*1

CIN­E­MAW­ERELD

OR­GAAN DER CIN­EMA’S VAN BELGIË

Aanges­loten bij den „ Bond der Bel­gis­che Pe­ri­odieke Drukpers ”

CIN­EMA

Sta­tieplein, 21, Antwer­pen - Tele­foon 5259

PRO­GRAMMA

HOOFD­BU­REEL EN OP­STEL­RAAD:

ANTWER­PEN 124, Van Schoonbekesfraal, 124 ANTWER­PEN

Tele­foon N° 11625

Postchek N" 62703

BI­JBU­REE­LEN:

BRUS­SEL: Broek­straat, 37

MECHE­LEN: Gilden­straat, 19

OOS­T­ENDE: GENT :

Langstraat, 55 bis Abra­ham­straat, 5

0006600000000 00 OOOOOO OOOOOOl'

1OOOOOOOOOOOOOOO6OOOOOOOOOO1

Prog­mi­iie ilii il an 15 ffr­ritr

1. Marche Lor­raine L. Gar­nie

2. EN PLEIN VOL

doc­u­men­taire

One step

4 MAMAN

Chef d œuvre cinégraplrque en 9 par­ties avec Madame MARY CARR dans le rôle tit­u­laire

5. Mon cœur soupire . W. A. Mozart

6. MAMAN

7. Bar­carolle . . . . J. Of­fen­bach

8. MAMAN

ROYAL - ZO­OLO­GIE CIN­EMA |

VY Adap­ta­tion mu­si­cale du film

I! „MAMAN,, i

pour Chœur mixte, Orgue et Grand Or­chestre

***:* sous la di­rec­tion de Mr. Henri Ceule­mans *!v

Y£ 1. Rosamunde (ou­ver­ture) .... Fr. SCHU­BERT.

2. La Chaise à Por­teurs .... A. Cham­i­nade.

Y Y 3. Les Noces de Fi­garo (ou­ver­ture)... W. A. MOZART.

(pour Choeur mixte, Orgue et Or­chestre) f S

£* 6. Sous les Tilleuls .... J. Massenet.

*>* 7. MADRI­GAL .... Van Duy­sen.

(Chœur mixte « a capella ») g-,

8. La Cinquan­taine .... G. MARIE. V

)*Y 9. Cori­olan (ou­ver­ture) .... L. V. BEETHOVEN. f

t,Y (Chœur mixte et Or­chestre) Ji i

A 11. An­dante cantabile .... TsCHAïFOWSKY.

Xt 12. Louise ....i... C. Char­p­en­tier.

(Chœur mixte et Or­chestre) c.

Y»> 14. La Reine Fi­amette (trio) .... X. Ler­oux.

* 16. LA VIERGE A LA CRECHE .... C. Franck. J',

»«Y , (pour deux voix de femmes et or­chestre) f?

£* 18. LA MORT D’ISOLDE .... R. Wag­ner.

Y*J» (pour So­prano solo et Or­chestre) JJ

Mme G. Cläuwens-Mat­teessen. /JJ

Y*J» 19. Peines de Cœur ....:.... E. GRIEG. ji J

.Y 20. Dernier Print­emps .. .... E. GrIEG. «J

** 21. A LA PORTE DU CLOITRE .... E. Grieg. JJ

(pour So­prano et Alto solo, Orgue et Or­chestre) ij|

Y Mme Clauwens-Mat­teessen. f f

.Y Mlle Wey­ers. / » j

*;*> 22. L’Onde trag­ique (ou­ver­ture) .... G. MARIE. J J

** 25. CHŒUR DE LA PAS­SION selon ST. JEAN . J.-S. Bach. ÿj

Y <• (Chœur mixte, Orgue et Or­chestre) ,

Y *!> (Chœur mixte et Or­chestre) J ?

Im­primerie du Cen­tre, 26. Rem­parf, Kip­dorp, An­vers

l’roifi­i­i­i­i­iiu un il loi 15 Fel­wiam

Marsch....L. Gar­nie

IN VOLLE VLUCHT

Oorkonde

One-step

MOEDER

Kine­matografisch meester­w­erk in 9 dee­len met Madame MARY CARR in den

hoof­drol

Mijn hart verzucht . W. A. Mozart

MOEDER

Bar­carolle MOEDER

J. Of­fen­bach

SE­MAINE PROCHAINE LE GRAND FILM D’ART

LA DAME AUX CAMÉLIAS

d’après le célèbre roman d’Alex. DUMAS Fils et in­terprété par

NAZ­I­MOVA et Rudolf VALENTINO

Autos pour Cérémonies, Mariages, Baptêmes S et Fêtes

Garage J & H. DEHU

Téléphone 3107 42, Canal des Brasseurs - AN­VERS

VOY­AGES A L’ÉTRANGER - EX­CUR­SIONS PRIX A FOR­FAIT

OU­VRAGES DE DAMES i

OU­VRAGES DESSINÉS

LAINES, SOIES, CO­TONS* COU­VRE-LITS, NAPPES, STORES, BON­NET­TERIE A LA MAIN, DEN­TELLES, JUMPERS

MAI­SON EM VIA

I HANDW­ERKEN

“] WOL, ZIJDE, KA­TOEN. BED­SPREIEN, TAFEL-jjj KLEED­EREN, STORES, KAN­TEN, HAND­BREI­GOED,

S JUMPERS

H An­vers, Rue Von­del­straat, 15, Antwer­pen

FOUFt­nU­FiES

Ate­lier spécial de répa­ra­tions et trans­forma-: tions de four­rures:

GRAND CHOIX

MAI­SON DE CON­FI­ANCE

MARCHÉ St. JACQUES, 33

Huis MAR­GUERITE

Groote keus in Kleed­eren voor Dames en Kinderen:

Buiten alle con­curen­tie

Alle soorten Zi­j­den Fluweel en, Stof­fen en El­le­goed­eren. Lit­ige!ie, Kousen enz.

Wij maken alles 033 maat

PRO VINCI ESTR AA T, 177

HA­BILLEZ

VOS

EN­FANTS

Au ßritüimia

77, Longue rue d’Argile

SQux J/flodèles Slégantse

14, me Na­tionale - 57, rue Bréderode 13, rue des Peignes

0 NOTRE GRANDE SPE­CIALITE

1 Blouses - Robes - Pale­tots

Le plus grand choix de la ville Q)

@ Maisons conn, comme étant /es moins chères

SEULE MAI­SON BELGE D’IM­POR­TA­TION DI­RECTE DE THES SURFINS

Dheere Broth­ers Tea Trad­ing C

TEA-CROW­ERS. IM­PORTERS BLENDERS & PACK­ERS

Head Of­fice: ANTWERP, 4, Marché aux OEufs

Branches: COLOMBO, CAL­CUTTA. BATAVIA, HONG-KONG

AGENCES: BRUX­ELLES, MALI N ES, GAND, LIEGE, EUPEN, NAMUR, DI­NANT, BRUGES,

OS­TENDE, NIONS, ETC,

Pro­pri­etors of the de­li­cious “TJI­BOUN1 TEA,, and

AGENCES: LON­DRES, AM­S­TER­DAM, PARIS, MAR­SEILLE, GENÈVE, BALE, AIX LA-CHAPELLE, HAM­BOURG, MOSCOU, LUX­EM­BOURG, 'G. 0.) ETC.

DMEERE’s "

High grade blends

THES EN GROS ET DEf­fil-GROS ex­por­ta­tion VENTE EX­CLUS. DE THES DE QUALITE SUPER.

POUR AVOIR UNE BIÈRE BONNE ET SAINE

Adressez-vous à la Brasserie

VAN HOMBEECK

BERCHEM - Tél. 5210

IHERES en BOUTEILLES - en FUTS

Mai­son BERTH Y

106, rue de l’Eglise, 106

FO TJ Ft Fl U FIES

Arrange­ments — /Répa­ra­tions Con­ser­va­tion de four­rures Prix avan­tageux — Tra­vail soigné

TM! LON­DON STORE

MEUBE*LEN en CHAISES-LONGUES

Eet- en slaap­kamers in eik en aca­jou van af 800 fr. tot 2100 fr. Keuken­in­richtin­gen 350 fr. tot 750 fr. Sa­lon- en ve­ran­dah­gar-ni­turen 250 fr. tot 350 fr. Chaises-longues en bed­den­goed 75 fr. tot 200 fr. — Qeen fab­riek­w­erk — Ste­vig handw­erk,

Rech­streeksche verkoop uit de werkhuizen van

L. VAN DEN WYN­GAERT

50, MECHELSCHE STEEN­WEG, 50

Huis van vertrouwen — Matige pri­jzen Eerste kwaliteit gewaar­borgd

— “SIN­CLAIR” —

Union Pétro­leum Com­pany of Bel­gium

SINCO­GA­SO­LINE

Essence pour Autos et Motos DÉPOSI­TAIRES

— LEY­SEN & FAUWELS

Téléph 3551 — Adr. télég.: SIN­COUNE-AN­VERS

Longue rue Van Bloer, 138, AN­VERS

DEI­WAN­DEZ-EN DANS VOTRE GARAGE, ES­SAYEZ ET COM­PAREZ

PHO­TOGRAVEURS

DESSI­NA­TEURS

EXÉCU­TION RAPIDE ET SOIGNÉE

Champ Vlem­inek-x.. Ö AN­VERS

passera à par­tir du 26 januier 1923 Al! j1?al uertöond wor­den uan af 26 jan­u­ari )923

O’nénia Hooioie } Qnema-Zo­olo­gie

ß Opin­ion de la Presse

Le Matin - Paris.

Ce fut un succès et l’on peut dire que cette œuvre d'ex­cep­tion est très supérieure au niveau de la meilleure pro­duc­tion courante.

... Madame Mary Carr est une prodigieuse artiste dont nous au­rons l'oc­ca­sion de repar­ler.

La Cinématogra­phie Française - Paris.

.... C'est un chef-d'œuvre tout sim­ple­ment. Un chef-d’œuvre d'émo­tion na­turelle, di­recte, pro­fondément hu­maine.

... Ce thème est la glo­ri­fi­ca­tion de l'amour mater­nel. Et cette glo­ri­fi­ca­tion — le mot n'est pas de trop — sera obtenue par le récit très sim­ple et con­stam­ment vraisem­blable, réel de la vie d'une mère.

Madame Mary Carr est une grande artiste 111 est cer­tain que ja­mais film ne nous a donné une plus forte im­pres­sion de la vie réelle.

... Un chef-d'œuvre, vous dis-je.

PAUL DE LA BOR1E.

La Se­maine Cinématographique - Paris.

Ah f la belle œuvre!

Il faut féliciter la M Fox-Film „ qui nous a donné la joie de voir un véri­ta­ble chef-d'œuvre cinématographique in­terprété par de re­mar­quables artistes en tête desquels nous ap­plaud­is­sons et salu­ons re­spectueuse­ment Madame Mary Carr.

... Maman I est un film honnête, moral et d’une haute éléva­tion de pensée. GUIL­LAUME DAN­VERS.

Ex­port Film « Brux­elles.

Maman est par-dessus tout un film hu­main.

... L'œuvre est digne de l'ad­mi­ra­tion que lui témoigne M. "William Fox. C'est la première fois peut-être que nous avons ressenti au cinéma cette poignante émo­tion qui an­goisse et étreint et, comme Mar­got, nous le con­fes­sons: nous avons pleuré à cette trou­blante vi­sion.

Madame Mary Carr est une re­mar­quable in­terprète.

Quelle grande leçon elle a su nous don­ner. Quel puias­ant en­seigne­ment que celui qui nous est of­fert pas ce film.

... Maman f a obtenu un tri­om­phe sans précédent aux Etats-Unis sous le nom de u Over the Hill

JACQUES PIÉTRINI.

Fox New's * New-York.

Si les re­cettes peu­vent don­ner une idée de la vogue de Maman I: plus de vingt-cinq mil­lions de francs ont déjà été en­caissés et le film a tenu l'af­fiche pen­dant plus d'un an à Broad­way, le quartier le plus chic de New-York.

L'Indépen­dance Belge - Brux­elles.

Nous avons vu ce film à Paris. Quelle mer­veille! La beauté du scénario, sim­ple cepen­dant, étonne le spec­ta­teur. Le cœur le plus dur doit se laisser at­ten­drir.

...​Nous con­serverons longtemps le sou­venir de .Madame Mary Carr. Cette tal­entueuse artiste a le don de nous faire vivre avec le drame.

... Oh I ce doux sourire qui veut cacher dps larmes amères 1 Votre souf­france. Maman, est la nôtre. Nous voulons ex­pier nos fautes et nous im­plorons à genoux notre par­don.

