OR­GAAN DER CIN­E­MAS VAN BELGIË

Aanges­loten bij den „ Bond der Bel­gis­che Pe­ri­odieke Drukpers ”

GEORGES MEL­CHIOR

De beroemde Fran­sche Film­ster

ijbbb­bOb

Cin­ema ZO­OLO­GIE

Stafieplein, 21, Antwer­pen - Tele­foon 5259

[OOO­bOObObbb­bOO

AN­VERS

LOUIS CA VENTS

In­stal­la­tions et Répa­ra­tions d’Elec­tricité >» " .. 1

Mai­son Prin­ci­pale:

21, RUE LÉOPOLD

Suc­cur­sales:

6o, rue de l’Église 118, rue Na­tionale

Ate­liers:

rue Guil­laume Tell, 1

GROS

Devis gra­tuit

sur de­mande

DÉTAIL

Spécialité: LÜSTRERIE

FAB­RIQUE:

Rue Vir cotte, 88

BORG­ER­HOUT - [An­vers] —

TELE­PHONE 5842

î HACKIN j

huis DE LANGE

Groen­straat, 69, Brus­sel

Karl­huis­ersslraat, 9Ä

Brus­sel î

Kor­tel­ings te Antwer­pen:

De laat­ste suk­ses­film met de beroemde Amerikaan­sche ster

Norma Tal­madgk in

Hare mooie blamee

oog en lachte me toet

Grootsche Tooneelschikking

Kor­tel­ings te Antwer­pen:

Een film van bi­j­zon­dere

groote waarde

De Kleine Marte­lares

D. W. Grif­fith

met uum mm

CIN­E­MATOGRA­PHIE

ON­DERZEESCHE

Het zijn twee Amerika­nen, de ge­broed­ers Ernest en George Williamson, aan wie we het te danken hebben dat we ken­nis hebben kun­nen maken met het on­derzeesche leven.

Hun vader, kapitein Charles Williamson, was een bek­end uitvin­der en had een toes­tel uitgedacht waarmede het mo­gelijk was onder den wa­ter­spiegel, spon­sen, paarlen of door schip­breuken ver­zonken schat­ten, op te zoeken.

Ti­j­dens de zomer van 1912 dacht Ernest Williamson er het eerst aan het vader­lijke toes­tel voor on­derzeesche photo’s op­na­men bezi­gen.

Dit ap­pa­raat was een soort buis, eene lange ijz­eren schouw, waar­van de on­derd­e­den in zich zelve schuif­den, net zooals eene har­monika. Het eene uiteinde dier buis kwam op het dek uit, het an­dere, bestemd om onder water gedom­peld te wor­den, be­stond uit eene zeer zware ijz­eren klok, in den vorm van een bal­lon. Deze klok is van uiterst dikke glazen voorzien, ten einde aan den wa­ter­druk te kun­nen weer­staan. In deze klok was plaats voor twee men­schen.

In gezelschap van zijn broeder George, begaf Ernest Williamson zich aan boord van den schoener Ada, ter reede van Hamp­ton, ste­gen in de buis af en plaat­sten hun toes­tel tegen ’t ven­ster. On­gelukkiglijk drong het licht tot op die diepte niet ge­noeg door en het was dus niet krachtig ge­noeg om eene pho­tographis­che op­name te laten gelukken.

De ge­broed­ers Williamson dachten er dus wat an­ders op, en tra­chten van een ver­licht­ingsmid­del te vin­den dat terge-lijk­er­tijd han­del­baar en krachtig ge­noeg zijn zou. Na ver­schei­dene pogin­gen luk­ten zij er in een zeer krachtige groep elek­trische lam­pen in ’t water neer te laten; door de hevige klaarte, waaraan zij niet gewoon waren, aangetrokken, kwa­men de viss­chen als van zelfs voor het pho­to­toes­tel «poseeren». De eerste on­derzeesche photo werd genomen op 18 Juni 1913.

Het nieuws dezer uitvin­d­ing deed alras overal de ronde en wel­dra gew­er­den de ge­broed­ers Williamson eene menigte aan­biedin­gen.

Een dezer trok bi­zon­der­lijk Ernest’s aan­dacht: het was het voors­tel van een filmvoort­brenger die hem voorsloeg eene overeenkomst aan te gaan tot het op­ne­men van on­derzeesche fil­men.

Na eene menigte voor­berei­d­se­len lichtte het sloep het anker en stevende naar het ei­land Wathing, al­waar, naar het schi­jnt, Christof­fel Colum­bus voet aan wal zette. Dààr werd de met­alen buis neerge­laten en de klok, ve­ran­derd in eene kleine op­er­a­teur-kamer, was voorzien van een groot glazen raam, en door deze open­ing draaide een der medew­erk­ers van Ernest Williamson, Carl

L. Gre­gory, de eerste toonee­len uit het on­derzeesche leven, die ooit in de diepten van den oceaan wer­den opgenomen.

De zon­der­ling­ste dieren dron­gen zich tegen het raam aan alsof zij de in­dringer wilden ken­nen die hunne tot dan toe on­bek­ende woon­plaats kwam on­teeren. De film nam eve­neens uiterst zon­der­linge planten­groei-ef­fek­ten op, welke in­s­gelijks tot dàn toe nooit gezien wer­den. De zichten van schepen sinds hon­der­den jaren gezonken, waren als zoovele vi­sioe­nen uit lang vervlo­gen dagen.

Na drie maan­den op­zoekin­gen, wer­den de ver­schil­lende gedraaide fil­men in ééne vereenigd en onder den titel « De On­derzeesche On­der­zoek­ingstocht der Ge­broed­ers Williamson » uit­gegeven.

Deze film werd echter ten onzent in acht korte ban­den, ieder van ongeveer twee hon­derd meter, verdeeld:

Eerste reeks: «Het on­derzeesch opna-me-ap­pa­raat.

Tweede reeks: « Van New-York naar Ja­maica en Hawaï ».

Derde reeks: ((Eerste of­fi­cieele proefne­min­gen voor den En­gelschen con­sul.»

Vierde reeks: « De vis­chvangst in de omgev­ing der Hawaï-Ei­lan­den ».

Vi­jfde reeks: « Het werk der Duike­laars ».

Zesde reeks: « In de Af­gron­den der

Zevende reeks: «De Spon­sen».

Acht­ste reeks: « De Haaien­jacht ».

‘‘Later wer­den de door de Ge­broed­ers Williamson gebezigde toestellen ver­be­terd en van de weten­schap­pelijke film ging men naar het drama­tisch sce­nario over.

De eerste drama­tis­che film, die zich groo­ten­deels onder den wa­ter­spiegel af­speelt, werd in 1915 voor de Uni­ver­sal gedraaid. Het was eene omw­erk­ing van Jules Verne’s roman: « Twintig Duizend Mi­jlen onder Zee ». Het in­een­zetten en de regie van dien band wer­den Stu­art Paton to­ev­ertrouwd, die nu nog aan de Uni­ver­sal ver­bon­den is als regis­seur van Priscilla Dean’s fil­men.

De kleine ex­pe­di­tie ging zich op de Ba­hama-ei­lan­den, ten Oosten van Florida in­richten, met zich een aanzien­lijk ma­te­ri­aal meen­e­mende, o.a. eene vlot­brug voor de op­name door de ge­broed­ers Williamson, een yacht ter waarde van 20,000 dol­lar, vier bal­lons, enz., enz., want men had er de beroemde « Nau­tilus » te bouwen, en dit op zulke wijze, dat men hem onder water kon laten verd­wi­j­nen en naar willekeur terug boven bren­gen.

Van Hon­olulu deed men eenige be-kwame duike­laars overkómen, die al­daar de R. F. S. N., een gezonken Ame-rikaan­sche on­derzeëer aan ’t lichten waren.

Ter­wijl de op­bouw van den Nan­tilus de gewen­schte gang vol­gde en de ge­broed­ers Williamson hunne voor­berei­d­se­len voleindig­den, draaide Stu­art Paton de open­lucht­toonee­len, met als ver­tolk­ers: Matt Moore, Howard Cramp­ton, Jane Gail en Edna Pendle­ton.

Na de vlot­brug op de gewen­schte plaats ge­bracht te hebben, liet men de met­alen buis welke on­der­aan in de « klok » het op­name-ap­pa­raat in­hield, om­laag, maar de drukking van het water op duik­ers, liet niet toe de tien me­ters

diepte te over­schri­j­den. Boven­dien was het zon­licht niet krachtig ge­noeg meer en moest men zijne to­evlucht tot sterke Cooper He­witt-lam­pen nemen ten bedrage ieder van 2,400 kaarsen.

De duik­ers waren voorzien van het draag­baar zu­ursto­fap­pa­raat, wat hen toeliet zich vrij te be­we­gen, zon­der eene mo­gelijke ver­war­ring in de lucht­dar­men of sein­draden.

Eens de Nau­tilus afgew­erkt, liet men hem naast de vlot­brug zinken en men draaide er al de toonee­len welke zich in haar omtrek af­speelden, met in­be­grip van het bi­zon­der­lijk in­druk­wekkende oogen­blik waarin de twee schip­breukelin­gen van het bran­dende jacht te water vallen en voor het zi­jven­ster van den on­derzeeër zwem­men. Men draaide er in­s­gelijks het tooneel der on­derzeesche be­grafe­nis, te mid­den van den on­derzee-schen planten­groei; de schi­et­par­tij en, bij mid­del van kara­bi­j­nen met samengeper­ste lucht, die onder vorm van bellen ontsnapt.

De twee angst­wekkend­ste toonee­len waren de ont­moet­ing van een man met een haai en de strijd tegen een inkt-visch. Voor wat deze laat­ste be­treft, dacht men eerst een ink­tvisch uit die streken te bezi­gen, maar deze zijn er te klein. Men besloot dus maar een kun­st­matig ink­tvisch te «maken». Drie man sloten zich in het lichaam van het kun­st­matige dier op en dank aan caoutchouc-voe­lar­men en z.g. pooten in caoutchouc, ver­tolk­ten zij hun rol zóó goed dat men op de film — op zeker oogen­blik — zich zou afvra­gen of die stri­jd­mid­de­len geen drama­tisch einde zouden hebben.

