Programma van 4 tot 8 nov. 1923



Brochure

Bron: FelixArchief nr. 1968#568

Deze tekst werd automatisch gegenereerd op basis van gescande pagina’s met OCR-software. Door de diverse historische lettertypes gebeurde dat niet altijd foutloos.

Toon alleen de facsimile’s van dit programma


in «Se film “KLEI­NE JAC­QUES,, \

Uit­ga­ve a Ci­ne­ma- en Tooneel­we­reld », Kort« Gast­huis­straat, 16, Ant­wer­pen.

2 No­vem­ber 1923


I OtMB­MA­WE­RELD

DE SCHA­DUW­ZIJ­DE VAN STAR-ZIJN

” Stars ” op Rant­soen

'FtN het be­roep van « film­di­va » is alles

I niet roos­kleu­rig. En zeld­zaam zijn

II die­ge­nen welke, na eeni­ge open-lu­eht­toonee­len ge­draaid te heb­ben, zich te bed van de on­der­sta­ne ver­moei­e­nis­sen gaan uit­rus­ten. In­te­gen­deel zult ge ze in de mees­te ge­val­len zien, ca­out­chouc keurs­lij­ven dra­gend, het li­chaam en het aan­ge­zicht mas­see­ren, op straf van des an­de­ren­daags de spo­ren der on­der­sta­ne ver­moei­e­nis­sen te be­speu­ren. Zelf­de op­mer­king voor het voed­sel: op ééne «star» die eet wat zij lust, zult g’er tien vin­den die zich aan een streng re­giem hou­den.

Op het scherm, waar het ui­ter­lijk alles is, speelt de zwaar­te­kwes­tie, te veel of te wei­nig, een groote rol. Bij­ge­volg dient de aard van het door de ar­tis­ten ge­nut­te voed­sel zorg­vul­dig ge­ko­zen te wor­den.

Wij gaan hier en­ke­le ge­val­len aan­ha­len. Enid Ben­nett, bij voor­beeld, die, al­vo­rens (( Robin Hood » te draai­en, zich ge­du­ren­de drie weken op dieet van melk en drui­ven zette, daar ten­ge­vol­ge van over­werk hare ze­nu­wen waren aan­ge­tast en wan­gen uit­gehoïd. Tal­rijk zijn de jonge stars, die zich min­der slank wen­schen vcor te stel­len, en zich op het melk­di­eet zet­ten.

Anita Ste­wart was, na hare ver­bin­le nis in 1918 met de Vi­ta­g­raph, ern­stig ziek ge­wor­den en, zelfs na hare ge­ne­zing, woog zij niet meer dan ne­gen-en-veer­tig kgr. Zij be­sloot van da­ge­lijksch vijf liter melk te drin­ken en zich bo­ven­dien van alle ster­ke dran­ken te ont­hou­den, en nooit na negen uur naar bed te gaan.

De dok­ters, spe­ci­a­li­tei­ten in der­ge­lij­ke voor­schrif­ten, zijn zeker van werk te vin­den in een stad als Los An­ge­les, al­waar er bijna even­veel «re­gimes» zijn als ar­tis­ten.

Zoo bij­voor­beeld de ge­zus­ters Gish,

Maë Mur­ray, Mild­red Har­ris en Alice Joy, die van na­tu­re uit tot ma­ger­heid zijn aan­ge­legd, kwa­men er toe, door ver­schil­len­de mid­de­len, eeni­ge ki­lo­gram­men bij te win­nen.

Doro­thy Gish, eeni­ge weken lang in een sa­na­to­ri­um te­rug­ge­trok­ken, zette zich op het melk-di­eet. Betty Comp­son, volg­de de­zelf­de be­han­de­ling, maar ten ha­rent, want zij heeft hoogst waar­schijn­lijk ge­noeg wils­kracht om niet be­koord te wor­den zich met an­de­re spij­zen te voe­den.

Dit melk-di­eet be­staat in het drin­ken van vijf à zes liter niet af­ge­room­de, on­ge­kook­te melk daags. Geen enkel ander voed­sel wordt ge­oor­loofd, be­hal­ve het sap van si­naas­ap­pels. Deze melk wordt ge­dron­ken in rant­soe­nen, per half uur.

Er was een tijd dat Norma Tal­m­ad­ge te zwaar­lij­vig werd; zon­der een voor­af gaan­de­lijk ge­nees­kun­di­gen raad in te win­nen, nam zij ze­ke­re krui­den, waar­vaq de wer­king té snel was; zij deden wei het over­tol­li­ge vet ver­dwij­nen, maar liet spo­ren na op het ge­laat, waar­van het vel niet meer zoo strak ge­span­nen was. Na haar ge­zicht terug her­won­nen te heb­ben, schreef zij zich zelf een be­han­de­ling van mas­sa­ge en li­chaams­oe­fe­nin­gen voor, die haar spoe­dig haar uit­zicht van voor­heen te­rug­be­zorg­den.

De ge­broe­ders Moore even­zoo heb­ben zich aan het melk-di­eet on­der­wor­pen, maar met een te­gen­over­ge­steld doel: want het is zon­der­ling vast te stel­len dat. ter­wijl het melk-re­giem ze­ke­re per­so­nen aan ge­wicht doet win­nen, het an­de­re krach­ti­ge men­schen laat ver­lie­zen, en dit bin­nen de tien dagen na den aan­vang van het dieet.

Men meldt het geval eener ar­tis­te, van reeds ge­vor­der­den leef­tijd, die bij de hon­derd ki­lo­gram­men woog en die wilde

( C1­NE­MA­WE­RELD

ver­ma­ge­ren. Daar­toe volg­de zij een be­han­de­ling die vier en twin­tig dagen duur­de, zich uit­slui­tend met oran­jesap en water voe­dend; zij be­kwam alzoo een meer nor­maal ge­wicht zon­der er eenig on­ge­mak of ver­zwak­king van te on­der­vin­den.

Mary Pick­ford’s moe­der acht­te zich ins­ge­lijks te zwaar­lij­vig. Zij zette zich op het to­mat­ten-di­eet; dit be­staat uit zich, ge­du­ren­de drie dagen per week en drie ge­rech­ten daags, met to­mat­ten te voe­den.

Het aard­ap­pel-di­eet is te Los An­ge­les ins­ge­lijks zeer po­pu­lair; het heeft het voor­deel van en­ke­le kgrs in wei­ni­ge tijd te ont­ne­men aan menig per­soon die van geen melk houdt. Het is dit re­giem dat Anna Q. Nils­son, Clara Kim­ball Young en Ka­th­lyn Wil­li­ams heb­ben ge­volgd. Ge­du­ren­de twee op­een­vol­gen­de dagen per week, neemt de be­lang­heb­ben­de drie ge­rech­ten aard­ap­pe­len per dag in; de eeni­ge ge­oor­loof­de drank is: water. Met alzoo te han­de­len, schijnt het, dat men en­ke­le tien­tal­len kgrs per maand ver­liest.

Ro­se­ma­ry Theby heeft dit re­giem ge­volgd, als­me­de het vas­ten met si­naas­ap­pel­sap. Mar­ga­ri­ta Fis­her is een maand lang in een Sa­na­to­ri­um ge­ble­ven, zich uit­slui­tend met melk en oran­je­ap­pel­sap voe­den­de.

Blan­che Sweet heeft het soep-di­eet ge­volgd wat haar wat kleur en eeni­ge kgrs meer ge­wicht heeft be­zorgd en haar ze­nu­wen tot rust ge­bracht. De soe­pen heb­ben, naar het schijnt, een kal­mee­ren­de wer­king, ver­te­ren ge­mak­ke­lijk en heb­ben een heil­za­me in­vloed op te­rug-op-streek-bren­gen der ver­moei­de magen.

Men komt er ins­ge­lijks toe mooie roze wan­gen te be­ko­men met het eten van wor­te­len. Rauwe wor­te­len als sla, ge­kookt, ge­bra­den, in moes of in taart­vorm als eenig voed­sel ge­no­men na een vas­ten van vier en twin­tig uur, geven de (( lij­de­res » een veel jon­ger en fris­scher uit­zicht. Vele «(stars» pas­sen die be­han­de­ling op hun zelve eens per week toe, en, naar het schijnt, met de beste re­zul-ta­ten.

Mary Miles Min­ter, als­me­de hare zus-teT, Mar­ga­ret Shel­by, be­rooven zich van hun ont­bijt, dat « de maag ver­zwaart en

de geest ver­duis­tert; zij ver­van­gen het door een tas warm oran­je­ap­pel­sap. Hun eer­ste ont­bijt be­staat uit vruch­ten, en hun noen­ma­len zijn immer zeer licht. Bo­ven­dien doen zij over­dag zoo­veel mo­ge­lijk aan li­chaams­oe­fe­nin­gen.

Ho­bart Bos­worth ont­neemt zich van zijn eer­ste ont­bijt, ’s mid­dags frui­ten en s avonds een ge­recht groen­ten. Ein­de­lijk raadt een be­kend me­disch spe­ci­a­li­teit te Los An­ge­les zijn klien­teel aan slechts twee maal­tij­den daags te nemen en van een dag op zeven te vas­ten, wat nu zoo pij­ri­lijk niet is. Er ster­ven meer men­schen van te veel te eten dan van te wei­nig.

Voor Dou­g­las Fair­banks is een mensch die zich laat ver­zwa­ren een wezen zon­der ka­rak­ter. Hij zelf is van na­tuur uit voor­be­stemd om zwaar­lij­vig te wor­den.

« Wan­neer ik wat min­der zwaar­lij­vig wil wor­den, dan waak ik over mijn voed­sel. Toen ik « Zorro » draai­de, deed ik mij vijf kgr. ver­zwa­ren, omdat mijn kui­ten niet been­de­rig kon­den zijn in de klee-dij welke ik te dra­gen had. Toen ik daar­na d’Ar­tag­nan ver­tolk­te, moest ik mij van die vijf kgrs ont­doen, daar d’Ar­tag­nan eer­der mager is. Voor «Robin Hood » her­won ik mijn vijf kgr.

» Zie­hier hoe ik te werk ga:

» Wan­neer ik wil ver­ma­ge­ren, dan plaats ik twee ba­lan­sen, een ten mij­nent en een in het Stu­dio. Deze ba­lan­sen staan immer in ’t zicht, zoodat ik ze niet kan ver­ge­ten. Ik weeg mij twee maal daags en het wordt een zwaar spel het op die vree­se­lij­ke ba­lan­sen te halen, leder maal dat ge een paar hon­derd gram ver­liest, geeft u nieu­wen moed om aan de be­ko­ring van het vol­gen­de maal­tijd te weer­staan, want ik stel mij dan op re­giem waar­van het brood, de boter en de aard­ap­pe­len uit­ge­slo­ten zijn. In­dien ik naar brood ver­lang dan kauw ik een stuk harde en goed drooge toast (ge­roos­terd brood). In mijn kof­fie ver­min­der ik het rant­soen sui­ker tot één brok­je en het na­ge­recht wordt meer en meer zeld­zaam. Bo­ven­dien be­weeg en ver­moei ik mij zoo­veel ik kan. Ik begin wat aan ge­wicht te ver­lie­zen, maar zeer lang­zaam, en dit om de ver­schil­len­de dee­len van mijn or­ga­nis­me niet te ver­zwak­ken.

