CIN­E­MAW­ERELD

OR­GAAN DER CIN­EMA’S VAN BELGIË

Aanges­loten bij den „ Bond der Bel­gis­che Pe­ri­odieke Drukpers "

JOHN BAR­RY­MORE

C 00000££00000OOOOO

! Cin­ema ZO­OLO­GIE Î

£ Sfafieplein, 21, Antwer­pen - Tele­foon 5259

AN­VERS

I LOUIS CA VENTS

In­stal­la­tions et Répa­ra­tions d’Elec­tricité

Mai­son Prin­ci­pale:

21, RUE LÉOPOLD

Suc­cur­sales -

6o, rue de l’Église 118, rue Na­tionale

Ate­liers:

rue Guil­laume Tell, 1

GROS

Devis gra­tuit sur de­mande

DÉTAIL

Spécialité: LUS­TRERIE

FAB­RIQUE:

Rue Vinçotte, 88

BORG­ER­HOUT - [An­vers] —

TELE­PHONE 5842

Karl­huiz­ersstraal, 9Â • Brus­sel

Kor­tel­ings te Antwer­pen:

De laat­ste sueeesfil­nien J

1 Oe Liefde sterft nooit!

ijn Plicht

Ver­loss­ing* i De Zee­duivel

huis DE LANGE

Groen­sir­aat, €9, B ussel

Kor­tel­ings te Antwer­pen:

Een film van bi­j­zon­dere groote waarde

De Kleine Marte­lares

D. W. Grif­fith

met UU&E ÖÏSH

CIN­E­MAW­ERELD

Achter de scher­men van het stu­dio

Het grimeeren en schminken geschiedt voor de film als voor het tooneel doch met dit ver­schil: op het witte doek geeft de roode kleur eene zwarte tint en de blauwe eene witte. Dus is het soms noodig dat de artis­ten zich schminken met zekere kleuren die photo-genisch zijn. De gelaatskleur wordt licht geel gemaakt, de oogen bruin en de lip­pen licht roos.

Alvorens met de op­name te be­gin­nen wor­den alle lam­pen opgesto­ken ten einde het trillen van het booglicht bij de zicht-op­ne­m­ing te ver­mi­j­den. De melka­chtige klaarte, ver­spreid door de kwik­damp, overtreft het gewone gloeilicht.

Maar gevaar­lijker is het licht der booglam­pen voor de spel­ers en vooral voor de «stars» omdat deze, door hun hoof­drol, er lan­gen tijd aan bloot­gesteld zijn: dit licht heeft reeds veel stoor­nis aan de zich­tor­ga­nen der film­spel­ers te­weeg ge­bracht. (1)

Wan­neer de zich­top­ne­mer of « op­er­a­teur » op het ter­rein aan het werk is, is hij, zoowel als de artis­ten, aan alle soorten van gevaren bloot­gesteld.

Ver­beelden wij ons eene ver­vol­ging op daken of een gevecht op de gaan­plank van een voort­stoomende trein. Om de op­name van het gebeurende op die gaan­plank, ’t zij een gevecht of ieder an­dere actie in al hare dee­len te kun­nen weergeven, is men ver­plicht van met eenige planken een plat­form te maken dat naast den trein uit­steekt en meer­malen is het gebeurd dat er met zulke onge­makke­lijke post­vat­ting be­treurenswaardige on­gelukken voorvie­len.

De zich­top­ne­mer klimt met zijn toes­tel op de hoog­ste pun­ten der bergen om de schoonheden van het ron­dom en lager

(1) Hi­erover ver­schi­jnt kor­tel­ings een ar­tikel.

liggende land bij een prachtig zon­sop­gang of eene bekoor­lijke deem­ster­ing op te nemen. Het pub­liek moet zich reken­schap geven van het feit dat dààr, waar de spel­ers zijn, *t is gelijk op welke plaats, de zich­top­ne­mer er zich ook bevindt.

Ti­j­dens de op­name is er al meer dan een on­geluk voorgevallen, zooals onder meer de doo­d­elijke val van den bef aam-den luchtvlieger Ormer Lock­lear; de hevige gelaats­brand­won­den opgeloopen door den luimi­gen Harold Lloyd, veroorza­akt door eene te vroege ont­ploff­ing van eene lad­ing poeder; de pi­jn­lijke voet-ver­s­tuik­ing der lief­tal­lige Miss Pearl White; het breken van een arm en van een been door William Hart en Miss Madeleine Davis, die on­langs een avon­turen­film in den Staat New-Jer­sey draaide en er een vroegti­jdige dood vond bij het uitvo­eren eener gevaar­lijke hals­brek­erij: gezeten in een au­to­mo­biel die in volle vaart voortholde, moest zij op een gegeven oogen­blik eene lad­der gri­jpen die van eene vlieg­machiene neer­hing. Zij gelukte daarin doch de slin­gerende be­weg­ing van de lad­der deed haar loslaten en van eene hoogte van vijf meter viel zij lood­zwaar op den grond; zij stierf nog vooraleer zij in het gasthuis werd ge­bracht. Vóór den oor­log, toen Mej. Mist­inguette de hoof­drol in de film « La Glu » ver­tolkte werd zij gevaar­lijk door een slag met een hamer op haar hoofd toege­bracht neergeveld en waar­van de aangewende kracht grooter was dan voorzien.

Ver­schei­dene zich­top­ne­mers hebben hun leven ten tol be­taald aan het gevaar­lijke van hun beroep, en deze ned­erige di­en­aar die peter was van Zijne Ma­jesteit « Cin­ema » toont zich overal vergezeld van zijn on­af­schei­d­bare vriend: het op-name­toes­tel. Van­daag is hij in Amerika, een weinig later is hij in Zwit­ser­land, dan

€ CIN­E­MAW­ERELn »

vindt men hem in de zand­woestijn van Afrika, na­dien woont hij de gevaar­lijke jachten in Congo bij.

Om licht­ef­fek­ten of trukk­ages voor te bren­gen komt het er bij den op­ne­mer op aan de vaardigheid zi­jner ken­nis­sen ten toon te sprei­den. Bi­jvoor­beeld, wan­neer een artist een dubbele rol ver­tolkt en dat deze twee per­son­nages tegen­over elka­n­der moeten spe­len, dan moet de zich­top-ne­mer bi­j­zon­dere maa­trege­len nemen.

De speler wordt in het « veld » van het op­ne­m­ingstoes­tel gesteld. De op­er­a­teur neemt de linker- ofwel de rechterz­i­jde van het tooneel op en houdt goede nota van getal to­eren die hij gedraaid heeft. Hij moet op voor­hand zorg dra­gen dat hij een deel van de film ver­bergt. De eerste scène opgenomen zi­jnde ve­ran­dert de ver­tolker van kleedij en deze plaatst zich in de tegen­overgestelde zijde van het « veld ». Het­geen ti­j­dens de eerste op­name gedraaid is gewor­den wordt nu overdekt en men eindigt het tooneel.

On­noodig te zeggen dat deze werk­ing eene zorgvolle bereken­ing en eene groote zek­er­heid vereis­cht.

Eene heldin wordt door bandi­eten geschaakt. Zij ver­weert zich en roept om hulp. Hare schak­ers sleuren haar mede. Zij valt in on­macht en wordt in een wagon gewor­pen. Maar hij (Tom Mix, Hoot Gib­son, William S. Hart of Dou­glas Fair­banks) is reeds op het spoor.

Gezeten op een hard­draver bereikt hij, door het nemen van een zi­jweg, de trein, klimt langs den eersten wagon naar boven ter­wijl zijn paard weg rent.

Deze op­name gebeurt natu­urlijk ter­wijl de trein sti­laan rijdt. Daar de zicht-op­ne­mer veel min­der en stiller gedraaid heeft en bi­jgevolg het getal der op­na­men kleiner is, zullen deze op het doek ge­pro­jek­teerd, be­w­erk­ing die met de regel­matige snel­heid geschiedt, er met grootere snel­heid voor­bij schuiven. Bi­jgevolg loopt het paard sneller, de trein vliegt over de baan en de galante ruiter schi­jnt vlug­ger, sneller in zijne han­del­ing.