... Œuvre d'une haute moralité. Que nous voici loin du sen­ti­men­tal­isme com­pliqué, de la comédie fade: Mon­sieur, Madame et son Amant, de l'amour ro­man­tique ex­primé du bout des lèvres. MAU­RICE WID'Ÿ.

Ciné Jour­nal - Brux­elles.

Maman î C’est un chef-d'œuvre.

Ciné-Re­vue.

Maman est l'un des films qui nous firent l'im­pres­sion la plus poignante, qui nous fut la plus salu­taire des leçons: c’est une des œuvres scénique­ment les mieux traitées et les plus par­faites au point de vue de l'in­terprétation. Il faudrait citer tous les artistes l'in­car­na­tion de Maman, par Mary Carr et de Jean (le bon fils), de Pierre (l'égoïste), sont des rôles tenus magis­trale­ment, en­core qu’avec mesure.

Décors sim­ples, parce que ac­tion sim­ple. Photo très bonne. Maman est une œuvre en tout point réussie, et qui mérite le grand succès que “ Over the Hill,, rem­porta outre At­lan­tique. MARNIX.

Ciné-Re­vue Ciné-Re­vue

EDI­TEUR: J. MEUWIS­SEN UIT­GEVER: J. MEUWIS­SEN

• 10-12, rue Charles de Coster 10-12, Karei de Coster­straat

Tél. 316.78 BRUX­ELLES Tel. 316.78 BRUS­SEL

Maman, le pre­mier mot du nou­veau-né rieur...

' Le refuge des pe­tits, et des grands, dans la peine...

Maman, toute la douceur...

L’ul­time san­glot des hommes, des héros que la mi­traille a fauchés et qui répètent « Maman » pour en­dormir leur souf­france et en­trer dans le Ciel comme ils ont com­mencé sur la terre.

« Maman » Vous qui êtes la bonté, la beauté, le sac­ri­fice et la no­blesse.

Vous dont l’âme ren­ferme la plus belle ex­pres­sion de Dieu.

Vous dont le cœur est le plus grand amour du monde.

Re­cevez ici l’hom­mage uni­versel de vos en­fants in­grats mais at­ten­dris.

Het eerste woord van 'n pas­ge­boren wicht...

De to­evlucht voor klein en groot...

Moeder, even­beeld der zachtheid...

De laat­ste snik der man­nen, dor helden door het sch­root neerge­maaid en welke « Mörder » her­halen, om hunne smarten te ver­geten, en in den Hemel te komen zooals zij op de Aarde be­gonnen waren...

Moeder, Gij die de Goed­heid, de Schoonheid en Edel­heid be­lichaamdt.

Gij wier geest de schoonste uit­drukking Gods is.

Gij wier hart de hoog­ste liefde der wereld is.

Ont­vang hier het al­ge­meen hulde­be­toon uwer on­dankbare, maar berouwvolle kinderen;

Van allen die zich herin­neren, en zich schuldig voe­len weleens ver­geten te hebben wat ze U te

De tous ceux qui se sou­vi­en­nent et s’ac­cusent d'avoir oublié par­fois qui vous êtes, et ce que vous valez, sûrs qu’ils étaient de votre éter­nel par­don.

Et cha­cun de nous a été un de vos en­fants. Un de vos six pe­tits di­a­bles avec ses défauts et ses qualités.

Selon notre tempéra­ment, nous avons été Jean « l’en­fant ter­ri­ble * tur­bu­lant et bon cœur. Nous avons été Pierre, l’aîné, égoïste et sournois, ou Charles le .petit artiste un peu veule, ou Thomas, ou Suzanne, ou Lucy...

Le foyer de Mm* Ben­ton au­rait pu être le nôtre. Per­sonne n’a songé à « in­terpréter » un rôle. C’est la vie même qui nous est « servie » lorsque Maman, avec sa lourde nichéè de six bam­bins, s'exténue de tra­vail et que papa plus op­ti­miste ac­cepte le des­tin comme il vient...

Vingt ans après, nous retrou­vons tout notre monde.

Maman n’est plus qu’une bonne vieille à cheveux blancs. Les en­fants sont de­venus des hommes et des femmes et se sont mariés. .Jean, le seul, est resté près de ses par­ents. La for­tune ne lui a pas souri. Il n’a pu se décider à ten­ter la for­tune au loin, à quit­ter Maman et Is­abelle, sa pe­tite fiancée de tou­jours qui lui souf­flait déjà les réponses de ses problèmes sur les bancs de l'école.

La fête de Maman a réuni tous ses en­fants au­tour d'elle. La bom­bance dur­era qua­tre jours. C’est la joie pour tout le monde, sauf pour papa qui doit fournir l’ar­gent qu’il faut.

Et papa, depuis longtemps, se livre à un « com­merce » facile qui lui de­mande moins d'ef­forts qu’un tra­vail honnête: il va voler des chevaux la nuit.

Cette nuit-là, les gen­darmes sont postés. Jean, re­tour de chez sa douce Is­abelle avec qui il vient d’échanger dés ser­ments,

sur­prend son père en fla­grant délit. Il s'in­ter­pose. Il veut faire ren­trer les chevaux et fa­voriser l’éva­sion de son père.

C’est lui qui est sur­pris et arrêté, et il ne' dira rien, parce que la faute d’un en­fant, une bre­bis galeuse dans un trou­peau n'est rien; mais le déshon­neur du père re­jail­li­rait sur toute la famille.

Le papa re­pen­tant doit ac­cepter cela mais il meurt de douleur et de re­gret tan­dis que Jean subit sa peine de trois années dêmpris­on­nement.

Tout passe... Jean vient sur­prende sa vieille Maman. Il a payé sa dette à la Société.

La réunion, pas pour longtemps, remet du bon­heur dans le vieux foyer de plus en plus aban­donné.

Jean ne peut pas rester dans le pays où il serait en butte aux quoli­bets.

Avant de par­tir, il ren­con­tre son frère aîné Pierre et lui recom­mande de pren­dre soin de Maman à qui d’ailleurs, il en­verra chaque mois une somme d’ar­gent suff­isante pour son en­tre­tien.

Jean parti, les autres en­fants décident que Maman « à son âge » ne peut plus tenir sa mai­son pour

Moeder is nog slechts eene goede oude vrouw met wit haar. De kinderen zijn gehuwde man­nen en vrouwen gewor­den. Jean, alleen, is bij de oud­ers gebleven.

Het lot was hem niet gun­stig. Hij had er niet kun­nen toe besluiten verre weg te gaan om for­tuin te zoeken, zijne Moeder en Is­abella te ver­laten — zijne kleine ver­loofde welke hem reeds op school hielp, bij het oplossen van vraagstukken.

Moed­ers naamdag brengt alle kinderen en kleinkinderen weer eens in het oud­er­lijk huis. Het feest zal vier dagen duren. Allen zijn uit­ge­laten, be­halve vader die de onkosten moet be­talen. En sedert lang dri­jft vader een gemakke­lijken han­del welke min­der krachtinspan­ning vergt dan eerlijk werk: hij gaat 's nachts paar­den ste­len...

Dien nacht waren de gen­dar­men op post. Jean keert terug van zijne zoete Is­abella met wie hij n ted­eren eed wis­selde, en be­trapt zijn vader op hee­ter­daad. Hij wil de vlucht zijns vaders bevo­ordee­len. Doch hij wordt ver­rast en aange­houden. Jean zal echter zwi­j­gen.

De berouwvolle vader moet dit aan­nemen, maar hij sterft van ver­driet en wroeg­ing ter­wijl Jean zijne ’ 3 jaar gevang uit­doet.

Alles gaat voor­bij... Jean komt zijne pude moeder ver­rassen. Hij heeft vaders Schuld aan de maatschap­pij be­taald. De ko­rt­stondige vereenig­ing brengt een weinig geluk in den steeds meer en meer ver­laten ouden haard.

Jean kan in het land niet bli­jven waar iedereen hem zou bespot­ten.

Alvorens te vertrekken ont­moet hij zijn broeder Pierre en beveel1 hem aan goed voor moeder te zor­gen aan wie hij boven­dien elke maand het nooLge geld zal zen­den voor haar on­der­houd.

danken had­den, te zeker dat zij waren van qwe eeuwige 5 vergif­f­e­nis.

Moeder, voor U buigen wij diep. Zoo gij, in deze geschiede­nis, den naam draagt van Mary Ben­ton, 't doet niets ter zake.

Is niet het hart van ééne Moeder, dat aller moed­ers? Dus waart gij ook onze Moeder.

En elk onzer was een uwer kinderen, uwer zes kleine duiv­els met hunne vele ge­breken en weinige deug­den.

Vol­gens ons tem­pera­ment waren wij Jean de eigen­wi­jze jon­gen, wis­pel­turig maar goed­har­tig. Wij waren Pierre, de oud­ste, ikzuchtig en ge­niepig; of Karei, de kleine kun­ste­naar; een weinig zwak; of Thomas, Suzanne of Lucy...

Mevrouw Ben­ton’s haard had de onze kun­nen zijn. Nie­mand dacht er aan een « rol » te spe­len. Wij zien hét werke­lijke leven wan­neer Moeder met hare zes kinderen zich af­s­looft bij

het werk, ter­wijl vader meer op­ti­mist, het leven op­neemt zooals het komt.

Twintig jaar later vin­den wij allen terug.

6 elle seule. Tout ce qu'elle possède est partagé. Elle va vivre d'abord chez Charles, l’artiste dont la femme est friv­ole et méchante. Maman ne tarde pas à y être con­sidérée comme une sim­ple do­mes­tique et même, bientôt, elle est mise dans l’oblig­a­tion de s’en aller.

Chez sa fille Suzanne où elle se tue de tra­vail et de pri­va­tions. Maman ne peut durer que quelques mois. On a appelé Pierre en con­sul­ta­tion. L’aîné prétexte qu’il a deux en­fants et qxi’il n’est pas riche.

Maman le prie de la re­cueil­lir pour quelques jours, le temps d’avoir les réponses aux let­tres qu’elle écrit à ses deux derniers en­fants qui habitent la camppgne et ont de plus grandes fa­cilités.

Les réponses vi­en­nent, en­t­hou­si­astes, en­flammées!...

Mais dans la première, on dit à Maman qu’il fait trop froid et que ce serait mau­vais pour elle; et dans l’autre, pleine de protes­ta­tions non moins aimantes, on lui ex­plique que la sai­son des fortes chaleurs com­mence juste­ment, et que sa santé ne pour­rait pas sup­porter un tel cli­mat.

Maman ne se plaint pas!

Sa vieri’a-t-elle pas tou­jours été un cal­vaire? Et, pourvu que tous les en­fants soient bien, n'est-ce pas l’es­sen­tiel?

Cepen­dant, Pierre ex­plique qu'il ne peut con­tin­uer son « sac­ri­fice ». Non seule­ment il ment, mais en­core, depuis que Jean est parti, il em­poche régulière­ment le chèque qu’il adresse chaque mois à sa mère, sous prétexte que lui, Pierre, a souf­fert du préju­dice causé par l’ar­resta­tion de « l'en­fant ter­ri­ble », le voleur de chevaux.

Et « Maman », triste chose, pau­vre épave, échoue à l’asile des vieil­lards. En route, la bonne Is­abelle, la prie de rester avec elle jusqu’au re­tour de son Jean en qui elle a tou­jours foi.

Maman n’ac­cepte pas. Par fierté, elle ne dit pas où elle va. Ses pe­tits... elle ne leur en veut pas! Ils ne sont pas méchants. Ils font de leur mieux...

Et Jean, Jean le ter­ri­ble et bon garçon de tou­jours, re­vient alors qu’on ne l’at­tendait pas.

Il croit d’abord que Maman est morte. Puis il finit par dévoiler la cu­pidité de son frère et l’in­famie de tous les autres. Sa colère est grande. Il saisit Pierre et le frappe. Il va le traîner jusqu’à l'asile des vieil­lards pour qu’il aille im­plorer son par­don.

Wan­neer Jean vertrokken is, oordee­len de an­dere kinderen dat Moeder te oud is om het huis voor haar alleen te houden en alles wordt verdeeld. Zij gaat eerst in­wo­nen bij Karei, den kun­ste­naar, wiens vrouw lichtzin­nig en boosaar. dig is. Moeder wordt er wel­dra als eene een­voudige di­en­st­meid aanzien en is spoedig ver­plicht te vertrekken.