NEMO.


fVW­W­VVAW

ROYAL - ZOOL­OGIE CI­NE­MA

Pau­vre

PRO­GRAM­ME DU 4 AU 8 NO­VEM­BRE

Joséphine Jerôme et sa sœur An­ge­li­na vi­vent mo­deste­ment dans un pau­vre quar­tier de New-York... La pe­ti­te An­ge­li­na aide le ménage du mieux qu elle peut avec le produit de la vente des jour­naux.

Dany Mul­rey, fiancé de Joséphine, vient d’être libéré après une déten­ti­on in­jus­ti­fiée.

Son arrivée il l’im­pro­vis­te coïncide avec la vi­si­te du prop­riétaire de loséphine qui procédait à l’ex­pul­si­on de ses lo­ca­tai­res, ex­pul­si­on qu’il ar­ri­ve à éviter en désin­ter­res­sant ce der­nier du mon­tant de son terme.

loséphine est une jeune mi­di­net­te du grand ma­gas­in des « Ga­le­ries Cen­tra­les » et a pour amie une ca­ma­ra­de de tra­vail Je­ani­ne Mul­rey, sœur de Dany.

Je­ani­ne, mc>iris séri­eu­se, est arrivée, en écou­tant les com­pli­ments de M. Wat­kins, le Di­rec­teur du ma­gas­in, à acquérir la place de secrétaire privée de son pa­tron.

Ma­da­me Wat­kins, ne cesse de re­pro­cher à ce der­nier sa con­dui­te déplo­ra­ble... Fa­ti­guée de ces re­pro­ches con­ti­nu­el­les, Wat­kins, un beau jour, prévint Je­ani­ne que tou­tes re­la­ti­ons avec lui de­vai­ent finir.

Un jour que M. Wat­kins sc trou­vait de pas­sa­ge dans le ma­gas­in il re­mar­que .à son tour Joséphine et n’a rien de plus em­pressé que de la faire mon­ter dans son bu­reau, comp­tant bien sub­ju­gu­er celle qu’il con­voi­tait. Il avait compté sans le ca­ractère de Joséphine qui se révoltât à ses pro­pos et dans un accès de colère lui lança à la tête un en­crier qui se te­nait à sa portée... Je­ani­ne, témoin de cotte scène dans l’em­bra­su­re d’une porte, déchar­ge­ait au même in­stant sur Wat­kins le re­vol­ver qu’elle te­nait en main... Attiré par la déto­na­ti­on, le per­son­nel se préci­pi­te immédia­te­ment au se­cours et aidé de la po­li­ce in­cri­mi­na Joséphine de l’as­sas­si­nat. Arrêtée, elle est jetées en pri­son en at­ten­dant son ju­ge­ment.

De ce jour Dany n’avait de pensée que pour sa chère fiancée et jura qu’il ar­ri­ver­ait à lui ren­d­re la li­berté, dut-il lui-même s’ac­cu­ser du crime et pur­ger isa peine à sa place.

Séparée de sa gran­de sœur, la pe­ti­te Angélina vit seule à la mai­son quand une in­cen­die se- déclare et détruit l’im­meu­ble. Elle ne dut son salut qu’à la présence de tca­ni­ne. De son côté Je­ani­ne, af­freu­se­ment brûlée, est trans­portée à l’hôpital... Prise de re­mords, fait l’aveu du drame dont elle fut l’héroïne.

Dany est relâché et peut enfin con­sa­crer son amour à Joséphine en l’épou­sant et en per­met­tant en ce fai­sant, créer un do­mi­ci­le à la pe­ti­te Angélina dépour­vue de foyer...

La fille du Tam­bour - Major

Ou­ver­tu­re

Of­fen­bach

Jour­nal des Modes

Au bords du tor­rent

comédie dra­ma­ti­que in­ter­prétée par Le­o­nard Clap­ham

4. Mon cœur sou­pi­re

W. A. Mo­zart

Trom­bo­nard se lance

comédie in­ter­prétée par Malec

Valse

Ma­thieu

Pau­vre Mi­di­net­te

Grand drame de la vie mo­der­ne

PRO­GRAM­MA van 4 tot 8 NO­VEM­BER

La fille du Tam­bour-Ma­jor

Ope­ning­stuk

Of­fen­bach

Iode Week­blad

Aan de boor­den van den stroom

dra­ma­tisch tooneel­spel ver­tolkt door Le­o­nard Clap­ham

4. Mon Cœur sou­pi­re

W. A. Mo­zart

Trom­bo­nard lan­ceert zich

klucht met Malec in den hoofd­rol

Valse

Ma­thieu

Ârme Mi­di­net­te

Groot drama uit het mo­der­ne leven

se­mai­ne: pro­chai­ne pro­gram­me sen­sa­ti­on­nel

Premières représen­ta­ti­ons en Bel­gi­que de

Au Pays des Pa­go­des et des Eléphants

Grand voy­a­ge cinègrap­hi­que en 6 par­ties

Le Problème de la Rohr

Ac­tu­a­lité

Méta­morp­ho­ses

Comédie. De film des ’’Elégan­ces Pa­ri­si­en­nes”

Arme Mi­di­net­te

Joséphina Jerôme is een mooie, maar arme mi­di­net­te die ver­loofd is met Dany Mul­rey, de broe­der van haar werk­ge­zel­lin Je­ani­ne.

Deze Je­ani­ne, licht­zin­ni­ger van aard is er in ge­lukt, door de fleem­e­rij­en van haar pa­troon, Mr Wat­kins, te aan­hoo­ren, het te bren­gen tot dezes pri­vaat se­cre­ta­res­se.

Ach­ter­volgd door de eeu­wi­ge ver­wijl ingen zij­ner vrouw, be­sluit Wat­kins alle be­trek­kin­gen met het meis­je af Ie bre­ken. Wan­neer hij ech­ter Jo­sep­hi­na die ook in zijn ma­ga­zijn werk­zaam is, on­dekt, dan ziet hij in haar een nieu­we prooi en ont­biedt ze in zijn kan­toor. Maar hij had zon­der den waard ge­re­kend en in een oog­en­blik van woede voor zijn schaam­te­looze voor­stel­len, werpt zij hem een inkt­pot naar led hoofd. Op het­zelf­de oog­en­blik vuurt Je­ani­ne, die in de deur­ope­ning ver­sche­nen was, haar re­vol­ver op den el­len­de­ling af. Jo­sep­hi­na wordt aan­ge­hou­den, be­ticht van moord.

Zoo blijft klei­ne An­ge­li­na, Jo­sep­hi­na’s zus­ter­tje al­leen op de we­reld. Op ze­ke­ren dag breekt brand uit in het huis waar het klei­ne meis­je woont, dat haar red­ding te dan­ken heeft aan Je­ani­ne, die on­ver­saagd het kind uit de vlam­men haal­de, maar zelf, met vree­se­lij­ke brand­won­den, naar het gast­huis moet ver­voerd wor­den.

Door wroe­ging ge­dre­ven, be­kent zij daar de waar­heid over de moord op Wat­kins.

Dany, die op zijn aan­drin­gen, in Jo­sep­hi­na’s plaats was op­ge­slo­ten, wordt nu vrij­ge­la­ten en kan voort­aan gansch zijn lief­de wij­den aan Jo­sep­hi­na die hij huwt, schep­pend ter­zelf­der­tijd voor klei­ne An­ge­li­na den haard dien zij miste.

Im­pri­me­rie du Cen­tre. 2fi. Rem­part Kip­dorp. An­vers


POUR AVOIR UNE BIERE BONNE ET SAINE

Adres­sez-vous à la Bras­se­rie

BER­CHEM - Tél. 5

en BOU­TEIL­LES - en FUTS

BIEB ES

HA­BIL­LEZ

VOS

EN­FANTS

BRI­TAN­NIA

77, Lon­gue rue d’Ar­gi­le

La fi­i­i­ii'Uli­i­iit Générale Ai­i­im­li­iic

12, rue Van Ertborn

Tél. 2921 AN­VERS Tél. 2921

Agen­ce pour la Pro­vin­ce d’An­vers du Vrai "FERO­DO”

Agen­ce pour An­vers des Rou­le­ments à bil­les S. K. F.

Agen­ce générale pour la Bel­gi­que du I

Dia­mond et Noble’s Po­lish j

La seule mai­son de la place four­nis­sant | aux ga­ra­ges aux prix de gros f

Mai­son BERTH Y

106, rue de l’Eg­li­se, 106

Ar­ran­ge­ments — Répa­ra­ti­ons Con­ser­va­ti­on de four­ru­res Prix avan­ta­geux — . Tra­vail soigné

PHO­TO­GRA­VEURS

DES­SI­NA­TEURS

EXE­CU­TI­ON RAPI­DE ET SOIGNÉE

Champ Vle­mi­nekx. Ö AN­VERS

Teléph- 9209 ,

OU­VRA­GES DES­SINÉS

LAI­NES, SOIES, CO­TONS, COU­VRE-LITS, NAP­PES, STO­RES, BON­NET­TE­RIE A LA MAIN, DEN­TEL­LES, JUM­PERS

MAI­SON EMMA

ÏS AND WE lï KEA'

WOL, ZIJDE, KA­TOEN, BED­SPREI­EN, TA­FEL-KLEE­DE­REN, STO­RES; KAN­TEN, HAND­BREI­GOED, JUM­PERS

3 An­vers, Rue Vo­gel­straat, 15, Ant­wer­pen

GAR­NI­TU­RES

POUR

Fu­moirs, Sa­lons, Bou­doirs Cham­bres à cou­cher Ve­ran­dah Fau­teuils - Club

11, Lon­gue rue du Van­neau

(près du parc)

J MEU­BLES

I Les plus grands Ma­gasins en Bel­gi­que |

" 9 Lon­gue rue des Clai­res 9 1

- (près Meir) |

I Grand choix de gar­ni­tu­res. 200 Fal­les à man­ger, | I cham­bres à cou­cher, sa­lons, cui­si­nes, ve­ran­dah’s, g I bu­reaux, li­te­ries, chai­ses-lon­gues, etc. etc. g

Mai­son Améri­cai­ne

Meil­leur marché qu’ail­leurs |

I Ou­vert tous les jours jusqu’à 8 h. t. |

Ma­gas­in fermé |

I?II­I­I­I­I­I­I­I­II[llH|II­I­I­I­I­I­I­I­II!llll!lllllllllll!II­I­I­I­I­I­I­I­I­Illllllll­lI

M Autos pour Cérémo­nies, Ma­ria­ges, Baptêmes H et Fêtes

Ga­ra­ge J & H. DEH U

Téléphone 3107

42, Canal des Bras­seurs - AN­VS­RS H VOY­A­GES A L’ÉTRAN­GER - EX­CUR­SI­ONS y PRIX A FOR­FAIT

Du

x&ï'tr cLe

ai lk

-c>ÿjsAjt>vi­oekM

cTIh Ëewrc straa­tO

BRO­DE­RIES

DES­SINS MO­DER­NES

PERLA.​GES, BOU­T­ONS, POINTS­CLAIRS. PLIS­SA­GE

M= RY­CKAERT

RUE RU­BENS, 17, AN­VERS

TRA­VAIL SOIGNÉ ET RAPI­DE

..​EMGELSCH HOED EN MA GA ZI JM.. VON­DELSTR., 19 CAUS (nabij St. Jans­plaats)

De laat­ste nieu­wig­he­den in Vil­ten Hoe­den

üirrçe keus

Ziet Eta­la­ge


A Film Lo­rel­ei

LOIS WIL­SON

BAR­BA­RA LA MARR

ALICE TERRY

Two men fight for her in the great Rex In­gram pro­duc­ti­on of “Sca­ra­mouch e.”

