FILM-REVUE

mi Tooneel ln de Cinema oezien

I LJ I ET is van den schouwburg in het! Ipl I studio opgericht, dat wij u hier spreken. Met een blik achterwaarts te werpen op de voortbrengst aller landen, is het een echte geschiedenis van het tooneel die zich voor onze oogen ontrolt, zóó dikwijls heeft de cinema zijn scenario’s in artisten- of tooneelspelers-middens geplaatst, zóó dikwijls hebben de tooneelvertolkers een voorname plaats tusschen de hoofdpersonnages van zijn filmen bekleed...

Het tooneel, men weet het, klimt tot in de verste oudheid terug... De cinema, nog maar even dertig jaar oud zijnde, heeft reeds de gelegenheid gehad ons zijn naaste bloedverwant onder de meestverschil-lende aanblikken tijdens zijn talrijke evoluties te toonen...'

Guazzoni heeft eens in « Marcus Antonius en Cleopatra » het antieke tooneel getoond waarin de danskunst als meesteres heerschte. « Quo Vadis?... », « De laatste Dagen van Pompeï », « Spartacus » en zoovéél andere filmen nog, brachten ons de arena terug in beeld... waarin de toeschouwers zich bij duizenden op elkaar dringend, na het « panem » gekregen te hebben, van de « circences », waardoor zij de rampspoedigste onheilen vergaten, kwamen genieten.

Een mooie muurschildering was het in beeld brengen van « Onverdraagzaamheid », door D. W. Griffith. Men was er nog ver af van de pracht en weelde van Babylonië tot aan de schouwspelen zoo-âls wij ze ten hùidigen dage verstaan... Deze hebben misschien ontzaggelijk veel aan verbeteringen van allen aard gewonnen, maar wat hebben zij niet aan typische eigenaardigheid verloren!

Na het verval, verdeelt het Romeinsche keizerrijk zich in twee deelen en ziedaar ons met « Theodora » vertrouwd met de schouwspelen van het Oostersche Romeinsche Keizerrijk... Bazyntium... haar arenas... de eindelooze twisten harer inwoners. liefhebbers van koersen en aantrekkelijkheden, onophoudend ’t zij op ce >( blauwen », ’t zij op de « groenen » wed- » dende...

Het Christendom moest aan de arena.

waarin de eerste geloovigen waren gevallen, een doodelijken slag toebrengen....

Door hun pracht en uiterlijk vertoon haalden de godsdienstplechtigheden het op de bloeddorstige of athletische verstrooiingen van het cirkus Stilaan wisten de Mysteriën zich op te dringen, en hoeveel zagen wij er ten onzent op de Jaarmarkten tijdens de Middeleeuwen geboren! « Het Mirakel der Wolven » geeft ons een zeer juist gedacht wat die naïve voorstellingen van het Paradijs en der Hel waren

Rond ditzelfde tijdstip doorliepen minnezangers en potsenmakers de wegen van Europa, van kasteel tot slot gaande, alwaar zij de avondstonden der edellieden en hun lijfeigenen, zoo dikwijls van verstrooiing beroofd, gingen opvroolijken. («De Legende van Prinses Bianca», «Het Mirakel der Roos », « Het Uur van den Droom»)... Bohemers en goochelaars hielden in de groote steden halt en voerden hun oefeningen in open lucht uit. ten aanschouwe der opgevroolijkte straatslen-teraars (Notre-Dame de Paris).

Daarna komt de groote eeuw die in Frankrijk zooveel groote letterkundige genieën gaat zien ontluiken. Ziehier het tijdperk der « Precieusen », waarin het hotel van Bourgogne stukken ziet opvoeren die niet allen van een buitengewoon talent getuigen (tooneelen van Montfleu-ry in « Cyrano de Bergerac »)...

Eindelijk kwam Molière... Léonce Perret heeft ons, voor den oorlog, in een redelijk korte film, het leven van dien groo-ten tooneelspeler terug in beeld gebracht ... de beroemde tijdperiodes van zijn bestaan... zijn smartvolle doodstrijd tijdens de opvoering van de « Ingebeelde Zieke ».

Onder Lodewijk XIV was het beroep van tooneelspeler alles behalve aantrekkelijk! Door de Kerk in den ban geslagen, hun vertooningen meermaals op koninklijk bevel verboden ziende, doorliepen zij Frankrijk in alle richtingen, en, indien men oordeelt naar « Kapitein Fri-casse » vierden hun magen niet iederen dag een zielmis.

Het schitterende tijdperk der achttiende eeuw ziet die feesten geboren waarop'

FILM-REVUE

de galanterie het meermaals op het tooneel haalde... Vroeger zagen wij er eenige tafereelen van met « Adrienne Lecou-vreur » gedraaid met Sarah Bernhardt. « Mandrin », « Scaramouche », « David

Garrick », « Monsieur Beaucaire » geven ons een trouw overzicht van het tooneelle-ven uit dit tijdperk waarin de mooie toeschouwsters in schoonheid en roem met de beroemdste tooneelspelers mededongen...

De omwenteling zag dit genre verdwijnen, alhoewel het nog langen tijd buiten Frankrijk’s grenzen bleef bestaan (La Tosca), maar kwam er nadien weer bovenop met de prachtvolle weelde van het keizerlijk regiem... De Comedie Française en de groote ondersteunde schouwhet gezelschap der tooneelberoemdheden.

Het tooneel, zooals het ten huidigen dage. bestaat, is ons op het doek zoo dikwijls weergegeven dat het ónmogelijk zou zijn al de filmen op te sommen die als voorwendsel tot in beeld brengen hebben moeten dienen. Vooral zijn de Fransche filmen hierin bijzonder gekend. Tusschen de machttreurspelen stippen wij aan: « Guignol » van Maurice Maeterlinck* ontroerende roman eener groote tooneel-speelstet en van een arm marionnetten-toonder, « De Man die zijn Ziel aan den Duivel verkocht », van Pierre Caron, die de toeschouwers van een restaurant « à la mode » naar het Opera overbrengt, alwaar de held der geschiedenis de zaal voor hem alléén had afgehuurd! « De

burgen waren dikwijls op reis op de banen van Europa. Een humoristische trek van hun wederwaardigheden werd in beeld gebracht in een Duitsche film « Vrouwengril », vermakelijk avontuur van het opera-gezelschap aan het hof van Koning Jozef.

Ziehier nog de romantische pc» ic.de, tijdperk van Victor Hugo en van Lamartine, maar tevens ook tijdperk van die groote tooneelspelers die de mam van « Kean » en « Deburan » dragen... Het tooneelleven zegeviert te Weenen, zoowel als te Parijs en Londen (Baruch), en de groothertoginnen versmaden geenendeels

slechte Jongen»,waarin men den betreurden de Max de rol van Nero op de (gefigureerde) scene der Comedie Française zag vertolken. In « Parisette », mimeerde Sandra Milowanoff met veel raient « De Dood der Zwaan », van Saint-Saëns. In « Het Rantsoen van het Geluk » van Léonce Perret, met Suzanne Grandais, woonden we een vertooning van « Carmen» in het Opera-Comique bij. De heldin van « Stormen » van Robert Boudrioz

was een beroemde diva_

De meeste Parijzer schouwburgen en music-halls hebben als kader aan de uitvoering van talrijke filmen gediend. On-

FILM-REVUE

der andere: « De Onmenschelijke », van Marcel L Herbier (Comédie des Champs-Elysées): « De Gekwetste Danseres » (Moulin Rouge); «Pulcinella» (Folies-Bergère); « Faubourg Montmartre » (Le Palace); « Paris » (Casino de Paris), enz., terwijl de krochten en kroegen ons met veel realisme door Marcel L’Herbier werden weergegeven (« L’Homme du Large») en door Gaston Roudes (Alterner le Cynique)... Tevens noemen we nog het kleine café-chantant uit de provincie door h escourt in « Les Grands » in beeld gebracht, een zeer beleefd en levendige too-neel!

