WED­STRIJD

voor de Meest Pho­to­ge­nieke Vrouw van België

Sedert men weet dat we ons met cin­ema-aan­gele­gen­heden bezig houden stroor­nen aan­vra­gen van jo.​nge .el­e­menten, welke de loop­baan van filrn-kun­ste­naar of film-kun­stenares zouden willen be­tre­den.

Duizen­den jonge meis­jes en vrouwen, in alle ste­den en dor­pen, uit alle standen; duizen­den mooie fiere men­schenkinderen, met 'n bekoor­lijk figuur en een typ­is­che gelaat­suit­drukking, bieden zich aan als cin­ema-artiste op te tre­den.

Welnu, « De Cin­ema » en zijn zusterblad « Ciné-Re­vue », willen dien zoo dik­w­erf uit­ge­spro­ken wenseh onzer vrouwelijke bevolk­ing, niet langer on­beant­wo­ord laten. En met dit doel zetten we vanaf heden op touw, den meest boeien­den pri­jskamp dien men denken kan:

De Wed­strijd voor de meest Pho­to­ge­nieke Vrouw van België

10,000 frank geld­pri­jzen en tal­rijke pri­jzen in natura.

' Aldus geven we elke lez­eres van « De Cin­ema « een kans. om te too­nen dat ook zij de nood­ige bekoor­lijkheid bezit om als film-artiste, weelde, eer eb roem te ver­w­er­ven.

Kén hoofd­veréis­cbte wordt van de can­di­date n even­wel gev­ergd: dat ze pho­to­ge­niek zijn: -d. i. liât tiaar gelaat­strekken die boedanighe-den bezit­ten, zon­der dewelke men niet. mei kans van wel­sla­gen, een film­rol.vervult.

Hoe over deze bi­j­zon­der­he­den geo­ordeeld, wordt in hi­er­naast ontschreven re­gle­ment, Waar­naar we alle deel­neem­sters ver­wi­jzen. Ook uiteb we onze over­tuig­ing dat. bij drom­men, uit allé oor­den des lands, blonde kop­jes en brunettes, jonge meis­jes en vol­wassen vrouwen héél de bloem onzer bevolk­ing «iel graagte aan onzen pri­jskamp zullen willen deel­ne­men. DE REDAC­TIE.

Re­gle­ment voor de can­di­daten

1. Mogen deel­ne­men aan dezen wed­strijd,

alle vrouwen of jonge meis­jes van Bel­gis­che na­tion­aliteit, die voor 15 Maart den leeftijd van 16 jaar bereikt hebben, en de hi­er­achter om­schreven bepalin­gen zullen vol­gen, x

2, De ean­di­daat zal aan hét adres van « ik Cin­ema » laten gewor­den:

a) Twee barer portret­ten, liet eene «de face»; en het an­dere in profiel (postkaart-for­maat), maar zoodanig dat het gezicht min­stens 2 cen­time­ters hoogte heeft;

b) Den bom vast­ge­hecht in « De Cin­ema » (zie lilz. 15), nauwkeurig in­ge­vuld. De briefom­slag. portret­ten en bon in­houdende, moei. liet ‘ vol­gend adres dra­gen: « De Cin­ema. >, Charles ' Deeoster­strai'it. 10-12. Brus­sel, alsmede de aan­wi­jz­ing: Wed­strijd van de meest Pho­to­ge­nieke Vrouw van België.

IS. Een portret van elke deel­neem­ster zal in de bladen van « De Cin­ema » ver­schi­j­nen.

i.​De in ar­tikel 2 ge­noemde zendin­gen zullen ont­van­gen wor­den vanaf 15 Maart tot. en m«: 15 Mei 1923.

Na dit ti­jd­stip zal geen enkele eu­n­didaïuur in aan­merk­ing genomen wor­den. Op lijd stond zullen de portret­ten der eandi­ilnlW ver­schi­j­nen in « De Cin­ema ».

5. Een jury, samengesteld uit: Drie cin­ema-to­giap­bis­ten, drie Bel­gis­che kun­ste­naars en drie Bel­gis­che dag­blad­schri­jvers of let­terkundi­gen. zal gelast wor­den een eerste keus te doen onder ile duizen­den can­di­daten en er 18 aan te duiden, waaron­der het Bel­gisch pub­liek de meest Pho­to­ge­nieke vrouw van België, zal mogen kiezen.

Die 18 kan­di­daten zullen op de kosten van « De Cin­ema » gefilmd wur­den en zuilen dus tegeljk­er­tijd op het doek en in de num­mers van « De Cin­ema » ver­schi­j­nen, ten einde de keus van het pub­liek te verge­makke­lijken.

Wie deel neemt aan onzen pri­jskamp neme dé bepalin­gen van het re­gle­ment in acht, en vuile den bon in, vérschi/nend op bz. 15 van De Cin­ema.

UIT­GEVER 3. MEUW1SSÉM.​BRUSSEL TEL. 3167 REDAC­TIE &BUS5EL. (h DE COSTEBSTß. 10-12 ANTWER­PEN. PROVINCÏESTR.9* HET HUMMED 50 O

lÄÄßABOMI 25 F* VER5CHI­JMT OPVRUDAG

ONZE HLM5TFR

Ja, zijn Seven is een be­wogen him, wel hier en daar met leed door­w­even. Het leven van Char­iot bestaat uit een aa­neen­scha­kel­ing van korte « sketch’s », elk vol gebeurtenis­sen, lol­lige en droe­vige, — 't meest droe­vige, — maar mei een tar­tende schater­lach on­thaald...

Eerste sketch. — Nabij Lon­den, in de lente van 1889, zag een knaapje het daglicht. Karei Spencer Chap­lin, zoon van een zanger en- een danseres. Vader stierf, moeder treurde; ziekte, ar­moede en honger klopten aan de deur der ned­erige woon: ach, 't is de eeuwige geschiede­nis van zoovele vader­looze huis­gezin­nen van Whitechapel, van Line-Moore,... en van el­ders. Hello! niet ge­treurd. De danseres zal zich als huis­naais­ter huren; haar ken­nis van mimiek,,daar erft Kareltje van, op hem voor de toekomst gebouwd. Niet ge­treurd, mama, de jon­gen zal uw hoop niet beschamen!

Tweede sketch. —

Acht jaar oud, be­treedt het knaapje het music - hall - tooneel.

En hij. speelt reeds voor het doek Sunny-side, hup­pelt en flad­dert als... < an ex­cen-tric girl ». En ware fit­tel­dansen voert hij uit, in de met klom­pen geschoeide troep der « Lan­cashire Lads ».

An­dere En­gelsche knapen, fijn gek­leed, gekapt en... gevoed, nemen, als ze dien oud­er­dom bereiken, hun plaats in op de col­legie’s van Ox­ford, Eton of Cam­bridge. Het acht­jarige ven­tje danst op holle­blokken — zoo hardt hij zijn lichaam, eve­nals zijn geest, in dien reeds zoo vroeg aange­bon­den lev­ensstrijd.