Nochtans gaat het al­tijd niet zóó en menig­maal heeft de speler, door zucht gedreven de natu­urlijke han­del­ing zoo

trouw mo­gelijk te willen na­boot­sen, dit met zijn leven be­boet.

An­dere toonee­len wor­den op in­druk­wekkende wijze voort­ge­bracht bij mid­del van speel­goed. Een eerste zicht wordt genomen: een viaduct, een echte, en het om­liggend land­schap. Tweede zicht: gemaskerde man­nen dagen in eene vallei op. Zij klim­men op de bergen en bereiken het viaduct. Een hun­ner is drager van eene bom. Derde zicht: Een trein in groote snel­heid komt aangestoomd. VieT-de zicht: Op het viaduct bek­ijkt de hoofd­man zijn uur­w­erk, de snel­trein die de Voorzit­ter der Re­pub­liek van Al­ciby meevo­ert gaat wel­dra voor­bij don­deren. De mis­dadi­gers leggen de bom op de rail, steken de lont aan en vluchten weg... Hier sluit de zich­top­ne­mer de iris van zijn ob­jec­tief en allen, op­er­a­teur, in­sce­neer-der en medespel­ers... keeren naar de stad terug.

Na een paar dagen heeft de teeke­naar de laat­ste hand gelegd aan eene teeke-ning boven­staand viaduct voorstel­lende. Al de bi­zon­der­he­den zijn vol­strekt trouw nage­bootst. De zich­top­ne­mer draait deze verklein­ing. Tuss­chen de nage­maakte bergen van gekauwd kar­ton komt er een lux­e­trein aangestoomd. In de com­par­ti­menten zit­ten pop­jes in gemakke­lijke houd­ing. De snel­trein bereikt het viaduct. Eene zware ont­ploff­ing. Het viaduct springt uit mekaar en rolt met de geheele trein de diepe vallei in en dit in­druk­wekkend on­geluk is de na­boots­ing van eene ramp met... speel­goed.

Vele men­schen bli­jven onder den pi­jn­lijken in­druk van dit on­geluk en denken met innig medeli­j­den aan de on­gelukkige slachtof­fers die in de ramp gebleven zijn...

Ziedaar eenige wenken uit de kunst van Cin­ema, die schoone kunst die nog maar in word­ing is en die dus nog niet alles gegeven heeft wat zij kan, en wij dur­ven gerust verzek­eren dat alles wat zij ons tot hi­er­toe getoond heeft maar spran-kels zijn en dat wij bin­nen enkele jaren de ver­bazende vooruit­gang zullen zien dier kunst waar­voor het huidige ges­lacht, dat er reeds zooveel schoons van gezien heeft, met be­won­der­ing zal bli­jven staan.

NEMO.

* C1NEMÀWERELD »

S -IS

cd co

cd co cd

QJ JS eo • r-t

J= CQ

ccnoQ

osug

tsj bo

S5 v.

cd öb

fi J2

cd 0)

ÎJ tJ

< CIN­EMA WERELD »

Vrouwen uit de Hooge Wereld

Film­regis­seur ....​Gasnier

Ver­tolk­ers:

House Pe­ters, Claire Wind­sor, Mil­dred June, Myr­tle Sted­man, Rose­mary Theby, Carol Hol­loway, Martha Mat­tox, Charles Clary, William Austin, Gas­ton Glass en de kleine Richard Head­rick.

Hare studiën geëin­digd zi­jnde ont­moet Gladys Dav­en­port op een paar­denko­ers John Mas­ters, een rijk za­k­en­man, een huwt hem. John Mas­ters ver­waar­loost

zigheid van haar kind Jackie, doch van het­welk zij door een toe­ge­ne­gen di­en­st­bode regel­matig nieuws ont­vangt. In een droom be­merkt de kleine Jackie zijne moeder zooals hij haar op een portret in zijn vader’s han­den gezien heeft. Een weinig later, ti­j­dens een feest bij haar man, dringt Gladys in het huis om haar ziek kind te zien. (

De genood­ig­den, een Cu­pido mis­sende, willen de kleine nemen... Doch als razend verdedigt Gladys haar kind... en haar echtgenoot ein­delijk, zijn on­gelijk inziende, schenkt het kind aan zijne moeder terug.

Deze pracht­band, waarover de gan-sche Amerikaan­sche pers een en al lof is, met als hoofd­ver­tolk­ers House Pe­ters en­z­i­jne vrouw voor zijne zaken. Zek­eren dag be­trapt hij zijne vrouw met Juan de Liro en jaagt haar weg. Het geld van John Mas­ters niet wil­lende zal zij moedig werken om haar brood te ver­di­enen. Het meest van al lijdt zij door de afwe-

Claire Wind­sor, be­haalde een over­g­root suc­ces in het Capi­tol Théâtre, te New-York, te Lon­den, enz. Het is een parel dewelke de oogen der on­ver­schillig­sten vochtig maakt, ja, hen zelfs luide hunne aan­doen­ing doet lucht geven, het­welk

CIN­E­MAW­ERELD »

ongetwi­jfeld de beste waar­borg is. Ook op kun­st­ge­bied kan hij door zijne kundige tooneelschikking van Gas­nier met de beste der besten wedi­jv­eren.In een woord het is een film die «af» is, een vol­maak­ten film onder alle opzichten, dewelke iedere

zaal waar hij af gerold wordt, zal doen vol­stroomen.

Deze film is dus een ware suc­ces­band. Nog zelden werd er een dergelijke op de markt ge­bracht waarin zulk aan­tal groote film­ster­ren te gelijk­er­tijd een rol ver­tolk­ten. — Red. Cin­ema- en Tooneel­w­ereld.

Film C. DUBOIS = Planten­straat, 40=42, Brus­sel

< CIN­E­MAW­ERELD »

DE UITROEIER

Buck Marston

Tom Mix

De stad Los Palos, op de grens van Ari­zona, was op het punt aangevallen te wor­den door eene bende schuimers, onder het com­mando van Kenyon, bi­j­ge­naamd «de Wolf».

Ten einde te voorzien in de gedurige in­vallen dezer bandi­eten te keer te gaan, had de bevolk­ing der stad een kracht­dadige sher­iff of burge­meester be­noemd. Deze is Buck Marston.

Kenyon «De Wolf)), dronken van raz­ernij, vereenigt zijne man­nen en besluit aan die uitdag­ing te antwo­or­den met de stad tot op hare grond­vesten te verdel­gen. Hij droomt er van de stad in vollen slaap te over­vallen en de in­won­ers on­verwachts te ver­rassen.

Maar bij den sher­iff slaapt men niet: hun kindje is erg ziek. Een der man­nen van «De Wolf)) die deze aan­val niet goed­keuren kan, ver­wit­tigt de bedreigde bevolk­ing. Zij maakt zich gereed om den aan­val op te van­gen. Maar de man­nen van Kenyon bli­jven over­win­naar. Buck Marston, on­danks zijne moedige pogin­gen, wordt gedood. Het kleine wicht wordt door den hond gered.

Alvorens te ster­ven maakt Buck eene lijst van zijne mo­or­de­naars.

25 jaar later, Jack Ken­ning­ton, die de kleine van Buck Marston aangenomen heeft, heeft deze groot ge­bracht met zijne twee dochters. De jonge Buck Marston

wordt als Sher­iff gekozen, en, eve­nals zijn vader, vroeger, ont­vangt hij de lijst die deze opge­maakt heeft en die de namen zi­jner mo­or­de­naars bevat.

Buck Marston zweert zijn vader te wreken. En in­der­daad hij roeit de geheele bende uit, be­halve drie man, waar­tus-schen De Wolf en zijn zoon. De Wolf heeft zich aan eene mis­daad schuldig gemaakt en Buck heeft dus een voor­wend­sel om deze te hangen. Doch met de medeplichtigheid van Dolly, eene der dochters van Ken­ning­ton, kan De Wolf ontvluchten al­sook zijn zoon.

De Wolf, op het punt in het gevang te ster­ven, wil een laat­ste maal Buck Mars-

< CIN­E­MAW­ERELD »

ton pi­jni­gen en deelt hem mede dat het niet Jane maar wel Dolly is die zijn zoon liefhad en dat deze zijn eigen kind was. Daar had Buck al lang naar gezocht zon­der hem ooit te kun­nen vin­den.