Zeer goed zijn ook de danseressen en de futiristische bar uit « Het Spook van den Moulin Rouge »waarin René Clair ons;n een verblindende fantazij ultra-moderne schouwspelen toont.

House van New-York, tot de luxe-restau-rants van Broadway en de Ziegfeld-Follies dje ginds zijn wat te Parijs de Folies-Bergère zijn...

Op goed vallen uit stippen we aan: « De ' Oude Tooneelspeler », «De Stem der Velden», « Als het Doek gevallen is », « Achter de Schermen », « Zijn eerste Liefde »,

« Zaza », « Madame Peacock », met Na-zimova; « Liliane », « Het Kanten Masker », « In den Pann », « Fascination », en gansch die reeks, die ons Mae Murray in haar, dansnummers deed waardeeren:

« De Lichten van Broadway », « Betoove-ring » enz., zonder het kostelijke « Charlie in den Music-hall » te vergeten, waarin Chaplin ons een zoo vermakelijke satire maakte op het publiek en de vertolkers.

Men herinnert zich ook « Carnaval » nog, Engelsche film, met Ivor Novelli,

Al onze lezers kennen de gewone factuur van een groot aantal Amerikaansche filmen . het jonge meisje uit de provincie of van den buiten dat een « gouden stem » bezit, of een talent waarbij zij Sarah Bernhardt of de Duse in de schaduw stelt... Eindelijk in de hoofdstad aangeland, wordt zij een groote diva, en kent, de tijdelijke roem, maar hoe smartelijk is de keerzijde der medalie niet en tot welk betreurenswaardig slot zou men niet aanlanden indien de moedige jeune premier niet op t gunstige oogenblik te voorschijn kwam.

Deze ontelbare reeks filmen, gebouwd op het hierboven aangehaald scenario doet ons de Amerikaansche schouwburgen kennen, vanaf het Métropolitain Opera

waarin een vertooning van .« Othello » op zeer dramatische wijze was weergegeven.

In « Ame d'Artiste » van Germaine Du-lac, zullen wij de lieden en het tooneel-midden weerzien, en in « Het Spook van het Opera », belooft men ons het nabootsen van het Parijzer opera in Amerika.

Van al de hooger aangehaalde filmen, zijn het de volgende die het karakter van den tooneelspeler het meest in het daglicht stelden: « Baruch »,

« David Garrick » is de geschiedenis van een groot Engelsch tooneelspeler die op een jong meisje uit den hoogeren stand smoorlijk is verliefd. Om haar te ontgoochelen, aarzelt de kunstenaar niet een

FILMREVUE

dronkaard na te bootsen... Men kent het thema van « Kean », op zóó meesterlijke wijze weergegeven door Ivan Mosjoukine en die een der schoonste banden van het vorige jaar was.

« Deburau » die in de Vereenigde Staten komt verwezenlijkt te worden, is getrokken uit het stuk van den grooten Franschen tooneelschrijver Sacha Guitry. De vertolkers zijn er allen uitstekend in en Monte Bene belichaamt er met veel hartstocht de beroemde gebarenspeler in, maar waarom hebben de Amerikanen het noodig gevonden dit stuk in een heden-daagsch kader te doen spelen!... Het in beeld brengen van het Théâtre des Funambules, waarin Deburau beroemd werd, verliest al zijn waarde door het feit dat men hiervoor veel te veel elementen in « modern-style » bezigde...

Zooals men kan zien, is het tooneel op

het doek goed vertegenwoordigd geweest. Het cirkus, waarover we reeds een paar woorden repten, stond steeds in de gunst der insceneerders. (De Ster van het Cirkus, De Koning van het Cirkus, Hij die klappen krijigt, enz.). Voorwat de cinema betreft, die is van zijn kant, in de... cinema (( gedraaid » geworden, en dit dagtee-kent niet van gister. Sinds (( Tragische Misslag » van Louis Feuillade, met René Navarre en Suzanne Grandais, tot aan « Dorpshaan », sinds « Rigadin op den Balkan » tot aan « La Belle Nivernaise » en « Sherlock Junior, detektief », is hij in de filmen versehenen, weergevende zijn dramas, of parodies zijner treurspelen, van zijn artisten, van zijn publiek, mét dezelfde welwillendheid en dezelfde handigheid die de verwezenlijking der tooneel, cirkus- of music-hall-tooneelen had. geleid. NEMO.

Cinemanieuwsfes

Zekeren dag gingen de tongen van vrouwelijke extra’s in een studio. «Zeg eens», vroeg er een aan ander, « waarom zou de leidingman de zuster van zijn vroegere vrouw gehuwd hebben? » « Waarschi nlijk om geen ruzie te hebben met een tweede schoonmoeder » antwoordde deze.

UNIVERSAL heeft den bekenden Rüdolph Schildkraut aangeworven; hij zal de hoofdrol spelen in de nieuwe film « His People ».

LEATRICE JOY is niet tevreden over haar bestuurders omdat deze haar niet willen laten fo-tografeeren met haar baby. Deze zeggen: eens dat7 de jonge cinemaliefhebbers hun star zien als werkelijke moeder, dan is hun illusie verdwenen en zal Leatrice Jóy niet. meer zooveel succes behalen.

NEIL HAMILTON, in het laatste spektakel van D; W. Griffith «Love and Sacrifice», een buitengewoon succes behaald hebbende, is dooi- Paramount een schitterende kontrakt aangeboden hetgeen deze artist aangenomen heeft.

FILM-REVUE

Vrije Tribuun

Onder deze rubriek mag eenieder, onder deknaam, zijn opinie, de kine-ma aanbelangend, uitdrukken. De inzenders moeten nochtans hun naam en adres doen kennen op ons bureel en blÿven verantwoordelijk voor het ingezondene. De hoofdredaktie behoudt zich echter het recht van opname of weigering voor.

EEN ZOENTJE BIJ...

Van « Betty-Mizette ».

...Toe lach niet, k meen het heusch hoor!... Zeg, vinden jullie, lieve lezers (ressen) ’t nou niet vervelend?... Hier van gene, mag men, z.g.z. uitlating uwer liefde geven, door een lippenvereeni-ging, van een andere niet, omdat deze vindt dat de omhelzing niet past in een cinemazaal? Wie heeft gelijk?...

Een zoen?... Wat is d’oorzaak van het opduiken van ’t onrustig gevoel dat Liefde heet?... Werkt niet alles te saam tot uwe vergetelheid?... De zielsberoerende muziek, de donkerte, de stilte?...

En vergetend de stoornis die men z’n achter-zittende buren veroorzaakt, zoent men, een keer, meerdere volgen...

Vergeef me, doch...

Een « heertje alleen » zal ’t plotseling benauwd krijgen en M. De Vos (Tilb. Roll.) gelijk geven. (Zie n° 21.)

Een jong dametje, zal oogenschijnlijk, zich eens omkeeren en « hem » trachten te ontdekken, en zij zal meenen «Fiat Amore » (A. V. I.) (Zie n° 22.)

Een moeder, bij ’t zien van een kussend paartje, zal inwendig, beangst, denken: « Doet mijn dochter dat ook, wen zij alleen naar de cinema gaat? » (Alleen, zonder hare ouders)... natuurlijk.

Een vader, ’k bedoel dien noch « te » gestreng, noch « te » zwak is.

Hij zal onverschillig de minnenden, eventjes opnemen, zijn vroeger daden herdenken, en glimlachend de lichtbeelden op ’t witte doek volgen...