Derde sketch en vol­gende. — Nu boft hij waar­lijk: Char­lie mag op het tooneel de rol van « Sher­lock Holmes' » pic­colo (groom) bek­lee­den. En in dien ned­eri­gen stand, weet hij kri­tis­chen zin, sen­ti­men­tal­iteit, ver­nuft, en een massa vroolijkheid te steken! Die jon­gen be­looft wat te wor­den, met z’n eeuwige lachebek, z'n kod­dige manieren, z’n tr­e­f­fend gebaar! En Char­lie wordt dan beurtel­ings ac­robaat, panto-mime-speler, hu­morist al te gaar; hij zegepraalt in par­odiën, en nog meer in die korte sketch's van de Karno-troep, waar fleg­ma­tisch droe­vig - komiek « de bil­jart-speler », « de bok­sles », • de opgeschoten gen­tle­man », « de pi­anist », « de zanger - die - steeds - be­looft -te - zin­gen -maar-het - nooit -doet » wor­den gespeeld: klassieke humor, doch waarin Char­lie een nieuw ko­r­reltje zout weet te voe­gen; en dat Joet hij zoo jaren, gedurende dewelke hij de lach­lust der Brit­ten bevredigt, en tevens leert en zoekt, en kiest zijn waren weg.

Verdere sketch's zijn die welke hij den cin­ema schonk. Dopr hem kwam de En­gelsche grap in zwang in Amerika. En eens, zon­der op­schik, zon­der pruik, noch komis­che klown-kleed­ing, treedt hij op met z'n kort jasje, z'n bol­hoedje, z’n touw­dasje, z'n buigzaam ri­et­stokje: Char­iot is ge­boren.

Een jaar geladen kwam hij in Eu­ropa. He>.oen de bladen veel ophei van dat be­zoek gemaakt? Zagen we kolom­men vol tekst over den be­zoeker als over Lloyd George, Poin­caré of de vorsten van En­ge­land, Zwe­den en Italtë die in Brus­sel toef­den? Niets 1

— « Geen vergelijk­ing is trouwens mo­gelijk; die klown, al is hij nog zoo gewild door de « massa », 't is maar goed ook dat over zijn komst niet offi- • cieel noch of­fi­cieus gerept werd »: zoo spreekt de eerwaarde me­neer die zelf geen enkele film van

Bij zijn terug­keer op den ge­boorte­grond, be­groet Char­lie Chap­lin de En­gelsche kust.

Char­iot over­slaat... « och de kinderen zien die nu zoo graag »...

Wel ja, zoo is het in­der­daad beter. — Maar weet gij, hoe Char­lie Chap­lin gevierd werd in Lon­den en Par­ijs; en waart ge niet van hen, die hem gin­gen toe­juichen toen hij aan het Brus­selsch sta­tion af­stapte? Spon­taan was de hulde, die hem werd toegezwaaid. Die be­gaafde man, die kun­ste­naar in den waren zin des wo­ords (want

De eerste reeks is slechts kod­dig; later wordt Char­lie wat tragis­cher aan­gelegd; uit zijn oogen spreekt soms smart wen hij in de loop­graven op post staat, of—nim­mer be­grepen ver­schop­pel­ing — vruchteloos poogt een haard te stichten, kinder­liefde en geluk te ken­nen..

Char­lie wis­selt een shake-hand met den lord-ma­jor van Southamp­ton, op het dek van de Olympic.

dut is hij) is een beschei­den, een op en top gen­tle­man; een klown? — Ons wel, maar een klown van genie.

En werke­lijk, naar 't schi­jnt en overal thans wordt verkondigd, zou werke­lijk Char­lie zijn doel nabij zijn: treedt hij niet in het huwelijk met de schoone in­ter­na­tionale film­ster Pola Negri? Men zegt dat slechts umerikaan­sche bluff-manie dit gerucht heeft ge­strooid. Wij kun­nen zulks moeielijk gelooven, waar Chap­lin als een beschei­den man bek­end staat, die niet met si­inksche trucs over zich wit laten spieken. Laten we eerder gelooven dat ein­delijk, na elk vruchteloos den waren « alter ego » gezocht te hebben (Pola en Char­lie zijn bei­den van huit eerste lev­ens­gezel en gezellin geschei­den) onze helden het * met elkaar zullen vin­den ».

Dit lu­at­ste is niet met wo­or­den te be­wi­jzen. — Zie al de Char­lot-films, en zeg mij of het men­sche­lijk mo­gelijk is, met zulke lut­tele mid­de­len, al­tijd meer en meer den lach' op de lip­pen te halen. We willen hier geen drooge op­som­ming van fil­nvti­tels geven, vanaf Char­iot Boeme­laar « bokser » of « in­breker », tot en met zijn Coogan-voort­brengsels.

Dot in­tuss­chen. Mas­ter Chap­lin, on­danks de wit­te­broodsweken, zijn stu­diow­erkza­an­the­den niet zal terz­i­jde laten, daar staan we borg voor.

Dus kom, zon­der kom­mer nog zor­gen, t een­tonig alledaagsche ver­ge­tend. Iaat ons naar het doek staren, waar Char­iot — een philosoof op zijn manier — ons op­beurt in heimwee, en lachend met zijn eigen smart de onze weet te ver­dri­jven.

MARNIX.

Van links lot rechts: vier lachende fiyuren van de Amerikoan­sche cin­ema-wereld: Char­lie C hnplh., Ai John­son,

S. Hu­bert en Dou­glas Fair­banks.

De Tragedie van Venetië

Voor den Dröomer van « De Ver­traagde Film ». Hkr­man. Tei­i­iunlx.

Toen hebt gij daar uw Drama met ver­won­der­ing ont­van­gen.

Herin­ner u, mijn vriend.

De dag verkleurde en gleed heen. We zaten aan het Canalino, een kanaaltje dat ner­gens is te vin­den naar ik vrees. Bar­res, Régnier noch Suarès gondel-den ooit langs zijn oev­ers. Geen Palazzi wap­peren hun zuilen, hun tin­nen en hun mis­erie er in uit. Een ver­laten hoekje met de zwarte muren van dood-ge-sioten tu­inen en het groen, zwaar van verveling, uit goten, gaten, om stee­nen, somber als zerken.

Moe van het om­meloopen in musea, kerken en bazar s, het slen­teren over marmeren pleinen en mozaïeke vlo­eren, het gapen en het ki jken, loom van verzadigig­ing en ont­nuch­ter­ing, zaten wij aan het tafeltje, alleen, met ons kopje koffie, en onze gedachten die gons­den lui als bieën om hun korf bij het dalen van de zon.

Onze ci­cerone kwam ons gelukkig ter plaatse ver­voe­gen.

Hij was een on­derwi jzer en een sim­pel man die van ons zijn Venetië zou leeren ken­nen en met eerbied en deemoedigheid naar u luis­terde. Want, dien avond, waart gij een Pro­fes­sor uit Yed­doi Nooit ver­nam ik boeien­der beschri­jv­ing van Japan dan toen uit uw mond en gil mi­neerdet ook, met

op­stellen over Mus­set en Georges Sand in een acad­emisch ti­jd­schrift van Ed­im­burg heeft laten ver­schi­j­nen en dat zij, in geduldige een­voudigheid, zeer sober ervan leefde.

De kreet knalde aan onze ooren: Een rat!

Wij keken op, eer ver­sto­ord dan ver­baasd.

In het water, cirkelden in­der­daad be­wogen li­j­nen. Mid­den in, stak de kop van een hondje uit, het witte kopje van een klein hon­deken dat zwom, met kram­pangstige voor­poot­jes en den snuit omge­wor­pen. Het gleed onder het zwarte water, dat, ni­jdig, op zijde rimpelde en toe bleef.