Hij zet zich op weg om dien bandiet te

achter­vol­gen en valt hem aan in zijne ver­sterkte schuilplaats mid­den in de bergen. Na buitenge­wone groote pogin­gen bli­jft hij meester van den toe­s­tand en schrabt van zijn lijst de laat­ste der overbli­jvende mo­or­de­naars van zijn vader.

DE KON­ING DER COW-BOYS

TOM MIX

HOE HIJ BEROEMD WERD

Tom Mix — dit is zijn ware naam — is in 1881 te El Paso, in den Amerikaan -schen Staat Texas, op de Mexikaan­sche grens, ge­boren. Zijn vader was een oud stri­jder uit den Sec­cessie-oor­log, en bezat in dit plaat­sje eene groote hoeve, een ranch zooals men al­daar zegt.

Dit wil niet zeggen dat Tom vanaf zijne jeugd een open­luchtleven lei­dde en er aan aller­lei sportoe­fenin­gen deed die van hem de vol­maakte sport­man zouden maken die hij nu is. Hij had naar de stad kun­nen gezon­den wor­den, in­dien het lot hem daar­toe hadde aangewezen, want in de fam­i­lies uit den Far-West is de gewoonte nog in zwang dat eene der kinderen, door het lot aange­duid, naar de stad wordt gezon­den om er in het kol­lege zijne stud­ies te vol­maken, ter­wijl de overi­gen op het land bli­jven ar­bei­den, zoo­dat de be­gun­stigde zich met geene huishoudelijke of geldelijke zor­gen in te laten heeft. Tom Mix is dus geen on­twikkeld men­sch en hij steekt dit niet onder stoe­len of banken. In 1897, toen hij zestien jaar oud was, vertrok Tom Mix om zich in de Mil­i­taire Akademie van Vir­ginië te gaan vol­maken en na een proeftijd van enkele maan­den liet hij zich in het­Amerikaan­sch leger in­li­jven, dat als­dan de Spaan­sche stri­jd­krachten te bevechten had. Hoofd­verken­ner van het 4e reg­i­ment ar­tillerie, nam hij deel aan den slag van Guya­mas; men zag hem in­s­gelijks op Cuba en op de Philip­pi­j­nen, al­waar hij na­dien on­der­richt aan de in­land­sche reg­i­menten ver­strekte.

Tom Mix keert naar den vader­lijken ranch weder en wijdt zich wel­dra aan het af richten der paar­den die men des­ti­jds

aan, de En­gelsche regeer­ing verkocht daar deze toen met de Boeren in oor­log was.

In 1906 overkomt Tom Mix een nieu-

we kri­jger­slust, en neemt wederom di­enst in de Staats-Mil­i­tie, de Texas Rangers. Zijne avon­turerç zijn er tal­rijk, menige zelf kost­ten hem bijna het leven, want de bandi­eten, de «out­laws», maak­ten met diege­nen die hen ver­vol­gden een recht koopje. Eene der meest bek­ende helden­daden van Tom Mix, was het gevan­gen nemen der ge­broed­ers Shont. Dit ver­schafte hem de geluk­wen­schen van Theodore Roo­sevelt, die hij reeds gele­gen­heid had te ken­nen alvorens hij tot Voorzit­ter werd ver­heven.

In 1908 ont­moette de Sher­iff Tom Mix Otis Turner, die als­dan een cow-boy-film voor de Selig Cy aan ’t draaien was. Het to­e­val wilde dat Tom geroepen werd om een jonge rol te ver­van­gen die van zijn paard kwam te vallen.

De troep van Turner was reeds te Chicago weerge­keerd en Tom Mix dacht in het geheel aan geen Cin­ema meer wan­neer hij van de Selig Cy eene aan­bied­ing ontv­ing om in kleine Far-West-fil­men op te tre­den aan het salaris van 35 dol­lar per week. Met geestdrift sloeg hij toe en Tom vertrok naar Chicago al­waar hij zijne eerste ban­den voor deze maatschap­pij draaide. Gedurende acht opeen­vol­gende ja-ren, van 1908 tot 1916, was Tom Mix een der man­nelijke ster­ren der Selig; eerst in fil­men van een deel, daarna van twee dee­len en in­s­gelijks in klucht­spe­len uit het ranch­leven.

In 1917 werd Tom Mix door William Fox aange­wor­ven, die toen zijne maatschap­pij aan ’t vor­men was. Met William Far­num, Theda Bara, Gladys Brock­well, Jewel Car­men, George Walsh, June Caprice en eenige an­deren heeft Tom Mix het meest bi­jge­dra­gen om de Fox-Fil­men in al de lan­den volks­geliefd te maken.

De fil­men van Tom Mix zijn in Amerika bizon der­lijk zeer graag gezien. Het vorige jaar wer­den er 1700 ban­den van Tom Mix door de cin­ema-bestu­ur­ders aan de box Cy aangevraagd. Wan­neer zijne verbin­te­nis werd vernieuwd verkreeg hij de 10,000 dol­lar (frs 170,000) per week.

Tom Mix is gehuwd met Vic­to­ria Forde. Hij heeft zwart haar en zwarte oogen.

Zijn adres is: Tom Mix, 5841, Carl­ton Way, Hol­ly­wood (Cal­i­for­nia) U. S. A.

NEMO.

ZIJNE 100 PAAR­DENKRACHT

Tom Hig­gins .... Tom Mix

In de woestijn van Cal­i­fornië verveelt Tom Hig­gins zich doo­d­elijk wan­neer hij on­verwachts een prachtige auto erg beschadigd ont­dekt waar­van de vo­erder on­bek­waam is het ri­j­tuig terug in werk­ing te bren­gen.

Om met den al­ler­g­root­sten spoedv de meest bi­jgele­gene sta­tie te bereiken--* er -wis­selt de eige­naar zijne hon­derd­paar-denkracht tegen het paard van Tom.

Het mon­ster­tuig zoo goed mo­gelijk her­steld hebbende, geeft de cow-boy zich over aan eene menigte grillen waar­voor zijn vader hem weg­jaagt.

Hij vertrekt dus met zijne ma­chine en neemt wel­dra aan eene au­to­mo­bielko­ers deel.

De won­deren die hij ver­richt, de dwaze helden­feiten, ri­j­den met eene snel­heid van hon­derd twintig per uur, in volle vaart een jong meisje dat zich op een ander ri­j­tuig bevindt oplichten, maakt de bi-zon­dere aantrekke­lijkheid uit van dezen film die eenen tekst on­bek­waam is weer te geven.

De over­win­ning bekroont klaar­blijke­lijk de ver­me­tel­heid en stout­moedigheid van Tom Hig­gins aan dewelke de j boys, zijne vrien­den, veel hebben bi­jge­dra­gen.

FIL­MEN

Wol­ven­gracht­sEaal, 35

BRUS­SEL

CIN­E­MAW­ERELD »

ONS REF­ER­EN­DUM

Ten einde ons blad zoo in­ter­es­sant mo­gelijk te maken, en met het doel met de wen­schen onzer Lezer en Lez­er­essen zooveel mo­gelijk reken­ing te houden, vra­gen We hunne gewaardeerde medew­erk­ing tot het beant­wo­or­den der vol­gende vraag:

HOE EN IN WELKE RICHT­ING WEN­SCHT U ONZE CIN­EMA-RU-BRIEK ON­TWIKKELD TE ZIEN?

Al de voorstellen zullen on­der­zocht en bij de min­ste mo­gelijkheid zal er gevolg aan gegeven wor­den.

De antwo­or­den di­enen onder af­zon­der­lijke om­slag met de ver­meld­ing: « Cin­ema-Ref­er­en­dum » in­ge­zon­den te wor­den aan:

« Cin­ema- en Tooneel­w­ereld » Post­bus N° 47 of: 16, Korte Gasthuis­straat

ANTWER­PEN

ONS PHO­TO­HOEKJE

—May ontv­ing gratis de photo's van Thomas Meighan, W. S. Hart, S. Hayaka-wa, H. Carey, D. Fair­banks, W. Haw­ley, Andrée Bra­bant, Ar­mand Tal­lier, Ro­muald Joubé, G. Mel­chior.

Pen­syl­vanie ontv­ing gratis de photo van William S. Hart, na 48 dagen.