In haar nieu­we Film « Sca­ra­mou­che » str­jden twee man­nen om haar bezit. « Sca­ra­mou­che » speelt onder de fran­sche om­wen­te­ling.

De vrou­we­lij­ke hoofd­rol in James Cruze’s mees­ter­werk voor Pa­ra­mount «Te Co­ver­ed Wagon». Deze film wordt vanaf de vol­gen­de maand in de Ma­de­lei­ne-Ci­ne­ma te Pa­rijs ver­toond. De zaal werd door Ame­ri­ka­nen af­ge­huurd op voor­waar­de dat zij de zaal gansch ter hun­ner be­schik­king zou­den heb­ben en dat zij er zou­den mogen in doen wat zij wil­len. De zaal wordt eeni­ge dagen ge­slo­ten want zij gaan ze van bin­nen gansch ver­an­de­ren.

As one of the stran­gers in “Stran­gers of the Night’ she makes things in­te­res­ting for all con­cerned in the pho­to­play of that name.

In haar laat­ste film « De Vreem­de­lin­gen van den hiacht ». «

(XBaaav s\nH uba iuhh) (subj 9P ion 31) „ SflH­Vd NVA DNI­NOl 3(3 „

(jUOUID­Jg JSgoH) (UI3I­SU­J3Q sp Ui2oU3H)

3Z3HO­H1 3DI­H­H­VIM 3IN­HIM 3N­NYZHS

jin u9an?gp­jooq ouq

(p.​IBUSXfJ UB3f)

S3H3IHÄ33 NV3f

Geïllu­streer­de Ci­ne­ma­nieuws­jes


ft

« CI­NE­MA WERE LD »

VRIJE TRI­BUUN

Ame­ri­kaan­sche fil­men

Vele le­zers en le­ze­res­sen heb­ben het meer­maals over dit on­der­werp. De mees­ten geven de voor­keur aan Ame­ri­kaan­sche pro­dukt­cn; an­de­ren fa­vo­ri­seéren ook met Fran­sche voort­breng­se­len. Nu, laten wij daar­over niet kib­be­len, doch trach­ten wij eens even. als ern­sti­ge men­sch­jes, — want dat zijn we toch allen, hoop ik, — de reden te zoe­ken van de groo­ter po­pu­la­ri­teit der Ame­ri­kaan­sche fil­men.

Om de plaats­ruim­te van « Vrije Tri­buun» niet te veel in be­slag te nemen, ver­deel ik mijn ar­tie­kel in 2 tijd­vak­ken: Ame­ri­kaan­sche en Fran­sche fil­men. Be­gin­nen we dus met het Ie tijd­vak: Ame­ri­kaan­sche fil­men.

Als eer­ste fact-or der be­roemd­heid kun­nen we noe­men: de «pu­bli­ci­teit». Geen land ter we­reld geeft meer geld uit aan rek­laam dan de Ver­ee­nig­de Sta­ten van Ame­ri­ka; en dit voor­al in de film­in­du­strie. In een zij­ner vo­ri­ge ar­tie­kels heeft de heer Nemo ons eens even ken­nis laten maken met de mo­der­ne re-klaam­mid­del­t­jee van een groote Fran­sche film­com-pa­nie. Welnu, deze soort pu­bli­ci­teit is maar een copie van de Ame­ri­kaan­sche prak­tij­ken op dit ge bied. Spe­ci­a­le af­deel­in­gen zor­gen er voor, maan­den op voor­hand, over heel de we­reld de fan­tas­ti­sche senoa­tie­be­ricn­ten te ver­sprei­den. Men zweept let­ter­lijk de ge­moe­de­ren van het pu­bliek op. De on­ge-ioo'flijk­ste ver­tel­lin­gen, avon­tuur­tjes, in­tri­gues, enz., wor­den rond­om de film in kwes­tie ge­we­ven. Men ge­waagd van mil­li­oencn dol­lars, van tien­dui­zen­den fi­gu­ran­ten, van scheeps­la­din­gen plaas­ter, hout- en ij­zer­werk, die noodig waren om de film te ver­we­zen­lij­ken, en... de massa slikt alles, en... bij de ver­schij­ning van de film loop­en de ci­ne­ma­za­len vol, zelfs in­dien het werk dan nog ’n klod is.

2e punt: Po­pu­la­ri­teit der ar­tis­te». — Aan dit cha­pi­tre be­ste­den de Ame­ri­kaan­sche Com­pa­nies bi-zon­der veel zorg. Het pu­bliek heeft zijn lie­ve­lings-ar­tis­ten. Deze wor­den door hen aan­be­den. Hun naarn alléén op het af­fi­che van the­a­ter of ci­ne­ma heeft méér aan­trek­kings­kracht dan de meest ron­ken­de titel van een stuk. Dit weten de mo­der­ne Yanks. Daar­om zor­gen ze er voor dezen harts­tocht te on­der­hou­den door al­ler­lei lieve at­ten­ties en be­richt­jes over hun stars. Men stuurt pho­tos en lieve brief­jes de we­reld door; men laat re­fe­ren­dums en prijs­kam­pen in­rich­ten; men fan­ta­seert on­ge­val­le­tjes waar­in men voor­al doet uit­schij­nen dat ’t leven van deze of gene star aan Ti zij­den draad­je hing; men ver­telt schan­daal­tjes, — want dit hoort bij de po­pu­la­ri­teit — mo­der­ne men­schen gaan tuk op schan­daal­tjes —; men spreekt van pop­jes, nau­we­lijks 20 len­ten tel­len­de, die voor de 3e maal 'gaan schei­den of her­trou­wen. En... het pu­bliek sympa 'ti­seert, fa­vo­ri­seert, voelt mee­lij, harts­tocht, baat of... smach­tend, ver­lan­gen, en... stormt ten slot­te de ci­ne­ma bin­nen om h u n held of hel­din, waar­over zoo­veel ge­spro­ken en ge­schre­ven wordt, te gaan be­won­de­ren.

Mijn lieve le­zers en le­ze­res­jes her­in­ne­ren zich wel den laat ate n Ir uk die Pa­ra­mount uit­haal­de om Pola Negri te « la­noe­e­ren »? Een zin­ne­beel­dig hu­we­lijk met den be­roem­den Char­ley Chap­lin was liet mid­del om het doel te be­rei­ken! Is het ge­lukt? Dit zal de toe­komst uit­ma­ken! Maar zeker is het, dat Pola Negri’s naarn nu op aller lip­pen ligt en men met on­ge­duld hare laat­ste schep­pin­gen ver­beidt.

3° De­ge­lijk­heid der ar­tis­ten. — De Ame­ri­kaan­sche re­gis­seurs weten wat er noodig is om hun slag thuis te balen: vak­men­schen. En als de Ame­ri­kaan­sche film­in­du­strie nu mees­ter van de we­reld­markt

is, heeft deze voor het groot­ste ge­deel­te zijn faam te dan­ken aan zijn corps door-en-door ras­ar­tis­ten; aan dié men­schen die met hart en ziel de Stil­le Kunst be­stu­deerd en door­grond heb­ben; die de ver­schil­len­de evo­lu­ties heb­ben mee­ge­maakt; a-an hen die, om zoo te zeg­gen, op­ge­groeid zijn in de stu­dios.

Het zal wel over­bo­dig zijn de loop­baan van nu-we­reld­be­roem­de-star­ren neer te pen­nen; an­de­re bio-graphis­ten deden dat lang vóór mij. Maar het is een feit, dat de fak­kel­dra­gers der Ame­ri­kaan­sche film­in­du­strie — op een paar uit­zon­de­rin­gen na — het beste van hun leven aan de film heb­ben ge­schon­ken.

Kan men het dan de com­pa­nies heu­vel nemen dat ze deze ver­dien­ste­lij­ke men­schen als ’t ware op de han­den dra­gen en hun een rij­ke­lijk be­staan be­zor­gen? Heb­ben zij aan hen de roem van hnn zaak niet te dan­ken?

4° Re­gis­seurs. — En nu kom ik aan het deel van mijn ar­tie­kel waar ik het ge­heel kan sa­men­vat­ten als volgt: Met zijn goed-ge­or­ga­ni­seer­de pu­bli­ci­teit; zijn po­pu­lai­re en de­ge­lij­ke ar­tis­ten, met aan het hoofd lei­ders als Grif­fith, Wil­li­am Fox, Carl Leam­le, Adolph Zukor, Fitz­mauri­ce, enz., die de v eme­ma­kunst op een hoog­te­punt brach­ten die de stout­ste ver­wach­tin­gen ver over­trof­fen heeft, en ons schep­pin­gen op het doek toover­den die ons aan het sprook­je van Dui­zend-en-één-Nacht deden den­ken, kon het niet an­ders of de Ame­ri­kaan­sche film­in­du­strie moest een we­reld­faam ver­wer­ven, zooals geen enkel natie er tot hier­toe ooit een kende.

En daar heb je, vol­gens mijn mee­ning, al­thans, het door­slaan­de be­wijs en do reden van het suc­ces der Ame­ri­kaan­sche fil­men.

Ben je t’ak­koord met mij, lieve le­zers en le­zer­tjes? Dun zul­len we toe­ko­men­de week mijn twee­de cha­pi­tre: Fran­sche fil­men, de­vel­op­peeren!

LE­ONO­RE PER­DU­CA­LA.

Waar­lijk is het een ple­zier de «Vrije Tri­buun» te lezen. En onder deze tal­rij­ke le­zers en le­ze­res­sen van « Ci­ne­ma- en Tooneel­we­reld » heb ik reeds be­merkt dat Norma Tal­m­ad­ge hunne lie­ve­lings­ar­tis­te is. Ik ook, ben een groot be­won­de­raar van cleze groote Ame­ri­kaan­sche ar­tis­te, maar toch kan ik niet na­la­ten van Mary Pick­foi-d op de eer­ste plaats der[ vrou­wen-ar­tis­ten te stel­len.