Het beest schoof recht op ons af. Op de eerste trede aan het water, stond Sig­nore Or­lando, met een ri­etje in zijn hand en een klon­tje suiker.

Hij stak voorzichtig het ri­etje uit en lokte met zijn suik­erk­lon­tje.

De hond keerde, on­verwachts, schuins weg, wroette verder naar het mid­den, to­erde en draaide langs rechte li­j­nen' die kor­ter en kor­ter wer­den, in krin­gen om. Het zwarte snu­itje stak uit.

— Cow­ards!

Een plomb. De dame van drie stoe­len verder, de dame was in het kanaaltje gespron­gen.

Sig­nore Or­lando liep heen, riep om hulp en wreef met een teer blauw za­k­doekje het druipende slijk van zijn witte broek af, als gek.

Juist boven de plek waar de dame gezonken

Venetie

de passende lenigheid en tra­di­tion­eele koel­bloedigheid het in­gewikkelde en gra ievolle Cha-n o-e, dat gij < Kleine Thee­d­i­enst » hebt ge­noemd.

Sig­nore Or­lando nam nota's. Uwe bril­glazen dav­er­den van de ver­holen pret. Ik liet mijn pot­lood gli­j­den in de wi­jn­vlekken van mijn menu en ik tee-kende uit het geheugen en om niet los te barsten Tiepolosche rac­courci's zon­der pre­ten­tie.

Wij ver­gaten erbij om te zien naar eene dame die twee tafelt­jes en drie stoelt­jes verder van ons af was gezeten. Later'hebben wij geho­ord dat deze dame uit En­ge­land herkom­stig was, dat zij geleerde

was, zag ik, als in een blik­sem­schicht, aan den muur van de overz­i­jde, uit den steen gebeit­eld, een sater­bakkes met een ijz­eren ring.

Stokken, lad­ders, touwen, pieken, haken, getier en gekrijt, onze oever liep vol aan bont en ru­mo­erig gedrang. In de buurt, sloeg eene nood­klok.

Zij zag er leel­ijk uit, door­nat, met gescheurde kleeren die wegsmolten, het witte hondje aan haar hart. Haar oogen... Haar, oogen vriend! Groene diepe, wijde oogen, strak, boos, ver­wilderd, dreigend, haar groene oogen die het riepen; Lafaards! uitge­doofd over een schat van niet te peilen geheimen.

(Zie ver­volg bz. 7.)

Kinder­lijk prim­i­tief en daar­door dichter bij de werke­lijkheid —, waren de Amerika­nen toen ze voor het eerst hun jonge krachten ten di­en­ste van de nieuwe uitvin­d­ing .stelden.

Wat hen 't meest boeide, omdat het lev­endig, vrij en gezond is: de Far-West tafer­ee­len, hebben ze willen op het doek bren­gen; in deze genre, waar Rio Jim,

Dou­glas en an­deren meester­lijk speelden, hebben ze steeds gezegevierd. Ter­wijl in Par­ijs of Rome nog de zout­looze Harlekin s of Pier­rots hun eeuwige pan­tomimem, dit­maal. voor het doek her­be­gonnen, stelden ze ons den woesten sher­iff voor, het kranig jong meisje, de dap­pere lasso-jagers.En or­naat dik­wi­jls die helden zoo sym­pa­thiek waren, en zij, die gelijk­soor­tige per­son­nages ver­tolk­ten, onze gunst won­nen, kwam langzaam de pe­ri­ode der * stars ».

Al het ef­fect van een film werd op de hoofd­speler of speel­ster getrokken, en 't was ge­noeg dat eene pop­u­laire Mary of Pearl White aangekondigd werd, of

het suc­ces was verzek­erd, t Was feit­elijk de bluf-méthode, bestaande uit ontzettende pub­liciteit en ophef.

En zoo ver­keer­den de Yan­kee's in de mean­ing,

Cecil It. de Mille (tooneelschikker), Beat­rice Joy en Thomas Meighan, beroemde amerikaan­sche cine-artis­ten.

dot dergei­ijke oplief muk­ende rol­prenten, in reek­sen gemaakt — in serie's gefab­ri­keerd, als o u torn obiels, photo-ap­pa­raten of phono­gra-pnen ook het Euro-peesch pub­liek voor immer zou bevredi­gen.

Grove dwal­ing. Wei hebben we de natu­urlijke Far-West pro­duc­ties ges­maakt; maat ook hi­erin kwam een­tonigheid; wel had­den we ons gehecht gevoeld aan 't spel en de tech­niek van eenige pop­u­laire fig­uren, maar tot verve­lens toe wilden we ze niet zien op­tre­den.

Nu dus, een ander sta­dium in de Amerikaan­sche fil­min­dus­trie: het ti­jd­perk van het kolos­sale, van het weelderige, dat tot heden toe heeft gedu­urd. De groote fi-nantieele mid­de­len waarover de Amerikaan­sche on­derne­mers beschikken, li­eten hun toe de hulp in te roepen van al wat artistiek denkt en han­delt. Hon­der­den too-neelschikkers en ac­teurs, mili­ioe­nen dol­lars, het vertrouwen van soliedé aan­deel­houd­ers, dat zijn

gegevens waarmede gebouwd kan wor­den.

Grif­fith gaf ons In­tol­er­ance, De Ge­bro­ken Lelie ( en Arme Liefde, en later Dream­street en Way Down Best, prach­ton­twer­pen, meester­lijk be­han-

Georges Melford, tooneelsc hikker, en Rudolph Valentino, ge­ni­eten een oogen­blikje rust ti­j­dens de op­name van de Cheik.

Will Rogen, nis c ow-boy, kri­jgt de nood­ige aan­wi­jzin­gen van Clarence Bad­gen.

Dit is een richt, ti­j­dens het opvo­eren van Be­yond the Rocks tre~ nomen.

Langs klip­pen en rot­sen, moesten de op­er­a­teurs klauteren, om het op-neem­toes­tel te rechtet plaats te stellen.

deld, die bij mid­del van de «Kun­st­lantaarn » ons tot hoogere denkbeelden voert.

't Ware on­be­zon­nen j werk, zelfs de meest in­ter­es­sante fresco's, ;

die Amerika ons in de

laat­ste vier j aren i

schonk, op te noe­men. i

Nu wor­den alle genre’s !

be­han­deld: de ciné-ro- i

man met Priscilla Dean,

Ruth Roland, Hoot Gib­son, en meer an­dere; het geschied­kundig ver­haal: koningin van Saba, Nero, enz.; de avon­tuur-film; de oost­er­lijke toonee­len, de ro­maneske avon­turen; en < last not least », de komis­che film met Fatty, Clyde Cook en Char­iot.

Heden, zet duizen­den kun­ste­naars aan 't werk; als paleizen zijn de werk­plaat­sen, waar de film gedraaid wordt; een verklein­ing van de wereld is een stad els .Los An­ge­les of Uni­ver­sal City, waar alles te vin­den is wat di­en­st­baar kan zijn voor he, op­ne­men van toonee­len uit alle lan­den en alle ti­j­den. De beschri­jv­ing, de ver­halen, het anec-dotis­che aan de reuze-in­stellin­gen der United-States ver­bon­den, is waard breed­vo­erig be­han­deld te wor­den. EMKÀ.