Suzie ontv­ing gratis de photo’s van Andrée Bra­bant, na 5 maan­den, Gina Relly, na 1 maand; Huguette Du­f­los, na 2 maan­den; Jackie Coogan, na 3 maan­den; Rudolph Valentino, na 2 maan­den.

Reina ontv­ing gratis de photo’s van ' Georges Car­pen­tier, Blanche Mon­tel, Fer­nand Her­mann, Max Lin­der.

Vlasta ontv­ing gratis de photo’s van William S. Hart, na 43 dagen, 21x17; Viola Dana, na 31 dagen, 16x11; Frank Mayo, na 52 dagen, 18x13; Mary Pick-ford, na 68 dagen 21x17; Thomas Meighan, na 44 dagen 18x12; Rudolph Va-lentino, na 37 dagen, 18x12.

Sphinx ontv­ing gratis de photo van: Blanche Mon­tel (postkaart­for­maat) gra-24 dagen; Larry Semon (ledige om­slag! ) na 3 maan­den; Léon Mathot (pracht­pho-to), na 2 1/2 maan­den, mits Fran­sche

postzegels voor antwo­ord; G. Car­pen­tier (groot for­maat), na 36 dagen; Tom Mix (groot for­maat), na 4 maan­den 21 dagen; Priscilla Dean, na 4 maan­den 21 dagen. Verder nog eene tweede photo van

F. Her­rmann en van Dou­glas Fair­banks.

F. Porta­bella ontv­ing gratis de pho­tos na 2 maan­den van Julia Faye 16 1/2x21 met vriéndelijk schri­jven); na 3 maan­den van Elsie Fer­gu­son, 12x17 1/2; na 5 maan­den van Carol Demp­ster 12 1 /2xl 8; na 5 maan­den van Ben Turpin, 18x24; na 6 weken van Harry Piel, 8 1/2x13 1/2.

Manio ontv­ing gratis de photo van W.

S. Hart, na 6 weken, 12x17; Viola Dana, na 6 weken 16x11; William Far­numV '

7 weken 1 7x12; Frank Mayo, na 7 wekn 18x13; Thomas Meighan, na 2 maan­den 18x12; Norma Tal­madge, na 2 maan­den 24x19; May Mc Avoy, na 2 maan­den 18x13; Mar­ion Davies, na 31 dagen, 25x 20; Jackie Coogan, na 9 weken 18x13; Mary Pick­ford, na 9 weken 21x17; Blanche Mon­tel, na 4 dagen 16x11; San­dra Milowanof, Georges Bis­cot, Andrée Bra­bant, na I week, postkaart­for­maat.

Een vraag­stertje ontv­ing gratis de photo van Henny Porten, na 3 dagen, postkaart­for­maat; Betty Bal­four, na 14 dagen, postkaartf.; Pina Menichelli, na 4 maan­den, 35x25; Mary Pick­ford, na 3 maan­den, 21x16; Wanda Haw­ley, na 5 dagen. 21x16; Anna Q. Nill­son, na 2 maan­den; Ethel Clay­ton, na 3 maan­den, 17 1/2x12 1/2; Bébé Daniels, na 2 1/2 maan­den, 17 1/2x12.5.

ONZE STER

Earle Williams is op 28 Feb­ru­ari 1880 te Sacra­mento (Cal.) ge­boren. Is eene der oud­ste Vita­graph-artis­ten. Was vroeger een bek­end tooneel­speler. Zijne voor­liefde is episo­den-fil­men. Gehuwd met Flo­rence Walz. Zijne voor­naam­ste fil­men zijn: «Cap­tain Swift», «The Wolf», «The Pur­ple Cip­ier». Is nu aan de Metro ver­bon­den en draait nu voer deze maatschap­pij in Canada «Mas­ter of Woman». Hij meet 1 m. 78 en heeft zwart haar en blauwe oogen. Zijn adres is: c/o Metro Stu­dios, 1025, Lil­ian Way, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

CIN­E­MAW­ERELD

(PAID BACK)

Gladys Gor­don. . . . . , Gladys Brook­well

Eene rijke wees, Gladys Gor­don, huwt te San Fran­cisco een vriend van haar vader, James Lock-hard, veel ouder dan zij.

Zek­eren dag hoort zij een gesprek af tuss­chen Mevr. Brit­ton, gehuwde dochter van Lock­hart, en -Jack­son Gre­gory, waarin deze laat­ste geld eis­chte en hij aan Mevr. Brit­ton voorstelde in ruil eenige

Jack­son stelt haar voor op een afgele­gen ei­land *te gaan leven, vast in zich zelve besloten haar dan te ver­laten. Zij stemt toe en laat zich door hare trouwe di­en­st­meid Kate vergezellen.

Na een lange reis komen Gladys, Kate en Jack­son aan het ei­land Ifola en be­trekken eene won­ing gele­gen op 2 mi­jlen van een dorp. Daar ver­wijt Gladys de inzichten die Jack­son koestert ten haren opzichte en kwetst Jack­son aan den voet met een re­volver­schot. Dit heeft voor gevolg de tuss­chen-komst van Dr David Hardy de go­ev­erneur van het ei­land.

GLADYS BROCKVVELL <3ne/an a// s/ar cas/ /n

AlO BACK. - A UNI­VER­SAL AT­TRAC­TION

kom­pro­met­teerende brieven af te staan die zij vroeger aan hem geschreven had.

Ten einde de schande aan de dochter van haar man te ver­helpen geeft Gladys aan Jack­son het nood­ige geld en verkri­jgt de brieven doch op dit oogen­blik ver­schi­jnt haar echtgenoot die vraagt wat er voor­valt.

Gladys weigert het geheim van zijne dochter te ontsluieren, en Lock­hart die denkt dat zijn vrouw schuldig is, zegt haar dat hij niet wil schei­den maar dat hij eis­cht dat zij zich verre van San •Fran­cisco zal terug trekken.

Ten einde haar het leven aan­ge­namer te maken-brengt Dr David zijne zuster mede.

Jack­son wil deze schaken doch men ver­rast hem op tijd en wordt ver­volgt. Hij sluit zich op in de kamer van een zieke en wordt ver­vol­gens door deze ziekte aange­tast. Hij sterft door een pis­tool-, schot.

Een jaar na­dien wor­den Gladys en Dr David Hardy door den echt vereenigd, na hare echtschei­d­ing.

Uni­ver­sal Film, St. Michielsstraat, 28, Brus­sel

12

« C1NE­MAW­ERELD »

Eleonor Gates;....​Peggy Hy­land

Eleonor Gates, eene tal­entvolle kun­stenares, heeft tot hi­er­toe gelukkig geleefd aan de zijde van haar broeder en besluit zek­eren dag haar geluk te New-York te gaan zoeken, on­danks zijne raadgev­ing dit niet te doen.

In den trein maakt zij ken­nis met. James Har­ring­ton. een rijk bankier die ook naar New-York gaat en die haar meedeelt dat hij er in het huwelijk gaat tre­den.

Na­dien hebben bei­den zich uit het oog ver­loren.

ter­wijl Mevr. Har­ring­ton ongerust is over het lang weg­bli­jven van haar man.

Eene in­nige vriend­schap verbindt bei­den.

Deze vriend­schap gaat wel­dra bij James in liefde over doch Eleonore bli­jft eerlijk en rein en ver­stoot de voorstellen van James.

Langs een an­dere kant komt Mevr. Har­ring­ton ook in ken­nis met Eleonore en vertelt aan deze dat zij on­gelukkig is daar haar man te huis geen ge­noe­gen meer vindt.

Eene vriendin van Mevr, Har­ring­ton vertelt haaide be­trekkin­gen die haar man heeft met Eleonore en Mevr. Har­ring­ton, denk­ende dat dit alles waarheid is jaagt Eleonore uit haar huis en zegt tot haar man dat deze moet kiezen tuss­chen haar en

Ter­wijl dag aan dag Eleonore naarstig voort werkt om tot eene glo­rievolle loop­baan te komen is James niet gelukkig: het huwelijk heeft hem niet geschonken wat hij er van wen­schte.