Bij hare dochter Suzanna, waar zij zich door werken en ont­ber­ing on­der­mi­jnt, kan Moeder het slechts enkele maan­den vol­houden. Men heeft Pierre te rade gevraagd. Deze be­weert echter twee kinderen te hebben en niet rijk te zijn.

Moeder smeekt hem haar voor eenige dagen op te nemen: de tijd om het antwo­ord af te wachten, der twee laat­ste kinderen welke den buiten be­wo­nen en het dus gemakke­lijker hebben haar te her­ber­gen.

De antwo­or­den zijn en­thu-siastisch...​Maar in het eerste zegt men dat het tek­oud is voor Moeder en dus onge­zond; in het an­dere, met niet min­der liefde­be­tuigin­gen, wordt uit­gelegd dat het seizoen der hevige wamrte aanstaande is en zij on­mo­gelijk zulk kli­maat zou kun­nen ver­dra­gen...

Moeder klaagt niet. Was haar leven niet al­tijd een kal-varieberg? En in­dien al de kinderen slechts tevre­den zijn, is dit niet het voor­naam­ste? Pierre legt haar uit dat hij zich on­mo­gelijk nog verder kan “ opof­feren „. Niet alleen liegt hij, maar sedert Jean vertrokken is, strijkt hij regel­matig alle maan­den het geld op dat Jean naar zijne moeder stu­urt, onder voor­wend­sel dat hij, Pierre, schade gele­den heeft door de aan­houd­ing van Jean, den paar­dendief.

En moeder, de ver­schop­pelinge, het ouwe wrak, komt in het oud­er­lin­gen­huis terecht. On­der­weg vraagt haar de goede Is­abella bij haar te bli­jven tot Jean terugkomt.

Moeder neemt echter niet aan. Uit fier­heid zegt zij niet waarheen zij gaat. Hare kinderen... Zij neemt het hun niet euvel. Zij zijn niet kwaad en doen hun best...

En Jean, Jean de ver­schrikke­lijke en al­tijd goede jon­gen komt terug wan­neer men hem niet meer verwachtte. Hij denkt eerst dat moeder dood is. Ma m ont­maskert ten slotte zijns broed­ers schraap-

Je*n traînant son frère Pierre à l'Asile des Vieil­lards afin de de­man­der par­don à " Maman „

MARY CARR

à genoux. Il le traînera en dépit des gens ameutés, et même si Pierre doit en mourir.

Mais, en route, Is­abelle survient qui calme son Jean et l’empêche de con­finer cette scène qui bris­erait le coeur de Maman si elle la voy­ait.

Jean court à la mai­son des pau­vres. Il enlève la bonne vieille qu’il a sur­prise, à genoux, brossant et lessi­vant un par­quet.

Maman, qui n’y voit plus très bien, ne le re­connaît pas tout d’abord. A tra­vers ses larmes de bon­heur, elle devine son petit qui l’em­porte en courant.

Des déménageurs ont repris chez tous les en­fants les meubles de Maman. Sa mai­son re­de­vient à vue d’œil comme elle était autre­fois.

Le foyer est re­con­stitué.

Et tous les frères et sœurs re­pen­tants vi­en­nent au­tour d’elle et elle leur par­donne, et elle les aime, et elle ne fait dans son cœur au­cune différence entre eux, ses en­fants, ses pe­tits, à qui elle ap­par­tient, pour qui elle en­dur­erait en­core toutes les souf­frances, pourvu qu’ils soient bien, et con­tents et heureux, Su­per­pro­duc­tion :

FOX-FILM.

zucht, al­sook de eerloosheid der an­dere. Groot is 7 zijn gram­schap. Hij gri­jpt Pierre vast en slaat hem; en zal hem naar het oud­er­lin­gen­huis sleepen en hem daar op de knieën vergif­f­e­nis doen vra­gen. Doch on­der­weg ont­moet hij Is­abella welke haar Jean tot kalmte brengt en hem belet dit tooneel voort te zetten dat voorzeker moeder’s hart zou breken, moest zij het zien.

Jean loopt naar het huis der armen en neemt zijne goede oude moeder mede welke hij daar vond ter­wijl zij op de knieën bezig was een par­ketvloer te schuren! Moeder welke niet al te goed meer ziet, herkent hem eerst niet. Doorheen harer tra­nen van geluk raadt zij haren kleinen jon­gen welke haar mede­vo­ert.

Bij al de kinderen wor­den moeder’s meube­len terugge­haald. En al de broed­ers en zusters komen zich met berouwvol hart rond haar scharen en zij vergeeft hun, en zij be­mint hen en in haar hart maakt zij niet het min­ste on­der­scheid tuss­chen hare « kleinen » aan wie zij toe­be­hoort en voor wie zij nog steeds, alles zou li­j­den, opdat zij maar wel tevre­den en gelukkig zouden zijn.

Su­per­pro­duc­tie: FOX-FILM.

" Sri­tique de l’œuvre cinématographique “ maman "

Pro­duc­tion Fox-Film.

est de vieilles gens dont les forces se sont usées par un ef­fort in­ces­sant pour as­surer le bon­heur et l’ai­sance de leur nom­breuse nichée. Les cheveux ont blanchi, le cœur est resté plein de claire af­fec­tion pour les petiots, de­venus des hommes et des femmes con­scients de leur tâche de citoyen — mais ou­blieux de leurs de­voirs de fils.

Nous con­nais­sons aussi des ma­mans qui passe-

Beo­ordeei­ing van ’t cin­e­matograpM werk- moeder

Fox-Film pro­duc­tie

Zulke oude, afges­loofde oude vrouwt­jes bestaan er, helaas! die gan­sch hun leven gewijd hebben aan de opvoed­ing van haar kroost. Heur slapen zijn besneeuwd, doch het hart bleef warm klop­pen, vol toewi­jd­ing en liefde voor de kleine kleuters, die thans vol­wassen man­nen en vrouwen wer­den, hun burg­er­plichten in­dachtig, doch vaak hun kinder­plicht ver­ge­tend.

rent leurs dernières années chez l’un, puis chez l’autre de leurs en­fants — comme un meu­ble en­com­brant dont on a haJte de se défaire — pour échouer enfin dans des mains mer­ce­naires et par­fois à l’hos­pice...

Heureux en­core quand, comme dans le récit filmé qui nous oc­cupe, un des en­fants — un seul — rachète un peu de l'in­grat­i­tude de tous les autres, et fait qu’après un long cal­vaire, la vieille et vail­lante femme peut achever ses jours, en­tourée de calme et d'af­fec­tion!...

Le film Maman, présenté par Fox, s’émaille de vingt dures vérités, qui nous font à tous faire un juste re­tour sur nous-mêmes.

Wij ken­nen zulke « moed­ert­jes » die van het eene huis­gezin naar het an­dere gin­gen, en ner­gens bij haar kinderen, erken­telijkheid en mede­voe­len von­den; en men haasie zich ze gauw weg te hebben, als een lastig plaat­sne­mend meubel­stuk.

Gelukkig nog wan­neer — als in het hi­erbe­spro-ken film­stuk, één der kinderen zich om moed­ers lot ont­fermt, en de on­dankbaarheid der an­dere helpt wegve­gen; na een lange kalvarieberg, vindt ein­delijk dan de oude vrouw, kalmte en liefde, tot het graf haar de eeuwige rust biedt.

De film « Moeder », is voor ons allen een harde

AN­VERS

LOUIS CAVENTS

In­stal­la­tions et Répa­ra­tions d’Elec­tricité

Mai­son Prin­ci­pale:

21, RUE LÉOPOLD

Suc­cur­sales:

6o, rue de l'Eglise 118, rue Na­tionale

Ate­liers:

rue Guil­laume Tell, 1

GROS

Devis gra­tuit sur de­mande

DÉTAIL

Spécialité: LUS­TR­ER1E

FAB­RIQUE:

Rue Vinçotte, 88 BORG­ER­HOUT - [An­vers] —

TELE­PHONE 5842

Voor­be­houden aan het huis A L’IN­NO­VA­TION Me i r p i aats Antwer­pen

Hoe deze film gedraaid werd

Toen over meer dan een jaar de groote Fran­sche Film « De Drie Mus­ketiers », naar de roman van Alexan­der Dumas, hier werd afgerold, wi­jd­den wij een dergelijk ar­tikel aan dezen band. Nu dat het ver­volg op <( De Drie Mus­ketiers » onder den naam van « Twintig jaar later » van af deze week in­s­gelijks wordt ver­toond, willen wij de gele­gen­heid niet laten voor­bi­j­gaan onze lez­ers eenige bi­zon­der­he­den mede te dee­len over de wijze hoe en wan­neer de op­na­men van dien film wer­den gedaan.

I. — Reeks der Fran­sche dekors

15 Mei. — Kamer van d’Artag­nan in het hotel de la Chevrette.

16 Mei. — Laaggewelfde zaal der Chevrette.

17 Mei. — Salon bij de her­to­gin de Che-vreuse te Par­ijs; wachtkamer der her­to­gin.

18 Mei. — Kamer eener pas­torij.

19 Mei. — Bij Athos, op het kas­teel de Bragelonne; Athos’ keuken op het kas­teel.

20 Mei. — Aramis’ klooster.

22 Mei. — Aramis’ kamer in het klooster.

23 en 24 Mei. — De cel van den her­tog de Beau­fort te Vin­cennes.

25 en 26 Mei. — Bij Porthos op het kas­teel Pier­re­fonds.

27 Mei. — In den toren St-Jacques-la-Boucherie.

29 en 30 Mei. — Or­angerie van het kas­teel Rueil; on­der­aard­sche gewel­ven te Rueil; voorkamers en gan­gen der or­angerie; gevang van Athos; gevang van d’Artag­nan; bin­nen­plaats van het kas­teel.

31 Mei tot 2 Juni. — Kabi­net en wachtkamer van Mazarin in het konin­klijk paleis.

6 Juni. — Notre-Dame te Par­ijs.

7 Juni. — Bij de Win­ter te Par­ijs.

8 Juni. — Bij de Condi.

9 en 10 Juni. — Kamer en bid­plaats van Anna van Oost­en­rijk; geheime gang der bid­plaats.

12 Juni. — Kamer van Lodewijk XIV.

13 Juni. — Par­lement te Par­ijs.

14 Juni. — De her­berg Noulette, bin­nen-en open­lucht­toonee­len.

15 Juni. — Groote zaal op het kas­teel Saint-Ger­main.

16 Juni. — Kabi­net van Mazarin te Saint-Ger­main.

17 en 19 Juni. — Kamp van Condé.

20 Juni. — Bij Athos te Par­ijs.

21 Juni. — Bij Scar­ron.

22 Juni. — Kamer en trap van Brous­sel.

Te Fontainebleau

23 tot 29 Juni. — Achter­vol­ging van den her­tog de Beau­fort; op­tocht der mus­ketiers te paard van Bragelonne; zichten van het slagveld te Lens.

Te Pérouges

I tot 7 Juli. — Her­berg te Boulogne; zichten van het Te Deum te Par­ijs; Par­ijs ti­j­dens de Fronde; zichten van Lens.

Op het Fort van Vin­cennes

9-10 Juli. — Het « Jeu de Paume ».

II tot 15 Juli; — Achter­vol­ging der mus­ketiers; het Hof op het kas­teel te St-Ger­main; aan­houd­ing van Athos.

Te V itré

17 Juli tot 2 Au­gus­tus. — Geheime deur van het konin­klijk paleis; buiten­trap van het konin­klijk paleis; Hôtel de Longueville te Noisy; ontvlecht­ing van Beau­fort.

Te Lecrouan

De Fronde te Par­ijs; doortrekken der straten te Par­ijs; doortrekken der straten te Lon­den; slag van Char­en­ton; aan­houd­ing van d’Artag­nan en Por thos; New­cas­tle.

Te Douarnenez

De Fran­sche kust. Ontschep­ing.

« cin­e­mawekeld »

Te Quim­per Het schip « l’Eclair »; hoe­den van Por-thos en Athos; de bak der Oise.

Te Ben­odet Ont­ploff­ing van het schip.

Te Par­ijs

4-12 Au­gus­tus. — De te Bil­lan­court gebouwde huizen en de voorgevel van Notre-Dame; toonee­len met groote fig­u­ratie; Te Deum; terug­keer van de Beau­fort; terug­keer des kon­ings; het Par­lement; de bar­rikaden; de straat­gevechten.

II. — Reefys der En­gelsche decors 16-17 Au­gus­tus. — En­gelsch Par­lement. 18-19 Au­gus­tus. — Veld der Tyne; kamp van Karel I; kamp der Schot­ten; kamp van Cromwell.

