets overkomen was; hij werd gevolgd door da an­deren van de Com­pany. Met tra­nen in de oogen drukte hij ons de han­den.

« Wed, wel....» kon hij nauwelijKs uit­bren­gen. « Heer­lijk__, won­der­baar! Het zal het schoonste zijn wat wij deze maand gemaakt hebben Miss More­land, ge zijt een ac­trice! Het is u in­ge­boren!....» Hij droogde zich het voorhoofd af.

« Goede God, een oogen­blik dacht ik dat ge bei­den ver­loren waart. Het scheelde geen haar, hoor.. Maar ik kan u verzek­eren dat mijn haren van schrik op mijn hoofd overeind ston­den. »

De week daarop vol­gende zagen wij ons beeld afrol­len; ik was, er trotsch over en wij be­haalden dan ook de meeste stem­men waar­door dit tooneel goedgekeurd werd. De hoofdbestu­ur­der zelf kwam mij geluk wen­schen.

« Miss More­land » zegde hij, ter­wijl hij mijn han­den zenuwachtig drukte, « Gij hebt waar­lijk gevaar­lijke oogen­blikken beleefd, maar de g’orie is des te grooter. Ik hond er aan u zelf te be­danken, dit tooneel alleen ver­wekt sen­satie. »

En zoo was het, hij over­dreef niet. Het was iets

< KINE­MAW­ERELD 1

wat over mijn vol­gend leven beslis­sen zou. Ik ver­liet de plaats, waar do proe­fafrol­ling was gebeurd, en kwam in het stu­dio waar reeds ver­schil­lende groepen ston­den. Ik passeerde zulk een groep en ho­orde de stem van Lau­rie Saw­son, welice alleen het woord had. Ik luis­terde en ho­orde haar zeggen:

«Be­gri­jpt ge nu? Dat is ze.... Ik weet het.... Ik ken Roland Welles.... En nu is het i±.... Ha, ha!.... Zij en H.... »

Ik keerde mij veront­waardigd om; ik lachtte.

« Zoo Miss Law­son! » zegde ik.

Allen zagen plots ver­schrikt op.

Ik lachtte op­nieuw.

« Dit is heel vrien­delijk van u» ging ik verder, en gedurende de stilte, die er op vol­gde, ging ik heen.

Doch mijn tri­omf ve­ran­derde in neer­slachtigheid. In mijn kleed­kamer gekomen zonk ik in een stoel en begon bit­ter te wee­nen.

Het was wreed­heid! Ik be­greep zeer goed de rede! Er was geen twi­jfel meer of .Lau­rie Law­son zou door mij ver­duis­terd wor­den. Het was de eerste maal dat mijn naam ge­noemd werd in ver­band niet deze van Roland Welles.... en dan nog met deze van H... Zij wis­ten nu alles omtrent Roland! Zij wis­ten het!....

Bij die gedachte werd ik bedroefd.... Men maakte mis­bruik van mijn tri­omf!

Op dit zelfde oogen­blik werd er op de deur ge-Rlopt; ik wis­chte spoedig mijn tra­nen weg.

Bin­nen! » riep ik.

Het was H... Hij glim­lachtte. Hij zag op mij neer met vrien­delijken blik... neen, het was meer dan vriend­schap. Plots ve­ran­derde die blik wan­neer hij wat scher­per toe­keek.

« Gij hebt toch niet ge­weend '! » vroeg hij ver­won­dert.

Ik tra­chtte mij opgeruimd te too­nen.

«Een weinig... maar het is niets.... Ik ben gelukkig dat dit tooneel zoo goed voldaan heeft. »

« Ik be­grijp » murmelde hij.

Hij stond daar zwi­j­gend, een strijd vo­erende met zich zelff Dan kwam hij dichter bij

; Gij zijt moedig en braaf » zegde hij dan. « En bet ver­heugd mij voor u en de an­deren dat ge bij ons gezelschap zijt. »

Hij nam mijn hand. Ik zag op zijn geiaat een zon­der­linge uit­drukking; hij sprak geen woord meer en ver­liet haastig de kamer.