Ein­delijk is de naam van Eleonore gemaakt en zij be­gint geld te ver­di­enen. Niet we­tende boe zij het aan boord moet leggen om haar spaarpen­nin­gen vo­ordeelig te plaat­sen herin­nert zij zich een­sklaps de naam van James Har­ring­ton die bankier is. Zij tele­foneert hem nopens het vo­ordeelig plaat­sen van haar geld. Har­ring­ton komt ten har­ent en brengt de avond bij haar aan huis door,

zijne vrouw. Har­ring­ton verki­est Eleonore die hem zeker het geluk zal geve"n dat hij bij zijne vrouw niet vindt.

Doch Eleonore wijst hem den rechten weg die hij moet op­gaan en in een brief die zij hem schri­jft raadt zij hem aan de plaats naast zijne vrouw terug te herne­men.

Zij ver­laat New-York en gaat terug bij haar broeder wonen.

_ Lenige dagen later ont­vangt zij een schri­jven, vergezeld van een bloem­tuil als blijk van dank van wege Mr en Mevr. Har­ring­ton.

HACKiN FILM KARTHUIZ­ERSSTRAAT, 9 A - - BRUS SEL

C1NE­MAN1EUWS­JES

Wes­ley Barry terug. — Na 6 maan­den afwezigheid van het Stu­dio is deze jonge fil­martist terug gekeerd. Hij heeft eene om­reis gemaakt in de Vereenigde Staten

en veel on­der­von­den. Hij zegt dat de groot­ste aan­biedin­gen hem niet meer uit Hol­ly­wood kun­nen ver­wi­jderen. Zijn vol­gende fil mis: «De Duivel van den Drukker ». Bin­nen drie weken komt deZe op de markt.

€ CIN­EMA WERELD »

— Brieven­bits —

Wasta. — 1° Die artist is Paul Hart­mann. Adres: Tauentzien­strasse, 3, Berlin, W. 50.

2° Pola Negri en William Rus­sell zen­den hunne photo; het adres van deze laat­ste artist is: Fox Stu­dios, 1401, West­ern Av­enue, Los An­ge­les (Cal.), U.S.A.

Reina. — 1° Die artist was William Desmond. Adres: Atletic Club, Los An­ge­les (Cal.), U.S.A.

2“ Lu­ciano Al­ber­tini. Adres: Friedrich­strasse, 12, Berlin, S. W. 48.

° Ivan Mosjoukine. Adres: Rue Greuze, 31, Pa ris.

Pen­scyl­vanië. — 1° Rudolphe Valentino heeft nog nooit voor Duitsche fil­men gedraaid.

2" Dou­glas Fair­bank’s «De Drie Mus­ketiers» zal hier zeker ver­toond wor­den.

3° Uw oordeel over dien film is tr­e­f­fend.

May. — 1° Jaque Cate­lain. Adres: Av­enue de la Motte-Pic­quet, 45, Paris.

2° Mrs Wal­lace Reid. Adres: c/o Lasky Stu­dio., 5784, Selma Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.), U.S.A.

3° Mar­ion Davies. Adres: In­ter­na­tional Film Co, 2478, Sec­ond Av­enue, New-York, U.S.A.

N.B. ’t Het geval met John Bar­ry­more spijt ons zeer; miss­chien komt hij wel tot beter gevoe­lens.

Wally. — 1° Ruth Roland. Adres: 605, South Nor­ton Av­enue, Los An­ge­les (Cal.), U.S.A.

2 Robert Fle­o­rey. Adres: Man­ager Pub­lic­ity De­part­ment, Fair­banks-Pick­ford Pro­duc­tions, Hol­ly­wood (Cal.), U.S.A.

3" Door­gaans gaat het er in den Far West wel degelijk zoo toe zooals men het op het doek ziet, al­hoewel die toonee­len wel eens over­dreven wor­den.

Star. — 1° Hazel Dawn, ge­boren in 1892; haar ware naam is Hazel Taut. Adres: Ami­tyville Long Is­land, New-York, U.S.A.

2” John Mason, rond de 35 jaar oud. Adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.),U.S.A.

3° Cin­ema is het moeielijkst.

N. B. Nota van genomen en die zonde is u vergeven.

Lloyd Georges. — 1° Charles Ray. Adres: 1425, Flem­ing Street, Los An­ge­les (Cal.), U.S.A.

2° Jack Holt. Adres: Lasky Stu­dio, 6784, Selma Av­enue, Hol­ly­wood, (Cal.), U.S.A.

3° Her­bert Rawl­in­son. Adres: Lambs Club, New-York (U.S.A.).

N.B. Er wor­den per week maar drij vra­gen beant­wo­ord. U kunt die artis­ten rech­streeks hunne photo vra­gen; hun b. v. zeggen dat u een groot be­won­der­aar van hun spel zijt.

Geluk­ster. — 1° In Amerika wordt men door­gaans film­ster door louter geluk.

2“ Neen tot nu toe is er die niet.

3° Hope Hamp­ton rond de 30 jaar oud. Adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.), U.S.A.

Viola Dana. — 1° « Stille wa­terkens hebben diepe gron­den ».

2' Kor­tel­ings ver­schi­jnt de photo van Wal­lace Reid als bi­jlage.

3° De film «Robin Hood» zal hier kor­tel­ings; en meer dan waarschi­jn­lijk in den Col­i­seum, afgerold wor­den.

Fem­ina. — 1° Lya Mara zendt hare photo. Adres: Bis­mar­ck­strasse, 12, Char­lot­ten­burge, Berlin.

2° Die artist was Harry Berber. Adres: Am Jo-han­nis­tiseh, 8, Berlin.

3° Charles Ray: zie adres antwo­ord aan Lloyd Georges.

Willy Belle­froid. — 1° For­est Stan­ley. Adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.). U.S.A.

2” An­toni­etta Calder­ari. Adres: c/o Gau­mont, 53, rue de la Vil­lette, Paris.

3" «La Mai­son du Mystère» werd ver­tolkt door: Ivan Mosjoukine, Vanel, Colline Bortkëvitch Nina Raceveska, Hélène Darly, Francine Musse)-, Si­mone Genevois.

Lucie de Lam­mer­moor. — 1« Mil­dred Davies, zelfde adres als antwo­ord 1 aan Willy Belle­froid.

2° Aliéné Ray (Metro Pic­tures Corp., 1025, Lil­ian Way, Los An­ge­les (Cal.), U.S.A.

3° Doris May. Adres: Ince Stu­dios. Cul­ver City (Cal.), U.S.A.

Hoop­stertje. — 1° Kor­tel­ings; dit bestaat nog niet.

2° Denke­lijk niet.

3° Gelieve u te wen­den tot den heer De Kempe-neer, Al­ge­meen Bestu­ur­der der Belga Film, 39, Barthélémy­laan Brus­sel.

Dürkopp. — 1° Mau­rice Thomp­son, in welke film hebt u die artist gezien?

2" Geneviève Felix, 35, rue du Sim­plon, Paris.

3° Ivan Mosjoukine adres: 31, rue Greuze, Paris.

N. B. Verdere antwo­or­den in vol­gend num­mer.

Mar­got. — 1° Dit schri­jven van Rudolph Valentino is een plei­dooi ten zi­j­nen vo­ordeele aan­gaande zijn pro­ces met de Para­mount. Verder deelt hij u mede dat u zijne photo kunt bekomen tegen opzend­ing van 35 Amerikaan­sche cen­ten.

3° Nanouk is in Labrador gestor­ven.

3° Door­gaans ver­gen de Fran­sche film­spel­ers 2 fr. voor de hen gevraagde photo.

N.B. — Er wor­den per week maar drie vra­gen beant­wo­ord.

Star II. — 1° De parte­naire van Priscilla Dean, Georges David­son, in den film «Rep­u­ta­tion» was Harry Carter. Adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal Stu­dios (Cal.), U.S.A.

2° William Desmond is nog immer in leven; men ver­wart met den film­regis­seur William Desmond Tay­lor.

3° Her­bert Rawl­in­son is in 1885 ge­boren; gehuwd met Roberta Arnold. Adres: Lambs Club, New-York (U.S.A.).

N.-B. — ’n Mooie teeken­ing,1 hoor! maar het gebaar der gezon­den 2 fr. is nog mooier.

Fan. — 1° Mar­ion Davies, Zie adres antwo­ord aan May.