’k Kan mis zijn, want alhoewel bij m'n 22, ontsnapt u toch nog steeds iets, of beter, « veel ».

Laat ons er onze eigen meening op na houden.. Ziet men zoenen, denk er ’t uwe van, doch weest niet afgunstig of kortzichtig in uwe beoor-deeiing. Vergeet niet, dat ook « gij » zoudt vervallen tot... een zoen, in ’t bijzijn van « hem » of « haar » wanneer de gelegenheid zich aanbood.

Betty Mizette.

NOG HET ZOENEN IN DE CINEMA.

Als een trouwe bezoeker van de cinema is het me een groot genoegen tevens de Film-Revue te lezen waarin ik met genoegen bestätige! heb dat de pennetwist over 1° Rudi Valentino, 2° over de kinderen in de cinema en 3° 'over het rooken in de cinema, tot het verleden behooren. Doch nauwelijks zijn de debatten over het rooken in de cinema geëindigd of daar begint reeds een andere twist en wel over... het zoenen in de cinema. De heer Havelaar (en Had-je-me-Maar bevestigt dit) zou een berichtje gelezen hebben alzou het te Budapest verboden zijn te zoenen in de cinema.

Ik ook blijf bij het gedacht van den heer De Vos, dat niemand ter wereld het zoenen in de cinema kan verbieden. Ik ben er niet voor of tegen, doch laat nu deze pennetwist achterwegen want ik zie veel liever dat ieder op zijn beurt de goede hoedanigheden uitdrukt van zijne lievelingen op het witte doek, want ik houdt er ook een lieveling op na en wel in de persoon van Pearl White waar tot heden toe geen enkel tribuun een pennetrek heeft over gedaan.

Allo tribunnisten, wie zijn de uwe, en... we zijn weer op weg

Turn—hout.

KLACHTEN.

De zaalbestuurder exploiteert soms op een effenaf onverdragelijke manier het geduld van zijn gedweëe klienten. Zondag avond ben ik blij-gemoed af gestapt. Het programma beloofde iets te beteekenen te hebben.

Als iedereen schuif ik geduldig aan. ’t Gaat goed, ’k sta bijna aan het winket en ik ben al vol verwachting. Doch plots komt een dame door de wachtende personen gedrongen en staat zeker wel bijna vijf minuten lang met de juffrouw aan de kas te twisten. Goeie God! Welk een gelukkig toeval dat het nog niet mijne beurt was, zooniet hadde ik heel den avond mogen recht staan of ergens in een hoekje op een stoel zitten voor het prijsje van 5 fr.. De directie van bedoelden kine-ma had namelijk niets beters gevonden om het publiek om den tuin te leiden. Terwijl alles reeds volzet was, gaf men maar lustig nog een voorraad kaarten te koop. Een aardige manier voorwaar om publiek te lokken!

Maar die heeren redeneeren zoo: men wil hier zijn, al was het maar omdat de zetels U zoo aan-lokkend uitnoodigen tot een dutje, ofwel om den avond te slijten.

Zoo gaat het overal. Zoo is mij een zaal bekend, waar men U op alle mogelijke manieren wandelen zendt zoo U een genummerd kaartje op voorhand wilt bekomen. Die zijn enkel voor de wekeiijksche « habitués » die den kashouder een fooitje in de hand stoppen. Maar wie zal er zich mede vermaken, 2 uur?tan een stuk in de « file » te staan om dan nog doorgezonden te worden?

Anderen houden, als ik me zoo mag uitdrukken, in de middagvertooningv een soort «crèche» ofte kinderbewaarschool, ofwel lijkt de zaal een plaats van samenkomst voor paart es; om de eeni-ge reden dat een deftig mensch er zich alles behalve op zijn gemak bevindt.

Dan kunnen we nog noemen dat er sommige volkscinema’s zijn, waar het uit oorzaak van een onbekend voorval, niet uit te houden is van den stank tijdens de voorstelling. Er zijn dan nog andere waar het ofwel te koud is, ofwel heerscht er in den zomer een stikkende warmte.

Zoo loop ik soms heel de stad op en af om én een degelijk programma, én een degelijk zaal te vinden, want ik betitel het als gek, steeds naar dezelfde kinema’s te gaan, schoon programma of niet schoon, omdat men het er gewoon is.

Ik ga daar waar ik denk mijn zin te zullen vinden, maar die zijn raar als witte raven!

Aigrette.

BOEK EN FILM

Volgens mijn weinig competente meening heeft de cinematographische nijverheid een breeden sprong gemaakt op het terrein der massale gedachten- en zedenoverbrenging, breeder dan dien verwezenlijkt door het boek. Inderdaad, de leerzaamheid van boek en film, zoo is mijn gedacht, wordt door het eerste in hoogere mate bereikt dan door den tweeden. Vergelijken we!

FILM-REVUE

De Film: het trilbeeld reproduceert, met behulp van bekwame artisten, geroutineerde, artifi-cieele sentimentaliteitwerkers, de duizend en een gevoelens of halve gevoelens, die ’s menschen zedelijkheid bewoelen of roeren. In de rolprent ziet men de hartstochten, men leest ze in houding en oog, men voelt de stof, men kan de ziel, zonder veel krachtinspanning, inwerken in die honderden zielsverwikkelingen die zich onophoudend voordoen. Men hoeft slechts het oog van den geest op gemakkelijke wijze aan ’t gezicht te koppelen, om de voorgebrachte toestanden, karakters, tafereelen te vatten. De minst ontwikkelde, de ongeletterde zelfs, is ontvankelijk voor de ci-nekunst. In een film ligt niet de gedachte van den enkeling, hij behoudt de karaktertrekken van velen, van allen die er in arbeiden, van personen die hun individualiteit op het altaar der kunst offerden om de persoonlijkheid van de te vertolken rol uit te beelden. De mensch leeft er zichtbaar in, openbaart zich naar het grijpbare leven, beweegt zich op het terrein der hoogstwaarschijnlijke, der daadwerkelïjke imaginatie. De typeering van de onstof bereikt, in den film, bijna de volmaaktheid; de lach, het weenen, de haat, de liefde zijn en blijven geen omkranste woorden, doch zijn persoonlijkheden, zijn materialisatie. In •een woord: de film is, in de meeste gevallen, een universeele gedachte- en karaktervertolking.

Het Boek.: in de schriftelijke gedachtenweergave van een schrijver vindt de lezer gewoonlijk reden tot felle gepeinzeninspanning. Hij moet, o.z.t.z., de karakters trek na trek moeizaam opslurpen, en geleidelijk met een voorval, een intrigue, een verwikkeling verwerken. Anderzijds ligt in een boek, boe encyclopedisch van strekking het ook weze, ïn de vaakste gevallen de persoonlijkheid zelf van den schrijver. Een boek, volgens mij, staat nooit klaar genoeg in den geest vast, om toe te laten er alle onderdeelt es, alle karakters van naar eigen «ik» te kneden. Ik beweer niet dat alle of vele boeken van klaarheid ontdaan zijn. Neen! Het hangt van het gehalte van den schrijver, van den inhoud, van den stijl af. Maar nooit, ik zeg «nooit», is het machtig genoeg om een trilbeeld, het leven zelf dus, weer te geven. Ten andere, een boek is de opinie of de inbeelding van één, de vrucht van het geletterde individu, van een kijker die ’t geziene naar eigen peinzen verwerkt.

Van een film zal men nooit zeggen: « Zulk persoon (zedelijkheid) bestaat niet ». Men zou het trouwens niet kunnen, want de «star» die speelt, is en schijnt niet.

Een romanlezer, daarentegen, twijfelt vaak aan de soms opgedreyen personaliteiten.