DE TRAGEDIE VAN VENETIE (Verv vanb/adz.5)

In de Vereenigde Staten, grooit steeds de in­vloed van de cinématogra­phie: ze is reeds de derde der grootin­dus­triën. Ze bevat hon­derd duizen­den werk-

Zij had voor den sprong, haar buidel b1 over den grond uit­ge­strooid. En knaap­jes, vrouwen en slun­gels van man­nen raapten, kake­lend, de muntstuk­jes weg. Een di­ener schreel onze namen op.

Vriend, herin­ner u. Toen hebt gij uw Drama in u voe­len sid­deren. Hen­drik COÖPMAN, Thzn.

Reure-décors voor de film Notre Dame de Paris.

naar Vic­tor Hugo s werk. in Uni­versel City opgesteld.

Gedicht vau G. ii. l'IîlEM

MEILIEDJE

GEMATIGDE BE­WEG­ING

Muziek van Flor AFPA EK TS

Hot vail up nu' ais een groot ge luk

1 Illf1

En ik kan het haast niet dra-gen.

Sub - tie

rail.

mengde!! jes van ge-luid, bonte blij - heid van ver­lau-geu

triE—Jart de

weet niet wat ’k nn lie - ver dood, zit­ten lachen

J ! s s-. MMavaMt * Ü a #- .1. i. -, * _ff «— ï—

10

oms emem

nimm

HOE DE FILM WERD GEDRAAID

Dit gefilmd ver­haal van Franz Tou­s­saint, is in­gegeven door den Koran, den bi­j­bel der Ma­honie-da­nen. Het leert ons, West­er­lin­gen, beter de ziel be­gri­jpen van de vol­gelin­gen van Ma­homed, « pro­feet van Allah », en zou als dus­danig reeds onze waardeer­ing ver­di­enen, in­dien niet tevens de bekoor­lijke Sta­cia Napierkowska een groote on­troer­ing van den film wist te doen uit­gaan.

Aan zijn doel getrouw zal de Cin­ema niet alleen het be­lang­wekkend ver­haal in ver­vol­gen mede-dee­len, maar tevens elkp week enkele bi­j­zon­der­he­den laten vooraf­gaan over de geschiede­nis van den film, de ver­tolk­ers, enz.

In' ch' Allah werd voor een groot deel in Marokko gedraaid, gedurende vijf ein­de­looze zomer­maan­den, in een snikheete tem­per­atuur.

De toonee­len in de Woestijn wer­den inde woeste zand­vlak­ten nabij de Spaan­sche gewestèn in Afrika gefilmd. Daar de tem­per­atuur tot boven 50 graden steeg, moest reeds bij zon­sop­gang wor­den aangevan­gen. Te 9 uur s mor­gens reeds was de hitte on­dragelijk en moesten stopgezet wor­den tot 4 uur 's namid­dags.

De fil­mop­ne­mers Louis Chaix en Gon­dois, kon­den alleen blootsvoets en op dikke wollen dekens hun werk ver­richten. Niet zelden schoot hun toe-stel in het zand weg, zoo­dat gan­sche toonee­len moesten her­speeld wor­den.

Een an­dere moeil­ijkheid was het reizen en ver­voer per kamee­len, dieren waarmede onze film-

Zitah. — Mei. Sta­cia Napierkowska.

ster­ren en op­er­a­teurs niet gewoon waren om te gaan.

Daar­bij kwam dan ook een grooter gevaar nog: Te Fez, hoofd­stad van Marokko, moest een Maho-meda­nen­feest wor­den gefilmd. Men had Louis Chaix ve wit­tigd: « Als de volk­stam der Aïssoe­den u be­trapt dan zijt ge ver­loren ».

In­der­daad, vol­gens den gods­di­enst der Ma­honie-da­nen mag het aangezicht niet gefo­tografeerd en zelfs niet geteek­end wor­den. Des te min­der zouden de fa­natieke Aïssoe­den toe­laten, dat een gods-di­en­st­feest in een geheiligde plaats worde gefilmd!

Maar de op­ne­mers waag­den het toch. Zij had­den de voor­zorg genomen zich van kop tot teen te wape­nen, en waren boven­dien als Ara­bieren verkleed. Zij waren tenslotte geholpen door een vier­tal echte Ma­home­da­nen, waarop zij mochten be­trouwen. Zij plaat­sten hun toes­tel in een donkeren hoek en kon­den prachtige gods­di­en­st­toonee­len op-ne­men zon­der gesto­ord te wor­den.

HET VER­HAAL

De gri­jsaard Bakir en an­dere werk­lieden zijn aan het del­ven nabij Matarka. Een­sklaps halen zij een stee­nen plaat uit den grond, waarop geheimzin­nige teekens zijn gegrift.

Op het­zelfde oogen­blik zien wij op een naburig plein een slan­gen­bezweerder. Hij voor­spelt aller­hande ram­pen voor het land, omdat in den grond wordt gedol­ven waar vroeger Ma­home­da­nen zijn be­graven.

De werk­lieden, die de stee­nen plaat hebben ont­dekt, zijn on­der­tuss­chen een geleerde gaan halen, die vol­gend op­schrift op den steen leest:

M Het Rijk van de Moghreb zal van den on­der­gang wor­den gered door een won­der­schoon jong meisje, wiens vader al­daar ge­boren is en voor wie zeven man­nen zullen ster­ven op een zelf­den nacht. „

De werk­man Bakir is in hel verre land van de Moghreb ge­boren. Zijn dochter Zilah (Sta­cia Napierkowska), schoon als een beeld, heeft hem eenige maan­den gele­den ver­laten, om onder de danser­essen te gaan leven te Terba, in het Zuiden.

Bij het hooren van het op­schrift her­denkt de gri­jze Bakir zijn ver­driet. Troost­eloos keert hij naar zijn hut terug. Hoe zal hij de schande over­leven, die zij hem heeft aangedaan? Vertrokken om danseres te wor­den!

De oude man geeft zich aan de wan­hoop over, tot langza­mer­hand weer een kleine hoop voor zijn geest be­gint te klaren. Miss­chien is Zilah rein gebleven... Miss­chien... zullen zeven man­nen voor haar ster­ven en zal zij het Rijk van haar voor­vaderen red­den...

En door deze hoop bezield, vertrekt Bakir naar Terba, zon­der ie­mand te ver­wit­ti­gen.

TE TERBA

Zilah, de mooie Zilah, is reeds beroemd als een der beste danser­essen van Terba.

Zeker is zij ook een ver­rukke­lijke vrouw. Is het dan te ver-wan­neren dat de jonge edel­man Sli­man Ë! Hamza een vurige liefde voor haar heeft opgevat?

Zilah, van haar kant, is niet ongevoelig' voor deze liefde.

Doch haar vurig' karak­ter belet haar niet te weer­staan aan al de smeekin­gen van den móoien Sli­man, die ongeduldig is om Zilah te bezit­ten. Zilah wil echter eerst de kracht van zijne liefde meten.

Slimah heeft een broer, Saïd, die een zeer be­wogen leven heeft geleid. Na overal op­spraak te hebben ver­wekt door zijn los gedrag, is Saïd spoor­loos Uit het land verd­we­nen. Waarschi­jn­lijk, denkt zijne fam­i­lie, is hij nu er­gens kameeldri­jver. En om de herin­ner­ing van Saïd hangt een geheimzin­nig waas van avon­tu­urlijkheid,

Doo­d­ver­moeid komt de gri­jze Bakir ’s avonds te Terba aan. Het kost hem geen moeite te verne­men, dat de god­delijke Zilah dezen avond in een thee­huis danst. Zij danst ter­wille van Sli­man, die eenige vrien­den heeft uitgenood­igd. En Sli­man heeft streng ver­bo­den aan zijne di­en­aars vreemdelin­gen bin­nen laten of den dans te storen.