De on­derzeesche toonee­len klaar, ging Stu­art Pal­ton de an­dere zichten van den film in de Stu­dios te Cal­i­fornie en te New-York draaien.

Sinds de film « Twintig duizend mi­jlen onder Zee » werd ver­toond, bezigde men nog toonee­len van dien band, o.a.: voor de « Witte Heide », eene voort-brengst van Mau­rice Tourneur en waarin men een tweegevecht tuss­chen 2 duike­laars ziet; daarna was het «Girl of the Sea», eene Se­lect-voort­brengst, ver­tolkt door de danseres Miss Betty Hilburne.

NEMO.

CIN­E­MAW­ERELD »

üi co

ld fa

cc 10

mCQ

CO CQ

CD cT

lil

CQ cu

J S.​CQ

g-3 LD.

eM .gg

iSü

SPHS 05

SS „O

Cn -J3 C

«CIN­EMA WERELD »

6d< Cin­ema-Wed­strijd

Vóór dat wij onzen « Mon­ster­prijs-kamp » sluiten, richten wij nog een «tus-schen­wed­strijd» in om onze lez­ers de gele­gen­heid te geven een onzer pracht­prij-zen te verov­eren.

Bij elk antwo­ord moet bon N° 6, die op deze bladz­i­jde gedrukt staat, bi­jgevoegd wor­den.

Het antwo­ord, met den UITGE-KN1PTEN BON, dient naar ons bu­reel, 16, Korte Gasthuis­straat of Post­bus 47-Antwer­pen I gezon­den wor­den, ten laat­ste Vri­jdag 13 April, met de eerste post ’s mor­gens.

Zooals men kan zien hebben de deel­ne­mers ééne volle week tijd ten einde hen vol­doende gele­gen­heid te geven de photo grondig te bestudeeren.

De pri­jskamp is kosteloos voor de lez­ers van « Tooneel wereld » en « Cine-maw­ereld », het of­fi­cieele pro­gramma onzer cin­ema’s.

Iedereen mag zooveel bons inzen­den als hij wil.

In geval het aan­tal juiste inzendin­gen het getal te ver­lee­nen pri­jzen overtreft, zal het lot uit­spraak doen.

Als pri­jzen wor­den er uit­geloofd:

I) Tien prach­tal­bums, be­vat­tende niet min­der dan 200 bro­mure photo’s van ver­schil­lende afmetin­gen en voorstel­lende! de voor­naam­ste Fran­sche ar-tis­ten, o.a.: Gabriel Sig­noret, Eric Bar­clay, de kleine Régine Du­mien, Maggy Thery, Rita Jal­livet, Do­na­tien, Georges Mel­chior, France Dhe­lia, Van Daë-

le, Ginette Mad­die, Vi­o­lette Jyl, Jeanne De­sc­los, Paul Capel­lani, Malv­ina Longfel­low, en toonee­len uit de groote kun­st­fil­men « Roger de Geschand­vlekte », « Nieuwe Men­schen », « Het Opge­jaag-de Dier », « Serge Pa­nine », « Sarati de Wreedaard », « Phroso ».

2) V ijf reek­sen van 5 pho­tos, der voor­naam­ste film­ster­ren, o.a.: Agnès Ayres, Theodore Roberts, Elsie Fer­gu­son, Bébé Daniels, Betty Comp­son, Tom Mix, Pearl White, Fatty, Glo­ria Swan­son, Rudolf Valentino, Con­rad Nagel, Edna Wheaton, Raquel Meller, Jack Holt, William S. Hart, Bryant Wash­burn, Lila Lee, Dorothy Dal­ton, Dou­glas Mac Lean, Enid Ben­net, Mar­ion Davies, May Mac Avoy, Bil­lie Burke, Thomas Mei-ghan, Wal­lace Reid.

3) Vijf reek­sen van 3 pho­tos, der voor­naam­ste film­ster­ren.

Het juist antwo­ord zal in ons blad van 13 April ver­schi­j­nen.

De rangschikking der deel­ne­mers en volledi­gen uit­slag in ons num­mer van 20 April.

Aan al de deel­ne­mers en deel­neem­sters onze beste wen­schen!

VRAAG:

1. Welke zijn de NAMEN der TWEE film­ster­ren waar­van de hier on­der­staande photo de af­beeld­ing geeft?

2. Uit welke film omf dit tooneel?

BON moet uit­geknipt en bij het antwo­ord gevoegd wor­den:

Tooneel­w­ereld

Cin­e­maw­ereld

6“ CIN­EMA-«TM

Bon: Nr 6

« CIN­E­MAW­ERELD »

In een Straatje!..

(Just around the Cor­ner)

Re­al­is­tisch Drama

Voort­brengsel .... Cos­mopoli­tan

Roman van .... Fan­nie Hurst

Sce­nario en in­sce­neer­ing van

Fran­cis Mar­ion Eu­ropeesche omw­erk­ing

Franck Servet ( Ver­tolk ers:

We­duwe Bir­song Mar­garet §eddon Jim. haar zoon .. Louis Sargeant Bessie, hare dochter

Sigrid Holmquist

Joe Bul­man .... Ed­ward Philips

De Wel­doener .. Fred Thomp­son

In een arm straatje eener volkrijke buurt der stad, leeft de we­duwe Bir­song

Jim, een jon­geling, die zich reeds «man» acht, houdt zich als bood­schap­per on­ledig, ter­wijl Bessie in een werkhuis van gemaakte bloe­men werkt. De ploeg­baas tra­cht op zek­eren dag haar het hof te maken, maar Jim verneemt dit wan­neer hij zijn zuster komt afhalen en zoo valt deze zon­der werk. Eene ge-weze vriendin van Bessie, die in een schouw­burg ar­beidt, geeft haar het mid­del om als pro­gram­maverkoop­ster aangenomen te wor­den.

Dit nachtwerk be­valt de moeder niet, maar door nood ged­won­gen is zij wel ver­plicht hare toestem­ming te geven. Na eene week is Bessie gan­sch ver­mei hare twee kinderen, Jim en Bessie. Broeder en zuster hebben elka­n­der lief, ni­et­te­gen­staande hunne plager­i­jen.

Hunne moeder, door eene on­ge­nees­bare hartk­waal getrof­fen, ziet met angst de toekomst te gemoet. Hare gezond­heid is door het on­geluk getrof­fen ge­weest en zij weigert één oogen­blik alleen te bli­jven, daar zij vreest ti­j­dens de afwezigheid van hare zoo geliefde kinderen te ster­ven.

rukt over haren nieuwen stiel, maar bi­j­zon­der over de « ver­loofde », die zij in den schouw­burg aangetrof­fen heeft. Het is zekere Joe Bul­man, die in ’t geheim schouw­burg­plaat­sen verkoopt en niet voor een schel­men­streek terugde­inst.

Moeder Bir­song hoopt eiken avond dezen jon­geling te ont­moeten daar zij hoopt, voor hare dood, Bessie te zien huwen! Maar Joe heeft geen huwelijksge-

dachten en weigert bij de moeder te komen.

De ziekte der moeder ver­erg­ert eiken dag en Bessie is gan­sch ont­moedigt daar Joe niet naar huis wil komen. Zij laat hem gaan, na een droe­vig tooneel in een drankhuis, waar zij den jon­geling was gaan op­zoeken. Buiten gekomen ver­li­est Bessie het be­wustz­ijn en valt neer op een sneeuwhoop. Een wel­dadige voor­bi­j­ganger neemt haar op en zij vertelt hem al haar leed.

Deze man is de goed­heid zelf. Hij zal zich bij de ster­vende moeder als de ver­loofde laten door­gaan.

Heilige leu­gen maar op­per­sten troost! Bessie neemt aan en hare moeder zal in een oogen­blik van vreugde, gelukkig kun­nen ster­ven!

Eenige dagen later wordt de bescher­mer de echtgenoot der lieve Bessie, zoo-dat de twee weezen in een nieuw te huis voor­spoedig zullen leven.

PARA­MOUNT - nieuw­straat, 48 - BRUS­SEL

Cin­e­manieuws­jes

Mrs. Char­lotte Pick­ford, de moeder van Mary en Jack Pick­ford, heeft van haar schoonzoon Dou­glas Fair­banks een prachtig huis ten geschenke gekre­gen, al­waar zij reeds haar in­trek heeft genomen.

Andrée La­jayette, eene Fran­sche film­star, is te Hol­ly­wood (Cal­i­fornië) omgekomen, al­waar zij de rol ging draaien van het tooneel­stuk « Trilby ». Zij had als part­ner een harer landgenoo-ten, Max Con­stant, goed gek­end op het Fran­sche tooneel. Mejuf­fer Andrée Lafayette was eene af­s­tam­melinge van gen­er­aal Lafayette, wel­bek­end uit de Fran­sche Rev­o­lu­tie.

Een ander tooneel­stuk, al­hier goed gend, « Het Schan­daal », wordt nu gefilmd met Hilda Bay­ley. Deze ac­trice schri­jft dat zij beko­ord is met het Zuiden van Frankrijk, al­waar de meeste toonee-len genomen wor­den.

Pola Negri zou, naar t schi­jnt, reeds in ’t geheim met Charley Chap­lin gehuwd zijn.

Theodore Koslojj, de beroemde Rus­sis­che danser, nu aan Para­mount ver­bon­den, zou er ern­stig aan denken naar Rus­land terug te keeren.

Naomi Childers komt eene ern­stige heelkundige be­w­erk­ing te on­der­gaan.

Gladys Wal­ton is eene der zeldza­am­ste Amerikaan­sche film­ster­ren, die er geen auto op na­houdt. Een merk­waardig

iets is dit wel als men de ver­schil­lende « stars » na­gaat.

Baby Peggy gaat de film een tijd lang ver­laten.

Lila Lee is van Ital­i­aan­sche afkomst.