Die haar éénmaal ge­zien heeft, ’t zij ge­lijk in wel­ken film. kan niet laten haar te be­min­nen. Le­zers en lez res­sen, denkt eens goed haar spel na, en ge zult toch zeg­gen, ja zij, zij al­leen is de groot­ste ci­ne­maar­tis­te der we­reld (zon­der te over­drij­ven). Zie­hier nu de plaats dio ik geef aan mijne vijf lie­ve­lings­ar­tis­ten (vrou­wen): Mary Pick­ford, Norma Tal­m­ad­ge, Li­li­an Gish, Betty Comp­son, Alla Na­zi-tno­va.

• Van de man­ne­lij­ke ar­tis­ten zal Ru­dolf Va­len­ti­no al­tijd de eer­ste plaats be­klee­den want zijne créaties: «De Vier Rui­ters van den Apo­ca­lyp­si­us» en « De Sheik » zijn twee ooi ver­ge­te­lij­ke films. Ik be­won­der Rudi.

Con­clu­sie: Vol­gens mijne opi­nie zijn Mary Pick-ford en Ru­dolph Va­len­ti­no do twee groot­ste oi­ne­ma-ai­tis­ten. Wat denkt gij er over le­zers en le­ze­res­sen?

RUDI FOR EVER.

Ik heb in de « Y. T. » het ver­haal­tje ge­le­zen van Le­ono­re en ik ben zoo vrij daar mijne mee­ning over te geven. Van het ver­za­me­len der photo’s van a.​rtis-ten, wil ik lie­ver zwij­gen, want an­ders staan al de vrien­den van het « Pho­to­hoek­je » met ge­bal­de vuis­ten. Na­tuur­lijk ieder heeft zijne ge­dach­ten, maar

« Ci­NE­MA­WE­RELP »

ik vind dat men het ern­sti­ge niet mag ver­war­ren biet het be­la­che­lij­ke. Film­ar­tis­ten zijn im­mers heel an­ders, dan wij, een­vou­di­ge men­schen. Men moet hen be­schou­wen als een soort van droom­beeld, iets dat ver van ons ver­wij­derd is en dat we be­won­de­ren, maar wordt dat beeld wer­ke­lijk, dan zijn wij het mooie ver­lo­ren en volgt ook de ont­goo­che­ling. Ik spreek ook graag over de film­ar­tis­ten en be­won­der hen ook naar ver­dien­ste, maar over­dre­ven be­won­de­ring, doet be­la­che­lijk aan, en is al­tijd niet ge­meend.

Dat zij die mijne mee­ning niet de­c­len ge­rust mijne woor­den weer­leg­gen. VER­GEET MIJ NIET

Mijn­heer,

Wij heb­ben onze cin­c­ma-ide­a­len als­ook onze ci­ne­ma-vij­an­den. Hier hebt u onze lijst:

1. Onze ide­a­len. — Als man­nen: Ru­dolf Va­len­ti­no Re­gi­nald Denny (Kid Ro­berts), en Th. Meighan.

De dames:

Pearl White: omdat ze eene uit­ste­ken­de sports­wo­man is, omdat ze de moei­lijk­ste kracht­toe­ren ver­rich­ten kan en omdat ze bui­ten­ge­woon sym­pa­thiek is.

Mary Pick ford: om hare on­ver­ge­lijk­ba­re cre­a­ties -van kin­der­rol­len.

Glo­ria Swan­son: omdat het aan­ge­naam is een vrouw te zien die zich op zulke ver­ru­ke­lij­ke en ele­gan­te wijze weet to kleed­cn. Hare toi­let­ten -wor­den al­tijd op de meest gra­ci­eu­se ma­nier ge­dra­gen.

Na­zi­mo­va: omdat ze on­ge­twij­feld de groot­ste van alle ar­tis­ten is, en omdat we haar ongeëven­aard ta­lent be­grij­pen.

Alice Terry: omdat ze de schoon­ste vrouw der we­reld is.

Norma Tal­m­ad­ge: omdat ze al hare rol­len op vol­maak­te wijze ver­tolkt, en omdat ze het le­ven­di­ge beeld is der mo­der­ne vrouw, van wel­ken rang of stand. Bo­ven­dien is Norma mooi en sym­pa­thiek.

Maë Mur­ray: omdat ze d e dan­se­res is, ze is de ide­a­le ver­tolk­ster der dans-rol­len en het is al­tijd aan­ge­naam haar te zien.

Nita Naldi: omdat ze zeer ori­gi­neel en in­te­res­sant is.

Con­stan­ce Tal­m­ad­ge: omdat ze de eeni­ge vrou­we­lij­ke klucht­speel­ster is die haar pu­bliek al­tijd amu­seert. De co­me­dies van Con­stan­ce zijn al­tijd hoogst amu­sant.

Nu komt er een heele rij van ster­ren die we graag zien, voor­al om hun char­me en schoon­heid, maar die niet onze lie­ve­lings-ar­tis­ten zijn: Betty Comp­son, Bebe Da­niels, Agnès Ayres, Be­a­tri­ce Joy, Wanda Haw­ley, Betty Bey­the, Mary Miles, Clara Kim­ball Young, Elsie Fer­gu­son, Ma­ri­on Da­vies, de ge­zus­ters Gish, Viola Dana en Marie Prévost, Pris­cil­la Dean, en ein­de­lijk de ster­ren die we niet ver­dra­gen kun­nen, die we on­uit­staan­baar vin­den: h e t z i j n de man­nen:

Dou­g­las Fair­banks: omdat we dat eeu­wi­ge la­chen van hem niet kun­nen uit­staan.

Wil­li­am Hart-, omdat hij al­tijd het­zelf­de ruwe ge­zicht trekt.

Char­les Ray: omdat hij niets an­ders als boe­ren­jon­gens kan spe­len. HET TRIO DE LUX.

Le­zers en le­ze­res­sen, van af de ru­briek Vrije Tri­buun ge­o­pend werd, heb ik deze re­gel­ma­tig en met veel be­lang­stel­ling ge­volgd. Som­mi­gen be­han­del­den de schoon­heid der film­ster­ren, an­de­ren heb­ben ge­re­de­twist over eer­ste en twee­de rang­ar­tis­te(n), hun lie­ve­lings­ster­ren, enz., enz. Wan­neer ik dit alles sa­men­smelt dan kom ik tot het re­sul­taat, dat deze ru­briek niets of ten min­ste wei­nig nut voor de le­zers heeft op­ge­le­verd.

Ik be­grijp ech­ter niet wat som­mi­ge le­zers dur­ven neer­pen­nen. Ar­ti­kels die niet eens de moei­te waard zijn op­ge­no­men te wor­den, en die, naar men zou zeg­gen, met op­ge­zet­te wil zijn ge­schre­ven, om alzoo de le­zers om den tuin te lei­den en hen aan ’t lijn­tje te krij­gen om te re­de­twis­ten. Bij­voor­beeld: «die of gene film­ster­ren zijn de schoon­ste of de beste». Gek­he­den zijn het, onzin

AT een de kunst moet men roe­men, de goede ver­tol­king. Tus­so­hen be­roem­de of niet be­roem­de film­ster­ren mag men geen on­der­scheid ken­nen, want zij allen ver­die­nen de­zelf­de lof. wan­neer zij hun rol goed be­grij­pen.

Daar­om, vrien­den en vrien­din­nen, laat bet ge­daan wezen met al deze flau­we ver­zin­sels zooals bo­ven­ver­meld voor­beeld, want gij brengt ons allen jn mis­noegd­heid.

Heel graag zou ik uwe in­zen­din­gen wil­len zien ver­schij­nen onder vorm van een korte be­schrij­ving van deze of gene film die gij be­won­derd hebt, om alzoo de le­zers in de ge­le­gen­heid te stel­len, van schoo­ne en goed ver­tolk­te fil­men te ge­nie­ten.

Wie zal de eer­ste zijn om mijne vraag in te wil­li­gen?

Thans heb ik mijn eer­ste pijl ver­scho­ten en met on­ge­duld wacht ik het oog­en­blik af, om mijn boog ver­der te span­nen. SCHERP­SCHUT­TER.

De film waar ik het meest en T langst van onder den in­druk ge­ble­ven ben is: «Plicht­ver­za­king» (Ses­sue Haya­kawa). Ik denk, beste vrien­den le­zers, dat velen onder u ook dezen film ge­zien heb­ben en ik be­klaag dezen welke dezen band niet ge­zien heb­ben want ’t is een mees­ter­stuk. In­dien bet mij toe­ge­la­ten is, wil ik u eens zeg­gen wat mij ge­beurd i j toen ik dezen film zijn gaan zien.

Zooals meer ge­beurt was ik weder al­leen naar de ci­ne­ma ge­gaan, en men gaf «Plicht­ver­za­king». Het ware te lang den gan­schen film te ver­ha­len, laat mij enkel zeg­gen dat de ar­tis­ten op zulke na­tuur­lij­ke wijze hunne rol ver­tolk­ten, dat ik gansch onder den in­druk zijn­de, ver­gat waar.​ik was en toen de heer Tori (Ses­sue Haya­kawa) met eene snel­le on­ver­wach­te be­we­ging de vrouw het brand­merk op den schou­der druk­te, ik een kreet van ont­zet­ting uit­stiet.

Enkel, toen de heer welke ne­vens mij zat mij vroeg wat mij deer­de, kwam ik tot be­zin­ning. Ge kunt den­ken dat ik mij erg on­pret­tig ge­voel­de, toen aller oo'gen op mij ge­richt wer­den, en ik zal den heer dan ook steeds dank­baar zijn dat hij in de poos een ge­sprek met mij aan­knoop­te waar­door het mij mo­ge­lijk werd de on­be­schei­den blik­ken van bet pu­bliek te ver­mij­den.

Dat is dus wel een be­wijs van het mach­tig ta­lent van dezen ar­tist, van de in­vloed welke hij over zijn

pu­bliek uit­oe­fend en ja_ en se­dert is hij mijn

CINEM ANIEUW S JES

Zooals wij reeds ver­le­den week uit « Ci­ne­ma- en Tooneel­we­reld » kon­den ver­ne­men, gaat de Heer Louis Ro­gaerts, be­stuur­der van ki­ne­ma Na­ti­o­nal te Ai. twer­pen, met in­gang van 15 Jan­urai aan­staan­de, naar Co­li­se­um te Ant­wer­pen. Wij wen­schen hier­aan nog toe te voe­gen dat deze ver­an­de­ring zeker an laatst­ge­noem­de in­stel­ling ten goede moet komen, wan­neer wij weten en er van over­tuigd zijn, dat de Heer Bo­gaerts,* zoowel te Ant­wer­pen als te Brus­sel, be­kend staat niet al­leen als een der bfste ken­ners van fil­men, maar ook als een der meest ge­schik­te en werk­krach tige man­nen op ki­ne-rna­ge­bied van ge­heel België.

Eere dus, wie eer toe­komt!


« Ol N EMA WE­RELD

BE­KO­RING

(TEN­TA­TI­ON)

Mo­ni­que Grave....​Eva Novak

Jac­ques Bal­d­wyn .... Bry­ant Wash­burn Fre­de­ric Ar­nold....​Philip Smal­ley

Een on­schul­dig meis­je, Mo­ni­que Grave, leef­de op een­vou­di­ge wijze met haar moe­der, in een arm be­meu­beld huis­je... Haar groote droom was eens een leven te lei­den in volle pracht, in volle weel­de. Reeds zag zij zich in hare ver­beel­ding ge­huwd met een schat­rijk man, vol­len teu­gel ge­ven­de aan haar droom­beeld.