Vader Bakir wordt bi­jgevolg niet bin­nen geluten. Maar gelijk al de man­nen van zijn ras, kan hij geduldig wachten. Hij zet zich te rusten voor de deur en is wel­dra in gepeinzen ver­zonken en in droomen over zijn land...

Niet ver van Terba is een kar­avaan aangekomen. Drie kameeldri­jvers zullen daar over­nachten alvorens hun tocht door land en 11 woestijn voort te zetten. Onder hen bevindt zich Saïd, de broeder van Sli­man. Ook hij heeft den roem' van de danseres Zilah ver­nomen en samen met zijn vrien­den wil hij het meisje aan­schouwen.

De di­en­uars van Sli­nam zijn echter niet te ver­mur­wen.

— Er uit! domme kameeldri­jvers 1 roepen zij tot Saïd en zijne vrien­den.

— Ik zal die pum­mels eens leeren, hoe men zon­der geweld bij Zilah de danseres komt! denkt Saïd.

Snel heeft hij een plan be­raamd. Hij zegt zijn makkers hem te wachten voor de deur. Hij klimt trap­pen op, over ter­rassen en daken, en komt ein­delijk op het dak van de plaats waar Zilah ne an­dere vrouwen dansen. De planken van het dak zijn ver­molmd en worm­stekig. Een oogen­blik slechts aarzelt Saïd. Dan neemt hij zijn aan­loop en springt...

De planken geven toe. Saïd valt en komt terecht te mid­den van de zaal. Sli­nam en zijne vrien­den wer­pen zich op Saïd. Doch deze verdedigt zich hard­nekkig. Als men zooveel door­leefd heeft, laat men zich niet doo­d­steken in een dan­szaal.

De scher­mut­sel­ing wordt een bloedig gevecht. Wel­dra liggen zeven man­nen be­wusteloos uit­gestrekt op den grond. De strijd zal ein­delijk beslist wor­den: Saïd en Sli­man staan lijf tegen lijf. Saïd heft den arm op om Sli­man te doo­den... Maar een­sklaps trekt een nevel over Saïd’s oogen en t is of hij duizelt. Een ake­lige sid­der­ing doet zijn arm machteloos neer­vallen... Zijn broeder! Hij heeft zijn broeder erk­end! Bijna was hij een broe­d­er­mo­or­de­naar...

Sli­man maakt van dit oogen­blik ge­bruik, om zijn leven te red­den door de vlucht.

Ook Zilah was met de danser­essen reeds verd­we­nen ti­j­dens het woest gevecht.

DE DANS ROND DE LIJKEN

Saïd laat on­mid­delijk zijn makkers en ook de oude Bakir bin­nenkomen. Hij geeft bevel aan de muziekan­ten, dat ze weer spe­len moeten, en zelfs de Ver­schrikte danser­essen wor­den ver­plicht weer in de zuul te ver­schi­j­nen. ( Wordt voorgezet.)

Àlla Nnzîmovn, de Salomé.

Onze heden­daagsche maatschap­pij staat in het teeken van den dans: ware be­lang­stelling' toont het groote pub­liek voor beroeps­dansers, die in cabaret­zalen hunne gaven ten toon sprei­den; ten an­deren, voelt heel onze jeugd zich geroepen nun­solider richt te nemen, omdat 't waar­lijk niet denkbaar is zich in, gezelschap te be­we­gen zon­der wat aan Terpsy­chore te of­feren,

Hoe zou eene uitvin­d­ing, eene uit­ing van bedri­jvigheid en kunst die zich er op beroemt voort­brengsels te geven, die een ware « spiegel des lev­ens » moeten heeten; die om dit doel te bereiken de medew­erk­ing zoekt van vak­lieden en artis­ten op alle ge­bied; die niets wil verzuimen om de nautv-keurigheid der natu­urlijke decors, de juiste ex­pressie der karak­ters, het waarachtige der toe­s­tanden, weer te geven; — hoe zou de cin­ema zijn doel bereiken zon­der het in­lass­chen van danstafer­ee­len, uit­gevo­erd door de meest be­gaafde ken­ners in­zake.

De danstoonee­len in « El-Do­rado », « De drie Rid­ders der Apoc­a­lypse », of « Parisette », drie ban­den van geheel ver­schil­lende strekking, zijn in­der­daad een der hoof­daantrekke­lijkhe­den dier films.

Men kan zich even­min de pro­duc­tie's van Agnès Ayres, of de feeriëen in­denken zon­der een gedeelte aan dans gewijd. « Sam­son en Dalila », « Salomé »,

’t zijn even­veel bek­ende stukken, welke niet op het

doek ver­tolkt, zoo niet de hoofd­figuur eene uit­mun­tende danseres is.

Daarom dan ook, flat naast de mimiek, van film-artis­ten een grondige ken­nis van de dan­skunst wordt geëischt. Daarom deden de Fran­sche, Ita-li­aan­sche en Arner­ikaan­sche film-uit­gev­ers, beroep op eene San­dra Milowanoff, een R. Valentino, een Theodore Kosloff, een Naz­i­moza, de beste danser­essen en dansers dezer ti­j­den.

De dans. Wie er zich aan wijdt met hart en ziel, en uit alle lichamelijke krachten, be­seft hoe een groote opvoed­ingskracht ze is; wie ze slechts als toe-, schouwer of dil­i­tante aan- ’ schouwt, be­gri­jpt reeds wat zui­v­ere schoonheid ze voort­brengt, eene schoonheid voor al wat jong en gezond is, ge­ni­et­baar.

Zeker, we dansen niet meer als onze oud­ers. De se­rie-dansen, alsmede mazurka’s, polka's en kruis­polka's, pas de qua­tre en dergelijke — een een­tonige reeks — hebben de baan moeten ruimen voor de overal gewilde oneen two-steps, de trots en hun geheele aan­hang.

Of dit een kwaad is — we laten er ieder's mee-ning over oordee­len. — Wel is het een feit dat nu weer ex­pressie en sprek­ende gebaren te pas komen. Danser en danseres zijn ook vri­jer in hun in­spi­ratie, vol­gen wel

Bebe Daniels, ster ca vlin­der.

l)e gewezen dans­meester van het Keiz­er­lijke the­ater te Sint-Pe­ters-bvtrg, Tbeodoor Kostoff; hier geeft hij on­der­richt aan jonge meis­jes, geholpen in die taak door Miss Betty Comp­son.

zekere bepaalde fig­uren, doch zijn niet langer gebon­den aan eene bepaalde vol­go­rde; de kun­ste­naar kan zich laten meeslepen met de muziek; aan de har­monie der klanken' paart hij zi­j­nen har­monis­chen gong; de muziek is de ziel, de dans de il­lus­tratie van het kun­st­ge­heel.