Tim Mix draait een film waar­van het sce­nario z.g. door zijn paard ver­haald wordt.

Hol­ly­wood is de titel van een film te Hol­ly­wood gedraaid, ver­tolkt door eene menigte al­daar ver­to­evende stars en uit­slui­tend han­de­lend over de cin­ema-mid­dens.

Geneviève Felix gaat in « De Brood-draag­ster » de rol van Lucie ver­tolken.

Priscilla Dean's geschil met de Uni( ver­sal is bi­jgelegd; zij is reeds een nieuwe film aan ’t draaien.

Mary Pick­jord gaat « Faust » niet draaien. Zij is nu bezig met « Dorothy Ver­non of Had­don Hall ».

Dou­glas Fair­banks, Mary Pick­jord en Charley Chap­lin denken er ern­stig aan in de toekomst de film vaar­wel te zeggen en zich dan alleen met het uit­geven van fil­men bezig te houden.

Mary Miles Minter heeft de film voor­goed vaar­wel gezegd en gaat aan gespro­ken tooneel doen.

Charles Ray gaat nog twee fil­men draaien waarna hij aan tooneel gaat doen.

< CIN­E­MAW­ERELD »

D. W. Grif­fith

Het Begin zi­jner Loop­baan

Zek­eren mor­gen zag men zich in een stu­dio een jong, mager men­sch aan­bieden, be­giftigd met een prachtige neus. Zooals vele an­deren, zooals iedereen, wilde hij aan cin­ema doen.

— Met dergelijke neus, zegde 'hem de aan­werver van ’t per­son­eel, komt ge nooit op ’t doek.

De an­dere pos­tu­lanten be­gonnen dien on­gelukkige, welke men af­scheepte, uit te lachen, en hen aldus de plaats ruimde.

Ein­delijk nam een ander aan­werver, uit fan­tazij.uit «Fan»,zooals men ((ginds» zegt, deze «big nose man» voor de fig­u­ratie aan... De photo is nog immer be­waard gebleven, waarin men David een brief ziet aan­bren­gen.

Maar David met de lange neus, droe­vig, stilzwi­j­gend, stipt, bromde immer over het­gene hij zag beve­len, over hetge-ne men hem zegde uit te vo­eren. Onophoudend, en meestal na de mooiste too-nee­len, her­haalde hij:

— Maar dit is geen cin­ema!

De an­deren, be­wust van hun suc­ces, lachten hem uit, en de regis­seurs vroe­gen den fig­u­rant met lange neus op gez­wollen toon:

— Welnu, David... En dit?... Is het schoon?

— Zeer mooi, antwo­orde David, maar het is geen cin­ema.

De bestu­ur­ders der cin­ema-maatschap-pi­jen, welke hunne ban­den voor een goede prijs van de hand deden, en de cine-ma-uit­baters welke ze afrol­den, gaven David on­gelijk.

Maar David ging on­ver­droten voort met te verk­laren dat de maatschap­pi­jbe-stu­ur­ders en de uit­baters niet wis­ten wàt de cin­ema was, noch dat zij er ooit gezien had­den.

Men eindigde met te gelooven dat deze man met groote neus, immer droe­vig en droomerig, mystiek, die, op eene sigaar kauwende. Bi­j­belverzen en filo­zofis­che spreuken aan­haalde, een zon­der­ling was.

Wat er ook van zij, eene der beroemd­ste voort­brengers van dien tijd, begon een

groote film. Vanaf den aan­vang verk­laarde David: « Hij zal nooit klaar komen ». Nochtans gaf een prachtige aan­vang David on­gelijk, die het hoofd schudde en na elk tooneel de wo­or­den uit de Heilige Schrift aan­haalde: « Hoe hooger wij klim­men, hoe lager wij zullen vallen. »

Maar na dit tri­om­fan­telijk begin kwam er een kink in den kabel.​Oponthoud, stil­stand. En aan het hoofd­tooneel... de «clou»... stopte men.

De voort­brenger was de kluts kwijt, deed her­be­gin­nen, kon niet vooruit, tot­dat hij ein­delijk ziek viel, zijn gezelschap in den steek la­tende.

De bestu­ur­der der maatschap­pij kwam toegeloopen, het mid­del zoek­ende om de zaak en de reusachtige in de zaak geïnter­esseerde kap­i­talen te red­den. Hij bracht met zich een tweede voort­brenger mede, die zich al niet beter uit den slag trok.

De toe­s­tand was wan­hopig... wan­neer een ver­tolker, uit scherts, tot den bestu­ur­der zegde:

— David alléén kan de toe­s­tand red­den!

En ter­wijl het geheele gezelschap in een schater­lach uit­barste, vroeg de bestu­ur­der ern­stig aan David:

— Gij, gij zoudt dus de band kun­nen red­den?

In het Amerikaan­sche brein van dezen bestu­ur­der on­tkiem­den plot­sel­ing drie echt-Amerikaan­sche gedachten. Eerstens de vreugde van eene ver­loren par­tij met eene on­verwachte kaart te spe­len; twee-dens, om de toe­s­tand te red­den, een man te ge­bruiken die van begin af voorzag dat de zaak zou mis­loopen, en ein­delijk zien in­dien die man, die be­weerde dat men de cin­ema nog niet kende, geene nieuwe ideëen in de on­metelijke, en nog slecht nagevorschte uit­gestrek­the­den van den cin­ema had opgevat.

David dus, verk­laarde dien bestu­ur­der dat hij de band zou red­den, en op de wijze hij dit zou doen, het een suc­ces zou wor­den.

Maar hij vroeg, hij eis­chte, dat men hem, op schrift, het recht zou geven te doen wat hij wilde, zon­der dat de helden­rol, noch de star, noch het overige per­son­eel, vanaf de kleine groom tot den bestu­ur­der zelve, het recht zouden hebben hem de min­ste op­merk­ing te maken.

CIN­E­MAW­ERELD »

Dit werd geteek­end en men begon oogen-blikke­lijk.

Vanaf het eerste oogen­blik, zelfs de stars die aan den fig­u­rant met groote neus niet wilden gehoorza­men — want het schi­jnt dat er in den cin­ema af­gun­sti­gen zijn — gevoelde iedereen dat ze de meester voor zich had­den... Men waagde er wel wat tegen­stand, slechte wil. Maar David had zijne overeenkomst in han­den: Men moest gehoorza­men en doen wat hij wilde.

’S avonds was iedereen ve­ran­derd, de artis­ten waren opge­to­gen en vol geestdrift. De bestu­ur­der rek­ende uit wat hij tot dan ver­loren had, wat hij zou kun­nen win­nen, wat hij aan David zou moeten geven.

Men zocht David, nu M. Grif­fith, maar David W. Grif­fith, had, na een karig avond­maal, zijne kamer opge­zocht. Hij had er zich opges­loten, om te werken, zeg­den de eenen, om te bid­den be­weer­den de an­deren, miss­chien voor bei­den...

Dit was het begin der loop­baan van den ge­nialen on­twer­per van « On­ver­draagza­amheid », en des­on­danks alles, is Grif­fith nog immer de zedige David van voorheen gebleven.

Toen men hem, later eens, in of­fi­cieele mid­dens, ti­j­dens eene groote plechtigheid, hem over dit begin wilde geluk­wen-schen, aan­ho­orde hij kalm­p­jes al die lof-be­tuigin­gen, en toen iedereen het zijne ter Grif­fith’s eere had gezegd, vroeg de zedige David op ’t on­verwachts, en voor alle antwo­ord op die mooie re­de­vo­erin­gen:

— Welnu, dit alles is heel mooi. Alleen­lijk, zeg mij nu eens: Is het waar dat ik zulke lange neus heb?

NEMO.

Als Ginema-Ac­trice

Het was in 1912.

Adolph Zukor, de stichter der Fa­mous-Play­ers-Lasky welke toen nog maar in

haar on­twik­kel­ingssta­dium was, kon de af­keer der toen­ma­lige Amerika­nen voor het cin­e­maspel niet over­win­nen.Ten einde zijne langenooten te be­wi­jzen dat in Eu­ropa, zelfs de groot­ste tooneelkun­ste-naars zich aan cin­ema in­ter­esseer­den, zond hij een verte­gen­wo­ordi­ger naar Sarah Bern­hardt, wier roem als tooneel-speel­ster, in Amerika, iets on­gelooflijks was, om haar te overre­den nog­maals naar Amerika over te steken, maar dit­maal om er voor Zukor een film te draaien. Dit was « Queen Eliz­a­beth », een geschied­kundige band.

Duizen­den en duizen­den ver­dron­gen zich voor het lokaal, toen de film in ver-toon­ing werd gegeven. De over­g­roote meerder­heid dier men­schen waren ver­stokte vi­jan­den van den cin­ema, en in­dien zij kwa­men kijken was het maar alleen­lijk om de groote Sarah te zien. Van kwestie van kunst, of regie, was geen spraak. Dit kon hun niet in­ter­esseeren.

« Queen Eliz­a­beth » bracht Zukor een for­tuin op en hij is er Sarah Bern­hardt immer dankbaar voor gebleven. Verleden jaar nog, ter gele­gen­heid der vier­ing van het tien­jarig bestaan zi­jner maatschap­pij, richte hij haar nog eene uit­noo-dig­ing om naar Amerika te komen, maar haar zwakke gezond­hei­d­stoe­s­tand liet het reeds niet meer toe.

Buiten <( Queen Eliz­a­beth » draaide Sarah Bern­hardt nog « Jeanne Doré » en een sce­nario van Jean Richepin « Mères Françaises ». Men had nu wederom hare medew­erk­ing gevraagd aan een nieuwe film waarin zij in toestemde, op voor­waarde dat zij hare kamer niet zou moeten ver­laten. Hi­erop werd haar de rol eener blinde en lamme waarzeg­ster to­ev­ertrouwd.

De dood kwam haar echter ver­hin­deren die be­gonnen film af te werken.