21 Au­gus­tus. — Bij den biss­chop Suxon.

22 Au­gus­tus. — Open­lucht­toonee­len van Cromwell’s huis.

23 Au­gus­tus. — Het huis te New­cas­tle.

24 Au­gus­tus. — Bin­nen­toonee­len van Cromwell’s huis.

23 Au­gus­tus. — Het huis van Rys­ton. 26-28-29 Au­gus­tus. — De gevan­ge­nis van den kon­ing te White-Hall; wachtkamer der gevan­ge­nis van den kon­ing; onder den planken­vloer des kon­ings.

Voor al deze scher­men ver­bruikte men 17,000 vierkante me­ters hout; 700 stand­beelden in plaaster; 9,000 kg. verf.

Het is het be­wogen ti­jd­perk der Fronde dat Dia­mant Berger heeft uit­gekozen om op het scherm te bren­gen. Om dus een dergelijk geschied­kundig ti­jd­perk ‘ te be­han­de­len, di­ende de regis­seur, om de waarheid geen af­breuk te doen, zooveel doku­menten mo­gelijk te raad­ple­gen.

Dit ti­jd­perk bi­zon­der­lijk is zeer in­gewikkeld. Zoo hadt men op zeker oogen-blik drie Fron­des tegelijk­er­tijd en die niet duidelijk van elka­n­der geschei­den waren.

Maar er bleef één punt over, en dit zijn de groote geschied­kundige feiten.

Zoo is de onthoofd­ing van Karel I terug in­eengezet gewor­den met de hulp van geloofwaardige doku­mentent.

In­dien het tooneel van Athos, de eerste helden­daden aan­hoorende welke zijn zoon, de burggraaf de Bragelonne hem vertelt, niet strikt his­torisch is, het «Te Deum », dat in de Notre-Dame, na

de over­win­ning van Lens, gezon­gen werd is het des te meer.

Dank zij de archieven kent men, op eenige per­son­nages na, al de namen der bloem van den toen­ma­li­gen Flan­schen adel, welke die plechtigheid bi­j­woonde. Zoo in­s­gelijks de plaat­sen ei door het Hof in­genomen, want de konin­klijke eti­quette duldde er geene in­breuk op.

In­dien men nu nog de Notre-Dame be­zoekt, kan men zich zon­der moeite het tooneel voorstellen waaraan de jonge Lodewijk XIV en de koningin Anna van Oost­en­rijk deel­na­men.

De haven van Lon­den is miss­chien niet zoo nauwkeurig weergegeven zooals zij rond dit ti­jd­perk was; maar men kon er toch niet aan denken eenige eeuwen beschav­ing de Theems in te wer­pen om de vereis­chte toonee­len te draaien; men moest zich dus wel tevre­den stellen met een zoo juist mo­gelijk beeld weer te geven, immer met zich van doku­menten te be­di­enen die niet al­tijd gemakke­lijk om vin­den waren.

Ook heeft men er maar een klein hoekje van weergegeven: Athos, er niet in gelukt zi­jnde Karel I te red­den, scheept zich voor Frankrijk in.

We zullen niet spreken over het houtwerk der scher­men, de vor­men der ta-felpooten, der ze­tels, der kroon­luchters, die allen zoo getrouw mo­gelijk wer­den nage­bootst.

En on­danks alles, vra­gen wij ons zelve af, in­dien men bij het afrol­len van den film, niet vele missin­gen zal op­merken. Het is zóó moeil­ijk van zich een­sklaps in het toen­ma­lige ti­jd­perk over te plaat­sen, dat men aan diege­nen, welke deze kracht­toer hebben ver­richt, niet méér kan vra­gen dan wat hunne krachten toe­laten. Nemo.

BERICHT.

De pho­tos der Para­moun­tartis­ten, waaron­der die van den verleden week overleden Wal­lace Reid, zijn van af deze week wederom in onze bn­ree­len. Gasthuis­straat, 16, al­hier, verkri­jg­baar aan den prijs van fr. 0.50 per photo.

CIN­EMA WEïtELD:

Se \n

S 2<

fcl

CO Pt

Éj gj-|

Lui

fcc

—N, ß ON 'O

OcS

loi

4) öS

O O'S

131

V- O »wO ßX

vJ J-J

tu t,

►J •pr: d)

J.SzJ

S gCQ

2<13

< CIN­E­MAW­ERELD »

In­ge­zon­den

Een onzer lez­ers, die « Fil­mar » teekent, zendt ons eene bi­j­drage waaruit wij het on­der­staande Ott­tlee­nen:

België en de Film-In­dus­trie

Reeds menig­maal werd de vraag geop­perd waarom er toch in België geene enkele ern­stige film­maatschap­pij kan tot stand ge­bracht wor­den, en telken­male wer­den er on­veran­der­lijk deze twee ar­gu­menten, hin­der­palen voor elke degelijke on­twik­kel­ing in ons land opgegeven: het kli­maat en het kap­i­taal.

Het eerste ar­gu­ment ie reeds meer dan eens op duidelijke wijze weer­legd gewor­den: men hoeft maar naar Zwe­den en Den­e­marken te zien en trou wens, kan men hier niet, eve­nals in het buiten­land met degelijk stu­dio­ma­te­ri­aal werken?

Het tweede ar­gu­ment, het kap­i­taal is voor eene meer nit­ge­breide be­sprek­ing vat­baar. Men be­weert dat dergelijke on­derne­m­ing hier in België met groote ver­liezen zon ar­bei­den.

Van waar komen de kosten ver­bon­den aan het voort­bren­gen der fil­men? Een gedeelte vindt zijn oor­sprong in de in­richt­ing van het stu­dio met al zijne afhanke­lijke di­en­sten, on­der­houd en be­heer, het an­dere gedeelte uit­gaven wordt recht­streek, voor het in­sce­neeren van eiken film af­zon­der­lijk, tot zijne geheele voltoo­ing, gev­ergd, dat is tot hij door een uit­gever kan wor­den aangekocht, die er dan het verdere risico van draagt. Men kan zoo best het stu­dio aan eene fab­riek vergelijken: hoe spoedi­ger en hoe meer, terzelfder­tijd van goede hoedanigheid, men voort­brengt, hoe vo­ordeel­iger de koop­waar kan wor­den afgezet, maar natu­urlijk gaat dit niet al­tijd met de kunst­waarde gepaard.

De eerste kosten zijn be­trekke­lijk ger­ing in vergelijk­ing met som­mige ni­jver­hei­d­son­derne­min­gen; zij wor­den uitgedelgd in ver­houd­ing van den tijd besteed aan het werk, ook zien wij daarom som­mige groote film­maatschap­pi­jen tot twintig fil­men te gelijk op touw zetten, en werkt men in et stu­dio aan ver­schil­lende toonee­len te gelijk. Som­mige fil­men die eene grootsche in­sce­neer­ing en bi­zon-dere zorg­ert, du­urbe­taalde ver­tolk­ers en kostelijke ver­plaatsin­gen vooral vereis­chen, sti­j­gen uiter­mate hoog in prijs, maar kun­nen toch eene goede zaak wor­den, als een stout uit­gever er iets ophef­mak­end in ziet, en er op rekent deze aan hooge pri­jzen te ver­huren. Bli­jft echter de maatschap­pij die de fil­men draait er mede zit­ten, dan wor­den er groote kap­i­talen roer­loos, zoo als bij den groothande­laar die in zijne mag­a­z­i­j­nen met een opges­la­gen stock koop­waren bli­jft zit­ten waar nie­mand van wil. Som­mige maatschap­pi­jen zagen zich daar­door ten onder gaan; meestal lag de oorzaak in min­der­waardige pro­duc­tie, of in geld­ver­brassin­gen door onbe-kwa­men en on­neer­lijken. Maar:n ’t al­ge­meen ge­tu­igen de bi­lans van prachtige win­sten. Zoo boekte Pàthé Cin­ema, de Par­i­jzer maatschap­pij, ver. leden jaar, eene winst van zestien mil­lioen franks. In Amerika zijn do win­sten nog veel grooter: één enkele film die drie mil­lioen kostte, bracht 17 mil­lioen op. Dik­wi­jls zijn de artis­ten hun eigen uit­gever en wagen hunne gan­sche for­tuin op een énkele film, aldus Dou­glas Fair­banks met zijn laat­ste film « Robin Hood », die 15 mil­lioen heeft gekost.

!' Zoo grof moeten wij er echter niet aan­gaan. Het filmbedrijf vergt in vergelijk­ing met an­dere nij-ver­heids-on­derne­min­gen en han­del­sza­ken slechts eën ger­ing kap­i­taal, en er wor­den veel gevaar­lijke spec­u­laties on­der­nomen. Als België daar in achter-j'wege bleef is dit meer een ge­brek aan ini­ti­atief,

miss­chien ook omdat er geene bevoegde man­nen voor te vin­den waren, die het zich kon­den aantrekken, en in wien men vertrouwen kon stellen. Nu wij echter de on­dervin­d­ing van het buiten­land als lei­d­draad hebben, zijn mis­rekenin­gen veel meer uit­ges­loten. Maar wij moeten ons bepalen bij zulke fil­men, die hunne schoonheid put­ten in boeiende sce­nar­ios, naar het hart en den zin van het pub­liek, zon­der daarom ooit aan wans­maak toe te geven; wij moeten zoeken naar oor­spronke­lijke en artistieke in­sce­neer­ing, elke film af­zon­der­lijk be han­de­len, met scherpe of zachte beelden, naar den geest van het sce­nario; de motieven in ons land, onze geschiede­nis, onze let­terkunde en ons volks leven zoeken, er een na­tion­aal karak­ter aan geven, dat het buiten­land zener zal waardeeren. De waarde van een film ligt niet in het feit dat men er groote kas­tee­len voor opri­o­htte of 25,000 fig­u­ran­ten in his­torische kleedij voor te been bracht. Ook in een geest van een­voudigheid en zuinighw heeft men schoone gewrochten voort­ge­bracht, \ . den groot­sten bi­j­val be­haalden.

Nu . dat een eerste stap door « Tooneel­w­ereld », onder vorm der keuze eener eerste Bel­gis­che Film­ster is gedaan gewor­den, is het niet meer dan bil­lijk dat er mid­de­len wer­den gevon­den om deze Bel­gis­che ster in een Bel­gisch stu­dio, Bel­gis­che fil­men te laten kun­nen draaien.

Hopen wij dat het Bel­gisch kap­i­taal deze zal ste­unen, die be­gaafd zijn, en hunne tal­en­ten wen-schen te on­twikke­len ten bate der film­ni­jver­heid in ons land, zoo­dat wij ook spoedig eene eere­plaats bek­lee­den in de filmkunst, dat wij onze eigene « Ster­ren » kun­nen be­won­deren, en aan onze land-genooten het geld kan ten goede komen, dat wij nu voor vreemde voort­brengse­len moeten uit­geven.

FIL­MAR.

DRIE KEMELS...

Een plaat­selijk dag­blad dat er sinds een paar weken eene «Kinema Rubriek» op na wil houden, vult deze met zulke kopij dat er deze week een lezer, én van ons Blad, én van be­wust dag­blad, ons de iro­nis­che vraag stelde: «Of de artiekels over cin­ema van dit dag­blad allen waarheid be­vat­ten?»

Een eerste par­eltje uit de handsvol is een artieke’ ' tje over Agnès Ayres: na er wat ro­man­tis­che sa timaliteit omheen gew­even te hebben, spreekt merï er zon­der blikken noch blozen, over haar gemaal in. Wie wel het meest ver­won­derd zou op­kijken, zal Agnès Ayres zelve wel zijn, daar de steller haar een echtgenoot toedacht die zij niet heeft, noch ooit had.

Par­eltje num­mer twee, is een ver­strekt adres van Wal­ter Hiers. Deze artist zou namelijk te bereiken zijn in de Uni­ver­sal Stu­dios, te Uni­ver­sal City, in Cal­i­fornie. Nu is Wal­ter Hiers nog nooit, vanaf het begin zi­jner loop­baan, aan een ander stu­dio ver­bon­den ge­weest dan aan dit der Para­mount.

Alléén artis­ten, ver­bon­den aan de Uni­ver­sal kan men door het eerste opgegeven adres bereiken. Dus... de­ge­nen die aan het eerst ver­strekte adres schreven, zijn er aan voor hunne moeite, postzegels en hoop.