En dit al komt de bioskoop tevens ten goede, dit helpt de ver­tolk­ing van karak­ters en gemoed­saan­doenin­gen bij den film­spe­len Hebt gij niet, meer dan door de opeen­vol­gende gebeurtenis­sen zelf, de smart van Eve Fran­cis gevoeld in El-Do­rado, als ze op het cabaret-tooneel op­treedt; hebt ge niet al het vrouwelijke gepeild in Agnès Ayres’ karak­ter, wan­neer, in * De Ver­bo­den Vrucht », de ster flad­dert en zweeft, in een- fan­tastisch decor van weelde, pracht en geluk. En het wulp­sche dansen van Rudi in « De vier Rid­ders », het gestylèerde hup­pe­len van Milowanoff, de plas­tis­che houdin­gen van Pawlowna of Loië Fuller, zuiver van lijn als re­lief-beeld­houw-werk: geen mimiek is zoo ex­pressief, en weerkaatst beter het licht- en schaduwspel der zin­nen, (

Elke danser of danseres heeft af­zon­der­lijke be­grip­pen, wil met an­dere meth­ode’s ons zijn kunst doen ge­ni­eten; de stu­dio gaf elk zijn rol, vol­gens tal­ent, karak­ter of om­standighe­den. Zoo kri­j­gen we die dans-in­ter­mez­zos te zien in menige film, en rust, ons oog en onze brein, tuss­chen twee ver­moeiend span­nende' toon­ge­len;

Breed­vo­eriger willen we dun ook, in den loop van een vol­gend ar­tikel, de ver­di­en­ste van eeltige bi­j­zon­dere dansers be­spreken.. Voor heden sluit ons overzicht, niet den wen­sch dat nog dik­wi­jls bij het opvo­eren van een film, we een dansende’figuur mogen be­won­deren, en ons dankbaar ap­plaus deze gedachte ver­tolkt: — saltavit et plaçait ze danste en beko­orde.

Mi»« Anna Pavlovna, beroemde Rus­sis­che danseres, leert tango aan Jackie Coogan.

Rudolph Valentino, een danser die tevens een uit­mun­tende fil­mac­teur is.

DE CHEIK

OMS G6Ä

nimm

(Ver­volg en slot)

Raoul de Saint Hu­bert heeft met waaar ge­noe­gen die ve­ran­der­ing gadeges­la­gen.

Lange dagen zweefde de Cheik tuss­chen leven en

In Diana had zich in dien tijd een on­willekeurige om­me­keer voorgedaan. Zij stelde zich voor dat het alleen uit liefde voor hoar was dat de prins zijn leven had gewaagd, en nie­mand an­ders dan aan haarzelve gunde zij het den kranke op te passen.

De jonge rheik zei de woestijn vaar­wel.

En wan­neer de koorts geweken was, en de Cheik voor het eerst haar weer aan­schouwde toen voelde zij als een za­lige aan­doen­ing in haar. De min­ste zi­jner wenken wer­den nu voorkomen, en alleen bij hem kan zij nog ge­noe­gen vin­den.

Diana, niet we­tend dat de liefde zich sti­laan van haar diep­be­proefd hartje heeft meester gemaakt tra­cht zich nog wijs »te maken dat zij enkel uit dankbaarheid han­delt. Maar spoedig merkt zij dat er iets heel an­ders in 't spel is, ja zij be­trapt zichzelf ter­wijl zij den gelief­den nàam Ahmed in 't zand der woestijn schri­jft.

Raoul de St Hu­bert heeft met waar ge­noe­gen die ve­ran­der­ing gadeges­la­gen. Hij ook heeft reeds gezien dat de liefde die twee harten vereenigd heeft. Hij denkt thans het oogen­blik gekomen om het geheim dat de ge­boorte van den Cheik om­ringd niet lang voor zich te houden.

Zek­eren dag doet hij dan ook zijn ver­haal:

Over ongeveer vijf en twintig jaren vond de oude Cheik. Ben Has­san, de vader en moeder van Ahmed in de woestijn ver­laten. Bei­den stier­ven kort na­dien.

Diana gaf vri­jen loop aan de gevoe­lens die haar hart be­stor­m­den.

en de oude Cheik die geen kinderen had, nam het kind der Eu­ro­pea­nen als het zijne aan. Hij gaf hem de opvoed­ing die aan een vol­bloed Araab toekomt en zond hem later naar Eu­ropa om zich daar te vol­maken. Toen de oude Cheik stierf werd Ahmed als zijn opvol­ger tot op­per­hoofd verkozen.

Diana die thans geen hin­der­palen meer ont-waardde gaf vri­jen loop aan de nieuwe gevoe­lens die haar hart be­stor­m­den en haar als on­willekeurig tot den jon­gen Cheik aantrokken.

Ahmed ook was gelukkig. Dank aan de goede zor­gen van Diana her­vond hij spoedig zijn gezond­heid en kor­ten tijd na­dien vierde men het verlov­ings­feest van Diana met den Cheik Ahmed Ben Has­san.

De jon­gelieden echter had­den besloten de beschaafde wereld op te zoeken en zek­eren dag ver­li­eten zij, om­ringd van een machtige kar­avaan, de oasis der Pal­men.

De jonge Cheik had zijn stam en de woestijn vaar­wel gezegd en vo­erde zijne jonge vrouw naar heer­lijker streken. V. D.

IDEAAL.

PRACHTIG

PRAK­TISCH

ZIJN ONZE

CAR­IL­LON

WESMIN­STER

PEN­D­ULES

1 FAB­RI­CANTS SU­ISSES RÉUNIS

BRUS­SEL Rut» des Frip­iers, 12

ANTWER­PEN So­hoen­murkt, 12

Cin­e­matographisch nieuws

ER­ANKRIJK

- > - M. Jean Legrand, een der jong­ste enseèneer-ders, is in het huwelijk ge­tre­den met mejt­tf­fer Leone de Castel­lan.

- » J«an Legrand is de broeder van den bek­enden dichter en cine­graphist André Legrand.

André Per­a­mus, en mej. Lucette Ca­iron zijn de hoofd­ver­tolk­ers van den nieuwen film van M. Jean Leje­une, Antar.

-•t - Henri Dia­mant Berger draait üomagès voor de Agence Générale Cinématographique

Henry Rous­sel, aan wien wij De Ver­druk­ten danken, is een nieuwe »band be­gonnen en wel in Palestina. De hoofdgedachte be­treft het Sion­isme doch de naam is nog niet vast­gesteld.

. Cor­sika van Mevr. Van­ina-Casa­longo is geëin­digd. In het voor­spel is vooral de oor­sprong der vendetta be­han­deld.

De “Société des Films Al­ba­tros,, kondigt als nieuw­ste band "Kenn,, aan. Mosjoukine werd de hoof­drol to­ev­ertrouwd.

. San­dra Milowanoff is door M. J. de Baron­celli geëngageerd. Zij gaat dus de Etab­lisse­menten Gau­mont ver­laten.

cDon tot deel­name aan den cPri­jskamp

VOOR

de meest Pho­to­ge­nieke Vrouw van België

Mejuf­frouw (rt­ti­atn), (voor­naam).

Mevrouw

ge­boren Ie .... den , wenst ht

dee/ te nemen aan den pri­jskamp voor de meest pho­to­ge­nieke vrouw van België.

Aan het bestuur van De Cin­ema, met de meest Hoogacht­ing,

(1 land­teeken­ingj

Duidelijk en lees­baar deze bon in­vullen, en het zen­den «on t vol­gende adres: /Je Cin­ema, 10-12, Charles De Costers­fraat, Brus­sel.

cBlödz­i­jde voor de cVroum

cVremiên aan onze Qez­er­essen

£jï> Steeds de be­lan­gen zi­jner lez­ers en lez­er­essen in acht ne­mend, wil 75e Cineinü ook nu en dan een bladz­i­jde mode-***- i n-. —-— r'- *--»Welke men hier afge­beeld ziet, werd uit het ti­jd­schrift De Nieuw­ste Modes ontleend.

mod­ellen geven. De teeken­ing, a overal verkri­jg­baar aan 1.50 frank.