Als tooneel­speel­ster willen we Sarah Bern­hardt hier niet be­spreken: Als cine-ma-ac­trice bleef ze echter rond het mid­del­matige en het succès harer ban­den lag hoofdza­ke­lijk niet aan hare ver­tolk­ing of pho­to­genis­che hoedanighe­den, maar alleen­lijk aan haar naam « Sarah Bern­hardt », een naam die won­deren heeft ver­richt.

NEMO.

« CIN­E­MAW­ERELD »

Ster­vende Ste­den!

Groot drama in 6 dee­len

Hoof­drol....​Henry Galeen

Trixy, er­f­ge­name der oude fam­i­lie Co­lalto, is ver­loofd met haar neef Rainer. Zij be­mint nochtans Eg­ger­ton, jonge scheikundige.

Eg­ger­ton doet een won­der­lijke uitvin­d­ing in het rijk der springstof­fen en Gorsky, groot ni­jver­aar, zoekt den jon­geling op om zijn preparaat af te koohet huis, ver­staat zich met Gorsky en keert naar Amerika weder. De verlov­ing heeft plaats. Ti­j­dens het feest neemt Trixy het besluit te vluchten en vertrekt met Eg­ger­ton.

De twee gelief­den leven gelukkig in Amerika, maar Gorsky wil zich van den schtgenoot ont­las­ten. Ti­j­dens proefne­min­gen van de nieuwe uitvin­d­ing ver­wekt Gorsky eene ont­ploff­ing, die het leven aan driehon­derd werk­lieden kost. Eenige oogen­blikken vóór dit on­geluk wordt Eg­ger­ton bij zijne vrouw geroepen, die het leven aan een dochter komt te schenken. Door de om­standighe­den gedreven moet de uitvin­der de vlucht

pen. De uitvin­der weigert, daar hij zijne uitvin­d­ing alleen voor vre­delievende doelein­den wil zien ge­bruiken.

Gen­er­aal Co­lalto dringt aan om de «ffi­cieele verlov­ing van Trixy met zijn neef te veropen­baren. Eg­ger­ton ver­laat

nemen en het geluk van de twee jonge lieden is voor eeuwig ver­woest!... Hij zoekt werk en tra­cht de proefne­min­gen van zijne uitvin­d­ing zelf te ver­richten, want hij be­seft dat hij de schuld der ont­ploff­ing niet op zich kan nemen. Alleen

weet de sekre­taris van Gorsky alles...

De ar­moede komt wel­dra de haard­st­ede van Eg­ger­ton be­zoeken en Trixy moet, om eenig geld te ver­di­enen, s avonds in een volkss­chouw­burg dansen. Eg­ger­ton wil zich aan het gerecht over­lev­eren. Trixy verneemt later van Gorsky dat haar man in het gevang zit. De on­troer­ing der vrouw doet den sekre­taris alles aan het gerecht beken­nen en hij beschuldigt den ni­jver­aar. Nu lacht het geluk hen weerom tegen en Eg­ger­ton be­gint nieuwe proefne­min­gen. Hij zal zijne uitvin­d­ing voleindi­gen!

wordt geteek­end en men kan zich met Amerika in verbind­ing stellen. Het is mo­gelijk de zuster te ver­wit­ti­gen waar­van men zo­olang zon­der nieuws is...

In Amerika is Trixy nu zeer gelukkig. Zij ont­vangt een brief uit Wee­nen, welke de af­gri­jselijken toe­s­tand uiteen­zet. Die brief bevat ook de photo van het on­gelukkige kindje der zuster.Oogen­blik-ke­lijk vormt Trixy een komiteit om die ar­mza­lige bevolk­ing te red­den.Het werk heeft een goote bi­j­val en Eg­ger­ton wordt door de regeer­ing gelast het bestuur ervan in han­den te nemen. Hij

Het on­geluk heeft nochtans de fam­i­lie van de jonge vrouw getrof­fen. De oor­log is uit­ge­bro­ken en te Wee­nen is de nood zwaar. Alles is verkocht of ver­pand moeten wor­den. De zuster van Trixy huwt den vroegeren ver­loofde van dit meisje. Het is geen gelukkig huwelijk! Een dochtertje wordt er toch uit ge­boren. De vader sterft eeni­gen tijd later en het kleine kindje verk­wi­jnt langzaam... Ein­delijk is de oor­log ten einde, de vrede

komt naar Eu­ropa over, allereerst om zijne fam­i­lie weer te zien, jji­aar ook om hulp aan de uit­ge­hongerde bevolk­ing te ver­lee­nen. Door toe­doen van die wel­doen­ers kun­nen de kinderen gevoed wor­den in bi­j­zon­dere eet­zalen en op het einde vindt een schit­terende be­tooging plaats om diege­nen te be­danken die alles in het werk hebben gesteld om eene ster­vende stad te doen her­leven!

FILM DE LANGE - 69, Groen­straat, 69 -

BRUS­SEL

CIN­E­MAW­ERELD »

David Cop­peri­ield

NOTA

David Cop­per­field, de roman van Charles Dick­ens leven zelf, ver­haal van zijne vreug­den, van zijn smarten, van zijn strijd en van zijne over­win­nin­gen; het meester­w­erk, dat het hart van duizen­den men­schen heeft ger­aakt, heeft dien film in­gegeven, die niet alleen herin­ner­in­gen zal doen ont­waken bij de­ge­nen die het werk ken­nen en be­minnen, maar ook de­ge­nen, voor wie het boek on­bek­end is, zal beko­ren.

SCE­NARIO

Twee wezens waren toch gelukkig toen ónze held zijn in­trede in de wereld deed, namelijk: zijne moeder, de kleine Mrs Cop­per­field, die sedert zes maan­den over den dood van haar echtgenoot weende, en haar trouwe di­en­ares, de goede en of­fer­vaardige Peg­gotty.

De tante van wi­jlen Mr. Cop­per­field, Miss Trot-wood, voelt zich erg gekrenkt omdat het kind, dat op de wereld is gekomen een jon­gen is en niet een meisje, dat zij wen­schte en voor wiens ge­boorte zij groote voor­berei­din­gen heeft gedaan. Hare teleurstelling is zoo groot dat zij de won­ing van haar neef den rug toe­keert en het vast besluit neemt er nooit term; ta keeren.

Spi­jts die gebeurte­nis, zijn de eerste kinder­jaren van David zoo gelukkig mo­gelijk en ’t is op tien-jari­gen oud­er­dom dat hij den eersten slag van het nood­lot kri­jgt. In­der­daad, op dat ti­jd­stip van zijn leven maakt zijn moeder ken­nis met den Hr Murd-stone. Die jonker moeet waarschi­jn­lijk over bekoor­lijkhe­den beschikken die het kind niet kon ont­dekken, maar hem het hart van de mooie en jonge we­duwe, die er in toestemde zijne vrouw te wor­den,

Naar hef on­ster­fe­lijke meester­w­erk van Charles Dick­ens

Film­regie van .... Lau­rids Skands

In­sce­neer­ing van .... A. W. Sand­berg

Voort­brengsel .... Nordisk-Film Co

Rolverdeel­ing:

David Cop­per­field, kind .. Mar­tin Herzberg

David Cop­per­field .... Gorm Schmidt

Mevr. Cop­per­field, zijne moeder

Mar­garet Schlegel Mevr. Bet­sey Trot­wood, zijne tante

Marie Di­ne­sen

H. Murd­stone .... Robert Schmidt

Juff. Murd­stone .... Ellen Rovs­ing

H. Mi­caw­ber .... Fred Jensen

Mevr. Mi­caw­ber .... Anne Marie Wiehe

Dora Spen­low .... Ka­rina Bell

Dick .... Peter Mal­berg

H. Wick­field, ad­vokaat .... Paul Reumert

Agnes, kind .... Else Nielsen

Agnes .... Karen Winther

Uriah Heep .... Ras­mus Chris­tiansen

< CIN­EMA WERELD »

deden verov­eren. Vanaf dat oogen­blik verd­ween het geluk nit de jeugd van David. Wel­dra wordt zijn nieuwe vader voor hem een on­mee­doogende dwinge­land. De in­dringerige en booze Miss Murd­stone, die zichzelf met de huishoud­ing heeft be­last, is eene uit­stek­ende help­ster voor het beu­len­werk.

Om de moeder en de zoon geheel te schei­den, gaat het edel paar Murd­stone zoodanig te werk dat David naar de school van een ver­wi­jderd stadje wordt gezon­den.

David is nu armer en meer afge­zon­derd dan ooit. Hij heeft zelfs de toe­lat­ing niet om troost te zoeken bij de getrouwe Peg­goty. Het leven be­houdt hem nochtans nog veel an­dere zor­gen en smart voor. Het arme kind, dat zoo teeder en goed van natuur is, wordt uit zijn huis wegge­jaagd en naar Lon­den gezon­den om er zijn brood door zijn ar­beid te ver­di­enen.Hij wordt di­en­st­bode bij de echtgenooten Mi­caw­ber arm in goed­eren, die op deze wereld zoo ver­gaan­baar zijn, maar daar­ente­gen rijk in kinderen en in eige­naardige hoedanighe­den.

Die fam­i­lie toont zich tegen­over hem vol goed­heid, maar hun vreugde wordt ver­somberd door de voort­durende vrees van den deur­waarder. Het verblijf van David in dit zon­der­linge huis is niet van lan­gen duur. Zek­eren dag ver­leent het gevang voor schulden de gastvri­jheid aan het arme gezin. De. ramp die de Mi­craw­ber’s treft loopt dus uit in het vo­ordeel van onzen kleinen held. In­der­daad, hij ziet geen ander mid­del om aan de el­lende te ontsnap­pen dan het eenige fam­i­lielid dat hij heeft, zijn tante, bij dewelke hij 6ed­ert zijn ge­boorte, slecht stond aangeschreven, te gaan vin­den.