Een an­dere kemel van be­lang wordt geschoten door een Brus­selsche cin­ema ti­jd­schriftje, dit had er­gens een cliché ter leen gekre­gen en gelukkig als het was deze te kun­nen af­drukken, vond het over­bodig te in­formeeren wie de cliché wel eigen­lijk voorstelde, en nn prijkt de naam van Agnès Ayres, in blok­let­ters, met on­der­aan hare voor­naam­ste fil­men in gezelschap eener photo die in plaats de Amerikaan­sche ster Agnès Ayres te moeten voorstellen, nie­mand an­ders dan hare Zweed­sche kol­lega Anna Nill­son blijkt te zijn.

» CIN­E­MAW­ERELD »

De kunst zijne schulden te be­talen

Voorsteller .... Jesse L. Lasky

,, . Geral­dine Ban­ner

Senario van .... Eimer Har­ris

Film­regis­seur .... Thomas Hef­fron

Eu­ropeesche omw­erk­ing van .. Franck Servèt

VER­TOLK­ERS:

Kate Riber....​Ethel Clay­ton

Jack Buck .... Wal­ter Hiers

Tom God­frey .... Clyde Fill­more

Teremiah Buck .... Theodore Roberts

De jonge en hup­sche Kate Riber is eene wees die er on­danks hare magere inkom­sten er een weelderige smaak op na houdt. Zij is er des te bek­wamer om geld zon­der bereken­ing uit te geven en hare schuldeis­ch­ers, wier aan­tal gedurig grooter wordt, geduld te doen oe­fe­nen. Hare beide zeer rijke tantes weigeren haar te helpen en hopen er haar alzoo te kun­nen toe dwin­gen een rijk huwelijk aan te gaan; de oom echter is een groot liefheb­ber van huishoudelijke vrede, en wil er bi­jgevolg niets over zeggen. Om Kate’s hand din­gen er twee ver­lief­den: de jonge mil­lion­nair Jack Buck, een goedige dikkert, zoon van den «vee-kon­ing» uit Mon­tana, en Tom God­frey, de bestu­ur­der van den ranch. Om haar nieuw en prachtig hotel te huldigen en II terzelfder tijd van ge­bruik te maken zich in de wereld­sche mid­dens te wer­pen geeft Jack’s zuster eene weelderige avond­par­tij; Kate, haar oom en hare tantes wor­den in­s­gelijks uitgenood­igd. Kate maakt er ken­nis met Je­re­miah Buck, een bonkig, aan het ruwe leven der west­er­sche farm­ers gewend man, die van al dit wereld­sche cer­e­monieel een heilige af­keer heeft. Hij vindt Kate zeer bekoor­lijk en hij voelt zich de gelukkig­ste der ster­velin­gen de tantes van het jonge meisje te hooren verk­laren dat deze niets an­ders wen­scht dan zijn zoon te kun­nen huwen.

Maar Kate be­mint Tom, en wan­neer deze verneemt dat Jack zich als ver­loofde zi­jner be­minde doet door­gaan, besluit hij in zijne wan­hoop, zijn terug­keer naar Mon­tana te be­spoedi­gen, na de jonge mil­lion­nair gelast te hebben zijne af­schei­ds­groeten aan het jonge meisje over te bren­gen. Maar wan­neer Kate Tom’s vertrek verneemt, voelt zij de liefde de boven­hand nemen: zij zendt de fam­i­lie Buck en hare tantes wan­de­len, en neemt daarna het vaste voorne­men haar verleden goed te maken, geene schulden meer te hebben, ten einde Tom op waardige wijze te kun­nen huwen.

Door hare schuldeis­ch­ers in ’t nauw ge­bracht, besluit zij on­mid­del­lijk het

CIN­EMA WERELD

beroemde halss­noer « des­ti­jds door La Fayette aan hare groot­moeder geschonken » te verkoopen. En met dit doel gaat zij de groot­ste juweel­han­de­laar der stad vin­den, wiens zoon zij to­e­val­lig op het bal der Buck’s ont­moette.Maar deze ver­haalt haar de geschiede­nis van het bek­ende snoer: hoe wi­jlen Kate’s vader, in be­narde om­standighe­den, het oor­spronke­lijke snoer een 30 jaar gele­den verkocht ter uitwissel­ing van een na­maak­sel.

Ont­moedigd, keert Kate naar huis weder en vindt aan hare deur nie­mand an­ders dan Tom God­frey. Deze ver­nomen hebbende dat diegene die hij be­mint Jack Buck niet huwen wil, kwam in aller­haast naar Kate terug. Nochtans weigert Kate de vrouw van dien braven jon­gen te wor­den zo­olang zij hare schulden niet ver­ef­fend heeft, daar zij deze niet ten laste van haar echtgenoot wil laten. Tom zegt haar met ge­bro­ken hart vaar­wel. Op al die feiten ver­schi­j­nen oom James en de tantes terug op 't tooneel ten einde hunne nicht om uit­leg over haar schan­delijk vertrek bij de Buck’s te komen vra­gen. Kate deelt hun

hare nieuwe en wel­ge­meende inzichten mede en on­thult hun tevens het geheim van het beroemde fam­i­liejuweel. Om het open­baar wor­den van deze voor de fam­i­lie-eer be­zoede­lende zaak te ver­mi­j­den, doet de goede oom, bij hooge uit­zon­der­ing, zijn gezag gelden, en om zijne nicht te hulp te komen schenkt hij haar een rijke bruid­schat, wat haar zal toe­laten Tom God­frey op waardige wijze te huwen.

PARA­MOUNT - nieuw­straat 48 - BRUS­SEL

Gine­manieuws­jes

Pauline Fred­er­ick heeft de echtschei­d­ing aange vi­aagd. Na eenige maan­den gehuwd ge­weest te zijn, verk­laart zij zich over haar derde echtgenoot niet tevre­den.

Poia Negri draait nu voor de Para­mount « The Cheat». Dit is niets an­ders dan «For­fai­ture» welke we hier over een dri­etal jaren te zien kre­gen.Ses-sue Hayakawa en Fan­nie Ward waren er toen de twee hoofd­ver­tolk­ers van. Nu wordt de rol van Japan­ner ver­tolkt door de Fran­sche fil­martist Charles de Rochefort.

Dabris, de jonge Fran­sche fil­mac­trice welke in «Het meisje van Arles» de titel­rol ver­tolkte, is overleden.

Waiter Hiers komt te huwen met Miss Adah Mac William, Zijne echtgenoote is een heel klein per­soon­tje. Wal­ter Hiers %veegt maar even­t­jes 150 k.

De Para­mount in Amerika heeft besloten van op het doek de namen der ver­tolk­ers door «Mevrouw» of «Mi­jn­heer» te laten vooraf­gaan.

Tom Mix’s heeft zijn paard «Tony» gekocht vol 150 dol­lar (frs. 2,600) en het is nn verzek­erd voor"

Ora Carew komt te huwen met John Ooward, een hotel­houder.

Norma Tal­madge’s pri­jsvraag, ti­j­dens haar verblijf te Lon­don, om eene ver­tolk­ster voor haar nieuwe film, deed duizen­den inzendin­gen toekomen. De uitverko­rene is zekere Mar­gareth Leahy, eene winkeljuf­frouw. Zij is nu reeds op weg naar Amerika.

Ste­unt onzen Strijd

TEGEN de tak­sen VOOR het goed­kpope volksver­maak

€ CINEM A WERELD »

Slechts een Kus

RITA KEENER . MARIE PRÉVOST (1)

Of zij nu rijk zijn, of arm, toch hebben alle jonge meis­jes, mooi of min­der mild door de natuur be­deeld, meer dan eens in het mystieke licht van den maneschijn aan den ver­loofde ged­roomd, die hun hart zal verov­eren...

... en het is dit droombeeldige ideaal dat de mooie Rita Keener nas­treeft. De ver­loofde waaraan zij haar geluk zou to­ev­ertrouwen moet jong, mooi, open­har­tig en moedig zijn. Waren al deze hoedanighe­den in Robert Mor­ton, de speelgenoot harer kinder­jaren veree-nigd?... Zij gelooft het niet... wèl bezit hij eene kleine hoedanigheid... hij is rijk... on­metelijk...

Rita’s moeder besloot dat Mor­ton haar schoonzoon wor­den zou; dit moest gebeuren, want, wat de vrouw wil...

Robert heeft Rita op een door wed­erzij dsche vrien­den gegeven bal uitgenoo-digd. Eene za­k­en­bi­jeenkomst ver­hin­dert hem echter er heen te gaan; hij ver­wit­tigt er het jonge meisje van, maar Rita is ver­sto­ord en besluit van er alleen naar

toe te gaan. Te mid­den der gemasker-den is er één die Rita onophoudend achter­volgt en ter­wijl zij in het hoekje van een lief priëel zich aan droomen heeft overge­laten, nadert er haar ie­mand, neemt haar in de armen en een lange, in­nige kus wordt op Rita’s lip­pen gedrukt. Tot de werke­lijkheid terugge­keerd besluit Rita in de balzaal de stout­moedige ar­lek­ijn te tra­chten herken­nen, wan­neer, op klok­slag mid­der­nacht, de maskers zullen afgenomen wor­den, maar dààr, vlak voor haar, be­merkt zij drie maskers, gelijk aan diegene welke kaar de kus ontstal.

Zij herkent ze: Jim Robert­son, Harry Becker en dok­ter Hens­ley. Wie is het dier drie? Door mid­del van eenige lis­ten denkt Rita gevon­den te hebben welke zij zoekt: het is dok­ter Hens­ley. Zon­der aarze­len bekent zij hem hare liefde en voor Mevrouw’s Keener’s weiger­ing vertrekken beide jong­men­schen naar Bal­ti­more al­waar de echtvereenig­ing zal gevierd wor­den. On­der­weg omhelst Hens­ley zijne ver­loofde... maar, o

< CIN­EMA WERELD »

wee!... het is dezelfde kus niet van den gemaskerde... van­daar uit­leg­gin­gen: Hens­ley bekent de dader van dien be­wusten kus niet ge­weest te zijn. Ver­schrikt telegrafeert Rita hare moeder, maar Hens­ley, ver­moe­dend dat een mooie bruid­schat hem gaat ontsnap­pen tra­cht het jonge meisje geld af te persen en haar te kom­pro­met­teeren en alzoo te

noodza­ken hem te huwen. Maar on­der­weg houdt de trein plot­sel­ing stil... een gemaskerde bandiet dreigt de reizigers, met zijn re­volver, zon­der dat ééne der treinbe­di­en­den aan het geschel der alarm­bel gehoor geeft. Maar de bandiet is een beleefd man; hij eis­cht de beurs der reizigers niet op. Zich tot den dok­ter wen­dende, ont­neemt hij dezen de huwe-

« CIN­E­MAW­ERELD

lijkspa­pieren die gan­sch klaar zijn om slechts met het hand­teeken van den geestelijke bek­leed te wor­den, en ontvo­ert boven­dien zijne ged­won­gene ver­loofde. Van hun eerste schrik bekomen gaan de on­thut­ste reizigers op in­lichtin­gen uit en de treinwachter deelt hun op de min­nelijk­ste wijze mede dat de dader der ontvo­er­ing nie­mand an­ders is dan Robert Mor­ton, de di­rek­teur van het net; en het is deze welke Rita herkent wan­neer zij tot het be­wustz­ijn weer­keert. Zij dringt zich tegen hem aan en in­stinct­matig laat zij zich omhelzen... Maar wat?... die kus, ja, die kus ([ lie zij komt te ont­van­gen... zij droomt niet... het is dezelfde... deze welke de gemaskerde harer droomen op hare lip­pen drukte... maar... dan zijn de arle-kijn en Robert... slechts één?...

Wat de vrouw wil, God wil!... Mevrouw Keener wilde dat hare dochter de vrouw van Mor­ton werd., en het gebeurde zooals zij besloten had.

Soleil Lev­ant Films

29. ZERE­ZOS­TRAAT, 29 - BRUS­SEL

(I) Zie lev­ens­beschri­jv­ing van Marie Prévost op blz. 3.

< CIN­EMA WERELD »

Robin­son Crusoë

Roman van Film­regie van

VER­TOLK­ERS:

Robin­son Crusoë .... Vri­jdag Magda Betty Xuri Crusoë Claude Mérelle Numès

Robin­son als jon­gen gevoelde zich reeds tot het avon­turen­leven aangetrokken.

Toen hij als jon­geling zijne oud­ers het voorne­men med­edeelde naar zee te gaan, werd zijn vader boos en had zijne moeder er veel ver­driet om. Zek­eren dag werd de aan­drang hem toch te sterk en op een mooie nacht, in ’t jaar 1651, ontvluchtte hij het oud­er­lijke dak en scheepte zich als een­voudig ma­troos voor Guinea in.