2" De prachtige licht­ef­fek­ten in een film zijn te danken aan den regis­seur en op­er­a­teur; het tegen­overgestelde dus ook.

3° Zeer moeielijk op voor­hand te zeggen. U kunt u eens tot die maatschap­pij wen­den, en houdt ons dan eens op de hoogte. Besten dank op voor­hand.

Miss Jackie D. M. 16. — Léon Mathot: Adres: 47, Av­enue Felix Faure, Paris.

Molly Blondinette. — « De Miss­ing van Char­iot» wordt wel degelijk door Charley Chap­lin ver­tolkt, maar is eene zi­jner eerste ban­den. Zoo lang niets meer van u geho­ord?

Vergeet-Mij-Niet. — 1° De film «De Zonde van Martha Queed » telde werke­lijk Gladys Wal­ton in den hoof­drol.

2° Door­gaans ken­nen die heeren nog niet eens de artis­ten uit hunne fil­men, en ste­unen zich dan alleen op het­gene zij verne­men.

N.B. — Het ruwe Mei­weder is de oorzaak van het verd­wi­j­nen dier bloem­p­jes uit onzen tuin.

14

< CIN EMA WERELD »

CIN­E­MANIEUWS­JES

Zusje. — ’t Is zooals u zegt: de photo is wel van Agnes Ayres, maar met de be­knopte lev­ens­bescprij-ving klopt het gee­nen­deels.

N.B. — Nen goe­den dag terug van broer! Wa­ter­rat. — 1° Bruno Kästner. Adres: Je­naer Strasse, 7, Wilmers­dorf, Berlin.

2° Die artist was in werke­lijkhei­d­heid: Hans Junker­mann. Adres: Hard­en­bergstrasse, 12, Char­lot­ten­burg, Berlin.

3° Hem in de duitsche of vlaam­sche taal te schri­jven.

Cesar. — Nota genomen van uw schri­jven, en pub­liceeren het bij gele­gen­heid.

Cleopa­tra. — De photo van Ivan Mosjoukine kun­nen wij u niet ver­schaf­fen, maar u kunt ze hem zelf vra­gen. Zie adres antwo­ord aan Dürkopp.

De photo van Wal­lace Beid ver­schi­jnt kor­tel­ings als bi­jlage.

Harry. — 1° «Brownie» werd afgericht door zijn meester.

2° Gelieve u hi­er­voor bij eene hon­den­club te in-formeeren.

3" De voor­naam­ste artis­ten der Para­mount zijn: Betty Comp­son, Glo­ria Swan­son, Mae Mc Avoy,. Bebe Daniels, Lois Wil­son, Lila Lee, Beat­rice Joy, Theodore Boberts, Thomas Meighan, Theodore Kos-loff, Eliott Dex­ter.

Clay­dis Wal­ton. — 1° Dustin Far­num is de broeder van William Far­num.

2- In En­ge­land zijn er zeer bek­ende stu­dio’s.

3° De onge­huwde (tot op het oogen­blik dat wij dit schri­jven) fil­martis­ten der Gold­wyn zijn: Irene Rich, Bar­bara Castle­ton, He­lene Chad­wick.

N. B. — Is eene fam­i­liek­westie en daar komen we liever niet tuss­chen, hoor! Ont­van­gen 1 fr.

Mar­garetha. — Denke­lijk was die artiste Faire Bin­ney. Adres: 212, East, 62 Nd street, New-York (U.S.A.).

Nora. — Al die artis­ten zen­den hunne photo; best is hen in de En­gelsche of Fran­sche taal te schri­jven; in het Vlaam­sch is het er op te wagen.

Louise. — Regi­nald Denny. Adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.), U.S.A.

Caruso— De titel­rol in «Kid Roberts, gen­tle­man van den Bing » werd ver­tolkt door Regi­nald Denny; zie adres antwo­ord aan Louise.

Stu­iv­ertje. — Die artiste bestaat niet; u ver-wardt met Elbe Nor­wood, die hier bi­zon­der­lijk is bek­end om de ver­tolk­ing zi­jner Sher­lock Holmes-rolles, o. a. in «De Hond van Baskerville». Zijn adres is: Stoll Stu­dio, Tem­ple Road Crick­le­wood, Lon­don, N. W.

Sarah Lean. —* 1° Dou­glas Mc Lean is de ware naam van dezen artist; miss­chien is u wel eene verre nicht van hem!

2° John­nie Walker en Mary Carr zijn de ware namen dezer artis­ten.

3° Zie antwo­ord aan Harry.

N.B. — Ont­van­gen I fr.

Orkestliefheb­ber.—Mae Mur­ray, voor­naam­ste fil­men: «De Man die Doo­dde», «De Roos van Broad­way», «Lil­iane».

Water. — 1° Ar­mand Tal­lier is nu aan de Para­mount ver­bon­den. Voor­loopig is zijn adres nog: 8, rue des Cloys pro­longée, Paris.

3° Zijne parte­naire in «Jo­ce­lyn» was: Suzanne Bianchetti. Adres: 8, rue d’Au­male, Paris.

Manya. — Yoor Harry Carey en Betty Bal­four zijn beide adressen goed.

Lasky. — Eeene for­mule voor het on­twikke­len van negatieve fil­men is: Water 2 liter; Metol (of genol), 3 gram; Hy­dro­quinone, 7 gram; An­hy­dried Sodi­um­sul­fit, 60 gram; Kali­umkar­bonaat, 40 gram; Kali­um­bromied, 2 gram.

Nemo.

N. B. Vra­gen ons na Zondag toegekomen wor­den in het vol­gend num­mer beant­wo­ord.

An­to­nio Moreno en zijne bruid zullen, na het eindi­gen van hun laat­sten film New-York ver­laten om bezit te nemen van hunne nieuwe mil­lioen-dol­lars res­i­den­tie in het gebergte van Cal­i­fornië.

Uit de Duizend en één Nacht. — Mr. Claucy, de bek­ende cin­emabestu­ur­der, heeft de laat­ste maan­den veel gereisd; dit ter ver­wezen­lijk­ing van zijn plan om op het doek te bren­gen « Ali Baba en de Veer­tig Roovers », het sprookje uit « De Duizend en één Nacht ». Dit toover­spel speelt in Tunis, No­ord-Afrika.

Cin­e­mas­tar door de Rus­sis­che Rev­o­lu­tie. — Nina Vanna wordt op het oogen­blik geroemd om hare ver­tolk­ing in de B. en C. film: « Won­der­lijke Vrouwen ». Zij is eene Rus­sis­che, ge­boren in Pet­ro­grad ten jare 1902. Gedurende de rev­o­lu­tie in dit land vluchtte zij met hare moeder naar den Kauka­sus lev­ende van de verkoop hun­ner juwee­len. Wan­neer de op­brengst daar­van ver­teerd was zag Nina uit naar werk en trad alzoo in di­enst eener film­maatschap­pij, waar zij twee jaren bleef. Later kreeg zij eene plaats als ver­taal­ster in het Britsche leger dat de Kauka­sus bezet hield. Deze plaats bek­wam zij do­or­dat zij, buiten hare eigene taal, zeer vloeiend Duitsch, En­gelsch en Fran­sch sprak. Na den oor­log ging zij naar En­ge­land en trad weer op voor het witte scherm met Ivor Nov­ello in « De Man zon­der Ver­lan­gen ».

Mau­rice Costello draait nu een rol aan de zijde van Dorothy Dal­ton.

De groot­ste cin­ema der œereld. Waarschi­jn­lijk heeft nie­mand onzer lez­ers ooit hooren spreken van M. Samuel Rothafel en nochtans is hij een zeer in­ter­es­sant figuur in de filmw­ereld. Hij is de bestu­ur­der van de « Capi­tol » te New-York, de groot­ste kine­mazaal in de wereld. Er zijn meer dan 5000 zit­plaat­sen; het per­son­nel bestaat uit 350 per­so­nen, in­be­grepen kassiers, klerken, bood­schap­pers, opzichters, muziekan­ten, elctriciens en op­er­a­teurs. Er is ook een bestendig bal­let en een zangkoor. Mi­jn­heer Rothafel is de grond­leg­ger van op het witte doek mod­erne fil­men te ver­too­nen. Er is ook een mi-niatu­urhos­pi­taal met geschoolde ver­pleeg­sters.