Tot zijn groote ver­won­der­ing stelt hij vast dat Miss Trod­wood zoo hard­vochtig en zoo koel niet is als hij had gevreesd. Zij schikt er zich in dat hij een jon­gen is, in de plaats van een meisje, dat zij han gewe­neoht. David vindt bij haar de teed­er­ste zor­gen. Om zijn opvoed­ing te voleindi­gen zendt zijne tante hem naar de beste school van Can­ter­bury, waar haar ad­vokaat, Meester Wick­field woont, die David

als kost­gast bij zich neemt; deze vindt daaren­boven in de dochter van zijn gas­theer, de mooie Agnes, een speel­makker en eene of­fer­vaardige vriendin...

Er ver­loopen tien jaren, jaren van geluk, waar­van Agnes de vreugde was. David heeft zijn diploma van ad­vokaat verkre­gen; hij heeft ook als schri­jver een goed begin gemaakt en nu brengt hij met zijne tante, na een lange afwezigheid, een be­zoek aan Wick­field. Het ontsnapt niet aan de oogen van David dat er in den heer Wick­field een groote ve­ran­der­ing heeft plaats gehad. Hij schi­jnt be­zorgd en on­gelukkig en tra­cht in den wijn zijn smarten te ver­geten. Nie­mand weet wat er met hem is voorgevallen, zelfs niet Miss Trod­wood, wier for­tuin hij be­heert. De eenige per­soon die iets afweet van de zaak, is zijn be­di­ende en vertrouwde medew­erker, de slimme en schi­jn­heilige Uriah Heep.

Die hebzuchtige schelm, in wiens toekom­st­droo-men Agnes een be­lan­grijke rol speelt, is de kwade geest van het huis gewor­den en is er in ges­laagd zijn macht uit te oe­fe­nen over zijn baas. Hij ziet in David een mededinger en bi­jgevolg zoekt hij elk vertrouwelijk on­der­houd tuss­chen de twee jonge- ( lieden te belet­ten. David keert naar Lon­den terug zon­der aan Agnes de wo­or­den, die hem zoo lang reeds van de lip­pen willen, te hebben kun­nen zeggen. David maakt ken­nis met het lieve en on­weer­staan­bare wezen­tje, dat Dora Spen­low heet. Als hij van Dora’s mooie lip­pen verneemt dat haar groot­ste ver­lan­gen is zijn klein « vrouw-kindje» te wor­den, schi­jnt het David toe dat hij de gelukkig­ste man van de wereld is. Maar helaas! al zijn toekom­st­plan­nen van geluk storten wel­dra in. Zijne tante ver­li­est alles wat zij bezit door de schuld van ad­vokaat Wick­field, en David be­gri­jpt dat zijn eerste plicht is te ar­bei­den om het leven te verzek­eren van haar die het on­geluk uit zijn jeugd heeft ge­weerd en van hem een man van be­teeke­nis heeft gemaakt.

Hij heeft voor een tijd aan zijn toekom­st­d­roomen moeten verza­ken, maar hij wordt wel­dra voor zijn opof­fer­ing be­loond en trouwt met zijne teerbe­minde Dora. De twee jongge­huw­den sli­jten heer­lijke dagen en, in­tuss­chen­tijd, slaagt de goede H. Mi­caw­ber, die zoó hard door het lot ie be­proefd en met dewelke David steds goede be­trekkin­gen heeft bli­jven be­houden, er in de onki­esche Uriah Heep te ont­maskeren en Miss Trot­wood haar for­tuin te doen terugvin­den. Het on­geluk, dat hem zoo dik­wi­jls sla­gen heeft toege­bracht, ver­toont zich op­nieuw. Zijn lief­ste vrouwtje wordt ziek en sterft. David is ( buiten zichzelf van wan­hoop; hij staat op het punt er krankzin­nig van te wor­den. Als hij ein­delijk uit zijn smart ont­waakt, besluit hij heel ver van de plaat­sen, waar de herin­ner­in­gen op elk oogen­blik zijn leed zwaarder maken... te vertrekken.

Drie jaren ver­loopen, drie jaren gedurende dewelke hij tegen zijn smartelijke herin­ner­in­gen heeft gestre­den en waaruit hij grooter, met gevormd karak­ter en gesterk­ten geest op­staat. Als hij naar zijn ge­boorte­land terug­keert, is zijn eerste gedachte voor Agnes bij dewelke hij steeds een gevoel van vrede en zoete vreugde heeft gehad.​Zij is het die hem den moed en den lev­enslust teruggeeft. Vi­jf­tien jaar later vin­den wij hem terug, tuss­chen zijn lieve vrouw en zijn kinderen, en is hij een beroemd schri­jver gewor­den die het hooge doel heeft bereikt waar­naar hij sedert zijn kinder­jaren streefde.

DAR­D­ENNE & C

6, Dupontstraat, Brus­sel

« CIN­E­MAW­ERELD »

— Brieven­bus —

Se­lect. — 1. U kunt recht­streeks de photo van een artist aan hem zeli vra­gen.

2. Door­gaans zen­den zij hunne photo gratis, de woon­lijk wat u te doen staat.

Amerika­nen al­thans, zooniet antwo­or­den zij ge-

3. Ellen Richter zendt hare photo; adres: 205, Kurfürs­ten­damm, Berlin Ws

Star. — 1. Woodrow Wil­son, de ex-Pres­i­dent der Vereenigde Staten is geen tooneel­speler; 'was vroeger pro­fes­sor aan de Uni­ver­siteit van Prince­ton.

, 2. Denke­lijk zullen zij u wel hunne photo zen­den.

3. Tom Moore is in 1885 in Ier­land ge­boren; geschei­den van Alice Joyce; gehuwd met een Fran-sche danseres Renée Adorée; adres: 1919, Van Hess Av­enue, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

N.-B. — Onze beste wen­schen mogen voor u, ter gele­gen­heid van uwen ver­jaardag ver­wezen­lijkt Wor­den en danken u vrien­delijk voor uwe gift van Fr. 5,— te dier gele­gen­heid, bedrag dat wij aan het Na­tion­aal Werk der Blinden hebben overge­maakt.

Manjo. — 1. Uit Italië kunt u bin­nen de vier dagen antwo­ord ont­van­gen.

2. Fern. Andra zendt hare photo; adres: 105, Königgrätzer Strasse, Berlin S. W. 11.

3. Aliéné Ray in­s­gelijks; adres: Metro Pic­tures Cor­po­ra­tion, 1025, Lil­ian Way, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

N.-B — Zal denke­lijk wel terecht komen, an­ders aan adres n° 3 herin­neren.

Hij wil. — 1. Charley Chap­lin heeft hoofdza­ke­lijk zijn suc­ces te danken aan zijne eige­naardige type­er­ing.

... 2. De ver­tal­ing der filmti­tels gebeurt door de filmver­hu­ur­ders, dus...

3. Kun­nen u vóor­loopig alléén aan Betty Comp-son’s photo helpen: prijs Fr. 0.50; franco thuis Fr. 0.75.

Zij wil. — 1. Pho­to­ge­niek zijn, goed kun­nen mi-meeren, en over een en­ge­lengeduld en goed Voorziene beurs beschikken-

2. Recht­streeks aan de be­doelde artis­ten te schri­jven.

3. Denke­lijk vol­gend seizoen; zullen op tijd en stond bek­end gemaakt wor­den.

N.-B. — Fam­i­lie van de voor­gaande, zeg? Wie had nu de sterk­ste wil!

Ver­loren Zoon. — 1. Welke film be­doelt u? die met Jackie Coogan in den titel­rol?

2. De photo’s van Wal­lace Reid zijn nog immer verkri­jg­baar aan Fr. 0.50; franco thuis Fr. 0.75.

3. Was denke­lijk Shirley Mason; is in 1902 ge­boren; zuster van Viola Dana en Edna Flu­grath; haar ware naam is Shirley Flu­grath; gehuwd met Bernard Durn­ing; adres: 1770, Grand Con­course,,New-York City (U.S.A.).

N.-B. — ’t Doet ons ge­noe­gen dat u op het rechte pad zijt terugge­keerd,

V. d. Bosch. — 1. Léon Mathot, adres: 47, Av­enue Félix Faure, Paris.

2. Ar­mand Tal­lier, adres: 8, Rue des Cloys pro­longée, Paris.

3. Rudolph Valentino, adres: 6775, Wedge­wood Place, Whit­ley Heights, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

N.-B. — Re­gret­tons, mais ne don­nons pas de réponses privées. (Be­treuren het, maar geven geen pri­vate antwo­or­den. )

B. D. — Pearl White ver­toeft op ’t oogen­blik i« Zwit­ser­land, al­waar zij hare zenuwen wat rust aan ’t gun­nen is; beant­wo­ordt nu geen enkel schri­jven.

Minou. -— 1. De rol van Ste­fan in

2. Geneviève Felix, voor­naam­ste fil­men: « Miche­line », « La Ferme du Choquais j, «La Dame de Mon­soreau »; adres: 35, Rue du Sim­plon, Paris.

Leve de vreugd. — Dit hangt hofdza­ke­lijk- van de bek­waamheid en in­richt­ing van den pho­tograaf a£.

N.-B. — En nog lange jaren vreugde, hoor!

Bib­lio­theek. — 1. Van welke Maatschap­pij was dieu film!

2. Het gezin Fair­banks-Piek­ford is kinder­loos; wel heeft Dou­glas een zoon van rond de 13 jaar, ge­boren uit zijn eerste huwelijk met Miss Beth Sully, waar­van hij schei­dde.

3. Dit ligt aan de hoedanigheid der photo’s.

Nero. — 1. Ramon Navarro, adres: Métro Pic­tures Cor­po­ra­tion, 1025, Lil­ian Way, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

2. Maria Kon­szne­zoff, adres: 11, Rue Thodore-de-Banville, Paris.

3. David But­tler, adres: 972, Ara­phoe Street, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

Danseresje. — Rudolph Valentino, in de En­gelsche of Fran­sche taal te schri­jven; adres: 6776, Wedge­wood Place, Whit­ley Heights, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

N.-B. — Veel suc­ces, hoor!!

Sphinx. — Namen goede nota van uw schri­jven en be­treuren eve­neens het gebeurde, dat gan­sch on­afhanke­lijk van onzen wil was. No­teer­den in­s­gelijks uw dek­naam. Reke­nen verder op de be­loofde in­lichtin­gen en danken er u reeds op voor­hand voor.