Hij bekibbelt ze, hekelt of bleekt af. De eventualiteit van een plotse nukkige houding, de mogelijkheid van het grilligste in een Hlm, i i jmo-nieert in de meeste ge/allen met het scherp-menschelijke, met de « giens » van het wezen, en daarom slurpt de kinebezoeker iedere phaze, elke wending van ’t voorgetrilde op. In een beschreven geschiedenis is die synchronisatie van « mensch en verdichtsel » dikwerf moeilijk, zooniet onmogelijk. Hij eischt van een rolprent minder dan van een boek, hij gelooft omdat hij « ziet », omdat hij « leeft met het levende », omdat beelden sprekender, v.arer z»jn dan weerden, hoe mooi, hoe heerli k deze ook mogen wezen.

Een redeneerend schepsel zal immer het « zicht-of tastbare » verlangen. Dien het ’n moie geschiedenis op, het zal lezen, genieten en beknibbelen. Geef het een prachtband, het zal kijken, genieten— en ontroeren. Natuurlijk alle uitzondering daar-gelaten!

Geschiedkundige, natuurkundige en dergelijke volumen daarbuiten gehouden, en alleen redeneerend van romanschrift, wint de film het op het boek. Evenwel, en 't is aan te stippen, kan een juist en goedgeplaatst woord beïnvloeden, doch nooit gaat de geboorte van dat gevoel gepaard met blijvendheid; het wordt uitgewischt door aanrukkende zinsneden, door andere phrazen. In een trilband heeft men, integendeel, de « gansch-heid » van de tooneelen, de totaliteit van de kunst noodig te onthouden, want volle begrip wordt vereischt. De weinige tijd die ’n filmhistorie vraagt is een faktoor méér in 's filmen voordeel. Veel personen kijken tegen n paar honderd bladzijden lektuur op, maar weinige beschikken zelden niet over enkele minuten in kine-genot.

Wellicht zal niet ieder bovengaande oordeel beamen, doch ik meen dat het van alle gegrondheid niet ontdaan is. Ik, persoonlijk, geniet méér van een film dan van een schrift, en nochtans, ik vind de littteratuur heerlijk.

Wie praat er met mij over dat punt?

Van lersel Antoon.

Milton.Sills în,

*Th& Ma.k.in£ oP Q'jvlalle

Milton Sills bewaakt de straten van New York als Politieman

In de film « The Making of O’Malley » (De Opvoeding van O’Malley) bestuurt Sills op het drukste punt van New-York het verkeer. Doch, wanneer hij dit deed dan was het onder bescherming van twee officieele agenten, meer nog om het nieuwsgierige publiek op afstand te houden dan om alle rijtuigen de richting te wijzen. « The Making of O’Malley » wordt bestuurd door Lambert Hillever voor First National.

TOM MIX EN TONY

TWEE ONSCHEIDBARE VRIENDEN

ENKELE BIJZONDERHEDEN NOPENS DE FOX-BAND “OH YOU TONY!”

FlLMllEVUE

FILM-REVUE

TOM MIX EN TONY

Twee onscheidbare Vrienden

Enkele bijzonderheden nopens de Fox-band “Oh, you Tony I”

/iPvEEN heerlijker, levendiger figuur Vil 71 dan Tom Mix, de moderne ridder zonder vrees of blaam, waarvan het open en eerlijk uiterlijk, het sympathieke karakter-spel onmiddellijk den weg vonden tot het heut der massa, « dit groote meegaande kind ».

En toch, ook de verfijnde, de zich-zelf boven het sentimentalisme verheven voelende enkeling kan niet anders dan opgaan in het spel van Tom Mix. Hartig en gemoedelijk teekent hij zijn rollen en onweerstaanbaar voert hij u mede.

in « Oh Tony! », de jongste der filmen, door dè Fox Films op de markt gebracht, vervult Tom Mix een mondainen rol.

Schrik niet lezer, en denk niet dat Mix er salon-acteur-ambities op nahoudt. Neen! zijn mondaine uitbeelding in voornoemden band steunt juist op het grappige der kontrasten en onovertroffen mag wel zijn creatie van Tom Masters in den band « Oh Tony », genoemd worden.

Door omstandigheden (een erfenis) komt de farm-bezitter Tom in het fashio-nabela Washington. Deze aan alle invloeden blootgestelde eenvoudige ziel, valt in handen van een trio oplichters, waaronder een zoogezegde gravin, die het niet moeilijk vedt Tom over te halen tot het uithalen van een reeks dwaasheden, waarvan niet een der minste is, zich mondain aan te stellen... en zijn erfdeel te verkwisten.

De luxe-ziekte heeft hem flink te pakken en slechts het waarlijk voorname en kostelijke trekt hem aan. Het spreekt van zelf dat, eens op zijn hoeve teruggekeerd, de modieuze aankleeding dezer, stof geeft tot moeilijkheden die de beste cere-monie-meester niet zou weten te overbruggen, en wij krijgen een geestig beeld van datgene wat in Tom’s verbeelding als « gestyleerd » mag doorgaan. Dit tooneel-spel ontaarde in een heusch drama, ware het niet dat Tony, Tom’s paard — nog een goede kennis der trouwe ciné-bezoe-kers — er in gelukte, ondanks alle in de weg gelegde hinderpalen, de eerste

plaats te veroveren tijdens de wedrennen.

Einde goed, alles goed! en Tom, thans klaarziende in het spel dat de bedriegers met hem wilden Spelen, kan door de verworven prijs de bres in zijn fortuin stoppen, het luxe-leven vaarwel zeggen on met een lieve eenvoudige vrouwelijke partner het farm-leven aangaan.

Ziehier dus in enkele lijnen het gegeven dat, à la Tom Mix vertolkt, van een aard is om het meest onverschillige publiek mede te voeren.

Bereidwillig stond Tom Mix de titel van dezen band aan zijn partner, zijn paard Tony, af. Tony volvoert er dan ook waarlijk een bewonderenswaardigen rol in en om een gedacht te vormen van wat er feitelijk van dit dier geëischt werd, zal het volstaan denken wij, met er nadruk op ter leggen dat Tom Mix er op stond dat de' wedren-tooneelen zonder trukages opgenomen werden.

Toen de jockey voorstelde, in geval Tony het einddoel niet bereiken zou, zijn paard in te toornen, werd Tom Mix als verbitterd en snauwde deze toe:

— Geen trukage! Of Tony doet het— of ik vervang hem door een ander paard dat het wel doet!

Zooals evenwel het filmbeeld aantoont, weet Tony zijn eer hoog te houden en overwint alle moeilijkheden.

Toen dan oók tijdens de studio-oroef-afdraaing de onderscheidene acteurs hun prestatie kwamen beoordeelen, had 1 om Mix, Tony medegebracht.

« Hij was bij het werk, » verklaarde hij aan de verbaasde aanwezigen, « dus is het ook logisch dat hij bij de « eer » aanwezig zij! »

Trouwens niet enkel in koersen en uithoudingsvermogen is dit paard bewonderenswaardig; ook daar, waar spel, positief acteeren vereischt wordt, bewijst het dier bewonderenswaardigej diensten.

Onbeschrijfelijk knap is namelijk het volgend tooneel in den film die ons onledig houdt.

Tom Masters komt uit Washington weer, opgepopt zooals een moderne dandy. met boogen hoed. gestreepte broek en wandelstok met zilveren kruk. Tony is er over verwonderd en weet zulks te veruiterlijken. Zonder zich geheel van zijn meester af te wenden, vertoont het dier toch een zekere schroom, alsof het zich schaamde in Tom’s plaats. Van sommige intelligente dieren, zooals honden, enz., wordt wel eens gezegd: « hen ont-

FILM-REVUE

breekt slechts de taal. Van dit wonderpaard van den Fox-acteur kunnen wij zeggen dat hij en zijn meester er een speciale taal op nahouden, taal, die zij beiden begrijpen. Zoo verzekert Mix dat hij vrijwel alle mededeelingen kan doen, boor met de hand of de vingers Tony’s nek aan te raken.