Als pre­mie voor onze lez­er­essen, stellen we knip­pa­troons op maat, van deze mod­ellen beschik­baar; om deze te be-* jû komen, tegen mati­gen prijs, be­hoeft men ons slechts het hi­er­aan gehecht bon­netje te doen gewor­den, alsmede 7 frank in postzegels of post­man­daat, en de vol­gende in­lichtin­gen: naam en voor­naam, adres, taille-maat, 'rif num­mer van het model. Wie een degelijk op maat geknipt pa­troon ver­langt, tegen spot­goed koopen prijs,

X'V 'A Van deze éénige gele­gent­cid ge­bruik.

Alle or­ders doen gewor­den aan .1. FELIX, 20. Al­bert de La­tourstraat, Brus­sel, of aan den uit­gever van d Cin ma. DE DI­REC­TIE.

ROYAL

WAY DOWN EAST

Une jeune fille, Annie, vit sim­ple­ment avec sa mère. Comme leur, sit­u­a­tion pécu­ni­aire est frag­ile,

Annie part pour Boston, retrou­ver des cousines for­tunées.

Annie y est reçue froide­ment, mais on l’ac­cepte cepen­dant et elle ren­con­tre, au cours d’une soirée, un invité, Lennox Sander­son. Celui-ci, viveur sans scrupule, la séduit et pour l’obtenir simule un mariage, avec un faux pas­teur.

Annie va être mère, quand elle ap­prend que le mariage est nul. Sander­son l’a aban­donnée; un petit bébé vient au monde. Annie reste seule avec son en­fant.

Le bébé meurt et Annie part à l’aven­ture à la recherche d’un tra­vail qui lui per­me­t­tra de vivre.

On l’ac­cueille dans la ferme de Uertlett et après quelques mois de labeur, elle est con­sidérée comme étant de la famille. Sa vie est quiète et heureuse, et le jeune David Bertlelt, le fils du fer­mier, n'est pas in­sen­si­ble à ses charmes. 11 l'aime et lui déclare son amour et ire çom­prend pas le refus de la pau­vre fille que son passé enchaîne et con­traint au si­lence.

Les jours passent. Sander­son qui villégi­a­ture dans la région, est invité chez les Bartlett où il retrouve Annie. Il se fâche et exige qu’Annie quitte la mai­son. Kilo refuse et sup­plie celui qui la déshon­ora de la laisser en paix, quand un événe­ment imprévu vient trou­bler la sérénité de sa vie.

Une amie des Bartlett qui a ap­pris l’in­con­duite d’Annie, s’em­presse de la révéler.​au fer­mier, homme de mœurs sévères, qui n’hésite pas à ren­voyer la jeune fille. Seul, David Bartlett s’op­pose à ce ren­voi et ne veut par croire que celle qu’il chérit ail fauté. Ef­frayée, Annie dénonce l’im­pos­ture et la lâcheté de Sander­son, et s’en­fuit.

Au de­hors, c’est la neige. LTn orage épou­vantable tord les ar­bres de la forêt; la tour­mente aveu­gle Annie qui s’égare. Seule dans la nuit, elle va, ivre de désespoir, s’enfonçant dans l’in­connu, se heur­tant aux pier­res, s’ac­crochant aux ronces, tombant sur la neige. Elle sem­ble gravir un cal­vaire dans un tour­bil­lon de flo­cons blancs qui la meur­trit et l’af­fole...

Mais David Bartlett a couru à sa recherche. Il va à la mai­son forestière, se débar­rasse à coups de poing de Sander­son et s’en­fonce dans la forêt.

L’orage s’apaise et au petit jour, alors que sur la rivière proche les glaces se désagrègent et par­tent à la dérive, il aperçoit un corps étendu sur un bloc de glace. C’est Annie épuisée qui a chu sur le bord du fleuve. Evanouie, elle va à une mort cer­taine. David saute de glaçon en glaçon, risquant de s’en­fon­cer dans le fleuve. Il court... 11 court sur les radeaux chance­lants. La re­join­dra-t-il avant les chutes i1 Oui, il la prend dans ses bras et. l'em­porte. Et c’est une. délivrance pour le spec­ta­teur qu’une scène d’une telle puis­sance émo­tive étreint.

Voici enfin le soleil, le bon­heur et le mariage des deux je­unes gens.

Tel est le scénario de Way down East.

- ZO­OLO­GIE CIN­EMA

l'iîHimi­ine Un 25 nu 2!) mm

Che Princess

(Fox-trot)

LES EN­VI­RONS D’AJAC­CIO

Voy­age

La Fille du tam­bour major Offen! h

Ou­ver­ture

WAY DOWN EAST

Pro­gram van 25 lol 25 Maart

The Princess

(Fox-trot)

De Bozi

DE OM­STREKEN van AJAC­CIO

Reis

ANNIE

MOORE

Grand drame en 12 par­ties de D. \V. GRIF­FITH in­terprété par Lil­lian GISH et Richard BARTHELMESS

4a Fille du tam­bour major

Open­ingstuk

Offen bach

WAY DOWN EAST

ANNIE MOORE

Groot drama in 12 dee­len door D. W. GRIF­FITH ver­tolkt door Lil­lian GISH en Richard BARTHELMESS

5. Ca­va­tine

J. Raff

WAY DOWN EAST

Ca­va­tine

J. Raff

WAY DOWN EAST

SE­MAINE PR< CHAINE

Di­manche i avril (Pâques) et lundi LE Fil

avfil à 3 et 8 FI — Jeudi 5 avril à 8 H. SEk­sAl /NNEL

LES HOMMES NOU­VEAUX

Adap­ta­tion cinégraphique du célèbre roman de Claude FAR­RERE avec comme prin­ci­paux in­terprètes:

DO­NA­TIEN, Georges MEL­CHIOR,! (lieut. de St. Avit de l'At­lantide) Melle FER­RARE de l'Opéra Comique et Lu­ci­enne LEGRAND Grandiose mise en scène