Elly. — 1. Es­trell Wynn, adres: c/o Room 53, The Fleet­way House, Far­ring­don Street, Lon­don E. C. 4.

2. Bar­bara Bed­ford, adres: 5269, De Long­pre Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

3. In « Het Teeken van Zorro » was het Mar­gue-rithe de la Motte en in «Dream­street» was het Carol Demp­ster.

Dou­glas. — 1. Besten dank voor de in­licht­ing.

2. Zie onzen wed­strijd on­der­aan de rubriek «Tril­beelden».

3. Die medew­erker is niet meer aan het blad ver­bon­den.

Dürkopp. — 1. Het in­ge­zon­dens is geene photo van W. S. Hart maar alleen een prospek­tus van een paar boeken door hem geschreven, en de keerz­i­jde ervan is de réclame voor die boeken. Dank voor de be­loofde photo maar kun­nen ze voor ’t oogen­blik. niei ge­bruiken.

2. Jackie Coogan zendt zijne photo gratis; adres: Metro Pic­tures Cor­po­ra­tion, 1025, Lil­ian Way, Los An­gelet (Cal.) U.8.A.

3. Eddie Polo is in 1881 ge­boren; huidig adres on­bek­end daar hij in OoOst­en­rijk op om­reis is.

Nemo.

N.-B. — Vra­gen ons na Zondag in­gekomen wor­den in het vol­gend num­mer beant­wo­ord.

Hoe ik aan Cin­ema ging doen

door

BETTY COMP­SON

Mijne eerste stap­pen op cin­emage­bied deed ik in den film die juist de geschiede­nis weer­gaf van een jong meisje dat voor de eerste maal aan cin­ema deed; het ware kan dik­wi­jls on­waarschi­jn­lijk schi­j­nen... De titel van dien film was: « Men vraagt eene Star », en werd door Al. Christie (1) gedraaid.

» Vir­ginia Forde, die tot dàn toe zijne star in de Nestor Come­dies was ge­weest., werd aan eene an­dere maatschap­pij ver­bon­den en hij zocht dus eene plaatsver­vang­ster. Het to­e­val wilde dat Christie zek­eren avond in een mu­sic-hall te Los An­ge­les kwam, waar ik to­e­val­lig als muzikaal num­mer (2) het pro­gramma stond; ongetwi­jfeld ont­dekte hij in mij pho­tographis­che hoedanighe­den, want hij vroeg mij om den vol­gen­den dag in zijn stu­dio een paar me­ters proef­film te komen draaien.

» Ik on­der­stond de proeve glan­srijk en Christie besloot van me een­voudig als on­der­w­erp van zijn nieuwe band het avon­tuur te nemen dat ik zoo juist kwam mee te maken, en bi­jgevolg zelf het best kon ver­tolken; om dien film nog meer waarheid bij te zetten wer­den de eind­jes proef­film welke men van mij genomen had in den band in­ge­lascht.

» Sti­laan ging;ik meer van cin­ema dan van de mu­sic-hall houden, en al­hoewel er mijne toekomst zoo goed niet verzek­erd toescheen, aarzelde ik niet om na dien eersten band de planken voor goed vaar­wel te zeggen en an­dere « Christie Come­dies » te draaien. Het­gene vol­gde, heeft me be­wezen dat ik geen on­gelijk had aldus te han­de­len. »

(1) Al. Christie is voort­brenger der beroemde Christie Come­dies.

(2) Betty Comp­son is eene uit­stek­ende vi­o­liste en trad als dus­danig vroeger in mu­sic-halls als aantrekke­lijkheid op. — (Red.)

Cin­e­manieuws­jes

CHAR­LIE CHAP­LIN zou in tweegevecht gaan. Graaf Domb­ski verk­laart dat Pola Negri nog immer zijne vrouw is en dat de echtschei­d­ing tuss­chen hen nooit is uit­ge­spro­ken gewor­den. En in­dien deze toch moest uit­ge­spro­ken zijn, zou hij ze nooit erken­nen. Hij zweert dat, in­dien Char­lie het durft wagen Pola Negri te huwen, hij Char­lie in tweegevecht, ter verdedig­ing zi­jner eer, zal uitda­gen.

Zal men dus Char­lie, gewapend met zijn beroemd wan­del­stokje, tegen de met het zwaard gewapende Graaf Domb­ski, in het veld zien tre­den?

MATH­E­SON LANG, de En­gelsche ac­teur, draait op het oogen­blik a De wan­de­lende Jood», van Eugène Sue.

ONS PHOTO-HOEKJE

Nero bericht ons dat hij gratis de photo ontv­ing van Wal­ter Hiers, Viola Dana en van Frank Mayo.

Dou­glas ontv­ing gratis de photo van Dou­glas Fair­banks, Mary Pick­ford, Maë Mur­ray, Georges Bis­cot, Thomas Meighan en van Rudolph Valentino.

« CIN­E­MAW­ERELD »

Onze Ciné-Ro­mans

De Ver­bor­gen­heden k k k k van Par­ijs

(Les Mystères de Paris)

Groot Avon­turen-drama naar het beroemde werk van Eugène Sue, en naar den film der Phocéa. Vlaam­sche be­w­erk­ing van Ed. Neorg.

(21e Ver­volg)

« Vergeet het verleden » zegde de Markiezin zacht.

« Clemence, ge zijt een engel! » dit zeggende, overdekte de Markies de hande nz­i­jner vrouw met kussen.

Een kamer­di­en­aar meldde aan:

« Den Groot-Her­tog van Gerol­stein! a De Markies d’Harville stond recht en ging de Groot-Her­tog te gemoet.

« Ik ben ver­heugd, mevrouw de Markiezin, u deze navond te huis te vin­den. » zegde Rodolphe. « Ook doet het mij dubbel ge­noe­gen u te zien, mijn waarde Al­bert. » i In­der­daad is het lang gele­den, Mon­seigneur, dat ik u mijne hulde kon bieden. »

Een be­di­ende kwam bin­nen en over­handigde aan da Markies een brief. Het was deze van Sarah waarin zij Rodolphe beschuldigde de min­naar te zijn van de Markiezin.

De Markies wilde de be­di­ende met de brief afwi­jzen daar hij deze niet wilde lezen in tegen­wo­ordigheid van Rodolphe.

« Mijn waarde Al­bert, in mijne tegen­wo­ordigheid geeno plicht­pleg­in­gen, lees de brief. » lachtte de Prins.

« Daar Uwe Hoogheid het ver­langt... » en hij nam de brief van het blad.

Hi jnaderde eene der kan­de­labers aan de schoorsteen en opende hem; zijne trekken bleven kalm, alleen eene kleine be­weg­ing der hand ver­raadde zijne on­troer­ing.

Op gevaar af on­beleefd te zijn, vraag ik u op dezen brief te mogen antwo­or­den? » wendde de Markies zich tot Rodolphe,

« Zie ik u niet weer dezen avond? » i Ik denk het niet. Ik vraag Uwe Hoogheid mij wel te willen verontschuldigen? »

Hij ver­wi­jderde zich en liet Clemence met de Prins alleen.

« Uw echtgenoot ziet er aangedaan uit » zegde Rodolphe.

« Hij was gelukkig dat ik den avond met hem ging door­bren­gen. Maar nu zijt gij gekomen en daar­bij dien brief welke miss­chien drin­gend is. »

« Maar nu ter zake, Mevrouw, laat ons denken aan de on­geluki­gen. Ik had u gespro­ken, ni­et­waar, over een lief­dadig werk en daar­voor kom ik u vin­den. »

« Ah, welk geluk, Mon­seigneur! »

« Het be­treft eene on­gelukkige moeder en hare dochter welke door eene eerloosheid in de groot­ste el­lende zijn gedom­peld, n

« Arme vrouwen!... En waar wonen zij, Mon­seigneur? »

« Ik weet het niet; to­e­val­lig ben ik het te weten gekomen maar ik heb mijn za­akge­lastigde Baron de Graun bevel gegeven hen op te sporen. Deze on­gelukkige fam­i­lie is het slachtof­fer van een eerlooze no­taris welke meerdere mis­daden op zijn geweten heeft... Het is eén zekere Jacques Fer­raud... »

« De no­taris van mijn echtgenoot! »

« Wij moeten deze lieden helpen... Oh, Mon­seigneur, wat heb ik door u reeds goede werken ver­richt en gij moet wel gelukkig zijn zoo vele lieden te kun­nen helpen. »

« Gelukkig?... Neen, Mevrouw, ik heb veel gele­den en ik lijd nog... »

« Gij, Mon­seigneur, on­gelukkig?... »

« De Groot-Her­to­gin heeft u geene kinderen nage­laten, geloof ik?... ï

« In­der­daad, maar na mijn huwelijk had ik een dochtertje, zeer jong gestor­ven... Welnu, het mag u vreemd toeschi­j­nen, maar het ver­lies van dit kind, welk ik nauwelijks gek­end heb, heeft gan­sch mijn leven ge­bro­ken. Hoe ouder ik wordt, hoe grooter mijn smart... Op dit oogen­blik zou zij 17 jaren oud zijn. »

« En de moeder, Mon­seigneur, leeft die nog? »

« Oh, spreek er niet van! » riep Rodolphe welks trekken ver­somber­den bi jde gedachte aan Sarah. « De moeder is een on­waardig schep­sel met een vergiftigde ziel, uit oorzaak van hare eerzucht... Vergeef mij, Mevrouw, deze herin­ner­in­gen te hebben aange­grepen on­danks mij zelve. »

« Ah, Mon­seigneur, ik deel in uwe smart... Heb ik daar het recht niet toe?... Gij hebt wel de mijne gedeeld!... »

« Moed, Mevrouw... »

Mevrouw d’Harvilie brak in tra­nen uit.

Plots ging eene ver­bor­gen deur in het be­hangsel open. De Markies liet een kreet en Rodolphe sprong recht. In de open­ing stond de Markies, bleek, aangedaan. Hij over­handigde aan de Prins de brief van Sarah.