Eeni­gen tijd daar­na huwde zij Jac­ques Bal­d­wyn, een­vou­dig be­dien­de, die met zijn ne­de­rig maand­geld voor­ze­ker de

nold, ban­kier. Deze was ver­ge­zeld van zijn vriend Alain Mor­gan... Het ge­sprek der beide hee­ren rolde over de vrou­we­lij­ke deugd. Een wed­ding volg­de. Fre­de­ric ver­bond zich het hart te ver­o­ve­ren van ie­de­re vrouw op een wijze die hij noodig zou ach­ten.

Mo­ni­que werd het voor­werp der wed­ding van beide vrien­den en aan­stonds begon de strijd. Fre­de­ric be­gint met Mo­ni­que het hof te maken. Zijn ge­voe­len was dat geene en­ke­le vrouw kan weer­staan aan de schit­te­ring van het goud wan­neer dit haar pracht en weel­de aan­brengt. Hij laat zich uit­noodi­gen aan de tafel van Jac­ques Bal­d­wyn; ver­vol­gens laat hij hem spe­kuleeren op de beurs waar­door hij veel geld wint. Mo­ni­que, die ein­de­lijk rijk is, kan dus leven zooals zij het al­tijd ge­droomd heeft... Aldus wordt zij de prooi van Fre­de­ric.

Het be­lang dat Ar­nold in Mo­ni­que

droo­men van zijn vrouw niet ver­vul­len zou. Zij heb­ben voor ge­buur­vrouw Mrs Mar­tins en beide vrou­wen had­den web dra vriend­schaps-be­trek­kin­gen aan­ge­knoopt.

Bei­den gin­gen naar de Tea-room in het groot res­tau­rant « Sher­ry », waar Mrs. Mar­tins een vriend aan­trof, Fre­de­ric Ar­stelt, brengt bij Bal­d­win een ge­voel van ja­loer­sch­heid te­weeg, waar­van Mrs Mar­tins ge­tui­ge is. Mo­ni­que ver­geet al haar plich­ten.

Daar Fre­de­ric zijn wed­ding­schap ge­won­nen heeft en de be­trek­king met Mo­ni­que wil­len­de af­bre­ken, tracht hij op zijn beurt nu Jac­ques arm te maken en raadt

< CI­NE­MA­WE­KELD »

hem aan te spe­kuleeren in fond­sen die slecht aan­geteek­end zijn.

Een te­lep­ho­nisch on­der­houd, dat slecht ver­staan werd, doet aan Jac­ques het te­gen­over­ge­stel­de doen van wat hem aan­ge­ra­den werd en hij wint een waar for­tuin.

Het leven gaat voort tus­schen Mo­ni­que en haar man, al­hoe­wel bei­den de ge­noeg­lij­ke tij­den van het begin huns hu­we­lijks met vreug­de na­den­ken.

Dron­ken door dit wel­lus­tig leven werpt Jac­ques zich hals over kop in de ver­ma­ken tot groote wan­hoop zij­ner vrouw.

Thans is Jac­ques de « vriend » van Mrs Mar­tins in het groote leven... Ze­ke­ren dag dat Jac­ques met haar in een groot res­tau­rant aan ’t avond­ma­len is, komt Mo­ni­que daar bin­nen in ge­zel­schap van Ar­nold.

In den loop van dien avond doet de po­li­cie een inval en al de gas­ten zet­ten het op de vlucht. Jac­ques en Mo­ni­que be­vin­den zich te­gen­over el­kan­der; zij wer­pen zich in ei­k­aars armen en bei­den vluch­ten de straat op, waar hun auto wacht, die hen ver­vol­gens naar hun wo­ning zal bren­gen waar geluk en lief­de hen weer,

zooals vroe­ger, ten deel zal val­len.

«Be­ko­ring» is een band wel­eer in­houd een ware ze­de­les is. Wij wonen de kracht­in­span­ning bij Van een ge­we­ten­loos man op de eer eener vrouw, met als éénig wapen: het goud.

Hoe­ve­le vrou­wen zijn door der­ge­tijk geval niet reeds ten onder ge­gaan.

De namen der ver­tol­kers staan borg Voor een de­ge­lijk roe­rend spel. Voeg daar­bij de prach­ti­ge toonee­len en de weel­de­ri­ge toi­let­ten en men mag ver­ze­kerd zijn een film te aan­schou­wen waar­over lang zal ge­spro­ken wor­den.

So­leil Le­vant Films

19. ZE­RE­ZOS­TRAAT, 19 - - BRUS­SEL


to

< CI N EM A WE­RELD

CÏNE­MA­BRIE­VEN­BUS

1° Onze Brie­ven­bus Is gra­tis.

2° We­ke­lijks wor­den er drie vra­gen be­ant­woord.

3° Stel uw vra­gen af­zon­der­lijk en num­mer ze.

4° Naam en adres hoe­ven we niet te ken­nen: geef een dek­naam op.

Anita en Ge­or­ges. — I>e Ame­ri­kaan­sche titel van die. film is « Your Help! » en is een First Na­ti­o­nal-band; kun­nen niet zeg­gen wan­neer die zal ver­toond wor­den. .

T. G. L. -— De film­ster­ren zul­len der­ge­lij­ke vraag niet in­wil­li­gen daar de photo’s, welke zij zen­den, allen op ’ï zelf­de for­maat en met groote hoe­veel­heid wor­den af­ge­trok­ken.

Mary Pick­ford for ever. — 1° Dou­g­las Fair­banks zal er waar­lijk geen tijd voor over heb­ben om zelf op een brief te ant­woor­den en dan nog wol over sport.

2° U kunt u ten allen tijde een abon­ne­ment op o is blad nemen; daar­toe hoeft u zich maar tot het eer­ste het beste post­kan­toor te wen­den.

Van­Steen­brugg­he. — 1° Eve Fran­cis, adres: 10. ruo de l’Eg­li­se, Paris.

2° Paul Hu­bert, adret: 3, rue de l’En­che­val, Pa ris.

3° Clara Kim­ball Young, adres: Gar­son Stu­dios, 1845, Glen­da­le Boul­vard. Los An­ge­les (Cal.) ü. S A.

Jam. i— 1° Een ge­wo­ne on­be­prent­te pel­li­cu­le neemt, zon­der spe­ci­a­le be­han­de­ling geene kleu­ren, bel alve wit en zwart, op.

2° Ne­ga­tie­ve fil­men kan men zeker laten ont­wik­ke­len bij fo­to­gra­fen; wel te ver­staan in­dien de fil­men niet te lang zijn.

3° Een ze­ke­re al­ge­mee­ne 'kleur aan de film (roos. bruin, groen (nacht­kleur), blauw, enz.) be­komt men door dit ge­deel­te een­vou­dig te kleu­ren.

Uiers. — 1° Dit hangt af van de kunst­waar­de van een film: de mees­te Chris­tie Co­me­dies wor­den hier ver­huurd door toe­doen der firma Pa­ra­mount, L’, Nieuwstraat, Brus­sel. Ge­lie­ve u tot haar van on-zent­we­ge te wen­den.

2° De prijs van een goed en vol­le­dig op­na­me-toe­stel wis­selt af tus­schen de 1,000 en 3,500 frank.

3° Die be­staan wel, maar ge­loof ons vrij, veel nut kunt u hier niet uit halen; eene zaak is hier hcofd­ve­r­eisch­te: on­der­vin­ding.

Mu­guet te. — André Ro­an­ne, kan in de Fran­sche taal ge­schre­ven wor­den; ge­huwd met Ma­rie-io.ise Iribe; adres: 35, Bou­le­vard Le­feb­vre, Paris.

Iris. —- ló Mary Pick­ford, adres: Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2“ Eva Novak, adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U. S. A.

3° Tom Mix, adres: 5841. Ca­pi­ton Way (Hobv-wood) (Cal.) U. S. A.

Leon L. — Tij­dens het win­ter­sei­zoen heb­ben we ons ge­nood­zaakt ge­zien, uit oor­zaak van het druk­ke schouw­burg- en maat­schap­pij­le­ven, vier blad­zij­den aan «Ci­ne­ma- en Tooneel­we­reld » bij te vrv,;eo, en daar­door moest, uit fi­nan­ti­eel oog­punt, de kos-te­looze bij­la­ge voor­loo­p­ig ach­ter­we­ge blij­ven; mui het zo­mer­sei­zoen krijgt u ech­ter die bij­la­ge terug.

John Webbs. — 1° Co­rin­ne Gr­rif­fith, adres: Vi ta­g­raph Stu­dio, East 15th street and Lo­cust ave­nue. Brook­lyn-New-York (U. S. A'.).

2° Mauri­ce Cost­n­l­lo zendt de hem ge­vraag­de photo; adres: c/o 601*5. Hol­ly­wood Boul­vard, tlol­lv-wood (Cal.) Ü. S. A.

3° Vir­gi­nia Valli, adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni versa! Oty (Cal.) U. S. A.

N.-B. — Onzen bes­ten lank voor de waar­deermg e i aan­be­ve­ling van ons blad.

Syl­vestre. — l°*De hoofd­rol in Ilona werd ver­tolkt door Lya de Putti; doet sinds j920 aan ci­ne­ma; adres: c/o May Film, 14, Tau­nent­zienstras­se, Ber­lin W. 50 (Duit­sch­land).

Ju­pi­ter. — Pris­cil­la Dean, kan in de Fran­sche ot F.​ngelsché taal ge­schre­ven wor­den; adres: Uni­ver sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U. S. A.

Ju­pi­ter, Leon L., House, Peggy, Fred eu Jan, Pecht-door-zee. — Bij­dra­gen niet op­ge­no­men daar zi jvan be­lang ont­bloot zijn.

Noer­la. — Lya Mara is op 1 Au­gus­tus 1897 ge­bo­ren; duit­sche na­ti­o­na­li­teit; ge­huwd met Frie­d­rich Zel­nik.

Recht door-zee. — 1° Gina Pa­ler­me, adres: 11, rut du Colisée, Paris.

2° Ra­quel Mel­ler heeft nog maar drie fil­men ge­draaid: op­vol­gent­lijk: « Les Ar­le­quins de Soie d’Or», «Les Op­primés», «Vi­o­let­tes Impéri­a­les».

3° Pearl White, voor­naams­te fil­men: « Tiger’s Club », « White Moll », « Ex­ploits of Ela­nie »; aches: c/o Hôtel Ma­jestic, Paris.

Fred en Jan. — 1° I)e naarn van die ar­tist is niet me­de­ge­deeld ge­wor­den.

2° Lila Lee is over eeni­ge weken te Hol­ly­wood mot James Kirk­wood ge­huwd.

Fusy. — 1° De «Vrije Tri­buun » staat al­leen­lijk open voor bij­dra­ge de ci­ne­ma aan­be­lan­gend.

2° De op­na­me is gra­tis.