< CIN­E­MAW­ERELD »

Onze Ciné-Ro­mans

Lev­ens­beschri­jv­ing = van Pola Negri

door Ed. Neorg.

(4e ver­volg)

C~ ''ïaar wan­neer de film gan­sch kom­pleet was be-sur­tigde ik hoe ar­mza­lig hij was en wan­neer er mij 100 roebels voor ge­bo­den werd was ik blij hem te kun­nen ver­knopen; 100 roebels ten dien tijde was ongeveer 250 franken.

Mijn slecht vertrouwen in mijn eigen werk deed mij eene massa geld ver­liezen. De kooper ver­toonde hem eenige weken later in Warschau en daar het de eerste film uit 5 dee­len was, gemaakt in Polen zelf, en daar ik reeds eene beroemde ac­trice gewor­den was, ver­wekte hij groote sen­satie, zoodanig dat ik nu opeens eene film­star van naam werd.

De vol­gende maan­den werd « Liefde en Hart­stocht » overal in Rus­sisch Polen ver­toond waar er maar schouw­bur­gen waren. Maar wat nog meer ver­rassend was, hij bek­wam even veel bi­j­val gan­sch Rus­land door. In Moscou zelfs ver­wekte hij zulke op­schud­ding dat de poli­tie-cen­sor de zaal kwam sluiten waar hij ver­toond werd.

Voor de Rev­o­lu­tie was de film­cen­suur in Rus­land zeer eige­naardig.Zij kon zeer goed gedo­gen dat eene ac­trice ver­scheen met bijna geene kleed­ing aan maar was er iets in een film be­trekking tot de Kerk, of zag men alleen nog maar een kruis­beeld, on­ge­nadig werd gan­sch de fUm ver­bo­den.

Het groote tooneel in « Liefde en Hart­stocht » was de dans van « Salomé » met het hoofd van / —Jiannes », welk tooneel ik er in ge­bracht had V tevens mijno kunst als danseres te laten zien. De man, welke de band van mij in Warschau had gekocht, had op dit tooneel gespekuleerd om geld te ver­di­enen en waar­lijk hij was er in gelukt.

De the­aterbestu­ur­der in Moscou had meer gedaan: Hij had van het tooneel met «Salomé’s dans» eene gek­leurde plakkaart laten maken om het pub­liek te « pakken »; en wan­neer de poli­tie-cen­sor zijne zaal be­zocht had hij reeds een klein for­tuin gemaakt.

Tot op dezen dag nog is « Liefde en Hart­stocht » in Rus­land een goed cin­ema-drama en mijn kooper heeft er menige duizen­den roebels mee ver­di­end.

Zulks was mijne eerste schrede in de cin­ema-wereld. Menige film­stars hebben groote naam gemaakt maar ik geloof niet dat er eene is welke haar de­buut gemaakt heeft op het witte doek tegelijk­er­tijd als voort­breng­ster, bestu­urster, schri­jf­ster en star, en als er eene moest zijn dan zal zij toch niet in zulke moeielijke kon­di­ties be­gonnen zijn.

De Zomer van 1916 bracht de Duitsche leg­ers voor de poorten van Warschau. Een­maal nog was dit gebeurd maar nu was het Rus­sisch leger te zwak om hen te weer­staan en op zek­eren mor­gend wer­den mijne moeder en ik wakker met de bevin­d­ing dat de Duitsche troepen Warschau in bezit genomen had­den.

De Rus­sis­che leg­ersterkte had zich terug getrokken tot Praga, aan den an­deren oever der riv­ier en belette de Duitsch­ers verder op te rukken. Eene week lang had­den zij het bom­barde­ment doorstaan alvorens Warschau te ver­laten. Het­geen ik die week uit­ges­taan had zal wel het vreeselijk­ste in mijn leven zijn. Meer dan 6000 burg­ers wer­den gedurende dit bom­barde­ment gedood. Zekere uren van den dag was het een regen van bom­men. De Russen had­den maar weinige groote kanon­nen maar met hun kleinere deden zij toch ook veel schade. Ons ap­parte­ment was door­bo­ord met ko­gels zoo­dat ik er nauwelijks durfde bin­nen tre­den om mi­jine kleed­ing te nemen.

Wan­neer de Duitsch­ers in Warschau warem­gaven zij strenge beve­len dat de the­aters moesten' open bli­jven; eene gan­sche week had­den wij te spe­len voor leege zalen; nooit waren wij zeker van ons leven want de Russen bom­bardeer­den onophoudend.

Hoe mijne moeder en ik die week doorgekomen zijn be­grijp ik niet. Er was geen ge­brek aan voed­sel of drinken maar de schrik der bevolk­ing was groot. Er waren geene ge­noegzame krachten om de gewon­den te helpen, geene gasthuizen ge­noeg om ze op te nemen of geene dok­ters om ze te ver­ple­gen. Gedurende die nacht­mer­rie was de Duitsche tucht zeer streng en wan­neer de Rus­sis­che stri­jd­machten uit Praga wer­den ver­dreven was het won­der­lijk om zien hoë vlug de Duitsch­ers het nor­male leven in Warschau her­stelden.

In die beroerde dagen ben ik meer­maals aan den dood ontsnapt. Eens vergezelde mij eene vriendin naar den schouw­burg en werd gedood door een ver­loren kogel; een ander maal be­zocht ik een gewond kol­lega in een voor de gele­gen­heid opgericht hos­pi­taal en werd zij plots voor mijne oogen doo­d­elijk getrof­fen door een kogel van een machien-ge­weer; zoo moest ik elke avond op gevaar van mijn leven mijne rollen gaan vervullen op het the­ater.

De tri­om­fen van het Duitsche leger op het oost­elijke front hernieuw­den onze hoop op een vrij en on­afhanke­lijk Polen. In een zeer kor­ten tijd leefde ik het zelfde leven juist als was Warschau niet bezet. Die week van schrik leek wel­dra meer een droom dan vreeselijke werke­lijkheid.

De dood van mijn ver­loofde en acht maan­den hard werken had­den mijne zenuwen een weinig geschokt, gelukkig dan, zou ik haast zeggen, dat wij die groote ve­ran­der­ing kre­gen bij de aankomst der Duitsch­ers.

Mijne gezond­heid was nooit sterk ge­weest maar het in­studeeren van telkens nieuwe rollen maakte dat ik voortdürend onder dok­ter’s han­den was. Het gebeurde meer­maals dat men mij met een ri­j­tuig naar huis moest gelei­den en naar bed bren­gen; het vergde soms van mij eene buitenge­wone in­span­ning om de ver­toon­ing ten einde te spe­len, men kan dus wel denken hoe mijne zenuwen werk­ten.

Maar al­toos waakte mijne goede ster over mij. Zek­eren dag, ik was juist van plan eene week vrij te vra­gen, toen ik een brief ontv­ing van Max Rein­hardt’s lei­d­ing. On­noodig te zeggen dat ik dit welke mij ver­zocht met hem kon­trakt te teeke­nen om op te tre­den in Berljin. Grooter geluk kon eene ac­trice niet te beurt vallen dan te werken onder Rein­hardt’s lei­d­ing. Onn­odig te zeggen dat ik dit voors­tel aan­nam en zoo spoedig ik mi­jine zaken in Warschau kon rege­len maakte ik mij gereed om naar Berlijn te reizen. Ik dacht niet na wat ik ging wagen, namelijk hoe eene Poolsche tooneel­speel­ster

CIN­E­MAW­ERELD »

in de Duitsche hoofd­stad zou ont­van­gen wor­den. Ik dacht alleen maar aan grooter din­gen, aan mijne verdere loop­baan.

— Vooruit, Pola Negri, zegde mij eene geheimzin­nige stem, vooruit, ga steeds hooger!

Het was de 10e Jan­u­ari 1917 wan­neer ik te Berlijn aankwam, langs de Friedrich­strasse-sta­tie. Vier weken later deed ik mijn de­buut op het Kam­mer­spiele The­ater in « Sumu­run » onder bestuur van Pro­fes­sor Rein­hardt.