Het schip werd on­der­weg door Turk-sche zeeroovers over­vallen en Robin­son werd gevan­gen genomen.

Dank zij de toewi­jd­ing van een zi­jner be­wak­ers, Xuri, kon­den zij samen ontvluchten en in een kleine bark kozen zij zee. Een hevige storm wierp hen op een on­be­woond ei­land in de nabi­jheid der Groene Kaap.

Maar de wilde dieren noodza­ak­ten hen wel­dra terug zee te kiezen en zij

wer­den door een koop­vaarder die naar Brazilië stevende, opgenomen. Na een paar maan­den hier verbleven te hebben kreeg Robin­son heimwee. Hij scheepte voor En­ge­land in, maar eene ver­woede

orkaan sloeg het schip aan stukken. Toen hij tot het be­wustz­ijn terug­keerde lag hij aan een strand: wederom was het ei­land on­be­woond en Xuri was verd­we­nen.

Zoo goed hij kon richtte Robin­son zich in. Jaren ver­liepen en hij telde de dagen door in­sni­jdin­gen in een boom te maken.

Zek­eren dag land­den wilden op het ei­land aan en maak­ten zich bereid een men­sch te doo­den en zich aan zijn vleesch goed te doen.

« CIN­E­MAW­ERELD »

Robin­son slaagde er in de men­schen-eters op de vlucht te dri­jven en het slachtof­fer te red­den. Daar dit op een Vri­jdag gebeurde gaf Robin­son hem dien naam.

Nu had hij gezelschap aan een re­delijk sche­pel.

Ein­delijk kwam er een vaar­tuig in ’t zicht. Maar er was mui­terij aan boord en de kapitein had besloten de op­standelin­gen op dit on­bek­ende ei­land aan land te zetten.

Robin­son ver­haalde den kapitein zijne lot­gevallen. Daar hij echter zooals alle men­schen gele­den had, was hij niet wreed; de op­standige zeel­ieden wer­den vrij gelaten en ten einde ze in de gele­gen­heid te stellen zich door den ar­beid in eere te her­stellen, liet hij hen zijne kud­den, lan­der­i­jen, hut­ten over.

12

CIN­EMA WERELD »

Daarna scheepte Robin­son zich in en twee maan­den na­dien zette hij op den ge­boorte­grond voet aan wal.

Eeni­gen tijd later huwde hij met eene zekere Magda die echter kort daarop stierf.

Robin­son gevoelde zulke wreede verveling, zijn huisje werd hem zóó te eng dat hij terug zee koos.

Ti­j­dens een gevecht dat hij on­der­weg met wilden had werd zijn trouwe Vri­jdag gedood. Om zijne smart te ver­geten door­reisde hij de gan­sche toen bek­ende wereld en kwam slechts op twee en zeventig jari­gen oud­er­dom naar En­ge­land terug, al­waar de dood hem eenige maan­den later in haren schoot kwam op­ne­men.

Film VAN GOIT­SEN­HOVEN, Oude Kleerkoop­ersstraat, 17, BRUS­SEL

Cin­e­manieuws­jes

Het Stu­dio te Mache­len, bij Vil­vo­orde, toe­hoo-rende aan de Belga Film Maatschap­pij is Za­ter­dag 1.1. af ge­brand. Het was het eerste en eenig­ste stu­dio in België.

Aus­tralië telt 800 cin­ema’s.

Alaska telt er 26.

In On­tario (Canada) wor­den geene zelf­mo­or­den in fil­men toege­laten.

Frankrijk telt 4,500 cin­ema’s.

En­ge­land telt er 4,000.

Brazilië tolt er 351.

Fin­land telt er 100.

Jeruza­lem telt er 2.

België telt er 914.

Antwer­pen telt er ongeveer 40.

In Amerika zijn er 17,824 cin­ema’s: in den Staat New-Yo

Al­daar kost een gewone film van 5 dee­len tus-schen de 50,000 en 125,(XX) dol­lar (fr. 750,000 tot 1,875,(XX)).

In 1921 wer­den er 4000 fil­men gedraaid.

4000 kerken bezi­gen er de cin­ema.

Van Juni 1920 tot Juni 1921 wer­den er aan het huren van fil­men 119,023,754.60 dol­lar (1 mil­liard 785,356,319 frank) be­taald.

Er zijn 450 film­maatschap­pi­jen.

Er ver­schi­j­nen 50 eine­mati­jd­schriften.

Er bestaan ongeveer 2000 filmver­hur­ings­bu­ree-len.

840 in­richtin­gen der Y.M.O.A. bezi­gen er de cin­ema.

In Cal­i­fornië zijn er 60 stndios; te New-York en om­streken 47.

Er zijn 1200 goed gek­ende cin­e­maspeel­sters; 70 goed gek­ende cin­ema-aet­ri­cen en 50 kinderen cine-mat­pel­ers; daaren­boven telt men nog duizen­den fig­u­ran­ten en min­der goed gek­ende ver­tolk­ers; et’ 325 goed gek­ende film­regis­seurs en 260 goed gek­ende sce­nario-schri­j­vere.

Do éerste man die er een «film» afrolde was een En­gelschman, Ed­ward Muy­bridge, die in Cal­i­fornie leefde, deze groote gebeurte­nis greep plaats in den zomer van 1877; het on­der­w­erp was een paar­denko­ers.

De groot­ste cin­ema van New-York is op ”1 oe­gen­blik het Capi­tol The­atre dat aan 5200 toeschouw­ers plaats biedt.

«Pas­sion» de film met Pola Negri bleef twee we ken op het pro­gramma van het Cap­i­tal The­atre en deed eene ont­vangst van 100,000 dol­lar (1,500,000 frank ) boeken.

«Het Mi­rakel», de groote Para­mount­film, kost rond de 1,500,000 dol­lar (22,500,555 frank); tot Juni 1922 was hij reeds 7800 maal ver­toond gewor­den.

Er is uit­gerek­end dat er dagelijks 15,000,000 men­schen naar de cin­ema gaan.

In 1919 was er in de Vereenigde Staten n Canada een kap­i­taal van 700,000,000 dol­lar (10,500,000 frank) in cin­ema’s (zalen) belegd.

BE­LAN­GRIJK BERICHT

Alle briefwis­sel­ing, med­edeelin­gen, enz. (( Tooneel­w­ereld » of « Cin­e­mawe-reld » aan­be­lan­gende, moeten üan af heden, aan on­der­staand adres gezon­den wor­den.

« TOONEEL­W­ERELD »

Post­bus n° 47, Antwer­pen I.

« CIN­E­MAW­ERELD »

BRIEVEN­BUS

ürroc Omen. — 1° De bul­leti­jns voor onzen film-wed­strijd mogen in één om­slag in­ge­zon­den wor­den.

2° Vroeger zon­den Ginette Mad­die en Huguette Du­f­los immer hunne photo’s gratis; denken nu ook nog van wel.

3° Zo­olang de zaak niet in ’t reine getrokken is, mogen we de naam van de in dien moord be­trokken film-artist, niet med­edee­len.

N. B. .— We ver­moe­den dat vele cin­e­maliefheb-bers op uw kamertje ver­sierd met de 80 photo’s, wel af­gun­stig zijn.

J. V. 30. — De film «Moeder» (Over the Hill) werd hier te Antwer­pen maar alleen afgerold in de Cin­ema’s «Zo­olo­gie» en «Tokio». De band «Moeder» (Mother O’Mine), werd afgerold in den cin­ema «Na­tional».

N. B. — Wie heeft nu de wed­ding gewon­nen?

G. De Groof, — Tn orde voor de photo’s.

Wartje. — Wanda Treumann. Adres: Am Park, 15, Schöneberg, Berlin, (Duitscb­land).

2° Hedda Ver­non. Adres: Kurfürs­ten­damm, 23, Berlin W. 15, (Duitsch­land).

3° Betty Comp­son. Adres: Lasky Stu­dios, 6784 Selma Av­enue Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

N. B. — Verne­men met ge­noe­gen dat u Henny Porten’s photo ontv­ingt, na deze over twee maan­den gevraagd te hebben.

Zizi. — 1° Shirley Mason is ge­boren in 1902, gehuwd met Bernard Durn­ing, Adres: 1770 Grand Con­course, New-York City (U.S.A.). Zij zendt bare photo, maar kun­nen u niet verzek­eren of zij op een brief antwo­or­den zal.

F. Portabeila. — 1° De film «Haar Verleden» is een Duitsche band.

2° Die ar­tiso- was Lil­ian Walker. Adres: Riad-sand Film, 1400, Broad­way, New-York City (U.S. A.).

N. B, — Met ge­noe­gen verne­men we dat u de photo’s ontv­ingt- van Dou­glas Fair­banks, Con­sta. -ce Bin­ney en Betty Bal­four.

a. o. v. — çri tve u te wen­den tot de Eed Star Line, Kam­men­straat, 22, al­hier.

Jack­son et Charley. — 1° Eddie Polo. Adres: C/O Dream­land Film Co Ltd; Ren­nweg, 5, Wien (Oost­en­rijk).

2° Lili Ja­cob­son is in 1893 ge­boren; gehuwd.

3° William Far­num. Adres: Fox Stu­dios, 1401, West­ern Av­enue, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

A. Janssens. —• 1° Om de photo, van een(e) film-artist(e) te verkri­j­gen, gelieve ze zelf te vra­gen; U kunt hun b.v. schri­jven dat u een groot be­won­der­aar van hun spel zijt.

2° Dorothy Dal­ton. Adres: Para­mount Stu­dio’s, 6284, Selma Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

3° Henny Porten. Adres: 76, Park­strasse, Berlin-Dahlem, (Duitsch­land).

Vergeet mij niet. — 1° die artiste is Anna

2° Daar zouden we veel kun­nen over zeggen, maar....

3° In «Moeder» wer­den de rollen van Charles, 20 jaar later, (Wal­lace Carr), Lucy, kind, (Rose­mary Carr), Suzanne, kind (Mary Beth Carr) en Suzanne, 20 jaar later, (Louella Carr) ver­tolkt door Mary Carr’s eigen kinderen.

F. Som en L. V. Dyck. — 1° Onze wed­stri­jd­film zal zeker te Brus­sel afgerold wor­den.

2/3 Welke maatschap­pij be­doelt u?

Sloeb. — 1° Hoot Gib­son. Adres: Uni­ver­sal Stu­dio’s, Uni­ver­sal City (Cal.) U.S.A.

2° Harry Carey. Adres: Uni­ver­sal Stu­dio’s, Uni­ver­sal City (Cal.) U.S.A.

3° Maë Mur­ray. Adres: West, 67th. street, New-York (U.S.A.).

N. B. —Er wor­den per week maar drie vra­gen beant­wo­ord.

V. R. F. R. — 1° De film geeft door­gaans de be­weg­in­gen der ver­tolk­ers weer met dezelfde snel­heid toen zij wer­den opgenomen.

3° De man­nelijke hoof­drol uit « Het Paradijs van een Dwaas» werd ver­tolkt door Con­rad Nagel.

3° De film «Moeder» kostte 45,000 dol­lars (675,000 franks).

Fr. Stroobant. — 1° De photo’s zijn wederom

voor­ra­dig.

2° Lil­ian Gisch was on­langs de Athene (Grieken­land).

3° Buster Keaton zendt zijne photo.

Krolleken. — 1° William Rus­sell. Adres: Fox Stu­dio’s, 1401, West­ern Av­enue, Los An­ge­les,(Cal.) U.S.A.

2° Tom Mix zendt zijne photo. Adres: 5841,Carl­ton Way, Hol­ly­wood (Chi. U.S.A.

3° Noch postzegels, noch geld op te zen­den.

Turner. — 1° Gina Relly is nog onge­huwd.

2° Bert Lytell draait zeker nog.

3° De hoofd­ver­tolker van den film «De Prinses van New-York» was David Pow­ell.

Vergeet mij uiet (Hemixem). — 1° Een abon­nement op «Tooneel­w­ereld» voor 6 maan­den kost frs. 12.—•; voor één jaar, frs. 22.50. U zoudt het blad dan Vri­jdags mor­gends ont­van­gen.

2° De rol van Gina Gins­berg in «Hu­moresque » werd ver­tolkt, als kind, door Miriam Bat­tista, als jong meisje door Alma Rubens.

3° Meer dan waarschi­jn­lijk. Vraag het overi­gens eens aan den bestu­ur­der van uwen cin­ema.

N. B. —• Verne­men met ge­noe­gen dat u eene gek­leurde photo van Maë Mur­ray ontv­ingt, na haar over 6 maan­den in de Vlaam­sche taal geschreven te hebben.