3C Zie Toon­cel­brie­ven­bus.

Ines. — 1° Bebe Da­niels is ge­bo­ren op 14 Ja­nu­a­ri 1900; zij heeft bruin oogen, zwart haar en meet 1 m. 60; adres: Re­a­l­art Stu­dios, Oc­ci­den­tal Boul­vard, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

Eddie Polo. — 1° « Met Stan­ley in Afri­ka » werd ver­tolkt door Ge­or­ges Walsh en Loui­se Lor­rai­ne.

2 ’ en 3° Van welke maat­schap­pij­en waren die fil­men?

Pedro Gla­dio. — 1° Madge Bel­la­my, adres: Molm Stu­dios, 1925, Li­li­an Way. Los An­ge­les (Cal.) II. S. A.

2° Edmo Lin­coln, adres: 2718, Sun­set Boul­vard, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

Mouidée. — ’t Spijt ons zeer, maar aan der­ge­lijk ver­zoek kun­nen we niet vol­doen; u kunt ge­rust de mees­te ar­tis­ten in de Fransohe taal schrij­ven.

Zorro. — 1» Tom Mix is* een uit­zon­der­lijk goed schut­ter.

2" Dou­g­las Fair­banks is wel een goed scher­mer, maar de beste van gans­cli Ame­ri­ka...?

3° Over die pho­to­kwes­tie hoeft u niet on­ge­rust tj zijn; meer dan waar­schijn­lijk zul­len ze uw schrij­ven be­grij­pen en er het ge­vraag­de ge­volg aan geven.

Fanny. — Lya de Putti kan in de Vlaam­sche taal (i .aar dui­de­lijk) ge­schre­ven wor­den; zij zendt hare photo, maar u doet best eeni­ge mil­li­ar­denj mar­ken b'j uw schrij­ven te voe­gen; adres: Tau­tent­zien-stras­se, 14, Ber­lin W. 50 (Duit­sch­land).

Harry Sin­gle­ton. — 1° De hoofd­ver­tolk­ster uit « Hurle à la Mort » was Jane Novak, adres: 6629 1/2 Hol­ly­wood Bul­vard, Los An­ge­les (Cal.) U S. A.

2° Con­rad Nagel is ge­huwd.

3° Die ar­tist was Percy Mar­mont,; adres: Lambs Club. New-York City (ü. S. A.).

Robin d’Ar­tag­nan. — 1° « De Drie Mus­ke­tiers » van Dou­g­las Fair­banks zul­len hier den­ke­lijk tij­dens hel sei­zoen 1924/25 af­ge­rold wor­den.

2° Plaats­ge­brek! m’n beste; komt ech­ter den­ke­lijk bin­nen een paar weken in orde.

3' Door on­voor­zie­ne om­stan­dig­he­den is daar nog geen ge­volg kun­nen aan ge­ge­ven wor­den.

N.-B. — Voor wat « La Garçonne » be­treft bebe eft u maar de in ons blad hier­over ver­sche­nen ar­tie­kels te lezen, en dan zult u er wel meer over weten.

Kei­zer der armen. —- 1° René Na­var­re, adres: rue du Général Fey, 36, Paris.

« CI­NE­MA­WE­RELD

2° Bij ons weten niet, zijt u wel zeker dat het Ga­briel Sig­no­ret was?

3° Clau­de Me­rel­le zendt hare photo, adres: 106. rue de la Tour, Paris.

Nelly. — 1° Wil­li­am Rus­sel, adres: Fox Film, 1040, Wes­tern Ave­nue, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A. kan in de en­gel­sche en fran­sche taal ge­schre­ven wor­den; zendt zijne photo.

N. B. — Nn eer­ste schrij­ven is on­ge­twij­feld zoek ge­raakt.

Ber­the. — Ge­or­ges Bis­cot ver­tolk­te geen rol in « Taô ».

Maria Mélis. — Zie ant­woord aan Monidée.

Syl­via Pau­li­na Sae­lens. — 1° Ru­dolf Va­len­ti­no, adres: 6776 Wed­ge­wood Place. Whit­ley Heights, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2° Agnes Ayres, adres: Pa­ra­mount Pic­tu­res,

628*5 Selma A venue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3° De voor­naams­te ver­tol­kers van « Het Huis ’au het gel­leim » zijn: Ivan Mosjors­ki­ne, Char­les Var, el, Coll­met, Nina Rai­e­ves­ka, Fran­ci Mus­sey.

Jacq. Van Alp­hen. — Wij kun­nen u ver­ze­ke­ren dat hij voor ’t oog­en­blik niet in de Ver­ee­nig­de Sta­ten ver­toeft.

Ber­chem Sport. — 1° Nat­ha­lie Tal­m­ad­ge, adres: c/o Bus­ter eaton Esq. Long Beach (Cal. U. S. A.

2° Fran­ce Dhe­lia, adres: 97. rue Jean Jaurès, Le­val­lois-Per­ret (Fran­ce).

3° Ra­quel Mel­ler, adres: c/o Mr Henry Rous­sel. 6, rue de Milan, Paris.

Peggy. — 1° Hope Hamp­ton, adres: Pa­ra­mount Pic­tu­res 6284. Selma Ave­nue, Hol­l­vwood (Cal.) U. S. A.

2° Con­way Tearl. adres: Fri­ars Club. New York City (U. S. A.)

3° Jean Tou­lout, adres: 31, rue Vic­tor Massé, Paris.

.1. V. Trap­pen. — Schrij­ven ont­van­gen en wen-schen u bij ene vol­gen­de maal het zelf­de geluk.

Bel­gi­ca. — 1° Viola Dana kan in de fran­sche taal ge­scre­ven wor­den, adres: 7070, Franklin Ave­nue, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

2° Betty Blyte. adres: 1820, La Brea Street, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3° Van welke maat­schap­pij was die film?

Haydée. — 1° Clara Hor­ton, zendt hare photo: voor­naams­te fil­men: « The Yel­low God», «Tom Sa­wy­er ». « Every woman ».

2“ Gla­dys Wal­ton zendt hare photo, adres: 456, South Wes­tern Ave­nue, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

3° Het eeni­ge stu­dio, die naam waar­dig is i ge­le­gen in het do­mein de Bel­val te Ma­che­len-bij-Vil­voor­de, en toef­ooren­de aan Belga Film. 34 Barthélémy Laan, Brus­sel.

N. B. — Vor de Vrije Tri­buun die­nen wij de naam en adres van den in­zen­der te ken­nen daar deze ver­ant­woor­de­lijk voor zijn schrij­ven blijft.

Mi­n­ons­an. — Char­les Hut­ch­in­son is ge­huwd met Edtih Tornthon.

Alice Pavor. — 1° Monte Blue, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2° Ge­or­ges Walsh, zelf­de adres als Monte Blue,

3° U kunt Ses­sue Haya­kawa in de fran­sche taal sei rij­ven aan vol­gend adres: c/o 3. rue Ro­croy, Paris.

N. B. — De teek­e­ning van Ru­dolf Va­len­ti­no is ge­woon­weg prach­tig en be­hoort tot de bes­ten welke u tot hier­toe hebt in­ge­zon­den. Nemo.

ONS PHO­TO­HOEK­JE

Harry Sin­gle­ton ont­ving gra­tis de photo van Elsie Fer­gu­son, for­maat 12 x 17, na 35 dagen.

Klei­ne Hamer ont­ving gra­tis de photo

van W. S. Hart, for­maat 16x21, na 6 weken.

R. Ant­werp F. C. ont­ving gra­tis de photo van Du­du­le, na 2 maan­den; van Zi­go­to, na 2 maan­den; van Maë Mur­ray, na 5 maan­den.

Van Steen­brug­ge ont­ving gra­tis de photo van Doro­thy Phi­lips, for­maat 20 x 26, na 6 weken.

John Webbs ont­ving gra­tis de photo van: Olaf Fonss, post­kaart­for­maat, na 1 maand; Her­bert Rawl­in­son, bui­ten­ge­woon prach­tig, na 4 maan­den; Mil­ton Sills, Frank Mayo, na 2 maan­den;Bry­ant Wash­burn, met vrouw en kin­de­ren, na 62 dagen; Alice Terry, na 50 dagen; Elsie Fer­gu­son, na 49 dagen; Viola Dana, na 41 dagen; Doro­thy Phi­lips, na 42 dagen; Mary Pick­ford, 2 prachtpho­tos, na 7 maan­den; Gi­net­te Ma­d­die, post­kaart­for­maat, na 2 dagen; Mario Au­sonia, drie mooie pho­tos, na 12 dagen; Betty Comp-son, na 10 maan­den; Pau­li­ne Fre­de­rick, na 7 maan­den.

Brah­ma Peetra ont­ving gra­tis de photo van: Jean An­ge­lo, Ar­mand Tal­lier, Rita Jol­li­vet, na 1 week; San­dra Mi­lo­wan­off; Mar­cel Vi­bert, Andrée Bra­bant, Mar­cel Le­vesque, Ge­or­ges Bis­cot, Mia May, Jean De­val­de, Blan­che Mon­tel, na twee weken, en Betty Bal­four, Maria Kous­ne-zoff, bei­den na 3 maan­den, allen post­kaart­for­maat. Alice Brady, Viola Dana, Li­li­an Gish, Bebe Da­niels, Jack Holt, David Bul­ler. Jac­kie Coo­g­an, Her­bert Rawl­in­son, 12 x 18, Char­les Ray, Agnes Ayres 16 x 12; Maë Mur­ray, Wil­li­am Far-num, 20 x 26, allen bin­nen de 4 maan­den.

Le­ono­re Per­du­ca­la ont­ving gra­tis de photo der vol­gen­de Fran­sche ci­ne­ma-star­ren: San­dra Mi­lo­wan­off, post­kaart; Gi­net­te Ma­d­die, 1 kunstpho­to en een post­kaart; Andrée Bra­bant, een kunstpho­to; Hu­guet­te Du­flos, 3 ver­schil­len­de pho­tos; Fran­ce Dhélia, 2 kunstpho­tos, waar­on­der één in de rol van «La Garçonne»; Gina Pa­ler­me, 5 ver­schil­len­de pho­tos, waar­on­der 2 kunstpho­tos uit «Frou­frou» en «Mrs Hor­ckley»; Ga­briel de Ga­vro­ne, post­kaart; Gina Relly, post­kaart. — Van Ame­ri­kaan­sche star­ren: pho­tos van Norma Tal­m­ad­ge, Betty Comp­son, Mary Pick­ford, Ma­ri­on Da­vies, e.a.


ia

( Oi­NE­MA­WE­RELD »

De Doorn­strui­ken aan den Weg

(LES RON­CES DU CHE­MIN)

P ern ....​Fern Andra

Ca­roul, de hou­der van een slecht aan-geteek­end drank­huis, wan­hoopt Fern, een on­ge­luk­ki­ge wees, rein als de sneeuw, aan zijn slech­te doel­ein­den over te le­ve­ren. Het is aldus dat hij met een waar ge­noe­gen het voor­stel aan­neemt van « Baron » Del­vig­ne, die zich aan­biedt om de op­voe­ding van het kind te ver­an­de­ren en er zich per­soon­lijk mede bezig te hou­den.