« Mon­seigneur... Ziedaar de brief welke ik zoo-even ontv­ing... Wilt gij hem ver­bran­den na hem gelezen te hebben? »

Clemence bezag haar echtgenoot met ver­won­der­ing.

« Welnu, Mon­seigneur, er is nog een grooter lafheid da ndezen naam­loozen brief... en dat is mijn gedrag! »

« WTat wilt ge zeggen? »

« In plaats van dezen brief u te ver­ber­gen, had ik u dien moeten too­nen. Ik heb kalmte getoond ter­wijl ik verg­ing van jaloezie en raz­ernij. Dit is niet alles! Ik heb mij daar achter die deur ver­bor­gen om u te be­spieden!... Ik vraag u vergif­f­e­nis, Mon­seigneur, ik vraag uw medeli­j­den voor mijne daad! x « Maar, mijn waarde Al­bert, ik heb u niets te vergeven! » antwo­ordde Rodolphe ter­wijl hij de beide han­den nam van den Markies. « Gij kent nu ons geheim. »

16

« CIN­E­MAW­ERELD

« En gij Clemence, kunt gij mij vergeven? »

« Ja, op voor­waarde da tge mij helpt tot het verzek­eren van... uw geluk. »

Na Rodolphe tot aan zijn ri­j­tuig ge­bracht te hebben, keerde d’Harville terug te zi­j­nent zon­der Clémence nog gezien te hebben. Hij verviel in eene sombere droefheid en wachtte de dag af.

Des an­deren­daags belde hij zijn kamer­di­en­aar en zegde: « Joseph, ik ga een diner geven aan eenige vrien­den. »

« Goed, mi­jn­heer de Markies... Ho­evele cou­verts? Dan kan ik bevel geven aan de Hotelmeester. »

« Zes cou­verts welke gij gereed maakt in de kleine eet­zaal. »

« En de uit­nood­igin­gen? »

« Ik ga ze schri­jven. Ee man te paard moet ze gaan bestellen. Het is nog vroeg, hij zal allen te huis vin­den... Bel! »

Helaas, wat was er in het brein van de Markies d’Harville cpgekomen?

XXVI

De Plan­nen van Rodoplhe

Madame Pipelet was aan hare gewone bezighe­den toen Rodolphe ver­scheen.

« Goe­dendag, Madame Pipelet, is Rigo­lette te huis? Ik moet haar spreken. »

« De arme kleine is al­tijd te huis, mi­jn­heer. Nooit gaat zij uit, ten­zij voor haar werk. »

« En hoe gaat het met Madame Morel? Heeft zij wat moed gekre­gen? »

« Ja, mi­jn­heer Rodolphe. Dank zij u en haar wel­doener, waar­van gij de agent zijt, is zij nu met hare kinderen min of meer gelukkig. »

« Arme vrouw! Zij moet natu­urlijk wel droe­vig gestemd zijn... »

« Ja, wat wilt ge... haar man zin­neloos... en hare Louise in het gevang... En als ik be­denk dat madame Séraphin, de huishoud­ster van de no­taris, van het meisje hier aan mij aller­lei slecht heeft komen vertellen... Ver­beeldt u, dat zij mij heeft komen vra­gen of ik geen jong meisje wist om Louise al­daar hare plaats in te nemen... »

« Tiens... tiens... » mom­pelde Rodolphe.

Dit verne­mende zag de Prins in deze om­standigheid een mid­del om een begin te maken met de straf-pleg­ing van den no­taris.

« Madame Pipelet, wilt gij mij een grooten di­enst be­wi­jzen? » vroeg Rodolphe.

« God der Goden! Mi­jn­heer de Kon­ing der hu­ur­ders! Moet ik door een vuur loopen? Mijne pruik fris­eren met ko­k­end vet?... Wilt gij dat ik ie­mand, de neus af­bijt?... Spreek!... Ik ben gan­sch aan ui... Mijn hart en ik zijn uwe slaven!... Wat moet ik doen? »

« Wablieft?... Gij spot zeker? »

« Zoo het meisje er niet goed is doen wij er haar weg­gaan... »

« Zie, mi­jn­heer Rodolphe, dit gaat u aan... Gij zijt ver­wit­tigd... maar zoo gij denkt goed te handt len... gij zijt de meester... »

« Madame Pipelet, ik reken op uwe eer om een geheim te be­waren... »

« Ik, Anas­tasie Pipelet, ge­boren Gali­nard, ik zweer u stom te zijn als een visch! »

« Zelfs aan mi­jn­heer Pipelet mag er niets gezegd wor­den. »

« Dit zweer ik u op et hoofd van mijn lieve man!»

« Het jonge meisje waar­van ik spreek heeft een mis­stap be­gaan. Zij was di­en­st­bode bij een bloed­ver­want van mij. De zoon dezer' heeft schuld daar­van, be­gri­jpt gij? Zij is door de moeder wegge­jaagd en zoekt nu eene be­trekking. Tra­cht dus door Madame Séraphin het meisje bij de no­taris geplaatst te kri­j­gen. Haar naam is Ce­cily... In­dien gij slaagt, madame Pipelet, 100 franken zij uwe be­loon­ing. Ik ben niet rijk, maar... »

« Houdt gij nu iedereen voor de gek, mi­jn­heer Rodolphe? »

« Neen, want daar ik reeds lang dit meisje op mijne kosten on­der­houd, zal deze som weinig fcija in vergelijk­ing met het­geen ik reeds voor haar be­taald heb. »

« Welnu, goed, Kon­ing der hu­ur­ders! Gij moogt er op reke­nen!... Tiens, een hu­ur­ri­j­tuig!... Zon­der twi­jfel, de dame, welke gis­teren reeds kwam voor M. Bradamanti! »

Het was in­der­daad Madame d’Or­bigny welke kwam hooren of de dok­ter vertrokken was naar Nor­mandie. Rodolphe luis­terde ver­do­ken het gesprek af tuss­chen deze en Madame Pipelet. Hij herin­nerde zich dat de d’Or­bigny’s lan­der­i­jen in Nor­mandie beza­ten. Zon­der twi­jfel was de charletan naar gin­der vertrokken met slechte inzichten.

Nadat Madame d’Or­bigny vertrokken was riep Madame Pipelet uit:

« Het is dit vertrek het­welk Madame Séraphin zo teleur gesteld heeft. Zij moest zon­der fout deze zien. Nu, hoe noemt zich weer uwe bescher­melinge? Ce... »

« Ce­cily... En nu ga ik tot bij mejuf­fer Rigo­lette» zegde Rodolphe waarop hij den trap op­klom. Dezelf­den avond rieu d Groot-Her­tog van Gerol­stei* zijn trouwe Murph en gaf zijne beve­len:

« Dat Baron de Graun een ko­erier moest verzen­den met de bood­schap dat Ce­cily bin­nen de zes dagen te Par­ijs moest zijn. »

« Weer deze duiv­elsche vrouw, Hoogheid?...​Waar toe goed?... »

« Waar­toe goed, Sir Wal­ter Murph?... Bin­nen een, maand moet gij dit vra­gen aan de no­taris Jacques Fer­raud! »

XXVII

Het Lot van pleur.​de-Marie

Wat was er gewor­den van het arme meisje sedert Chou­ette en de Maître d’école haar in het ri­j­tuig gedra­gen had­den?

Het ri­j­tuig had in vollen galop de richt­ing naar Par­ijs in­ges­la­gen. Bin­nen in speelde zich een af­gri­jselijk tooneel af. Over Fleur-de-Marie gebo­gen hield de helleveeg een fleschje vit­ri­ool in de hand en toonde, dit het bekla­genswaardige kind. '

« Hola! Wes niet bang voor. mijn vit­ri­ool! Ik zal u nog al­tijd uwe óogen laten om te wee­nen! Daarna zult gij zoö mooi zijn als mijn Fourline nadat, mén u nog een weinig het gezicht zal gek­erfd hebben! » Bevende van schrik kroop het meisje ineen toen plots het tooneel ve­ran­derde.

Vlug als de blik­sem had de Maître d’école de hand van Chou­ette gegrepen.

« Heks! » riep hij.

« Zijt gij gek gewor­den, zon­der-oogen! » kreet zij.

Deze had nauwelijks het fleschje door het portier gewor­pen of het ri­j­tuig hield halt. Een ruiter, welke nie­mand an­ders was dan Tom Sey­ton, boog zich naar bin­nen.

« Hebt gij haar ein­delijk? » vroeg hij.

« Ja. » antwo­ordde Chou­ette. « In­dien gij u van haar wilt ont­maken zal dit niet lang duren. »

« El­lendige!-, » riep Tom. « Doe haar geen kwaad, hoor! Ik wil enkel dat zij er­gens voor twee maan­den opges­loten wordt zoa­dat zij nie­mand zien of schri­jven kan!»

(Wordt voort­gezet. )

Als ge het woord

aan de deur van een

IKinema ziet staan

treedt dan bin­nen en ge zijt zeker een aan­ge­naam oogen­blik door te bren­gen

Abon­neert u op TOONEEL­W­ERELD.

Het beste en meest gelezen week­blad van*:

België.

Prijs per jaar­gang: fr. 22.50.

EEN BUITEN­REEKS

Soleil-Lev­ant

What’s wrong with - the Women -

|het huishouden in gevaarj

BANK CRÉDIT POP­U­LAIRE

Samen­wark­ende Maatschap­pll - - Sta­tiepleln. 2, 3

ANTWER­PEN jgSHj

Alle Bankver­han­delin­gen

Leenin­gen op stad­sloten en an­dere waar­den

Aankoop en verkoop van Pub­lieke fond­sen en

an­dere waar­den

Cheks op alle lan­den - Hy­potheken

Kredi­etopenl­ngen Voorschot­ten op koop­waren

GELD­PLAATSIN­GEN:

Loopende reke­niag 3 50 o

Spaarkas 4 00 o/o

Plaatsin­gen op ter­mijn van 5.25 tot6o

in­trest 'sjaars vol­gens ter­mijn.