Dürkopp. — 1° Henny Porten zendt hare photo gratis, maar nu dat de markko­ers zoo laag staat kunt U er gemakke­lijk een briefje van 100 mark bij doen. Moeielijk te zeggen wan­neer U antwo­ord zult ont­van­gen.

2. Mary Pick­ford zendt hare photo gratis. Adres: Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

3° William S. Hart is gehuwd met Winifred West­over. Zendt zijne photo gratis. Adres: Bates and Effiestreets, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

Jim. — 1° Lu­ciano Al­ber­tini is de Fran­sche taal éen weinig machtig. Zendt door­gaans zijne photo. Adres: Friedrich­strasse, 12. Berlin, 48, (Duitschl.).

2° Maciste (zijn ware naam is Ernesto Pa­gani). Adres: U.C.I., 51, Via Mac­er­ata, Rome (Italië).

3° Al de opgegeven fil­martis­ten zen­den hunne photo.

Won, waaf, was. — 1° Die artis­ten zen­den hunne photo.

2° Die kwestie is ter studie.

3° De naam der ver­tolk­ster door ons opgegeven, is de juiste, daar wij dergelijke in­lichtin­gen recht­streeks uit het Stu­dio verkri­j­gen.

Anna Cool. —. 1° U kunt een abon­nement nemen op «Tooneel­w­ereld». Per jaar: fr, 22.50. Daarin zult ge al het gewen­schte nieuws vin­den.

2° U kunt de photo’s dezer artis­ten in de Fran­sche taal vra­gen. Zij zen­den ze gratis. De briefom­slag met 0,50 fr. postzegel fran­keeren.

Goed­hart, — In­dien u al­daar fam­i­liele­den hebt wonen, is het beste al­daar uwe kans te gaan be­proeven; u zult er veel meer geluk hebben dan hier.

€ CIN­EMA WERELD »

C. Beer­naert. — 1° Voor­loopig is er nog niets v

2° In welke film hebt u deze artiste gezien

Sc­boone Bloem. — Denkt u pho­to­gem­sch te zijn?

Terry. —- 1° Frank Mayo. Adres: 7018, Franklin Av­enue, Los An­ge­les (Cal.), U,S.A.

2° Viola Dana. Adres: 7070, Franklin Av­enue, Los An­ge­les (Cal.), U.S.A.

3° Harry Carey, zendt zijne photo. Adres: Uni­ver­sal Stu­dio, Uni­ver­sal City (Cal.), U.S.A.

Eddy. — 1° George Walsh. Adres: C/O Raoul A. Walsh, Great Neck, Long Is­land, New-York, (U. S. A.).

2° Priscilla Dean. Adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.), U.S.A.

3° William Rus­sell draait zeker nog. Adres: Fox Stu­dio, 1401, West­ern Av­enue, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

V. Steen­bruggen. — Photo’s in orde.

Artho Peel. — 1° U kunt u eens wen­den tot de Belga Film, 37, Barthélémy Laan, Brus­sel.

2 «Over­win­nen of ster­ven» hoofd­ver­tolker van dien film was: Eddy Polo.

Geor­gette. — De heer Franck is de uit­gever van het blad en niet de cin­e­maredak­teur, dit is de reden waarom er over uw schri­jven nog geen gewag is gemaakt gewor­den. Gelieve naam en adres te doen ken­nen.

Eva Novak. — 1 Dat u een ledige om­slag van Priscilla Dean ontv­ingt, ligt hi­erin dat de photo on­der­weg ver­sukkelde.

2 Of die artis­ten een brief zullen beant­wo­or­den, valt af te wachten. Hunne photo zen­den ze in ieder geval.

3° In «Maman» werd de rol van Jan, als kind, ver­tolkt door Jerry Devine, en 20 jaär later, door John­nie Walker; de rol van Is­abelle, door Vivi­enne Os­borne.

N. B. — Verne­men met ge­noe­gen dat u twee photo’s ontv­ingt van Fer­di­nand Her­mann, twee van Blanche Sweet, twee van Miriam Bat­tista, eene van Liane Haid en van Peggy Jean.

De Hoop. — Komt ons Za­ter­dag, 21 dezer, rond 1 1/2 ure op ons bu­reel, Korte Gasthuis­straat, cens spreken.

Vinck. — 1“ Lil­lian en Dorothy Gish zijn geen tweel­ing. Lil­lian is ge­boren op 14 Oc­to­ber 1896, en Dorothy, op 11 Maart 1898.

2° Pauline Starke, is op 10 Jan­u­ari 1900 ge­boren. Adres: Se­lect Pic­tures, 729, Sev­enth Av­enue, New-York City (U.S.A.).

3 Denke­lijk zal hij in het buiten­land zijn; nemen in­lichtin­gen.

Fis­chlin (B.A.C.). — 1 Carl Laemmle is rond de vi­jftig jaar oud.

2 Raice­vitch. Adres: C/O U.C.I., 51, Via Mac­er­ate, Rome (Italië), zendt zijne photo.

3 Of dé ar­tikels over cin­ema van dit. dag­blad allen waarheid be­vat­ten? Nu, van een eve­naaste willen we geen kwaad zeggen maar moeten u toch om uw op­merkzame geest geluk wensçhen.

R.V.D.S.— William S. Hart. Adres: Bates and Effies Street, Hol­ly­wood (Cal.), U.S.A., zendt al­toos zijne photo gratis.

2 Mary Pick­ford en Dou­glas Fair­banks. Adres: Hol­ly­wood ((Cal.), U.S.A. zen­den in­s­gelijks hunne photo gratis.

Jane Novak. — 1° Jean De­valde. Adres: 31, Boule­vard de Strass­bourg, Paris.

2° Mösjoukine. Adres: 31, rue Greuze, Paris.

3° Jane Grey. Adres: 5, rue du Colonel Re­nard, Paris.

Knobotsby. —- «De vrouw van den Pharao» is een Duitscha film.

2 De rol van «Theo­nis», in «De vrouw van den Pharao» werd ver­tolkt door Dagny Ser­vaes. Adres:

Grünewald­strasse, 6 a Steglitz (Duitsch­land), Ik eene Duitsche.

Will Fox. — 1 Joê Ryan. Adres: Vita­graph Stu­dios, 1708, Tal­madgestreet, Los An­ge­les, (CaL), U.S.A.

2 House Pe­ters. Adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni-vei'sal City (Cal.), U.S.A.

3 Ses­sue Hayakawa. Adres: Ha­worth Pic­tures, 5341, Mel­rose Av­enue, Los An­ge­les (Cal.), U.S.A.

N. B. — Er wor­den per week maar drie vra­gen beant­wo­ord.

Laura B. — In tegen­stelling met wat dit plaatr selijk dag­blad be­weerde, als zou het adres van Wal­ter Hiers zijn in de Uni­ver­sal Stu­dios, kun­nen wij deze med­edeel­ing in haar geheel lo­gen­straf­fen; zijn adres is: Para­mount Stu­dios, 6284, Selma Av­enue Hol­ly­wood (Cal.), U.S.A.; is zelfs nooit aan de Uni­vei’sal ver­bon­den ge­weest.

Mana Lev­ants. —• De photo van Wal­lace Reid is op ons bu­reel verkri­jg­baar aan den prijs van fr. C.50 oer photo.

Willen is kun­nen. — 1 Denkt u pho­to­geniscb te zijn?

2 De meeste Fran­sche film­maatschap­pi­jen doe» dit.

3° Meer dan on­waarschi­jn­lijk.

Nemo.

N. B. . . Vra­gen ons toegekomen na Zondag, wor­den steeds in het eerstvol­gend num­mer beant­wo­ord.

DE STRIJD TEGEN DE TAK­SEI

De Ver­hu­ur­ders en Uit­gev­ers oom films hebben, op 25 Jan­u­ari 1923 besloten:

de bek­ende dagorde van het lomiteit tot verdedig­ing der be­lan­gen van de open­bare ver­maken goed te geuren en te ste­unen.

Uit hunne be­lan­grijke dagorde ont-lee­nen wij het Vol­gende:

« Be­wust dat al de be­langhebben­den » in de fil­min­dus­trie hun grachten moe-n ten Vereeni­gen om de voorgenomen » werk­stak­ing te doen gelukken;

» Besluiten ieder per­soon­lijk geen » film te lev­eren gedurende de werk­sta-n king en later uit­slui­tend hun pro­gram-» ma’s voor te be­houden aan diege­nen, » welke hun zalen zullen ges­loten heb-» ben;

» Aan­vaar­den tevens hunne » ten op te schorsen tot het einde Van » de werk­stak­ing en geen /fon­fraf af » te sluiten later dan 30n April 1923. »

Het volk heeft recht op goed­koopev ontspan­ning. Daarom hopen wij dat de Voorgenomen werk­stak­ing niet zal door­gaan, omdat de Regeer­ing het onzin­nig tak­sen­sielsel zelf zal staken VÓ6t 50n April 1923.

« CIN­E­MAWE­HELD »

ONZE CINÉ-RO­MANS De Ver­bor­gen­heden & & & & van Par­ijs

(Les Mystères de Paris)

Groot Avon­turen-drama naar het beroemde werk van Eugène Sue, en naar den film der Phocéa. Vl­sam­sche be­w­erk­ing van Ed. Neorg.

(14e Ver­volg)

Mevrouw d’Harville beefde over het gan­sche lichaam; een oogen­blik dacht zij er aan om terug te keeren; zij waagde eene uiter­ste poging en ging de trap­pen op.. Welk was hare ver­baz­ing niet, toen zij op het eerste verdiep gekomen, zij zich vlak tegen­over Prins Rodolphe bevond; deze stak haar eene heure in de hand en zegde sul:

« Uw echtgenoot weet alles, hij volgt u... »

Op dit oogen­blik ho­orde men de stem van Madame Pipelet vra­gen:

« Waar gaat gij naar toe, mi­jn­heer? »

« Hij is het! » ver­vol­gde Rodolphe ter­wijl hij haar naar de trap­pen van de tweede verdieping drong. « Ga naar het vi­jfde verdiep, daar woont de arme fam­i­lie Morel, breng hen hulp! »

Gerucht voor zijne deur hoorende, kwam Charles Robert naar buiten, maar Rodolphe duwde hem terug naar bin­nen, zich zelf met den kom­man­dant bin­nen slui­tende, op het oogen­blik dat de Markies de deur voor­bij ging.

« Mi­jn­heer, wat be­teekent dit? » vroeg Robert.

« Houdt u stil. » mom­pelde de Prins.

Een­sklaps ho­orde men een gerucht als van een lichaam dat de trap­pen afrolde.

« De on­gelukkige heeft haar ver­mo­ord! » riep Rodolphe.

« Ver­mo­ord!... Wie?... Maar zeg mij toch, mi­jn­heer, wat er gebeurd? »

Zon­der te antwo­or­den opende Rodolphe de deur en zag de kleine Tor­tillard voor­bij loopen met de beurs in zijne hand welke hij aan Mevrouw d’Har-ville gegeven had. Men ho­orde de lichte stap van do Markiezin, gevolgd van die van haar echtgenoot, welke hun weg naar de vi­jfde verdieping ver­vol­gde. Niet be­gri­jpende hoe die beurs in het bezit van Tor­tillard kwam maar een weinig gerust gestelo, / zegde de Prins tot Robert:

« Ver­laat deze plaats niet voor 1 uur, mi­jn­heer; M. d’Harville weet alles; hij volgt zijne vrouw naar boven. »

« Oh, mijn God, mijn God! » riep Robert, «Wat gaan zij daar boven doen? »

« Blijf hier tot dat de portier­ster u komt ver­wit­ti­gen » ver­vol­gde Rodolphe zon­der op de vraag van Robert te antwo­or­den; daarop ging hij naar bene­den.

« Madame Pipelet » zegde de Prins, « wilt gij mij een grooten di­enst be­wi­jzen? » en hij legde 5 Louis in de hand der portier­ster. « Wan­neer die dame naar bene­den komt, vraag haar hoe de fam­i­lie Morel het maakt. Zeg haar ook dat zij een goed werk ver­richt met die on­gelukki­gen ter hulp le komen zooals zij de laat­ste maal be­loofd had. » Madame Pipelèt bezag Rodolphe en het goud met ver­baz­ing.

« Hoe, mi­jn­heer... dit geld is voor mij? En deze dame is niet bij den kom­man­dant? »

« De heer die haar volgt is haar echtgenoot. Be­gri­jpt gij nu? »

« Ik hoor hen, kom bin­nen. »

Rodolphe ging in de loge. M. en Mevrouw d’Hat ville kwa­men naar bene­den. De Markies gaf de?-i aan zijne vrouw; deze was kalm maar zag zeer bleek.