Zoo gaf hij tijdens de wedrennen aan Tonny drie bevelen, die onmiddellijk begrepen en uitgevoerd werden en door paardenliefhebbers gemakkelijk in den film kunnen waargenomen worden.

Een bijzonderheid die dezen film ons insgelijks voorbehoudt is een juist dupliken, hem door een Indiaansch opperhoofd geschonken, bevindt zich op het bed, en acht geweren en tallöoze pistolen, hem door bewonderaars geschonken, vullen een achter glas bewaard wapenrek.

Deze enkele uitwijdingen over de werkelijk verdienstelijke geschiedenis en uitbeelding die « Oh Tony » daarstelt, kunnen wij niet beter besluiten dat met er nadruk op te leggen dat zij Tom Mix 52ste cinematografische prestatie is!

Tom Mix, welke bij de Fox Film zijn « star-titei » verwierf, slaagt hierdoor wel het record op alle starren van het witte doek en het zal meerdere minuten nadenkaat van Tom Mix’s slaapkamer te Mix-ville. (Cal.)

Twintig paar schoenen van hem, van een totale waarde van 800 dollar brengen bij tot de « aankleeding » van het tooneel, daarbij een tiental kostümen en tallooze regenmantels.

Vermelden wij nog tusschen de stof-feering het beroemde lederen zadel, 1500 dollar waarde hebbend, beslagen met zilveren belegsels, zadel dat hij in sommige gevallen gebruikt om met Tony te rijden; nog een ander zadel bevindt zich tusschen de « accessoires », datgene namelijk dat Tom Mix bezigde toen hij streed in den Spaansch-Amerikaanschen oorlog in Oklahoma en andere staten. Een Navajo, deken vergen een star te vinden die dit aantal1 uitbeeldingen gemaakt heeft, wie ook de « producer » was.

De reden van dit verbazingwekkend totaal is het feit dat hij « aan den gang » moet blijven. Hij kan nu eenmaal geen dag « ledig » blieven. Nietsdoen verfoeit deze star van het westen. De toomlooze energie van dezen man moet zich in daden kunnen omzetten of hij verstikke.

Toevallig is deze wondere neiging insgelijks 7 ony’s eigenaardigheid; zooals zijn meester is hij een vulkaan van energie, geen vermoeidheid kennende in de vervulling hunner taak, hoe moeilijker het van hun gevergde blijkt, des te meer houden zij ervan. C. H.

FILM-REVUE

Cinemabrievenbtts

XX. — 1 ) Stacia Napierkowska, adres: 35, rue Victor Massé, Paris;

2) Karina Bell, adres: c/o Nordisk Film Cy, 45, Vimmelkaftet, Kopenhagen;

3) Allan Forrest, adres: c/o Athletic Club, Los Angeles (Cal.), U. S. A.;

4) (Bij uitzondering) Jeanne Provost, adres: c/o 3, rue de Rocroy, Paris.

BELOOFT ME. — Die partenaire van Pearl White was Harrison Ford.

_ CHU-CHIN-CHOW. — 1) Theodore Roberts is op 2 Oktober 1861 geboren'; Edith Roberts is geene bloedverwante van hem wijl haar ware naam Edith Armstrong is.

2) Gertrude Astor is geene «star»; zij is eene « leading-woman » wat ongeveer zooveel wil zeggen als « eerste figurante ».

3) May Mac Avoy is in 1901 geboren; ongehuwd; adres: c/o Suite 523, Taft Building, Hollywood (Cal.), U. S. A.

N. B. — Als onsterfelijke nazaat der roemvolle « Maanblusschers » moogt U zek’er aan onzen prijskamp meedoen..

BETTY-MIZETTE — Zooais U reeds werd geschreven, weis overvloed van stof de oorzaak dat uwe inzending in het vorige nummer niet werd geplaatst.

BOUBOULE. — 1) Pat Moore, adres: c/o suite 523, Taft Building, Hollywood (Cal.), U. S. A.

2) Gina Relly, 53, rue Caulaincoürt, Paris.

3) Tom Moore, adres: 1919, Van Ness Avenue, Los .Angeles (Cal.), U. S. A.

A LI-BÉN -D ARAK. — 1) Virginia Pearson, adres: 464, Riverside Drive, New-York City (U. S. A.); voornaamste filmen: « Royal Romance», « A Daughter of France », « Impossible Catheri-ne ».

2) Dorothy Dwan, adres: c/o Suite 523; Taft Building, Hollywood (Cal.), U. S. A.

3) Joseph Swickard, voornaamste filmen: «The Storm », « My American \Vife »; adres: c/o Paramount Studios, .6284, Selma Avenue, Hollywood (Cal.), U. S. A.

N. B. r— De twee eerste in de Engelsche, de derde in de Fransche taal te schrijven; zenden allen gratis hunne photo.

J. S. — 1 ) Edouard Mathé, adres: 15, rue Hé-gésippe Moreau, Paris.

2) Céline James, adres; 11, rue d’Orsel, Paris.

3) Clyde Cook, adres: 604, N. Bermor.t Avenue, Lós Angeles (Cal ), U. S. A.

SANS-SOUCI. — 1) Robert Frazer, adres: c/o Suite 523, Taft Building, Hollywood (Cal.),,U. S. A.

2) Liane Haid, adres: 55, Kaiserallee, Berlin-Wilmersdorf f (Duitschland).

3) Mack Swain, adres: 1868, Glendale Boul-vard. Los Angeles (Cal.), U. *S. A.

GOLDEN DAWN. — 1) Barbara La Marr, adres: c/o Metro Goldwyn Studios, 1025, Lilian Way, Los Angeles.

2) Laura La Plante, adres: c/o Suite 523, Taft Building, Hollywood: (Cal.), U. S. A.

3) Charles Buck Jones, adres: 1954, Crasena Drive, Los Angeles (Cal.), U. S. A.

LAERMANS G. — U zoudt ons zeer verplichten ons eens op het bureel te komen spreken rond 12 1/4 uur, over de zaak in kwestie.

TATAKE. — 1) Van geen enkel der aangehaalde filmen werd de rolverdeeling gegeven; Harold Lloyd’s partenaire in deze banden was zijn huidige echtgenoote Mildred Davis.

2) Dergelijke bijdragen worden steeds opgeno-• men zoolang zij in geen al te vervelende polemiek ontaarden.

TOM' MIX. — 1) De rol van Dolores de Mendoza in « Le Vert galant » werd vertolkt door René Héribel; adres: c/o 3, rue de Rocroy, Paris.

2) Aimé Simon-Girard, adres: 167, Boulevard Haussmann, Paris.

BETTY-MIZETTE. — Welkom in het Tribu-nisten-midden. Raden wij er ver naast als we 'vermoeden dat de persoon die u wilt « oprakelen » A. V. I. is?—

LEKKERBEK. 1) Betty Compson, adres: c/o Paramount Studios, 6284, Selma Avenue, Hollywood (Cal.), U. S. A.

2) Douglas Fairbanks, adres: 7100, Santa'Monica Boulvard, Los Angeles (Cal.), U. S. A.

3) Misschien zijn uwe brieven zoek geraakt; raden U echter aan ze nog eens te bevestigen.

DUO. — Florence Vidor, adres: 1719, Selma Avenue, Los Angeles (Cal.), U. S. A.; zendt gratis haar photo. .

DONDERWOLK. — 1) Lilian Gish kan in dt{ Engelsche of Fransche taal worden geschreven; adres: c/o Suite 523, Taft Building, Hollywood (Cal.), U. S. A.