Deze kerel heeft met de on­ge­luk­ki­ge wees ze­ke­re in­zich­ten maar Fem vreest geene be­drei­ging: zij weer­staat aan de po­gin­gen van dezen on­mensch.

Ze­ke­ren avond ter­wijl de Baron zich aan de speel­ta­fel be­vindt, wordt hij op hee­ter­daad be­trapt van be­drog en aan­ge­hou­den. Ook Fern zou door de po­li­cie mee­ge­no­men zijn ge­wor­den in­dien de graaf Va­lo­ri haar niet onder zijn be­scher­ming had ge­no­men.

Het on­ge­luk­ki­ge kind zou niet naar die el­len­de te­rug­keeren want van de er­ken­te­lijk­heid tot de lief­de is er maar een stap. De graaf Va­lo­ri, die be­gre­pen had welke schat­ten van goed­heid er in het hart­je van Fern ver­bor­gen lagen, had van haar zijn echt­ge­noote ge­maakt.

Jaren zijn ver­loop­en. Zij slij­ten hun leven ge­luk­kig met hun zoon. Het duis­ter ver­le­den is ver­ge­ten, doch tij­dens een avond­feest dat de graaf Va­lo­ri gaf, ter ge­le­gen­heid der ver­ja­ring zij­ner vrouw, had Fem plot­se­ling tus­schen de ge­noo-dig­den, Del­vig­ne her­kend.

Ver­oor­deeld tot ver­schei­de­ne jaren ge­vang, was Del­vig­ne op zoek naar haar die, naar hij zeide, zijn goed­heid met on­dank be­loond had. Hij be­dreigt haar aan haar man haar ver­le­den mee te dee­len in­dien zij niet des an­de­ren­daags in den hof bij hem komt.

Del­vig­ne was vast be­slo­ten zich te wre­ken. Ter­wijl Fern met schrik het uur van de sa­men­komst ziet na­de­ren, her­las de graaf voor de zoo­veel­ste maal een brief

« Ct­NE­MA­WE­RELD »

die hij dien mor­gend ont­van­gen had en hem mel­den­de dat zijn vrouw een ge­hei­me sa­men­komst moet heb­ben met een harer vroe­ge­re vrien­den in het park van zijn kas­teel.

Fern en Del­vig­ne staan nu te­gen­over el­kan­der. Zij smeekt hem haar geluk niet te bre­ken. Haar man ver­schijnt plot­se­ling en... zich be­dro­gen mee­nend door de hou­ding zij­ner echt­ge­noote, jaagt hij haar weg.

waar­van er een door Fern ge­mend wordt. Voor den aan­vang heeft Del­vig­ne de spil van het wiel los­ge­maakt. Onder het ge­weld schuift het wiel van zijn as, de on­ver­mij­de­lij­ke doodelij­ke val voor ge­volg heb­ben­de. Het feest gaat voort. De rij­tui­gen vlie­gen in volle vaart voor­bij en Fem, in het mid­den der arena ge­dra­gen, is niets meer dan een ziel­loos voor­werp.

Naar het zie­ken­huis ge­bracht, ziet de arme vrouw in haar ijl­koorts, al de droe-

Ge­steund door de ge­dach­te harer jeugd, leeft Fern zeer ne­de­rig in het mid­den van kun­ste­naars en, aan­ge­no­men in den troep van het cir­kus Wi­s­el­li, wordt zij wel­dra een der meest ge­ach­te leden van het ge­zel­schap.

Ze­ke­ren nacht had zij een ver­schrik­ke­lij­ke droom: zij zag haar kind zwaar ziek, mis­schien dood... Een lijk­je wordt naar zijne laat­ste rust­plaats ge­bracht...

Del­vig­ne be­houdt nog immer zijn plan haar zoo­veel mo­ge­lijk te pij­ni­gen. In het cir­kus van Wi­s­el­li wordt er een ren wed­strijd ge­hou­den met Ro­mein­sche wa­gens.

vige oog­en­blik­ken van haar leven voor­bij trek­ken, oog­en­blik­ken waar­in de som­be­re schim van Del­vig­ne over­heer­scht.

Stil­aan ver­min­dert de koorts: de zieke is gered. Zij opent de oogen en de eeni­ge be­zoe­ker welke de dok­ter heeft wil­len toe­la­ten, treedt schuch­ter naar voren.​Het is graaf Va­lo­ri. In zijn oogen leest men het af­smeek­en eener ver­gif­fe­nis welke de me­de­lij­den­de Fern hem toe­staat.

Ein­de­lijk vindt zij in de dorre woes­tijn van haar leven de ge­luk­ki­ge oasis waar­in zij haar nood­druft naar geluk en vrede ten volle zal kun­nen laven.

IF­J­J­Li­VJ VâM «IT­SEl­MO­TiN


< OI­NE­MA­WE­RELD

Onze Ciné-Ro­mans

Le­vens­be­schrij­ving van Norma, Nat­ha­lie en Con­stan­ce Tal­m­ad­ge

(7e ver­volg)

Wan­neer Con­stan­ce haar eer­ste sen­sa­ti­on­neel groot suc­ces be­haal­de was men al­ge­meen van ge­dacht dat de laat­ste zus­ter ins­ge­lijks be­koord zou wor­den om haar geluk op het witte doek te pro-beeren.

Doch Nat­ha­lie bleef on­ver­schil­lig op dat punt. Zij ver­heug­de zich in den tri­omf van Norma en Con­nie, maar ge­voel­de zelfs niets voor de ci­ne­ma.

Haar tijd in le­dig­heid slij­ten wilde zij ook niet; bet duur­de niet lang, na hunne aan­komst te Los An­ge­les, of zij werd de pri­va­te se­cre­ta­res­se van Ro­scoe Ar­buckle, beter ge­kend onder den naain van Fatty. Zij be­min­de haar werk en toon­de er zich zeer be­kwaam in.

Maar... Norma en Con­nie hiel­den niet op bij haar aan te. drin­gen om toch maar eens voor de ca­me­ra op te tre­den.

« Vroeg óf laat zult gij er toch moe­ten aan ge­klo­ven, » zegde op ze­ke­ren dag Norma. « In­dien ge maar wilt hebt gij zoo­veel ta­lent als wij, ik ben er zeker van. »

Nat­ha­lie schud­de het hoofd.

« Nooit! » ant­woord­de zij. « Het eeni­ge wat de ci­ne­main­dus­ti’ie in mij be­valt is het geld welke gij bei­den er uit­haalt. Daar­bij gij twee houdt van dit werk ik niet. »

« We zul­len zien. Wacht maar tot ik een eigen stu­dio heb, dan zal ik spe­ci­aal voor u een stuk laten schrij­ven, en in­dien gij dan nog niet aan­neemt dan zal ik Peg op u af­zen­den welke zoo lang bij n zal aan­drin­gen tot gij er ten slot­te toch in * toe­stemt. »

En waar­lijk, het kwam zooals Norma, voor­speld bad. Ten lange laat­ste be­zweek Nat­ha­lie toch en be­trad de weg welke haar twee zus­ters zoo gloriè-vol vóór haar be­tre­den had­den.

Zij trad met Norma op in de film: « The Isle of Con­quest » en met Con­stan­ce in een an­de­re, zoodat op het oog­en­blik Nat­ha­lie een knap­pe film­speel­ster is.

De drie zus­ters Tal­m­ad­ge zijn de we­reld rond be­kend en wie weet wat de toe­komst hen nog voor­be­houdt.

« Maar ik ben toch de minst van allen » laoht­te Nat­ha­lie.

« Ja maar, eens zult gij ons over­vleu­ge­len! » riep Con­stan­ce. * *

Norma en Con­stan­ce heb­ben nu hun eigen stu­dio en hun eigen Com­pa­ny. Zij bren­gen hun eigen fil­men voort en hun sa­la­ris per maand is veel groo­ter jjan dit van de Eer­ste Mi­nis­ter van En­ge­land.

Niet­te­gen­staan­de dit blij­ven hei­den zeer een­vou­di­ge meis­jes. Wan­neer men ze op straat ont­moet dan valt het da­de­lijk op dat ze niets weg heb­ben van een film­ster. Zij zijn zeker goed ge­kleed, maar niet over­dre­ven. Norma is de klein­ste, maar wel ge­vormd. Con­stan­ce is groot. Bei­den zijn zeer lief, veel lie­ver dan op het witte scherm. Zij be­min­nen de zaak en nemen zij al eens een uit­span­ning, nooit zal hun werk uit hun ge­dach­ten zijn.

Meer­maals heb­ben zij de reis naar Eu­ro­pa ge­maakt en zich goed ge­a­mu­seerd. Zij hiel­den van Pa­rijs, had­den be­won­de­ring voor Rome en wer­den be­koord door Ve­ne­tië.

Con­stan­ce is een vrool­ijk Ame­ri­kaansch meis­je, ieder wie haar ziet houdt van haar. Doro­thy Gish, op het doek haai- me­de­ding­ster, is in het pri­vaat leven haar boe­zem­vrien­din. Zij houdt van -de film maar be­kent dat zij graag op het tooneel wou staan, in le­ven­de lijve voor het pu­bliek.

Bui­ten hun film­werk heb­ben Norma en Con­stan­ce hun Rus­si­sche klas­sie­ke dans­les­sen.

Norma, ver­schilt in ka­rak­ter met Con­nie, zij is meer ern­stig. Zij houdt van zwem­men en rij­den, niet al­leen uit oe­fe­ning voor de film, maar uit oog­punt van ge­zond­heid.

Tus­schen de dui­zen­de brie­ven welke zij we­ke­lijks van be­won­de­raars ont­vangt, zijn er een me­nig­te vrou­wen welke haar vra­gen waar zij haar kleed­sels laat maken. Haar ant­woord is een­vou­dig: De mees­te maakt zij zelf.

De zus­ters Tal­m­ad­ge hopen eens naar En­ge­land te ver­trek­ken om daar ver­schil­len­de fil­men te draai­en.

De ei­ne­ma­kunst gaat zoo vlug dat een film spoe­dig uit de mode is, doch. de fil­men der Tal­m­ad­ges, al zijn zij nog zou oud, wor­den steeds ge­wild. Norma en Con­stan­ce heb­ben daar geen schrik voor.

Tot daar de le­vens­be­schrij­ving van Norma,; Nat­ha­lie en Con­stan­ce Tal­m­ad­ge.

EINDE

CIR­CUS­DA­GEN

•naar de film der First Na­ti­o­nal « Civ­cus-Days », door ED. NEOKG.

Tobie .... Jac­kie Coo­g­an.

« Ik heb er ge­noeg van uw zus­ter en haar ben­gel te on­der­hou­den!... Dus Mart­ha, gij kunt aan Ann zeg­gen dat zij meer werk in het huis en op de hoeve moet doen of dat zij an­ders ver­trek­ken kan! »

« Dit heteek­ent voor haar het Ar­men­huis, Eben. » ant­woord­de Me­vrouw Holt.