Ik bezag mij in den spiegel. Was ik schoon of niet? Hart­stochtelijk aangezicht, met het zwarte haar er om heen, zijt ge schoon of leeljk?

Ik le­unde meer naar voren om mijn eigen beeld beter te kun­nen zien.

« Nella » vroeg ik, « is hij ver­liefd op u gewor­den? »

En dan kwam mij te bin­nen dat Lau­rie onze namen ge­noemd had. Het scheen mij niet dragelijk toe.

« Arme, goede H... » mom­pelde ik. « Wordt niet ver­liefd op mij. Ik heb al mijn liefde aan een ander gegeven....»

En dan fluis­terde ik stil tot mij zelve:

«Roland komt terug.... lij moet tot mij terug-

1 Au­gus­tus.

Mid­den in den Zomer! De avond valt als een ver­licht­ing tot mij. Gan­sch den dag heeft de gloeiende zon door de glazen koe­pel ge­brand waar­door het stu­dio in een echte oven ve­ran­derd werd. En wan­neer de vijf rijen booglam­pen dan nog hun schelle lichten op ons neer­sch­enen dachten wij in vlam­men te wan­de­len.

De halve Com­pany was er ziek van.

Ni­et­te­gen­staande dit, voelde ik toch weer lust tot schri­jven. De schuld daar­van ligt aan de kleine Jane Bergerà, welke de in­genue-rollen speelt. Zij kwam in het stu­dio naar mij toe en kuste mij in tegen­wo­ordigheid van allen; dit doende merkte ik op dat zij zulke goede reuk bij haar had, en die reuk was lilas...., het was ook lilas welke ik aan mijn lip­pen bracht, de eerste avond dat ik Koland zag. Zoete herin­ner­in­gen.

Dezen avond ben ik ziek van liefde. Waarom zon ik het niet beken­nen Ik ver­lang er zoo naar hem te zien.... meer ver­lang ik niet.... Ik leun achterover in mijn gemakkeüjke zetel, sluit de oogen en toover zijn aangebe­den beeld mij voor den geest.

Gij, An­nette, zijt de eenige die weet welke charme er van hem uit­gaat, die mij be­gri­jpen kunt.

Het heele stu­dio was ver­won­dert over mij, over de « Kleine Pan­ter » welke nu op het oor­logspad was.

H... deed al wat hij kon om mij tegen mijn eigen gekhe­den te bescher­men. Ik be­greep spoedig hoe zeer hij mij be­minde. En langzaam, door hem, kwam er nieuw leven in me. Zijn liefde was voor mij iets nieuws; zoo had ik deze nog nooit in de man­nen gezien. Hij dacht niet aan zich zelf, maar aan het wezen welke hij lief had.

En zijn geduld met mij! Wat zou ik zon­der hem gewor­den zijn?

Ik studeerde hard om mijn beroep als film­speel­ster tot de per­fec­tie te bren­gen. H... hielp mij daarin in al zijn ver­mo­gen.

Mijn vrije avon­den ge­bruikte ik nu ook om nn en dan naar de schouw­bur­gen te gaan, daar waar ik iets leeren kon.

fWordt voort­gezet.)

Wilt gij het portret UWER GELIEFDE FILM­STER­REN bezit­ten?

DE BESTE DER EGYP­TIS­CHE SIGARET­TEN


WAN­NEER GIJ HET WOORD

aan de deur van een Kinema ziet staan, treedt dan bin­nen en gij zijt zeker een aan­ge­naam = oogen­blik door te bren­gen.

Abon­neert u op «Kinema- en Tooneel-wereld». Fr. 15 per half jarr. Fr. 7.50 per drie maan­den.

AAN DE HH. AD­VER­TEERDERS VAN WEEK­BLADEN

Wen­scht U een goede pub­liciteit, plaatst dan uw aankondigin­gen In « Kinema- en Tooneel-wereld >.

< Kinema- en Tooneel­w­ereld » is het beste •n meest gelezen week­blad «an België.

« Kinema- en Tooneel­w­ereld » Is het of­fi­cieel or­gaan van het Na­tion­aal Ver­bond der Vlaam-sche Tooneel­maatschap­pi­jen, waar­bij bijna al de tooneelkrl­ngen van het Vlaam­sche land zijn aanges­loten. Het Is alleen daar­door reeds het voor­naam­ste fam­l­lie­week­blad van België.