2) Madge Bellamy is nog ongehuwd; is 24 jaar oud, in de Engelsche taal te schrijven; adres: c/o Metro-Goldwyn Studios, 1025, Lilian Way, Los Angeles (Cal.), U. S. A.

3) Richard Berthelmess, gehuwd met Mary Hay; geboren op 9 Mei 1895; in de Engelsche of Fransche taal le schrijven; adres: Athletic Club, Los Angeles (Cal.), U. S. A.

SNAPPY. — 1) De Amerikaansche namen der vertolkers werden door de filmverhuurder vervangen door andere; bijgevolg weten we niet al te juist, door hunne sphuld, wie U eigenlijk bedoelt.

2) Reginald Denny, adres: c/o Universal Studios, Universal City (Cal.), U. S. A.

3) Zeg eeris, hoe « lang » veronderstelt U cns dan wel dat U ons betiteld met « O! groote Nemo »?

STROPKE. — 1) Norma Talmadge, voornaamste filmen: « Eorbidden City », « De Luxé Annie », « Daughter of Two Worlds »; zelfde adres als voor de volgende.

2) Constance Talmadge, voornaamste filmen:

« In Search of a Sinner », « The Love Expert »,

« Two .Weeks »; adres: United Studios, 5341, Melrose Avenue, Los Angeles (Cal.), U. S. A.

3) Nathalie Talmadge, voornaamste filmen:

« The Love Expert », « The Isle of Conquest »,

« Jesor No »; zelfde adres als voorgaande.

N. B. — Er worden per week maar drie vragen beantwoord.

MARGUY DE MAYC. — 1) Onze beste geluk-wenschen voor de ontvangen photos.

2) t Spijt ons zeer, maar ’t reglement is zeçr formeel;; wenschen U echter voor de volgende maal meer geluk toe.

MON A-ROSITA. — 1) Om zoo spoedig mogelijk uw antwoord in de Brievenbus te vinden, raden wij U aan U óp « Töoneelwereld » te abon-neeren, daar deze in uwe gemeente toch niet te verkrijgen is. Lees hierover de voorwaarden op de eerste bladzijde; U ontvangt het nummer dan Vrijdag morgen met de eerste post.

2) Waarom zoudt U het nog eens niet wagen een bijdrage voor de Vrije Tribuun in te zenden?

3) Onzen besten dank voor de leutige photo en de medegedeelde kennismakingen met uwe colle-gas. Houden ons, onder voorafgaandelijke dank>-zegging, voor andere aanbevolen.

VERGEET-MIJ-NIETJE. — 1) Charles de Rc-

FILM-REVUE

chefort is een Franschman; adres: 17, rue Victor Massé, Paris.

2) Barbara La Marr, zie adres antwoord aan Golden Dawn; zij meet 1 m. 75.

3) Kenneth Harlan is geboren op 26 Juli 1895; adres: 3800, Mission Road, Los Angeles (Cal.), U. S. A.

BOUCLETTE DORÉE.— Forum Studio, adres: 59. Elisabethsjraat, T/S.; zoodus....

ALICE PAVOR. — 1) Indien U het op uwe verantwoordélijkheid wilt wagen, doe het dan, maar wij zouden het in ieder geval niet doen.

2) We zullen U eens iemand zenden die ever bewuste « knappe meneer » nog wat anders v'eet mee te deelen; dus, opgepast Î

3) Neen, het is juist, Mary heeft nog eene zuster die Lottie heet en deze is meter over Jack’s kleinste. Karikatuur van Raquel Meller is goed, doch vindt U niet dat ze veel op Asta Nielsei

lijkt? NEMO.

% Photohockj c

VERGEET-MIJ-NIETJE ontving gratis de photo van:

Lya de Putti, postkaartformäat, na 45 dagen;

Karina Bell, formaat 24 x 14. na 23 dagen.

(Aan beiden was in de Vlaamsche taal geschreven ).

MARGUY DE MAYC ontving gratis de photo van:

Gloria Swanson, formaat 18 x 23 1/2;

Jaque Catelain, postkaart-formaat, na 7 dagen.

XX ontving gratis de photo van:

Lila Lee, groot formaat, na 89 dagen;

Mary Pickford, groot formaat, na 68 dagen;

Douglas Fairbanks, groot formaat, na 68 dagen.

SNAPPY ontving gratis de volgende photos van:

William Farnum, 18 x 13, na 7 weken;

William S. Hart, 22 x 16, na 9 weken;

Rudolf Valentino, 18 x 13, na 8 weken met een schrijven;

Douglas Fairbanks, 22 x 16, na 8 weken;

Sessue Hayakawa, postkaart, na 2 weken (van Engeland);

Gloria Swanson, 24 x 18, na 10 weken.

SANS-SOUCI ontving gratis de pheto van Thomas Meighan, groot formaat, na 49 dagen;

André Nox, groot formaat, na 25 dagen;

Rudolf Valentino, 2de photo;

Richard Talmadge, groot formaat, na 3 maanden en 16 dagen;

Gloria Swanson, 3de photo;

Charlie Chaplin, groot formaat, na 6 maanden.

STROPKE ontving gratis de photo van:

1 ) Marjorie Humé, postkaart-formaat, na 4 weken, zeer prachtig;

2) Asta Nielsen, postkaart-formaat, na 8 dagen (uit « Hamlet »).

3) Patsy Ruth Miller, formaat 13 x 18, na 6 weken, zeer prachtig.

Een Liefdesiooneel tusschen Richard Barthelmess en Bessie Love

Dit tooneél werd geromen in Florida voor de Giièùwe First National film « Soul-Fire » (Zielen--vuur). Deze film werd aangepast naar het groote »drama van Martin Brown « Great Music » en

werd gemaakt onder leiding van John S. Robertson. In deze productie speelt Dick de rol van een jong komponist dewelke zijn groote inspiratie voor een muziekstuk vindt op eén tropisch eiland, in den persoon van Bessie Love, welke een inbcorlinge uitbeeldt.

FILM-REVUE

CINE-ROMAN

De verdwenen Wereld

naar het boek van Sir Arthur Conan Doyle a The Lost World »

Productie First National-Watterson R. Rothacker Vlaamsche bewerking van Ed. Neorg

Met speciale toelating van de First National Pictures van New York. EENIG RECHT VOOR BELGIE

ROLVERDEELING

Professor Q. E. Challenger Edward Malone,, journalist Lord' John Roxton Professor Summerlee

Wallace Beery Lloyd Hughes Lewis Stone Arthur Hoyt

(9de vervolg)

Zijn woorden stierven weg, wij allen stonden verbaasd toe te kijken. Wij verlieten de plaats en gingen verder, tusschen allerlei struiken. Voor ons was er nu een opening en op een open ruimte zagen wij plots vijf schepsels welke ik nooit gezien had. Wij bogen ons neer om hen op ons gemak te kunnen gade slaan.

Er waren er vijf, zooals ik zegde, twee grooten en drie kleinen. Zij hadden een enorme lengte; de kleintjes zelfs waren grooter dan gewone olifanten, terwijl de twee anderen een maat hadden, niet te overzien. Zij hadden een schalie-kleurachtige huid, die glinsterde wanneer de zon er op scheen. Alle vijf zaten ze op hun achterste en balanceerden heen en weer, terwijl ze met hun voorste pooten alle takken braken. Het eenigste wat ik kan zeggen is, dat ze op monsterachtige kangoeroes leken.

Wij konden van de plaats niet weg eer de beesten zelf, in de bosschen verderop, verdwenen.

Ik bezag mijn kameraden. Lord John stond reeds met den vinger aan den trekker van zijn geweer. De twee professors bewogen niet, zij hadden in hun bewondering eikaars hand gegrepen en stonden daar als twee kinderen.