Wan­neer ik het aan­bod van Max Rein­hardt aan­vaardde was ik ook ver­heugd het een­tonige Warschau te kun­nen ver­laten al­sook ve­ran­der­ing van tooneel­spe­len te hebben. Ik dacht er weinig aan dat ik van de braad­pan in het vuur ging sprin­gen. De toe­s­tand was in Warschau niet goed maar in Berlijn was hij slecht. Het' was in het begin van 1917 en niet alleen dat er te kort was aan voed­sel maar er broeide iets in de lucht. Ik kan niet' zeggen wat het was maar ik voelde het zoodra ik in Duitsch-Iand’s hoofd­stad kwam. En elke dag welke voor­bi­jging werd ik in dit gevoel ver­sterkt en het maakte mij zoo ongerust dat ik op het punt was naar Warschau terug te keeren al­waar ik mijne moeder gelaten had. Edoch, op­nieuw redde mijn werk mij van mij zelve. De dag na mijne aankomst begon ik te repeteeren aan

Nooit in mijn leven heb ik harder gew­erkt dan voor mijn de­buut in Berlijn. Te Warschau reeds was ik opge­tre­den in « Sumu­run » eene pan­tomime van Friedrich Frecksa, maar ik dacht, zoodra ik repeteerde met Pro­fes­sor Rein­hardt, hoe weinig ik uit die rol al­daar gehaald had.

Iedereen op tooneel­ge­bied weet dat Pro­fes­sor Max Rein­hardt om zoo te zeggen de knap­ste regis­seur in de wereld is. Onder zijn bestuur is het Deutsches en Kam­mer­spiele The­ater overal gek­end gewor­den om zijn drama­tis­che kunst. Natu­urlijk van zoo gauw ik aan tooneel ging doen had ik over hem heel en gan­sch op­gaat in zijn vak. Het was enkel hooren spreken en al wat ik zeggen kan is dat hij dood een­voudig dat hij mij aan ieder voorstelde als èene groote kun­stenares maar de vol­maak­theid welke ik bereikt heb heb ik aan hem te danken.

Pro­fes­sor Rein­hardt, meer dan een ander, heeft de kunst tot de massa ge­bracht. Niet alleen het Duitsche pub­liek maar de gan­sche wereld is hem dankbaarheid ver­schuldigd. Hij repeteerde eene gan­sche maand op « Sumu­run » alvorens hij dit voor het voetlicht bracht; het was ver­won­der­lijk hoa Weinig hij sprak gedurende deze lange lessen en wan­neer hij dan iets zegde was het niet lu­ider dan op een gewone kon­ver­sa­ti­etoon.

Pro­fes­sor Rein­hardt’s meth­ode van repeteeren is doo­d­een­voudig: In plaats van uit­leg aan een speler te geven, hoe deze een rol moet uit­beelden, laat hij deze zijn vri­jen wil van gedachte en helpt hem slechts wan­neer hij uit­leg of raad vraagt; natu­urlijk dat de tooneelschikking en tech­niek van Rein­hardt afhangt. Dp deze manier heeft een ac­teur de vol­doen­ing dat hij zelf eene rol gecreëerd heeft en het ef­fekt is ver­bazend.

Ten lan­gen laat­ste was alles gereed voor mijne première en wan­neer ik Berlijn rond reed zag ik da aankondigin­gen voor mijn op­tre­den: « Sumu­run met Pola Negri ». Dit be­teek­ende zeer weinig voor den Berli­jner. Mijn haam was buiten den schouw­burg niet gek­end en

Zooals ik op zek­eren mor­gend ont­waakte te Warschau, beroemd als een tooneel­speel­ster, zoo ont­waakte ik nu ook te Berlijn. Mijn de­buut in « Sun-nerun » was een sen­sa­tion­neel suc­ces. In den schouw­burg werd mij een heer­lijke ovatie ge­bracht en in Duitsch­land’s hoofd­stad was ik het voor­w­erp aller gesprekken. Alle nieuws­bladen be­twist­ten elkaar de beste kri­tiek en pro­fes­sor Rein­hardt was niet min­der lief­tal­lig met zijne lofbe-tuigin­gen.

Mijn noeste ar­beid werd be­loond en wan­neer dit stuk het pub­liek deed loopcn was ik mijn nor­maal leven weer gewoon.

Ik had nu met mijne meid mijn in­trek genomen op een klein ap­parte­ment in de Emser Strasse, waar ik zeer een­voudig leefde. Alle voed­ingsmid­de­len waren ger­antsoe­neerd en 'zelfs aan het hoogst-nood­ige was er zoodanig te kort dat mijne meid en ik meer­maals zon­der souper naar bed gin­gen, ilad mijne moeder niet nu en dan van uit Warschau het een en ander gezon­den dan weet ik niet hoe wij den win­ter zouden doorgenomen zijn., w

Ik herin­ner mij nog goed hoe wij feest vier J wan­neer het eerste pakje uit Polen kwam. Boter, suiker, gerookt vleesch, zaken welke wij sedert weken niet gezien had­den. Ik nood­igde eenige thea-ter­vrien­den uit en waar­lijk een feest was het.

Gedurende vele weken kwa­men de pak­jes met voed­sel regel­matig toe, doch wan­neer de win­ter naderde ont­brak' er nu en dan iets, had men de pak­jes openge­bro­ken en ni­et­te­gen­staande mijne moeder deze alle Za­ter­da­gen af­zond kwa­men zij zek­eren dag niet meer.

Op een aVond kwam er een groote verzend­ing uit Warschau, ik was op het punt het goede nieuws aan mijne vrien­den te tele­foneeren wan­neer mijne meid het opende en in plaats dat er vleesch of boter of iets dergelijks uit kwam waren er niets dan stee­nen in.

Wat wel pi­jn­lijk voor mij was, was het te kort aan heet water. Om de koude kamer gaf ik niet, ik was goed gek­leed maar zooals in alle ap­parte­menten te Berlijn, mochten wij maar per maand één warm bad nemen. Dit zou nu niet zoo erg ge­weest zijn maar ik moest alle avon­den mijn gan­sche lichaam bruin schminken om mijn rol in « Sumu­run ». Het eenige mid­del om dit zuiver te schminken was een warm bad. Met ijsk­oud water in een ijsk­oude kamer was dit voor mij*' A ware martel­ing en bi­j­zon­der wan­neer men ni«. JL te sterk is zooals ik.

Mijn kleed­kamer in ’t Kam­mer­spiele The­ater was zoo koud dat ik mij te huis schminkte en kleedde, en ter­wijl ik heete koffie dronk hielp de meid mij bij mijn toi­let. Zeer dik­wi­jls du­urde het tot 3 uur ’s mor­gens eer de schmink van mijn lichaam was.

Men kan wel denken dat in dit jaar, 1917, er geen feestjes waren, zooals er bij ons dik­wi­jls onder artis­ten plaats grepen; als ik daaraan terug denk dan ben ik daar dankbaar voor; dit on­twikkelde niet alleen mijne ziel maar ook mijn geest.

Pro­fes­sor Rein­hardt was be­nieuwd mij te zien in een gespro­ken rol want « Sumu­run » was eene pan­tomime; ik was op het punt een nieuw kon­trakt te téeke­nen wan­neer mijne toekomst ve­ran­derd werd door de ver­toon­ing van mijn film: « Liefde en Hart­stocht » in een van de Berli­jn­sche cin­ema’s.. Door mijn bi­j­val in het The­ater was die cin­emabestu­ur­der op het gedacht gekomen die film te huren om veel geld te ver­di­enen. Wan­neer ik dit ho­orde was ik beangst dat de sym­pa­thie, welke het pub­liek mij toe­droeg, daar­door zou ve­ran­deren in mi­nacht­ing. Maar, buiten verwacht­ing, be­wees deze bestu­ur­der mij een grooten di­enst.

... - '1 (Wordt voort­gezet.)

het woord

aan de deur van een Kinema ziet staan

treedt dan bin­nen en ge zijt zeker een aan­ge­naam oogen­blik door te bren­gen

tm­mu­mum­m­m­miii

oleil-Lev­ant

Abon­neert u op TOONEEL­W­ERELD.

Het beste en meest gelezen week­blad van):) België.

Prijs per jaar­gang: 30 frank.

volgt de uit­gave eener reeks ’’Groote fil­men”, bin­nen kort

Ne al Hart

?de lievel­ing van het Amerikaan­sch pub­lieks