Met een aankondig­ing van slechts enkele li­j­nen In « Kinema- en Tooneel­w­ereld », bereikt men meer dan met heele pages In an­dere week­bladen.

«KINEMA- EN TOONEEL­W­ERELD» WORDT DOOR HAAR A AN­CIEN AM EN IN­HOUD, van ar­tikels van de beste en meest gek­ende schri­jvers en let­terkundi­gen van België, OVERAL GELEZEN.

Onze bu­ree­len zijn open alle werkda­gen van 9 tot 1 en van 3 tot 7 uur.

Korte Gasthuis­straat, 16, Antwer­pen.

H ACKIN

Karthuiz­ersstraat, 9A. — BRUS­SEL

Biedt aan:

& de besle Fik­ste­nen als:

Pauline Fred­eric, Con­way Tearle Elaine Ham­mer­stein, Mae Marsh H. B Warner en Bessie Bar­riscale

Drukk. « Nep­tun« », Steeo­houw­er­srest, 28, Antw,


POUR AVOIR UNE BIERE BONNE ET SAINE

Adressez-vous à la Brasserie

HOMBEECK

VAN

BERCHEM - Tel. 5210

en BOUTEILLES - en FUTS

HA­BILLEZ

VOS

EN­FANTS

BRI­TAN­NIA

77, Longue rue d’Argile

la Foim­ili­iii'C lifüMlt Ai­i­i­i­i­i­i­ioli­ilc

Tél. 2921

12, rue Van Ert­born AN­VERS

Tel. 2921

Agence pour la Province d’An­vers du Vrai "FER­ODO”

Agence pour An­vers des Roule­ments à billes S. K. F.

Agence générale pour la Bel­gique du Di­a­mond et Noble’s Pol­ish

La seule mai­son de la place four­nissant aux garages aux prix de gros

Mai­son BERTHY

106, rue de l’Eglise, 106

FOU­UnUUE

Arrange­ments — Répa­ra­tions Con­ser­va­tion de four­rures

PHO­TOGRAVEURS

DESSI­NA­TEURS

EX­E­CU­TION RAPIDE ÇT SOIGNÉE

Champ

minekx.6 AN­VERS

— TeLÉPM - 9209

OU­VRAGES DE DAMES“

«UVK­AGKS »ESSIXÉS

LAINES, SOIES, CO­TONS. COU­VRE-LITS, NAPPES, STORES, BON­NET­TERIE A LA MAIN, . DEN­TELLES, JUMPERS

MAI­SON £ IVI iWIÂ

Il IMm KItKKX

WOL, ZIJDE, KA­TOEN. BED­SPREIEN,' TAFEL-~ KLEED­EREN, STORES, KAN­TEN, HAND­BREIOOED,

[d JUMPERS

An­vers, Rue Vo »dslstraat, 15, Antwer­pen

GAR­NI­TURES

POUR

Fu­moirs, Sa­lons, Boudoirs Cham­bres à coucher Ve­ran­dah Fau­teuils - Club

11, Longue rue du Van­neau

(PRÈS DU PARCl -

MEUBLES

= Les plus grands Ma­g­a­sins en Bel­gique |

9 Longue rue des Claires 9

(près Meir)

IGrand choix de gar­ni­tures. 200 salles à manger,!

Icham­bres à coucher, sa­lons, cuisines, ve­ran­dah’s,!