« Wat zullen ze in Engeland daarover zeggen?» fluisterde Summerlee.

« Mijn beste Summerlee, ik zal u in groot vertrouwen mededeelen wat ze in Engeland zeggen zullen », antwoordde Challenger. « Zij zullen zeggen dat ge een heische leugenaar, een wetenschappelijke kwakzalver zijt; juist, hetzelfde wat gij en de anderen tegen mij gezegd hebt! » « In het aangezicht van fotografen? »

« Allemaal valsch, Summerlee. »

« Ah, daar hebben wij hem!... Malone, jongen, zendt dit bericht naar uw blad: de 28ste Augustus zagen wij vijf levende ignanodons bij de inkomst van Maple White Land! »

« En maak u gereed,; mijn vriend », voegde er Lord John aan toe, « aan allerlei verrassingen, want het ziet er hier een weinig anders uit dan in Londen. »

Ik had waarlijk het gevoel van geheimzinnigen angst. Tusschen de dicht begroeide bladeren der boomen voelde ik een aanhoudende bedreiging op ons nedervallen. Ik wist zeer weinig van het voorhistorische leven, maar ik had eens een boek gelezen over monsters welke zich voedden met tijgers en leeuwen, evenals bij ons de katten doen met de muizen.

Het stond vast dat wij dezen morgen zouden ondervinden met wat wij omringd waren.

Wij gingen zeer langzaam door de bosschen,, met aan het hoofd Lord Roxton als verkenner. Wij hadden omtrent drie mijlen gemarcheerd, de rivier steeds aan or.ze rechterzijde houdende, toen wij aan een groote opening tusschen de boomen kwamen. Voor ons was een groot rotsblok. Varw daar hoorden wij een eigenaardig geluid, iets als' het gefluit van een kleine sirene. Wij maakten een kleine omweg om beter te kunnen zien. Doch,, nu zagen wij in een put, half gevuld met water en waarin een honderdtal pterodactyls (vogelha-gedis) speelden. Van hen kwam dit eigenaardig, geluid, maar ook een geur dewelke ons ziek maakte.

Onze professors zouden hier den ganschen dag gebleven zijn, zoo verrukt waren zij bij dit zicht.

Rond deze dieren zagen wij een massa doode visch en vogels, hetgeen niet den minsten twijfel liet omtrent hun voedsel.

Challenger kon aan den lust niet weerstaan weer nader bij te kómen, hetgeen ons bijna den dood koste. Onmiddelijk, na de beweging van den professor, gaf een der dichtsbijzijnde dieren een schrillen kreet, sloeg zijn vleugels uit en vloog in de hoogte. De vrouwelijke en jonge pterodactyls voegden zich bij elkaar, terwijl de mannelijken tegelijk opvlogen. Het was een wonderlijk zicht, de vlucht van zulke enorme beesten.

In den beginne vlogen zij in een kring, alsof ze moesten weten vanwaar het gevaar kwam; daarop kwamen ze lager en raakten bijna met hun vleugels ons hoofd.

« Het bosch in! »- riep Lord John, « of wij zijn verloren! » f

Het was tijd dat we verdwenen; maar plots V stak er een uit den hoop zijn bek naar ons uit„ anderen volgden waarop Summerlee een kreet liet hooren; hij was in het gelaat getroffen en het bloed vloeide er overvloedig uit. Challenger werd in den hals gebeten en viel op den grond; wanneer ik hem ter hulp snelde werd ik insgelijks van achter getroffen en viel boven op hem.

Op hetzelfde oogenblik hoorde ik een schot en zag ik een der vogelhagedissen met gebroken, vleugel op den grond storten. Lord Roxton had zijn olifantengeweer afgevuurd. Terzelftertijd vlogen de dieren terug naar omhoog, angstig geworden door dit vreemd geluid.

« Vooruit! » riep Lord John. « Redt uw leven! »

Wij strompelden terug het bosch in, doch de dieren waren spoedig terug beneden, maar gelukkig konden zij ons in het dichte gebladerte niet naderen. Oppieuw verdwenen zij en konden wij gerust ademen.

« Een zeer interessante ontmoeting », zegde Challenger. « Wij zijn verwittigd, Summerlee,. omtrent de gewoonten der pterodactyls. »

Summerlee stelpte het bloed van zijn voorhoofd, terwijl ik mijn hals verzorgde. Lord John’s jas was van den schouder gerukt en Challenger

FILM-REVUE

had een gezwollen knie. Toch had niemand een gevaarlijke wonde.

Wij maakten den weg naar ons kamp maar daar wachtte ons een andere verrassing. De poort van Fort Challenger was gebleven zooals wij die verlaten hadden, de muren waren niet aangeraakt en toch moest een vreemd en sterk schepsel deze plaats bezocht hebben. Er waren geen sporen van pooten of iets dergelijks te zien, alleen overhangende takken bewezen hoe het beest moest gekomen en gegaan zijn. Ons doozen voedsel en andere zaken lagen in wanorde dooreen en een vleeschdoos was zelfs open gebroken. Ook een doos patronen was vernietigd met de kogels overal verspreid.

Opnieuw maakte zich een geheimzinnige vrees van mij meester. Het was goed dat ik plots de stem van Zambo hoorde, en wanneer wij naar cje zijde van het plateau gingen, zagen wij hem ons tóelachen.

« Alles wel, Massa Challenger, alles wel! Geen vrees! Gij mij altijd hier vindt wanneer ge mij noodig hebt. »

beet der pterodactyls gevaarlijk was. Wij bleven: dus den heelen dag in ons kamp. Hoe het kwam weet ik niet, maar ik had een gevoel of wij beloerd werden. Ik vertelde het aan Challenger, welke mij antwoordde dat dit het gevolg was mijner koorts, maar ik was in de vaste overtuiging dat er ons weer iets te wachten stond. Ik dacht aan de bijgeloovigheid der Indianen aangaande die curupuri, de geheimzinnige geest der bosschen, en welke al diegenen aantaste wie zijn heiligdom betrad.

Dien avond, onzen derde in Maple White Land, hadden wijden geval, hetwelk bij ons allen een vreeselijken indruk naliét. Wij lagen allen in een diepen slaap rond ons in ’t stervende vuur, wanneer wij gewekt werden door en opeenvolging van ongunstige kreten; het was als de stoomfluit van een locomotief, zoo sneden die kreten ons door het lichaam; wij moesten de handen voor de ooren houden daar het niet aan te hooren was. Het koude zweet brak mij uit, het werkte op mijn zenuwen. Daarop liet zich een vreemd geluid gehooren, best te vergelijken met een

'Een Zicht uit « DE VERDWENEN WERELD »

Zijn eerlijk gelaat en het eindeloos vergezicht vóór ons deed ons herinneren dat wij nog altoos op aarde waren.

De twee professors waren nu in hevige woordenwisseling gewikkeld, over de sport monsters welke ons aangevallen hadden. Wij lieten hen begaan. Lord John kwam op me toe en vroeg:

« Herinnert gij u, Malone, waar deze beesten waren? »

« Zeer duidelijk. »

« Het was een soort vulkanischen put, niet waar? » »

« Hebt gij de soort grond opgemerkt? »

« Rotsachtig. »

« Ja, ja... Maar rond dit water? »

« Het zag er kleiachtig uit. » o Juist... Blauwe klei. »

« Wat beteekent het? » vroeg ik.

« Niets... niets... » antwoordde hij, en verwijderde zich in de richting der twistende geleerden.