« Wat kan mij dit sche­len!... Wan­neer ik u huur­de nam ik toch geen ver­bin­te­nis uw heele fa­mi­lie bij mij te nemen!... Nu ge­noeg!... Meer tijd wil ik er niet aan ver­spil­len!... Gij deelt haar mede wat ik u ge­zegd heb en daar­mee uit! »

Eben Holt nam zijn dag­blad op met een be­we­ging welke dui­de­lijk te ver­staan gaf dat de dis­cus­sie afgëloop­en was. Een hard­voch­tig man, Ehen Holt. Zijn ge­laat had er al de teek­ens van.

Hij had kleur­looze oogen en zijn dunne lip­pen ver­toon­den steeds een nei­ging tot wreed­he­den. Zijn vrouw was zijn waar­dig even­beeld.

Wan­neer zij naar haar echt­ge­noot opzag, voel­de zij dat zij moest stand hou­den om haar zus­ter te ver­de­di­gen. Het was de eer­ste maal dat haar sluw­heid haar ver­lan­gen te hoven was ge­gaan.

Van toen haar zus­ter met haar klei­ne Toby op de hoeve was komen wonen had zij een zeker plan door­ge­werkt. Ann moest al den ar­beid doen en Mev. Holt, om zich tegen haar man të be­scher­men, kloeg steeds dat haar zus­ter niet ge­noeg deed. Maar mi scheen het dat zij te veel ge­klaagd had.

In de keu­ken,, aan de ach­ter­zij­de der Koeye, waren Ann en Toby de bor­den van het avond­maal aan ’t af­was­schen. Hun eet­maal had nog nooit een

« OI­NE­MA­WE­RELD »

bord vuil ge­maakt, daar het steeds be­stond uit brood en kaas, het­welk zij al wer­ken­de opa­ten.

Me­vrouw Tyler was nog geen der­tig jaren; zij zou nog een lief vrouwtjo ge­weest zijn, hadde niet de angst, cm de Holts steeds vol­doe­ning te geven, haar aan­ge­zicht doen af­val­len.

Toby was een flin­ke jon­gen van negen jaar, hij had zeer don­ke­re oogen. Hij was nau­we­lijks groot ge­noeg om de bor­den, welke hij af­droog­de, in het rek te plaat­sen, doch hij lacht­te er zelf om.

« Ik weet niet, Toby, wat ik zon­der u moest be­gin­nen » zegde Mevr. Tyler. « En noch­tans vind ik het hard dat gij nog op dit uur aan het werk zijt. »

« Heb geen zorg, mam­mie. Ik hen te­vre­den al­tijd bij u te zijn. Wij heb­ben bijna ge­daan en dan kunt gij naar bod gaan. Laat ons maken dat wij weg zijn vóór oom Eben komt. Hij zou zeker weer iets hards te zeg­gen heb­ben. »

Mevr. Tyler, op dit ge­zeg­de in­gaan­de, liet in haar haast een groot bord val­len.

« Dit heeft er ge­weest » lacht­te Toby.

De deur der keu­ken stond open en het ge­luid van het val­len­de voor­werp werd ge­hoord door Eben Holt.

« Nog­maals iets ge­o­ro­ken! » snauw­de hij zijn vrouw toe. « Niet al­leen oten zij me arm, maar bre­ken op den koop toe al onzen huis­raad! »

Mot een dui­vel­schen blik vloog hij naar de keu­ken. Toby kwam hem smeek­end te ge­moet met de scher­ven in zijn han­den. Hij gaf het kind een klap dat het op den grond rolde.

« Dit zal u leeren beter op te let­ten! » riep hij.

« Laat n.​ijn kind met vrede! » ween­de Ann. « Hij was het niet. Ik heb het bord laten val­len! »

« ’t Is ge­lijk. Een klap ver­dient hij toch. Van­daag is hij weer gaan vi­orchcn na het hem ver­bo-en te heb­ben! »

Hij greep de jon­gen van den grond en niet­te­gen­staan­de Mevr. Tyler’s hulp, gaf hij hem een flink pak sla­gen.

8 Gij schoft! » riep Ann.

« Ben ik een schoft?... Gij hoort het, Mart­ha? Dit is mijn dank om ha-.r en haar vle­gel uit het i Ar­men­huis te hou­den! »

8 Kom terug hier, Eben » zegde zijn vrc-uw. a Ann meem, niet wat zij zegt. Zij weet welk een goed on­der­ko­men zij hier heeft. »

Mrs Holt ver­lang­de niet dat haar zus­ter zou ver­trek­ken; op haar aam­dring­on ver­liet haar man de keu­ken.

8 Ween niet, mam­mie » zegde Toby wan­neer zij al­leen waren. « Laat ons naar bed gaan eer hij terug be­gint. »

Mevr. Tyler ein­dig­de haar werk en ging met haar jon­gen naar hun slaap­ver­trek.

« Och, had ik maar eenig geld » ween­de zij, ter­wijl zij Toby aan haar borst druk­te, e Soms denk ik dat wij toch beter in het Ar­men­huis zou­den zijn.»

8 Maar, daar mogen wij niet samen blij­ven, mam­mie » trocs te Toby. « Laat ons het nog maar wat lan­ger dul­den tot dat ik geld kan ver­die­nen. »

« Gij zijt een brave jon­gen, Toby. »

Zij troost­ten el­kaar tot zij in slaap vie­len.

De vol­gen­de mor­gen was Toby al het ver­driet ver­ge­ten want .heel het dorp stond in rep en roer hij de aan­komst van Pat Daly’s Mam­moth Cir­kus.

Ter­wijl Toby i aar de lie­den zag welke de tent vast­maak­te, kwam er een groot ver­lan­gen in zijn hart. Het moest iets won­der­baars zijn van een cir­kus deel te maken. Zijn vol­gen­de ge­dach­te was hoe heer­lijk het zijn moest zulk een ver­toon­ing te zien.

« Het is mij on­mo­ge­lijk er naar toe te gaan, » mom­pel­de hij. 8 Oom Eben laat het zijn eigen kin­de­ren zelfs niet toe. »

Hij ging naar huis toe om te be­raad­sla­gen met Jason en David, de t-wc zonen van Eben Holt. Deze waren twee en drie jaren ouder dam Toby, maar aan­za­gen hem als hun lei­der.

8 On­noodig vader om geld te vra­gen » zegde Jasón. 8 Een cir­kus is het werk van den dui­vel, zegt hij. »

« Wij zou­den iets moe­ten ver­zin­nen om toch geld van hem los te maken, » we­der­voer Toby... « Weet ge wat?... Gij bei­den be­gint het voet­pad vóór het huis te keeren en ik zal de ven­sters af­was­schen. Daar­voor zal hij mis­schien wel iets geven. »

Wan­neer Eben Holt van de hoeve kwam om zijn lunch te nemen zag hij de drie kin­de­ren hard aan het werk.

8 Wat is er met u allen aan het hand­je? » vroeg hij wan­trou­wig.

8 Wij hoop­ten van miar het cir­kus te krïnnen gaan » zegde Jason.

« Jason be­doelt dat wij wat geld wil­den ver­die­nen om de ver­toon­ing te zien » ver­volg­de Toby.

8 Oh zoo, ge zoudt naar het cir­kus wil­len gaan » ant­woord­de Eben op vrien­de­lij­ke toon dan hij ge­woon was.

8 Ja! » rie­pen de drie kin­de­ren ge­lijk­tij­dig.

8 Om de leeu­wen, dè tij­gers, de ar­tis­ten en de clowns toe te jui­chen? » ging Eben ver­der.

8 Ja » zegde Tob}7. « Ik meen, oom, mogen wij als ’t u be­lieft er naar toe gaan? »

Er was een adem­looze stil­te wan­neer Eben in zijn zak ging en er zijn geld­beu­gel uit haal­de. Hij open­de hem, dcch in plaats van geld, haal­de hij een stuk pruim­ta­bak hoven.

8 Gij zult niet gaan! » snauw­de hij hen toe, ter­wijl hij van de tabak beet. 8 En in­dien ik één van u rond het cir­kus vind dan zal ik hem mijn stok op de rib­ben leg­gen! »

En met een ruwen lach ver­dween hij in huis.

Dit was mis­schien wel het wreed­ste wat hij Toby en zijn eigen kin­de­ren had aan­ge­daan.

« Hij heeft geen hart » zegde Jason bit­ter.

8 Laat gaan » ant­woord­de Toby. 8 Wij zul­len zelf een cir­kus maken. Wacht tot oom Ehen terug naar het veld is, dan zal ik het u too­nen. » Wan­neer Eben Holt ver­trok­ken was zegde Toby: « Ik moet een plank heb­ben, ga zien in de schuur, ik zal hooi aan­bren­gen. »

Zoo ge­zegd, zoo ge­daan.

Hooi en plank was ge­bracht. Toby legde de plank over een schraag.

Wat gaat ge doen? » vroeg David.

« De loop voor het leven. Ik heb dat eens op een beeld­je ge­zien. Ik sta op het eene eind van de plank en gij op het an­de­re. Hoe har­der gij springt, hoe hoog­er ik in het hooi val. Ik zal liet eerst doen en dan gij. »

Ieder nam zijn plaats m. Op een teek­en van Toby gaven de beide jon­gens al hun macht ten besté, Toby sloeg de, lucht in en kwam op zijn voe­ten in het hooi te­recht. Wan­neer hij zich om­draoi­de om een bui­ging voor Jason en David te maken zag hij Eben op hem af­ko­men met een stok in de hand. Toby vlucht­te naar de an­de­re zijde van het hooi, maar viel met zijn neus tegen het ach­ter­ste van een koei. Vol schrik-ging het dier op den loop. Eben Holt liep steeds op hem toe, waar­op Toby het huis bin­nen sprong. Hij be­reik­te de zit­plaats en greep de ta­baks­pot en pijp van zijn oom. Wan­neer deze woe­dend bin­nen kwam, boog Toby voer hem en zegde be­vend, maar te­vens vrien­de­lijk:

« Lieve oom, neem plaats en rook een pijp tabak.» Zelfs het koude hart van Eben Holt kon aan die uit­noodi­ging niet weer­staan.

(Wordt voort­ge­zet.)


FA­BRI­KAN­TEN EN WIN­KE­LIERS

PJaatst uwe aan­kon­di­gin­gen in

Ci­ne­ma- en Tooneeloi­e­reld

Of­fi­ci­eel Or­gaan van het Na­ti­o­naal Ver­bond der Vlaam­sche Tooneel­maat­schap­pij­en yan België

Het best en meest­ge­le­zen Fa­mi­lie­week­blad

Wan­neer een Ki­ne­ma in Uw woon­plaats

een

film

geeft, dan is het de schoon­ste

in Uw woon­plaats ver­toond

H ACKIN

Karthui­zers­straat, 9A. — BRUS­SEL (

Haifj Guey

in een bui­ten­ge­wo­ne serie yan vijf films

SES­SI­IE HAYA­KAWA

in zes bui­ten­ge­wo­ne films

Drukk.«Nep­tu­ne», Steen­hou­wers­vest. 28, Antw.