WAY DOWN EAST

Een klein een­zaam dorp waar, iu stillen een­voud, Annie Moore en haar moeder leven. Wij noe­men ze Annie, wij zouden 2ie « de vrouw » kun­nen noe­men, want haar geschiede­nis is de geschiede­nis van zoove­len onder hen. Erge geld­ver­legen­heid doet Mev. Moore er toe besluiten haar to­evlucht te nemen tot do Tremonts, rijke fam­i­liele­den te Boston. Bij een avond­feest ont­moet Annie een zekere Sander­son, een ni­ets­doener en wiens eenige doel in het leven is de vrouwen, de vrouwen van hoog tot laag van de maatschap­pelijke lad­der. Geweten­looze viveur, hcel­cmaal op­gaande in zijn nieuwe begeerte, ver­leidt hij ze, en om haar te bezit­ten ve­inst hij een valsch huwelijk. Voor haar is het de ver­wezen­lijk­ing van al haar jonge-meis­jes­d­roomen; voor hem is het slechts een avon­tuur meer. Annie gaat moeder wor­den; dan verneemt zij de vreeselijke waarheid... Sander­son heeft haar ver­laten, haar moeder is gestor­ven, alleen op de wereld gaat zij hare schande ver­ber­gen in het dorp Belden. Daar wordt het kind zon­der naarn ge­boren. Geluk van een dag, want het wichtje sterft, en Annie ver­jaagd door de men­schen gaat als een wrak langs den groolen en lan­gen weg, het hart zoo zwaar van heel haar li­j­den, zoek­end naar werk om te kun­nen leven. Ein­delijk wordt zij opgenomen in de hoeve der Bar­lI­etFs in het dorp Ver­mont, waar zich ook het buiten­goed bevindt van Sander­son. Na eeni­gen tijd wordt Annie aanzien als een lid der fam­i­lie. Haar leven bli­jft on­bek­end, zij heeft een weinig rust weergevon­den, en de jonge David Bartlett, die van Annie slechts het on­berispelijk gedrag hij hen kent, gaat op van vreugde wan­neer hij denkt dat zij de maagdelijke bloem zi­jner droomen is. Annie voelde welke on­weer­staan­bare liefde hem over­weldigde, maar het sombere verleden wierp daarop zijn zwaren schaduw, zij moet weigeren. De dagen gaan voor­bij, Sander­son, uitgenood­igd hij de Bartlett’s, ziet Annie weer, en eis­cht dat zij het stille huis ver­laat. Zij weigert, smeekt den­gene die haar bedroog, haar met vrede te laten, wan­neer een on­voorzien voor­val de seren­iteit van haar leven sloren kwam. Een ken­nis der Bartlett’s, Martha Perkins, het dag­blad van het dorp, ver­nam het verleden van Annie en haast zich het groote nieuws te vertellen aan den pachter, een strenge pu­ritein, die leeft naar zijn eigen op­vat­ting van de Heilige schrift. On­barmhar­tig jaagt hij z.c weg. En voor de liefde van David, die niet gelooven kan aan hare schuld, in bi­jz­ijn van Sander­son, verkondigd zij het bedrog en de lafheid van den laat­ste en vlucht alleen in den nacht.

De storm be­daart, en bij de dager­aad is het de groote ijs­gang: de sterke jjs­dam breekt, de dri­jvende massa’s wer­pen zich naar de wa­ter­vallen. Dan ziel David in de verte Annie be­wusteloos op een dier ijs­blokken, gli­j­dend naar den dood. Met razen­den moed springt hij van blok tot blok, zijn leven wa­gend bij eiken stond. Hij loopt op de dri­jvende ijss­chalen, en in het op­per­ste oogen­blik, als Annie in de diepte ging ver­plet­terd wor­den, redt hij ze en voert ze mee.

Im­primerie du Cen­tre. 26. Rem­part. Kip­dorp. Any­ers

IL ,tjÀ

A. ce~Roos-Jy 3&ÇUXÛ>t

çg£2r oooe»t .cm­fcuogji

CgHC­C­fUT­gSTRAATO

BRODERIES

DESSINS MOD­ERNES

PERL AG ES, BOU­TONS, POINTSCLA 1RS, PLIS­SAGE

MS, A RYCK­AERT

RUE RUBENS, 17, AN­VERS

TRA­VAIL SOIGNE ET RAPIDE

Hol­land­sche vuren — Pr­a­clitvuren

in alle sti­jlen en in allen aard

CUISINIÈRES:: KACHELS

LOUIS TOTTE

Antw.-L Kievil­str, 9 L. r. du Van­neau-An­vers

Foy­ers Hol­landais - Foy­ers de Luxe

en tous styles et en tous gen­res

Cuisinières - Poêles - Poêles à feu con­tinu

H GOOSSENS

Chaussée de Ma­lines

Téléphone 1462

vO t|

7, Rue de l'Har­monie

siiéeialilé île voil­ures île notes f

Au­to­mo­biles de grand luxe

l'eion­npl <*lioi*i (‘I «tvlé

U Four­ni­ture min­erale Ai­iloino­li­ile

Tel. 292

12, rue Van Ert­born AN­VERS

Tel. 292

Agence pour la Province d’An­vers du Vrai "FER­ODO"

Agence pour An­vers des Roule­ments à billes S. K F.

Agence générale pour la Bel­gique du Di­a­mond et Noble’s Pol­ish

La seule mai­son de la place four­nissant aux garages aux prix de gros

ài Muguet d!Or

Mai­son Ver­strakte Vieux Marché au Blé, 55-57, Oude Koorn­markt AN­VERS ANT WER­PEN

Modèles-Robes- Blouses-Man­teaux Com­bi­naisons-Lin­geries Spécialité de Robes

Con­fec­tionné — Sur Mesure

&au d’en­vers

Het aan­ge­naam­ste reuk­w­erk voor het toi­let

Groot: St-Nlichielsstraat, 19, ANTWER­PEN

De­pothoud­ers:

Grande Par­fumerie, Huide­vet­tersstraat, 1-3 Mai­son Guil­laume. De Key­ser­lei, 43 Mai­son Jean­nine, Schoen­markt, 3

en in alle goede reuk­w­erk­winkels

,gi

.. EN­GELSCHHOED EMMA f.1 ZIJN..

VON­DEL­STR., 19

CAUS

(nabij St. Jan­spi­aats

De laat­ste nieuwighe­den in Vil­ten Hoe­den j

üirrje k;eus =—: Ziet Eta­lage v A

üi/h

Aux Fab­ri­cants su­isses réunis

Nico­las TENSEN

Marché aux Souliers, 12 AN­VERS

rue des Frip­iers, 12 BRUX­ELLES

Mon­tres-Pen­d­ules-Réveils

REPA­RA­TIONS

...​Grand choix de Mon­tres-bracelets...

fgar­ni­tures

Fu­moirs, Sa­lons, Boudoirs Cham­bres à coucher Ve­ran­dah Fau­teuils - Club

11, Longue rue du Van­neau

(près du parc)

CoronA

La meilleure ma­chine à écrire por­ta­tive

AGENT

F. M AES

59, Rem­part S,e Cathérine

(Coin rue Is­raelites)

Tel. 1622 AAVEItS

omur;

COUTEL­LERIE MER­CKX

1, F UE DE MENUISIERS, 1

(Marché aux Souliers)

Couteaux -Can­ifs - Ra­soirs- Ciseaux

COU­VERTS EN TOUS GEN­RES

OliFE­VUE­HIK lié UIUSTOFLE (lé PAULS

rTTTT­Tir / t rrr:r CTit­fir­iTr­rrfr­rnT

ItlIl­l­l­l­l­llIl­l­l­l­l­l­llM­l­l­l­l­l­llil­l­lijI

I MEUBLES

I Les plus grands Ma­g­a­sins en Bel­gique

9 Longue rue des Claires 9

I Grand choix de gar­ni­tures. 200 salles à manger, I g cham­bres à coucher, sa­lons, cuisines, ve­ran­dah’s,! bu­reaux, li­ter­ies, chaises-longues, etc. etc.

Alai­son Améri­caine

Meilleur marché qu'ailleurs I Ou­vert tous les jours jusqu'à 8 h. » . |

Ma­g­a­sin fermé g

En­tre­prises Gén. d’Elec­tricité

R.​RUYSSERS

6. rue Van Maer­lant, 6

Tél. 5374

Ap­pareils d’Eclairage Force motrice