Ik zou niet meer aan Lord Roxton’s woorden gedacht hebben, ware het niet dat ik hem dien avond hoorde mompelen: « Blauwe klei in een vulkanischen put. »

Den volgenden morgen waren wij, gekwetsten, allen min of meer koortsig, hetgeen bewees dan

helsch gelach. Drie of vier minuten hield dit aans, alleen afgewisseld door het verschrikt opvliegen van allerhande vogels; daarna hield het plotseling op... Langen tijd zaten wij in angstige spanning. Daarop wierp Lord John eenige drooge takken op het vuur, hetwelk terug opflikkerde en de aangezichten mijner gezellen verlichte.

« Wat mag dit geweest zijn? » fluisterde ik.

« Wij zullen dit in den morgen weten » antwoordde Roxton, « het was zeer nabij ».

« Wij zijn onwillekeurig getuige geweest van een voorhistorisch drama » voegde Challenger ei bij. « Ik zou gelooven dat een groot monster een ander dier heeft gedood ».

« Sst! » fluisterde Summerlee, «ik hoor iets».

Bij de stilte hoorden wij een regelmatig getrappel.... het kwam dichter bij, in de richting van de poort in ons kamp. Ieder van ons greep naar zijn geweer, terwijl Lord John uit een der hagen van onze omheining eenige struiken trok om desnoods te kunnen ontsnappen.

« Bij George » mompelde hij, « ik geloof dat ik het zien kan ».

(Wordt voort gezet.)

RlLM-REVUE

CINEMANIEUWSJES

ELMER CLIFTON, verantwoordelijk voor de *£ilm « Down tot the Sea in Ships », is door Inspiration Pictures aangeworven om Richard Barthel-ijiess te besturen in zijn volgende productie. Barthelmess vertolkt nu de hoofdrol in « Shore cLeave » (Toelating om aan Land te gaan) onder leiding van John S. Robertson, film welke door First National zal uitgegeven worden. « Shore Leave » is een aanpassing naar het theaterstuk van Hubert Osborne. Na de voltooiing van deze film zal Robertson een reis naar Europa ondernemen.

DE ZIEKTE-EPIDEMIE, welke over de A*ne-rikaansche filmwereld streek, schijnt te vermin-fderen. Hobart Bosworth, welke ook op de li st stond, aangetast door influenza, is nu volop aan *de beterhand zoodat hij weldra zijn werk in v£ Chikie » zal kunnen hernemen.

IN « Graustark », de nieuwe film van Norma Talmadge, zal men een menigte heerlijke decors jkunnen aanschouwen. Volgens men ons schrijft zal « Graustark » een der prachtigst gekleurde ifilm zijn tot hiertoe gedraaid. Honderden figuranten worden gebezigd, gekleed in de magnifiek-3te toiletten.

JACK MULHALL is de leidingsman voor Corinne Griffith in de film « Classified » (Verstoeten). Deze film is een aanpassing van Edna Fer-bèr’s kort verhaal en zal bestuurd worden door Al Santell.

DE LEDEN VAN FRANK LLOYD’S G EZ

SCHAP, hetwelk naar Canada ging om toonee-len op te nemen voor « Winds of Chance » (De Kans keert), een aanpassing naar de novelle van Rex Beach, en handelende over de goudkoorts in Alaska, bleef daar zoo lang dat deze verplicht waren zich te laten inenten tegen de pokken. Tus-schen de ärtisten noemen wij Viola Dana, Claude Gillingwater, J. Gunnis Davis, JLarry Fisher, Hobart Bosworth, Anna Q. Nilsson en Fred Kohier.

GLADYS BROCKWELL, welke een belangrijke rol speelt in « Chickie » begon haar filmloop-baan als «Vamp». Men zag haar alsdan gekleed in de prachtige zijden toiletten dewelke voor deze rollen gevergd worden. Nu zal men haar zien als een moeder van gemiddelden ouderdom err armoedig gekleed. « Dat is het leven van een film-açtrice » zegt Gladys Brockwell.

MEN is te Hollywood beginnen te draaien aan « Because I Love You » (Omdat ik u bemin) met Constance Talmadge als star. Aan haar zijde staat Ronald Colman. De film zal in den loop van den zomer door First National op de markt gebracht worden. Als regisseur is aangeduid Sidney Franklin. « Because I Love You » is een verhaal Van Hans Kraely hetwelk ook « Her Night of Romance » schreef.

JULIA HURLEY, dewelke meer dan 57 aar speelde voor tooneel en cinema, heeft een buitengewone rol in « The Making of O’Malley ». Zij is nu 77 jaar oud; 14 jaar geleden deed zij haar eerste filmwerk voor de oude « Kalem » maatschappij.

MILTON SILLS moet naar de Dçad River Section of Maine gaan om zekere tooneelen op te nemen voor « The Comeback » (De Weerwraak); dit zal zijn volgende film zijn na de voltooiing van « The Making of O’Malley ».

LLOYD HUGHES, welke nog nooit ten Oosten van de Rockey Mountains geweest was, moest nu zulks doen voor de film « The Half-way Girl » gedraaid door het Earl Hudson-gézelschap in de Bronx, met Doris Kenyon in de titelrol.

HENRY DYCHES, 94 jaar oud, en welke soms, wanneer zijn rhumatisme het toelaat, rollen van grootvaders speelt rond Hollywood, heeft nu mededingers gekregen welke hem in ouderdom ver overtreffen; wij bedoelen dat in «The Lost World » men te zien krijgt de voorhistorische die-, ren: brontosaurussen, allosaurussen, dinosaurus-!,

sen, megalosaurussen en andere monsters. Deze leefden ongeveer 10,000.000 eeuwen geleden!

« THE THIRD DEGREE », film welke door Vitagraph zes of zeven jaar geleden, met Alice Joyce, uitgegeven werd, zal ‘ opnieuw vervaardigd worden door Warner Bros. Ernest Lubitsch is als-regisseur aangewezen.

GEDURENDE DE MAAND APRIL zijn te New-York 95 nieuwe cinemas opgericht; er zijn er nog 35 op te richten.

INDIEN HARRY LANGDON door Paramount aangeworven is dan zal de schaar der filmkomie-ken goed vertegenwoordigd zijn. Paramount heeft reeds Harold Lloyd en Douglas Mac Lean en Langdon wordt tegenwoordig aanzien als een geduchten mededinger van Lloyd. Naar wij vernemen zou Langdon een kontrakt geteekend hebben voor drie jaar. Van de Famous Players-Lasky komt bericht als zou het niet waar zijn maar de Fox-Film deed hetzelfde een week nadat Reginald Barker geengageerd was.

DE TOEKOMST VAN GLORIA SWANSON

blijft steeds een mysterie. Het bestuur van "de nieuwe De Mille Qrganisatie beweert dat zij haar niet aangeworven heeft en nochtans komen er berichten van iemand welke er alles kan van weten, zeggende het tegendeél. Miss Swanson draait nu in de Lasky studios «The Coast of Folly ».

RUDOLPH VALENTINO en zijn regisseur, Clarence Brown, zijn nog niet akkoord welke film Rudy draaien zal. Brown was er niet voor om « The Slave » en « The Hooded Falcon » op het doek te brengen. Intusschen heeft Misses Valentino zich ontpopt als een regisseuse en is volop bezig acteurs te verzamelen om « What Price Beauty » geschreven door haar zelf, te draaien. Zij zal echter de film riet besturen maar er het toezicht over houden; Alart Hale is daarvoor aangewezen terwijl Nita Naldi de hoofdrol in handen heeft.

E. /. LOWE JUN., de senarist, welke tus-schen « Notre-Dame de Paris » nog meer successen op zijn actief heeft, is onder kontrakt gesteld door Warner' Bros.

Uitgaoe: « CINEMA- EN TOONEELWERELD

Beheer en Redabtic Korte Gasthuisstr., ib. Antwerp«

DruJck. « Excelsior » (n. v.). Semerestr, 22. Antw.