« Welnu, mevrouw, gij hebt deze arme lieden gezien? Oh, goede God, wat een goed werk gij gedaan hebt met hen te helpen. Men kan voor deze fam­i­lie Morel niet ge­noeg doen. » riep madame Pipelet,

« Een engel! Zij is een engel!... Welke laster! »

« Een engel, ja, dat is zij! Een engel van God gezon­den! » ver­vol­gde do portier­ster.

De Markies en zijne echtgenoot vertrokken.

« En nu kunt gij den kom­man­dant ver­wit­ti­gen » zegde Rodolphe tegen madame Pipelet.

De portier­ster deed wat haar gezegd werd; op het oogen­blik dat die kom­man­dant het huis ver­liet kwam er Tor­tillard bin­nen.

« Heeft Chou­ette nog niet naar mij komen vra­gen? » vroeg de kleine aan madame Pipelet.

« Neen, klein mon­ster, waarom? »

« Om mij mede naar den buiten te nemen... Ah '. daar is zij i neen ri­j­tuig! »

En werke­lijk, door de ruiten van het ri­j­tuig zag men de trekken van Chou­ette. Zij deed teeken aan Tor­tillard en de kleine stapte in. Chou­ette was niet alleen. In een hoek zat de Maître d’école gedo­ken, gewikkeld in een oude man­tel; zijne uitge­doofde oogen gaven een zon­der­linge glans aan zijn ake­lig gelaat, ver­wron­gen door de koude.

« Alloh, kleine schelm, ver­berg u tuss­chen de bee­nen van mijn man, daar door zult gij hem >-er-war­men. » zegde Chou­ette.

« En nu, Chou­ette, naar de hoeve van Bouqu‘ val, hi­et­waar? Ge ziet dat ik een ri­j­tuig kan voe ren, lie? »

Deze vraag werd gedaan, zooals men ziet, door een medeplichtige.

« En spoed u! » riep de Maître d’école, « wij moeten dezen avond de kleine nog in onze macht hebben! »

Het ri­j­tuig ver­liet de rue du Tem­ple.

Twee uren later, de avond viel reeds, hield men stil aan een weg welke naar de hoeve lei­dde al­waar Fleur-de-Marie zich onder de hoede van Madame Georges bevond.

Eene be­loon­ing

De kle­in­ste zaken in de provin­cie mal­ten de groot­ste op­schud­ding. Zoo zag men de in­won­ers van Isle-Adam in groepen staan praten over eene nieuwe been­houw­erij welke zich opende in de nabi­jheid der kerk. In de winkel zag men een gast welke al zin­gende zijn werk verichtte. De uit­stallin­gen waren voorzien van prachtig ver­sch vleesch.

Twee man­nen, per ri­j­tuig van Par­ijs komende, traden in den winkel. De eene was Murph, gan­sch genezen van zijne wonde. De an­dere was Chouri-neur, bijna onken­nelijk door de nieuwe kleed­ing en de ve­ran­der­ing welke zich op zijn gelaat vo­ordeed.

X Op mijn woord, jon­gen, het was een lange weg en eene bi­j­tende koude. »

« Wel, mi­jn­heer Murph, daar heb ik niets van opge­merkt... ik ben meer dan tevre­den... en dan de vreugde... dit alles ver­warmt!... »

« Wat wilt ge zeggen? »

« Gis­teren zijt ge mij aan mijn werk, aan de taai Saint-Nico­las, komen op­zoeken... Ik had u niet meer gézien sinds dien ake­li­gen nacht, ge weet wel... met. de Maître d’école?... »

« Maar gij zelf, Chourineur, zijt niet meer terug gekomen in de Allée des Veuves, waarom niet? »

€ CIN­E­MAW­ERELD »

« Wel, mi­jn­heer Rodolphe heeft mij niet meer gevraagd. Ik dacht dat hij mij niet meer noodig had... Maar spreken wij daarover niet... Gij hebt hebt mij mee genomen naar hier... ik zie hier eene been­houw­erij... »

« Ja, mijn joïigen, zij be­hoort aan een mi­jner vrien­den, wij gaan ze eens bezichti­gen... »

« Het zicht ervan herin­nert mij aan mijne jeugd. »

De beide man­nen be­zochten het huis van onder tot boven en terug bene­den gekomen, zegde Murph:

« Die vriend van mij is een gelukkige kerel. Dit huis en zijne toe­be­hoorten is zijn eigen­dom zon­der te spreken van het liggende geld. Hij is 38 jaren oud, sterk als een stier en heeft eene goede gezond­heid... Kom, wij gaan nu naar den per­soon die in de been­houw­erij u eene plaats zal geven. »

« Mij eene plaats geven? » a Ja. »

« Een oogen­blik, mi­jn­heer Murph, ik moet dit aan u zeggen maar ook aan mijn nieuwe baas: dat ik op de galeien gezeten heb... »

« Ko­maan! ï lachtte Murph.

Zij gin­gen naar boven, eene deur ging open en zij bevon­den zich plots in tegen­wo­ordigheid van Rodolphe.

« Mijn goede Murph, laat ons alleen. » zegde deze.

« Bravo! Wat ben ik blij u weer te zien, mi­jn­heer Rodolphe!... of liever mon­seigneur!... » riep Chourineur.

« Goe­den dag, mijn vriend, het is mij aan­ge­naam u hier voor mij te hebben! » antwo­ordde Rodolphe ter­wijl hij de hand uit­stak.

« Maar mon­seigneur... »

« Steeds mi­jn­heer Rodolphe, Chourineur. s « Welnu, mi­jn­heer Rodolphe, vergeef mij u niet meer te hebben be­zocht na dien nacht met de Maître d’école, maar gij had mij niet meer noodig, ni­et­waar? »

« Ik vergeef u » lachtte Rodolphe; « mi­jn­heer Murph heeft u dit huis laten zien? »

« Ja, mi­jn­heer Rodolphe. Schoone winkel, prachtige been­houw­erij, dit moet ik zeggen. En mi­jn­heer Murph zegt mij dat ik hier kan werken? » ic Beter dan dat, mijn jon­gen. Gan­sch dezen eigen­dom, met been­houw­erij en al en dan daar­bij nog een groote som in deze brieven­tasch, is voor­taan uw eigen­dom. »

Chourineur was een en al ver­baz­ing, bracht de hand aan het voorhoofd en barstte toen uit:

« Wat?... Dit is... dit is... mijn eigen­dom? »

Chourineur zonk op een stoel, krabte zich het hoofd, sloeg de oogen neer, maar bleef sprakeloos.

« Ik?... Ver­dien ik dit? » riep Chourineur plots.

« Zeker... Van af uwe jeugd ver­laten, overge leverd aan alle kwade driften, 15 jaren opges­loten in het bagno, el­lende en honger gele­den en ni­et­te­gen­staande door de om­standighe­den gedreven tuss­chen alle soort kwaad­doen­ers, zijt ge eerlijk gebleven. Meer, gij hebt wroeg­ing getoond voor de daad welke u o-p de galei bracht. »

Deze een­voudige wo­or­den waren bij Chourineur eene nieuwe bron van ver­baz­ing. Hij bezag Rodolphe met eene diepe dankbaarheid.

« Maar, mi­jn­heer Rodolphe, zoo iets is ónmo­gelijker zijn an­dere arme lieden die gan­sch bun leven braaf gebleven zijn en die... »

« Dit weet ik, mijn jon­gen, en voor velen heb ik reeds gedaan het­geen ik voor u doe, maar u ben

ik eene per­soon­lijke erken­telijkheid schuldig. » Rodolphe nam de hand van Chourineur en ging verder:

« Ik spot nim­mer met het goed gedrag van een braaf en eerlijk man. Ik zweer bij mijn eer dat hier alles uw eigen­dom is en dit een be­wijs is mi­jner erken­telijkheid ten uwen opzichte. » Chourineur bezag een oogen­blik zijn bescher­mer hij twi­jfelde nu niet meer aan de waarheid en zegde diep be­wogen:

« Ik geloof u, mi­jn­heer Rodolphe, ik dank u zeer en al wat ik kan zeggen is dit: Dat ik nooit een arme men­sch aan zijn lot zal over­laten, maar helpen met al het mo­gelijke. »

« Goed, mijn jon­gen! »

En nog­maals drukte de Prins hartelijk de hand van den gewezen galei­boef.

XVI

Eerste Boete­doenin­gen.

Dien avond zat Madame Georges met de goede abt van Arnou­ville in de groote bene­den­zaal der hoeve van Bouque­val wan­neer plots Fleur-de-Marie bin­nen kwam.

« Van waar komt gij, mijn kind? » vroeg Madame George.

« Van de zaal waar het fruit be­waard wordt. »

« Mi­jn­heer de abt, gij moest deze zaal eens be­zoeken » zegde Madame Georges, « gij kunt niet gelooven met wat zorg Marie al dit fruit rangschikt. »

De abt bezag het meisje glim­lachend en antwo­ordde:

« Ja, ik heb reeds de melk­erij be­won­dert welke, zij zoo flink bestu­urt en zeker zal ik één dezer \ dagen eens naar het fruit komen zien... Maar nu is de zon reeds onder en zult gij mij niet meer naar de pas­torij kun­nen vergezellen. Een der knechten kan mee gaan. »

« Mi­jn­heer de abt, ik zal denken dat gij boos op mij zijt in­dien ik u niet vol­gens gewoonte mag begelei­den. » wed­er­voer Marie.

{Wordt voort­gezet.)

ONZE FILM-STER WED­STRIJD

Uitgedeelde deel­ne­m­ings­bul­leti­jns van 12 tot 18 Jan­u­ari 60.000

19 tot 26 Jan­u­ari 75.000

27 Jan. tot 1 Febr. 50.000

2 tot 8 Febr. 5.000

To­taal 235.000

Als ge het woord

aan de deur van een Kinema ziet staan9

treedt dan bin­nen en ge zijt zeker een aan­ge­naam oogen­blik door te bren­gen

S* CIU nwo - S« MUIS CIN­E­Mi­TOGRir­ilE

Uit­geschreven door liet week­blad TOONEEL­W­ERELD .. Or­ga­nisé par l’Heb­do­madaire TOONEEL­W­ERELD ..

I. Aan -wlelke bloem geeft U de Voorkeur?

A quelle fleur don­nez Vous la préférence?

Met ho­eVeel stem­men zal de Eerste Bel­gis­che Film­ster gekozen vJor­den?

Avec com­bien de Vois sera élue la première Etoile Cinématographique Belge?

3- VJelk zal Vol­gens U de al­ge­meene rangschikking zijn, ho­eVeel stem­men zal elk der acht kan­di­daten bekomen?

Quel sera d'après Vous le classe­ment général, et com­bien de Voix ob­tien­dra chaque con­cur­rente?

Al­ge­meene rangschikking - Classe­ment général AAN­TAL STEM­MEN NOM­BRE DE VOIX,

'Z.​ie keerz­i­jde - >Joir au Versa

BANK CRÉDIT POP­U­LAIRE

I en wer ken do Maatschap­pll - - Statle­pleln. ANTWER­PEN

Alle Bankver­han­delin­gen

Lcen­ingcn op stad­sloten en an­dere waar­den

Aankoop en verkoop van Pub­lieke fond­sen en

an­dere wa.​mlen

Cheks op alle lan­den - Hy­potheken

Krftüiötopenin­gen Voo» schol t*-n Om koop­waren

GKLD­PLAATSIN­GEN: Loopende rekemag 3 50 o

spaarkas 4 00 o/o

Plaatsin­gen op ter­mijn van 5.25 tot So

in­trest ‘sjaars vol­gens ter­mijn, a HAND­KOF­FERS VAN AF IO Fr. 'S JAARS

Suroe­len open van 9 tot 12 en van 2Vi tot uur

Naam JSh den deel­ne­mer Notr< du par­tic­i­pant Adres

Adresse

Duidelijk in-Oullen en ten­den onder moto „FILMWED­STRIID” aan „Tooneelvlereld” Post bus 47 Antwer­pen I of te bestellen op ons bu­reel: Korte Gasthuis­straat, 16, Antwer­pen-En­Joer dûment rem­pli sous la mo­tion „CON­COURS CINÉMATOGRAPHIQUE" à „Tooneel-vJereld” Boîte Postale 47 An­vers I ou à remet­tre à nos bu­reaux; Courte rue de l’Hôpital, 16 à Angers