! bu­reaux, li­ter­ies, chaises-longues, etc. etc. | =

Mai­son Améri­caine

Meilleur marché qu'ailleu" s! Ou­vert tous les jours jusqu'à 8 h. s. | Ma­g­a­sin fermé |

îflIl­l­l­llil­l­l­l­l­l­l­l­l­l­l­l­l­l­l­l­l­l­llMI­I­I­I­I­I­I­I­I­I­I­I­I­I­IM­l­llIl­l­l­l­l­l­l­l­l­l­l­l­l­l­l­lliÜ

Autos pour Cérémonies. Mariages, Baptêmes et Fêtes

Garage J & H. DEHU

Téléphone 3107

42, Canal des Briseurs - AN­VERS' VOY­AGES A L’ÉTRANGER - EX­CUR­SIONS PRIX A FOR­FAIT

.ol Ik LLr)e£perû

A. ck e”F?oo s - 5teeccq.&ôt

Itire­STRAATZO

BRODERIES

DESSINS MOD­ERNES

PERLA.​GES, BOU­TONS, POINTSCLAIRS. PLIS­SAGE

SON

RYCK­AERT

RUE RUBENS, 17, AN­VERS

TRA­VAIL SOIGNÉ ET RAPIDE

..​EXGELSCH HOE­DEN­MAGAZ1JN..

V0N­DEL­STR., 19

CAUS

(nabij St. Jansplaatsi

De laat­ste nien­win­lieden in Vil­ten Hoe­den

Rüirqe heus

Ziet Eta­lagé


ROYAL - ZO­OLO­GIE CIN­EMA

PRO­GRAMME DU 17 AU 21 FÉVRIER

Serge Pa­nine

0 1. Le Grand Mogol....​Al n

Q (Ou­ver­ture)

2. Fab­ri­ca­tion de Cig­a­rettes

Mme Desvarennes, énergique et tra­vaille»- 0

*Q Se’ de­V­enUe très riche meunièvre> 3 Une fille ä 3. Le Roi des Aulnes....​Schubert

0*F Miche­line et une en­fant adop­tive Jeanne. V

Serge Pa­nine, prince et enjôleur slave, épouse *•* Çi 'P

0. la première pour sa dot, après avoir com­men- 4- L â. 3TÎ 1 D G

||0 cé par cour­tiser la sec­onde qui, mariée elle

î* même au ban­quier Cay­rol, mais l’aimant tou- .

0 jours, finit par se don­ner à lui. En­tretemps î

grand drame d’après le célèbre roman de Georges Ohnet

il mange la dot de Miche­line et com­met un Q

(Suite es­pag­nole)

0 Y faux. Mme Desvarennes, l’ayant vaine­ment 0

@*F invité au sui­cide, le tue d’un coup de pisto- p

0 ! let, pour venger à la fois sa fille adorée et *“ 6- oerge ra­nine

A,% sauver l’hon­neur du nom qu’elle porte.

PRO­GRAMMA van 17 tot 21 FEB­RU­ARI S

— I 1( 'e Groote Mo­gool....​Audratl 0

(Open­ingstuk)

2. Ver­vaardig­ing van sigaret­ten

3. De Elzenkon­ing

Mevrouw Desvarennes, een zeldzaam-ener- J* 6P)

Schu­bert 0 gieke, werkzame vrouw, eigenares eener

Serge Pa­nine

0 uit­ge­breide maalderij, heeft een dochter Mi

**’ che­line en een pleegkind Jeanne. Serge Pani- * 0 V

•;< ne, Slavis­che prins en geluk­zoeker, huwt de »j.

groot drama naar den beroem­den roman van eerste, voor haar bruid­schat, na eerst het hof

Georges Ohnet 0 te hebben gemaakt aan de tweede die, zelf

0 gehuwd aan den bankier Cay­rol, hem toch be- ** La­come 0

min­nen bli­jft en zich ten slotte aan hem geeft. »J»

4 Serge Pa­nine

5. De Féria

(Spaan­sche suite)

Serge Pa­nine

Se­maine prochaine

Q In­tuss­chen­tijd ver­spilt hij geweten­loos gan­sch

0 Miche­line’s bruid­schat en ver­valscht daar­bij J;

** nog een wis­sel. Mevr. Desvarennes die hem > 0 » > < tev­ergeefs tot zelf­mo­ord aans­po­orde zal hem .j.

.! doo­den met een re­volver­schot, om tegelijk

? haar dochter te wreken en de eer te red­den '£

CHARLES RÄY

dans Ie grand succès améri­cain

"The Tai­lor made man„

b}Uidac et

0 van den naain dien zij draagt.

grande comédie gaie

Im­primerie eu Cen­tre, -B, Rem­part Kip­dorp, An­vers