BRAND­KOF­FERS VAN AF IO Fr. ‘S JAARS

Rureeln oo°n van 9 tot 12 en van 21/* tot 6 uuf

ROYAL - ZO­OLO­GIE CIN­EMA

5 CRAIN­QUE­BILLE

RE SOME:

Crain­que­bille esl un vieux marc­hand dos qualre-saisons, brave homme, honnête et borné. On jour, il reçoit de l’agent 64 l’ordre de « cir­culer » mais comme il at­tend qua­torze sous qu’une cliente est allé chercher, il ne peut obéir immédi­ate­ment L’agent ver­balise et croit en­ten­dre le cri de « Mort aux vaches! » Crain­que­bille est in­culpé d’avoir proféré ce cri et amené au poste, complètement ahuri — Crain­que­bille dans sa cel­lule, la trouve mag­nifique et la vie de prison bien agréable. Par con­tre la grandiose et grandil­o­quente cérémonie du tri­bunal cor­rec­tion­nel le frappe de ter­reur et d’ad­mi­ra­tion.

Les juges lui ap­pa­rais­sent comme des idoles ma­jestueuses et gi­gan­tesques. L’agent 64 est in­vesti de toute la puis­sance de la loi. Malgré le témoignage fa­vor­able de l’émi­nent Doc­teur Ma thieu qui a vu la scène et qui prévint même le fameux agent 64. de son er­reur, mais mal­adroite­ment défendu Crain­que­bille-est con­damné à i5 jours de prison et 5o fr. d’amende. C’est dans une sorte d ’éblouisse­ment qu’il subit son in­ter­roga­toire et qu’il en­tend son juge­ment... Quinze jours plus tard, pous­sant sa char­rette, il ren­tre joyeuse­ment dans la vie et reprend son métier d’autre­fois. Mais tout le monde lui. tourne le dos... Crain­que­bille ne peut sup­porter les coups du sort, il va chez le bistro, se met à boire. Et un soir d’hiver le pau­vre vieux, désor­mais sans courage irait se jeter à la Seine, si la « Souris » un petit gavroche souf­fre­teux qui a lui-même bien du mal à gag­ner sa vie, ne le sauvait en lui ren­dant un peu d’espérance...

Pro­gramme è 8 an \î ami

1. Tu ver­ras Mont­martre

marche

2 LA PROVENCE IGNORÉE

Doc­u­men­taire

Ch. Bore

Ch. Gounod

 la manière de d’Artag­nan

Comédie dra­ma­tique in­terprétée par William DESMOND

Rigo­letto

Fan­taisie

G. Verdi

CRAIN­QUE­BILLE

d'après l’œuvre d’Ana­tole FRANCE avec Mau­rice de FÉRAUDY dans le rôle tit­u­laire

Proframma fan 8 lot 12 April

Ch. Bore!

tun

1. Tu ver­ras Mont­martre

marsch

2t HET ON­BEK­ENDE PROVENCE

Oorkonde

3. Faust (valse)

Ch. Gounod

Op de manier van d’Artag­nan

Drama­tisch tooneel­spel met William DESMOND in den hoof­drol

Bigo­letto

Fan­tasie

G. Verdi

CRAIN­QUE­BILLE

Naar het werk van Ana­tole FRANCE met Mau­rice de FÉRAUDI in den titel­rol

SE­MATNE PROCHAINE

La célèbre ac­trice Alla NAZ­I­MOVA dans

PRINCESSE IN­CON­NUE

Su­perbe comédie dra­ma­tique en 5 paries

PROCHAINE­MENT LE FILM SEN­SA­TION­NEL

NERON

CRAIN­QUE­BILLE

KORTE IN­HOUD:

Crain­que­bille is een oude rond­ven­ter van fruit, een door­brave, eerlijke kerei. Op zek­eren dag is hij aan de willekeur overgeleverd van agent n. 64 die hem ver­biedt op den weg te bli­jven te staan met zijn wa­gen­tje. Wan­neer deze zelfde agent plots een schim­pend « Dood aan de rat­ten » hoort, dan wordt Crain­que­bille van die « mis­daad » ver­dacht en in het gevang gestopt, zon­der an­dere plichts-pleg­in­gen. Crain­que­bille vindt zijn cel prachtig het leven daar heel aan­ge­naam. Het helache­lijk-the­atraal grootsche van de cer­e­monie in de recht­bank, vervult hem met ontzetting en be­won­der­ing, tevens. De rechters schi­j­nen hem reusachtige af­gods­beelden toe. agent 64 de lev­ende wet. Ni­et­te­gen­staande de ge­tu­ige­nis ten ont­laste van den groo­teu Dok­ter Math­ieu die to­e­val­lig het be­wuste tooneel had bi­jge­woond en den heruchten agent zelfs zijn miss­ing had doen inzien, wordt Crain­que­bille' vero­ordeeld tot i4 dagen gevang en 5o frank boet. ’t Ts in een droom dat hij zijn on­dervrag­ing on­der­gaat en zijn von­nis hoort... V’eertien dagen tater, keert hij, blij gezind terug tot het gewone leven, herneemt zijn alledaagsche doen­ing. Maar iedereen keert hem den rug toe... Crain­que­bille kan de sla­gen van het lot niet on­der­slaan en hij gaat zich aan den drank ver­slaven...

En met een grim­mi­gen win­ter­avond wou de on­gelukkige oude, moede­loos en Iristig een einde maken aan zijn el­lende. Doch op het oogen­blik dat hij zich in de Seine wil wer­pen redt hem een kleine gavroche, die zelf moeite heeft om door het leven te gaan. Maar loch zal hij den ouden Crain-quevilic wat moed en hoop geven. Bei­den zullen bij elkaar bli­jven...

Grand drame Ro­main en 12 p. in­terprété par les artistes Français Jacques GRÉTILLAT et Paulette DUVAL Adap­ta­tion mu­si­cale spéciale pour CHŒUR MIXTE et GRAND OR­CHESTRE

For­mi­da­ble mise en scène.

Su­per­pro­duc­tion FOX-FILM

Im­primerie du Cen­tre. 26.

Rem­part, Kip­dorp. An­vers

POUR AVOIR UNE BIÈRE BONNE ET SAINE

Adressez-vous à la Brasserie

VAN HOM BEECK

BERCHEM - Tél. 5210

ISIF1SFS en BOUTEILLES - en FUTS

HA­BILLEZ

VOS

EN­FANTS

BRI­TAN­NIA

/7, Longue rue d’Argile

Mai­son BERT H Y

106, rue de l’Eglise, 106

FOTJt­tFlU­FLKS

Arrange­ments —- Répa­ra­tions Con­ser­va­tion de four­rures Prix avan­tageux — Tra­vail soigné

La Fmi­ini­iim iit­n­mlr lu­mo­lille

12, rue Van Ert­born Tél. 2921 AN­VERS Tél. 2921

Agence pour la Province d’An­vers du Vrai "FER­ODO"

Agence pour An­vers des Roule­ments à billes S. K F.

Agence générale pour la Bel­gique du Di­a­mond et Noble's Pol­ish

La seule mai­son de la place f ur­nissant aux garages aux prix de gro»

PHO­TOGRAVEURS

DESSI­NA­TEURS

Jk CAT­A­LOGUES T RECLAMES IL­LUS­TRA­TIONS

EXÉCU­TION

IPP.... RAPIDE ET

Champ Vlem­inekx.ô AM VERS TeLÉPM'9209 =«=«=-«=-

OU­VRAGES DE DAMES g

OU­VRAGKS DESS1XÉS

LAINES, SOIES, CO­TONS, COU­VRE-LITS, NAPPES, STORES, BON­NET­TERIE A LA MAIN, DEN­TELLES, JUMPERS

MAI­SON EMMA

Il V3VD­WEKKEIV

WOL, ZIJDE, KA­TOEN, BED­SPREIEN, TAFEL-KLEED­EREN, STORES, KAN­TEN, HAND­BREIQOED, JUMPERS

An­vers, Rue Vmdel­sir­aat, 15, Antwer­pen

GAR­NI­TURES

POUR

Fu­moirs, Sa­lons, Boudoirs Cham­bres à coucher Ve­ran­dah Fau­teuils - Club

11, Longue rue du Van­neau

(près du parc)

«ii­i­iti­ilii

MEUBLES

I Les plus grands Ma­g­a­sins en Bel­gique |

9 Longue rue des Claires 9

(près Meir)

Grand choix de gar­ni­tures. 200 salles à manger, § g cham­bres à coucher, sa­lons, cuisines, ve­ran­dah's, 1 I bu­reaux, li­ter­ies, chaises-longues, etc. etc. |

Mai­son Améri­caine

Meilleur marché qu'ailleu's I Ou­vert tous les jours jusqu’à 8 h. f. | Ma­g­a­sin fermé

lUIl­lI­I­I­I­I­I­I­I­I­I­I­I­I­I­IMI­I­I­I­I­I­I­I­I­I­I­I­I­I­I­IM­IMI­I­I­I­I­IUI­I­IUI­IM­IMI­I­I­I­I­I­I­I­I­M­I­I­I­I­I­I­I­I­I­I­I­I­I­I­IIlÏÏ

Autos pour Cérémonies. Mariages, Baptêmes et Fêtes

Garage J & H. DEHU

Téléphone 3107

42, Canal des Brasseurs - AN­VERS

VOY­AGES A L’ÉTRANGER - EX­CUR­SIONS PRIX A FOR­FAIT

BRODERIES

DESSINS MOD­ERNES

PER­LAGES, BOU­TONS, POINTSCLAIRS. PLIS­SAGE

Mm RYCK­AERT

RUE RUBENS, 17, AN­VERS

TRA­VAIL SOIGNÉ ET RAPIDE

..​EMGELSCH HOLD­E­JAMA GA ZIJN..

VON­DEL­STR., 19

CAUS

'"abij St.. Jan­maats)

De laat­ste nieuwighe­den in Vil­ten Hoe­den

Rülpse leus ™ Ziet Eta­lage

éis-s «ts «iss seiej­sisï@ei'